Η κρυμμένη αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο

 Γράφει ο  Κωνσταντίνος  
Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πολιτικός που δεν ήθελε την Ελλάδα με την σημερινή μορφή. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια που έκρυψαν πολύ καλά οι «ιστορικοί» της Ελλάδας και αλλοιώνοντας πλήρως την πολιτική προσωπικότητα ενός εν πολλοίς αμφισβητούμενου πολιτικού προσώπου. Ταυτόχρονα, όμως, κατόρθωσαν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, να αποκρύψουν την επισήμως καταγεγραμμένη αλήθεια και να εμφανίσουν ως ήρωα και ελευθερωτή εκείνον που δεν δίστασε ακόμη και μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο να προωθήσει μία Ελλάδα χωρίς την Κεντρική Μακεδονία και την Θράκη! Οξύμωρο, βεβαίως, είναι το γεγονός πως σε όλους -σχεδόν- τους νομούς και τις πόλεις που ο Βενιζέλος δεν ήθελε εντός της Ελληνικής Επικράτειας, υπάρχουν αγάλματα και προτομές προς… τιμήν του!

Σε επιστολή του ο Ίωνας Δραγούμης προς τον πατέρα του γράφει: 
«Είναι κοινόν μυστικόν ότι ο κ. Βενιζέλος είναι υποχωρητικός εις όλα απέναντι των Βουλγάρων. Διά τούτο εκινήσαμεν τας εφημερίδας ίνα υποστηρίξωσι τα ελληνικά δίκαια επί των χωρών της Θράκης και Μακεδονίας ας παραχωρεί ασυζητητί ο πρώτος πολίτης της Ελλάδος εις τους Βουλγάρους, ήτοι επί των περιφερειών Σερρών, Δράμας, Καβάλας, Ξάνθης και της λοιπής Θράκης της κατειλημμένης υπό των απογόνων του Κρούμου». Η δράση αυτή βασίζεται στην εκτίμηση πως ο πρωθυπουργός είναι θρασύδειλος και «μόνον ο φόβος μη υπό της κοινής γνώμης αποδοκιμασθή δύναται να συγκρατήση αυτόν από του κατηφόρου».

Στις 2 Μαρτίου 1913 η συζήτηση περνά από τα πολιτικά παρασκήνια στα κοινοβουλευτικά έδρανα και τον αθηναϊκό Τύπο, με αφορμή την κατάθεση υπομνήματος των «αλυτρώτων» στη Βουλή. Ο Βενιζέλος δέχεται ομαδικά πυρά αγορητών που τον κατηγορούν για μειοδοσία και τον απειλούν ότι «όχι μόνον εν τω ελευθέρω κράτει, αλλά και εν τω υποδούλω Ελληνισμώ θα υπάρξη αντίστασις ριζική και ανένδοτος». «Δεν επιθυμώ ως Ελλην εις την ιστορίαν ν” αναγραφή ότι πόλεις ελληνικαί εκουσίως απεδέχθησαν την βουλγαρικήν κυριαρχίαν και ότι δεν υπήρξε Βουλή ελληνική διαμαρτυρηθείσα διά την τοιαύτην κατάστασιν», διακηρύσσει χαρακτηριστικά ο βουλευτής Λακωνίας Πετροπουλάκης.

Αντί ν” αναδιπλωθεί, ο Βενιζέλος αντεπιτίθεται: «Εξ ανάγκης», ξεκαθαρίζει, «θα περιέλθωσιν εις την κυριαρχίαν των συμμάχων πληθυσμοί ελληνικοί και μάλιστα πυκνοί». Υποστηρίζει, μάλιστα, πως αυτό επιβάλλεται για στρατηγικούς λόγους: ακόμη «και εάν μας έλεγον οι σύμμαχοι ότι είναι διατεθειμένοι να μας αφήσωσι να επεκτείνωμεν τα όριά μας προς τα εκεί, διά να περιλάβωμεν και τους ελληνικούς εκείνους πληθυσμούς, εγώ τουλάχιστον ως υπεύθυνος κυβέρνησις δεν θα εδεχόμην τοιαύτην χάραξιν ορίων ως λίαν επικίνδυνον, διότι η Ελλάς θα ήτο ασθενεστέρα κατά τοιούτον τρόπον εκτεινομένη παρά την θάλασσαν, άνευ σπονδυλικής στήλης, παρ' όσον θα ήτο εάν τα σύνορα αυτής εστρογγυλεύοντο κατ' άλλην διεύθυνσιν». 

Το μόνο που μπορεί να γίνει «περί του πληθυσμού εκείνου, είναι να ληφθή πρόνοια όπως διασωθή η εθνική αυτού συνείδησις». Κάθε άλλη επιλογή είναι εθνικά επικίνδυνη και οι Ελληνες των εν λόγω περιοχών δεν πρέπει «να γίνωσιν όργανα ενεργειών ανθρώπων οι οποίοι δύνανται μεν να άγωνται από πατριωτικάς διαθέσεις, αλλ' οι οποίοι είναι οι μάλλον επικίνδυνοι άνθρωποι διά τα εθνικά συμφέροντα, διότι αφήνουσι να οδηγώνται εν τη διαχειρίσει αυτών αποκλειστικώς και μόνον από την καρδίαν και θέτουσι εις δευτέραν μοίραν τον νουν». 

Συμπλέοντας με τον πρωθυπουργό, ο βουλευτής Αραβαντινός θα φροντίσει επίσης να θυμίσει στο σώμα πως, όσα δικαιώματα αναγνωριστούν στους Ελληνες της βουλγαρικής ζώνης, «είμεθα υποχρεωμένοι και ημείς να εφαρμόσωμεν διά τους [μειονοτικούς] πληθυσμούς εκείνους, οι οποίοι θα περιέλθωσιν εις ημάς».

Οι δηλώσεις Βενιζέλου αντιμετωπίστηκαν ως εθνική προδοσία από τους πρωθυπουργούς του Μακεδονικού Αγώνα. «Ερχεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο οποίος λέγει «και να μου δοθή η Θράκη, δεν την θέλω». Αυταί είναι αι διακηρύξεις του πρωθυπουργού, του ελευθερωτού του Ελληνισμού!», ξεσπάθωσε ο Γεώργιος Θεοτόκης, ενώ ο Δημήτριος Ράλλης τον κατηγόρησε πως «ου μόνον απεμπολεί τα δικαιώματα τα αναμφισβήτητα του μεγάλου εκείνου τμήματος του Ελληνισμού», αλλά «δεσμεύει και τας χείρας της Κυβερνήσεως απέναντι του φυσικού ημών εχθρού». 

Ακόμη οξύτερες ήταν οι επικρίσεις των εφημερίδων. Για «πρωθυπουργική αστοχία» έκανε λόγο η μετριοπαθής «Ακρόπολις», το «Σκριπ» διαπίστωσε πως ο Βενιζέλος εμφορείται από «ιδέαν ξένην προς τα εθνικά συμφέροντα», ενώ το «Εμπρός» -η ναυαρχίδα των μακεδονομάχων- κατήγγειλε «τον ιστορικόν και πολιτικόν αναρχισμόν» του πρωθυπουργού, που τον ώθησε να δώσει στη Βουλή «μάχην τείνουσαν προς τον αυτόν τούτον σκοπόν, υπέρ του οποίου μάχονται και οι Βούλγαροι».

Τρεις μέρες μετά, η δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου θα αναβαθμίσει την εμβέλεια των αδιαλλάκτων, καθώς ο στρατηλάτης διάδοχός του ήδη από τον Δεκέμβριο ονειρευόταν τον τίτλο του «βουλγαροκτόνου».

Ελευθέριος Βενιζέλος "ο ελληνοκτόνος", λοιπόν...; Ο πολιτικός που μέσω των συγκεκριμένων πρακτικών της Βουλής και των δηλώσεων που εντέχνως έχουν αποκρυφθεί από τους «καλαμαράδες» της εποχής, ήθελε μία άλλη Ελλάδα, μικρότερη και σαφέστατα «διευκολυντική» προς τους τότε αντιπάλους της, Βουλγαρία και Τουρκία; Αν παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις της ιστορίας, θεωρούμε πως εν μέρει επέτυχε τον σκοπό του…

Ο σκοπός του και τα συμπεράσματα, δικά σας... 

πηγή

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΑΓΙΟΤΑΦΙΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΧΑΡΗ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΏΠΙΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Αγαπητοί χριστιανοί και προσκυνητές των Αγίων Τόπων. 

Σήμερα είναι εποχή που θα δοκιμαστούμε όλοι σκληρά.

 Αυτά που θα μας κρατήσουν στην σημερινή κρίση και που

 

θα δώσουμε εξετάσεις στον Θεό είναι.

ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΑΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ. Με όποιο τρόπο

 μπορεί ο καθένας.

Με τον λόγο, με την ηθική συμπαράσταση,

 με την υλική 

βοήθεια. Όπου 

μπορούμε να είμαστε κοντά στους ανθρώπους .

ΥΠΟΜΟΝΗ ΣΤΙΣ ΘΛΙΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΝΑ

ΜΗΝ ΑΠΟΚΑΜΟΥΜΕ ΝΑ

 ΜΗΝ ΜΑΣ ΠΙΑΣΕΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ.

ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ. 

Να παρακαλάμε συνέχεια 

ο Χριστός 

να μας προσθέτει πίστη. Κάθε μέρα να προσευχόμαστε να

 μας βοηθά και να μας σκεπάζει. Να το λέμε αυτό και στην

 οικογένεια μας και στα παιδία μας και στους αδελφούς 

μας γύρω μας.

πηγή

Παράνομο Τέμενος στην Πάτρα! - Τι εξόργισε τους περιοίκους

Τη λειτουργία ενός παράνομου Μουσουλμανικού τεμένους στο κέντρο της Πάτρας σε ημιυπόγειο, καταγγέλλει αναγνώστης του thebest.gr.

Όπως αναφέρει ο καταγγέλων περίοικος, αυτό ίσως να μην ενοχλούσε αν δεν είχαν παρατηρηθεί στην ευρύτερη περιοχή κάποια κρούσματα που πιθανόν να οφείλονται σε θρησκευτική μισαλλοδοξία και φανατισμό.

Ορισμένα αυτοκίνητα, σημειώνει ο αναγνώστης του thebest.gr, που είχαν κρεμασμένο στο καθρεφτάκι τον σταυρό ή άλλα χριστιανικά σύμβολα για φυλακτό, βρέθηκαν με σπασμένο τζάμι και ο σταυρός να έχει αφαιρεθεί και καταστραφεί, γεγονός που ενδεχομένως να σημαίνει ότι εκτός από θρησκευτικό τέμενος, ο συγκεκριμένος χώρος λειτουργεί και ως αίθουσα όπου υποθάλπονται αισθήματα και πράξεις θρησκευτικού φανατισμού.

Οι συναντήσεις τους γίνονταν αρχικά κάθε Δευτέρα απόγευμα ωστόσο τις μέρες της Πρωτοχρονιάς η λειτουργία του ήταν συνεχής.

Τα ερωτήματα που θέτει ο αναγνώστης είναι ποιος παραχώρησε το οίκημα για να γίνει τέμενος και τους χορήγησε άδεια λειτουργίας και ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για την λειτουργία του.

Επίσης ο αναγνώστης του thebest.gr και περίοικος που τράβηξε και έστειλε και την σχετική φωτογραφία, διερωτάται, γιατί δεν επεμβαίνει κάποια αρμόδια Υπηρεσία.

πηγή

O ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΡΘΟΥΡΟΥ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η Ιεραρχία της πάλαι Ορθοδόξου Εκκλησίας, από την στιγμή που εγκατέλειψε τον Κύριο, τον Θεό Λόγο, μοιραίως και ασυνειδήτως εισήλθε στον χώρο του μύθου. Στον μύθο του Οικουμενισμού, που είναι μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του Μύθου του Αρθούρου, της αδελφότητος τής στρογγυλής τραπέζης και της αναζητήσεως του Ιερού Δισκοπότηρου, της ενότητος της Ανθρωπότητος.

Ο σύγχρονος οικουμενιστικός  μύθος, αναζητά Χάριν της ενότητος και της Ειρήνης τής ανθρωπότητος, το ΚΟΙΝΟ ΠΟΤΗΡΙΟ, όλων των θρησκειών και όλων των Εκκλησιών. Ο μεγαλοπρεπής βασιλιάς Αρθούρος είναι χωρίς αμφιβολία ο πάπας. Ας δούμε λοιπόν σιγά σιγά τον σύγχρονο Μύθο.

Κατ’αρχάς ο πρωταρχικός μύθος είναι το βασικό Έπος που δημιούργησε με τα τραγούδια των τροβαδούρων, την Ευρωπαϊκή συνείδηση, όπως τα Ομηρικά Έπη δημιούργησαν την Ελληνική.

Στην στρογγυλή λοιπόν τράπεζα του πάπα, Banco disanto spirito, ή του Αγίου Πνεύματος, όπου υπάρχει όλος ο αγιασμός του Σταυρού, συνωστίζονται οι δυνατοί του κόσμου. Όμως λείπει η αθανασία, διότι η οικολογική καταστροφή λόγω υπερπληθυσμού, απειλεί την ελεύθερη κατανάλωση των δυνατών της γής! Πρέπει να βρεθεί το κοινό ποτήριο, δηλ. ένα νόμισμα, μια κυβέρνηση κάτι που θα πετύχει μόνον εάν επηρεαστεί το ασυνείδητο των ανθρώπων, το οποίο γεννά την συνείδηση. Τον αγώνα αυτόν λοιπόν ξεκινούν όλοι οι γενναίοι Ιππότες, οι πατριάρχες, οι επίσκοποι. Αγνά παλληκάρια της φακής, όπως ο Ζηζιούλας με τον στρατηγό Γιαγκάζογλου και τα τάγματα της Ακαδημίας Βόλου, και τον Καλαϊτζίδη με τις ανίκητες αμαζόνες του, τις υστερικές φεμινίστριες.

Ο Βασιλειάδης με τους πεζοναύτες της Θεολογικής Θεσσαλονίκης. Ο Ζηζιούλας δέ, σαν τον αρχαίο Λάνσελοτ, κλέβει την καρδιά του Βατικανού, αλλά δεν θά δεί τελικά την γη Χαναάν, την μεγαλεπήβολη ένωση, διότι ανακηρύσσει στό μεταξύ τον εαυτό του είδωλο προσευχής. Κάτι που θα πετύχει τελικώς ο Παρσιφαλ, ο Αντίχριστος.

Μεγάλοι Ρωσοι και Έλληνες τροβαδούροι τραγουδούν και υμνούν τον Ιερό Αγώνα. Ανάμεσα τους και ο δικός μας Λουδοβίκος, ο οποίος τραγουδά ακούραστα τους πόνους της αγαπημένης του Θεολογίας, στα Μ.Μ.Ε, η οποία θεολογία σαν την αρχαία Πηνελόπη, περιμένει την επιστροφή τής Χαμένης ενότητος. Το κοινό ποτήριον, Ίνα όλοι ώσιν έν.

Εάν υπάρξει ενδιαφέρον μπορούμε να συνεχίσουμε την πληροφόρηση για την οδύσσεια των Ιερών προσώπων, στην ποθητή αναζήτηση. 

Της Βασιλείας των ουρανών επί της Γής! 

Αμέθυστος.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΛΥΕΥΚΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 9 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Πολυεύκτου.

Ο Άγιος Πολύευκτος καταγόταν από τη Μελιτηνή της Μεσοποταμίας, ήταν στρατιωτικός και έζησε κατά την εποχή των αυτοκρατόρων Δεκίου (249 - 251 μ.Χ.) και Ουαλεριανού (251 - 259 μ.Χ.). Όταν μεταξύ των ετών 253 - 256 μ.Χ. ο αυτοκράτορας Ουλεριανός διέταξε σκληρό διωγμό κατά των Χριστιανών, ο Πολύευκτος δεν διστάζει να ομολογήσει την πίστη του στο στράτευμα.

Όταν το πληροφορήθηκε ο αυτοκράτορας τον κάλεσε σε απολογία. Στον πεθερό του, Φήλιξ, που τον συμβουλεύει να πειθαρχήσει στην αυτοκρατορική προσταγή, ο Πολύευκτος του υπενθυμίζει ότι οφείλουμε να πειθαρχούμε στο Θεό παρά στους ανθρώπους. Δεν λυγίζει ακόμη και στις ικεσίες και τα δάκρυα της νεαρής συζύγου του, Παυλίνας. Παραμένει σταθερός στην πίστη του και αποκεφαλίζεται κερδίζοντας το στέφανο του μαρτυρίου.

Η Σύναξη του Αγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου ετελείτο στο σεπτό ναό που ανήγειραν οι πιστοί στον τόπο του μαρτυρίου του, που έκειτο κοντά στην περιοχή του Φιλαδελφίου και του Ταύρου Κωνσταντινουπόλεως.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Μυηθείς ουρανόθεν ευσέβειας την έλλαμψιν, ώφθης στρατιώτης γενναίος, του Σωτήρος Πολύευκτε και ξίφει εκτμηθείς την κεφαλήν, Μαρτύρων ηριθμήθης τοις χοροίς, μεθ' ων πρέσβευε θεόφρον διά παντός, υπέρ των εκβοώντων σοι, δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω δωρουμένω διά σού, πάσι τα κρείττονα.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΠΟΛΥΕΥΚΤΟΥ

 Τῌ Θ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Πολυεύκτου.
Τῇ Θ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου 

Μάρτυρος Πολυεύκτου.

Ὁ Πολύευκτος, οὗ πάθος τομὴ Λόγε,
Πολλῆς δι᾽ εὐχῆς, εἶχε σοῦ παθεῖν χάριν.
Ἀμφ' ἐνάτην Πολύευκτε τομὴ μέγα δῶκέ σου εὖχος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Εὐστρατίου

 τοῦ θαυματουργοῦ.

Κἂν Εὐστρατίου πνεῦμα λαμβάνῃ πόλος,
Τὸ σῶμα τῇ γῇ θαυμάτων βλύζει χάριν.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ - ΟΡΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ

Έλληνοτουρκικός πόλεμος

Ό μοναχός Γεννάδιος, όπως πολλοί ασκη­τές της εκκλησίας, ήταν πνευματοφόρος και χριστοφόρος. Εξ αιτίας αυτής της θείας χάριτος επροφήτευεν, έβλεπε οράματα και έκανε προβλέ­ψεις, όπως θα διαπιστώση ο αναγνώστης από τα παρακάτω που θα γραφούν. Με αφορμή την με­γάλη αποστασία του ανθρώπου από το Θεό, έδίδασκε ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, η Δευτέ­ρα Παρουσία του Κυρίου. Πρώτα θα παραχωρήση ο Κύριος να γίνη παγκόσμιος πόλεμος, διότι ο κόσμος δεν μετανοεί. Ο πόλεμος αυτός θα είναι και ο τελευταίος, επειδή η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική. Ένα μικρό κρατίδιο θα είναι η αφορμή του παγκοσμίου πολέμου. Ίσως το κρα­τίδιο αυτό να είναι η Κύπρος. Όταν έγινε ο κα­τακλυσμός του Νώε. οι άνθρωποι επνίγησαν εις τα νερά. Τώρα θα πνιγούν εις το αίμα.

Εις την Κωνσταντινούπυλιν θα γίνη μακελειό μεγάλο και η θάλασσα θα κοκκινίση από αίματα εσφαγμένων ανθρώπων. Τριχρονίτικο δαμάλι (μοσχάρι)  θα πλεύση στο αίμα. όπως λέγει ο Κοσμάς ο Αιτωλός στις προφητείες. Τούτο δηλώνει την μεγάλη σφαγή, αιματοχυσία και καταστροφή που πρόκειται να γίνη. Ο ουρανός θα γεμίση αερο­πλάνα και θα ρίχνουν φωτιές (βόμβες) εις τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι θα φωνά­ζουν «Παναγία μου... Παναγία μου...»! Ας φωνά­ζουν, ας φωνάζουν οσο θέλουν. Δεν θα τους βοηθή κανείς. Διατί δεν μετανόησαν τόσον καιρόν; Την Κωνσταντινούπολη θα την πάρουν πάλιν οι Έλληνες, αλλά θα γίνη σκοτωμός μεγάλος. Με­γάλη καταστροφή θα πάθωμεν εμείς οι Έλληνες από τις αμαρτίες μας. Πριν αρχίση ο πόλεμος, θα φανή ένας μεγάλος Σταυρός του Χριστού εις τον ουρανόν επάνω από την Κωνσταντινούπολιν.

Οι Τούρκοι θα μας επιτεθούν, θα περάσουν τον Έβρον ποταμόν, προκαλούντες παντός είδους καταστροφάς. Θα φθάσουν ως τα Εξαμίλια (Θεσ­σαλονίκη ή Κόρινθο ή τα έξι μήλια της υφαλοκρηπίδας όπως λέγει ο γέρονρας παΐσιος). Έπειτα θα τους αντεπιτε­θούμε, θα μας βοηθήσουν και άλλοι λαοί, πιθανόν οι Ρώσοι ή οι Γάλλοι. Θα καταδιώξωμεν τότε τους Τούρκους, θα καταλάβωμεν την Πόλιν και την Μικρά Ασία, που άλλοτε ήσαν Ελληνικά εδά­φη. Οι Τούρκοι θα πάθουν μεγάλες καταστροφές, και θα καταδιωχθούν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά (στη Μέκκα, πρωτεύουσα της Αραβίας).

Από τον πόλεμον το ένα τρίτον του Τουρκικού πληθυσμού θα φονευθή, το άλλο τρίτον θα καταδιωχθή μέχρι την Κόκκινη Μηλιά και το υπόλοιπον ένα τρίτον θα βαπτισθή και θα γίνουν χρι­στιανοί. Αυτοί που θα βαπτισθούν είναι όσοι κατάγονται από χριστιανικό αίμα, όσοι δηλαδή προέρχονται από  έλληνες, που δεν κατώρθωσαν να έλθουν εις την Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και παρέμειναν ζωντανοί εις την Τουρκία. Εκεί παραμένουν αρκετοί κρυπτοχριστιανοί και σήμερον, αλλά θα έλθη καιρός που θα φανερωθούν. Κατόπιν των παραπάνω γε­γονότων, οι Μεγάλοι, Ρωσία - Αμερική, θα συνορίζονται ποιός να πάρη την Κωνσταντινούπολιν, λόγω της στρατηγικής θέσεως της και θα είναι επικίνδυνη άλλη πολεμική σύγκρουσις μεταξύ των. Διά να μην έλθουν σε τέτοια πολεμική σύ­γκρουση και να μην την πάρη μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος, θα είναι και εκ Θεού να την δώσουν εις τους Έλληνες, εις τους οποίους και ανήκεν. Το Ελληνικόν Κράτος θα υποστή μεγάλες καταστρο­φές. Θα τα βάλλουν και οι δικοί μας (οι Έλλη­νες) μεταξύ των και θα δημιουργηθή πιθανόν εμφύλιος πόλεμος, Και εδώ στην Κρήτη τότε θα έλθουν οι Τούρκοι. Λέγουν πως η Κρήτη είναι δι­κή τους, πατρογονική. Θα ξεβαρκάρουν οι Τούρκοι από το νοτιο μέρος της Κρήτης, από τα Πρεβελιώτικα (Μοναστήρι Πρέβελη) και από το Μαρι­δάκι, από το χωρίο Χόνδρος, κοντά στους Καλούς Λιμένες Ηρακλείου. Οι Τούρκοι θα κάνουν ένα πέρασμα και από τα μέρη που θα περνούν θα κά­νουν γενική σφαγή και καταστροφή.

Στην Επαρχία Μεραμβέλλου Λασιθίου θα γίνη μεγάλο μακελειό καικαταστροφή. Το βογγητό και το κλάμα των ανθρώπων θα ακούεται από την Βουβάλα, βουνό στις Μέλαμπες Ρεθύμνου. Εις το τέλος της περιπέτειας αυτής οι Τούρκοι θα νικη­θούν και θα καταστραφούν οριστικά. Θα οπισθο­χωρούν άτακτα και θα τους καταδιώκουν ακόμη και γυναίκες με τις ρόκες, με ασήμαντα δηλαδή μέσα. Βέβαια θα υπάρχη Ελληνικός στρατός εις την Κρήτην, αλλά δεν θα γίνη αντιληπτόν σε ποιο ακριβώς μέρος θα ξεβαρκάρουν οι Τούρκοι. Στο σημείο αυτό θα έχη πέση και ομίχλη, κατά παρα­χώρηση του Θεού, ακριβώς διά να αποβιβασθούν ανενόχλητοι και να μας τιμωρήσουν διά τα αμαρ­τήματά μας.

Η Κρήτη θα βουλιάξη όχι από βόμβες αλλά από τις αμαρτίες μας. Δεν θα μείνη από αυτήν τί­ποτα έκτος από ένα ελάχιστο μέρος δι’ ανάμνηση ότι εδώ ήτο κάποτε η Κρήτη. Εκατομμύρια χρή­ματα διατίθενται από τους ξένους διά να απομα­κρύνουν τους Έλληνες από την ορθόδοξη πίστη και Ιστορία τους. Αν, όμως, εγκαταλείψουν την πίστιν τους, αυτό θα φέρη και την καταστροφήν τους. Ό,τι έπαθαν οι Κύπριοι το 1974 από τους Τούρκους, που κατάλαβαν την μισή Κύπρο, τα ίδια θα πάθωμεν καί εμείς, οί Έλληνες, εάν δεν επιστρέψωμεν εις τον Θεόν. Οι Τούρκοι, είναι έτοιμοι, ακονίζουν τα μαχαίρια, αλλά δεν ήλθε η ώρα, δεν το επιτρέπει ακόμη ο Θεός. Υπομένει ο Θεός. Περιμένει την μετάνοιά μας.

ΣΗΜ: Πριν μερικές ημέρες (περί τα μέσα Ιουνίου 2011) συνάντησα τυχαία έναν ηλικιωμένο κύριο (τον κ. Γιώργο) στη Μάνδρα Αττικής, ο οποίος σε κάποιο σημείο μου είπε τα εξής: Η αδελφή της γυναίκας μου, μία γυναίκα αγράμματη, πριν δύο χρόνια μου είπε ότι είδε σαν όραμα ότι η λεβεντογέννα θα καταστραφεί και του έκανε μεγάλη εντύπωση η προσωνυμία λεβεντογέννα καθόσον θεωρούσε σχεδόν αδύνατο να γνώριζε αυτή τη προσωνυμία της μεγαλονήσου ΚΡΗΤΗΣ.

πηγή

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΗ.

Μας έφερε ο Γέροντας ένα τετράδιο που είχε γραμμένες κάτι προφητείες του Αγίου Αρσενίου του Χατζηεφεντή.Εκεί μέσα ο Άγιος προφήτευε τα γεγγονότα του 1923 και έλεγε ότι θα ξαναγυρίσουν εκεί στην πατρίδα πάλι οι Έλληνες.--Ο Γέροντας είπε ότι εκτός που θα κάνουν κράτος οι Κούρδοι και οι Αρμένιοι,θα πέσει χολέρα στην Τουρκία και θα αποδεκατιστούν από την αρρώστια οι Τούρκοι. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ''Ο ΠΑΤΗΡ ΠΑ'Ι'ΣΙΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ''. ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΡΑΚΟΒΑΛΕ.      

Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης

Ο Οσιώτατος Αρσένιος ο Καππαδόκης γεννήθηκε γύρω στα 1840 στα Φάρασα ή Βαρασιό, στο Κεφαλοχώρι των έξι Χριστιανικών χωριών της περιφερείας Φαράσων της Καππαδοκίας. Οι γονείς του ήταν πλούσιοι σε αρετές και μέτριοι σε αγαθά. Είχαν αποκτήσει δύο αγόρια, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (τον Άγιον Αρσένιο).

Από μικρή ηλικία έμειναν ορφανά και τα προστάτεψε η θεία τους, αδελφή της μητέρας τους. Ένα θαυμαστό γεγονός που συνέβηκε στα παιδιά και την θαυματουργική διάσωση του μικρού τότε Θεόδωρου από τον Άγιον Γεώργιο που τον έσωσε από βέβαιο πνιγμό, είχεν ως αποτέλεσμα, για τον μεν Βλάσιο να δοθεί με τον δικό του τρόπο στον Θεό, να τον δοξολογεί ως δάσκαλος της Βυζαντινής Μουσικής και κατέληξε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, για τον Θεόδωρο δε να θέλει να γίνει καλόγερος. Στη συνέχεια μεγαλώνοντας, στάλθηκε στη Νίγδη και μετά στη Σμύρνη όπου τέλειωσε τις σπουδές του.

Στα είκοσι έξι του περίπου χρόνια πήγε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών του Τιμίου Προδρόμου όπου αργότερα κάρηκε Μοναχός και πήρε το όνομα Αρσένιος. Δυστυχώς όμως δε χάρηκε πολύ την ησυχία του, διότι εκείνη την εποχή είχαν ανάγκη μεγάλη από δασκάλους και ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β’, τον χειροτόνησε Διάκο και τον έστειλε στα εγκαταλειμμένα παιδιά. Αυτό φυσικά γινόταν στα κρυφά, με χίλιες δυό προφυλάξεις, για να μη μάθουν τίποτε οι Τούρκοι. Στο τριακοστό έτος της ηλικίας του χειροτονήθηκε στην Καισσάρεια Πρεσβύτερος με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτου και την ευλογία ως Πνευματικός.

Άρχισε πια η πνευματική του δράση να γίνεται μεγαλύτερη και να απλώνεται. Με την άφθονη Θεία Χάρη που τον προίκισε ο Θεός θεράπευε τις ψυχές και τα σώματα των πονεμένων ανθρώπων. Είχε πολλή αγάπη στον Θεό και προς την εικόνα Του, διότι, όταν έβλεπε πολύ πόνο και καταπίεση Τουρκική, η αγάπη τον έβγαζε έξω από τον εαυτό του και έξω από το χωριό του και αγκάλιαζε και τα γύρω χωριά. Θεράπευε τον ανθρώπινο πόνο όπου τον συναντούσε σε Χριστιανούς ή Τούρκους. Για τον Άγιον δεν είχε καμιά σημασία, διότι έβλεπε στο πρόσωπό τους, την με πολλή αγάπη πλασθείσα εικόνα του Θεού. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα που επετέλεσε ο Άγιος με τη χάρη του Θεού. Στείρες γυναίκες τεκνοποιούσαν, αφού τις διάβαζε ευχή ή έδιδε ‘φυλακτό’ που ήταν ένα κομμάτι χαρτί γραμμένο με κάποιες ευχές που τις έγραψε ο ίδιος. Διάβαζε το Άγιο Ευαγγέλιο σε σοβαρές περιπτώσεις, όπως στους τυφλούς, βουβούς, χωλούς, παραλυτικούς, δαιμονισμένους και γινόντουσαν καλά, μόλις τελείωνε την ανάγνωση. Πολλοί Χριστιανοί και Τούρκοι είχαν θεραπευθεί, αφού πήραν χώμα από το κατώφλι του κελιού του και αναμιγνύοντας το με λίγο νερό το έπιναν, πιστεύοντας ότι θα εθεραπεύοντο και η πίστη τους που είχαν στον Άγιο, έκανε το θαύμα. Χρήματα φυσικά δε δεχόταν ποτέ, ούτε κι έπιανε στα χέρια του. Συνήθιζε να λέγει ‘η πίστη μας δεν πουλιέται’.

Βίωνε ολοκληρωτικά και ‘έπασχε τα Θεία’. Ζούσε με αυταπάρνηση, διότι πολύ πρώτα τον Θεό και μετά την εικόνα Του, τον πλησίον. Αιματηρούς αγώνες και προσπάθειες κατέβαλε για να διατηρήσει τους συγχωριανούς και τους συμπατριώτες του στην πίστη του Χριστού, στην Ορθόδοξη πίστη, για να μην κλονιστούν και αλλαξοπιστήσουν στις χαλεπές εκείνες ημέρες και εποχές, από τις πολλές και διάφορες πιέσεις που δεχόντουσαν από τους Τούρκους, αλλά και από τους διάφορους προβατόσχημους λύκους, τους προτεστάντες, που προσπαθούσαν να λυμάνουν την ποίμνη του Χριστού.

Το κελί του, μικρό, απέριττο, ευρισκόταν μέσα στον κόσμο, αλλά συγχρόνως κατόρθωνε να ζει και εκτός του κόσμου. Σε αυτό, καθώς και για τα Θεία του κατορθώματα, πολύ τον βοηθούσαν οι δύο ημέρες (η Τετάρτη και η Παρασκευή) που έμενε έγκλειστος στο κελί του, προσευχόμενος. Οι οποίες καρποφορούσαν περισσότερο πνευματικά τότε, διότι αγίαζαν και την εργασία των άλλων ημερών. Ώρες έμενε γονατιστός προσευχόμενος στον Θεό για τον λαό Του, που τον είχε εμπιστευθεί στα ασκητικά χέρια του δούλου Του Αρσενίου. Η μεγάλη ευαισθησία Του Αγίου Πατρός δεν άντεχε να κάνει κανένα κακό στην πλάση. Ιδιαίτερα στα ζώα. Ποτέ του δεν κάθησε σε ζώο να το κουράσει, για να ξεκουράσει τον εαυτό του. Προτιμούσε πάντοτε να βαδίζει πεζός και όπως συνήθιζε ξυπόλυτος. Είχε πάντοτε μπροστά του τον Χριστό που ποτέ Του δεν κάθησε σε ζώο – μόνο μια φορά – κι όπως χαρακτηριστικά έλεγε: ‘εγώ που είμαι χειρότερος κι από το γαϊδουράκι, πώς να καθήσω σ’αυτό;’ Για να κρύψει τις αρετές του από τα μάτια των ανθρώπων και να αποφύγει έτσι τους επαίνους, κατάφευγε σ’ ορισμένες ‘ιδιοτροπίες’. Παρουσιαζόταν σαν σκληρός, θυμώδης, οξύθυμος, απόπερνε τις διάφορες γυναίκες, που από αγάπη για αυτόν και ευγνωμοσύνη προσπαθούσαν να τον βοηθήσουν, με διάφορους τρόπους, να του μαγειρεύουν και να του στέλλουν φαγητό. Όπως χαρακτηριστικά έλεγε στον πιστό του φίλο και ψάλτη Πρόδρομο τα εξής: ‘Εάν ήθελα να με υπηρετούν γυναίκες, θα γινόμουν έγγαμος ιερεύς και θα με υπηρετούσε παπαδιά. Τον καλόγερο που τον υπηρετούν γυναίκες, δεν είναι καλόγερος’.

Όταν ύψωνε τα χέρια του για να παρακαλέσει για κάτι τον Θεό, άρχιζε να τον παρακαλεί προσευχόμενος και φωνάζοντας, ‘Θεέ μου!’ λες και ξεκοβόταν η καρδιά του εκείνη την ώρα, και θαρρείς πως έπιανε τον Χριστό από τα πόδια και δεν τον άφηνε, εάν δεν του έκανε το αίτημά του. Εμείς όπως έλεγαν οι Φαρασιώτες ‘στην Πατρίδα μας τι θα πει γιατρός, δεν ξέραμε. Στον Χατζεφεντή τρέχαμε. Στην Ελλάδα μάθαμε από γιατρούς, αλλ’ αν τα πούμε στους εντόπιους, τους φαίνονται παράξενα’.

Εκτός από τα άλλα του χαρίσματα είχε και το προορατικό χάρισμα. Είχε πληροφορηθεί από τον Θεό, πώς θα έφευγαν για την Ελλάδα και έγινε στις 14 Αυγούστου του 1924 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Γνώριζε από προηγουμένως και τον θάνατό του και ότι αυτός θα συνέβαινε σ’ ένα νησί.

Η αγία του μορφή συνέχεια σκορπούσε Χάρη και παρηγοριά. Το πρόσωπό του έλαμπε από την ασκητική γυαλάδα, που έμοιαζε σαν το χρώμα του φτασμένου κυδωνιού. Είχε πια εξαϋλωθεί από τους υπερφυσικούς πνευματικούς αγώνες, που έκανε από αγάπη στον Χριστό, καθώς και από τους πολλούς του κόπους για την αγάπη προς το ποίμνιό του, που το εποίμανε πενήντα χρόνια σαν καλός Ποιμένας.

Τρεις μέρες πριν την εκδημία του ήρθε η Παναγία, τον γύρισε σ’όλο το Άγιο Όρος, τα Μοναστήρια, τους Ναούς που τόσο επιθυμούσε να δει και δεν είχε αξιωθεί, και του είπε ότι σε τρεις ημέρες θα παρουσιαστεί στον Κύριο, που τόσο πολύ αγάπησε και έδωσε όλο του τον εαυτό σ’ Αυτόν. Έφυγε στις 10 Νοεμβρίου το 1924. Με λίγα λόγια αυτός ήταν ο Άγιος Αρσένιος.

πηγή

Ο "Λόφος της Παρθένου", όπου έθαψαν μια (αγία) κοπέλα ζωντανή

Η αγία Παρθένα η Εδεσσαία (9 Ιανουαρίου)

ΜΗΤΕΡΙΚΟ

Η Αγία Παρθένα καταγόταν από την Έδεσσα της Μακεδονίας και γεννήθηκε τον 14ο αιώνα. Κατά το παρθενικό της όνομα είχε και το βίο της, ζώντας με άσκηση και σεμνότητα.

Κατά το έτος 1375 η Έδεσσα πολιορκήθηκε από τους Τούρκους και οι κάτοικοι αντέταξαν δυνατή άμυνα, ενισχυόμενοι και ενθαρρυνόμενοι από τον Ιερομόναχο Σεραφείμ, εφημέριο του Μητροπολιτικού ναού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Ο εχθρός ήταν άριστα οργανωμένος και πολυάριθμος, αλλά απέκανε και ως φαίνεται, ετοιμαζόταν να λύσει την πολιορκία.

Αλλά κατά την τελευταία στιγμή, ένας από τους προκρίτους της πόλεως, ονομαζόμενος Πέτρος (η παράδοση τον ονομάζει Κελλ Πέτρο, δηλαδή Κασιδιάρη Πέτρο), ο οποίος ήταν πατέρας της Αγίας Παρθένας, πληρώθηκε με μεγάλο χρηματικό ποσό από τον πολιορκητή Πασά των Τούρκων και πρόδωσε την πόλη. Οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Έδεσσα, στις 26 Δεκεμβρίου 1375, από το νοτιοανατολικό μέρος, όπου αυτός φρουρούσε, και όπου ήταν μία από τις κυριότερες επάλξεις της πόλεως. Αμέσως επιδόθηκαν στη σφαγή και τον εξανδραποδισμό των κατοίκων, τις διαρπαγές και τις ατιμώσεις. Συνέλαβαν τον Ιερομόναχο Σεραφείμ και μετά από σκληρά βασανιστήρια τον έπνιξαν στο μέγα καταρράκτη, που έχει το όνομα «ιτσερί Πασά», δηλαδή «νερά του Πασά».

Ο προδότης Πέτρος, μετά τη φρικώδη πράξη του και την άλωση της πόλεως, αρνήθηκε το όνομα του Χριστού και έγινε Μουσουλμάνος. Δεν αρκούσε όμως αυτό. Παρέδωσε στον Πασά, ως παλλακίδα, τη θυγατέρα του Παρθένα, αφού προηγουμένως προσπαθούσε να την πείσει να απαρνηθεί τον Χριστό. Η Αγία Παρθένα μόλις άκουσε τα λόγια του πατέρα της, ως άλλη Αγία Βαρβάρα, έφριξε και έλεγξε με πνευματική ανδρεία τον άθλιο πατέρα της και ομολόγησε ότι ποτέ δεν θα αρνηθεί το γλυκύτατο όνομα του ουράνιου Νυμφίου αυτής, Ιησού Χριστού. Εκείνος, αντί να συντριβεί και να μετανοήσει, οργίσθηκε και έγινε σαν θηρίο. Άρχισε να κτυπά την Αγία μέχρι αίματος και αναισθησίας. Στην συνέχει την γύμνωσε και την παρέδωσε στα χέρια των Τούρκων. Οι στρατιώτες την βασάνιζαν επί τρεις ημέρες. Στο τέλος, την οδήγησαν ολόγυμνη σε ένα λόφο, όπου την έθαψαν ζωντανή. Ο λόφος αυτός ονομάζεται μέχρι σήμερα «λόφος της Παρθένου».

πηγή

Θεοφάνης Πόπα-Ένας σύγχρονος ιεραπόστολος υπό το καθεστώς Χότζα

Ένα ενδιαφέρον ιστορικό ντοκουμέντο - για τη ζωή και τη δράση του

 θεολόγου - αρχαιολόγου Θεοφάνη Πόπα, ό όποιος έζησε υπό το 

καθεστώς του Έμβέρ Χότζα, αποτε­λείτο βιβλίο του εκπαιδευτικού

 Βασιλείου Κασκαντάμη: «Θεοφάνης Πόπα: "Ενας σύγχρονος ιερα­πόστολος»,

 πού κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ή "Ελαφος».
 Ό Θεοφάνης Πόπα έζησε τον ανεπανάληπτο σε σκληρότητα θρησκευτικό 

διωγμό πού υπέστη ή Όρθόδοξη Εκκλησία της Αλβανίας (1945-1991). 

'Ηταν ό τελευταίος θεολόγος της Όρθόδοξης Αυτοκέφαλης Εκκλησίας 

της Αλβανίας προ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ό Πόπα ήταν αρχαιολόγος

 του Έμβέρ Χότζα και συνέβαλε στο να διασωθούν πολλοί βυζαντινοί 

ναοί της Αλβα­νίας μέχρι σήμερα. Με την ιδιότητα του αυτή αγωνίστηκε

 για τη διάσωση κάθε αντικειμένου πού είχε σχέση με τη θρησκευτική

 παράδοση της χώρας του, αν και υπήρχαν αντίθετες τάσεις.  

 Συγκέντρωσε τις εικόνες σε Μουσεία, εργάστηκε κρυφά ως 

ιεραπόστολος κοντά στο λαό του Θεού σε εποχές διωγμού. 
«Ο Θεοφάνης Πόπα διατή­ρησε μυστική την κρυπτοχριστιανική

 του ιδιότη­τα και δούλευε Ιεραποστολικά για να μη σβήσει ή 

 φλόγα της πίστεως σε πλήθος συνανθρώπων του με κίνδυνο της

 ζωής του. Ή πίστη του έδωσε αγωνιστικότητα, ή θρησκεία ιδανικά

 και όλα τα χρόνια έμεινε ανυποχώρητος», αναφέρει ό συγ­γραφέας

 κ. Κασκαντάμης οτή συνέντευξη πού μας παραχώρησε.

Ο Θεοφάνης Πόπα στην είσοδο ναού

  Ό Θ. Πόπα γεννήθηκε στις 3 Νοεμβρίου 1914 στο Έλβασάν από 

Όρθόδοξη οικογένεια. Με υποτροφία της Σερβικης Όρθοδόξου 

Εκκλησίας παρακολούθησε μαθήματα στην Ιε­ρατική Σχολή Κεττίγνης.

 Το 1937 έλαβε υποτροφία άπό τον Αρχιεπίσκοπο Βησσαρίωνα 

Τζουβάνη για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή 

του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έκτοτε παρέμεινε στην Αθήνα κα'ι έζησε δλα 

τα γεγονότα των ιταλικών προκλήσεων κατά της Ελλάδος. 

Όταν ό χιτλερικός στρατός κατέλαβε την Ελλάδα, ό Πόπα επέστρεψε 

στην Κορυτσά, και διορίσθηκε καθηγητής. Από το 1945 έως το 1947 

εργάστηκε στο Γραφείο Προσωπικού της Μητροπόλεως Τιράνων. 

Το 1948 εργάστηκε ως μεταφραστής στα Σερβοκροατικά στο 

Υπουργείο Οικονομικών. Στή συνέχεια δούλεψε στο Ινστιτούτο 

της Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Τιράνων. Το 1950 αναγνωρίζεται

 από τη διοίκηση της Εκκλησίας ό διορισμός του στο Ίνστιτούτο και

 του επιτρέπεται να εισέρχεται σε ναούς και μονές για επιστημονική

 εργασία. Απολύθηκε όμως και το 1951 διορίστηκε στο

 υπουργείο Βιοενέργειας.
 «Οι τακτικές απολύσεις και επαναδιορισμοί κρύβουν τακτική φυχρού 

πολέμου.Ο Θ. Πόπα είχε ψυχολογήσει την κρατούσα κατάσταση και

Μίμενε αγωνιζόμενος», σημειώνει ό κ. Κασκαντάμης.

Ο Θεοφάνης Πόπα ανέρχεται επικίνδυνη σκάλα για να ερευνήσει ασκητήριο

 Τό Φεβρουάριο του 1967 το κομμουνιστικό καθεστώς του Έμβέρ Χότζα

 ανακηρύσσει την Αλβανία ως την πρώτη άθεϊστική χώρα του κόσμου.

 Οί ιερείς φυλακίστηκαν, διώχθηκαν ή άποσχηματίοθηκαν.

 Ο ναοί μετατράπηκαν σε δημόσιους χώρους, σε κέντρα διασκέδασης, 

ακόμα και σέ σταύλους. 

Απαγορεύθηκαν όλες οι θρησκευτικού περιεχομένου εκδηλώσεις. 

Κειμήλια απαράμιλλης τέχνης και μέγιστης ιστορικής άξιας 

καταστράφηκαν. Οί χριστιανοί υποχρεώθηκαν μεταξύ άλλων-

 να παραδίδουν σε επιτροπές και σε στρατιωτικά στρατόπεδα 

τις εικόνες τους χωρίς νά υπάρχει σχέδιο αξιοποίησης τους.


  Ό Θ. Πόπα κατάφερε να διασώσει περισσότερες από 6.500

 εικόνες μεταβυζαντινής εποχής, (οι όποιες φυλάχθηκαν στους 

Ιερούς ναούς Ζωοδόχου Πηγης και Αγίου Γεωργίου Κορυτσάς 

και σε τζαμιά και σε αποθήκες. 
   Υπό την πίεση της διεθνούς κοινής γνώμης, τό καθεστώς 

αποφάσισε τη δεκαετία του 1980 να δημιουργήσει Βυζαντινό 

Μουσείο και ανέθεσε στόν Θ. Πόπα την επίβλεψη.
   Ό Πόπα πρόσφερε μια ασυνήθιστη συμβολή γιά τήν προστασία 

του πολιτισμού μας καθώς και για τη συλλογή και τη διατήρηση 

των εικό­νων, αυτής της σπάνιας περιουσίας, ή οποία μαρτυρεί 

για το Χριστιανισμό, την πίστη και την ευλάβεια του λάου.

Το πολυσχιδές επιστημονικό του έργο ανα­γνωρίσθηκε από τους 

Ευρωπαίους συναδέλ­φους του. 
   Ό Θ. Πόπα όμως διώχθηκε όσο λίγοι από το καθεστώς του 

Ε. Χότζα και στις 31 Δε­κεμβρίου του 1985 έκοιμήθη.

Ό Θεοφάνης Πόπα έζησε και δούλεψε σε όλη τη ζωή του για τον

 Θεό σε μία δύσκολη περίοδο. 
   Πολλοί του έλεγαν ότι μοχθούσε αδίκως. Οι άνθρωποι πού τον

 αγαπούσαν, του έλεγαν ότι από αυτή την προσπάθεια δεν

 κέρδιζε τίποτα.Του έλεγαν αυτό, διότι δεν καταλάβαιναν ότι 

το να «χάσεις» «εν Χριστώ» είναι το μεγαλύτερο κέρδος

 -και μάλιστα το μοναδικό. Τίποτα δεν χά­νεται από τον Θεό. 

Γι αυτό και ό Θεοφάνης όχι μόνο δεν έχασε και δεν μόχθησε 

αδίκως, αλλά κέρδισε πολύ. Κέρδισε τον Θεό. Με πολύ κόπο,

 αγώνες και προσευχές, εκείνος έμεινε σε όλη τη ζωή του κοντά 

στον Θεό, βοηθώντας και τους άλλους δια της μαρτυρίας κάι 

του έργου του. 
Ενα μέρος από τις εικόνες πού διέσωσε ό Θ. Πόπα παρουσιάστηκε 

στην έκθεση πού οργά­νωσε πρόσφατα το Μουσείο Βυζαντινού 

Πολιτι­σμού Θεσσαλονίκης «Όρθόδοξες Εικόνες από την Αλβανία».

πηγή