ΜΗΤΡ. ΣΙΣΑΝΙΟΥ ΠΑΥΛΟΣ: «ΔΙΕΡΩΤΗΘΗΚΑ ΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΧΟΥΝ ΕΡΘΕΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΠΛΑΝΗΤΗ! Μιλοῦσαν σὰν παρατηρητὲς καὶ ὄχι σὰν οἱ κύριοι αἴτιοι γιὰ τὴν καταστροφή»

Συνέντευξη τοῦ Μητρ. Σισανίου καὶ Σιατίστης κ. Παύλου 
στὸν Δημήτρη Ριζούλη (ἐφημ. «Δημοκρατία»)

ΕΙΣ. ΣΧΟΛΙΟ: Ἐκφράζει ἰσορροπημένα τὴν μερίδα τῶν ἰσορροπημένων σ᾽ αὐτὴ τὴν «ἀνισόρροπη» χώρα.

Σήμερα οἱ Ἕλληνες ψηφίζουν. Τί εὔχεστε, σεβασμιώτατε;

.       Ἂν θὰ εἶχα νὰ κάνω μία εὐχή, θὰ ἦταν «κανεὶς ἀπὸ τὸ πολιτικὸ σύστημα ποὺ κατέστρεψε τὴν χώρα νὰ μὴν ἦταν ὑποψήφιος». Ἡ εὐχὴ ποὺ μοῦ μένει τώρα νὰ κάνω εἶναι νὰ μᾶς φωτίσει ὁ Θεὸς ὅλους μας νὰ ἀρθοῦμε στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων. Ἡ χώρα βρίσκεται σὲ βαθιὰ κρίση.

Ποιοί ἔχουν τὶς μεγαλύτερες εὐθύνες γι᾽ αὐτὴ τὴν κατάσταση;

.        Τὴν πρώτη καὶ τὴν κύρια εὐθύνη τὴν ἔχουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐξουσίας, τὰ στελέχη τοῦ πολιτικοῦ συστήματος. Ταξιδεύοντας αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἄκουσα τὶς συνεντεύξεις πολλῶν καὶ διερωτήθηκα ἂν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ μιλᾶνε ἦρθαν ἀπὸ ἄλλο πλανήτη ἢ ἀπὸ ἄλλη χώρα. Μιλοῦσαν σὰν παρατηρητὲς καὶ ὄχι σὰν οἱ κύριοι αἴτιοι γιὰ τὴν καταστροφὴ αὐτῆς τῆς χώρας.  Μιλᾶνε γιὰ παθογένειες δεκαετιῶν, γιὰ μεταρρυθμίσεις καὶ διαρθρωτικὲς ἀλλαγὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχουν γίνει ἀπὸ καιρὸ καὶ νιώθεις νὰ θυμώνεις. Θὰ ἤθελα ὅλους αὐτούς, ποὺ σήμερα δίδουν συνταγὲς σωτηρίας, νὰ τοὺς ρωτήσω: Ἐσεῖς, κύριοι, ποῦ ἤσασταν ὅλα αὐτὰ τὰχρόνια, γιατί δὲν κάνατε τὶς μεταρρυθμίσεις, γιατί δὲν κάνατε τὶς διαρθρωτικὲςἀλλαγές; Ἐσεῖς δὲν κυβερνούσατε; Γιατί λοιπὸν δὲν τὶς κάνατε καὶ θέλετε νὰ σᾶςἐμπιστευθοῦμε πῶς θὰ τὶς κάνετε τώρα; Μὰ γιὰ τόσο ἀφελεῖς μᾶς περνᾶτε; Λέτε: «Τέρμα τὸ πελατειακὸ σύστημα!» Μὰ δὲν εἶστε ἐσεῖς ποὺ τὸ γεννήσατε; Δὲν εἶστε ἐσεῖς ποὺ τὸ ἐκθρέψατε; Βλέπατε ὅτι καταστρέφει τὴν πατρίδα καὶ τὸἀφήνατε ἀνέγγιχτο. Δὲν εἶστε, λοιπόν, οἱ κύριοι αἴτιοι αὐτοῦ του συστήματος; Καὶθὰ τὸ καταργήσετε τώρα; Μὰ πῶς θὰ τὸ καταφέρετε ἀφοῦ ἔχει ταυτιστεῖ μὲ τὴνοοτροπία σας. Τί δὲν ξέρατε; Δὲν ξέρατε καλὰ μαθηματικά, δὲν ξέρατε καλὴ λογιστική, δὲν ξέρατε καλὰ τὴν οἰκονομία καὶ καταστρέψατε τὴν χώρα ἀπὸ ἄγνοια ἢ ἀνικανότητα; Δὲν βλέπατε ἢ δὲν ξέρατε ποῦ πᾶμε; Τὸ ξέρατε καὶ τὸ βλέπατε, ἀλλὰ ἡ ἀλαζονεία καὶ ἡ δίψα γιὰ τὴν ἐξουσία ἦταν πιὸ σημαντικὰ γιὰ σᾶς ἀπὸ τὸ μέλλον αὐτοῦ τοῦ τόπου. Θεωρήσατε τὴν πατρίδα ἰδιοκτησία σας καὶ λάφυρο τῆς ἐκλογικῆς σας νίκης.
.         Εὐθύνη ὅμοια μὲ αὐτὴν τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἔχουμε κι ἐμεῖς οἱὑπόλοιποι, ὁ λαὸς δηλαδή. Γιατί ἐμεῖς τοὺς ψηφίσαμε καὶ τοὺς ξαναψηφίσαμε, παρόλο ποὺ ξέραμε ὅτι ἡ μπόχα τῆς διαφθορᾶς διαχεόταν στὴν κοινωνία. Τοὺς ψηφίσαμε γιατί ἤμασταν ὅμοιοί τους. Τοὺς ψηφίσαμε ὄχι γιὰ τὸ καλό της πατρίδος, ἀλλὰ γιὰ τὰ συμφέροντά μας. Οἱ πολιτικοί μας εἶναι οἱ καθρέφτες μας. Μᾶς ἔριξαν δολώματα καὶ ἐμεῖς τὰ δαγκώσαμε. Τὸ πελατειακὸ σύστημα ἔχει δύο ἄκρες. Ἡ μία ἦταν οἱ πολιτικοί μας καὶ ἡ ἄλλη ἐμεῖς.

Ἔχει εὐθύνες καὶ ἡ Ἐκκλησία;

Ἔχει εὐθύνες γιατί δὲν ἀντιστάθηκε, γιατί δὲν μίλησε μὲ λόγο προφητικό. Ἔχει εὐθύνες γιατί προσαρμόστηκε. Γιατί στὸ καταναλωτικὸ μοντέλο ὑπετάγη μέρος καὶ τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ. Γιατί λησμόνησε ὅτι τὸ ὅραμά της εἶναι ὁ ἁγιασμὸς τῶν μελῶν της καὶ ὅτι δρόμος πρὸς αὐτὸν εἶναι ἡ ἄσκηση, ἡ λιτότητα, ἡ ἀποφυγὴ τοῦ περιττοῦ. Γιατί δὲν κήρυξε δυνατὰ ὅτι νόημα ζωῆς δὲν εἶναι ἡ κατανάλωση καὶ ἡ καλὴ ζωή. Ἔχει εὐθύνες γιατί φοβήθηκε τὶς φωνὲς ἐκείνων ποὺ τῆς ζητοῦσαν νὰ μὴν ὁμιλεῖ ἢ νὰ ὁμιλεῖ μόνο γιὰ νὰ ἐπαινεῖ τὸ σύστημα. Ἔχει εὐθύνες γιατί δὲν ἀντέδρασε μὲ ταχύτητα καὶ ἀμεσότητα σὲ λαθεμένες καὶ ἁμαρτωλὲς συμπεριφορὲς μελῶν της καὶ ἄφηνε τὴν ἐντύπωση τῆς συγκάλυψης.

Ὑπάρχουν δυνάμεις στὴν χώρα μας ποὺ ἐχθρεύονται τὴν Ἐκκλησία καὶ μὲ ποιόν τρόπο;

.      Ὑπάρχουν τέτοιες δυνάμεις, ἀπολύτως ὁρατὲς πλέον, οἱ ὁποῖες μέσα στὴν ἐμπάθεια καὶ στὸν σχεδιασμὸ τους ἐπιχειροῦν ἀκόμη καὶ τὴν παραχάραξη καὶ τὴν ἀλλοίωση τῆς Ἱστορίας γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸν στόχο τους. Αὐτὸ ποὺ ἐνοχλεῖ εἶναι ὅτι ἡ Ἱστορία μαρτυρεῖ ὅτι ἡ σχέση Ἐκκλησίας καὶ λαοῦ σ’ αὐτὸ τὸν τόπο εἶναι ζυμωμένη μέσα στὴ ζωή.
.         Χαρακτηριστικὸ δεῖγμα αὐτῆς τῆς προσπάθειας εἶναι οἱ τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς τοῦ ΣΚΑΪ γιὰ τὸ 1821. Θλιβερότατη ἡ εἰκόνα πανεπιστημιακῶν δασκάλων σὲ διατεταγμένη ὑπηρεσία. Στὸ ἴδιο μῆκος κύματος ἡ ἄλλη προσπάθεια ὑπὸ τὴν κ. Ρεπούση. Ἔκαναν καὶ κάνουν πόλεμο λάσπης στὴν Ἐκκλησία γιὰ νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν πιστῶν.
.       Ὁ μακαριστὸς γέροντας π. Παΐσιος εἶχε πεῖ: «Ὅλες οἱ βρομιὲς τοῦ κόσμου θὰ πέσουν πάνω στὴν Ἐκκλησία ὥστε ἀκόμα καὶ οἱ καθαροὶ θὰ φαίνονται ἀκάθαρτοι».
.       Τὸ ζήσαμε. «Θὰ ἔλθει ὅμως γρήγορα ἐποχὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία θὰ καθαριστεῖ τόσο πολὺ ὥστε ἀκόμη καὶ οἱ ἀκάθαρτοι θὰ φαίνονται καθαροί». Νομίζω ὅτι πρὸς τὰ ἐκεῖ πορευόμαστε.

Πρὶν ἀπὸ καιρὸ ἀπαντήσατε μὲ σκληρὸ τρόπο στὸν Νίκο Σηφουνάκη γιὰ τὴν μισθοδοσία τοῦ κλήρου καὶ πρόσφατα ἐξ ἴσου σκληρὰ στὸν Μιχάλη Χρυσοχοΐδη γιὰ τὸ θέμα τῶν μεταναστῶν. Τί προκάλεσε αὐτὴ τὴν ὀργή σας;

Τὴν ὀργή μου τὴν προκάλεσε ἡ ἀλαζονεία τους. Ἡ περιφρόνηση τοῦ λαοῦ καὶ τῶν τοπικῶν κοινωνιῶν. Ἡ προσπάθειά τους νὰ κρύψουν τὴν ἀνικανότητά τους γιὰ οὐσιαστικὸ ἔργο μὲ ἐπίδειξη ἀλαζονείας. Ἡ περιφρόνησή τους στὸν τίμιο ἀγώνα ἁπλῶν ἀνθρώπων ποὺ προσφέρουν πολὺ περισσότερα πράγματα ἀπὸ τοὺς ἴδιους. Ἡ συνευθύνη τους στὴν καταστροφὴ αὐτοῦ τοῦ τόπου. Ἡ στοχοποίηση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῶν προσώπων της γιὰ νὰ καλύψουν τὴν δική τους ἀνεπάρκεια. Αὐτὰ προκάλεσαν τὴν ὀργή μου.

Πιστεύετε ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ παρεμβαίνει πιὸ δυναμικὰ στὰ πράγματα;

.       Πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ εἶναι μάρτυς τῆς ἀληθείας πρὸς κάθε κατεύθυνση. Ὁ θεολογικὸς λόγος τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύει τὸν κόσμο καὶ τὰ γεγονότα καὶ σὲ μία ἐποχὴ κρίσεως ὀφείλει νὰ ὁμιλεῖ προφητικά, ποὺ σημαίνει δυναμικά, γιὰ νὰ στηρίξει αὐτοὺς ποὺ ὑποφέρουν.
.         Ὁ προφητικὸς λόγος τῆς Ἐκκλησίας μπορεῖ νὰ ἐνοχλεῖ τοὺς κρατοῦντες, ἀλλὰ τὴν ἴδια στιγμὴ παρηγορεῖ ἀφάνταστα τὸν λαὸ τοῦ Θεοῦ, καθὼς διαπιστώνει ὅτι οἱ ποιμένες τοῦ γρηγοροῦν καὶ δὲν συσχηματίζονται μὲ τὶς ἐξουσίες τοῦ αἰῶνος τούτου.
.        Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας εἶναι δίπλα στοὺς ἀδικούμενους καὶ ὄχι δίπλα στοὺς ἰσχυρούς.

Στὴν Μητρόπολή σας πῶς βοηθᾶτε τοὺς φτωχοὺς καὶ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη;

.         Στὴν Μητρόπολή μας, ὅπως καὶ σὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία, πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν κρίση ὑπῆρχε ἡ μέριμνα γιὰ τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφούς.
.        Σήμερα λειτουργεῖ καθημερινὸ συσσίτιο, ὅπου σιτίζονται 60 ἄνθρωποι, μὲ τάσεις αὐξητικές. Δίδονται κάθε μήνα δέματα μὲ τρόφιμα, κυρίως σὲ πολύτεκνες οἰκογένειες, ἀλλὰ καὶ σὲ ὅσες ἔχουν ἀνάγκη. Λειτουργοῦμε ἱματιοθήκη ἀπ’ ὅπου μποροῦν νὰ προμηθεύονται δωρεὰν ροῦχα πολὺ καλῆς ἕως ἀρίστης ποιότητας. Ἔχουμε ὀργανώσει μὲ τοὺς ἱερεῖς ἕνα δίκτυο παρακολούθησης καὶ ἄμεσης ἀντιμετώπισης οἰκογενειῶν μὲ προβλήματα ποὺ ἴσως ντρέπονται νὰ ζητήσουν βοήθεια καὶ συνεργαζόμαστε ἁρμονικότατα μὲ τὸν Δῆμο Βοΐου στὴν λειτουργία Κοινωνικοῦ Παντοπωλείου. Στόχος μας νὰ μὴν ὑπάρξει σὲ ὅλη τὴ Μητρόπολη ἄνθρωπος μὲ κάποιο πρόβλημα καὶ νὰ μὴν εἴμαστε δίπλα του.

Εἶστε αἰσιόδοξος γιὰ τὸ μέλλον ἢ βλέπετε ἀκόμα χειρότερες μέρες;

.        Δυστυχῶς, δὲν εἶμαι αἰσιόδοξος. Οἱ μέρες ποὺ θὰ ἔλθουν θὰ εἶναι χειρότερες. Πολὺ περισσότερο δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι αἰσιόδοξος ὅταν αὐτοὶ ποὺ σήμερα ζητοῦν τὴν ψῆφο μας εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ ὁδήγησαν τὸν λαό μας στὴν σημερινὴ κατάσταση. Οἱ ἐξαιρέσεις εἶναι ἐλάχιστες. Μακάρι νὰ διαψευστῶ.

Φοβᾶστε γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα τώρα ποὺ ἡ χώρα βρίσκεται σὲ οἰκονομικὴ ἀδυναμία;

.       Δὲν φοβᾶμαι τώρα, φοβᾶμαι ἀπὸ καιρό. Σὲ ὅλα τὰ κρίσιμα ἐθνικὰ θέματα, Κύπρο, Σκοπιανό, Θράκη, γεγονότα τοῦ 1955 στὴν Πόλη, οἱ ἡγέτες μας ἀπεδείχθησαν κατώτεροι τῶν περιστάσεων..       Ἂν κανεὶς ἔχει μιλήσει μὲ Κωνσταντινουπολίτες, μὲ Ἰμβρίους, μὲ ὁμογενεῖς ποὺ ἀπεγνωσμένα προειδοποιοῦσαν γιὰ τὰ ἐπερχόμενα δεινά, ἀλλὰ συναντοῦσαν τὸν χλευασμὸ ἀπὸ τοὺς «ὑπευθύνους» τῆς κάθε ἐποχῆς, θὰ νιώσει τὴν ὀργὴ ποὺ κρατᾶνε μέσα τους αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι.
.        Ἂν θέλω νὰ ἐμπιστευθῶ τὸν λόγο σημαντικῶν ὁμογενῶν μας, ποὺ ξέρουν καλὰ τὰ πράγματα, ἔχω κάθε λόγο νὰ ἀνησυχῶ.

Ὁ κόσμος βρίσκεται πιὸ κοντὰ στὴν Ἐκκλησία τὸ τελευταῖο διάστημα;

.        Ὁ κόσμος τὸ τελευταῖο διάστημα κατάλαβε ποιὰ εἶναι ἡ μάνα του καὶ ποιὰ εἶναι ἡ μητριά του καὶ ἀναζητᾶ τὴν γλυκιὰ θαλπωρὴ τῆς μάνας, ποὺ ξέρει καὶ νὰ συγχωρεῖ καὶ νὰ θυσιάζεται.
.       Μὲ ἐντυπωσίασε τὸ πλῆθος τῶν πιστῶν σὲ σχέση μὲ ἄλλες χρονιὲς ποὺ παρέμεινε στὴν Ἀναστάσιμη Λειτουργία καὶ κοινώνησε.
.        Μὲ συγκλονίζουν οἱ ἁπλοὶ ἄνθρωποι ποὺ μὲ σταματοῦν στὸν δρόμο γιὰ νὰ μοῦ ποῦν «κρατᾶτε ἐσεῖς γιὰ νὰ μὴν καταστραφεῖ αὐτὸς ὁ τόπος» καὶ μὲ τὸ «ἐσεῖς» ἐννοοῦν τὴν Ἐκκλησία.

Πολλὲς φορὲς ἡ Ἐκκλησία δοκιμάστηκε ἀπὸ ἔριδες καὶ διχόνοιες. Σήμερα ὑπάρχουν τέτοια φαινόμενα ἢ ἐπικρατεῖ ἡ ἑνότητα;

.      Διαφορετικὲς γνῶμες ὑπάρχουν καὶ αὐτὸ εἶναι φυσικό, διχόνοια ὅμως δὲν νομίζω ὅτι ὑπάρχει.

πηγή

Μοναχός Μωυσής, Το λιγότερο κακό

πηγή

Το λιγότερο κακό

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Τις τελευταίες ημέρες από διάφορους
 πολιτικούς ακούστηκαν λέξεις
λησμονημένες.
 Απορεί κανείς αν η επανεύρεσή
τους είναι γνήσια ή χρησιμοποιούνται
προς κατανάλωση και εκμετάλλευση.
Μιλώ για λέξεις όπως πατρίδα, πατριωτισμός, Θεός, θρησκεία,
 οικογένεια, παράδοση και λοιπά σχετικά.
 Επιτρέπεται να αποδυναμώνονται ιδέες και ιερά νοήματα;

Η ελληνική παιδεία κατάντησε άγονη και στείρα γνώση.
Ο Χριστός εξήλθε από τα σχολεία ως φανατικός,
 ακραίος και ανελεύθερος...

Η γλώσσα μας κατακρεουργήθηκε βάναυσα.
 Μία φοβερή ψυχοπαθολογία βάλθηκε να θανατώσει την
εγχώρια λαλιά. Ντρέπονται μερικοί που είναι Έλληνες;

Παράδοση σημαίνει ότι παραλαμβάνεις ό,τι το αληθινό και
 ζωντανό και το παραδίδεις στους επόμενους ξανακαινουργιωμένο.
Είναι μια λιτανεία, μια ιερή πομπή, μια λαμπαδηφορία,
όπου μεταφέρεται το φως, φως ιλαρό.
 Ο ένδοξος στρατηγός Μακρυγιάννης έκλαιγε όταν έβλεπε να χάνεται
στους χρόνους της ελευθερίας ό,τι φυλάχθηκε καλά στους
 χρόνους της δουλείας. Ήταν θρησκομανής και παράλογος
ο Μακρυγιάννης;

Η ορθόδοξη ελληνική εκκλησία δεν εξαντλεί το έργο της στις
χιλιάδες πιάτα φαγητού που μοιράζει καθημερινά στους πεινασμένους
 φτωχούς. Δυστυχώς το κράτος θεωρεί την εκκλησία μας ως
 καλό φιλανθρωπικό κατάστημα. Η εκκλησία, παρά τις όποιες
ανθρώπινες ελλείψεις της, παραμένει πηγή ακένωτου
πνευματικού ανεφοδιασμού, υπομονής, εγκράτειας, ελπίδας
και αισιοδοξίας. Δεν είναι έτσι;

Φθάσαμε σε άφωτο αδιέξοδο. Βυθιστήκαμε σε τέλμα αδιαφάνειας
 και ανειλικρίνειας. Χρειάζεται να μελετήσουμε την ιστορία μας,
να εντρυφήσουμε στον πολιτισμό μας, να ανάψουμε ένα κερί στην
 εικόνα του Χριστού για να εμπνευστούμε, να απορρίψουμε τα 
πολλά περιττά, να μάθουμε να ζούμε με εγκράτεια, απλότητα,
 ολιγάρκεια και ταπείνωση. Είναι κακό και ανέφικτο;

Οι «προοδευτικοί» μάλλον θα χαμογελάσουν ειρωνικά με τα
 γραφτά μας. Θα μας πουν αρτηριοσκληρωτικούς, οπισθοδρομικούς
 και καθυστερημένους. Σήμερα επικρατεί ο ορθολογισμός.
 Να όμως που η υπερκατανάλωση, η ευμάρεια, η ευδαιμονία,
η σπατάλη, τα δάνεια, μας έφεραν σε βαθιά κρίση.
Επτωχεύσαμεν πνευματικά.
Ανίδεοι και ανίκανοι πολιτικάντηδες ταλαιπώρησαν τον λαό και
 δεν φαίνεται να μετανοούν και να αναπτύσσουν υγιή αυτοκριτική,
 σοβαρή μεταμέλεια και ειλικρινή μετάνοια για τα
τραγικά λάθη τους.
 Μιλώ παράλογα;

Οι πολιτικοί κομμάτισαν τον λαό, του έκοψαν το φιλότιμο,
το μεράκι, τις φτερούγες της ελπίδας. Έφεραν τον εθνικό
διχασμό, έκαναν κόκκινο τον Σαγγάριο, το δράμα του εμφυλίου,
 τις ορδές του Αττίλα, κάποιους εθνοσωτήρες, την αμφισβήτηση
 της ελληνικότητας της Μακεδονίας, τη διαφθορά των προγραμμάτων,
 που ανέχονται για το ίδιον συμφέρον οι νομοθετούντες και
προστατεύοντες την υγεία της ψυχής. Πολιτικοί και να
 είναι καταχραστές δημοσίου χρήματος, ο ένας να τα ρίχνει στον
 άλλο. Όλοι να έχουν δικαιολογίες δυνατές για τους εαυτούς τους.
 Άλλοι θα απέχουν των εκλογών, άλλοι θα ρίξουν λευκό ή άκυρο
 ή θα ψηφίσουν από οργή και εκδίκηση ένα ακραίο κόμμα α
ντιδρώντας.
 Ο πολιτικός λόγος δεν αγγίζει καρδιές, δεν ενθουσιάζει.
 Πολλοί δεν είναι βέβαιοι γι’ αυτό που ψηφίζουν.
Άλλοι, λένε, θα ψηφίσουν το λιγότερο κακό.
Καλά, αλλά γνωρίζουν πράγματι ποιο είναι το λιγότερο κακό;

πηγή: Μακεδονία, 5/5/2012

Λίγο πριν τους ψηφίσεις Ρεπούση – Στρατούλης μιλάνε για Εκκλησία-Παιδεία-Ιστορία (Βίντεο)

http://www.youtube.com/watch?v=GhJG0rZR6vA&feature=player_embeddedhttp://www.youtube.com/watch?v=D7akrwBgc-s&feature=player_embedded

***

Διαχωρισμός Πολιτείας-Εκκλησίας με σεβασμό στους διακριτούς ρόλους

του Δημήτρη Στρατούλη

Υποψηφίου βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στη Β Αθήνας

Οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας πολλές φορές έχουν βρεθεί στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης. Άλλοτε εξαιτίας της παρέμβασης ηγετικών κύκλων της Εκκλησίας στα πράγματα της δημοκρατικής πολιτείας και άλλοτε εξαιτίας των ωμών παρεμβάσεων κυβερνήσεων στα εσωτερικά της εκκλησίας, συχνά στις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας και στις μη ομαλές πολιτικές περιόδους, με σκοπό την χρησιμοποίησή της για αλλότριους σκοπούς από την πνευματική αποστολή της. Οι παθογένειες αυτής της σύμφυσης ήταν πάντοτε εμφανείς, ωστόσο τα τελευταία χρόνια οξύνθηκαν ιδιαίτερα με την εθνικιστική και οπισθοδρομική πολιτική παρέμβαση της προηγούμενης ηγεσίας της ελλαδικής Εκκλησίας αλλά και με οικονομικές δραστηριότητες που δεν συνάδουν με την παράδοση της Ορθοδοξίας.

Σήμερα, λοιπόν, θεωρούμε ότι έχει καταστεί ώριμο κοινωνικό αίτημα η πάγια θέση μας ότι για μια σύγχρονη και δημοκρατική πολιτεία, αλλά και για μία εκκλησία χωρίς εξαρτήσεις που θα λειτουργεί και θα δρα με βάση την πραγματική αποστολή της, είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας, και σε συνταγματικό επίπεδο. Άλλωστε και σε άλλες χώρες που ισχύει αυτό, όπως η Κύπρος, η Εκκλησία δεν έχασε, αντιθέτως μάλλον μπόρεσε να αναπτύξει καλύτερα τις δράσεις της, την πνευματική αποστολή της και την κοινωνική προσφορά της.

Σε αυτό το πλαίσιο, αγωνιζόμαστε μαζί πλέον με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών και διεκδικούμε ορισμένα δημοκρατικά αυτονόητα:

• Τον συνταγματικό χωρισμό κράτους-εκκλησίας: Έχουμε επανειλημμένως προτείνει την αναθεώρηση του άρθρου 3.1 του Συντάγματος, προκειμένου να αναπροσδιοριστούν οι σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας και να επέλθει ο χωρισμός τους υπό καθεστώς αμοιβαίου σεβασμού των κοινά αποδεκτών διακριτών ρόλων των δύο θεσμών.

• Τη διασφάλιση της θρησκευτικής ουδετερότητας της χώρας, με σεβασμό όλων των αναγνωρισμένων θρησκειών, των δικαιωμάτων τους αλλά και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτά. Αυτό σημαίνει την εξάλειψη κάθε είδους διακρίσεων ανάμεσα στους πολίτες με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις (σε ζητήματα δημόσιας διοίκησης, δικαιοσύνης, εκπαίδευσης κλπ).

• Την κατάργηση της πλήρους ή μερικής φοροαπαλλαγής των εισοδημάτων των θρησκευτικών Νομικών Προσώπων από ακίνητα που εκμεταλλεύονται εμπορικά. Θεωρούμε ότι και αυτά θα πρέπει να υπάγονται κανονικά και χωρίς εξαιρέσεις ή χαριστικές ρυθμίσεις στο φορολογικό καθεστώς που ισχύει για όλους τους πολίτες της χώρας, για όσους διαθέτουν περιουσία και αναπτύσσουν οικονομική δραστηριότητα. Ασφαλώς εξαιρούνται οι Ιεροί Ναοί και εν γένει οι λατρευτικοί χώροι καθώς και τα ακίνητα που αξιοποιούνται για κοινωφελείς και φιλανθρωπικούς σκοπούς όπως οι χώροι των συσσιτίων, γηροκομείων και άλλων παρεμφερών δράσεων.

Την επέκταση των αποτελεσμάτων του χωρισμού Κράτους-Εκκλησίας και στο εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό, ενδεικτικά, σημαίνει:

(α) Εισαγωγή στο εκπαιδευτικό σύστημα μαθήματος επιστημονικού προσανατολισμού, στο πλαίσιο του οποίου θα διδάσκεται η αναγκαία γνώση περί της ιστορίας και της φιλοσοφίας των θρησκειών του κόσμου.

(β) Διαχωρισμό των θρησκευτικών υποθέσεων από το Υπουργείο Παιδείας και υπαγωγή τους σε άλλο υπουργείο (π.χ. στο υπουργείο Εσωτερικών).

Αναμφίβολα ο λαός μας αναγνωρίζει τη διαχρονική προσφορά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Έχει μια ξεχωριστή θέση στην παράδοσή και την κληρονομιά μας. Στη σκέψη μας πάντοτε υπάρχει η εικόνα του απλού παπά, του οικογενειάρχη αγωνιστή που καλείται να στηρίξει την, συνήθως, πολύτεκνη οικογένεια του αλλά και ν’ ανταποκριθεί στις πνευματικές ανάγκες των πιστών. Ωστόσο ιστορικά οι σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας διαμορφώθηκαν σε ένα άλλο πλαίσιο μέσα στο οποίο πολλές φορές αντιμετωπίστηκε η Εκκλησία – που δεν είναι μόνον η διοίκηση αλλά όλοι οι πιστοί, ως υποκείμενο της πολιτικής βούλησης και την κατέστησε όμηρο των κομματικών καιροσκοπισμών του διπολικού συστήματος.

Θεωρούμε ότι ο διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας, θα ωφελήσει όχι μόνο το κράτος αλλά και την εκκλησία, που χωρίς κρατικές παρεμβάσεις θα μπορέσει να ασκήσει απερίσπαστα το πολυδιάστατο πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο της που το προσφέρει χωρίς διακρίσεις σε κάθε άνθρωπο που έχει ανάγκη. Και σε αυτή την αποστολή της, που είναι για το καλό του λαού, στεκόμαστε πάντοτε κοντά της.

ΣΤΙΣ 6 ΜΑΙΟΥ ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΟΧΗ ΣΤΟ ΑΚΥΡΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΛΕΥΚΟ ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

 Στις 6 Μαΐου καλούμαστε όλοι στις κάλπες προκειμένου να ψηφίσουμε για το μέλλον της Πατρίδος μας,που τελευταία την είδαμε ταπεινωμένη και ρακένδυτη , να περιφέρεται σαν επαίτης στις "αυλές"της Ευρώπης και της Αμερικής ,ζητώντας οβολό επιβιώσεως.
Σε αυτές τις εκλογές η ευθύνη μας είναι τεράστια γιατί από τις δικές μας αποφάσεις και επιλογές κρίνεται η πορεία αλλά και η αξιοπρέπεια αυτού του Τόπου.Γιαυτό και η ψήφος μας πρέπει να είναι ψήφος ευθύνης απέναντι στην Ιστορία αλλά και στα παιδιά μας που δεν φταίνε σε τίποτα για τις μέχρι σήμερα δικές μας λανθασμένες επιλογές. 
Σκοπός αυτής της προσωπικής παρέμβασης δεν είναι η υπόδειξη "τι να ψηφίσουμε",αλλά " ΝΑ ΨΗΦΊΣΟΥΜΕ ". Και αυτό γιατί πολλοί είναι αυτοί που μιλούν για ΑΠΌΧΗ,ΆΚΥΡΟ η ΛΕΥΚΌ. Και οι τρεις αυτές περιπτώσεις δείχνουν πλήρη ανευθυνότητα και λειτουργούν σε βάρος του κοινωνικού συνόλου αλλά και υπέρ του πρώτου σε ψήφους κόμματος,που άθελά τους, όσοι τις επιλέξουν στηρίζουν.
Μπορεί πολλοί να έχουν, και δικαιολογημένα ,αγανακτήσει από το σημερινό πολιτικό σκηνικό της Χώρας που έχει τεράστιες ευθύνες για την κατάντια της Πατρίδος μας και να θέλουν να το τιμωρήσουν με την αποχή ,το άκυρο η το λευκό τους ψηφοδέλτιο,όμως αυτό είναι μεγάλο λάθος και,όπως είπαμε λειτουργεί υπέρ του πολιτικού κατεστημένου.Η αποχή το λευκό και το άκυρο είναι ΦΥΓΉ και όποιος φεύγει την ώρα της μάχης.,δυστυχώς.είναι προδότης.Βαριά κουβέντα αλλά αληθινή .
Γιαυτό στις 6 Μαΐου ψηφίζουμε όλοι με το χέρι στην καρδιά και το βλέμμα στην Ελλάδα.Ψηφίζουμε για την αξιοπρέπεια της Πατρίδας μας ,την Ορθοδοξία και τις παραδόσεις μας.
Προτού ρίξουμε την ψήφο μας στην κάλπη καλό είναι να περάσουν από τα μάτια μας κάποιες εικόνες από όσα τελευταία ζήσαμε κι αυτό γιατί ΑΛΊΜΟΝΟ ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΞΕΧΝΆΝΕ !  
π .Τιμόθεος Ηλιάκης


πηγή

    

    

  

  

   

  

 

Τυπικόν της 6ης Mαΐου 2012 Κυριακή Δ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (τοῦ Παραλύτου)

Κυριακή: Δ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (τοῦ Παραλύτου).  Τοῦ Ἁγίου καί Δικαίου καί πολυάθλου Προφήτου Ἰώβ  καί τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Σεραφείμ τοῦ ἐν  τῷ ὄρει Δομβοῦς ἀσκήσαντος.

Ἦχος γ΄ – Ἑωθινόν Ε΄. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκια:  1.– «Ὅτε κατῆλθες...».  2.– «Ὁ εὐσχήμων Ἰωσήφ...».  3.– Δόξα· «Ταῖς Μυροφόροις...». Κοντάκιον:  «Τό χαῖρε ταῖς Μυροφόροις...». Ἀπόλυσις:  Μικρά. Ἡ Ἀναστάσιμος. ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Τῷ σῷ Σταυρῷ, Χριστέ...  – Πεφώτισται τά σύμπαντα...  – Δοξάζω τοῦ Πατρός...».  2.– Τά 4 Στιχηρά Ἀνατολικά·  «Τόν Σταυρόν σου τόν τίμιον...  – ‘Υμνοῦμεν τόν Σωτῆ­ρα...  – Τοῖς ἐν ᾅδη καταβάς...  – Οἱ ἀναξίως ἑστῶτες...» καί  3.– Τά 2 Στιχηρά Ἰδιόμελα τοῦ Παραλύτου·  «Ὁ τῇ παλάμῃ τῇ ἀχράντῳ...  – Ἄταφος νεκρός ὑπάρχων...» εἰς 3, τό πρῶτον δίς. Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου· «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα...». Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Πῶς μή θαυμάσωμεν...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα:  Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν·  «Ὁ τῷ πάθει σου, Χριστέ...»,  καί τά 4 Στιχηρά τοῦ Πάσχα·  «Πάσχα ἱερόν...  – Δεῦτε ἀπό θέας γυναῖκες...  – Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες...  – Πάσχα τό τερπνόν...», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων. Δόξα:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου· «Ἐν τῇ στοᾷ τοῦ Σολο­μῶν­­τος...». Καί νῦν:  «Ἀναστάσεως ἡμέρα...», μετά τοῦ˙ «Χριστός ἀνέστη...», ἅπαξ. Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Εὐφραινέσθω τά οὐράνια...» καί  2.– Δόξα, Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ·  «Σέ τήν μεσιτεύσασαν...». Ἀπόλυσις:  «Ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Τῇ Κυρια­κῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών·  «Ἀκατάληπτε μόνη κυριαρχία...», τό διά τήν Λιτήν  Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου Δόξα· «Ἐπί τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα...», Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ·  «Ναός καί πύλη ὑπάρχεις...», τά Τριαδικά.  Τρισάγιον καί ἡ Ὑπακοή τοῦ ἤχου· «Ἐκπλήττων τῇ ὁράσει...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Εὐφραινέσθω τά οὐράνια...» . 2.– Δόξα, τό αὐτό καί  3.– Καί νῦν, τό ὁμόηχον Θεοτοκίον αὐτοῦ· «Σέ τήν μεσιτεύσασαν...». Καθίσματα:  Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας, μετά τῶν  Θεο­τοκίων αὐτῶν, ὡς ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ. Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή – οἱ Ἀναβαθμοί καί τό  Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες:  1.– Τοῦ Πάσχα· «Καθαρθῶμεν τάς αἰσθήσεις...» μετά τῶν  Εἱρμῶν αὐτοῦ, εἰς 4. καί  2.– Τῆς Θεοτόκου· «Θανατώσεως τόν ὅρον...» εἰς 2,  καταλιμπανομένου τοῦ Κανόνος τοῦ Παραλύτου. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Μεσῴδιον Κάθισμα:  Τοῦ Παραλύτου· «Ῥῆμα παράλυτον...»  μετά τοῦ Θεοτοκίου αὐτοῦ· «Τήν ὡραιότητα...». Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τοῦ Παραλύτου. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας καί τό Ὑπόμνημα τοῦ Πεντηκοσταρίου. Καταβασίαι:  «Ἀναστάσεως ἡμέρα...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τό Ε΄ Ἑωθινόν·«Ὁ Πέτρος ἀναστάς ἔδραμεν ἐπί τό μνημεῖον...»,  κτλ. Ἡ Τιμιωτέρα:  Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ’ αὐτῆς ἡ θ΄ ᾨδή τοῦ Κανόνος τοῦ  Πάσχα καί τῆς Θεοτόκου, ὡς καί τῇ Κυριακῇ τῶν Μυροφόρων. Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς:  «Ὁ Ἄγγελος ἐβόα... – Φωτίζου, φωτίζου...».                 «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια:  1.– Τοῦ Πάσχα· «Σαρκί ὑπνώσας...» καί  2. –  Τοῦ Παραλύτου·«Ἐπέστη ὁ φιλάνθρωπος...». Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Δεῦτε πάντα τά ἔθνη...  – Διηγήσαντο πάντα τά θαυμάσια...  – Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται...  – Ἐν τῷ φωτί σου Δέσποτα...»καί  2.– Τά 4 Στιχηρά τοῦ Πάσχα·  «Πάσχα ἱερόν...  – Δεῦτε ἀπό θέας γυναῖκες...  – Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες...  – Πάσχα τό τερπνόν...», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων. Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τοῦ Παραλύτου· «Κύριε τόν Παράλυτον...». Καί νῦν:  «Ἀναστάσεως ἡμέρα...», μετά τοῦ˙ «Χριστός ἀνέστη...», ἅπαξ. Δοξολογία:  Μεγάλη. «Σήμερον σωτηρία...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα:- Εἰσοδικόν:  Τοῦ Πάσχα. Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Εὐφραινέσθω τά οὐράνια...» καί  2.– Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  Τοῦ Πάσχα· «Εἰ καί ἐν τάφῳ...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Κυριακῆς δ΄ ἑβδομάδος Πράξεων· «Ἐγένετο Πέτρον διερχόμενον...» (Πραξ. θ΄ 32-42). Εὐαγγέλιον:  Κυριακῆς τοῦ Παραλύτου· «Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἱεροσόλυμα...»  (Ἰω. ε΄ 1-15). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ὁ Ἄγγελος ἐβόα... – Συμφώνως, Παρθένε...». Κοινωνικόν:  «Σῶμα Χριστοῦ...», κτλ. «Χριστός ἀνέστη...», κτλ. Ἀπόλυσις:  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ.

Κυριακή του Παραλύτου (Ίωάν. 5, 1-15) Ψυχική παραλυσία +Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Κυριακή του Παραλύτου (Ίωάν. 5, 1-15)
Ψυχική παραλυσία

ΑΚΟΥΣΑΤΕ, αγαπητοί αδελφοί, το ιερό και άγιο ευαγγέλιο; Ή σημερινή ευαγγελική περικοπή περιέχει ένα θαύμα του Κυρίου. Άλλα για να καταλάβουμε καλύτερα το θαύμα αυτό, πρέπει να γίνει ατομικό, να το κάνουμε προσωπικό, να το μεταφέρουμε στον εαυτό μας• πρέπει δηλαδή να επαναληφθεί και σ' εμάς. Πώς θα γίνει αυτό; Για να επαναληφθεί το θαύμα, πρέπει ή δύναμις του Χριστού να ενεργήσει επάνω μας. Τότε δεν θα χρειάζεσαι άλλη βεβαίωση για να πιστεύεις. Θα έχεις ακράδαντη βεβαιότητα. Μεγαλύτερα απόδειξης της δυνάμεως του Χριστού θα είσαι συ ό ίδιος.

Τι λέει, λοιπόν, το Ιερό Ευαγγέλιο; Στα Ιεροσόλυμα, κοντά στην προδοτική πύλη, την πύλη δηλαδή άπ' όπου περνούσαν τα πρόβατα πού επρόκειτο να θυσιαστούν στο ναό, υπήρχε μία δεξαμενή πού λεγόταν Βηθεσδά. Το νερό αυτής της δεξαμενής είχε μία θαυματουργική ιδιότητα. Τι ιδιότητα; Κατά αραιά χρονικά διαστήματα, μια φορά το χρόνο, κατέβαινε εκεί άγγελος Κυρίου και τάραζε το νερό. Τότε το νερό αποκτούσε, προσωρινώς, Ιαματική Ιδιότητα. Αυτό διαρκούσε πολύ λίγο' αμέσως κατόπιν το νερό επανερχόταν στην προηγουμένη φυσική κατάσταση, ήταν πάλι απλό νερό όπως όλων των άλλων πηγών. Όποιος λοιπόν αμέσως μετά την κάθοδο του αγγέλου προλάβαινε να πέση πρώτος μέσα στο ταραγμένο νερό, γινόταν υγιής, οποιαδήποτε και αν ήτο ή ασθένεια από την οποία έπασχε.

Αυτό έδινε ελπίδα σε όλους όσοι είχαν απελπισθεί από τους γιατρούς. Έτσι γύρω από το χείλος της κολυμβήθρας ήταν συγκεντρωμένο ένα πλήθος ασθενών, πού έμεναν εκεί ξαπλωμένοι σε κρεβάτια ή φορεία. Είτε κρύο έκανε Είτε ζέστη, όλοι αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι δεν απομακρύνονταν από 'κει. Για να προστατεύονται δε από τη βροχή και τον ήλιο, είχαν χτιστή γύρω άπ' τη δεξαμενή πέντε στοές, πέντε υπόστεγα, όπου παρέμεναν οΐ ασθενείς και όσοι τους συνόδευαν.

Ανάμεσα στο πλήθος των ασθενών, πού περίμεναν να βρουν τη θεραπεία τους, ήταν και ένας παράλυτος. Γιατρειά δεν είδε από άνθρωπο. Αλλ' ούτε και στη θαυματουργό κολυμβήθρα τόσον καιρό είχε βρει τη θεραπεία του. Τριάντα-οχτώ χρόνια περίμενε εκεί με υπομονή. Στο μακρό αυτό διάστημα πολλούς συνασθενείς είδε να πέφτουν στο ταραγμένο νερό, να βγαίνουν και να φεύγουν για τα σπίτια τους θεραπευμένοι. Αυτός λόγω της παθήσεως του δεν ήταν ευκίνητος• πάντα κάποιος άλλος τον προλάβαινε. Ήταν μόνος και αβοήθητος. Έτσι το μαρτύριο του συνεχιζόταν.

Μετά από τόσα χρόνια αποτυχιών, Τι ελπίδα υπήρχε πλέον; Μάλλον έπρεπε να το πάρει απόφαση, ότι εκεί θα τον βρει ό θάνατος και τότε από την κολυμβήθρα θα μετακόμιση στο κοιμητήριο• κι αντί να μπει στο ιαματικό νερό, θα τον βάλουν στο μαύρο χώμα. Εν τούτοις εξακολουθούσε να ελπίζει, να υπομένει, να παραμένει εκεί. Σαν κάποιον να περίμενε! Κάποιο μυστήριο έκρυβε ή ταλαιπωρία του.

Και ήρθε επί τέλους ή στιγμή να λυθεί το δράμα του και να φωτιστή το μυστήριο. Μετά από αγόγγυστη υπομονή τόσων ετών, ήρθε κοντά του ό μέγας ιατρός, το άριστο φάρμακο, και τότε βραβεύθηκε ή αρετή του. Ήρθε κοντά του ό Χριστός, ό παντοδύναμος και πάνσοφος ευεργέτης, του είπε ένα μόνο λόγο, και μ' εκείνο το λόγο ό παράλυτος αμέσως έγινε καλά. Μέγα το θαύμα• ένας ζωντανός νεκρός στάθηκε όρθιος• και αυτός πού δε μπορούσε να σήκωση ούτε ένα κουτάλι, πήρε δύναμη και σήκωσε ολόκληρο κρεβάτι.

Ό παραλυτικός αυτός έμεινε εκεί τόσα χρόνια, για να γίνη διδάσκαλος μας. Τριάντα οχτώ χρόνια δε 'γόγγυσε ούτε βλαστήμησε όπως θα έκαναν άλλοι πού, όχι τόσο αλλά πολύ λιγότερο χρόνο έχουν στο κρεβάτι, και τα Βάζουν με το Θεό. Ό παραλυτικός είναι παράδειγμα υπομονής. Για αυτό ήρθε κοντά του όχι άνθρωπος, αλλά ό ίδιος ό Χριστός• διότι τον σπλαχνίστηκε. Έπειτα ό παραλυτικός αυτός, όταν γιατρεύτηκε, δεν πήγε στο σπιτάκι του, αλλά που πήγε; Στό ναό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά έγινε και ιεροκήρυκας, σαλπιγκτής των θαυμάτων του Κυρίου.

Άλλα τώρα δεν θέλω να μιλήσω για τον παραλυτικό του ευαγγελίου• θέλω να μιλήσω για τους σημερινούς παραλύτους.

—Μα υπάρχουν και σήμερα παράλυτοι;
Υπάρχουν. και δεν εννοώ μόνο τους σωματικώς παραλύτους. Εννοώ κυρίως τους ψυχικώς παραλύτους. Αυτοί είναι περισσότερο αξιολύπητοι. Διότι πάνω από τη σωματική ασθένεια υπάρχει ή ψυχική ασθένεια, και πάνω από τη σωματική παραλυσία υπάρχει ή ψυχική παραλυσία.

Τι είναι ψυχική παραλυσία; Μπορούμε να πούμε, ότι είναι ή πλέον συχνή και ή πλέον διαδεδομένη νόσος. Από πού ν' αρχίσω και που να τελειώσω; Μερικές φωτογραφίες των σημερινών ψυχικώς παραλύτων θα σας παρουσιάσω και θα τελειώσω.

Πρώτο παράδειγμα. Ό παράλυτος πού ιάτρευσε ό Κύριος τριανταοχτώ χρόνια είχε να πάει στο ναό του Θεού. Πήγε μικρό παιδί, και ξαναπήγε τώρα, μετά τη θεραπεία του, με άσπρα πλέον τα μαλλιά. Άλλ' εκείνος δικαιολογείται ήταν ασθενής, δεν είχε πόδια, και παρέμενε ακίνητος εκεί παρά το χείλος της κολυμβήθρας. Οι σημερινοί όμως ψυχικώς παράλυτοι, ενώ σωματικώς είναι υγιέστατοι και κινούνται και τρέχουν δεξιά κι αριστερά, όμως έχουν σαράντα και πενήντα χρόνια να πατήσουν το πόδι τους στο σπίτι του Θεού. Ήρθαν νήπια, όταν τους έφερε ή μάνα να βαπτισθούν, και θα έρθουν άλλη μια φορά, όταν σηκωτούς θα τους φέρουν να τους κηδεύσουν. Στην εκκλησία τώρα δεν έρχονται• άλλου πηγαίνουν ευχαρίστως. Πες τους για κινηματογράφο, πες τους για θέατρο, να δεις πώς τρέχουν. Λησμονούν το Θεό, πού μας δίνει όλα τα αγαθά, και την υγεία και την αρτιμέλεια, και δεν έρχονται να του πουν ένα ευχαριστώ. Λησμονούν, ότι τα πόδια μας δόθηκαν για το Χριστό και όχι για το διάβολο.

Θέλετε άλλο παράδειγμα ψυχικώς παραλύτου; Οι προηγούμενοι έχουν παράλυτα τα πόδια, αυτοί έχουν παράλυτα τα χέρια για το Θεό. Πέστε λ.χ. στον άλλο, το φιλάργυρο και ιδιοτελή, να ελεήσει. Αδύνατον. Αυτός, όταν πρόκειται να δώσει κάτι σε φτωχό, αισθάνεται παράλυτο το χέρι. Τον παραλύει ό δαίμων της φιλαργυρίας. Προτιμότερο να του κόψουν το χέρι παρά να δώσει μια δραχμή. Ή πέστε στο δειλό και κρυπτοχριστιανό να ομολογήσει την πίστη του όταν χτυπά ή καμπάνα ή όταν περνά έξω από μια εκκλησία. Ντρέπεται, φοβάται και τον ίσκιο του, και σταυρό δεν κάνει. "Ε, σας ερωτώ• αυτοί δεν έχουν τα χέρια τους παράλυτα; Λησμονούν, ότι τα χέρια δόθηκαν για να βοηθούν τον πλησίον, να ελεούν, να εργάζονται το αγαθό, και όχι να μουντζώνουν και να πληγώνουν. Λησμονούν, ότι τα χέρια δόθηκαν για να ομολογούν την πίστη, για να δοξάζουν το Θεό, και όχι να τον αρνούνται με τη δειλία την ιδιοτέλεια και τις τόσες άνομες πράξεις και απρεπείς χειρονομίες• τα χέρια δόθηκαν για να εργάζονται τις θείες εντολές και όχι να τις καταργούν Είτε κλέβοντας Είτε παλαμίζοντας το ιερό Ευαγγέλιο με τους όρκους.

Άλλο ένα παράδειγμα ψυχικώς παραλύτων. είναι αυτοί πού έχουν παράλυτη τη γλώσσα. Ή γλώσσα του ανθρώπου είναι τέλειο όργανο. Όχι μόνο ως μέλος και όργανο του σώματος αλλά και ως μέσο επικοινωνίας. Λένε, ότι ανατομικός ό ουραγκοτάγκος έχει καλύτερη γλώσσα από τον άνθρωπο, αλλά Τι να την κάνης; ή γλώσσα του δέ' μπορεί ν' άρθρωση λέξη. Ενώ ό άνθρωπος με τη γλώσσα του ομιλεί, συνεννοείται, εκφράζει τα συναισθήματα και τίς σκέψεις του. Πόσα λόγια λέει την ήμερα; 100, 300, 500, 1.000, 2.000, 10.000, 20.000, 30.000 λέξεις. Ψάχνω όμως μέσα στις τόσες αυτές λέξεις να βρω διαμάντι, και δέ' βρίσκω. Χαλίκια και κοπριά. Ακούγονται βλαστήμιες, αισχρολογίες, βωμολοχίες, λόγια βρωμερά-μόνο λόγια του Θεού δεν ακούγονται. Γιατί, άνθρωπε, ό Θεός σου έδωσε τη γλώσσα; Σου την έδωσε να τον δοξολογείς, να διαλαλείς τα θαύματα του, να λες τον καλό λόγο στον πλησίον σου. Όταν εσύ τη χρησιμοποιείς για το διάβολο, δεν είσαι παράλυτος στο καλό;
Αδελφοί μου, πριν τελειώσω συνιστώ• Γόνατα και πόδια παραλελυμένα, ανορθωθείτε (πρ6λ. Ή σ. 35,3). Χέρια νεκρά και καρδιές παγωμένες, θερμανθείτε. Γλώσσες και στόματα, καθαριστείτε, πάρτε φωνή, αινείτε τον Κύριον πέστε «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός, εις δόξα Θεού Πατρός• αμήν»(Φιλ.2,η και θ. Λευίτ.).

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία η οποία έγινε στον ιερό Ναό Τριών Ιεραρχών Πετραλώνων – Αθηνών την 30-04-1961. καταγραφή και διόρθωση 22-05-2005.