Οι κληρικοί των έσχατων καιρών π. Παντελεήμων Γιαννικούρης

Ο “Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός γράφει "οί κληρικοί τών εσχάτων καιρών θα γίνουν οί χειρότεροι καί ασεβέστεροι όλων". ‘Ο “Άγιος Κύριλλος λέγει «Θα ξεσηκωθούν επίσκοποι κατά επισκόπων καί κληρικοί κατά κληρικών». Το μίσος καί ό ξεπεσμός τών κληρικών θα είναι Τόσο μεγάλος, ώστε μόνον ελάχιστοι άπό τούς Ιερείς θα διατηρήσουν ακμαία τήν πίστιν των, θα τρέχωμε χιλιόμετρα νά συναντήσωμε καλό κληρικό. 

Οι περισσότεροι θα πέσουν ή στην σάρκα ή στο χρήμα «τότε σκανδαλισθήσονται Πολλοί καί αλλήλους παραδώσουσι καί μυνήσωσι άλλήλους (Ματθαίος). 

‘Ο έκπεσών Εωσφόρος θά πολεμήση μέ μανία τούς ήγέτας τής έκκλησίας θά έκσπείρη ζιζάνια άπιστίας εις αύτούς ούτοι δέ θά ένδιαφέρονται μόνο διά τάς κοσμικάς προβολάς, τήν άπληστία τών ύλικών άγαθών καί έντυπωσιακών άμφιέσεων (αμφίων), τις αδιάκοπες φιλονικίες καί θά μεταβληθουν άπό ‘Άγγελοι τού Θεου ό-πως τούς αποκαλεί ό ‘Ιωάννης στην Άποκάλυψι σέ πύλας του “Αδου, όπου θά περάσουν γιά νά κολασθουν. 

Αύτό όμως δέν θά πρέπει νά θορυβήση τό Χριστιανό, άλλά νά τόν δυναμώση νά άναλάβη τήν σκυτάλη τής ένημέρωσης τών συνανθρώπων του γιά νά μή σφραγισθούν μέ τό χάραγμα τού Άντιχρίστου. ‘Ο Κοσμάς ό Αιτωλός γράφει «Κατά τάς έσχάτας ήμέρας ‘έχομεν άνάγκη άπό άποστόλους καί άπόστολοι είσαστε όλοι εσείς». 

Γίνετε απόστολοι στους δικούς σας, στους γείτονες, στην εργασία σας, κι όπου κι άν βρίσκεσθε διότι ή συμβουλή τών έλαχίστων έναπομεινάντων κληρικών είναι δύσκολο νά φθάση γιά νά μή σφραγισθούν, άφου σί περισσότεροι έξ αύτών θά προσχωρήσουν εις τόν ‘Αντίχριστον καί θά πολεμήσουν μέ σατανική δύναμη καί λύσσα τούς χριστιανούς μή έσφραγισμένους, πολλούς δέ θά προδώσουν καί θά τούς παραδώσουν βορρά στό στόμα τού Άντιχρίστου. Λοιπόν χριστιανέ όταν άκούσεις Ιερέα νά όμιλή μέ άδιαφορία γιά τόν 666, νά θυμάσαι οτι αύτός θά συνταχθή μέ τόν Άντίχριστο καί θά σέ διώξη μέ μανία. Ποτέ νά μήν δεχθής συμβουλή άπό διάκονο Ιερέα, έπίσκοπο ή Άρχιεπίσκοπο ό οποίος σοϋ λέγει νά δεχθής τόν 666. Ούτοι σέ κατευθύνουν γιά τήν κόλαση καί δέν ένεργοϋν πλέον ώς άντιπρόσωποι τού Θεού άλλά εκπρόσωποι τού Διαβόλου. 

Η μεγαλύτερη καί ψυχοκτόνος ένέργεια τού Χριστιανού είναι νά σφραγισθή μέ τό χάραγμα τού Άντιχρίστου 666 ή τό γραμμωτό σύστημα. Μετά τό σφράγισμα δέν ύπάρχει πλέον σωτηρία γιά τόν χριστιανό. Νά εύγνωμονής τόν φίλο σου ή τό γείτονά σου ή οιανδήποτε άλλο πρόσωπο, ό όποϊος σού λέγει νά μή σφραγισθής, διότι αύτός δέν είναι πλέον άπλός άνθρωπος άλλά άπόστολος καί όμολογητής τού Χριστού μας. 

“Εχει πρόνοια ό Χριστός γιά τήν σωτηρία καί τήν ένημέρωση τών πιστών μέ τήν ώς άνωθεν κλήσεως τής στρατευομένης έκκλησίας του, ή όποία θά είναι θριαμβεύουσα. ‘Η στρατευομένη έν Χριστώ ‘Εκκλησία, άποτελεϊται άπό τούς έκλεκτούς τήν πίστι καί ταπεινούς στήν φρόνησι θά βοηθήσουν εις τήν ένημέρρωσι καί τήν προστασία τών Χριστιανών, άπό τό χάραγμα τού Διαβόλου 666. ‘Αρνησι λοιπόν τού χαράγματος άποτελεί άρνηση τού Διαβόλου καί τής ήτημασμένης εις αύτόν κόλασης άπό καταβολής κόσμου. “Αρνηση τού 666, σημαίνει δέχεσαι τήν πίστι σου τό βάπτισμά σου, καί είσαι όμολογητής τού Χριστού καί ταυτοχρόνως κληρονόμος τής αίωνίας Βασιλείας Του διότι λέγει ό ‘Ιησούς. “Οποιος όμολογήσει έμέ ένώπιον τών άλλων, είναι κληρονόμος μου, καί θά όμολογήσω καί έγώ ένώπιον τού Πατρός μου.
…………………………………………………………………
Κύριε, απολύμεθα, σώσον ημάς τη ευσπλαχνία Σου
πηγή

Ομιλία Μητροπολίτου Αιτωλίας Κοσμά για τον Γέροντα Παΐσιο

Η ενορία Αγίου Νικολάου Πατρών διοργάνωσε το Σαββατοκύριακο 30 και 31 Μαρτίου εκδήλωση για τον Γέροντα Παΐσιο. Μεταφέρουμε παρακάτω τη σχετική ομιλία του Μητροπολίτου Αιτωλίας Κοσμά.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥΜΗΤΡΟΠΟΛΙ­ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ κ. ΚΟΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΪΣΙΟ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός, όταν κάποτε τον πλησίασαν παιδιά και οι μαθηταί Του τα παρεμπόδιζαν για να μην τον ενοχλούν και τον πειράζουν, τους είπε: «Άφετε τα παιδία ελθείν προς με και μηκωλύετε αυτά». Όταν ο Θεός μας, τόσο αγαπούσε τα παι­διά, και ο άνθρωπος του Θεού που μιμείται στη ζωή του τον Χριστό δεν θα αγαπά τα παιδιά;

Ο Άγιος Γέροντας π. Παΐσιος ο Αγιορεί­της ζούσε τον Χριστό, ήταν ο άνθρωπος του Θεού, αγαπούσε τον Χριστό με όλη του τη δύναμη, αγαπούσε και τον άνθρωπο, αγαπούσε τα παιδιά.

Η ανταπόκριση του στην παρουσία των νέων και των παιδιών ήταν ολοπρόθυμη και αδιάκοπη. Ο π. Παΐσιος έβλεπε τον κάθε νέο και την κάθε νέα, ως εικόνα Θεού, ως ψυχοσωματι­κή οντότητα, ως μέλος του μυστικού σώμα­τος της Εκκλησίας μας, ως μέλος Χριστού. Δεχόταν, άκουγε, πρόσεχε το νέο με ι­διαιτέρα προσοχή και υπομονή. Είχε δια­γράψει θα λέγαμε τον εαυτό του, προκει­μένου να διακονήσει, να προσφέρει, να στη­ρίξει τους νέους αλλά και κάθε προσκυνη­τή βέβαια, που έφθανε μέχρι το κελί του.

Με αξίωσε ο Κύριος να τον γνωρίσω, να επισκεφτώ πολλές φορές το κελί του και στον Τίμιο Σταυρό, (πρώτο κελί) και στην Παναγούδα (δεύτερο κελί) και να ζήσω πολλά περιστατικά τα οποία ομολογούν και βε­βαιώνουν αυτή την αγία, την αγνή, την ειλικρινή, την πατερική, την θεία αγάπη του γέροντος στη νεότητα.

Ανεβήκαμε μία φορά στο κελί του, στην Παναγούδα και μόλις φθάσαμε εκεί, τον είδαμε ξαπλωμένο στα κού­τσουρα που είχε εκεί, στους ξύλινους κορμούς που χρησιμοποιούσε για καθίσματα. Αυτό ήταν το υπαίθριο αρχονταρίκι του. Γύρω του αρκετοί νέοι τον άκουγαν με πολύ σεβασμό και προσοχή, καθισμένοι κι αυτοί στα κού­τσουρα. Γιατί ήταν ξαπλωμένος; Είχε βγει έξω η κοίλη του, από την οποία υπέφερε πολύ, πονούσε αβάσταχτα και παρ' όλα αυτά δεν είπε όχι στην παρουσία των παιδιών που τον επισκέφτηκαν.

Ο π. Παΐσιος δεν μπορούσε να φανταστή νέο να μην έχει πνευματικό. «Πήγαινε» έλεγε, «να βρεις ένα καλό πνευματικό και κάνε υπακοή. Τα παιδιά πρέπει από το δημοτικό σχολείο να έχουν πνευματικό». Τόνιζε ιδιαιτέρως αυτό το «κάνε υπακοή». Όταν κά­νεις υπακοή στον πνευματικό, αληθινή, αδιάκριτη, όταν ταπεινωθείς και αφήσης τον εαυτό σου, τη νεότητα σου στο πετραχήλι, μη φοβάσαι τότε. Πρόσεχε όμως μην κάνεις το δικό σου. Μην πιστέψης στο λογισμό σου. Ένας νέος, εάν πιστεύει στον λογισμό του έχει πολύ εγωισμό. Αν π.χ. θυμηθή μερικά περιστατικά από την παιδική του ηλικία, που δείχνουν τι δόση εγωισμού είχε από μικρός, θα το καταλάβη. Παρατηρούσα δυό παιδιά. Το ένα πήρε ένα μαξιλάρι από αφρολέξ και το σήκωσε φυσιολογικά. Πήγε και το άλλο να το σηκώσει και έκανε σαν να σήκωνε ένα σακί τσιμέντο. Αυτό έχει εγωισμό. Όταν όμως λίγο μεγαλώσει και καταλάβει ότι εκείνη η ενέργεια του ξεκινούσε από τον εγωισμό και το πη στην εξομολόγηση, έρχεται η Χάρις του Θεού, λυτρώνεται και βοηθιέται. Ο ταπεινός, συνέχισε ο γέροντας και θαύματα να κάνη πάλι δεν πιστεύει στο λογισμό του. Έχω καταλάβει ότι η υπακοή πολύ βοηθάει το νέο. Και λίγο μυαλό να έχει κανείς, αν κάνει υπακοή γίνεται φιλόσοφος. Είτε έξυ­πνος, είτε κουτός, είτε υγιής, είτε άρρωστος πνευματικά η σωματικά, είναι κανείς και βασανίζεται από λογισμούς, αν κάνει υπακοή ελευθερώνεται. Λύτρωσιείναι η υπα­κοή. Ο μεγαλύτερος εγωιστής είναι αυτός που ακολουθεί τον λογισμό του και δεν ρωτάει κανέναν. Για να βρη το δρόμο του ο νέος πρέπει να ανοίξει την καρδιά του σε κάποιο πνευματικό και να ζητήσει ταπεινά την βοήθεια του.

Πολύ πονούσε για την εξάπλωσι της σατανολατρείας ανάμεσα στη νεότητα. Ως αιτία έβλεπε τον εγωισμό. Έ­λεγε σχετικά ο π. Παΐσιος «Όποιος έχει πολλή υπερη­φάνειαείναι σαστισμένος. Κάνει χοντρά σφάλματα και δεν το καταλαβαίνει. Έχει φθάσεισε τέτοια σκότωσι, που ό,τι και να του πεις για να τον βοηθήσης, δενκαταλαβαίνει. Λέει ότι τον καταπιέζεις". Καταπίεση είναι αυτή; Άντε τώρα να του βγάλεις αυτό τον λογισμό. Δεν είναι τρελός, αφού το μυαλό του δουλεύει. Πρέπει να το κα­ταλάβη ότι είναι άρνησι, είναι βλασφημία αυτό. Έτσι φθάνουν σιγά - σιγά στην σατανολατρεία. Αν δεις οι σατανολάτρες φαίνονται ότι είναι κυριευμένοι από το διάβολο. Βλέπεις ένα δαιμονισμό πάνω τους. Όταν ο άνθρωπος, ο νέος φθάνει σ' αυτό το σημείο να λατρεύει το εγώ του, τρελλαίνεται.

Πολύ αγαπούσε και συμπαθούσε τους νέους οι οποίοι είχαν προβλήματα υγείας. Όσο κουρασμένος κι αν ήταν, όσο απασχολημένος, θα έβγαινε από το κελί του για να τους δεχθή, να τους παρηγόρηση, να τους στήριξη. Προσευχόταν ημέρες και νύχτες για την βοήθεια α­σθενών και αναπήρων αδελφών.

Πήγαμε με κάποιον αδελφό που είχε σοβαρό λόγο υγείας. Παρ' ότι πρώτη φορά τον έβλεπε, παρ' ότι δεν είχε ακούσει άλλη φορά για τον νέο αυτό, τον υποδέχτηκε με αγάπη και του είπε το όνο­μα του χωρίς να του το είχε πει κανείς. Γι' αυτό τον νέο πολλές φορές έδειξε ά­μετρο αγάπη, συμπαράστασι, προσευχήθη­κε πολύ ο γέροντας και φυσικά για τους α­ναρίθμητους αδελφούς με προβλήματα υ­γείας, οι οποίοι τον επισκέφθηκαν η του ζη­τούσαν τις προσευχές του.

Στην κεντρική έξοδο του αύλειου χώρου του κελιού του είχε ένα δοχείο με λευκά χαρτιά και μία επιγραφή. «Γράψτε και αφή­στε τα ονόματα σας, θα σας βοηθήσω πε­ρισσότερο με την προσευχή, παρά με την πολυλογία». Η αγάπη ειδικά για τους ασθενείς νέους, τον κρατούσε ημέρες και νύκτες άγρυπνο, γιατί προσεύχονταν γι' αυτούς. Μου ανέ­φερε ένας νέος που έγινε καλά από την α­σθένεια του, ότι τον επισκέφθηκε ένας γέ­ροντας και τον καθησύχασε λέγοντας ότι θα γίνει καλά. Όταν είδε την εικόνα του πα­τρός Παϊσίου ανεγνώρισε τον γέροντα που προσεύχονταν για τη θεραπεία του.

Γνωστό και το θαύμα που έγινε με το νέο που σώθηκε από αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η μοτοσικλέτα του νέου, σε μια στροφή συγκρούστηκε με φορτηγό και ο νέος εκσφενδονίστηκε. Δεν χτύπησε όμως καθόλου, απλώς σηκώθηκε και ξεσκονίζονταν. Ό­ταν ρωτήθηκε πως δεν χτύπησε, είπε πως «ένας γέρο­ντας με άρπαξε και με άφησε στην άκρη του δρόμου». Ανεγνώρισε τον Γέροντα όταν είδε την εικόνα του.

Αγαπούσε τους νέους ο Γέροντας, αλλά δεν τους δι­καιολογούσε. Δεν κολάκευε, δεν αμνήστευε τα σφάλμα­τα τους. Έλεγε σε νέους ο π. Παΐσιος: «Ευλογημένες ψυχές, με τησωτηρία της ψυχής σας θα παίξω; Ο νέος κάνει πρόβες. Να νοιώθετε σιγουριά. Ανδω κάτι στρα­βό είτε από μακριά είτε από κοντά, θα σας τα πω. Εσείς έχετεεμπιστοσύνη και ειρηνεύετε. Α, δεν με έχετε κα­ταλάβει εμένα. Έτσι εύκολα θααναπαύσω τους λογι­σμούς; Όταν βλέπω ότι η ψυχή είναι ευαίσθητη η συ­γκλονίζεται ολόκληρη από τη συναίσθηση του σφάλ­ματος της, τι να πω; Τότε τηνπαρηγορώ για να μην πέσει στην απελπισία. Όταν όμως βλέπω πέτρα στην καρδιά,τότε μιλώ αυστηρά για να την ταρακουνήσω»

Μια φορά καθόμασταν έξω από το κελί του, στο υπαί­θριο αρχονταρίκι. Ήταν αρκετοί νέοι, ήλθαν και άλλοι. Μεταξύ αυτών ήλθε κι ένας νέος που είχε βραχιόλια πολ­λά και χρυσαφικά κρεμασμένα στο λαιμό του. Ο Γέρο­ντας σηκώθηκε, πήγε κοντά του και με σοβαρότητα, αλ­λά και πατρική αγάπη, έπιασε όλα τα χρυσαφικά και τα έβγαλε από το λαιμό του. Εκείνος πήγε να διαμαρτυρη­θεί. Και ο Γέροντας είπε: «Δεν χρειάζονται αυτάεδώ. Αυτά να τα πουλήσεις, να χορτάσεις κανένα φτωχό. Σε σένα ζημιά θακάνουν».

Άλλη φορά, ανάμεσα από εμάς και φυσικά ανάμεσα από νέους, ήταν ένας νέος κοσμικός, ο οποίος στο ένα του χέρι κρατούσε έναν αναπτήρα και ένα πακέτο τσιγά­ρα. Ο Γέροντας μόλις τα είδε, δεν έχασε καιρό. Με διά­κριση, με πολλή αγάπη, το τονίζω αυτό, πήγε κοντά σε αυτό τον νέο και του ζήτησε τα τσιγάρα και τον αναπτήρα.

«Δώστα μου» είπε, «τα χρειάζομαι».

«Τι τα χρειάζεσαι;» είπε ο νέος.

«Ναι, τα χρειάζομαι» απάντησε ο Γέροντας. Τα πήρε και αμέσως τα εκσφενδόνισε μέσα στο δάσος.

Ο νέος διαμαρτυρήθηκε και είπε: «Μα Γέροντα, μολύ­νετε το δάσος με όλα αυτά που πετάξατε».

Και ο Γέροντας με αγάπη, αλλά ξεκάθαρα του είπε: «Εσύ το δάσος το άψυχο σκέφτεσαιπερισσότερο μη μολυνθή, η την ψυχή σου την αθάνατη και το σώμα σου, που είναιναός του Αγίου Πνεύματος, το οποίο φθείρε­ται με το κάπνισμα;»

Πνευματικές συμβουλές και αλήθειες που μας δίδαξαν όλους και έδωσαν σωτήρια μαθήματα οικοδομής στους νέους. Πάντα όταν πήγαιναν νέοι, έκανε τα πάντα για να φιλέψη, να κεράση όλους με ότι καλύτερο είχε. Όταν του πηγαίναμε γλυκά η λουκούμια, τα μοίραζε όλα. Δεν κρατούσε τίποτα. Μια φορά μοίρασε στους φοιτητάς, με τους οποίους τον επισκεφθήκαμε όλα τα φρούτα που είχε και μάλιστα σε μερικούς έδωσε κάστανα. Ήταν το έτος 1990. Ένας από τους φοιτητές εκείνους, που σήμερα είναι ιερεύς και πολύτεκνος πατέρας κρατά ακόμη ένα κάστα­νο από το 1990 σε αρίστη κατάστασι. Πολύ σεβόταν την ιερωσύνη και τους κληρικούς, έστω και αν ήταν νέοι στην ηλικία. Ένας πολύ νέος κληρικός όταν πήγαινε, του έπαιρνε το χέρι ο π. Παΐσιος, και το ασπαζόταν. Εκείνος από ντρο­πή τραβούσε το χέρι του. Τότε ο Γέροντας τον μάλωνε και του έλεγε: «Πάτερμου έχεις ιερωσύνη. Άφησε το χέρι σου να το ασπαστώ για να πάρω ευλογία».

Πόσο αλήθεια μας διδάσκει αυτή του η συμπεριφορά! Σήμερα δεν ευλαβούμαστέ την ιερωσύνη, δεν ασπαζό­μαστε τα χέρια των ιερέων, δεν ζητάμε την ευχή τους, δεν διδάσκουμε τα παιδιά μας να τιμούν την ιερωσύνη. Με την διόρασι και την πρόορασί του, ο π. Παΐσιος, έβλεπε και ιερατικές κλίσεις και με αγάπη τις ενίσχυε και συμβούλευε τους νέους. Σε μία επίσκεψη νέων είπε: «Εσείς θα γίνετε κληρικοί. Όταν γίνετε να αγαπάτε τα παιδιά, να τα οδηγείτε στον Χριστό και στην Εκκλησία».

Πολύ αντιδρούσε στην εκκοσμίκευσι, ο π. Παΐσιος, και των νέων κληρικών και των μοναχών και της εν γένει εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής. Κάποτε τον βρήκα πολύ στενοχωρημένο. Σχεδόν έ­κλαιγε. Τον ρώτησα με διάκρισι τι είχε, γιατί στενοχωριό­ταν τόσο. Κοντά στο κελί του ανοιγόταν ένας αμαξητός δρόμος. «Δε βλέπεις παιδί μου» μου είπε, «χάνουμε τον εαυτό μας, προχωρούμε προς την εκκοσμίκευσι. Χάνου­με την άσκησι η οποία όλους μας μας καλλιεργεί».

Και είπε χαρακτηριστικά: «Παλαιότερα μας απασχο­λούσε ποίοι είμαστε στο μοναστήρι και πως κοινωνού­σαμε. Τώρα μας απασχολεί πόσοι είμαστε και πόσες φο­ρές κοινωνούμε. Χάσαμε δηλαδή την ποιότητα. Εκκο-σμικευθήκαμε».

Αυτή η εκκοσμίκευσι έφερε την αλλοίωσι και στη νεό­τητα και χάσαμε την ποιότητα, την καλλιέργεια των νέ­ων, αλλά και των νέων μοναχών.

Πολύ επρόσεχε και ενέπνεε ο π. Παΐσιος την υπακοή των νέων στους γονείς.

Πήγαμε μία φορά με φοιτητάς να τον επισκεφθούμε.

Ένας από τους νέους αυτούς είχε προβλήματα με τους οικείους του, με τους γονείς του. Ερχόταν να εξομολο-γηθή με το ποδήλατο και μου έλεγε: «να μην αργήσω πάτερ, γιατί θα έχω προβλήματα με τους γονείς μου». Όταν πήγαμε στον Γέροντα, μου είπε ο νέος: «να πω το πρόβλημα μου στον π. Παΐσιο;» Βεβαίως του είπα. Είπε στον Γέροντα όλο το πρόβλημα και ζήτησε τη γνώμη του, τι να κάνει.

Η απάντηση του π. Παϊσίου.

«Ετοίμασε εσύ τον εαυτό σου και θα ετοιμάση και ο Θεός τους γονείς σου. Ζήσε κοντά στους γονείς σου εσύ με υπακοή και οι γονείς σου θα διορθωθούν».

Έτσι κι έγινε. Ο νέος έκανε υπακοή στο Γέροντα. Τώ­ρα ο νέος αυτός είναι ένας ευσεβής, πολύτεκνος οικογε­νειάρχης και Καθηγητής Πανεπιστημίου και οι γονείς του ευσεβείς και πιστοί άνθρωποι που καμαρώνουν το γιο τους.

Πολλά παιδιά βιάζονται να ακολουθήσουν τον μοναχι­σμό. Ενθουσιάζονται από μία επίσκεψη σε ένα μοναστή­ρι, από την παρουσία και τη λάμψι των μοναχών, από την αγιότητα ενός Γέροντα και τόσα άλλα. Αυτός ο ενθου­σιασμός μπορεί να αποβή επιζήμιος.

Αν δεν ξεκαθαρίσει μέσα του ο νέος η η νέα σταθερά το δρόμο που θα ακολουθήσουν, η του εγγάμου, η του αγάμου βίου, δεν είναι δυνατόν να έχουν απρόσκοπτο και αληθινή αγιαστική πορεία στη συνέχεια.

Ρώτησα κάποτε τον π. Παΐσιο τι πρέπει να γίνεται σ' αυτήν την περίπτωση της επιλογής. Και ο Γέροντας με την μεγάλη του αγάπη για τα νειάτα είπε: «Να μη βιάζο­νται οι νέοι. Να κάνουν υπακοή στον πνευματικό τους, συνειδητή και πιστή, να καλλιεργούνται και να προοδεύ­ουν στην αρετή, να τελειώσουν το Λύκειο, το Πανεπιστή­μιο, να τελειώσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις, τα αγόρια, και μετά να αποφασίσουν οριστικά...». Τότε θα διαλέξεις γάμο η μοναχισμό. Ο νέος τα διλήμματα που έχει μέχρι τότε να τα βάλη στο ψυγείο...».

Ο Γέροντας έκανε πολλές θυσίες για να παρηγόρηση και να στήριξη, να γαληνέψη νέους με ψυχολογικά προβλήματα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά που αντιμετώπιζαν τέτοια προβλήματα και έκανε ότι μπορούσε για να τους ενθαρρύνη, να τους ενίσχυση, να τους τονώση και να τους παρηγόρηση.

Συνιστούσε πάντοτε καθαρή εξομολόγηση με αληθι­νή μετάνοια, μυστηριακή ζωή καιτόνωσιτης πίστεως. Οφείλω να ομολογήσω ότι ιδιαιτέρως με δίδασκε, με ενέπνεε, με ενίσχυε ο π. Παΐσιος, όταν μιλούσε για την καθαρότητα, για την αγνότητα των νέων.

Είναι γεγονός ότι πάντοτε, αλλά και ιδιαιτέρως τα τε­λευταία 80 χρόνια και από θεολογικούς κύκλους έγιναν προσπάθειες αμβλύνσεως της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και της Εκκλησίας μας για την αγνότητα του νέου και της νέας προ του γάμου.

Διάφορες φωνές και εκ θεολογικών στομάτων και γρα­φίδων έφθασαν μέχρι Νικολαϊτισμού και επηρέασαν πολ­λούς νέους και νέες. Όταν με ομάδα νέων φοιτητών βρεθήκαμε στο υπαί­θριο αρχονταρίκι του π. Παϊσίου, ένας έκτων νέων μας με ρώτησε: «Έχω ευλογία να ρωτήσω σχετικά τον π. Παΐσιο;». Βεβαίως του είπα. Να είναι ευλογημένο. Ο νέος ζήτησε την άδεια με συστολή από το Γέροντα και ρώτησε. «Ακούμε πολλά Γέροντα. Μπορούμετώρα στην ηλικία μας αυτή να γνωρίσουμε μία κοπέλα, να κάνουμε παρέα και ναετοιμαζόμαστε αργότερα για οι­κογένεια; Τόσοι πολλοί νέοι και νέες το κάνουναυτό».

Ο Γέροντας εμειδίασε. Σηκώθηκε επάνω και με το δια­περαστικό, καθαρό βλέμμα του κοίταξε στα μάτια όλα τα παιδιά και τους είπε: «Παιδιά μου για πέστε μου, είσθε άγγελοι; Είσθε άγγελοι; Δείξτε μου τα φτερά σας. Έχετε φτερά;» Τα παιδιά κατέβασαν τα μάτια και το κεφάλι.

«Παιδιά μου αν είσθε άγγελοι στην καθαρότητα και στην αναμαρτησία να το κάνετεαυτό. Είσθε όμως παι­διά μου άνθρωποι. Είσθε νέα παλληκάρια. Δεν είναι δυ­νατόννα έχετε δίπλα σας μια νέα, η μία νέα έναν νέο, να συναναστρέφεσθε και ναδιατηρείτε την καθαρότητα σας. Μην κάνετε σαν μερικούς νέους που από το ένα χέρι κρατούν το κομποσχοίνι και από το άλλο τη νέα και πάνε στις αγρυπνίες.

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Βάλτε τα αυτά στο ψυγείο. Θα έλθη η ώρα.Ετοιμάστε τους εαυτούς σας. Να εισέλθετε με αγνότητα μέσα στο γάμο, στηνοικογέ­νεια και δεν θα μετανοιώσετε».

Πράγματι τα παιδιά εκείνα άκουσαν. Ο νέος που ρώτησε είναι σήμερα ένας επιτυχημένος φιλόλογος εκπαιδευτικός και πολύτεκνος πατέρας και όλοι οι άλλοι επιτυχημένοι οικογενειάρχες και επιστή­μονες.

Το αν ο π. Παΐσιος αγαπούσε την νεότητα η όχι φαίνε­ται από τις αναρίθμητες στρατιές των νέων που πήγαι­ναν στο κελί του. Το ότι αγαπούσε τους νέους φαίνεται και από τους αναρίθμητους νέους που σήμερα είναι επιτυχημένοι, γιατί άκουσαν τη φωνή της αγάπης του, αλλά και σήμε­ρα τρέχουν στο χαριτόβρυτο τάφο του για να πάρουν ευλογία.

Ο π. Παΐσιος με αγάπη προσεύχεται και τώρα και βοη­θάει νέους και νέες. Ας ευχηθούμε οι νέοι και οι νέες και όλοι μας να ζούμε την παρακαταθήκη της Αγάπης του.

Εκκλησιολόγος, 6/4/2013

πηγή

"Η περιστερά.." Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ. Σεραφείμ

«Εν παντί εξαίφνης θροϊσμώ, μόνον σου το όνομα ότι φωνώ και δέους απαλλάττομαι, τοιαύτη η χάρις σου, και τηλικαύτη η άμετρος βοήθεια, η πας ο προστρέχων, Δέσποινα εξ αναγκών λελύτρωται».


Την προσωπική του εμπειρία από την παρουσία της Παναγίας στη ζωή του εκφράζει στο τροπάριο αυτό του β’ ήχου του θεοτοκαρίου, ο μέγας ομολογητής της πίστεώς μας, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.


Σε κάθε θροϊσμό, δηλαδή σε κάθε δυσκολία, και μόνο η προφορά του ονόματος της Παναγίας τον απαλλάσσει από την παρουσία του πειρασμού.

Γιατί, τέτοια είναι η χάρις της Παναγίας, αφού έφερε στον κόσμο Εκείνον, που κατήργησε τη δύναμη του εχθρού και παρέχει συγχρόνως τη βοήθειά Του στην αντιμετώπιση των πειρασμών, χωρίς να μας αφήνει να πειραστούμε πάνω από τις δυνάμεις μας.

Μας το βεβαιώνει ο Απόστολος Παύλος μέσα από το καμίνι των προσωπικών του δοκιμασιών στο 10ο κεφ., στιχ. 13 στην Α’ προς Κορινθίους επιστολή του: «Πιστός ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν». 
Μας το υπενθυμίζουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, ότι «πας ο προστρέχων» στην Παναγία «εξ’ αναγκών λελύτρωται». 


Ο θεοφόρος Δαμασκηνός σ’ αυτήν καταφεύγει τις ώρες του διωγμού του. 
Τη βοήθεια και την προστασία της ζητά ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς.


Γι’ αυτήν γράφει ο θεοφόρος Άγιος Νεκτάριος στο περίφημο θεοτοκάριό του : «Επανατείνω Δέσποινα χείρας προς Σε ικέτιδας και χείλη διανοίγω Σοι προς δέησίν μου ρυπαρά» (99ος ύμνος). 


Όχι μόνο γράφει, αλλά και ασπάζεται πολλές φορές την ημέρα την εικόνα της Παναγίας που είχε στο κελί του, ώστε από τους πολλούς ασπασμούς και τα δάκρυα να έχουν αλλοιωθεί ακόμα και τα χρώματα.

Σ’ αυτήν καταφεύγει στις δύσκολες ώρες με πίστη και εμπιστοσύνη ο Άγιος Λουκάς ο ιατρός.

Δεν αποχωρίζεται ποτέ την εικόνα της. Αυτό, άλλωστε, δεν έκαναν ο Άγιος Γεράσιμος της Κεφαλληνίας, ο Όσιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω και τόσοι άλλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας; 
Κρατώντας την εικόνα της Παναγίας στα χέρια μου, έλεγε ο Γέροντας Παΐσιος, και συνομιλώντας μαζί της, μπορώ να κάνω μια ολόκληρη αγρυπνία.


Σ’ αυτήν άφηνε την ελπίδα της η ασκήτρια της Κλεισούρας Σοφία «Παναΐαμ», έλεγε στα ποντιακά, «χαλί να γίνω για Σένα να με πατήσεις».


Σ’ αυτήν καταφεύγουμε κι εμείς απόψε, στην Ακολουθία των Χαιρετισμών, την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. 
Είναι για μας και για όλους τους ορθοδόξους : 
«Η περιστερά, η τον ελεήμονα αποκυήσασα».
Περιστέρι η Παναγία.

Μια εικόνα που έρχεται από το βιβλίο το άσμα των ασμάτων: «Ανάστα, ελθέ, η πλησίον μου, καλή μου, περιστερά μου».
Την περιστερά τη βλέπουμε στη Βάπτιση του Χριστού, στον Ιορδάνη ποταμό. «Και το πνεύμα εν είδει περιστεράς».
Για το περιστέρι μας μίλησε ο Χριστός. «Γίνεσθε ακέραιοι...ως αι περιστεραί» (Ματθ. Ι’, 16).


Το χρησιμοποιεί ο Χριστός στη διδασκαλία του για να μιλήσει για την ακεραιότητα του χαρακτήρος, την αγιότητα και την ακακία του ήθους. 
Περιστερά και η Παναγία, η οποία κατέκτησε την κορυφή της Αγιότητος με τη δική της προσπάθεια και με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος στην ύπαρξή της. 


Αγιάσθηκε με τις προσευχές των Αγίων Γεννητόρων της. Αγιάσθηκε, ακόμη περισσότερο, στα Άγια των Αγίων. 
Την ημέρα του Ευαγγελισμού Της έγινε Κεχαριτωμένη, ώστε να φιλοξενήσει στην άχραντη γαστέρα της, τον Υιό και Λόγο του Θεού, τον Ιησού Χριστό, ο οποίος έγινε ο λυτρωτής του γένους των ανθρώπων. 
Η περιστερά, σύμβολο ακόμη ειρήνης και καταλλαγής. 


Μας το υπενθυμίζει ο Νώε με την κιβωτό του: «καὶ ανέστρεψε προς αυτὸν η περιστερὰ το προς εσπέραν, και είχε φύλλον ελαίας κάρφος εν τω στόματι αυτής, και έγνω Νώε ότι κεκόπακε το ύδωρ απὸ της γης» δηλαδή, η περιστερά επέστρεψε προς τον Νώε κατά το απόγευμα φέρνοντας στο ράμφος της κλωναράκι ελιάς και κατάλαβε τότε ο Νώε ότι είχε αποσυρθεί πλέον το ύδωρ από τη γη (Γεν. 8, 11).


Καθαρότητα, αγιότητα, ακακία, ακεραιότητα, ειρήνη, καταλλαγή. Όλα αυτά συγκεντρώνονται στο πρόσωπο της Παναγίας και στον εξ’ αυτής σαρκωθέντα Σωτήρα Χριστό. 


Σ’ αυτήν καταφεύγουμε απόψε και της ζητούμε να μας χαρίσει και καθαρότητα και αγιότητα, που σπανίζει σήμερα στην εποχή μας. 
Την παρακαλούμε για την ακακία, αφού έχει γεμίσει ο κόσμος από την κακία.


Την ικετεύουμε για την ακεραιότητα που σπάνια φυτρώνει στη γη μας.
Της ζητούμε να μας χαρίσει την ειρήνη, την υπερέχουσα πάντα νουν.


Όλα τα παραπάνω τα έχουμε τόσο ανάγκη! 
Γι’ αυτό, «τον νουν ημών ειρήνευσον και από παντοίας επηρείας εξάρπασον Θεοτόκε Παρθένε». Αμήν.

πηγή

Κάποια ἐρωτήµατα γιά τή ζωή καί τόν θάνατο, ἐν ὄψει τοῦ θανάτου τοῦ Κυρίου τῆς ζωῆς.

Μέ τή θέα τοῦ Πάσχα πολύ κοντά, ἡ ἐποχή εἶναι ἡ πιό κατάλληλη γιά σκέψεις πάνω στή ζωή καί στόν θάνατο, ἀκόµη κι ἄν τόν ὑπόλοιπο καιρό αὐτοῦ τοῦ εἴδους οἱ σκέψεις «θάβονται» στό ὑποσυνείδητό µας. Στόν προβληµατισµό µας αὐτόν βοηθοῦν καί τά πολλά ἐπιστηµονικά ἀνακοινωθέντα πού ἔχουν ἔρθει αὐτόν τόν καιρό στή δηµοσιότητα, κοµπάζοντας γιά τήν «πρόοδο» τῆς ἐπιστήµης. Ἔτσι, σκέψεις καί ἀναγνώσµατα δέν καταλήγουν πουθενά ἀλλοῦ, παρά σ’ ἕναν ἀτέλειωτο κατάλογο µέ ἐρωτηµατικά καί ἐκκρεµότητες στά ὁποῖα κανείς δέν µοιάζει διατεθειµένος νά µᾶς δώσει σαφεῖς καί πειστικές ἀπαντήσεις.

Κι ἄς κάνω ἀρχή ἀπό τή γέννηση τῆς ζωῆς. Νεώτερη ἰατρική ἀνακοί­νωση προειδοποιεῖ ὅτι τά ἔµβρυα πού συλλαµβάνονται µέ τεχνητή γονι-µο­ποίηση, ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς, θά ἔχουν τό DNA δύο µητέρων καί ἑνός πατέρα. Κι αὐτό –ὑποτίθεται– ὅτι προφυλάσσει ἀπό µελλοντικές ἀσθένειες τοῦ µιτοχονδριακοῦ DNA, τό ὁποῖο κληροδοτεῖται µόνο ἀπό τήν πλευρά τῆς µητέρας.

Δέν ἔφτανε, δηλαδή, πού ὁ –καλός ἤ κακός– µεταπτωτικός τρόπος γεννήσεως µεταφέρθηκε σ’ ἕνα ἐπιστηµονικό ἐργαστήριο καί µετατράπηκε ἀπό τή φυσική ἐρωτική πράξη σέ µία ἀλλόκοτη ἐργαστηριακή διαδικασία, ὅπου –σέ κάποιες περιπτώσεις– ἄλλος βάζει τά ὠάρια, ἄλλος τά σπερµατοζωάρια καί ἄλλος τή µήτρα. Τέλος πάντων, εἶχε κρατηθεῖ µέχρι τώρα ἡ γέννηση στόν ἕνα πατέρα καί µία µητέρα. Τώρα πάει κι αὐτό. Οἱ ἑπόµενες γενεές θά ἔχουν δυό µητέρες κι ἕναν πατέρα. Καί ρωτᾶµε:

Χρειάζεται νά εἶναι προφήτης κανείς γιά νά δεῖ τίς ἀλλοιώσεις πού προδιαγράφουν τό µέλλον τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους; Οἱ ἀνεξέλεγκτες κληρονοµικότητες πού θά ἐπιβαρύνουν τούς ἀνθρώπους πού θά ἔρχονται στόν κόσµο µ’ ἕναν ἀφύσικο τρόπο εἶναι ἁπλό πρᾶγµα; Εἶναι ἁπλό πρᾶγµα –ἀκόµη καί γιά ὅσους ἀπό ἐµᾶς ἔχουµε γεννηθεῖ µέ τόν φυσιολογικό τρόπο– ὁ ἔλεγχος τῆς σκιᾶς τῶν προγόνων µας πού ὑπάρχει µέσα µας εἴτε θέλουµε εἴτε δέν θέλουµε καί, πολλές φορές, βάζει σέ δοκιµασία τή θέλησή µας καί ἴσως καί αὐτές τίς ἐπιλογές µας, τραβῶντας µας πρός τίς ροπές τῶν προγόνων µας, ἰδίως ἄν ὁ χαρακτήρας µας εἶναι εὐεπηρέαστος;

Πῶς ἐξηγεῖται, στήν ἐποχή πού ἡ ψυχιατρική παίζει τόσο κυρίαρχο ρόλο στήν ἀντιµετώπιση τῆς καθηµερινότητας τῶν ἀνθρώπων, νά µήν µιλάει κανείς γιά τά ψυχολογικά προβλήµατα πού θά ἔχουν νά ἀν­τιµετωπίσουν ὁλόκληρες γενεές ἀνθρώπων µέ µή προβλεπόµενες συνέ­πειες;

Πῶς ἐξηγεῖται, ἀπ’ τή µία νά φοβόµαστε τήν ἀνεξέλεγκτη αὔξη­ση τοῦ πληθυσµοῦ τῆς γῆς, πού δέν µπορεῖ πιά νά θρέψει τά αὐξανόµενα ἑπτά δισεκατοµµύρια τῶν ἀνθρώπων, κι ἀπ’ τήν ἄλλη νά µᾶς πιάνει µανία νά γεννᾶµε καί νά γεννᾶµε παιδιά ἀκόµη κι ἄν δέν µποροῦµε, µέ τρόπους πού γίνονται ὁλοένα καί πιό ἀφύσικοι;

Ἔχουµε καταντήσει νά ἀνάγουµε τήν ψυχοσωµατική λειτουργία τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος σέ ἁπλές ἠλεκτρικές κενώσεις. Πόσοι ἔχουν διαβάσει τόν Φρανκενστάϊν τῆς Mary Shelley; Τί ἦταν ὁ Φρανκενστάϊν; Ἕνας ἀφοσιω­µένος ἐπιστήµονας ὁ ὁποῖος πῆρε ἀνθρώπινα «ἀνταλλακτικά» ἀπό διάφορα πτώµατα, τά ἕνωσε µεταξύ τους καί κατάφερε µέ ἠλεκτρικές κενώσεις νά τούς δώσει ζωή. Καί ἔφτιαξε, ἔτσι, τό γνωστό τέρας πού ὅλοι ἀναφέρουµε συνεχῶς σάν παράδειγµα, ἀλλά κανείς µας δέν κάθεται νά σκεφτεῖ πόσο συµβιβασµένος εἶναι µέ τήν ἰδέα πού ἔχει συνηθίσει νά τήν ἀναφέρει σάν φρικιαστική!...

Καί, ἡ λέξη «ἀνταλλακτικά» µᾶς φέρνει στό δεύτερο µεγάλο κεφάλαιο τοῦ κύκλου τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Στόν θάνατο.

Μέ τό, θάνατο ἀσχολεῖται ἕνα νέο βιβλίο κάποιου Βρετανοῦ γιατροῦ ὀνόµατι Sam Parnia, ὁ ὁποῖος µετοίκισε στήν Ἀµερική πρίν ἀπό ὀκτώ χρόνια καί διευθύνει τό µεγαλύτερο κέντρο ἀνανήψεως (Centre for research on reviving the dead) πού βρίσκεται στό Long Island, New York. Τό βιβλίο αὐτό ὀνοµάζεται The Lazarus Effect, δηλαδή, τό φαινόµενο Λάζαρος. Αὐτός ὁ γιατρός ἰσχυρίζεται ὅτι µπορεῖ νά ἐπαναφέρει στή ζωή ἀκόµη καί ἀνθρώπους πού ἔχουν µείνει νεκροί µία καί µιάµιση ὥρα, ὅπως µία γυναίκα τήν ὁποία χρησιµοποιεῖ σάν παράδειγµα, πού ἔµεινε µιάµιση ὥρα νεκρή ἀπό ἀνακοπή. Ἡ µέθοδός του ἁπλοϊκά εἶναι ἡ ἑξῆς: τό «νεκρό» σῶµα ψύχεται γιά νά καθυστερήσει ὁ ἐκφυλισµός τῶν ἐγκεφαλικῶν κυττάρων καί µία συσκευή τοποθετεῖται στό µέτωπο τοῦ ἀνθρώπου καί µετράει τό ποσοστό τῆς ὀξυγόνωσης τοῦ ἐγκεφάλου. Ἕνας ἐν ζωῇ ἄνθρωπος ἔχει 60-80% ποσοστό. Ἐάν αὐτό τό ποσοστό µειωθεῖ κάτω ἀπό 30% ὁ ἄνθρωπος δέν ἐπανέρχεται. Ἐάν δέν ἔχει µειωθεῖ τόσο, τό σῶµα συνδέεται µέ ἕνα ἐξωσωµατικό µηχάνηµα ὀξυγονώσεως τοῦ αἵµατος, τό ὁποῖο ἀποκαθιστᾶ τό ὀξυγόνο πού χρειάζεται ὁ ἐγκέφαλος. Ὅλη, δηλαδή, ἡ «καίρια» διαδι­κασία, εἶναι αὐτό τό ψυκτικό µηχάνηµα τό ὁποῖο ἐµποδίζει τή φθορά τῶν ἐγκεφαλικῶν κυττάρων. Ἕνα τέτοιο µηχάνηµα θά ἀποκτήσουν σταδιακά ὅλες οἱ µονάδες ἐντατικῆς τῶν Ἀµερικανικῶν νοσοκοµείων.

Ὁ γιατρός συγγραφέας τοῦ βιβλίου ἔχει προβληµατιστεῖ πολύ πάνω στόν θάνατο καί τό πιό ἐντυπωσιακό εἶναι τό συµπέρασµα πού βγάζει ὅτι «ἡ συνείδηση, ἤ ψυχισµός, ἤ ψυχή» –δέν ξέρει πῶς νά τό ὀνοµάσει– «συνεχίζει νά ὑφίσταται τουλάχιστον γιά τίς πρῶτες ὧρες µετά τόν θάνατο!»

Τί τό παράξενο, θά µοῦ πεῖτε. Ἡ ἀνθρωπότητα θέλει νά νικήσει τό θάνατο µ’ ἕναν ἄλλον τρόπο, δικό της, ὄχι µέ τόν τρόπο πού τόν νίκησε ὁ Χριστός.

Πῶς ἐξηγεῖται, ὅµως, αὐτή ἡ συνειδητοποίηση τοῦ δεσµοῦ τῆς ἀνθρώ­πινης ψυχῆς –ἔστω κι ἄν δέν ξέρουν πῶς νά τήν ὀνοµάσουν– µέ τό σῶµα της, µέ τήν «ἀνταλλακτικοποίηση» –συγχωρεῖστε µου τή νέα λέξη– τοῦ σώµατος; Καί, ἄντε νά καταλάβω τό ὅτι ἡ σεξουαλική ἐπανάσταση ἔχει δηµιουργήσει στούς ἀνθρώπους τοῦ κόσµου ἕνα αἴσθηµα «κοινο­κτη­µοσύνης» τῶν σωµά­των. Ὅταν ἔχω µοιραστεῖ τό σῶµα µου µέ πέντε, δέκα, εἴκοσι, πενῆντα, ἑκατό καί βάλε ἀνθρώπους, τί θά µέ πειράξουν λίγοι παραπάνω; Ἴσα-ἴσα πού, τό ἀλτρουϊστικό παραµύθι ὅτι δίνω ζωή µέ τόν θάνατό µου, µειώνει καί τό µίσος πού ὑποβόσκει µέσα στόν ἄνθρωπο γιά τό σῶµα του πού τό ἔκανε κτῆµα τόσων πολλῶν.

Οἱ ἄνθρωποι ὅµως πού ἀτενίζουµε πρός τή Γέννηση, τό Θάνατο καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, πῶς εἶναι δυνατό νά ἐξοµοιωνόµαστε µ’ αὐτή τήν κατάσταση τοῦ κόσµου;

Πῶς ἐµεῖς ἀντιµετωπίζουµε τήν ἀποκλειστικότητα τῶν σωµάτων µας µέ τόση προχειρότητα καί ἀφέλεια –γιά νά µήν πῶ τίποτε βαρύτερο;

Θά µᾶς πείσουν ὅτι τό νά δώσουµε τό σῶµα µας γιά ἀνταλλακτικά εἶναι «πράξη ἀγάπης»; Καί τό σέξ εἶναι «πράξη ἀγάπης». Θά πηγαίνουµε λοιπόν µέ ὅποιον µας τό ζητήσει –καί ἴσως µᾶς ἀπειλήσει ὅτι θά αὐτοκτονήσει ἐξ αἰτίας µας– γιατί ἐµεῖς «ἀγαπᾶµε τούς πάντας ἐκτενῶς»; Τότε, γιατί ὁ ἀπ. Παῦλος δίνει τόση σηµασία στήν ἀποκλειστικότητα τῶν σωµάτων µας; Γιατί ἐπιµένει σέ τόσα σηµεῖα –πού δέν εἶναι τώρα ἡ θέση νά τά ἀναφέρω– γιά τή «σάρκα µία» τῶν συζύγων, γιά τό σῶµα πού δέν ἐξουσιάζει ὁ ἀνήρ ἀλλ’ ἡ γυνή, γιά τά «µέλη Χριστοῦ» πού δέν γίνονται «πόρνης µέλη», γιατί θέλει νά µᾶς τονίσει τόσο αὐτό τό µεγάλο θέµα τῆς µοναδικότητας, τῆς ἀποκλειστικότητας, τῆς ἱερότητας τοῦ ἀνθρώπινου σώµατος;

Κι ὅλ’ αὐτά γιατί; Γιά νά κερδίσουµε πέντε-δέκα χρόνια ζωῆς; Νά τήν κάνουµε τί; Κάποτε, ἡ θεία τοῦ πατρός Ἐπιφανίου µοῦ εἶχε πεῖ, ὅτι τόν εἶχε δεῖ νά κλαίει –ὅταν ἦταν ἀκόµη δεκαέξη ἐτῶν– καί τῆς εἶπε: πότε θά φύγω ἀπ’ αὐτή τήν ἄθλια ζωή καί θά πάω κοντά στό Χριστό µας; Φανταζόσαστε ὅτι θά ἔλεγε εὐχαριστῶ ὁ π. Ἐπιφάνιος στόν ἄν­θρωπο πού θά τόν κρατοῦσε µακριά ἀπ’ τήν ἀγάπη τῆς καρδιᾶς του γιά περισσότερα χρόνια, παρατείνοντάς του τή ζωή;

Ὅταν ἔχουµε µπροστά µας αὐτούς τούς ἀνθρώπους, µποροῦµε µέ τόση εὐκολία –ἔστω κι ἄν ἐµᾶς µᾶς ἀρέσει ἡ ζωή καί ἀπολαµβάνουµε τίς ἡδονές της– νά ἁρπάξουµε ξένα µέλη γιά νά ζήσουµε λίγο παρα­πάνω –καί ἄν; Καί τί θά τά κάνουµε τά παραπάνω χρόνια; Θά τά ἀξιο­­ποι­ήσουµε κατά τήν προτροπή τοῦ χολλυγουντιανοῦ ἰδανικοῦ, eat, pray, love? Θά ταξιδέψουµε σέ περισσότερα µέρη τῆς γῆς, θά γνωρίσουµε περισσότερους ἐρωτικούς συντρόφους, θά δοκιµάσουµε κι ἄλλα ἀσυνήθιστα φαγητά, θά γνωρίσουµε τήν ἐσωτερική «ἠρεµία» τῶν σύγχρονων καί πολυδιαφηµισµένων «πνευµατικῶν» τάσεων; Θά ζήσουµε τήν κάθε µέρα, τήν κάθε στιγµή ἔντονα, µπᾶς καί νικήσουµε αὐτόν τόν ἔρηµο τό φόβο τοῦ θανάτου πού δέν µᾶς ἀφήνει νά ἡσυχάσουµε;

Καί καλά νά µήν ντρεπόµαστε ἐµεῖς νά βάζουµε τόν ἑαυτό µας καί τίς ἀνάγκες του πάνω ἀπ’ ὅλους καί ὅλα. Καλά νά µήν καταλαβαίνουµε ἐµεῖς τίποτα γύρω ἀπ’ τήν ἀποκλειστικότητα τῶν σωµάτων καί τό µυστήριο τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Νά µήν καταλαβαίνουν ὅµως καί µοναχοί –πού ὑποτίθεται ὅτι ζοῦν τήν ἀποκλειστικότητα τῆς ἕνωσης µέ τό Θεό– νά µήν καταλαβαίνουν καί ἄνθρωποι πού ὀνοµάζουν τούς ἑαυτούς τους πνευµατικούς πατέρες καί ἡγέτες; Ἄνθρωποι πού παρουσιάζονται χωρίς ντροπή καί ἀποκαλοῦν τόν ἑαυτό τους ἐκκλησία; Μέ ποιό δικαίωµα; Ὅταν ὁ Μέγας Βασίλειος ἔφθασε νά πεῖ µόνο: ὁ µή ὤν µετ’ ἐµοῦ οὐκ ἔστι µετά τῆς Ἀληθείας καί ἐκεῖ σταµάτησε. Δέν ἐκόµπασε ὅτι ἐκεῖνος ἦταν ἡ ἐκκλησία. Πού ἦταν. Καί ἡ γλώσσα του καί ἡ φωνή του ἦταν ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Ἀλλά δέν τό εἶπε. Ἐξάντλησε πρῶτα ὅλα τά λογικά καί θεολογικά ἐπιχειρήµατα πού ἔδιναν καί δίνουν ἀπαντήσεις καί στό µυαλό καί στήν καρδιά τῶν ἀνθρώπων καί µετά µίλησε µ’ αὐτόν τόν τρόπο, γιά τούς κακοπροαίρετους καί ἀπείθαρχους.

Καί τολµάει ἄνθρωπος µετά ἀπό τόν Μ. Βασίλειο νά καυχηθεῖ ὅτι εἶναι ἡ ἐκκλησία καί νά ἀπαιτεῖ νά τόν ἀκολουθήσουν οἱ ἄνθρωποι; Καί ποιοί ἄνθρωποι; Τό λογικό ποίµνιο τοῦ Χριστοῦ πού ἀντιµετωπίζονται µέ καταφρόνια ἀπ’ τούς πνευµατικούς –ὑποτίθεται– ἡγέτες του; Πού ἀντιµετωπίζονται οὔτε κἄν σάν ἄλογα πρόβατα, ἀλλά σάν “βλίτα” πού δέν ἔχουν κανέναν ἄλλο σκοπό ὑπάρξεως, ἀπό τό νά γεµίζουν τούς ναούς γιά νά ἔχουν ἀκροατήριο –πού δέν µπορεῖ νά τό σκάσει– οἱ αὐτάρεσκοι ὁµιλητές;

Μιλοῦν γιά ἀγάπη καί ὑπέρβαση καί παχειά λόγια ἄνθρωποι ἀνέρα­στοι καί παγεροί, πού δέν ξέρουν οὔτε πῶς νά χαµογελάσουν, οὔτε πῶς νά ποῦν µία λέξη παρηγοριᾶς, πού δέν ξέρουν πῶς νά χαϊδέψουν καί νά ἀγκαλιάσουν καί νά κλάψουν µαζί µέ κάποιον.

Μιλοῦν ἐν ὀνόµατι τοῦ Χριστοῦ ἄνθρωποι πού ὄχι µόνον δέν Τοῦ µοιάζουν, ἀλλά εἰρωνεύονται καί τούς ἀνθρώπους Του καί τούς διώκουν καί τούς κάνουν «ἀποσυναγώγους». Καί ἔχουν ἀπαίτηση νά γίνονται ἀκουστοί, γιατί κρατοῦν τά σύµβολα ἑνός ἀξιώµατος πού ἔπαψε πιά νά ἔχει ἀξία ἐξ αἰτίας τους…

Κι οἱ ταλαίπωροι σύγχρονοι ἄνθρωποι προσπαθοῦν νά τά βγάλουν πέρα «ὡς πρόβατα µή ἔχοντα ποιµένα», µπερδεµένοι καί κουρασµένοι. Κι ὡστόσο, τό µυστήριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου γλιστράει µέσα ἀπ’ τά χέρια µας.

                                                              Νινέττα Βολουδάκη

                                                       «ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀπρίλιος 2013

                                                                         Ἀρ. Τεύχους 128

Σηµ.: Ἡ Ν. Β. δέχεται παρατηρήσεις καί σχόλια στό

ninetta1.blogspot.com

αντιγραφή

Ο Οικουμενισμός είναι ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ του ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

Τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Ἀθανασίου Μυτιληναίου

  ΝΑ ΞΕΡΕΤΕ ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ὁ τελευταῖος πρόδρομος τοῦ Ἀντιχρίστου· διότι, ὅταν θὰ γίνη μία ἰσοπέδωσις θρησκευτικὴ καὶ πολιτικὴ – κυβερνητική, θὰ ὑπάρξη ἕνας μόνον, ποὺ θὰ κυβερνήση τὸν κόσμον, αὐτὸς ὁ ἕνας, κατὰ τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Πατέρες, θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος. Παράλληλα ἔρχονται τὰ πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών, ποὺ εἶναι προϊὸν τῶν Ἑβραίων καὶ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφή, νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὴν θέση τῶν Πατέρων.

 Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμός, χωρὶς περιστροφές, χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὅπως ἀπὸ τὸν μακαριστὸν π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς (σήμερα Ἅγιος), Σέρβο, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἄλλους ἐπιφανεῖς θεολόγους, ἀντίχριστον σύστημα.

 Ἔτσι καὶ ὁ Ναβουχοδονόσορ θέλησε νὰ δημιουργήσει ἕνα θρησκευτικὸν οἰκουμενισμόν. Βλέπει δηλαδὴ κανένας ὅτι οἱ ρίζες τῶν πραγμάτων, ποὺ ἐπιχειροῦνται στὴν ἐποχή μας δὲν εἶναι καινούργιες, εἶναι παλιὲς καὶ πολὺ βαθειές, ἀνήκουν μέσα στὴν Ἱστορία. Ἀλλὰ ὁ Ναβουχοδονόσορ ἤθελε νὰ ἐπιτύχη καὶ κάτι ἄλλο· ἤθελε νὰ ἐπιτύχη μίαν ἐθνικὴν ἑνότητα, ἡ ὁποία θὰ ἐπιτυγχάνονταν, ἂν ὅλοι οἱ ὑπὸ τὴν κατοχήν του λαοὶ λάτρευαν τὸν θεὸν Μαρδούχ…

  Ξέρουμε ὅτι οἱ Ρωμαῖοι αὐτοκράτορες θεοποιοῦσαν τὸν ἑαυτόν τους. Ἡ θεοποίησίς των δὲν εἶχε ἁπλῶς θρησκευτικὸν χαρακτήρα, ἀλλὰ καὶ πολιτικόν· διότι μόλις ἀνακηρύσσετο ἕνας αὐτοκράτωρ, ἀμέσως ἔφτιαχναν ἀγάλματά του σ᾽ ὅλη τὴ ρωμαϊκὴ ἐπικράτεια, καὶ διετάσσοντο ὅλοι, οἱ ὑπὸ τὴν κατοχὴν λαοὶ νὰ προσκυνοῦν τὸ ἄγαλμα τοῦ θεοῦ αὐτοκράτορος καὶ νὰ προσφέρουν εἰς αὐτὸ θυσίες. Γιατί; Χάριν πολιτικῆς ἑνότητος. Εἶναι κάτι ἀνάλογο, ποὺ σήμερα συμβαίνει μὲ τὴν Ε.Ο.Κ.. Προσέξετε νὰ ἰδῆτε.

   Σᾶς εἶπα ὅτι αὐτὰ δὲν εἶναι καινούργια πράγματα, ἀλλὰ πολὺ πολὺ παλιά. Ἡ Ε.Ο.Κ. εἶναι ἕνας οἰκονομικὸς ὀργανισμός. Φαινομενικὰ εἶναι κάτι τέτοιο, ἐνῶ στὴν πραγματικότητα εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο. Ἂν ἀνοίξετε τὴν παλιὰ ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Πυρσοῦ θὰ βρεῖτε ἕνα πολὺ μεγάλο ἄρθρο —δύο τρεῖς σελίδες μεγάλες—, ποὺ ἀναφέρεται σ᾽αὐτὴν τὴν ἀπόπειρα τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης, εὐθὺς μετὰ τὸν πρῶτον παγκόσμιον πόλεμον. Ξεκινάει μὲ χαρακτήρα οἰκονομικό, ἀλλὰ ἀποβλέπει τελικὰ στὴν δημιουργία μίας πολιτικῆς εὐρωπαϊκῆς ἑνότητας.

Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ὑπάρχει ἕνας γεωργικὸς συνεταιρισμὸς συλλογῆς σιταριοῦ καὶ ὅλοι οἱ παραγωγοὶ παραδίδουν τὸ σιτάρι τους σ᾽αὐτόν. Φαντασθεῖτε τώρα ὁ συνεταιρισμὸς — πέραν τοῦ σκοποῦ ἱδρύσεώς του — ν᾽ ἀρχίση νὰ ὁρίζη γιὰ ὅλους τοὺς συνεταιριζόμενους ἕνα κοινὸ τρόπο ζωῆς. Ἡ ἐνέργεια αὐτὴ δὲν θὰ σᾶς φαίνονταν παράξενη καὶ ἀδιανόητη; Ἀσφαλῶς ναί, γιατί, ἐνῶ ἄλλα προβλέπει τὸ καταστατικό, ἄλλα τοὺς ζητοῦνται στὴ συνέχεια, ποὺ ἀφοροῦν τὴν προσωπική, οἰκογενειακὴ καὶ κοινωνικὴ ζωή τους, πράγμα ποὺ οὔτε ἐνέκριναν οὔτε ὑπέγραψαν.

   Καὶ μπορεῖ ὁ γεωργικὸς συνεταιρισμὸς νὰ μὴ παρεκκλίνη ἀπὸ τοὺς οἰκονομικοὺς προσανατολισμούς, δὲν συμβαίνει ὅμως τὸ ἴδιο μὲ τὸν οἰκονομικὸ συνεταιρισμό, ποὺ λέγεται Ε.Ο.Κ. Βλέπεις νὰ ἔρχεται καὶ νὰ λέει στὴ Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων νὰ εἰσάγη αὐτὸν τὸν νόμο ἢ ἐκεῖνον ἢ τὸν ἄλλον… Φερ᾽ εἰπεῖν: οἱ Χιλιασταὶ θὰ κινοῦνται ἔτσι, οἱ ὁμοφυλόφιλοι —μὲ τὸ συμπάθιο—

ἔτσι… Γι᾽αὐτὰ θὰ γίνη νόμος καὶ θὰ ἀμνηστευθοῦν ἡ μοιχεία, οἱ ἀμβλώσεις καὶ οἱ ἐκτρώσεις. Κανένας δὲν θὰ καταδικάζεται (γιατρός, ζευγάρια) κι ἂς συνέπραξαν στὸ ἔγκλημα.

  Καὶ ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ νὰ ἔχωμε προσαρμογὴ μὲ τὴν Εὐρώπη ἀπὸ νομοθετικῆς πλευρᾶς, λένε. Γιατί; Γιὰ ποιὸν λόγο; Ἔτσι πρέπει! Ἂν θέλουμε νὰ ᾽χωμε Ἑνωμένη Εὐρώπη πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὅλοι τὸ ἴδιο!... 

  Ἔτσι, ἀνοίγουμε διάπλατες πόρτες καὶ δεχόμεθα τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως εἶναι. Εἴμεθα ἕτοιμοι νὰ κάνωμε κάθε ἀβαρία — μὰ κάθε ἀβαρία! — ἀκόμη νὰ ἀμνηστεύσωμε καὶ τὴν πορνεία — τὸ ξανατονίζω· νὰ ἀμνηστεύσωμε τὴν πορνεία τῶν ἀνθρώπων, διότι δῆθεν κατανοοῦμε τὸν κόσμον. — Ἀκοῦτε; «κατανοοῦμε τὸν κόσμον»! — καὶ ὅτι θὰ πρέπει μὲ κάθε τρόπο νὰ τὸν βοηθήσουμε, κάνοντας «στραβὰ μάτια» σ᾽ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἔχει! Ἔτσι, θὰ δεχθοῦμε σιωπηρὰ καὶ τὴν ἔκτρωσι καὶ ἄλλα πράγματα!... Μὴ νομίζετε, ἀγαπητοί μου, πὼς εἶναι οὐτοπιστικὰ αὐτά,ποὺ σᾶς λέγω. Αὐτὰ γίνονται σήμερα! Ἂν ξέρατε πῶς σκεφτόμαστε! Ἂν ξέρατε πῶς σκέφτονται τὰ μυαλὰ τῶν κληρικῶν! 

   Οἱ ποιμένες… καὶ δὲν ὁμιλῶ γιὰ τοὺς εὐρωπαίους ποιμένες τοῦ προτεσταντικοῦ καὶ τοῦ ρωμαιοκαθολικοῦ κόσμου. Ὤ, ἐκεῖ ὑπάρχει… Φρίξον ἥλιε! Ὁμιλῶ γιὰ μᾶς! Γιὰμᾶς!...

Ορθόδοξος τύπος Αρ.Φύλλου 1970 05/04/2013

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης της Ι.Μ. Δαδίου Διδακτικά και Προφητικά αποφθέγματα -ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΑ!

Ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης της Ιεράς Μονής Δαδίου – Αμφίκλειας (1912-2006) κοιμήθηκε σε ηλικία 92 χρόνων. Ο αξιοθαύμαστος γέροντας είχε και το διορατικό χάρισμα που ο Θεός το χαρίζει σε λίγους από τους αγίους Του. Η παιδική απλοϊκότητα αυτού του ανθρώπου αποδεικνύει και την αγιότητά του.Είχε τα χαρίσματα του γέροντος Πορφυρίου μετά την κοίμησή του.

View this document on Scribd

View this document on Scribd

Πηγή

Ο ΣΥΝΕΧΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΛΥΔΩΝΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ Του Παναγιώτη Τελεβάντου

Λάβαμε μακρά επιστολή από την διαλυθείσα Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου, η οποία είναι πολύ περίπλοκη επειδή εμπλέκονται στην ιστορία νόμοι και διαχείριση οικονομικών θεμάτων, τα οποία και στον γράφοντα και στους πλείστους - εικάζω - αναγνώστες, είναι δύσκολο να παρακολουθήσουν.

Αυτό που αντελήφθηκα είναι ότι η όλη κατάσταση βρίσκεται και πάλιν ενώπιον της δικαιοσύνης και αφορά τον υπεύθυνο για τα χρέη της Μονής ή τέλος πάντων κάποια ποσά που της επέβαλε ως φόρο το κράτος.

Δεν υπεισέρχομαι σε οικονομικά θέματα, ούτε βεβαίως και σε θέματα ερμηνείας των νόμων, τους οποίους ούτε καν γνωρίζω, αλλά και να γνώριζα δεν έχω τις προυποθέσεις για να ερμηνεύσω.

Διερωτώμαι. 

Υπάρχει τρόπος η αδελφότητα της μονής, που ενετάχθη με απόφαση της Ιεράς Συνόδου σε άλλη Μονή, να ζητήσει συνάντηση με τον Σεβασμιότατο Ναυπάκτου και να λύσουν όλα αυτά τα θέματα που προκαλούν πονοκέφαλο με κατά Θεόν τρόπο;

πηγή

Αποτυπώματα

Μια νύκτα κάποιος άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε ότι βάδιζε σε μια ακρογιαλιά μαζί με τον Κύριο. Στον ουρανό εμφανίζονταν σκηνές απ'τη ζωή του. Για κάθε σκηνή που έβλεπε, παρατηρούσε και δυο ζευγάρια αποτυπώματα ποδιών πάνω στην άμμο: το ένα ήταν δικό του και το άλλο του Κυρίου.

Αφού άστραψε και η τελευταία σκηνή μπροστά του κοίταξε πίσω τα αποτυπώματα στην άμμο. Πρόσεξε τότε ότι πολλές φορές στο μονοπάτι της ζωής του υπήρχε μοναχά ένα ζευγάρι αποτυπώματα.

Παρατήρησε ακόμα ότι αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιβερές στιγμές της ζωής του.

Αυτό τον έκανε να απορήσει και ρώτησε τον Κύριο: "Κύριε, είπες ότι απ'τη στιγμή που αποφάσισα να σ'ακολουθήσω θα βαδίζεις μαζί μου σ'όλη την πορεία. Είδα όμως ότι στις πιο ταραγμένες στιγμές της ζωής μου υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα. Δεν καταλαβαίνω γιατί όταν σε χρειαζόμουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά εσύ με είχες εγκαταλείψει".

Ο Κύριος απάντησε: "Υιέ μου, πολύτιμο μου παιδί, σε αγαπώ και ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω. Τον καιρό που δοκιμαζόσουν και υπέφερες, όπου είδες μόνο ένα ζευγάρι αποτυπώματα, ήταν τότε που σε σήκωνα στην αγκαλιά μου".