Αλλοίωσε ο απ Παύλος την διδαχή του Χριστού; (Μέρος Ά)

«Σκεύος εκλογής του Σωτήρος γέγονας, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν διωγμοίς, κηρύγματι εφώτισας τα έθνη, και Αθήναιοις έδειξας τον άγνωστον Θεόν, Παύλε Απόστολε, των εθνών διδάσκαλε, Κορίνθου πολιούχε, περίσωζε τους σε τιμώντας εκ πάσης περιστάσεως» (Απολυτίκιο Αποστόλου Παύλου). 

Θα εξετάσουμε με βάση τις πηγές, αν ο απ Παύλος αλλοίωσε την διδασκαλία του Ιησού Χριστού.Βέβαια, για όσους διαβάζουμε την Αγία Γραφή, είναι σχεδόν αυτονόητο ότι ο απ Παύλος όχι απλώς δεν αλλοίωσε τίποτα, όχι μόνο κήρυξε την αλήθεια του Χριστού, αλλά υπήρξε πράγματι το «στόμα του Χριστού», φέροντας στο φως της Αλήθειας αναρίθμητες ψυχές στην εποχή του, κακοπαθώντας υπέρ του ονόματος του Κυρίου. Το θέμα θα αναπτυχθεί σε δύο περιληπτικά άρθρα. Στο πρώτο, θα εξετάσουμε εσωτερικές μαρτυρίες από την ίδια την Καινή Διαθήκη, θα παραθέσουμε τι λένε ορισμένοι γνωστοί θεολόγοι για την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου, και θα δούμε επίσης τι αναφέρουν οι άγιοι Πατέρες για την διδασκαλία του αποστόλου. Στο δεύτερο μέρος, θα αναιρέσουμε τους ισχυρισμούς αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι προκειμένου να υποστηρίξουν τις πλανημένες αντιλήψεις τους και να συγχύσουν τους συνανθρώπους μας, διαστρεβλώνουν το νόημα των λόγων του αποστόλου, κάτι που συνέβαινε ήδη από τον πρώτο αποστολικό αιώνα (Ρωμαίους, 3:8).

Τι αναφέρεται στην Καινή Διαθήκη για την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου;

Η ίδια η Καινή Διαθήκη είναι ικανή από μόνη της να διαψεύσει εκείνους που ισχυρίζονται ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε εκείνα που δίδαξε ο Χριστός και σε εκείνα που δίδαξε ο απόστολος του Χριστού. Ο απ. Παύλος (αναφέρεται ως «Σαύλος» πριν την μεταστροφή του), κλήθηκε από τον ίδιο τον Χριστό κατόπιν οράματος που είδε καθοδόν προς την Δαμασκό, όπου πήγαινε εκεί για να καταδιώξει τους Χριστιανούς. Ο Χριστός λοιπόν έδωσε μαρτυρία περί του Παύλου στον Ανανία ότι είναι σκεύος εκλογής Του: «[…] σκεύος εκλογής μοι εστίν ούτος του βαστάσαι το όνομα μου ενώπιον εθνών […]» (Πράξεις, 9:15). Αλλά, και η Εκκλησία δια των στύλων της, τον επίσκοπο Ιεροσολύμων Ιάκωβο, τον απόστολο Πέτρο, και τον απόστολο Ιωάννη, έδωσε την συγκατάθεσή της αναφορικά με την γνησιότητα της διδασκαλία του. «[…] και γνόντες την χάριν την δοθείσαν μοι Ιάκωβος και Κηφάς και Ιωάννης οι δοκούντες στύλοι είναι, δεξιάς έδωκαν εμοί και Βαρνάβα κοινωνίας […]» (Προς Γαλάτας, 2:9). Ο απ. Πέτρος, μας δίνει και αυτός την μαρτυρία του σχετικά με την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου. «[…] και την του Κυρίου ημών μακροθυμίαν σωτηρίαν ηγείσθε καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος κατά την δοθείσαν αυτώ σοφίαν έγραψεν υμίν ως και εν πάσαις ταίς επιστολαίς λαλών εν αυταίς περί τούτων εν αις εστίν δυσνόητα τινά α οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλούσιν ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν» (Β Πέτρου, 3: 15-16). Ώστε ο απόστολος Πέτρος αναγνωρίζει σοφία στην διδασκαλία του αποστόλου Παύλου, η οποία σκιαγραφείται στις σωζόμενες επιστολές του. Μάλιστα αναφέρει, ότι ήδη από τότε κάποιοι διέστρεφαν κάποια δυσνόητα σημεία των επιστολών του προς την απώλειά τους. Έτσι και σήμερα. Κάποιοι, επειδή δεν κατανοούν όσα λέει ο απόστολος, αντί να ρωτήσουν την Εκκλησία, βγάζουν δικά τους αυθαίρετα συμπεράσματα, ισχυριζόμενοι δήθεν ότι ο απόστολος είπε άλλα από αυτά που δίδαξε ο Χριστός που τον εξέλεξε από την κοιλιά της μητέρας του! Μάλιστα, όταν οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι στα Ιεροσόλυμα συσκέφτηκαν στην Αποστολική Σύνοδο περί του σοβαρού θέματος που προέκυψε εξ αιτίας των Ιουδαιζόντων Χριστιανών, έλαβε μέρος και ο απόστολος Παύλος. Όταν του δόθηκε ο λόγος, όλοι σιώπησαν και άκουγαν πόσο θαυμαστά εργάστηκε ο Θεός δια του αποστόλου, εφόσον την διδασκαλία του την επισφράγιζε ο Κύριος «δια των επακολουθούντων σημείων» (Μάρκος, 16: 20). Καταγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των Πράξεων των αγίων Αποστόλων, «[…] εσίγησεν δε παν το πλήθος και ήκουον Βαρνάβα και Παύλου εξηγουμένων όσα εποίησεν ο Θεός σημεία και τέρατα εν τοις έθνεσιν δι αυτών» (Πράξεις, 15:12).

Πολλά θα μπορούσαν ακόμα να παρατεθούν, αλλά αρκούμαστε σε αυτά. Εάν είχαν δίκιο οι συκοφάντες του αποστόλου Παύλου, άραγε όλοι οι παραπάνω δεν είχαν καταλάβει τίποτα, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του Κυρίου; Αλλά όπως θα δούμε και παρακάτω, και οι μετέπειτα Πατέρες, εξαίρουν την διδασκαλία του αποστόλου.

 Γνωστοί σύγχρονοι θεολόγοι και Πατέρες για την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου.

Αρχ. Βασίλειος Στεφανίδης: «Η εν τω εθνικώ κόσμω διάδοσις του Χριστιανισμού είναι έργον του Αποστόλου Παύλου». (Εκκλ. Ιστορία, σελ. 33)

«Δια του αποστόλου Παύλου ο χριστιανισμός διεδόθη εις τα σπουδαιότερα κέντρα του εθνικού κόσμου […]» (Εκκλ. Ιστορία, σελ. 36).

Πως είναι δυνατόν να γίνεται κάποιος μέσο διάδοσης του Χριστιανισμού, και παράλληλα να διαφωνεί (δήθεν) με την διδασκαλία του ιδρυτή του Χριστιανισμού, τον Ιησού Χριστό;

Π. Τρεμπέλας: «[…] όλαι αύται αι ιδιότητες και δυνάμεις συνέτρεξαν εις το να αναδείξωσι τον απόστολον των εθνών τον αρχιτέκτονα της οικουμενικής Εκκλησίας και της Χριστιανικής θεολογίας» (Υπόμνημα εις τας Επιστολάς, Ά τόμος, σελ. 21).

Βλάσιος Φειδάς: «Ο μαρτυρικός θάνατος του αποστόλου Παύλου υπήρξε η κορωνίδα και η επίστεψη των αγώνων του υπέρ του Ευαγγελίου του Χριστού, το οποίο με το κήρυγμα του αποστόλου των εθνών αντήχησε στα αξιολογότερα πολιτικά και πνευματικά κέντρα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας» (Εκκλ. Ιστορία, Ά τόμος, σελ. 47).

π. Ιερόθεος Βλάχος: «[…] ο Παύλος είναι εκείνος που στηρίζει τις Εκκλησίες του Θεού […]» (Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία, σελ. 17).

Απειροελάχιστες οι παραπάνω μαρτυρίες σε σχέση με όσες υπάρχουν, μιας και ο απόστολος Παύλος έγραψε 14 από τα 27 βιβλία που αποτελούν την «Καινή Διαθήκη».

Οι άγιοι Πατέρες για την διδασκαλία του αποστόλου Παύλου.

Ενδεικτικά, αναφέρουμε,

Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων:

 «…με την ευσεβή διδασκαλία, ο Παύλος ονομάζονταν πατέρας των Κορινθίων…» (7^η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Α’ Τόμος, σελ. 201).

«…θαύμασα πραγματικά την οικονομία του Αγίου Πνεύματος. Πως δηλαδή οικονόμησε και οι μεν άλλοι απόστολοι έγραψαν λίγες επιστολές, ο δε Παύλος, που ήταν προηγουμένως διώκτης, του δόθηκε το χάρισμα να γράψει δεκατέσσερις επιστολές» (10^η Κατήχηση, Γ. Μαυρομάτης, Α’ Τόμος, σελ. 246).

Αν έρχονταν σε αντίθεση με την διδασκαλία του Χριστού, δεν θα ήταν ούτε «ευσεβής η διδασκαλία», ούτε «θα είχε χάρισμα να γράψει 14 επιστολές», δηλαδή το χάρισμα της διδασκαλίας.

Άγιος Πολύκαρπος Σμύρνης:

«Διότι ούτε εγώ, ούτε άλλος όμοιος με μένα μπορεί να συναγωνισθεί τη σοφία του μακαρίου και ένδοξου Παύλου, ο οποίος όταν ήρθε σε σας δίδαξε αυτοπροσώπως στους τότε ανθρώπους με ακρίβεια και βεβαιότητα τον λόγο της αλήθειας…»

(Προς Φιλιππησίους, III 2, Αποστολικοί Πατέρες Άπαντα τα έργα, 4^ος τόμος, Π. Παπαευαγγέλου, σελ. 343).

Εδώ αναγνωρίζεται «σοφία» και «ακρίβεια στο λόγο της αληθείας», στην διδασκαλία του αποστόλου.

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος:

Σε ένα σημείο του λόγου του ‘’Εις τα άγια Φώτα’’, αναφέρεται στον Νοβάτο και στην αίρεσή του που αμφισβητούσαν τον απ Παύλο:

«Αυτό όμως το ετόλμησεν ο Παύλος , του οποίου συ γίνεσαι διδάσκαλος, ωσάν να είχες αναβή μέχρι τον τέταρτον ουρανόν και εις άλλον παράδεισον, ωσάν να είχες ακούσει πιο απόρρητα πράγματα, και να είχες οδηγήσει εις το Ευαγγέλιον μεγαλύτερον αριθμόν ανθρώπων» (Έργα Αγίου Γρηγορίου, ΕΠΕ 5, σελ. 109).

Μήπως και οι συκοφάντες του θεωρούν τους εαυτούς τους «πνευματικότερους» του αποστόλου Παύλου και με «μεγαλύτερο έργο» από αυτόν; Ας το δείξουν λοιπόν!

Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης:

«Ο μέγας όμως απόστολος Παύλος, ο ερμηνευτής των ουράνιων αληθειών, διασαφηνίζει ανεπιφύλακτα την αλήθεια…» (Έργα Αγίου Ισιδώρου, ΕΠΕ 1, σελ. 33).

Πιστεύουμε ότι αυτά διαφωτίζουν αρκετά τα σχετικά με την διδασκαλία του αποστόλου και διδασκάλου των εθνών. Στο δεύτερο μέρος, του Θεού θέλοντος, θα προχωρήσουμε στην αναίρεση των «επιχειρημάτων» αυτών των ανθρώπων, και θα δείξουμε ότι ακριβώς το ίδιο συνέβαινε και στην εποχή του και ότι οι κατήγοροι είχαν (και έχουν) τάσεις προς τον Ιουδαϊσμό.

πηγή

Το βάπτισμα είναι Μέγα Μυστήριο

Σχόλια κατανόησης
Ο Μ. Βασίλειος στο απόσπασμα του, μας εξηγεί για το άγιο Βάπτισμα στο νερό.

 Το αναφέρει ως «μέγα Μυστήριο», διότι δεν είναι μία απλή κατάδυση στο νερό,

 αλλά συμμετέχει παράλληλα το άγιο Πνεύμα ανασταίνοντας την ψυχή του 

βαπτιζόμενου σε μία νέα ζωή. Η ανάλυση που έχει προηγηθεί του 

αποσπάσματος από τον Μ. Βασίλειο, θυμίζει έντονα την ανάλυση 

του απ. Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή που αναφέρει· 

«Συνετάφημεν λοιπόν μετ' αυτού διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, 

ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω 

και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν. Διότι εάν εγείναμεν σύμφυτοι με 

αυτόν κατά την ομοιότητα του θανάτου αυτού, θέλομεν είσθαι και κατά την 

ομοιότητα της αναστάσεως, τούτο γινώσκοντες, ότι ο παλαιός ημών 

άνθρωπος συνεσταυρώθη, διά να καταργηθή το σώμα της αμαρτίας, 

ώστε να μη ήμεθα πλέον δούλοι της αμαρτίας· διότι ο αποθανών ηλευθερώθη 

από της αμαρτίας. Εάν δε απεθάνομεν μετά του Χριστού, πιστεύομεν ότι κα

ι θέλομεν συζήσει μετ' αυτού, γινώσκοντες ότι ο Χριστός αναστάς εκ νεκρών

 δεν αποθνήσκει πλέον, θάνατος αυτόν δεν κυριεύει πλέον. Διότι καθ' ο απέθανεν, 

απέθανεν άπαξ διά την αμαρτίαν, αλλά καθ' ο ζη, ζη εις τον Θεόν. 

Ούτω και σεις φρονείτε εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την αμαρτίαν, 

ζώντες δε εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών».

 (Ρωμαίους, στ 4-11).

Ταφή του παλαιού ανθρώπου και πνευματική ανάσταση του νέου σε μια νέα

 ζωή με τον Χριστό. Το βάπτισμα, το οποίο είναι εισαγωγικό στην Εκκλησία, 

έχει σκοπό

 την είσοδο του ανθρώπου στην πνευματική ζωή. 

Το σώμα που βυθίζεται τρεις φορές, 

είναι εικόνα της ταφής του ανθρώπου, 

και το Άγιο Πνεύμα ανακαινίζει την ψυχή 

και την ανασταίνει πνευματικά. Και συμπληρώνει ο Μ. Βασίλειος 

λέγοντάς μας ότι

 για το Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος μιλούσε ο Κύριος στον 

Νικόδημο όταν

 έλεγε περί της αναγέννησης. 

«Αληθώς, αληθώς σοι λέγω, εάν τις δεν γεννηθή

 εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού» 

(Ιωάννης, γ 5).

 Το άγιο Πνεύμα είναι που κάνει την βάπτιση Μυστήριο, καθώς η χάρη

 δεν βρίσκεται

 στην φύση του ύδατος, αλλά στον Παράκλητο που ενεργεί. 

Μέγας Βασίλειος: «Ώστε σαφές ημίν εντεύθεν γέγονε το ζητούμενον, δια τι τω 

Πνεύματι το ύδωρ συμπαρελήφθη. Ότι δύο σκοπών εν τω βαπτίσματι προκειμένων,

 καταργήσαι μεν το σώμα της αμαρτίας, του μηκέτι αυτό καρποφορείν των θανάτω,

 ζην δε τω Πνεύματι, και τον καρπόν έχειν εν αγιασμώ· 

το μεν ύδωρ, του θανάτου την εικόνα παρέχει, ώσπερ εν ταφή το σώμα

 παραδεχόμενον· το δε Πνεύμα την ζωοποιόν ενίησι δύναμιν, από της κατά την

 αμαρτίαν νεκρότητος εις την εξ αρχής ζωήν τας ψυχάς ημών ανακαινίζον. 

Τούτο ουν εστί το άνωθεν γεννηθήναι εξ ύδατος και Πνεύματος· ως της μεν 

νεκρώσεως εν τω ύδατι τελουμένης· της δε ζωής ημών ενεργουμένης δια του

 Πνεύματος. Εν τρισίν ουν καταδύσεσι και ισαρίθμοις ταις επικλήσεσι, 

το μέγα Μυστήριο του βαπτίσματος τελειούται, ίνα 

και ο του θανάτου τύπος εξεικονίσθη και τη παραδόσει της θεογνωσίας 

τας ψυχάς φωτισθώσιν οι βαπτιζόμενοι. Ώστε ει τις εστίν εν τω ύδατι χάρις, 

ουκ εκ της φύσεως εστί του ύδατος, αλλά εκ της του Πνεύματος παρουσίας» 

(Απόσπασμα από το 15ο κεφάλαιο, Περί του Αγίου Πνεύματος).

Στέλιος Μπαφίτης

Το τετράμορφο του Χριστιανικού Ευαγγελίου

Ο Χριστός μας έδωσε ένα Ευαγγέλιο αλλά τετράμορφο,
όπως τετραπρόσωπα είναι και τα Χερουβίμ στην όραση. 

Σχόλια κατανόησης (Στέλιος Μπαφίτης) 

Ο άγιος Ειρηναίος της Λυών (130- 202 μ Χ), γράφοντας κατά των αιρετικών Γνωστικών οι οποίοι κυκλοφορούσαν μεταξύ τους ψευδεπίγραφα «ευαγγέλια» που παρουσίαζαν «έναν άλλο Χριστό» και αλλοίωναν την γνήσια Χριστιανική παράδοση που παραδόθηκε στους αποστόλους (με το να συνενώνουν στοιχεία διαφορετικών θρησκευτικών και φιλοσοφικών παραδόσεων) και εμπνεόμενος από την παράξενη εικόνα των ζώων που αναφέρεται στο πρώτο κεφάλαιο του προφήτη Ιεζεκιήλ, κάνει πολύ όμορφες σκέψεις και παραλληλισμούς μεταξύ αυτών και του Ευαγγελίου.

Ο Χριστός μας έδωσε ένα Ευαγγέλιο αλλά τετράμορφο, όπως τετραπρόσωπα είναι και τα Χερουβίμ στην όραση. 

Ο Λέοντας χαρακτηρίζει το βασιλικόν του Χριστού, όπως φανερώνεται η θεότητά Του στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη. 

Ο Μόσχος χαρακτηρίζει την ιερατική τάξη του Χριστού, όπως φανερώνεται αυτή στο Ευαγγέλιο του Λουκά. Το πρόσωπο του ανθρώπου χαρακτηρίζει την ενανθρώπιση του Λόγου, όπως φανερώνεται στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου. 

Ο Αετός που πετά φανερώνει τον προφητικό χαρακτήρα, όπως φανερώνεται στο Ευαγγέλιο του Μάρκου. Αξιοσημείωτο είναι ότι το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, αναφέρεται ως «σύντομο». 

Όπως το κάθε ένα Χερουβίμ της οράσεως του Ιεζεκιήλ αποτελείται από τέσσερα πρόσωπα, έτσι και το Ευαγγέλιο είναι ένα αλλά παράλληλα και τετράμορφο, επειδή οι τέσσερεις ευαγγελιστές συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο. Παράλληλα όμως και το πρόσωπο του Χριστού συναποτελείται από τα 4 παραπάνω στοιχεία, δηλαδή είναι ο Υιός Θεού που ενανθρώπησε, έγινε ιερέας μας, αρχιερέας μας, και αρχιερεύς μέγας, και ο οποίος επαληθεύεται από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. 

Τέσσερις είναι οι γραπτές μορφές του ενός Ευαγγελίου. Όσοι μάταιοι, αμαθείς, και τολμηροί προσθέτουν και άλλα «ευαγγέλια» σε αυτά που δέχεται η Εκκλησία το κάνουν γιατί θεωρούν ότι πιστεύουν σε παραπάνω αποκαλύψεις από την αλήθεια. Όσοι αφαιρούν από τα τέσσερα Ευαγγέλια, για να αθετήσουν την οικονομία του Θεού. Και στις δύο περιπτώσεις, αθετούν το ίδιο το Χριστιανικό ευαγγέλιο και συστήνουν δική τους παράδοση (στην προκειμένη περίπτωση το κράμα των Γνωστικών θεωριών), νόθα και μακριά από την αλήθεια του Χριστού.

«Ο των απάντων τεχνίτης Λόγος, ο καθήμενος επί των Χερουβίμ, και συνέχων τα πάντα, φανερωθείς τοις ανθρώποις, έδωκεν ημίν τετράμορφον το Ευαγγέλιον, ενί δε πνεύματι συνεχόμενον […].

Και γαρ τα Χερουβίμ τετραπρόσωπα· και τα πρόσωπα αυτών, εικόνες της πραγματείας του Υιού του Θεού. «Το γαρ μεν πρώτον», φησί, «όμοιον λέοντι», το έμπρακτον αυτού, και ηγεμονικόν, και βασιλικόν χαρακτηρίζον· «το δε δεύτερον όμοιο μόσχω», την ιερουργικήν και ιερατικήν τάξιν εμφαίνον· «το δε τρίτον έχον πρόσωπον ανθρώπου», την κατά άνθρωπον αυτού παρουσίαν φανερώτατα διαγράφον· «το δε τέταρτον όμοιον αετώ πετομένω», την του Πνεύματος επί την Εκκλησίαν εφιπταμένου δόσιν σαφηνίζον.

Και τα Ευαγγέλια ουν τούτοις σύμφωνα, εν οις εγκαθέζεται Χριστός. Το μεν γαρ κατά Ιωάννην, την από του Πατρός ηγεμονικήν αυτού, και ένδοξον γενεάν διηγείται, λέγον· «Εν αρχή ην ο Λόγος και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και ο Θεός ην ο Λόγος». Και «Πάντα δια αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν». Το δε κατά Λουκάν, άτε ιερατικού χαρακτήρος υπάρχων, από του Ζαχαρίου του ιερέως θυμιώντος τω Θεώ ήρξατο […]. Ματθαίος δε την κατά άνθρωπον αυτού γέννησιν κηρύττει, λέγων· «Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού, υιού Δαβίδ, υιού Αβραάμ» […]Μάρκος δε από του προφητικού Πνεύματος, του εξ ύψους επιόντος τοις ανθρώποις, την αρχήν εποιήσατο, λέγων· «Αρχή του Ευαγγελίου Ιησού Χριστού, ως γέγραπται εν Ησαία τω προφήτι», την πτερωτικήν εικόνα του Ευαγγελίου δεικνύων· δια τούτο δε και σύντομον και παρατρέχουσαν την καταγγελίαν πεποίηται· προφητικός γαρ ο χαρακτήρ ούτος. […].

Οποία ουν η πραγματεία του Υιού του Θεού, τοιαύτη και των ζώων η μορφή, και οποία η των ζώων μορφήν, τοιούτος και ο χαρακτήρ του Ευαγγελίου. Τετράμορφα γαρ τα ζώα, τετράμορφον και το Ευαγγέλιον, και η πραγματεία του Κυρίου […]

Τούτων δε ούτως εχόντων, μάταιοι πάντες και αμαθείς, προσέτι δε και τολμηροί, οι αθετούντες την ιδέαν του Ευαγγελίου, και είτε πλείονα, είτε ελάττονα των ειρημένων παρεισφέροντες Ευαγγελίων πρόσωπα· οι μεν, ίνα πλείονα δόξωσι της αληθείας εξευρηκέναι· οι δε, ίνα τας οικονομίας του Θεού αθετήσωσιν».

(ΒΕΠΕΣ τ. 5, σελ. 145-146, «Έλεγχος κατά της ψευδωνύμου γνώσεως», βιβλίο Γ’, IX 8-9).

Επιμέλεια: Σοφία Ντρέκου

πηγή

Ο ισχυρισμός των αιρετικών: «Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει όλη την αλήθεια»

Οι διάφοροι αιρετικοί λένε κάτι το οποίο δεν είναι σωστό και δυστυχώς κάποιοι ορθόδοξοι το δέχονται χωρίς προσοχή. Επειδή το έχω δει και επειδή η ομάδα μας λέγεται «ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ», επειδή ακριβώς τόσο η Αγία Γραφή όσο και η Πατερική Παράδοση (η Ορθοδοξία μας δηλαδή) γνωρίζουν την έννοια της «αίρεσης» και πλάνης», θα το πω εν ολίγοις.

Ο ισχυρισμός των αιρετικών (που προσωπικά αμφιβάλω ότι τον δέχονται όλοι τους), είναι ο εξής:
 «Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει όλη την αλήθεια και ότι τα ξέρει όλα», λένε.

Ο παραπάνω ισχυρισμός δεν είναι ορθός με βάση την Αγία Γραφή. Καταρχήν, να τονίσουμε ότι, δεν λέμε ότι εμείς προσωπικά έχουμε όλη την αλήθεια και ότι τα ξέρουμε όλα. Όμως, το ότι η Εκκλησία έχει όλη την αλήθεια, αυτό είναι υπόσχεση του Ιησού Χριστού. Επομένως, αν κάποιος το αρνείται, αρνείται τα λόγια της Αγίας Γραφής που λέει ότι δέχεται.

Δύο χωρία θα δώσουμε, από τα πολλά που υπάρχουν, για να γίνει φανερή η πλάνη στους ισχυρισμούς των αιρετικών: 

Ο Ιησούς είναι σαφής: «όταν δε ελθη Εκείνος  το Πνεύμα της αληθείας, οδηγήσει υμάς εν τη αληθεία ΠΑΣΗ» (Ιωάννης, ιστ 13).

Ο απ. Παύλος, ο διδάσκαλος των εθνών, είναι το ίδιο σαφής: «εν οίκω θεού αναστρέφεσθαι, ητις εστιν εκκλησία θεού ζώντος, ΣΤΥΛΟΣ και ΕΔΡΑΙΩΜΑ της αληθείας» (Α’ Τιμοθέου, γ 15).

Με βάση την Γραφή, η αλήθεια είναι ΜΙΑ και την δίνει το Άγιο Πνεύμα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ και όχι κομματάκια της (όπως λέει η Προτεσταντική θεωρία των κλάδων).

Όλη η αλήθεια είναι στην ιστορική Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος. Δεν είναι ότι εμείς τα ξέρουμε όλα, αλλά ότι όλη η αλήθεια είναι κατατεθειμένη στην εκκλησία. Δεν θα γίνουμε εμείς «πατέρες» και «διδάσκαλοι», ούτε σύνοδοι, αλλά παίρνουμε από αυτά που υπάρχουν ήδη στην Εκκλησία.

Στέλιος Μπαφίτης

πηγή

Υποτιμά ο απ. Παύλος το γυναικείο φύλο;

Robert Frederick Blum - Venetian Lace Makers (1887)

του Στέλιου Μπαφίτη
Υποτιμά ο απ. Παύλος το γυναικείο φύλο; Ας ακούσουμε τον ίδιο τον απόστολο. Παρακάτω, παρουσιάζουμε τα επίμαχα χωρία από τις επιστολές του.

«Περί δε των όσων μοι εγράψατε, καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα• διά τας πορνείας όμως ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα. Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν• ομοίως δε και η γυνή εις τον άνδρα. Η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ' ο ανήρ• ομοίως δε και ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ' η γυνή» 
(Απόστολος Παύλος, Α’ Κορινθίους, Ζ 1-4).

Αν ανατρέξουμε στο υπόμνημα του Π. Τρεμπέλα «Εις τας επιστολάς της Καινής Διαθήκης», τόμος Α’, σελ. 295, παρατηρούμε τα εξής:


«…καλόν είναι εις τον άνθρωπον να μη εγγίση εις γυναίκα…»:
«Δεν είπεν ανδρί, αλλά γενικώς ανθρώπω, ίνα συμπεριλάβει και τας γυναίκας».

«…διά τας πορνείας όμως…»:
«Αντιθετικός. Το χωρίον επεκρίθη ως εκφράζον πολύν χαμηλήν ιδέαν περί γάμου. Ο απόστολος όμως δεν εκθέτει ενταύθα πλήρη θεωρίαν περί γάμου, ούτινος ακόμη και εν σ. 14 αλλά και εν ια’ 3, Εφεσίους ε’ 25-27 εξαίρει την ηθικήν πλευράν. Αλλά εις κοινωνίαν πλήρη πειρασμών συμβουλεύει ως «το ασφαλές και βοηθούν ημών τη ασθενεία το τη νομίμω κεχρήσθαι γυναικί και τω νομίμω ανδρί» (Χρυσόστομος). Εις πληθυντικόν σημαίνων τα ποικίλα είδη της σαρκικής αμαρτίας. Εφόσον κινδυνεύει ο άγαμος να εκτραπεί εις πορνείαν, ίνα αποφύγει αυτήν, έχει καθήκον να νυμφεύηται».

«…ας έχη έκαστος την εαυτού γυναίκα, και εκάστη ας έχη τον εαυτής άνδρα…»: «ΤΑ ΑΥΤΑ δε και άνδρασι και γυναιξί νομοθετεί, επειδή ΜΙΑ η φύσις (Θεοδώρητος)».

«Ο ανήρ ας αποδίδη εις την γυναίκα την οφειλομένην εύνοιαν…»:
«Οι μεν ανθρώπινοι νόμοι ταις μεν γυναιξί διαγορεύουσι σωφρονείν…τους δε γε άνδρας την ίσην σωφροσύνην ουκ απαιτούσι. Ανδρες γαρ όντες οι τεθεικότες τους νόμους, της ισότητος ουκ εφρόντισαν, αλλά σφίσι συγγνώμην απένειμαν. Ο δε θείος απόστολος… τοις άνδρασι πρώτοις νομοθετεί σωφροσύνην (Θεοδώρητος)».

«Η γυνή δεν εξουσιάζει το εαυτής σώμα, αλλ' ο ανήρ• ομοίως δε και ο ανήρ δεν εξουσιάζει το εαυτού σώμα, αλλ' η γυνή…»:

«Επειδή είπε την οφειλόμενην εύνοιαν, ηρμήνευσε, ποια εστίν αύτη. Αύτη φησίν· ούτε ανήρ, ούτε γυνή του ιδίου σώματος εξουσιάζουσι (Οικουμένιος)»

«Εν μεν τοις άλλοις το πλέον δίδωσι τω ανδρί, ένθα περί υποταγής ή εξουσίας π λόγος αυτών, ΝΥΝΙ ΔΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΕΔΩΚΕ (Χρυσόστομος)».

Από όλα αυτά, προκύπτει ότι ο απ. Παύλος μιλάει καθαρά για ισότητα του άνδρα και της γυναίκας. Η διαφορά είναι στον ρόλο του συζύγου και της συζύγου (όπως και σε όλα τα σχετικά χωρία).

«Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός» (Α Κορινθίους, ια 3)

Ο απ. Παύλος, δεν υποτιμά την γυναίκα επειδή αναφέρει τον άνδρα ως κεφαλή της γυναικός. Αυτό γίνεται φανερό από το γεγονός ότι στο ίδιο εδάφιο αναφέρει επίσης τον Θεό ως κεφαλή του Χριστού. Από την στιγμή που ο Χριστός είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας και ομοούσιος«τω Πατρί», ίσος δηλαδή και εκ της ίδιας ουσίας ως ο Λόγος του Θεού, δεν γράφει ο απ Παύλος δείχνοντας κατωτερότητα και ανωτερότητα, αλλά κάτι άλλο.Αναφέρεται στον τρόπο ύπαρξης. Ο Λόγος ως προς την ουσία είναι ομοούσιος τω Πατρί, αλλά ως προς τον τρόπο ύπαρξης είναι Υιός του Πατρός, χωρίς να είναι κατώτερος. 

Ο ιερός Χρυσόστομος είναι ξεκάθαρος όταν γράφει: «Ει γαρ και υποτέτακται ημιν η γυνή, αλλ’ ως γυνή, αλλ’ ως ελευθέρα και ως ομότιμος. Και ο Υιός δε, ει και υπήκοος γέγονε τω Πατρί, αλλ’ ως Υιός Θεού, αλλ’ ως Θεός» (26η ομιλία εις την προς Κορινθίους). Όπως ο Υιός, υπακούοντας στον Πατέρα, δεν έπαψε να είναι ίσος και ομοούσιος με τον Πατέρα, έτσι και η γυναίκα δείχνοντας την υπακοή της δεν έπαψε να είναι ίση και ίδιας ουσίας με τον άνδρα. Σε άλλο σημείο, ο ιερός Χρυσόστομος αναφερόμενος στην φράση «κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ», μιλάει για την προστασία που οφείλει ο άνδρας προς την γυναίκα του.«Και αλλαχού δε κεφαλήν ειπών τον άνδρα της γυναικός, επήγαγεν· «Ώσπερ και ο Χριστός κεφαλή και Σωτήρ εστί της Εκκλησίας και προστάτης, ούτω και ο ανήρ οφείλει της αυτού γυναικός είναι» (26η ομιλία εις την προς Κορινθίους).

Υπακοή όμως σε όλα; Όχι! Ο απ. Παύλος είναι σαφέστατος σε άλλο σημείο: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω» (Κολοσσαείς, γ 18).

Ώστε, εάν κάποιος εκλαμβάνει ότι το «κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ» είναι υποτίμηση του γυναικείου φύλου, τότε ας εκλάβει αναλόγως και το «κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός» ως υποβάθμιση δήθεν του Χριστού, κάτι που είναι άτοπο αν λάβουμε υπόψη την χριστολογία του απ. Παύλου στην οποία βασίστηκαν όλοι οι Πατέρες.

Ακόμα καθαρότερα, ότι η υπακοή δεν δείχνει κατωτερότητα αλλά τρόπο συνύπαρξης, είναι αυτό που αναφέρει ο απ Παύλος στην προς Εφεσίους όταν γράφει: «υποτασσόμενοι αλλήλοις» (Ε,21), Δηλαδή και ο άντρας ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στην γυναίκα.

«Διότι ο μεν ανήρ…είναι εικών και δόξα του Θεού• η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός. Διότι ο ανήρ δεν είναι εκ της γυναικός, αλλ' η γυνή εκ του ανδρός• επειδή δεν εκτίσθη ο ανήρ διά την γυναίκα, αλλ' η γυνή διά τον άνδρα...Πλην ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει εν Κυρίω. Διότι καθώς η γυνή είναι εκ του ανδρός, ούτω και ο ανήρ είναι διά της γυναικός, τα πάντα δε εκ του Θεού» 
(Α’ Κορινθίους, ια 7-12).

Εικόνα και δόξα του Θεού καλείται εδώ ο άνδρας με την έννοια ότι αυτός πλάστηκε πριν από την δημιουργία της γυναίκας, όπως εξηγεί ο Θεοδώρητος· «Καλείται εικών Θεού κυρίως «κατά το αρχικόν μόνον ως απάντων των επί της γης την αρχήν πεπιστευμένον» (Υπόμνημα Π. Τρεμπέλα, Εις τας επιστολάς, Α’ Τόμος, σελ. 350)

Κατά τον Σευηριανό Γαβάλων, δεν λέγεται εδώ ο άνδρας εικόνα του Θεού για την ανωτερότητά του, διότι και η γυναίκα λέγεται εικόνα του Θεού επίσης στην Αγία Γραφή· «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ' εικόνα εαυτού• κατ' εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν• άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς» (Γένεση, α 27). ‘’Ει γαρ ην καθ’ εν τι τούτων, πάντως αν και η γυνή Θεού εικών εκλήθη» (Υπόμνημα Π. Τρεμπέλα, Εις τας επιστολάς, Α’ Τόμος, σελ. 350).

Ο Π. Τρεμπέλας σχολιάζοντας αναφέρει: «Αντανακλά ορατώς την κυριαρχίαν του αοράτου δημιουργού επί πάντων…Αξιοσημείωτον, ότι δεν ονομάζεται και εικών του ανδρός, διότι και αύτη επλάσθη κατ’ εικόνα Θεού». (Υπόμνημα, σελ. 350).

Τα χωρία σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζουν την γυναίκα. Ο απ Παύλος απλά αναφέρεται στην δημιουργία όπου δεν δημιουργήθηκε ο άνδρας από την γυναίκα, αλλά η γυναίκα από την πλευρά του άνδρα, για αυτό και «η γυνή είναι δόξα του ανδρός». Η δημιουργία της γυναίκας από τα πλευρά, δηλώνει ότι είναι ίδιας ουσίας με αυτήν του ανδρός και ότι είναι ίση με αυτόν. Για αυτό και ο απόστολος Παύλος, δείχνοντας αυτήν την ισότητα, γράφει: «ούτε ο ανήρ χωρίς της γυναικός ούτε η γυνή χωρίς του ανδρός υπάρχει εν Κυρίω». Και εν τέλει, εξυψώνει το γυναικείο φύλο γράφοντας ότι «η δε γυνή είναι δόξα του ανδρός», η οποία δίνει αξία στον άνδρα. Αναφέρει ο ιερός Χρυσόστομος: «Επειδή γαρ πολλήν υπεροχήν έδωκε τω ανδρί, ειπών ότι εξ αυτού η γυνή, και ότι δι’ αυτόν· ίνα μήτε τους άνδρας επάρη πλέον του δέοντος, μήτε εκείνας ταπεινώση , όρα πως επάγει την διόρθωσιν, λέγων· «Πλήν ούτε ανήρ χωρίς γυναικός, ούτε γυνή χωρίς ανδρός εν Κυρίω» 
(26η ομιλία εις την προς Α’ Κορινθίους).

«ευχαριστούντες πάντοτε υπέρ πάντων εις τον Θεόν και Πατέρα εν ονόματι του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, υποτασσόμενοι εις αλλήλους εν φόβω Θεού. Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας ως εις τον Κύριον, διότι ο ανήρ είναι κεφαλή της γυναικός, καθώς και ο Χριστός κεφαλή της εκκλησίας, και αυτός είναι σωτήρ του σώματος. Αλλά καθώς η εκκλησία υποτάσσεται εις τον Χριστόν, ούτω και αι γυναίκες ας υποτάσσωνται εις τους άνδρας αυτών κατά πάντα. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, καθώς και ο Χριστός ηγάπησε την εκκλησίαν και παρέδωκεν εαυτόν υπέρ αυτής» (Εφεσίους, ε 20-25).

Τα χωρία δείχνουν ένα παραλληλισμό της σχέσης του Χριστού και της εκκλησίας με αυτήν του άνδρα και της γυναίκας. Όπως ο Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας, έτσι και ο άντρας είναι κεφαλή της γυναικός του. Όπως η εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και η γυναίκα. Και μάλιστα λέει κατά πάντα.

Τι είναι η «κεφαλή» και η «κατά πάντα υποταγή»; 
Που αναφέρεται το «κατά πάντα»; Βεβαίως, σε ότι είναι σωστό και όχι παράλογο.
Σε ότι απορρέει από την αγάπη και την φροντίδα που ΟΦΕΙΛΕΙ να έχει ο άντρας στην γυναίκα του, όπως εύκολα προκύπτει από το απόσμασμα. Να τις αγαπάνε όπως ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε το σώμα του θυσία για αυτήν. Άρα, η υπακοή της γυναίκας «η κατά πάντα», δεν έχει χαρακτήρα δουλικό και υποτιμητικό, αλλά βασίζεται στην αγάπη, όπως και της Εκκλησίας που βασίζεται στην αγάπη του Κυρίου. Ο Χριστός δέχτηκε να πεθάνει στον Σταυρό και να δείξει έμπρακτα την άπειρη αγάπη του για μας. Ομοίως, κατά τα παραπάνω χωρία του αποστόλου Παύλου, ο άνδρας θα ξεχάσει το δικό του θέλημα και θα κάνει αυτό που επιθυμεί εκείνη.

Η έννοια της υποταγής έχει να κάνει και με την ευθύνη που έχει ο Χριστός απέναντι στην εκκλησία του. Έτσι και ο άντρας έχει την ευθύνη της γυναίκας του.

«Ούτω χρεωστούσιν οι άνδρες να αγαπώσι τας εαυτών γυναίκας ως τα εαυτών σώματα. Όστις αγαπά την εαυτού γυναίκα εαυτόν αγαπά» (Εφεσίους, ε 28).

Σχετικά με το χωρίο «η δε γυνη ινα φοβηται τον ανδρα», πρέπει να το πιάσουμε από πιο πριν που λέει: «έκαστος την εαυτού γυναίκα ούτως αγαπάτω ως εαυτόν η δε γυνή ίνα φοβηται τον άνδρα» (Εφεσίους, ε 33).

Όπως βλέπουμε, μιλάει για αγάπη και για «φόβο». Οι λέξεις μέσα στην Αγία Γραφή έχουν πολλές σημασίες. Εδώ, η λέξη «φόβος» δεν έχει την έννοια που μας έρχεται πρώτη στο νου. Έχει την έννοια του σεβασμού. Για αυτό, και οι περισσότερες μεταφράσεις, ως «σεβασμό» την αποδίδουν.

Ας το δείξουμε όμως από την ίδια την Αγία Γραφή. Ο φόβος δεν συνυπάρχει με την αγάπη. Η Γραφή είναι σαφέστατη: «Φόβος δεν είναι εν τη αγάπη, αλλ' η τελεία αγάπη έξω διώκει τον φόβον, διότι ο φόβος έχει κόλασιν• και ο φοβούμενος δεν είναι τετελειωμένος εν τη αγάπη»(Α’ Ιωάννου, δ 18).

Ο ιερός Χρυσόστομος, σχολιάζει ως εξής: «Οικέτην μεν γαρ φόβω τις αν καταδήσαι, μάλλον δε ουδέ εκείνον, ταχέως γαρ αποπηδήσας οιχήσεται· την δε του βίου κοινωνόν, την παίδων μητέρα, την πάσης ευφροσύνης υπόθεσιν, ου φόβω και απειλαίς δει καταδεσμείν, αλλ΄αγάπη και διαθέσει. Ποία γαρ συζυγία, όταν η γυνή τον άνδρα τρέμη;» (Ομιλία Κ προς Εφεσίους). 

Δηλαδή, κατά τον ιερό Χρυσόστομο, δεν μπορεί να υπάρξει συζυγία που να βασίζεται στον τρόμο. Όχι μόνο στην συζυγία, όπου η γυναίκα χαρακτηρίζεται ως «κοινωνός του βίου του ανδρός» και «μητέρα των παιδιών», αλλά ούτε καν στις σχέσεις εργοδοτών και υπηρετών.

Στην ίδια ομιλία του λέει και τα εξής: « Αλλά όταν ακούεις φόβον, ελευθέρα προσήκοντα φόβον απαίτει, μη καθώς δούλης· σώμα γαρ εστί σον· αν γαρ τούτο ποιήσης, σαυτόν καθυβρίζεις, το σώμα ατιμάζων το σον. Ποιος δε εστίν φόβος; Ώστε μη αντιλέγειν, ώστε μη επανίστασθαι, ώστε μη των πρωτείων εράν· αρκεί μέχρι τούτων εστάναι τον φόβον. Αν δε αγαπάς, ως εκελεύσθης, μείζονα εργάση· μάλλον δε ουκέτι φόβω τούτο εργάση αλλά και αυτή η αγάπη εργάζεται τι»

«Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκας σας και μη ήσθε πικροί προς αυτάς. Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα• διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον» 
(Κολοσσαείς, γ 18)

Τα παιδιά να υπακούουν στους γονείς. Δεν εξαιρεί πουθενά την γυναίκα, αφού αναφέρεται στους γονείς και όχι αποκλειστικά στους πατέρες . Όπως τα παιδιά οφείλουν να ακούνε τον πατέρα, άλλο τόσο και την μητέρα.

«Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής• εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη. Διότι ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα• και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ' η γυνή απατηθείσα έγεινε παραβάτις» (Α’ Τιμοθέου, β 11-14).

Ο απόστολος Παύλος στο συγκεκριμένο κομμάτι αναφέρεται στην περίπτωση της Εύας, χωρίς να σημαίνει ότι υποτιμά το γυναικείο φύλο, διότι σε άλλα σημεία αναφέρεται στον Αδάμ. Στο συγκεκριμένο κομμάτι αναφέρει την Εύα διότι αναφέρεται πιο πριν στις γυναίκες. Και μάλιστα αναφέρεται στο πρώτο σκέλος της εξαπάτησης, όπου συμμετείχε η Εύα. Σε άλλα σημεία αναφέρεται στον Αδάμ.

«Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι' ανθρώπου, ούτω και δι' ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ» (Α Κορινθιους 15,22).

Ο απ. Παύλος, εξισώνει τα δύο φύλα και μάλιστα σε μια εποχή όπου η γυναίκα ήταν πραγματικά υποτιμημένη αν ανατρέξουμε σε κείμενα αρχαία του εθνικού κόσμου. Ονομάζει την Πρίσκιλλα ως συνεργό του αναφέροντάς την πρώτη, και στην συνέχεια τον σύζυγό της Ακύλα: «ασπάσασθε Πρίσκιλλαν και Ακύλαν τους συνεργούς μου εν Χριστώ Ιησού». (Ρωμαίους ιστ,3)

Ο απ. Παύλος, είναι σαφέστατος:

«Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά της πίστεως της εν Χριστώ Ιησού• επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε. Δεν είναι πλέον Ιουδαίος ουδέ Έλλην, δεν είναι δούλος ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ• διότι πάντες σεις είσθε εις εν Χριστώ Ιησού» (Γαλάτας, γ 26-28).

Επιμέλεια: Sophia-Siglitiki Drekou

πηγή

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (Στέλιος Μπαφίτης)

Η Μεγάλη Μέρα της Οργής Του.
Πίνακας του Άγγλου ζωγράφου John Martin

Μελέτη του Στέλιου Μπαφίτη

Πρόλογος

Ενώ το μεγαλύτερο μέρος του Προτεσταντικού κόσμου ομιλεί για μια αόρατη Εκκλησία που δεν εντοπίζεται στην ιστορία έχοντας συγκεκριμένη δομή, ιεραρχία, και πίστη –θέλοντας να δικαιολογήσουν έτσι την ξαφνική τους εμφάνιση μετά τον 16^ο αιώνα- αλλά ότι η Εκκλησία αποτελείται δήθεν από τους πιστούς στον Χριστό ανεξαρτήτως των χιλιάδων δογματικών διαφορών (γνωστή η θεωρία αυτή ως «θεωρία των κλάδων»), ένα πολύ μικρότερο μέρος του –οι λεγόμενοι Αντβεντιστές της 7^ης Ημέρας- ισχυρίζονται ότι είναι προφητευμένο στο βιβλίο της Αποκάλυψης ότι δήθεν η Εκκλησία θα κρύβονταν κατά τους διωγμούς και θα εμφανιζόταν πάλι σε μια συγκεκριμένη εποχή κοντά στα έσχατα. Σχετικό άρθρο, μπορείτε να διαβάσετε εδώ. 

Θα αναφέρουμε τι λέει ο Αντβεντιστής συγγραφέας με λίγα λόγια, τι λέει πραγματικά το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, θα σχολιάσουμε όσα λάθη εντοπίσαμε στους ισχυρισμούς του συγγραφέα, και θα αναφερθούμε στο τι λέει ο Χριστός και οι Πατέρες για τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας.

Τι λέει με λίγα λόγια ο συγγραφέας.

Ο συγγραφέας, στηριζόμενος στο 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, διδάσκει ότι «Η αληθινή εκκλησία δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί πριν από το έτος 1798». Θα παρακολουθήσουμε το σκεπτικό του και θα εντοπίσουμε τα λάθη και τις αυθαιρεσίες προκειμένου να πείσει για πράγματα που δεν υποστηρίζει η Αγία Γραφή, ούτε φυσικά το βιβλίο της Αποκάλυψης. Η βάση του όλου σκεπτικού του, εστιάζεται στις 1260 ημέρες που αναφέρονται στο 12^ο κεφάλαιο. Τώρα, το πώς αρνείται τα ξεκάθαρα λόγια του Χριστού που μιλούν για μια Εκκλησία ΦΑΝΕΡΗ στον κόσμο «Σεις είσθε το φως του κόσμου· πόλις κειμένη επάνω όρους δεν δύναται να κρυφθή» (Ματθαίος, ε 14), και πως εξαπλώθηκε η βασιλεία των ουρανών όπως ο κόκκος του σιναπιού από μια «κρυμμένη και αφανή εκκλησία» «το οποίον είναι μεν μικρότερον πάντων των σπερμάτων, όταν όμως αυξηθή είναι μεγαλήτερον των λαχάνων και γίνεται δένδρον, ώστε έρχονται τα πετεινά του ουρανού και κατασκηνούσιν εν τοις κλάδοις αυτού» (Ματθαίος ιγ 31-32), παρερμηνεύοντας το βιβλίο της Αποκάλυψης, είναι θέμα του συγγραφέα. Το γιατί, πιστεύω ότι είναι προφανές. Διότι δεν μπορούν να αποδείξουν την ιστορική τους συνέχεια από την αρχαία Εκκλησία.

Τι μας δείχνει το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης με λίγα λόγια;

Το 12^ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, μας περιγράφει με συμβολικές εικόνες την ιστορία της Εκκλησίας. Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης (200 μ Χ) αναφέρει· «Την μεν ουν γυναίκα περιβεβλημένην τον ήλιον σαφέστατα την εκκλησίαν εδήλωσεν» (ΒΕΠ 6, 218). Βέβαια, κατά την Ορθόδοξη ερμηνευτική παράδοση, σχετίζεται και με την Υπεραγία Θεοτόκο. Εμείς όμως θα αναφερθούμε στην σημασία της ως «Εκκλησίας». Μας παρουσιάζεται μια τριμερής οπτασία. Και τα τρία μέρη ανήκουν στην ίδια όραση. Στην αρχή μας παρουσιάζεται μια γυναίκα έτοιμη να γεννήσει, κατόπιν η μάχη του αρχαγγέλου Μιχαήλ, και εν τέλει ο θυμός του δράκοντα κατά της γυναικός. Σε επόμενες ενότητες που θα ακολουθήσουν προσεχώς, θα αναφέρουμε επιγραμματικά την ορθόδοξη ερμηνεία από τον μακαριστό π. Μυτιληναίο Αθανάσιο. 

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (1ο Μέρος)

Λίγο πιο αναλυτικά το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης.

Για την πρώτη οπτασία:

Μας φανερώνεται μια γυναίκα που κοιλοπονούσε, έτοιμη να γεννήσει. Αυτή η γυναίκα είναι η Εκκλησία, η οποία έχει ωδίνες μέχρι να γεννήσει τον Χριστό. Επειδή κυοφορεί τον Χριστό που είναι ο Ήλιος της Δικαιοσύνης, για αυτό και περιβάλλεται από τον ήλιο. Η Σελήνη που είναι σύμβολο αλλοιωμένης κοσμικής ζωής,  είναι κάτω από τα πόδια της, δηλώνοντας ότι νικά το κοσμικό φρόνημα. Οι 12 αστέρες , είναι η διδασκαλία των 12 αποστόλων πάνω στην οποία οικοδομείται. Ο Χριστός γεννάται νοητά μέσα στον κάθε πιστό, και για αυτό η Εκκλησία έχει ωδίνες μέχρι να αναγεννηθούν οι πιστοί, κατά τον άγιο Ανδρέα Καισαρείας. Αλλά και ο απ Παύλος το ίδιο αναφέρει για τον εαυτό του στην προς Γαλάτας επιστολή· «Τεκνία μου, διά τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν» (δ 19). (π Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 48^η, 4/4/1982).

Για την δεύτερη οπτασία:

Είναι η μάχη μεταξύ του Χριστού και του διαβόλου. Ο διάβολος προσπάθησε πολλές φορές να εξοντώσει ή να καταφάγει το παιδί της γυναίκας, τον Χριστό δηλαδή. Μεταχειρίστηκε τον Ηρώδη, τον πολέμησε στην έρημο, τον πολέμησε σε όλο τον επίγειό του βίο, και τελικά τον ανέβασε στον Σταυρό, χωρίς να υποψιαστεί ότι εκεί θα ήταν και η συντριβή του. Εδώ αναφέρεται η ιστορική γέννηση του Χριστού, η είσοδός Του στον κόσμο και στην ιστορία της ανθρωπότητας, και η Ανάληψή Του μετά την ένδοξη νίκη Του, η έξοδός Του δηλαδή από την ανθρώπινη ιστορία. Αναλαμβανόμενος, άνοιξε την οδό προς τον ουρανό. Επίσης, αναφέρεται η φυγή της Εκκλησίας στην έρημο και οι διαχρονικοί διωγμοί που υπόκειται. Ιστορικά, έχουμε την πρώτη μεγάλη φυγή της λίγο πριν την άλωση της Ιερουσαλήμ το 70 μ Χ. Ο ιστορικός Ευσέβιος Καισαρείας, αναφέρει τα εξής εκπληκτικά· «… του λαού της εν Ιεροσολύμοις εκκλησίας κατά τινά χρησμόν τοις αυτόθι δοκίμοις δι’ αποκαλύψεως εκδοθέντα προ του πολέμου μεταναστήναι της πόλεως και τινά της Περαίας πόλιν οικείν κεκελευσμένου, Πέλλαν αυτήν ονομάζουσι, των εις Χριστόν πεπιστευκότων από της Ιερουσαλήμ μετωκισμένων, ως αν παντελώς επιλελοιπότων αγίων ανδρών αυτήν  τε την Ιουδαίων βασιλικήν μητρόπολιν και σύμπασαν την Ιουδαίαν γην…» (3^ο βιβλίο, 5^ο κεφάλαιο). Είναι η πρώτη μεγάλη φυγή της Εκκλησίας μετά από σχετική προφητεία που έγινε τότε. Ο Θεός φύλαξε τους Χριστιανούς από τις βαναυσότητες και βιαιότητες που ακολούθησαν από τους Ρωμαίους κατά των Ιουδαίων. Το ίδιο είχε πει ο Χριστός· «Όταν δε ίδητε την Ιερουσαλήμ περικυκλουμένην υπό στρατοπέδων, τότε γνωρίσατε ότι επλησίασεν η ερήμωσις αυτής. Τότε οι όντες εν τη Ιουδαία ας φεύγωσιν εις τα όρη, και οι εν μέσω αυτής ας αναχωρώσιν έξω, και οι εν τοις αγροίς ας μη εμβαίνωσιν εις αυτήν» (Λουκάς, κα 20-21). Αργότερα, έχουμε τις κατακόμβες, και στα έσχατα των εσχάτων θα έχουμε τον διωγμό από τον αντίχριστο, όπου και πάλι η Εκκλησία θα καταφύγει στην έρημο, και σε έρημους τόπους. Ο διωγμός της Εκκλησίας, συνεχίστηκε και μετά από την επίσημη παύση με το διάταγμα των Μεδιολάνων, υπό διάφορες μορφές. Ακόμα και πριν λίγες δεκαετίες, οι Ρώσοι πιστοί λειτουργούσαν σε έρημους τόπους. Η φυγή σε έρημους τόπους είναι στοιχείο διαχρονικό στην ζωή της Εκκλησίας. (π Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 49^η).

Άλλωστε, η μυστική ζωή του Χριστιανού είναι να ανταναπληρεί τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού. Να γεμίζει το σώμα της Εκκλησίας με όσα παθήματα και θλίψεις δεν πρόλαβε να περάσει ο Χριστός εξ αιτίας του λίγου χρόνου παραμονής του στην γη. Ο απ Παύλος γράφει· «Τώρα χαίρω εις τα παθήματά μου διά σας, και ανταναπληρώ τα υστερήματα των θλίψεων του Χριστού εν τη σαρκί μου υπέρ του σώματος αυτού, το οποίον είναι η εκκλησία» (Κολοσσαείς, α24). Επίσης, περιγράφεται και η πτώση του Εωσφόρου. Αυτή διακρίνεται , κατά τον άγιο Ανδρέα Καισαρείας, σε δύο φάσεις. Η πτώση του Εωσφόρου εξαιτίας της υπερηφάνειας του (Ησαίας ιδ 12-15. Ιεζεκιήλ κη 13-19), και η πτώση που επήλθε με την Σταύρωση του Χριστού. (π Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 50η 2/5/1982).

Για την τρίτη οπτασία:

Έχουμε τον θυμό του δράκου κατά της γυναίκας, αλλά βλέπουμε και την προστασία του Θεού. Η γυναίκα λαμβάνει δύο πτέρυγες αετού, και με αυτά πετά στην έρημο. Οι πτέρυγες είναι σύμβολο θείας προστασίας (Έξοδος, ιθ 4). Είναι ο τελικός θυμός που θα εκδηλωθεί με τον αντίχριστο που θα είναι κάποιο πρόσωπο πολιτικό.

Η φυγή της θα είναι κυριολεκτικά σε έρημο τόπο. Μάλιστα, ο χρόνος παραμονής της θα είναι έναν καιρό, και δύο, και μισό καιρό, δηλαδή τρεισήμισι  χρόνια. Βλέπουμε τον όφη να βγάζει νερό ως ποταμό από το στόμα του για να πνίξει την γυναίκα. Ο ποταμός, ως σημείο καταστροφής, είναι όλοι οι μεγάλοι διωγμοί που υπέστη η Εκκλησία από την ίδρυσή της μέχρι τα έσχατα, καθώς και οι αιρέσεις που αφαιρούν την γνήσια θεογνωσία και όλα τα αντίχριστα συστήματα που θέλουν να αφανίσουν την Εκκλησία. Η Εκκλησία βέβαια δεν νικιέται, διότι έχει αρχηγό της τον Θεό. Ο διάβολος τα βάζει με το υπόλοιπο του σπέρματός της. Το υπόλοιπο αυτό, είναι που φυλάει το θέλημα του Θεού. Που έχει γεννηθεί από τον Θεό, που είναι γνήσιοι πιστοί. Μέσα στους βαπτισμένους, μέσα στον λαό του Θεού, μόνο ένα υπόλοιπο διασώζει την Εκκλησία. Για αυτό το υπόλοιπο, αναφέρει ο απ Παύλος· «Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού, τον οποίον προεγνώρισεν. ‘Η δεν εξεύρετε τι λέγει η γραφή περί του Ηλία; πως ομιλεί προς τον Θεόν κατά του Ισραήλ, λέγων· Κύριε, τους προφήτας σου εθανάτωσαν και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, και εγώ εναπελείφθην μόνος, και ζητούσι την ψυχήν μου. Αλλά τι αποκρίνεται προς αυτόν ο Θεός; Αφήκα εις εμαυτόν επτά χιλιάδας ανδρών, οίτινες δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ. Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ' εκλογήν χάριτος» (Ρωμαίους, ια 2-5).

Όπως στην εποχή του προφήτη Ηλία το μεγαλύτερο μέρος του λαού του Θεού λάτρευε τον Βάαλ και οι λιγότεροι τον αληθινό Θεό, έτσι και σήμερα συμβαίνει στην Εκκλησία. (π Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ερμηνεία στην Αποκάλυψη, ομιλία 51η 9/5/1982). 

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (2ο Μέρος)

Προχωρώντας στα λάθη του συγγραφέα.

1^ο λάθος: Ο συγγραφέας αναφέρει:

«Αυτή η περιγραφή δίνει ένα μικρό μέρος μόνο από τη φρίκη της βίας που ξέσπασε εναντίον της αποστολικής εκκλησίας. Στην πραγματικότητα όλοι οι πρώτοι μαθητές και οι αρχηγοί της εκκλησίας μαρτύρησαν για την πίστη τους. Οι σκληροί παγανιστές αυτοκράτορες μετέτρεψαν τις αρένες τους σε θέατρα θανάτου για όσους ακολουθούσαν το αληθινό ευαγγέλιο. Γρήγορα η παγανιστική Ρώμη μετατράπηκε σε παγανιστική παπική Ρώμη και η δίωξη συνεχίστηκε με μεγαλύτερη δύναμη. Εκατομμύρια βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από φρικτά εξεταστήρια που προσπαθούσαν να εξολοθρεύσουν οποιαδήποτε αντίδραση στο παπικό σύστημα. Οι ιστορικοί εκτιμούν ότι κατά το Μεσαίωνα περισσότεροι από πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι προτίμησαν να δώσουν τη ζωή τους παρά να παραδώσουν την προτεσταντική τους πίστη». 

Ο συγγραφέας μιλάει πολύ σωστά για τους γενικούς και τοπικούς διωγμούς που πέρασαν οι χριστιανοί κατά τους τρεις πρώτους αιώνες. Οι φοβερότεροι μεγάλοι διωγμοί έγιναν από το 64 μ Χ μέχρι το 311 μ Χ (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Ά Τόμος, σελ. 114-129). Όμως, μετά από αυτά, και μάλιστα με την λέξη ‘’γρήγορα’’ πετάγεται σε γεγονότα αιώνων μετά, στρεφόμενος κατά του Παπισμού. Μάλιστα ανακατεύει και τους Προτεστάντες. Από το 311 μ Χ, πετάγεται ‘’γρήγορα’’ στην εποχή της Ιεράς Εξετάσεως των Παπικών και στην Διαμαρτύρηση. Μιλάμε για εποχή που ήδη έχει προηγηθεί το σχίσμα μεταξύ Δυτικών και Ανατολικών. Η Δυτική Εκκλησία μετατράπηκε σε Παπική. Είναι γνωστές οι αυθαιρεσίες της Ρώμης και για αυτό δεν θα επεκταθούμε σε αυτό. Η Διαμαρτύρηση κορυφώθηκε κατά τον 16^ο αιώνα, όπου συμβαίνει και η απόσχιση από τους Παπικούς, και η Ιερά Εξέταση καθιερώθηκε ως όργανο για την αντιμετώπιση των αιρετικών πολύ ενωρίτερα επί Πάπα Γρηγορίου του Θ’ (1227- 1241), (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, B’ Τόμος, σελ. 458- 459). Σαφώς και αποδοκιμάζουμε αυτές τις αντιχριστιανικές μεθόδους. Αυτά όμως δεν αφορούν την Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία αλλά την Παπική, που είχε πέσει σε αιρέσεις μετά την απόσχισή της από την Ανατολική, που διψούσε για κοσμική εξουσία. Το ερώτημα είναι, από το 311 μ Χ περίπου που σταμάτησαν επίσημα οι διωγμοί μέχρι το 1227 μ Χ που καθιερώθηκε η Ιερά Εξέταση (μετά το σχίσμα του 1054 μ Χ), τι έγινε η Εκκλησία; Σταμάτησε η Ιστορία της; Διότι η Ιερά Εξέταση των Παπικών και η Διαμαρτύρηση των Προτεσταντών έγινε αιώνες μετά το 4^ο- 5^ο αιώνα.  

2^ο λάθος: Στην συνέχεια του άρθρου του, ο συγγραφέας παίρνει όλα αυτά που αναφέρει η Αποκάλυψη στο 12^ο κεφάλαιο και τα προσαρμόζει ΑΥΘΑΙΡΕΤΑ στους Προτεστάντες σε μεταγενέστερη εποχή, αγνοώντας τους διωγμούς που υπέστησαν οι Ορθόδοξοι ακόμα και μετά την επισημοποίηση της πίστης στην Βυζαντινή πλέον αυτοκρατορία από αυτοκράτορες που είχαν αλλοιωμένο θρησκευτικό φρόνημα, με τους οποίους συμμαχούσαν πολλές φορές οι αιρετικοί, ο καθένας για τα συμφέροντα του.  Μεγάλο παράδειγμα, η τρομερή εποχή του Αρειανισμού κατά τον 4^ο αιώνα, κατά την οποία διώχτηκαν Ορθόδοξοι ιεράρχες και πιστοί. Ή ακόμα και η εποχή της εικονομαχίας λίγο αργότερα. Και δεν είναι μόνο αυτά. Αν ανοίξει κανείς την Ιστορία, θα βρει πολλά παρόμοια περιστατικά. Ο λόγος που αγνοεί την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι προφανής. Αναφέρεται στους Προτεστάντες, διότι παρακάτω μέσα από αυθαίρετες ερμηνείες, θα καταλήξει στο ότι η αληθινή εκκλησία είναι ο Αντβεντισμός της 7^ης ημέρας, που προέκυψε από τους Προτεστάντες.

3^ο λάθος: Ο αρθρογράφος παίρνει ένα χωρίο της Αποκάλυψης που μιλάει για τον διωγμό της Εκκλησίας και την φυγή της στην έρημο, παίρνει και άλλα άσχετα χωρία από άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής, και καταλήγει στο συμπέρασμα: «Η αληθινή εκκλησία δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί πριν από το έτος 1798. Θα έπρεπε να παραμείνει κρυμμένη "στον τόπο της" μέχρι το τέλος των 1260 ετών και αυτή η περίοδος τελειώνει το 1798 μ Χ». Ας παρακολουθήσουμε την σκέψη του παρακάτω:

4^ο λάθος: Δείτε τους υπολογισμούς και τα σφάλματα:

«Πόσο καιρό θα έμενε αυτή η πραγματική εκκλησία κρυμμένη; Η προφητεία δηλώνει ότι θα ήταν για "καιρό, καιρούς και μισό καιρού" Ιδού το μυστήριο! Τι να εννοείται με αυτήν την περίεργη περιγραφή του συγκεκριμένου χρόνου; Η απάντηση δίνεται στο εδ. 6 "Και η γυναίκα έφυγε στην έρημο, όπου έχει έναν ετοιμασμένο τόπο από τον Θεό, για να την τρέφουν εκεί 1260 ημέρες." Απόκ. 12:6 Τώρα αρχίζει να ξεκαθαρίζει η εικόνα. Το ένα εδάφιο λέει ότι η γυναίκα ήταν στην ερημιά για 1260 μέρες ενώ το άλλο εδάφιο λέει ότι ήταν για καιρό, καιρούς και μισό καιρού. Οι δύο αυτές περίοδοι είναι ίσες. Αυτό σημαίνει ότι ένας "καιρός" πρέπει να είναι ένας χρόνος σύμφωνα με τον προφητικό συμβολισμό, οι "καιροί" είναι δύο χρόνια και το "μισό καιρού" είναι μισός χρόνος. Όταν αθροίσουμε αυτά βρίσκουμε τρεισήμισι χρόνια. Και αυτά ισούνται με 1260 μέρες, χρησιμοποιώντας τη βιβλική λογιστική ότι 30 μέρες είναι ένας μήνας. Υπάρχει άλλη μία αρχή που πρέπει να υπολογίσουμε εδώ. Στις συμβολικές προφητείες της Βίβλου μια μέρα πάντοτε λογαριάζεται για ένας χρόνος. Θα βρείτε το κλειδί για την αρχή αυτή στον Ιεζ. 4:6 "σου προσδιόρισα κάθε μια ημέρα αντί για ένα χρόνο" Αλλού το βρίσκουμε στο "θεωρουμένης κάθε μιας ημέρας για έναν χρόνο" Αριθ. 14:34». 

Αφού μας λέει πολύ σωστά ότι ο καιρός, οι καιροί, και ο μισός καιρός (δηλαδή 1+2+0.5= 3,5 χρόνια) είναι 1260 μέρες (1260/ 365= 3,45), μετά μας λέει: «Στις συμβολικές προφητείες της Βίβλου μια μέρα πάντοτε λογαριάζεται για ένας χρόνος». Και αναφέρει χωρία από τον Ιεζεκιήλ και τους Αριθμούς, στα οποία ο Θεός μιλάει για συγκεκριμένα πράγματα, σε συγκεκριμένα πρόσωπα και για συγκεκριμένες εποχές, και τα εφαρμόζει αυθαίρετα και για την προφητεία της Αποκάλυψης. Παραβλέπει όμως να αναφέρει και άλλα χωρία που μιλούν συμβολικά, όπου η μία μέρα λογαριάζεται για χίλια χρόνια. Ο απ Πέτρος αναφέρει· «παρά Κυρίω μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία» (Β Πέτρου, γ 8). Στο Ψαλμό 90 αναφέρεται: «χίλια έτη ενώπιόν Σου  είναι ως η μέρα η εχθές, ήτις παρήλθε, και ως φυλακή νυκτός» (εδ, 4). Όχι μόνο ως μια ημέρα, αλλά και ως ‘’φυλακή της νυχτός’’ που είναι 3-4 ώρες περίπου. Από την στιγμή που δεν μπορούμε να ξέρουμε στα σίγουρα διότι για τον Θεό δεν υπάρχει χρόνος, δεν μπορούμε να στηρίζουμε τις διδασκαλίες μας σε τόσο σαθρά θεμέλια. Στην Αποκάλυψη, στο κατεξοχήν βιβλίο που χρησιμοποιεί συμβολικές εκφράσεις, μήπως η χιλιετής βασιλεία (τα χίλια χρόνια) είναι κατά γράμμα; Παρακάτω, θα αποδείξουμε από την ίδια την Αγία Γραφή, ότι οι 1260 μέρες ή τα 3,5 χρόνια ή οι 42 μήνες είναι το ίδιο πράγμα και ότι είναι κατά γράμμα και όχι συμβολικά, και ότι αναφέρεται στα έσχατα, όταν ο αντίχριστος θα κυνηγήσει την Εκκλησία.

Ας δούμε τα χωρία παράλληλα:

Στο Δανιήλ λοιπόν, αναφέρεται για τον αντίχριστο: «Και θέλει λαλήσει λόγους εναντίον του Υψίστου, και θέλει κατατρέχει τους αγίους του Υψίστου, και θέλει διανοηθή να μεταβάλλη καιρούς και νόμους· και θέλουσι δοθή εις την χείρα αυτού μέχρι καιρού και καιρών και ημίσεος καιρού» (ζ 25).  Ο Ιππόλυτος Ρώμης, εξηγεί· «δοθήσεται γαρ φησίν εν χειρί αυτού έως καιρού και καιρών και ήμισυ καιρού, όπερ σημαίνει τρία ήμισυ έτη» (ΒΕΠ 6, 83). Η διάρκεια της κύριας δράσης του, όταν αποκαλυφθεί το αληθινό του πρόσωπο και θα διώκει τους αληθινά πιστούς, είναι 3,5 χρόνια. Στην Αποκάλυψη, αναφέρεται ότι οι δύο προφήτες που θα στείλει ο Θεός, θα προφητεύουν 1260 ημέρες ή αλλιώς 42 μήνες. «και την πόλιν την αγίαν θέλουσι πατήσει τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και θέλω δώσει εις τους δύο μάρτυράς μου να προφητεύσωσι χιλίας διακοσίας εξήκοντα ημέρας, ενδεδυμένοι σάκκους» (ια 2-3). Ο άγιος Ιππόλυτος πάλι εξηγεί· «των μεν δύο μαρτύρων τρία ήμισυ έτη  κηρυσσόντων, του δε αντιχρίστου  το επίλοιπον της εβδομάδος τους αγίους πολεμούντος και πάντα τον κόσμον ερημούντος» (ΒΕΠ 6, 105). Δηλαδή, ο καιρός και οι καιροί και το ήμισυ του καιρού, είναι κατά γράμμα 3,5 χρόνια κατά τα οποία ο αντίχριστος θα διώκει την Εκκλησία. Στην Αποκάλυψη, αναφέρεται: «και εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και βλαφημίας· και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμη πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας. Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλαφημίαν εναντίον του Θεού, να βλαφημήση το όνομα αυτού και την σκηνήν αυτού και τους κατοικούντας εν τω ουρανώ. Και εδόθη εις αυτό να κάμη πόλεμον με τους αγίους» (ιγ 5-7).

«Και η γυνή έφυγεν εις την έρημον, όπου έχει τόπον ητοιμασμένον από του Θεού, διά να τρέφωσιν αυτήν εκεί ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα»(Αποκάλυψη, ιβ 6).

«Και εδόθησαν εις την γυναίκα δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, διά να πετά εις την έρημον εις τον τόπον αυτής, όπου τρέφεται εκεί καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως» (Αποκάλυψη, ιβ 14).

Οι παραπάνω περιπτώσεις στις οποίες αναφέρονται τα 3,5 χρόνια, έχουν κοινό θέμα τον διωγμό κατά της ορατής και μη ‘’άφαντης’’ Εκκλησίας. Δεν είναι δυνατόν, ο αντίχριστος ή οι προφήτες να ζουν 1260 χρόνια! Ο διάβολος ως πίθηκος του Θεού, κατά τον ιερό Αυγουστίνο, προσπαθεί να μιμηθεί τον ίδιο τον Χριστό. Ο Χριστός έδρασε 3,5 χρόνια περίπου. Το ίδιο και ο αντίχριστος. Αυτό μας το ερμηνεύει ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης, στον έργο του ‘’Περί Χριστού και αντιχρίστου’’, όταν γράφει: «Κατά πάντα γαρ εξομοιούσθαι βούλεται ο πλάνος τω Υιώ του Θεού» (ΒΕΠ 6, 199). 

 Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (3ο Μέρος)

5^ο λάθος: Αναφέρει ο συγγραφέας· «Αυτό τοποθετεί τη γυναίκα στο ερημικό καταφύγιό της για μια περίοδο 1260 χρόνων. Το συμπέρασμά μας δηλαδή πρέπει να είναι ότι η αληθινή εκκλησία δεν πρέπει να εμφανιστεί στον κόσμο παρά μόνο όταν συμπληρωθούν τα 1260 χρόνια. Συνέβη κάτι τέτοιο στους εκλεκτούς του Θεού; Για πόσο καιρό το παπικό σύστημα συνέχιζε να καταπιέζει τα αληθινά δόγματα με την άσκηση της θρησκευτικό - πολιτικής εξουσίας; Εδώ είναι ένα συναρπαστικό σημείο της ιστορίας. Το 538 μ.Χ. τέθηκε σε ισχύ ένα διάταγμα από τον αυτοκράτορα Ιουστινιανό το οποίο έδινε απόλυτη πνευματική υπεροχή στην εκκλησία της Ρώμης. Σταδιακά, αυτή η θρησκευτική τυραννία ενώθηκε με τις πολιτικές εξουσίες μέχρις ότου τελικά οι βασιλείς έπρεπε πρώτα να πάρουν την έγκριση του πάπα πριν αρχίσουν να κυβερνούν. Η εξουσία αυτή παρέμεινε σε ισχύ μέχρι το έτος 1798 κατά το οποίο η Ευρώπη ταρακουνήθηκε από τη γαλλική επανάσταση. Ακολούθησε η επανάσταση των καταπιεσμένων χωρικών εναντίον των προνομιούχων κληρούχων και ο πάπας συνελήφθη το 1798. Η παπική περιουσία δημεύτηκε και η γαλλική κυβέρνηση εξέδωσε διάταγμα με το οποίο καταργήθηκε ο επίσκοπος της Ρώμης. Η καταπιεστική εξουσία του πάπα τερματίσθηκε ακριβώς 1260 χρόνια αφότου εγκαινιάστηκε το 538 μ.Χ».

Είναι γνωστό από την ιστορία ότι το σχίσμα που οδήγησε τον Παπισμό στον ξεπεσμό και τελικά στην πλήρη θρησκευτικό-πολιτική εξουσία, έγινε το 1054 μ Χ. Όμως, δόθηκε από τον Ιουστινιανό κάποιο διάταγμα το οποίο έδινε στην εκκλησία της Ρώμης την απόλυτη πνευματική υπεροχή το 538 μ Χ;  Δεν παρουσιάζει το διάταγμα ο συγγραφέας. Ακόμα και αν υπήρξε, έχουμε μια πολύ σημαντική πληροφορία, μεταγενέστερη του 538. Στην 6^η Οικουμενική σύνοδο το 691 μ Χ, στον 36^ο κανόνα αναφέρεται η ισότητα μεταξύ του Πατριαρχείου της Κων/πόλεως και της Ρώμης. «Τον Κωνσταντινουπόλεως θρόνον, των ίσων απολαύειν πρεσβείων του της πρεσβυτέρας Ρώμης» (Πηδάλιο, σελ. 252). Τα προνόμια είναι ίσα. Το αν αναφέρεται πρώτα το Πατριαρχείο Ρώμης, δεν σήμαινε ότι υπερτερούσε των άλλων. Απολάμβανε τα πρεσβεία της τιμής, ανάμεσα σε ίσα Πατριαρχεία. Πρώτο αριθμητικά ως προς την προσφώνηση αλλά ίσο με τα άλλα. Δεν ήταν κυρίαρχο σε όλη την χριστιανοσύνη. Ένα δεύτερο στοιχείο που αναφέρεται σε μεταγενέστερη εποχή του 538, είναι  ότι ο Παπικός θρόνος αυτονομήθηκε από την Βυζαντινή αυτοκρατορία επί βασιλείας του Καρλομάγνου (768- 814), όταν οι αρειανόφρονες Φράγκοι είχαν καταλάβει όλη την Δύση (Εκκλησιαστική Ιστορία Βλ. Φειδά, Β’ Τόμος, σελ. 96). Το πρώτο Παπικό κράτος ιδρύεται το 754 μ Χ με την συμβολή του Πάπα Στέφανου του β’ και του Φράγκου βασιλιά, Πιπίνου του Βραχύ. Από τότε και έπειτα, διευρύνεται η Παπική αυθαιρεσία.  Δεν βρήκαμε το διάταγμα που αναφέρει αόριστα ο συγγραφέας. Βρήκαμε όμως στοιχεία που αναιρούν τις αποφάσεις του διατάγματος εκείνου, ακόμα και στην περίπτωση που εκείνο υπήρχε. Τουλάχιστον μέχρι και το 691 μ Χ δεν αναγνωρίζεται από την Εκκλησία και την Πολιτεία καμία απόλυτη εξουσία στην Ρώμη, και η δημιουργία του Παπικού κράτους τοποθετείται πολύ αργότερα από το 538 μ Χ, στο 754 μ Χ.

6^ο λάθος: «Η γυναίκα (εκκλησία) απλά δεν μπορούσε να εμφανιστεί πριν βγουν από τη μέση αναχαιτίστηκες δυνάμεις της παπικής αντίδρασης. Το προφητεμένο αυτό γεγονός έλαβε χώρα το 1798 και η αλήθεια που μέχρι τότε είχε καταχωνιαστεί άρχισε να ξεπροβάλει από την αφάνεια με τη μορφή ενός ένδοξου "υπολοίπου από το σπέρμα της" από τη γυναίκα».

Γιατί ο συγγραφέας θεωρεί ως δεδομένο ότι οι διωγμοί που υφίσταται η γυναίκα του 12^ου κεφαλαίου της Αποκαλύψεως (η Εκκλησία), είναι απαραίτητα εκείνοι που συνέβησαν στους Προτεστάντες από τους Παπικούς; Ο ίδιος ο συγγραφέας δήλωσε πιο πάνω· « Αυτή η περιγραφή δίνει ένα μικρό μέρος μόνο από τη φρίκη της βίας που ξέσπασε εναντίον της αποστολικής εκκλησίας. Στην πραγματικότητα όλοι οι πρώτοι μαθητές και οι αρχηγοί της εκκλησίας μαρτύρησαν για την πίστη τους. Οι σκληροί παγανιστές αυτοκράτορες μετέτρεψαν τις αρένες τους σε θέατρα θανάτου για όσους ακολουθούσαν το αληθινό ευαγγέλιο». Τώρα όμως δηλώνει· «Η γυναίκα (εκκλησία) απλά δεν μπορούσε να εμφανιστεί πριν βγουν από τη μέση αναχαιτίστηκες δυνάμεις της παπικής αντίδρασης» . Άραγε, η αποστολική Εκκλησία η οποία ήταν διωκομένη κατά τα πρώτα 300 χρόνια, ήταν ‘’κρυμμένη’’; Δεν την ήξερε ο κόσμος; Και αν ήταν κρυμμένη, αν και πήγε σε έρημο τόπο, τότε πως μας διασώζονται τοιχογραφίες στις κατακόμβες, πως μας διασώζονται αρχαία εκκλησιαστικά κείμενα εκείνης της περιόδου, και γενικά πως ξέρουμε σήμερα για αυτήν;  Αν ήταν στην αφάνεια με την έννοια ότι ήταν άγνωστη, τότε δεν θα είχαμε τόσα ιστορικά, αρχαιολογικά, και συγγραφικά ντοκουμέντα. Ισχύουν το ίδιο και για τον Ανβεντισμό της 7^ης Ημέρας; Μπορούν να μας αποδείξουν ότι αυτά που πιστεύουν σήμερα, τα πίστευε η Εκκλησία σε ΚΑΘΕ αιώνα; Και πως ξέρουμε ότι εδώ προφητεύεται ο Αντβεντισμός και όχι και οι υπόλοιπες ομάδες που προκύπτουν από την Διαμαρτύρηση; Ποιο είναι ‘’το υπόλοιπο του σπέρματος αυτής’’; Ακόμα και την σκέψη του συγγραφέα αν ακολουθούσαμε αναφορικά με τους λανθασμένους υπολογισμούς του, θα βλέπαμε ότι πολλές ομάδες έχουν προκύψει μετά το 1798. Δεν ήταν μόνο οι Ανβεντιστές, όπως ο συγγραφέας αναφέρει· «Η μόνη εκκλησία που εκπληρώνει τις προφητικές περιγραφές του υπολοίπου της εκκλησίας είναι η εκκλησία των Αντβεντιστών Εβδόμης ημέρας. Εμφανίστηκε γύρω στο 1844 και άρχισε το πρόγραμμα της αποκατάστασης της αλήθειας που είχε χαθεί ή παραμορφωθεί κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα». Θα απαριθμήσουμε και άλλα τέτοια κινήματα και ομάδες που ισχυρίζονται τα ίδια: ‘’Το αγιαστικό Κίνημα’’ (1867), ‘’Το κίνημα του Laestadius’’ (1840), ‘’Το κίνημα της Θείας Θεραπείας’’ (1850),’’Το κίνημα Keswick’’ (1875), ‘’Η Καθολική Αποστολική Εκκλησία’’ (1820), ‘’Οι Μαθητές του Χριστού’’ (1809) κλπ. Όλοι αυτοί θα μπορούσαν να ισχυριστούν τα ίδια πράγματα. Στον επίλογο, θα αναφέρουμε τι λέει η Αγία Γραφή για την πάντα διωκομένη Εκκλησία.

7^ο λάθος: Ο συγγραφέας, προκειμένου να αιτιολογήσει τους αυθαίρετους ισχυρισμούς του, γράφει: «Ο σατανάς πρόκειται να πολεμήσει ενάντια στο ΥΠΟΛΟΙΠΟ της αληθινής εκκλησίας. Ποιό είναι αυτό το υπόλοιπο; Είναι το τελευταίο κομμάτι από το ύφασμα ενός ενδύματος. Είναι το ίδιο με το πρώτο κομμάτι που κόπηκε από το ένδυμα μόνο που είναι στην άλλη άκρη, το τέλος και συμβαίνει να είναι και μικρό κομμάτι. Τι μας λέει τούτο σχετικά με το υπόλοιπο της γυναίκας; Είναι το τελευταίο κομμάτι της αληθινής εκκλησίας, στους έσχατους καιρούς, που θα κρατάει ακριβώς την ίδια διδασκαλία με την αρχική, αποστολική εκκλησία».

Η Εκκλησία ΣΕ ΚΑΘΕ εποχή έχει υπόλοιπο. Δεν πρόκειται περί δήθεν ‘’κομμένου κομματιού’’, διότι ο Χριστός μίλησε για την Εκκλησία Του με την οποία θα είναι μαζί πάσας τας ημέρας μέχρι την συντέλεια. «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθαίος, κη 20). Το ‘’ΠΑΣΑΣ’’ δείχνει ακριβώς την αδιάσπαστη συνέχεια από τον πρώτο αποστολικό αιώνα μέχρι την συντέλεια. Αν ο Κύριος είναι μαζί της μέχρι την συντέλεια όλες τις ημέρες, δεν υπάρχουν περιθώρια για ‘’σχισμένα κομμάτια’’. Ακόμα, ο Κύριος έδωσε και άλλη υπόσχεση. Μας είπε· «επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής» (Ματθαίος, ιστ 18). Αυτές οι πύλες του άδη, κατά την ερμηνεία της αρχαίας Εκκλησίας, είναι οι αιρέσεις και οι αιρεσιάρχες. «Πύλαι δε Άδου αι αιρέσεις και οι αιρεσιάρχαι…» (Άγιος Επιφάνιος Κύπρου).

Λέγοντας ‘’υπόλοιπο’’, εννοούμε εκείνους τους λίγους που πιστεύουν πραγματικά, και που ακολουθούν πραγματικά τον Κύριο Ιησού Χριστό. Και αυτοί πάντα ήταν οι λιγότεροι. Ο Κύριος αναφέρει: «πολλοί είναι οι κεκλημένοι, ολίγοι δε οι εκλεκτοί» (Ματθαίος, κβ 14). Αυτό, εξαρτάται από την προαίρεση του κάθε ένα και όχι από τον Θεό. Στην παραβολή, είπε: «Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με δίκτυον, το οποίον ερρίφθη εις την θάλασσαν και συνήγαγεν από παντός είδους· το οποίον, αφού εγεμίσθη, ανεβίβασαν επί τον αιγιαλόν και καθήσαντες συνέλεξαν τα καλά εις αγγεία, τα δε αχρεία έρριψαν έξω» (Ματθαίος, ιγ 47-48). Τα αχρεία ψάρια που είχε το δίκτυ, είναι οι χριστιανοί που ναι μεν εκκλησιάζονται, αλλά είναι τυπικοί, μακριά από την ουσία της πίστης μας. Στην Αποκάλυψη, ο άγγελος λέει στον Ιωάννη να πάρει καλάμι (είδος μέτρου της εποχής εκείνης) και να μετρήσει τον Ναό και αυτούς που προσκυνούν εκεί. Του είπε όμως να εξαιρέσει την αυλή του Ναού, γιατί δόθηκε στα έθνη (Αποκάλυψη, ια 1-2). Ο απ Παύλος αναφέρει: «Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού, τον οποίον προεγνώρισεν. Η δεν εξεύρετε τι λέγει η γραφή περί του Ηλία; πως ομιλεί προς τον Θεόν κατά του Ισραήλ, λέγων· Κύριε, τους προφήτας σου εθανάτωσαν και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, και εγώ εναπελείφθην μόνος, και ζητούσι την ψυχήν μου. Αλλά τι αποκρίνεται προς αυτόν ο Θεός; Αφήκα εις εμαυτόν επτά χιλιάδας ανδρών, οίτινες δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ. Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ' εκλογήν χάριτος» (Ρωμαίους, ια 2-5). Όπως στην εποχή του Ηλία υπήρχε υπόλοιπο στον λαό Ισραήλ, τον λαό του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη, έτσι και τώρα. Το υπόλοιπο του σπέρματος της Εκκλησίας είναι όλοι όσοι γεννήθηκαν άνωθεν. Ο συγγραφέας υπονοεί ως Εκκλησία το σύνολο των αιρέσεων και των σχισμάτων, και ως μικρό υπόλοιπο τον Αντβεντισμό!

8^ο λάθος: Ο συγγραφέας, προκειμένου να υποστηρίξει ότι ο Αντβεντισμός είναι το ‘’μικρό υπόλοιπο των εσχάτων ημερών’’, πέφτει και παρακάτω σε ατοπήματα. Θεωρεί «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού» ως εκείνους που τηρούν τις 10 εντολές. Η αλήθεια είναι ότι οι 10 εντολές είναι ερμηνευμένες από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό στην επί του Όρους Ομιλία. Εκεί, ο Σωτήρας, μας τις αναλύει και μας δείχνει τον αληθινό αγιασμό. Έτσι, δεν φτάνει μόνο να μην σκοτώσει κανείς, όπως έλεγε ο δεκάλογος, αλλά ούτε καν να οργιστεί κανείς! Αλλά, μιλώντας ο συγγραφέας για τις 10 εντολές, ξεχνάει όλες τις άλλες που αναφέρει η Καινή Διαθήκη περί διαφόρων θεμάτων, όπως πχ την εντολή του βαπτίσματος στο νερό. Και φυσικά, όλες οι εντολές του Θεού έχουν έναν σκοπό: την εκπλήρωση της αγάπης: «είναι λοιπόν εκπλήρωσις του νόμου η αγάπη» (Ρωμαίους, ιγ 10). Θεωρεί ότι η ‘’αληθινή εκκλησία’’ τηρεί το Σάββατο. Οι Χριστιανοί εξ αρχής τίμησαν την ημέρα του Σαββάτου ως ημέρα προετοιμασίας για την Κυριακή (ή αλλιώς την ΜΙΑ, κατά τον Μωυσή) και το αφιέρωσαν στις ψυχές. Στην Καινή Διαθήκη δεν γιορτάζουμε την Δημιουργία, αλλά την Αναδημιουργία των πάντων που ξεκίνησε με την Ανάσταση του Χριστού κατά την Κυριακή. Υπάρχουν αρκετά στοιχεία που δείχνουν ότι η αρχαίαΕκκλησία είχε ως κατεξοχήν ημέρα λατρείας την Κυριακή και όχι το Σάββατο. Ο απ Παύλος, ήδη από την αποστολική εποχή αναφέρει· «Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού» (Κολλοσαείς, β 16-17). Ο άγιος Ιγνάτιος, περίπου το 107 μ Χ αναφέρει· «ει ουν οι παλαιοίς γράμμασιν αναστραφέντες εις καινότητα ελπίδος ήλθον, μηκέτι Σαββατίζοντες, αλλά κατά Κυριακήν ζωήν ζώντες, εν η και η ζωή ημών ανέτειλε δι’ αυτόν» (Μαγν. ix 1). Ο άγιος Ιουστίνος ο Μάρτυρας, περίπου το 150-160 μ Χ αναφέρει· «Μη άλλο τι εστίν, άνδρες φίλοι, ή τούτο ότι ου κατά τον νόμον βιούμεν, ουδέ ομοίως τοις προγόνοις υμών περιτεμνόμεθα την σάρκα, ουδέ ως υμείς σαββατίζομεν;» (Ιουστίνου του Μάρτυρα, Διάλογος με Τρύφωνα τον Ιουδαίο, 10, 1).

Δεν θα σχολιάσουμε περισσότερο το άρθρο, εφόσον πιστεύουμε ότι καταδείξαμε αρκετά από τα σφάλματα στον συλλογισμό του συγγραφέα. Θα κλείσουμε με το να δείξουμε το άτοπο του κεντρικού συλλογισμού που θέλει την διωκόμενη Εκκλησία που περιγράφεται στο 12^ο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως ως δήθεν ‘’κρυμμένης’’, και επανεμφανιζόμενης στα έσχατα. Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (4ο Μέρος)

Τι λέει ο Χριστός και η Καινή Διαθήκη για τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας; Μιλάει για μια εκκλησία που λόγω των διωγμών που θα υφίσταται θα είναι κρυμμένη και θα αποκαλυφθεί σε έναν ορισμένο καιρό; Ενδεικτικά αναφέρουμε:

«…θέλουσιν επιβάλει εφ' υμάς τας χείρας αυτών, και θέλουσι σας καταδιώξει, παραδίδοντες εις συναγωγάς και φυλακάς, φερομένους έμπροσθεν βασιλέων και ηγεμόνων ένεκεν του ονόματός μου· και τούτο θέλει αποβή εις εσάς προς μαρτυρίαν» (Λουκάς, κα 12-13).

Κατά τα λόγια του Χριστού, ο διωγμός είναι ευκαιρία για ΜΑΡΤΥΡΙΑ. Μαρτυρία δεν μπορεί να δοθεί από μια κρυμμένη και εξαφανισμένη εκκλησία.

«Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς· επειδή ούτως εδίωξαν τους προφήτας τους προ υμών» (Ματθαίος, ε 11-12).

Όταν δίωκαν τους προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη, εκείνοι δεν ήταν αφανείς. Το ίδιο και η Εκκλησία.

«Ο δε Σαύλος ήτο σύμφωνος εις τον φόνον αυτού. Και έγεινεν εν εκείνη τη ημέρα διωγμός μέγας κατά της εκκλησίας της εν Ιεροσολύμοις και πάντες διεσπάρησαν εις τους τόπους της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλην των αποστόλων…Οι μεν λοιπόν διασπαρέντες διήλθον ευαγγελιζόμενοι τον λόγον» (Πράξεις, η 1-3).

Και εδώ βλέπουμε ότι ο διωγμός είχε ως συνέπεια η Εκκλησία να ευαγγελίσει τον λόγο του Θεού.

«Διότι σεις εγείνετε, αδελφοί, μιμηταί των εκκλησιών του Θεού, αίτινες είναι εν τη Ιουδαία εν Χριστώ Ιησού, επειδή και σεις επάθετε τα αυτά υπό των ιδίων υμών ομοεθνών, καθώς και αυτοί υπό των Ιουδαίων, οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν και τους ιδίους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν, και εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι, εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη διά να σωθώσι, διά να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε. Έφθασε δε επ' αυτούς η οργή μέχρι τέλους» (Α Θες/κεις, β 14-16).

Η διωκομένη εκκλησία της Θεσσαλονίκης δεν ήταν αφανής. Αν ήταν, δεν θα διώκονταν.

Τι λένε οι Πατέρες σχετικά με τους διωγμούς; Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης (200 μ Χ), υπομνηματίζοντας το 12^ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, τοποθετεί τον διωγμό που περιγράφεται εκεί στην εποχή του αντίχριστου. «Περί μεν του διωγμού και της θλίψεως της γινομένης επί την εκκλησίαν υπό του αντικειμένου και Ιωάννης φησίν· ‘’και είδον σημείο μέγαν και θαυμαστόν, γυναίκα περιβεβλημένην τον ήλιο’’…» (ΒΕΠ 6, 218). Μάλιστα, ο Ιππόλυτος παίρνει κατά γράμμα τις 1260 μέρες, τις οποίες συσχετίζει με το ‘’καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού’’. «…καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως. Αύται εισίν αι χίλιαι διακόσιαι εξήκοντα ημέραι, το ήμισυ της εβδομάδος (σ. του Δανιήλ), ας κρατήσει ο τύραννος διώκων την εκκλησίαν  φεύγουσαν από πόλεως εις πόλιν και εν ερημία κρυβομένην και εν τοις όρεσιν…» (ΒΕΠ 6, 219).  Οι πτέρυγες που δίδονται στην γυναίκα, ερμηνεύονται από τον Ιππόλυτο ως την θεία προστασία, μάλιστα την προστασία που πηγάζει από την πίστη στον σταυρό του Χριστού. «Δύο πτέρυγας του αετού του μεγάλου, τουτέστιν την εις Χριστόν Ιησούν πίστιν, ος εκτείνας τας αγίας χείρας επί τω ξύλω ήπλωσε δύο πτέρυγας» (ΒΕΠ 6, 219).

Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων (348 μ Χ) αναφέρει περί των διωγμών· «Αυτή λοιπόν η Εκκλησία με τα όπλα της δικαιοσύνης τα επιθετικά και τα αμυντικά, δοκιμάζοντας δόξα και ατίμωση, παλαιότερα στους καιρούς των διωγμών και των θλίψεων, στεφάνωσε με τα ποικίλα και τα πολυάνθιστα στεφάνια της υπομονής τους αγίους μάρτυρες…» (18^η Κατήχηση, κζ). Για τους διωγμούς επί αντίχριστου, αναφέρει· «Ποιος θα είναι άραγε ο μακάριος, που θα μαρτυρήσει για τον Χριστό, με πίστη την εποχή εκείνη; Εγώ λέω ότι θα είναι οι μάρτυρες της περιόδου εκείνης επάνω από όλους τους μάρτυρες. Διότι οι προηγούμενοι πάλεψαν μόνο με ανθρώπους, αλλά την εποχή του αντίχριστου, θα πολεμήσουν με τον ίδιο τον σατανά» (15^η Κατήχηση, ιζ). 

Είναι φανερό, ότι η Γραφή μιλώντας για τους διωγμούς κατά της Εκκλησίας, δεν υπονοεί ότι αυτή θα είναι κρυμμένη και αφανής και ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί από το πουθενά χωρίς συνέχεια και ιστορία. Ακόμα και κατά τον διωγμό την εποχή του αντίχριστου, η Εκκλησία θα καταφύγει στον έρημο τόπο της, αλλά δεν θα μένει αφανής, όπως δεν έμεινε αφανής επί 300 χρόνια διωγμών που υπέστη από τους ειδωλολάτρες. 

Η θεωρία της «κρυμμένης» Εκκλησίας (5ο Μέρος)

 Επιμέλεια-Επεξεργασία Sophia-Siglitiki

πηγή