10 ον Άρθρον του Συμβόλου - Ερμηνεία

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

 

Άρθρον 10^ον

«Ομολογώ εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών»

Της Ελένης Σταμούλου, Θεολόγου

Λέγει το Άγιον και ιερόν Ευαγγέλιον: «Εαν μη τις γεννηθεί άνωθεν εξ ύδατος και πνεύματος ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού» (Ιω. γ’, 3).

Τα λόγια αυτά που ο ίδιος ο Κυριος μας εξέφρασε, φανερώνουν την αναγκαιότητα του βαπτίσματος για την σωτηρία του ανθρώπου. Η πραγματικότητα αυτή καθιστά το Βαπτισμα κορυφαίο Μυστήριο, το οποίο ανοίγει την θύρα που θα εισαγάγει τον άνθρωπο στην Ουράνια Βασιλεία.

Είναι Μυστήριο μη επαναλαμβανόμενο που συντελείται μία και μόνη φορά.

Τελείται εις το Όνομα της Αγίας Τριάδος δια τριπλής καταδύσεως και αναδύσεως σε αγιασμένο ύδωρ και όχι δια τριπλής επιχύσεως ύδατος στην κεφαλή και το σώμα του βαπτιζομένου.

Η τριπλή κατάδυσις και ανάδυσις συμβολίζει την τριήμερη ταφή και την έγερση του Κυρίου μας.

Όπως δηλαδή ο Χριστός ενταφιάστηκε  σε μνήμα και την τρίτη ημέρα αναστήθηκε, έτσι και ο άνθρωπος με την κατάδυση στο ύδωρ συνθαπτόμενος μυστικά με τον Χριστό, θάπτει την φθαρτή και αμαρτωλή του φύση και δια της αναδύσεως, οφείλει πλέον να ακολουθεί μία νέα ζωη, εν Χριστώ, ανακαινισμένη και άφθαρτη. «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε αλληλούϊα», ψάλλει η Εκκλησία μας.

Να σημειωθεί ακόμη, πως δια της καταδύσεως στο αγιασμένο ύδωρ ο άνθρωπος απαλλάσσεται από όλες τις προσωπικές του αμαρτίες, αλλά και από το προπατορικό αμάρτημα (τα αποτελέσματα δηλαδή του προπατορικού αμαρτήματος), που κληροδοτείται σε όλους τούς ανθρώπους και απαλλαγμένος πλέον βιώνει την πνευματική του αναγέννηση κοντα στον Χριστό.

Για την εγκυρότητα δε του μυστηρίου θεωρείται και είναι απαραίτητη και αναγκαία η κατάδυση (κατά το κοινώς λεγόμενον «βουτιά») και όχι απλώς ο «ραντισμός», όπως ισχύει στούς αιρετικούς Παπικούς.

Με το άγιο Βαπτισμα συνδέεται και το Μυστήριο του Χρίσματος.

Το Χρίσμα τελείται μετά το Μυστήριο του Βαπτίσματος και σφραγίζει τη νέα ζωη του βαπτισθέντος με τα χαρίσματα του Παναγίου Πνεύματος.

Ορατό σημείο του Μυστηρίου είναι η χρίσις των μελών του σώματος του βαπτισθέντος με Άγιο Μυρο, δια του Σημείου του Σταυρού και κάθε χρίσις ακολουθείται από τα λόγια του ιερέως: «Σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου. Αμήν».

Ας σημειωθεί επεξηγηματικά, ότι τα συστατικά του Αγίου Μυρου αποτελούνται από μίγμα ελαίου και σαράντα άλλων αρωματικών ουσιών που συμβολίζουν τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.

«Ο Γέροντας Σωφρόνιος ως Πνευματικός στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου»

πηγή  /   αντιγραφή

9 ον Άρθρον του Συμβόλου - Ερμηνεία

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Άρθρον 9^ον

«Εις μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν»

Της Ελένης Σταμούλου, Θεολόγου

Το Σύμβολον εδώ αναφέρεται στο δόγμα περί Εκκλησίας τονίζοντας τις τέσσερις ιδιότητές της∙ ήτοι την μοναδικότητα, την αγιότητα, την καθολικότητα και την αποστολικότητα.

Ο όρος «Εκκλησία» σημαίνει, συναθροίζω (εκ του εκκαλώ).

Η  Εκκλησία αποτελεί μία πνευματική σύναξη και κοινωνία. Με την ενσωμάτωσή τους σ’ αυτήν οι πιστοί τρέφονται πνευματικά και συνδέονται με την αόρατη κεφαλή της, το Χριστό, αλλά και μεταξύ τους, δια αγάπης και πίστεως.

Η Εκκλησία είναι θεανθρώπινος οργανισμός, επειδή ο ιδρυτής της είναι Θεάνθρωπος. Υπάρχουν δηλαδή δύο αλληλένδητα στοιχεία, το θείο και το ανθρώπινο και άνευ του ενός δεν μπορεί να υπάρξει το άλλο.

Ο Χριστός ίδρυσε μία κοινωνία πραγματική, αποτελούμενη από ανθρώπους έχοντες την ίδια πίστη, την ίδια ελπίδα, τον ίδιο σκοπό, με κοινό τόπο προσέλευσης προς πραγματοποίησιν της λατρείας του Θεού και με συγκεκριμένο τρόπο και παρέθεσε όλα τα μέσα που οδηγούν τον άνθρωπο στην σωτηρία.

Η Εκκλησία που έχει για Κεφαλή Της τον Ιησού Χριστό, φέρει δύο όψεις. Την αόρατη (θριαμβεύουσα εκκλησία) που δεν υποπίπτει στην εξωτερική αίσθηση και αντίληψη του ανθρώπου και την ορατή (στρατευομένη εκκλησία) που είναι αισθητή και αντιληπτή από τον άνθρωπο.

Την αόρατη πλευρά της Εκκλησίας αποτελούν όλος ο πνευματικός αόρατος κόσμος (Άγγελοι) μαζί με όλους τους Αγίους και Δικαίους της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης που έχουν κοιμηθεί, αλλά που όμως, χάριτι Θεού, προγεύονται μέρος της θείας μακαριότητος, μεσιτεύουν και πρεσβεύουν στον Θεό δια των προσευχών τους, για την σωτηρία των ανθρώπων επί της γης και του κόσμου γενικώτερα.

Την ορατή πλευρά της Εκκλησίας αποτελούν τα μέλη της, που απαρτίζονται από τον κλήρο και το λαο, καθώς και η λατρεία, που λαμβάνει χώρα με μυστήρια και τελετές στις οποίες μετέχει αισθητά ο άνθρωπος.

Σημειώνεται εδώ, ότι μεταξύ θριαμβεύουσας και στρατευομένης Εκκλησίας υπάρχει δυνατός δεσμός και άρρηκτος σχέση, καθότι όχι μόνον ο αόρατος πνευματικός κόσμος βοηθά και ενισχύει τον ορατό με τις δεήσεις και τις προσευχές του, αλλά το ίδιο πράττει και η στρατευομένη του Χριστού Εκκλησία με τις προσευχές και τα μνημόσυνα που τελεί υπέρ των κεκοιμημένων αδελφών της.

Είναι δε η Εκκλησία ως θεανθρώπινος οργανισμός, αιώνια και ακατάλυτη και «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ιστ’ ,18).

«Μίαν».

Ο ιδρυτής της, ο Χριστός, είναι ένας, δεν έχει πολλά σώματα και επομένως ΜΙΑ είναι και η Εκκλησία Του και όχι πολλές, (σύμφωνα με νεώτερες και σύγχρονες αντιλήψεις και θεωρίες, εν όψει του Οικουμενισμού, του Συγκρητισμού και της Πανθρησκείας).

Το φαινόμενο των πολλών εκκλησιών που εμφανίζεται σήμερα, οφείλεται στην αμαρτία του ανθρώπου που οδηγήθηκε μακριά από τον Θεο, σκοτίστηκε ο νους του δια των πολλών συγκεχυμένων απόψεων, θεωριών και εννοιών που επικρατούν, με αποτέλεσμα να πλανηθεί και να δημιουργήσει πολλές «εκκλησίες» με πολλά δόγματα και πολλές ομολογίες καθόλα διάφορες από την Μια του Χριστού Εκκλησίαν, στην οποία Θεός και άνθρωπος μετέχουν σε μία κοινωνία αγάπης, ενότητος και αληθείας.

Αυτή η ενότητα φαίνεται στο δόγμα, το ήθος, τη λατρεία, την πίστη, την αλήθεια και την παράδοση.

Κεντρο δε της Θείας Λατρείας της Εκκλησίας είναι η τέλεσις της Θείας Λειτουργίας, όπου βιώνεται το όλο λυτρωτικό έργο της Σταυρικής θυσίας του Χριστού.

«Αγίαν».

Η Εκκλησία είναι Αγία καθότι Αγία είναι και η Κεφαλή της, ο Χριστός, καθώς Άγιο είναι και το Πνεύμα που την ζωοποιεί, όπως Αγία είναι και η χάρις του Θεού που την συγκροτεί. Επίσης άγιος είναι και ο σκοπός υπάρξεώς της, η αγιοποίησις δηλαδή των μελών της και η ένωσή τους με τον Θεό.

Όμως επειδή όπως είπαμε η στρατευομένη Εκκλησία εξελίσσεται στη γη, οπωσδήποτε ανάμεσα στα μέλη της (κλήρο και λαο), υπάρχουν πολλοί αδύναμοι και αμαρτωλοί, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο και θα εξακολουθούν να υπάρχουν και εδώ ακριβώς καθίσταται φανερός ο σκοπός υπάρξεως της Εκκλησίας, που αγκαλιάζει με αγάπη στούς κόλπους της όλους όσους αποφασίζουν με έμπρακτη μετάνοια να επιστρέψουν κοντα στο Θεο, αγωνιζόμενοι με μεγαλυτέραν θέρμη και δύναμη.

Γι’ αυτό καλό είναι να μην σκανδαλιζόμαστε και ούτε να απιστούμε εύκολα, αλλά να κατανοούμε απόλυτα, ότι όλοι όσοι φέρουν ανθρώπινη σάρκα, έχουν πάθη και αδυναμίες πολλές και ως άνθρωποι όλοι περίκεινται ασθένειαν.

«Καθολικήν».

Η  Εκκλησία είναι Καθολική, δηλαδή έχει όλη την Αλήθεια και οφείλει να εξαπλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, για να μην αποκλειστεί κανένα έθνος και κανένας λαός από την σωτηρία που οικονόμησε ο Θεός με τόση αγάπη για τον άνθρωπο.

«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος» (Ματθ. κη’, 19), είναι η εντολή από τον ίδιο τον Χριστό, προς συνάντηση του κόσμου που βρίσκεται μακριά από την αλήθεια.

Αυτά, ως προς την καθολικότητα της Εκκλησίας γεωγραφικά.

Όσον αφορά τον τρόπο υπάρξεως της Εκκλησίας καθολικά, παρατηρείται ταυτότητα και ενότητα στο ορθόδοξο πνεύμα και την Ορθόδοξη Παράδοση. Έτσι μπορεί να έχει ιδρυθεί μία εκκλησία στο πιο απόμακρο σημείο του πλανήτη και να υπάρχουν σ’ αυτή τα στοιχεία της εκκλησιαστικής ενότητας (δόγμα, πίστις, ήθος κλπ.).

Η διασπορά της Εκκλησίας μ’ άλλα λόγια, δεν μειώνει την ενότητά της, αλλά εκφράζει την Ορθοδοξία της. Περιττό δε να σημειωθεί, ότι μόνον η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι Καθολική και καμμία άλλη ψευτοεκκλησία επί της γης.

«Αποστολικήν».

Η Εκκλησία είναι Αποστολική, διότι ιδρύθηκε από τούς Αποστόλους που επέλεξε ο ίδιος ο Χριστός, ως συνεχιστές του έργου Του.

Οι Απόστολοι με τη σειρά τους εχειροτόνησαν και άλλους Επισκόπους για την συνέχιση του έργου τους κ.ο.κ.

Όπου υπάρχει αδιάκοπη διαδοχή των Αποστόλων, εκεί υπάρχει και η αληθινή Εκκλησία.

Η  Αποστολικότητα της Εκκλησίας εκφράζεται όμως όχι μόνο με την Αποστολική Διαδοχή, αλλά και με την Αποστολική Διδαχή. Δηλαδή με ο,τι παρέλαβαν οι Άγιοι Απόστολοι από τον Κυριο και το παρέδωσαν στην Εκκλησία ως ιερά παρακαταθήκη πίστεως, χωρίς αυτό να νοθευτεί από αιρετικές κακοδοξίες και διαστροφές.

Ο, τι έρχεται σε αντίθεση και σύγκρουση με την Αποστολική Διδασκαλία, θεωρείται και είναι επικίνδυνο, κακόδοξο, απορριπτέο και δεν εκφράζει την Αλήθεια της Εκκλησίας.

Με άλλα λόγια θα μπορούσαμε να πούμε πως η Αποστολική Διαδοχή και Διδαχή αποτελεί το βασικό κριτήριο γνησιότητος της Εκκλησίας.

Η Κρίση του Νέου Ελληνισμού Μητροπολίτης Θεσσαλονικης Άνθιμος

Πριν από είκοσι τρία χρόνια είχα εκδώσει ένα από τα βιβλία μου με 232 σελίδες και τον περίεργο τίτλο «Eκκλησία και Nέος Eλληνισμός». O υπότιτλος έλεγε (Aπόψεις για την γενική κρίση). Tο βιβλίο προκάλεσε ικανοποιητικό ενδιαφέρον από τους βιβλιοφίλους, αλλ’ εκείνο που εκυριάρχησε ήσαν οι αναλύσεις για τον όρο «Nέος Eλληνισμός». Kαι είναι αλήθεια ότι από την δεκαετία του 1950 και μετά, ο Eλληνισμός παρουσιάσθηκε στην ευρωπαϊκή σκηνή μετά των άλλων προηγμένων κρατών διεκδικώντας αναγνώριση για τις θυσίες του κατά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ενίσχυση για ανάπτυξη σε όλα τα επίπεδα τεχνοοικονομικής παραγωγής και πολιτιστικής δημιουργίας.

Mέσα από αυτές τις διαδικασίες άρχισε να διαμορφώνεται μια νέα δημιουργική τάση σε όλα τα επίπεδα, με δυσκολίες μεν, αλλά και με ευοίωνα αποτελέσματα. Mετά την πρώτη δεκαετία άρχισε να ανατέλλει η επιθυμία και το όνειρο για την ένταξη της Eλλάδος στην λεγόμενη EOK αρχικά και στην συνέχεια στην πολυθρύλητη Eυρωπαϊκή Eνωση. Oι Eλληνες επιστήμονες από την μια πλευρά, με την επιθυμία των μετεκπαιδεύσεων στην Eυρώπη, και οι άνεργοι συμπατριώτες μας εργάτες για ανεύρεση δουλειάς στη Bόρεια Eυρώπη άνοιξαν τις πύλες για ελληνοευρωπαϊκή επικοινωνία, με νέα όνειρα και οράματα.

H δυναμική του Nέου Eλληνισμού σκόνταψε και αιχμαλωτίσθηκε από τα πολιτικά πάθη μας και τις κομματικές διασπάσεις της εθνικής μας ενότητος. Tαυτόχρονα άρχισε να διαμορφώνεται έντονη επιθυμία πλουτισμού και εξασφάλιση ποικίλων απολαύσεων, που όταν εφαρμόσθηκαν οι εξωτερικοί δανεισμοί από την E.E. εχάσαμε την αυτοκυριαρχία μας και εμειώσαμε την αξιοπρέπειά μας. Eδώ θα κάμω μια μονολεκτική αναφορά για τις ευθύνες των πολιτικών ανδρών στη διαμόρφωση αυτής της καταστάσεως και για τις ευθύνες της εκτροπής εκ του δημοκρατικού πολιτεύματος το 1967. Aπό το 1974 και μετά, εμφανίσθηκε η κρίση του Nέου Eλληνισμού, με την μανία των υλιστικών απολαύσεων, την διεκδίκηση πρωτοκαθεδριών, την απόκτηση διαμερισμάτων και αυτοκινήτων και την εγκατάλειψη της υπαίθρου, και επιδεινώθηκε η κατάστασή μας ως κράτους και κοινωνίας, που μαζί με τις απαιτήσεις επιστροφής των δανεικών από τους Eυρωπαίους εγονατίσαμε. Σημειωτέον ότι οι δυσάρεστες συνέπειες δεν έπληξαν όλους τους Eλληνες. Oι ασθενέστερες τάξεις στενάζουν, ενώ άλλοι πεινούν και άλλοι γλεντούν.

Tο ερώτημα του αναγνώστη είναι: Kαι η Eκκλησία τι κάνει; Aσφαλώς η Eκκλησία κάνει πολλά, αλλά δεν θα τα επαναλάβω εδώ. H Eκκλησία είναι η αποκάλυψη του Θεού, είναι η φανέρωση του θελήματός του, είναι η σωτηρία του κόσμου. H Eκκλησία δεν είναι απλή γνώση, είναι η αλήθεια. Δεν είναι ο νόμος, είναι η χάρις. Δεν είναι ο επίγειος τόπος μόνο, είναι και ο ουρανός. Δεν είναι ο κοινός χρόνος, είναι η αιωνιότητα. H Eκκλησία είναι η διάπλατη αγκαλιά από τα αιματωμένα χέρια και την πλευρά του Eσταυρωμένου Iησού Xριστού. Eάν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στην αιωνιότητα και στη σωτηρία δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι η Eκκλησία. Kαι παρά ταύτα η Eκκλησία έχει εχθρούς, και πολεμείται πάντοτε και τώρα.

Mε τον πλούτο της σοφίας και της σκέψεως των μεγάλων Oικουμενικών Πατέρων και την άνθηση της ορθοδόξου θεολογικής σκέψεως εβεβαιωθήκαμε πιο πολύ ότι η Eκκλησία του Xριστού είναι πρώτα κιβωτός σωτηρίας και μετά ακολουθούν όλα όσα μπορούν να χωρέσουν μέσα σ’ αυτή. Eτσι ο λόγος μάς ωθεί στη θεώρηση αυτού που αποκαλούμε Πατρίδα, Eλλάδα, Eλληνισμό. Εχει γραφεί με έμφαση άπειρες φορές πως η Oρθοδοξία έδωσε νέα πνοή ζωής στον Eλληνισμό, η δε Eκκλησία έσωσε το Eθνος μας από τον μουσουλμανικό εξανδραποδισμό και την εξαφάνιση. Είναι ανάγκη να απαλλαγούμε από την στείρα παρελθοντολογία του πολιτικού κομματισμού, και να φύγωμε από τις ανεπίκαιρες αντιπαραθέσεις. Kρατώντας ως πολύτιμο εφόδιο την πείρα και τα διδάγματα της αποσαφηνισμένης ιστορικής πραγματικότητος σε συνδυασμό με την θεολογική εκκλησιολογική σκέψη, να εγκύψωμε με σοβαρότητα στον οξύτατο προβληματισμό της εποχής μας που λέγεται «Nέος Eλληνισμός». Θα δώσωμε λόγο στον Θεό και θα χλευασθούμε από τις επόμενες γενιές, αν δεν σταθούμε αντάξια εμπρός στη νέα πραγματικότητα, όπως την συνθέτουν οι κοσμογονικές αλλαγές των συγχρόνων κοινωνιών. H Oρθοδοξία προσφέρει και σήμερα στον Eλληνισμό την διαβεβαίωση ότι θα τον συγκρατήσει όρθιο και ακέραιο μέσα στη θύελλα που σηκώνουν οι διεκδικήσεις και οι αμφισβητήσεις από μέρους των εχθρών του. Kι αυτό επειδή η Eκκλησία διαθέτει την εναργή αυτοσυνείδηση της συμπτώσεως μεταξύ της έμψυχης παρουσίας του Eλληνισμού και της έμψυχης υπάρξεως του πληρώματός της. Πιο απλά, η Eκκλησία στηρίζει και σήμερα τον Eλληνισμό, επειδή ο ίδιος ιστορικός λαός είναι και Eκκλησία και Eλλάδα. Xρέος και αποστολή της Eκκλησίας είναι να βοηθήσει και να σώσει αυτόν τον λαό του Θεού, και ο λαός να αντιληφθεί την ευθύνη του, παραμερίζοντας τους ξενόφερτους δογματισμούς που ήδη παραπαίουν στη διεθνή κονίστρα των λαών. Oλοι μαζί οι Eλληνες για να σωθούμε με την ενότητά μας και την αυτογνωσία μας. Kαλές είναι οι συνεργασίες και οι συμφωνίες με τους μεγάλους, όταν δεν καταλήγουν σε υποδούλωση και υποταγή.

πηγή

8 ον Άρθρον του Συμβόλου - Ερμηνεία

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Άρθρον 8^ον

«Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον, το λαλήσαν δια των προφητών» 

Της Ελένης Σταμούλου, Θεολόγου

Εις το σημείο αυτό, η Πιστις της Εκκλησίας μας αναφέρεται στο τρίτο Πρόσωπο της Τριαδικής Θεότητος, στο  Άγιον Πνεύμα.

«Και εις το Πνεύμα το άγιον, το κύριον, το ζωοποιόν».

Το Πνεύμα είναι άγιον. Η αγιότητα είναι κορυφαία και κυριολεκτική ιδιότητα του Θεού και συνεπώς το Πνεύμα ως Άγιον είναι ομοούσιον με τον Πατέρα. Ως ομοούσιον δε, το Πνεύμα είναι τέλειος Θεός.

Η Θεότητα του Αγίου Πνεύματος θεσπίζεται από την Β’ Οικουμενική Συνοδο το 381 μ.Χ. στην Κων/πολη και απορρίπτει την κακοδοξία του Πνευματομάχου Μακεδονίου -Πατριάρχου Κων/λεως- ο οποίος υποστήριζε πως το Άγιον Πνεύμα είναι κτίσμα του Πατρός και αρνείτο τη θεότητά Του. (Όπως ακριβώς έπραξε νωρίτερα και ο Άρειος για το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος).

Με την ιδιότητα της αγιότητος, το Πνεύμα αγιάζει με τη χάρη του όλα τα όντα. Είναι αυτό που ζωοποιεί και αναζωογονεί τα πάντα. Με άλλα λόγια, η φυσική και η πνευματική ύπαρξη, με το Πνεύμα το  Άγιον τελειώνονται.

Η αγιαστική χάρις του Πνεύματος, συγκροτεί και συγκρατεί την αγιότητα του Σωματος του Χριστού, της Εκκλησίας, αγιάζοντας τούς πιστούς και την συμμετοχή τους στα Μυστήρια. Είναι δηλαδή η χάρις του Πνεύματος που αγιάζει την μυστηριακή λειτουργική ζωη της εκκλησίας, καθώς και την συμμετοχή των πιστών σε αυτήν.

Το Πνεύμα ως Θεός είναι «Κυριον και ζωοποιόν».

Φανερώνεται και πάλι η ταυτότητα ουσίας του Πνεύματος με τα έτερα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, τον Πατέρα και τον Υιόν.

Πιο πάνω το Συμβολο παραδέχεται πίστη «εις ένα Κυριον Ιησούν Χριστόν». Είναι λοιπόν ολοφάνερη η ισοτιμία του Πνεύματος προς τον Υιόν και τον Πατέρα.

Αξιοθαύμαστοι ύμνοι της Εκκλησίας μας που ψάλλονται στον όρθρο κάθε Κυριακή, εκφράζουν πολύ χαρακτηριστικά την αρμονία αυτή στις σχέσεις των τριών Προσώπων καθώς και την ισοτιμία τους: «Αγίω Πνεύματι, τιμή και δόξα, ώσπερ Πατρί, άμα και Υιώ∙ δια τούτο άσωμεν τη Τριάδι μονοκρατορία».

Δηλαδή: Στο Άγιο Πνεύμα αρμόζει τιμή και δόξα, όπως αρμόζει στον Πατέρα κάι τον Υιο. Γι’ αυτό ας υμνήσουμε το ένα και μοναδικό κράτος της Αγίας Τριάδος.

Και∙ «Αγίω Πνεύματι, το βασιλεύειν πέλει, το αγιάζειν, το κινείν την κτίσιν∙·Θεός γαρ εστιν, ομοούσιος Πατρί και Λογω».

Δηλαδή: Στο Άγιο Πνεύμα υπάρχει η δύναμη να βασιλεύει, να αγιάζει και να θέτει σε κίνηση την κτίση. Και αυτό, γιατί είναι τέλειος Θεός, ομοούσιος με τον Υιο και τον Πατέρα. (Αναβαθμοί Α  καί Β’  Ήχου).

«Το εκ του Πατρός εκπορευόμενον».

Το υποστατικό ιδίωμα του Πνεύματος, είναι η εκπόρευσις. Το Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα. Η εκπόρευσις αυτή εκφράζει απλώς τον τρόπο, δηλαδή το πως της υπάρξεως του Παναγίου Πνεύματος και παραμένει για τον ανθρώπινο νου υπόθεση το ίδιο ανεξιχνίαστη και μυστηριώδης, όσο και η Γεννησις του Υιού από τον Πατέρα, αλλά και γενικότερα το όλον Μυστήριον της «υπάρξεως» της  Αγίας Τριάδος.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται αϊδίως μόνον εκ του Πατρός και αποστέλλεται στον κόσμο δια μέσου του Υιού. Την αλήθεια αυτή την συναντά κανείς και στο Ιερό Ευαγγέλιο: «Όταν έλθει ο Παράκλητος, ον εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός, το Πνεύμα της αληθείας, ο παρά του Πατρός εκπορεύεται» (Ιω. ιε , 26). Στο χωρίο αυτό -το κλασσικό της Αγίας Γραφής για την ύπαρξη του Αγίου Πνεύματος- γίνεται σαφής διάκριση μεταξύ εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος μόνον εκ του Πατρός και της εν χρόνω αποστολής Του από τον Υιόν.

«Το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον και συνδοξαζόμενον».

Τα τρία Πρόσωπα, συμπροσκυνούνται και συνδοξάζονται από την Εκκλησία και τους πιστούς, ως ισότιμα και ομοούσια. Το ότι ο Πατήρ είναι Γεννήτωρ του Υιού και Προβολεύς του Πνεύματος, δεν σημαίνει πως είναι ανώτερος αυτών. Ούτε πάλι, επειδή ο Υιός και το Πνεύμα προέρχονται από τον Πατέρα σημαίνει ότι είναι κατώτερα Πρόσωπα και υποτάσσονται σ’ Αυτόν. Στον Τριαδικό Θεο υπάρχει ισοτιμία προσώπων απόλυτη, η οποία οδηγεί σε συνδοξασία και συμπροσκύνηση.

«Το λαλήσαν δια των προφητών».

Το Πνεύμα είναι αυτό που φωτίζει τον ανθρώπινο νου ώστε να αντιλαμβάνεται τα κεκρυμμένα μυστήρια και να προλέγει τα μέλλοντα προς όφελος και σωτηρία των πιστών.

Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής εκδηλώθηκε φανερά η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, εν είδει πυρίνων γλωσσών, στούς Αποστόλους που ήσαν συγκεντρωμένοι και άρχισαν να ομιλούν στα πλήθη που ευρίσκοντο στα Ιεροσόλυμα για την εορτή της Ιουδαϊκής Πεντηκοστής.

Αλλά και παλαιότερα στην Παλαιά Διαθήκη, το ίδιο αυτό Πνεύμα ομιλούσε δια στόματος των Προφητών, προετοιμάζοντας και καθοδηγώντας τον κόσμο για την υποδοχή του Μεσσία και Σωτήρα Ιησού Χριστού.

Τυπικόν της 4ης Ἰουλίου 2013

Πέμπτη: Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἀνδρέου, Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης, τοῦ Ἱεροσολυμίτου.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας· Πέμπτης β΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ε΄ 10-16). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· Πέμπτης β΄ ἑβδομάδος Ματθαίου (Ματθ. η΄ 23-27).

7 ον Άρθρον του Συμβόλου - Ερμηνεία

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Άρθρον 7^ον

«Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς, ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος»

Της Ελένης Σταμούλου, Θεολόγου

«Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης».

Ο  Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, αναμένεται να έρθει για δεύτερη φορά στην γη όχι όμως ως ταπεινός και καταφρονεμένος, όπως παρουσιάστηκε στην πρώτη Του έλευση, αλλά ως ένδοξος Βασιλεύς, «μετά δόξης» και δίκαιος Κριτής, ενώ «χίλιαι χιλιάδες και μύριαι μυριάδες άγγελοι» θα είναι δίπλα Του μετά δόξης μεγάλης και θα Τον υπηρετούν.

Το Ιερό Ευαγγέλιο μας αποκαλύπτει πως ο ερχομός του Χριστού για δεύτερη φορά στην γη, η Δευτέρα Παρουσία Του δηλαδή, θα  γίνει αντιληπτή απ  ὅλους τους ανθρώπους της γης. «Ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών, ούτως έσται και η παρουσία του υιού του ανθρώπου» (Ματθ. κδ  , 27).

Σύμφωνα με τις Ιερές Γραφές η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, θα αποτελέσει και θα συντελέσει το Τέλος του παρόντος κόσμου. Ο υλικός αυτός κόσμος θα πάψει να έχει την ισχύουσα μορφή.

Αυτό διακηρύττει και ο μεγάλος Απόστολος των Εθνών Παύλος εις την προς Κορινθίους Επιστολή του:

«Παράγει το σχήμα του κόσμου τούτου» (Α’ Κορ. ζ  , 31).

Θα προσλάβει δε ο κόσμος ένα καινούριο σχήμα, θα υποστεί μία καθολική ανακαίνιση και θα μετατραπούν όλα σύμφωνα και με την Αποκάλυψη, εις «καινούς ουρανούς και καινή γη» (Αποκ. κα , 1).

Πότε όμως θα συμβούν αυτά;

Όλα αυτά θα συμβούν εφόσον προηγηθούν κάποια Σημεία των Καιρών, ως προάγγελοι της Δευτέρας του Χριστού Παρουσίας, που ο ίδιος ο Κυριος μας, μας απεκάλυψε και που επιγραμματικά μόνον εδώ θα αναφέρουμε.

Αυτά είναι: Ο ερχομός του Αντιχρίστου ως οργάνου του Σατανά, η ανακήρυξίς του ως Παγκοσμίου βασιλέως-πλανητάρχη, το κτίσιμο του Ναού του Σολομώντος από τον ίδιο, η θεοποίησις του προσώπου του ως επί Ναβοχουδονόσορος σε χειρότερη έκδοση και οι διωγμοί που θα κινήσει εναντίον της Εκκλησίας του Θεού.

Λίγο πριν η λίγο μετά την εμφάνιση-φανέρωση του Αντιχρίστου θα εμφανιστούν οι δύο Μάρτυρες και Προφήτες του Θεού, προς ενίσχυση, ενδυνάμωση και πληροφόρηση των πιστών ότι έρχεται η Συντέλεια, τούς οποίους τελικά Μάρτυρες, μετά από 3,5 χρόνια κηρύγματος, κατά παραχώρηση του Θεού θα θανατώσει ο ίδιος ο Αντίχριστος.

Κατά την περίοδο αυτή η Εκκλησία του Χριστού θα αναδείξει τούς πιο λαμπρούς και ένδοξους Μαρτυρες που πέρασαν ποτέ από την Οικουμένη.

Επίσης θα έχει προηγηθεί η κήρυξις του Ευαγγελίου σε ολόκληρη τη γη, ως μαρτυρία σε όλα τα έθνη και για να είναι οι πάντες αναπολόγητοι, θα έλθει η μεγάλη και πλήρης αποστασία των ανθρώπων από τον Θεο αλλά και μεταξύ τους, η ανηθικότητα θα κυριαρχεί παντού, καθώς και η αναισχυντία, θα σημειωθεί μεγάλη αύξησις των διαφόρων πλάνων και ψευδοπροφητών, θα λαμβάνουν χώρα φοβεροί πόλεμοι, θα αλλοιώνεται η όψις της φύσεως από τούς σεισμούς, τις πλημμύρες και όλες γενικά τις θεομηνίες που θα γίνονται σε βαθμο και μέγεθος που δεν θα έχει προηγούμενο και άλλα πολλά.

Όταν όλα αυτά αρχίσουν να συμβαίνουν σιγά σιγά,το ένα μετά το άλλο, τότε οι πιστοί πρέπει να αφυπνιστούν και να εννοήσουν, πως η Δευτέρα του Χριστού Παρουσία είναι πλέον πολύ κοντα, «επί θύραις», φροντίζοντας με επιμέλεια (όπως άλλωστε έχουν χρέος να κάνουν πάντοτε), να ετοιμαστούν για την υποδοχή της.

«Κρίναι ζώντας και νεκρούς».

Με την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, θα αρχίσει και η διαδικασία της Κρίσεως.

Ο Θεός θα κρίνει όλους τούς ανθρώπους που έζησαν από την αρχη του κόσμου έως και την ημέρα της Συντελείας.

Όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι θα λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους πάνω στη γη και βάση αυτών  θα κριθούν από τον Δικαιοκρίτη  Κυριο.

Την Κρίση θα υποστούν όχι μόνον οι νεκροί αλλά και οι ζώντες, δηλαδή όσοι θα είναι εν ζωή κατά τον ερχομό του Κυρίου για δεύτερη φορά.

Επειδή όμως όλο το ανθρώπινο γένος πρέπει να υποστεί τη διαδικασία του θανάτου σύμφωνα με το παράδειγμα του Αρχηγού της Ζωής που κατέβηκε στον Άδη και καταπάτησε τον θάνατο, γι’ αυτό και οι ζώντες κατά τη Δευτέρα Παρουσία θα υποστούν ακαριαίο θάνατο, «εν ριπή οφθαλμού» και αμέσως θα αναστηθούν λαμβάνοντας άφθαρτο σώμα, για να πραγματοποιηθεί η τελική Κρίσις.

Αλλά, γιατί λέμε Τελική Κρίσις;

Επειδή οι νεκροί προγεύονται τα υποσχόμενα  σ’ αυτούς αγαθά, όσοι φυσικά ανήκουν στον Παράδεισο, η τα μελλούμενα βάσανα, όσοι ανήκουν στην Κολαση.

Μόλις η ψυχή αποχωριστεί από το γήϊνο σώμα περνάει στη λεγομένη «Μέση Κατάσταση» των ψυχών, όπου γίνεται κάποια «μερική κρίσις» της ψυχής από τον Θεο και προγεύεται μέρος της δόξας η των κολαστηρίων, σύμφωνα με αυτά που έχει διαπράξει κατά τον επίγειο βίο της και σύμφωνα με την αγάπη που είχε στον Θεο και στον συνάνθρωπό της.

Η  Τελική Κρίσις και η ολοκληρωτική απόλαυσις των αγαθών, η η καταδίκη και ο πνευματικός θάνατος μιας ψυχής, θα σημειωθούν κατά την Δευτέρα Παρουσία και την Συντέλεια του κόσμου.

Βλέπετε θείο Μεγαλείο, θεία Παρόνοια και Σοφία;

Ο Φιλάγαθος Θεός δεν επιτρέπει στούς Δικαίους που απεβίωσαν να απολαύσουν ολοκληρωτικά  και να μετέχουν της θείας δόξης που τούς αναλογεί, αλλά όρισε αυτό να γίνει όταν πια δεν θα υπάρχει επίγειος κόσμος και όλες οι ψυχές των Δικαίων και Αγίων ανθρώπων θα συναντηθούν με τούς απ’ αιώνων κοιμηθέντες αδελφούς τους, ώστε όλοι μαζί να χαίρονται και να συμμετέχουν το ίδιο, στη χαρά που τούς υποσχέθηκε ο Θεός και μαζί να απολαμβάνουν τη μετοχή τους στη Θεία Δόξα.

Θαυμάστε Δικαιοσύνη! 
Ο Θεός τη μεγάλη χαρά του Παραδείσου θέλει οι άγιοί Του από κοινού να αρχίσουν να την γεύονται!

Στούς ήδη νεκρούς, μόνο μία «πρόγευση μικρή» σημειώνεται.

Φυσικά ο νους μας αδυνατεί να συλλάβει αυτά τα νοήματα που ούτε ο Απόστολος μπόρεσε να εκφράσει μετά την αρπαγή του στούς ουρανούς. Το βέβαιο είναι πως το Δογμα της Πιστεως μας περί Παραδείσου και Κολάσεως είναι αληθέστατο και ας ευχηθούμε να αποτελέσει ισχυρό κίνητρο στον καθένα μας, που θα μας οδηγήσει σε μετάνοια και επιστροφή στο Θεο,  όσο ακόμη βρισκόμαστε εν ζωή, γιατί ως γνωστόν, «εν τω  Άδη ουκ έστι μετάνοια» και εκεί θα είναι πλέον πολύ αργά.

«Ου της βασιλείας ουκ έσται τέλος».

Ο Θεός είναι αιώνιος και από αυτήν την αιωνιότητα θα τροφοδοτείται ο κόσμος μετά την Δευτέρα Παρουσία, ήτοι οι δίκαιοι αιώνια θα απολαμβάνουν τον Παράδεισο κοντα στο Θεο και τούς αγγέλλους και οι αμαρτωλοί αιώνια θα τιμωρούνται στην κόλαση μαζί με τα ακάθαρτα πνεύματα και τον αρχηγό τους τον Διάβολο.

Κάποιοι -μέχρι και σήμερα, κυρίως σήμερα- αδυνατούν να παραδεχθούν αυτήν την αδιάψευστη αλήθεια της Γραφής και φτιάχνουν μία θεωρία στα μέτρα τα δικά τους, σύμφωνα με την οποία, επειδή ο Θεός είναι Θεός της αγάπης, θα επιτρέψει μεν να κολαστούν οι αμαρτωλοί, αλλά μόνον για κάποιο διάστημα και για παιδαγωγικούς λόγους. Όταν δε υποστούν την τιμωρία, τότε θα έχουν καθαρθεί και ο Θεός θα τούς βάλει στον Παράδεισο μαζί με τούς δαίμονες που επίσης θα έχουν καθαρθεί και έτσι δεν θα υπάρχει πλέον η κόλαση, αλλά όλοι θα ζουν στον Παράδεισο.

Αυτή η θεωρία περί αποκαταστάσεως των πάντων -έτσι ονομάζεται-  όσο ελκυστική και να είναι για όλους μας, έχει καταδικαστεί από την Εκκλησία, κυρίως με την Ε΄  Οἰκουμενική Σύνοδο, το 531 μ.Χ.,  ως πλάνη και όλοι οι εκφραστές της ως αιρετικοί.

Η αλήθεια του Ευαγγελίου ξεκάθαρα ομολογεί πως στην άλλη ζωή, δεν υπάρχει τέλος, «ουκ έσται τέλος» είτε πρόκειται για την Βασιλεία των Ουρανών, τον Παράδεισον, είτε για την Κόλαση.

Καλά θα κάνουμε λοιπόν να την ασπαστούμε όλοι μας, γιατί η αναφορά μας σε άλλου είδους θεωρίες που ικανοποιούν τα πάθη μας και τις εγωϊστικές φιλοδοξίες μας, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στον πνευματικό θάνατο και την αιώνια κόλαση.

ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ

 

  

 "Τον Πάπα να καταράσθε, διότι αυτός θα είναι η αιτία του κακού" (ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ ΑΙΤΩΛΟΣ)

"Φεύγετε τούς Παπικούς ως φεύγει τις από όφεως και από προσώπου πυρός"(ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ)

"Ει Μοναχοί εισίν τινές εν τοις νυν καιροίς, δειξάτωσαν επί τοις έργοις. Έργον δε Μοναχού εστίν μηδέν ανέχεσθαι καινοτομείσθαι το Ευαγγέλιον"( ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ)

6 ον Άρθρον του Συμβόλου - Ερμηνεία

Άρθρον 6^ον

«Και ανελθόντα εις τους ουρανούς και καθεζόμενον εκ δεξιών του ΠατρόςΠατρός»

Της Ελένης Σταμούλου, Θεολόγου

Μετά την Ανάστασή Του ο Κυριος και αφού παρέμεινε για σαράντα ακόμη ημέρες κοντα στούς μαθητές Του, προς ενίσχυση και στερέωσή τους, έως ότου πέμπψει το Πνεύμα το Άγιον να τούς καθοδηγεί, «Ανελήφθει εις τούς ουρανούς» απ’ όπου είχε έλθει και κατέλθει.

Μολις ο Θεός Λογος περάτωσε την αποστολή που του είχε αναθέσει ο Πατήρ, για την σωτηρία του ανθρώπου, δεν υπήρχε πια λόγος να παρατείνει την παρουσία Του στον κόσμο και επέστρεψε εις τούς κόλπους του Πατρός.

Το Συμβολο στο σημείο αυτό, χρησιμοποιεί γλώσσα ανθρωπομορφική.

Παρουσιάζεται ο Υιός να κάθεται σε θρόνο «εκ δεξιών  του Πατρός», δηλώνοντας έτσι ισότιμη δόξα και εξουσία.

Με την επαναφορά του Υιού στούς Πατρικούς κόλπους, φανερώνεται πλέον όλη η δόξα Του, που προαιωνίως μεν είχε, έπρεπε όμως να την κρατά κρυφή από τούς ανθρώπους κατά την σωτήρια δράση Του στην γη.

Επανέρχεται λοιπόν σε αυτό που ήταν πριν την ενανθρώπησίν Του, με μία όμως διαφορά πλέον. Την Υπόσταση και την Θεότητά Του, συνοδεύει τώρα η θεωμένη ανθρωπίνη φύσις Του, η οποία δεν θα πάψει ούτως να υπάρχει εις τους αιώνας των αιώνων.

Με άλλα λόγια πιο απλά, η Υπόστασις του Θεού Λογου φέρει ενωμένη μαζί Της την θεωμένη ανθρωπίνη φύση μας. Αυτήν δηλαδή, την ανθρώπινη φύση μας, που έκανε και δική Του ο Ιησούς Χριστός, με την θεία Του ενανθρώπηση.

Συνεπώς μετά την Ανάληψη του Κυρίου μας, στην Αγία Τριάδα υπάρχει πλέον ο Πατήρ, ο Υιός μαζί με την ανθρωπότητά Του, την θεωμένη δηλαδή ανθρώπινη φύση Του και το Άγιον Πνεύμα!