Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πράττει ακριβώς το αντίθετο απο αυτό που έπραξε στην προηγούμενη κατοχή ο λεβέντης Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος

  Τότε (1941)

«Έρχονται εις επίσκεψίν μου ο Νομάρχης Αττικοβοιωτίας

κ. Πεζόπουλος και ο Δήμαρχος κ. Πλυτάς κατ’ εντολήν του

Υφυπουργού Ασφαλείας κ. Μανιαδάκη δια να μοι ειπούν ότι

μετά των ανωτέρω δύο και του Φρουράρχου Αθηνών

Στρατηγού Καβράκου θα παραδώσωμεν την πόλιν

εις τους Γερμανούς.

Απήντησα ότι εις το έργον τούτο ουδεμίαν θέσιν

έχει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών…

έργον του Αρχιεπισκόπου είναι όχι να υποδουλώνη αλλά

να ελευθερώνη»

«Ο αρχηγός της Εκκλησίας δεν δύναται να ορκίσει

κυβέρνηση σχηματιζόμενη υπό την διοίκηση του εχθρού της πατρίδος».

«Εγώ είμαι πνευματικός αρχηγός της Πρωτευούσης^.

 οι επερχόμενοι Γερμανοί και οι... σύμμαχοι αυτών είναι

ετερόδοξοι. Πως είναι δυνατόν να παραδώσω την

πνευματικήν διοίκησιν της Ορθοδόξου πρωτευούσης

εις ετεροδόξους;»  

«Η Εθνική Κυβέρνησις, την οποίαν ώρκισα,

εξακολουθεί να υφίσταται και να συνεχίζη τον πόλεμον.

Άλλην Κυβέρνησιν δεν δύναμαι να ορκίσω,…εις τοιαύτας

υπόπτους και αντεθνικάς ενεργείας δεν είναι δυνα­τόν

να δώση η Εκκλησία τον όρκον και την ευλογίαν της.

Η Εκκλησία πρέπει να μένη μακράν από τοιαύτα πράγματα».

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος

 Σήμερα (2012)

Θρησκευτικός ηγέτης στην χορογραφία της
 κατοχικής διοίκησης

Του Κυριάκου Κυριακόπουλου

Την ώρα που η δυστυχία και η απόγνωση θερίζει τα

 πάντα στο διάβα της, αυτός συνιστά καρτερικότητα 

και αμπελοφιλοσοφεί επικαλούμενος τη διαχρονικότητα 

του Ελληνισμού, και τη δυνατότητά του να βγαίνει 

πάνω από οτιδήποτε επιχειρεί να τον συντρίψει...

Και σήμερα που οι δυνάμεις κατοχής 

επιχειρούν να επενδύσουν επικοινωνιακά 

στη νομιμοποιημένη παρουσία τους στον τόπο,

 αυτός ψελλίζει διστακτικά και με τρόπο αμφιλεγόμενο

 λιβανωτούς στην εθνική αξιοπρέπεια, που όσοι την

 τσαλαπάτησαν και την κουρέλιασαν, είχαν τη σιωπηλή

 ανοχή του ως πολύτιμο σύμμαχο.

Μιλάμε για τον αρχιεπίσκοπο, 

τον άνθρωπο 

που με τη σιωπή του απεμπόλησε ουσιαστικά τον

 ποιμενικό του ρόλο, όταν η κοινωνία είχε ανάγκη 

από έναν μπροστάρη ικανό να σηκώσει ψηλά 

τη σημαία της εθνικής αξιοπρέπειας, και αυτός 

δεν το έκανε...

Μιλάμε για τον πνευματικό ταγό, που ενώ θα 

έπρεπε να κλείσει την πόρτα στον κατοχικό 

επίτροπο, τροφοδοτώντας το πνεύμα

 αντίστασης αυτού του λαού, αυτός επέλεξε... 

Να τον δεχτεί... να επιχειρήσει να τον νουθετήσει... 

να παραβλέψει πως ο ρόλος του κατοχικού επιτρόπου,

 είναι να εποφθαλμιά ακόμη και αυτήν  την εκκλησιαστική 

περιουσία, που αργά ή γρήγορα θα μεθοδευθεί η 

παράδοσή της στις δυνάμεις της ξένης κατοχής.

Μιλάμε για τον παπά που αποδείχθηκε κατά 

πολύ κατώτερος των περιστάσεων 

και του ρόλου του ως ιεράρχη, ο οποίος επέλεξε να...

 αρκεστεί σε πυροτεχνηματικού χαρακτήρα δηλώσεις
εντυπωσιασμού, απόλυτα ανεκτές από τους κατοχικούς 

εντεταλμένους, που ξέρουν καλά ότι τα πυροτεχνήματα 

την επόμενη κιόλας στιγμή χάνουν τη λάμψη τους,

 και το ανέχτηκαν γιατί εξασφάλισαν τη νομιμοποίηση

 της κατοχικής τους παρουσίας, με τίμημα ένα 

φραστικό πυροτέχνημα που αύριο κανείς πλέον δε θα θυμάται.

Το ερώτημα λοιπόν είναι σαφές όσο και αμείλικτο...

Αυτόν τον πνευματικό ταγό έχει ανάγκη ο Ελληνισμός 

και η ορθοδοξία, για να στήσει όρθια την αντίστασή της 

στην κατοχή και την ίδια της την αξιοπρέπεια σε

 τελευταία ανάλυση;

Πριν επιχειρήσετε να απαντήσετε

 σ αυτό το ερώτημα, αναρωτηθείτε... 

Τι θα είχε συμβεί, αν ένας πραγματικά άξιος 

θρησκευτικός και πνευματικός ηγέτης, είχε 

αρνηθεί με τρόπο επιδεικτικό να συναντήσει 

τον κατοχικό επίτροπο, και είχε επιλέξει να 

σταθεί μπροστάρης στο πλευρό της 

ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, προτρέποντας

 τον να αντισταθεί στην κατοχή αρνούμενος

 να υποστείλει τη σημαία της αξιοπρέπειάς του.

Αναρωτηθείτε τι θα είχε συμβεί, 

αν ένας καθ όλα άξιος θρησκευτικός και πνευματικός 

ηγέτης, είχε αποφασίσει 

να μετατρέψει τις εκκλησιές σε 

ορμητήρια αντίστασης και ξεσηκωμού 

της κοινωνίας που καταδυναστεύεται, προκειμένου 

να ανακτήσει τον τόπο της και την 

τσαλακωμένη αξιοπρέπειά της.

Όμως αυτός ο αρχιεπίσκοπος, 

γι ακόμη μια

 φορά και πέρα από τα φραστικά του άλλοθι,

 επέλεξε να σκύψει το κεφάλι μπροστά στον Φούχτελ,

 και

εξάντλησε την υπόστασή του 

ως πνευματικός ηγέτης, σε δημοσιοσχεσίτικες 

πρακτικές, παίζοντας το παιχνίδι της κατοχής

 και νομιμοποιώντας το πολιτικό και εθνοκτόνο έργο 

των ντόπιων πολιτικών της αδρεικέλων.

Τέτοιον πνευματικό ηγέτη λοιπόν έχει ανάγκη

 ο Ελληνισμός και η ορθοδοξία???

Δείτε την είδηση όπως αυτή παρουσιάζεται από 

τα ΜΜΕ και βγάλτε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας...

Τον Yφυπουργό του Ομοσπονδιακού Υπουργείου

 Εργασίας της Γερμανίας Χανς Γιοάχιμ Φούχτελ

 και τους εκπροσώπους του Δικτύου 

«Διακονία» των Ευαγγελικών φιλανθρωπικών

 οργανισμών της Γερμανίας με επικεφαλής 

τον Πρόεδρο τους κ. Johannes Stockmeier 

δέχθηκε σήμερα το πρωί σε συνάντηση 

στην Ι. Αρχιεπισκοπή ο Μακαριώτατος

 Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και 

πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος. 

"Είστε σεισμογράφος και καταγράφετε τον παλμό 

της χώρας και του ελληνικού λαού" τόνισε 

χαρακτηριστικά ο κ. Φούχτελ στον Μακαριώτατο,

 ενώ ο κ. Stockmeier αναφέρθηκε στο ιδιαίτερα

 σημαντικό έργο, όπως ανέφερε, που πραγματοποιεί 

η φιλανθρωπική εταιρεία της Ι. Αρχιεπισκοπής

 "Αποστολή" και εν γένει η Εκκλησία της Ελλάδος.

"Εγω είμαι ένας παπάς και θέλω να χρησιμοποιώ τη

 γλώσσα της αλήθειας, όπως τη νιώθω. 

Δεν χρησιμοποιώ τη γλώσσα της διπλωματίας"

 σημείωσε ο Μακαριώτατος. "Έτσι όπως έχω

 μιλήσει σκληρά για την κυρία Μέρκελ στο παρελθόν, 

άλλες φορές σημειώνω ότι είναι ένας πολύ χρήσιμος 

άνθρωπος που εκτιμούμε, μία δυνατή προσωπικότητα 

 που η Ευρώπη την χρειάζεται".

"Το ερώτημα όμως και η αγωνία μας", πρόσθεσε, 

"είναι ποια Ευρώπη θέλουμε: μία Ευρώπη 

γερμανική ή μία Γερμανία ευρωπαϊκή; 

Θέλουμε μια Ευρώπη, στην οποία ο καθένας θα 

αναζητά να ηγεμονεύσει ή την Ευρώπη που όλοι 

ονειρευτήκαμε; Αυτός είναι ο προβληματισμός μου.

 Μία από τις θεμελιώδης αρχές της Ευρωπαϊκής 

Ένωσης είναι ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα του

 άλλου. Ούτε οι Γερμανοί μπορούν να γίνουν

 Έλληνες, ούτε οι Έλληνες Γερμανοί" σημείωσε. 

Όπως σας είπα δεν μιλώ τη γλώσσα της διπλωματίας, 

αλλά λέω αυτό που πιστεύω", είπε.

Ο Μακαριώτατος αναφέρθηκε στην ιδιαίτερη 

σχέση που έχει ο ελληνικός λαός με την Εκκλησία,

 υπογραμμίζοντας ότι οι Έλληνες είναι στενά

 συνδεδεμένοι με τις Εικόνες, οι οποίες δεν μπορούν,

 επειδή κάποιοι το θέλουν, να αποκαθηλωθούν από

 τους δημόσιους χώρους λατρείας.

Και συνέχισε: "Η κρίση έχει αντίκτυπο, όπως είναι

 φυσικό, στη ζωή του λαού μας. Θα την ξεπεράσουμε. 

Δεχόμαστε τη συνεργασία, θέλουμε τη βοήθεια των 

εταίρων μας όμως υπό έναν απαράβατο όρο: 

να διατηρήσουμε την αξιοπρέπεια μας. 

Έχουμε την ιστορία και τον πολιτισμό μας και όλα 

αυτά δε μπορούμε να τα ξεπουλήσουμε".






Πηγή

Το Πόθεν και το αίσχος. Του Κώστα Βαξεβάνη

Η ιστορία θα επαναληφθεί για μία ακόμη φορά. Το πόθεν έσχες των ελλήνων βουλευτών θα δημοσιοποιηθεί για έναν μήνα στο ακριβοπληρωμένο site της Βουλής και στη συνέχεια θα κατέβει, για να αποτελέσει απλώς ηλεκτρονική «χαρτούρα» χωρίς σημασία.
Oσοι προλάβουν μέχρι τότε να ξεναγηθούν στα περιουσιακά στοιχεία των ελλήνων βουλευτών, είναι εύκολο να διακρίνουν μια ομάδα βουλευτών με εντυπωσιακά οικονομικά στοιχεία. Καταθέσεις, δεκάδες ακίνητα, μετοχές, αμοιβαία κεφάλαια. Οι περισσότεροι ως γνωστόν, δηλώνουν απλώς… προικισμένοι. Έχω ξαναγράψει πως το ελληνικό Κοινοβούλιο είναι το σημείο της Ελλάδας, με τη μεγαλύτερη συγκέντρωση ανθρώπων με καλή προίκα. Ας μην παίζουμε όμως με τις λέξεις και ας δούμε την ουσία. 
Η ύπαρξη εκατομμυριούχων βουλευτών, θέτει δύο θέματα. Το ένα ας το ονομάσουμε πολιτικό. Είναι δυνατόν, ένας πολιτικός, ας πούμε ο Βενιζέλος ο οποίος είναι επί πολλά χρόνια εκατομμυριούχος, (δισεκατομμυριούχος αν μιλήσουμε με δραχμές), με καταθέσεις αλλά και αμοιβαία κεφάλαια Τραπεζών, να πάρει ποτέ κάποιο μέτρο ενάντια στις επενδύσεις του; Να πάρει μέτρα ενάντια στους τραπεζίτες οι οποίες έχουν κατακλέψει τους πολίτες αλλά και τις ίδιες τους τις Τράπεζες, διαταράσσοντας τη λειτουργία τους; Είναι δυνατόν στο ερώτημα αν πρέπει να κλείσει μια Τράπεζα..
επειδή δεν πληροί τους όρους λειτουργίας, να απαντήσει θετικά αν αυτή διαχειρίζεται τα εκατομμύρια του; Ας απαντήσει ο καθένας όπως θέλει στο ερώτημα αυτό. Ο κύριος Βενιζέλος ως υπουργός Οικονομικών έχει απαντήσει ήδη. Έκλεισε χιλιάδες επιχειρήσεις με την πολιτική του αλλά όχι Τράπεζες.
Το δεύτερο θέμα είναι νομιμότητας. Οι βουλευτές είναι υποχρεωμένοι να κάνουν δήλωση Πόθεν Έσχες. Ουσιαστικά πρόκειται για δήλωση «Έσχες», για καταγραφή των περιουσιακών τους στοιχείων. Όχι για προέλευση, για «πόθεν» δηλαδή αυτών των στοιχείων. Ο κάθε βουλευτής δηλώνει αυτό που θέλει ή έστω αυτό που έχει, αλλά κανένας δεν θα ελέγξει ούτε αν είναι αληθινά τα στοιχεία, ούτε πώς προήλθαν. Αν ξαναπάμε στο παράδειγμα του κυρίου Βενιζέλου, πέρα από την πληθώρα των περιουσιακών στοιχείων, ο εκατομμυριούχος-προικισμένος Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, έχει κάποια περίεργα λάθη στο φετινό πόθεν έσχες.
Στα αμοιβαία κεφάλαια που δηλώνει, οι αριθμοί είναι οι ίδιοι με πέρυσι, αλλά έχει μεταφερθεί μια υποδιαστολή, εμφανίζοντας τον αριθμό των κεφαλαίων ως και 1000 φορές μικρότερο.(δείτε εδώ http://www.koutipandoras.gr/?p=29918). Να υποθέσουμε ότι ο λογιστής του άρχιζε να βάζει άλλοτε τελείες και άλλοτε κόμματα; Ας το υποθέσουμε. Παραμένει το ερώτημα, ποιος τα ελέγχει όλα αυτά;
Δεκάδες βουλευτές μπήκαν με ένα κοστούμι στη Βουλή και τώρα έχουν τον προσωπικό τους ράφτη. Και τον μάγειρα και τον σοφέρ και πολλά άλλα. Βουλευτές πρώην δημόσιοι υπάλληλοι, κυρίως υπάλληλοι εφοριών, έχουν τεράστιες ακίνητες περιουσίες. Άλλοι έχουν παρουσιάσει εντυπωσιακή άνοδο των οικογενειακών τους εισοδημάτων από τότε που έγιναν βουλευτές.
Η κατάθεση του πόθεν έσχες είναι μια υποκριτική λειτουργία που δίνει άλλοθι στο πολιτικό σύστημα της διαφθοράς. Δεν υπήρξε ποτέ κανένας έλεγχος δειγματοληπτικά ή στις οφθαλμοφανώς προκλητικές περιπτώσεις πλουτισμού βουλευτών, ώστε να πει κάποιος πως είναι ένας θεσμός για να προστατευτούν και η πολιτική και οι πολίτες.
Η αποκάλυψη της λίστας Λαγκάρντ έδειξε πως ο Γιώργος Βουλγαράκης, επί χρόνια βουλευτής και υπουργός, είχε κοινό λογαριασμό στην HSBC με μια offshore Λιβεριανή εταιρεία. Ο λογαριασμός αυτός ήταν αδήλωτος στο πόθεν έσχες. Από τη Βουλή πέρασαν Τσοχατζόπουλος,Τσουκάτος και άλλοι πολλοί. Όλοι τους ήταν «κύριοι» στο πόθεν έσχες. Χρειάζονται και άλλες αποδείξεις για το πόσο υποκριτική είναι αυτή η διαδικασία;
Αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα θέλει να αποδείξει πως είναι πιο τίμιο από τους «τίμιους» που τώρα είναι στα κελιά του Κορυδαλλού, ας αποφασίσει τώρα τον δειγματοληπτικό έλεγχο του πόθεν έσχες των βουλευτών. Ας σταματήσει να παίζει με τα χαρτιά και την ολιγοήμερη προβολή τους στο site. Ας ξεκινήσει λοιπόν με τους εκατομμυριούχους της Βουλής. Πώς απέκτησαν περιουσίες; Όχι κατά δήλωσή τους, αλλά μετά από έρευνα.
Επίσης σημαντικό είναι πως οι κρινόμενοι βουλευτές (ειδικά κάποιοι σαν τον Βενιζέλο) πρέπει να αποδεικνύουν αυτό που λένε. Δεν ισχύει κανένα τεκμήριο αληθείας στη δήλωσή τους. Εξάλλου πρέπει να σταματήσουν τον κλεφτοπόλεμο. Αν ερωτώνται από δημοσιογράφους για το πόθεν έσχες, είναι υποχρεωμένοι να απαντήσουν επίσημα και όχι να ψιθυρολογούν δεξιά και αριστερά (δεξιά κυρίως) πως αυτός που τους ρωτά έχει εμμονές μαζί τους. Τα ίδια έλεγε και ο Άκης λίγο πριν πέσει από την σουίτα του Four Seasons στο κελί της φυλακής.
Ακόμη και αν δικαιολογήσουν όμως τις περιουσίες τους, παραμένει αυτό που περιέγραφε ο Μπρέχτ: «οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους, για τις μεγάλες εποχές που θα “ρθουν».
koutipandoras.gr

Οἱ Ἅγιοι Θύρσος, Λεύκιος καὶ Καλλίνικος

Οἱ Ἅγιοι Θύρσος, Λεύκιος καὶ Καλλίνικος ἔζησαν τὸν 3^ου αἰώνα μ.Χ. Κατάγονταν ἀπὸ τὴν Βιθυνία καὶ κατοικοῦσαν στὴν Καισάρεια. Ἦταν γόνοι ἐπιφανῶν οἰκογενειῶν καὶ διῆγαν εὐσεβὴ καὶ ταπεινὸ βίο.

Μαρτύρησαν, ὅταν ὁ αὐτοκράτορας Δέκιος κήρυξε σκληρὸ διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν. Χωρὶς νὰ φοβηθεῖ τὶς ἀπειλὲς τῶν εἰδωλολατρῶν, ὁ Λεύκιος παρουσιάστηκε οἰκειοθελῶς στὸν ἔπαρχο Κουμβρίκιο, στὸν ὁποῖο καὶ ὁμολόγησε τὴν πίστη του. Δὲν δίστασε νὰ ἐλέγξει τὸν ἔπαρχο, ποὺ προσπαθοῦσε μὲ κάθε μέσο, νὰ περιορίσει τὴν διάδοση τοῦ χριστιανισμοῦ. Ἐξοργισθεῖς ὁ Κουμβρίκιος διέταξε τὸν βασανισμὸ τοῦ Ἁγίου. Ἀφοῦ ὑπέστη φρικτὰ βασανιστήρια, ὁ Λεύκιος πέθανε μὲ ἀποκεφαλισμό.

Ἡ γενναία στάση τοῦ Ἁγίου ὁδήγησε μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα καὶ τὸν Θύρσο, ὁ ὁποῖος ὁμολόγησε μὲ θάρρος ὅτι Κύριος καὶ Θεός του εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Γιὰ τὴν ὁμολογία του αὐτὴ ὑπέστη φοβερὰ βασανιστήρια, γεγονὸς ποὺ ὁδήγησε στὴν χριστιανικὴ πίστη τὸν εἰδωλολάτρη ἱερέα Καλλίνικο.
Οἱ δυὸ ἄνδρες βρῆκαν μαρτυρικὸ θάνατο. Ὁ Καλλίνικος ἀποκεφαλίστηκε, ἐνῶ ὁ Θύρσος θανατώθηκε μὲ πριόνια ἀπὸ τοὺς δήμιους.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ἑξαστέλεχον, Μαρτύρων φάλαγγα, ᾀσμάτων ἄνθεσιν ἀνευφημήσωμεν, ὡς καθαιρέτας τοῦ ἐχθροῦ, καὶ στύλους τῆς ευσεβείας, Θύρσον καὶ Φιλήμονα, καὶ στερρὸν Ἀπολλώνιον, Ἀρριανὸν Καλλίνικον, καὶ τὸν ἔνδοξον Λεύκιον· αὐτοὶ γὰρ οὐρανίων χαρίτων, κόσμῳ πυρσεύουσι τὴν αἴγλην.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τοὺς φωστῆρας ἅπαντες, τῆς Ἐκκλησίας, συνελθόντες σήμερον, ἐν ἐγκωμίοις ἱεροίς, ἀνευφημοῦντες ὑμνήσωμεν, ὡς Ἀθλοφόρους Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

Μεγαλυνάριον.
Δῆμος ἁγιόλεκτος καὶ σεπτός, πρόκειται εἰς αἶνον, Ἀθλοφόρων θεοστεφῶν, ὧν τὰς ἀριστείας, πνευματικῶς τιμῶντες, τὴν τούτων μυηθῶμεν, θείαν ἀνάβασιν.

Τυπικόν της 14ης Δεκεμβρίου 2012

Παρασκευή: Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Θύρσου,  Λευκίου, Καλλινίκου, Φιλήμονος, Ἀπολλωνίου,  Ἀῤῥιανοῦ καί τῶν σύν αὐτοῖς.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας· Παρασκευῆς κη΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν (Τίτ. α΄ 15-16, β΄ 1-10). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· Παρασκευῆς ιγ΄ ἑβδομάδος Λουκᾶ (Μᾶρκ. θ΄ 33-41).

Ο ισχυρισμός των αιρετικών: «Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει όλη την αλήθεια»

Οι διάφοροι αιρετικοί λένε κάτι το οποίο δεν είναι σωστό και δυστυχώς κάποιοι ορθόδοξοι το δέχονται χωρίς προσοχή. Επειδή το έχω δει και επειδή η ομάδα μας λέγεται «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ», επειδή ακριβώς τόσο η Αγία Γραφή όσο και η Πατερική Παράδοση (η Ορθοδοξία μας δηλαδή) γνωρίζουν την έννοια της «αίρεσης» και πλάνης», θα το πω εν ολίγοις.

Ο ισχυρισμός των αιρετικών (που προσωπικά αμφιβάλω ότι τον δέχονται όλοι τους), είναι ο εξής:
 «Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει όλη την αλήθεια και ότι τα ξέρει όλα», λένε.

Ο παραπάνω ισχυρισμός δεν είναι ορθός με βάση την Αγία Γραφή. Καταρχήν, να τονίσουμε ότι, δεν λέμε ότι εμείς προσωπικά έχουμε όλη την αλήθεια και ότι τα ξέρουμε όλα. Όμως, το ότι η Εκκλησία έχει όλη την αλήθεια, αυτό είναι υπόσχεση του Ιησού Χριστού. Επομένως, αν κάποιος το αρνείται, αρνείται τα λόγια της Αγίας Γραφής που λέει ότι δέχεται.

Δύο χωρία θα δώσουμε, από τα πολλά που υπάρχουν, για να γίνει φανερή η πλάνη στους ισχυρισμούς των αιρετικών: 

Ο Ιησούς είναι σαφής: «όταν δε ελθη Εκείνος  το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εν τη αληθεία ΠΑΣΗ» (Ιωάννης, ιστ 13).

Ο απ. Παύλος, ο διδάσκαλος των εθνών, είναι το ίδιο σαφής: «εν οίκω θεού αναστρέφεσθαι, ητις εστιν εκκλησία θεού ζώντος, ΣΤΥΛΟΣ και ΕΔΡΑΙΩΜΑ της αληθείας» (Α’ Τιμοθέου, γ 15).

Με βάση την Γραφή, η αλήθεια είναι ΜΙΑ και την δίνει το Άγιο Πνεύμα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ και όχι κομματάκια της (όπως λέει η Προτεσταντική θεωρία των κλάδων).

Όλη η αλήθεια είναι στην ιστορική Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος. Δεν είναι ότι εμείς τα ξέρουμε όλα, αλλά ότι όλη η αλήθεια είναι κατατεθειμένη στην εκκλησία. Δεν θα γίνουμε εμείς «πατέρες» και «διδάσκαλοι», ούτε σύνοδοι, αλλά παίρνουμε από αυτά που υπάρχουν ήδη στην Εκκλησία.

Στέλιος Μπαφίτης

πηγή

Το αρεστό του Θεού

«Το αρεστό του Θεού σου είναι γνωστό, διότι ο Θεός σου το εφανέρωσε, ώστε να είσαι αναπολόγητος, χαρίζοντάς σου τη σύνεση στα θεία λόγια και τα βιβλία»

«…κάνοντας τα πάντα για την δόξα του Θεού και μη επιθυμώντας καθόλου να αρέσωμε στους ανθρώπους, ή καλύτερα ούτε αρέσωμε, σύμφωνα με τον Παύλο, τον άκρον μύστη του νομοθέτη και νομοδότη μας».
(Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς).



Ο Θεός ρίχνει τα γεμάτα έλεος μάτια Του χωρίς να ενδιαφέρεται ποιος είσαι ή τί έχεις κάνει, αλλά τί θα γίνης και τι θα κάνης, απ' εδώ και πέρα.
Αγνώστου Μοναχού, Γνόφος Αγνωσίας (Αγγλία, 14ος αιώνας)

πηγή

ιατί πιστεύουμε στην Mεταβολή του άρτου και του οίνου σε πραγματικό Σώμα και Αίμα Χριστού

πηγή

ΓΙΑΤΊ ΠΙΣΤΕΎΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑΒΟΛΉ.

Σε αυτό το πρώτο άρθρο θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια σύντομη απάντηση σχετικά με την πίστη μας στην μεταβολή του άρτου και του οίνου σε πραγματικό Σώμα και Αίμα Χριστού,μέσα από την Αγία Γραφή και την Πατερική μαρτυρία. 

Όπως γράφει ο π. Ν. Σκρέττας· «Αυτής της Εκκλησίας είναι ανενδοίαστη διαχρονικά η πίστη ότι τα καθαγιασμένα δώρα, κατά την άκτιστη ενέργεια της Αγίας Τριάδος, είναι αυτό το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, στα οποία μετέχουν οι πιστοί με τη Θεία μετάληψη. Αυτή δε η μετουσία και η ένωση δεν είναι ούτε νοερή, ούτε εγκεφαλική, ούτε φανταστική, ούτε ενοραματική, ούτε μία οποιαδήποτε, δια των δυνατοτήτων του νου, μυστηριώδης θέαση του Χριστού, αλλά οντολογική και υπαρξιακή, σωματοειδής και πνευματική, περιγραπτή και απερίγραπτη, πραγματική πάντως ένωση και σύγκραση με το σχηματόγραπτον Σώμα και Αίμα του Χριστού» («Η Θεία Ευχαριστία και τα προνόμια της Κυριακής», σελ. 68). 

Στο δεύτερο άρθρο που θα ακολουθήσει, 
θα εξηγήσουμε γιατί χρησιμοποιείτε ο όρος «αντίτυπα» στα Πατερικά κείμενα περί των τιμίων δώρων, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με δήθεν σύμβολα, όπως επίσης γιατί λέγεται το Σώμα και το Αίμα του Χριστού «πνευματικό». 

Η πίστη στην μεταβολή των τιμίων δώρων σε αληθινό Σώμα και Αίμα Χριστού στηρίζεται στην ενανθρώπηση του Λόγου. Ο Λόγος του Θεού έγινε πραγματικά άνθρωπος για την σωτηρία μας. Με το σώμα Του έπαθε, με το Σώμα Του πέθανε, και με τον ένδοξο Σώμα της Αναστάσεως (το οποίο και κοινωνούμε) εγέρθηκε εκ νεκρών. Η σωτηρία μας, εν ολίγοις, οφείλεται στην ενανθρώπηση του Λόγου. «Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και ελευθερώση εκείνους, όσοι διά τον φόβον του θανάτου ήσαν διά παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν» (Εβραίους, β 14-15). 

Ο καθηγητής Χρήστος Ανδρούτσος, αναφέρει στην δογματική του· «…η μεν ευχαριστία δια την πραγματικήν παρουσίαν υπελήφθη ως συνέχεια άμα και επέκτασις του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως, αποτελούσα μετά του δόγματος της αγίας Τριάδας και του της ενσαρκώσεως το ύψιστον και αγιώτατον της Χριστιανικής θρησκείας μυστήριον» (Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, σελ. 346). 

Έτσι, ο άγιος Ιγνάτιος, του οποίου η θεολογία «φέρει τη σφραγίδα του μεγάλου έργου, είναι γνήσια κι έγινε φρόνημα, ήθος και Παράδοση της Εκκλησίας’’ (Α’ τόμος Πατρολογίας Παπαδόπουλου, σελ. 174),αντιμετωπίζοντας τους Γνωστικούς Δοκήτες οι οποίοι δεν δέχονταν ότι ο Ιησούς έλαβε πραγματικά σώμα,γράφει· «Καταμάθατε τους ετεροδοξούντας εις την χάρην Ιησού Χριστού την εις ημάς ελθούσα, πως ενάντιοι εισί τη γνώμη του Θεού. Περί αγάπης ου μέλει αυτοίς, ου περί χήρας, ου περί ορφανού, ου περί θλιβομένου, ου περί δεδεμένου ή λελυμένου, ου περί πεινώντος ή διψώντος. Ευχαριστίας και προσευχής απέχονται δια το μη ομολογείν, την ευχαριστίαν σάρκα είναι του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, την υπέρ ημών παθούσα, ην τη χρηστότητι ο Πατήρ ήγειρε…»(Αποστολικοί Πατέρες άπαντα τα έργα, τόμος 4ος, προς Σμυρναίους, VI- VII).

Οι ετεροδοξούντες Δοκήτες, δεν πίστευαν ότι η Ευχαριστία είναι η αναστημένη Σάρκα του Κυρίου διότι δεν πίστευαν στην ενανθρώπησή Του. Ο καθηγητής πατρολογίας Στ. Παπαδόπουλος αναφέρει σχετικά· «…στη θεολογία του ευχαριστιακού ρεαλισμού φθάνει ο Ιγνάτιος, αντιμετωπίζοντας τις δοκητικές αντιλήψεις, που είχαν εισχωρήσει σε κύκλους εκκλησιαστικούς και που σύμφωνα με τις οποίες ο Χριστός έπαθε φαινομενικά μόνο. Η πραγματικότης του πάθους και της αναστάσεως του Κυρίου είναι απαραίτητη προϋπόθεση της πραγματικής παρουσίας αυτού στην Ευχαριστία». (Α' τόμος πατρολογίας Στ. Παπαδόπουλου, σελ. 175).

Τα ίδια αναφέρει στην Δογματική του και ο Ανδρούτσος· «Προς τους Δοκήτας αρνουμένους μετά της σωματικής φύσεως του Κυρίου και την Ευχαριστίαν οι Πατέρες παρατηρούσιν ότι η Ευχαριστία είναι η σάρξ η εκ Μαρίας συλληφθείσα…» (Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, σελ. 350)

Ο άγιος Ειρηναίος της Λυών, στηρίζει επίσης την μεταβολή στην ενανθρώπηση του Λόγου, χάρη στην οποία υπάρχει Ανάσταση σωματική. Ο μεγάλος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας, ο οποίος αποτελεί έναν από τους «γνησιώτερους και σημαντικώτερους θεολογικούς σταθμούς στην πορεία της Παραδόσεως των δύο πρώτων μεταποστολικών αιώνων», κατά τον Στ. Παπαδόπουλο 
(Ά τόμος πατρολογίας, σελ. 294), γράφει: «…και προσλαμβανόμενα τον λόγον του Θεού, ευχαριστία γίνεται, όπερ εστί το σώμα και αίμα του Χριστού• ούτω και τα ημέτερα σώματα εξ αυτής τρεφόμενα, και τεθέμενα εις την γην, και διαλυθέντα εν αυτή, αναστήσεται εν τω ιδίω καιρώ, του Λόγου του Θεού την έγερσιν αυτοίς χαριζομένου εις δόξαν Θεού και Πατρός» (ΒΕΠΕΣ 5, σελ.161).
Όπως σχολιάζει ο Παπαδόπουλος για την θεολογία του αγίου Ειρηναίου, «Ο ρεαλισμός του Ειρηναίου εκτείνεται σε όλα τα θέματα που αφορούν την σωτηρία, ακριβώς διότι βασίζεται στο πρόσωπο του Χριστού. Έτσι πχ, η Θεία Ευχαριστία συνιστά γεγονός απόλυτα ρεαλιστικό, γι’ αυτό και καθιστά δυνατή την ανάσταση των νεκρών. Διότι δηλαδή γίνεται πραγματική μεταβολή του άρτου και του οίνου σε σώμα και αίμα Χριστού κατά την Ευχαριστία και διότι ο άνθρωπος κοινωνεί και μετέχει του πραγματικού Χριστού, είναι αληθινή η ανάσταση των νεκρών»
(Α’ τόμος πατρολογίας Στ. Παπαδόπουλου, σελ. 298- 299).

Αλλά και ο άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυρας ομολογεί ότι η Θεία Ευχαριστία είναι πραγματικά το Σώμα και το Αίμα του Χριστού,στηριζόμενος και αυτός στην ενανθρώπηση. «Ον τρόπον δια λόγου Θεού σαρκοποιηθείς Ιησούς Χριστός, ο σωτήρ ημών και σάρκα και αίμα υπέρ σωτηρίας ημών έσχεν, ούτως και την δι’ ευχής λόγου του παρ’ αυτού ευχαριστηθείσαν τροφήν, εξ ης αίμα και σάρκες κατά μεταβολήν τρέφονται ημών, εκείνου του σαρκοποιηθέντος Ιησού και σάρκα και αίμα εδιδάχθημεν είναι[Α' Απολογία, 66]».

Κατά τον ιερό Χρυσόστομο, τον μεγαλύτερο ερμηνευτή της αρχαίας Εκκλησίας, ο Χριστός μας τρέφει με το ίδιο Του το Σώμα για να μας πείσει ότι έλαβε την δική μας σάρκα. 
«Ενί εκάστω των πιστών αναμίγνυσιν εαυτόν δια των μυστηρίων, και ους εγέννησεν, εκτρέφει δι’ εαυτού, και ουκ άλλω εκδίδωσι, και τούτω σε πείθων, ότι σάρκα έλαβε την σην». Και συνεχίζει· «Ουκ εστί ανθρωπίνης δυνάμεως έργα τα προκείμενα. Ο τότε ταύτα ποιήσας εν εκείνω τω δείπνω, ούτος και νυν αυτά εργάζεται, Ημείς υπηρετών τάξιν επέχομεν, ο δε αγιάζων αυτά και μετασκευάζων, αυτός». Δηλαδή, «Δεν είναι έργα ανθρωπίνης δυνάμεως όσα προτίθενται. Εκείνος ο οποίος έκαμε αυτά τότε εις εκείνο το Δείπνον, αυτός τελεί και τώρα τα μυστήρια αυτά. Εμείς επέχομεν θέσιν υπηρετών, ενώ εκείνος που τα αγιάζει και τα μεταβάλλει είναι Αυτός» (Ομιλία πβ στο κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 12).

Το χωρίο του ευαγγελιστή Ιωάννη  «η γαρ σάρξ μου αληθής εστί βρώσις και το αίμα μου αληθής εστί πόσις», ερμηνεύεται από τον Χρυσόστομο ως εξής: 
«πιστώσασθαι αυτούς περί των ειρημένων, ώστε μη νομίζειν αίνιγμα είναι το ειρημένον και παραβολήν, αλλ’ ειδέναι ότι πάντως δει φαγείν το σώμα».
Μετάφραση: «θέλει να τους κάμει να πιστεύσουν εις τα λόγια του, ώστε να μη νομίζουν ότι αυτά είναι αίνιγμα και παραβολή, αλλ’ ότι πρέπει να ξεύρουν, ότι θα φάγουν το σώμα του οπωσδήποτε»(Έργα Χρυσοστόμου, ΕΠΕ 13 Α, Ομιλία ΜΖ).

Αλλά και κατά τον μεγάλο νηπτικό μας Πατέρα, άγιο Γρηγόριο Νύσσης, πιστεύουμε ότι ο άρτος μεταποιείτε σε Σώμα Χριστού επειδή ενανθρώπησε ο Λόγος. «Καλώς ουν και νυν τον τω λόγω θεού αγιαζόμενον άρτον εις σώμα του Θεού Λόγου μεταποιείσθαι πιστεύομεν. Και γαρ εκείνο το σώμα άρτος τη δυνάμει ην, ηγιάσθη δε τη επισκηνώσει του λόγου σκηνώσαντος εν τη σαρκί. Ουκούν όθεν ο εν εκείνω τω σώματι μεταποιηθείς άρτος εις θεία μετάστη δύναμιν, δια του αυτού και νυν το ίσον γίνεται»(37ο κατηχητικός λόγος).

Η φράση του Κυρίου Ιησού Χριστού, όταν παρέδιδε το Μυστήριο στους αποστόλους, «λαβετε φαγετε τουτο εστιν το σωμα μου» και « τούτο γαρ εστιν το αίμα μου» (Ματθαίος, κη 26-28), κατανοείται από την αρχαία Εκκλησία ακριβώς όπως ειπώθηκε από τον Κύριο. «Αυτό είναι το Σώμα μου, αυτό είναι το Αίμα μου». Δεν είπε ότι είναι σύμβολα, ούτε είπε ότι είναι ‘’δια της πίστεως’’, αλλά είναι πραγματικά το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Όταν λέμε ότι κάτι είναι, σημαίνει ότι είναι πραγματικά. 

Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, «μια από τας μεγάλας μορφάς της αρχαίας Εκκλησίας, των οποίων η επίδρασις εις τον εκκλησιαστικόν βίον και την χριστιανικήν διδασκαλίαν υπήρξε αποφασιστική», κατά τον καθηγητή πατρολογίας Π. Χρήστου (Δ’ τόμος πατρολογίας, σελ. 339), γράφει: «Δεικτικώς είπε, τούτο μου εστί το σώμα και τούτο μου εστί το αίμα, ίνα μη νομίσεις τύπον είναι τα φαινόμενα, αλλά δια τινός αρρήτου του πάντα ισχύοντος Θεού μεταποιείσθαι εις σώμα και αίμα Χριστού κατά το αληθές τα παρενηνεγμένα» (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας-Υπόμνημα Εις το Κατά Ματθαίον, Π Τρεμπέλα, σελ. 461- 462).

Ο ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει: «Επεί ουν ο λόγος φησί, «τούτο εστί το σώμα μου», και πειθώμεθα και πιστεύωμεν, και νοητοίς αυτό βλέπωμεν οφθαλμοίς. Ουδέν γαρ αισθητόν παρέδωκεν ημίν ο Χριστός· αλλ’ εν αισθητοίς μεν πράγμασι, πάντα δε νοητά». Δηλαδή, «Όταν λοιπόν λέγει «τούτο εστιν το σωμά μου’’ (Ματθαίος, κστ 26), ας πειθώμεθα και ας πιστεύωμεν και ας το βλέπομεν με τους νοητούς οφθαλμούς μας. Διότι τίποτε το αισθητόν δεν μας παρέδωκεν ο Χριστός, αλλά με αισθητά μεν πράγματα, όλα όμως νοητά». Και στην συνέχεια αναφέρει: «Πόσοι νυν λέγουσι, εβουλόμην αυτού την μορφήν ιδείν, τον τύπον, τα ιμάτια, τα υποδήματα. Ιδού αυτόν οράς, αυτού άπτη, αυτόν εσθίεις. Και συ μεν ιμάτια επιθυμείς ιδείν, αυτός δε εαυτόν σοι δίδωσιν, ουκ ιδείν μόνον, αλλά και άψασθαι, και φαγείν, και λαβείν ένδον», που σημαίνει: «Πόσοι τώρα λέγουν· «ήθελα να ιδώ την μορφήν Του, τα χαρακτηριστικά Του, τα ενδύματα, τα υποδήματα! Να, τον βλέπεις, τον εγγίζεις, τον τρώγεις. Και συ μεν επιθυμείς να ιδείς ενδύματα, ενώ αυτός σου δίδει τον εαυτό Του, όχι μόνον να τον ιδής, αλλά και να τον πιάσεις και να τον φάγης και να τον πάρης μέσα σου». (Χρυσόστομος, ΠΒ ομιλία εις τον Ματθαίον, ΕΠΕ 12).

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, που κατά τον καθηγητή Π. Χρήστου είναι «ο πλέον διακεκριμένος επίσκοπος Ιεροσολύμων κατ’ αυτήν την περίοδον, τα δε συγγράμματα του τον τοποθετούν εις την πρώτην σειράν των οικουμενικών διδασκάλων» (Δ’ τόμος της πατρολογίας, σελ. 480), σχολιάζει το χωρίο ως εξής: «Αυτού αποφηναμένου και ειπόντος περί του άρτου· Τούτο μου εστί το σώμα, τις τολμήσει αμφιβάλλειν λοιπόν; Και αυτού βεβαιωσαμένου και ειρηκότος· Τούτο μου εστί το αίμα, τις ενδοιάσει ποτέ λέγων μη είναι αυτού το αίμα;» (Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, Δ’ Μυσταγωγική Κατήχηση, PG 33, 1097).

Τέλος, ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας και ο Ζηγαβηνός, αναφέρουν: «Ου γαρ είπε, τούτο εστίν αντίτυπον, αλλά τούτο εστί το σώμα μου• αρρήτω γαρ ενεργεία μεταποιείται, καν φαίνηται ημιν άρτος. Επεί γαρ ασθενείς έσμεν και ουκ αν εδεξάμεθα κρέας εσθίειν ωμόν και ανθρώπου σάρκα, δια τούτο άρτος μεν ημίν φαίνεται, σάρξ δε τω όντι εστί» (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας-Υπόμνημα Εις το Κατά Ματθαίον, Π Τρεμπέλα, σελ. 461- 462).

«Ταύτα εισίν αυτό το σώμα και αυτό το αίμα. Ώσπερ γαρ υπερφυώς εθέωσε την προσληφθείσα σάρκα• ούτως απορρήτως μεταποιεί και ταύτα εις αυτό το ζωοποιών αυτού σώμα και εις το τίμιον αυτού αίμα»(Ζηγαβηνός-Υπόμνημα Εις το Κατά Ματθαίον, Π.Τρεμπέλα, σελ. 461- 462).

Εργασία: Στέλιου Μπαφίτη
Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

Καλάβρυτα 1943 - Τιμούμε τους νεκρούς μας

«ΤΗ 13η ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1943 ΗΜΕΡΑ ΔΕΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΩΡΑ 12η ΤΩΔΕ ΤΩ ΤΟΠΩ ΑΠΑΣ ΑΡΡΗΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΕΠΕΣΕ ΠΟΛΥΒΟΛΟΙΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΑΤΑΚΤΗΤΟΥ ΕΘΝΙΚΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΝ ΕΚΔΙΚΟΥΜΕΝΟΥ».

Αυτό γράφει η Λακωνική επιγραφή του μνημείου που θυμίζει την εν ψυχρώ δολοφονία- εκτέλεση εκατοντάδων Ελλήνων ενήλικων και ανήλικων εξηγώντας και την αιτία . Βλέπετε οι Γερμανοί κατακτητές, δολοφόνοι κατά εικόνα και ομοίωση των κομμουνιστών "ανταρτών" του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ δεν είχαν τέτοιους ενδοιασμούς .Αν θυμηθούμε λίγο το χρονικό της μεγάλης σφαγής και ανατρέξουμε στην ιστορία, θα θυμηθούμε την θρασύδειλη ΕΛΑΣίτικη τακτική των ψευτοανταρτών που χτυπούσαν Γερμανικές περιπόλους και αφήναν στο έρμαιο των Γερμανών τον άμαχο πληθυσμό να τους εκτελούν προς εφαρμογή της διαταγής 1 προς 50. Τακτική που αποσκοπούσε στην
ενδυνάμωση των αντάρτικων μονάδων με πολίτες που φοβόντουσαν γερμανικά αντίποινα προετοιμάζοντας την βίαιη αρπαγή της εξουσίας με την λήξη του πολέμου.Οι κομμουνιστές συμμορίτες υπήρξαν οι ηθικοί αυτουργοί αυτού του εγκλήματος .

                                               

                                                               Το Ιστορικό 

Στις 8 Σεπτεμβρίου 1943 έφθασε στα Καλάβρυτα η είδηση της συνθηκολογήσεως της Ιταλίας. Οι Ιταλοί εσάστισαν. Άλλοι έφυγαν στο βουνό και άλλοι έμειναν περιμένοντας κάποια λύση. Την άλλη ημέρα επλάκωσαν στα Καλάβρυτα οι Γερμανοί. Αφόπλισαν τον ιταλικό στρατό και επιδόθηκαν στην λεηλασία. Μια ομάδα Γερμανών έκαψε τα Σουδενά. Εκεί έπιασαν τον Ντίνο Πουλόπουλο, παλληκάρι 18 χρόνων, επειδή είχε ένα δίκανο. Στις 16 Σεπτεμβρίου τον πήγαν δεμένο στα Καλάβρυτα, όπου τον εκρέμασαν. Το μεσημέρι της επομένης ο γερμανικός στρατός απεχώρησε. (και εκεί θα είχαν τελειώσει όλα, όμως δεν έγινε έτσι).
  Το ίδιο βράδυ μπήκαν στα Καλάβρυτα οι αντάρτες.(όταν έφυγαν όλοι πλάκωσαν οι μάγκες)

        Σχεδόν ένα μήνα αργότερα φάνηκε ένας λόχος Γερμανών, που εβάδιζε προς τα Καλάβρυτα. Στις 18 Νοεμβρίου, λίγο πριν νυχτώση, κοντά στην Κερπινή, άρχισαν οι αψιμαχίες ανταρτών και Γερμανών. Το άλλο πρωί η μάχη φούντωσε. Και μέχρι το βράδυ ο γερμανικός λόχος κατατροπώθηκε. Πολλοί Γερμανοί σκοτώθηκαν, ενώ 62 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ελάχιστοι κατάφεραν να γλυτώσουν με την φυγή. Μετά από δύο ημέρες, ισχυρές δυνάμεις Γερμανών ξεκίνησαν από το Αίγιο, με σκοπό να απελευθερώσουν τους αιχμαλώτους. Οι αντάρτες κρύφτηκαν στο βουνό. Φεύγοντας, όμως από τα Καλάβρυτα σκότωσαν τους τραυματίες – αιχμαλώτους με φρικτά βασανιστήρια, τους κατακρεουργησαν για να τους βρουν οι Γερμανοί σε άθλια κατάσταση ευρέθησαν ακρωτηριασμένοι (άνευ γεννητικών οργάνων) κατά την γνωστή συνήθεια των "ηρωικών" μαχητών του ΕΛΑΣ) 

Η διαταγή εκτελέσεως των αιχμάλωτων προς την ΙΙΙ μεραρχία του ΕΛΑΣ ανευρέθει και φέρει την υπογραφή του Δημητριου Μίχου, αρχηγού των τοπικών δυνάμεων του ΕΛΑΣ, που ήταν γνωστός ως "Σταυραετός". Εν τω μεταξύ, οι Γερμανοί πήγαν στην Κερπινή είδαν το πεδίο της μάχης και ξαναγύρισαν στο Αίγιο. Οι Καλαβρυτινοί, προς στιγμήν ξανάσαναν.

                                                 

                                                           ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ

           Ωστόσο, οι Γερμανοί δεν ξέχασαν την ήττα τους στην Κερπινή. Ζητούσαν εκδίκηση. Προετοίμαζαν κρυφή εκστρατεία.

           Στις αρχές Δεκεμβρίου τρεις μηχανοκίνητες γερμανικές φάλαγγες ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο και την Τρίπολη, με τελικό προορισμό τα Καλάβρυτα. Η φάλαγγα του Αιγίου έκαψε στο πέρασμά της τους Ρωγούς, την Κερπινή και την Ζαχλωρού, όπου αντιστοίχως σκότωσε 57, 45 και 12 κατοίκους των χωριών αυτών.

          Γρήγορα το θλιβερά μαντάτα έφτασαν στα Καλάβρυτα. Οι Καλαβρυτινοί δίβουλοι, εδίσταζαν. Ο επερχόμενος θανάσιμος κίνδυνος τους μούδιασε.Όταν αρχισε η προέλαση  των Γερμανων προς τα Καλαβρυτα, που ησαν το κεντρο της περιοχής, οι δυναμεις του ΕΛΑΣ παρότι ευρισκοντο στην περιοχή δεν ενεπλακησαν σε μαχη με αυτους, ωστε να τους αναγκασουν να παραιτηθούν η τουλαχιστον να τους καθυστερήσουν και να δωσουν ετσι τον καιρο στο πληθυσμο να εκτιμησει καλλιτερα την καταστασι και να απομακρυνθουν απο τις εστιες τους.  Τελικά σχηματίσθηκε στα Καλάβρυτα μια “επιτροπή υποδοχής” των Γερμανών. Την απετέλεσαν ο αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ο Πρόεδρος της Κοινότητος Χρ. Παπανδρέου, ο γυμνασιάρχης Α. Οικονόμου, ο καθηγητής Ι. Δημόπουλος, ο επιθεωρητής Θ. Παπαβασιλείου και ο Διευθυντής του τοπικού υποκαταστήματος της Εθνικής Τραπέζης Δ. Σαμψαρέλος.

          Στις 9 Δεκεμβρίου μπήκαν οι Γερμανοί στα Καλάβρυτα. Τους προσεφώνησε γερμανιστί ο Θ. Παπαβασιλείου. Ασυγκίνητοι οι Γερμανοί απάντησαν με εκτελέσεις και εμπρησμούς. Με την πρόφαση ότι οι κάτοικοι των Καλαβρύτων Βλαχάβας και Μπράτσικας κυκλοφορούσαν στον δρόμο σε απαγορευμένη ώρα, τους έδειραν και μετά τους τουφέκισαν στην θέση Πριόλιθο. Παραλλήλως έκαψαν το ξενοδοχείον “Χελμός” και αρκετά σπίτια. Οι Καλαβρυτινοί παγωμένοι παρακολουθούσαν τα συμβαίνοντα. Ήταν αργά πια για να ξεφύγουν.

          Την άλλην ημέρα οι Γερμανοί πήγαν στα χωριά Βυσωκά, Μάζι, Σουδενά και Σούβαρδο. Έψαχναν για τους δικούς τους, που ήταν αιχμάλωτοι στα χέρια των ανταρτών. Τους βρήκαν, σκοτωμένους, σ’ ένα βάραθρο κοντά στο Μάζι. Ήταν οι αιχμάλωτοι της ενέδρας της Κερπινής και διαφόρων άλλων μαχών. Όλοι μαζί περίπου 120.(τους βρήκαν σε άθλια κατάσταση όπως είπα πιο πάνω, κατακρεουργημένους με τα γεννητικά οργανα στο στόμα τους). Οι Γερμανοί έμασαν τα λείψανα και τα εκήδευσαν στην Τρίπολη. Ευθύς μετά γύρισαν λυσασμένοι στα Καλάβρυτα. Στις 11 Δεκεμβρίου ξέθαψαν τρεις Γερμανούς αιχμαλώτους και έκαναν νεκροψία στα πτώματα. Άρχισαν οι ανακρίσεις. Τότε οι Γερμανοί έμαθαν τα πάντα: που είναι οι αντάρτες, πως σκοτώθηκαν οι Γερμανοί τραυματίες και αιχμάλωτοι, πότε πέρασαν από την περιοχή Άγγλοι και Αμερικανοί αξιωματικοί κλπ. Στο τέλος λήστεψαν τα μαγαζιά και τα σπίτια. Η μοίρα των Καλαβρύτων είχε αποφασισθή. Αλλά οι Καλαβρυτινοί δεν ήξεραν τίποτε. Έτρεφαν ελπίδες πως τάχα θα σωθούν.

                                                        

                                                              Η ΣΦΑΓΗ

          Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 1943. Ημέρα ψυχρή και ομιχλώδης. Ο ήλιος μισοφαινόταν σημαδιακός: Κόκκινος και με “αλώνι”.

         Οι Γερμανοί σηκώθηκαν τα χαράματα. Μάζεψαν τους Καλαβρυτινούς στην πλατεία. Τους χώρισαν όπως χωρίζουν τα πρόβατα από τα κατσίκια. Έκλεισαν τις γυναίκες και τα παιδιά στις αίθουσες του σχολείου. Οδήγησαν τους άνδρες (από 14 χρονών και άνω) προς τον δρόμον του νεκροταφείου. Ήταν πρωί ακόμη – ώρα 9. Σε λίγο η πομπή έφτασε στο ύψωμα Κάστρο, στο χωράφι του Καπή Εκεί οι Γερμανοί τους εκτέλεσαν με συνεχείς ριπές πολυβόλων, σκοτώνοντας περίπου 500 (κατά τις νεότερες εκτιμήσεις) άτομα. Οι γυναίκες και τα παιδιά κατάφεραν να αποδράσουν από το σχολείο ενώ το χωριό φλεγόταν. Την επόμενη ημέρα τα ναζιστικά στρατεύματα πυρπόλησαν το μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, που συνδέεται στενά με την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Σήμερα στην θέση του εγκλήματος διατηρείται μνημείο, ως ανάμνησης των πεσόντων και του φρικτού γεγονότος, και κάθε χρόνο γίνεται αναμνηστική εκδήλωση.

  

    

πηγή / Αντιγραφή