Ιησούς Χριστός του Νεοπαγανισμού

Ο Ιησούς Χριστός του Νεοπαγανισμού

Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Ε. επί των αιρέσεων

Στα ελληνικά νεοπαγανιστικά κινήματα συναντάμε τέσσερις διαφορετικές τοποθετήσεις έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού:

α) Σφοδρή πολεμική στάση με σκληρή και ενίοτε υβριστική (ακόμη και χυδαία) γλώσσα.

β) Ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος.

γ) Ήταν ένας από τους θεούς του Ελληνικού Δωδεκαθέου.

δ) Μαζί Χριστός και Δωδεκάθεο και Νέα Εποχή

Δεν λείπουν και εκείνοι που υποστηρίζουν ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν μυθικό πρόσωπο. Βεβαίως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλες αυτές οι τάσεις αρνούνται στην πραγματικότητα και πολεμούν το πρόσωπο του Ιησού Χριστού και καθίστανται πολέμιοι του Χριστιανισμού.

α) Οι φανεροί πολέμιοι του Ιησού Χριστού

Η τάση αυτή δεν αμφισβητεί την ιστορικότητα του προσώπου του Ιησού Χριστού, τον θεωρεί όμως μόνον ως εθνικό μεσσία των Εβραίων. Το πολύ-πολύ τον αναγνωρίζει ως ένα κοινωνικό επαναστάτη, ο οποίος, ως ιδεολόγος, θυσιάστηκε για τον λαό του. Μερικοί κάνουν διάκριση μεταξύ του Ιησού της ιστορικής έρευνας και του Χριστού της Θεολογίας. Για πολλές ομάδες ο Ιησούς ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα των Εσσαίων. Άλλοι όμως ταλαντεύονται μπροστά σε ένα τέτοιο χαρακτηρισμό, καθόσον διαπιστώνουν μεν από την συμπεριφορά και τα κηρύγματα του Ιησού ότι δεν ήταν Εσσαίος, όμως υποπτεύονται πως οι αναχωρήσεις του στην έρημο δηλώνουν ότι κατά καιρούς εύρισκε καταφύγιο στην Αδελφότητα του Κουμράν.

Αυθαίρετα και βεβαίως χωρίς αποδεικτικά στοιχεία, αφ' ενός μεν, υποστηρίζουν είναι σίγουρο ότι ο Ιησούς είχε την υποστήριξη των Εσσαίων, αφ' έτερου, όμως ομολογούν ότι τίποτε δεν αναφέρεται γι' αυτόν στα Κουμρανικά Χειρόγραφα έστω και υποτυπώδες (περ. Δαυλός).

Για άλλους ο ιστορικός Ιησούς αποτελεί ένα αίνιγμα, του οποίου η λύση βρίσκεται στους Εσσαίους, δηλαδή στους Ζηλωτές, αντάρτες, αντιστασιακούς, των οποίων ήταν απεσταλμένος και διεκήρυσσε το πρόγραμμα τους. Στόχος του ήταν να εγκαθιδρύσει μια νέα τάξη πραγμάτων, με την κατάργηση της ιδιοκτησίας και την τιμωρία του αισχρού ιερατείου (περ. Δαυλός). Φαίνεται δηλαδή ότι ό Ιησούς ήταν μεν, άλλα. . . και δεν ήταν Εσσαίος, δεν προσχώρησε σε οργάνωση των Εσσαίων γιατί οι Εσσαίοι δεν ήσαν οργάνωση, άλλα άνηκε ατό γένος αυτό, διότι απλούστατα άνηκε εκεί γενεαλογικά ο πατέρας του, ο παππούς του, ο προπάππος του κλπ . . . ήταν δηλ. εκ σπέρματος Εσσαίος, δηλ. απόγονος του Λύκου, του Βούτη, του Πανδίονα, του Εριχθίονα, του Ηφαίστου και του Διός. Γι' αυτό έλεγε ότι ήταν υιός του θεού, δηλ. του Μα. . . Διογένης. . . Αυτά για να μην μπερδευόμαστε (περ. Απολλώνειο Φως)!

Για μερικούς, ο Ιησούς Χριστός τοποθετείται στον χώρο των σοφιστών και των λαϊκών διδασκάλων, των ραββί, εκείνων δηλαδή που διαφωτίζουν τον λαό, καταγγέλλοντας τις αυθαιρεσίες του ιερατείου, που μονοπωλεί την ιερή γνώση καταπιέζοντας τον λαό και κρατώντας τον στο σκότος και συνεργάζεται με την Ηρωδιανή δυναστεία και τους Ρωμαίους (αυτόθι). Γι' αυτό τον λόγο διώχθηκε και εκτελέστηκε: ως σοφιστής, που διαφώτιζε και διήγειρε τα πλήθη κατά της συμβιβασμένης άρχουσας εβραϊκής τάξης και των Ρωμαίων (αυτόθι). Πάντως για τους οπαδούς αυτής της θεωρίας, ο Ιησούς υπήρξε μια προσωπικότητα και οι ιστορικές έρευνες για την δράση του θα συνεχιστούν μέχρι την ημέρα, που η Ιστορία θα απαλλαγεί πλήρως από τον μύθο που περιβλήθηκε γύρω από το όνομά του και θα αποδώσει ορθολογικά και επιστημονικά το ιστορικό διάγραμμα του προσώπου του, όπως έχει κάνει και για τους άλλους μεγάλους της Παγκόσμιας Ιστορίας (περ. Δαυλός, υπογράμμιση δική μας).

Αυτή η αμφισβήτηση σε άλλους εκφραστές του χώρου αυτού μετατρέπεται σε σφοδρή πολεμική.

Ο Χριστός χαρακτηρίζεται ως ο περιτετμημένος ραβίνος Τζεσσυά, ο σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκος τα' Ουρανού, (περ. Διιπετές), ο κήρυκας μίσους, διχασμού και ανθελληνισμού και με σειρά άλλων παρόμοιων χαρακτηρισμών, που συνοδεύονται από ιδιαίτερα υβριστικούς τίτλους, όπως θα δούμε σε άλλο κεφάλαιο.

β) Ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας

Η τάση αυτή εγγίζει τα όρια του φαιδρού και του παραλόγου. Ιησούς Χριστός ο Έλλην, είναι ό τίτλος άρθρου σε περιοδικό του χώρου που επιδιώκει να ακροβατεί πάνω σε δύο βάρκες και του οποίου ο εκδότης ετέλεσε τον γάμο του σε Ορθόδοξο ναό της Β. Ελλάδος. Άλλωστε είναι γνωστό, λέει, και ιστορικώς επιβεβαιωμένο ότι οι Γαλιλαίοι δεν είχαν ουδεμία φυλετική σχέση με τους εβραίους οι δε μαθητές του (του Ιησού) εκτός από τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, ήσαν κι αυτοί Ελληνικής καταγωγής, οι οποίοι άλλαξαν τα ονόματα τους από Ελληνικά σε εβραϊκά (περ. Ιερά Ελλάς).

Οι εκπρόσωποι της γραμμής αυτής προσπαθούν να στηρίξουν την θέση τους στο χωρίο του Ευαγγελίου του Ιωάννου ιβ' 2023, διαμαρτυρόμενοι μάλιστα ότι κάποιοι περιέκοψαν τους λόγους του Ιησού. Σε κείμενο, λένε, που ήταν κρυμμένο στη γνωστή Συναγωγή της Ζυρίχης, στην Βιβλιοθήκη υπ' αριθμ. 35 του Βατικανού και στο Άγιο Όρος το γνήσιο χωρίο έχει ως εξής: Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του άνθρωπου. Ελλάς γαρ μόνη ανθρωπογέννει (ή ανθρωπογονεί) φυτόν ουράνιον και βλάστημα θείον, ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμην. Νυν εδοξάσθη ο υιός του ανθρώπου (Ευαγγ. Τρίγκα, ο Χριστός ήταν Έλληνας, όπου γίνεται λόγος για αλλοίωση και άλλων εδαφίων της Αγ. Γραφής. Βλ. και Δ. Μ. Ηλιοπούλου, περ. Απολλώνειο Φως. Πρβλ. και Κ. Βελόπουλου, Ιησούς και Δίας).

Στο αποκαλυπτικό βιβλίο με τίτλο «Ο Χριστός ήταν Έλληνας», πληροφορούμαστε ότι το όνομα αυτού ήταν Ιάσων Πανδίρας, μιλούσε δε πάντα ελληνικά. Το βιβλίο περιέχει και το γενεαλογικό δένδρο του Χριστού ο οποίος καταγόταν από την Πανδιονίδα φυλή, και το ονοματεπώνυμο του πατέρα του, που ήταν Σαμαρείτης και Εσσαίος, σημειώνοντας μάλιστα ότι ο Ιησούς ήταν γαλανομάτης με ξανθά μαλλιά. Ο Ιησούς Χριστός, γράφει, άνηκε στο Αθηναϊκή γένος των Πανδιονίδων, με αρχηγό τον Λύκο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας. Βλ. και άρθρο του με τον ίδιο τίτλο στο περ. Ελλάνιον Ήμαρ, και συνέντευξη του στο περ. Απολλώνειο Φως, Εφημ. Χρυσή Αυγή, 27. 3. 2003). Η καλπάζουσα και αυθαίρετη φαντασία του συγγραφέα κατασκευάζει μύθους που καταγράφονται ως ιστορία, χωρίς βέβαια κάποια σοβαρή πηγή προέλευσης. Ο συγγραφέας αποκαλύπτει ακόμη, όπως υποστηρίζει, και την μεγαλύτερη απάτη των αιώνων τη μεγαλύτερη πλαστογραφία των Εβραίων. . . ότι ο Χριστός ήταν τάχα Εβραίος (περ. Ελλάνιον Ήμαρ).

Σε άλλο σημείο ο φανατικός οπαδός του Ιησού γίνεται ακόμη πιο αποκαλυπτικός: Ο Χριστός για δικούς του λόγους (και δικούς μας!) που δεν είναι του παρόντος, κρυπτογράφησε την Ελληνική καταγωγή και την θρησκεία του Δία στην οποία και πίστευε (Βίο). . . Ο Χριστός, Έλληνας αυτός Εσσαίος της Γαλιλαίας, καταγόταν από αθηναϊκό αρχιερατικό γένος των Εσσαίων Εττεοβουταίων (Απολλόδωρος βιβλ. 3, 195, Λεξικό Ησυχίου) οι οποίοι ήσαν Έλληνες μεταναστεύσαντες στην Κρήτη (Ομήρ. Οδύσσ. Τ, 175), στη Μ. Ασία, στην Παλαιστίνη, όπου τους βρήκε ο Αβραάμ (Βασιλειών Β' 7) και αργότερα ο Μωυσής κατά την Έξοδο (Αριθμ. ΙΓ, ΚΣΤ, Α') και στην Αίγυπτο (Ευαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας).

Κατά τον εν λόγω συγγραφέα, ο Χριστός αναφέρει δεκάδες φορές στα κείμενα των Ευαγγελίων το όνομα του Θεού-Διός, στον οποίο και πίστευε, αλλά με κωδικοποιημένο τρόπο. Έτσι, λοιπόν, η λέξη Αμήν είναι το κωδικοποιημένο όνομα του Πατρός-Διός που δεν είναι άλλο από το όνομα του Άμμωνος Διός. Επειδή δε οι Έλληνες της Αιγύπτου, γράφει, με τους οποίους συναναστρεφόταν ο Χριστός, όταν ζούσε στην Αίγυπτο ονόμαζαν τον Δία Αμήν ή και Αμίν, προκύπτει μετά βεβαιότητος το τελικό συμπέρασμα ότι ο Αμήν των ευαγγελίων είναι το όνομα του Δία στην αιγυπτιακή του εκδοχή. (Ευαγγ. Τρίγκα, βιβλίο, ένθ. άνωτ. )

Μεγαλύτερη σύγχυση σκέψεων δεν θα μπορούσε να συναντήσει κανείς! Η θρησκεία, λοιπόν, του Ιησού Χριστού ήταν. . . το Δωδεκάθεο!!!

Ο έκδοτης του πιο πάνω βιβλίου, δικηγόρος εν ενεργεία, δεν παραλείπει να μας ενημερώσει ότι: Ο Χριστός, μιλώντας Ελληνικά, σύμφωνα με τα Ευαγγέλια (Βίο), έλεγε επανειλημμένως ότι είναι Υιός του Θεού. Η λέξη θεός, όμως, προέρχεται από τη λατινική λέξη Deus (σ.σ και όχι από το ελληνικό ρήμα θέω!!!) και αυτή από την Ελληνική Δεύς (γεν. Διός), ή Ζευς. Άρα ο Χριστός, στην πραγματικότητα έλεγε ότι ήταν Υιός Διός!!! Εξ άλλου, κατά τον ελληνοχριστιανολάτρη συγγραφέα, πουθενά στά Ευαγγέλια δεν αποκαλεί κάποιος Ιησού (τον Χριστό) (Ο Χριστός ήταν Έλληνας, στο περ. Αβατον).

Ο εν λόγω ερευνητής δεν μπόρεσε φαίνεται να διαπιστώσει ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, μόνον στα τέσσερα Ευαγγέλια, αναφέρεται με αυτό το όνομα περισσότερες από 175 φορές, συν τις αναρίθμητες αναφορές του ονόματος αυτού στις Πράξεις, στις Επιστολές και στην Αποκάλυψη. (Τις θέσεις αυτές διακωμωδούν εκπρόσωποι άλλων ρευμάτων. Βλ. αναίρεση του Δ. Τσινικόπουλου, Γιατί ο Χριστός δεν ήταν Έλληνας, περ. Άβατον, κ. α. ).

Ο κατά δήλωσή του πρώην Ορθόδοξος κληρικός, καθηγητής της θεολογίας του Πανεπιστημίου της Β. Καρολίνας Γεώργιος Ζερβός, αποδέχεται την γνώμη ότι ο Ιησούς ζούσε και εργαζόταν σε ένα περιβάλλον, που είχε υποστεί έντονη ελληνική επίδραση. Γι αυτό, λέει: Ένα μέρος των συγχρόνων ερευνητών υποστηρίζουν την θέση ότι ο ιστορικός Ιησούς ήταν περιπλανώμενος κυνικός φιλόσοφος, καθόσον ήταν επηρεασμένος από το έντονο ελληνιστικό ήθος της Γαλιλαίας (συνέντευξη στο περ. Δαυλός). Είχε, λοιπόν, ελληνική παιδεία ο Ιησούς και κατ' άλλους ήταν μύστης της Ελληνικής Θεοσοφίας, γι αυτό οι Έλληνες τον ακολούθησαν και τον εδόξασαν.

Άλλη εκπρόσωπος με ελληνικούς ακαδημαϊκούς τίτλους, η καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος της Αμφικτυονίας Οικουμενικού Ελληνισμού, γράφει: Ο Ιησούς είναι μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. . .

Πρέπει οπωσδήποτε να ήλθε σε επικοινωνία με τον ελληνικό πολιτισμό. . . δεν έχω καμμία αντίρρηση να τον θεωρήσω ιερό και καθαγιασμένο και να τον εντάξω στο δικό μας σύστημα αξιών. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι παιδί του Δία. . . αποτέλεσε μια νέα εκδοχή ενός μέρους των άξιων που παρήγαγε ο Ελληνισμός (περ. Άβατον, υπογραμμίσεις δικές μας). Με αυτή τη θέση συμφωνεί και άλλος εκπρόσωπος του χώρου, όμως γι αυτόν ο Ιησούς Χριστός είναι και ημίθεος (περ. Απολλώνειο Φως).

Αφού όμως ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας, πρέπει, κατά την γνώμη μερικών ελληνόψυχων χριστιανών, το όνομά Του να έχει καθαρά ελληνική προέλευση. Γι αυτό είναι ανάγκη να δοθεί και ανάλογο περιεχόμενο τόσο στο όνομα Ιησούς όσο και στην λέξη Χριστός. Το όνομα Ιησούς, λοιπόν, έχει Ελληνική ρίζα: είναι η ίδια με τις λέξεις ίαση/Ιασώ (θεά της υγείας)/ιατρός, εφ' όσον το πρόσωπο αυτό παρουσιάζεται σαν θεραπευτής και σωτήρας. . . (Εφημ. Ελληνική Θρησκεία). Σ.σ: άσχετα αν τα Ευαγγέλια λένε ότι άλλο σημαίνει το όνομα αυτό: αυτός γαρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών (Ματθ. α' 21). Έτσι, λοιπόν, από τις δύο λέξεις Ιησούς και Χριστός η πρώτη δείχνει να είναι όχι το πραγματικό όνομα ενός μόνου άνθρωπου... αλλα μια προσωνυμία σχετική με την ιδιότητα ιατρού... Τελικά, αναπροσαρμοζόμενο στην νεοελληνική εκφορά του το όνομα Ιησούς Χριστός θα ήταν για την εποχή του κάτι σαν Ιατρός Παππάς (αυτόθι). Αντί άλλης κατακλείδος σ' αυτό το κεφάλαιο, στο οποίο αναγκαστήκαμε να αναφερθούμε σε μερικά κείμενα στερούμενα σοβαρότητος, λέμε: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, ελέησον ημάς. 

γ) Ο Ιησούς Χριστός ήταν "θεός" του Δωδεκάθεου

Η καλπάζουσα φαντασία μερικών Ελλήνων αρχαιοπλήκτων δεν σταματά. Ο Ιησούς Χριστός ήταν, όχι μόνον Έλληνας, άλλα και ένας από τους «θεούς» του Δωδεκαθέου. Βέβαια όχι από τον στενό κύκλο των πρωτοκλασάτων «δώδεκα, αφού τα ονόματα τους είναι γνωστά και καθιερωμένα. Κάπου όμως μπαίνει κι αυτός μαζί με ένα σωρό άλλες θεότητες ανατολικής προελεύσεως. Κατά την γνώμη μάλιστα εκπροσώπου της κινήσεως αυτής σ' Αυτόν ήταν αφιερωμένος ο βωμός «τω Αγνώστω Θεώ» που αναφέρει ο Απ. Παύλος (Πράξ. ιζ' 23). Γι' αυτό πολλοί Δωδεκαθεϊστές στην Ελλάδα τιμούν και τους αρχαίους «θεούς» και τον Χριστό. Έτσι, συναντάμε και τον εξωφρενικό χαρακτηρισμό «χριστιανοί δωδεκαθεϊστές», οι οποίοι «δοξάζουν τους θεούς και τον Χριστό όπως αυτοί αντιλαμβάνονται» (περ. Οικογενειακός Θησαυρός. Πρβλ. και περ. GO, 30. 9. 97). Υποστηρίζουν μάλιστα ότι ο Ιησούς Χριστός προερχόταν «από σπέρμα Ηφαίστου» και ότι υπάρχουν γι' αυτόν Ελληνικές προφητείες, που ξεκινούν ήδη από τον Ερμή, ο οποίος. . . . . έζησε το 50. 000 π. Χ. (Εύαγγ. Τρίγκα, Ο Χριστός ήταν Έλληνας). 

Υπάρχουν και εκείνοι που θέλουν να βλέπουν στον Χριστιανισμό συγκρητιστική επίδραση του αρχαιοελληνικού πανθέου. Έτσι δεν διστάζουν να ταυτίζουν μυθολογικές διηγήσεις και «πιστεύματα» με ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα. Ο μελετητής των «νεοπαγανιστικών» κειμένων διαπιστώνει την προσπάθεια μετατροπής της ιστορίας σε μύθο και τον παραλληλισμό συμβολικών διηγήσεων περί θανάτου και αναβιώσεως των ειδωλολατρικών θεοτήτων, ταυτισμένων με τους φυσικούς νόμους και τις εποχιακές εναλλαγές, με το ιστορικό γεγονός της Αναστάσεως του ιστορικού Ιησού Χριστού. Ή ακόμη την ταύτιση του Ιησού Χριστού με τον Διόνυσο. Είδαμε στο προηγούμενο άρθρο μας να χαρακτηρίζεται ο Ιησούς Χριστός ως «Υιός -Διός». Ή ταύτιση του όμως με τον Διόνυσο ή τον Ορφέα είναι πιο συχνή. Ακόμη και διηγήσεις του βιβλίου των Πράξεων, όπως η απελευθέρωση του Απ. Πέτρου από την φυλακή, ή η μεταστροφή του Απ. Παύλου στην Δαμασκό, προβάλλονται ως συμβολισμός κατ' αντιγραφή από τους Διονυσιακούς μύθους (βλ. Arthour Evans, The God of ecstasy... Διόνυσος και Χριστός, κατά παράθεση, στο περ. Διϊπετές).

Εκφραστής αυτής της «θεωρίας» διερωτάται «μήπως τελικά ο Χριστός είναι η ενσάρκωση του Δία-Διόνυσου Μειλίχιου, θεού του ελέους;» (Γ. Τσαγκρινού, Ποιος είναι ο πατέρας του Ιησού; περ. Άβατον). Ο ίδιος σε άρθρο του με τίτλο «Ο Ιησούς και οι Έλληνες», βλέπει στους λόγους του Κυρίου κατά την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, «Λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου», «εμφανέστατη ορφικο-διονυσιακή καταγωγή».

Η λέξη «κλώμενον» των Καινοδιαθηκικών κειμένων, λέει, προέρχεται από τον Διόνυσο, διότι το σώμα του Διονύσου «κομματιάστηκε από τους Τιτάνες» ενώ ο Χριστός σταυρώθηκε (αυτόθι). Τελικά, κατά την γνώμη του καθηγητού αυτού της Φυσικής, «Φαίνεται ότι όντως ο Χριστός ήταν ήδη γεννημένος πριν από τον Ορφέα, τον Μωϋσή, τον Αβραάμ, τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, γιατί ήταν ο πρώτος θεός Δημιουργός, ο Θεός της Φιλότητας, ο Φάνης Έρωτας Δημιουργός, ο Ζεύς-Διόνυσος» (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας). 

Ο ίδιος, σε τηλεοπτική εκπομπή, υπεστήριξε: «Αν λοιπόν ο Χριστός σαν ον (σαν ον πρέπει να τον δούμε) έχει κάτι να δώσει στην ανθρώπινη ψυχή, όχι τον Ιουδαιοχριστιανισμό, γιατί ο Χριστός να είναι ο Γιαχβέ και να μην είναι ο Διόνυσος;. . . αν κάνω λοιπόν μια προσπάθεια την κάνω για να αποδείξω ότι ο Διόνυσος είναι ο ενσαρκωμένος Χριστός στην περιοχή της Ελλάδος, αυτό δεν σημαίνει όμως επειδή υπάρχει ο Διόνυσος σαν σαρκωμένος Έλληνας Χριστός, ότι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν» (Περ. Διϊπετές, ένθετο Ωκύρροον).

Με «μαθηματική ακρίβεια», συνεχίζει ο φυσικομαθηματικός θεολογίζων, και με «τετραγωνική λογική» μπορούμε να πούμε ότι «ο Θεός, σαν μαθηματική ιδέα, είναι αθάνατος και, σαν υλική υπόσταση, είναι θνητός. Είναι Υλόπνευμα-Οινόπνευμα και είναι ο θεός Διόνυσος. Γι αυτό και ο Διόνυσος είτε σαν Διόνυσος Ζαγρέας ή σαν Διόνυσος-Όσιρις, είτε σαν Διόνυσος-Χριστός είναι ο Θεός που γεννιέται, ζει, πεθαίνει και αναγεννιέται» (Γ. Τσαγκρινού, Οι Ζωντανοί θεοί των Ελλήνων, στο συλλογικό έργο Η αναβίωση της Ελληνικής Θρησκείας). 

Περίεργες στ' αλήθεια εκφράσεις που διατυπώνονται μέσα σε πλήρη σύγχυση του συγγραφέα τους, αποτελούν όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοεποχίτικης καθαρά απόψεως με έντονο συγκρητιστικό χαρακτήρα, που μας παραπέμπει στο «Εν το Παν», για το οποίο ήδη μιλήσαμε σε προηγούμενο κεφάλαιο.

Είναι συνεπέστεροι τουλάχιστον οι αρχαιολάτρες εκείνοι που απορρίπτουν ολοτελώς τον Χριστιανισμό και τον Ιησού Χριστό, μια και ουδεμία σχέση μπορεί να υπάρξει μεταξύ «Αληθείας και πλάνης «φωτί προς σκότος. . . Χριστώ προς Βελίαλ» (Β' Κορ. στ' 1415).

δ) Δωδεκαθεϊστές και Χριστιανοί και νεοεποχίτες

Όλες αυτές οι προσπάθειες να συμβιβαστούν τα ασυμβίβαστα, να συνυπάρξουν το φως με το σκότος, η Αλήθεια με την πλάνη, η ιστορία με τον μύθο, οδηγούν σε μια ανεξέλεγκτη σύγχυση. Τα διάφορα «νεοπαγανιστικά» κινήματα δεν μπορούν να συμφωνήσουν τελικά στο αντικείμενο της «λατρείας» τους. Ταλαντεύονται ανάμεσα στις πιο ακραίες τοποθετήσεις. Η αντιπαλότης μεταξύ τους ενίοτε είναι ιδιαίτερα σφοδρή (Βλ. δειγματοληπτικά: περ. Διϊπετές, τ. 4. Η αναβίωση της αρχαίας Ελληνικής Θρησκείας, συλλογικό έργο. Εφημ. Ελλην. Θρησκεία και ομώνυμη ιστοσελίδα: «Θάνατος στους συμμορίτες ναζωραίους. Θάνατος στους προδότες «Δωδεκαθεϊστές» Περ. Ελλην. Πάνθεον, κ. α.). 

Η τοποθέτηση τους έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού κυμαίνεται, όπως είδαμε, από σκληρή εχθρική και απαράδεκτα υβριστική μέχρι και την «αναβάθμισή» Του σε «θεό του Ολύμπου». Ανάμεσα σ' αυτές τις τοποθετήσεις βρίσκεται και η νεοεποχίτικη εκδοχή του Ιησού Χριστού, ως του Μεσσία της «παλαιάς εποχής των Ιχθύων».

Σε άρθρο με τίτλο «Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια», ο αρθρογράφος προβαίνει σε μια άνευ προηγουμένου συγκρητιστική προσπάθεια νεοεποχίτικου τύπου και διερωτώμενος αν τελικά θυσιάστηκαν άδικα «οι ιερουργοί της ανθρωπότητας, οι μεγάλοι ιεροφάντες των θρησκειών του ανθρώπου, όπως ο Ζαγρεύς Διόνυσος, ο Άριος-Ράμα, ο Ινδός Κρίσνα, ο Αιγύπτιος Όσιρις, ο Ιησούς. . .» (Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια, εφημ. Ελληνική Αγωγή). Και σε άλλο κείμενο της ίδιας εφημερίδας ο συντάκτης του θεωρεί ότι: «Την διδασκαλία των (αρχαίων) μυστηρίων ακολούθησαν και ενίσχυσαν ή διέδωσαν ακόμη περισσότερο οι Πλατωνικοί, οι Νεοπλατωνικοί, οι Μαθητές, Απόστολοι και Ευαγγελιστές τον Ιησού Χριστού, όπως βεβαιώνουν ο Θεοδώρητος, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης, ο Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ακόμη και ο Αυγουστίνος, που συγκρίνοντας τα δόγματα του Πλάτωνος με τα Χριστιανικά δεν βρήκε διαφορές» (!!) (αυτόθι, υπογραμμίσεις δικές μας). 

Αναγνώστης περιοδικού υποστηρίζει σε επιστολή του ότι «Η γνώμη μου είναι ότι ο Δίας και ο Ιησούς είναι μορφές διαφορετικές αλλά όχι απαραίτητα αντίθετες θεολογικά. Σε κάθε τόπο και χρόνο στην πορεία της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους έχουν παρουσιαστεί μορφές θεανθρώπων-θεών, προφητών και αγίων. . . Αν θέλει, λοιπόν, κανείς να πλησιάσει την αλήθεια δεν μπορεί παρά να συνταιριάξει Δωδεκάθεο, Χριστιανισμό, Βουδισμό, Ισλαμισμό και άλλες θεωρίες» (Χρ. Σπυρίδης, επιστολή στο περ. «Άβατον).

Μέσα σ' αυτή την αφασία, ορυμαγδός συνθημάτων διασταυρώνονται, χωρίς καμμιά λογική συνοχή, μέσα στο ίδιο πολλές φορές κείμενο. Ας δούμε ένα παράδειγμα: «Τα Ελευσίνια Μυστήρια αναβιώνουν! Η εκδίκηση του Ελληνισμού! Ο Ελληνιστικός Χριστιανισμός αρωγός στην προσπαθεί του Έθνους για μια Μεγάλη Ελλάδα. . . Ο Χριστιανισμός εισέβαλε. . . με βία, με εμπρησμούς. . . και δολοφονίες. Όχι ο Χριστιανισμός, κάποιοι εκφραστές του. . . Ο Χριστιανισμός δεν ήρθε ποτέ αντιμέτωπος με την Αρχαία Ελληνική Θρησκεία. Και καταλήγει θριαμβευτικά η «Ομάδα Ε»: «Με μια μαγική συνταγή, θεϊκή θα έλεγα, στους κόλπους του ΕΨΙΛΟΝ, συνεβρέθησαν και συναγωνίζονται Ελληνιστές Χριστιανοί, που έχουν ασπασθεί τα υψηλά ηθικά μηνύματα της διδασκαλίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Ελληνιστές Δωδεκαθεϊστές, εκφραστές των υψηλών φιλοσοφικών νοημάτων, που γέννησαν οι πρόγονοί μας» (Ν. Ντανάκος, περ. GO).

Συνέπεια αυτής της συγχύσεως είναι η δήλωση: «Δεν είμαι διατεθειμένος να λατρέψω τους αρχαίους θεούς. Παραμένω χριστιανός με έναν εντελώς δικό μου τρόπο, ξεριζώνοντας ό,τιδήποτε το εβραϊκό. Παρ' όλα αυτά, αν μπορούσα, και βέβαια θα παντρευόμουν με το ορφικό τελετουργικό, όπως έκανε εκείνος ο καθηγητής και κόντεψαν να τον φάνε» (Ι. Θεοδόσης, επιστολή στο περ. Διϊπετές). 

Δεν λείπει, τέλος, και η αποκρυφιστική νεοεποχίτικη εκδοχή του Χριστού. Ο Χριστός δεν είναι πλέον πρόσωπο. Είναι μια εκδήλωση του Συμπαντικού απρόσωπου «θεού» ή μία κατάσταση μυήσεως: «Η παγκόσμιος παράδοση διδάσκει ότι ο Χριστός είναι μια υλική, ανθρώπινη προσωπική εκδήλωση της Θεότητας επί της Γης. Η εμφάνιση του Χριστού γίνεται κάθε δύο χιλιάδες χρόνια περίπου» (Εφημ. Χρυσή Αυγή). Και σε άλλη συλλογική εργασία διαβάζαμε: «Η λέξη «Χριστός» χρησιμοποιούνταν στά αρχαία ελληνικά μυστήρια για το Νεόφυτο που προετοιμαζόταν για την τελετή της μύησης «Όταν . . . έφθανε το επίπεδο του μυημένου ονομαζόταν Χριστός (ο έχων το χρίσμα). Ήταν ένας όρος που συμβόλιζε μια κατάσταση συνείδησης» (περ. Φαινόμενα). 

Άλλος συγγραφέας, που δηλώνει Χριστιανός Ορθόδοξος και πικραμένος γιατί παρεξηγήθηκε για όσα γράφει περί του Ιησού, προσπαθεί να «γεφυρώσει» το χάσμα μεταξύ της αρχαίας Ελλάδας και της Ορθοδοξίας, επειδή, λέει, «παρατηρείται από την πλευρά των αρχαιολατρών-δωδεκαθεϊστών πραγματικό ΜΙΣΟΣ απέναντι στον Ιησού Χριστό. . .» (Κ. Βελόπουλου, ένθ. άνωτ. ). Η «πίστη» του όμως στον Χριστό είναι μια νεοεποχίτικη αντιχριστιανική κακοδοξία. Ο Χριστός και γι' αυτόν δεν είναι το μοναδικό ιστορικό πρόσωπο που εγεννήθη «εν ημέραις Ηρώδου του βασιλέως» (Ματθ. β' 1) και εσταυρώθη «επί Ποντίου Πιλάτου", αλλά είναι μια «χριστική εμπειρία», την οποία και ο Ιησούς απέκτησε μέσω μυήσεως όπως και άλλοι «μυστικιστές». Ο Ιησούς και για τον συγγραφέα του βιβλίου αυτού δεν είναι Θεός αλλά «κατέστη θείος» και ήταν «ένας θεός» (Θέση όμοια μ' εκείνη των «μαρτύρων του Ιεχωβά»). «Ο Ιησούς, λέει, είναι ένας μυημένος μέσω της εγκατοίκησης της Ύπαρξης του Χριστού μέσα του. . . Ο Χριστός αφυπνίζει το Συμπαντικό Πνεύμα για άλλη μια φορά, αλλά σε ανθρώπινη μορφή, σε παρούσα ύπαρξη» (αυτόθι. Βλ. και κεφάλαιο «Εν το Παν»).

Αυτά τα «αποκαλυπτικά» συναντάμε μέσα στα κείμενα των συγχρόνων ελληνικών «νεοπαγανιστικών» κινημάτων. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει: «Εάν τις υμίν είπη, ιδού ώδε ο Χριστός ή ώδε μη πιστεύσητε. . . ιδού προείρηκα υμίν» (Ματθ. κδ' 23).

Απόσπασμα από το βιβλίο: Ο Νεοπαγανισμός της Νέας Εποχής.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΔΙΑΛΟΓΟΣ TEYXH 37-38 2004

αρχική πηγή

Πατερικός

ΣΧΟΛΙΟ: Πολύ καλή συλλογή πληροφοριών τό κείμενό μας. Αλλά άς προσέξουν αυτή τήν λεπτομέρεια τά αντιαιρετικά γραφεία τών Μητροπόλεων. Τό φαινόμενο   Μαζί Χριστός και Δωδεκάθεο και Νέα Εποχή αντιστοιχεί μέ ακρίβεια στόν Οικουμενισμό. Διότι μέ τήν ένωση τών εκκλησιών καί τών θρησκειών, τό κοινό ποτήριο πού προγραμματίζεται θά είναι ο νέος Ολυμπος.

Αμέθυστος

Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ»

Η ΕΓΚΑΘΙΔΡΥΣΗ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ»

του Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού, Γραμματέως της Σ. Έ. επί των αιρέσεων

Η «Νέα Εποχή του Υδροχόου» είναι γέννημα και θρέμμα της Θεοσοφικής Σχο­λής της αποκρυφίστριας Έλενας Πέτροβνας Μπλαβάτσκυ. Τον όρο αυτό με την σημερινή του έννοια χρησιμοποιεί και η «σχισματική» θεοσοφίστρια-αποκρυφίστρια Άλικη Μπέιλυ (Beiley)¹, ήδη από το 1920. Τα «μηνύματα», που όπως υποστη­ρίζει, ελάμβανε η Μπέιλυ δήθεν από ένα Δάσκαλο, ονομαζόμενο «ο Θιβετιανός» (μαθητής κατά την θεοσοφική διδασκα­λία του Dywal Khul), τα κατέγραψε σε μια σειρά βιβλίων της, μεταξύ των οποίων εί­ναι και το βιβλίο με τον τίτλο «Η επανεμφάνισις του Χριστού». Στα «μηνύματα» αυτά συμπεριλαμβάνεται και η εντολή για την ανάγκη εγκαθίδρυσης μιας «Νέας Παγκοσμίας Θρησκείας», που να συνάδει και να εναρμονίζεται με τις δοξασίες και τα «πιστεύματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου». Αυτή η «Νέα Παγκόσμια Θρη­σκεία» θα συνοδεύει την «επανεμφάνιση τον Χριστού της Νέας Εποχής» και κατά συνέπεια θα ασκείται από τους "πιστούς" του, αντικαθιστώντας κάθε άλλη θρησκεία και λατρεία που ασκείται σήμερα.

Ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Προτού όμως προχωρήσουμε, για να δούμε ποια θα είναι, κατά την Μπέιλυ, αυ­τή η «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», πρέπει, να επισημάνουμε ότι ο θεοσοφικός «Χριστός» της Μπέιλυ ο «Χριστός» της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» ουδεμία σχέση έχει με τον Αληθινό Χριστό, τον Ιησού Χριστό των Ευαγγελίων. Ο «Χριστός» της Μπέιλυ είναι μια καθαρά νεοεποχίτικη-αποκρυφιστική εκδοχή του Χριστού, είναι ο «Υδροχοϊκός Χριστός». Ο «Χριστός» δεν εί­ναι πλέον πρόσωπο, αλλά μία κατάσταση, η «χριστική κατάστασις ή συνείδησις». Στο πιο πάνω βιβλίο της γράφει: «Υπάρχει μια διαρκώς μεγεθυνομένη και αναπτυσσόμε­νη πίστη ότι, εντός μας υπάρχει ο Χριστός, όπως υπήρχε και εντός του Διδασκάλου Ιησού και η πίστις αυτή θα μεταβάλη τα πράγματα του κόσμου, και ολόκληρη την στάση της άνθρωπότητος απέναντι της ζωής»². Και σε άλλο βιβλίο της γίνεται πιο σαφής: «Η ιδέα ενός προσωπικού Χριστού πρέπει να εκλείψει και να αντικαταστα­θεί από τον Χριστό σαν ζωή και ελπίδα για όλους μας»³.

Στην ίδια γραμμή βρίσκεται, βεβαίως, και η «προκάτοχος» της Μπέιλυ στην Θεο­σοφία Έλενα Πέτροβνα Μπλαβάτσκυ. Και γι' αυτήν, ο «Χριστός» είναι ο «κοσμικός Χριστός» και βρίσκεται μέσα σε κάθε άν­θρωπο. «Ο Χριστός», λέει η Μπλαβάτσκυ, «ο αληθινός εσωτερικός ΣΩΤΗΡ δεν είναι άνθρωπος, άλλά η ΘΕΙΑ ΧΑΡΗ μέσα σε κά­θε ανθρώπινη ύπαρξη»⁴. «Ο όρος "Χριστός" η "χριστική κατάσταση"», συνεχίζει, «ήταν πάντοτε συνώνυμος με τον όρο "Μαχατμική κατάσταση", δηλαδή ένωση του άνθρωπου με τη θεία αρχή μέσα τον. Όπως λέει ο Παύ­λος (Εφεσ. 3,17): "κατοικήσαι τον Χριστόν δια της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών". Που σημαίνει, "ώστε να βρείτε τον Χριστό μέσα στον εσωτερικό σας άνθρωπο μέσω της γνώσεως και όχι μέσω της πίστεως"» (sic)⁵.

Η «χριστική» αυτή κατάσταση κατα­λαμβάνεται κατά καιρούς από «Παγκόσμιους Αβατάρες» ή «Σωτήρες», ένας από τους οποίους υπήρξε και ο Ιησούς Χρι­στός, κατά την «Εποχή των Ιχθύων». Σή­μερα όμως άλλος είναι ο «ζων Χριστός», τον όποιον αποδέχεται και κηρύττει η «Νέα Εποχή». Γράφει η Μπέιλυ εν προ­κειμένω: «Ό,τι πρέπει να μας απασχόλη­ση είναι ο ζων, ο εν δράσει, ο σκεπτόμενος Χριστός και να ενθυμούμεθα πάντοτε ότι η ιστορία του Ευαγγελίου είναι αιωνίως αληθής και ότι χρειάζεται μόνον να ερμηνενθή εκ νέον, υπό το φως της θέσεως της εις την μακράν διαδοχήν των θείων αποκα­λύψεων. Μέρος αυτής της συνεχείας απο­τελεί η προ δύο χιλιάδων ετών αποστολή Τον επί της γης και δεν αποτελεί ιστορίαν χωριστήν, άσχετον με το παρελθόν, που υπογραμμίζει απλώς μίαν 33ετή περίοδον, χωρίς να παρέχη καμμίαν σαφή ελπίδα δια το μέλλον»⁶.

Τελικά, ο νεοεποχίτικος «Χριστός» της Μπέιλυ είναι ένας «Παγκόσμιος Εκπαιδευτής και αι Εκκλησίαι είναι απλώς μία από τας οδούς διδασκαλίας τας οποίας θα χρη­σιμοποίηση»⁷. «Υπό έποψιν θρησκείας μπορεί να είναι Χριστιανός ή Βουδιστής η και να μην έχη καμμίαν απολύτως θρησκείαν»⁸. Πάντως, η έλευση του «αποτελεί ένα πνευ­ματικόν συμβάν, που έρχεται προς ημάς δια να επιφέρη μεγάλας μεταβολάς ή μεγάλας επανορθώσεις, δια να εγκαινίαση ένα νέον πολιτισμόν»⁹.

Αυτός ο «Χριστός» θα είναι ο νέος «Αβατάρ», που έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία», στην οποία θα συγχωνευθούν όλες οι θρησκείες. «Ο Χριστός δεν έχει θρησκευτικούς φραγμούς εις την συνείδησίν Του. Δεν Τον ενδιαφέρει ποίαν πίστιν ακολουθεί ο άνθρωπος». Και τούτο διότι μέχρι τώρα και «επί δύο χιλιά­δες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιε­ραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθητάς εξ όλων των θρησκειών»¹⁰.

Αυτός ο «Χριστός» είναι ο «Αναμενόμε­νος» της «Νέας Εποχής», που ταυτίζεται με τον Μαϊτρέγια, τον Βοδδισάττβα ή τον Ιμάμ Μαχντί. Ο «Χριστός» που θα έλθει, λέει, «δεν θα είναι όπως ο Χριστός που (κα­τά το φαινόμενον) μας εγκατέλειψε. Δεν θα είναι ο "άνθρωπος των θλίψεων", δεν θα είναι μια σιωπηλή, στοχαστική φυσιογνωμία˙ θα είναι ο Κήρυξ λόγων πνευματικών, που δεν θα έχουν ανάγκην ερμηνείας και ούτε θα τους δοθή εσφαλμένη ερμη­νεία, διότι Εκείνος θα είναι παρών δια να υποδεικνύη την αληθή έννοιαν... Επί δύο χι­λιάδες έτη υπήρξεν ο υπέρτατος Αρχηγός της Αοράτου Εκκλησίας, της Πνευματικής Ιεραρχίας, η οποία απαρτίζεται από μαθη­τάς εξ όλων των θρησκειών. Αναγνωρίζει και αγαπά εκείνους οι οποίοι δεν είναι μεν Χριστιανοί, άλλ' οι οποίοι διατηρούν την πίστιν των προς τους ιδρυτάς της θρη­σκείας των, τον Βούδδαν, τον Μωάμεθ και άλλονς»¹¹.

«Πρώτα άπ' όλα», γράφουν, «πρέπει να επανέλθουμε σ' ένα παλιό θέμα και να δηλώσουμε ξανά ότι ο Χριστός δεν είναι ένας Ιεροφάντης μεγαλόπρεπους αναστήματος που διαμένει κάπου έξω από το χονδροειδή υλικό κόσμο. Κατά πρώτο λόγο είναι ένα απρόσωπο, απεριόριστο Ον που εκδηλώνεται σαν Φως, Δύναμη, Ισχυρό πεδίο Ακτι­νοβολίας», Rijckenbrgh J.V., Ο ερχόμενος νέος άνθρωπος, σ. 30.

Αυτός λοιπόν ο «Χριστός» έρχεται για να εγκαθιδρύσει την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία».

 
Τα χαρακτηριστικά της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας»

Ποια όμως θα είναι τα κύρια χαρακτηρι­στικά αυτής της «Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας» και ποιοί οι τρόποι της επικράτη­σης της; Εδώ θα περιοριστούμε μόνο στα όσα γράφει η Αλ. Μπέιλυ στο πιο πάνω βιβλίο της (υπάρχουν βέβαια και πλήθος άλλων παρομοίων κειμένων εκφραστών της «Νέας Εποχής»).

Πρωτίστως, πρέπει να πούμε ότι για την «Νέα Εποχή», γενικώς, η δισχιλιετής εποχή του Χριστιανισμού θεωρείται ως εποχή περιορισμού, στενότητας, κυριαρ­χίας των εντολών, καταπίεσης, πολέμων, δίωξης των ελεύθερα σκεπτόμενων αν­θρώπων και καταστροφής της φύσης. Με την «Νέα Εποχή του Υδροχόου» εισερ­χόμαστε στην εποχή του φωτός, της αρμονίας, της δικαιοσύνης, «της αδελφότητος, της συναδελφότητος, της παγκοσμίου συνεργασίας και μιας ειρήνης, η οποία να βασίζεται εις ορθάς μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις»¹². Όλη αυτή η «ιδανική» κατά­σταση θα επιτευχθεί με την εγκαθίδρυ­ση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας», η οποία θα έχει τα χαρακτηριστικά τα απαραίτητα για την δημιουργία μιας «νέ­ας συνείδησης».

Ο «Χριστός», μαζί με την «Πνευματική Ιεραρχία», της οποίας ηγείται, δεν θα κα­ταστρέψουν «όλα όσα η ανθρωπότης έχει θεωρήσει μέχρι τούδε ως "αναγκαία δια την σωτηρίαν"... Όταν θα εμφανισθή και πάλιν ο Χριστός, τα επουσιώδη ασφαλώς θα εκλείψουν θα παραμείνουν εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν, επί των οποίων θα κατορθώση Αυτός να ανεγείρη την νέον εκείνην παγκόσμιον θρησκείαν, που όλοι οι άνθρωποι αναμένουν».

Ως «επουσιώδη», η Μπέιλυ θεωρεί και χαρακτηρίζει, βεβαίως, τα ουσιώση χαρα­κτηριστικά κάθε θρησκείας και ιδιαζόντως του Χριστιανισμού, στην κατάργηση των όποιων στοχεύει. Από την άλλη πλευρά, ως «εκείνα που θεμελιώνουν την πίστιν» ουσιαστικά εννοεί το συγκρητιστικό απο­τέλεσμα της συγχώνευσης διαφόρων θρη­σκευτικών «πίστεων» και «παραδόσεων», που συμφωνούν με τις αποκρυφιστικές δοξασίες της «Νέας Εποχής».

Κατά την Μπέιλυ, όπως και για κά­θε θεοσοφική και αποκρυφιστική ομάδα, όλες οι θρησκείες και οι «παραδόσεις» είναι ίδιες. Είναι «ατραποί», διαφορετικά μονοπάτια, που ξεκινούν από την ίδια «πηγή» και καταλήγουν στο ίδιο αποτέ­λεσμα. Γράφει χαρακτηριστικά η Μπέιλυ: «Αι Εκκλησίαι της Δύσεως επίσης, χρειά­ζονται και αύται ν' αντιληφθούν ότι, κατά βασιν, δεν υπάρχει ειμή μία και μόνη Εκ­κλησία, πλην δεν είναι ανάγκη η μία αυτή Εκκλησία να είναι ο ορθόδοξος Χριστιανι­κός θεσμός ο Θεός εργάζεται κατά τρό­πους πολλούς, δια πολλών πίστεων και δια πολλών θρησκευμάτων δια της ενώσεως των θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αλη­θείας. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που επιβάλλουν την εξάλειψιν των επου­σιωδών διδασκαλιών και, με την υπογράμμισιν εκείνων που ενισχύουν την ενότητα των, θ' αποκαλυφθή η πληρότης της αλη­θείας. Αυτό ακριβώς θα κάμη η νέα παγ­κόσμιος θρησκεία και η επιτέλεσις αυτού του έργου θα προχώρηση γρήγορα με την επανεμφάνισιν του Χριστού»¹⁴.

Και σε άλλο βιβλίο της η Μπέιλυ επανα­λαμβάνει: «Οι εκπρόσωποι όλων των πίστε­ων συναντώνται σήμερα για να συζητήσουν την δυνατότητα ευρέσεως μιας βάσεως τέ­τοιας παγκοσμιότητος και αλήθειας πάνω στην οποία να μπορούν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και στην οποία να μπορεί να βα­σισθεί η ερχόμενη παγκόσμια θρησκεία»¹⁵.

Συνοψίζοντας τις θέσεις της Μπέιλυ, ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, γράφει: «Πί­σω λοιπόν, από κάθε θρησκεία, χριστιανι­κή, βουδιστική, μωαμεθανική, ροδοσταυρική, θεοσοφική, αποκρυφιστική, κρύβεται η ίδια "Πηγή" και η ίδια "Σοφία". Η καθεμιά από αυτές αποτελεί ξεχωριστό δρόμο, που προσαρμόζεται στην ιδιοσυγκρασία του κα­θενός. Γι' αυτό, και οι "ερευνητές της αλή­θειας", καθώς προχωρούν, "εξαλείφουν ό,τι είναι επουσιώδες", καταλήγουν σε "ένα εσώτερο σώμα αληθειών, που είναι το ίδιο σε κάθε θρησκεία". Αυτό η κίνηση το αποκαλεί "αποκρυφισμό" και "επιστήμη εκείνου που είναι κρυμμένο και καλυμμένο"»¹⁶.

Η Μπέιλυ καταγράφει στο βιβλίο της και πως οραματίζεται την «Νέα Παγκό­σμια Θρησκεία»: «Οραματιζόμεθα ωσαύ­τως μίαν νέαν και ζωτικήν παγκόσμιον θρησκείαν, μίαν πίστιν καθολικήν η οποία θα έχη τας ρίζας της εις το παρελθόν, άλ­λα θ' αποσαφηνίζη την ανατέλλουσαν νέαν ωραιότητα και την επερχομένην ζωτικήν αποκάλυψιν»¹⁷.

Στην διαδικασία για την εγκαθίδρυση της «Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας» θεμε­λιώδη ρόλο διαδραματίζει η «Πνευματι­κή Ιεραρχία». Όσοι αποτελούν αυτή την «Πνευματική Ιεραρχία» είναι οι «Πνευμα­τικοί Εκτελεσταί του Σχεδίου του Θεού» και είναι ενταγμένοι στον «Νέον Όμιλον Εξυπηρετητών του Κόσμου... Άλλοι Τους ονομάζουν Πνευματικήν Ιραρχίαν, άλλοι Κατοικίαν του Φωτός, Κέντρον όπου ευρί­σκονται οι Διδάσκαλοι της Σοφίας, Μεγάλην Λευκήν Στοάν»¹⁸.

Στην προσπάθεια αυτή, λέει η Μπέι­λυ, πρέπει να επιδιωχθεί, άφ' ενός μεν, η αλλαγή της περί Θεού ιδέας, την οποία μέχρι σήμερα διδάσκει στους ανθρώπους η Εκκλησία και η αποδοχή της «συνεχείας της θείας αποκαλύψεως» και, άφ' ετέρου, η παραδοχή «του Νόμου της Αναγεννήσεως και του Νόμου της Αιτίας και του Αποτελέ­σματος», δηλαδή της ινδουιστικής και νεοεποχίτικης δοξασίας της μετενσάρκωσης και του κάρμα¹⁹.

Κατά την Μπέιλυ, ήδη από τις μέρες της (πέθανε το έτος 1949) η σημερινή αν­θρωπότητα έχει κατάλληλα προετοιμα­σθεί, ώστε να αποδεχθεί αυτή την «Νέα Παγκόσμια Θρησκεία»: «Βραδέως σήμε­ρον, η ιδέα μιας παγκοσμίου θρησκείας και η ανάγκη της εμφανίσεως της, γίνεται ευ­ρέως επιθυμητή και εργασία συντελείται δια την πραγματοποίησίν της. Η συγχώνευσις των πίστεων αποτελεί τώρα έδα­φος συζητήσεων. Της νέας παγκοσμίου θρησκείας τα βάθρα θα τα καθορίσουν όσοι εργάζονται εις τον τομέα της θρη­σκείας. Αυτό είναι το έργον στοργικής συν­θέσεως και θα υπογραμμίζη την ενότητα και την συναδελφότητα του πνεύματος. Η ομάς αυτή εργατών, είναι, υπό ωρισμένην έννοιαν αγωγός της δραστηριότητος του Χριστού, του Παγκοσμίου Εκπαιδευτού. Την εξέδραν της νέας παγκοσμίου θρησκεί­ας θα την κατασκευάσουν πολλαί ομάδες, αι οποίαι εργάζονται υπό τας εμπνεύσεις του Χριστού»²⁰.

Τρόποι εγκαθίδρυσης της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας".

Για την επιβολή και την εγκαθίδρυ­ση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας" η Μπέϊλυ υποδεικνύει "τας μεγάλας γενικάς γραμμάς" και μερικούς "πρακτικούς" τρό­πους, τους οποίους θεωρεί απαραίτητους.

Πρώτο όμως μέλημα της Μπέϊλυ είναι να "ξεκαθαρίσει" ότι στην "Νέα Παγκό­σμια Θρησκεία" δεν έχει θέση η "προσευ­χή" και η "λατρεία", όπως αυτές ασκούν­ται μέχρι σήμερα. Αντ' αυτών εισάγεται η "επιστήμη της Επικλήσεως" ("Μεγάλη Επίκλησις", με τα τρία είδη της) και της "Προκλήσεως". Το έργο της "Επικλήσε­ως", το οποίο "είναι η κλείς της μελλούσης παγκοσμίου θρησκείας", θα εκτελείται μεν από εξασκημένες προς τούτο "μάζες αν­θρώπων", όμως θα αποτελεί κυρίως έργο εμπείρων ατόμων "που έχουν εκγυμνάσει τον νουν των διά του ορθού διαλογισμού, που γνωρίζουν την δύναμιν των μαγικών τύπων, των μαντραμς η μαγικών επωδών και των επικλήσεων και οι οποίοι εργάζον­ται συνειδητώς"^[21].

Η αντικατάσταση της προσευχής με τον διαλογισμό και η σύνδεση τούτου με τα ινδουϊστικά "μάντραμς", τους "μαγικούς τύ­πους" και τις "μαγικές επωδούς", αποκαλύ­πτουν κατά τον πλέον σαφή και κατηγορη­ματικό τρόπο τον μαγικό, αποκρυφιστικό και αντιχριστιανικό χαρακτήρα της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας".

Στην συνέχεια η Μπέϊλυ προτείνει και "πρακτικούς" τρόπους, με τους οποίους θα επιτευχθεί η εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας". Μεταξύ αυτών, ιδιαίτερη σημασία και προτεραιότητα δίνει στην καθιέρωση τριών μεγάλων "κυρίων" εορτών της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκεί­ας" και βεβαίως, ως γνήσιο τέκνο της "Νέ­ας Εποχής", τις συνδέει με την αστρολογία και τον ζωδιακό κύκλο. "Η θέσπισις μερι­κών μεγαλειτέρων εορτών εν σχέσει με την Σελήνην και, εις μικρότερον βαθμόν με τον Ζωδιακόν, θα προκαλέση την ενίσχυσιν του πνεύματος της επικλήσεως και την, συνε­πεία τούτου, εισροήν των προκαλουμένων επιρροών"^[22]. Η θέσπιση αυτών των τριών "κυρίων" και παγκοσμίων εορτών θα δη­μιουργήσει μία "ομοιομορφία εις τα τυπικά των θρησκειών του κόσμου", λέει η Μπέϊλυ, "θα βοηθήση τους ανθρώπους παντού να ενισχυθούν αμοιβαίως εις το έργον των και να ισχυροποιήσουν εις μέγαν βαθμόν τα ρεύ­ματα της σκέψεως, που κατευθύνονται προς τας Πνευματικάς Ζωάς, που αναμένουν. Επί του παρόντος, η Χριστιανική θρησκεία έχει τας μεγάλας εορτάς, οι Βουδδισταί εορτά­ζουν την σειραν των διαφόρων ιδικών των πνευματικών γεγονότων, και οι Ινδουϊσταί έχουν και εκείνοι άλλον κατάλογον αγί­ων ημερών. Εις τον κόσμον του μέλλοντος, όταν θα όργανωθή, όλοι οι με πνευματικάς προθέσεις και τάσεις ανθρωποι παντού, θα εορτάζουν τας ιδίας αγίας ημέρας. Αυτό θα επιφέρη την συγκέντρωσιν και εναποθήκευσιν των πνευματικών πόρων και μίαν κοινήν πνευματικήν προσπάθειαν, επί πλέον δε και την ταυτόχρονον πνευματικήν έπίκλησιν. Η δνναμικότης ενός τοιούτου γεγονότος είναι προφανής"²³.

Με το σχέδιο αυτό, που προτείνει η Μπέ­ϊλυ, δεν θα υπάρχουν πλέον ξεχωριστές εορτές για κάθε θρησκεία, αλλά όλοι μαζί θα εορτάζουν "γεγονότα" των διαφόρων "παραδόσεων", μέσα βεβαίως σε έναν τε­ρατώδη θρησκευτικό συγκρητισμό-χοανη, ο οποίος είναι προφανές ότι ανατρέπει ολόκληρη την χριστιανική διδασκαλία και την πίστη στην μοναδικότητα του Ιησού Χριστού.

Συγκεκριμένα, η Μπέϊλυ "υποδεικνύ­ει" τρεις κατ' έτος "κύριες εορτές" προ­σπαθώντας συγχρόνως να "προφητεύση", όπως γράφει, "την φύσιν των παγκοσμίων εορτών του μέλλοντος". Οι "κύριες" αυτές εορτές θα συμπίπτουν με τρείς διαδοχικές πανσελήνους των μηνών Απριλίου, Μαΐ­ου και Ιουνίου. Με βάση αυτές τις "κύριες εορτές" θα καθιερωθούν και άλλες μικρό­τερες κοινές για όλους εορτές, οι όποιες θα καλύπτουν ολόκληρο τον ζωδιακό κύκλο. Οι τρεις "κύριες εορτές" θα είναι οι ακό­λουθες:

α) Η "Εορτή του Πάσχα". "Είναι η εορτή του ανασταντος, ζώντος Χριστού, του Εκπαιδευτού όλων των ανθρώπων, του Αρχηγού της Πνευματικής Ιεραρχίας... Η εορτή καθορίζεται παντοτε από την ήμερομηνίαν της πρώτης Πανσελήνου της ανοίξε­ως και αποτελεί την μεγάλην Χριστιανικήν Εορτήν της Δύσεως"²⁴.

Βεβαίως, εδώ ο αναγνώστης δεν πρέ­πει να παραπλανηθεί από την χρήση των όρων "ανασταντος", "Χριστός" και "Χρι­στιανική Εορτή". Ο όρος "Χριστός" της Μπέϊλυ συνοδεύεται από τον κατηγορη­ματικό προσδιορισμό "ζων". Τούτο σημαί­νει ότι δεν εννοείται ο ιστορικός Ιησούς Χριστός, αλλά ο "ζων" σήμερα "Χριστός" της "Νέας Εποχής" -και εν προκειμένω ο "Χριστός" της Θεοσοφίας και του Αποκρυ­φισμού- που μπορεί να είναι ο Μαϊτρέγια η κάποιος άλλος ζωντανός δήθεν "Χριστός", δηλαδή μιά "χριστική κατάστασις". Γι' αυ­τό και ο "Χριστός" αυτός προσδιορίζεται ως "Εκπαιδευτής όλων των ανθρώπων" και ως "Αρχηγός της Πνευματικής Ιεραρ­χίας". Επομένως, Η "Εορτή του Πάσχα" της Μπέϊλυ δεν έχει καμμία σχέση με το Χριστιανικό Πάσχα και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού. Τόσον η χρήση του όρου "Εορτή του Πάσχα", όσο και η σύνδεση του με την πανσέληνο της εαρινής ισημε­ρίας είναι παραπλανητικά.

β) Η "Εορτή του Βεσάχ". "Είναι η εορτή του Βούδδα, του Πνευματικού Μεσολαβητού μεταξύ του υψίστου πνευματικού κέντρου της Σαμπάλλας και της Ιεραρχίας... Η εορ­τή αυτή θα καθορίζεται παντοτε εν σχέσει προς την Πανσέληνον του Μαΐου, όπως συμ­βαίνει και σήμερον. Είναι η μεγάλη εορτή της Ανατολής"²⁵.

Κατά την εορτή αυτή , λέει η Μπέϊλυ, "ανά παν έτος (κατά την έορτήν του Βεσάκ, της Πανσελήνου του Μαΐου), ο Βούδας επι­κοινωνεί με την ανθρωπότητα, διά του Χρι­στού και της συγκεντρωμένης και με προσοχήν παρακολουθούσης Ιεραρχίας"²⁶.

Η Μπέϊλυ μεταφέρει και ένα "παλαιό θρύλο, ο όποιος έχει σήμερον εφαρμογήν και παρέχει την κλείδα των σχέσεων του Χριστού με τον Βούδδαν", σύμφωνα με τον οποίο, "υπό συμβολικήν μορφήν", ο Βούδδας, όταν έφθασε στην φώτιση "προέβλε­ψε την εποχήν κατά την οποίαν ο Αδελφός Του, ο Χριστός, θα ειργάζετο εις το έργον της Μεγάλης Υπηρεσίας" και για να βοη­θήσει τον "Χριστόν", "αφήκεν οπίσω Του (προς χρήσιν του Χριστού), εκείνο που φέρει το μυστηριώδες όνομα "τα ενδύματα Του". Εκληροδότησε και αφήκε εις κάποιο μέρος ασφαλές, το σύνολον της συναισθηματικής- διαισθητικής Του φύσεως, εκείνο το "οποίον μερικοί ονομάζουν αστρικόν σώμα, καθώς και το σύνολον της γνώσεως και της σκέψε­ως Του, που ονομάζεται ο νους η το νοητικόν Τον σώμα"²⁷.

Κατά συνέπεια, και η εορτή αύτη του βουδιστικού Βεσάχ σχετίζεται και συνδέε­ται με τον "Χριστό", όπως τον θέλει και τον φαντάζεται η "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" της Μπέϊλυ.

γ) Η τρίτη "κυρία" παγκόσμια εορτή εί­ναι η "Εορτή της Καλής Θελήσεως". "Αύ­τη θα είναι η εορτή τον Πνεύματος της ανθρωπότητος... και θα είναι αφιερωμένη εις την έκφρασιν ορθών σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Η Εορτή αυτή θα καθορίζεται κατ' έτος εν σχέσει με την Πανσέληνον του Ιουνίου. Θα είναι η ημέρα κατά την οποίαν θ' αναγνωρίζωνται η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος... Κατ' έτος, κατά την ημέραν αυτήν, ο Χριστός κηρύσσει την τελευταίαν ομιλίαν του Βούδδα ενώπιον της σνγκεντρωμένης Ιεραρχίας"²⁸.

Κατά την εορτή αυτή, λοιπόν, θα εορτά­ζεται "η πνευματική και η θεία φύσις της ανθρωπότητος". Δηλαδή θα λατρεύεται η θεοποιημένη ανθρώπινη φύση, αφού, κατά την "Νέα Εποχή", ο ανθρωπος είναι κατ' ουσίαν "θεός", "εκροή" η "εκδήλωση" του "θεού", μέρος του συμπαντικού "Ενός" ή "Όλου".

Αυτές οι τρεις εορτές , συμπληρώνει η Μπέϊλυ, αν και δεν συσχετίζονται μετα­ξύ τους, ήδη εορτάζονται σήμερα, αλλά χωριστά η καθεμιά. Όμως, "Η ημέρα καθ' ην και αι τρεις αύται Εορταί θα τηρούν­ται καθ' όλον τον κόσμον πλησιάζει και δι' αυτών μία μεγάλη πνενματική ενότης θα επιτευχθή και τα αποτελέσματα της Με­γάλης Προσεγγίσεως, που ευρίσκεται τόσον πλησίον μας κατ' αυτήν την εποχήν, θα στα­θεροποιηθούν με την χρήσιν της ομαδικής επικλήσεως της ανθρωπότητος καθ' όλον τον πλανήτην"²⁹.

Με βάση αυτές τις "κύριες" εορτές θα καθιερωθούν στην συνέχεια και άλλες μικρότερες κοινές εορτές, συνδεδεμένες πάντοτε με την πανσέληνο εκάστου μη­νός, ώστε έτσι να καλύπτεται ολόκληρος ο ζωδιακός κύκλος. Όμως και οι μικρότερες αυτές κοινές εορτές "θ' αναγνωρίζονται ως έχουσαι επίσης ζωτικήν σπουδαιότητα". Όλες αυτές οι εορτές "Θα εμπεδώσονν εις την συνείδησιν των ανθρώπων τας θείας ιδιότητας". Στην εμπέδωση και κατάκτηση αυτών των "θείων ιδιοτήτων" θα φθάσουμε" με την ενδελεχή μελέτην της φύσεως κά­ποιον αστερισμού η αστερισμών, που ασκούν επίδρασιν επί των μηνών αυτών. Ο Αιγόκε­ρως, π.χ. (τον Δεκέμβριον), θα εφιστά την προσοχήν μας εις την πρώτην μύησιν, την γέννησιν του Χριστού εις το σπήλαιον της καρδίας και θα μάς υποδεικνύει την αναγκαιούσαν εξάσκησιν διά να επέλθη το μέγα τούτο γεγονός εις την ζωήν του ατόμου... Κατ' αυτόν τον τρόπον, αι δώδεκα ετήσιαι εορταί θα αποτελέσονν την αποκάλυψιν της θεότητος... και θα εκφράζεται πλήρως η σχέσις του Συνόλου προς το μέρος και του μέρους προς το Σύνολον τούτο"³⁰.

Σε όλη αυτή την διαδικασία του καθο­ρισμού των κοινών παγκοσμίων εορτών είναι φανερή η στενή σχέση της Μπέϊλυ και γενικώτερα της Θεοσοφίας με τον Απο­κρυφισμό, αλλά και με την Αστρολογία, η οποία αποτελεί την βάση και το ιδεολογικό υπόβαθρο της "Νέας Εποχής του Υδροχόου".

Οι δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της.

Υπάρχουν όμως και δυσκολίες για την εγκαθίδρυση της "Νέας Παγκόσμιας Θρησκείας", τις οποίες η Μπέϊλυ δεν παρα­λείπει να επισημάνει. Κατά την Μπέϊλυ, Λοιπόν, δύο είναι οι συντελεστές που δυ­σκολεύουν και περιορίζουν την σημερινή ευκαιρία της επανεμφάνισης του "Χρι­στού": "1. Η αδράνεια του συνήθους Χρι­στιανού η του πνευματικώς σκεπτόμενου ανθρώπου, εις κάθε χώραν - της Ανατολής ή της Δύσεως. 2. Η έλλειψις του χρήματος διά το έργον της προετοιμασίας"31. Μάλιστα, θεωρεί ότι ο δεύτερος "συντελεστής", "Η έλλειψις Οικονομικής ενισχύσεως του έρ­γου του Χριστού", είναι ίσως η κυριωτέρα δυσκολία και εις πολλούς ενίοτε φαίνεται ότι αποτελεί δυσκολίαν ανυπέρβλητον". Καί τούτο διότι "Περιλαμβάνει το πρόβλημα της αληθούς οικονομικής κηδεμονίας και της δι­οχετεύσεως αναλόγων χρηματικών ποσών εις αγωγούς, οι όποιοι θα βοηθήσουν, κατά τρόπον οριστικόν, εις το έργον της προετοι­μασίας διά την επιστροφήν του Χριστού". Πρός τον σκοπόν αυτόν, οι "πνευματικοί εργάται... Οφείλουν να συστήσουν το συνδικάτον, το ίδρυμα η την οργάνωσιν εκείνην, η οποία θα διαχειρίζεται το προσφερόμενον χρήμα"³².

Εαν λοιπόν δεν εργασθούν σωστά και εντατικά οι οπαδοί του, οι "πνευματικοί εργάται", δεν μπορεί να "επανεμφανισθή" ο "Χριστός" της "Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας", διότι -ως φαίνεται- η επανεμφάνιση του δεν καθορίζεται από την δική του ελεύθερη βούληση, αλλά "από την ιδικήν μας εργασίαν εξαρτάται η έλευσίς Του"³³. Η έλευση του εξαρτάται ακόμη από την εμπέδωση ορθών σχέσεων μεταξύ των αν­θρώπων, έργο στο οποίο πρέπει να αφοσι­ωθούν οι οπαδοί του.

Αντιθέτως, η Εκκλησία στο θέμα αυτό "παρενέβαλε εμπόδια εις το διάστημα των αιώνων και δεν το υπεβοήθησε, λόγω του φανατικού της ζήλου να κάμη όλους τους λαούς "Χριστιανους" και όχι οπαδούς του Χριστού. Εξήρε την Χριστιανικήν διδασκαλίαν και όχι την αγάπην και την στοργικήν κατανόησιν, όπως την παρουσίασε με το πα­ράδειγμα Του ο "Χριστός". Η Εκκλησία εκύρυξε τον φλογερόν Σαούλ τον Ταρσέα, και όχι τον πράον ξύλουργόν της Γαλιλαίας"34.

Η Μπέϊλυ κατηγορεί ακόμη την Εκκλη­σία και τους θεολόγους της ότι έδωσαν εσφαλμένες ερμηνείες της ιστορίας των Ευαγγελίων και διαστρέβλωσαν την "αρ­χική, κρυστάλλινη αγνότητα της". Έτσι, "Ό Χριστός παρίσταται σήμερον ως γεν­νηθείς κατά τρόπον ουχί φυσιολογικόν, ως διδάξας και κηρύξας επί τρία έτη και κατόπιν σταυρωθείς και τέλος ως ανα­στηθείς και εγκαταλείψας την ανθρω­πότητα διά να "καθίση έκ δεξιών του Πατρός" εν επιβλητική πομπή εις τόπον άγνωστον. Επίσης, όλαι αι άλλαι προ­σεγγίσεις προς τον Θεόν από οιονδήποτε άλλον λαόν, και εις οιανδήποτε εποχήν και χώραν, θεωρούνται παρά των ορ­θοδόξων Χριστιανών ως προσεγγίσεις εσφαλμέναι, ως εκτελούμεναι από τους υποτιθεμένους "εθνικούς" και ως έχουσαι ανάγκην της Χριστιανικής παρεμβάσεως... Ολόκληρος η σπουδαιότης απεδόθη, όπως όλοι γνωρίζομεν, εις την "δι' αίματος θυσίαν του Χριστού" επί του Σταυρού και εις την σωτηρίαν, η οποία εξαρτάται από την αναγνώρισιν και αποδοχήν της τοιαύτης θυσίας. Η διά μεσολαβήσεως συνταύτισις με την Θεότητα, αντικατέστησε την πεποίθησιν, την οποίαν ο Ίδιος ο Χριστός μάς συνέστησε να έχωμεν εις την ιδικήν μας θεότητα» (sic)³⁵

Με αυτή την "εσφαλμένη" διδασκαλία της η Εκκλησία συνετέλεσε στην καθυστέ­ρηση της επανεμφανισης του "Χριστού", καταστρέφοντας μέσα στίς ψυχές των ανθρώπων την "πεποίθηση" για την δική τους "θεότητα". 

Παρ' όλα ταύτα, η Μπέϊλυ είναι αισιό­δοξη ότι όλα τα εμπόδια μπορούν να υπερ­πηδηθούν. Έτσι, θα έλθει η εποχή κατά την οποία "η διοίκησις θα είναι εις χείρας ενός λαού πεφωτισμένου- οι άνθρωποι αυ­τοί δεν θα ανέχονται να υπάρχη αυθεντία εις καμμίαν Εκκλησίαν η ολοκληρωτισμός εις οιονδήποτε πολιτικόν σύστημα- δεν θ' ανέχωνται, ούτε θα επιτρέπουν να διοική οιονδήποτε σώμα αποτελούμενον από αν­θρώπους, που αναλαμβάνουν να τους πεί­σουν ότι οφείλουν να πιστεύουν διά να σωθούν η ποίαν κυβέρνησιν οφείλουν να δεχθούν"³⁶.

Με την παρέμβαση της "Πνευματικής Ιεραρχίας", αλλά και του ίδιου του "Χρι­στού", υπάρχουν ήδη "πεφωτισμένοι άν­θρωποι", όπως είναι ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του Κόσμου", και εργά­ζονται σ’ αυτό το έργο. Άνδρες και γυναί­κες παντού και εις κάθε τομέα της ζωής, εξαγγέλλουν τας νέας αυτάς αληθείας, που εις το μέλλον θα διέπουν την ζωήν των ανθρώπων συνιστούν τας νέας εκείνας οργανώσεις, τας κινήσεις και τας ομάδας -τας μεγάλας και τας μικράς- που θα εξοι­κειώσουν τας μάζας των ανθρώπων με την πραγματικότητα της ανάγκης και με τον τρόπον, με τον όποιον θ' αντιμετωπισθή"¹⁷. Ό "εργάτης" της "Νέας Παγκόσμιας Θρη­σκείας" θα αντιληφθεί συν τω χρόνω, ότι "υπάρχει επί της Γής μία καλώς οργανωμέ­νη και ολοκληρωμένη Ομάς, εις την οποίαν μπορεί να δοθή το όνομα του Νέου Ομίλου Εξυπηρετητών του Κόσμου, θα διαπίστωση ότι τα μέλη του υπάρχουν παντού και ερ­γάζονται εις κάθε χώραν και εις όλας τας όργανωμένας θρησκευτικάς καθώς και όλας τας άλλας ομάδας, που είναι αφιερωμέναι εις την ευημερίαν της ανθρωπότητος και εις την προετοιμασίαν διά την επιστροφήν του Χριστού"38.

Η Μπέϊλυ υποστήριζε, εξ άλλου, ότι ήδη κατά τα δέκα τελευταία έτη προ της συγγραφής του βιβλίου της "Η επανεμφανισις του Χριστού", είχε διοργανωθεί ο "Νέος Όμιλος των Εξυπηρετητών του κό­σμου" και αποτελούσε "ομάδα από άνδρας και γυναίκας κάθε έθνους και φυλής, κάθε θρησκευτικής οργανώσεως και ανθρωπι­στικής κινήσεως, που είναι βασικώς προσανατολισμένοι η αρχίζουν τώρα να προσανατολίζωνται προς την Βασιλείαν του Θεού. Είναι μαθηταί του Χριστού, που εργάζονται συνειδητώς και κάποτε ασυνειδήτως διά την επανεμφανισίν Του"39.

Η Μπέϊλυ, τέλος, θεωρεί τον αριθμό και την ακτίνα δράσης των μελών του "σώμα­τος" αυτού επαρκή για να επιφέρουν τις μεταβολές, που .είναι αναγκαίες για να δώσουν στόν "Χριστό" την ευκαιρία "να περιπατήση και πάλιν μεταξύ μας". Αυτό θα επιτευχθεί αν τα άτομα αυτά είναι πρόθυ­μα "να υποτάξουν τας εθνικάς, θρησκευτι­κάς και τας μεταξύ των οργανώσεων των διαφοράς... να εξοικειώσουν την ανθρω­πότητα με την σκέψιν της επανεμφανίσεως του Χριστού... και να δώσουν μίαν σύνοψιν του έργου των δύο Υιών του Θεού: του Βούδδα και του Χριστού, και να το κατα­στήσουν αποτελεσματικόν"⁴⁰.

Έτσι οραματιζόταν και ονειρευόταν την "Νέα Παγκόσμια Θρησκεία" η "σχισμα­τική" θεοσοφίστρια και αποκρυφίστρια Αλίκη Μπέϊλυ. Αυτή την ίδια "Παγκόσμια Θρησκεία" εξακολουθούν να επαγγέλλον­ται οι συνεχιστές εκείνης και πολλές άλλες σύγχρονες παραθρησκευτικές ομάδες της "Νέας Εποχής". Μιά "θρησκεία" που θα έχει τον δικό της "Χριστό", ο όποιος ασφα­λώς ουδεμία σχέση έχει με τον αληθινό ιστορικό Ιησούν Χριστόν. Αντιθέτως, είναι η πλήρης αναίρεση Εκείνου, μια "πιθηκί­ζουσα" αντιγραφή Του, μια "αντίχριστη" "καρικατούρα" Του, την οποία πεισματικά προσπαθούν να κατασκευάσουν και να επιβάλουν οι διάφορες αποκρυφιστικές ομάδες.

Άραγε, είναι δυνατό, μετά από όλα αυτά, να υπάρξουν ποτέ Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι, που θα παραπλανηθούν από τέτοια συνθήματα, εν ονόματι δήθεν της ειρηνικής συνύπαρξης και συνεργασίας των ανθρώπων και της "καλής θέλησης" και κατανόησης μεταξύ των λαών της γής;

Πηγή: Περιοδικό Διάλογος Τευχη 58,59 

1. Απεχώρησε από την Θεοσοφία το 1922 και ίδρυσε άλλες οργανώσεις, όπως την «Lucis Trust», την «Παγκό­σμια Καλή Θέληση», την «Σχολή Αρκέην» και τα «Τρίνωνα».
2. Άλ. Μπέιλυ Η επανεμφάνισις του Χριστού, σ. 39.
3. Της ιδίας, Από την Βηθλεέμ στον Γολγοθά, σ. 316.
4. Έλ. Μπλαβάτσκυ, Ο εσωτερικός χαρακτήρας των Ευαγγελίων, σελ. 12.
5. Αυτόθι σ. 30. Με τις θεοσοφικές θέσεις ταυτίζονται και οι Ροδόσταυροι:
6. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. ανωτ., σσ. 6970.
7. Αυτόθι, σ. 20.
8. Αυτόθι, σ. 21.
9. Αυτόθι, σ. 10.
10. Αυτόθι, σ. 65.
11. Αυτόθι.
12. Αυτόθι, σ. 160.
13. Αυτόθι, σ. 153.
14. Αυτόθι, σ. 170.
15. ΑΛ. Μπέιλυ, Από τη Βηθλεέμ στον Γολγοθά, ενθ. άνωτ., σσ. 1213.
16. π. Αντ. Αλεβιζοπούλου, Ο Αποκρυφισμός στο φως της Ορθοδοξίας, τ. ΣΤ', σ. 151.
17. Αλ. Μπέιλυ, Η επανεμφάνισις του Χριστού, ένθ. άνωτ., σ. 160.
18. Αυτόθι, σ. 158.
19. Αυτόθι, σ. 156.
20. Αυτόθι, σ. 169, (η υπογράμμιση δική μας).
21.Αλ. Μπέϊλυ, H έπανεμφάνισις του Χρίστου, σ. 163.
22. Αυτόθι, σ. 164.
23. Αυτόθι, σ. 165.
24. Αυτόθι, σ. 166.
25. Αυτόθι.
26. Αυτόθι, σ. 103.
27. Αυτόθι, σ. 107.
28. Αυτόθι, σ. 166.
29. Αυτόθι, σ. 167.
30. Αυτόθι, σσ. 167-168. Εδώ ή Μπέϊλυ ταυτίζεται με τις θέσεις του "Ύδροχοϊκού Ευαγγελίου" του Levi Dow-ling, το οποίο κάνει λόγο γιά τις πέντε "μυήσεις" του Χρι­στού, από τις οποιες η πρώτη είναι ή Γέννηση.
31. Αυτόθι, σ. 178.
32. Αυτόθι, σ. 184.
33. Αυτόθι, σ. 202.
34. Αυτόθι, σ. 15, (ή υπογράμμιση δική μας).
35. Αυτόθι, σσ. 68-69, (ή υπογράμμιση δική μας)
36. Αυτόθι, σ. 176.
37. Αυτόθι, σ. 52.
38. Αυτόθι, σσ. 194, (ή υπογράμμιση δική μας).
39. Αυτόθι, σ. 197.
40. Αυτόθι, σ. 199, (ή υπογράμμιση δική μας)

πηγή

ΣΑΤΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ «ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ»

π. Κυριακού Τσουρού
Γραμματέως της Σ.Επιτροπής
επί των αιρέσεων

1.Ἡ θεωρητική βάση τοῦ σατανισμοῦ.
Ὅπως εἶναι γνωστό, κύρια «δόγματα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» εἶναι ἡ «πίστη» σέ ἀπρόσωπο «θεό» καί ἡ κατάργηση τῆς διακρίσεως μεταξύ καλοῦ καί κακοῦ. Ὁ ἄνθρωπος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι «θεός» κατ” οὐσίαν, ἤ ἀλλοιῶς «ἐκροή» τοῦ «θεοῦ». Κατά συνέπειαν, ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ἔξω ἀπό τόν ἄνθρωπο δέν νοεῖται. 

Ὁ αὐτοθεοποιημένος καί αὐτονομημένος αὐτός ἄνθρωπος τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος χαράσσει καί τόν «ἠθικό νόμο». Κατά τόν «νόμο» αὐτό ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ζῆ ὅπως θέλει, νά κάνει ὅ,τι θέλει. Τό καλό καί τό κακό εἶναι οἱ δυό ὄψεις τοῦ ἴδιου νομίσματος, χωρίς καμία οὐσιαστική διαφορά. 
Πάνω σ” αὐτές τίς «ἀρχές», οἱ ὁποῖες χαρακτηρίζουν κάθε παραθρησκευτική ὁμάδα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», κινεῖται ἡ θεοσοφία τῆς Ἕλενα Μπλαβάτσκυ καί τῶν διαδόχων της στόν ἀποκρυφισμό. Οἱ ἴδιες αὐτές «ἀρχές» στήν ἀκραία μορφή τους ἐκδηλώνονται καί μέσα ἀπό τά διάφορα εἴδη τοῦ σύγχρονου σατανισμοῦ. Πράγματι, καί ὁ νεοσατανισμός μάχεται τήν πίστη στόν Ἕνα καί Ἀληθινό Θεό, καταργεῖ τήν διάκριση καλοῦ καί κακοῦ καί κηρύσσει τήν λατρεία στόν ἴδιο τόν ἄνθρωπο. Μιά λατρεία ὅμως σύμφωνη μέ τό ἀρχαῖο «εὐαγγέλιο τοῦ ὄφεως», πού προτρέπει τόν αὐτονομημένο λάτρη της νά αὐτολατρευτεῖ μέσα σέ ἕνα ἐγκληματικό δόγμα, καταγραμμένο στό «εὐαγγέλιο τοῦ σατανισμοῦ» τό «βιβλίο τοῦ Νόμου» τοῦ Aleister Crowley: «Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τό δικαίωμα νά ζεῖ σύμφωνα μέ τό δικό του νόμο, νά παίζει ὅπως θέλει, νά ξεκουράζεται ὅπως θέλει, νά πεθαίνει ὅποτε θέλει καί ὅπως θέλει…. Νά σκέπτεται ὅ, τι θέλει, νά λέει ὅ,τι θέλει….. νά ἀγαπᾶ ὅπως θέλει: Καί ἐκπληρῶστε τήν ἐπιθυμία σας σέ ἀγάπη ὅπως θέλετε, ὅποτε θέλετε, ὅπου θέλετε καί μέ ὅποιον θέλετε!…. ὁ ἄνθρωπος ἔχει τό δικαίωμα νά θανατώνει ὅλους ἐκείνους πού προσπαθοῦν νά τοῦ ἀφαιρέσουν αὐτό τό δικαίωμα. Οἱ σκλάβοι πρέπει νά ὑπηρετοῦν». 
2. Ἱστορικά στοιχεῖα.
Ὁ σύγχρονος σατανισμός, ἤ νεοσατανισμός ἔχει τίς ρίζες του στόν μεσαίωνα. «Μεσσίας» τοῦ νεοσατανισμοῦ εἶναι ὁ Ἄγγλος μάγος Aleister Crowley (1875-1947) πού ἦταν βασικό στέλεχος τοῦ «Τάγματος τοῦ Ναοῦ τῆς Ἀνατολῆς» (ΟΤΟ). Αὐτός συνέταξε τό «Βιβλίο τοῦ Νόμου» σύμφωνα μέ τό ὁποῖο «θεός εἶναι ὁ ἄνθρωπος» καί τό οὐσιαστικό σ” αὐτό τό «θεό» εἶναι τό θέλημά του (βλ.περισσότερα στό βιβλίο τοῦ π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Νεοσαστανισμός, σελ.205). Ἀπό τήν ὀργάνωση τοῦ Crowley προῆλθαν πολλές ἄλλες θυγατρικές σατανιστικές ὁμάδες. 
Μέ βάση τήν ὀργάνωση τοῦ Crowley καί μέ ἀνάμειξη ἄλλων σατανιστικῶν «παραδόσεων» ἤ «τάσεων» ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Σατανᾶ ἀπό τόν Anton Szandon Lavey, στίς 30 Ἀπριλίου 1966, στήν Καλιφόρνια. Γι” αὐτό ἡ ἡμερομηνία αὐτή ἀποτελεῖ τήν βασική σατανιστική ἑορτή. Τό 1968 ὁ Lavey ἐξέδωκε τήν «Βίβλο τοῦ Σατανᾶ» καί τό 1972 τό «Τυπικό τοῦ Σατανᾶ». Καίτοι ἡ ὀργάνωση αὐτή ἀνήκει στόν λεγόμενο ὀρθολογιστικό σατανισμό, πού πιστεύει ὅτι ὁ Σατανᾶς δέν ἀποτελεῖ ὀντότητα, ἀλλά ἀντιπροσωπεύει τίς φυσικές δυνάμεις τοῦ σκότους, ἐν τούτοις εἶναι ἡ πιό καλά ὀργανωμένη σατανιστική ὁμάδα. 
Ὅπως καί ἄλλες σατανιστικές ὀργανώσεις ἔτσι κι αὐτή ἔχει ὡς σύμβολο τήν ἀντεστραμμένη ἀποκρυφιστική πεντάλφα, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται ἐνίοτε καί «Μπαθομέτ», ὅπως καί τό ἄλλο σύμβολο τῶν σατανιστῶν μέ τήν μορφή τράγου, πού συμβολίζει τόν Σατανᾶ. 
Στήν δεκαετία 1960 – 1970 προῆλθε ἀπό διάφορες ὁμάδες ὁ λεγόμενος Ἑωσφορισμός. Αὐτός τιμᾶ καί λατρεύει τόν Σατανᾶ, τόν ὁποῖο ὀνομάζει «ἀδικημένο θεό». Ὅμως δέν δέχεται ὅτι ὁ Σατανᾶς ἐκπροσωπεῖ τό κακό, ἀλλά ὅτι παίζει ἕνα θετικό ρόλο. Δηλαδή ἀναμασᾶ τό «δόγμα» τῆς «Νέας Ἐποχῆς» πού θέτει στό ἴδιο ἐπίπεδο τό καλό καί τό κακό καί τούς δίδει ἴδια ἀξία. Ἡ σατανιστική αὐτή ὁμάδα στηρίζεται κυρίως στήν ἀντίληψη τῆς Ἕλενας Μπλαβάτσκυ. 
3. Τό «ἐγκληματικό δόγμα».
Ἔχει γίνει φανερό πλέον ὅτι ὁ νεοσατανισμός δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα «ἄλλο πιστεύω» ἔστω και διεστραμένο. Εἶναι ἕνα «ἐγκληματικό δόγμα», τό ὁποῖο ἀποτελεῖ ἀπειλή, ὄχι μόνον γιά τά ἴδια τά θύματά του, ἀλλά καί γιά τό κοινωνικό σύνολον. Βεβαίως, δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι τό μεγαλύτερο κακό εἶναι ἡ ἀπώλεια ψυχῶν καί ἡ παγίδευσή τους στά δίκτυα τοῦ «ἀνθρωποκτόνου» διαβόλου, ὁ ὁποῖος «ὡς λέων ὠρυόμενος, περιέρχεται, ζητῶν τίνα καταπίη» (Α´Πέτρ. 5-8). 
Πέραν αὐτοῦ ὅμως, οἱ ἀρνητικές ἐπιδράσεις τοῦ ἐγκληματικοῦ αὐτοῦ δόγματος πάνω στήν προσωπικότητα τῶν νεαρῶν κυρίως ἀτόμων εἶναι καταλυτική. Ὁ «χειρισμός τοῦ νοῦ» πού ἐφαρμόζεται κι ἐδῶ, ὅπως σέ ὅλες τίς παραθρησκευτικές ὁμάδες (σέκτες) ὁδηγεῖ σέ τρομακτικές ψυχικές καταστάσεις, σέ ὁλοκληρωτική ἀλλοίωση τῆς σκέψεως, τῆς συμπεριφορᾶς, τοῦ ὅλου ψυχισμοῦ τῶν θυμάτων, στήν ἀποκοπή τους ἀπό τόν κοινωνικό περίγυρο καί τό παρελθόν. Ἡ ἀν-τικοινωνική συμπεριφορά καί ἡ ἐχθρική στάση ἔναντι τῆς οἰκογένειας καί τῆς κοινωνίας ἐκδηλώνονται μέσα ἀπό πράξεις βίας, ὀργιαστικές τελετές, πόση αἵματος, μέχρι καί θυσίες ζώων καί ἀνθρωποθυσίες. 
Διαβάζομε στήν «σατανιστική βίβλο» (σελ. 89-90): «Ὅταν ἕνα ἄτομο μέ τήν ἀξιόμεπτη συμπεριφορά του πρακτικά ἀποζητᾶ νά καταστραφεῖ, εἶναι πραγματικά ὑποχρέωσή σου νά τούς ὑποβάλεις στήν ἐπιθυμία τους… Ἔχεις κάθε δικαίωμα νά τούς καταστρέψεις (συμβολικά) καί ἐάν ἡ κατάρα σου ὠθεῖ στήν πραγματική τους ἐκμηδένιση, χαροποιήσου γιατί ἔχεις συντελεστικά ξεφορτώσει τόν κόσμο ἀπό ἕνα κτῆνος. Ἐάν ἡ ἐπιτυχία ἤ εὐτυχία σου ἐνοχλεῖ κάποιον ἐσύ δέν τοῦ χρωστᾶς τίποτε. Ἔχει δημιουργηθεῖ γιά νά ποδοπατηθεῖ. Ἐάν οἱ ἄνθρωποι ἔπρεπε νά ἔχουν τίς συνέπειες τῶν πράξεών τους, θά τό σκεφτόταν δυό φορές». 
Δέν ἀντιλέγει κανείς ὅτι ὑπάρχουν καί περιπτώσεις πού εἶναι ἀποτέλεσμα διαταραγμένης προσωπικότητας ἤ ἐπιπόλαιης νεανικῆς συμπεριφορᾶς γιά ἱκανοποίηση τῆς περιέργειας ἤ γιά τήν ἀπόκτηση, δῆθεν, μέσῳ τοῦ σατανᾶ (sic), δυνάμεως, πλούτου ἤ ἡδονῆς. Ὅμως ὑπάρχουν καί ἐκεῖνες οἱ περιπτώσεις γιά τίς ὁποῖες δέν χωράει καμιά ἀμφισβήτηση γιά τήν παρουσία τοῦ «ἀνθρωποκτόνου». 
Καί τό ἐρώτημα πού προκύπτει εἶναι: Ἄραγε οἱ λεγόμενοι σατανιστές τῆς Γερμανίας ἦταν ψυχικά ἀσθενεῖς – ὅπως οἱ συνήγοροί τους θέλησαν νά ὑποστηρίξουν – καί γι” αὐτό προσχώρησαν σέ διεστραμένες ὁμάδες, ἤ μήπως ὁ ἴδιος ὁ σατανισμός διέστρεψε τήν ψυχή τους καί τούς κατάντησε ἐγκληματικά στοιχεῖα; 
Καί τοῦτο διότι εἶναι διεθνῶς διαπιστωμένο ὅτι ὑπάρχουν σέκτες, ὅπως εἶναι καί ὁ σατανισμός, μέ «ἐγκληματικά δόγματα», τά ὁποῖα ὁδηγοῦν σέ ἐγκληματική συμπεριφορά καί ἐγκληματικές πράξεις. Γι” αὐτό καί διεθνεῖς ὀργανισμοί, ὅπως εἶναι τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ζητοῦν τήν λήψη μέτρων ἐναντίον τῶν ὁμάδων αὐτῶν. Τό Ψήφισμα τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου τῆς 29.2.96 κάνει λόγο γιά «ἐγκληματική δραστηριότητα ὁρισμένων σεκτῶν» καί ζητεῖ ἀπό τίς χῶρες-Μέλη τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως νά λάβουν αὐστηρά μέτρα γιά τήν ἀντιμετώπισή τους. 
4. Ὑποκριτική ἀνησυχία.
Κάθε φορά πού ἐκδηλώνεται κάποιο περιστατικό σατανιστικῆς δραστηριότητας γίνεται ἀντικείμενο ἔντονου σχολιασμοῦ καί προβολῆς μέσα ἀπό τά μέσα ἐνημερώσεως. Καλοῦνται φορεῖς καί εἰδικοί νά μιλήσουν γιά τόν τρόπο ἀντιμετωπίσεως τοῦ «ἐχθροῦ» τῆς κοινωνίας καί εἰδικώτερα τῶν νέων. Ἀφοῦ ὅμως ὅλα σχολιαστοῦν, συχνά ἀπό ἀναρμόδιους, καί τό γεγονός «πουλήσει» ἀρκετά, ὅλα πάλι ξεχνιοῦνται καί οἱ μόνοι κερδισμένοι εἶναι οἱ ἴδιοι οἱ σατανιστές πού κατόρθωσαν γιά ἄλλη μιά φορά νά κάνουν γνωστή τήν ὕπαρξή τους, σκορπώντας μάλιστα τόν φόβο σέ πολλούς γιά τίς δῆθεν «ὑπερφυσικές» διασυνδέσεις τους μέ τόν «ἄρχοντα τοῦ σκότους». Ἄραγε οἱ συζητήσεις καί ἐνίοτε ἡ δημιουργία πανικοῦ στούς ἐμβρόντητους πολίτες πού παρακολουθοῦν τά γεγονότα, λύνει τό πρόβλημα; 
Ὅταν στήν συνέχεια, μέσα ἀπό τίς ἴδιες ὀθόνες, μέσα ἀπό τά ἴδια περιοδικά, καί ἄλλα ἔντυπα πού κραυγάζουν γιά τήν ἀντιμετώπιση δῆθεν τοῦ προβλήματος προβάλλονται, μέ ἕνα σωρό τρόπους, οἱ θέσεις τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, τοῦ νεοσατανισμοῦ, τῆς ἀστρολογίας, τῶν μάγων καί τῶν λοιπῶν «ἐμπόρων κάλπικης ἐλπίδας», δέν εἶναι τουλάχιστον ὑποκριτική ἡ ἀνησυχία πού ἀρκετοί ἐκδηλώνουν; Ὅταν τά παιδιά καί οἱ νέοι ἐξοικειώνονται μέ τόν ἀποκρυφισμό καί τόν νεοσατανισμό μέσα ἀπό τά χαρτοπαιγνίδια,τά video games, τά παιδικά βιβλία, τήν σκληρή ρόκ μουσική μέ τούς σατανικούς στίχους, τίς ταινίες θρίλερ κ.λ.π., δέν εἶναι πιθανόν νά θελήσουν κάποτε νά «δοκιμάσουν» στήν πράξη, μέσα σέ ὁμάδες περίεργων φαινομένων, τό πόσο στέκονται αὐτά πού διάβασαν ἤ εἶδαν; Μά ἐκεῖ εἶναι πολύ πιθανόν νά παραμονεύει ἕνα «ἐγκληματικό δόγμα», μιά θανάσιμη σέκτα, μιά σατανική παγίδα γιά τήν ἀθώα καί ἀπαλή νεανική ψυχή. 
Ἄς μήν ὑποκρινόμαστε λοιπόν. Ἄς μή στρουθοκαμηλίζομε. Ἄς μή προσπαθοῦμε νά ξεφορτωθοῦμε τίς εὐθῦνες πού εμεῖς πρῶτοι ἔχομε ἀπέναντι στά παιδιά μας. Ἄραγε, φταῖνε μόνον οἱ σατανιστές ἤ καί ἐκεῖνοι πού ἀδιαφοροῦν γιά τήν σωστή διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν μας; Θά παραμένουν ἀνεξέλεγκτοι ἐκεῖνοι πού δέν διστάζουν νά ἐμπορεύονται τόν σατανισμό γιά νά αὐξήσουν τά παράνομα κέρδη τους; Μήπως καί ἕνα σατανικό δόγμα δέν εἶναι ἐξ” ἴσου θανατηφόρο ναρκωτικό, «ψυχοναρκωτικό», ὅπως καί οἱ ἐξαρτησιογόνες οὐσίες; 
5. Ἀντιμετώπιση
Ποῦ ὅμως πρέπει νά ἀναζητηθῆ ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως αὐτῆς τῆς ἀπειλῆς; 
Ἀκούγεται συχνά τό ἐρώτημα: «Ἡ Ἐκκλησία τί κάνει;» Ἄν ἐκεῖνοι πού μεταφέρουν τήν πληροφόρηση στό Κοινό ἤθελαν πράγματι νά τοῦ κάνουν γνωστό τό τί κάνει ἡ Ἐκκλησία στόν πνευματικό καί κοινωνικό τομέα καθημερινά, τότε ἀσφαλῶς καί δέν θά ἐτίθετο αὐτό τό ἐρώτημα. 
Καί τοῦτο διότι ἡ Ἐκκλησία διαθέτει καί προσφέρει ὅλα τά πνευματικά ὅπλα γιά νά θωρακίσει τόν πιστό ἀπό τήν ἀπειλή τοῦ σατανᾶ. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι «ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας». Γι’αὐτό εἶναι ἡ ἀσφαλής κιβωτός τῆς σωτηρίας γιά κάθε ἄνθρωπο. Ὁ πιστός ἀνήκει στόν Κύριο Ἰησοῦ, θωρακίζεται μέ τήν Χάρη τῶν Μυστηρίων καί πάνω του δέν μπορεῖ νά ἔχει καμιά δύναμη καί ἐξουσία ὁ σατανᾶς. 
Ἐκτός τούτου, ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὀργανωμένους φορεῖς ποιμαντικῆς ἀντιμετωπίσεως προβλημάτων πού δημιουργοῦνται σέ ἄτομα καί οἰκογένειες ἀπό τήν ἐγκληματική δραστηριότητα τῶν ἐπικίνδυνων παραθρησκευτικῶν ὁμάδων. Τό κέντρικό ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας σ’αὐτόν τόν τομέα, ἡ Συνοδική Ἐπιτροπή ἐπί τῶν αἱρέσεων, ἀντιμετωπίζει καθημερινῶς πληθώρα περιπτώσεων, συμπαρίσταται σέ θύματα καί οἰκογένειες θυμάτων, ὀργανώνει Πανορθόδοξες συνδιασκέψεις, ἱερατικές συνάξεις, ὁμιλίες, ἐκπομπές, ἐνημερώνει μέσῳ Ἐγκυκλίων, ἐντύπων καί ἀνακοινώσεων τόν Λαό τοῦ Θεοῦ. 
Ὅμως δέν ἐξαντλεῖται ἐδῶ ὁ τρόπος ἀντιμετωπίσεως τῆς ἀπειλῆς. Καί τοῦτο διότι, ὅπως ὑπογραμμίσαμε ἐπανειλημμένα πιό πάνω, πρόκειται γιά ἐγκληματική δραστηριότητα. Κι ὅταν ὑπάρχει ἔγκλημα, ὅταν διαπράττονται φόνοι (ἀνθρωποθυσίες) καί αὐτοκτονίες καί χάνονται ζωές, ὅταν νεαρά ἄτομα καταντοῦν ράκη καί ὁδηγοῦνται στά ψυχιατρεῖα ἤ ἀπειλοῦνται ἔννομα ἀγαθά, ἡ εὐθύνη ἀνήκει πλέον στά ἁρμόδια Ὄργανα τῆς Πολιτείας. Αύτό ἄλλωστε ζητᾶ τό Εὐρωπαϊκό Κοινοβούλιο μέ τά Ψηφίσματά του, αὐτό κάνουν πολλές χῶρες τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, μέ εἰδικές Κρατικές Ἐπιτροπές, πλήν τῆς Ἑλλάδος. 
Ἡ Ἐκκλησία ἔχει καθῆκον καί ὑποχρέωση νά ἐνημερώνει, νά συμπαρίσταται καί νά συνεργάζεται ἐνδεχομένως μέ τήν Πολιτεία. Καί τό κάνει χωρίς φανατισμό καί μισαλλοδοξία. Τό ἔγκλημα ὅμως ἀντιμετωπίζεται μέ τόν νόμο.Ὑπάρχουν νόμοι τοῦ Κράτους γιά νά ἀντιμετωπίζουν, νά διώκουν καί νά τιμωροῦν τό ἔγκλημα. Κι ἄν δέν ὑπάρχουν τέτοιοι νόμοι γιά τήν συγκεκριμένη περίπτωση, τότε πρέπει ἐπειγόντως νά νομοθετηθοῦν. Αὐτό ὅμως εἶναι ἁρμοδιότητα τῆς Πολιτείας καί ὄχι τῆς Ἐκκλησίας. Δέν διστάζομε νά ποῦμε ὅτι ἔχομε καθυστερήσει ἐπικίνδυνα. 
6. Ἡ νίκη κατά τοῦ σατανᾶ. 
«Ἡ Χριστιανική ἀντίληψη περί Θεοῦ, περί ἀνθρώπου, περί κόσμου καί περί σωτηρίας, ἡ οὐσιαστική σύνδεση ἀνάμεσα στήν χριστιανική πίστη καί στήν καθημερινή μας ζωή θά προσφέρει στούς νέους τήν ἀπαραίτητη αὐτοσυνειδησία τοῦ χριστιανοῦ, θά τόν καλύψει πνευματικά καί θά ἀποτρέψει τήν ἐσωτερική του ἀναζήτηση στήν ὁποία ἐξωθεῖται ἀπό τά ποικίλα ὑπαρξιακά κενά» (π.Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, Νεοσατανισμός, σελ. 288). 
Ὁ σατανᾶς εἶναι ἕνας «πεπτωκός ἄγγελος», ἕνας νικημένος ἐχθρός. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Δυνατός καί Ἀληθινός Θεός, ἐνίκησε τόν σατανᾶ καί εἶναι ὁ Κύριος τῆς ἱστορίας, ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Ἐκεῖνος πού ἔχει ἐξουσία «ἐπί πνευμάτων ἀκαθάρτων». Διαβεβαίωσε γι” αὐτό ὁ Ἴδιος τούς μαθητές Του: «Ἐθεώρουν τόν σατανᾶν ὡς ἀστραπήν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα» (Λουκ. 10,18). Ὁ σατανᾶς, χωρίς τήν παραχώρηση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, δέν ἔχει ἐξουσία οὔτε πάνω σέ «ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένην» (Ματθ. 8, 30). Ὁ Χριστός εἶναι γιά μᾶς, ἡ δύναμη, ἡ ἐλπίδα, ἡ σωτηρία. 
Ὁ πιστός Χριστιανός δέν φοβᾶται λοιπόν τόν σατανᾶ. Τό πολύ – πολύ αὐτός ὁ αἰώνιος ἐχθρός τοῦ ἀνθρώπου νά γίνει μιά «καλή» εὐκαιρία γιά πολλούς, νικώντας τούς πειρασμούς καί τίς παγίδες του, νά μποῦν εὐκολώτερα στόν Παράδεισο.
πηγή 
το είδαμε εδώ

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ

ΠΟΛΥΘΕΪΣΜΟΣ

του Πρωτοπρ. Κυριακού Τσουρού

Γραμματέως της Σ.Ε. επί των αιρέσεων

1. Γενικά

Από τις αρχές του 20^ουαιώνα είχαν εμφανισθεί δειλά-δειλά και σιωπηρά σε κύκλους Ελλήνων διανοουμένων ιδιωτικές πρωτοβουλίες για την αναβίωση της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Από την δεκαετία του 1970 εμφανίζεται εντονότερα ένα νέο πολυθεϊστικό κίνημα, γνωστό διεθνώς ως “Παγανισμός”.

Ο όρος "Παγανισμός" (και "Νεοπαγανισμός"), προερχόμενος από τη λατινική λέξη "paganismus" (και "neopaganismus"), είναι παράγωγο της λατινικής λέξεως "paganus" (πληθυντικός "pagani"), που σημαίνει χωρικός. Για πρώτη φορά αποδόθηκε η ονομασία αυτή στους πιστούς της αρχαίας ειδωλολατρικής θρησκείας, μετά την εξάπλωση του Χριστιανισμού στα αστικά κέντρα, διότι οι περισσότεροι απ' αυτούς διαβιούσαν στην ύπαιθρο. Στον όρο αυτόεμπεριέχεται καίηέννοια της πολυθεϊας. Σήμερα έχει καθιερωθή διεθνώς ο όρος αυτός για τα νεοφανή κινήματα που κηρύσσουν και επιδιώκουν την επιστροφή και αναβίωση των αρχαίων εθνικών, φυσιοκρατικών, πολυθεϊστικών και ειδωλολατρικών θρησκειών και αντιστοιχεί στην ελληνική λέξη "ειδωλολατρία". Αμετάφραστος και με την ίδια έννοια έχει γίνει αποδεκτός και χρησιμοποιείται και από Ελληνικές "αρχαιολατρικές" ομάδες. Υπάρχουν βεβαίως και εκείνοι πού απορρίπτουν τον χαρακτηρισμό αυτό.

Στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται πολλές "νεοπαγανιστικές" ομάδες με ποικίλους τίτλους. Οι συνηθέστεροι απ' αυτούς είναι: "αρχαιολάτρες", "ελληνολάτρες", "ειδωλολάτρες", "νεοπαγανιστές", "φυσιολάτρες", "ελληνόψυχοι", "αρχαιόφιλοι", "αρχαιόθρησκοι", "δωδεκαθεϊστές", "οπαδοί της πατρώας η παραδοσιακής θρησκείας", "Έλληνες εθνικοί" κ. α. Τα νεοφανή αυτά κινήματα, υποστηρίζουν ότι επιδιώκουν, την προβολή της αρχαίας φυσικής θρησκείας και την επαναφορά των "πατρώων θρησκευτικών παραδόσεων".

Το φαινόμενο αυτό δεν είναι μόνον Ελληνικό, αλλά συνδέεται με το διεθνές νεοπαγανιστικό κίνημα και εντάσσεται μέσα στην πλημμυρίδα των πολυωνύμων ομάδων της "Νέας 'Εποχής". Πιστεύω μετά βεβαιότητος ότι είναι η σατανικώτερη νεοεποχίτικη επινόηση, ειδικά για την Ελλάδα, που απειλεί περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα της "Νέας Εποχής", την συνοχή της χώρας μας. Και τούτο διότι συνδέεται εντέχνως με το ένδοξο αρχαιοελληνικό παρελθόν της φυλής μας και εγγίζει τα ευαίσθητα πατριωτικά και εθνικά αισθήματα του νεοέλληνα, με κίνδυνο να διχάσει τους Έλληνες σε "Έλληνες" και "Χριστιανούς".

2. Γιατί ο νεοπαγανισμός εντάσσεται στο ρεύμα της "Νέας Εποχής"

Καίτοι μερικά ελληνικά "νεοπαγανιστικά" έντυπα υποστηρίζουν ότι είναι ξένα προς το παγκόσμιο ρεύμα της "Νέας Εποχής", εν τούτοις τα χαρακτηριστικά τους και οι δοξασίες τους οδηγούν τον μελετητή στο συμπέρασμα ότι αποτελούν μία ακόμη ατραπό μέσα στην πλημμυρίδα των πολυωνύμων ομάδων της "Νέας Εποχής".

Όπως οι “νεοεποχίτες”, έτσι και οι "νεοπαγανιστές" δεν δέχονται την ύπαρξη προσωπικού "άκτιστου" Θεού έξω από την "κτιστή" Φύση. Δεν αποδέχονται έναν "εξωκοσμικό", όπως οι ίδιοι τον χαρακτηρίζουν, "θεό". Ο "θεός" τους, δεν είναι, όπως λένε, "κάποιος απολυταρχικός θεός", κάποιο "δικτατορικό υπερκόσμιο ον". Ο "θεός" τους - για την ακρίβεια οι "θεοί" τους - είναι ομοούσιοι και ταυτίζονται με το Σύμπαν και την Φύση, από τά οποία και εγεννήθησαν και αποτελούν μαζί τους το "Όλον": "Εν το Παν". Αποδέχονται, δηλαδή, την "νεοεποχική" "ολιστική θεώρηση" περί Θεού και κόσμου.

Εξ άλλου, η αποδοχή της δοξασίας της "μετενσαρκώσεως" η “μετεμψυχώσεως” και η διακήρυξη από πολλές ομάδες ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ καλού και κακού -αλλά είναι δύο όψεις του αυτού νομίσματος-, είναι καθαρώς "νεοεποχικές" αντίληψεις, που χαρακτηρίζουν και τις “νεοπαγανιστικές” ομάδες και "κνίθουν" την ακοή του πεπτωκότος ανθρώπου, ο οποίος θέλγεται από τέτοιου είδους κοσμοθεωρίες. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση εκπροσώπου ενός εκ των πολλών Ελληνικών "αρχαιολατρικών" κινημάτων: "Λατρεύω τους αρχαίους έλληνες θεούς γιατί μου προσφέρουν την ελευθερία που θέλω και χρειάζομαι".

Δεν λείπει βεβαίως από πολλές ομάδες του “χώρου” αυτού και το εσωτεριστικό και αποκρυφιστικό στοιχείο, αναπόσπαστο και συνακόλουθο χαρακτηριστικό των ομάδων της "Νέας 'Εποχής".

Ο "νεοεποχικός" χαρακτήρας των κινημάτων αυτών συντελεί αποφασιστικά στην εξάπλωσή τους, μια και ο σύχρονος άνθρωπος έχει διαβρωθή από το πνεύμα της "Νέας Εποχής". Γι' αυτό, νομίζω ότι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε όλα αυτά τα "νεοπαγανιστικά" ρεύματα, ως μια ακόμη "ατραπό της Νέας Εποχής".

3. Χαρακτηριστικά

Τα Ελληνικά "νεοπαγανιστικά" ρεύματα εμφανίζονται συχνά ως κινήσεις για την προβολή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού με εθνικιστικό ή πολιτιστικό κάλυμμα, για την αναβίωση του ολυμπιακού πνεύματος, για την προβολή των Δελφικών ιδεωδών, για την επιστροφή στις ρίζες μας, ή για την διδασκαλία της αρχαίας ελληνικής γλώσσας. Δραστηριοποιούνται ως φυσιολατρικά, πολιτιστικά και οικολογικά κινήματα, ως καλλιτεχνικές αναβιώσεις αρχαιο-ελληνικών τελετών που φέρουν αρχαιοθρησκειακό χαρακτήρα, (όπως Παναθήναια, Ελευσίνια μυστήρια, αναστενάρια, φωτιές του Άη-Γιαννιού, Καρναβάλια, παράδοση του πυρός στους ανθρώπους από τον Προμηθέα, γιορτή του θερινού ηλιοστασίου, αφή και μεταφορά της "ιερής φλόγας" κλπ.). Ακόμη προσφέρουν ευκαιρίες για την απόλαυση της πανσελήνου από τον «ιερό βράχο της Ακροπόλεως» και άλλων αρχαιολογικών χώρων, οργανώνουν εκδηλώσεις με τον εορτασμό των ηλιοστασίων, την αλλαγή των εποχών κλπ. Όλα αυτά και άλλα ακόμη, δεν είναι πάντοτε απλές παραδοσιακές - φολκλορικές η πολιτιστικές εκδηλώσεις και τελετές, αλλά μπορεί να είναι ποικίλα προσωπεία και τεχνάσματα για την προώθηση "νεοεθνικών" θέσεων.

Τα κινήματα αυτά, καίτοι στην συντριπτική πλειοψηφία τους συμπίπτουν στον αντιχριστιανικό προσανατολισμό τους και ενίοτε στο ανεξέλεγκτο μένος τους κατά του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και των πατέρων της Εκκλησίας, εν τούτοις δεν συμφωνούν πάντοτε μεταξύ τους στις περί Θεού και κόσμου αντιλήψεις τους, αλλά αντιμάχονται συχνά ή και ειρωνεύονται οι διάφορες τάσεις τις θέσεις των άλλων. Τούτο δεν μειώνει ασφαλώς το μέγεθος του προβλήματος, καθόσον όλα αυτά τα ρεύματα συμφωνούν στον αντιχριστιανικό τους προσανατολισμό.

Η φύση και ο χαρακτήρας των κινημάτων αυτών προβάλλει μέσα από την πληθώρα των εντύπων τους (περιοδικών των αντιστοίχων ομάδων, συγγραμμάτων Ελλήνων συγγραφέων η μεταφράσεων ξένων εκπροσώπων του νεοπαγανισμού), από /τακτικές τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές τους, αλλά και από την διοργάνωση ομιλιών, διαλέξεων, τελετών και εκδηλώσεων με κρυφό ή και φανερό νεοειδωλολατρικό περιεχόμενο. Με όλους αυτούς τους τρόπους επιδιώκεται η επιστροφή στην "φυσική θρησκεία", στην "πατρώα θρησκεία", όπως λένε, και στους "πατρογονικούς θεούς", μεταξύ των οποίων πρωτεύουσα θέση κατέχει το "Δωδεκάθεο του Ολύμπου".

Από την μελέτη των διαφόρων βιβλίων και περιοδικών τους διαπιστώνομε ακόμη ότι στα κινήματα αυτά υπάρχει μια ρευστότητα ιδεολογικού προσανατολισμού. Από την μια πλευρά, υπάρχουν πρώην η και νυν "πιστοί" του ιστορικού υλισμού, οι οποίοι, μετά την κατάρρευση της μαρξιστικής ιδεολογίας, μεταλλάχθηκαν σε "πιστούς" του παγανιστικού υλισμού, αλλάζοντας απλώς στρατόπεδο αθεϊστικής ή αντιχριστιανικής στράτευσης και τακτικής. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν εκείνοι που προπαγανδίζουν μια νεοφασιστική και νεοναζιστική ιδεολογία και έναν ανεξέλεγκτο φυλετισμό, ξενοφοβία και ρατσισμό, πού αναπτύσσεται συχνά σε έναν άκρατο αντισημιτισμό. Συγχρόνως, Ελληνικά "νεοπαγανιστικά" έντυπα χαρακτηρίζουν τους Έλληνες ως "θεόπλαστους", ως "ουράνιο γένος" και καλλιεργούν την ιδέα ενός "περιουσίου λαού", μιας "μοναδικής και καθαρής Ελληνικής φυλής", μιας "Ηγεμονικής φυλής", η οποία θα διατηρηθή μόνον με την αναβίωση και την άσκηση της "πατρώας" θρησκείας.

4. Ο Νεοπαγανισμός ως νέος αντιχριστιανισμός

Από την πρώτη επαφή με τα έντυπα του Ελληνικού "νεοπαγανιστικού χώρου" ο μελετητής διαπιστώνει τον έντονο αντιχριστιανικό, αντιεβραϊκό και αντισημιτικό χαρακτήρα μερικών τουλάχιστον ρευμάτων αλλά και την εχθρική στάση τους έναντι του Μονοθεϊσμού γενικότερα. Τούτο οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι τα "νεοπαγανιστικά" ρεύματα αναπτύσσονται ως εθνικές θρησκείες, όχι μόνον υπό την παλαιά έννοια του "εθνικού" ως ειδωλολάτρη, αλλά και του εμφορουμένου από φυλετικό εθνικισμό. Κάθε θρησκεία, λοιπόν, που θεωρείται ξένη προς τον εθνικό χώρο, στον οποίο ζεί ένα έθνος η μια φυλή, είναι απορριπτέα και ιδιαιτέρως όταν πρόκειται περί μονοθεϊστικής. Έτσι, ο εθνικιστικός χαρακτήρας των Ελληνικών ρευμάτων εκδηλώνεται πρωτίστως ως αντιϊουδαϊσμός (φυλετικός αντιεβραϊσμός και αντισημιτισμός), καθόσον ο Ιουδαϊσμός θεωρείται ξένη θρησκεία και ο γεννήτορας του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Ο αντιϊουδαϊσμός αυτός αναπτύσσεται ως μια σφοδρή πολεμική -και ενίοτε με χυδαίο υβρεολόγιο- κατά της Παλαιάς Διαθήκης, ως ιουδαϊκού κειμένου, και ως απόρριψη των "προπατόρων του Χριστού", ως Εβραίων. Επειδή δε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού συνδέεται αρρήκτως με τα κείμενα και ειδικότερα με τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο αντιϊουδαϊσμός καταλήγει σε αντιχριστιανισμό και στην απόρριψη του Ιδίου του Ιησού Χριστού.

Παρόμοια τακτική έναντι του Ιησού Χριστού και της Παλαιάς Διαθήκης συναντάται και σε πολλές ομάδες της "Νέας Εποχής" στην γενικώτερη προσπάθειά τους να εμφανίσουν τον Ιησούν Χριστόν ως έναν από τους πολλούς Χριστούς-Μεσσίες (Αβατάρς) της "Νέας Εποχής", χωρίς ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και, ειδικώτερα, αποκομμένο από τους προφήτες του. Και τούτο καθόσον, η αληθινή ταυτότητα και η ιδιότητα του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης, τον Οποίο επιδιώκουν να πλήξουν, ως τούαναμενόμενου –και από τά έθνη- Λυτρωτή-Μεσσία, είναι το αντικείμενο, όχι μόνο της προσμονής και της προσδοκίας των προ Χριστού "χριστιανιζόντων" μεγάλων Ελλήνων σοφών και, γενικώς, της αγωνίας του "καθημένου εν σκότει και σκιά θανάτου" ανθρώπου των προ Χριστού αιώνων, αλλά, κυρίως, το κεντρικό σημείο όλων των προρρήσεων των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, κατά τους "νεοπαγανιστές", να απορριφθεί η Παλαιά Διαθήκη, ώστε να στερηθεί ο Ιησούς Χριστός ένα από τα ουσιώδη χαρακτηριστικά Του –την μοναδικότητα που Τον χαρακτηρίζει- δηλαδή τους απ' αιώνος προφήτες της επί γης παρουσίας Του. Στόχος, δηλαδή, δεν είναι μόνον η Παλαιά Διαθήκη, ως ιστορία του Εβραϊκού λαού, αλλά ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός, καθόσον Χριστός χωρίς την Παλαιά Διαθήκη δεν νοείται[1].

Ακολούθως, προβάλλεται η επίσης εθνικιστική θέση ότι ο Χριστιανισμός είναι μια ιουδαιογενής θρησκεία, που προωθεί τά ιουδαϊκά συμφέροντα και άρα είναι, όχι μόνο ξένος, αλλά και εχθρικός προς τον Ελληνισμό. Τελικός , βεβαίως, στόχος είναι να επιτευχθεί η ρήξη του Έλληνα με τον Ιησούν Χριστόν και την Εκκλησία. Γι' αυτό, γίνεται κατά κόρον χρήση του όρου "Ιουδαιοχριστιανισμός", ώστε να συνδεθεί ο Χριστιανισμός (και δη η Ορθοδοξία) με τον Ιουδαϊσμό και να ευαισθητοποιηθεί -να προκληθεί- με τον τρόπο αυτό το εθνικό συναίσθημα του Νεοέλληνα, ώστε να προδιατεθεί αρνητικά, όχι μόνον κατά του Ιουδαϊσμού, αλλά και κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έτσι ο αντισημιτισμός καταλήγει σε αντιχριστιανισμό [2]. Ο Χριστιανισμός, τελικά, είναι "κοσμοπολίτικη", "πανεθνική", "ανεθνική", "οικουμενική" θρησκεία και μάλιστα "εβραιογενής", και ως τέτοια πρέπει να εξοβελιστεί από τον χώρο, την ζωή και την ταυτότητα των γνησίων Ελλήνων, πάντα κατά τους δικούς τους ισχυρισμούς.

Ιδιαίτερα έντονος ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας τους

Περιοδικό του "χώρου", γνωστό για τις ακραίες τοποθετήσεις του, επιτίθεται με σκληρότητα και χυδαιότητα κατά των "εξ αποκαλύψεως θρησκειών". Αναφερόμενο στις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες Χριστιανισμό, Ιουδαϊσμό και Μωαμεθανισμό, σε άρθρο του υπό τον τίτλο "Πάντα στους ίδιους βόθρους με τά ίδια πάντοτε κόπρανα...", διακηρύττει ότι αυτά είναι "Τα κύρια χαρακτηριστικά της αρρωστημένης θρησκευτικότητας των “εξ αποκαλύψεως” κυρίαρχων θρησκειών και των μικρών τους μιμητών, η -στην καθομιλουμένη- cultsή “αιρέσεων”"[3].

Είπαμε, ότι η πολεμική κατά του Χριστιανισμού ξεκινά με την επίθεση κατά του Ιουδαϊσμού και της Παλαιάς Διαθήκης. Το περιοδικό "Δαυλός" (το οποίο ανέστειλε την έκδοσή του) εδημοσίευσε ανοικτή επιστολή προς την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος (Μάϊος 1993), με την οποία ζητεί "να αποκηρύξη και αποβάλλη από τά ιερά κείμενα της θρησκείας του Ελληνισμού είτε ολόκληρο το “σώμα” των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, είτε τουλάχιστον τα μέρη εκείνα που κατάφωρα στρέφονται κατά του Έθνους μας"[4].

Η επίθεση κατά του Χριστιανισμού εκδηλώνεται κυρίως με την μεροληπτική, αποσπασματική ή και διαστρεβλωμένη παρουσίαση και προβολή μεμονωμένων περιστατικών και κειμένων της χριστιανικής ιστορίας, η πληροφοριών αμφιβόλου γνησιότητας, επιδιώκοντας έτσι να παρουσιάσουν ένα Χριστιανισμό διώκτη των Ελλήνων και καταστροφέα των Ελληνικών μνημείων και του Ελληνικού πολιτισμού και υπαίτιο της "σημερινής κακοδαιμονίας... και ως ένα από τους μεγαλύτερους -αν όχι το μεγαλύτερο- αρνητικούς παράγοντες για τη σημερινή κατάσταση"[5].Ο Χριστιανισμός χαρακτηρίζεται ακόμη ως "δικτατορεύον χριστιανικό δόγμα"[6], ως "η θανατική ποινή κατά της Ελλάδος"[7], ως "σάβανο του Ελληνισμού"[8], κ.ο.κ.

Ο αντιχριστιανισμός των κινημάτων αυτών εκδηλώνεται κυρίως μέσα από τα κείμενα εκείνα, που καταφέρονται με μίσος και εμπάθεια κατά του Προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, των Αποστόλων Του, του Αποστόλου Παύλου ειδικά και των Αγίων Πατέρων, του Χριστιανισμού γενικώς και της Ορθοδόξου Εκκλησίας ειδικώτερα, με ύβρεις, χυδαίες εκφράσεις, απειλές και διχαστικά συνθήματα, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς τόσον από τα περιοδικά τους όσο και από μερικές ιστοσελίδες τους, όπου κηρύσσεται "ιερός πόλεμος" κατά του Χριστιανισμού. Εφημερίδα του χώρου, γράφει: "Ο Ιερός Πόλεμος στο πρώτο του στάδιο θα είναι καθαρά αντιχριστιανικός και στην επόμενη φάση καθαρά Ελληνικός".

Δεν θεωρώ πρέπον να μεταφέρω εδώ την απαράδεκτη ατμόσφαιρα και την χυδαία γλώσσα που επικρατεί συχνά στα "νεοπαγανιστικά" κείμενα. Επιτρέψτε μου όμως, να παρουσιάσω ενδεικτικά μόνον ένα απειροελάχιστο δείγμα τέτοιων εκφράσεων και μάλιστα των πιο "ελαφρών":

Το επικρατούν πνεύμα έναντι του Ιησού Χριστού εκφράζουν φράσεις όπως οι ακόλουθες: "σημιτικής κατασκευής Δικτατορίσκος τ' Ουρανού"[9]," "περιτετμημένος ραββίνος Τζεσουά"[10], "ασήμαντος ξυλουργός"[11], "Ο ψευτοθεός Τζεσουά ήταν ακάθαρτο και βρωμερό πνεύμα ... ένας δολοφόνος... όποιος αναφέρει το όνομα του Τζεσουά με σεβασμό είναι μιαρός"[12], "εσταυρωμένο πινόκιο"[13], "περιτετμημένος αγύρτης"[14], "κήρυκας μίσους, διχασμού και μισελληνισμού"[15], κ.π.α. Σε φύλλο της εφημερίδας "Ελληνική Θρησκεία", στην στήλη "καταγγελίες" καταχωρούνται τά εξής: "Σε μίσησαν ναζωραίε. Το αίμα σου λέρωσε τα παπούτσια τους. Το κορμί σου μόλυνε την τροφή τους. Η ψυχή σου βρώμισε το πνεύμα τους. Γι' αυτό σε σταύρωσαν, γι' αυτό σε έφτυσαν. Ήσουν ένα σκουλίκι, ήσουν.... Γι' αυτό σε έγδαραν. Γι' αυτό σε κρέμασαν. Γι' αυτό σε έκαψαν. Έλαβες τον μισθό των πράξεών σου"[16]. Οι ύβρεις συνοδεύονται και από βαρείς χλευασμούς προς το πρόσωπο του Ιησού Χριστού[17]. Ακόμη, ο Ιησούς θεωρείται εχθρός της χαράς (sic), διδάσκαλος του μίσους (sic), και εχθρός του Ελληνισμού.

Αλλά και ο Τίμιος Σταυρός χαρακτηρίζεται ως "εμετικό και αηδιαστικό σύμβολο". "Όλοι οι Έλληνες υποχρεούνται να κατεβάσουν και να καταστρέψουν το θεομίσητο σύμβολο... από τα δημόσια και ιδιωτικά κτήρια"[18].

Ιδιαίτερος στόχος των "νεοεθνικών" είναι ο Απόστολος Παύλος. Με αυθαίρετους ισχυρισμούς και προκρούστιες παραποιήσεις των κειμένων του, τον παρουσιάζουν ως τον μεγαλύτερο "ανθέλληνα" και εχθρό του Ελληνισμού[19], ως τον "διαφθορέα των εθνών και πραγματικό ιδρυτή του Χριστιανισμού"[20], τον "ολετήρα των Εθνών"[21], ο οποίος "προσπάθησε να καθυποτάξη και να δολοφονήση ιστορικά τον ελληνισμό"[22]. Είναι ακόμη ο εμπρηστής της Ρώμης επί Νέρωνος.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας χαρακτηρίζονται ως "εγκληματίες - χαλαστές", οι "μελανειμονούντες" και οι "τα φαιά φέροντες"[23], "αποστεωμένα καχεκτικά μοντέλα". Χαρακτηρίζονται ακόμη ως "οι εξ ανατολών ύαινες"[24], "κοπρόψυχοι"[25], "καθάρματα και δολοφόνοι των Ελλήνων"[26], "άγια ρεμάλια"[27]και αποκαλούνται, υποτιμητικά, "δίποδα"[28]. Είναι ιδιαιτέρως εχθρικοί κατά του ι. Χρυσοστόμου.

Για τους ναούς μας γράφουν: "Κατάρα στα πορνεία των ναζωραίων". Οι κληρικοί και οι μοναχοί είναι "στιγεροί Πρωτογενίτσαροι"[29], "ρασοφορεμένα γουρούνια"[30], "ενδεδυμένα με ράσα ερπετά"[31], "εσμός των μαυροφορεμένων"[32], "μαυροφορεμένοι δήμιοι"[33], "μαυροφορεμένα ανδράποδα"[34], "μαυροφορεμένοι πράκτορες του ξένου θεού"[35], "εκμαυλιστές της χριστιανικής κλίκας"[36], "αγύρτες ναζωραίοι και ανθρωπόμορφα κτήνη"[37], "αγύρτες ναζωραίοι παπάδες"[38], "σεμνοφανείς απατεώνες" και "ορδές των ρασοφόρων, οι διαχρονικοί αυτοί έμποροι του αισχρού ψεύδους"[39]κ.ο.κ..

Γενικώς, υποστηρίζεται ότι "Οι χριστιανοί ποτέ τους δεν ήταν Έλληνες", είναι "αισχροί, χωμόπλαστα υπανθρωπάκια... μιασμένοι και μιαροί... υβριστές"[40], "παραμυθολόγοι του αποσυντεθέντος απαισίου βυζαντινισμού", "έμφορβα οντάρια θρησκολήπτων"[41], "ανθρωπόμορφα κτήνη" και "χριστιανικά γουρούνια"[42], "σκουλίκια που σέρνονται στα σκαλιά της “Μεγαλόχαρης”"[43], "ειδωλολάτρες, άπιστοι, κοσμοπολίτες, απάτριδες, ασεβείς και άθεοι"[44] "υποκριτές, εθνοκάπηλοι και απατεώνες"[45], "μιαρός συρφετός ψυχολογικά βιασμένων ευνούχων"[46], "χριστιανοβυζαντινά κοράκια να αφοδεύουν πάνω στην εθνική μας κληρονομιά"[47]. Γι' αυτό, αν κάποιος "καλοπροαίρετος εθνικός κάνει λάθος και τους πλησιάσει, οφείλει να τελέσει αμέσως τους κατάλληλους καθαρμούς, σύμφωνα με τις Αρχές της Ελληνικής Θρησκείας". Ακόμη, κανείς "εθνικός" δεν πρέπει να "τους μιλά... τους αγγίζει... τους συναναστρέφεται"[48]. Στο περιοδικό "Διϊπετές" δημοσιεύεται η πληροφορία για "Ιεροπραξία Καθαρμού",η οποία έλαβε χώρα "σε μυστική τοποθεσία της Αττικής Γης, από Έλληνες Εθνικούς προς Έλληνες Εθνικούς, για το “ξέπλυμα” του μιάσματος του εβραιοχριστιανικού βαπτίσματος"[49].

Ο φανατισμός δεν φείδεται ύβρεων και για τις χριστιανικές τελετές, όπως στην ακόλουθη περίπτωση: "Ποιος άραγε δεν γνωρίζει τις αισχρολογίες που λέγονται κατά τις τελετές των ναζωραίων; ποιος δεν γνωρίζει πόσο βρωμιά είναι ο “αγιασμός” τους;"[50]. Γενικώς, για την συμπεριφορά έναντι των χριστιανικών εθίμων, δίδεται η αυστηρή εντολή: "Το χριστιανικό έθιμο είναι μια παγίδα, ένας λάκκος, ένας βόθρος. Μην κάνεις τον σταυρό σου.., μην μυρίζεις λιβάνι. Πέταξε μακριά τον σταυρό και έλα στα συγκαλά σου"[51].

Στα χαρακτηριστικά των Ελληνικών "νεοπαγανιστικών" ρευμάτων πρέπει να καταγράψουμε και μια άλλη πτυχή: Ο αντιχριστιανικός χαρακτήρας τους αναπτύσσεται και ως έντονος "αντιβυζαντινισμός"[52]. Με πληθώρα άρθρων και βιβλίων επιχειρείται, από μερικούς "συνεχιστές του τεμαχισμού της ιστορικής μας σάρκας",η εξωστράκιση της μακράς ένδοξης και λαμπρής Βυζαντινής περιόδου και η αποκοπή του Ελληνικού Έθνους, με ένα ανιστόρητο άλμα χιλίων επτακοσίων περίπου ετών, από την διαχρονική ιστορική πορεία του[53]. Παραγνωρίζεται ενσυνείδητα το γεγονός, ότι το "Βυζάντιο", καίτοι διατήρησε τον τίτλο του Ρωμαϊκού κράτους, πολύ σύντομα έχασε τον ρωμαϊκό χαρακτήρα του και έγινε Ανατολικό Ελληνικό τμήμα του, "στη σκέψη, στην τέχνη, στον λόγο και στη συνείδηση".

Υποστηρίζεται, ακόμη, από μερικά ρεύματα, ότι το Ελληνικό Έθνος τελεί κάτω από δουλεία δεκαεπτά αιώνων, όση και η χριστιανική "κυριαρχία". Δίδεται έτσι η εντύπωση, ότι το Ελληνικό Γένος έπαψε νάυπάρχει για δεκαεπτά ολόκληρους αιώνες, ότι στερείται "πατέρων" και ανατρέχει μόνο σε ένδοξους "παππούδες" και προπάτορες. Πολύ εύστοχα, σύγχρονος λόγιος αγιορείτης μοναχός, επιχειρώντας ένα ψυχογράφημα του Έλληνα "νεοπαγανιστή", τον χαρακτηρίζει ως "εμπαθή προγονόπληκτο, που μισεί το χθες και λατρεύει το προχθές, το μακρυνό κι' όχι το πλησίον, το άγνωστο κι' όχι το γνωστό, το μυθικό κι' όχι το αληθινό"[54]. Και από τον "αντιβυζαντινισμό" τους αυτόν, γίνεται φανερός ο χαρακτήρας του "νεοπαγανισμού" ως αντιχριστιανισμού.

5. Αίτια

Η αναζήτηση των αιτίων της αναπτύξεως των "νεοπαγανιστικών" κινημάτων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ασφαλώς έχουν τις ρίζες τους στην πνευματική απορρύθμιση του ανθρώπου των μέσων του 20ου αιώνα, μετά τις καταπληκτικές πράγματι επιτυχίες του στην επιστήμη και στην τεχνολογία. Οι επιτυχίες του αυτές έγιναν τα είδωλά του και τα είδωλά του έγιναν οι "θεοί" του. Ο άνθρωπος, στην σύγχυσή του για τον καθορισμό των ορίων στις ανθρώπινες δυνατότητες, προτίμησε να περιθωριοποιήσει και να εξορίσει τον Αληθινό Θεό από την ζωή και την ιστορία του και να θεοποιήσει και πάλι την Φύση και τις δυνάμεις της. Έτσι, κατά βάση, σαν κύριο αίτιο της επαναβιώσεως της ειδωλολατρίας πρέπει να θεωρήσουμε την επιστροφή του ανθρώπου σε ένα νέο "προπατορικό αμάρτημα", το "ευαγγέλιο του όφεως", δηλαδή σε μια νέα ανταρσία κατά του Θεού. Είναι, λοιπόν, πρωτίστως αποτέλεσμα της πνευματικής κρίσεως του ανθρώπου η εμφάνιση του "νεοπαγανισμού".

Αυτή η "μανία" του σύγχρονου ανθρώπου να αυτοπεριοριστεί στην υλική πραγματικότητα, δεν εκδηλώνεται πάντοτε ως "αθεΐα", αλλά συχνά συνοδεύεται από ένα εντυπωσιακό και παράδοξο φαινόμενο, της αναπτύξεως δηλαδή μιας πρωτοφανούς και πρωτόγονης "θρησκευτικότητος", η οποία πολλές φορές πρέπει να εκληφθή μάλλον ως δεισιδαιμονία. Έτσι, ενώ απορρίπτει την πίστη στον Αληθινό Θεό, εύκολα ενστερνίζεται αποκρυφιστικές δοξασίες παραθρησκευτικών ομάδων, που προσφέρουν ευτελή υποκατάστατα του Αληθινού Θεού.

Δεν είναι όμως μόνον πνευματικά τα αίτια. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που διαπιστώνουμε στα πρόσωπα, στους τρόπους, στις μεθόδους και στα επιχειρήματα των εκφραστών των κινημάτων αυτών, μια νέα εκδοχή και έκφραση παλαιοτέρων πολεμίων της χριστιανικής πίστεως. Έτσι, συναντώνται στα κινήματα αυτά παλαιές γνωστές θεωρίες, θέσεις και συνθήματα του Διαφωτισμού, του Μαρξισμού, του Τεκτονισμού, της Θεοσοφίας, του Αποκρυφισμού και άλλων αντιχριστιανικών κινημάτων, ώστε να μπορούμε να μιλάμε για "νεοπαγανιστικό" αντιχριστιανισμό. Αυτό υποστηρίζει άλλωστε και εκφραστής του χώρου όταν γράφει: "ας θυμόμαστε ότι το κίνημα του νεο-Παγανισμού γεννήθηκε ως μία αντίδραση στον Χριστιανισμό"[55].

Το περίεργο στην περίπτωση αυτή είναι ότι, ο τόσον εξελιγμένος πολιτιστικά και επιστημονικά σύγχρονος άνθρωπος ενώ επιθυμεί να αλλάξει, όπως υποστηρίζει, την περί θεού αντίληψή του, με μια νέα αντίληψη που να "ανταποκρίνεται στο νοητικό επίπεδο της νέας εποχής", εν τούτοις αναζητεί την "νέα ταυτότητά" του σε μορφές θρησκευτικότητος πρωτόγονες, πού έχουν απορριφθεί πριν από εικοσιτέσσερις και πλέον αιώνες. Από τότε δηλαδή που οι θεμελιωτές του σημερινού πολιτισμού, της επιστημονικής γνώσεως και της τεχνολογίας είχαν διαπιστώσει ότι οι "θεοί" και οι "θεές" της αρχαίας ειδωλολατρίας δεν είναι δυνατόν να αποτελούν τα αρχέτυπα και τα πρότυπα του πολιτισμένου ανθρώπου.

Στα αίτια, που οδηγούν νέους κυρίως ανθρώπους στην σύγχρονη ειδωλολατρία, πρέπει να προσθέσομε και όσα προηγουμένως είπαμε για τον εθνικιστικό, τον ρατσιστικό και τον αντισημιτικό χαρακτήρα των Ελληνικών «νεοπαγανιστικών» ρευμάτων.

6. “Θεός” και “Χριστός” του Νεοπαγανισμού

α) “Θεός”

Στην προσπάθειά τους να δώσουν υπόσταση στις θέσεις τους, οι εκπρόσωποι των ρευμάτων αυτών επικαλούνται την αρχαία Ελληνική μυθολογία και "θεογονία", ο καθένας όμως τις ερμηνεύει σύμφωνα με τις δικές του αντιλήψεις. Έτσι, δημιουργείται μια μεγάλη σύγχυση και ποικιλία "κοσμοθεάσεων", ώστε δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει πως το κάθε ρεύμα εκλαμβάνει και "πιστεύει" τους "θεούς" του.

Μέσα σε όλη αυτή την ποικιλία των τάσεων υπάρχει πάντως μια κοινή θεωρητική βάση περί "θείου", η οποία συνίσταται σε μια "φυσιοκρατική" περί θεού και κόσμου αντίληψη και "πίστη", πού οδηγεί, όπως είπαμε, στην άρνηση της ύπαρξης "εξωκοσμικού θεού" και, τελικά, στην λατρεία της θεοποιημένης αυθύπαρκτης Φύσης και ταυτίζεται με τις περί θείου δοξασίες της «Νέας Εποχής».

Σε γενικές γραμμές μπορούμε να διακρίνουμε τις εξής κύριες τάσεις[56]:

α) Τις τάσεις πού αντιλαμβάνονται τους "θεούς" ως απρόσωπες φυσικές δυνάμεις και ενέργειες ή ως φυσικούς νόμους.

β) Τις τάσεις που θεωρούν τους "θεούς" ως πραγματικές υλικοψυχικές η θείες οντότητες, που προήλθαν από την μετεξέλιξη ανθρώπων, δια σειράς μετεμψυχώσεων η μετενσαρκώσεων (κυρίως οι «Δωδεκαθεϊστές»).

γ) Άλλες πού εκλαμβάνουν τους "θεούς" ως απλές συμβολικές υποδηλώσεις φυσικών η ψυχικών τάσεων.

δ) Υπάρχουν τάσεις μικτού χαρακτήρα, εκείνες δηλαδή που συνδυάζουν δύο η και περισσότερες αντιλήψεις, όπως π.χ. ότι οι "θεοί" είναι φυσικές δυνάμεις και συγχρόνως προσωποποιήσεις ανθρωπίνων αρετών, ιδεών κ.λπ.

ε) Συναντάμε, ακόμη, εκείνους που θεωρούν τους "θεούς" ως εξελιγμένους εξωγήϊνους επισκέπτες.

στ) Τέλος, υπάρχουν ρεύματα που προσπαθούν να συμβιβάσουν τον Μονοθεϊσμό με την Πολυθεΐα, η τον Χριστιανισμό και το "Δωδεκάθεο", η πού υποστηρίζουν ότι και ο Ιησούς Χριστός ήταν Έλληνας ή ότι "ανήκε στους θεούς του Δωδεκαθέου".

β) “Χριστός”

Στα ελληνικά "νεοπαγανιστικά" κινήματα συναντάμε ποικιλία τοποθετήσεων έναντι του προσώπου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: Ο Ιησούς Χριστός ήταν ιστορικό πρόσωπο, μυθικό ή συμβολικό "πρόσωπο", Εσσαίος, σοφιστής, Έλληνας, ονομαζόταν Ιάσων Πανδίρας, ήταν ένας από τους "θεούς" του "αρχαιοειδωλολατρικού πανθέου", ταυτίζεται με τον Ορφέα, τον Διόνυσο, η και τον Δία, τον Όσιρι, τον Προμηθέα, η τον Απολλώνιο Τυανέα, ταξίδεψε στις Ινδίες, στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα, ακόμη και στην Αγγλία, κ.ο.κ.

Βεβαίως, είναι πρόδηλο ότι όλες αυτές οι τοποθετήσεις αρνούνται και μάχονται το αληθινό πρόσωπο του Ιησού Χριστού των Ευαγγελίων και καθίστανται πολέμιοι του Χριστιανισμού.

7. Επιστροφή στην αρχαία Ελληνική Θρησκεία;

Το σύνθημα που κυριαρχεί στα Ελληνικά νεοεθνικά ρεύματα είναι: «Επιστροφή στην πατρώα θρησκεία».

α) Ποια όμως ήταν η «πατρώα θρησκεία»;

Οι σύγχρονοι Έλληνες πολυθεϊστές υποστηρίζουν ότι επιδιώκουν να αναβιώσουν την αρχαία "πατρώα" θρησκεία. Το ερώτημα όμως που προβάλλει είναι: ποια ήταν αυτή η "πατρώα" θρησκεία, η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων που θέλουν να αναβιώσουν;

Είναι γνωστό ότι η "πατρώα θρησκεία" ιστορικά πέρασε, σε διάστημα πολλών π.Χ. και μ.Χ. αιώνων, μέσα από μια μακρά εξελικτική πορεία και από διάφορες μορφές. Άλλη ήταν η θρησκεία των προομηρικών, των ομηρικών και μεταομηρικών χρόνων, άλλη η θρησκεία της Ελληνικής Πόλεως (6ος αιώνας π.Χ.), άλλη η θρησκεία των ελληνιστικών και των ρωμαϊκών χρόνων, αλλά και των τριών πρώτων χριστιανικών αιώνων. Ταυτίζονται άραγε τα σύγχρονα νεοπαγανιστικά κινήματα με τις φιλοσοφικές -που ήταν και "θεολογικές"- αντιλήψεις των ορφικών, των πυθαγορείων, η με τις θρησκευτικές αντιλήψεις των εκπροσώπων της αρχαιοελληνικής φιλοσοφικής διανοήσεως;

Η πορεία της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας ποικίλει από την λατρεία της αρχέγονης Μητέρας θεάς, της Γαίας, σ' εκείνη των χθονίων θεοτήτων, των Ολυμπίων θεών και της ορφικής πολυθεΐας, της διονυσιακής λατρείας, των ελευσινίων μυστηρίων, μέχρι και των μονοθεϊζουσών τάσεων του Ξενοκράτους και του Ηρακλείτου και των μεγάλων μορφών της αρχαιότητος, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, των Στωϊκών και των Νεοπλατωνικών κ.α., οι οποίοι βεβαίως, καίτοι αποστασιοποιήθηκαν από την παχυλή έννοια της πολυθεΐας, η οποία κυριαρχούσε μέσα στην λαϊκή θρησκευτικότητα, δεν κατόρθωσαν να φθάσουν στην έννοια του Ενός και Αληθινού Θεού. [Ακόμη και αυτός ο ένας θεός του "σοφωτάτου" Πλάτωνα, το "αεί όν", δεν είναι δυνατόν να ταυτισθεί με την αληθή περί Θεού έννοια, εφ' όσον αυτός δεν είναι ουσιαστικά ο δημιουργός του κόσμου αλλά κατ' ακρίβειαν ο διαμορφωτής του, αφού δημιουργεί αναγκαστικά το αισθητό σύμπαν "με βάση τα πρότυπα των ιδεών και σύμφωνα με τους μαθηματικούς νόμους"[57].]

Δεν ήταν λοιπόν μία και ενιαία η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, στην οποία υποστηρίζουν ότι θέλουν να επιστρέψουν οι νεοέλληνες "νεοεθνικοί", ούτε καθαρά Ελληνική, όταν μάλιστα λάβουμε υπ' όψη ότι ένας έντονος θρησκευτικός συγκρητισμός είχε δημιουργήσει στην Ελλάδα συνωστισμό ξένων θεοτήτων, όχι μόνον ελληνικών.

Είναι επομένως παράλογο να υποστηρίζεται ότι πρέπει να γυρίσει η σύγχρονη Ελλάδα σε μια από τις φάσεις του αρχαίου ειδωλολατρικού παρελθόντος της, το οποίο αποκαλούν "πατρώα θρησκεία", ως την μόνη αληθινή, όταν μάλιστα εκείνο το παρελθόν βρισκόταν σε μια συνεχή εξελικτική και συγκριτιστική πορεία και δεν ήταν ούτε μονοθεϊστικό ούτε καθαρά ελληνικό, επί πλέον δε είχεν ήδη απορριφθεί από τους εκλεκτοτέρους εκπροσώπους της φιλοσοφικής διανοήσεως της εποχής εκείνης.

β) Επιστροφή στην παρηκμασμένη αρχαία θρησκεία;

Εξ άλλου, η ίδια αυτή αρχαία πολυθεϊστική θρησκεία, την οποία θέλουν να αναβιώσουν οι Έλληνες "νεοπολυθεϊστές", εγνώρισε συγχρόνως και βαθειά παρακμή και απόρριψη από τους ίδιους τους Έλληνες. Ένας από τους βασικούς λόγους της απόρριψής της ήταν ότι οι θεωρούμενοι ως "θεοί" του Ελληνικού πολυθεϊστικού και "δωδεκαθεϊστικού" πανθέου κάθε άλλο παρά ως πρότυπα ζωής μπορούσαν να θεωρηθούν.

Οι λατρευόμενοι αρχαίοι "θεοί" είχαν οδηγήσει τους "θρησκευτές" τους σε τέτοια κατάσταση, ώστε να ζουν μέσα σε ένα έντονο μεταφυσικό φόβο, μέσα στην μαγεία και στην δεισιδαιμονία. Αν προστεθούν και οι αιματηρές θυσίες, η μαντεία και η αστρολογία, οι οργιαστικές τελετές, και τόσες ακόμη λατρευτικές "παραδόσεις" τότε δεν παραμένει η παραμικρή αμφιβολία για τους λόγους που οδήγησαν, όχι μόνο τους Έλληνες σοφούς, αλλά τελικά και τον απλό λαό να "στρέψουν την πλάτη" τους σ’αυτό που είχε καθιερωθεί ως επίσημη θρησκεία.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Σ’ αυτή την κατάσταση, που εκείνοι απέρριψαν θέλουν μερικοί συνέλληνες να μας επιστρέψουν; Είναι δυνατόν να επαναφέρουμε ως πρότυπα ζωής , ηθικής συμπεριφοράς και κοινωνικών σχέσεων την συμπεριφορά των Ολυμπίων "θεών"; Αναμφιβόλως, οι "συμπεριφορές", οι "συναναστροφές" και οι "μάχες", των Ολυμπίων δεν μπορούν να τεθούν ως κανόνες κοινωνικών σχέσεων και πρότυπα για την διαμόρφωση μιας αποδεκτής κοινωνικής ηθικής συμπεριφοράς. Η Αθηνά επιτίθεται κατά του Άρη και τον πληγώνει· ο Ηρακλής έρχεται σε πάλη με τον Άρη, τον πληγώνει και τον νικά. Οι "θεοί" του Ομήρου εντάσσονται σε αντίπαλα στρατόπεδα θνητών, οιονεί "οπαδοί" τους, και εμβάλουν μίση μεταξύ των ανθρώπων. Αναρίθμητα τέτοια περιστατικά μπορεί να καταγράψει κανείς μέσα στην Ιλιάδα και στην Οδύσσεια.

Τα ζεύγη των «θεών» αλληλοαπατώνται και διαπληκτίζονται συνεχώς και προσωποληπτούν υπέρ ευνοουμένων τους θνητών. Η "θεά" Αφροδίτη προΐσταται του χυδαίου έρωτα και η πορνεία στην λατρεία της προσλαμβάνει ιερό χαρακτήρα. Παρά τον γάμο της με τον Ήφαιστο, συνδέεται ερωτικά και με τον Άρη, τον Ερμή, τον Διόνυσο, τον Ποσειδώνα, αλλά και με θνητούς, όπως τον ηγεμόνα των Τρώων Αγχίστη, από τον οποίο απέκτησε τον Αινεία, και κυρίως τον Άδωνι[58]. Αλλά και ο "θεός" Έρως συνέβαλλε με τον δικό του τρόπο καταλυτικά στην αλλοίωση των ηθών, τόσο στις ετερόφυλες όσο και στις ομοφυλόφιλες σχέσεις.

Γι 'αυτό, οι αρχαίοι σοφοί εθεώρησαν όλους αυτούς τους "θρησκευτικούς" μύθους ως βλαπτικούς και απορριπτέους. Ο Ηράκλειτος και ο Πλάτων κατηγορούν τον Όμηρο και τον Ησίοδο ότι, αποδίδοντας ανάρμοστη συμπεριφορά στους "θεούς" βλάπτουν τα ήθη και μάλιστα των νέων. Ο Ξενοκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης διακωμωδούν και απορρίπτουν την συμπεριφορά των “θεών” τους και τους ίδιους τελικά. Όπως έχει γραφεί, "Ο Ελληνικός πολυθεϊσμός, όπως μας τον παρέδωσαν οι τραγικοί ποιητές, είναι ένας σπαρασσόμενος κόσμος από θεϊκούς φθόνους"[59].

Βεβαίως, ένα ακόμη ερώτημα προς τους νοσταλγούς της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας θα ήταν: μήπως επιθυμούν και την επιστροφή στις αιματηρές θυσίες και μάλιστα και στις ελάχιστες μεν όμως υπαρκτές, δυστυχώς, ανθρωποθυσίες;

Όμως, οι σύγχρονοι Έλληνες εθνικοί - πολυθεϊστές προσπαθούν να εξωραΐσουν την αρχαία Ελληνική θρησκεία, αποκρύπτοντας τις σκοτεινές μυθολογικές πτυχές της και προβάλλοντας μόνο τις ιδανικές. Επιστρατεύουν και το δήθεν επιχείρημα ότι σ' εκείνη την πολυθεϊστική θρησκεία οφείλεται το γεγονός της λαμπράς και μοναδικής ακμής του αρχαιοελληνικού πνεύματος.

8. Ποιμαντική αντιμετώπιση

Η επί τροχάδην και λίαν επιγραμματική σκιαγράφιση των χαρακτηριστικών και των αιτίων του "νεοπαγανιστικού" προβλήματος οδηγεί αυτομάτως στη διαμόρφωση σαφούς γνώμης και θέσεως περί του τρόπου της ποιμαντικής αντιμετωπίσεώς του.

Βεβαίως, είναι φανερό ότι η "νεοειδωλολατρία" είναι για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας μία πρόκληση γνώριμη από το μακρινό παρελθόν. Μια πρόκληση που αντιμετωπίστηκε επιτυχώς από τους Απολογητές Πατέρες και τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς.

Στη συνάντηση όμως εκείνη του Ευαγγελικού κηρύγματος με την κυρίαρχη, ακόμη τότε, καίτοι φθίνουσα ειδωλολατρία, η ειδωλολατρία κατείχε την θέση του διώκτου. Σήμερα επιδιώκει να εμφανισθήως η διωχθείσα τότε, αλλά και σήμερα διωκομένη, υπό της Ιουδαιοχριστιανικής "λαίλαπας". Ομιλεί για καταστροφές ναών της[60], για υποδούλωση 17 αιώνων, για καταστροφή της λαμπράς πορείας του Ελληνισμού. Και δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτά τα συνθήματα απευθύνονται προς νέους κυρίως ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν επαρκή γνώση της ιστορίας μας, οιοποίοι έχουν προετοιμασθή διαβρωτικά με συνεχή αντιχριστιανική και αντιεκκλησιαστική προπαγάνδα με πλήθος άρθρων, βιβλίων, εκπομπών, οι οποίοι βρίσκονται υπό την επίδραση του πνεύματος της "Νέας Εποχής", οι οποίοι για ποικίλους ιδεολογικούς ενίοτε λόγους απωθούν την παραδοσιακή 'Ορθόδοξη πίστη και αλλοιθωρίζουν προς νέες εναλλακτικές και εξωτικές "θρησκευτικές" προσφορές.

Υπεστήριξα πιο πάνω ότι όλα αυτά τα κινήματα συνδέονται ιδεολογικά με τον Ευρωπαϊκό και Ελληνικό Διαφωτισμό, εκπρόσωποι του οποίου ήδη από τις αρχές του 20^ού αιώνα έκαναν πολλές προσπάθειες αναβιώσεως της λεγομένης Δελφικής ιδέας. Και δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Διαφωτισμός κάθε άλλο παρά φιλικός υπήρξε για τον Χριστιανισμό.

Γράφει ένθερμη εκπρόσωπος των "αγνών θρησκευτών των Ολυμπίων θεών": «Έχουμε μία γέφυρα που θα μας επιτρέψει, μέσα από τη γνώσι και την ελευθερία, να περάσουμε και πάλι εις την "άλλη όχθη", εις τους απέραντους λειμώνες που καταυγάζονται από το φως της φιλοσοφίας και της ιερότητος του ζήν. Η γέφυρα αυτή μας δίνεται από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, ..... που, ανοικτά, θα καταγγέλλει κάθε δογματισμό, από όποια πλευρά και αν φαίνεται ότι αυτός προέρχεται, ωθώντας τον άνθρωπο να χρησιμοποιήσει τη λογική του για να ερμηνεύσει τον Κόσμο και να οικοδομήσει τις κοινωνίες του». Αυτός ο νέος Διαφωτισμός, καταλήγει, θα οδηγήσει σε μια μεγάλη επανάσταση "που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από τα δεσμά της ανωριμότητός του"[61].

Τέλος, πρέπει να πούμε ότι συχνά οι ομάδες αυτές επιδιώκουν να επιστρατεύσουν οπαδούς μέσα από τον λεγόμενο "πνευματικό" κόσμο του τόπου μας, καθηγητές, καλλιτέχνες, ηθοποιούς, δημοσιογράφους, στρατιωτικούς, και δημοσίους λειτουργούς, οι οποίοι να λειτουργήσουν στην συνέχεια ως πολλαπλασιαστές, μέσα από την δυνατότητα που τους δίδεται από την θέση τους και την επαφή τους με το ευρύ κοινό, και μάλιστα τους νέους, ώστε να προβάλουν την "ιδεολογία" του "νεοπαγανισμού" και γενικώτερα της "Νέας Εποχής". Και αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει για τον πραγματικό χαρακτήρα του νεοφανούς αυτού ρεύματος και να ξεκαθαρίσει τα πράγματα, υποστηρίζοντας ότι άλλο είναι η καύχιση για το ένδοξο πράγματι αρχαιοελληνικό παρελθόν μας και άλλο η επιστροφή σε παρωχημένα πρωτόγονα ειδωλολατρικά "πιστεύματα", σε "θεούς" ανύπαρκτους και γεμάτους λάθη και πάθη, τότε επιστρατεύεται η λοιδωρία: "Είσαι ανθέλληνας και Ιουδαιοχριστιανός".

Ενώπιον αυτής της νέας προκλήσεως η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι ανάγκη να αναπτύξει όλους τους ποιμαντικούς μηχανισμούς της για την ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και σ' αυτή την πορεία χρειάζεται πρωτίστως βαθειά μελέτη και γνώση των τρόπων, των επιχειρημάτων, των μεθοδεύσεων που χρησιμοποιούν οι διάφοροι εκπρόσωποι των κινημάτων αυτών, έργον καθόλου εύκολο, ώστε να χαραχθή, χωρίς φανατισμό αλλά με αντικειμενικότητα, η ορθή ποιμαντική στρατηγική, ανάλογη του χαρακτήρα και του μεγέθους του προβλήματος, αποφεύγοντας τις παγίδες της "νεοπαγανιστικής" πλάνης και υπερπηδώντας τις δυσκολίες που προκύπτουν από τα νέα συνταγματικά και νομικά δεδομένα.

Στην ποιμαντική αυτή προσπάθεια θα είναι ιδιαιτέρως πολύτιμα τα συγγράμματα των εκκλησιαστικών πατέρων των πρώτων αιώνων και ειδικώς των απολογητών, εφ' όσον βεβαίως η σκέψη τους και οι θέσεις τους προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του σύγχρονου "παγανισμού", όπως αυτά προσπαθήσαμε να καταγράψουμε.

Κι έπειτα είναι ανάγκη να συμβάλουν με την επιστημονική γνώση τους ειδικοί μελετητές της εκκλησιαστικής ιστορίας, της ερμηνείας και της ιστορίας της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, της θρησκειολογίας κ.α.[62]

9. Κατακλείδα

Ο "σπερματικός λόγος" του Θεού με σαφήνεια διεμήνυσε στον τιμώμενο ιδιαιτέρως από τους Έλληνες "δωδεκαθεϊστές" Ιουλιανό τον παραβάτη, δια του μαντείου των Δελφών: "Χαμαί πεσέ Δαίδαλος αυλά. Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μάντιδα δάφνην, ου παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και λάλον ύδωρ".

Οι Μεγάλοι Έλληνες σοφοί Σωκράτης, Πλάτων, Αριστοτέλης κ.α., υπέδειξαν τόν Ένα Θεό και εισήλθαν στον μονόδρομο της Μονοθεΐας.

Η προσπάθεια λοιπόν των Ελλήνων εθνικών για την επιστροφή στην παλιά εκείνη πλάνη της ειδωλολατρίας, πρέπει να εκληφθείως οπισθοχώρηση σε πρωτόγονες μορφές πολυθεΐας και πνευματικής άγνοιας. Για να χρησιμοποιήσω, ανάλογα προσαρμοσμένους, τους λόγους του Απ. Πέτρου: "Εις αυτούς εφαρμόζεται η αληθινή παροιμία: «Σκύλος που επέστρεψε εις το δικό του ξέρασμα» και «χοίρος, (που) μετά το λούσιμο, κυλίεται πάλιν στο βούρκο" (Β΄ Πέτρ. β΄ 20-22).

Ασφαλώς εμείς οι νεοέλληνες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, όσο κι αν είμαστε υπερήφανοι για το ένδοξο και λαμπρό αρχαιοελληνικό παρελθόν μας, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε στην σκοτεινή εκείνη περίοδο της ειδωλολατρίας, την οποία οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες πρόγονοί μας απέρριψαν. Πάσα περαιτέρω, προσπάθεια για αναβίωση της λατρείας των ειδώλων πρέπει να ερμηνευθεί μόνον ως αυτονόμηση του ανθρώπου από τον Αληθινό Θεό και πάσα προσφορά λατρείας στα είδωλα ως πράξη δαιμονική, καθόσον "α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου Θεώ" (Α΄ Κορ. ι΄ 20).

---

[1] Για την σφοδρή πολεμική κατά της Παλαιάς Διαθήκης, εκτός των άλλων, παραπέμπομε ειδικά σε σειρά άρθρων του περιοδ. "Δαυλός", τα οποία, κατά περίπτωση, θα χρησιμοποιήσουμε στην παρούσα εργασία, καθώς και στα βιβλία του Μ. Βερέττα, Η Βίβλος και οι Έλληνες, Οι διαδρομές του Βιβλικού μισελληνισμού, και Μ. Καλόπουλου, Βιβλική Θρησκεία, το Μεγάλο Ψέμα - Στη σκιά του γίγαντα Ελληνισμού. Περισσότερα βλ. στο Δ΄ κεφάλαιο, ενότητα Δ.6. της παρούσας εργασίας.

[2] Για το ίδιο θέμα βλ. π. Γ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός η Ελληνορθοδοξία;, μν. έργ. σσ. 30-31 και ειδικώτερα το κεφάλαιο: Η ανθελληνική και αντορθόδοξη νεοειδωλολατρία και το χρέος των Ορθοδόξων απέναντί της, σσ. 123 εξ.

[3] Διϊ, τ. 13, σ. 30.

[4] "Δαυλός", τ. 137, σσ. 7940-41.

[5] Στ. Ελμάζη, Σε αναζήτηση ταυτότητας, περιοδ. "Ανιχνεύσεις", τ. 20, ένθετο "Έρχονται οι Έλληνες;", σ. 2.

[6] Επιστολή Υ.Σ.Ε.Ε. προς την "Συνοδική Υποεπιτροπή Ολυμπιακών Αγώνων", δημοσιευθείσα στο Διϊ, τ. 30, σ. 13.

[7] εφημ. "Μεγαρικός Τύπος", 17.9.95.

[8] εφημ. "Έθνος", 30.4.87.

[9] Απάντηση σε επιστολή, Διϊ, τ. 4, σ. 6.

[10] Ιφικράτη, Ο Ιερός Πόλεμος του Ελληνισμού, ΕΘ, φ. 5, σ. 1.

[11] Διϊ, ιστοσελίδα, διαφήμιση μπλούζας για τους "Διϊπετείς", με την "στάμπα" "Από τον ασήμαντο ξυλουργό προτιμούμε τον ανίκητο ήλιο".

[12] Ιφικράτη, Προτρεπτικός προς αγνούντας τους Θεούς. ιστοσελίδα της ΕΘ.

[13] Το ποτήρι έχει ξεχειλίσει προ πολλού με τους ναζωραίους κατακτητές, ιστοσελίδα ΕΘ.

[14] Ιφικράτης, Άκου ναζωραίε, ιστοσελίδα ΕΘ.

[15] Δ, τ. 273, εξώφυλλο και άρθρο με τον ίδιο τίτλο του Ίων. Δημόφιλου, σ. 17909. Βλ. και Γ. Γρηγορομιχελάκη, Ιησούς, κήρυκας αγάπης η μίσους;, ΑΦ, τ. 51, σ. 28.

[16] ΕΘ, φ. 4, σ. 8. Οι εκφράσεις αυτές είναι ένα ελάχιστο επιλεγμένο δείγμα εκείνων που συναντάμε στα εν λόγω κείμενα. Υπάρχουν και άλλες πολύ βαρύτερες, τις οποίες, από ευλάβεια προς το Πανάγιον Όνομα του

Κυρίου Ιησού και σεβασμό προς τον αναγνώση, δεν θελήσαμε να μεταφέρουμε εδώ.

[17] Βλ. ενδεικτικά, Η (παρα)φύση του Ιησού, Διϊ, τ. 34, σ. 38. τ. 37, σ. 35.

Πανδίωνα. Η Σπείρα, Διϊ, τ. 34, σ. 38. "Ελληνική κωμωδία", ιστοσελίδα παραρτήματος Υ.Σ.Ε.Ε. Αυστραλίας, κ.α.

[18] Ιφικράτη, Άλλη μία προσβολή του Ιερού Συμβόλου της Γονιμότητος από την συμμορία των ναζωραίων, ιστοσελίδα ΕΘ, (υπογράμμιση δική μας).

[19]Ίων. Αθηναίου, Ελληνοχριστιανική σύγκλιση η σύγκρουση;, ΑΦ, τ. 15, σ.13. 

[20] Βλ. Ρασσιά, Πόσο Έλληνες είμαστε;, Διϊ, τ. 29, σ. 15.

[21] Του ιδίου, Ψέματα και ανορθολογισμός, ΤΜ, τ. 88, σ. 58.

[22] Β. Εμμανουηλίδη, "Αποκάλυψη": προφητεία η "οδηγίες" για δράση;, Δ, τ. 260-261, 17054.

[23] Αλκ. Μπεναρδή, Ο σφαγμένος Ελληνισμός, Α´, εφημ. "Μεγαρικός Τύπος", 17.9.1995, σ. 4.

[24] Του ιδίου, Β´, στην ίδια εφημερίδα 24.9.1999.

[25] Του ιδίου, Γ´, στην ίδια εφημερίδα, 8.10.1995.

[26] Ιφικράτη, Ο Ιερός Πόλεμος του Ελληνισμού, ΕΘ, φ. 5, σ. 1.

[27]Η εκπαίδευση και ο κεκλιμένος πύργος του Χριστιανισμού, σημείωμα Β. Μισύρη, Ο κεκλιμένος πύργος και ο Χριστόδουλος, Ιχ, τ. 61, σ. 80, και Αλκ. Μπεναρδή, ένθ. ανωτ., σ. 4.

[28] Κ. Σταυροπούλου,-Τίμαιου, Μια πρώτη απάντηση στην Συνδιάσκεψη των Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών, μν. έργ., Διϊ, τ. 33, σ. 13.

[29] Επιστολή "ιερέως της θεάς Δήμητρος" προς τον Σεβ. Μητροπολίτη Ηλείας κ. Γερμανό, 20 Τρυγητού 1992, μ.Α.Τ. πρβλ. και Διϊ, τ. 13, σ. 15.

[30] Ιφικράτη, Ο επιθανάτιος ρόγχος των αιρετικών της Δανίας οι οποίοι ζητούν αναγνώριση από τους φονιάδες του πολιτισμού και της ανθρωπότητος, ιστοσελίδα της ΕΘ.

[31] Δέξιππου, Μισελληνικό παραλήρημα από την ναζωραία δημοσιογράφο Η. Μιχαλολιάκου στο extrachannel 3, ιστοσελίδα ΕΘ.

[32] Αυλός Πανός, Διϊ, τ. 37, σ. 5. Των ρασοφόρων ο εσμός, Διϊ, τ. 56, σ. 2.

[33] Εφημ. ΕΘ, φ. 3, σ. 8.

[34] Αυλός Πανός, Διϊ, τ. 29, σ. 25.

[35] Ομοίως, Διϊ, τ. 32, σ. 11.

[36] Σπ. Κούρκουλου, Χάσμα η διχασμός θρησκειών;, ΑΦ, τ. 44, σ. 22.

[37] Ιφικράτη, Άκου ναζωραίε, ιστοσελίδα ΕΘ

[38] Αυτόθι.

[39] Μ. Καλόπουλου, Θρησκείες: οι διαχρονικοί γίγαντες της δεισιδαιμονίας, στο ΑΕΘ, μν. έργ., σ. 116, 117. Βλ. και Π. Μαρίνη, Η Ελληνική Γραμμή "ενάντια στην ηθική παρακμή", (επίθεση κατά του Μοναχισμού γενικώς), ΑΦ, τ. 4, σ. 28.

[40] Εκάς οι βέβηλοι, Εκάς οι χριστιανοί, ιστοσελίδα ΕΘ.

[41] Β. Πελασγού Γούσιου, Περισκόπιο, Διϊ, τ. 13. σ. 15.

[42] Ιφικράτη, Άλλη μία προσβολή του Ιερού Συμβόλου της Γονιμότητος από την συμμορία των ναζωραίων, ένθ. ανωτ.

[43] Του Υπερίωνα, Οι ιδεολογικές διαφορές μεταξύ Υ.Σ.Ε.Ε. και υπολοίπων ομάδων, ιστοσελίδα Υ.Σ.Ε.Ε., Θέματα.

[44] Του ιδίου, Το κατηγορώ του λαού, ιστοσελία ΕΘ.

[45] Ιστοσελίδα Υ.Σ.Ε.Ε., Δελτία Τύπου, Ανακοίνωση 145/17.6."2003".

[46] Αυλός Πανός, Διϊ, τ. 36, σ. 6.

[47] Βλ. Ρασσιά, στο άρθρο: Οι αρχαιολάτρες πολιτεύονται , "Ιός της Κυριακής", εφημ. "Κυρ. Ελευθεροτυπία", 7.2.1999. Πρβλ. και Διϊ, τ. 4, σ. 27. τ. 6, σ. 29. τ. 13, σ. 32. τ. 32, σ. 11. ΕΘ, φ. 4, σ. 1, 8. Για όλους αυτούς τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς βλ. και την σειρά των άρθρων μας "Η αρχαιολατρία ως ατραπός της “Νέας Εποχής”", στο περιοδ. "Διάλογος", τ. 13 έως και 19, και ειδικώς τ. 16, σ. 10 εξ. (1999).

[48] Αστερίας, Εκάς οι βέβηλοι, Εκάς οι χριστιανοί, ιστοσελίδα της ΕΘ, (υπογράμμιση δική μας).

[49] Αυλός Πανός, Διϊ, τ. 30, σ. 11. Για "καθαρμούς ιερών τόπων" των "αρχαιοθρήσκων", βλ. και ιστοσ. "Ελλήνων Ιερατείον", Αι πρώται Εντολαί και Οδηγίαι προς τους Έλληνας Θρησκευτάς, Εντολή 3η.

[50] Ιφικράτη, Προτρεπτικός προς αγνούντας τους Θεούς, ένθ. ανωτ., (υπογράμμιση δική μας).

[51] Αυτόθι.

[52] Σε έντυπο που εκφράζει μια ιδιαιτέρως σκληρή και εχθρική γραμμή κατά του Χριστιανισμού και του Βυζαντίου, καταγράφεται η πληροφορία ότι "Έλληνες πατριώτες έκαψαν βυζαντινές σημαίες σε χωριό της Θράκης", εφημ. ΕΘ, φ. 3, σ. 8. Επίσης στην ιστοσελίδα του ίδιου ρεύματος, υπό τον τίτλο: "Φωτιά και τσεκούρι στους νεοβυζαντινούς γραικύλους", διακηρύσσεται ότι "Οι Έλληνες απανταχού στην οικουμένη την 29η Μαΐου εορτάζουν με αγαλλίαση την πτώση της καταραμένης και θεομίσητης βυζαντινής αυτοκρατορίας... Ζήτω η πτώση της Νέας Ρώμης!" (υπογραμμίσεις δικές μας).

[53] Ο χαρακτηρισμός προέρχεται από το βιβλίο του π. Γ. Μεταλληνού, Παγανιστικός Ελληνισμός η Ελληνορθοδοξία;, σ. 92. Βλ. και διαπιστώσεις της "ΙΑ´ Πανορθοδόξου Συνδιασκέψεως Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ιερών Μητροπόλεων για θέμετα αιρέσων και παραθρησκείας" (1999), στην ιστοσελίδα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, ecclesia.gr, Επιτροπαί, Συνοδική Επιτροπή επί των Αιρέσεων, Δραστηριότητα.

Καταχωρούμε εδώ ένα ελάχιστο μόνον δείγμα τίτλων τέτοιων κειμένων: Π. Τσινά, Η Βυζαντινή ηγεσία διέταξε τον Αλάριχο να εξαφανίση τους Έλληνες της Ν. Ελλάδος, Δ, τ. 188-189, σ. 11637. Αθ. Κουκοβίτσα, Η αληθινή ιδεολογία του Βυζαντίου, Δ, τ. 202, σ. 12615. Του Ιδίου, Ο ανθελληνισμός στο Βυζάντιο και το "σχίσμα" με τη Ρώμη, Δ, τ. 209, σ. 13123. Του ιδίου, Το ψυχορράγημα του Βυζαντίου, Δ, τ. 209, σ. 13143. Μ. Πλωρίτη, συνέντευξη, Δ, τ. 214, σ. 13471. Μ. Καλόπουλου, συνέντευξη, Δ, τ. 233, σ. 14981. Στ. Μυτιληναίου, Η σφαγή των Ελλήνων από τον Ιουστινιανό, Δ, τ. 247, σ. 16027. Κ. Ρωμανού, Ελληνιστικό Ισλάμ. Του ιδίου, συνέντευξη, Δ, τ. 254, σ. 16563. Εξώφυλλο του "Δαυλού", τ. 293: "Βυζάντιο: Η ιδεολογική ταυτότητα του Ελληνισμού" και αφιέρωμα του ιδίου τεύχους με εννέα άρθρα, σσ. 19966-20010. Στ. Μιχόπουλου, Βυζάντιο, αυτοκράτορες, κλήρος και Ελληνισμός. Π. Μαρίνη, Νόμος και υπηκοότης εις το Ανατολικόν Ρωμαϊκόν κράτος, ΕΠ, τ. 2, σ. 84. Του ιδίου, Βυζάντιον και Ελληνισμός, σκιαγραφία του μεγάλου δράματος, ΕΠ, τ. 20, σ. 47. Επί βασιλείας Θεοδοσίου, του θεοσεβούς ημών αυτοκράτορος, Διϊ, τ. 7, σ. 20 (δική μας αρίθμηση). Βλ. Ρασσιά, Ελληνικό και Βυζαντινό έθος, Διϊ, τ. 28, σ.

11. Ο ίδιος, σε Συμπόσιο στην Αθήνα, -εξερχόμενος των ορίων κάθε δεοντολογίας- εχαρακτήρισε τους Βυζαντινούς ως "χριστιανοβυζαντινά κοράκια", (Συμπόσιο με θέμα: "Η Αρχαιοελληνική Παράδοση στην Τρίτη Χιλιετία", Αθήνα (23-24.1.1999), "Ιός της Κυριακής", 7.2.1999, σ. V). Β. Μισύρη, Έλληνες και Βυζαντινοί. Ήταν Έλληνικό το Βυζάντιο; Ιχ, τ. 66, σ. 27, Γ. Δραγώνα, Συνέντευξη για τα Ελληνικά Θέματα (εφ'όλης της ύλης), ΑΕ, τ. 31, σ. 38, κ.π.α. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν και αρκετά κείμενα που καταδικάζουν αυτόν τον "αντιβυζαντινισμό", από τα οποία αναφέρομε εδώ, δειγματολειπτικώς, μερικά μόνον, πολύ χαρακτηριστικά: Χρ. Σαρτζετάκη, Οι φιλλέληνες Ρωμαίοι και οι Έλληνες Βυζαντινοί..., Δ, τ. 256, σ. 16659. Γ. Γεωργαλά, 'Αντιβυζαντινισμού ανατομία, ΕΑ, τ. 22/75, σ. 55. Π. Πέρου, Ο Ελληνισμός στο Βυζάντιο, ΑΕ, τ. 12, σ. 26. Ι. Χαραλαμπόπουλου, Βυζάντιο και Ελληνικότητα, ΑΦ, τ. 7, σ. 23. Ε. Μπεξή, εισήγηση στο συνέδριο "Ελληνισμός - Χριστιανισμός στο Βυζάντιο, το Βυζάντιο ωφέλησε η έβλαψε τον Ελληνισμό", 1998, σ. 76. Βλ. και Αγνής Βασιλικοπούλου, Η κλασσική παιδεία στο Βυζάντιο, στο π. Γ. Μεταλληνού, ένθ. ανωτ., ( αποσπάσματα), σσ. 236 εξ.

[54] Γέροντος Μωϋσή Αγιορείτη, Ψυχολογική ερμηνεία του φαινομένου της Νεοειδωλολατρίας, στο: "Φαινόμενα Νεοειδωλολατρίας, Δωδεκαθεϊσμός, Υποτίμηση της Παλαιάς Διαθήκης, Ολυμπιακοί Αγώνες, (Πρακτικά Επιστημονικού Συνεδρίου, Θεσσαλονίκη 25-27 Μαΐου 2003), σ. 310.

[55] Α. Ασκαρίδου, μν. έργ. σ. 3.

[56] Βλ. άρθρο μας, "Η αρχαιολατρία ως “ατραπός” της “Νέας Εποχής”", περιοδ. "Διάλογος", τ. 13, σ. 4, και εισήγησή μας στην "ΙΓ´ Πανορθόδοξη Συνδιάσκεψη Εντεταλμένων Ορθοδόξων Εκκλησιών και Ι. Μητροπόλεων για θέματα αιρέσεων και παραθρησκείας" (Όσιος Ιωάννης ο Ρώσος, 31.10.2001), με τίτλο: "Φύση και χαρακτήρας των νεοφανών αρχαιολατρικών κινημάτων". Και, Αποστολικής Διακονίας, Νεοπαγανισμός, η απειλή από το παρελθόν, σ. 28.

[57] Εγκυκλοπαιδεία "Υδρία", λείμμα Πλάτων, τόμ. 44, σελ. 97.

[58] Βλ. "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου", τόμ. 7, "Ελλάς", σ. 1151.

[59] Δ. Τσινικόπουλου, Ελληνισμός και Εβραϊσμός: Οι διαφορές δύο κόσμων, ΤΜ, τ. 38, σ. 8.

[60] Βλ. π. Κυρ. Τσουρού, Ποιοί κατέστρεψαν τους αρχαίους ναούς;, Α΄ και Β΄,

στο περιοδ. «Διάλογος», τ. 52, σ. 2 και 53, σ. 1.

[61] Ουρ. Τουτουντζή, ένθ. άνωτ. σ. 246.

[62] Περί του φαινομένου του σύγχρονου Παγανισμού γενικώς, βλ. εκτενή βιβλιογραφία και πρωτογενές υλικό στο βιβλίο μας: «Ο Νεοπαγανισμός της "Νέας Εποχής"», έκδ. ΠΕΓ, Αθήνα, 2008, σελίδες 696

πηγή