Έλληνες, ορθόδοξοι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες;

Πρωτοπρεσβύτερος,
 Γραμματέας της Σ.Ε. 

επί των Αιρέσεων
 π. Κυριακός Τσουρός 

Ένα νέο φαινόμενο μπαίνει τα τελευταία χρόνια

 στη ζωη των Ελλήνων: η εμφάνιση της 

«αρχαιολατρίας» η «νεοειδωλολατρίας». 

Βεβαίως, παρόμοια φαινόμενα κατέγραψε 

η ιστορία και στο Βυζάντιο, 

λίγο πριν την Άλωση, στις μέρες του Πλήθωνα.

 Όμως η σύγχρονη μορφη της νεοειδωλολατρίας

 έχει όλα τα χαρακτηριστικά των ρευμάτων της

 «Νεας Εποχής» και παρουσιάζεται ιδιαίτερα

 σκληρή και υβριστική απέναντι στην Χριστιανική

 Πίστη.

Συνήθως, η πρώτη αντίδρασή μας μπροστά στο νέο αυτό ρεύμα της νεοειδωλολατρίας

 είναι ένα ειρωνικό μειδίαμα η η γνώμη ότι δεν πρέπει «να ασχολείται κανείς με 

τέτοια πράγματα, υπάρχουν σοβαρότερα». Η ακόμη βλέπουμε τούς οπαδούς του 

νεοεποχίτικου αυτού ρεύματος σαν αθεράπευτους νοσταλγούς ενός ενδόξου

 παρελθόντος χωρίς επιστροφή.

Μια τέτοια αντιμετώπιση είναι ποιμαντικά εσφαλμένη και ασφαλώς δηλώνει άγνοια 

των νέων δεδομένων, της εκτάσεως και του μεγέθους του προβλήματος.

 Αντίθετα από ο,τι νομίζεται, η νεο-ειδωλολατρία στις μέρες μας σαγηνεύει και

 θα πλανήση πολλές ψυχές και μάλιστα νέων ανθρώπων, διότι η νεοεποχίτικη

 αυτή ιδεολογία στοχεύει στην εθνική υπερηφάνεια.

Το σύνθημα ότι «όλες οι θρησκείες είναι καλές, ο Θεός είναι ένας και ο ίδιος παντού»,

 που καλλιεργείται ευρύτατα από τα ρεύματα της «Νέας Εποχής», έχει οδηγήσει τον 

σύγχρονο άνθρωπο να μη μπορεί να διακρίνη εύκολα τον Αληθινό Θεό από τούς 

ψευδείς «θεούς»- τα είδωλα. Άλλωστε ο σύγχρονος άνθρωπος ανύψωσε σε

 λατρεία την θεραπεία της επιστήμης και της τεχνολογίας και έτσι κατήντησε

 να είναι στην πράξη πιο ειδωλολάτρης από τούς αρχαίους ειδωλολάτρες. 

Είναι αυτό που ο μακαριστός π.Αντώνιος Αλεβιζόπουλος εχαρακτήριζε

 σαν «θρησκεία της εκκοσμίκευσης». Όπως σημειώνει σύγχρονος διανοούμενος

 «ο αστικός πολιτισμός – στη βάση του καταναλωτικός – είναι ουσιαστικά πιο

 ειδωλολατρικός από την αρχαιοελληνική πολυθεΐα». Ο ίδιος συμπληρώνει

 ότι «η προσπάθεια (της επαναβιώσεως της ειδωλολατρίας) αποκτά 

ιδιαίτερη σημασία, αφού εμφανίζεται συνυφασμένη με το αίτημα ανεύρεσης

 η βίωσης της «γνήσιας» Ελληνικότητας. Συγκεκριμένα η ειδωλολατρία 

θεωρείται το πλέον εναρμονισμένο με τον Ελληνισμό θρησκευτικό σύστημα»

 (Β. Μπακούρου, Θα μπορούσε να αναβιώση σήμερα η αρχαία Ελληνική

 θρησκεία; Τρίτο Μάτι, Οκτώβριος 1997, σελ.22).

Στην προσπάθεια όμως αυτή της Ελληνικής νεοειδωλολατρίας για την δήθεν

 ανεύρεση της Ελληνικής «γνησιότητος» διαπιστώνεται το εξής παράδοξο:

 γίνεται ένα τεράστιο ιστορικό άλμα από την αρχαιοελληνική πραγματικότητα

 στην σύγχρονη εποχή και αποσιωπάται η παραβλέπεται, εκ μέρους

 των νεοειδωλολατρών, η απορρίπτεται μετά βδελυγμίας η χιλιετής Βυζαντική

 περίοδος. Και τίθεται το ερώτημα: Γιατί αυτή η προκατειλημμένη, 

αντιϊστορική, αντιεπιστημονική, και κατά βάθος ανθελληνική συμπεριφορά; 

Μηπως η Βυζαντινή περίοδος δεν είναι βασικό και μάλιστα μακρόχρονο τμήμα 

της ιστορίας του Ελληνικού Έθνους; Μηπως οι Βυζαντινοί μας πρόγονοι

 της Αγια-Σοφιάς και της Αλώσεως, των Κομνηνών και των Παλαιολόγων 

δεν ήσαν Έλληνες; Μηπως άραγε συμπλέομε με τις κατά καιρούς ε

μφανιζόμενες παρόμοιες ξένες, ανθελληνικές και αυθαίρετες τοποθετήσεις; 

Μηπως οι Βυζαντινοί Έλληνες, μέσα στα πλαίσια των πολιτισμικών ανακατατάξεων,

 μιας ολόκληρης χιλιετίας δεν είχαν το δικαίωμα επιλογής στο θρήσκευμα

, αποποιούμενοι τούς μύθους της ειδωλολατρίας; Η μήπως η αρχαιοελληνική

 θρησκεία, την οποία δήθεν επαναβιώνουν οι νεοειδωλολάτρες, ήταν αμιγώς 

ελληνική και γηγενής, απηλλαγμένη συγκριτιστικών διεργασιών μεταξύ της

 ελληνικής ειδωλολατρίας και των λοιπών θρησκευτικών μορφών της ανατολικής

 Μεσογείου, της Μεσης Ανατολής και των κατακτήσεων του Μ.Αλεξάνδρου;

 Περίεργο κι όμως αληθινό: οι νεοειδωλολάτρες συμπατριώτες μας με ένα

 παράλογο άλμα αναζητούν μόνον τούς «παππούδες» τους και αρνούνται τούς 

«πατέρες» τους;

Μεταξύ των πολλών δημοσιευμάτων στο θέμα αυτό περιορίζομαι στα όσα γράφει

 σε κύριο άρθρο του περιοδικού «Δαυλός» ο ιδιοκτήτης του: «εδώ και 17 περίπου\

 αιώνες ο Ελληνισμός δεν έδωσε τίποτε που να γίνη παγκόσμιο και πανανθρώπινο…»,

 αντίθετα, υπήρξε μια «δισχιλιετής νόθευση, αλλοίωση και εκτροπή του Ελληνισμού,

 η ιστορική αφασία του…» (Δαυλός, τ.154, Οκτώβριος 1994). Στο Βυζάντιο,

 κατ’ αυτόν, «τα πολιτικά και ιδεολογικά του στοιχεία μέχρι λίγο προ 

της Αλώσεως ήταν κατά το πλείστον όχι απλώς ξένα προς κάθε Ελληνικό,

 αλλά και αποδεδειγμένα έπαιξαν τον ρόλο του ιστορικού εξολοθρευτή και 

«διακόπτη» της τυπικής ελληνικής συνέχειας» (Δαυλός, τ.135, Μαρτιος 1993).

 Αυτά γράφει ο «Δαυλός» παραθεωρώντας ολόκληρη την Ελληνική

 γραμματολογία και τον ελληνόψυχο πολιτισμό της μακράς Βυζαντινής περιόδου.

Και όμως, τα έθνη επιβιώνουν διαχρονικά. Και η ελληνικότητα του Έθνους μας, 

έτσι όπως προβάλλεται στα πλαίσια της νεοειδωλολατρικής αναβιώσεως είναι

 ασφαλώς ακρωτηριασμένη από ένα σημαντικό τμήμα της, αφού εξοστρακίζεται

 απ’ αυτή ο Βυζαντινός πολιτισμός, που είναι γέννημα δικό της.

 Η πορεία του Ελληνικού Έθνους 

περνά ιστορικά και υποχρεωτικά μέσα από το Βυζάντιο.

Είναι δε απορίας άξιο ότι σ’ αυτή την προσπάθεια συμπλέουν οι Έλληνες

 νεοειδωλολάτρες με τούς δυτικούς στοχαστές, οι οποίοι «πρώτοι τόνισαν 

ως αναγκαιότητα για την δήθεν επανασύνδεση των νεοελλήνων με την Αρχαιότητα 

την αποτίναξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας και την εγκόλπωση της ειδωλολατρίας 

(π.χ. Charles de Mouy)» (Β.Μπακούρου, ενθ.ανωτ.σελ.22).

Είναι φανερό, ότι ο κύριος λόγος αυτού του βιασμού της ιστορίας είναι η

 προσπάθεια να αποξενωθή ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός από το κύρια

 ερείσματά του, δηλαδή την Ελληνική Χριστιανική Πατερική Γραμματολογία,

 η οποία κατόρθωσε το θαύμα της εναρμονίσεως της Χριστιανικής Αληθείας 

και της Ελληνικής γλώσσας και σοφίας δια των Ελλήνων Πατέρων της

 Βυζαντινής περιόδου. 

Γι’ αυτό θα μπορούσαμε να πούμε ότι η προσπάθεια των Ελλήνων 

νεοειδωλολατρών είναι αντιιστορική και προκρουστική, εξωπραγματική 

και άκρως ουτοπική, 

αφού μάλιστα επιδιώκει να επιβληθή στο λαο σαν μορφολογικό κατασκεύασμα

 λογίων παγανιστών και δεν έχει ερείσματα στα βιώματα, όχι μόνον του Ελληνικού

 λαού, αλλά και του ευρωπαϊκού πολιτισμού γενικώτερα, που θεμελιώνονται 

στην Χριστιανική αντίληψη περί Θεού και κόσμου.

Παρ’ όλα ταύτα, η Εκκλησία οφείλει να δη την αναβίωση αυτή σαν πηγή 

συγχύσεως και να λάβη τα μέτρα που απαιτούνται για την σωστή και 

έγκαιρη ενημέρωση και την περιφρούρηση του Ορθοδόξου Πληρώματος. 

Εξ άλλου, πολλά προβλήματα, όμοια μ’ εκείνα που παρουσιάζονται με

 την δραστηριότητα όλων των παραθρησκευτικών ρευμάτων της 

«Νεας Εποχής», μπορούν να δημιουργηθούν από την αναβίωση του

 νεοειδωλολατρικού φαινομένου. Και μεταξύ αυτών είναι ασφαλώς η

 συνοχή της ελληνικής οικογενείας και της ελληνικής κοινωνίας, οι βάσεις

 της ελληνικής παιδείας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Από την μελέτη των κειμένων των νεοειδωλολατρών και τις 

εμφανίσεις νεοειδωλολατρών – αρχαιολατρών, που όλο και πληθαίνουν

 σε περιοδικά, εφημερίδες, σεμινάρια, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς

 σταθμούς, ομιλίες η πολιτιστικές εκδηλώσεις εξάγεται αβίαστα η 

διαπίστωση ότι επιδιώκεται η ανατροπή των θεμελιωδών βάσεων και

 των ηθικών αξιών, πάνω στις οποίες εδράζεται η κοινωνική συνοχή 

και η πολιτιστική πρόοδος, ο Ελληνικός και Ευρωπαϊκος πολιτισμός 

γενικώτερα. Ο Νομος της Αγάπης, που για τούς Χριστιανούς είναι η

 πεμπτουσία της ζωής και της ανθρώπινης συμπεριφοράς, υποβαθμίζεται 

από τούς νεοειδωλολάτρες και στην θέση της κηρύσσεται η Δικη 

(δικαιοσύνη – υπό ποία άραγε έννοια). 

«Ο Εβραιοχριστιανισμός, δηλώνει εκπρόσωπος της νεοειδωλολατρίας, έχει

 σαν πρώτιστο ιδανικό του την Αγάπη, κι όταν λέμε <Αγάπη> εννοούμε 

ένα συναίσθημα που δεν έχει Μέτρο, ούτε Λογική, είναι δηλαδή Α-μετρο 

και Α-λογο, ενώ εμείς αντιθέτως είχαμε την Δίκη (δικαιοσύνη) σαν 

πρώτιστο ιδανικό μας» (ΜΕΕΕ, Διϊπετές, τ.4, σελ.26-27).]

Ακόμη, η περί καλού και κακού γενικά αντιχριστιανική αντίληψη των 

ρευμάτων αυτών, δηλαδή 

ηκαθαρά νεοεποχίτικη διδασκαλία ότι δεν υπάρχει διαφορά – διάκριση 

μεταξύ καλού και κακού, μπορεί να προκαλέση συγχύσεις, ουσιώδεις

 κοινωνικές αλλαγες η και κοινωνικές συγκρούσεις. Η «αντίστροφη» αυτή 

«ηθική», εκτός από τα κείμενά τους, διαφαίνεται και στον ελευθεριάζοντα

 τρόπο συμπεριφοράς κατά τις φυσιολατρικές η άλλες νεοπαγανιστικές

 λατρευτικές εκδηλώσεις τους. Περαιτέρω, η συγκριτιστική προσπάθεια, 

όπου αυτή υπάρχει, στην ανάμιξη ειδωλολατρικών και χριστιανικών 

παραδόσεων και εθίμων (π.χ. αναστενάρια, θυσίες ζώων – ταύρων, 

η άλλοι τρόποι εκχύσεως αίματος) η η «συμβολική» και «μυστική»

 τάχα ερμηνεία χριστιανικών διδασκαλιών και μυστηριακών 

λατρευτικών πράξεων, μπορούν να προκαλέσουν αλλοίωση του Ορθοδόξου

 φρονήματος και νόθευση της Χριστιανικής Αλήθειας με δεισιδαιμονίες

 και ποικίλα μυθεύματα.

Η θέση μας αυτή θα δεχθή βεβαίως σφοδρή επίθεση, καθόσον ο σύγχρονος 

Έλληνας σε

 ανησυχητικό βαθμο έχει μάθει να θεωρή καλό ό,τι του αρέσει 

σύμφωνα με την νεοεποχίτικη αντίληψη.

Για όλους αυτούς τούς λόγους η προσπάθεια για την επιστροφή στην 

παλαιά εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας πρέπει να εκληφθή ως οπισθοχώρηση

 σε πρωτόγονες μορφές πολυθεΐας και πνευματικής άγνοιας. 

Για να χρησιμοποιήσω, ανάλογα προσαρμοσμένους, τούς λόγους του

 Απ.Πετρου: «Εάν, αφού απέφυγαν τα μιάσματα του κόσμου δια της επιγνώσεως του 

Κυρίου και Σωτήρος Ιησού Χριστού, πάλιν εμπλέκονται εις αυτά και νικώνται,

 τότε τα τελευταία των έχουν γίνει χειρότερα από τα πρώτα. Θα ήτο καλύτερον

 γι’ αυτούς να μην είχαν γνωρίσει τον δρόμον της δικαιοσύνης, παρά, αφού τον 

εγνώρισαν, να στρέψουν τα νώτα προς την αγίαν εντολήν, που τούς 

παραδόθηκε. Εις αυτούς εφαρμόζεται η αληθινή παροιμία: 

«Σκύλος που επέστρεψε εις το δικό του ξέρασμα» και

 «χοίρος, μετά το λούσιμο, κυλίεται πάλιν στο βούρκο» 

(Β  Πέτρ.β  20-22).

Ο «σπερματικός λόγος» του Θεού με σαφήνεια διεμήνυσε στον τιμώμενο

 ιδιαιτέρως από τούς νεοειδωλολάτρες Ιουλιανό τον παραβάτη, δια του

 μαντείου των Δελφών:

 «Χαμαί πεσέ Δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, 

ου μάντιδα δάφνην, 

ου παγάν λαλέουσαν.

 Απέσβετο και λάλον ύδωρ».

Οι Μεγάλοι σοφοί της φυλής μας Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης, 

υπέδειξαν τον Ένα Θεο και εισήλθαν στον μονόδρομο της μονοθεΐας. 

Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, όσο και αν είμαστε υπερήφανοι

 για το ένδοξο και λαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν θα

 επιστρέψωμε στην προ αυτών σκοτεινή περίοδο της ειδωλολατρίας.

 Πάσα, περαιτέρω, προσπάθεια για επαναβίωση της λατρείας των ειδώλων 

πρέπει να ερμηνευθή μόνον ως αυτονόμηση του ανθρώπου από τον 

Αληθινό Θεο και πάσα προσφορά λατρείας στα είδωλα ως πράξη 

δαιμονική, καθόσον «α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει

 και ου Θεώ» (Α´ Κορ. ι  20).

Ο εκπρόσωπος της «Μεγάλης Εθνικής Εκκλησίας των Ελλήνων», 

σε συνέντευξή του δηλώνει: «Η Μυθολογία και η Φιλοσοφία δεν

 είναι τίποτε άλλο παρά αυτή η πραγματικότητα, κλειδωμένη όμως και

 με το κλειδί πεταγμένο κάπου στη θάλασσα. Κι εμείς πρέπει ν’ αναζητήσουμε

 αυτό το κλειδί….για να μεταβούμε στη συνέχεια και στο Υπερφυσικό»

 (Διϊπετές, τ.4, σελ.29).

Βεβαίως, για το κατά πόσον η Μυθολογία και το θρησκευτικό της

 περιεχόμενο, δηλαδή η πολυθεϊκή ειδωλολατρία, είναι «η πραγματικότητα»,

 ας μας επιτραπεί να πούμε ότι αυτό είναι πεποίθηση μόνον των ιδίων

 των οπαδών της ΜΕΕΕ. Εκείνο όμως που δεν μπορούν να αντιληφθούν

 είναι ότι το «κλειδί είναι πεταγμένο κάπου στη θάλασσα», και η αναζήτησή 

του είναι μια ματαιοπονία.
πηγή

Αυτά πού θα δουν τα μάτια μας και θ' ακούσουν τ' αυτιά μας από εδώ και πέρα δεν θα τα έχουμε ποτέ ξαναδεί ούτε ξανακούσει. ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ.

 Αυτά πού θα δουν τα μάτια μας και θ' ακούσουν τ' αυτιά μας από εδώ και πέρα δεν θα τα έχουμε ποτέ ξαναδεί ούτε ξανακούσει. Μέσα στην επόμενη εικοσαετία θα γίνουν φοβερά πράγματα. Οι Ευρωπαίοι [για παράδειγμα] θα πάνε να καταργήσουν το άβατο του Άγιου Όρους.

• Να μας φυλάει ό θεός από σεισμό. Γιατί αυτά πού βλέπεις, τα παλάτια, στους έσχατους καιρούς θα σωριαστούνε, δεν θα μείνει ένα όρθιο.

• Θα έρθει περίοδος, πού εμείς οι άνθρωποι θα πατάμε ένα κουμπί και θα πετάμε. Δεν θα έχουμε ανάγκη από μεταφορικά μέσα, ούτε αυτοκίνητο ούτε τίποτα.
• Λέει ό θείος Παύλος ότι θα έρθει ένας καιρός, και είναι αυτός ό καιρός, τον όποιο διερχόμεθα εμείς, πού ό άνθρωπος θα αποστατήσει από την πίστη του στον θεό και θα στραφεί στην παλαιά δοξασία, στους θεούς του ψεύδους, θα επαναφέρουν το Δωδεκάθεο. Και άρχισε να γίνεται αυτό, το έχει ξεκινήσει ένας Οργανισμός και πάνε στον Όλυμπο και ετοιμάζουν το Δωδεκάθεο. Θα στραφούνε, λέει, στην παλαιά δοξασία, πού ήτανε ή αθεΐα, και θα χάσει ό άνθρωπος την ανθρωπιά του, θα χάσει την αλήθεια, θα χάσει την ειλικρίνεια, την πίστη του. Δεν θα υπάρχει πίστη στους ανθρώπους. Στους χίλιους έναν θα βρίσκεις πού θα μιλάει την αλήθεια και οι άλλοι θα τον λένε τρελό. Πόσα θ' αλλάξουν! Κι όσο πάς, χειρότερα θα γίνονται.

• Ξέρεις τί θα γίνεται τότε; Μέσα στον δρόμο πού θα περνάς, ένας πού θα του λείπουν τα λεφτά και θα 'χει χρέος, το όποιο δεν θα μπορεί ποτέ να το βγάλει, άμα ξέρει ότι έχεις μία περιουσία, θα περνάει δίπλα σου και θα σου δίνει μία με το στιλέτο και θα σε σκοτώνει. Αυτά θα γίνουν πριν από τις τελευταίες μέρες. Δεν θα γλιτώνεις, θα σε σφάζει μες στον δρόμο και θα σου παίρνει ότι έχεις και θα σηκώνεται να φεύγει. Και να ιδείς τότε! Οι άλλοι πού θα περνάνε δεν θα δίνουν καμιά σημασία. Σε σκότωσε; Σε σκότωσε, θα περνάνε σαν να μη συμβαίνει τίποτε και θα πηγαίνουν στη δουλειά τους. Γιατί κι αυτοί τα ίδια θα είναι. Αυτή ή τρομερή κατάσταση θα υπάρχει τα τελευταία χρόνια.

• Θα γίνονται πόλεμοι παντού. Ή Ελλάδα δεν θα αναμιχθεί πουθενά και θα έχει μικρές απώλειες. Αλλά θα υπάρχει φτώχεια, λιμός, θα κλείσουν και τα σύνορα. Εσύ θα ζεις, εγώ δεν θα ζω. θα ζεις και θα το θυμάσαι. Τότε θα μείνουν δύο εκατομμύρια Έλληνες πιστοί στον Κύριο. Από αυτούς θα βγουν μάρτυρες. Ό σωστός χριστιανός πρέπει να έχει πίστη, αγάπη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία.

• Στους έσχατους χρόνους οι χριστιανοί θα πορεύονται, όπως θα διατάσσει τότε ό Κύριος. Όμως εκεί θα είναι ό Κύριος και δεν θ' αφήσει τον άνθρωπο, θα μας βοηθά σε ότι θέλουμε. Δεν θα μας αφήσει, να είστε βέβαιοι και πιστοί. Γιατί αυτό θέλει να έχουμε εκείνες τις μέρες: ΠΙΣΤΗ!

• Πάνω απ' όλα, παιδιά μου, να κρατήσουμε την πίστη μας στον Κύριο, και ας έρθουν μέρες δύσκολες και ας έρθουν μέρες δοκιμασίας. Μέσα στους αιώνες πέρασαν τέτοιες εποχές. Και βλέπουμε, άλλους τούς σταυρώνανε στον σταυρό, άλλους τούς έκοβαν είκοσι κομμάτια, όμως δεν προδώσανε τον Χριστό και ζούνε στους Ουρανούς στους αιώνες των αιώνων. Πόσο μεγάλη πίστη είχαν! Και αυτή ή πίστη δεν είναι μόνο για τα δύσκολα μελλοντικά πράγματα, είναι γενικώς. Ή πίστη είναι ή κινητήριος δύναμις και χωρίς αυτήν ό άνθρωπος δεν θα κατόρθωνε τίποτα. Ζητούσε πίστη ό Κύριος!

ΒΙΒΛΙΟΓ. ΓΕΡΩΝ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ ΛΑΖΑΡΗΣ. Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΔΑΔΙΟΥ. ΤΟΜΟΣ Β. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

 

πηγή

ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΔΥΟ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΩΝ ΕΝ ΤΩ ΑΜΟΡΙΩ, ΘΕΟΔΩΡΟΥ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ, ΘΕΟΦΙΛΟΥ, ΒΑΣΣΩΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΑΣ ΑΥΤΩΝ.

Τῌ ΣΤ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΡΤΙΟΥ

Μνήμη τῶν Ἁγίων τεσσαράκοντα δύο Μαρτύρων τῶν ἐν τῷ Ἀμορίῳ, Θεοδώρου,

 Κωνσταντίνου, Καλλίστου, Θεοφίλου, Βασσώη καὶ τῆς συνοδίας αὐτῶν.
Τῇ ΣΤ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων, τῶν ἐν τῷ Ἀμορίῳ ἀθλησάντων,

 Θεοδώρου, Κωνσταντίνου, Καλλίστου, Θεοφίλου, Βασσώη καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς.

Τὴν ἑξάριθμον συντεθειμένην φέρει,
Σὺν ἑπταρίθμῳ ἡ τετμημένη φάλαγξ.
Τεσσαράκοντα κάρηνα δυοῖν ἅμα ἕκτῃ ἐτμήθη.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἀρκαδίου.

Ὀσφὺν νοητὴν ἀρεταῖς ἐζωσμένος,
Εὔζωνος, Ἀρκάδιε, πρὸς πόλον τρέχεις.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἡσυχίου τοῦ θαυματουργοῦ.

Δούς, Ἡσύχιε, σαυτὸν ἡσύχῳ βίῳ,
Τέλους φθάσαντος, ἡσυχάζεις ἐκ βίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ὅσιος Μάξιμος λιθοβοληθεὶς τελειοῦται.

Ὅλῳ βλέπων νῷ Μάξιμος πρὸς τὰ στέφη,
Πρὸς τὰς βολὰς ὑπῆρχε τῶν λίθων λίθος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ὁ Ἅγιος Εὐφρόσυνος, ὕδωρ κοχλάζον ποτισθείς, τελειοῦται.

Ζέον πεπωκὼς φιάλῃ κοίλῃ πόμα,
Ὁ Μάρτυς Εὐφρόσυνος εὐφράνθη μάλα.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς εὑρέσεως τοῦ τιμίου Σταυροῦ,

 ὑπὸ τῆς μακαρίας Ἑλένης.

Δίδωσιν ἡμῖν Ἑλένη ταύτην χάριν,
Βλέπειν τὸ σῶσαν ἐκ φθορᾶς ἡμᾶς ξύλον.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς εὑρέσεως τῶν τιμίων ἥλων.

Φανέντες ἧλοι Βασιλεῖ, τοῦ μὲν κράνους,
Ἄγαλμα κεῖνται, τοῦ χαλινοῦ δὲ κράτος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Ἰουλιανὸς καὶ Εὔβουλος ξίφει τελειοῦνται.
Δεῦρο, ξίφει θάνωμεν, Εὐβούλῳ λέγει,
Ἰουλιανός, εἰσφέρων εὐβουλίαν.

Ταῖς τῶν σῶν Ἁγίων πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

π. Μιχαήλ Ντάκος - Ο θρυλικός Βορειοηπειρώτης ιερέας

Όπως είναι γνωστό, με το υπ' αρ. 4337/13-11-1967 διάταγμα του προεδρείου της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλβανίας, η Αλβανία έγινε το πρώτο και μοναδικό κράτος στον κόσμο, που συνταγματικά απαγόρευσε κάθε θρησκευτική έκφραση. 

Όπως παρατηρεί ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος,

«...οι περισσότεροι κληρικοί συνέχισαν τη ζωή τους ως εργάτες στους δρόμους, στους σταύλους, γενικά σε ταπεινωτικές εργασίες. Ελάχιστοι ιερείς συνέχισαν και κάτω από τις συνθήκες αυτές να λειτουργούν. Αρκετοί αντιστάθηκαν και πλήρωσαν την πιστότητα τους, με φυλακή και εξορία και πέθαναν χωρίς να ανακαλυφθούν ποτέ τα ίχνη τους. Μερικοί έμειναν έγκλειστοι στο σπίτι τους για να μην ξυριστούν και βγάλουν τα ράσα..».

Όταν ο Μακαριώτατος Αναστάσιος επισκέφτηκε για πρώτη φορά την Αλβανία, το έτος 1991, υπήρχαν μόνον 15 ορθόδοξοι κληρικοί, που απέμειναν από τους 347 ιερείς προ του διωγμού. Μεταξύ των ελαχίστων ιερέων πού επέζησαν κάτω από το αθεϊστικό καθεστώς ήταν και ο ηρωικός Παπα-Μιχάλης Ντάκος της Δερβιτσάνης που εκοιμήθη εν Κυρίω την 9η Μαρτίου 1998.
 

Παλαιοχριστιανικός ναός στο Βουθρωτό (από εδώ)

Ο παπα-Μιχάλης Ντάκος, γιος του Φίλιππα και της Γιαννούλας Ντάκου γεννήθηκε το 1918 στη Δερβιτσάνη, το μεγαλύτερο σε πληθυσμό και ελληνική ομοιογένεια κεφαλοχώρι της Βορείου Ηπείρου. Τα πρώτα γράμματα έμαθε στο δημοτικό σχολείο της γενέτειρας του. Στη συνέχεια ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του, πού ήταν κτίστης. Παράλληλα επειδή ο πατέρας του ήταν και νεωκόρος του ναού του χωρίου, ζούσε από κοντά τη ζωή της Εκκλησίας, υπηρετώντας αρχικά ως ιεροψάλτης.Προικισμένος με καλή φωνή έγινε ένας πολύ καλός ιεροψάλτης. Στην εφημερίδα «Βορειοηπειρωτικός Αγών», Μαρτίου-Απριλίου 1998, ο πρόεδρος της Ενώσεως Δροπολιτών Βορείου Ηπείρου, Βασίλειος Διαμαντής, γράφει τα έξης χαρακτηριστικά: 
«Θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα τη Μεγάλη Παρασκευή του 1939, τη χρονιά πού οι Ιταλοί είχαν καταλάβει την Αλβανία και ο κόσμος ήταν τρομοκρατημένος για το τι θα ξημέρωνε αύριο. Ο τότε εικοσάχρονος Μίχο-Ντάκος έψαλλε στη γεμάτη από τον φοβισμένο κόσμο εκκλησία, πριν από την αποκαθήλωση του Χρίστου, το τροπάριο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γήν κρεμάσας...». Σαν παιδί συνέδεσα τόσο άμεσα τις ώρες της κορύφωσης του θείου δράματος με τη μορφή του, και στην ψυχή μου χαράχτηκε τόσο έντονα η εικόνα του, ώστε η στεντορεία και αρμονική φωνή του αντηχεί ακόμη στ' αυτιά μου. 
Από το 1950 ως το 1953 φοίτησε στην ιερατική σχολή Αργυροκάστρου. Στη συνέχεια νυμφεύθηκε τη Βικτωρία, το γένος Μιχ. Γκούτζου. Καρπός του γάμου τους ήταν έξι παιδιά, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Το 1952 χειροτονήθηκε διάκονος και το 1954 πρεσβύτερος από τον Μητροπολίτη Αργυροκάστρου Δαμιανό. Ως διάκονος υπηρέτησε στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αργυροκάστρου και ως πρεσβύτερος τοποθετήθηκε στον ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Δερβιτσάνης, όπου ανέπτυξε μεγάλη θρησκευτική, εθνική και κοινωνική δράση.

Στα δύσκολα χρόνια της κομμουνιστικής δικτατορίας του Εμβέρ Χότζα, του ζητήθηκε από τη φοβερή Σιγκουρίμι να γίνει καταδότης της Ασφάλειας. Ο ηρωικός όμως Παπα-Μιχάλης απάντησε: 

«Αυτό πού μου ζητάτε δεν μπορώ να το κάνω, γιατί θα προδώσω τον όρκο πού έδωσα ως ιερωμένος, και θα παραβώ τους θείους κανόνες του μυστηρίου της εξομολογήσεως, αν προδώσω τα όσα οι χριστιανοί μου αποκαλύπτουν κατά την εξομολόγηση τους».

Αυτό στοίχισε πάρα πολύ στον Παπα-Μιχάλη και την οικογένεια του αφού το κομμουνιστικό καθεστώς ήταν πολύ σκληρό απέναντι τους. 
Το 1967 όταν διά νόμου καταργήθηκε η εκκλησιαστική λατρεία, του ζητήθηκε να παραδώσει στα όργανα του κόμματος τα κλειδιά του ιερού Ναού της Δερβιτσάνης. Ο πάπα Μιχάλης Ντάκος αντιστάθηκε δυναμικά. Μη μπορώντας όμως να συνεχίσει την αντίσταση του, πριν τους παραδώσει τα κλειδιά, πήρε από την Εκκλησία το Ευαγγέλιο και το Άγιο Δισκοπότηρο, τα οποία διαφύλαξε στο σπίτι του. Δυστυχώς η ιστορική εκκλησία της Δερβιτσάνης, αφού λεηλατήθηκε, μετατράπηκε σε αποθήκη λιπασμάτων του γεωργικού συνεταιρισμού, και παρέμεινε σ' αύτήν την κατάσταση ως το 1990. 

Ο Αλβανός άγιος Χρήστος ο Κηπουρός (βιογραφία εδώ)

Το όνομα του Παπα-Μιχάλη συνδέθηκε με την ιστορική θεία Λειτουργία της 12-12-1990, γιορτής του Αγίου Σπυρίδωνος, λίγο πριν την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Όπως γράφει ο πρόεδρος της Ενώσεως Δροπολιτών Βασίλειος Διαμαντής, ο π. Μιχαήλ  

«... χωρίς ράσα και ιερά άμφια, πήρε το Ευαγγέλιο και το Άγιο Δισκοπότηρο που είχε διαφυλάξει κρυμμένα και πήγε ψηλά στο βουνό, όπου βρίσκεται το ξωκκλήσι της Ζωοδόχου Πηγής. Εκεί ενώπιον πολλών παράτολμων χριστιανών της Δερβιτσάνης κάνει την πρώτη μετά την κατάργηση της θρησκείας το 1967, Θεία Λειτουργία σε όλη την Αλβανία. Το γεγονός μεταδίδεται αστραπιαία από στόμα σε στόμα σε όλη τη Βόρειο Ήπειρο και οι χριστιανοί νιώθουν ψυχική αγαλλίαση και παίρνουν κουράγιο...».

Από την ήμερα εκείνη ο παπα-Μιχάλης λειτουργεί κανονικά στην εκκλησία της Δερβιτσάνης και γίνεται πολύτιμος συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, ο όποιος τον όρισε Αρχιερατικό Επίτροπο της Μητροπόλεως Αργυροκάστρου. Από τη θέση αυτή πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον βορειοηπειρωτικό ελληνισμό. Επόπτευε 218 ενορίες με 20 ιερείς. Έτρεχε όπου τον καλούσαν για να αγιάσει και παρηγορήσει τους πιστούς, να τονώσει το εθνικό τους φρόνημα και να τους παρακαλέσει μετά δακρύων να μείνουν και να δημιουργήσουν στον τόπο τους. 
Ο π. Μιχαήλ με την αγία του ζωή και τη γενικότερη δραστηριότητα του έγινε το εθνικό και θρησκευτικό σύμβολο των Βορειοηπειρωτών. Πλήρης ήμερων, αλλά και έργων αγαθών, εκοιμήθη εν Κυρίω, την Κυριακή 8-3-1998, λίγο πριν αρχίσει την κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Ο Αρχηγός της ζωής και του θανάτου, ο Τελειωτής Ιησούς τον πήρε στο επουράνιο θυσιαστήριο, για να μετάσχει με τους αγγέλους και τους άγιους της επουρανίου μυσταγωγίας. Να πώς περιγράφει την τελευτή του π. Μιχαήλ ο Βασίλης Διαμαντής: 

«... Η Κυριακή 8-3-1998 ήταν γραφτό να είναι η τελευταία της ζωής του π. Μιχαήλ Ντάκου. Το πρωί εκείνο, συνοδευόμενος από το συγχωριανό του καντηλανάφτη Κων. Σταμούλη, πήγε στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και εισήλθε στο ιερό για να προετοιμαστεί για την καθιερωμένη Θεία Λειτουργία. Μετά από λίγα λεπτά ο καντηλανάφτης τον ρώτησε αν ήταν ώρα να κτυπήσει την καμπάνα και σαν δεν πήρε απάντηση και στη δεύτερη ερώτηση του, μπήκε στο ιερό να δει τι συμβαίνει. Εκεί αντίκρισε τον παπά, σαν θεϊκό δράμα και σε στάση κατανυκτικής προσευχής να είναι πεσμένος επάνω στην Άγια Τράπεζα αγκαλιά με τον σταυρό του Εσταυρωμένου Χριστού...»

***

Η κηδεία του παπα-Μιχάλη έγινε την Τετάρτη 11 Μαρτίου στη Δερβιτσάνη μέσα σε κλίμα βαθύτατης συγκίνησης. Της νεκρώσιμου ακολουθίας προέστη ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, ο όποιος στον επικήδειο λόγο του εξήρε την προσωπικότητα και το πλούσιο εκκλησιαστικό έργο του μεταστάντος. Με θερμά επίσης λόγια αποχαιρέτισαν τον αείμνηστο παπα-Μιχάλη, ο πρόξενος της Ελλάδας στο Αργυρόκαστρο κ. Κώστας Κακούσης, ο Βαγγ. Ντούλες εκ μέρους της ΟΜΟΝΟΙΑΣ, και ο Μιχ. Νάσιος εκ μέρους των συγχωριανών του.
Στις επανειλημμένες επισκέψεις μου στην Αλβανία και στον βορειοηπειρωτικό χώρο μου δόθηκε η ευκαιρία να συνεργασθώ με τον π. Μιχαήλ. Ήταν για μένα μία ξεχωριστή εμπειρία. Στο πρόσωπο του διέκρινες τον σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας, την έκφραση της γνήσιας και βιωμένης απλοϊκής πίστεως, αλλά και τη γλυκιά ελπίδα ότι θα έλθει και για τη μαρτυρική Βόρειο Ήπειρο «η αυγή της μυστικής ημέρας». 
Ντυμένος με τα απλοϊκά και μπαλωμένα ιερά του άμφια, έβλεπες να ακτινοβολεί στο ασκητικό του πρόσωπο το μεγαλείο της αποστολικής απλότητας και η δόξα της εκκλησίας των κατακομβών. Η τέλεση της θείας λειτουργίας ήταν συγκλονιστική. Λειτουργούσε βιωματικά, με κατάνυξη και διαρκή πνευματική έγερση. Τα ροζιασμένα από τις σκληρές χειρωνακτικές εργασίες χέρια του κρατούσαν με ευλάβεια το άγιο ποτήριο γιο να μεταδώσουν τη Θεία κοινωνία στο διψασμένο από την πολυετή στέρηση της, βορειοηπειρωτικό λαό, εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν αιώνιον.
Ο παπα-Μιχάλης ήταν ένα φωτόμορφο τέκνο της Εκκλησίας που είχε υποστεί «την καλήν αλλοίωσιν» όλα τα χρόνια που η Εκκλησία στην Αλβανία ήταν σε κατάσταση σκληρού διωγμού. Ήταν μία μαρτυρία Ορθοδοξίας και Ελληνισμού. Ένας γνήσιος εκφραστής της αγωνίας, των πόθων και των ελπίδων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Ας έχουμε την ευχή του.

του Μιχαήλ Γ. Τρίτου Καθηγητού Α.Π.Θ.
από το «Βορειοηπειρωτικόν Βήμα», αρ. φύλ. 13(93),
Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2010

πηγή

Έχει πάθει μεγάλη ζημιά ο κόσμος από την τηλεόραση

 - Γέροντα, τώρα 

υπάρχει τέτοια τηλεοπτική

 επικοινωνία, ώστε το ίδιο

 λεπτό μπορεί να δει κανείς 

γεγονότα που συμβαίνουν

 στην άλλη άκρη της γής.

- Μόνον τον εαυτό τους 

δεν βλέπουν οι άνθρωποι,

 όλο τον κόσμο τον 

βλέπουν. 

Τώρα καταστρέφεται ο κόσμος

 από το μυαλό του. 

Δεν είναι ότι τους καταστρέφει

 ο Θεός.                                                                                   

  - Γέροντα, η τηλεόραση

 κάνει πολύ κακό.

-Αν κάνει, λέει! Ήρθε κάποιος και μου έλεγε: 

"Η τηλεόραση, Πάτερ, είναι καλή".

 "Καλά είναι τα αυγά, του λέω, άμα τα ανακατέψης

 όμως με κουτσουλιά, άχρηστα γίνονται". 

Έτσι γίνεται και με την τηλεόραση και το

 ραδιόφωνο. 

Σήμερα, αν ανοίξεις το ραδιόφωνο, για να ακούσεις

 μια είδηση, πρέπει να ανεχθείς  να ακούσεις 

και ένα τραγούδι, γιατί, μόλις τελειώσει ένα

 τραγούδι, θα πει μια είδηση. Παλιά δεν ήταν έτσι.

 Ήξερες τι ώρα θα έλεγε την είδηση στο

 ραδιόφωνο, τακ, άνοιγες και άκουγες.

 Τώρα είσαι υποχρεωμένος να ακούσεις

 και το τραγούδι, γιατί αν το κλείσεις, 

θα χάσεις την είδηση.

Έχει πάθει μεγάλη ζημιά ο κόσμος από την 

τηλεόραση, ιδίως τα παιδάκια καταστρέφονται.

 Ήρθε ένα παιδάκι επτά χρονών με τον 

πατέρα του στο Καλύβι. Έβλεπα να μιλάει με

 το στόμα του το δαιμόνιο της τηλεοράσεως, 

όπως μιλάει το δαιμόνιο με το στόμα των

 δαιμονισμένων. 

Ήταν σαν ένα μωρό να γεννήθηκε με δόντια.

 Σήμερα συχνά δεν βλέπεις φυσιολογικά παιδιά, 

είναι τέρατα. Και βλέπεις, δεν παίρνουν μια στροφή 

παραπάνω, αλλά αυτό που έχουν ακούσει, αυτό που

 έχουν δει, αυτό επαναλαμβάνουν. 

Έτσι θέλουν οι άλλοι να αποβλακώσουν τον κόσμο

 με την τηλεόραση. Δηλαδή, αυτά που ακούν οι 

άνθρωποι, αυτά να πιστεύουν, αυτά να κάνουν.

- Γέροντα, μας ρωτούν μητέρες πώς να κόψουν τα

 παιδιά τους από την τηλεόραση.

- Να δώσουν στα παιδιά να καταλάβουν ότι με

 την τηλεόραση αποβλακώνονται, δεν μπορούν

 να σκέφτονται. Ας αφήσουμε ότι χαλούν τα

 μάτια τους. Αυτή η τηλεόραση είναι έργο του

 ανθρώπου, αλλά υπάρχει και άλλη τηλεόραση, 

η πνευματική. Όταν δηλαδή με την απέκδυση του

 παλαιού ανθρώπου καθαρίζωνται και τα μάτια

 της ψυχής, τότε βλέπει ο άνθρωπος πιο μακριά χωρίς 

μηχανές. Είπανε στα παιδιά τους γι' αυτή την 

τηλεόραση; Να καταλάβουν την πνευματική τηλεόραση,

 γιατί με αυτά τα κουτιά θα χαζέψουν.

 Οι Πρωτόπλαστοι είχαν το διορατικό χάρισμα. 

Αυτό χάθηκε μετά την πτώση.

Όταν διατηρήσουν τα παιδιά την Χάρη του

 Αγίου Βαπτίσματος, θα έχουν και διορατικό 

χάρισμα, πνευματική τηλεόραση. Θέλει προσοχή,

 δουλειά πνευματική. Οι μανάδες σήμερα χάνονται

 με χαμένα πράγματα και μετά: "Τι να κάνω, Πάτερ;

 Χάνω το παιδί μου!"

Γέροντας Πα'ί'σιος

πηγή

Όταν τα έχουμε όλα άφθονα, ξεχνάμε το Θεό.!!!!Γερ Παισιος!!!

Η στέρηση, Γέροντα, τονώνει την εμπιστοσύνη

 μας στο Θεό; Ρώτησε ένας ακόμα επισκέπτης.
-Βοηθάει πολύ. Βοηθάει και στη δοξολογία του

 Θεού.
!!!Όταν τα έχουμε όλα άφθονα,

 ξεχνάμε το Θεό.!!!!

Στο Σινά το νερό ήταν ελάχιστο. 

'Από ένα βράχο έτρεχε σταγόνα - σταγόνα 

και μάζευα τρία κιλά νερό το εικοσιτετράωρο
Το λίγο αυτό νερό το εκτιμούσα πολύ κι

 ευχαριστούσα συνέχεια το Θεό, πού

 μου το έδινε.
Μ' αυτό έκανα όλες τις δουλειές. Έπινα, πλενόμουν, έπλυνα τα ρούχα και

 κρατούσα λίγο και για τα πουλάκια και τα ποντικάκια, πού με συντρόφευαν.

Ένιωθα ευγνωμοσύνη για αυτό το νερό.

 Αργότερα, όταν ήρθα στο Άγιο Όρος, στη σκήτη των Ιβήρων, άλλαξαν τα

 πράγματα. εκεί υπήρχε άφθονο νερό. Ή στέρνα ξεχείλιζε. Όμως, έχασα κάτι

 πολύ σημαντικό.
Δεν αισθανόμουν την ανάγκη να ευχαριστήσω το Θεό.
Στο Σινά βούρκωναν τα μάτια μου από ευγνωμοσύνη για το λίγο νερό, ενώ στη 

σκήτη ξεχάστηκα απ' την αφθονία του νερού

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ

πηγή

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ και το ΕΡΓΟ του ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ.

 

 

Ο αρχιεπίσκοπος της Αλβανίας Αναστάσιος είναι καθηγητής Θρησκειολογίας στη Θεολογική Σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών και βαθύς μελετητής του παγκόσμιου θρησκευτικού φαινομένου, για το οποίο έχει γράψει μελέτες, άρθρα & βιβλία. Εργάστηκε ιεραποστολικά στην Αφρική, την οποίας αγάπησε και τον αγάπησαν. Από το 1991 είναι αρχιεπίσκοπος της Αλβανίας. Αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο για την προσφορά του.

Εδώ υπάρχει ένα πληρέστερο βιογραφικό του, που αναφέρει και το επιστημονικό του έργο.

Η ιστοσελίδα της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας είναι εδώ (και αξίζει να την επισκεφτείτε).

Από εδω

Του Συντάκτου του www.Apodimos.com  Γιάννη Τόλια.

Δώδεκα και πλέον χρόνια πέρασαν από τις 16 Ιουλίου 1991, τότε που έφθασε στην Αλβανία ως Έξαρχος του Οικουμενικού Πατριαρχείου ο νυναρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.Αναστάσιος. Τον τότε επίσκοπο για το οποίο, η κοινή γνώμη, μέσα από τις παρουσιάσεις του στην Τηλεόραση και στα ΜΜΕ, εκτιμούσε αφάνταστα, και οι λόγοι του μένανε ανεξίτηλοι.

Ο τοτε Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Αθηνών κ.Αναστάσιος μαζί με τον τωρινό Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο, επί της εποχής που ήταν Αρχιεπίσκοπος ο μακαριστός Σεραφείμ, ήταν οι πλέον καταξιωμένοι στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών και ο λαός της πόλης των Αθηνών και οι γνώστες των θεμάτωνπου αφορούσαν την εκλογή των μητροπολιτών, βρισκόντουσαν σε απορία για την μη εκλογή των πιο πάνω Επισκόπων στην Εκκλησία της Ελλάδος, ώστενα εξασκήσουν το έργο τους μέσα από την καθοδήγηση του ποιμνίου, σε μια από τις Μητροπόλεις της Ελλάδας. Όμως ο Άγιος Θεός μέσα από την απόφαση του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου έδωσε την δυνατότητα και στους δυο αυτούς ιεράρχες να ευλογούν τα ποίμνια των περιοχών της Αμερικής USA και Αλβανίας, σαν Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας ο κ. Αναστάσιος και σαν Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ο κ. Δημήτριος. Όλοι θυμούνται σε συνέντευξη που είχε κάνει στην Ελληνική Τηλεόραση λέγοντας«Προσευχήθηκα όταν άκουσα την τηλεφωνική πρόταση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, για την ανάληψη αυτής της θέσεως στην Εκκλησία της Αλβανίας (που είχε τόσα προβλήματα) διότι βρισκόμουν στο εξωτερικό για Ιεραποστολικό έργο, και απήντησα μετά μια μέρα σταθμίζοντας όλες τις προεκτάσεις».    

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος κατάφερε μέσα από πλήθος δυσκολιών και αντίξοων συνθηκών να ανασυγκροτήσει την Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας. Είχε προηγηθεί από το καθεστώς Χότζα (1967-1990) η απαγόρευση κάθε θρησκευτικής δραστηριότητας, συνέπεια της οποίας ήταν να ξεριζωθεί πλήρως η Ορθόδοξη Εκκλησία. Όταν έφθασε ο αρχιεπίσκοπος κ. Αναστάσιος αντίκρισε μια χαώδης κατάσταση την οποία κανείς δε μπορεί να φανταστεί. Οι εκκλησίες είχαν γίνει στάβλοι καιαποθήκες και υπήρχαν ελάχιστοι υπερήλικες κληρικοί.

Στα χρόνια αυτά πέρασαν: 
Ανασυστάθηκαν ορθόδοξες ενορίες στις περισσότερες πόλεις με ορθόδοξο πληθυσμό και σε εκατοντάδες χωριά. 
Χειροτονήθηκαν από τον Αρχιεπίσκοπο περισσότεροι από 120 νέοι κληρικοί. 
Οργανώθηκαν Σύνδεσμοι Γυναικών, Νεολαίας και Διανοουμένων. 
Ιδρύθηκαν: η Ορθόδοξη Θεολογική Ακαδημία «Ανάστασις» στο Δυρράχιο το 1992 και το εκκλησιαστικό Λύκειο «Τίμιος Σταυρός» στο Αργυρόκαστρο το 1998, τα οποία σήμερα λειτουργούν σε ιδιόκτητα συγκροτήματα. 

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος 
συνέστησε την Τεχνική Υπηρεσία της Εκκλησίας 
μερίμνησε για την ανοικοδόμηση (αναστήλωση ή επισκευή) 290 ναών (80 εκ θεμελίων) και 20 εκκλησιαστικών κέντρων (αρχιεπισκοπή, μητροπόλεις, σχολεία, κλινικές, ξενώνες, κατασκηνώσεις νέων κ.α.). 
ανέπτυξε φιλανθρωπική δράση διανέμοντας εκατοντάδες τόνους τροφίμων, ρούχων και φαρμάκων. 
μερίμνησε για τη δημιουργία τεχνικών εργαστηρίων της Εκκλησίας της Αλβανίας (τυπογραφείο, ξυλουργείο, κηροπλαστείο, εργαστήριο αγιογραφίας και συντηρήσεως εικόνων). 

Ακόμα ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος ίδρυσε: 
την πρώτη Ορθόδοξη Αλβανική εφημερίδα «Ngjallja», 
το περιοδικό «Gezohu», 
το δελτίο «News from Orthodoxy in Albania» 
και ένα ραδιοφωνικό σταθμό.

Φρόντισε για τη μετάφραση και την έκδοση στην αλβανική γλώσσα λειτουργικών και άλλων χριστιανικών βιβλίων. Συνέδεσε την Εκκλησία της Αλβανίας με διεθνείς εκκλησιαστικούς οργανισμούς. Παρέμεινε κοντά στο λαό της χώρας ακόμη και στις πιο σκληρές δοκιμασίες, αγωνιζόμενος πάντα για την ειρήνη και την ομόνοια. Παράλληλα με τη γενική ανασύσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος ανέπτυξε πρωτοποριακά προγράμματα στους τομείς υγείας, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας, αγροτικής αναπτύξεως, πολιτισμού και οικολογίας. Για παράδειγμα ίδρυσε το Διαγνωστικό Ιατρικό Κέντρο με 24 ειδικότητες στα Τίρανα, τρία πολυϊατρεία σε άλλες πόλεις, το πρώτο στην Αλβανία Ινστιτούτο Επαγγελματικής Κατάρτισης (ΙΕΚ) με έξι ειδικότητες και 12 νηπιαγωγεία σε διάφορες πόλεις. Φρόντισε για την κατασκευή δρόμων, υδραγωγείων, γεφυρών, την επισκευή δημόσιων σχολείων κ.α.

Το 1999 στην κρίση του Κοσσυφοπεδίου οργάνωσε ανθρωπιστικό πρόγραμμα σε διάφορες αλβανικές πόλεις, το οποίο παρείχε βοήθεια σε περίπου 30.000 πρόσφυγες. Κατά την ένταση Ελλάδας – Αλβανίαςσυνέβαλε στην εκτόνωση και στην προσέγγιση των δύο χωρών.

Με τις πρωτοβουλίες αυτές δόθηκε εργασία σε χιλιάδες ανθρώπους, δημιουργήθηκαν σοβαρά έργα κοινωνικής υποδομής και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας αναδείχθηκε σε πολυδύναμο πνευματικό και αναπτυξιακό παράγοντα της γειτονικής χώρας. 

            Τώρα τίθεται το ερώτημα εάν έχει επισκεφθεί κάποιος την Αλβανία τώρα μετά την προσφορά του έργου του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας ; Η απάντηση από όλους θα είναι αρνητική διότι στην Αλβανία σε ένα καθεστώςόπου : 
τα μικρά παιδιά, όταν δεν παίζουν πάνω στα σκουπίδια 
τα μικρά παιδιά κουβαλούνε το πόσιμο νερό με τα καρότσια της οικοδομής στο σπίτι 
μπορεί κανείς να διδαχθεί πολλά για τον σκληρότατο αγώνα της επιβίωσης που γεννά τους ισχυρούς του αύριο 
υπάρχουν κάτοικοι που κατακτούν τη ζωή με τέτοιο μόχθο και τέτοια πίστη, που εμείς, πια, ίσως δεν μπορούμε ούτε καν να φανταστούμε

Κρίμα. Διότι υπάρχει η κυρίαρχη, κεντρική φυσιογνωμία σε αυτόν τον αγώνα, ένας Έλληνας ιεράρχης ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος. Ο άνθρωπος που μέσα σε δώδεκα και πλέον χρόνια , έχτισε την ορθόδοξη εκκλησία της Αλβανίας από το μηδέν, έχοντας την πρώτη πενταετία να αντιμετωπίσει το έμπρακτο μίσος του αυταρχικότερου καθεστώτος, που το θυμίζουν ακόμα οι σφαίρες που μένουν και σήμερα καρφωμένες στα τζάμια του γραφείου του. Σε αυτήν τη Χώρα, που κάποτε προσπάθησε να διώξει τον Αρχιεπίσκοπο ακόμα και με ειδική συνταγματική μεταρρύθμιση, εκείνος είναι σήμερα ο κυριότερος ίσως πόλος μετάβασής από τον 19^ον στον 21^ον αιώνα. Κι αυτό ακριβώς το έργο είναι που δίνει στον τολμηρό πνευματικό λόγο του Αρχιεπισκόπου και καθηγητή με πολυετή παρουσία στη διεθνή βιβλιογραφία και πρωτοπόρου μελετητή του Ισλάμ, ήδη από τη δεκαετία του 1970, αλήθεια και εγκυρότητα που, μάλλον, δεν έχουν όμοιό τους στις μέρες μας.

            Αυτή την Εκκλησία της Αλβανίας όλοι μας πρέπει να την βοηθήσουμε προς Δόξα Θεού είτε είναι Αρχιεπίσκοποι εύρωστων περιοχών, είτεαπόδημοι έλληνες, από όλο τον κόσμο, με τους Οργανισμούς τους, είτε η ελληνική κυβέρνηση που μέσα από το ΥΠΕΞ μπορεί να προσφέρει πολλά, είτεείναι ανώνυμοι έλληνες, διότι η Εκκλησία της Αλβανίας έχει πολλές ανάγκες.  Το www.Apodimos.com θα είναι δίπλα στον Έλληνα ιεράρχη ο Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας κ. Αναστάσιο με σκοπό να βοηθήσει το έργο του. 

Βιβλίο του αρχιεπισκόπου Αναστάσιου από τις εμπειρίες του στην Αφρική (βλ. εδώ)

Έλληνες Μάρτυρες στις φυλακές μωαμεθανικών κρατών

Μας είχαν συλλάβει οικογενειακώς με το πρόσχημα μη πληρωμής των φόρων. Κάθε πρωί σηκωνόμασταν πριν φέξει για την δουλειά. Η μητέρα καθάριζε τα γραφεία της φυλακής. Έπρεπε πριν τις 8 να λάμπουν όλα. Νά είναι τα τζάμια καθαρά, τα κομπιούτερ, οι ναργιλέδες καί ειδικά το γραφείο του διευθυντού.

Μία μέρα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ, πήγα μαζί της νά την βοηθήσω, επειδή είχε πυρετό. Έκαιγε ολόκληρη καί έτρεμε. Με μία κουβέρτα σκεπαζόμασταν όλοι, κι' αυτή ήταν καί τρύπια. Εκείνη έκανε την ηρωίδα, δήθεν ότι δεν κρύωνε, για νά σκεπαζόμαστε εμείς...

Το κρύο στους 10 υπό το μηδέν καί το νερό παγωμένο. Εκείνο το πρωί, σαν άνοιξαν την πόρτα του κελιού για νά βγει, παρακάλεσα τον υπάλληλο νά πάω νά την βοηθήσω γιατί ζαλιζόταν, κρύωνε καί έτρεμε. Είδαν τα χάλια της καί με άφησαν.

Εκείνη την ημέρα δεν τα κατάφερνε καλά η μάνα μου. Εγώ έκανα ό,τι μπορούσα, νά φέρω νερό, νά πετάξω τα σκουπίδια. Αργήσαμε, καί μας πρόλαβε ο διευθυντής στο γραφείο του, όταν ήλθε.

- Ακόμη εδώ είστε, είπε. Τι χάλια είναι αυτά;

Το πώς βρέθηκε ένα τσιγάρο πατημένο κάτω, ούτε πού το καταλάβαμε. Φώναζε σαν υστερικός, λες καί είχαμε κάνει έγκλημα.

- Συγγνώμη, είπε η μητέρα μου πηγαίνοντας νά μαζέψει την γόπα. Ο διευθυντής όρμησε βίαια επάνω της, καί με μία δυνατή κλωτσιά με την μπότα του την κόλλησε επάνω στον τοίχο. Χτύπησε κάπου το κεφάλι της, κι' έμεινε αναίσθητη, πεταμένη στο πάτωμα. Έτρεξα κοντά της, κι' είδα το αίμα νά τρέχει από το κεφάλι της. Δεν άντεξα κι' άρχισα νά φωνάζω καί νά κλαίω. Όρμησα επάνω του καί τον χτύπησα με το ξύλο της σκούπας στην πλάτη...

Εκείνος σφύριξε τότε, κι' όρμησαν μέσα οι άνδρες τής φρουράς. Με σάπισαν με τα γκλόμπς στο ξύλο. Βάραγαν στο κεφάλι, στην πλάτη, χέρια, πόδια, όπου έβρισκαν... Γεμάτο αίματα με βάλανε στην απομόνωση για 40 μέρες... Ένας παράξενος ήλιος με ζέσταινε... Ήταν σαν νά βρισκόμουνα στην κόλαση. Πυκνό σκοτάδι, γύρω γύρω ντουβάρι, τσιμέντο χωρίς φως. Κρύο μέσα, πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν, καί ανά δύο ώρες άνοιγαν 11 βρύσες από το ταβάνι καταβρέχοντάς με με κρύο, παγωμένο νερό... Είχα μελανιάσει, περιμένοντας το τέλος μου. Το ήξερα ότι δεν θα άντεχα για πολύ. Δεν μπορώ νά υπολογίσω πόσες μέρες πέρασαν, καθώς βρισκόμουν σε αφασία καί σε κώμα.

Αλλά τότε ακριβώς έζησα ένα θαύμα. Το πιο όμορφο συναίσθημα της ζωής μου... Εκεί, πάνω στην οροφή, είχε ανοίξει ένα μεγάλο τετράγωνο, καί από εκεί έμπαινε ένας ήλιος!... Ένας λαμπερός ήλιος, που με έκαιγε στην κυριολεξία. Όχι απλώς με ζέσταινε, άλλά με τσουρούφλιζε, σε σημείο πού νά έχω μαυρίσει μετά, καί στο πρόσωπό μου.

Κάθε μέρα, για ώρες πολλές ένας υπέροχος ήλιος με ζέσταινε, καί με βοηθούσε νά μην κρυώσω. Ούτε πεινούσα. Ένιωθα τόσο καλά, Αφοί το νερό πού έτρεχε από 11 βρύσες με δρόσιζε...

Ήταν απίστευτη αυτή η εμπειρία πού είχα ζήσει εκεί, 40 μέρες μέσα στην απομόνωση. Ένιωθα τόσο δυνατός καί χορτάτος, που την κατάξερη φέτα το ψωμί πού μου έφερναν, καθώς καί το νερό ούτε πού τα είχα πιάσει τόσες μέρες στα χέρια μου. Πρέπει 40 μέρες νά μην έβαλα μπουκιά στο στόμα μου, ούτε γουλιά νερό νά ήπια... Καί όμως, ούτε πείνασα, ούτε δίψασα, ούτε γραμμάριο βάρους έχασα, ούτε λιποθύμησα. Ένιωθα ζεστός, χαρούμενος, χορτάτος, καί έγιναν καλά καί οι πληγές από το πολύ ξύλο πού είχα φάει...

Όταν με πήγαν πάλι στο κελί μου, έλαμπα από ζωντάνια, από χαρά, από δύναμη καί ήμουν κατάμαυρος, λες καί είχα κάνει επί ώρες ηλιοθεραπεία... Όταν διηγήθηκα στους γονείς μου τα καθέκαστα, γονάτισε η μητέρα μου καί ευχαρίστησε τον Θεό πού εισάκουσε τις προσευχές της. «Μέγας είσαι, Κύριε», είπε, «καί θαυμαστά τα έργα σου. Δόξα σοι ο Θεός». Άλλωστε, μέσα στο κελί μας είχε έλθει ο Χριστός πολλές φορές...

Είχαμε νιώσει την χάρη Του, είχαμε ιδεί την ευλογία Του. Τον ζήσαμε! Ήταν ο μόνος επισκέπτης πού είχαμε δει εκεί, τόσα χρόνια...

Ας είναι δοξασμένος ο ζωντανός καί αληθινός Θεός μας!

Επιστολές από πραγματικά γεγονότα που περιέχονται στο βιβλίο «Συγκλονιστικές Ιστορίες Φυλακισμένων», εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη