Ο τρελός καλόγερος, του Ν.Βοϊνέσκου

Ήταν, λέει σε ένα μοναστήρι ένας τρελός καλόγερος. Όχι πως ήταν πραγματικά τρελός, αλλά οι  άλλοι θεωρούσαν τρελά τα όσα έλεγε και όσα έπραττε. Κάποιο βράδυ λοιπόν τον φώναξε ο ηγούμενος του μοναστηριού και τον ρώτησε πώς πέρασε την ημέρα του και τι έκανε στην διάρκειά της. Και ο καλόγερος αποκρίθηκε: «Είχα πολλές δουλειές, άγιε ηγούμενε, όπως και τις άλλες ημέρες και εάν δεν με βοηθούσε ο μεγαλοδύναμος Θεός δεν θα έφταναν οι μικρές μου δυνάμεις να τα βγάλω πέρα με όλες αυτές τις δουλειές». Δηλαδή, τι έκανες, τι ζητήματα σε απασχόλησαν ρώτησε απορημένος ο γερο-ηγούμενος τον καλόγερό του. «Πρώτα-πρώτα είχα να φυλάξω δύο γεράκια, συνέχισε ο καλόγερος, ύστερα να συγκρατώ δύο ζαρκάδια και να γυμνάζω δύο κυνηγετικά σκυλιά.  Και εκτός από αυτά είχα να νικήσω ένα φίδι και να δαμάζω μιάν αρκούδα. Και δεν με έφταναν όλα αυτά είχα να περιποιούμαι έναν άρρωστο».

Μα τι είναι αυτά που λες, είπε ξαφνιασμένος ο ηγούμενος. Εμείς στο μοναστήρι αυτό δεν κάνουμε τέτοιες δουλειές. Αυτά είναι τρελά πράγματα παιδί μου. Τώρα καταλαβαίνω, γιατί μερικοί σε θεωρούν τρελό. «Δεν πειράζει, άγιε ηγούμενε, ας με θεωρούν και ας με λένε τρελό, απάντησε ταπεινά ο καλόγερος. Οι δουλειές αυτές όμως γίνονται καθημερινά στο μοναστήρι μας και με την ευχή σας τις κάνω αυτές εγώ». Μα θα με τρελάνεις και εμένα ευλογημένε, είπε ξαφνιασμένος  τώρα ο ηγούμενος που δεν μπορούσε να καταλάβει τα λόγια του καλόγερου. Τι δουλειές είναι αυτές και ποιος σου είπε να τις κάνεις; «Ο Θεός μου είπε να τις κάνω, άγιε γέροντα και εγώ κάνω υπακοή στην εντολή του. Όσον για τις δουλειές που με ρωτάς, τα δυό γεράκια, πάτερ μου, είναι τα μάτια, που πρέπει αδιάκοπα να τα προσέχω για να μην δουν πράγματα τα οποία θα με βλάψουν. Τα δυό ζαρκάδια που συγκρατώ είναι τα δυό πόδια μου για να μην με οδηγήσουν στο κακό. Οι δυό κυνηγετικοί σκύλοι είναι τα χέρια μου που τα γυμνάζω για να εργάζονται μόνο το καλό, ενώ το φίδι που πρέπει να νικήσω είναι η γλώσσα μου, και πρέπει να το νικήσω το φίδι αυτό, για να μην λαλεί άσκοπα και να μην χύνει δηλητήριο εναντίον των άλλων. Τέλος, αρκούδα που πρέπει να δαμάσω είναι η καρδιά μου, για να μην έχει μέσα της εγωισμό και κενοδοξία. Όσο για τον άρρωστο που περιποιούμαι, είναι το σώμα μου, το οποίο προσέχω για να μην πέσει στην αρρώστια της μεγάλης φιληδονίας. Κατάλαβες τώρα, άγιε ηγούμενε, τι έκανα;». Εσύ παιδί μου δεν είσαι τρελός, καθώς λένε, αλλά σοφός αληθινά, ο πιο σοφός από όλους μας. Ο Θεός να είναι πάντα μαζί σου και να σε βοηθά στην καλή σου εργασία. Έλα να σε φιλήσω εν φιλήματι αγίω. Τότε έσκυψε και τον φίλησε και του έδωσε σταυρωτά την ευλογία του.               

πηγή

Ποια εμπόδια προσπαθεί να βάλει ο διάβολος σε όσους θέλουν να εξομολογηθούν

Η άγνοια, ο εγωισμός και η αμαρτωλή ζωή είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί χριστιανοί δεν εξομολογούνται. Άλλοι λόγοι είναι η ιεροκατηγορία, το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, η πολεμική κατά της πίστεως και η ολιγοπιστία.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και ο αντίδικος ημών διάβολος.

Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίσει από την εξομολόγηση. Γιατί; Διότι γνωρίζει τα ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα της εξομολογήσεως και διότι ενώ χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ.ιε' 7), την ίδια ώρα ο διάβολος καίγεται από τον φθόνο και την κακία του. 

Αμφιβάλλετε; Ακούστε λοιπόν, ένα γεγονός, που συνέβη στην Μονή Γηροκομείου Πατρών.
Κάποια μέρα πήγε στη Μονή ένας νέος. Μόλις μπήκε στον ναό της Παναγίας, μια δαιμονισμένη την οποία ουδέποτε είχεσυναντήσει του είπε: «Βρε, καλώς τον φίλο μου τον Κώστα! Τώρα που πήραμε και αυτοκίνητο, θα γυρίζουμε με γυναίκες!».
Ο νέος συγκλονίστηκε έτρεξε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και άρχισε να προσεύχεται. Σε λίγο η δαιμονισμένη άρχισε να ουρλιάζει και να λέει: «Μην το κάνης αυτό. Δεν σου είπα αυτά για να κάνεις αυτό; Μην το κάνης αυτό». Αργότερα πλησίασε το νέο ένας αρχιμανδρίτης και τον παρακάλεσε να του πει τι έλεγε στην Παναγία την ώρα που φώναζε η δαιμονισμένη. Και ο νέος είπε: «Παρακαλούσα την Παναγία να με συγχωρήσει για την αμαρτωλή μου ζωή. Και υποσχόμουν ότι θ’ αλλάξω ζωή και θα πάω να εξομολογηθώ».

Βλέπετε, αδελφοί μου, ότι ο διάβολος καίγεται και μόνο με την απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος να εξομολογηθεί; Γι’ αυτό με διάφορες σκέψεις, με την ειρωνεία των άλλων και των συγγενών καμιά φορά και με άλλους τρόπους προσπαθεί να μας εμποδίσει να μην εξομολογηθούμε.

Δύο όμως είναι τα κυριότερα εμπόδια του διαβόλου: α) η απόγνωση και β) η αμέλεια.

Α) Σε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους, ο διάβολος βάζει την εξής σκέψη: «Για σένα δεν υπάρχει πια σωτηρία». Έτσι προσπαθεί να τους ρίψη σε απόγνωση, σε απελπισία. Και δυστυχώς, πολλοί πιστεύουν αυτά τα λόγια και νομίζουν ότι είναι αδύνατο να σωθούν. Όμως ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Προφήτης Ησαΐας φωνάζει: «Επιστράφητε προς Κύριον και ελεηθήσεσθε ότι επί πολύ αφήσει τας αμαρτίας υμών». Στην δε Καινή Διαθήκη, βλέπομε τον Θεό να συγχωρεί την πόρνη, τον τελώνη, τον άσωτο και τον ληστή. Ακόμα τον βλέπομε να παίρνει έναν τελώνη και να τον κάνη Απόστολο Ματθαίο, να παίρνει τη Σαμαρείτιδα και να την κάνει Αγία Φωτεινή, να παίρνει έναν διώκτη και να τον κάνη Απόστολο των Εθνών.
Και από τότε μέχρι σήμερα ο Θεός κανέναν άνθρωπο που μετανόησε ειλικρινά δεν απεστράφει, όσες αμαρτίες και αν είχε κάνη, αλλά όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς τους εκαθάρισε από την αμαρτία, τους έκανε υιούς Του και τους ανέδειξε εργάτες της αρετής και Αγίους. Και έπραξε και πράττει έτσι ο Θεός, διότι θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και έναν πόθο έχει: Να ελεή. Να ελεή. Ναι, να ελεή.

Ποτέ λοιπόν, να μην απελπιζώμεθα, όσες αμαρτίες και αν έχουμε διότι έστω κι αν οι αμαρτίες μας είναι σαν μια πελώρια φωτιά, η φωτιά αυτή σβήνει μέσα στον ωκεανό, δηλαδή στο άπειρο έλεος του Θεού.

Β)Σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να εξομολογηθούν, ο διάβολος βάζει την σκέψη: «Έχεις καιρό». Έτσι, πολλοί ακούοντας αυτή την φωνή, λένε: «Θα πάω να εξομολογηθώ αύριο». Το αύριο όμως γίνεται η άλλη εβδομάδα, ο άλλος μήνας, ο άλλος χρόνος … ποτέ. Και δυστυχώς, έτσι χάνονται πολλές ψυχές.

Αλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην αμελούμε. Σήμερα ας μετανοήσουμε, σήμερα ας εξομολογηθούμε, διότι δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε και διότι με το πέρασμα του χρόνου σκληραίνει η ψυχή.

Νικολάου Βοϊνέσκου

πηγή  το είδαμε εδώ

Γιατί πολλοί "Χριστιανοί" δεν εκκλησιάζονται;

Λέμε ότι η Ελλάδα είναι ορθόδοξη χώρα και ότι οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όμως ένα πολύ μικρό ποσοστό εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή.
Οι περισσότεροι ή εκκλησιάζονται πολύ αραιά ή δεν εκκλησιάζονται καθόλου. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί Χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται σήμερα είναι τρείς.
Πρώτος λόγος είναι η απιστία και η έλλειψη αγάπης προς το Θεό.
Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει Θεός και ότι τα πάντα, και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά τα χρωστάνε σε Αυτόν θεωρούν περιττό να πάνε να εκκλησιαστούν. Ακόμη πολλοί άνθρωποι, ιδίως νέοι δεν εκκλησιάζονται διότι η πίστη τους έχει κλονιστεί από την αθεϊστική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα και από τις εξυπνάδες διαφόρων ψευτοφιλοσόφων.
Όσο για την έλλειψη της αγάπης προς το Θεό, βλέπουμε σήμερα ότι οι άνθρωποι λατρεύουν τα πράγματα, τα σπίτια, τα χωράφια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια και κάποια πρόσωπα, ενώ αντιθέτως δεν λατρεύουν τον μεγάλο ευεργέτη τους, το Θεό Πατέρα που τους χαρίζει όλα αυτά. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, θέλουμε να είμαστε συνέχεια κοντά του, να κουβεντιάζουμε μαζί του, να τον συμβουλευόμαστε, και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και μόνον που τον βλέπουμε, χαιρόμαστε, ενώ όταν τον αποχωριζόμαστε, λυπούμαστε. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας τότε πολύ περισσότερο θα ποθούμε να βρισκόμαστε συνέχεια κοντά του είτε στην κατά ιδίαν προσευχή είτε την ώρα του εκκλησιασμού.

Δεύτερος λόγος είναι η υλιστική και αμαρτωλή ζωή. Ο Επίκουρος και οι Επικούρειοι πέθαναν πριν πολλούς αιώνες, όμως η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής τους εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καιρό και αγωνίζονται με άγχος να αποκτήσουν χρήματα και σπίτια, να απολαύσουν τα υλικά αγαθά και τις σαρκικές ηδονές, να ανέβουν σε ψηλές θέσεις και αξιώματα, όμως για ένα δεν έχουν καιρό το οποίο είναι και το σπουδαιότερο, να πάνε στην Εκκλησία και να φροντίσουν για την σωτηρία της ψυχής τους. 
Αλήθεια ακούσατε κανέναν να λέει δεν έχω καιρό να κάνω τις δουλειές μου ή δεν έχω καιρό να φάω ή δεν έχω καιρό να κοιμηθώ και να αναπαυθώ; Λοιπόν δεν είναι επιτυχία του διαβόλου να φροντίζουμε για όλα και να μην φροντίζουμε για την αθάνατη ψυχή μας; Όσο για την αμαρτωλή ζωή έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι σαν άλογα ζώα πέφτουν με τα μούτρα στην απόλαυση των σαρκικών ηδονών, δεν έχουν διάθεση για πνευματική ζωή. Επίσης όταν οι άνθρωποι ξενυχτούν στα διάφορα αμαρτωλά κέντρα ή βλέποντας τηλεόραση, το πρωί δεν έχουν καθαρό νου για να σηκωθούν να πάνε στην εκκλησία.
Τρίτος λόγος είναι η άγνοια. Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι δεν ξέρουν τι χάνουν. Πρώτα, πρώτα χάνουν την ειρήνη, τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία που μόνο ο Χριστός χαρίζει στους ανθρώπους. Εδώ θυμάμαι έναν αγιορείτη ασκητή ο οποίος έλεγε: «Κλαίω από ευτυχία και παρακαλώ τον Θεό να κρατήσει το μυαλό μου μην τρελαθώ από ευτυχία».
Ακόμη χάνουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία για θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Ο Άγιος Νεκτάριος λέει χαρακτηριστικά, ότι η εκκλησία είναι το μόνο ιατρείο μέσα στο οποίο μπορεί να θεραπευτεί, να καλλιεργηθεί και να σωθεί η ψυχή του ανθρώπου. Ένα τρίτο κορυφαίο που χάνουν οι άνθρωποι, που από άγνοια δεν εκκλησιάζονται, είναι η ένωσή τους με το Θεό. Στο σπίτι μας όσο και να προσευχόμαστε, δεν μπορούμε να ενωθούμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού, το οποίο μόνο στην Εκκλησία προσφέρεται κατά την θεία λειτουργία.
Υπάρχουν ακόμη πέντε προφάσεις για τον μή εκκλησιασμό. 
Α) Λένε μερικοί: «εμείς όλη την εβδομάδα κουραζόμαστε και θέλουμε την Κυριακή να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε». Αυτός ο ισχυρισμός πέφτει στο κενό, διότι τώρα υπάρχει η πενθήμερη εργασία, αλλά δεν αξίζει να θυσιάσουμε από αγάπη προς τον Χριστό λίγο από τον ύπνο και την ανάπαυσή μας, τη στιγμή που ο Χριστός σταυρώθηκε από την απέραντη αγάπη Του για μας;
Β) Λένε μερικοί ότι ο παπάς της ενορίας τους δεν είναι καλός. Αλλά αδελφοί μου οι αμαρτίες του παπά, όσο μεγάλες και αν είναι, δεν εμποδίζουν την χάρη του Θεού. Αλλά και πάλιν, δεν υπάρχουν καλοί παπάδες; Δόξα τω Θεώ οι πλείστοι ιερείς είναι άξιοι της αποστολής τους. Μπορείτε, λοιπόν, κάλλιστα να πάτε να εκκλησιαστείτε σε άλλο ναό.
Γ) Λένε άλλοι: «Τί να κάνω να πάω στην Εκκλησία, να ακούω τα ίδια και τα ίδια;». Αγαπητοί μου, τον ίδιο αέρα αναπνέετε, το ίδιο νερό πίνετε, το ίδιο ψωμί τρώτε, ο ίδιος ήλιος σας ζωογονεί. Γιατί δεν διαμαρτύρεστε γι’ αυτά και διαμαρτύρεστε για τη λατρεία του Θεού;
Δ) Άλλοι διαμαρτύρονται για την ώρα που γίνεται η Θεία Λειτουργία. Πιστεύω όμως ότι, έστω και αν η Θεία Λειτουργία γινόταν στις δώδεκα το μεσημέρι, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πήγαιναν να εκκλησιαστούν, διότι το θέμα είναι όχι ότι δεν μπορούν, αλλά ότι δεν θέλουν να εκκλησιαστούν.
Ε) Διαμαρτύρονται κυρίως οι νέοι για τη γλώσσα της λατρείας. Όμως και αυτή η πρόφαση ξεπερνιέται, διότι υπάρχουν βιβλιαράκια με την ερμηνεία της θείας λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών. Αλλά, διερωτώμαι: «Γιατί άνθρωποι αγράμματοι καταλαβαίνουν και ζουν την θεία λατρεία, ενώ άνθρωποι που έχουν βγάλει το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο δεν την καταλαβαίνουν; Λοιπόν, μήπως είναι η θεία λατρεία περισσότερο θέμα καρδιάς και λιγότερο θέμα νου και γνώσεων;».
ΤΟΥ ΝΙΚΟΛ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

πηγή

Τα εμπόδια για την εξομολόγηση

Η άγνοια, ο εγωισμός και η αμαρτωλή ζωή είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί χριστιανοί δεν εξομολογούνται.
Άλλοι λόγοι είναι η ιεροκατηγορία, το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, η πολεμική κατά της πίστεως και η ολιγοπιστία.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και ο αντίδικος ημών διάβολος. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίσει από την εξομολόγηση. Γιατί;
Διότι γνωρίζει τα ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα της εξομολογήσεως και διότι ενώ χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ.ιε' 7), την ίδια ώρα ο διάβολος καίγεται από τον φθόνο και την κακία του. Αμφιβάλλετε; Ακούστε λοιπόν, ένα γεγονός, που συνέβη στην Μονή Γηροκομείου Πατρών.
Κάποια μέρα πήγε στη Μονή ένας νέος. Μόλις μπήκε στον ναό της Παναγίας, μια δαιμονισμένη την οποία ουδέποτε είχε συναντήσει του είπε: «Βρε, καλώς τον φίλο μου τον Κώστα! Τώρα που πήραμε και αυτοκίνητο, θα γυρίζουμε με γυναίκες!».
Ο νέος συγκλονίστηκε έτρεξε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και άρχισε να προσεύχεται. Σε λίγο η δαιμονισμένη άρχισε να ουρλιάζει και να λέει: «Μην το κάνης αυτό. Δεν σου είπα αυτά για να κάνεις αυτό; Μην το κάνης αυτό». 
Αργότερα πλησίασε το νέο ένας αρχιμανδρίτης και τον παρακάλεσε να του πει τι έλεγε στην Παναγία την ώρα που φώναζε η δαιμονισμένη.
Και ο νέος είπε: «Παρακαλούσα την Παναγία να με συγχωρήσει για την αμαρτωλή μου ζωή. Και υποσχόμουν ότι θ’ αλλάξω ζωή και θα πάω να εξομολογηθώ». Βλέπετε, αδελφοί μου, ότι ο διάβολος καίγεται και μόνο με την απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος να εξομολογηθεί;
Γι’ αυτό με διάφορες σκέψεις, με την ειρωνεία των άλλων και των συγγενών καμιά φορά και με άλλους τρόπους προσπαθεί να μας εμποδίσει να μην εξομολογηθούμε.
Δύο όμως είναι τα κυριότερα εμπόδια του διαβόλου: α) η απόγνωση και β) η αμέλεια.
Α) Σε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους, ο διάβολος βάζει την εξής σκέψη: «Για σένα δεν υπάρχει πια σωτηρία». Έτσι προσπαθεί να τους ρίψη σε απόγνωση, σε απελπισία. Και δυστυχώς, πολλοί πιστεύουν αυτά τα λόγια και νομίζουν ότι είναι αδύνατο να σωθούν. Όμως ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Προφήτης Ησαΐας φωνάζει: «Επιστράφητε προς Κύριον και ελεηθήσεσθε ότι επί πολύ αφήσει τας αμαρτίας υμών». Στην δε Καινή Διαθήκη, βλέπομε τον Θεό να συγχωρεί την πόρνη, τον τελώνη, τον άσωτο και τον ληστή. Ακόμα τον βλέπομε να παίρνει έναν τελώνη και να τον κάνη Απόστολο Ματθαίο, να παίρνει τη Σαμαρείτιδα και να την κάνει Αγία Φωτεινή, να παίρνει έναν διώκτη και να τον κάνη Απόστολο των Εθνών. Και από τότε μέχρι σήμερα ο Θεός κανέναν άνθρωπο που μετανόησε ειλικρινά δεν απεστράφει, όσες αμαρτίες και αν είχε κάνη, αλλά όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς τους εκαθάρισε από την αμαρτία, τους έκανε υιούς Του και τους ανέδειξε εργάτες της αρετής και Αγίους. Και έπραξε και πράττει έτσι ο Θεός, διότι θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και έναν πόθο έχει: Να ελεή. Να ελεή. Ναι, να ελεή.
Ποτέ λοιπόν, να μην απελπιζώμεθα, όσες αμαρτίες και αν έχουμε διότι έστω κι αν οι αμαρτίες μας είναι σαν μια πελώρια φωτιά, η φωτιά αυτή σβήνει μέσα στον ωκεανό, δηλαδή στο άπειρο έλεος του Θεού.
Β)Σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να εξομολογηθούν, ο διάβολος βάζει την σκέψη: «Έχεις καιρό». Έτσι, πολλοί ακούοντας αυτή την φωνή, λένε: «Θα πάω να εξομολογηθώ αύριο». Το αύριο όμως γίνεται η άλλη εβδομάδα, ο άλλος μήνας, ο άλλος χρόνος … ποτέ. Και δυστυχώς, έτσι χάνονται πολλές ψυχές.
Αλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην αμελούμε. Σήμερα ας μετανοήσουμε, σήμερα ας εξομολογηθούμε, διότι δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε και διότι με το πέρασμα του χρόνου σκληραίνει η ψυχή.
Νικολάου Βοϊνέσκου 
πηγή

ΤΥΦΛΩΝ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ Στούς βράχους τού Αγίου Όρους...

  

Στούς βράχους τού Αγίου Όρους...

Η Ορθοδοξία δεν είναι επινόηση του ανθρώπου ούτε θεωρία, αλλά αποκάλυψη του Θεού και εμπειρία. Μια συγκλονιστική εμπειρία, την οποία πολλοί πιστοί ζουν και ομολογούν, είναι η θαυμαστή και άρρητη ευωδία των αγίων λειψάνων, των αγίων εικόνων και των αγίων τόπων.

Επειδή, με τη χάρη του Χριστού έζησα και εγώ ο αμαρτωλός αυτή την συγκλονιστική εμπειρία, θεωρώ υποχρέωσή μου να αναφέρω κάποια γεγονότα προς δόξαν του Αγίου Τριαδικού Θεού μας και προς ωφέλεια έστω και μιας ψυχής.

Ξεκινώ με ένα προσκύνημα στο Άγιο Όρος, όπου η ευωδία του Χριστού είναι θαυμαστή και έντονη στα άγια λείψανα, στις θαυματουργές εικόνες της Θεοτόκου και άλλων αγίων και σε διαφόρους τόπους όπου έζησαν, αγίασαν και ετάφησαν γνωστοί ή άγνωστοι ασκητές. 

Το 1979 ανέβηκα με τον πατέρα μου στα Κατουνάκια όπου, συναντήσαμε τον μακαριστό γέροντα Εφραίμ. Ο γέροντας Εφραίμ μας φέρθηκε με πολλή αγάπη,  μας νουθέτησε και μας στήριξε με τα σοφά του λόγια και μας συμβούλεψε να πάμε στην Σκήτη της αγίας Άννης για να προσκυνήσουμε το ευωδιαστό ποδάρι της και στη μονή Κουτλουμουσίου για να προσκυνήσουμε τη θαυματουργή κάρα της αγίας Παρασκευής. 

Έτσι πήγαμε στη Σκήτη της αγίας Άννης όπου μείναμε έκπληκτοι από την άρρητη ευωδία του ποδιού της αγίας Άννης. 

Μετά πήγαμε στη μονή Κουτλουμουσίου όπου εκτός από την κάρα της αγίας Παρασκευής προσκυνήσαμε λείψανα και άλλων αγίων, όπως το δεύτερο πόδι της αγίας Άννης, το οποίο ευωδίαζε υπέροχα. Αυτό είναι ένα ολοφάνερο σημάδι της μεγάλης αγιότητας και χάρης που είχε δώσει ο Θεός στη μητέρα της Θεοτόκου.

Μετά από λίγο καιρό, ενώ ήμουν στο σπίτι μου ( σημειωτέον ότι ο αρθρογράφος είναι  τυφλός ), άκουσα χτύπο στην πόρτα και πήγα να ανοίξω. Ρώτησα, ποιός είναι και η απάντηση ήταν: «Δι’ ευχών». 

Κατάλαβα ότι ήταν κάποιος μοναχός και αμέσως άνοιξα την πόρτα. Τότε ο άγνωστος μέχρι εκείνη την ώρα επισκέπτης μου είπε: «Άπλωσε τα χέρια σου». Υπάκουσα και τότε έβαλε στα χέρια μου μία λειψανοθήκη και μου είπε: 

«Προσκύνησε, είναι το πόδι της αγίας Άννης». Προσκύνησα με φόβο Θεού, με ευλάβεια και με μεγάλη χαρά αισθανόμενος για μια ακόμη φορά την άρρητη ευωδία του ποδιού της αγίας Άννης. Δόξασα το Θεό και ευχαρίστησα την αγία Άννα για αυτή την μεγάλη τιμή και ευλογία. Ευχαρίστησα ακόμη τον πατέρα Νεκτάριο που μου έκανε αυτό το μεγάλο δώρο. Σημειώνω προς δόξαν Θεού ότι τα χέρια μου ευωδίαζαν πολλές ημέρες, παρότι τα έπλυνα πολλές φορές.

Μεγάλη ευωδία ένιωσα μαζί με άλλους προσκυνητές προσκυνώντας τα λείψανα του αγίου Αρσενίου του Καππαδόκου, την κάρα του αγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου, την κάρα του οσίου Παϊσίου-Παναγή Μπασιά στο Ληξούρι, την κάρα του αγίου Παντελεήμονος στην Άνδρο, και τα λείψανα του αγίου Ευφραίμ στην Νέα Μάκρη.
Από μικρό παιδί πηγαίνω στο ναό του αγίου Ανδρέου στην Πάτρα και προσκυνώ την αγία κάρα του. Ποτέ δεν είχα νιώσει κάποια ευωδία, ούτε είχα ακούσει άλλους προσκυνητές ότι ένιωσαν κάποια ευωδία. 

Το 1983 στον πρώτο κατανυκτικό εσπερινό στον άγιο Ανδρέα ο γέρων Γεώργιος Καψάνης, ηγούμενος της μονής Αγίου Γρηγορίου του Αγίου Όρους, είπε στην ομιλία του ότι η κάρα του Αγίου Ανδρέου κάποιες φορές ευωδιάζει. Αυτό μου προξένησε μεγάλη απορία. Μετά από μερικά χρόνια ανήμερα της αγίας Βαρβάρας εκκλησιαστήκαμε στον μικρό ναό του αγίου Ανδρέου. Όταν τελείωσε η θεία λειτουργία πήγαμε στο μεγάλο ναό για να προσκυνήσουμε την κάρα του αγίου Ανδρέου. 

Εκείνη την ώρα οι νεωκόροι καθάριζαν με πετρέλαιο του δάπεδο του ναού. Η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική.   Επειδή δεν μπορούσα να ανασάνω είπα να προχωρήσουμε γρήγορα. Όταν προσκυνήσαμε την κάρα του αγίου Ανδρέου, αισθανθήκαμε από άρρητη ευωδία. Προσκυνήσαμε και δεύτερη φορά και νιώσαμε πάλι την ευωδία. Ο συγκλονισμός, η χαρά και η ευγνωμοσύνη προς τον άγιο Ανδρέα, που νιώσαμε εκείνη την ώρα, δεν περιγράφονται.

Τη Διακαινήσιμο εβδομάδα του 2009 ο Χριστός μού έκανε ένα πολύ μεγάλο δώρο, που ουδέποτε είχα φανταστεί. Μου έκανε την χάρη μαζί με άλλους προσκυνητές να πάμε στους Αγίους τόπους, εκεί που περπάτησε, δίδαξε, θαυματούργησε, σταυρώθηκε, αναστήθηκε και ανελήφθη στον ουρανό ο Θεάνθρωπος Ιησούς. 

Δεν ξέρω από πού να αρχίσω τις συγκλονιστικές εμπειρίες που ζήσαμε σε αυτό το προσκύνημα. Με συντομία αναφέρω στην αγάπη σας την ευωδία του Παναγίου Τάφου, του Γολγοθά, του τόπου που είχαν δέσει τα πόδια του Χριστού στο πραιτώριο και του σημείου σε έναν τοίχο όπου έχει αποτυπωθεί η παλάμη του Χριστού. 

Μεγάλη ήταν η ευωδία στο σπήλαιο των ποιμένων, στον τάφο της Παναγίας στην Γεθσημανή και στον τάφο του αγίου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου. Ακόμη συγκλονιστική ήταν και η ευωδία του σκηνώματος του αγίου Σάββα του ηγιασμένου και των αγίων καρών πολλών ασκητών της μονής του αγίου Σάββα που είχαν θανατωθεί από τους Πέρσες.

Άφησα τελευταίες δύο συγκλονιστικές εμπειρίες από δύο θαυματουργές εικόνες της Θεοτόκου. Στις 28 Μαΐου 1978 πήγα με την ενορία του αποστόλου Παύλου Πατρών προσκύνημα στην Παναγία  Μαλεβή. 

Περνώντας την πύλη της μονής νιώσαμε άρρητη και έντονη ευωδία, η οποία όσο πλησιάζαμε στο ναό, τόσο πιο έντονη γινόταν. Προσκυνήσαμε με δέος τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας και κάποια στιγμή ο πατήρ Νικόδημος ακούμπησε στο πρόσωπό μου ένα μεγάλο κομμάτι από βαμβάκι που ήταν γεμάτο από το μύρο που έβγαινε από την εικόνα της Παναγίας.

Στις 7 Ιουνίου 2008 πήγα μαζί με εκλεκτούς αδελφούς και αδελφές εν Χριστώ προσκύνημα στην Άνδρο. Πρώτα πήγαμε στην μονή του αγίου Νικολάου όπου, υπάρχει μία θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που μυροβλύζει. Περνώντας την πύλη της μονής νιώσαμε μεγάλη ευωδία. Κάποιοι προσκυνητές, που δεν γνώριζαν για την εικόνα της Παναγίας, ρώτησαν : 

«Τι λουλούδια είναι αυτά που μοσχοβολούν τόσο πολύ;» 

Μια κυρία τους είπε: «Ελάτε και θα δείτε τι μοσχοβολάει». Όταν μπήκαμε στο ναό η ευωδία ήταν πολύ έντονη. Ένας μοναχός ρώτησε πόσοι είμαστε και μας έδωσε ένα σακκούλι με μπαμπακάκια που είχαν μύρο από την εικόνα της Παναγίας. Αυτό το σακούλι μου το έδωσαν να το κρατώ, όσο μείναμε μέσα στο ναό. Η ευωδία που ένιωθα δεν περιγράφεται. Εκείνη τη στιγμή πέρασε από το νου μου ο εξής λογισμός: 

«Η Παναγία με αυτό το ευωδιαστό μύρο μας λέει. Εδώ είμαι. Με βλέπετε;».
Με τη χάρη και το έλεος του Θεού προσπάθησα να σας κάνω κοινωνούς μερικών συγκλονιστικών εμπειριών, που δώρισε ο Θεός σε εμένα τον αμαρτωλό. 

Ζητώ συγνώμη για τις ελλείψεις και παραλείψεις μου. Θα είμαι πολύ ευτυχής αν έστω και ένας αναγνώστης αναπέμψει εγκάρδιες δοξολογίες στον Άγιο Τριαδικό Θεό μας. Τέλος, σας παρακαλώ να προσεύχεστε για μένα. 

ΤΟΥ  ΝΙΚΟΛ.  ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

πηγή

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, ΑΛΛΑ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΔΟΞΑΖΟΥΜΕ ΤΟ ΘΕΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

                                                                 

Στις 14 Ιουλίου 2013 συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από την ημέρα 

του φοβερού σεισμού που είχε συγκλονίσει την Πάτρα μας.

 Τότε, 14 Ιουλίου 1993, είχαν γκρεμιστεί πολλά σπίτια αλλά, 

ο Θεός φύλαξε και δεν σκοτώθηκε ούτε ένας άνθρωπος.

Είχε συμβεί και ένα θαυμαστό γεγονός, το οποίο ανέφερε ο
 μακαριστός μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Νικόδημος 
κατά την πρώτη Παράκληση προς την Υπεραγία Θεοτόκο
 στο ναό του αγίου Ανδρέου. 
Κατά την ώρα του φοβερού σεισμού ο μακαριστός
 πλέον γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης είδε σε όραμα
 τον άγιο Ανδρέα να προσεύχεται γονατιστός μπροστά 
στο Θρόνο του Θεού για τη σωτηρία της Πάτρας. 

Βλέπετε αδελφοί μου, 

πόσο φιλάνθρωπος είναι ο Άγιος Τριαδικός  Θεός μας
 και πόσο αγαπά την πόλη μας ο άγιος Ανδρέας;

 Λοιπόν ας ευχαριστούμε και ας δοξάζουμε το Θεό, 

 όχι μόνο με τα λόγια μας, αλλά και με τα έργα μας 

και ας ευχαριστούμε και ας τιμούμε τον προστάτη 

και πολιούχο μας άγιο Ανδρέα μιμούμενοι την πίστη

 και την αγάπη του. 

Πηγή

Το παιδί και ο ουράνιος Πατέρας...

τ

του Νικολάου Βοϊνέσκου

 

Ας προσέξουμε για λίγο τη συμπεριφορά  ενός παιδιού προς τον επίγειο πατέρα του, για να διδαχτούμε και μείς, και μάλιστα στις ώρες του πόνου, πώς πρέπει να φερόμαστε προς τον Ουράνιο Πατέρα μας.

Αλήθεια, πότε το παιδί θυμάται τον πατέρα του; Πότε τον αναζητεί και καταφεύγει κοντά του; Όταν τον έχει ανάγκη, όταν κάποιο παιδί πάρει το παιχνίδι του ή το αδικήσει ή όταν πέσει και χτυπήσει. Γενικώς όταν πονά. Τότε με κλάματα τρέχει στον πατέρα του και τον παρακαλεί ικετευτικά να το βοηθήσει.

Βλέπουμε ότι το παιδί όταν πονά δεν λέει ότι δεν υπάρχει ο πατέρας του ούτε λέει στα άλλα παιδιά γιατί μου το έκανε αυτό ο πατέρας μου, ούτε λέει πως είναι κακός ο πατέρας του, ούτε γογγύζει, ούτε βλασφημεί αυτόν διότι τον άφησε να πονέσει. Αν έκανε αυτά θα λέγαμε ότι το παιδί είναι παράλογο.

Εμείς, όταν μας συμβεί κάτι θλιβερό, φερόμαστε  προς τον Ουράνιο Πατέρα μας, όπως το παιδί  προς τον επίγειο πατέρα του; Δυστυχώς, αυτά που δεν κάνει το παιδί τα κάνουμε εμείς, όταν  έχουμε κάποια θλίψη. Δηλαδή άλλοι λέμε ότι δεν υπάρχει Θεός, άλλοι λέμε στους άλλους γιατί να μου το κάνει αυτό ο Θεός, άλλοι λέμε ότι ο Θεός είναι κακός, άλλοι τέλος αγανακτούμε, γογγύζουμε εναντίον του Θεού και δυστυχώς πολλοί τον βλασφημούμε.

Ο Θεός όμως δεν φταίει για τη θλίψη, που περνούμε. Επιτρέπει 

την θλίψη για να τον θυμόμαστε και να μην τον ξεχνούμε και 

για να συνδεθούμε στενά μαζί Του. Ο Θεός μας θέλει παιδιά

 Του, γι’ αυτό όπως ο καλός  γεωργός κλαδεύει τα ξεράδια 

από τα κλήματα για να δώσουν περισσότερο καρπό, 

έτσι κι Αυτός με ανάλογες με τις δυνάμεις μας θλίψεις, 

καθαρίζει τις ψυχές μας από τα ξεράδια της αμαρτίας. 

Έτσι από δούλους μας κάνει ελεύθερους, από δυστυχισμένους 

ευτυχισμένους, από θηριανθρώπους Θεανθρώπους και 

μετόχους της Ουρανίου Βασιλείας Του.

Ας μιμούμεθα λοιπόν τα παιδιά και όταν πονούμε,

 ας καταφεύγουμε με εμπιστοσύνη στον Εσταυρωμένο

 Λυτρωτή, ο οποίος θα μας βοηθήσει. Αυτό μας το έχει 

πει ό Ίδιος: «Μετ’ αυτού ειμί εν θλίψει, εξελούμαι

 αυτόν και δοξάσω αυτόν»(Ψαλμός 90,15). 

Μαζί σου είμαι στη θλίψη, παιδί μου. Θα σε βγάλω απ’ αυτή 

και θα σε δοξάσω. Αμήν.

πηγή

Μαζί με τους Αγίους του Νικολάου Βοϊνέσκου

του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Ο Όσιος Συμεών ο μονοχίτων και ανυπόδητος

Ο ΑΓΝΟΣ ΚΑΙ ΑΝΔΡΕΙΟΣ ΝΕΟΣ

Ο όσιος Συμεών γεννήθηκε κατά τα τέλη του 15^ου αιώνος στο Βαθύρεμα της Θεσσαλικής Αγυιάς. Το χωριό αυτό σήμερα δεν υπάρχει, είναι σε ερείπια. Ήταν παιδί του ιερέως του χωριού, του πατρός Ανδρέου. Ήταν πολύ έξυπνος, φιλομαθής, επιμελής, ωραίος, ήταν λεβέντης πραγματικά και το καμάρι του ευσεβούς πατρός του, αλλά και ολόκληρου του χωριού. Από μικρός είχε βάλει μες στην καρδιά του τον πόθο να γίνει μοναχός, να αφιερώσει την ζωή του στο Θεό. Γι’ αυτό ήταν πάρα πολύ προσεκτικός στην συμπεριφορά του.

Όμως τα πράγματα αλλιώτικα τα έβλεπε ο διάβολος, ο οποίος φρόντισε γρήγορα να του φέρει προβλήματα και προσκόμματα. Στο χωριό ήταν κάποιος κοτζαμπάσης, απ’ εκείνα τα πρόσωπα που έπαιξαν πολλές φορές, όχι πάντοτε, ένα ρόλο άσχημο. Αυτός φρόντιζε να εξυπηρετεί τους Τούρκους με κάθε τρόπο και να επωφελείται, για να γεμίζει η τσέπη του χρήματα. Αυτός είχε μια κόρη, την Τριανταφυλλιά, η οποία ήταν πολύ ωραία κοπέλα. Ο κοτζαμπάσης σκέφτηκε να κάνει γαμπρό το Συμεών. Το πρότεινε στον πατέρα του κι εκείνος, επειδή δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, διότι τον κοτζαμπάση τον εφοβούντο όλοι στο χωριό, με τρόπο και ευγένεια του έλεγε ότι το παιδί του δεν θέλει να παντρευτεί, αλλά θέλει να γίνει μοναχός. Εκείνος όμως, εγωιστής όπως ήταν, ούτε καν ήθελε ν’ ακούσει τέτοια κουβέντα. Το πρότειναν στον Συμεών, αλλ’ αυτός αρνήθηκε. Τότε ο κοτζαμπάσης άρχισε να τον παρακαλεί και να του λέει ότι είναι μεγάλη ευκαιρία για τον παπά-Ανδρέα και το γιό του να γίνει γαμπρός της κόρης του κοτζαμπάση, που ήταν πλούσια και ωραία και θα είχε προνόμια μέσα στο χωριό. Όμως, ο άγιος Συμεών ηρνείτο. Τότε μετέβαλε στάση ο κοτζαμπάσης και σκέφτηκε να χρησιμοποιήσει την απειλή. Τότε οι κοτζαμπάσηδες ρύθμιζαν και το θέμα του παιδομαζώματος. Είπε λοιπόν ο κοτζαμπάσης στον παπά Ανδρέα: «Ξέρεις, οι Τούρκοι θα έρθουν σε λίγο καιρό να κάνουν παιδομάζωμα από το χωριό μας». Το παιδομάζωμα ήταν μέχρι 16 χρονών. Ο Συμεών ήταν 18 χρονών. Ο πονηρός λοιπόν κοτζαμπάσης, για να φοβίσει τον παπα-Ανδρέα, του είπε: «Αυτή την φορά από το χωριό μας θα πάρουν μέχρι 20 χρονών. Λοιπόν, καταλαβαίνεις, η θέση του γιού σου είναι δύσκολη. Γι’ αυτό τον λόγο σου συνιστώ να τον παντρέψουμε, για να γλιτώσει το παιδομάζωμα, διότι οι Τούρκοι έχουν συνήθεια να μην παίρνουν στο παιδομάζωμα τους παντρεμένους, έστω κι αν είναι μικρής ηλικίας». Δεν ήξερε τι να κάνει ο παπα-Ανδρέας. Το είπε στον γιό του. Τότε ο Συμεών του λέει «Πατέρα, γιατί στενοχωριέσαι; Είναι πολύ απλό το πράγμα. Εγώ σου είπα ότι δεν παντρεύομαι και το ξέρεις πολύ καλά. Εγώ θέλω να αφιερώσω την ζωή μου στο Θεό. Λοιπόν, εάν έρθουν οι Τούρκοι και με πάρουν, θα με πάνε στην Λάρισα μαζί με τα άλλα παιδιά του  χωριού μας. Εκεί στην Λάρισα θα τους πω ότι εγώ Τούρκος δεν γίνομαι και δεν αρνούμαι την πίστη μου. Θα με δείρουν. Θα επιμείνω και θα πω ότι εγώ Τούρκος δεν γίνομαι και τότε θα με σκοτώσουν. Τι φοβάσαι λοιπόν; Εγώ είμαι αποφασισμένος να γίνω και μάρτυρας ακόμα του Χριστού και έτσι δεν φοβάμαι απολύτως τίποτε. Πατέρα, μη στεναχωριέσαι». Που να το έλεγαν σήμερα οι νέοι μας αυτό, αγαπητοί μου!

Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι, διότι ήταν απλώς μια απειλή του κοτζαμπάση. Και κάνει κάτι άλλο τώρα. Ένα βράδυ, με την βοήθεια φίλων του Τούρκων, τον απήγαγαν, τον έφεραν στο σπίτι του, κάλεσαν έναν άλλο ιερέα από αλλού και τον πάντρεψαν με το ζόρι. Ο Συμεών λυπήθηκε πάρα πολύ γι’ αυτή την ιστορία, αλλά δεν είπε απολύτως τίποτε. Πέρασε λιγότερο από ένας χρόνος και γεννήθηκε ένα αγόρι. Το αγόρι αυτό το ετοίμασαν να το βαπτίσουν στο σπίτι του κοτζαμπάση. Κάλεσαν όλο το χωριό και έκαναν μεγάλο τραπέζι, για να γιορτάσουν το γεγονός της βαπτίσεως. Σ’ όλη αυτή την ιστορία ο Συμεών ήταν πολύ σκεπτικός και δεν συμμετείχε. Κάθισε στο τραπέζι, αλλά ούτε έτρωγε, ούτε μιλούσε. Πειράχτηκε ο κοτζαμπάσης και θύμωσε. Άρχισε τότε να τον ειρωνεύεται και να του λέει: «Ε, σύ που ήθελες να γίνεις και καλόγερος είδες τώρα που παντρεύτηκες, διότι αγαπούσες τις ηδονές» . Κι άλλα πολλά περιπαικτικά λόγια είπε ο κοτζαμπάσης ενώπιον όλων των καλεσμένων, για να βγάλει τα απωθημένα του εναντίον του Συμεών. Εκείνος σιωπούσε και όταν τελείωσε ο κοτζαμπάσης, πήρε τον λόγο ο Συμεών και με ηρεμία είπε: «Κι αν πεθερέ με πάντρεψες με το ζόρι, αλλά σου το λέγω, το παιδί που γεννήθηκε δεν είναι δικό μου». Όταν το άκουσε αυτό ο κοτζαμπάσης, έμεινε ξερός. Τόσο προσβλήθηκε ο εγωισμός του, ώστε έδωσε μια κλωτσιά στο τραπέζι και τα αναποδογύρισε όλα. Τα πράγματα  είχαν παρά πολύ σοβαρέψει στο σπίτι του κοτζαμπάση. Ο θυμός του ήταν σε κατάσταση εξαλλοσύνης. Δεν ήξερε πώς να εκδικηθεί τον γαμπρό του. Τελικά με την βοήθεια των φίλων του, των Τούρκων, τον καταδίκασαν  σε θάνατο και μάλιστα να τον κάψουν ζωντανό στην πλατεία του χωριού, επειδή προσέβαλε τον κοτζαμπάση με μία τόσο βαριά κατηγορία, ότι το παιδί δεν ήταν δικό του, αλλά κλεψίγαμο. Πράγματι, ήλθε η ώρα να πεθάνει ο Συμεών. Τον οδήγησαν στην πλατεία του χωριού κι εκεί παρεκάλεσε να δει για τελευταία φορά το παιδί και την γυναίκα του. Του έκαναν την χάρη και πήγε η γυναίκα του με το παιδί στην αγκαλιά, το οποίο ήταν ένα-δύο μηνών. Τότε απευθύνθηκε στο μωρό ο άγιος Συμεών και το ρώτησε: «Δημητράκη, ποιος είναι ο πατέρας σου;». Και το μωρό απήντησε: «Ο αγροφύλακας». Μπροστά σ’ αυτό το θαύμα, που είδαν και άκουσαν όλοι οι χωρικοί, ποιος θα τολμούσε να φονεύσει τον Συμεών; Έτσι, σώθηκε ο άγιος, ο οποίος έφυγε από το χωριό.

Πήγε στο Βόλο,  όπου χειροτονήθηκε διάκονος από τον επίσκοπο Δημητριάδος. Ήλθε κατόπιν και εγκαταβίωσε στην μονή μας (Μονή Κομνηνίου στο Στόμιο Λαρίσσης), με σκληρή άσκηση. Έμενε με μόνο ένα χιτώνα και ξυπόλητος. Γι’ αυτό πήρε την επωνυμία μονοχίτων και ανυπόδητος. Μετά έφυγε και πήγε στην μονή Φιλοθέου του αγίου Όρους.  Εκεί δούλεψε για την αρετή σκληρά. Ανεγνωρίσθη η αρετή του και οι μοναχοί τον ανεκήρυξαν ηγούμενο. Όμως συνέβησαν διάφορα περιστατικά και αναγκάστηκε να γυρίσει στην Θεσσαλία. Πήγε ανατολικά του Πηλίου, εκεί που σήμερα είναι η μονή  Φλαμουρίου. Εκεί υπήρχε μια μηλιά, κάτω από την οποία έμεινε τρία ολόκληρα χρόνια, χειμώνα –καλοκαίρι, χωρίς ένα κεραμίδι ή σκεπή πάνω από το κεφάλι του. Έβρεχε; Εδέχετο την βροχή. Χιόνιζε; Εδέχετο το χιόνι. Ήταν ήλιος; Εδέχετο τον ήλιο. Τρία χρόνια δεν έφυγε κάτω από την μηλιά. Η μηλιά αυτή εσώζετο έως το 1923. Αλλά όταν είδαν οι γύρω άνθρωποι ότι αυτός ο άνθρωπος κάθεται εκεί και ασκητεύει, άρχισαν να τον επισκέπτονται και να τον θαυμάζουν. Φυσικά ο άγιος Συμεών εφρόντιζε να  κηρύσσει τον λόγο του Θεού. Σιγά-σιγά μερικοί και μάλιστα νέοι θέλησαν να αφιερώσουν τον εαυτό τους στο Θεό και να φτιάξουν μοναστήρι. Αυτό το δέχτηκε ο άγιος Συμεών και με τη βοήθεια που ζήτησε κι από την Κωνσταντινούπολή έκτισε την περίφημη μονή Φλαμουρίου ή Φλαμπουρίου, η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα. Όταν εστερέωσε την μοναστική αδελφότητα, άρχισε τις μεγάλες περιοδείες από τα Γρεβενά μέχρι την Αθήνα και την Εύβοια. Στην Αθήνα του έγινε μεγάλη υποδοχή. Εκινδύνεσε όμως να θανατωθεί από τον Τούρκο διοικητή, διότι κάποιοι Μουσουλμάνοι τον συκοφάντησαν από φθόνο. Επενέβη όμως η μητέρα του διοικητού και είπε στον γιό της: «Δεν ντρέπεσαι; Άγιον άνθρωπο θέλεις να τον φονεύσεις; Δεν κατάλαβες ότι από φθόνο μερικών ήλθαν και σου κατηγόρησαν αυτόν τον άγιο άνθρωπο;». Έτσι εγλύτωσε ο άγιος Συμεών. Το έργο του αγίου Συμεών ήταν όμοιο με το έργο του  αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα υπάρχει στη μονή Φιλοθέου τοιχογραφία των δύο αυτών αγίων πλάι-πλάι. Δηλαδή ο άγιος Συμεών στάθηκε ένας διδάσκαλος του γένους.

Πέρασαν τα χρόνια και κάποτε σκέφθηκε και επεθύμησε να επισκεφθή ένα εκκλησάκι της αγίας Τριάδος που ήταν κοντά στο χωριό του, πάνω στην κορυφή ενός λόφου στον Κίσσαβο, για να προσκυνήσει, διότι πήγαινε εκεί νέος πολλές φορές κι έκανε την προσευχή του. Όταν έφθασε εκεί και προσηύχετο, αντελήφθη ότι κάποιος μπήκε μέσα στο εκκλησάκι. Γύρισε να κοιτάξει και είδε ότι ήταν η γυναικά του, η Τριανταφυλλιά, η οποία βεβαίως δεν τον γνώρισε. Τότε, της μίλησε με αγάπη  χωρίς να αποκαλυφθεί, κι εκείνη όταν είδε ένα γέροντα σεβάσμιο, διότι οι κακουχίες τον είχαν καταβάλει πολύ, ζήτησε να εξομολογηθεί. Εξομολογήθηκε το αμάρτημά της, ότι το παιδί το είχε αποκτήσει με τον αγροφύλακα. Ακόμη εξομολογήθηκε ότι ο πατέρας της πέθανε με κακό θάνατο κι ότι ο πεθερός της, ο παπα-Ανδρέας της έδειξε πολλή αγάπη, παρά το μεγάλο αμάρτημά της και ότι μια παρηγοριά στάθηκε γι’ αυτήν το ότι το παιδί της ανέβηκε στα βουνά και έγινε αρματωλός και κλέφτης. Ο άγιος Συμεών της διάβασε τότε συγχωρητική ευχή και έπειτα της απεκάλυψε ότι ο ίδιος ήταν ο άνδρας της, ο Συμεών. Όταν το άκουσε αυτή, ταράχτηκε και συγκινήθηκε πολύ. Ο άγιος της είπε: «Μη ταράσσεσαι, πάμε στο χωριό». Όταν πήγαν στο σπίτι τους, εκείνη έπεσε στο κρεββάτι, διότι δεν μπορούσε. Ο άγιος παρεκάλεσε τους συγγενείς, που δεν τον γνώρισαν, να φέρουν τον ιερέα,  να την κοινωνήσει. Μόλις κοινώνησε η Τριανταφυλλιά πέθανε. Ο άγιος της έκλεισε τα μάτια. Έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ στο χωριό του. Στις 19 Απριλίου 1594 εκοιμήθη εν Κυρίω στην Κωνσταντινούπολη, όπου είχε πάει να κηρύξει τον λόγο του Θεού.

Είθε με τις ευχές του οσίου Συμεών ο Θεός να χαρίζει σε όλους τους νέους και τις νέες τις μεγάλες και υπέροχες αρετές της αγνότητος και της ανδρείας.

Πηγή: Από ομιλία του π. Αθανασίου Μυτιληναίου

πηγή

Η μαγεία ιατρεύει; του Νικολάου Βοϊνέσκου

Μερικοί χριστιανοί, όταν αρρωστήσουν, διαπράττουν ένα τραγικό λάθος και συνάμα ένα φρικτό, θανάσιμο αμάρτημα. Αντί να πάνε, στους ιερείς να κάνουν ευχέλαιο, να εξομολογηθούν μετανοημένοι τις αμαρτίες τους και να κοινωνήσουν τα άχραντα μυστήρια, πηγαίνουν στους μάγους, για να βρουν γιατρειά. Έτσι, μπλέκονται στα δίκτυα της ανθρωποκτόνου και σατανικής μαγείας, η οποία όχι μόνο δεν ιατρεύει, αλλά και χειρότερα βάσανα και συμφορές προξενεί. Προς επιβεβαίωση των λεγομένων θα σας διηγηθούμε ένα συγκλονιστικό γεγονός, το οποίο αντλούμε από το βιβλίο: «Πατερικόν των σπηλαίων του Κιέβου».

Κάποιος πλούσιος χριστιανός από το Κίεβο προσβλήθηκε από λέπρα. Απεγνωσμένα ζητούσε βοήθεια από τους γιατρούς. Αυτοί όμως δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Πάνω στην απελπισία του κατέφυγε στους ειδωλολάτρες μάγους, ελπίζοντας να γίνει καλά με τα δαιμονικά θεραπευτικά τους μέσα. Όχι όμως ωφέλεια δεν είδε, αλλά και χειροτέρεψε.

Τότε ένας από τους φίλους του τον συμβούλεψε να πάει στη μονή των Σπηλαίων και να παρακαλέσει τους πατέρες να τον βοηθήσουν. Αλλά εκείνος ο δυστυχής, ενώ είχε πιστέψει πως θα τον έκαναν καλά οι δαιμονολάτρες μάγοι, δεν παραδεχόταν ότι μπορούσαν να τον βοηθήσουν οι φιλόχριστοι μοναχοί. Για αυτό δεν αποφάσιζε να πάει στα Σπήλαια. Μετά όμως από τις προτροπές του φίλου του, κάμφθηκε η αντίδρασή του. Κίνησε για τη μονή με μισή καρδιά, συνοδευόμενος από τους δικούς του. Ο ηγούμενος τού έδωσε να πιεί νερό από το πηγάδι του οσίου Θεοδοσίου. Του άλειψε επίσης τα μάτια και το κεφάλι με το ίδιο νερό και τον άφησε να φύγει. Όταν όμως ο ταλαίπωρος άνθρωπος βρέθηκε στο σπίτι του διαπίστωσε πώς η αρρώστια είχε επιδεινωθεί. Οι πληγές του άνοιξαν κι έτρεχαν πύον, ενώ το σώμα του ανέδιδε μιαν αφόρητη δυσοσμία, που έδιωχνε τους ανθρώπους μακριά. Αιτία του κακού ήταν, όπως αποδείχθηκε από όσα ακολούθησαν, η απιστία και αμετανοησία του.

Ο λεπρός άρχισε να θρηνεί και να οδύρεται για το κακό που τον βρήκε. Πολλές ημέρες έμεινε κλεισμένος και απομονωμένος στο σπίτι του. Γεμάτος ντροπή κι απόγνωση για το θέαμα που εμφάνιζε και τη δυσοσμία που ανέδιδε, περίμενε το θάνατο, που δεν φαινόταν να είναι μακριά. Αλλά να! Ο φιλάνθρωπος Θεός τον φώτισε και κατάλαβε την αιτία της αρρώστιας του. Και σαν δεύτερος Δαβίδ φώναζε από μακριά στους συγγενείς του: «Εκάλυψεν εντροπή το πρόσωπον. Απηλλοτριωμένος εγενήθην τοις αδελφοίς μου και ξένος τοις υιοίς της μητρός μου, επειδή χωρίς πίστη και με την καρδιά λερωμένη από αμαρτίες τόλμησα να πάω στην μονή και να ζητήσω θεραπεία!»

Σηκώθηκε και ξαναπήγε αμέσως στο μοναστήρι. Ζήτησε από τον ηγούμενο να εξομολογηθεί. Εκείνος τον έστειλε στον όσιο Αλύπιο. Με δάκρυα συντριβής ο λεπρός του εξομολογήθηκε όλα τα αμαρτήματά του και με ειλικρινή μετάνοια  ζήτησε από τον Θεό την άφεσή τους. Ο όσιος  του είπε: «Παιδί μου, έργο μεγάλο και σωτήριο πραγματοποίησες με την εξομολόγηση των παραπτωμάτων σου. Θυμάσαι τι λέει ο βασιλιάς και προφήτης Δαβίδ;

“Είπα εξαγορεύσω κατ’εμού την ανομίαν μου τω Κυρίω και συ αφήκας την ασέβειαν της καρδίας μου”. Αυτό ακριβώς έγινε και τώρα με σένα. Εξομολογήθηκες μετανοημένος ενώπιον του Κυρίου, κι Εκείνος σε συγχωρεί, σαν αγαθός και φιλάνθρωπος που είναι». Αφού ο θεοφώτιστος  Αλύπιος είπε πολλά σωτήρια και ωφέλιμα λόγια στον ασθενή, πήρε λίγο από το χρώμα που χρησιμοποιούσε στην αγιογραφία και άλειψε τις πληγές του. Ύστερα, τον έφερε στην εκκλησία και τον κοινώνησε με τα Τίμια Δώρα. Τέλος, τον οδήγησε σε μια γωνία, όπου βρισκόταν μια λεκάνη με νερό. Μ’ αυτό πλένονταν οι ιερείς μετά τη θεία Ευχαριστία. «Πλύσου μ’ αυτό το νερό», είπε ο όσιος στον άρρωστο. Εκείνος, ξέπλυνε τα χρώματα και αυτοστιγμεί- ώ του θαύματος!-οι πληγές εξαφανίστηκαν και το πρόσωπό του καθάρισε! Έπεσε αμέσως στα πόδια του οσίου και τα έβρεχε με τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης του, επειδή τον απάλλαξε τόσο από την σωματική όσο και την ψυχική λέπρα.

Έκπληκτοι έμειναν οι συγγενείς του λεπρού σαν είδαν το θαύμα και ρωτούσαν: «Μα πως έγινε αυτό; Γιατί την πρώτη φορά που ήρθε στο μοναστήρι η αρρώστια του επιδεινώθηκε, ενώ τώρα θεραπεύτηκε; «Αδελφοί, τους έλεγε ο πνευματέμφορος Αλύπιος, ο Κύριός μας λέει: «ουδείς δύναται δυσί Κυρίοις δουλεύειν». Αυτός ο άνθρωπος δούλευε πριν με την αμαρτία στον εχθρό μας διάβολο. Και όταν αρρώστησε, πάλι σ’ εκείνον πήγε για να θεραπευτεί: στους μάγους και τα μαγικά. Και δεν πίστευε στον Κύριο σαν μοναδικό Σωτήρα και ιατρό των ψυχών και των σωμάτων.  Την πρώτη φορά ήρθε με την καρδιά γεμάτη απιστία και ακαθαρσία. Γι’ αυτό και η ασθένειά του επιδεινώθηκε. Διότι ο Κύριος είπε: «Πάντα όσα αν προσευχόμενοι αιτείσθε, πιστεύετε ότι λαμβάνετε, και έσται υμίν». Τώρα όμως που ήρθε με πίστη, αλλά και με μετάνοια, ο Θεός τον θεράπευσε».

Μετά την εξήγηση του οσίου Αλύπιου, οι άνθρωποι έβαλαν βαθιά μετάνοια κι έφυγαν «δοξάζοντες και αινούντες τον Θεόν επί πάσιν οίς ήκουσαν και είδον…».

πηγή

ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΔΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΙ; ΤΟΥ ΝΙΚΟΛ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Λέμε ότι η Ελλάδα είναι ορθόδοξη χώρα και ότι οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Όμως ένα πολύ μικρό ποσοστό εκκλησιάζονται κάθε Κυριακή και κάθε μεγάλη γιορτή. Οι περισσότεροι ή εκκλησιάζονται πολύ αραιά ή δεν εκκλησιάζονται καθόλου. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό;

Οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί Χριστιανοί δεν εκκλησιάζονται σήμερα είναι τρείς. Πρώτος λόγος είναι η απιστία και η έλλειψη αγάπης προς το Θεό.

Όταν οι άνθρωποι δεν πιστεύουν  ότι υπάρχει Θεός και ότι τα πάντα, και τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά τα χρωστάνε σε Αυτόν θεωρούν περιττό να πάνε να εκκλησιαστούν. Ακόμη πολλοί άνθρωποι, ιδίως νέοι δεν εκκλησιάζονται διότι η πίστη τους έχει κλονιστεί από την αθεϊστική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα και από τις εξυπνάδες διαφόρων ψευτοφιλοσόφων. Όσο για την έλλειψη της αγάπης προς το Θεό, βλέπουμε σήμερα ότι οι άνθρωποι λατρεύουν τα πράγματα, τα σπίτια, τα χωράφια, τα πολυτελή αυτοκίνητα, τα ταξίδια και κάποια πρόσωπα, ενώ αντιθέτως δεν λατρεύουν τον μεγάλο ευεργέτη τους, το Θεό Πατέρα που τους χαρίζει όλα αυτά. Όταν αγαπάμε έναν άνθρωπο, θέλουμε να είμαστε συνέχεια κοντά του, να κουβεντιάζουμε μαζί του, να τον συμβουλευόμαστε, και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και μόνον που τον βλέπουμε, χαιρόμαστε, ενώ όταν τον αποχωριζόμαστε, λυπούμαστε. Έτσι, αν συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός είναι Πατέρας μας τότε πολύ περισσότερο θα ποθούμε να βρισκόμαστε συνέχεια κοντά του είτε στην κατά ιδίαν προσευχή είτε την ώρα του εκκλησιασμού. 

Δεύτερος λόγος είναι η υλιστική και αμαρτωλή ζωή. Ο Επίκουρος και οι Επικούρειοι πέθαναν πριν πολλούς αιώνες, όμως η νοοτροπία και ο τρόπος ζωής τους εξακολουθεί να υπάρχει σε πολλούς ανθρώπους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν καιρό και αγωνίζονται με άγχος να αποκτήσουν χρήματα και σπίτια, να απολαύσουν τα υλικά αγαθά και τις σαρκικές ηδονές, να ανέβουν σε ψηλές θέσεις και αξιώματα, όμως για ένα δεν έχουν καιρό το οποίο είναι και το σπουδαιότερο, να πάνε στην Εκκλησία και να φροντίσουν για την σωτηρία της ψυχής τους. Αλήθεια ακούσατε κανέναν να λέει δεν έχω καιρό να κάνω τις δουλειές μου ή δεν έχω καιρό να φάω ή δεν έχω καιρό να κοιμηθώ και να αναπαυθώ; Λοιπόν δεν είναι επιτυχία του διαβόλου να φροντίζουμε για όλα και να μην φροντίζουμε για την αθάνατη ψυχή μας; Όσο για την αμαρτωλή ζωή έχουμε να παρατηρήσουμε, ότι όταν οι άνθρωποι σαν άλογα ζώα πέφτουν με τα μούτρα στην απόλαυση των σαρκικών ηδονών, δεν έχουν διάθεση για πνευματική ζωή. Επίσης όταν οι άνθρωποι ξενυχτούν στα διάφορα αμαρτωλά κέντρα ή βλέποντας τηλεόραση, το πρωί δεν έχουν καθαρό νου για να σηκωθούν να πάνε στην εκκλησία.

Τρίτος λόγος είναι η άγνοια. Πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν τι είναι ο Χριστός και τι είναι η Εκκλησία και τι προσφέρουν ο Χριστός και  η Εκκλησία στον άνθρωπο. Έτσι δεν εκκλησιάζονται, διότι δεν ξέρουν τι χάνουν. Πρώτα, πρώτα χάνουν την ειρήνη, τη χαρά, την ελπίδα και την ευτυχία που μόνο ο Χριστός χαρίζει στους ανθρώπους. Εδώ θυμάμαι έναν αγιορείτη ασκητή ο οποίος έλεγε: «Κλαίω από ευτυχία και παρακαλώ τον Θεό να κρατήσει το μυαλό μου μην τρελαθώ από ευτυχία». Ακόμη χάνουν τη δυνατότητα και την ευκαιρία για θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Ο Άγιος Νεκτάριος λέει χαρακτηριστικά, ότι η εκκλησία είναι το μόνο ιατρείο  μέσα στο οποίο μπορεί να θεραπευτεί, να καλλιεργηθεί και να σωθεί η ψυχή του ανθρώπου. Ένα τρίτο κορυφαίο που χάνουν οι άνθρωποι, που από άγνοια δεν εκκλησιάζονται, είναι η ένωσή τους με το Θεό. Στο σπίτι μας όσο και να προσευχόμαστε, δεν μπορούμε να ενωθούμε με το σώμα και το αίμα του Χριστού, το οποίο μόνο στην Εκκλησία προσφέρεται κατά την θεία λειτουργία.

Υπάρχουν ακόμη πέντε προφάσεις για τον μή εκκλησιασμό. Α)Λένε μερικοί: «εμείς όλη την εβδομάδα κουραζόμαστε και θέλουμε την Κυριακή να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε». Αυτός ο ισχυρισμός πέφτει στο κενό, διότι τώρα υπάρχει η πενθήμερη εργασία, αλλά δεν αξίζει να θυσιάσουμε από αγάπη προς τον Χριστό λίγο από τον ύπνο και την ανάπαυσή μας, τη στιγμή που ο Χριστός σταυρώθηκε από την απέραντη αγάπη Του για μας;

Β)Λένε μερικοί ότι ο παπάς της ενορίας τους δεν είναι καλός. Αλλά αδελφοί μου οι αμαρτίες του παπά, όσο μεγάλες και αν είναι, δεν εμποδίζουν την χάρη του Θεού. Αλλά και πάλιν, δεν υπάρχουν καλοί παπάδες; Δόξα τω Θεώ οι πλείστοι ιερείς είναι άξιοι της αποστολής τους. Μπορείτε, λοιπόν, κάλλιστα να πάτε να εκκλησιαστείτε σε άλλο ναό.

Γ)Λένε άλλοι: «Τί να κάνω να πάω στην Εκκλησία, να ακούω τα ίδια και τα ίδια;». Αγαπητοί μου, τον ίδιο αέρα αναπνέετε, το ίδιο νερό πίνετε, το ίδιο ψωμί τρώτε, ο ίδιος ήλιος σας ζωογονεί. Γιατί δεν διαμαρτύρεστε γι’ αυτά  και διαμαρτύρεστε για τη λατρεία του Θεού;

Δ)Άλλοι διαμαρτύρονται για την ώρα που γίνεται η Θεία Λειτουργία. Πιστεύω όμως ότι, έστω και αν η Θεία Λειτουργία γινόταν στις δώδεκα το μεσημέρι, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πήγαιναν να εκκλησιαστούν, διότι το θέμα είναι όχι ότι δεν μπορούν, αλλά ότι δεν θέλουν να εκκλησιαστούν.

Ε)Διαμαρτύρονται κυρίως οι νέοι για τη γλώσσα της λατρείας. Όμως και αυτή η πρόφαση ξεπερνιέται, διότι υπάρχουν βιβλιαράκια με την ερμηνεία της θείας λειτουργίας και των άλλων ακολουθιών. Αλλά, διερωτώμαι: «Γιατί άνθρωποι αγράμματοι καταλαβαίνουν και ζουν την θεία λατρεία, ενώ άνθρωποι που έχουν βγάλει το Λύκειο και το Πανεπιστήμιο δεν την καταλαβαίνουν; Λοιπόν, μήπως είναι η θεία λατρεία περισσότερο  θέμα καρδιάς και λιγότερο θέμα νου και γνώσεων;».     

πηγή     

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

 

 

Προς δόξαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του τελείου Θεού και τελείου ανθρώπου, ο οποίος από την άπειρη φιλανθρωπία Του σταυρώθηκε, αναστήθηκε και ανελήφθη στους ουρανούς χαρίζοντάς μας την άφεση των αμαρτιών, την αφθαρσία και την αθανασία, θα σας διηγηθώ με λίγα λόγια ένα μεγάλο θαύμα.

Το καλοκαίρι του 1977 μία μάνα με την κόρη της αγόρασαν μαύρα ρούχα, αγόρασαν σάβανα και έναν τάφο, διότι ο γιος και αδελφός τους, λιγότερο από είκοσι ετών ήταν βαριά άρρωστος και επρόκειτο από στιγμή σε στιγμή να πεθάνει. Είχε καρκίνο στην υπόφυση και οι γιατροί του εξωτερικού και της Ελλάδας ήσαν κατηγορηματικοί: «Το παιδί θα πεθάνει. Δεν υπάρχει άλλη πιθανότης, δεν υπάρχει καμιά ελπίδα, ούτε μία στο εκατομμύριο».

Και όμως… και όμως … και όμως …

Το παιδί ζει ακόμη. Για να γουρλώνουν τα μάτια τους οι γιατροί που τον είδαν και τον εξέτασαν και να διερωτώνται με μεγάλη απορία: «Ακόμα ζει;».

Ναι ακόμη ζει, για να δοξάζεται το Πανάγιο Όνομα του Αγίου Τριαδικού Θεού μας και για να φανερώνεται η άπειρη, υπέροχη, θαυμαστή, καταπληκτική αγάπη, σοφία, δύναμη, κυβέρνηση, παιδαγωγία και πρόνοια του Θεού.

Θάρρος πονεμένοι αδελφοί, θάρρος βαριά άρρωστοι και βαριά ανάπηροι. Ο Χριστός είναι Πανάγαθος και Παντοδύναμος. 

Χριστός ανέστη εκ νεκρών

θανάτω θάνατον πατήσας

και τοις εν τοις μνήμασι

ζωήν χαρισάμενος.

Πώς αντιμετώπιζαν τις θλίψεις οι Άγιοι ΤΟΥ ΝΙΚ. ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ

Ο Θεός είναι ο Πάνσοφος και Πανάγαθος Πατέρας μας. Όπως, λοιπόν, οι επίγειοι πατέρες προσπαθούν με διαφόρους τρόπους να αναθρέψουν σωστά τα παιδιά τους, έτσι και ο Ουράνιος Πατέρας μας με τα αγαθά που μας χαρίζει και με τις θλίψεις που επιτρέπει, επιδιώκει τη θεραπεία, καλλιέργεια και σωτηρία της αθάνατης ψυχής μας.

Αυτή την αλήθεια γνώριζαν οι Άγιοι, γι’ αυτό δεν θεωρούσαν τις θλίψεις δυστυχία και συμφορά. Γι’ αυτούς κακό, δυστυχία και συμφορά είναι μόνο η αμαρτία, διότι: α) η αμαρτία μας χωρίζει από το Θεό και το συνάνθρωπο και διχάζει τον ίδιο τον εαυτό μας και β) από την αμαρτία προέρχονται η φτώχεια, η πείνα, οι αρρώστιες, οι πόλεμοι και ο θάνατος.

            Οι Άγιοι θεωρούσαν τις θλίψεις επίσκεψη Θεού, ευλογία, χαρά και πηγή αγιασμού. Γι’ αυτό ανησυχούσαν και εστενοχωρούντο όταν δεν είχαν θλίψεις, διότι αυτό το θεωρούσαν εγκατάλειψη Θεού, ενώ όταν είχαν θλίψεις, όχι μόνο δεν εστενοχωρούντο αλλά ευχαριστούσαν και εδόξαζαν τον Θεό γι’ αυτές, όπως εμείς τον ευχαριστούμε για την υγεία και για τα αγαθά που μας χαρίζει.

            Ο πρωτοκορυφαίος και πρώτος στις θλίψεις απόστολος Παύλος έφτασε στο σημείο να χαίρεται και να καυχάται για τις θλίψεις που περνούσε για την αγάπη του Χριστού. Γράφει χαρακτηριστικά στις επιστολές του: «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου» (Κολ.α΄24) και «ήδιστο ουν μάλλον καυχήσομαι αν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ’ εμέ η δύναμις του Χριστού» (Β΄ Κορ. ιβ΄9). Και έφθασε σε αυτό το θαυμαστό σημείο διότι γνώριζε ότι «όν αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται επί το συμφέρον εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. ιβ΄6,10) και ότι «ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η΄18).

            Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μιλώντας κάποτε για το σκοπό των θλίψεων είπε: «με τις θλίψεις ή σβήνουμε αμαρτίες ή κάνουμε λαμπρότερο το στεφάνι που θα μας χαρίσει ο Θεός στην αιώνια ζωή». Όταν δε ήταν στην εξορία έγραψε: «ο πόνος είναι η ανωτάτη ακαδημία στην οποία εφοίτησαν τα ευγενέστερα πνεύματα της ανθρωπότητας και στην οποία πρέπει να φοιτήσουμε όλοι». Η ζωή του παρά τις πολλές και μεγάλες δοκιμασίες ήταν μια διαρκής δοξολογία προς τον Θεό και την επισφράγισε με την μνημειώδη φράση του: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

            Ο Αββάς Δωρόθεος, που αγαπούσε με όλη του την καρδιά το Θεό, έλεγε: «Σ’ αγαπώ Θεέ μου όχι από φόβο ούτε γιατί μου έχεις ετοιμάσει τον παράδεισο, σ’ αγαπώ γιατί σταυρώθηκες για μένα». Κάποτε γέμισε το σώμα του από πληγές. Τότε γεμάτος εμπιστοσύνη και υπακοή στο Θεό έλεγε: «Θεέ μου είμαι έτοιμος να δεχτώ από το χέρι Σου, ό,τι θέλεις. Θέλεις να γίνω λωβός; Θέλεις να γίνω λεπρός; Θέλεις να γίνω σκωληκόβρωτος; Ό,τι θέλεις, Θεέ μου, θα το δεχτώ. Μόνο ένα σε παρακαλώ μη μου στερήσειςž μη μου κλείσεις την πόρτα του παραδείσου».

            Ο πολυδοκιμασμένος, νεώτερος άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ, ο οποίος, όπως ο απόστολος Παύλος, είχε αρπαγεί στον ουρανό και είχε δει τις πολλές μονές που έχει ετοιμάσει ο Θεός για τους μετανοημένους ανθρώπους, είπε: «Αν γνώριζε ο άνθρωπος τι αγαθά του έχει ετοιμάσει ο Θεός στην αιώνια ζωή, θα είχε την υπομονή να ζήσει όλη την επίγεια ζωή του κλεισμένος μέσα σε ένα δωμάτιο όπου θα τον έτρωγαν σκουλήκια.

            Πριν λίγα χρόνια με αξίωσε ο Θεός να συναντήσω τον  πατέρα Εφραίμ της μονής Φιλοθέου του Αγίου Όρους. Τον παρακάλεσα να μου πει κάτι για να με στηρίξει στη δοκιμασία μου και εκείνος μου είπε: «Νικολάκη παιδάκι μου, δεκάρες  δώσουμε και θα πάρουμε χρυσάφι αμέτρητο».

            Αληθινά, αδελφοί μου, δεκάρες είναι οι θλίψεις αυτής της πρόσκαιρης και μάταιης ζωής, χρυσάφι δε αμέτρητο είναι η ανείπωτη δόξα και ευτυχία της αιώνιας ζωής. Ας δώσουμε λοιπόν τις δεκάρες, ας υπομείνουμε αγόγγυστα τις θλίψεις της παρούσας ζωής, ατενίζοντας στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, στην Παναγία και στους Αγίους, οι οποίοι δια πολλών θλίψεων εισήλθαν στη βασιλεία των ουρανών, για να πάρουμε και μεις με τη χάρη και το έλεος του Θεού το αμέτρητο χρυσάφι της βασιλείας των Ουρανών.

πηγή