Τυπικόν της 3ης Ἰουνίου 2012,Κυριακή: Η΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ της Ἁγίας ΠΕΝΤΗΚΟ­ΣΤΗ

Κυριακή: Η΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ,  ἐν ᾗ τήν Ἁγίαν ΠΕΝΤΗΚΟ­ΣΤΗΝ ἑορτάζομεν.  Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Λουκιλλιανοῦ, Παύλης  καί τῶν σύν αὐτοῖς νηπίων Κλαυδίου,  Ὑπατίου, Παύλου καί Διονυσίου.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ (πρώτῃ Κυριακῇ τοῦ μηνός Ἰουνίου)  μνήμην ἐπιτελοῦμεν τῶν ἑκατόν πεντήκοντα Ἁγίων  καί θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν τῶν καί συνελθόντων  ἐν τῇ δευτέρᾳ Οἰκουμενικῇ Ἁγίᾳ Συνόδῳ,  συγκροτηθείσῃ ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 381  ἐπί Θεοδοσίου τοῦ Μεγάλου.  (Ἡ μνήμη αὐτῶν μετατίθεται τῇ ἐπαύριον, Δευτέρᾳ  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος).  Πατριαρχική καί Συνοδική Θ. Λειτουργία.   Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκιον:  «Ὁ βάθει σοφίας...». Κοντάκιον:  «Μετά τῶν ἁγίων...». Ἀπόλυσις:  Μικρά.  ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν...  – Γλώσσαις ἀλλογενῶν...  – Πάντα χορηγεῖ...»εἰς 4, τό πρῶτον δίς καί  2.– Τά ἕτερα 5 Στιχηρά Ἰδιόμελα·  «Εἴδομεν τό φῶς...  – Ἐν τοῖς Προφήταις... – Ἐν ταῖς αὐλαῖς σου ὑμνήσω σε... – Ἐν ταῖς αὐλαῖς σου, Κύριε... – Τριάδα ὁμοούσιον...» εἰς 6, τό πρῶτον δίς. Δόξα, Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Δεῦτε λαοί...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας καί τά Ἀναγνώσματα. Ἀπόστιχα:  Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Ἀγνοοῦντα τά ἔθνη, Κύριε...  – Κύριε τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἡ ἐπιφοίτησις...  – Βασιλεῦ οὐράνιε...», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων εἰς  τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί Πνεῦμα εὐθές  ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου».  β΄.– «Μή ἀποῤῥίψῃς με ἀπό τοῦ προσώπου σου καί τό Πνεῦμα  σου τό ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ». Δόξα, Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Γλῶσσαί ποτε συνεχύθησαν...». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Εὐλογητός εἶ...», τρίς. Ἀπόλυσις:  «Ὁ ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν οὐρανόθεν καταπέμψας τό  πανάγιον Πνεῦμα, ἐπί τούς ἁγίους αὐτοῦ μαθητάς καί  Ἀποστόλους, Χριστός ὁ ἀληθινός...». Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τό· «Εὐλογητός...», Τρισάγιον, ὁ Ν΄ Ψαλμός (χῦμα)  καί τά διά τήν Λιτήν Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Ἐν τοῖς Προφήταις ἀνήγγειλας ὑ­μῖν...», κτλ. μετά τοῦ  Δόξα, Καί νῦν αὐτῶν. Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον τῆς Ἑορτῆς·  «Εὐλογητός εἶ...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Εὐλογητός εἶ...», τρίς. Καθίσματα:  Τῆς Ἑορτῆς τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας καί τό μετά τόν  Πολυέλεον, ὡς ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ, ἅπαντα ἐκ δευτέρου. Ἀναβαθμοί: Τό α΄ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου· «Ἐκ νεότητός μου...». Προκείμενον:  «Τό Πνεῦμά σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ». Στίχος:  «Κύριε, εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τῆς Ἑορτῆς· «Οὔσης ὀψίας...», μέχρι τοῦ·  «...ἄν τινων κρατῆτε κεκράτηνται», τό Θ΄ Ἑωθινόν. Ὁ Ν΄ Ψαλμός:  (Χῦμα). Δόξα· «Ταῖς τῶν Ἀποστόλων...». Καί νῦν·  «Ταῖς τῆς Θεοτόκου...» καί τό Ἰδιόμελον· «Βασιλεῦ οὐράνιε...». Κανόνες:  Οἱ δύο τῆς Ἑορτῆς· «Ἔργῳ, ὡς πάλαι...» καί·  «Ἔφη τό σεπτόν...» μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτῶν,  ἄνευ στίχου καί εἰς τά δύο τελευταῖα Δόξα, Καί νῦν, ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Μεσῴδιον Κάθισμα:   Τῆς Ἑορτῆς· «Οἱ τοῦ Σωτῆρος ἐρασταί...», ἅπαξ. Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος:  Τῆς Ἑορτῆς. Συναξάριον:  Τῆς ἡμέρας καί τό Ὑπόμνημα τοῦ Πεντηκοσταρίου. Καταβασίαι:  Οἱ Εἱρμοί ἀμφοτέρων τῶν Κανόνων· «Πόντῳ ἐκάλυψε...» καί·  «Θείῳ καλυφθείς...» (ἴδε ὑποσημ. 2). Ἡ Τιμιωτέρα:  Οὐ στιχολογεῖται, ἀντ’ αὐτῆς ἡ θ΄ ᾨδή ἀμφοτέρων τῶν  Κανόνων τῆς Ἑορτῆς, ὡς ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ. Εἱρμός θ΄ ᾿ῼδῆς:  «Μή τῆς φθορᾶς...» καί· «Χαίροις, ἄνασσα...». Ἐξαποστειλάρια:  Τῆς Ἑορτῆς· «Τό πανάγιον Πνεῦμα...», δίς καί· «Φῶς ὁ Πατήρ...»,ἅπαξ. Αἶνοι:  Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Παράδοξα σήμερον...  – Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ἦν μέν ἀεί...  – Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, φῶς καί ζωή...» εἰς 4, τό πρῶτον δίς. Δόξα, Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον αὐτῶν· «Βασιλεῦ οὐράνιε...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Εὐλογητός εἶ...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα:  Τῆς Ἑορτῆς. Ἀντίφωνον α΄. Ἦχος β΄. «Οἱ Οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν  αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα. Ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα καί νύξ νυκτί ἀναγγέλλει γνῶ­σιν. Οὐκ εἰσί λαλιαί, οὐδέ λόγοι,  ὧν οὐχί ἀκούονται αἱ φωναί αὐτῶν. Εἰς πᾶσαν τήν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καί εἰς  τά πέρατα τῆς οἰκουμένης   τά ῥήματα αὐτῶν. Δόξα… Καί νῦν…».        Ἀντίφωνον β΄. Ἦχος ὁ αὐτός. «Ἐπακοῦσαί σου Κύριος ἐν ἡμέρᾳ θλίψεως,  ὑπερασπίσαι σου τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ Ἰακώβ. Ἐξαποστεῖλαί σοι βοήθειαν ἐξ ἁγίου καί ἐκ  Σιών ἀντιλάβοιτό σου. Μνησθείη πάσης θυσίας σου καί τό ὁλοκαύτωμά σου πιανάτω. Δόξα… Καί νῦν… Ὁ Μονογενής Υἱός…».          Ἀντίφωνον γ΄. Ἦχος πλ. δ΄. «Κύριε, ἐν τῇ δυνάμει σου εὐ­φρανθή­σεται ὁ Βασιλεύς,  καί ἐπί τῷ σωτηρίῳ σου ἀγαλλιάσεται σφόδρα. Τήν ἐπιθυμίαν τῆς καρδίας αὐ­τοῦ ἔ­δωκας αὐτῷ  καί τήν θέλησιν τῶν χειλέων αὐτοῦοὐκ ἐστέρησας αὐτόν. Ὅτι προέφθασας αὐτόν ἐν εὐλογίαις χρηστότητος,  ἔθηκας ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ στέφανον ἐκ λίθου τιμίου. Ζωήν ᾐτήσατό σε καί ἔδωκας αὐτῷ μακρότητα ἡμερῶν  εἰς αἰῶνα αἰῶ­νος».                        Εἴσοδος. Εἰσοδικόν, Ἦχος β΄:  «Ὑψώθητι, Κύριε, ἐν τῇ δυνάμει σου, ᾄσωμεν καί ψαλοῦμεν  τάς δυναστείας σου. Σῶσον ἡμᾶς, Παράκλητε ἀγαθέ, ψάλλοντάς  σοι, Ἀλληλούϊα». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Εὐλογητός εἶ...». Κοντάκιον:  Ὁμοίως· «Ὅτε καταβάς...». Ἀντί τοῦ Τρισαγίου:  «Ὅσοι εἰς Χριστόν...». Ἀπόστολος:  Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐν τῷ συμπληροῦσθαι τήν ἡμέραν...» (Πράξ. β΄ 1-11). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· «Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς...» (Ἰω. ζ΄ 37-52). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Μή τῆς φθορᾶς...». Κοινωνικόν:  «Τό Πνεῦμα σου τό ἀγαθόν ὁδηγήσει με ἐν γῇ εὐθείᾳ. Ἀλληλούϊα». «Εὐλογητός εἶ...», κτλ. Ἀπόλυσις:  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Ἐν συνεχείᾳ ἡ Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ, ὡς ἕπεται. Μετά τήν Ἀπόλυσιν ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος ἐκφωνεῖ τό·  «Εὐλόγησον, Δέσποτα», καί ὁ Πατριάρχης ἀπό τοῦ Θρόνου·  «Εὐλογητός ὁ Θεός...» καί ἄρχεται ὁ Ἑσπερινός τῆς  Δευτέρας τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Προοιμιακός. Πρός τό τέλος τοῦ Προοιμιακοῦ ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος  ποιήσας σχῆμα τῷ Πατριάρχῃ καί ἐλθών πρό τῆς Ὡραίας Πύλης  ἐκφωνεῖ τήν Μεγάλην Συναπτήν τῆς Πεντηκοστῆς.  Μετά τήν ἐκφώνησιν τῆς Μεγάλης Συναπτῆς ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος  ἔρχεται εἰς τό μέσον τοῦ Σολέα, πλησίον δέ αὐτοῦ ἔρχεται ὁ  Δευτερεύων μετά τοῦ Τριτεύοντος, ποιοῦσι σύντρεις  σχῆμα καί ὁ μέν Μ. Ἀρχιδιάκονος λαμβάνει τήν θέσιν αὐτοῦ  κάτω δεξιά τοῦ Θρόνου, οἱ δέ Διάκονοι (Δευτερεύων καί Τριτεύων)  εἰσέρχονται εἰς τό Ἱερόν Βῆμα καί λαβόντες θυμιατά  ἐξέρχονται εἰς τό· «Κατευθυνθήτω...», ἵνα θυμιάσωσι. Εἰς τό τελευταῖον προσόμοιον οἱ Διάκονοι ποιοῦσι σχῆμα  τῷ Πατριάρχῃ ἀνά δύο καί εἰσέρχονται εἰς τό Ἱερόν Βῆμα διά τήν Εἴσοδον. Ὁ Διάκονος τῆς Σειρᾶς μετά δικήρου, ὁ Τριτεύων μετά δικήρου,  ὁ Δευτερεύων μετά δικηροτρικήρων, ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος  μετά θυμιατοῦ καί οἱ Ἱερεῖς πορεύονται πρός τόν Σολέα. Ὁ Δευτερεύων καί ὁ Τριτεύων λαμβάνουσι θέσιν δεξιά τοῦ Θρόνου,  ὁ Διάκονος τῆς Σειρᾶς ἀριστερά καί οἱ Ἱερεῖς πλησίον αὐτοῦ. Ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος ἀπέναντι τοῦ Θρόνου θυμιᾷ καί ἐκφωνεῖ·  «Σοφία· ὀρθοί», καί λαμβάνει θέσιν εἰς τήν σειράν τῶν Ἱερέων.  «Φῶς ἱλαρόν...». Εἰς τήν τελευταίαν λέξιν τοῦ·  «Φῶς ἱλαρόν» κατέρχεται ὁ Πατριάρχης εἰς τήν τελευταίαν  βαθμίδα τοῦ Θρόνου, λαμβάνει παρά τοῦ Δευτερεύοντος  τά δικηροτρίκηρα καί μετά τήν ἐκφώνησιν ὑπό τοῦ Δευτερεύοντος·  «Ἑσπέρας, Προκείμενον», ἄρχεται ἀμέσως ψάλλειν τό·  «Τίς Θεός μέγας...» καί εἰσέρχεται εἰς τό Ἱερόν Βῆμα. Ψαλλομένου ὑπό τοῦ Ἀριστεροῦ Χοροῦ διά τρίτην καί  τελευταίαν φοράν τοῦ Προκειμένου οἱ τέσσαρες Διάκονοι  μετά τῶν δικηροτρικήρων αὐτῶν  ἵστανται πρό τῆς Ὡραίας Πύλης· περατωθέντος δέ τοῦ  τρίτου Προκειμένου  ἐκφωνεῖ ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος·  «Ἔτι καί ἔτι, κλίναντες τά γόνατα, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν». Ὁ Πατριάρχης ἀναγινώσκει τάς εὐχάς·  «Ἄχραντε, ἀμίαντε, ἄναρχε, ἀόρατε...».  «Εὐλογητός εἶ, Κύριε, Δέσποτα Παντοκράτορ...». Εἰς τό τέλος τῆς εὐχῆς ταύτης ὁ Μ. Ἀρχιδιάκονος·  «Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον, ἀνάστησον καί διαφύλαξον  ἡμᾶς ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι».  «Τῆς Παναγίας ἀχράντου...».  Ἐκφώνησις ὑπό τοῦ Πατριάρχου·  «Σόν γάρ ἐστιν τό ἐλεεῖν καί σῴζειν ἡμᾶς...».  Ἡ Ἐκτενής, ὑπό τοῦ Μ. Ἀρχιδιακόνου. Ὁ Δευτερεύων·  «Ἔτι καί ἔτι, κλίναντες τά γόνατα, τοῦ Κυρίου δεη­θῶμεν»  καί ὁ Πατριάρχης ἐπεύχεται·  «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός ἡμῶν...».  «Κύριε, Κύριε, ὁ ῥυσάμενος ἡμᾶς ἀπό παντός βέλους...».  Ὁ Δευτερεύων·  «Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον, ἀνάστησον καί διαφύλαξον ἡμᾶς  ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι».  «Τῆς Παναγίας ἀχράντου...».  Ὁ Πατριάρχης· «Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ μονογενοῦς σου Υἱοῦ...».  «Καταξίωσον...». Ὁ Τριτεύων·  «Ἔτι καί ἔτι, κλίναντες τά γόνατα, τοῦ Κυρίου δεηθῶ­μεν».  Ὁ Πατριάρχης· τάς τρεῖς τελευταίας εὐχάς·  «Ἡ ἀενάως βρύουσα ζωτική καί φωτιστική πηγή...».  «Ὁ Θεός ὁ μέγας καί αἰώνιος...».  «Ὁ Θεός ὁ μέγας καί ὕψιστος...».  Ὁ Τριτεύων·   «Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον, ἀνάστησον καί  διαφύλαξον ἡμᾶς ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι».  «Τῆς Παναγίας ἀχράντου...».  Ὁ Πατριάρχης·  «Σύ γάρ εἶ ἡ ἀνάπαυσις, τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν...». Ὁ Διάκονος τῆς Σειρᾶς· τά·  «Πληρωτικά».  Ὁ Πατριάρχης·  «Εἰρήνη πᾶσι». Ὁ Διάκονος τῆς Σειρᾶς·  «Τάς κεφαλάς ἡμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνωμεν».  Ὁ Πατριάρχης·  «Εἴη τό κράτος τῆς βασιλείας σου εὐλογημένον...». Εἰς τήν ἀρχήν τῶν Ἀποστίχων ὁ Πατριάρχης ἐξέρχεται καί  ἀνέρχεται εἰς τόν Θρόνον, διά τήν Ἀπόλυσιν.      Σήμερον συμψάλλεται καί ἡ ἑορτάσιμος  Ἀκολουθία τῶν  Ἁγίων Πατέρων τῆς Β΄  Οἰκ. Συνόδου,  ὡς μή ψαλεῖσα χθές.  Ὅπου τελεῖται ἡ μνήμη τῶν Ἁγίων Πατέρων  τῆς Β΄  Οἰκ. Συνόδου,  ἀκολουθεῖται ἡ κατωτέρω τάξις.   ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός.           Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Παράδοξα σήμερον...  – Τό Πνεῦμα τό ἅγιον ἦν μέν ἀεί...  – Τό Πνεῦμα τό ἅγιον, φῶς καί ζωή...» καί  2.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῶν Πατέρων·  «Οὐρανόθεν δεξάμενοι… – Ὡς  τοῦ Πνεύματος ὄργανα… –  Ὁ θεόφρων Νεκτάριος...». Δόξα, Καί νῦν:  Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Βασιλεῦ οὐράνιε...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό μέγα Προκείμενον·   «Τίς Θεός μέγας...», μετά τῶν πρό αὐτοῦ στίχων,  ὡς ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ καί αἱ εὐχαί τῆς Γονυκλισίας. Ἀπόστιχα:  Τά 3 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Νῦν εἰς σημεῖον τοῖς πᾶσιν…  – Νῦν τό Παράκλητον Πνεῦμα…  – Νῦν περιβάλλονται κράτος…», μετά τῶν πρό αὐτῶν στίχων  εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί ὁ Θεός καί Πνεῦμα εὐθές  ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου».  β΄.– «Μή ἀποῤῥίψῃς με ἀπό τοῦ  προσώπου σου καί τό Πνεῦμα σου τό ἅγιον μή ἀντανέλῃς ἀπ’ ἐμοῦ». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τῶν Πατέρων· «Τήν ῥομφαίαν τοῦ Πνεύματος…». Καί νῦν:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Δεῦτε λαοί…». Τρισάγιον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τῆς Ἑορτῆς· «Εὐλογητός εἶ…».  2.– Δόξα, τῶν Πατέρων· «Τῆς δευτέρας Συνόδου…» καί  3.– Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Εὐλογητός εἶ…». Ἀπόλυσις:  «Ὁ ἐκ τῶν πατρικῶν κόλπων...» ἀπαραλλάκτως, ὡς ἀναγράφεται ἐν τῷ Πεντηκοσταρίῳ καί ἐν τῷ Ἱερατικῷ. Τήν ἑβδομάδα ταύτην γίνεται κατάλυσις εἰς πάντα.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΟΡΜΠΑΡΑΚΗΣ

῾Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν...᾽

Δέκα ἡμέρες μετά τήν ᾽Ανάληψη τοῦ Κυρίου ἡ ᾽Εκκλησία μας ἑορτάζει τό γεγονός τῆς Πεντηκοστῆς, τότε πού τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον κατῆλθε καί ἐπιφοίτησε στίς κεφαλές ὅλων τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, στά ᾽Ιεροσόλυμα. Μέ τήν ἐπιφοίτηση αὐτή ἀρχίζει ἡ ἱστορία τῆς ᾽Εκκλησίας, γι᾽ αὐτό καί ἡ Πεντηκοστή θεωρεῖται ἡ γενέθλια ἡμέρα της. Ἡ κάθοδος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἀποτελεῖ τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑποσχέσεως τοῦ Κυρίου ὅτι θά ἔλθει ἄλλος Παράκλητος μετά τή δική Του ᾽Ανάληψη, ὁ ῾Οποῖος θά μείνει μαζί μέ τούς μαθητές Του καί θά τούς διδάξει καί ὁδηγήσει ῾εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν᾽ (᾽Ιωάν. 16, 13).

῎Ετσι τό ῞Αγιον Πνεῦμα ἐρχόμενο στόν κόσμο ῾ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς ᾽Εκκλησίας᾽ καί παραμένει σ᾽ αὐτήν ὡς ἡ ψυχή τῆς ᾽Εκκλησίας. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία μέ τή διηνεκή παρουσία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ζεῖ μία διαρκή Πεντηκοστή. Ζωή λοιπόν στήν ᾽Εκκλησία σημαίνει ζωή ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι, κάτι πού διαπιστώνεται κ α ί στή διδασκαλία τῆς ᾽Εκκλησίας κ α ί στή λατρεία της κ α ί στήν ἀσκητική της ζωή καί πού δέν ἔχει καμμία σχέση μέ τό νομικό-τυπικό πνεῦμα τοῦ ᾽Ιουδαϊσμοῦ ἤ μέ τήν καπηλεία τοῦ Πνεύματος ἀπό τίς διάφορες προτεσταντικές ὁμάδες, ἀλλά εἶναι ἐλευθερία καί ἀγάπη καί παράκληση.

᾽Από τήν ἄποψη αυτή  ἡ ἐμπειρία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί ἡ μετοχή στίς δωρεές Του (πρέπει νά) ἀποτελοῦν στοιχεῖα ζωῆς ὅλων τῶν μελῶν τῆς ᾽Εκκλησίας, δηλαδή στήν πραγματικότητα τό κάθε μέλος της, ἄν ὀρθά εἶναι μέλος, πρέπει νά βρίσκεται σέ μία συνεχή κατάσταση ἐκπλήξεως, σέ μία πορεία πνευματικῆς αὐξήσεως, ῾ἀπό δόξης εἰς δόξαν᾽. Διότι ἀκριβῶς εἶναι μέτοχος τοῦ ἀπείρου Θεοῦ - ῾Αγίου Πνεύματος. Μέ τόν τρόπο αὐτό, ὁ πιστός γίνεται ὡς μέλος τῆς ᾽Εκκλησίας πνευματικός. Πνευματικός δέν εἶναι αὐτός πού θεωρεῖται ἔτσι ἀπό τόν πολύ κόσμο: ὁ ἄνθρωπος τῶν γραμμάτων καί τῶν τεχνῶν, ὁ ἐπιστήμονας, ὁ ποιητής, ὁ ἠθοποιός. Μᾶλλον μπορεῖ νά θεωρηθεῖ κι αὐτός πνευματικός, ἀλλά ὄχι μέ τή χριστιανική κατανόηση τοῦ ὅρου: ἀσχολεῖται μέ τό ἀνθρώπινο πνεῦμα καί ὄχι μέ τό ῞Αγιον Πνεῦμα. Γιά τούς χριστιανούς  πνευματικός εἶναι αὐτός πού ἔχει ἐμπειρία τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, πού τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ σέ αὐτόν. ῾Ὑμεῖς δέ οὐκ ἐστέ ἐν σαρκί, ἀλλ᾽ ἐν Πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν᾽ λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά νά συνεχίσει: ῾Εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὔκ ἐστιν αὐτοῦ᾽ (Ρωμ. 8,9). Κι ὁ ἅγιος Χρυσόστομος παρατηρεῖ ἐπ᾽ αὐτοῦ ὅτι ὁ ἄνθρωπος λέγεται πνευματικός ῾ἀπό τῆς τοῦ Πνεύματος ἐνεργείας᾽.

Μιλώντας ὅμως γιά μετοχή στό ῞Αγιον Πνεῦμα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, μιλᾶμε γιά ἕνα γεγονός πού παραπέμπει κατ᾽ εὐθεῖαν στόν ἴδιο τόν Χριστό. Ἡ ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι ζωή εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ ζωή. Αὐτό συμβαίνει διότι τόν Χριστό Τόν γνωρίζουμε στόν βαθμό πού τό ῞Αγιον Πνεῦμα μέσα στήν ᾽Εκκλησία Τόν φανερώνει στίς καρδιές μας. ῎Αν τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ δέν ἐνεργοῦσε μέσα μας, ἄν ᾽Εκεῖνο δέν μᾶς φώτιζε, ὁ Χριστός μπορεῖ νά εἶχε ἐπιτελέσει τό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο γιά τή σωτηρία τοῦ κόσμου, ἀλλά θά παρέμενε ἕνας ξένος γιά ἐμᾶς. ᾽Εκεῖνο πού τό γενικό ἔργο σωτηρίας τοῦ Χριστοῦ τό ἔκανε καί τό κάνει οἰκεῖο, δικό μας, εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς ῾Αγίας Τριάδος, τό Παράκλητον Πνεῦμα, τό ῾Οποῖο ὁ Κύριος ἔστειλε στόν κόσμο μετά τήν ἄνοδό Του στούς Οὐρανούς, ἐνεργοποιώντας ἔτσι τήν ἵδρυση τῆς ᾽Εκκλησίας ἀπό ᾽Εκεῖνον ὡς ζωντανοῦ σώματός Του. Ὅπως τό εἶπε, ἄλλωστε, παρηγορώντας τούς μαθητές Του: ῾᾽Εάν ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ Παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς᾽ (᾽Ιωάν. 16, 7).

῎Ετσι ὁ ἄνθρωπος εἰσέρχεται στήν ᾽Εκκλησία, καλούμενος οὐσιαστικά ἀπό τόν ῎Ιδιο τόν Θεό - ῾οὐδείς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐάν μή ὁ πατήρ μου ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν᾽ (᾽Ιωάν. 6, 44) - καί εἰσερχόμενος διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος καί τοῦ ἁγίου χρίσματος μετέχει τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες διακονούμενες ἀπό τό Παράκλητον Πνεῦμα μετά πιά τήν ᾽Ανάληψη τοῦ Χριστοῦ, Τοῦ ἀποκαλύπτουν Αὐτόν στήν καρδιά του, μέ τήν ἔννοια ὅτι τόν ἐνσωματώνουν μέσα στόν ῎Ιδιο κάνοντάς τον μέλος Χριστοῦ. Καί γενόμενος ὁ ἄνθρωπος μέλος Χριστοῦ, μετά τήν προσωπική αὐτή Πεντηκοστή του, ὁδηγεῖται κατά φυσικό τρόπο ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ Πατέρα. Γι᾽ αὐτό καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει ὅτι ῾οὐδείς δύναται εἰπεῖν Κύριον ᾽Ιησοῦν, εἰ μή ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ᾽ (Α´Κορ. 12,3), ὅπως καί ὁ Κύριος ἀποκάλυψε ὅτι ῾οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι᾽ ἐμοῦ᾽ (᾽Ιωάν. 14,6). ᾽Από τήν ἄποψη αὐτή κατανοοῦμε ὅτι ὁ Θεός μας εἶναι Θεός τάξεως καί ὄχι ἀκαταστασίας, ὅπως κι ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἔχει χαρακτήρα Τριαδικό κι αὐτό σημαίνει ὅτι Θεολογία, Χριστολογία, Πνευματολογία, ᾽Εκκλησιολογία, Σωτηριολογία πᾶνε μαζί στήν ὀρθόδοξη πίστη καί ὁποιαδήποτε διάσπασή τους ἀποκαλύπτει τήν αἵρεση ἤ ὁδηγεῖ σ᾽ αὐτήν, ἄρα στήν ἔκπτωση ἀπό τή ζωή καί τή σωτηρία. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς εὔκολα τώρα, γιατί ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ τόνιζε ὅτι ῾σκοπός τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος᾽. Γιατί ὅποιος ἔχει τό ῞Αγιον Πνεῦμα ἔχει τόν ῎Ιδιο τόν Τριαδικό Θεό.

 Τό ἐρώτημα λοιπόν τό ὁποῖο τίθεται εἶναι: πῶς κανείς ἀποκτᾶ τό ῞Αγιον Πνεῦμα; Βεβαίως ἀμέσως ἡ σκέψη μας, ὅπως ὑπονοήθηκε παραπάνω, πηγαίνει στά μυστήρια. Γιατί αὐτά ἀποτελοῦν τούς κρουνούς ἀπό τούς ὁποίους προχέεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ στούς πιστούς. ᾽Αλλά τά μυστήρια δέν ἐπενεργοῦν θετικά κατά τρόπο μαγικό στούς ἀνθρώπους. ᾽Απαιτεῖται ἡ προσωπική τους συμμετοχή καί προσπάθεια. Κι ἐδῶ εἰσέρχεται κανείς σ᾽ αὐτό πού ὀνομάζουμε ἀσκητική καθαρή πνευματική ζωή. Ἡ ἀσκητική ζωή, ὡς προσωπικός ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου, ἀποτελεῖ τήν προϋπόθεση γιά νά ἐνεργοποιοῦνται τά μυστήρια πρός σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί νά μήν καταντοῦν ῾εἰς κρίμα ἤ εἰς κατάκριμα᾽. Μέ τήν παρατήρηση βεβαίως ὅτι καί ὁ ἀγώνας αὐτός δέν γίνεται ἐρήμην τοῦ ἁγίου Πνεύματος. Ἡ χάρη Αὐτοῦ δίνει τή δυνατότητα καί τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς. ῾Οὐ τοῦ θέλοντος οὐδέ τοῦ τρέχοντος, ἀλλά τοῦ ἐλεοῦντος Θεοῦ᾽ (Ρωμ. 9, 16).

Τί μᾶς διδάσκει λοιπόν ἡ βιβλικο-πατερική παράδοση τῆς ᾽Εκκλησίας μας, πάνω στό θέμα τῆς ἀποκτήσεως τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος καί τῶν μυστικῶν τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς; Ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά ἀποκτήσει τή χάρη αὐτή τῆς παρουσίας Του, νά ἔχει συνεπῶς κανείς τόν Θεό μέσα του, ἄν δέν ἀγωνιστεῖ νομίμως. Καί νομίμως σημαίνει - μέ τή βοήθεια βεβαίως τοῦ Θεοῦ - νά ἀρχίσει τόν ἀγώνα καθάρσεως τοῦ ἑαυτοῦ του ἀπό τά ψεκτά λεγόμενα πάθη, ἰδίως κατά τοῦ κεντρικοῦ πάθους τοῦ ἀνθρώπου, τῆς φιλαυτίας (ἤ ἐγωϊσμοῦ), μέ τά παρακλάδια της, τῆς φιληδονίας, τῆς φιλαργυρίας καί τῆς φιλοδοξίας. ῎Ετσι ὁ πνευματικός ἀσκητικός ἀγώνας εἶναι στοχευμένος: ὁ πιστός καλεῖται νά μεταστρέψει τή φιλαυτία σέ φιλοθεΐα καί φιλανθρωπία, σέ ἀγάπη ἀληθινή δηλαδή, γι᾽ αὐτό καί στή θέση τῶν τέκνων τῆς φιλαυτίας θέτει τήν ἐγκράτεια, τήν ἐλεημοσύνη καί προσφορά, τήν ταπείνωση. Στό βαθμό πού ὁ ἐκκλησιαστικός πνευματικός αὐτός ἀγώνας γίνεται μέ σωστό τρόπο, μέ τήν καθοδήγηση δηλαδή τῶν ἁγίων μας καί τῶν ἐμπειροτέρων ἀπό ἐμᾶς χριστιανῶν, κυρίως δέ τοῦ πνευματικοῦ μας πατέρα, ἡ φιλαυτία ἐξαλείφεται, καθαρίζεται ἡ καρδιά μας καί τή θέση της παίρνει, εἴπαμε, ἡ χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὅπου ἀγάπη ὅμως, ἐκεῖ καί ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος δηλαδή φτάνει στό σημεῖο νά εἶναι κατοικητήριον ᾽Εκείνου.

Τήν κατάσταση αὐτή πού ἀκολουθεῖ τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, ὅπου ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀρχίζει καί κυριαρχεῖ μέσα του, οἱ ἅγιοί μας ἔχουν ὀνοματίσει φωτισμό καί στή συνέχεια θέωση. Γι᾽ αὐτό καί συχνά ἀκοῦμε γιά τά στάδια τῆς πνευματικῆς ζωῆς: τήν κάθαρση, τό φωτισμό, τή θέωση. Εἶναι φανερό ὅτι ἀπό τά τρία αὐτά στάδια μόνο τό πρῶτο σχετίζεται ἰδιαιτέρως μέ τήν ἀσκητική προσωπική προσπάθεια, ἐκεῖ πού ὁ πιστός φανερώνει τήν ἀγαθή του προαίρεση γιά προαγωγή τῆς σχέσης του μέ τόν Θεό. Μολονότι καί τό στάδιο αὐτό πραγματοποιεῖται μέ τήν ἐνίσχυση τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο καί τό τρίτο θεωροῦνται καθαρά δῶρα τοῦ Θεοῦ, γιά τά ὁποῖα ὁ πιστός δέν πρέπει νά ἀνησυχεῖ καθόλου οὔτε καί νά τά θέτει ὡς ὅραμα καί προορισμό του. Ὁ πιστός ὡς ὅραμά του ἔχει τή σχέση μέ τόν Θεό, ἀγωνίζεται στή βασική ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, τήν ἀγάπη, μέ τήν ὁποία καθαρίζει τήν καρδιά του, καί ἀφήνει τόν Θεό ῾ἐλεύθερο᾽ νά προσφέρει, ὅσο θέλει καί ὅποτε θέλει, τά δῶρα τῆς παρουσίας Του, τό φωτισμό καί τή θέωση.

Γι᾽ αὐτό καί τό οὐσιαστικότερο στοιχεῖο τελικῶς τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπομονή. ῎Ανθρωπος πού ξεκινᾶ τήν πνευματική ζωή καί ἀπαιτεῖ γρήγορα τήν ἀπόκτηση τῶν χαρισμάτων τοῦ Θεοῦ, ἤδη ἔχει βάλει ῾νάρκη᾽ στήν προσπάθειά του. Ὁ Θεός δέν εἶναι παιχνίδι ὥστε ἐμεῖς νά Τόν ῾κανονίζουμε᾽ στίς ἐνέργειές Του, ἀλλά ὁ παντοδύναμος καί πανάγαθος Θεός πού ἔχει τόν ἀπόλυτο ἔλεγχο τῶν πάντων, γνωρίζοντας τά πάντα καί στό ἔσχατο βάθος τους. ῎Ετσι ἡ ἀνυπομονησία ἀποτελεῖ σημάδι τελικῶς ταραγμένης ψυχῆς, ἄρα στήν πραγματικότητα φανερώνει τήν ἀπιστία τοῦ ἀνθρώπου καί τήν παρουσία τοῦ πονηροῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ μέγας ᾽Ισαάκ ὁ Σύρος, στά ἀσκητικά του ἔργα, μνημονεύει ἕνα σπουδαῖο Γέροντα, ὁ ὁποῖος καθοδηγώντας ἕναν ἄπειρο νεαρό μοναχό, πού ῾βιαζόταν᾽ ν᾽ ἀποκτήσει τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ὁ ἴδιος ἄρχισε νά νιώθει τά χαρίσματα αὐτά μετά τά τριάντα πρῶτα χρόνια τῆς ἔντονης ἀσκητικῆς του ζωῆς.

Ἡ ἑορτή λοιπόν τῆς Πεντηκοστῆς μᾶς ἀποκαλύπτει γιά μία ἀκόμη φορά τό μεγαλεῖο τῆς πίστεώς μας, ἀφοῦ εἴμαστε κλημένοι σέ ἄπειρη αὔξηση μετοχῆς στό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί συγχρόνως μᾶς δείχνει τίς δυσκολίες πού ὑπάρχουν λόγω τῶν δικῶν μας ἁμαρτιῶν καί ἀδυναμιῶν. Εἶναι στή δική μας ὅμως τήν εὐθύνη νά ἀνταποκριθοῦμε στήν κλήση αὐτή, πού συνιστᾶ καί τήν ὑψηλότερη κλήση πού ὑπάρχει στόν κόσμο: νά εἴμαστε καί νά γίνουμε ῾συγκληρονόμοι Χριστοῦ᾽ (Ρωμ. 8, 17).

πηγή

Προνόμια μόνο; του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη

 πηγή

 

Προνόμια μόνο;

 

 

 

του αρχιμ. Δανιηλ Αερακη

 

 

 

 

 

Ο Χριστός και η Εκκλησία δεν επιζητούν ποτέ προνόμια κρατικής διακρίσεως. 

Ακόμα και στο ζήτημα του κρατικού φόρου ο Χριστός θέλησε να είναι υπόδειγμα. 

Κάποτε οι φοροεισπράκτορες κατηγόρησαν το Χριστό, ότι «ου τελεί τα δίδραχμα», δεν πληρώνει φόρο. 

Ο Χριστός ήταν «ελεύθερος» να μη πληρώνη φόρο, και διότι δεν ήταν υποχρεωμένος και διότι ήταν ακτήμων.

Παρά ταύτα λέει στον Πέτρο: «Ἵνα μή σκανδαλίσωμεν αὐτούς, πορευθείς εἰς την θάλασσαν βάλε άγκιστρον καί τόν αναβάντα πρῶτον ἰχθύν ἆρον, καί ἀνοίξας τό στόμα αὐτοῦ εύρήσεις στατῆρα∙ ἐκεῖνον λαβών δός ἀντί ἐμοῦ και σοῦ» (Ματθ.ιζ΄24-27).

 

 

● Και μόνο γι’ αυτό, «ἳνα μή σκανδαλίσωμεν», δεν θα έπρεπε η σύναξις της Αθωνικής πολιτείας να ζητήση να μη φορολογούνται και τα εκτός του Όρους περιουσιακά στοιχεία των Μονών της.

 

 

● Στον τόπο μας φορολογούνται όλοι. 

Φυσικά υπάρχουν και αδικίες, όπως υπάρχουν και οι φοροφυγάδες. 

Αλλ’ η Εκκλησία δεν ανήκει στους τελευταίους. 

Όλοι οι Ναοί και τα Μοναστήρια της πληρώνουν φόρο, και φυσικά και όλα τα έσοδα από κτήματα και ενοίκια.

 

Γιατί το μόνο κομμάτι της Ελλάδος, που δεν πρέπει να φορολογήται, να είναι το Όρος Άθως; 

Βεβαίως οι μοναχοί, που είναι ακτήμονες, δεν έχουν να προσφέρουν σε χρήμα βοήθεια στην Πᾳτρίδα. 

Προσφέρουν άλλη: Τις προσευχές τους.

 

 

● Το όρος Άθως είναι και αυτό και Ελληνικός τόπος και Εκκλησία. 

Μπορεί να ισχυριστούν οι Μονές, ότι είναι φτωχές, αλλά στον τόπο μας και ο πιο φτωχός, έμμεσα ή άμεσα, φορολογείται.

 

 

● Αν, όπως λένε, τα έσοδα Αγιορειτικών Μονών από κτήματα και ακίνητα, είναι πολλά, γιατί να μη φορολογούνται;

 Βέβαια και έχουν και οι εν λόγω Μονές έξοδα από αναστηλώσεις και από φιλοξενίες. 

Αλλά και μεταξύ των κοσμικών κανένας δεν απαλάσσεται φορολογίας, επειδή έχει κτηριακές επεμβάσεις ή φιλοξενίες και φιλανθρωπίες.

 

 

● Γράφτηκε, ότι απείλησαν στη διπλή σύναξι οι Αγιορείτες, ρήξι με το Κράτος, αν δεν ικανοποιηθή το αίτημά τους να είναι εντελώς αφορολόγητα οιαδήποτε εισοδήματά τους!

 Σε άλλα ζητήματα αναμένουν οι πιστοί να έρθη το Άθως σε ρήξι με το Κράτος, όπως π.χ. νόμοι αντιευαγγελικοί, νομιμοποίησις της μοιχείας και των εκτρώσεων, ή το ότι όλο και περισσότερο συντελλείται πνευματικός και εθνικός αποχρωματισμός στον τόπο μας.

 

 

● Ακόμα και ως προς την φορολογία θα έπρεπε να παρέμβη το Άθως. 

Αλλά πώς; 

Να κάνη αγώνα, ώστε:

Να μη φορολογούνται οι ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Να μειωθούν οι φόροι στις πολύτεκνες οικογένειες.

Να αρθούν τα φορομπηχτικά μέτρα ιδίως κατά των μικρομεσαίων.

 

 

● Και οι πατέρες του Όρους, όπως και όλοι οι λειτουργοί της Εκκλησίας ας αγωνιστούμε, ν’ αποκτήσουν οι Έλληνες φορολογική συνείδησι, που σημαίνει:τιμιότητα και προσφορά.

Πώς θα εμπνευστή ο λαός, όταν εμείς ως διάκονοι της Εκκλησίας κηρύσσουμε ιερό πόλεμο για φοροαπαλλαγή μας;