Frank Schaeffer ,«Εμείς οι Ορθόδοξοι»

Απόσπασμα από το βιβλίο του Frank Schaeffer «Χορεύοντας μόνος» (Dancing alone),Μετάφραση Αρχιμ. Αυγουστίνου Μύρου. Περιοδικό Διάλογος, Τεύχος 24

(Σημ: το ακόλουθο απόσπασμα, αγαπητέ αναγνώστη, δεν φέρει αυτό τον τίτλο. Είναι κομμάτι από το «Συμπέρασμα» του μοναδικού αυτού βιβλίου του Αμερικανού συγγραφέα. Είναι πολύ ωραίο να διαβάζει κανείς λόγια ενός πρώην Ευαγγελιστού Προτεστάντη, του Franc Schaeffer – του πιο παγκόσμια γνωστού Προτεστάντη συγγραφέα και κήρυκα – λόγια διαποτισμένα με ορθόδοξο ήθος και πατερική σκέψη. «Εμείς οι Ορθόδοξοι», επαναλαμβάνει στο βιβλίο του αρκετές φορές ο συγγραφέας, κι αυτό μας εντυπωσιάζει βαθύτατα και μας κάνει να βιώνουμε εντονότερα τη μεγάλη ευλογία, το να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί).

***

Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να μείνουν σταθεροί και θαρραλέα προσκολλημένοι στα θρησκευτικά, μυστηριακά, πνευματικά και ηθικά ζητήματα. Εμείς, όπως οι μάρτυρες της Εκκλησίας, πρέπει να παραμείνουμε με προθυμία πιστοί στην πλούσια κληρονομιά μας. Από όλους τους ανθρώπους εμείς πρέπει περισσότερο να υπερασπιστούμε την αίσθηση του ιερού. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχει ένα «Ορθόδοξο πολιτικό πρόγραμμα» ή ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να διακηρύξει εκσυγχρονιστικά κοινωνικά «πολιτικά» προγράμματα, για να διορθώσει τα καταστροφικά αποτελέσματα της αμαρτίας στην κοινωνία. Ούτε σκέψη για κάτι τέτοιο! Νομίζω ότι η αναζήτηση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μέσα στον πολιτισμό μας πρέπει να στοχεύει, στο να είναι πιστή στον εαυτό της, πιστή στον Χριστό, όπως ήσαν οι προπάτορες και οι προμήτορές μας, όπως αυτοί αντιστάθηκαν στον τουρκικό διωγμό και στα κομμουνιστικά μαρτύρια.

Ενώ καθετί άλλο στον πολιτισμό μας μεταβάλλεται, η Ορθόδοξη Πίστη πρέπει να έχει το θάρρος να παραμένει πέρα από τον χρόνο. Μακριά από το να «εκσυγχρονίζεται» και να κάνει τον εαυτό της περισσότερο «επίκαιρο». Η Εκκλησία πρέπει να έχει το θάρρος να μένει ασυμβίβαστη στην υποστήριξη του καλού, έστω κι αν στα μάτια του κόσμου θεωρείται «αναχρονιστική». Πιστεύω ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν χρειάζεται, πρέπει ακόμη να είναι σαν τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή, αμετακίνητη στην υπεράσπιση του αιωνίου, καθώς είναι αυτή που υπενθυμίζει στον κόσμο τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Αυτό μπορεί να καταλήξει σε επιθετικό διωγμό κατά των Ορθοδόξων πιστών, από το εκτεταμένο παντού και άγρια εκκοσμικευμένο κράτος. Η επικυρωμένη από το κράτος της Αμερικής αθεΐα, για παράδειγμα, – το να δανείζεται η Εκκλησία τις πρακτικές της πρόκλησης των φεμινιστικών και ομοφυλοφιλικών κινημάτων – βρίσκεται στο δρόμο της σύγκρουσης με την Εκκλησία. Από την εκπαίδευση μέχρι την κοινωνική πολιτική σχετικά με τις εκτρώσεις, τους ελέγχους πριν από τη γέννηση για «ατελή» βρέφη, την σεξουαλική εκπαίδευση, τα «δικαιώματα» των ομοφυλοφίλων και των φεμινιστών, βλέπουμε την Εκκλησία συνεχώς να προκαλείται.

Όπως ακριβώς η κατάρρευση στη Σοβιετική Ένωση απέδειξε ότι η εκκοσμίκευση (κομμουνιστικού τύπου) δεν μπορούσε να θριαμβεύει για πάντα, έτσι και στη δική μας χώρα, η αμερικανική «θεοσέβεια», πιστεύω ότι τελικά θα αυτοκαταστραφεί. Αυτό θα συμβεί, επειδή η εκκοσμίκευση έχει στη φύση της την αποτυχία. Η άποψή της για τον κόσμο δεν εκφράζει την πραγματικότητα. Αυτή απογυμνώνει τους ανθρώπους από το πνευματικό περιεχόμενο. Και έτσι μπορεί να συμβεί, ώστε πολλοί Προτεστάντες, μοντερνοποιημένοι Ρωμαιοκαθολικοί και ακόμη κάποιοι κοσμικοί, να προκληθούν σύντομα να δουν στην πρώτη τους μορφή τις πνευματικές αλήθειες, τις οποίες οι προπάτορές τους κατασπατάλησαν· αλήθειες, που είναι αδιαμφησβήτητες, πέρα από κάθε συζήτηση, ψηφοφορία και «δημοκρατικό» ή ελεύθερο διάλογο. Εάν έρθει αυτή η ώρα, η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να είναι έτοιμη να αναστηθεί Από την κοσμική στάχτη, όπως έκανε τόσο αξιοθαύμαστα με τα συμβάντα στη Σοβιετική Ένωση και όπως επίσης έκανε, όταν αποσείστηκε ο τουρκικός ζυγός στην Ελλάδα.

Καθώς ο άθεος κόσμος, που καταρρέει, ζητεί ελπίδα, η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να κρατήσει μία διακεκριμένη θέση, όχι με τον «μοντερνισμό», τον «οικουμενισμό» ή τον «εκσυγχρονισμό», αλλά με τη σταθερότητά της, την καθαρότητα και το πνευματικό φως. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να φαίνεται ότι έχει σταθεί στερεά και αμετακίνητη, όταν καθετί άλλο σαλεύεται, αλλάζει και πετάζεται στην άκρη. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να είναι το ένα αληθινό πράγμα, το ανεκτίμητο μαργαριτάρι, το ακηλίδωτο. Πρέπει να μένει πιστή στο πρωταρχικό μυστηριακό και ευαγγελικό της κάλεσμα. Για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε το τίμημα, ακόμη και να περιπαιχθούμε, να διωχθούμε και να απορριφθούμε, επειδή αντιπροσωπεύουμε την αγάπη, την ομορφιά και το έλεος σ’ ένα αιώνα χωρίς αληθινή αγάπη, ομορφιά και έλεος.

Εμείς οι Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να υπερασπιστούμε τα παιδιά μας, εναντίον των εκκοσμικευτικών επιδράσεων του αιώνα μας, αγωνιζόμενοι ώστε να γίνουν ζωντανά παραδείγματα της Ορθόδοξης ευσέβειας και της τήρησης των εντολών. Εμείς οι Ορθόδοξοι θα αξιοποιούσαμε σωστά τον θησαυρό, την μοναδική κληρονομιά που έχουμε, πηγαίνοντας κανονικά για εξομολόγηση και αντιλαμβανόμενοι ότι, ενώ η τάση των Κογκρεσιοναλιστών για υπεροπτικά, πολιτικοποιημένα, εκκοσμικευμένα «ενοριακά συμβούλια» μπορεί να είναι ένας τρόπος να δρα μια προτεσταντική «εκκλησία», αλλά δεν είναι ένας Ορθόδοξος τρόπος! Οι Ορθόδοξοι χριστιανοί πρέπει να εργασθούμε σκληρά για να παραμείνουμε σταθεροί σ’ αυτό που πιστεύουμε, πρέπει να επενδύσουμε τα χρήματά μας και τον χρόνο μας, κι όχι μόνο τα λόγια μας, στις πραγματικές ανάγκες, υποστηρίζοντας με κάθε δυνατό τρόπο την επέκταση του Μοναχισμού στην Αμερική.

Επειγόντως χρειαζόμαστε φωτεινούς φάρους σ’ αυτόν τον συνεχώς συσκοτιζόμενο κόσμο. Πρέπει να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας, περισσότερο με το δικό μας παράδειγμα της αφοσίωσης στην πίστη, στην αγάπη και στα Μυστήρια, για να αντισταθούν στην κοσμική-προτεσταντική επίθεση και τον νέο Σκοτεινό Αιώνα, ο οποίος, πιστεύω, μας έχει ήδη καταλάβει.

Εκείνοι οι χαμένοι και κινούμενοι μέσα στη σύγχυση κοσμικοί, Προτεστάντες, Ρωμαιοκαθολικοί και άλλοι, οι οποίοι αναζητούν κάτι υπερβατικό, άγιο και σταθερό μέσα σ’ ένα συγκεχυμένο και βέβηλο κόσμο, πρέπει να προσκληθούν στην Εκκλησία, την μία, αγία, καθολική και αποστολική Ορθόδοξη Εκκλησία των αιώνων. Η αληθινή και μόνιμη «οικουμενική ενότητα» θα επιτευχθεί, όταν όλοι οι (ετερόδοξοι) χριστιανοί επιστρέψουν στο πατρικό τους σπίτι.

Πιστεύω λοιπόν ότι το «πρόγραμμα» της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι να παραμείνει Ορθόδοξη! Εάν αυτό γίνει, τότε τα υπόλοιπα θα τακτοποιηθούν από μόνα τους.
Πιστεύω ότι η αληθινή ενότητα της αμερικανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μπορεί να επιτευχθεί μόνον με την ενότητα, που θα βασίζεται σ’ ένα κοινό σκοπό ευαγγελισμού, και όχι σε μεγαλόπνοα σχέδια ή σε υπογεγραμμένα πρωτόκολλα. Η αληθινή ενότητα θα έλθει από τον κοινό δεσμό, που έχουν οι άνθρωποι, όταν αυτοί συμμετέχουν όλοι σ’ ένα σπουδαίο έργο: το έργο της αλλαγής της μεταναστευτικής Εκκλησίας σε ιεραποστολική Εκκλησία, το έργο του ευαγγελισμού της Αμερικής με την αυθεντική Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη για πρώτη φορά στην ιστορία.

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.