Ελληνικά και Ορθόδοξα

Δευτέρα, Μαρτίου 05, 2012

Περίεργο έ;

1. Δέν εἶναι περίεργο πῶς ἓνα ποσό τῶν 20 Εὐρώ σᾶς φαίνεται πολύ μεγάλο, ὃταν τό δίνετε στήν ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μικρόὃταν πηγαίνετε γιά ψώνια;

2. Δέν εἶναι περίεργο πού 2 ὧρες σᾶς φαίνονται πολλές, ὃταν εἶστε στήν ἐκκλησία, ἐνῶ σᾶς φαίνονται λίγες, ὃταν παρακολουθεῖτε μιά καλή ταινία;

3. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι δέν βρίσκετε λόγια νά πεῖτε ὃταν προσεύχεστε, ἀλλά δέν ἒχετε κανένα πρόβλημα ὃταν σκέφτεστε γιά ποιό πράγμα θά μιλήσετε μέ ἓναν φίλο;

4. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο «δύσκολο» καί «βαρετό» εἶναι νά διαβαστεῖ ἓνα κεφάλαιο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἐνῶ πόσο εὒκολα διαβάζονται 100 σελίδες ἑνός δημοφιλοῦς μυθιστορήματος;

5. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι ὁ καθένας θέλει εἰσιτήρια γιά μπροστινές θέσεις σέ συναυλίες καί ἀγῶνες, ἀλλά προτιμᾶ νά κάθεται στά τελευταῖα καθίσματα τῆς ἐκκλησίας;

6. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι πρέπει νά ξέρετε γιά μιά ἐκδήλωση τῆς ἐκκλησίας 2-3 ἑβδομάδες πρίν ἀπό τήν ἡμέρα πού θά πραγματοποιηθεῖ, ὣστε νά μπορέσετε νά τήν βάλετε στόν προγραμματισμό σας, ἀλλά μπορεῖτε γιά ἂλλα γεγονότα νά...ἀποφασίσετε καί τήν τελευταία στιγμή;

7. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο δύσκολο εἶναι νά μάθετε κάτι πού σχετίζεται μέ τό Θεό, ὣστε νά τό μοιραστεῖτε μέ ἂλλους, ἀλλά τό πόσο εὒκολο εἶναι νά μάθετε, νά καταλάβετε καί νά διαδώσετεἓνα κουτσομπολιό;

8. Δέν εἶναι περίεργο τό ὃτι εὒκολα πιστεύετε αὐτά πού γράφονται στά περιοδικά καί στίς ἐφημερίδες, ἀλλά ἀπό τήνἂλλη ἀμφιβάλλετε γιά τά λόγια τῆς Ἁγίας Γραφῆς.

9. Δέν εἶναι περίεργο πού ὁ καθένας θέλει μιά θέση στόν οὐρανό, ἀλλά δέν θέλει νά πιστέψει, νά κάνει ἢ νά πεῖ κάτι γιά νά φθάσει ἐκεῖ;

10. Δέν εἶναι περίεργο τό πόσο εὒκολα στέλνετε ἀνέκδοτα σέ e-mails τά ὁποῖα προωθοῦνται δεξιά κι ἀριστερά, ἐνῶ τό σκέφτεστε διπλά ὃταν πρόκειται νά στείλετε ἓνα μήνυμα γιά τόν Θεό;

Γνωστό, ωραίο και πάντα επίκαιρο

Γνωστό, ωραίο

και πάντα επίκαιρο
Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός και θέλησε να εξετάσει τις εκδοχές του χριστιανισμού για να επιλέξει.
Βρίσκει λοιπόν έναν ορθόδοξο, έναν προτεστάντη κι έναν παπικό.
Τους λέει τις προθέσεις του κι εκείνοι συμφωνούν να τον "ξεναγήσουν" στις εκκλησίες τους.

Πάει ο Εβραίος με τον προτεστάντη μια Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους τακτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμα του, μπροστά από τον κάθε πιστό μια Καινή Διαθήκη, η χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φερθήκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους.

Την επόμενη Κυριακή συνεννοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό.
Μπαίνει μέσα, πλένει τα χέρια, ρίχνει το κέρμα ν ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται.
Ούτε εκεί όρθιοι, όλοι στα καθίσματά τους με τάξη και αρμονια.
Ακουσε και την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού.
Πέρασε η ωρα, τέλειωσε η λειτουργία ,τον καλοδεχθήκαν, τον κέρασαν κι έφυγε.

Την τρίτη Κυριακή κανόνισε να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία.
Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να μιλάνε μεταξύ τους, πολλούς όρθιους γιατί δεν έφθαναν τα καθίσματα, τη νεωκόρο να μαλώνει με μια κυρία γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, άκουγε τα μωρά να τσιρίζουν και να μη τα παρατηρεί κανείς, ο παπάς να φωνάζει στον ψάλτη να τελειώσει τα τεριρέμ κλπ.
Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν και τα μνημόσυνα, όπου άλλοι έβγαιναν στην εκκλησία κι άλλοι έμπαιναν με θόρυβο και φασαρία..
Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε ο προσήλυτος Εβραίος.

Την επόμενη εβδομάδα συναντήθηκαν όλοι για να μάθουν τι αποφάσισε ο Εβραίος.
Όταν βρεθήκαν όλοι μαζί τους λέει:
Στην προτεσταντική εκκλησιά είδα μεγάλη τάξη και ευγένεια.
Στην παπική είδα μεγάλη αφοσίωση στον πνευματικό σας αρχηγό και τις οδηγίες του ιερέα σας.
Στην ορθόδοξη εκκλησια είδα τέτοιο μπάχαλο που δεν το περίμενα!!!
Ο ορθόδοξος σκυθρώπιασε απογοητευμένος, ενώ οι άλλοι δυο αναθάρρησαν.

Και καταλήγει ο Εβραίος:
Θα γίνω ορθόδοξος!!!
Μα πώς; αναρωτιούνται οι άλλοι.
Ακούστε, λέει ο Εβραίος.
Τα δικά σας δικαιολογούνται με την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος.
Τούτο εδώ -και δείχνει τον ορθόδοξο- δεν δικαιολογείται αλλιώς.
Με τέτοιο μπάχαλο, μόνο αν έχεις τον Θεό μαζί σου διατηρείσαι 2000 χρόνια !

Ἕνα διαδεδομένο πάθος -Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ιωήλ

«Εἰσί δέ τρεῖς διαφοραί ψεύδους· ἔστιν ὁ ψευδόμενος κατά διάνοιαν καί ἔστιν ὁ ἐν λόγῳ ψευδόμενος καί ἔστιν ὁ εἰς αὐτόν τόν βίον αὐτοῦ ψευδόμενος» (ἀββᾶ Δωροθέου, Περί Ψεύδους, ΕΠΕ «Φιλοκαλία», τ. 12).
Ὑπάρχουν τρεῖς γενικοί τρόποι γιά νά λέμε ψέματα καί νά εἴμαστε ψευδόμενοι, γράφει ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος.

α. Ὁ πρῶτος τρόπος εἶναι νά ψεύδεται κάποιος κατά διάνοια. Χαρακτηριστικό αὐτῆς τῆς καταστάσεως εἶναι ἡ ὑπόνοια καί ἡ καχυποψία. Αὐτός πού ἔχει καχυποψίες, ἐάν δεῖ κάποιον νά ὁμιλεῖ μέ ἕναν ἄλλο, ὑποπτεύεται πώς μιλοῦν γι' αὐτόν. Ἐάν διακόψουν τήν ὁμιλία, ὑποψιάζεται πώς διέκοψαν γι' αὐτόν. Ἡ καχυποψία, πού εἶναι μία μορφή ψεύδους, τόν κάνει νά μή λέγει τίποτε τό ἀληθινό, ἀλλά νά κατασκευάζει ὅλο ὑποθέσεις. Τά ἀποτελέσματα τῆς περιπτώσεως αὐτῆς εἶναι περιέργειες, κρυφακούσματα, καταλαλιές, κατακρίσεις καί μαλώματα.

β. Ὁ δεύτερος τρόπος εἶναι νά ψευδόμαστε μέ τόν λόγο. Ἕνας πού εἶναι ψεύτης στά λόγια, προσπαθεῖ νά δικαιολογήσει τίς ἁμαρτίες του, τά πάθη του ἤ προσπαθεῖ νά ἐπιτύχει τοῦ σκοποῦ του μέ ψέματα. Τροποποιεῖ τίς κατηγορίες εἰς βάρος του μέ ψέματα. Λέγει ψέματα γιά νά ἐκπληρωθοῦν οἱ ἐπιθυμίες του. Ψεύδεται γιά νά ἐντυπωσιάσει, νά ἀποφύγει πολλές καταστάσεις ἤ γιά νά κερδίσει χρήματα καί ἀγαθά. Αὐτός πού λέγει ψέματα στά λόγια του, φτάνει στό σημεῖο νά μήν τόν πιστεύουν οἱ ἄλλοι, ἔστω καί ἄν λέγει ἀλήθεια.

γ. Ὁ τρίτος τρόπος εἶναι ὅταν ψεύδεται κάποιος μέ τόν βίο του. Ἄλλη εἶναι ἡ πραγματική ζωή πού κάνει καί ἄλλη δείχνει νά κάνει. Εἶναι ἄσωτος, ἀλλά ἐμφανίζεται ἐγκρατής. Εἶναι πλεονέκτης καί ἐμφανίζεται ἐλεήμονας καί μιλᾶ μέ θέρμη γιά τήν ἐλεημοσύνη. Εἶναι ὑπερήφανος καί θαυμάζει τήν ταπεινοφροσύνη. Προβάλλει τήν ἀρετή ἤ γιά νά σκεπάσει τόν ἑαυτό του ἤ γιά νά τόν θαυμάζουν οἱ ἄλλοι. «Οὗτος οὐκ ἔστιν ἁπλοῦς ἄνθρωπος, ἀλλά διπλοῦς». Εἶναι διπλοπρόσωπος. Ἡ κατάσταση τῆς ὑποκρισίας συνδέεται στενά μέ τό ψεῦδος, καί μάλιστα μερικές φορές ἡ ὑποκρισία καί τό ψεῦδος ταυτίζονται.

Τό πάθος τοῦ ψεύδους ὅλους μας ἔχει ἀκουμπήσει. Ἄλλος ψεύδεται ἐπειδή ἀποσκοπεῖ στό συμφέρον του, ἄλλος γιά τήν καλοπέρασή του, ἄλλος γιά τήν ἱκανοποίηση τῆς φιληδονίας του, ἄλλος γιά νά προξενήσει γέλιο καί εὐτραπελία, ἄλλος γιά νά ἐπιβουλευτεῖ τόν ἀδελφό του καί νά τόν κακοποιήσει· ὑπάρχουν πολλοί λόγοι γιά νά πεῖ κάποιος ψέματα.

Τό ψέμα ὅμως, ὅπως μέ εὐκολία θριαμβεύει, ἔτσι καί μέ εὐκολία καταρρέει. Μπορεῖ κάποιος νά λέγει ἕνα σωρό λόγια πού μέσα σέ αὐτά κρύβεται μέ ἐπιμέλεια τό ψέμα, στό τέλος ὅμως δέν ἐπιτυγχάνει τίποτε. Πολλές φορές λέμε ψέματα γιά νά ἐπικρατήσουμε, ἀλλά τελικά τά ἴδια μας τά ψέματα μᾶς ἐκθέτουν καί μᾶς ρεζιλεύουν.

Κατά κανόνα ὅσοι λέμε ψέματα ἀποδίδουμε στούς ἄλλους τά ἐλαττώματα τά δικά μας, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν καί οἱ ἀνήθικες γυναῖκες, πού κατηγοροῦν τίς τίμιες ἀπό φόβο μήν τυχόν μιλήσουν. Ἐπίσης, γινόμαστε ἰδιαίτερα φορτικοί στούς ἄλλους ἤ ἀκόμη καί βίαιοι. Αὐτό φαίνεται καθαρά στήν περίπτωση τῆς καχυποψίας. Ὅποιος δηλαδή ἔχει ὑπόνοιες καί καχυποψία, βασανίζει τούς ἄλλους. Ἕνας σύζυγος πού ὑποψιάζεται τήν σύντροφό του, τήν βασανίζει, τήν βρίζει, τήν ἐξουθενώνει καί τήν κακοποιεῖ. Συμβαίνουν ὅλα αὐτά, ἐπειδή στό μυαλό του ἔχει πλάσει ψευδεῖς εἰκόνες ἤ ἔχει καταλήξει σέ ψευδῆ συμπεράσματα.

Ἀκόμη ὑπάρχει καί ὁ μυθομανής. Λέγει ψέματα χωρίς νά ἐξυπηρετοῦν σέ τίποτε. Νομίζει ὅτι τόν καταδιώκουν, προφυλλάσσεται ἀπό ἄλλους χωρίς λόγο κ.ἄ. Ὁ μυθομανής μπορεῖ νά προκαλέσει στούς ἄλλους ἄσχημες καταστάσεις καί ἐνδέχεται ἐξ αἰτίας του, νά ἀποδίδονται σέ ἀνθρώπους ἀθώους κατηγορίες ἐντελῶς ἀνυπόστατες καί μή πραγματικές. Ἡ μυθομανία εἶναι ἕνα εἶδος διαστροφῆς.

Αὐτό τό φοβερότατο πάθος, τό ὁποῖο δέν θεωροῦμε σπουδαῖο, ἀφοῦ μάλιστα βρίσκουμε καί δικαιολογίες πώς τάχα λέμε ψέματα γιά καλό, γιά νά προστατεύσουμε τούς ἄλλους, γιά νά σώσουμε μία οἰκογένεια, γιά νά προλάβουμε τυχόν μεγαλύτερες καταστροφές, ὀφείλουμε νά τό πολεμήσουμε. Ὅσοι συνηθίσαμε νά λέμε ψέματα, δέν σεβόμαστε οὔτε τόν ἑαυτό μας οὔτε τούς ἄλλους καί πολλές φορές τό πάθος αὐτό μᾶς ἐκθέτει στά μάτια τῶν ἄλλων, ἀλλά προπαντός μᾶς στερεῖ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ.

Δυνατοί καί πένητες στὴν νομοθεσία τοῦ Βυζαντίου -Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασσίου Ιερόθεος

Καταναλωτική κοινωνία καί καπιταλισμός συνδέονται μέ τήν προσπάθεια συσσώρευσης πλούτου καί ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀλλά καί ἀτομικῆς εὐημερίας. Ὅταν, ὅμως, μερικοί ἐπιτυγχάνουν νά συγκεντρώσουν πολλά ὑλικά ἀγαθά, αὐτό σημαίνει ὅτι κάποιοι ἄλλοι τά στεροῦναι. Μέ τόν τρόπο αὐτόν δημιουργεῖται ἡ κοινωνική ἀδικία, οἱ ἄνθρωποι χωρίζονται σέ πλούσιους καί πτωχούς. Βέβαια, τό «πνεῦμα τοῦ καταναλωτισμοῦ», ὡς ἐπιθυμία, ἐπίδειξη καί ἀπόλαυση, συνδέεται μέ ὅλες τίς κοινωνικές τάξεις τῶν ἀνθρώπων. Θά δοῦμε στήν συνέχεια πῶς ἡ Ρωμαϊκή Χριστιανική Αὐτοκρατορία (Βυζάντιο) ἀντιμετώπιζε τά προβλήματα πού ἀνέκυπταν ἀπό τήν κοινωνική ἀδικία.

Ἡ Χριστιανική Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία μέ ἕδρα τήν Κωνσταντινούπολη, τό λεγόμενο Βυζάντιο, διακρινόταν γιά τήν φιλανθρωπία της, γι’ αὐτό ἄντεξε χίλια χρόνια καί πολλοί μελετητές σπουδάζουν τήν ζωή καί τόν πολιτισμό, ἀλλά καί τήν ὅλη ἐσωτερική καί ἐξωτερική πολιτική τήν ὁποία ἐξασκοῦσαν οἱ Αὐτοκράτορες. Ὅλα τά κοινωνικά θέματα καί γενικότερα ἡ πολιτική της εἶχαν ἐμποτισθῆ ἀπό τήν Χριστιανική διδασκαλία. Βέβαια, καί ἐκεῖ γίνονταν διάφορα λάθη, ἀφοῦ ἡ ἁμαρτία δέν ἀπουσιάζει ἀπό τούς ἀνθρώπους καί τίς κοινωνίες, ἀλλά εἶχαν ἕναν ὀρθό προσανατολισμό. Αὐτό φαίνεται καί ἀπό τό πῶς προσπαθοῦσαν οἱ Ρωμαῖοι-Βυζαντινοί νά ἐπιλύσουν διάφορα κοινωνικά προβλήματα.

Ὁ Στῆβεν Ράνσιμαν στό βιβλίο του «Βυζαντινός πολιτισμός» ἀναφέρει πολλές πληροφορίες γιά τήν ζωή τῶν κατοίκων τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί σέ ὅλους τους τομεῖς. Ὡς πρός τόν τρόπο τῆς δοίκησης γράφει ὅτι «τά ἰδεώδη της βυζαντινῆς διοίκησης θά μπορούσαμε νά τά ὀνομάσουμε σοσιαλιστικά. Ὅλοι ἔπρεπε νά εἶναι καλοί πολίτες τοῦ κράτους». Ὅμως, ἡ τάξη τῆς ἀριστοκρατίας τῶν μεγάλων γαιοκτημόνων δέν μποροῦσε νά προσαρμοσθῆ μέ τόν τρόπο αὐτόν τῆς διοίκησης. Κυρίως ἀπό τόν 9ο αἰώνα παρατηρήθηκε μεγάλη ἀναστάτωση ἀπό διαφόρους λόγους, ὥστε μεγάλωσε ἡ τάση τῶν ἀριστοκρατῶν νά αὐξήσουν τήν ἰδιοκτησία τους καί οἱ μικροί ἐλεύθεροι ἀγρότες ἐξαγοράζονταν καί γίνονταν δουλαπάροικοι.

Στήν βυζαντινή κοινωνία διακρίνονταν δύο τάξεις, οἱ «δυνατοί» καί οἱ «πένητες». Γράφει ὁ Ράνσιμαν: «Ἡ διοίκηση ἔκανε σαφῆ διάκριση ἀνάμεσα στούς πλουσίους –τους δυνατούς- καί τούς φτωχούς -τους πένητες- καί γενικά προσπαθοῦσε νά περιορίσει τούς ἀριστοκράτες σέ καθήκοντα μόνο στρατιωτικά, διατηρώντας τίς πολιτικές ὑπηρεσίες δημοκρατικές καί ἐλεύθερες. Ὅλο τόν 10ο αἰώνα ἡ κυριότερη ἀσχολία τῶν αὐτοκρατόρων ἦταν νά θεσπίζουν νόμους προσπαθώντας νά περιορίσουν τή δυνατότητα τῶν ἀρχόντων νά ἀγοράζουν γῆ τῶν φτωχῶν».

Πρόκειται γιά τήν ἴδια νοοτροπία πού παρατηροῦμε σήμερα, πού ἀνοίγει ἡ ψαλίδα μεταξύ τῶν πλουσίων καί τῶν μεσαίων ἤ μεταξύ τῶν μικρομεσαίων καί τῶν πτωχῶν. Στήν ἐποχή μας παρατηρεῖται τό φαινόμενο ὅτι ὅλο καί περισσότερο διευκολύνονται οἱ πλούσιοι παρά ἐνισχύονται οἱ πτωχοί. Ὁ τρόπος, ὅμως, μέ τόν ὁποῖο ἐνεργοῦσαν οἱ Βυζαντινοί Αὐτοκράτορες καί στόν τομέα αὐτόν εἶναι πολύ χαρακτηριστικός καί ἀξιοπρόσεκτος.

Μιὰ καλή ἀνάλυση αὐτῆς τῆς προσπάθειας τῶν Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων, παρουσιάζεται ἀνάγλυφα ἀπό τόν Ζέραρ Βάλτερ στό βιβλίο του «Ἡ καθημερινή ζωή στό Βυζάντιο, στόν αἰώνα τῶν Κομνηνῶν» (1081-1180). Γράφοντας γιά τίς προνομιοῦχες τάξεις, στίς ὁποῖες συγκαταλέγονταν οἱ εὐγενεῖς, γράφει ὅτι στό Βυζάντιο οἱ εὐγενεῖς ὀνομάζονταν Δυνατοί, οἱ ὁποῖοι διακρίνονταν στούς στρατιωτικούς καί τούς διοικητικούς ὑπαλλήλους. Οἱ διοικητικοί ὑπάλληλοι ἦταν καί γαιοκτήμονες πού ἀσκοῦσαν διοίκηση στήν Αὐτοκρατορία καί εἶχαν τήν τάση νά ἀγοράζουν στίς ἐπαρχίες τους κομμάτια γῆς. Ἐπίσης, οἱ πλούσιοι γαιοκτήμονες ἐπιδίωκαν νά ἀποκτήσουν μία διοικητική θέση ὥστε νά ἔχουν αὐτόν τόν τιμητικό τίτλο. Ἔτσι, οἱ διοικητικοί ὑπάλληλοι ἦταν συγχρόνως καί γαιοκτήμονες, ἀσκοῦσαν, δηλαδή, διοίκηση καί ἦταν κάτοχοι ἐκτάσεων γῆς. Στίς ἀρχές τοῦ 10ου αἰῶνος ἡ περιουσία τῶν Δυνατῶν εἶχε φθάσει στό ἀπόγειό της καί οἱ Αὐτοκράτορες προσπαθοῦσαν νά θέσουν φραγμούς στήν ἐπέκτασή τους.

Ὁ Ρωμανός Α΄ ὁ Λεκαπηνός μέ Νεαρά (Νόμο) πού ἐξέδωσε τόν Ἀπρίλιο τοῦ ἔτους 922 ἔβαλε στόχο νά περιορίση τήν ἰδιοποίηση τῆς περιουσίας τῶν πτωχῶν ἀπό τούς Δυνατούς. Σύμφωνα μέ τόν νόμο αὐτόν, ὅποιος πτωχός ἤθελε νά πουλήση τήν περιουσία του, λόγω διαφόρων ἀναγκῶν πού εἶχε, ὤφειλε νά προτείνη νά τήν ἀγοράσουν πρῶτα τά μέλη τῆς οἰκογενείας του καί ἔπειτα οἱ γείτονές του. Ἄν αὐτοί δέν ἤθελαν νά ἀγοράσουν αὐτήν τήν περιουσία τότε μποροῦσαν νά τήν πουλήσουν στούς Δυνατούς. Ἀλλά δημιουργήθηκαν μεγάλες δυσκολίες στήν ἐφαρμογή τοῦ νόμου καί ἀπεδείχθησαν οἱ ἀδυναμίες του, γιατί συγχρόνως ἐπικρατοῦσε ἡ μακροχρόνια μίσθωση, βάσει τῆς ὁποίας ὁ Δυνατός ἐμίσθωνε τό χωράφι τοῦ πτωχοῦ καί ἔπειτα παρεβίαζε τούς ὅρους, ὁπότε τά δικαστήρια, στά ὁποῖα κατέφευγε ὁ ἐκμισθωτής ὑποστήριζαν τούς Δυνατούς. Δηλαδή, ἐδῶ παρατηρεῖται διαπλοκή μεταξύ πλουσίων καί δικαστῶν. Ἐξ ἄλλου τήν περίοδο μεταξύ τοῦ 927-928 ἡ ἀγροτική παραγωγή ἔπαθε μεγάλη ζημιά μέ ἀποτέλεσμα νά μή μποροῦν οἱ συγγενεῖς καί οἱ γείτονες τοῦ πεινασμένου πωλητοῦ νά ἐκμεταλλευθοῦν τά πλεονεκτήματα τοῦ νόμου καί ἔτσι οἱ Δυνατοί ἀγόρασαν τήν γῆ τῶν πτωχῶν ἀνθρώπων σέ μικρή τιμή, δίδοντάς τους τρόφιμα ὡς προκαταβολή.

Λίγα χρόνια μετά, τό 934, ὁ ἴδιος ὁ Αὐτοκράτορας, ἐπειδή ἀπέτυχε τό προηγούμενο μέτρο, ἐξέδωσε ἄλλη Νεαρά μέ τήν ὁποία διέταζε τούς Δυνατούς νά ἐπιστρέψουν, μέ ὁρισμένους ὅρους, τά κτήματα στούς ἰδιοκτῆτες τους, οἱ ὁποῖοι εἶχαν ὑποχρεωθῆ νά τά πωλήσουν κάτω ἀπό τήν πίεση τῆς ἀνάγκης. Ἡ εἰσαγωγή τῆς Νεαρᾶς αὐτῆς εἶναι συγκινητική:

«Οἱ ἄνθρωποι πρέπει νά καλλιεργοῦν τήν ψυχή τους, γιά νά μοιάσουν μέ τόν Δημιουργό. Ὅσοι παραγνωρίζουν αὐτό τό καθῆκον, εἶναι μοιραῖο νά γίνουν σκλάβοι τῶν παθῶν τους. Ἀπ’ αὐτό ξεπηδοῦν οἱ ἀπειράριθμες ἀδικίες, ἀπ' αὐτό ἡ μεγάλη καί αἰώνια μιζέρια τῶν φτωχῶν, οἱ ἀτελείωτοι βόγγοι τους, πού ἡ ἠχώ τους ἀφυπνίζει τόν Κύριο. Ἄν ὁ Θεός ξεσηκώνεται γιά νά ἐκδικηθεῖ τούς πόνους τους, πῶς ἐμεῖς μποροῦμε νά παραγνωρίζουμε τά παράπονά τους;

Ὅταν ἐνεργοῦμε κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, δέν ὁδηγούμαστε ἀπό τό μίσος ἤ τόν φθόνο ἐναντίον τῶν Δυνατῶν, ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη μας γιά τούς φτωχούς, ἀπό τήν πρόθεσή μας νά τούς προστατεύσουμε καί ἀπό τήν ἐπιθυμία μας νά σώσουμε τήν αὐτοκρατορία, γιατί αὐτοί στούς ὁποίους ἡ Θεία Πρόνοια ἔδωσε δύναμη καί πλοῦτο δέν φροντίζουν γιά τούς φτωχούς, ἀλλά ἀντίθετα τούς βλέπουν σάν λεία καί δύσκολα συγκατατίθενται νά μή τούς ἁρπάξουν ἀμέσως τά κτήματά τους».

Παρατηρώντας αὐτήν τήν εἰσαγωγή στόν νόμο γιά τήν βελτίωση τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας βλέπουμε τήν θεολογική ὑποδομή του. Ἀναφέρεται στά πάθη πού ἐπικρατοῦν στούς ἀνθρώπους, ὅταν ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό, καί τά ὁποῖα πάθη τούς παρακινοῦν στήν αὔξηση τῆς περιουσίας τους καί τήν ἀδικία τῶν πτωχῶν, ἀλλά καί στό ὅτι ἡ θέσπιση νόμων γιά τήν ἐπικράτηση τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας γίνεται ἀπό ἀγάπη καί κατά τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί ἀκόμη γιά τήν σωτηρία τῆς Αὐτοκρατορίας. Ἔτσι, οἱ Αὐτοκράτορες δέν κινοῦνταν ἀπό κάποιο ἰδεολογικοκοινωνικό μοντέλο, ἀλλά ἀπό τήν θεολογία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά καί αὐτός ὁ νόμος δέ εἶχε τά προσδοκώμενα ἀποτελέσματα.

Στήν συνέχεια, ὁ Κωνσταντῖνος Ζ ὁ Πορφυρογέννητος «ἐξέδωσε ἕναν νόμο πού πρόβλεπε τήν ἄμεση καί χωρίς ἀποζημίωση ἐπιστροφή ὅλων τῶν κτημάτων, πού εἶχαν ἀγοράσει οἱ Δυνατοί ἀπό τούς μικροϊδιοκτῆτες ἀπό τήν ἔναρξη τῆς βασιλείας του».

Ὅμως, εἴκοσι χρόνια μετά ὁ Αὐτοκράτορας Νικηφόρος Φωκᾶς ἐξέδωσε νόμο, ὁ ὁποῖος ἐπέτρεπε στούς Δυνατούς νά ἀγοράζουν κτήματα ὄχι ἀπό τούς πτωχούς, ἀλλά ἀπό τούς ἰδιοκτῆτες τῆς δικῆς τους κοινωνικῆς τάξεως. Μέ αὐτόν τόν τρόπο προστάτευαν τούς πτωχούς ἀπό τήν πίεση τῶν Δυνατῶν.

Ὁ Βασίλειος ὁ Β΄ ἀκολούθησε τήν ἴδια τακτική. «Κατάργησε τήν παραγραφή τῶν σαράντα ἐτῶν, πού ἴσχυε γιά τίς αἰτήσεις ἐπιστροφῆς τῶν ἀπαλλοτριωμένων γαιῶν, ὕστερα ἀπό τήν πείνα τοῦ 927. Διέταξε, ἐπίσης, τήν ἐπιστροφή στούς δυστυχισμένους πωλητές ἤ στούς ἀπογόνους τους, ὅλων αὐτῶν τῶν κτημάτων, χωρίς οἱ Δυνατοί νά μποροῦν νά χρησιμοποιήσουν ἔνδικα μέσα γιά τήν ἐπιστροφή τῶν χρημάτων πού πῆραν ἤ γιά τήν εἴσπραξη ἀποζημιώσεως, ἀναφορικά μέ τίς βελτιώσεις, πού εἶχαν γίνει ἀπ' αὐτούς. Καί πρόσθετε: "Δέν δικαιοῦνται νά πάρουν τίποτε πίσω. Θάπρεπε μᾶλλον νά τιμωρηθοῦν"».

Αὐτά ἔκαναν τότε οἱ Βυζαντινοί Αὐτοκράτορες γιά νά περιορίσουν τήν ἀπληστία τῶν δυνατῶν-πλουσίων γαιοκτημόνων καί νά προστατεύσουν τούς πτωχούς. Μακάρι αὐτό νά τεθῆ ὡς πρότυπο στούς σύγχρονους ἡγέτες τῶν Κρατῶν, καί κυρίως τῶν λεγομένων Χριστιανικῶν Κρατῶν, ὥστε νά ἀντιμετωπίζουν τίς κρίσιμες καταστάσεις πού παρατηροῦνται στήν κοινωνία μας. Σήμερα, οἱ Δυνατοί εἶναι «οἱ ἔχοντες καί κατέχοντες», ὅσοι διαθέτουν μεγάλη περιουσία καί συνεχῶς τήν αὐξάνουν σέ βάρος τῶν ἀδυνάτων ἀνθρώπων. Γι’ αὐτό καί οἱ σύγχρονοι ὑπεύθυνοι γιά τήν οἰκονομία μας δέν πρέπει ἁπλῶς νά ἐφαρμόζουν οἰκονομικά συστήματα πού ἰσχύουν σήμερα, ἀλλά νά παραδειγματίζονται καί ἀπό τούς φιλάνθρωπους τρόπους μέ τούς ὁποίους ἀντιμετώπιζαν οἱ πρόγονοί μας τά θέματα αὐτά. Ὅπως εἴδαμε οἱ Νεαρές τῶν Αὐτοκρατόρων δέν ἦταν προϊόντα κάποιου κοινωνικοῦ συστήματος καί κοινωνικῆς ἰδεολογίας, π.χ. φιλελεύθερης ἤ σοσιαλιστικῆς, ἀλλά καρποί καί ἔκφραση τῆς θεολογίας. Ὅταν κανείς ἐπιλύη τά κοινωνικά ζητήματα μέσα ἀπό τό πρίσμα τῆς θεολογίας, τότε ἡ ἀντιμετώπιση τῶν πραγμάτων εἶναι φιλάνθρωπη, ἀφοῦ διατηρεῖται καί ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλευθερία.

Συναξαριστής 5 Μαρτίου

Ὁ Ἅγιος Κόνων ὁ Ἴσαυρος

Ὁ Ἅγιος Κόνων ἔζησε στὰ ἀποστολικὰ χρόνια καὶ καταγόταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ (τὴ Βιδανή) τῆς Ἰσαυρίας. Οἱ γονεῖς του Νέστωρ καὶ Νάδα στὴν ἀρχὴ ἦταν εἰδωλολάτρες. Ἀλλ᾿ ἔπειτα δέχθηκαν τὴν χριστιανικὴ πίστη, μαζὶ μὲ τὸν ὡραῖο, ἔφηβο τότε, γιό τους.

Ὁ Κόνων νυμφεύθηκε μία χριστιανὴ κόρη (τὴν Ἄννα), μέσα ἀπὸ τὸ χριστιανικὸ ὅμιλο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ συμφώνησαν καὶ οἱ δυὸ νὰ ζοῦν σὰν ἀδέλφια καὶ νὰ ἀφιερωθοῦν στὴ διάδοση τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας. Οἱ εἰδωλολάτρες συμπολῖτες τοῦ Κόνωνα ἔβλεπαν μὲ πολὺ δυσαρέσκεια τὶς χριστιανικές του δραστηριότητες.

Ἔφεραν τοὺς πιὸ δυνατοὺς στὸ λόγο ἐθνικοὺς γιὰ νὰ τὸν ἀποστομώσουν, ἀλλὰ αὐτὸς μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοὺς φίμωνε. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ ἀπὸ ἐγωισμὸ γίνονταν χειρότεροι. Μία μέρα, πῆγε σ᾿ ἕναν εἰδωλολατρικὸ ναὸ καὶ ἔκανε γιὰ τὴν ἰδιαίτερη αὐτὴ περίσταση αὐτὸ ποὺ λέει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: «Διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι». Νὰ παρακαλεῖτε, δηλαδή, τὸ Θεό, μὲ κάθε εἶδος προσευχῆς καὶ αἴτησης. Νὰ προσεύχεσθε σὲ κάθε καιρό, μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Προσευχήθηκε, λοιπόν, καὶ ὁ Κόνων στὸ Χριστό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει κομμάτια τὸ εἴδωλο τοῦ ναοῦ. Φωνὴ θρηνώδης ἀκούστηκε ἀπ᾿ ὅλους καὶ ὁμολόγησαν τὸ Χριστὸ ὡς Υἱὸ τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ Κόνων μὲ τὰ ἔργα του, καὶ κυρίως μὲ τὴν προσευχή, πέτυχε νὰ σωθοῦν πολλὲς ψυχὲς ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρία.

Ἄλλη δὲ μαρτυρία ἀναφέρει, ὅτι ἐπὶ ἡγεμόνος τῆς Ἰσαυρίας Μάγνου, συνελήφθη καὶ κακοποιήθηκε. Ἀλλ᾿ οἱ χριστιανοὶ ποὺ φωτίστηκαν ἀπὸ τὸν Ἅγιο, ἔτρεξαν ἐπὶ τόπου καὶ ἀπείλησαν νὰ σκοτώσουν τὸν ἡγεμόνα, ὁ ὁποῖος φοβήθηκε, ἔφυγε καὶ ἄφησε ἐλεύθερο τὸν Κόνωνα.
Μετὰ τὸ περιστατικὸ αὐτό, ἔζησε ἀλλὰ δυὸ χρόνια καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τὴν χάριν τοῦ Πνεύματος, ἐνδεδυμένος σοφέ, τὸ κράτος διέλυσας, τῆς ἀσεβείας στερρῶς, ἐκλάμπων τοῖς θαύμασιν· ὅθεν πεφοινιγμένος, ταῖς ῥοαῖς τῶν αἱμάτων, Κόνων Ὁσιομάρτυς, τὸν Δεσπότην δοξάζεις, τὸν παρέχοντα ἡμῖν διὰ σοῦ, χάριν καὶ ἔλεος.

Κοντάκιον.
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀγγελικῆς ἀξιωθεὶς ὀπτασίας, τὴν ἐν Χριστῷ μεμυσταγώγησαι πίστιν, καὶ τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν δύναμιν σοφέ·ὅθεν καθυπέταξας, τὴν ὀφρὺν τῶν δαιμόνων, καὶ τῆς πλάνης ἔσβεσας, ἐναθλήσας τὴν φλόγα. Ὁσιομάρτυς Κόνων Ἀθλητά, ἐξευμενίζου, ἡμῖν τὸν Φιλάνθρωπον.

Κάθισμα.
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἐκ βρέφους τῷ Θεῷ, κολληθεὶς Θεοφόρε, τοῦ Πνεύματος σεπτόν, ἀνεδείχθης δοχεῖον, καὶ τὰ πονηρότατα, καθυπέταξας πνεύματα, ἐναθλήσας δέ, ἐμεγαλύνθης ἀξίως· ὅθεν ἅπαντες, τὴν παναγίαν σου μνήμην, πιστῶς ἑορτάζομεν.

Μεγαλυνάριον.
Βίον καθαρώτατον γεωργῶν, χαίρων προσελάβου, ὡς βασίλειον στολισμόν, ἄθλησιν τὴν θείαν, Ὁσιομάρτυς Κόνων, ἀνθ’ ὧν διπλοῦν ἐδέξω, θεόθεν στέφανον.

Ὁ Ἅγιος Κόνων ὁ Κηπουρός

Ἔζησε τὸν 3ο αἰῶνα μ.Χ. καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν Ναζαρέτ. Ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν πατρίδα του καὶ πῆγε στὴν πόλη Μάνδρα τῆς Παμφυλίας, καὶ ἔμενε σὲ κάποια τοποθεσία ποὺ ὀνομαζόταν Κάρμηλα ἢ Κάρμενα. Ἐκεῖ καλλιεργοῦσε κῆπο, φυτεύοντας διάφορα λάχανα γιὰ νὰ ἐξοικονομήσει τὰ ἀναγκαῖα της ζωῆς.

Ἦταν τόσο ἀκέραιος στὸ φρόνημά του καὶ ἁπλός, ὥστε ὅταν συνάντησε ἐκείνους ποὺ εἶχαν διαταγὴ νὰ τὸν συλλάβουν καὶ εἶδε ὅτι τὸν χαιρετοῦσαν, ἀνταποκρίθηκε καὶ αὐτὸς μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Ὅταν τοῦ εἶπαν ὅτι τὸν καλεῖ ὁ ἡγεμόνας Πούπλιος, ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Τί χρειάζομαι ἐγὼ στὸν ἡγεμόνα, τὴν στιγμὴ μάλιστα ποῦ εἶμαι χριστιανός; Ἂς καλέσει καλύτερα τοὺς ὁμοϊδεάτες του».

Τότε δεμένο τὸν ἔφεραν στὸν ἡγεμόνα, ποὺ τὸν παρακινοῦσε μὲ τὴν βία νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Μὲ βαριὰ καρδιὰ ὁ Ἅγιος, ἔβρισε τὸν τύραννο καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἀληθινὸς χριστιανὸς καὶ ὅσα βασανιστήρια νὰ τοῦ κάνουν δὲν θὰ ἀλλαξοπιστήσει. Ἀμέσως τότε κάρφωσαν τὰ πόδια του καὶ τὸν ἀνάγκασαν νὰ τρέχει μπροστὰ ἀπὸ τὴν ἅμαξα τοῦ ἡγεμόνα μέχρι ποὺ ξεψύχησε. Ἔτσι ἔλαβε τὸ αἰώνιο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

-

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος καὶ Ζίτσης

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος γεννήθηκε στὶς 23 Δεκεμβρίου 1880 στὸ χωριὸ Λέλιτς τῆς κεντροδυτικῆς Σερβίας. Ἦταν τὸ πρῶτο ἀπὸ τὰ ἐννέα τέκνα τῶν εὐσεβῶν ἀγροτῶν Δραγομίρου καὶ Αἰκατερίνης. Ἀσθενικὸς στὴν σωματική του διάπλαση καὶ κράση, ἐπέδειξε ἀπὸ μικρὸς τὴν εὐφυΐα του, τὴ μεγάλη του ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν κλίση πρὸς τὸν μοναχικὸ βίο. Σπούδασε, παρὰ τὸ γεγονὸς τῆς μεγάλης πτωχείας τῆς οἰκογένειάς του, στὴ θεολογικὴ σχολὴ Βελιγραδίου, ἀνακηρύχθηκε διδάκτωρ τῆς Θεολογίας στὴ Βέρνη τῆς Ἐλβετίας (1908), διδάκτωρ στὴν Ὀξφόρδη τῆς Ἀγγλίας (1909) καὶ τὸ Χάλλε τῆς Γερμανίας (1911). Γνώριζε ἑπτὰ γλῶσσες, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ τὴν ἑλληνική.

Ὁ Νικόλαος λάτρευε τὸν Θεὸ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἰσχῦος καὶ διανοίας αὐτοῦ, καὶ ὁ Θεὸς τοῦ ἔδωσε στόμα καὶ σοφία ἀσυναγώνιστο καὶ ἀκαταγώνιστο. Ἐκάρη μοναχὸς καὶ χειροτονήθηκε πρεσβύτερος στὴ μονὴ Ρακόβιτσα, κοντὰ στὸ Βελιγράδι, τὸν Δεκέμβριο τοῦ ἔτους 1909. Εἶχε ἀρρωστήσει βαριὰ ἀπὸ δυσεντερία καὶ ἔταξε, ἐὰν ὁ Κύριος τὸν θεραπεύσει, νὰ Τοῦ ἀφιερωθεῖ διὰ βίου μὲ ὅλη του τὴν ὕπαρξη, ὅπως καὶ ἔγινε.

Κατὰ τὴν περίοδο 1915-1919 ἀπεστάλη στὴν Ἀμερικὴ καὶ στὴν Ἀγγλία, γιὰ νὰ συντρέξει καὶ νὰ ἐνισχύσει τὸν πολύπαθο Σερβικὸ λαό. Τὸ ἔτος 1919 ἐξελέγη Ἐπίσκοπος Ζίτσης στὴν κεντρικὴ Σερβία καὶ τὸ ἔτος 1920 μεταφέρθηκε στὴν Ἀχρίδα, ὅπου ἀνέπτυξε ἕνα τεράστιο ἱεραποστολικό, ποιμαντικό, κοινωνικὸ καὶ φιλανθρωπικὸ ἔργο.

Ὁ Ἐπίσκοπος Νικόλαος, παρὰ τὴν τεράστια μόρφωσή του καὶ τὰ πολλά του χαρίσματα, διακρινόταν γιὰ τὴν ἁπλότητα τοῦ ἤθους του, τὴν καλοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη του. Ἡ ἀρετή, ἡ ὁποία κατ’ ἐξοχὴν τὸν στόλιζε, ἦταν ἡ ταπείνωση. Ἡ μελέτη τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἡ συναναστροφή του μὲ Ἁγιορεῖτες Πατέρες πλούτιζαν τὴν πνευματικότητά του. Μὲ τὰ συγγράμματά του καὶ τὴν πνευματική του καθοδήγηση ὁ λαὸς ἀναγεννιέται πνευματικὰ καὶ ὁ μοναχισμὸς ἀνθίζει.

Τὸ 1941 οἱ ἀρχὲς κατοχῆς τῆς χώρας του, οἱ Γερμανοί, τὸν συλλαμβάνουν, τὸν περιορίζουν καὶ τὸ 1944 τὸν στέλνουν στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως τοῦ Νταχάου στὴ Γερμανία, ὅπου ὑπέστη πάνδεινα βασανιστήρια. Ὁ δοῦλος τοῦ Κυρίου βάσταζε τὰ στίγματα τοῦ μαρτυρίου στὸ σῶμα του, ποὺ ὅλο εἶχε γίνει μία πληγή. Μάλιστα δέρμα στὴν πλάτη καὶ στὰ πέλματα δὲν ὑπῆρχε.

Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή του, τὸ Μάιο τοῦ 1945, δὲν θέλησε πλέον νὰ ἐπιστρέψει στὴν πατρίδα του. Τὸ τότε καθεστὼς τὸν θεωροῦσε ἀνεπιθύμητο πρόσωπο. Πῆγε, λοιπόν, στὴν Ἀμερικὴ καὶ παρὰ τὴν κλονισμένη ὑγεία του συνέχισε τὸ φιλανθρωπικὸ καὶ ἱεραποστολικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ. Δίδαξε στὴν ἱερατικὴ σχολὴ τῆς μονῆς τοῦ Ἁγίου Σάββα στὸ Λίμπερτβιλ τοῦ Ἰλλινόις καὶ ἀπὸ τὸ 1951 ἐγκαταστάθηκε στὴ Ρωσικὴ μονὴ τοῦ Ἁγίου Τύχωνος στὴν Πενσυλβάνια, ὅπου καθοδηγοῦσε τοὺς μοναχοὺς καὶ διηύθυνε τὸ θεολογικὸ σεμινάριο τῆς μονῆς. Οἱ δυσκολίες καὶ τὰ προβλήματα δὲν τὸν ἀποθάρρυναν ποτέ. Αἰσθανόταν ἔντονα τὴν παρουσία τῆς Θείας Πρόνοιας στὸ βίο του καὶ αὐτὸ τοῦ ἔδινε δύναμη, ἀνδρεία καὶ χαρά.

Ἡ προσευχή του ἦταν ἀδιάλειπτη καὶ ἔρεε ὡς ποταμὸς τοῦ παραδείσου. Πενθοῦσε ἀβίαστα καὶ ἔχυνε δάκρυα μετάνοιας, παρακλήσεως, μεσιτείας καὶ δοξολογίας. Προσευχόμενος τὸ πρωὶ τῆς Κυριακῆς τοῦ ἔτους 1956 στὸ ταπεινὸ κελί του καὶ προετοιμαζόμενος νά λειτουργήσει, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητὴς καὶ Θαυματουργός

Ἦταν Ἀθηναῖος καὶ ἔζησε τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Στὴν Ἀθήνα ἔλαβε ἀξιόλογη μόρφωση, καὶ μαζὶ μὲ τὴν ἐπίδοσή του στὴν ἑλληνικὴ φιλοσοφία διακρίθηκε καὶ στὴ μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν. Κατόπιν ἀναχώρησε ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ πῆγε στὴν Ἀντιόχεια. Ἐκεῖ τὸν ἔφερε ἡ μεγάλη φήμη τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Χρυσοστόμου, κοντὰ στὸν ὁποῖο καὶ μαθήτευσε.

Παρέμεινε μέσα στὴν κοσμικὴ κοινωνία, καταρτίζοντας τὸν ἑαυτό του τελειότερα στὴ σπουδὴ καὶ τὴν γνώση τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων μέχρι τοῦ τεσσαρακοστοῦ ἔτους τῆς ἡλικίας του. Ἔπειτα ἀποσύρθηκε σὲ μία μικρὴ κοινοβιακὴ συντροφιά, ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὴν φιλάδελφη καὶ προσεκτικὴ συμπεριφορά του.

Ἔγραψε ἀρκετὰ συγγράμματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα σῴζονται μόνο μερικοὶ λόγοι καὶ ἐπιστολές, καθὼς καὶ συμβουλευτικὲς πραγματεῖες. Εἶναι δὲ τόση ἡ πρακτικότητα καὶ ἡ ὠφέλειά τους, ὥστε ἐλέχθη γιὰ τὸν συγγραφέα τους, ὅτι: «Πάντα πώλησαν καὶ Μᾶρκον ἀγόρασαν».

Νὰ ὅμως, καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ πολύτιμα παραγγέλματά του: «Προτιμότερον, λέγει, νὰ σὲ βλάπτουν οἱ ἄνθρωποι παρὰ νὰ σὲ ἐξουσιάζουν οἱ δαίμονες. Ὁ ἁπλοῦς, ἀλλὰ ταπεινόφρων ἄνθρωπος εἶναι σοφώτερος ἀπὸ τοὺς σοφούς. Ὅποιος ἐνθυμεῖται τὰ προηγούμενα σφάλματά του, προφυλάσσεται ἀπὸ τὰ μέλλοντα. Ἐὰν δὲν ὑπέστῃς θλίψεις νὰ μὴ νομίζῃς ὅτι ἔχεις ἄρετην. Διότι δὲν εἶναι τίποτε ὅ,τι φύεται μέσα εἰς τὴν ἄνεσιν».

Ὁ Ὅσιος Μᾶρκος ὁ Ἀθηναῖος

Συγκεχυμένες καὶ ἀσαφεῖς οἱ πληροφορίες γιὰ τὴν ζωή του. Ἀπὸ διήγηση τοῦ Ὁσίου Σεραπίωνος μαθαίνουμε ὅτι ἀσκήτευσε τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. στὴν ἔρημο πέραν τῆς χώρας τῶν Χετταίων, μᾶλλον πέραν τῆς Αἰγύπτου, στὸ ὄρος τῆς Θρᾴκης (ὄχι βέβαια τῆς ἑλληνικῆς) γιὰ 95 ὁλόκληρα χρόνια. Πατρίδα του ἦταν ἡ Ἀθήνα. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά. Ἴσως νὰ εἶναι τὸ ἴδιο πρόσωπο μὲ τὸν προηγούμενο ὅσιο Μᾶρκο τὸν Ἀσκητή.

Ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος

Ὁ Ἅγιος Μάρτυς Εὐλόγιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη καὶ ἦταν υἱὸς πλούσιων εἰδωλολατρῶν γονέων. Ὁ ἴδιος, ἀφοῦ ἐπέστρεψε στὸν Χριστὸ καὶ βαπτίσθηκε, μετὰ τὸν θάνατο τῶν γονέων του, διαμοίρασε τὰ πλούτη του στοὺς πτωχοὺς καὶ περιερχόταν σὲ ὅλη τὴν πόλη καὶ τὴ χώρα, διδάσκοντας στοὺς εἰδωλολάτρες τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ βαπτίζοντας πολλοὺς ἀπὸ αὐτοὺς στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

Ὅμως κατηγορήθηκε ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες στὸν ἄρχοντα τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος ἔδωσε ἐντολὴ ἂν τὸν συλλάβουν καὶ νὰ τὸν ὁδηγήσουν ἐνώπιόν του. Ὁ Ἅγιος μὲ θάρρος καὶ παρρησία ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ ἀρνήθηκε νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα. Ἀμέσως ἄρχισαν τὰ βασανιστήρια. Ἀφοῦ τὸν ἔγδυσαν, τὸν κτύπησαν βίαια μὲ σκληρὲς χορδὲς ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν καὶ στὴν συνέχεια ἀπέκοψαν τὴν τίμια κεφαλὴ αὐτοῦ.

Ἔτσι ὁ Ἅγιος Εὐλόγιος ἔλαβε τὸ ἁμαράντινο στέφανο τῆς δόξας καὶ εἰσῆλθε στὴν οὐράνια ζωὴ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἅγιος Εὐλάμπιος

Μαρτύρησε στὴν Παλαιστίνη διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Ἀρχέλαος καὶ οἱ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν 152 Μάρτυρες

Μαρτύρησαν διὰ ξίφους. (Στὸ Κουτλουμουσιανὸ Μηναῖο οἱ μάρτυρες ἀριθμοῦνται 142).

Οἱ Ἅγιοι Φώτιος καὶ Κύριλλος

Μᾶλλον ἀνῆκαν στοὺς 152 Μάρτυρες, ποὺ μαρτύρησαν μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο Ἀρχέλαο.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης νεομάρτυρας ἀπὸ τὴν Βουλγαρία

Ἦταν ὡραῖος στὸ σῶμα καὶ ἐγγράμματος. Κάποτε μπλέχτηκε σὲ μία περιπέτεια καὶ ἀρνήθηκε τὸν Χριστό. Οἱ τύψεις συνειδήσεως ὅμως, γιὰ τὴν ἀποστασία του, τὸν ἔφεραν ἀπὸ τὴν Βουλγαρία στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ ὑποτάχθηκε σ᾿ ἕναν μονόχειρα μοναχό, τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου.

Ἦταν 18 χρονῶν ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ ντύθηκε τούρκικα ροῦχα, μπῆκε στὸ τέμενος τῆς Ἁγίας Σοφίας καὶ ἔκανε μπροστὰ στοὺς Τούρκους τὸ σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, καὶ προσκύνησε μὲ χριστιανοπρέπεια.

Οἱ Τοῦρκοι ἀμέσως τὸν συνέλαβαν καὶ ἐπειδὴ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν μεταστρέψουν στὴ θρησκεία τους, τὸν ἀποκεφάλισαν στὴν αὐλὴ τῆς Ἁγίας Σοφίας στὶς 5 Μαρτίου 1784.

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος νεομάρτυρας ἀπὸ τὴν Ραψάνη

Ὁ νεομάρτυς ἅγιος Γεώργιος ὁ ἐκ Ραψάνης, ἦταν γόνος τῆς σπουδαίας οἰκογενείας τῶν Χατζηλασκαρέων καὶ ἀπόφοιτος τῆς φημισμένης σχολῆς τῆς πατρίδος του. Ἄσκησε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γραμματοδιδασκάλου στὴ γενέτειρά του.

Ἡ ἀλλαγὴ ἑνὸς νεαροῦ ἀλλοθρήσκου ἀπετέλεσε τὴν αἰτία τοῦ μαρτυρίου τοῦ Γεωργίου. Τὸ συνέλαβαν, τὸν δίκασαν σύντομα καὶ τὸν κατεδίκασαν τελεσίδικα σὲ θάνατο μὲ βασανιστήρια. Παρέδωσε μὲ ἀποκεφαλισμὸ τὸ πνεῦμα του στὶς 5 Μαρτίου τοῦ 1818 σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν.

Ὁ θάνατος ἀπετέλεσε «τὴν γενέθλιον ἡμέραν» τῆς ζωῆς του καὶ οἱ θαυμαστὲς ἀποκαλύψεις του πιστοποίησαν ἀκόμα μία φορὰ ὅτι «τοῖς ἁγίοις τοῖς ἐν τῇ γῇ αὐτοῦ ἐθαυμάστωσεν ὁ Κύριος».

Τὰ δὲ λείψανα τοῦ ἁγίου μετεφέρθησαν ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς του μάρτυρος εἰς Ραψάνην καὶ εὑρίσκονται σήμερον εἰς τὴν οἰκίαν «Καραβασίλη» ὅπου καίει μπροστά τους ἀκοίμητη κανδήλα, καὶ εἶναι προσιτὰ εἰς κάθε εὐλαβὴ προσκυνητή.

Ὁ Ὅσιος Κόνων ἐκ Κύπρου

Ὁ Ὅσιος Κόνων ἔζησε περὶ τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Γεννήθηκε στὴν περιοχὴ τοῦ Ἀκάμα τῆς Κύπρου, λίγα χρόνια μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ὁσίου Ἰλαρίωνος τοῦ Μεγάλου (τιμᾶται 21 Ὀκτωβρίου), ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεους γονεῖς. Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ἀγάπησε τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν ἀρετή. Ἔτσι ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψει τὸν κόσμο καὶ νὰ ἐγκατασταθεῖ σὲ ἕνα σπήλαιο μακριὰ ἀπὸ τὸ χωριό του.

Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἀγωνιζόταν τὸν καλὸ ἀγῶνα καὶ προέκοπτε στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Σιγὰ – σιγὰ γύρω του συγκεντρώθηκε μία ὁμάδα νέων ἀνθρώπων καὶ ἔτσι δημιουργήθηκε μία μοναστικὴ ἀδελφότητα.

Τὰ χρόνια ἦταν δύσκολα. Ἡ φτώχεια καὶ οἱ ἀσθένειες ταλαιπωροῦσαν τοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι ὁ Ὅσιος, τὸν ὁποῖο χαρακτήριζε ἡ φιλοθεΐα καὶ ἡ φιλανθρωπία, φρόντισε νὰ ἱδρύσει γύρω ἀπὸ τὴ μονὴ ἕνα νοσοκομεῖο, τὸ γνωστὸ Πτωχεῖο, γιὰ νὰ βρίσκουν ἐκεῖ ἐλπίδα καὶ καταφύγιο οἱ ἀσθενεῖς καὶ οἱ πτωχοί.

Ὁ Ὅσιος Κόνων, ἀφοῦ ἀγωνίσθηκε θεοφιλῶς μὲ τέλεια ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη σὲ βαθὺ γῆρας. Ἱερὰ λείψανά του φυλάσσονται στὶς μονὲς Κύκκου καὶ Μαχαιρὰ τῆς Κύπρου.

Οἱ Ὅσιοι Ἀδριανὸς καὶ Λεωνίδας οἱ Μάρτυρες ἐκ Ρωσίας

Ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς τοῦ Ποσεσόνε ἔζησε στὴ Ρωσία κατὰ τὸν 16ο αἰῶνα μ.Χ. Ἀρχικὰ μόνασε στὴν μονὴ τοῦ Ἁγίου Κορνηλίου τῆς περιοχῆς Κομέλ, ὅταν τὸ 1540 εἶδε σὲ ὅραμα ἕνα γηραιὸ μοναχὸ μὲ τὸ ὄνομα Βεστούζ, ποὺ τὸν καλοῦσε νὰ ἱδρύσει ἕνα καινούργιο μοναστῆρι.

Μὲ τὴν εὐλογία τοῦ ἡγουμένου, ποὺ τοῦ παρέδωσε μία εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὁ Ὅσιος Ἀδριανὸς καὶ ὁ μαθητής του Ὅσιος Λεωνίδας, ἄφησαν τὴ μοναστικὴ κοινότητά τους.

Φθάνοντας στὰ βάθη ἐνὸς δάσους, οἱ δυὸ μοναχοὶ τοποθέτησαν τὴν εἰκόνα πάνω σὲ μία ψηλὴ βελανιδιὰ καὶ ἀπομακρύνθηκαν, γιὰ νὰ διαλέξουν τὸ νέο τόπο τῆς ἀσκήσεώς τους. Πέρασαν ὅμως ἀπὸ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο κάποιοι ψαράδες καὶ βλέποντας τὴν εἰκόνα προσπάθησαν νὰ τὴν πάρουν. Μία μυστικὴ δύναμη ὅμως τοὺς ἀπωθοῦσε. Τρομαγμένοι ἀπὸ τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς ἄφησαν ψωμὶ καὶ ψάρια κάτω στὸ δένδρο. Οἱ μοναχοὶ εὐχαρίστησαν τὸν Θεὸ γιὰ τὸ θεόσταλτο αὐτὸ δῶρο καὶ κατάλαβαν ὅτι ἐκεῖνο ἦταν τὸ μέρος ποὺ τοὺς παραχωρήθηκε γιὰ νὰ οἰκοδομήσουν τὸ νέο μοναστῆρι, πρὸς τιμὴν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.

Ὁ Ὅσιος Λεωνίδας, ἀφοῦ ἀσκήτεψε θεοφιλῶς, κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ ἔτος 1549.

Δέκα χρόνια μετὰ τὴν ἵδρυση τῆς μονῆς, στὶς 5 Μαρτίου 1550, μία συμμορία λῃστῶν λεηλάτησε τὸ μοναστῆρι, βασάνισε καὶ φόνευσε τὸν ἡγούμενο Ὅσιο Ἀδριανό.

Τὰ ἱερὰ λείψανα τοῦ Ὁσίου Ἀδριανοῦ εὑρέθησαν τὸ ἔτος 1626 καὶ μὲ εὐλάβεια, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πατριάρχου Φιλάρετου, μετεκομίσθησαν στὸ μοναστῆρι ποὺ ὁ ἴδιος ἵδρυσε στὴν πόλη τοῦ Ποσεσόνε.

Γιατί νηστεύουμε; ΤΟΥ ΝΙΚ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

«Φιλώ την νηστείαν ότι μήτηρ σωφροσύνης εστιν», λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Δυστυχώς όμως στην υλιστική εποχή μας, όπου το σύνθημα των επικουρείων «φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκωμεν», έχει γίνει σκοπός της ζωής πολλών ανθρώπων, η νηστεία περιφρονείται και εμπαίζεται. Ποιος όμως δεν γνωρίζει τις οδυνηρές συνέπειες της περιφρονήσεως της νηστείας;

Αλλά ρωτούν μερικοί, γιατί νηστεύουμε; Οι κυριώτεροι λόγοι είναι οι εξής:

1) Η νηστεία είναι εντολή του Θεού. Είναι μάλιστα μία εκ των τριών πρώτων εντολών που έδωσε ο Θεός στους Πρωτοπλάστους (Γεν. β 15-16).

Αργότερα, ο Θεός έδωσε στο νομοθέτη του Ισραήλ εντολή, ο λαός του να νηστεύει και να εγκρατεύεται.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός άφησε υπόδειγμα νηστείας τον ίδιο τον εαυτό Του, νηστεύσας αυστηρά σαράντα ημέρες. Όπως γνωρίζουμε από τας αποστολικάς διαταγάς, ο Κύριός μας έδωσε εντολή στους μαθητές του να νηστεύουν την Τετάρτη και την Παρασκευή, καθώς επίσης και την Μεγάλη Τεσσαρακοστή.

Τέλος, οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας φωτιζόμενοι από το Άγιο Πνεύμα όρισαν άλλες νηστείες σκοπεύοντας στην πνευματική ανύψωση του ανθρώπου.

2) Η νηστεία είναι όπλο κατά των δαιμόνων και κατά των παθών. Ο Κύριός μας είπε: «Τούτο το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία»(Ματθ. 17,21). Οι Άγιοι εθεράπευαν δαιμονισμένους με θερμή προσευχή και αυστηρή νηστεία.

Ο Μέγας Βασίλειος λέει: «Εμείς οι χριστιανοί δεν είμαστε σωματοκτόνοι αλλά παθοκτόνοι». Δηλαδή, σκοπός της νηστείας δεν είναι να σκοτώσουμε το σώμα μας, όπως κάνουν οι δυστυχείς Ινδουιστές μοναχοί και οι γιόγκι, αλλά τα πάθη μας. Ως εκ τούτου οι άρρωστοι, που νηστεύουν παρά την αντίθετη συμβουλή του πνευματικού τους κάνουν μεγάλη αμαρτία. Ο γέρων Μάξιμος ο Ιβηρίτης είπε: «Όπως τα πετεινά του ουρανού με τις δύο πτέρυγες πετούν, έτσι και εμείς με τις πτέρυγες της προσευχής και της νηστείας, μπορούμε να πετούμε στα ύψη του ουρανού».

3) Για να τιμήσουμε κάποια ημέρα, π.χ. την Τετάρτη νηστεύουμε, γιατί προδόθηκε ο Χριστός μας και την Παρασκευή, γιατί σταυρώθηκε ή για να προετοιμαστούμε να ζήσουμε όσο το δυνατόν πνευματικώτερα και αγιώτερα μια μεγάλη εορτή, π.χ. το Πάσχα, τα Χριστούγεννα, την Κοίμηση της Θεοτόκου και τη μνήμη των Αγίων Αποστόλων.

4) Για να κάνουμε ελεημοσύνη. Η νηστεία από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελεημοσύνη. Οι χριστιανοί εφαρμόζοντας το «νηστεύσωμεν, ίνα ελεήσωμεν», τα χρήματα που θα έδιναν για αρτήσιμα φαγητά, τα έδιναν ελεημοσύνη στους φτωχούς.

5) Για να κόβουμε το ίδιον θέλημα και να κάνουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού και της Αγίας Του Εκκλησίας.

Θα κλείσουμε αυτές τις φτωχές γραμμές με δυο σοφές και σωτήριες προτροπές του Μεγάλου Βασιλείου: «Ας ντραπούμε την αρχαιότητα της νηστείας, διότι έχει την ίδια ηλικία με τον άνθρωπο. Επειδή δεν νηστεύσαμε, εξεπέσαμε του παραδείσου, ας νηστεύσωμε, λοιπόν, για να επανέλθωμεν προς αυτόν»

πηγή

Χριστιανική άσκηση - Μοναχισμός

Άσκηση στην εκκλησιαστική γλώσσα ονομάζεται ο αγώνας του ανθρώπου εναντίον των παθών του και αποτελεί ένα από τα μέσα της ένωσής του με το Θεό. Η άσκηση ως τρόπος χριστιανικής ζωής δεν αφορά μόνο τους μοναχούς αλλά και τους κοσμικούς.

Πρώτοι οι αναχωρητές τον 3ο μ.Χ. αιώνα εγκατέλειψαν τον κόσμο και αναζήτησαν την ησυχία, αφιερώθηκαν στο θεό μέσα στη γαλήνη της συνεχούς προσευχής και στη μοναχική ζωή. στην ερημιά.
Κύριος εκπρόσωπος του αναχωρητισμού στην έρημο της Αιγύπτου υπήρξε ο Μ. Αντώνιος.
Τον 4ο μ.Χ. αιώνα η εκκοσμίκευση προκάλεσε κρίση στην εκκλησιαστική ζωή στα μεγάλα αστικά κέντρα.Αυτός υπήρξε ο λόγος για τον οποίο πολλοί πιστοί εγκατέλειψαν τον κόσμο και αναχώρησαν σε μοναστήρια ή σε ερημικούς τόπους για να αφιερωθούν στην μετάνοια και την προσευχή.
Ο μοναχισμός διαδόθηκε γρήγορα στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στη Μ. Ασία, στη Μεσσοποταμία αλλά και στη Δύση.

Ο Παχώμιος ίδρυσε μοναστήρια στην Αίγυπτο στα οποία έμεναν και συντηρούνταν πολλοί μοναχοί. Αυτό το είδος της άσκησης ονομάζεται κοινοβιακός μοναχισμός.
Στο κοινόβιο σύστημα οι μοναχοί έχουν ομοιόμορφη ενδυμασία, κάνουν κοινή προσευχή, συμμετέχουν όλοι μαζί στις εργασίες για την κάλυψη των αναγκών του κοινοβίου.

Δείτε παρακάτω ενα ντοκιμαντέρ του CBS για το Άγιο Όρος και τη ζωή των μοναχών σε αυτό.

Αββά, δε μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν

Ένας άγιος Γέροντας έμενε με τον υποτακτικό του σε μια καλύβη, όχι μακριά από ένα κεφαλοχώρι. Κάποτε έπεσε στον τόπο μεγάλη δυστυχία κι ο φτωχός κόσμος πέθαινε σχεδόν από την πείνα. Πολλοί στην απελπισία τους πήγαιναν και κτυπούσαν στην καλύβη του ερημίτη. Εκείνος πάλι, που ήταν πολύ ελεήμων, έδινε με την καρδιά του απ’ ό,τι τύχαινε να έχει. Ο υποτακτικός όμως που έβλεπε με τρόπο το ψωμί τους να λιγοστεύει, είπε μια μέρα στενοχωρημένος στο Γέροντα:

-Αββά, δε μου ξεχωρίζεις τα ψωμιά που μου αναλογούν, κι από δω και πέρα μοίραζε από τα δικά σου ελεημοσύνη. Έτσι όπως πάμε τώρα, γρήγορα θα πεινάσουμε κι οι δυο.

Ο αγαθός Γέροντας χώρισε τα ψωμιά του υποτακτικού του, χωρίς να πει τίποτα κι εξακολούθησε να δίνει από τα δικά του στους φτωχούς. Μα κι ο Θεός που είδε την καλή του προαίρεση τα ευλόγησε, κι όσο εκείνος έδινε, τόσο αυτά επληθύνονταν.

Ο υποτακτικός στο μεταξύ έφαγε τα δικά του. Όταν πια δεν του έμειναν παρά λίγα ψίχουλα, πήγε στον Γέροντα του και τον παρακαλούσε να τρώνε πάλι μαζί. Εκείνος τον δέχτηκε χωρίς να φέρει αντίρρηση. Τώρα όμως είχαν αυξηθεί και οι ζητιάνοι, κι ο υποτακτικός άρχισε πάλι να δυσανασχετεί. Ο υποτακτικός κατσούφιασε.

-Δώσε του ένα καρβέλι, πρόσταξε ο Γέροντας, που έκανε πως δεν είδε το μορφασμό του.

-Μου φαίνεται πως δεν έχουμε πια να φάμε ούτε εμείς. Είπε φωναχτά ο υποτακτικός, για να τον ακούσει κι ο ζητιάνος.

-Πήγαινε και ψάξε καλά, πρόσταξε ο Γέροντας.

Σηκώθηκε εκείνος απρόθυμα να πάει στο κελλαρικό. Μα τρόμαξε ν’ ανοίξει την πόρτα. Το βρήκε γεμάτο ως επάνω από καλοψημένα φρέσκα καρβέλια!

Από την ημέρα εκείνη απόκτησε μεγάλη εμπιστοσύνη στον άγιο Γέροντά του κι έγινε πρόθυμος στο ν’ ανακουφίζει τους φτωχούς.

ΑΓΙΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΟΝΩΝΟΣ

Τῌ Ε' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΡΤΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος Κόνωνος τοῦ ἐν Ἰσαυρίᾳ.
Τῇ Ε' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Ὁσιομάρτυρος
Κόνωνος τοῦ ἐν Ἰσαυρίᾳ.

Ἥκεις πρὸς αὐτὸν τὸν Θεόν, Θεὸς θέσει,
Εἰς γῆν ἀφείς σου τὴν κόνιν, Κόνων Πάτερ.
Πέμπτῃ καρτερόφρων ψυχὴν ὁ Κόνων ἀφέηκεν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Κόνωνος τοῦ Κηπουροῦ.

Ἥλων τύπους φέροντι Κυρίῳ Κόνων,
Ἥλων τύπους πρόσεισιν εἰς πόδας φέρων.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μάρκου Μοναχοῦ
τοῦ θαυματουργοῦ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Εὐλογίου τοῦ ἐν Παλαιστίνῃ.

Τὸν Εὐλόγιον εὐλογεῖ πᾶσα κτίσις,
Κτίστου χάριν σοῦ τὴν κάραν τετμημένου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Εὐλαμπίου.

Τράχηλον Εὐλάμπιος ἐκτμηθεὶς ξίφει,
Τραχηλιῶσαν δυσσέβειαν αἰσχύνει.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Μάρτυς Ἀρχέλαος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ ἑκατὸν
τεσσαράκοντα δύο Μάρτυρες ξίφει τελειοῦνται.

Θεὶς πρῶτος Ἀρχέλαος αὐχένα ξίφει,
Ἄρχει τομῆς σοι, λαὲ θεῖε Κυρίου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Κυριακή, Μαρτίου 04, 2012

ΟΛΑ ΤΑ ΝΕΟΕΠΟΧΙΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΤΑΙΝΙΑ

ΕΙΣ. «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Μιὰ καλοτοποθετημένη «ἐνημέρωση» τοῦ φίλου τῆς «ΧΡ. ΒΙΒΛ.» κ. Γ. Κ. ἀφορῶσα σὲ μιὰ καινούργια ΒΛΑΣΦΗΜΗ κινηματογραφικὴ ταινία.

1. Αὐτὲς τὶς ἡμέρες προβάλλεται στοὺς ἀθηναϊκοὺς κινηματογράφους μιὰ πολυδιαφημισμένη Χολυγουντιανὴ ταινία. Ἡ περίληψη τῆς ταινίας ἀναφέρει: «Ὀκτὼ ἄντρες ἐπιζοῦν ἑνὸς ἀεροπορικοῦ ἀτυχήματος στὴν Ἀλάσκα καὶ ξεκινοῦν ἕναν ἄνισο ἀγώνα ἐπιβίωσης ἐνάντια στὴν παγωνιὰ καὶ σὲ μία ἀγέλη ἄγριων λύκων.» Ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν ὑπάρχει κάτι τὸ ἠθικὰ ἐπιβλαβὲς στὴν σύντομη αὐτὴ περιγραφὴ μιᾶς ἱστορίας ἐπιβίωσης μετὰ ἀπὸ ἕνα ἀεροπορικὸ ἀτύχημα, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει συμβεῖ καὶ στὴν πραγματικότητα. Ἕνας καλοπροαίρετος λοιπὸν ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ σκεφτεῖ νὰ πάει νὰ τὴν δεῖ.

2. Εἶναι γεγονὸς ὅτι ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς εἰκόνας, ὅπου δεχόμαστε ἕναν ἀνελέητο βομβαρδισμὸ ἀπὸ θεάματα ποὺ περιέχουν πολλὰ ζημιογόνα μηνύματα: πολιτικὴ προπαγάνδα, προβολὴ τῆς ἀνηθικότητας, τῶν ἐλεύθερων σχέσεων, τῆς ὁμοφυλοφιλίας, τῆς ἐγκληματικότητας, ἐπίσης ταινίες μὲ ὑπερανθρώπους, ποὺ ἔχουν ὑπερφυσικὲς δυνάμεις καὶ τὰ καταφέρνουν ὅλα μόνοι τους σὰν νὰ εἶναι θεοί, γιὰ νὰ μὴν πιάσουμε τὶς ταινίες ποὺ βλασφημοῦν τὴν Χριστιανικὴ πίστη μὲ διαφόρους τρόπους. Κάποιος λοιπὸν ποὺ προσπαθεῖ νὰ προφυλάξει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τέτοια βλαβερὰ μηνύματα, θὰ μποροῦσε νὰ σκεφθεῖ, ὅτι σὲ μία ταινία μὲ θέμα τὴν δραματικὴ ἱστορία πτώσης ἑνὸς ἀεροπλάνου καὶ τῆς προσπάθειας ἐπιβίωσης τῶν ἐπιζώντων, εἶναι μικρὴ ἡ πιθανότητα νὰ περιέχονται τέτοια μηνύματα. Ὅμως τὰ γεγονότα θὰ δείξουν ὅτι πλανᾶται πλάνην οἰκτρὰν καὶ ἐξηγοῦμαι γιατί:

3. Ὁ πρωταγωνιστὴς τῆς ταινίας, πολὺ γνωστὸς ἠθοποιός, ποὺ στὸ παρελθὸν ἔχει ὑποδυθεῖ συμπαθεῖς χαρακτῆρες, σὲ αὐτὴ τὴν ταινία παρουσιάζεται σὰν ἕνας ἰδιοφυὴς ἄνθρωπος μὲ ψυχρὴ λογικὴ καὶ ἰδιαίτερες ἱκανότητες στὸ νὰ ἐπιβιώνει σὲ δύσκολες καταστάσεις. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀναλαμβάνει τὴν ἀρχηγία τῆς ὁμάδας τῶν ἐπιζώντων καὶ σὲ κάποια συζήτηση ποὺ ἔχουν μεταξύ τους γιὰ τὸ ποιὸς ἀπὸ αὐτοὺς πιστεύει στὴν μετὰ θάνατον ζωή, ὁ πρωταγωνιστὴς δηλώνει περίτρανα ὅτι αὐτὸς δὲν πιστεύει σὲ αὐτὰ καὶ περνάει τὸ μήνυμα ὅτι ἀληθινὸ εἶναι μόνο αὐτὸ ποὺ ζοῦν ἐκείνη τὴν στιγμὴ καὶ τίποτε ἄλλο!

4. Ἐπίσης σὲ μία ἄλλη σκηνὴ πεθαίνει κάποιος τραυματίας στὰ χέρια τοῦ ἐν λόγω πρωταγωνιστῆ καὶ αὐτὸς προσπαθεῖ νὰ τοῦ δώσει θάρρος κατὰ τὶς τελευταῖες του στιγμές. Ἐνῶ ἡ σκηνὴ εἶναι δραματική, ἀφοῦ ἕνας ἄνθρωπος φεύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή, ἐν τούτοις ὁ πρωταγωνιστὴς παροτρύνει τὸν μελλοθάνατο νὰ ἀφεθεῖ νὰ φύγει μὲ μία καλὴ σκέψη, νὰ ἀφήσει ἕνα ἀγαπημένο πρόσωπο νὰ πάρει τὴν ψυχή του καὶ ἄλλες τέτοιες ἀσυναρτησίες ποὺ δείχνουν γιὰ ἄλλη μία φορὰ ὅτι δὲν πιστεύει στὴν μετὰ θάνατον ζωή. Καμιὰ ἀναφορὰ στὸν Θεό, καμιὰ ἀναφορὰ στὴν μετάνοια τῶν τελευταίων στιγμῶν τοῦ ἀνθρώπου.

5. Τὰ παραπάνω ὅμως δὲν εἶναι τίποτα μπροστὰ στὸ σὸκ ποὺ βιώνει ὁ θεατής, ἂν μάλιστα εἶναι καὶ Χριστιανός, πρὸς τὸ τέλος τῆς ταινίας: Ἐνῶ ὁ πρωταγωνιστὴς ἔχει δηλώσει μὲ πολλοὺς τρόπους ἄθεος, σὲ κάποια σκηνὴ προσπαθώντας νὰ σώσει ἕναν σύντροφό του, ὅλως παραδόξως (;) ἐπικαλεῖται τὸν Χριστὸ λέγοντας: «Χριστέ μου μὴ μοῦ τὸ κάνεις αὐτό». Ὁ σύντροφός του ὅμως δὲν σώζεται καὶ ἀφήνεται νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ὁ Χριστὸς ἦταν ἀπὼν καὶ ὅτι μᾶλλον εἶχε δίκιο μέχρι τώρα νὰ μὴν πιστεύει σὲ Αὐτόν. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καὶ ἀφοῦ ὁ ἥρωάς μας μένει μόνος του ἀντιμέτωπος μὲ τὶς δυνάμεις τῆς φύσεως καὶ ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὴν μὴ παρουσία τοῦ Θεοῦ, στρέφει ὀργισμένος τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανὸ καὶ ἀρχίζει νὰ βλασφημεῖ τὸν Θεό, ξεστομίζοντας βρισιὲς ἐναντίον Του, σὰν νὰ βρίσκεται σὲ κακόφημο καταγώγιο, ἀπαιτώντας ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ ἐμφανίζεται ὅποτε αὐτὸς τὸν χρειάζεται καὶ λέγοντάς Του ὅτι, ἂν ὑπάρχει πράγματι, πρέπει νὰ τὸν βοηθήσει ἐκείνη τὴν στιγμή. Σημειωτέον ὅτι αὐτὲς τὶς βλασφημίες ποὺ ἀκούγονται, θὰ ντρεπόταν νὰ τὶς ξεστομίσει κανεὶς σὲ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο, πόσο μᾶλλον ὅταν αὐτὲς ξεστομίζονται ἐνάντια στὸν Θεό. Ἡ σκηνὴ τελειώνει μετὰ ἀπὸ ἕνα διάστημα σιγῆς, ὅπου ἔντεχνα ἀναγκάζεται ὁ θεατὴς νὰ ἀναμένει ἕνα σημάδι παρουσίας τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀφοῦ αὐτὸ δὲν ἐμφανίζεται λέει ὁ πρωταγωνιστής: «- Καλά, τότε θὰ τὸ κάνω μόνος μου!». Ἡ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου τῆς Νέας Ἐποχῆς σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ πρέπει νὰ κάνει τὰ πάντα μόνος του, ποὺ βασίζεται μόνο στὶς δικὲς δυνάμεις, ἀφοῦ εἰσάγεται τὸ μήνυμα ὅτι δὲν ὑπάρχει Θεός, ὅτι πραγματικὸ εἶναι μόνο αὐτὸ ποὺ ζοῦμε ἐκείνη τὴν στιγμή, καὶ ὅτι τελικὰ ὁ ἄνθρωπος δὲν χρειάζεται τὸν Θεό, γιατί ἂν ἔχει τόλμη καὶ θέληση μπορεῖ νὰ γίνει ὁ ἴδιος θεός. Ὅλα τὰ μηνύματα τῆς Νέας Ἐποχῆς, τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων, ὅπως ἀλλιῶς λέγεται, τὰ μηνύματα ποὺ θέλει νὰ περάσει ὁ διάβολος στοὺς ἀνθρώπους, μαζεμένα σὲ μία ταινία ὅπου σὺν τοῖς ἄλλοις βλασφημεῖται φανερὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, χωρὶς καμιὰ λογοκρισία. Φυσικά! Λογοκρισία ὑπάρχει μόνο στοὺς Χριστιανούς, ὅταν χρησιμοποιοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ ἢ τῆς Ἁγίας Τριάδας ἢ ὅταν λένε κατὰ τὴν περίοδο τοῦ Πάσχα «Χριστὸς Ἀνέστη», ὥστε νὰ μὴν προσβάλλονται οἱ Μουσουλμάνοι καὶ ἄλλοι μονοθεϊστὲς ἢ οἱ εἰδωλολάτρες. Στοὺς ὑπόλοιπους ἐπιτρέπεται νὰ ἐξυβρίζουν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ τῶν Χριστιανῶν (ποὺ εἶναι καὶ ὁ μόνος ἀληθινός), χωρὶς καμία ἐπίπτωση. Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ φανταστεῖ τί θὰ γινόταν ἀπὸ τὶς ἀντιδράσεις π.χ. τῶν Μουσουλμάνων σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἂν στὴν ἐν λόγῳ ταινία ἐξυβρίζονταν τόσο χυδαία ὁ Μωάμεθ ἢ ὁ Ἀλλάχ, τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ συγκεκριμένη ταινία εἶναι πολυδιαφημισμένη καὶ προβάλλεται σὲ ὅλον τὸν πλανήτη. Νὰ δοῦμε τώρα ἂν κατὰ τὴν διάρκεια προβολῆς τῆς ταινίας θὰ ἀντιδράσουν μὲ τὴν ἴδια εὐαισθησία ὅλοι αὐτοὶ οἱ Δήμαρχοι καὶ οἱ ἄλλοι ἁρμόδιοι, ποὺ εὐαισθητοποιοῦνται μόνο ὅταν ἀκοῦν τὶς καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν στὶς γειτονιὲς ἢ ὅταν μεταδίδονται Ὀρθόδοξες ἀκολουθίες ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο καὶ δῆθεν προσβάλλονται οἱ μὴ Ὀρθόδοξοι, ἢ ὅταν τοὺς πιάνει ὁ ζῆλος γιὰ τὴν ἀνέγερση τζαμιῶν.

6. Συνεχίζοντας ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ μείναμε στὴν ταινία, θέλουμε νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι μάταια ἐλπίζει ὁ καλοπροαίρετος θεατὴς ὅτι στὴν πορεία τῆς ὑπόθεσης, ὁ ἐπιζῶν τελικὰ θὰ σωθεῖ καὶ ὅτι ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ ἐννοηθεῖ ὅτι τελικὰ Θεὸς ὑπάρχει καὶ ὅτι εἶχε ἄδικο νὰ τὸν ἀμφισβητεῖ ἢ πολὺ περισσότερο νὰ τὸν ἐξυβρίζει. Ἡ πορεία τῶν γεγονότων εἶναι τέτοια, ποὺ ἐπισφραγίζονται τελικὰ οἱ ἄθεες ἀπόψεις τοῦ πρωταγωνιστῆ καὶ ὁ θεατὴς φεύγει ἀπὸ τὴν αἴθουσα ἔχοντας ὑποστεῖ τὴν παραπάνω ψυχρολουσία.

7. Διαπιστώνει κανεὶς λοιπὸν ὅτι ὄντως ἡ βιομηχανία τοῦ κινηματογράφου ἐξουσιάζεται ἀπὸ ἀντιθέες δυνάμεις ἢ πιὸ συγκεκριμένα ἀπὸ τὶς δυνάμεις τῆς Νέας ἐποχῆς ποὺ ἔχουν στόχο ἀποκλειστικὰ τὴν Χριστιανικὴ πίστη καὶ ἔχουν βαλθεῖ ἐδῶ καὶ χρόνια νὰ ἀπομακρύνουν τοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό, ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο, καὶ στὴν θέση του νὰ βάλουν τὸν ἄνθρωπο, τὰ σύγχρονα εἴδωλα καὶ τελικὰ τὸν διάβολο. Δὲν εἶναι δύσκολο νὰ καταλάβει κανεὶς ὅτι πίσω ἀπὸ αὐτὲς τὶς δυνάμεις κρύβεται ὁ ἴδιος ὁ διάβολος. Αὐτὰ δὲν εἶναι συνομωσιολογίες, ὅπως ἀφελῶς πιστεύουν μερικοί, εἶναι πραγματικὰ γεγονότα, ποὺ τὰ βιώνουν καθημερινὰ οἱ Χριστιανοὶ καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ βιώματα βγάζουν ἀληθινὰ συμπεράσματα γιὰ τὸ μίσος ποὺ ἐπικρατεῖ κατὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως καὶ γιὰ τοὺς δόλιους σκοποὺς τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων. Σὲ πολλὲς ταινίες τὰ τελευταῖα χρόνια ὑπάρχουν πολλὰ ἀντιχριστιανικὰ μηνύματα. Σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις αὐτὰ «σερβίρονται» συγκεκαλυμμένα, ἢ παράλληλα μὲ τὸ ἀντιχριστιανικὸ μήνυμα, ἀκούγεται, σὲ ἄλλο σημεῖο τῆς ταινίας, καὶ ἕνα χριστιανικὸ μήνυμα, ὥστε νὰ μὴν ἀντιδροῦν οἱ χριστιανοὶ θεατές. Ὅσο περνάει ὅμως ὁ καιρὸς οἱ παραγωγοί, οἱ σκηνοθέτες, οἱ σεναριογράφοι, οἱ ἠθοποιοί, ἀποθρασύνονται, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ὑπάρχει κανενὸς εἴδους ἐνδοιασμὸς ἢ ἀναστολὴ στὸ νὰ ἐξαπολύουν ὑβριστικὲς ἐκφράσεις τοῦ δρόμου, ἐνάντια στὸν Θεό.

8. Μπορεῖ ἐπίσης νὰ ἀναλογιστεῖ κανεὶς τὸ μέγεθος τῆς ζημιᾶς ποὺ ἐπιχειρεῖται μέσῳ τέτοιων θεαμάτων στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, καὶ τὸ πόσο προσβάλλεται ἡ Χριστιανικὴ πίστη, ὅταν μία τέτοια ταινία προβάλλεται, ὅπως προαναφέραμε, σὲ χιλιάδες αἴθουσες σὲ ὅλον τὸν πλανήτη καὶ πρόκειται νὰ τὴν δοῦν ἑκατομμύρια ἄνθρωποι, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ ἑκατομμύρια Χριστιανοί.

9. Οἱ Χριστιανοὶ λοιπὸν πρέπει νὰ ἀντιδράσουν μὲ ὅλα τὰ νόμιμα μέσα ποὺ (ἀκόμα) τοὺς προσφέρονται, γιατί σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις ἡ ἀντίδραση εἶναι ὁμολογία πίστεως καὶ ἀντιθέτως, ἡ ἀδιαφορία ἔχει ἐπιζήμια ἀποτελέσματα. Θυμίζουμε ὅσα ἔλεγε ὁ γέροντας Παίσιος γιὰ τέτοιες περιπτώσεις ὅπου βλασφημεῖται ἡ Πίστη μας : «Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ ἂν ἀντιδράσουν, θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ καὶ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια· ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴν βυζαντινὴ ἐποχὴ μιὰ εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε!»[1]

10. Σὲ ἄλλο σημεῖο, σὲ ἐρώτηση ἂν ἔχουν ἀποτέλεσμα οἱ διαμαρτυρίες ποὺ γίνονται ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς λέει: «Ἡ παρουσία τῶν Χριστιανῶν εἶναι πλέον ὁμολογία πίστεως. Μπορεῖ κανεὶς μὲ τὴν προσευχὴ νὰ βοηθήσει περισσότερο, ἀλλὰ τὴν σιωπή του θὰ τὴν ἐκμεταλλευτοῦν οἱ ἄλλοι καὶ θὰ ποῦν: “ὁ τάδε καὶ ὁ τάδε δὲν διαμαρτυρήθηκαν, ἑπομένως εἶναι μὲ τὸ μέρος μᾶς· συμφωνοῦν μαζί μας”. Ἂν δὲν ἀρχίσουν μερικοὶ νὰ χτυποῦν τὸ κακό, νὰ ἐλέγχουν δηλαδὴ αὐτοὺς ποὺ σκανδαλίζουν τοὺς πιστούς, θὰ γίνη μεγαλύτερο κακό. Ἔτσι θὰ τονωθοῦν λίγο οἱ πιστοί, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐμποδιστοῦν λίγο ὅσοι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία.» [2]

11. Ἐπίσης γιὰ τὴν ταινία «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», ὅπου ὡς γνωστὸν συμμετεῖχε καὶ ὁ ἴδιος στὸ συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στὴν Θεσσαλονίκη, ἔλεγε: «Γιὰ μᾶς ἡ διαμαρτυρία γιὰ τὴν βλάσφημη ἐκείνη ταινία ἦταν ὁμολογία πίστεως. Βέβαια μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ βλάσφημα γίνεται καὶ ἕνα καλό· χωρίζει ἡ ἦρα ἀπὸ τὸ σιτάρι, κοσκινίζεται ὁ κόσμος» [3]

12. Στὴν προκειμένη περίπτωση θὰ μποροῦσε γιὰ παράδειγμα νὰ ἀναλάβει πρωτοβουλίες ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ὥστε νὰ ἀπαγορευτεῖ ἡ προβολὴ τῆς συγκεκριμένης ταινίας ποὺ προσβάλλει τὴν πίστη μας καὶ στὴν ὁποία ἐξυβρίζεται μὲ θρασύτητα τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ. Ἂς παραδειγματιστοῦμε ἀπὸ τὸ πρόσφατο γεγονός, ὅπου μία χριστιανὴ κυρία, πνευματικὰ εὐαισθητοποιημένη, κινήθηκε μὲ ἐξώδικη διαμαρτυρία ἐνάντια σὲ γνωστὴ ἁλυσίδα καταστημάτων, ἐπειδὴ ἀνάμεσα στὰ ἀποκριάτικα ἐκθέματά της, ὑπῆρχε ἡ στολὴ τοῦ ἱερέα, συνοδευόμενη ἀπὸ αἰσχρὲς φωτογραφίες στὴ συσκευασία της. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ καταφέρει νὰ ἀποσυρθοῦν οἱ ἐν λόγῳ στολές. Ἂν αὐτὸ ἐπετεύχθη ἀπὸ τὶς ἐνέργειες ἑνὸς μόνο ἀνθρώπου, ἂς ἀναλογιστοῦμε πόσο μεγαλύτερη ἰσχὺ θὰ εἶχε μία ἐπίσημη καὶ συντονισμένη ἀντίδραση ὅλης τῆς Ἐκκλησίας.

13. Τέλος θὰ ἤθελα νὰ διαπιστώσω, ὅτι δὲν χρειάζεται καὶ πολὺ σκέψη νὰ καταλάβει κανεὶς σὲ ποιῶν τὰ χέρια βρίσκεται ἡ βιομηχανία αὐτὴ τοῦ κινηματογράφου καὶ ὅτι καλὸ εἶναι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νὰ ἀκολουθήσουμε τὶς συμβουλὲς τῶν Ἁγίων Γερόντων καὶ νὰ ἀποφεύγουμε τὸν κινηματογράφο, ἀκόμα καὶ ἂν τὰ σενάρια τῶν ταινιῶν δὲν προδιαθέτουν ἐκ πρώτης ὄψεως γιὰ κάτι τὸ ἐπιβλαβές. Ὅπως διαπιστώσαμε ἀπὸ τὰ παραπάνω, ὁ κινηματογράφος, ἡ σκοτεινὴ αὐτὴ αἴθουσα, ὅπως ἔλεγε κάποιος γέροντας, ἔχει μεταμορφωθεῖ σὲ ὕπουλο ὄργανο ἐπιβολῆς καὶ ὑποβολῆς τῶν ὀλέθριων μηνυμάτων τῆς Νέας Ἐποχῆς.

1. Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι, Τόμος Β´, «Πνευματικὴ ἀφύπνιση», σελ. 37.

2. Στὸ ἴδιο, σελ. 43.

3. Στὸ ἴδιο σελ. 44.

πηγή