ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΠΕΛΑΓΙΑΣ

Γιορτάζουμε σήμερα 8 Οκτωβρίου, ημέρα μνήμης της Οσίας Πελαγίας, ας πούμε λίγα λόγια:

Η Οσία Πελαγία ζούσε στην Αντιόχεια και ανήκε στην τάξη των ελαφρών γυναικών.
Ήταν πόρνη. Η ζωή της ήταν βουτηγμένη μέσα στον οίστρο των αμαρτωλών ηδονών. Η ακολασία είχε πωρώσει τόσο τη συνείδησή της, ώστε καμιά έννοια μετανοίας να μη μπορεί να εισχωρήσει στην ψυχή της. Επομένως, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν καταδικασμένη από την επίγεια ζωή της στο πυρ της κολάσεως.

Όμως όχι! Ο πολυεύσπλαχνος Κύριός μας διαβεβαίωσε ότι «αι τελώναι και αι πόρνοι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού». Δηλαδή, οι τελώνες και οι πόρνες, που στην αρχή έδειξαν απείθεια στο Νόμο του Θεού, αλλά κατόπιν ειλικρινά μετάνιωσαν, προλαμβάνουν στη βασιλεία του Θεού εσάς, που μόνο με τα λόγια δείξατε υπακοή στο Θεό, στην πράξη όμως υπήρξατε απειθείς και άπιστοι.

Πράγματι η Πελαγία τυχαία σε κάποια σύναξη χριστιανών άκουσε θερμό κήρυγμα περί αγνότητας, του επισκόπου Νόννου. Τα λόγια του ήλεγξαν και συγκλόνισαν την ψυχή της. Με τη χάρη του Θεού, απαρνήθηκε την άσωτη ζωή της, πούλησε τα διάφορα κοσμήματά της και τα χρήματα διαμοίρασε στους φτωχούς. Αφού κατηχήθηκε και βαπτίσθηκε, μετά οκτώ μέρες πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου με σκληρή άσκηση πέρασε την υπόλοιπη ζωή της.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Εξ ακανθών καθάπερ ρόδον ευώδες, τη Εκκλησία Πελαγία εδείχθης, ταίς εναρέτοις πράξεσιν ευφραίνουσα ημάς, όθεν και προσήγαγες, ως οσμήν ευωδίας, τω σε θαυμαστώσαντι, τον σον βίον Οσία. Ον εκδυσώπει σώζεσθαι ημάς, παθών παντοίων, ψυχής τε και σώματος.


Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΑΛΑΙΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΓΕΡΟΝΤΑΔΩΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟ

• 
  

  

ΟΣΙΑΣ ΜΗΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΕΛΑΓΙΑΣ

Τῌ Η' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς ἡμῶν Πελαγίας.
Τῇ Η' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τῆς Ὁσίας Μητρὸς 
ἡμῶν Πελαγίας.
Αἴσχους πλυθεῖσα καὶ λιποῦσα τὸν σάλον,
Πρὸς ὅρμον ἥκεις οὐρανοῦ Πελαγία.
Ὀγδοάτῃ ὑπάλυξε βίου πέλαγος Πελαγία.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Πελαγίας τῆς Παρθένου.
Κρημνῷ φυγοῦσα κρημνὸν αἰσχύνης μέγαν,
Κρημνεῖς τὸν ἐχθρὸν εὐφυῶς Πελαγία.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Ταϊσίας τῆς πόρνης.

Ἐκ τοῦ ῥύπου σμηχθεῖσα τῆς ἀσωτίας,
Φαιδρὰ πρόσεισι τῷ Θεῷ Ταϊσία.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Για μηχανόβιους (και όχι μόνο)

Πώς η αγάπη γίνεται φως

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα θλιμμένο τσοπανόπουλο.  Είχε ένα κοπάδι στο βουνό.  Κοντά σ’ ένα πλατάνι ήταν η καλύβα του. 

 Το χειμώνα την έδερνε το χιόνι και το καλοκαίρι τη χτυπούσε ο ήλιος.  Το πλατάνι και η γάργαρη βρυσούλα δρόσιζαν το τσοπανόπουλο.
           
Ολημερίς έβοσκε τα πρόβατα του.  Το βράδυ διάβαζε κάτι φύλλα.  Δεν ήταν παραμύθια.  Ήταν οι προσευχές της μάνας του. Όλη τη νύχτα κοίταζε τ’ αστέρια και αναρωτιόταν αν υπάρχει η αν μπορεί να υπάρξει μέσα του κάποιο αστέρι, κάποιο φως.  Θα μπορούσε άραγε να γίνει φως και αν ο Θεός που είναι φως δίνει το φως, πως το τσοπανόπουλο ήταν ακόμη θλιμμένο;
           
Δεν δικαιολογείται, μονολόγησε, να πιστεύω στο φως και να μην είμαι φως.  Κάτι πρέπει να κάνω. Σκέφτηκε λοιπόν αν ξεκινήσει να μάθει την τέχνη να γίνει φως.  Άφησε το κοπάδι σε ένα φίλο του τσοπάνο και ξεκίνησε το μακρινό ταξίδι του πάνω στο άλογό του.  Την πρώτη νύχτα κοιμήθηκε σε μια καλύβα που την είχαν φτιάξει κυνηγοί.  Έβγαλε λίγο τυρί και ψωμί από το ταγάρι του και έφαγε.  Το πρωί σηκώθηκε και άρχισε να κατηφορίζει την άλλη πλευρά του βουνού που ήταν γεμάτη πλατάνια και θυμάρια.  Όλος ο τόπος ευωδίαζε!  Το τσοπανόπουλο όμως συνέχισε να ψάχνει τον τρόπο για να γίνει φώς.
           
Προχωρώντας πιο κάτω, αντίκρισε μια καλύβα όμοια με τη δική του,  κάποιος σκάλιζε τον κήπο.  Πλησίασε και είδε μια γριούλα.
- Καλημέρα κυρούλα της είπε.
- Καλή στράτα γιόκα μου, του απάντησε.
- Τι καλό κάνεις;
- Σκαλίζω τις ντοματιές παιδί μου.  Μπορεί να με βοηθήσεις λίγο; Μετά χαράς, είπε το παλικάρι και κατέβηκε από το άλογό του.
           
Αμέσως άρχισε να σκαλίζει το χώμα με ευχαρίστηση.  Σε λίγη ώρα ο κήπος ήταν έτοιμος.
- Σ’ ευχαριστώ γιέ μου του είπε η γριούλα.  Έλα αν θέλεις να ξεκουραστείς στο φτωχικό μου τώρα.
- Ευχαριστώ μα δεν μπορώ της είπε.  Μήπως ξέρεις όμως να μου πεις πως μπορώ να γίνω φώς;
           
Η γριούλα χαμογέλασε και του είπε. «Προχώρα και βοήθα, και θα βρεις αυτό που θέλεις.»   Το παλικάρι την ευχαρίστησε και έφυγε.  Στο πρώτο χωριό της βουνοπλαγιάς συνάντησε κατά σύμπτωση κάποιον γεράκο που σκάλιζε τον κήπο του.  Βοήθησε πάλι τον γεράκο και εκείνος στην ερώτηση πως θα γίνει φως του είπε το ίδιο. «Προχώρα και βοήθα».
           
Μπα! Σκέφτηκε.  Δυο άνθρωποι μου είπαν το ίδιο.  Κάποια σοφία θα κρύβουν αυτά τα λόγια τους.  Προχώρησε χαρούμενος στο δρόμο του.  Συνάντησε αυτή τη φορά ένα κοριτσάκι που έκλαιγε.  Γιατί κλαίς μικρή μου; Της είπε.  Κόπηκα και μάτωσε το χέρι μου του απάντησε.  Τότε το τσοπανόπουλο έβγαλε το μαντήλι του και περιποιήθηκε το χέρι της μικρής.  Τα παιδικά δάκρυα σταμάτησαν και το χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της μικρής.
           
Το τσοπανόπουλο συνέχισε το ταξίδι του και όπου πήγαινε έδινε βοήθεια σε όποιον μπορούσε.  Σε ανθρώπους και ζώα. Ώσπου ξαφνικά μια μέρα, καθώς επέστρεφε στην καλύβα του συναντήθηκε με τον βασιλιά της χώρας που είχε βγει για κυνήγι.  Καλό μου παλικάρι γεια χαρά σου.  Με τι λούζεσαι και είναι τόσο φωτεινό το πρόσωπό σου, του είπε.  Μόνο με νερό πλένομαι του απάντησε.
           
Κάποιο μυστικό θα κρύβεις του είπε γιατί είσαι ολοφώτεινο.  Σε όλη μου τη ζωή ήθελα να είμαι φώς και να έχω φωτεινό πρόσωπο.  Δυο ανθρώπους που συνάντησα μου είπαν «Προχώρα και βοήθα»  έτσι λοιπόν εγώ αυτό έκανα πάντοτε. Μπράβο σου του είπε.  Έγινες φως!  Γιατί τι άλλο είναι το φως παρά η αγάπη;
           
Αφού δεν έχω δικό μου παιδί έλα μαζί μου για να γίνεις διάδοχός μου κάποια ημέρα του είπε.   Έπειτα από πολλά χρόνια το τσοπανόπουλο έγινε ένας καλός άρχοντας που δίδασκε στο λαό του την αγάπη που φέρνει το φως.  Εδώ τελειώνει το παραμύθι μου.  Κοντά του ίσως βρήκαμε και εμείς μια πτυχή της ζωής.  Το φως ζητά την αγάπη.  Τα δυο μαζί θα μας οδηγήσουν πολύ ψηλα. Ας γίνουμε και εμείς φως και ας σκορπίζουμε την αγάπη!!!
            
«Ευχαριστούμε τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Δανιήλ Σάπικα για το κείμενο».

Μοναχός Ιωακείμ ο… Ληστής

 

Τό σπήλαιο όπου έμενε ο μοναχός Ιωακείμ

Ο μοναχός Ιωακείμ Αγιαννανίτης γεννήθηκε στο χωριό Καλλικράτης Σφακίων της Κρήτης στα μέσα του 19ου αιώνος. Ως λαϊκός ήταν ληστής φοβερός και αποτε­λούσε τον φόβο και τον τρόμο των Τούρκων. Βοηθούσε στα κρυφά τους χριστιανούς. Ο Τούρκος αγάς του έδινε τα πάντα μόνο να φύγει από την Κρήτη.

Με την παρουσία καί βοήθεια της Αγίας Άννας ήλθε στην αγιορείτικη σκήτη της κι εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωακείμ. Επί πεντα­ετία έμεινε πλησίον του Κυριακού σ’ ένα κελλάκι νουθετούμενος ταπεινά από τους πατέρες της σκήτης. Κατόπιν πήγε σ’ ένα σπήλαιο, για να συνεχίσει τους ασκητικούς του αγώνες, υπομένοντας τον παγετό του χειμώνα καί τον καύσωνα του θέρους. Κατά την επίσκε­ψη του σε αυτόν ο Γέροντας Ιωακείμ Σπετσιέρης γράφει: «Ουδέν είδον να έχη το σπήλαιον του ειμή μίαν στάμναν με νερόν, ούτε κλίνην ούτε ρούχα ύπνου, ει μη εκείνα άτινα εφόρει, μεθ’ ων καί εκοιμάτο, αν καί το πλείστον της νυκτός ηγρύπνει προσευχόμενος. Ως δε εννόησα έπαιρνεν ολίγον ύπνον καθήμενος καί ακουμβών εις τον τοίχον του σπηλαίου».

Υπομένοντας με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση τίς δύσκολες καιρικές συνθήκες, την πείνα καί τη δίψα, τ’ αντίθεα πάθη και τους μοχθηρούς καί ύπουλους δαίμονες εξήλθε νικητής. Φωτιά δεν άναψε ποτέ, καινούργια καί καθαρά ρούχα δεν φόρεσε, ανάπαυση δεν έδωσε στο σαρκίο του. Έμεινε να μετρά τα κομποσχοίνια του με πετραδάκια πού έριχνε από τον ένα κουβά στον άλλο. Είχε επίσης καλή συνήθεια να περιδιαβαίνει τα δύσκολα εκείνα μονοπάτια, καθαρίζο­ντας τα, για να διευκολύνει λίγο τους οδοιπόρους. Στά σταυροδρό­μια τοποθετούσε σταυρούς, για να μη χάνουν οι προσκυνητές τον δρόμο.

Αν καί αγράμματος είχε αποστηθίσει πολλά τροπάρια καί τα έλεγε με πολλή κατάνυξη. Τον λόγο του οσίου Ιωάννου της Κλίμακος «μοναχός αληθής εστίν βία φύσεως διηνεκής καί φυλακή αισθήσεων ανελλιπής» τον είχε κάνει πράξη. Αδιάκοπη νηστεία, συνεχής αγρυ­πνία, ατελεύτητη εγκράτεια, απαράμιλλη ακτημοσύνη, καταπληκτική σκληραγωγία καί ανελέητη βία. Στούς ελάχιστους επισκέπτες του πρόσφερε λίγο μπαγιάτικο παξιμάδι καί νερό καί τους παρακαλούσε να γευθούν, ώστε καί χορτασμένοι να ήταν δεν μπορούσαν ν’ αρνη­θούν την ευλογία της φιλοξενίας. Είχε μόνιμη καί δυνατή τη συναί­σθηση της αμαρτωλότητός του. Συνεχή την ευχαριστία στον Θεό, την Θεοπρομήτορα για τη μεταστροφή του καί την ειλικρινή του μετά­νοια.

Λίγο πρίν τα τέλη του επέστρεψε στο κελλάκι που βρισκόταν στην Σκήτη, συμμετέχοντας στίς ιερές ακολουθίες καί μεταλαμβάνοντας στις θείες λειτουργίες με άκρα συντριβή καρδίας. Ο Θεός τού δώρισε διόραση, διάκριση, προόραση. Η προσευχή του θαυματουργούσε. Οι Ρώσοι τον είχαν ιδιαίτερη ευλάβεια. Όταν πέρασαν από την Καλύβη του τρεις Ρώσοι, έδωσε στον πρώτο τρία κουκιά, στον δεύτερο λίγο θυμίαμα καί στον τρίτο ένα λουλούδι. Όταν τον ρώτησαν οι πατέ­ρες, γιατί τους έδωσε αυτά, τους απάντησε: Ο πρώτος θα γίνει καλόγερος, του δεύτερου θα πεθάνει ο πατέρας καί ο τρίτος θα παντρευ­τεί. Έτσι κι έγινε.

Προείδε το τέλος του. Αρρώστησε ελαφρά από γεράματα. Όλοι οι πατέρες τον σέβονταν καί ήθελαν όσο μπορούσαν να τον περιποιηθούν. Εκείνος έπινε μόνο νεράκι. Παρά τη σωματική εξασθένιση οι δυνάμεις της ψυχής του ήταν ακμαίες, ο νους του διαυ­γής και η προσευχή του αδιάπτωτη. Ο ήλιος έδυε. Οι πατέρες έψαλ­λαν τον εσπερινό της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής. Ό Γέροντας Ιωα­κείμ φώναξε δυνατά «Παναγία μου, Παναγία μου» και τελείωσε τον πολύαθλο βίο του. Μετά την οσιακή κοίμησή του αναφέρονται πολ­λές θαυματουργίες του σε διάφορους Ρώσους ασθενείς. Ανεπαύθη εν Κυρίω το 1889.

Μοναχός Μωυσής αγιορείτης

πηγή

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Ιεραρχία: Ώδυνεν όρος και έτεκεν… ουδέν

Ιεραρχία: Ώδυνεν όρος και έτεκεν… ουδέν

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Η τακτική Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος ολοκληρώθηκε την 5^ητρέχοντος μηνός Οκτωβρίου και ανήκει πλέον στο παρελθόν και στην ιστορία. Αν έβαζε κανείς ένα τίτλο στις εργασίες της θα ήταν: "Ώδυνεν όρος και έτεκεν ουδέν", αφού δεν υπήρξε οποιοδήποτε πρακτικό αποτέλεσμα, οποιαδήποτε άμεσα εκτελεστή απόφαση.

            Πιο συγκεκριμένα η φετινή Ιεραρχία θεωρητικά δημιουργούσε κάποια αισιοδοξία, ότι εν μέσω της γενικής κρίσεως της χώρας θα μπορούσε να δώσει κουράγιο στο λαό, να τον ενδυναμώσει στις μεγάλες δυσκολίες που περνάει. Το κεντρικό θέμα της ήταν πράγματι εντυπωσιακό: " Η ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας εις μίαν κοινωνίαν πτωχείας, ανεργίας και συγχρόνου πνευματικής συγχύσεως".

            Από κει και πέρα ήρθε η ωμή  πραγματικότητα. Βαρύγδουπο ήταν το περιεχόμενο της προσφώνησης του Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου στα μέλη της Ιεραρχίας και επικοινωνιακά μειωτικό για πολλούς Αρχιερείς. Συγκεκριμένα, με βάση τα αποσπάσματα της ομιλίας του που  δόθηκαν στα ΜΜΕ, ζήτησε από τα  μέλη της Ιεραρχίας να αποκτήσουν "αυτομεμψία" και να ομολογήσουν ότι πολλοί από αυτούς δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει στη χώρα, ζουν σε μια εικονική πραγματικότητα, έχουν κλειστεί στο παρελθόν και αρνούνται να δουν τη στενόχωρη αλήθεια που τους περιβάλλει. Στη συνέχεια εξέφρασε τη διαπίστωση του, ότι από όλους στη χώρα λείπει το όραμα και όλοι το αναζητούν.

Μητροπολίτης με τον οποίο συζητήσαμε μας εξέφρασε  τη δυσφορία του για την "επικοινωνιακή" ομιλία του Αρχιεπισκόπου, όπως την χαρακτήρισε: "Αντί να εξαπολύσει εναντίον μας μύδρους ο Μακαριώτατος θα έπρεπε να μας βοηθήσει λέγοντας ποιοι από εμάς νομίζει ότι δεν έχουμε "αυτομεμψία", ποιοι ζούμε σε εικονική πραγματικότητα και ποιοι έχουμε κλειστεί στο παρελθόν" μας σημείωσε. Και πρόσθεσε: "Θα μας βοηθούσε περισσότερο, αν δεν έλεγε κάτι απρόσωπο, ανώνυμο, αφηρημένο και γενικό, γιατί αφήνει σε εμάς την υποψία ότι το έκανε μόνο για την πρόκληση εντυπώσεων. Καλύτερα μάλιστα θα ήταν να  έδινε πρώτος το καλό παράδειγμα και να εξομολογείτο δημόσια μιλώντας  για τον εαυτό του. Τότε ο λόγος του θα είχε κάποια σημασία και κάποια αξία. Και γιατί μας κατηγόρησε συλλήβδην ότι κανείς μας δεν έχει όραμα; Δεν έχει κανείς μας όραμα για μιαν Ελλάδα λουσμένη στο φως του Χριστού; Αν δεν έχουμε αυτό το όραμα, τότε όλοι μας είμαστε ανάξιοι της αποστολής μας και αυτό δεν μπορώ να το δεχθώ".  

Οι ομιλίες - εισηγήσεις που ακολούθησαν την προσφώνηση του κ. Ιερωνύμου ήσαν ενδιαφέρουσες, αλλά καμία δεν είχε κάποια πρακτική πρόταση. Εξαιρετική στη περιγραφή της κατάστασης στη χώρα ήταν η εισήγηση του Μητροπολίτου Πατρών, με θέμα "Η ποιμαντική της Εκκλησίας την εποχή των μνημονίων",  κατατοπιστική και καταθλιπτική στη γλαφυρή περιγραφή της ελληνικής πραγματικότητας η ομιλία του Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικολάου, με θέμα " Εκκλησία, νέες αντιλήψεις και νέες τεχνολογίες", ρεαλιστική και ενδιαφέρουσα η εισήγηση του Μητροπολίτη Ελασσώνος, με θέμα "Δυσκολίαι της Εκκλησίας κατά την άσκηση της ποιμαντικής Της". Όμως οι ενδιαφέρουσες ομιλίες δεν συνοδεύθηκαν με κάποια πρακτική πρόταση, χωρίς το "δέον", χωρίς κάποιο σάλπισμα κινητοποίησης καρδιών, χωρίς να μεταδοθεί στο χριστεπώνυμο πλήρωμα κάποια ελπίδα. "Γιατί μαζευόμαστε;" διερωτήθηκε Μητροπολίτης και συνέχισε: " Κάποια στιγμή σκέφτομαι ότι η μόνη πρακτική εργασία που κάνουμε είναι να εκλέγουμε Μητροπολίτες, όλα τα άλλα είναι θεωρίες".

Στον Τύπο γράφτηκε ότι ελήφθη η απόφαση να συνεργασθεί η Εκκλησία της Ελλάδος με τον χριστιανικό τηλεοπτικό σταθμό 4^Ε, για να έχει μια παρουσία στα τηλεοπτικά πράγματα της χώρας. Η αναφορά στον Τύπο δεν είναι ακριβής. Ουδεμία συνεργασία αποφασίστηκε. Εκείνο που αποφασίστηκε είναι "η συνέχεια της συνεργασίας και η μελέτη της δυνατότητος αξιοποιήσεως επί συστηματικής βάσεως αυτής…". Μάλιστα επειδή υπήρξαν κάποιες επιφυλάξεις από Μητροπολίτες, μπορεί αυτές να δράσουν αρνητικά στη συνεργασία, παρά την καλή διάθεση της Αδελφότητος που έχει τον πετυχημένο τηλεοπτικό σταθμό.

Εντύπωση προκαλεί ότι η εισήγηση για ένα πολύ σοβαρό για την Εκκλησία θέμα, όπως είναι τα οικονομικά της, έγινε από τον Μητροπολίτη Ύδρας κ. Εφραίμ σε πολύ στενό χρονικό διάστημα και συγκεκριμένα μετά από την ολοκλήρωση των ψηφοφοριών για τους δύο Μητροπολίτες, όταν δηλαδή στη συνεδρίαση της Ιεραρχίας τα πάντα έγιναν πολύ χαλαρά και υπήρξαν αρκετές απουσίες Μητροπολιτών. Πέραν της υποβάθμισης του θέματος των οικονομικών της Εκκλησίας δεν συζητήθηκαν καυτά ζητήματα, που την αφορούν άμεσα, όπως είναι τα Θρησκευτικά στα Δημοτικά και στα Γυμνάσια, η Εκκλησιαστική Εκπαίδευση και το μέλλον του Εφημεριακού Κλήρου μετά τον από το Κράτος ουσιαστικό περιορισμό διορισμού Εφημερίων. Διερωτάται κανείς τι είναι αυτό που εμποδίζει την Ιεραρχία να πάρει μιαν απόφαση για τα Θρησκευτικά, όταν το θέμα είναι τόσο επείγον. Πότε θα συζητηθεί; Θα περιμένει τον Οκτώβριο του 2013; Αργότερα; Ποτέ;… Η Εκκλησιαστική Εκπαίδευση επίσης είναι μια μεγάλη ευκαιρία η Εκκλησία να καταρτίζει τα στελέχη της όπως γίνεται με το Στρατό, τη Δημόσια Διοίκηση και τη Δικαιοσύνη. Γιατί τόση αδιαφορία σ' αυτό το καίριο ζήτημα; Και το θέμα του εφημεριακού κλήρου δεν είναι σοβαρό για να συζητηθεί; δεν ενδιαφέρει την Ιεραρχία ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού μένει αποίμαντο; δεν είναι ένα ζήτημα αυτό άξιο προς συζήτηση;    

Την ώρα που η Ιεραρχία κατατρίβεται σε ενδιαφέρουσες αλλά θεωρητικές διαλέξεις, δεν παίρνει αποφάσεις και δεν θέτει το πλήρωμα της σε κατάσταση συναγερμού η νεολαία απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την Ορθοδοξία, οι ελεύθερες συμβιώσεις αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, γενικεύονται οι θρησκευτικοί γάμοι που  προηγούνται των βαπτίσεων (!!!) και είναι τέτοια η περιβάλλουσα ατμόσφαιρα που κάποιες μεμονωμένες αντιδράσεις ιεραρχών ακούγονται στην κοινή γνώμη ως "γραφικές" και "απαρχαιωμένες".

Μένουν οι εκλογές των δύο Μητροπολιτών Νικοπόλεως κ. Χρυσοστόμου και Ιερισσού κ. Θεοκλήτου. Και αυτές είχαν τα θέματα τους. Τρεις Μητροπολίτες ( Μαρωνείας, Κίτρους και Ιωαννίνων) δεν ψήφισαν γιατί είναι σοβαρά ασθενείς. Υπήρξε Ιεράρχης που ψήφισε λευκό, επειδή είχε δυσκολία να αντιληφθεί τα συμβαίνοντα. Άλλος είχε δυσκολία να αναγράψει τα ονόματα και άλλος δεν αντιλαμβανόταν πότε είναι η ψηφοφορία για το τριπρόσωπο και πότε για το μονοπρόσωπο. Τα θλιβερά αυτά γεγονότα προκαλούν ερωτηματικά όσον αφορά στην επισκοπική ευθύνη έναντι του ποιμνίου τους των Μητροπολιτών, τόσο των πολύ ηλικιωμένων και των βαρέως ασθενούντων όσο και των νεοτέρων που αποδέχονται ή συμβιβάζονται με την αρνητική αυτή για την Εκκλησία πραγματικότητα.-

πηγή

'ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ'' Γέρων Νίκων Αγιορείτης

Με μεγάλη χαρά φιλοξενούμε στο ιστολόγιό μας την ομιλία του Γέρωντα Νίκων με θέμα:

''ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ''

Μιλάει για την οικογένεια, την ομοφυλοφιλία, για το μίσος ιδιαίτερα στο πρόσωπο του Χριστού, για τον ρόλο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και για περιστατικά που προκαλούν σοκ στο άκουσμά τους.

Πηγή : YouTube

Κανάλι :okalospoimin

Διάρκεια του βίντεο 01.20''

Επιμέλεια εικόνας : '' ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''

Ο Θεός να μας προστατεύει από την πλάνη των αιρέσεων.

Επιμέλεια : ''ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''

www.antixiliastikos.blogspot.com

Ισχύουν τα Μυστήρια που τελεί ένας ‘’κακός’’ λειτουργός;

Η διαχρονική απάντηση της Εκκλησίας είναι ότι ισχύουν, διότι το Μυστήριο δεν εξαρτάται από τον ιερέα ως άνθρωπο αλλά από το χάρισμα της ειδικής ιεροσύνης. Σαφώς, οι λειτουργοί του Κυρίου οφείλουν να είναι ‘’τύποι του ποιμνίου’’, όπως αναφέρει ο απόστολος Πέτρος. Όμως, από την άλλη μεριά, δεν πρέπει να παραβλέπουμε τις προειδοποιήσεις των αποστόλων και της Γραφής ότι μέσα στην Εκκλησία του Χριστούπέρα από τους άξιους λειτουργούς, θα υπάρξουν και άνθρωποι που δεν θα τιμήσουν την θέση τους και μάλιστα θα γίνουν και αιτία σκανδαλισμού των αδυνάτων. Χαρακτηριστικές είναι οι αναφορές της Καινής Διαθήκης:

«Προσέχετε λοιπόν εις εαυτούς και εις όλον το ποίμνιον, εις το οποίον το Πνεύμα το Άγιον σας έθεσεν επισκόπους, διά να ποιμαίνητε την εκκλησίαν του Θεού, την οποίαν απέκτησε διά του ιδίου αυτού αίματος. Διότι εγώ εξεύρω τούτο, ότι μετά την αναχώρησίν μου θέλουσιν εισέλθει εις εσάς λύκοι βαρείς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτώνθέλουσι σηκωθή άνθρωποι λαλούντες διεστραμμένα, διά να αποσπώσι τους μαθητάς οπίσω αυτών» (Πράξεις Αγίων Αποστόλων, κ 28-30).

«Προσέχετε τους κύνας, προσέχετε τους κακούς εργάτας» (Προς Φιλιππησίους, γ 2).

«Υπήρξαν όμως και ψευδοπροφήται μεταξύ του λαού, καθώς και μεταξύ σας θέλουσιν είσθαι ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες θέλουσι παρεισάξει αιρέσεις απωλείας, αρνούμενοι και τον αγοράσαντα αυτούς δεσπότην, επισύροντες εις εαυτούς ταχείαν απώλειαν· και πολλοί θέλουσιν εξακολουθήσει εις τας απωλείας αυτών, διά τους οποίους η οδός της αληθείας θέλει βλασφημηθή· και διά πλεονεξίαν θέλουσι σας εμπορευθή με πλαστούς λόγους, των οποίων η καταδίκη έκπαλαι δεν μένει αργή, και η απώλεια αυτών δεν νυστάζει» (Β’ Πέτρου, β 1-3).

Αυτό, είναι μια πραγματικότητα που μπορεί να στηριχτεί σε ολόκληρη την Αγία Γραφή, και το βλέπουμε επίσης μέσα στην ιστορία. Από την στιγμή που αυτά αναφέρονται, δεν θα πρέπει να σκανδαλιζόμαστε σε καμία περίπτωση. Άλλωστε, να τι μας προτρέπειο απόστολος Παύλος:

«Αδελφοί, συμμιμηταί μου γίνεσθε και παρατηρείτε τους όσοι περιπατούσιν ούτω, καθώς έχετε τύπον ημάς» (Προς Φιλιππησίους, γ 17). Εμείς καλούμαστε να έχουμε ως παραδείγματα προς μίμηση τον Κύριό μας Ιησού Χριστό και τους αγίους Του.

Στην περίπτωση των αναξίων λειτουργών, όταν δεν έχουν καθαιρεθεί από σύνοδο της Εκκλησίας, τα Μυστήρια ισχύουν κανονικά. Δεν ισχύει όμως το ίδιο όταν έχουν καθαιρεθεί συνοδικώς, διότι η Εκκλησία ως Σώμα Χριστού αποφασίζει ήδη από την αποστολική εποχή συνοδικά, εφαρμόζοντας τους λόγους του Ιησού στην πράξη: «Όσα εάν δέσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ. Πάλιν σας λέγω ότι εάν δύο από σας συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, περί του οποίου ήθελον κάμει αίτησιν, θέλει γείνει εις αυτούς παρά του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθαίος, ιη 18-20).

Απόδειξη για αυτό, μας δίνει το ίδιο το Ευαγγέλιο όταν ο πρωτοστάτης της θανάτωσης του Ιησού, ο Καϊάφας, ως αρχιερέας της χρονιάς εκείνης, έκανε προφητεία δια του Αγίου Πνεύματος, άσχετα αν ο Θεός δεν ενέκρινε ούτε τις αποφάσεις του ούτε τον βίο του.

«ο Καϊάφας, όστις ήτο αρχιερεύς του ενιαυτού εκείνου, είπε προς αυτούς· Σεις δεν εξεύρετε τίποτε, ουδέ συλλογίζεσθε ότι μας συμφέρει να αποθάνη εις άνθρωπος υπέρ του λαού και να μη απολεσθή όλον το έθνος. Τούτο δε αφ' εαυτού δεν είπεν, αλλ' αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου προεφήτευσεν ότι έμελλεν ο Ιησούς να αποθάνη υπέρ του έθνους, και ουχί μόνον υπέρ του έθνους, αλλά και διά να συνάξη εις εν τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα» (Ιωάννης, ια 49-52).

Αξίζει να παραθέσουμε τι αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος επί των παραπάνω χωρίων:«Βλέπεις πόση είναι η δύναμις της αρχιερατικής εξουσίας; Διότι, επειδή είχεν αξιωθεί της αρχιεροσύνης εν γένει, αν και ήτο ανάξιος αυτής, προεφήτευσε, χωρίς να γνωρίζει αυτά που έλεγεν· η χάρις εχρησιμοποίησεν μόνο το στόμα, χωρίς να εγγίσει την μιαράν καρδίαν»(Ομιλία 65, Εις το Κατά Ιωάννην). Σε άλλη ομιλία του πάλι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, αναφέρει ο ιερός πατέρας: « Και αυτά τα λέγω όχι επιδοκιμάζων εκείνους που ασκούν ανάξια την ιεροσύνην, αλλά και ευσπλαχνιζόμενος αυτούς πάρα πολύ και δακρύζων δι’ αυτούς· δεν λέγω όμως ότι είναι δίκαιον δι’ αυτό να κρίνωνται από τους αρχομένους και μάλιστα από τους πάρα πολύ αφελείς, διότι και αν ακόμη ο βίος αυτών είναι πάρα πολύ διεφθαρμένος, συ όμως έαν προσέχης τον εαυτόν σου, δεν θα ζημιωθής ως προς τίποτε σχετικά με εκείνα που παρεδόθησαν εις αυτόν από τον Θεόν· διότι, εάν έκαμε την όνον να ομιλήση και εχάρισε μέσω του μάντεως πνευματικάς ευλογίας και ενήργησε χάριν των Ιουδαίων που εξέκλινον με το ανόητον στόμα και την ακάθαρτον γλώσσαν του Βαλαάμ, πολύ περισσότερο δια σας που είσθε ευγνώμονες απέναντί του, και αν ακόμη οι ιερείς είναι πάρα πολύ φαύλοι, θα κάμη όλα εκείνα που θέλει και θα στείλει το Άγιον Πνεύμα· διότι ούτε ο καθαρός προσελκύει το Πνεύμα εξ αιτίας της καθαρότητός του, αλλά η χάρις είναι εκείνη που επιτελεί το παν…Ο δε ιερεύς δανείζει την γλώσσαν του και δίδει το χέρι του· καθόσον δεν θα ήτο δίκαιον εξ αιτίας της κακίας του άλλου να παραβλάπτωνται εκείνοι που προσέρχονται με πίστιν εις τα σύμβολα της σωτηρίας μας» (Ομιλία 86).

Όπως αναφέρει ο καθηγητής Ανδρούτσος στην Δογματική του, «ο απεργαζόμενος τα μυστήρια δεν είναι ο ιερεύς αλλά ο ιδρυτής αυτών Ιησούς Χριστός, όστις παραμένει εν τω μυστικώ Αυτού σώματι, τη Εκκλησία, ακριβώς καθόσον ενεργεί την απολυτρωτικήν αυτού δύναμιν», και συνεχίζει, «εν τη πράξει της Εκκλησίας απεδοκιμάσθη πάντοτε η εξάρτησις της μυστηριακής πράξεως εκ της προσωπικής πίστεως και εκ της αγιότητος του τελούντος ιερέως» (σελ. 301).

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει στην 8^η ομιλία του Εις την Ά Κορινθίους, «Και δι’ αναξίων ειώθεν ενεργεί ο Θεός και ουδέν του βαπτίσματος η χάρις παρά του βίου του ιερέως παραβλέπεται…Ουδέ γαρ άνθρωπος εις τα προκείμενα εισάγει, αλλά το παν της του Θεού δυνάμεως έργον εστί, κακείνος εστίν ημάς ο μυσταγωγών».

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, αναφέρει στο Πηδάλιο, «πάντες οι παρά Κανόνας και αναξίως χειροτονηθέντες, προ του να καθαιρεθούν υπό Συνόδου, αληθώς ιερείς εισίν. Επειδή καθώς λέγει ο θείος Χρυσόστομος, ‘’Πάντας μεν ο Θεός ου χειροτονεί, δια πάντων δε αυτός ενεργεί, ει και αυτοί είεν ανάξιοι, δια το σωθήναι τον λαόν…Επειδή και δι’ αναξίων η χάρις ενεργεί ου δι’ αυτούς, αλλά δια τους μέλλοντας ωφελήσθαι’’…Ο δε Συμεών ο Θεσσαλονίκης λέγει, ‘’δια την χειροτονίαν ενεργεί  η χάρις εις αυτούς, είτε αρχιερείς είναι, είτε ιερείς, δια την σωτηρίαν των προσερχομένων, και όσα μυστήρια εκτελέσουν , είναι τη αληθεία μυστήρια» (σελ. 135, υποσημ. 3).

Πηγές:

Καινή Διαθήκη σε μετάφραση Ν. Βάμβα

Έργα αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ΕΠΕ, τόμος 14

Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας Χ. Ανδρούτσου

Πηδάλιο αγίου Νικοδήμου 

πηγή

Η "ψυχή" του Αγρίνιου: π. Κ. Καντάνης

 
Συσσίτια & κοινωνικό φροντιστήριο στην ενορία Αγίου Δημητρίου Αγρινίου.
"Ψυχή" του Θεάρεστου αυτού έργου της Εκκλησίας μας, ο ακούραστος εφημέριος του Ιερού Ναού Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, π. Κωνσταντίνος Καντάνης - ένας από τους πολλούς παπάδες που "λέει" να τους έχεις στην ενορία σου. 
(Από εδώ, και αλλού). 

πηγή