Οι άγιοι ένδοξοι οσιομάρτυρες Καρεώτες μοναχοί, οι υπό των λατινοφρόνων αζυμιτών ξίφει τελειωθέντες και ο άγιος ένδοξος οσιομάρτυς Κοσμάς, ο Πρώτος του Αγίου Όρους, αγχόνη απαιωρηθείς..

                                                                                         

πρωτοπρεσβ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, 
εφημέριος Ι. Ν. Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης Πειραιώς

Η Καθολική Ορθόδοξος Εκκλησία στις 5 Δεκεμβρίου, εκτός από την μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Σάββα του Ηγιασμένου, εορτάζει και την μνήμη των αγίων ενδόξων οσιομαρτύρων Καρεωτών μοναχών του Αγίου Όρους, των υπό των λατινοφρόνων αζυμιτών ξίφει τελειωθέντων και του αγίου ενδόξου οσιομάρτυρος Κοσμά του Πρώτου του Αγίου Όρους, αγχόνη απαιωρηθέντος. Σύμφωνα με τον ιερό Συναξαριστή[1] : «τη αυτή ημέρα οι άγιοι οσιομάρτυρες οι εν τοις κελλίοις του Άθω κατοικούντες, οι τους Λατινόφρονας ελέγξαντες, τον βασιλέα, φημί, Μιχαήλ, και τον Πατριάρχην Βέκκον, ο μεν πρώτος απηγχονίσθη, οι δε λοιποί ξίφει ετελειώθησαν». Οι στίχοι του Συναξαρίου αναφέρουν : «Τη των οσίων πληθύι γνώμη μία, υπέρ πατρώων δογμάτων τεθνηκέναι».

Ας δώσουμε, όμως, τον λόγο στον πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη κυρό Γερβάσιο Ραπτόπουλο, να μας αφηγηθεί τα περί των οσιομαρτύρων[2].

«Κατά τέλη του 13ου αιώνος το Βατικανό στον αιματηρό πόλεμοεναντίον της Ορθοδοξίας, όταν δόθηκε η αφορμή, έβαλε στόχο και το Άγιον Όρος, το Κάστρο αυτό της Ορθοδοξίας. Όχι ο ίδιος ο Πάπας προσωπικά, βέβαια. Άλλα με το λατινόφρονα αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο και τον λατινόφρο­να επίσης Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, τον Ιωάννη Βέκκο. Φρονούντες και οι δύο ότι ο Πάπας θα ασκούσε την επιρροή του στη Δύση και θα ερχόταν στρατός στην απειλούμενη πόλη του Κωνσταντίνου, σκέφθηκαν να υπογράψουν ένω­ση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα.

Πώς όμως να πείσουν τον Ορθόδοξο λαό για την προδοσία αυτή; Με την πειθώ; Στάθηκε αδύνατον να το επιτύχουν. Έτσι χρησιμοποίησαν τη βία. Τη βία παντού. Ιδιαίτερα όμως στο «Κά­στρο της Ορθοδοξίας,στον Άθωνα. Αλλά και εδώ συνάντησαν άρνηση. Αγιορείτες Πατέρες προτίμησαν τον θάνατο παρά. την προδοσία της Ορθοδοξίας και, σε τελική ανάλυση, την υποτα­γή της Μιάς, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Χριστού στον αιρεσιάρχη Πάπα της Ρώμης. Αυτό στην Ιερά Μονή του Ζωγράφου. Αυτό στην Ιερά Μονή του Βατοπαιδίου. Αυτό το ίδιο έγινε και στις Καρυές.

Απόσπασμα Λατίνων και λατινοφρόνων στρα­τιωτών, εκπροσώπων του Αυτοκράτορα, διέτα­ξε τη σύναξη στις Καρυές των Μοναχών, πού δι­έμεναν στα γύρω από τις Καρυές κελλιά. Σκο­πός της συνάξεως ήταν να πεισθούν οι Αγιορεί­τες Μοναχοί, με επικεφαλής τον Πρώτο, νασυγκατατεθούν στην ένωση με την λεγομένη εκκλησία του Πάπα. Ναλατινοφρονήσουν και να δε­χθούν τα λατινικά δόγματα.

Στην πρόταση όμως αυτή της προδοσίας αντέ­δρασαν όλοι. Και ο Πρώτος και οι Μοναχοί. Με ένα λόγο και με μια απόφαση, αποκρίθηκαν ότι είναι πρόθυμοι και να μαρτυρήσουν για τηνορ­θόδοξη πίστη, τη μόνη και αληθινή πίστη. Μά­ταια οι λατινόφρονες του αυτοκράτορα απει­λούσαν τους Μοναχούς με κολαστήρια και με αυτόν τον θάνατο και τον Πρώτο με αγχόνη.

Με παρρησία και με την απόφαση του μαρτυ­ρίου, ομιλούσαν κατά της ενώσεως με τον αντί­χριστο Πάπα. Δεν μπορούν, έλεγαν, να συμβι­βασθούν τα ασυμβίβαστα πράγματα. Μπορεί να συμβιβασθεί Χριστός και Βελιάρ, Χριστός και Διάβολος; «Τις συμφώνησις Χριστώ προςΒελίαρ»[3]; Καμμιά κοινωνία δεν μπορεί να υπάρχει μεταξύ της Ανατολής και της Δύσεως. Από την Ανατολή προήλθε ο φωτισμός. Και από τη Δύση προήλθε το σκότος.

Ο διάλογος κρίθηκε μάταιος από μέρους των λατινοφρόνων. Οι Αγιορείτες Μοναχοί κι εδώ στις Καρυές αποδείχθηκαν αμετάπειστοι.Βρά­χοι ακλόνητοι. Γι’ αυτό και οι εχθροί της Ορθο­δοξίας άρχισαν τα βασανιστήρια. Αλλά όσο βα­σανίζονταν οι Μοναχοί, τόσο και πιο πολύ, με όλη τους τη δύναμη, ομολογούσαν την ορθόδο­ξη πίστη. Γι’ αυτό και διατάχθηκε ό θάνατος. Θάνατος σκληρός. Η αγχόνη και η σφαγή. Η αγχόνη για τον Πρώτο του Αγίου Όρους. Η σφαγή για τους Μοναχούς.Κοκκίνισε το ιερό χώμα των Καρυών. Αλλά το αίμα αυτό ανέ­βηκε στον ουρανό, μπροστά στο Θεό, μαζί με τις ψυχές των οσιομαρτύρων πατέρων, σαν θυ­μίαμα ευωδιαστό. Ήταν η τελευταία λατρεία των Αγιορειτών Πατέρων, που την τέλεσαν στα άγια χώματα του ΑγίουΌρους με το αίμα της καρδιάς τους. Αφού προσέφεραν στο Θεό τα πάντα, τελευταία προσέφεραν και το αίμα τους.

Αλλά, ας δώσουμε τον λόγο και στον λόγιο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους, πανοσιολογιώτατο αρχιμανδρίτη, Γέ­ροντα Γεώργιο Καψάνη, για να περιγράψει με τη δική του γραφίδα τη θυσία αυτή των Αγιο­ρειτών Προμάχων της Ορθοδοξίας[4].

«...Μεγάλος πόλεμος εγείρεται και πάλι κατά των ορθοδόξων και της Ορθοδοξίας. Πολ­λοί ενδίδουν, γίνονται λατινόφρονες. Οι εναπο­μείναντες ορθόδοξοι έχουν να παλαίσουν προς λατίνους καιλατινόφρονες. Στους λατινόφρονες ανήκαν Αυτοκράτορες, Πατριάρχαι, Αρχιε­ρείς, πολιτικοί ηγέται, με εξουσία και δύναμι κοσμική. Ανθίστανται οι πιστοί ορθόδοξοι πα­ντού και εδώ στο Άγιον Όρος.

Έρχεται μάλιστα εποχή που οι Λατινόφρονες εκβιάζουν τους Αγιορείτας πατέρας να προσκυνήσουν τον πάπα. Οι πλείστοι όμως προτιμούν τον θάνατο πού είναι ζωή και όχι τη ζωή πού είναι θάνατος.

Τελειώνονται μαρτυρικά πολλοί Αγιορείτες στις ιερές Μονές Ιβήρων, Βατοπεδίου, Ζωγρά­φου. Αλλά και εδώ στις Καρυές, κατά τον ιερό Νικόδημο, «ευρίσκομεν και οσιομάρτυρας, τον Πρώτον του Αγίου Όρους, και τους κύκλω κατοικούντας εις τα κελλία, οίτινες, επειδή ήλεγξαν τους λατινόφρονας, Μιχαήλ τον Βασιλέα και Βέκκον τον Πατριάρχην, ο μεν πρώτος εκρεμάσθη, οι δε άλλοι ξίφει την κεφαλήν απετμήθησαν».

Εδώ τελειούται μαρτυρικώς ο ομολογητής Πρώτος του Αγίου Όρους Ιερομάρτυς Κοσμάς, του οποίου το σεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο ανεκαλύφθη, μερίμνη της Σεβαστής Ιεράς Κοινότη­τος, στον Νάρθηκα του πανσέπτου αυτού Ναού[5].

Εδέχθη τον μαρτυρικό θάνατο ο μακάριος από αγάπη προς τον Χρι­στό. Το μαρτύριο είναι ό, τι υψηλότε­ρο έχει να προσφέρη ο άνθρωπος προς τον Θεό.

Μακάριε και Σεπτέ Πρώτε του Αγίου Όρους, Ιερομάρτυς του Χριστού Κοσμά, πρώ­τος στο ιερό διακόνημα του Πρώτου της Ιεράς Κοινότητος, πρώτος και στο μαρτύριο και την ομολογία το Χριστού.

Πρώτος στην έδρα του Πρωτάτου, πρώτος και στην αγχόνη και τον θάνατο και τον τάφο.

Το πολύαθλο και μαρτυρικό του σώμα ώς πολύτιμο θησαυρό έκρυψε και εφύλαξε η Ιερά αυτή γη.

Τώρα, με θεία νεύσι, ως αστήρ εωθινός ανα­τέλλεις πάλι στο Αγιώνυμο αυτό Όρος και στην απανταχού Εκκλησία του Θεού, για να φώτισης και οδήγησης τις ψυχές μας στην ακλινή ομολογία του Θεανθρώπου Χριστού.

Σφραγίζονται σήμερα τα στόματα όσων ηθέλησαν να αμφισβητήσουν την ομολογία των Αγιορειτών και την μαρτυρική τους τελείωσι από τους λατινόφρονες.

Χάρις στην ιδική του θυσία ημπορεί ή Ορθό­δοξος Εκκλησία και το Άγιον Όρος να λέγουν προς τον σύγχρονο άνθρωπο «έρχου και ίδε»[6], τον αληθινό Χριστό, το πλήρωμα της Αληθεί­ας Του και της Χάριτος Του, τον όλο Χριστό, την Κεφαλή και το Σώμα Του. Η φωνή σου ως φωνή υδάτων πολλών ακούγεται σήμερα.

Από τον τάφο σου ένας μυστικός ποταμός αναβλύζει, του οποίου τα ορμήματα ευφραίνουν την Πόλι του Θεου, την Αγία ανά την οικουμένην Ορθόδοξον Καθολική Εκκλησία.

Ευλογημένη η άσκησίς σου.

Ευλογημένη η ομολογία σου.

Ευλογημένος ο μαρτυρικός σου θάνατος.

Ευλογημένη η επί 700 χρόνια σπορά σου στην Αγιορείτικη γη.

Ευλογημένη και η φανέρωσίς Σου στους δύ­σκολους για τον κόσμο και την Εκκλησία και­ρούς μας.

Το Άγιον Όρος στο πρόσωπο σου και στα πρόσωπα των άλλων αγίων Αγιορειτών οσιομαρτύρων των ελεγξάντων τους λατινόφρονες δεν συνεβιβάσθη ούτε συμβιβάζεται.

Η αγχόνη σου επιβάλλει και σε μας να ανα­νεώσουμε σήμερα την ομολογία την ιδική σου και των λοιπών οσιομαρτύρων, όντες διάδοχοί σας και συνεχισταί της Παραδόσεως σας.

Ομολογούμε λοιπόν, όπως έγραψαν οι Αγιορείται προς τον λατινόφρονα Αυτοκράτορα Μιχαήλ Η' τον Παλαιολόγο, λήγοντος του 13ου αιώνος, ότι «Πάσα η του Χριστού και Θεού ημών Ποίμνη εν σώμαεστίν, υπό μιάς κεφαλής διοικούμενον, ος εστι Χριστός Ιησούς».

Ομολογούμε επίσης ότι οι Λατίνου μη αφήσαντες «απαράτρεπτα» και «αμώμητα» τα κυριώτερα της Πίστεως, «αποκόπτονται του πανταχόθεν ίσου τε καλού ωραιομόρφου σώματος του Χριστού».

Η Μία, λοιπόν, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της Πίστεως, είναι η καθ’ημάς Ορθοδοξία, διότι μόνη αύτη διατηρεί αναλλοίωτη την πίστι των Αποστόλων…».

Αδελφοί,

Πάνω απ’όλα, και από αυτή τη ζωή μας, προέχει η ορθόδοξη πίστη, όπως μας την παρέδωσαν οι Άγιοι Απόστολοι και οι Πατέρες της Αγίας μας Εκκλησίας. Πρώτα η πίστη και ύστερα η ζωή. Ύστερα όλα τα άλλα,που μας είναι βασικά, απαραίτητα, στη ζωή μας. Ό Χριστός υπογράμμισε ιδιαίτερα τούτο. Είπε : «Πλην ο υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης»[7]; Θα έλθει ο Κύριος καιπάλι. Θα έλθει είτε με τον θάνατο για τον καθένα μας είτε κατά τη συντέλεια του κόσμου είτε με θλίψεις και συμφορές. Θα βρει στον καθένα μας τότε την πίστη την ορθό­δοξη; Τη ζωντανή πίστη; Την ακλόνητη και σταθερή πίστη; Γιατί, ας μη ξεχνούμε ότι, όπως είπε ο Κύριος, «εγερθήσονται ψευδόχριστοι και   ψευδοπροφήται καιδώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα, ώστε πλανήσαι, ει δυνατόν, καιτους εκλεκτούς»[8]

Ελληνες ορθόδοξοι χριστιανοί,

Μείνετε σταθεροί, βράχοι ακλόνητοι στην Ορθόδοξη πίστη. Την Ορθόδοξη πίστη και τα μάτια σας! Την Ορθόδοξη πίστη και την σωτηρία της ψυχής σας»!

---

[1] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Συναξαριστής των δώδεκα μηνών του ενιαυτού, τ. Β΄ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος), εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 2003,                   

    σ. 248.

[2] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΡΒΑΣΙΟΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ, Παπισμός και πρόμαχοι Ορθοδοξίας, σσ. 281-288.

[3] Β' Κορ. 6, 15.

[4] Λόγος που εκφωνήθηκε το 1982 στον πάνσεπτο Ναό του Πρωτάτου του Αγίου Όρους, την Κυ­ριακή της Ορθοδοξίας, από τον Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής του Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους Αρχιμ. Γεώργιο, κατ’ εντολήν της Ιεράς Κοινότητος, με την ευκαιρία της ανακομιδής του ιερού Λειψάνου του νε­οφανούς Ιερομάρτυρος Κοσμά, Πρώτου του Αγίου Όρους, που απαγχονίσθηκε από τους λατινόφρονας.

[5] Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σ. 245. «Αφού ο Μιχαήλ ανεχώρησε από εκεί (τη μονή Ζωγράφου), έφθασε στην κελλιώτικη Λαύρα των Καρεών, στην οποία είναι εγκατεστημένη και η έδρα του Πρώτου του Αγίου Όρους.Ο δε πρώτος και οι συνασκηταί του εναντιώθηκαν στον βασιλέα με γενναιότητα, ελέγ­χοντάςτον, όπως και οι προηγούμενοι Πατέρες. Ο βασιλεύς τότε ωργίσθηκε και διέταξε να τους σφάξουν όλους με τα ξίφη και έτσι ετελειώθησαν οι άγιοι Ομολογηταί. Στην συνέχεια ο Μιχαήλ κατέκαυσε την εκκλησία τους και λεηλάτησε τα κελλιά των μοναχών». (Μ. ΓΕΔΕΩΝ,                     Ο Άθως, σσ. 142-143). «Εις τον ναόν του Πρωτάτου σώζονται δύο κενοτάφια, και έτερον εις την μονήν του Ζωγράφου αποδιδόμενα εις τους τότε υπέρ της Ορθοδοξίας σφαγιασθέντας» (Κ. ΒΛΑΧΟΣ, Η χερσόνησος του Αγίου Όρους Άθω, σ. 54). Μερικοί ισχυρίζονταν ότι η ιστορία αυτή δεν ήταν αληθινή. Όμως οι Αγιορείται Πατέρες, που επί επτακόσια έτη άναβαν ακοίμητο κανδήλι στον τάφο - και όχι κενοτάφιο - του αγίου Κοσμά είχαν απόλυτο δίκαιο. Το έτος 1982 βρέθηκε με την πρωτοβουλία της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους «τοσεβάσμιο, ευωδιάζον και χαριτόβρυτο μαρτυρικό λείψανο» (ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ,Ορθοδοξία και Ουμανισμός - Ορθοδοξία και Παπισμός, σ. 52) του Ιερομάρτυρος Κοσμά (+1282), ο οποίος ήταν ο Πρώτος του Αγίου Όρους κατά την επι­δρομή των Λατινοφρόνων (Ι. ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Ο άγιος Ιερομάρτυς Κοσμάς, σ. 14).

[6] Ιω. 1,  47.

[7] Λκ. 18, 8.

[8] Μτθ. 24, 24.

πηγή

Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος

Ὁ Ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος ἐγεννήθη τὸ ἔτος 439 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ πλουσίους γονεῖς εἰς τὴν πόλιν Μουταλάσκην τῆς Καππαδοκίας. Ὁ πατήρ του, στρατιωτικὸς εἰς τὸ ἐπάγγελμα, ἠναγκάσθη νὰ μεταβῇ μετὰ τῆς συζύγου του Σοφίας, εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν διὰ ὑπηρεσιακοὺς λόγους, ἀναθέτοντας τὴν ἀνατροφὴν τοῦ μικροῦ Σάββα ὁ ὁποῖος ἦταν μόλις πέντε ἐτῶν εἰς τὸν συγγενῆ του Ἑρμία. Μετὰ ἀπὸ λίγο χρονικὸ διάστημα, δυσαρεστηθεὶς ὁ Σάββας ἀπὸ τὴν συμπεριφορὰν τῆς συζύγου τοῦ θείου του καὶ ἀπὸ τὴν ἐπακολουθήσασαν διαμάχην μεταξὺ τῶν θείων του, Ἑρμίου καὶ Γρηγορίου, διὰ τὴν ἀνατροφήν του καὶ τὴν διαχείρισιν τῆς περιουσίας τῶν γονέων του, περιφρόνησε τὸν κόσμο καὶ εἰς ἠλικίαν ὀκτὼ ἐτῶν ἐνετάγη εἰς μοναστήριον ποὺ ἔφερε τὸ ὄνομα Φλαβιαναί. Ἐκεῖ ἐπεδόθη εἰς τὴν ἐκμάθησιν τοῦ ψαλτηρίου καὶ τῶν μοναχικῶν ὑποχρεώσεων καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου εἰς τὴν ἄσκησιν τῶν θεοειδῶν ἀρετῶν καὶ διέπρεψεν εἰς τὴν ἐγκράτειαν τὴν σωματικὴν κακοπάθειαν, τὴν ταπεινοφροσύνην καὶ τήν ὑπακοήν. Ἀνεδείχθη ἀνώτερος ὅλων τῶν συμμοναστῶν του, πάνω ἀπό 65 τὸν ἀριθμόν. Θέλοντας ὁ Θεὸς νὰ προμηνύσῃ τὴν ἁγιότητα εἰς τὴν ὁποία θὰ ἔφθανε, τὸν χαρίτωσε μὲ ἀκράδαντον καὶ θαυματουργὸν πίστιν. Κάποτε εἰσῆλθεν εἰς ἀναμμένον φοῦρνον, ἀφοῦ ὁπλίσθηκε μὲ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ ἔκβαλε, σῶος καὶ ἀβλαβὴς, τὰ ἐνδύματα τὰ ὁποῖα ὁ ἀρτοποιὸς εἶχε λησμονήσει.
Ἔχοντας συμπληρώσει εἰς τὸν χῶρον τῶν Φλαβιανῶν δέκα ἔτη ἀγώνων, ἐζήτησε τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἡγουμένου, νὰ μεταβῇ ὁριστικῶς εἰς τὴν Ἁγίαν Πόλιν τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀφοῦ ἐπιθυμοῦσε νὰ ἀνεβαίνῃ διαρκῶς ἀπὸ δόξαν εἰς δόξαν, ἡσυχάζοντας εἰς τὴν ἔρημο. Ὁ Ἡγούμενος τοῦ παρεῖχε τὴν ἄδειαν ἔπειτα ἀπὸ θεϊκὴν ὀπτασίαν, καὶ ἔτσι ὁ Σάββας, εἰς ἡλικία δεκαοκτὼ ἐτῶν, ἔφθασεν εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ φιλοξενήθηκε εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἁγίου Πασσαρίωνος, ὅπου καὶ διέμεινε τὸν χειμῶνα τοῦ ἔτους 456 πρὸς 457. Παρὰ τὰς προτροπάς τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἐλπιδίου καὶ ἄλλων ἀδελφῶν νὰ παραμείνῃ μαζί τους, ὁ Σάββας εἶχε διαρκῶς εἰς τὸ μυαλό του νὰ συναριθμηθῇ μὲ τοὺς ἀναχωρητάς, οἱ ὁποῖοι ἀσκοῦντο ὑπὸ τὴν ἐποπτεία τοῦ θαυματουργοῦ Εὐθυμίου τοῦ Μεγάλου, δι᾿ αὐτὸ ἒλαβε τὴν εὐλογίαν τοῦ Ἐλπιδίου καὶ πῆγε νὰ συναντήσῃ τὸν Μέγαν Εὐθύμιο.
Ὁ Εὐθύμιος ἀρνήθηκε νὰ κρατήσῃ τὸν Σάββαν εἰς τὴν Λαύρα του, ἀντιθέτως τὸν ἔστειλε εἰς τὴν Μονὴν τοῦ Ἀββᾶ Θεοκτίστου, λέγοντάς του νὰ φροντίζῃ τὸν Σάββα, διότι αὐτὸς θὰ διέπρεπε εἰς τὴν μοναστικὴν ζωήν. Αὐτὸ τὸ ἔκανε ὁ Μέγας Εὐθύμιος, διὰ νὰ δώσῃ τὸ παράδειγμα στὸν Σάββα νὰ μὴν δέχεται νέους ἀγενείους, ὅταν θὰ ἵδρυε τὴν δικήν του Λαύραν καὶ θὰ γινόταν νομοθέτης καὶ ἀρχηγὸς ὅλων τῶν ἀναχωρητῶν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνην. Ὁ νεαρὸς Σάββας ἐδέχθη τὴν ὁδηγίαν τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου ὡς θέλημα Θεοῦ καὶ ὑπακούοντας τὸν Ἀββᾶ Θεόκτιστο ἐνίσχυσε τοὺς προτέρους ἀγῶνας του μὲ τὴν νηστείαν, τὴν ἀγρυπνίαν, τὴν ταπεινοφροσύνην καὶ τήν ὑπακοὴν προσθέτοντας τὴν ἀγάπην καὶ τήν ἐπιτηδειότηταν εἰς τὰς ἐκκλησιαστικάς ἀκολουθίας, τὴν ἀποδοτικωτάτην διακονίαν καὶ ἐξυπηρέτησιν τῶν ὑπολοίπων μοναχῶν, γενικῶς δηλαδὴ τελείως ἄψογην διαγωγήν.

Εἰς τοιαύτην θαυμαστὴν πολιτείαν διέμεινε ὁ Ἅγιος Σάββας δέκα ἔτη, μέχρι τὸν θάνατον τοῦ Ἁγίου Θεοκτίστου καὶ ἀκόμα δύο, μέχρι τὴν κοίμησιν τοῦ διαδόχου του Θεοκτίστου Μάριδος. Ἀπὸ τὸν νέον Ἡγούμενον Λογγίνον, ὁ Ἅγιος ζήτησε νὰ τοῦ ἐπιτρέψῃ τὴν ἡσυχαστικὴν ζωήν ἔχοντας ὁ Λογγίνος εἰς τὸ μυαλὸ του τὴν ὑψηλοτάτη ἀρετὴ τοῦ Σάββα, ἔχοντας λάβει καὶ τὴν γνώμην τοῦ Μεγάλου Εὐθυμίου, τοῦ τὴν ἐπέτρεψε. Ἀπὸ τότε καὶ διὰ πέντε ἔτη ὁ Ἅγιος Σάββας διέμενε τὰς πέντε ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος νῆστις εἰς ἕνα σπήλαιον νότια τῆς Μονῆς, εἰς τὸ ὁποῖο προσευχόταν καὶ ἐργαζόταν καὶ μόνον τὰ Σάββατα καὶ τὰς Κυριακὰς ἐπέστρεφε στὴν Μονήν, γιὰ νὰ μεταφέρῃ τὰ ἐργόχειρά του καὶ νὰ λάβῃ μέρος εἰς τὰς κοινάς προσευχάς. Καθ᾿ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς Τεσσαρακοστῆς, ὁ Ἅγιος Σάββας διέμενε μὲ τὸν Μέγαν Εὐθύμιον καὶ τὸν μακάριον Δομετιανόν, μαθητὴν ἐκείνου, εἰς τὴν πανέρημον τοῦ Ῥουβᾶ, μεταξὺ τοῦ Χειμάρρου τῶν Κέδρων καὶ τῆς Νεκρᾶς Θαλάσσης, μὲ νηστείαν, ὀλιγοποσίαν, προσευχὴν καὶ ἀγρυπνίαν. Τὴν συνήθειαν αὐτὴν διετήρησε ὁ Ἅγιος καὶ κατά τά μετέπειτα ἔτη. Στὶς 20 Ἰανουαρίου τοῦ 473 ὁ μέγας πατὴρ ἡμῶν Εὐθύμιος κοιμήθηκε ὁσιακῶς ἐν εἰρήνῃ.
Τότε ὁ Ἅγιος Σάββας, κατὰ τὸ τριακοστὸ πέμπτο ἔτος τῆς ἡλικίας του, δὲν θέλησε νὰ ἐπιστρέψῃ στὸ Κοινόβιο, ἀλλὰ κατευθύνθηκε πρὸς τὰς ἀνατολικάς ἐρήμους Ῥουβᾶ καὶ Κουτυλᾶ, τὴν ἴδια περίοδον κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Ἅγιος Γεράσιμος ὁ Ἰορδανίτης ἔλαμπε εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Ἰορδάνου. Εἰς τὰς ἐρήμους αὐτὰς συνεδέθη πνευματικῶς μὲ τὸν Ἅγιο Θεοδόσιον τὸν Κοινοβιάρχην μέσῳ τοῦ μοναχοῦ Ἄνθου, ὅπου διέμεινεν ὁ Ἅγιος Σάββας τέσσερα ἔτη. Τότε κέρδισε τὴν κατὰ τῶν δαιμόνων καὶ τῶν θηρίων πλήρην ἀφοβίαν, ἀλλὰ καὶ τὸν σεβασμὸν τῶν βαρβάρων, χάριν εἰς τὴν πίστιν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἀρετήν του. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ προσετάχθη ἀπὸ ἄγγελον πάνω εἰς τὸ ὂρος τῆς Εὐδοκίας, μετώκησε εἰς τὴν ἀνατολικὴ πλευρὰ τοῦ χειμάρρου τῶν Κέδρων, εἰς τὸ σπήλαιον τὸ ὁποῖον ἕως σήμερα δείκνυται ὡς τὸ σπήλαιον τοῦ Ἁγίου Σάββα, ἔναντι τῆς Λαύρας. Πέντε χρόνια μετὰ ἢρχισαν νὰ συναθρίζονται κοντά του ἐρημίται καὶ ἀναχωρηταί, ἕως ἑβδομήκοντα τὸν ἀριθμὸν, ἄνδρες οὐράνιοι καὶ χαριτοφόροι, οἱ ὁποῖοι ἀπετέλεσαν καὶ τὴν πρώτην συνοδείαν τῆς Λαύρας τὸ ἔτος 483. Μετὰ τὴν πρώτην ὀργάνωσιν τῆς Λαύρας καὶ τὴν ἀνάβλυσιν ἁγιάσματος θαυματουργικῶς μετὰ ἀπὸ προσευχὴν τοῦ Ἁγίου, ὁ Ἅγιος Σάββας εἶδε εἰς τὴν δυτικὴν ὄχθην, ἀπέναντι τοῦ σπηλαίου του, νὰ ὑψώνεται εἰς τὸν οὐρανὸν στύλος πύρινος. Ἀφοῦ ἐρεύνησε τὸν τόπον τοῦ θαύματος τὴν ἑπομένη μέρα, βρῆκε τὸ Θεόκτιστο σπήλαιον, τὸ ὁποῖο εἶχε κατάλληλην μορφὴν γιὰ νὰ γίνῃ ναός. Αὐτὸν κατέστησε κέντρο τῆς Λαύρας ὁ Ἅγιος Σάββας, ὀργανώνοντας καὶ τὰς ὑπολοίπους ὑπηρεσίας. Ἡ συνοδεία του ἔφτανε τότε τοὺς ἑκατὸν πεντήκοντα μοναχούς.

Θὰ ἦταν ὅμως ἀδύνατο νὰ μὴν ἐνταθοῦν οἱ πειρασμοὶ καὶ τὰ σκάνδαλα τοῦ διαβόλου, ἐναντίον ἑνὸς τόσου θεικοῦ σχεδίου. Ὁ Ἅγιος Σάββας ὑπέστη τὴν περιφρόνησιν καὶ τὴν συκοφαντίαν ἐκ μέρους τῶν δικῶν του μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι ἐζήτησαν ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Σαλλούστιον τὴν ἀντικατάστασίν του εἰς τὴν ἡγουμενία. Ὁ Πατριάρχης Σαλλούστιος ἀντὶ αὐτοῦ γνωρίζοντας τὴν ἁγιότητα τοῦ Σάββα, τὸν ἐχειροτόνησε πρεσβύτερον, καὶ ἀνακαίνισε τὴν Θεόκτιστη Ἐκκλησία τήν δωδεκάτην Δεκεμβρίου τοῦ 491.

Ἡ ἐπὶ γῆς οὐράνια πολιτεία τοῦ Ἁγίου Σάββα συνεχιζόταν: ἡπροσέλευση μοναχῶν, καὶ ἰδιαιτέρως Ἀρμενίων, αὐξανόταν ὅπωςἐπίσης τὰ θαύματα καὶ ἡ ἄσκησις τοῦ Ἁγίου, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴνΜεγάλη Τεσσαρακοστὴν ζοῦσε ὑπεράνθρωπα εἰς τὴν πανέρημον ζωήν.Εἰς τὴν Λαύρα προσῆλθε ὁ ὁσιώτατος Ἰωάννης, ἐπίσκοπος Κολωνίας, ὡς ἁπλὸς μοναχός, ὁ ὁποῖος ἀργότερα κατέστη περιβόητος διὰ τὴν ἀρετήν του. Τὸ 492 ὁ Ἅγιος Σάββας ἦλθε στὸ φρούριο τοῦ Καστελλίου, εἰς τὴν ἔρημο βορειοανατολικὰ τῆς Λαύρας καί, ἀφοῦ ἐξεδίωξε τοὺς δαίμονας οἱ ὁποῖοι ὑπῆρχαν ἐκεῖ, οἰκοδόμησε κοινόβιον καὶ τοποθέτησε μοναστικὴν ἀδελφότητα. Μετὰ ἀπὸ λίγον καιρὸν ὁ Πατριάρχης Σαλλούσιος ἀνέδειξε τὸν μὲν Σάββα ἄρχοντα καὶ νομοθέτην ὅλων τῶν ἀναχωρητῶν καὶ κελλιωτῶν, ποὺ ὑπαγόταν εἰς τὴν Ἁγία Πόλιν, τὸν δὲ Θεοδόσιον τὸν Κοινοβιάρχην ἀρχηγὸν καὶ ἀρχιμανδρίτην ὅλων τῶν κοινοβίων. Διὰ αὐτὸ ὁ Ἅγιος Σάββας ἔλεγε χαριέντως πρὸς τὸν Ἅγιον Θεοδόσιον ὅτι ὁ ἴδιος ἦταν «ἡγούμενος ἡγουμένων», ἐνῶ ὁ Θεοδόσιος «ἡγούμενος παιδίων», δηλαδὴ ἀρχαρίων.
Τὸ ἔτος 494 ἤρχισαν καὶ αἱ ἐργασίαι ἀνοικοδομήσεως τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Θεοτόκου, τῆς ὁποίας ἔγιναν ἀρκετὰ ἔτη ἀργότερα, τὴν 1η Ἰουλίου τοῦ 501, διότι ὁ Θεόκτιστος Ναὸς καὶ ὁ μικρὸς εὐκτήριος οἶκος δὲν ἐπαρκοῦσαν διὰ τὰς λατρευτικὰς ἀνάγκας τῆς Λαύρας.

Ὡστόσο οἱ μαθηταί, οἱ ὁποῖοι πρό ὀλίγων ἐτῶν εἶχαν κατηγορήσει τὸνἍγιο, ἐστασίασαν καὶ πάλιν εἰς τέτοιον βαθμόν ὣστε νὰ ἀναγκασθῇ ὁἍγιος Σάββας, καὶ νὰ μὴν τοὺς ἐνοχλήσῃ περισσότερον, νὰ ἀποχωρήσῃἀπὸ τὴν Λαύραν. Ἡ ἀπουσία του διήρκεσε πέντε ἔτη (503-508), κατὰ τὰ ὁποῖα συνέστησε δύο νέα κοινόβια εἰς τὰ Γάδαρα καὶ εἰς τὴν Νικόπολιν, εἰς τόπους ὅπου προσήρχοντο πρὸς αὐτόν πιστοί, διὰ νὰ μονάσουν κοντά του. Τελικῶς ἡ ἀποκατάστασίς του εἰς τὴν θέσιν τοῦ Ἡγουμένου εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα τὴν φυγὴν τῶν στασιαστῶν ἀπὸ τὴν Μεγίστην καὶ τὴν ἐγκαταβίωσίν των εἰς τὴν Νέαν Λαύραν· καὶ ὅμως ὁ ἀνεξίκακος Ἅγιος καὶ ἐκεῖ τοὺς βοήθησε νὰ κτίσουν καὶ νά διοργανώσουν τὴν Λαύρα των ἐγκαθιστώντας εἰς αὐτοὺς ἡγούμενον τόν ἁγιώτατον Ἰωάννη.
Τὰ ἑπόμενα ἔτη ὁ Ἅγιος ἐπεδόθη εἰς τὴν καλλιέργεια τῶν πνευματικῶν του τέκνων. Συνέστησε μέχρι τὴν στιγμὴν τοῦ θανάτου του ἄλλας δύο Λαύρας, αὐτὴν τοῦ Ἐπταστόμου (512) καὶ αὐτὴ τοῦ Ἱερεμίου (531) ἀλλὰ καὶ ἄλλα δύο κοινόβια, τὸ τοῦ Σπηλαίου (509) καὶ τὸ τοῦ Σχολαρίου (512). Τὴν τελευταίαν εἰκοσαετία τῆς ζωῆς του ἐλάμπρυναν καὶ ἄλλαι θαυμασταί πράξεις αἱ ὁποῖαι εἶχαν τεράστια σημασία διὰ τὴν ἐκκλησιαστικὴν καὶ τὴν παγκόσμιαν ἱστορίαν. Ὑπὸ τὴν πίεσιν τῶν μεθοδεύσεων τοῦ μονοφυσίτου αὐτοκράτορα Ἀναστασίου (491-518) καὶ τῶν πρωτοστατῶν τοῦ Μονοφυσιτισμοῦ «Ἀκεφάλων» Σευήρου, Φιλοξένου καὶ Σωτηρίχου αἱ Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι τῆς Ἀνατολῆς περιήρχοντο σταδιακῶς εἰς τὰ χέρια μονοφυσιτῶν ἐπισκόπων. Ὁ Ἅγιος Σάββας μετὰ ἀπὸ παρακίνησιν τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Ἠλία (494-516) μετέβη εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν τὸ 512 ὅπου κατόρθωσε μὲ τὴν φήμην καὶ τὴν ἁγιότητά του νὰ πείσῃ τὸν αὐτοκράτορα νὰ ἀναστείλῃ τὴν ἐξορία τοῦ Ἠλία. Ὅταν τὸ ἑπόμενο ἔτος ἡ ἐκτόπισις τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου ἐτέθη ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος εἰς ἐφαρμογή, ὁ Ἅγιος Σάββας συγκέντρωσε εἰς τὰ Ἱεροσόλυμα ὅλους τούς μοναχούς τῆς ἐρήμου, διὰ νὰ προφυλάξῃ τὸν Ἠλία, καὶ ἀναθεμάτισε τοὺς αἱρετικοὺς ἀπεσταλμένους τοῦ αὐτοκράτορος. Παρόμοια κινητοποίησιν ἐφήρμοσε τρία ἔτη ἀργότερα, τὸ 516, διὰ νὰ στηρίξῃ εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν τὸν νέον Πατριάρχην Ἱεροσολύμων, Ἰωάννην τὸν Γ´ (516-524) βοηθούμενος ἀπὸ τὸν Ἅγιον Θεοδόσιον τὸν Κοινοβιάρχην. Ἡ κινητοποίησις αὐτὴ διεφύλαξε τὴν Ἐκκλησίαν τῶν Ἱεροσολύμων εἰς τὴν ὀρθὴν πίστιν, τὴν στίγμην κατὰ τὴν ὁποίαν αἱ Ἐκκλησίαι Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας καὶ Ἀντιοχείας εἶχον περιέλθει εἰς μονοφυσίτας Πατριάρχας. Ὕστερα ἀπὸ λίγο ἡ Ὀρθοδοξία ἀποκατεστάθη πλήρως.

Ἡ δευτέρα μετάβασις τοῦ Ἁγίου Σάββα εἰς τὴν βασιλεύουσα ἔλαβεχώρα περίπου εἴκοσι ἔτη μετὰ τὴν πρώτην τὸ 530, ὅταν ὁ Ἅγιος ἦτοἐνενήκοντα ἐτῶν. Ὁ Ἅγιος πέτυχε ἐκεῖ τὴν ἀπαλλαγὴν τῆς Παλαιστίνης ἀπὸ τὰ σκληρὰ μέτρα, τὰ ὁποῖα ὁ αὐτοκράτωρ Ἰουστινιανὸς ἤθελε νὰ ἐπιβάλῃ, συνεπείᾳ τῶν ταραχῶν, τὰς ὁποίας εἶχε προκαλέσει ἡ ἐξέγερσις Σαμαρειτῶν καὶ Ἰουδαίων (529). Ὁ Ἅγιος παρότρυνε ἀκόμη τὸν εὐσεβῆ βασιλέα, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀντιληφθεῖ ὁ ἴδιος μὲ ὀπτασία τὴν ἁγιότητα τοῦ Σάββα, νὰ προβῇ εἰς τὴν δίωξιν τῶν αἱρέσεων τοῦ Ἀρείου, Νεστορίου καὶ Ὠριγένους καὶ εἰς τὰ κοινωφελῆ ἔργα εἰς τὴν Παλαιστίνη, ἔναντι τῶν ὁποίων θὰ ἀπεκόμιζε ἐπέκτασιν τῆς αὐτοκρατορίας εἰς τὴν Ἀφρικὴν καὶ Ἰταλίαν. Πράγματι ἡ εὐλογία καὶ ἡ προφητεία αὐτὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα ἐξεπληρώθη. Αἱ νίκαι τῶν στρατηγῶν Βελισσαρίου καὶ Ναρσὴ ἔφεραν καὶ πάλιν τὰ δυτικὰ τμήματα τῆς Αὐτοκρατορίας ὑπὸ τοῦ αὐτοκράτορος τῆς Πόλεως. Τοιαύτη ἦτο ἡ προφητικὴ χάρις τοῦ Ἁγίου Σάββα. Πόσα ἐκ τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου μπορεῖ κάποιος νὰ διηγηθῇ καὶ ποιὸν νὰ θαυμάσῃ πρῶτον!

Ἡ χάρις του ἔφτασε καὶ ἕως ὅτου νὰ λύσῃ μὲ τὴν προσευχὴν του πενταετῆ ἀνομβρία στὰ Ἱεροσόλυμα, τὴν ὁποία εἶχε προκαλέσει ἡ ἄδικος ἐκτόπισις τοῦ Πατριάρχου Ἠλιοὺ καὶ ἡ ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ὀργὴ Θεοῦ τὸ ἔτος 520. Ὅμως ἡ ἐπιστροφή του ἀπό τὴν Βασιλεύουσα σήμαινε καὶ τὴν ἀρχὴν τοῦ τέλους τῆς ἐπιγείου πολιτείας του. Ὁ Ὅσιος Σάββας ὁ Ἡγιασμένος ἀναπαύθηκε ἐκ τῶν κόπων του τήν 5ην Δεκεμβρίου τοῦ 532 μ.Χ. Εἶχε ζήσει εἰς τὸ Κοινόβιον τῶν Φλαβιανῶν δέκα ἔτη, ἕως τοῦ 18ου ἔτους τῆς ἡλικίας του, δεκαεπτὰ ἔτη εἰς τὸ κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Θεοκτίστου εἰς τὴν Παλαιστίνη καὶ πεντήκοντα ἐννέα ἔτη εἰς τὴν ἔρημον καὶ στὴν Μεγίστην Λαύραν. Τὸ ἔτος 547 τὸ τίμιον λείψανόν του εὑρέθη ἐντὸς τοῦ μνήματος, σῶον καὶ ἀδιάλυτον, μεταφέρθηκε δὲ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν πολλοὺς αἰῶνας ἀργότερα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους εἰς τὴν Βενετία τὸ 1204. Τὸ 1965 ἐπιστράφηκε ὁριστικῶς εἰς τὴ Μεγίστη Λαύρα. Ἡ πρωτοφανὴς ἀπήχησις τῆς ζωῆς του στοὺς πιστοὺς εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν συγγραφὴν τοῦ Βίου του ἀπὸ τὸν Κύριλλο τὸν Σκυθοπολίτη τὸ ἔτος 557. Ἐφ᾿ ὅσον κατὰ τοὺς ἀψευδεῖς λόγους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τὸ ποιὸν τῶν ἀνθρώπων γνωρίζεται ἀπὸ τοὺς καρποὺς τῶν κόπων τους. Ἡ περαιτέρω πορεία τῆς Ἱερᾶς καὶ Μεγίστης Λαύρας τοῦ Ὁσίου Σάββα ἀποτελεῖ καρπὸν τῆς θεϊκῆς ἀρετῆς τοῦ Ἁγίου καὶ ἀπόδειξις τῆς δόξης καὶ παρρησίας τῆς ὁποίας βρῆκε πλησίον τοῦ Θεοῦ, διὰ τῶν ὁποίων σώζει μέχρι σήμερα τὸ κυριώτερον μοναστικὸν καθίδρυμα τῆς ἐρήμου τῆς Ἰουδαίας. Ἀληθινὰ προκαλοῦν τὸν θαυμασμὸν τὰ ἀπειράριθμα θαύματα τοῦ Ὁσίου ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπήχησις τῆς μοναστικῆς ζωῆς τῆς Λαύρας του, ἡ ὁποία ἀποτέλεσε πρότυπο καὶ καθοριστικὸ παράγοντα εἰς τὴν διαμόρφωσιν τῆς μοναστικῆς ζωῆς καὶ τῆς λατρευτικῆς τάξεως τῆς Ἐκκλησίας ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη, ἐκτὸς τῶν ὁποίων προσέφερε πλῆθος Ἁγίων ἀνδρῶν γνωστῶν καὶ ἀγνώστων, ἀνάμεσα εἰς τοὺς ὁποίους διαλάμπει ἰδιαιτέρως ὁ μέγιστος Θεολόγος τοῦ 8ου αἰῶνα ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Ἡ τιμὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα διαδόθηκε τάχιστα ἀπὸ τὴν Ρώμη ἕως καὶ τὴν Γεωργίαν τοῦ Καυκάσου. Οἱ διάδοχοί του εἰς τὴν ἡγουμενία ἀνέδειξαν τὴν Λαύραν προπύργιον τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τὴν Παλαιστίνη κατὰ τοῦ Ὠριγενισμοῦ, Μονοθελητισμοῦ, Εἰκονομαχίας καὶ Παπισμοῦ μὲ πανορθόδοξον ἐμβέλειαν. Μετὰ τοὺς μέσους χρόνους ἡ Λαύρα ἀνεδείχθη παιδευτήριον τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητας, τὰ μέλη τῆς ὁποίας ἔπαιρναν ἀπὸ τὴν Λαύραν προπαίδειαν τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ πεῖρα τῶν Ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων. Ὅλα αὐτὰ ὀφείλονται εἰς τὴν πρεσβείαν καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Σάββα: «Λαμπρὰ τοῦ πεφωτισμένου πατρὸς ἡμῶν Σάββα τὰ θεῖα χαρίσματα· ἡ μὲν γὰρ πολιτεία ἔνδοξος, ὁ δὲ βίος ἐνάρετος καὶ ἡ πίστις Ὀρθόδοξος. Καὶ τοῦτο μὲν ἐκ μέρους ἤδη διὰ τῶν εἰρημένων ἀπεδείχθη».

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Τῶν Ὁσίων ἀκρότης καὶ Ἀγγέλοις ἐφάμιλλος, ὡς ἡγιασμένος ἐδείχθης, ἐκ παιδὸς Σάββα Ὅσιε· οὐράνιον γὰρ βίον ὑπελθών, πρὸς ἔνθεον ζωὴν χειραγωγεῖς, διὰ λόγου τε καὶ πράξεως ἀληθοῦς, τοὺς πίστει ἐκβοῶντάς σοι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ὡς ἀπὸ βρέφους τῷ Θεῷ θυσία ἄμωμος

Προσενεχθεῖς δι’ ἀρετῆς, Σάββα μακάριε

Τῷ σὲ πρὶν γεννηθῆναι ἐπισταμένω

Ἐχρημάτισας Ὁσίων ἐγκαλλώπισμα

Πολιστὴς τε τῆς ἐρήμου ἀξιέπαινος·
Διὸ κράζω σοι, χαίροις Πάτερ ἀοίδιμε.

Μεγαλυνάριον.
Ὤφθης ὑποτύπωσις καὶ κανών, θεοφόρε Σάββα, ὡς τοῦ Πνεύματος θησαυρός, ὁσίων πατέρων, ῥυθμίζων καὶ ἰθύνων, πρὸς κλῆρον ἀφθαρσίας, τοὺς πειθομένους σοι.

Γέροντας Αριστοκλής της Μόσχας: «Τώρα περνάμε τους καιρούς πριν τον Αντίχριστο, αλλά... το τέλος θα έρθει από την Κίνα»!

Από megadoxatoTheo okman

Εγώ ένα πράγμα έχω να λέω για την Ρωσία, τον Ορθόδοξο Γίγαντα της Ανατολής (ή για κάποιους άλλους «Κόκκινη Αρκούδα», όπως αρέσκονται να την λένε). Πως οι Ρώσοι, το Ξανθό Γένος δλδ., είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ Υπερδύναμη του κόσμου που θα σταθεί στο πλάι της Ελλάδας ΜΑΣ την κρίσιμη ώρα! Και αυτό για πάρα πολλούς λόγους.

Όπως για τον λόγο που ότι η Ρωσία είναι η ΠΡΩΤΟΤΟΚΗ ΚΟΡΗ της Ελλάδας! Αυτό, γιατί η Ρωσία πήρε την Ορθόδοξη Πίστη από το Ελληνικό Βυζάντιο, αλλά και τα Γράμματα (το Αλφάβητο κτλ.). Και έτσι υπάρχει μία σχέση αιώνια ανάμεσα στα δύο Έθνη, που ’ναι η σχέση της ΜΑΝΑΣ-Ελλάδας και της ΚΟΡΗΣ-Ρωσίας! Δεσμοί δλδ. Αίματος και Πνεύματος από πολλούς-πολλούς αιώνες, που θα διαρκέσουνε για πάντα, γιατί Ελλάδα και Ρωσία έχουνε ΤΑ ΙΔΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ... Δλδ. ένας άλλος λόγος που βασικά Ελλάδα και Ρωσία είναι πάντα μαζί είναι αυτός των Εθνικών τους συμφερόντων, που ταυτίζονται.

Πρέπει έτσι να μαθαίνουμε και τι είπε η Θρησκευτική Παράδοση του Ρωσικού Έθνους. Αυτό, γιατί εκτός που μας συνδέουνε πολλά-πολλά-πολλά πράγματα, έχουνε κι οι Ρώσοι Αδελφοί ΜΑΣ πάρα πολλές και ενδιαφέρουσες προφητείες για αυτά που είναι να γίνουνε στο Μέλλον. Και αυτές τις προφητείες καλό είναι να τις μελετήσουμε, λιγουλάκι έστω, για να ξέρουμε ποιον δρόμο τραβάμε!

Φυσικά οι Εχθροί μας (των Ελλήνων και των Ρώσων), οι Τσιφούτηδες σιωνιστές και οι Μόγγολοι υπάνθρωποι, προσπαθούνε με διάφορα «κολπάκια» να μας κάνουνε να αγνοούμε την Παράδοσή ΜΑΣ! Μας κατηγορούνε π.χ. για «ρατσιστές», «ναζιστές» κτλ., γιατί εμείς λέμε ΕΘΝΙΚΙΣΤΕΣ!... Μα αυτοί οι ίδιοι (δλδ. οι σιωνιστές και οι «γκρίζοι λύκοι») είναι ΦΑΝΑΤΙΚΟΙ Εχθροί Ελλάδας-Ρωσίας-Ορθοδοξίας!!! Γι’ αυτό εμείς απαντάμε: Ελλάς-Ρωσία-Συμμαχία, Κάτω το Ισραήλ και η Τουρκία!

Ένας πολύ-πολύ σπουδαίος προφήτης Γέροντας (Στάρετς στα ρώσικα) ήτανε ο Άγιος Αριστοκλής της Μόσχας, Αθωνείτης καλόγερος, που η Ιερή Μνήμη του τιμάται κάθε 24 Αυγούστου (μέρα μνήμης και του δικού μας Πατροκοσμά του Αιτωλού). Νάτα εδώ πέρα μερικά βιογραφικά του στοιχεία. Κατά κόσμον λεγότανε Αλέξιος Αμβρόσιμωφ και γεννήθηκε το 1846 σε μια πόλη στα Ουράλια, το Όρενμπουργκ. Παντρεύτηκε νέος, αλλά πέθανε το 1876 η κακομοίρα η γυναίκα του, πολύ μικρή, και τότε ο Ρώσος αυτός συγκλονίστηκε... Βρήκε όμως τον δρόμο του Θεού και έφυγε για το Άγιον Όρος. Εκεί πέρα έγινε καλόγερος.

Το 1880 εκάρη μοναχός και πήρε το νέο του όνομα: Αριστοκλής. 100% Ελληνικό δλδ., όπως και τα περισσότερα των Ρώσων Αγίων, μοναχών κτλ. Ύστερα έμεινε κάμποσα χρόνια εκεί, στο Περιβόλι της Παναγίας, πήγε μετά στην Μόσχα, ξαναγύρισε στο Άγιον Όρος και στο τέλος ξαναπήγε πίσω στην ρώσικη μεγαλούπολη. Εκεί πέρα έζησε και τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Ήτανε προφήτης και θαυματουργός, γιατί είχε χαρίσματα μεγάλα απ’ τον Χριστό. Τον είπανε Άγιο της Μόσχας, κι όχι άδικα. Κοιμήθηκε για πάντα το 1918, 24 Αυγούστου, γι’ αυτό και τον γιορτάζουνε την ημερομηνία αυτή. Άγιος έγινε από το ρώσικο Πατριαρχείο το 2001. Σήμερα απ’ τα κόκκαλά του γίνονται, λένε, ακόμα θαύματα και το λείψανό του ευωδιάζει...

Πάμε τώρα να δούμε κάποιες πολύ σημαντικές προφητείες του Αριστοκλή, του Ρώσου Γέροντα! Είπε φοβερά και τρομερά πράγματα, που αφορούνε στις μέρες που ήρθανε μετά την κοίμησή του, αλλά και στους δικούς μας τους σημερινούς καιρούς. Τα παρακάτω που είπε ο Στάρετς Αριστοκλής είναι φυσικά για τον ΑΘΕΟ-ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟ κομμουνισμό, που πήγε επίτηδες (σαν όργανο του Σατανά) να καταστρέψει την Ορθοδοξία στην Ρωσία! Και ευτυχώς που ήτανε όλα τα χαλεπά εκείνα χρόνια η Ελλαδίτσα ΜΑΣ και κράτησε Ζωντανή την ΜΟΝΗ Αληθινή Πίστη: την Ορθόδοξη!... Νάτα τα προφητικά λόγια του Γέροντα αυτουνού (στις αγκύλες τα σχόλια της Σόνιας):

«Ένα κακό σύντομα θα καταλάβει την Ρωσία και όπου θα πηγαίνει το κακό αυτό, ποτάμια αίματος θα ρέουν! Αυτό δεν είναι η ψυχή της Ρωσίας, αλλά ένα αντίθετό της... Δεν είναι μια ιδεολογία, ούτε φιλοσοφία, αλλά ένα πνεύμα από την Κόλαση.... Στις τελευταίες μέρες, η Γερμανία θα διαιρεθεί»! [Ε, έτσι δεν γίνανε τα πράγματα; Οι Εβραιομπολσεβίκοι πήγανε το 1917 να «φάνε» την Αγία Ορθόδοξη Ρωσία!...

Μα τελικά τα σπάσανε τα μούτρα τους! Γιατί η Πίστη είναι αιώνια, ενώ το παλιοσύστημα το δικό τους άντεξε μόλις 70 χρονάκια! Και φυσικά η Γερμανία διαίρεθηκε σε «Δυτική» και σε «Ανατολική»...]. Άλλη προφητεία για τις διεθνείς εξελίξεις: «Η Γαλλία δεν θα είναι τίποτα. Η Ιταλία θα υποφέρει από φυσικές καταστροφές. Η Βρετανία θα χάσει την Αυτοκρατορία της και όλες τις αποικίες της και θα φθάσει σχεδόν μέχρι την ολική καταστροφή, αλλά θα σωθεί από τις προσευχές ενθρονισμένων γυναικών»... [Κάπως έτσι δεν γίνανε; Φυσικά περιμένουμε και άλλα από αυτά στο μέλλον, όπως εκεί που λέει για φυσικές καταστροφές στην Ιταλία κτλ.].

Να και κάτι για την σιωνιστική Αμερική: «Η Αμερική θα ταΐσει όλο τον κόσμο αλλά στο τέλος θα καταρρεύσει»... [Μακάρι, Άγιε Γέροντα! Μας τάισε αρκετά το... America με κουτόχορτο, με χάμπουργκερ και με Coca-Cola! Φτάνει πια, ρεεε! Enough, που λένε και τ’ αμερικανάκια!...].

Να και μια παράξενη προφητεία του: «Η Ρωσία και η Κίνα θα καταστρέψουν η μία την άλλη! Τελικά, η Ρωσία θα είναι ελεύθερη και από τους πιστούς της θα προχωρήσει μπροστά και θα στρέψει πολλά από τα έθνη προς τον Θεό»!... [Πω, πω... Τι να εννοεί εδώ πέρα; Αυτό που ’γινε στον Ψυχρό Πόλεμο, που Ρωσία και Κίνα στραφήκανε η μια εναντίον της άλλης; Ή άραγε κάτι για το μέλλον; Άντε να δούμε!].

Και για τον τον κομμουνισμό, που έρχεται πριν από τον Αντίχριστο, είπε τα παρακάτω συγκλονιστικά λόγια: «Τώρα περνάμε τους καιρούς πριν τον Αντίχριστο... Αλλά η Ρωσία στο τέλος θα σωθεί! Θα υπάρξει μεγάλη δυστυχία και βάσανα, πολλά μαρτύρια... Όλη η Ρωσία θα γίνει μια φυλακή και κάθε ένας θα πρέπει να εκλιπαρεί θερμά τον Κύριο για συγχώρεση... Κάθε ένας θα πρέπει να μετανοήσει τις αμαρτίες του και να τρέμει να πράξει έστω και την ελάχιστη αμαρτία, αλλά να αγωνίζεται να κάνει το καλό, ακόμα και το μικρότερο.

Γιατί ακόμα και το φτερό μιας μύγας έχει βάρος και οι ζυγαριές του Θεού είναι ακριβείς. Και όταν ακόμα και το μικρότερο καλό στο δοχείο γείρει την ζυγαριά, τότε ο Θεός θα αποκαλύψει το έλεός Του στην Ρωσία»!... [Ψέμματα; Έτσι ακριβώς δεν είναι;...].
Και μερικά φοβερά προφητικά λόγια για το τέλος του κόσμου: «Το τέλος θα έρθει από την Κίνα!!! Θα υπάρξει ένα τρομακτικό ξέσπασμα και ένα θαύμα από τον Θεό θα φανερωθεί. Και τότε θα υπάρξει μια εντελώς διαφορετική ζωή, αλλά αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ»... [Ωπ! Εδώ λέει για την «Νέα Εποχή» μήπως;;;

Αλλά αυτό που το τέλος θα έρθει από την Κίνα, τι άραγε να σημαίνει; Πως η Κίνα θα καταστρέψει την Αντίχριστη Παγκοσμιοποίηση;...]. Να, τέλος, και μερικά ακόμα φοβερά που είπε ο Άγιος Ρώσος Στάρετς: «Ο Θεός θα απομακρύνει όλους τους ηγέτες και έτσι οι Ρώσοι θα μπορούν να κοιτούν μόνο Εκείνον! Όλοι θα αποστραφούν την Ρωσία, άλλα κράτη θα την εγκαταλείψουν, αφήνοντάς την στον εαυτό της , έτσι ώστε οι Ρώσοι θα ελπίζουν μόνο στην βοήθεια από τον Κύριο... Θα ακούτε σε άλλα κράτη ότι άρχισαν αναταραχές παρόμοιες με αυτές στην Ρωσία.

Θα ακούτε για πόλεμο, και θα υπάρχουν πόλεμοι. Αλλά να περιμένετε μέχρι οι Γερμανοί να πάρουν τα όπλα, γιατί έχουν εκλεγεί ως το όπλο του Θεού για να τιμωρήσει την Ρωσία, αλλά επίσης και ως ένα όπλο απελευθέρωσης αργότερα. Ο Σταυρός του Κυρίου θα λάμπει σε όλο τον κόσμο και η Πατρίδα μας θα δοξαστεί και θα γίνει όπως ένας φάρος στο σκοτάδι όλων»!!!
[Αυτά όλα μάλλον είναι για τον Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, για τις τελευταίες μέρες του κόσμου, τον Αρμαγεδδώνα κι έτσι... Εμείς... ΟΨΟΜΕΘΑ! Και περιμένουμε, σαν Έλληνες Εθνικιστές, την Ρωσία να μας βοηθήσει να πάρουμε πίσω τις Σκλάβες Πατρίδες του Ελληνισμού! Έτσι, για να δικαιολογηθεί κι αυτό που λέω στους Φίλους μου τους Ρώσους: «Για λιουμπλιού βας»! Δλδ.: «Σας αγαπώ»!...].

Σόνια Μαυρίδου

πηγή/αντιγραφή

Χριστούγεννα παγκοσμιοποιημένα ἤ ἑλληνορθόδοξα;

Γραφει ὁ 

Γεώργιος Ἔξαρχος, 

κλασσικός φιλόλογος
Πολλὲς φορὲς 

κατὰ τὸ πάρελθον

 ἐπεχειρήθη νὰ

 καταργηθῇ ἡ 

ἑορτὴ τῶν 

Χριστουγεννων 

διὰ τῆς βίας 

ἀπὸ τὸ 

χριστιανικὸ 

πλήρωμα τῆς

 ἐκκλησίας. 

Τὸ 1644 στὴν Βρεττανία, 

ὁ Ὄλιβερ Κρόμγουελ

 καὶ τὸ κόμμα

 τῶν πουριτανῶν,

 ἐθέλησαν νὰ καταργήσουν μὲ νόμο τὰ Χριστούγεννα. Ἔτσι ἡ ἥμερα ἀπηγορεύθη

 νὰ εἶναι ἀργία, ἡ δὲ βουλὴ συνεδρίαζε κάθε χρόνο τὴν ἥμερα τῶν Χριστουγέννων

 γιά περισσότερο ἀπὸ μία δεκαετία.
Τὸν περασμένο αἰῶνα στὴν κομμουνιστικὴ Ῥωσσία εἶχαν ἀπαγορευθῇ τὰ 

Χριστούγεννα ἀπὸ τὸ 1917 ὡς τὸ 1990 ὁπὀτε καὶ κατέρρευσε τὸ καθεστώς.

 Ἐπὶ κυβερνήσεως δὲ Στάλιν εἶχαν ἀντικατασταθῇ ἀπὸ τὰ σταλινούγεννα!
Ἡ χειρότερη ὅμως πολεμικὴ τῶν Σιωνιστῶν εἲναι αὐτὴ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῶν 

Χριστουγέννων, ἡ ὁποία μεταβάλῃ τὸ ὑπερκόσμιο γεγονὸς σὲ ἐγκόσμιο καὶ 

ὑλιστικό. Ἐφθάσαμε σήμερα, νὰ προβάλουμε μία ἐντελῶς εἰδωλολατρικὴ

 ἀτμόσφαιρα στὰ σπίτια μας καὶ ὡς ἐκ τούτου καὶ στὴν κοινωνία μας, ἀφοῦ 

ἔτσι μᾶς προτιμᾷ ἡ παγκοσμιοποίηση καὶ ἡ κίνηση τῆς Νέας Ἐποχῆς. 

Στὶς ΗΠΑ οἱ λεγόμενοι «πολιτικὰ ὀρθοὶ Ἀμερικανοί», ὑπὸ τὸ πρόσχημα τῆς 

μὴ προσβολῆς τάχα τῶν ἀλλοθρήσκων 

(βλέπε καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι διαννοουμένους) ἔχουν ἐπιδοθῇ σὲ ἔναν

 ἀγῶνα ἀπαλείψεως κάθε....

 ἀναφορᾶς στὰ Χριστούγεννα. Ὅμως καὶ στὴν ὀρθοδόξη(;) πατρίδα 

μας εἶναι δυσεύρετες πλέον οἱ εὐχετήριες κάρτες ποὺ ἀναγράφουν 

«καλὰ Χριστούγεννα», ἀφοῦ βεβαίως ὁ νεοέλληνας μόνον ὡς 

ἀπλὲς γιορτὲς ἤ διακοπὲς ἐκλαμβάνει τὰ Χριστούγεννα. Ἀκόμη καὶ 

ἡ «ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ» συγχρονισμένη σὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα καὶ ὄχι 

στὸ ἑλληνορθόδοξο (ρωμαίικο) γράφει ἀπὸ τὰ Χριστούγεννα τοῦ 2004

 σὲ ὅλες τὶς φωτεινὲς ἐπιγραφὲς της «καλὲς γιορτὲς».
            Ἐπιπροσθέτως κατάφερε δυστυχῶς ἡ παγκοσμιοποίηση νὰ 

πιστέψουμε πὼς Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο δὲν ὑφίστανται!!! 

Τὸ δένδρο κατέληξε νὰ εἶναι τὸ παγκόσμιο σύμβολο τῶν Χριστουγέννων

 καὶ ταυτοχρόνως κατέληξε νὰ βρίσκεται στὸ ἐπίκεντρό τῆς ἑορτῆς, 

μετατοπίζοντας τὴν προσοχή μας καὶ ἀπὸ Αὐτὸ τὸ Θεῖο Βρέφος.

 Τὸ ἔθιμο αὐτὸ δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὶς ἑλληνορθόδοξες παραδόσεις

 μας, πρὶν ἀπὸ δύο αἰῶνες ἦταν τελείως ἄγνωστο σὲ ὅλο τὸν κόσμο 

πλὴν τῆς Γερμανίας καὶ ἔχει παντελῶς παγανιστικὲς ρίζες. Γράφει 

ὁ π. Θ. Ζήσης, καθηγητὴς πανεπιστημίου στὴν θεολογικὴ σχολή:

 «Ἀπὸ τὶς πληροφορίες τῶν πηγῶν, τῆς βιβλιογραφίας καὶ τῆς ζωντανῆς 

ἐμπειρίας καὶ πραδόσεως δὲν ἀπομένει ἴχνος ἀμφιβολίας περὶ τοῦ ὅτι τὸ 

χριστουγεννιάτικο δένδρο εἶναι ξενόφερτο ἔθιμο. 

Ἀποτέλει αὐτὸ κατασταλλαγμένη καὶ ἀμάχητη γνώση.»1

 Ὅπως ἔγραψε καὶ ὁ καθηγητὴς λαογραφίας Δ. Λουκάτος ἐμφανίστηκε γιὰ 

πρώτη φόρα τὸ 1833 στὸ Ναυπλιο ἐπὶ Ὀθωνος. Ἀπὸ τότε ἐπεκτάθηκε στὶς 

λίγες ἀριστοκρατικὲς οἰκογένειες τῶν Ἀθηνῶν. Ἕναν αἰῶνα μετά, κατὰ τὴν 

γερμανικὴ κατοχή, ἐπεκτάθηκε καὶ στὰ εὐρύτερα λαϊκὰ στρωματά. 

Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση καὶ μάλιστα μετὰ τὸ 1950 διεδόθηκε 

περισσότερο ἀπὸ τοὺς Ἀγγλους καὶ τοὺς Ἀμερικανοὺς ποὺ παρέμειναν

 στὴν Ἑλλάδα.
            Κι ἂν δὲν νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς δένδρο, ὁμοίως δὲν 

νοοῦνται Χριστούγεννα χωρὶς «Ἀη Βασίλη»! Ἀκόμη καὶ ὡς πρὸς τὸ ὄνομά

 του ἡ παγκοσμιοποιημένη ἐκδοχὴ τοῦ ἄη Βασίλη προκαλεῖ σύγχυση. 

«Σάντα Κλάους» τὸν λένε οἱ Δυτικοί, ὄνομα ποῦ παραπέμπει στὸν

 Ἅγιο Νικόλαο. Ὑπάρχει ὅμως σύγκριση;  Ἀπὸ τὴν Ἑσπερία (Σκανδιναυία) 

ὁ ἕνας, ἀπὸ τὴν Ρωμανία (Βυζάντιο) ὁ ἕτερος. Λίαν στρουμπουλὸς ὁ 

ἕνας, μᾶλλον ἀσκητικὸς καὶ ὀλιγαρκὴς ὁ δεύτερος. Γέρος μὲ λευκὴ 

γενειάδα ὁ φράγκος, νέος μὲ μαῦρα μακριὰ γένεια ὁ δικός μας.
            Ὅταν κάποιοι μιμοῦνται τὴν ζωὴ ἑνὸς Ἅγιου κατὰ τὴν προτροπὴ

 τῆς ἐκκλησίας μας «ἑορτὴ Ἅγιου, μίμησις Ἅγιου», κάποιοι ἄλλοι ντύνονται 

μὲ τὴν στολὴ τοῦ «χονδροβασίλη» καὶ κυκλοφοροῦν στοὺς δρόμους

 ὡσὰν καρνάβαλοι, διότι δὲν ὑπάρχει κάτι ἀνώτερο νὰ τοὺς ἐμπνεύσει!
            Ὁ «Ἀη Βασίλης» ὅμως συνεπάγεται καὶ πολλὰ δῶρα! 

Στὶς ΗΠΑ ὑπολογίζεται ὅτι τὰ δῶρα ὑπερβαίνουν τὸ 0,5% τοῦ ΑΕΠ. 

Στὴν Ν. Ὑορκη, μάλιστα, ἡ τελετὴ τῆς ἁφῆς τοῦ χριστουγεννιάτικου δένδρου,

 ἐγκαινιάζει ἐπισημως μία περίοδο ξέφρενων ἀγορῶν ποὺ τελειώνουν 

μὲ τὶς ἐκπτώσεις στὶς ἀρχὲς τοῦ χρόνου! Ἡ ὑπερκατανάλωση, δηλαδή, 

σὲ ὅλο της τὸ μεγαλεῖο!
            Τὸ χειρότερο ὅμως εἶναι ὅτι ἡ παραδοσιακὴ Θεία Λειτουργία 

τῶν Χριστουγέννων ἀντικαθίσταται ἀπὸ τὰ ξενύχτια , τὰ «ρεβεγιὸν» καὶ τὴν

 χαρτοπαιξία. Τόσο ὅμως ὁ 43ος κανόνας τῶν Ἀποστόλων, ὅσο καὶ

 ὁ 50ος τῆς ΣΤ Οἰκουμενικῆς Σύνοδου καταδικάζουν μὲ ἀφορισμὸ 

τοὺς πιστοὺς ποὺ παίζουν μὲ χρήματα! Συνεπῶς, στὴν 

«ὅλη μαγεία τῶν Χριστουγέννων» εἶναι ἐντεταγμένα καὶ τὰ παιχνίδια τῆς τύχης

, τὰ ὁποία μαζὶ μὲ ὅλα τὰ παραπάνω, θὰ μᾶς κάνουν νὰ νοιώσουμε ὡραία

 καὶ κάπως διαφορετικὰ ἀπὸ τὶς ἄλλες μέρες! Πραγματικά, μὲ πόσο κατώτερα 

ἀλλὰ καὶ πόσο ἐπιβλαβῆ πράγματα ἐπιχειρεῖται νὰ ὑποκατασταθῆ ἡ Πίστη 

τοῦ Χριστοῦ!
            Ἡ παγκοσμιοποίηση, ὅμως, καὶ ἡ Νέα Ἐποχὴ δὲν θὰ παύσουν νὰ

 παραγάγουν ἑορτὲς δῆθεν Χριστιανικὲς 

(ὅπως τοῦ ἀνυπάρκτου Ἁγίου Βαλεντίνου) ἡ καὶ νὰ προσπαθοῦν νὰ

 καταργοῦν μὲ τὸν τρόπο τους τὶς Χριστιανικὲς (ὅπως αὐτὴ τῶν γενέθλιων

 μὲ τὴν ὁποία ἐπιχειρεῖται ἡ κατάργηση τῆς ὀνομαστικῆς ἑορτῆς).
 Ἐξάλλου ὅταν ἀποδίδουμε στὰ Χριστούγεννα τὸ πραγματικό τους νόημα

 καὶ ὅταν τὰ ἑορτάζουμε πνευματικά, τότε ἐπιτυγχάνεται καὶ ὁ μέγας σκοπὸς

 τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ. Ὅσον ἀφορᾷ δὲ τὸ λεγόμενο 

χριστουγεννιατικο κλίμα, δεν ἐχουμε ἀνάγκη τὰ ξενόφερτα-φράγκικα 

ἔθιμα. Ἀντὶ τοῦ στολισμοῦ ἑνὸς δένδρου ἂς καταφύγουμε στὸν στολισμὸ

 ἑνὸς καραβιοῦ, ὅπως ἐκαναν καὶ οἱ πρόγονοί μας, τὸ ὁποῖο συμβόλιζε

 τὴν ἐκκλησία. Ἂς ψαλλουμε τὰ κάλαντα, μιμούμενοι τὰ κάλαντα τῶν ἀγγέλων, 

ποὺ ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Βηθλεὲμ ἀνήγγειλαν τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς 

Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἂς κόψουμε τὴν βασιλόπιττα τιμῶντας ἔτσι τὸν 

Μέγα Βασίλειο. Μὰ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂς προσευχηθοῦμε νὰ γεννηθῇ καὶ φέτος

 ὁ Χριστὸς στὴν καρδιὰ μας…
Ἂς προσπαθήσουμε ἀπὸ τοῦδε

 καὶ στὸ ἑξῆς νὰ ζήσουμε τὰ Χριστούγεννα πιό… ρωμέῃκα!

1.βλέπε π. Θ. Ζήση: «Τὸ χριστουγεννιάτικο δένδρο.

 Ξενόφερτο καὶ ἀντιχριστιανικό»

πηγή

Όλες οι προφητείες των Αγίων Πατέρων συγκεντρωμένες (VIDEO)

Πολλοί θέλουν να επιστρέψουν στις ρίζες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού καθότι, μετά τη κατάρρευση της επίπλαστης καταναλωτικής ζωής οι Έλληνες αναζητούν σταθερές αξίες για να μπορέσουν να σταθούν όρθιοι, καθότι βρίσκονται σε ελέυθερη πτώση εδώ και τρία χρόνια.

Η φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων και η Πνευματικότητα της Ιεράς Παράδοσης των Αγίων Πατέρων (που μόνο η Ελληνορθοδοξία διαθέτει) είναι δύο φανοστάτες απίστευτης ισχύος που διαλύουν κάθε σκότος.

Πολλοί θέλουν να βρουν τις σημαντικότερες προφητείες των Αγίων μας, και ταυτόχρονα να δουν κάποια αντιστοίχιση με γεγονότα που τρέχουν. Κάποιος έκανε τον κόπο στο youtube και δημιούργησε ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο, που πιστεύουμε ότι ασχέτως απόψεων θα προκαλέσει την προσοχή των αναγνωστών μας.

Άλλωστε μόνο η ενασχόληση με αυτά τα θέματα προκαλεί από μόνη της πνευματικές δονήσεις που μόνο καλό κάνουν, και ο καθείς φυσικά μπορεί (και πρέπει) να βγάζει τα δικά του συμπεράσματα.

Στο βίντεο που ακολουθεί θα δείτε εκτιμήσεις πολιτικών προσώπων σε αντιστοιχία με προρρήσεις του Γέροντα Παίσιου, του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, του Αγίου Ανδρέα του Δια Χριστόν Σαλού, του Ιωσήφ του Βατοιπεδινού κ.α.

Το ενδιαφέρον σε όλα αυτά είναι η κοινή τομή που είναι το Ξανθό Γένος η αλλιώς οι Ρώσοι, κάτι που πιθανότατα να το δούμε σύντομα σε εφαρμογή, καθώς η δύναμη της Ρωσίας αυξάνει γεωμετρικά, ενώ της Δύσης μειώνεται. Φυσικά ουδείς γνωρίζει ημερομηνίες, το μόνο που μπορει να αντιληφθεί κάποιος είναι τα "σημεία των καιρών" και από σημεία είμαστε "γεμάτοι".


Δείτε το με προσοχή: 
ΣΕ ΝΕΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ

ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ

Τῌ Δ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας, καὶ τοῦ Ὁσίου Πατρὸς 

ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.
Τῇ Δ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Ἄθλησις τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος Βαρβάρας.

Ξίφει πατὴρ θύσας σε, Μάρτυς Βαρβάρα,
Ὑπῆρξεν ἄλλος Ἀβραὰμ διαβόλου.
Βαρβάρα ἀμφὶ τετάρτῃ χερσὶ τοκῆος ἐτμήθη.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν, Ἰωάννου Μοναχοῦ 

καὶ πρεσβυτέρου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

Πλήσας μελῶν γῆν ἡδέων Ἰωάννης,
Κἂν οὐρανοῖς ἄνεισι συνθεῖναι μέλη.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου πατρὸς ἡμῶν, Ἰωάννου, 

Ἐπισκόπου Πολυβότου, τοῦ θαυματουργοῦ.

Ἐπισκοπὴν γῆς ἐκλιπὼν Ἰωάννης,
Ἐπισκοποῦντος πάντα τέρπεται θέᾳ,

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Ἁγία Ἰουλιανὴ ξίφει τελειοῦται.

Ἰουλιανὴν ὡς περιστερὰν δέχου,
Εἰμὴ τάχει τέμνοιτο, τρίζουσαν Λόγε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ Ἅγιοι Χριστόδουλος καὶ Χριστοδούλη ξίφει 

τελειοῦνται.

Συνωνυμὼν σοι, παρθένε Χριστοδούλη,
Ὁ Χριστόδουλος, καὶ συναθλεῖ σοι ξίφει.

Ὁ ἅγιος νέος Ἱερομάρτυς Σεραφεὶμ ὁ Φαναρίου ἐπίσκοπος,

 ὁ μαρτυρήσας ἐν ἔτει 1601, σούβλῃ διαπαρεὶς τελειοῦται.

Ὁ γῆς Σεραφεὶμ Θετταλῶν φὺς ὡς κλάδος,
Θεῷ Λόγῳ πρόσεισι ῥείθροις αἱμάτων.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον, καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Καύχησις και αυτοέπαινος (Αγ. Δημήτριος του Ροστώφ)

Ζητάς με πάθος και μανία τον έπαινο, την αναγνώρισι και τη 

δόξα των ανθρώπων. Εκτός από τον Θεό, τον πάντων ποιητή, 

κανείς άλλος δεν είναι άξιος επαίνου και δόξης,

 «Μη καυχάσθω ο φρόνιμος εν τη φρονήσει αυτού, 

και μη καυχάσθω ο δυνατός εν τη δυνάμει αυτού, και μη

 καυχάσθω ο πλούσιος εν τω πλούτω αυτού, αλλ’ εν τούτω 

καυχάσθω ο καυχώμενος, συνιείν και γινώσκειν τον Κύριον 

και ποιείν κρίμα και δικαιοσύνην εν μέσω της γης» (Α' Βασιλ. 2. 10).

Σε καμμιά περίστασι να μην αυτοεπαινείσαι αλλά και να 

μη ζητάς τον έπαινο των άλλων. Ούτε να ζηλεύης εκείνους

 που επαινούνται από τους ανθρώπους. Αληθινά συνετός 

είναι εκείνος που επαινείται από τον Θεό και δοξάζεται

 από τον Θεό. «Ο καυχώμενος, εν Κυρίω καυχάσθω» 

(Α' Κορ. 1. 31). Μην αναπαύεσαι στους επαίνους των 

ανθρώπων. Στον Θεό αναζήτησε την αληθινή ανάπαυσι. 

Όλα τα ανθρώπινα είναι πρόσκαιρα και μεταβλητά.

 Όλα τα θεία είναι αιώνια και αμετάβλητα. Φρόντιζε

 για τη δόξα μόνο του Θεού, και ο Θεός θα σε δοξάση. 

Αν φροντίζης για τη δική σου δόξα, η χάρις του Θεού 

θα σ' εγκαταλείψη. «Μη ημίν, Κύριε, μη ημίν, αλλ' ή

 τω ονόματί σου δος δόξαν» (Ψαλμ. 113. 9).

«Οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και τον τρίβον

 των ποδών υμών ταράσσουσι» (Ησ. 3. 12). Διότι από 

τους επαίνους γεννάται η φιλαυτία από τη φιλαυτία η 

υπερηφάνεια και η οίησης κι απ' αυτές η πλήρης από 

τον Θεό αποξένωσις. Καυχήθηκε ο Δαβίδ για τα πλήθη

 του λαού του, και τον είδε ν' αφανίζεται από το φοβερό

 θανατικό. Καυχήθηκε ο Εζεκίας για τα πλούτη του, 

κι έχασε όλους τους θησαυρούς του. 

Καυχήθηκε ο Ναβουχοδονόσορ για τη Βαβυλώνα του,

 κι έχασε τα λογικά του.

 Καλύτερα να μην κάνης τίποτε αξιόλογο και να 

είσαι γι΄ αυτό ταπεινός, παρά να καυχάσαι για τις

 όποιες επιτυχίες σου. 

Ο Φαρισαίος έκανε καλά έργα, 

αλλά όταν καυχήθηκε γι΄ αυτά καταστράφηκε. 

Ο τελώνης δεν έκανε τίποτε καλό, σώθηκε όμως 

με την ταπείνωσί του. 

Διότι όπως είπε ο Κύριος, 

«κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού 

ή γαρ εκείνος» (Λουκ. 18. 14).

Μη φανερώνης τα έργα σου, για να μη λάβης εδώ

 στη γη τον μισθό σου από τους ανθρώπους που θα

 σ' επαινέσουν. Απόκρυψέ τα με τη σιωπή και άφησε

 να τα γνωρίζη μόνον ο Θεός, που θα σε αμείψη στον 

ουρανό. Εάν εσύ σιωπάς για τον εαυτό σου, ο Θεός 

θα φωνάξη για σένα. Από τον Θεό θα γνωρίσουν και 

οι άνθρωποι τα καλά σου έργα και θα σε επαινέσουν. 

«Εγκωμιαζέτω σε ο πέλας και μη το σον στόμα» (Παροιμ. 27. 1).

Κοίτα παραλογισμός; Τα αναρίθμητα κακά έργα σου 

δεν θέλεις σε κανένα να τα κοινοποίησης. 

Κι ένα μικρό καλό σ' όλους το λες, για να θρέψης 

με τους επαίνους που θ' ακούσης τη ματαιοδοξία σου.

 Δεν σου είναι αρκετό που το καλό αυτό έργο είναι 

γνωστό και ευπρόσδεκτο στον Θεό; Άλλοι έκαναν πλήθος 

αγαθοεργιών: Σκόρπισαν την περιουσία τους στους φτωχούς,

 φώτισαν τον κόσμο, έσωσαν πολλές ψυχές. 

Και όμως δεν καυχήθηκαν για όλ' αυτά. 

Κι εσύ που δεν έκανες κάτι σπουδαίο, κομπάζεις

 ασυλλόγιστα με το τίποτα;

«Λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδενός χρείαν έχω,

 - και ουκ οίδας ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ελεεινός και πτωχός

 και τυφλός και γυμνός» (Αποκ. 3. 17). 

Διότι δεν έχεις τίποτε δικό σου. 

Όλα είναι δώρα του Θεού, και ο υλικός πλούτος και τα π

νευματικά χαρίσματα. 

«Ως ακάθαρτοι πάντες ημείς, ως ράκος αποκαθημένης

 πάσα η δικαιοσύνη ημών» (Ησ. 64. 6)

. Γι' αυτό και ο Κύριος μας παραγγέλλει:

 «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν λέγετε 

ότι δούλοι αχρείοι εσμεν, ότι ό ωφείλομεν ποιήσαι

 πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17. 10).

Γιατί ζητάς να σ' επαινέσουν οι άλλοι για ένα καλό σου

 έργο; Το καλό παραμένει πάντα καλό έστω κι αν κανείς

 δεν το επαινή. Το κακό παραμένει κακό έστω κι αν κανεί

ς δεν το κατηγορή. Αν όλοι οι άνθρωποι σε επαινούν, 

τίποτε δεν θ' αποκτήσης. Αν κανείς δεν σε επαινέση, 

τίποτε δεν θα στερηθής. Δεν κάνεις το καλό για τους 

ανθρώπους, μα για τον Θεό. 

Σου αρκεί λοιπόν του Θεού η αμοιβή.

Όταν είσαι ευτυχισμένος και τιμημένος από τους

 ανθρώπους, μην ενθουσιάζεσαι. 

Και όταν είσαι δυστυχισμένος και περιφρονημένος, 

μην απελπίζεσαι. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίστασι 

δείξε μετριοπάθεια και σύνεσι. Γιατί στην παρούσα ζωή 

όλα είναι μεταβλητά. Για όλα λοιπόν να δοξάζης τον

 Θεό και όλα να τα αποδέχεσαι ως προερχόμενα απ' Αυτόν 

και το άγιο θέλημά Του.

(Από το βιβλίο "Πνευματικό Αλφάβητο" του Αγίου Δημητρίου 

Ροστώφ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, 1996)

πηγή

Γέροντας Παΐσιος: «Η προσευχή πρέπει να συνδυάζεται με νηστεία»

Γέροντα, όταν έχουμε ένα αίτημα για κάποιο σοβαρό θέμα, μήπως πρέπει η προσευχή να συνοδεύεται με νηστεία;

π. Παΐσιος: «Αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση· είναι κάτι το οποίο επιβάλλεται. Η νηστεία, η άσκηση, είναι προϋποθέση. Αλλά για να γίνει σωστή προσευχή, πρέπει να πονάει κανείς για τους άλλους. Γιατί είναι και τυπικό πολλών χριστιανών της εποχής μας να μη θέλουν να στενοχωρηθούν.

Και συνταξιούχοι ακόμη που όλη μέρα κάθονται, δεν πάνε να πλησιάσουν ένα παιδί εγκαταλελειμμένο, γιατί αυτό έχει φασαρία. Θα φάνε, θα πιουν τον καφέ τους και θα κάνουν έναν περίπατο, θα πάνε σε ένα νοσοκομείο που έχει νοσοκόμους, σε κάτι οργανωμένο, για να δουν έναν άρρωστο, γιατί αυτό είναι πιο εύκολο. Πάλι δηλαδή για να ευχαριστηθούν, οπότε αναπαύουν και τον λογισμό τους ότι έκαναν το καθήκον τους. Πόσους έχω στριμώξει να βοηθήσουν κάτι παιδάκια εγκαταλελειμμένα! Αυτοί τίποτε.

Στο Άγιον Όρος έκαναν κάπου Λιτανεία για την ανομβρία και, αντί να βρέξει, έπιασε πυρκαγιά! Δεν γίνεται λιτανεία σαν να κάνουμε περίπατο. Θέλει να πονέσουμε.

Μπορεί να παραμείνει πειρασμός ή μια δύσκολη κατάσταση, αν κάνουν καρδιακή προσευχή οι καλόγεροι; Παρ' όλα τα δύσκολα χρόνια βλέπω στα μοναστήρια να επικρατεί ένα πνεύμα... Να είμαστε χαρούμενοι! Εδώ καίγεται ο κόσμος!

Μας ζητούν να κάνουμε μια αγρυπνία, ας υποθέσουμε, για έναν άρρωστο, και ψάλλουμε «Ανοίξαντος Σου την χειρα» και χαιρόμαστε. Εμείς περνάμε ευχάριστα την ώρα μας και ο άλλος εν τω μεταξύ πεθαίνει. «Κάνουμε, λέει, αγρυπνία για τον άρρωστο». Τι αγρυπνία; Εσείς κάνετε διασκέδαση. Αυτό είναι πνευματική διασκέδαση.

Μερικές φορές, ούτε όταν ο ιερέας λέει «Υπέρ των εν ασθενειαις κατακειμενων», προσευχόμαστε για τον άρρωστο. Θα βοηθούσαμε πιο θετικά, αν κάναμε και λίγη ευχή με το κομποσχοίνι. Δεν λέω να καταργήσουμε τις πανηγυρικές αγρυπνίες που προβλέπει το τυπικό, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις να διαθέτουμε και λίγη ώρα, για να κάνουμε τουλάχιστον ένα-δυο κομποσχοίνια λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον δούλο σου».

Όλη η βάση είναι η ποιότητα της προσευχής. Η προσευχή πρέπει να είναι καρδιακή, να γίνεται από πόνο. Για τον Θεό δεν μετράει τόσο η ποσότητα της προσευχής όσο η ποιότητα. Η προσευχή που γίνεται στα μοναστήρια έχει ποσότητα, αλλά δεν φτάνει αυτό· πρέπει να έχει και ποιότητα. Τόσες ώρες προσευχή που γίνεται από τόσα άτομα, αν ήταν καρδιακή θα είχε αλλάξει ο κόσμος. Γι' αυτό σκοπός είναι οι Ακολουθίες να γίνονται από την καρδιά.

Η καρδιακή προσευχή βοηθάει όχι μόνον τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό μας, γιατί βοηθάει να έρθει η εσωτερική καλοσύνη. Όταν ερχόμαστε στην θέση του άλλου, έρχεται φυσιολογικά η αγάπη, ο πόνος, η ταπείνωση, η ευγνωμοσύνη μας στον Θεό με την συνεχή δοξολογία, και τότε η προσευχή για τον συνάνθρωπό μας γίνεται ευπρόσδεκτη από τον Θεό και τον βοηθάει.»

Τα Χριστούγεννα, οι «λακκούβες» της ανομίας και οι πιστοί!

Επιχείρηση σπίλωσης και βεβήλωσης της γιορτής της Γεννήσεως από τα τυφλά όργανα (τηλεοράσεις-εφημερίδες) του μυστηρίου της ανομίας!

Πώς οι Χριστιανοί θα αποφύγουμε τις καλοστημένες παγίδες του πονηρού

 

Βασική θεμελιώδης αρχή του μυστηρίου της ανομίας που δρα ανεξέλεγκτα στην χώρα μας αποτελεί η προσπάθεια βεβήλωσης και αλλοίωσης της μεγάλης γιορτής της χριστιανοσύνης, της ενανθρώπησης του Υιού του Θεού Ιησού Χριστού, των Χριστουγέννων αλλά και της Αναστάσεως Αυτού! Μέσα στο πλαίσιο αυτό μαζικά μέσα ενημέρωσης και κυρίως σήμερα η τηλεόραση αναλαμβάνουν με το αζημίωτο φυσικά να σπείρουν ζιζάνια αμφιβολίας στο νου των χριστιανών, να απογοητεύσουν τις καρδιές των ανθρώπων, να προκαλέσουν τριγμούς στη σχέση τους με την Εκκλησία, έτσι ώστε να αποστασιοποιηθούν απ’ αυτήν και να μην συμμετάσχουν στη διανομή των πνευματικών θησαυρών που προβαίνει ως αντάλλαγμα ο ουρανός στους πιστούς που με ταπείνωση και αγάπη προσέρχονται για να βιώσουν το μυστήριο των μυστηρίων, το παράδοξο γεγονός της ενανθρώπησης του Θεού!

Παρατηρείστε λοιπόν χριστιανοί μου ότι κάθε χρόνο, οι τηλεοπτικοί σταθμοί και οι εφημερίδες κατά τις περιόδους της περισυλλογής του νου, της μετανοίας και της νηστείας, που αιώνες τώρα έχει ορίσει η Εκκλησία μας επιλέγουν να προβάλλουν ντοκιμαντέρ, κινηματογραφικές ταινίες και σκάνδαλα αδύναμων ασθενών χριστιανών αδελφών μας και δη ρασοφόρων προκειμένου να ευαρεστήσουν τα πραγματικά αφεντικά τους που κρύβονται πίσω από σατανικές μασονικές στοές και λέσχες του Βελζεβούλ... Στην ουσία ενδύονται τη στολή των Καλικατζάρων και συναγωνίζονται για το ποιός θα χαλάσει τη γιορτή των Χριστουγέννων. Και για να κατανοήσετε όσα γράφω θα αναφερθώ σε δύο μόνο παραδείγματα. Το πρώτο αφορά τον τηλεοπτικό σταθμό MEGA, που έχει αναλάβει μαζί με το τηλεοπτικό σταθμό Σκάι εργολαβικά το έργο της νόθευσης της Ορθόδοξης πίστης. Επί σειρά ετών, - πιο μεθοδικά από το 2008 και εφεξής-, όταν άρχισαν τα οικονομικά τους στοιχεία να παρουσιάζουν ζημιές προβάλλουν κινηματογραφικές ταινίες και ψευτο-επιστημονικά δήθεν ντοκιμαντέρ που βλασφημούν τον Ιησού Χριστό παρουσιάζοντας τον ως κοινό άνθρωπο, επαναστάτη η και απατεώνα. Το κινηματογραφικό έργο λ.χ. Κώδικας Ντα Βίντσι όλως τυχαία προβλήθηκε δύο φορές παραμονές Χριστουγέννων από το MEGA, (2008, 2010) ενώ βλάσφημα ντοκιμαντέρ που δημιούργησε το Μουσείο Ροκφέλερ που εδρεύει στο Τελ-Αβίβ προβάλλονται συνεχώς τα τρία τελευταία χρόνια από το Σκάι τις ημέρες της Μ. Εβδομάδας!!! 

Την ίδια στιγμή ειδησεογραφικά πρακτορεία που ελέγχονται αμιγώς από σιωνιστικούς κύκλους που λυσσωδώς πολεμούν την Ορθόδοξη πίστη παρουσιάζουν επιστημονικές έρευνες και κάθε λογής γελοιότητες, όπως λ., χ. αυτή της εύρεσης των οστών (!!!) του Ιησού Χριστού η της ανακάλυψης κώδικα που αναφέρει τον γάμο του Κυρίου μας και τα τέκνα του!!! Πολλοί Χριστιανοί δυστυχώς πέφτουν θύματα αυτής της σατανικής μεθοδευμένης προπαγάνδας που απολύτως εντάσσεται και με σαφήνεια περιγράφεται από τις γνωστές ιστορίες και τις διηγήσεις της γιαγιάς μας μπροστά στο τζάκι για το βδελυρό έργο και τη σκοτεινή δράση των Καλικατζάρων.

Ταυτόχρονα τις ίδιες περιόδους δημοσιεύονται αναφορές για ηθικά η οικονομικά σκάνδαλα ρασοφόρων (βλ. λ.χ. 2005) αλλά και σήμερα όπου εδώ και καιρό εντελώς πάλι τυχαία εν μέσω της Σαρακοστής των Χριστουγέννων και λίγο πριν τον έρανο της αγάπης παρουσιάζουν Ιεράρχες να έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων σε προσωπικούς λογαριασμούς!

Μπορεί Χριστιανοί μου κάποιες από τις αναφορές τούτες να εμπεριέχουν δόσεις αληθείας. Μπορεί ο πονηρός Βελζεβούλ να έχει πραγματικά εγκλωβίσει παγιδεύσει με τα δεσμά του πλουτισμού ορισμένους ρασοφόρους και δη Ιεράρχες με αδύναμη πίστη και εκκοσμικευμένο προσανατολισμό. Μπορεί η διοικητική αδυναμία και η απουσία πρόνοιας σε θρησκευτικούς ηγέτες να φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης στη δημιουργία τέτοιων σκανδάλων.

Όμως η πτώση στην αμαρτία τούτων επ’ ουδενί πρέπει να συνδεθεί με το σύνολο των ρασοφόρων μας και κυρίως με το πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν πρέπει μάλιστα να επηρεάσει την προσωπική μας σχέση με τον τριαδικό Θεό και να αποτελέσει μία δήθεν δικαιολογία για την μερική η ολοκληρωτική αποστασία μας. Γιατί είναι εύκολο να πούμε πολλοί από εμάς ακολουθώντας την γενική επικρατούσα τάση γενίκευσης της αμαρτίας και μετάβασης από το ένα στο όλο «μωρέ αφού οι δεσποτάδες δεν πιστεύουν και κάνουν τα αντίθετα μ’ αυτά που λένε γιατί να τα πιστέψω εγώ... Όχι δεν θα γίνω θύμα τους για να πλουτίζουν αυτοί και οι συγγενείς τους...»!

Γιατί σ’ αυτήν ακριβώς τη διαδικασία του νου και της καρδιάς αποσκοπεί το μυστήριο της ανομίας και όλοι αυτοί οι λωποδύτες στην κυριολεξία σύγχρονοι Καλικάτζαροι προκειμένου να διαρρήξουν τη σχέση του χριστιανού με τον Ιησού Χριστό και την Εκκλησία Του! Λίγο πολύ παρατηρείται πως κάθε χρόνο καταφέρνουν να παρασύρουν πολλούς από εμάς έτσι ώστε να κλείνουμε τα αυτιά μας στον ήχο της καμπάνας που μας προσκαλεί να συμμετάσχουμε στην χριστουγεννιάτικη πνευματική πανδαισία. Να κλείνουμε ερμητικά τις πόρτες μας στους αδελφούς μας και τις αδελφές που θα μας ζητήσουν να συμμετάσχουμε στο έλεος και στην αγάπη μέσω του ετήσιου καθιερωμένου πανελληνίου εράνου της αγάπης. Να ανατρέπουμε και να αλλοιώνουμε όλες τις διδαχές του ευαγγελίου και να εκλαμβάνουμε τα Χριστούγεννα ως ημέρες κρασοκατάνυξης και νόστιμων εδεσμάτων. Να προτιμούμε αντί των αγρυπνιών και της προσευχής τα ξενύχτια, την ανηθικότητα και την οινοποσία στα κέντρα και στα κάθε λογής μπαρ της νύχτας! Να εκλαμβάνουμε τα Χριστούγεννα μόνο ως απατηλά λαμπιόνια και στολισμένα δέντρα κατά την πρακτική σήμερα και πολλών μωαμεθανών. Γιατί και οι Τούρκοι αν και μουσουλμάνοι στολίζουν τα σπίτια τους και τις πόλεις τους τα Χριστούγεννα!

Σ’ αντίθεση με τα ανωτέρω θύματα της κάθε λογής προπαγάνδας εμείς οι Χριστιανοί οφείλουμε να αποφύγουμε τις καλοστημένες αυτές παγίδες του πονηρού. Οφείλουμε να προστρέξουμε στο μυστήριο της μετανοίας, την Ιερά Εξομολόγηση και να καθαρίσουμε τον αγρό της ψυχής μας, μετατρέποντας τον σε φάτνη για να γεννηθεί ο Χριστός. Οφείλουμε να συναντήσουμε το Θεό μέσα από την οδό που περιγράφει ο Προφήτης Δαυίδ στους ψαλμούς του, μέσα δηλαδή από το έλεος (ελεημοσύνη) και τη θυσιαστική αγάπη (προσφορά) για τον πλησίον μας και δη για τον εχθρό μας. Οφείλουμε να ανηφορίσουμε την οδό της κατάνυξης μέσα από τη συνειδητή συμμετοχή μας στα ευχαριστήρια γεύματα του Κυρίου μας, δηλαδή στη Θεία Λειτουργία. Οφείλουμε να μοιραστούμε και να απαλύνουμε τον πόνο του ασθενούς αδελφού μας που νοσηλεύεται με τις επισκέψεις μας στα νοσοκομεία και τα φιλανθρωπικά ιδρύματα. Οφείλουμε να γίνουμε φίλοι και αδελφοί του Χριστού ανοίγοντας την καρδιά μας στους φτωχούς, τους απογοητευμένους και πάσχοντες εν γένει αδελφούς μας. Οφείλουμε να βαδίσουμε την μαρτυρική οδό της αλήθειας μέσα από τη νηστεία της γλώσσας, της καρδιάς και του σώματος...

Χριστιανοί μου ας μην λησμονούμε ότι οι δοκιμασίες αποτελούν δώρο από το Θεό, το οποίο αποσκοπεί να συνδράμει στη σωτηρία μας, στη συμμετοχή μας δηλαδή στην αιώνια ζωή, νοούμενη ως επιστροφή στον Παράδεισο. Μην μείνουμε λοιπόν, όπως ορθά έλεγε ο Αγιορείτης γέροντας Παϊσιος στην πτώση, και κυλιόμαστε κατάχαμα σαν τους χοίρους! Αλλά ας σηκώσουμε το βλέμμα μας στο Θεό για να καταφέρουμε να προσκυνήσουμε με ταπείνωση το μεγαλείο της ενανθρώπησής Του, της συνάντησης δηλαδή μαζί Του ανοίγοντας διάπλατα τη θύρα της καρδιάς μας στον ουρανό!

Χριστός γεννάται σήμερα Χριστιανοί μου στις καρδιές όλων μας! Γένοιτο  

 

Σ.Ο.

Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2012