Πως επιβάλλεται και πως γκρεμίζεται μία κοινοβουλευτική δικτατορία

 πηγή
αντιγραφή

 Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί τα χρόνια που οι δικτάτορες προσπαθούσαν να επιβάλλουν την εξουσία τους με τα τανκς. Ακόμη και στην Λατινική Αμερική οι δικτάτορες έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι παλιές μορφές τυραννίας είναι μη αποδοτικές και διαρκούν λίγο. Μόνον στην Αφρική οι μαύροι δικτάτορες χρησιμοποιούν ακόμη ωμή βία κατά των συμπατριωτών τους διότι δεν έχουν φροντίσει να μάθουν τις τελευταίες τεχνικές στην τεχνολογία της δικτατορίας.
Στην Ελλάδα ο τελευταίος στρατιωτικός δικτάτωρ Παπαδόπουλος πέθανε στην φυλακή, διότι και αυτός δεν είχε μελετήσει τις τεχνικές της κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Ένας τύπος δικτατορίας που επιτρέπει στους ηγέτες της να μην τιμωρούνται ποτέ για τα εγκλήματά τους, και αντ’ αυτού να κατηγορούν υποκριτικώς ως φασίστα, οιονδήποτε προσπαθεί να ανατρέψει την δικτατορία τους.
Εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες, πρώτα στην Δύση και μετά στην Ανατολή, έχει επικρατήσει ο νέος τύπος δικτατορίας, η κοινοβουλευτική δικτατορία. Η κοινοβουλευτική δικτατορία χρησιμοποιεί βία πάνω στο μυαλό και στην ψυχή του πολίτου και όχι πάνω στο σώμα του. Αν και ωρισμένες φορές γίνονται σωματικά βασανιστήρια, οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προτιμούν τα ψυχολογικά και ιδεολογικά βασανιστήρια.
Οι σχεδιαστές μίας τέτοιας δικτατορίας έχουν εντοπίσει όλα τα σημεία ελέγχου της εξουσίας και φροντίζουν να μην αφήνουν αφύλακτες εισόδους. Έχουν επεξεργασθεί και επιβάλλει μία συμπεριφορά του «δημοκρατικού» πολίτου, ακίνδυνη για την δικτατορία τους και την παρουσιάζουν ως πρότυπο που πρέπει να ενστερνιστούν οι πάντες. Οι βασικές τεχνικές με τις οποίες επιβάλλουν την συγκεκαλυμμένη δικτατορία τους είναι οι εξής: 
 1. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες διαπλέκουν την νομοθετική, δικαστική και εκτελεστική εξουσία. Όπως δίδαξε ο Αριστοτέλης, αν δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ αυτών των εξουσιών, τότε υπάρχει τυραννία. Οι δικτάτορες στην Ελλάδα κατηγορούν άλλους για οικονομική διαπλοκή, υποδεικνύουν κάποιους επιχειρηματίες, αλλά η βασική αιτία της διαπλοκής είναι η συγχώνευση εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας.
2. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ελέγχουν την παιδεία μέσω της οποίας αναπαράγουν την ιδεολογία τους. Χρησιμοποιούν τα σχολεία ως μηχανισμούς προληπτικού ελέγχου και λογοκρισίας των πολιτών.
3. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ελέγχουν τα μέσα μαζικής ενημερώσεως. Εξαγοράζουν τον έλεγχο υποσχόμενοι στους ιδιοκτήτες μμε, μερίδιο από την κρατική διαφήμιση και τα δημόσια έργα. Ως αντιπαροχή λαμβάνουν την κατευθυνομένη πληροφόρηση. Σημασία δεν έχει το τί λένε τα ειδησεογραφικά δελτία αλλά το τί δεν λένε, δηλαδή το τί αποκρύπτουν.
4. Μία κοινοβουλευτική δικτατορία έχει ανάγκη το εμπόριο ναρκωτικών. Τα ναρκωτικά είναι πιό αποτελεσματικός μηχανισμός καταστολής συνειδήσεων από τα στρατιωτικά σώματα ασφαλείας.
Μία κοινοβουλευτική δικτατορία δεν χρειάζεται να πωλεί η ίδια ναρκωτικά στην νεολαία για να διατηρήσει την εξουσία της. Αρκεί το να μην καταδιώκει τους εμπόρους ναρκωτικών. Αρκεί το να δημιουργεί παράθυρα στους νόμους για να ξεφεύγουν οι έμποροι ναρκωτικών. Αρκεί το να τους μειώνει τις ποινές για «ανθρωπιστικούς» λόγους. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, σαν να πωλούσε η κοινοβουλευτική δικτατορία τα ναρκωτικά.
5. Μία κοινοβουλευτική δικτατορία στηρίζεται στην ισοπεδωτική ισότητα. Εκμεταλλεύεται την ματαιοδοξία των μαζών, και διδάσκει ότι «είμαστε όλοι ίσοι απέναντι σε κάτι». Φυσικά αυτό το «κάτι», δηλαδή το μέτρο ισότητος το καθορίζουν οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες. Καθορίζουν αυτοί αποκλειστικώς ποιό είναι το μέτρο ισότητος. 
Οπότε όποιος δεν δέχεται να αξιολογηθεί με βάση αυτό το μέτρο, εξοντώνεται ως αναρχικός, φασίστας, προβοκάτορας, προδότης κλπ.
Αυτό που πρέπει να ζητά ο λαός είναι η αναλογική ισότητα, δηλαδή ο καθένας να απολαμβάνει οφέλη αναλόγως των ικανοτήτων και των προσπαθειών του, και όχι να ζητά την ισοπεδωτική ισότητα, που εξολοθρεύει τους καλύτερους ηγέτες του λαού. Την διαφορά της ισοπεδωτικής με την αναλογική ισότητα φροντίζουν να την αποκρύπτουν οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες.
6. Η κοινοβουλευτική δικτατορία κατασκευάζει μία τεχνητή ομοφωνία της κοινής γνώμης αντί να την καταπιέζει δια της ωμής βίας, όπως κάνουν οι στρατιωτικοί δικτάτορες.
Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες θέτουν εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα του τύπου «δημοκρατία ή φασισμός». Με τον όρο δημοκρατία εννοούν την κοινοβουλευτική τους δικτατορία, και με τον όρο φασισμός εννοούν τον υπέρ της ελευθερίας αγώνα των πολιτικών τους αντιπάλων.
7. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες περιορίζουν τα κόμματα εξουσίας σε δύο. Τα δύο κόμματα αποτελούν τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Δύο κόμματα, της ιδίας ιδεολογίας, με μικρές αποκλίσεις για να δίνουν την ψευδαίσθηση της διαφωνίας και της δημοκρατίας, κατέρχονται στις εκλογές. Όποιον και να ψηφίσει ο λαός το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
8. Οι στρατιωτικοί δικτάτορες λένε «κάνω ό,τι θέλω και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν». Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες λένε «ναι μεν δίνω λογαριασμό στον λαό, αλλά δεν έχω καμμία ποινική ευθύνη για ο,τιδήποτε και αν πράξω». Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες ψηφίζουν νόμους «περί ευθύνης υπουργών» που καταργούν κάθε ευθύνη για τις πράξεις των. Τα εγκλήματά τους δεν διώκονται για όσο είναι μέλη του κοινοβουλίου, και παραγράφονται με την έναρξη της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου, μετά τις νέες εκλογές.
Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες δεν υπόσχονται τίποτε γραπτώς, έτσι ώστε να μην αντιμετωπίζουν ποινικές ρήτρες για την αθέτηση των υποσχέσεών τους.
Όταν παραδίδουν την εξουσία στην επόμενη κυβέρνηση δεν ελέγχονται για το τί παραδίδουν.
Ο τρόπος αναδείξεως στην εξουσία είναι γλοιώδης καθώς ο αρχηγός του κόμματος αποφασίζει δικτατορικώς ποιός θα συμπεριληφθεί στις εκλογικές λίστες και ποιός όχι. Οι επιθυμίες της λαϊκής βάσεως του κόμματος αγνοούνται παντελώς.
8. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες, ειδικώς στην Ελλάδα, ελέγχουν πλήρως τις θέσεις εργασίας στον Δημόσιο τομέα, ώστε ο Ελληνικός Λαός να εξαρτάται από αυτούς για εύρεση εργασίας. Εσκεμμένως καταπολεμούν τον ιδιωτικό τομέα για να μην μπορεί ο Ελληνικός Λαός να απεξαρτηθεί από την τυραννία τους.
9. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες επιβάλλουν σκληρή φορολογία και αντιλαϊκά οικονομικά μέτρα ώστε ο λαός να βρίσκεται σε διαρκή αγώνα για επιβίωση και να μην έχει χρόνο να σκεφτεί πώς θα ανατρέψει την κοινοβουλευτική δικτατορία. 
 10. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες επιβάλλουν την αγραμματοσύνη στον λαό και την διαγραφή της ιστορικής του μνήμης, μέσω εκχυδαϊσμού του πνευματικού επιπέδου των δημοσίων θεαμάτων.
Την μεγαλύτερη ζημιά την κάνουν οι χυδαίες τηλεοπτικές εκπομπές κουτσομπολιού και τα τηλεσκουπίδια τύπου «big brother». Αποτελούν το όπιο του λαού. Απονευρώνουν τον λαό. Προβάλλουν το κουτσομπολιό αντί της κριτικής διότι οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες μισούν το σκεπτόμενο άτομο.
11. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες δεν επιτρέπουν την κατοχή όπλων από τον λαό, διότι φοβούνται μήπως χρησιμοποιηθούν εναντίον τους.
12. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν τους αναξίους, τους αμορφώτους και τους ηλιθίους ως κοινωνικά πρότυπα, για να κατεβεί ο γενικός μέσος όρος. Επιβάλλουν την δικτατορία των ηλιθίων.
13. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες διορίζουν τους επικεφαλής των εργατικών συνδικάτων, τους επικεφαλής της δικαιοσύνης, των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, διαλύοντας κάθε αντιπολίτευση και καταργώντας κάθε έννοια αξιοκρατίας.
14. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν το δόγμα της ελαχίστης προσπαθείας ως μέσον κοινωνικής καταξιώσεως. Αυτό το δόγμα παράγει στο διηνεκές αμορφώτους, ατόλμους, νωθρούς και ψυχικώς αδυνάμους πολίτες.
15. Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες προβάλλουν τον ατομισμό έναντι της συλλογικής προσπαθείας, διότι θέλουν να κατακερματίζουν προληπτικώς τις συλλογικές δυνάμεις που πιθανόν να τους ανατρέψουν.
Γενικώς οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες στηρίζονται στον ιδεολογικό, ψυχολογικό και οικονομικό αφοπλισμό των λαών, αντί στην δύναμη των τεθωρακισμένων. Προσπαθούν να αφήνουν ωρισμένα περιθώρια ελευθερίας ώστε να μην πνίγεται το άτομο και να μην ωθείται σε ανατρεπτική δράση.
Οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες αφήνουν ανοικτές ωρισμένες βαλβίδες εκτονώσεως της κοινωνικής εκρήξεως μέσω μίας ψευδεπίγραφης ελευθερίας του Τύπου, η οποία επιφανειακώς ασκεί κριτική στο δικτατορικό καθεστώς, αλλά ουσιαστικώς το στηρίζει και το αναπαράγει.
Μέσα από τις άνωθεν τεχνικές δεν είναι δύσκολο να αναγνωρίσουμε τον τρόπο λειτουργίας όλων των κοινοβουλευτικών δικτατοριών της Δύσεως και της Ανατολής.
Το πώς γκρεμίζονται αυτές οι δικτατορίες είναι γνωστό από την ιστορία, αλλά δυστυχώς λίγοι την μελετούν προσεκτικώς. 
Οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες λειτουργούν όπως τα υλικά κατασκευής. Έχουν ισχυρές αντιστάσεις μόνον προς ωρισμένες ιδεολογίες και καταστάσεις. Για παράδειγμα τα ανθρακονήματα, αναλόγως της διευθύνσεως των νημάτων και του τρόπου πλεξίματος, έχουν μεγαλύτερη αντοχή σε καταπονήσεις υπό ωρισμένες γωνίες.
Αντιστοίχως, οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες έχουν αναπτύξει ισχυρά αντισώματα σε ναζιστικά και κομμουνιστικά κινήματα. Αλλά αποδεικνύονται παντελώς ανίκανες μπροστά σε θρησκευτικά κινήματα όπως το ισλάμ και ο χριστιανισμός.
Έτσι καταστράφηκαν οι ρωμαίοι. Ουδείς μπορούσε να αντιμετωπίσει τις ρωμαϊκές λεγεώνες κατά μέτωπον. Αλλά οι ρωμαίοι άφησαν ανοικτή την πόρτα της θρησκείας και της φυλής. Από εκεί τους επιτέθηκαν οι ιουδαίοι με την αίρεση των ναζωραίων. Επιπροσθέτως οι φυλετικές επιμειξίες κατέστρεψαν την Ρώμη.
Τα ίδια ισχύουν και για την σημερινή αντίστοιχη με την Ρώμη, κοινοβουλευτική δικτατορία, την Αμερική. Μπορεί να βομβαρδίζει χωρίς αιδώ έθνη σε όλο τον κόσμο, αλλά δεν μπορεί να θανατώσει εμπόρους ναρκωτικών μέσα στα σύνορά της εξ αιτίας των διεφθαρμένων ανθρωπιστικών θεωριών που επικρατούν στο εσωτερικό της. Μπορεί να εισβάλλει σε ξένες χώρες αλλά δεν μπορεί να προστατεύσει τα δικά της σύνορα από την εισβολή αφρικανών, ασιατών, αράβων και λατίνων εποίκων, εξ αιτίας των πολυπολιτιστικών θεωριών που επικρατούν στο εσωτερικό της. Μπορεί να αρπάζει τα πετρέλαια του Ιράκ, αλλά δεν είναι σε θέση να επιβάλλει δασμούς στα ασιατικά προϊόντα που στην κυριολεξία γκρεμίζουν την βιομηχανία της, εξ αιτίας των νεοφιλελεύθερων οικονομικών θεωριών που επικρατούν στο εσωτερικό της.
Ο νεοφιλελευθερισμός επιβάλλει τον ατομισμό, ο οποίος με την σειρά του διαλύει κάθε κοινωνική συνοχή, οι φυλετικές επιμειξίες, η λαθρομετανάστευση, τα ανθρώπινα δικαιώματα υπέρ των εγκληματιών, το εμπόριο ναρκωτικών, η διάλυση της οικογενείας, οι πολυπολιστικές θεωρίες, τα λόμπυ που εξαγοράζουν πολιτικούς της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, η διαφθορά, η υπογεννητικότητα, αποτελούν επιθετικά όπλα κατά των κοινοβουλευτικών δικτατοριών, για όποιον ξέρει να τα χρησιμοποιεί.
Οι ιουδαίοι έδωσαν ένα πολύ καλό μάθημα στους ρωμαίους κατακτητές. Χρειάστηκε να περάσουν 410 χρόνια, όταν ο Γότθος Αλάριχος κατέστρεψε την Ρώμη, για να συνειδητοποιήσουν οι ρωμαίοι τί σήμαινε η χριστιανική αγάπη. 
 Οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες επιδεικνύουν τρομερή αδυναμία μπροστά σε συλλογικές ιδεολογίες. Επιδεικνύουν έναν απίστευτο ραγιαδισμό όταν έρθουν σε σύγκρουση με φανατικές και αρίστως ωργανωμένες μειονότητες. Επιδεικνύουν έναν αρρωστημένο ανθρωπισμό που φτάνει στα όρια της αυτοκτονίας, όταν τους ενσταλάξεις ενοχή, υπό την σωστή οπτική γωνία. Επιδεικνύουν μία λατρεία για την διαφθορά και τον εκφυλισμό. Επιδεικνύουν συλλογικό μαζοχισμό, που φτάνει στα όρια της γενοκτονίας, αν τους διεγείρεις τις κατάλληλες ψυχικές χορδές με θεωρίες περί οικογενειακού προγραμματισμού και επαγγελματικής σταδιοδρομίας, οι οποίες καταλήγουν στην ατεκνία και κατ’ επέκταση στην φθορά και τον αφανισμό αυτών των κοινωνιών.
Πολλά κτυπήματα έχουν δεχτεί οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες από τις μη-κυβερνητικές οργανώσεις, οι οποίες έχουν σπάσει το μονοπώλιο της εξουσίας τους. Διεθνιστικά κινήματα όπως ο νεοφιλελευθερισμός, ο πολυπολιτισμός και το ισλάμ τους δίνουν απανωτά θανατηφόρα κτυπήματα, ροκανίζοντας τα θεμέλιά τους εκ των έσωθεν.
Ισχυρά λόμπυ εκμεταλλεύονται την διαφθορά των κοινοβουλευτικών δικτατοριών και τις οδηγούν στην αυτοδιάλυση. Πολυπολιτιστικές θεωρίες με βάση την φυλή, το έθνος, το θρήσκευμα, το φύλο, την γλώσσα κλπ, δημιουργούν ισχυρές μειονότητες που ετοιμάζονται για την τελική έφοδο κατά των κοινοβουλευτικών δικτατοριών.
Η ιστορική άγνοια και ανοησία των κοινοβουλευτικών δικτατόρων ροκανίζει και το τελευταίο κλαδί που στηρίζουν την δικτατορία τους, το έθνος. Τα έθνη δεν φταίνε σε τίποτε για τις επιβληθείσες δικτατορίες, αλλά αποτελούν την ροπή και την τριβή αδρανείας της κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
  Τα έθνη εξ αιτίας μακροχρονίων συνεκτικών δεσμών (φυλή, θρησκεία, κ.α.) δεν αναπτύσσουν ευκόλως επαναστατικές διαθέσεις. Είναι εξ ορισμού συντηρητικά, όπως διαπιστώνει ο εθνολόγος Γουσταύος Λε Μπον. Όποιος είναι στην εξουσία, καλός ή κακός, τον αποδέχονται. Μόνον μετά από μία γενική καταστροφή τον αλλάζουν. Αυτό εκμεταλλεύονται οι κοινοβουλευτικοί δικτάτορες.
Όπως και στα στερεά σώματα, η ροπή αδρανείας των λαών τούς εμποδίζει να περιστραφούν, και η τριβή αδρανείας τούς εμποδίζει να κινηθούν. Εκτός και αν η εφαρμοζομένη δύναμη και ροπή ξεπερνά τα όρια αδρανείας.
Οι κοινοβουλευτικές δικτατορίες είναι γεμάτες οπές στο σύστημά τους. Αρκεί οι επαναστάτες που θα ξεκινήσουν την πολιορκία να συμπεριφερθούν όπως οι καλοί «χάκερς». Ένας καλός «χάκερ» κάνει δοκιμές διεισδύσεως, εγκαθιστά ιούς στο ηλεκτρονικό σύστημα του αντιπάλου, εντοπίζει αδύνατα σημεία και όταν αισθανθεί έτοιμος, ξεκινά την επίθεσή του για την κατάληψη του αντιπάλου ηλεκτρονικού συστήματος.
Έτσι ακριβώς πρέπει να λειτουργούν οι επαγγελματίες επαναστάτες που θα γκρεμίσουν τις κοινοβουλευτικές δικτατορίες. Πρέπει να εντοπίσουν τα κενά και τις αδυναμίες του κοινοβουλευτικού δικτατορικού συστήματος πριν εφορμήσουν για να το συνθλίψουν. Αρκεί να κτυπάνε υπό την σωστή γωνία, με την κατάλληλη δύναμη και συχνότητα, στα αδύναμα σημεία του εχθρικού φρουρίου.

Πηγή

ΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗ ΧΩΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Τρελαίνει την παγκόσμια κοινότητα με τα κορδελάκια της η κυβέρνηση Σαμαρά. Όσα λαμβάνουν χώρα σ΄αυτό εδώ το κράτος σούργελο δεν έχουν ταίρι σε ολόκηρο τον πλανήτη. Πάρτε παράδειγμα την ΓΑΔΑ στην Αλεξάνδρας και την Ευελπίδων. Από εδώ λοιπόν ο παγκόσμιος πλανήτης παρακολουθεί σχεδόν σε ζωντανή μετάδοση τους Έλληνες αστυνομικούς, με αμφίεση σούπερ αούα, κουκούλες, κράνη και σπαθιά να συνοδεύουν τους χρυσαυγίτες.Και την ίδια στιγμή μπροστά στους πάνοπλους αστυνομικούς οι χρυσαυγίτες κλωτσάνε, φτύνουν, ρίχνουν γροθιές στις κάμερες και βρίζουν ότι κινείται. Ποιας σοβαρής χώρας η αστυνομία έχει τόσο παθητική στάση απέναντι σε ανθρώπους που είναι κρατούμενοι;

Ούτε καν η αστυνομία του Πριγκιπάτου του Μονακό, που είναι κάτι μοδίστρες που ξύνουν τ΄αχαμνά τους στον ήλιο, δεν έχουν παρόμοια χαβαλέ συμπεριφορά. Και να σκεφθείτε πως όλα αυτά τα πλάνα φθάνουν-μέσω της τηλεόρασης-στον Λευκό Οίκο, στην γερμανική καγκελαρία και στις ηγεσίες όλου του κόσμου.

Δηλαδή πόσο πιο ρεντίκολο μπορεί να γίνει αυτή η χώρα , πόσο πιο ξεφτίλα, με παρόμοιες εικόνες να κάνουν τον γύρο του κόσμου.

Επί της ουσίας τώρα, αυτό που συνέβη τα τελευταία 24ωρα δεν είναι τίποτε άλλο από την εκτέλεση του πρωθυπουργού Σαμαρά από το βαθύ (ακροδεξιό) κράτος του κόμματός του. Όταν ο Παύλος Φύσσας είναι ένα ακόμη θύμα (έχουν προηγηθεί μετανάστες) της συγκεκριμένης οργάνωσης, όταν κατ΄ επανάληψη το ΚΙΣ έχει, με ανοικοινώσεις του, υπογραμμίσει την ανησυχία της Εβραικής Κοινότητας της Ελλάδας για τον φόβο που σπέρνουν οι αρνητές του Ολοκαυτώματος, άντε να πεισθούν οι πολιτικοί ηγέτες του κόσμου τους οποίους εκπλιπαρεί ο Σαμαράς για μια στάλα συμπόνοιας και βοήθειας, ότι η ελληνική δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη από πάσης φύσεως σταγονίδια. Όταν κάποιοι από το στενό περιβάλλον του Σαμαρά με προκλητικές δηλώσεις τους ταίζουν το ακροδεξιό θηρίο, στη τελική το μόνο που επιτυγχάνουν είναι την πολιτική δολοφονία του πρωθυπουργού, την ίδια στιγμή μάλιστα που ο Τσίπρας δείχνει ανώριμος να κυβερνήσει. Αυτά που συμβαίνουν δεν είναι καθόλου τυχαία. Όπως παρατήρησε και ο Πρετεντέρης το "πλυντήριο" της Χρυσής Αυγής που έχει στηθεί κάπου αποσκοπεί. Οιακροδεξιοί της ΝΔ προφανώς κάνουν τους δικούς τους σχεδιασμούς με απώτερο στόχο που για την ώρα δεν είναι ορατόςαλλά τα σημάδια μιας νέας εθνικής τραγωδίας αχνοφαίνονται στο βάθος...

 Πηγή : sociologyalert 

Αντιγραφή  Amethystos

«...Αυτά, μια μέρα, θα γίνουν ερείπια!»

Στις 3 Νοεμβρίου του 1993, παραμονή της εξόδου του, ο Γέροντας Παΐσιος είπε: 
«Βλέπετε αυτή την πλευρά προς τη Δάφνη; Αυτά, μια μέρα, θα γίνουν ερείπια! Ο καλός Θεός, θα το επιτρέψει, για την αφροσύνη των σημερινών μοναχών· και θα έρθουν νέοι μοναχοί ασκητές, που από τα ερείπια αυτά θα χτίσουν ασκηταριά και αυτοί θα ευαρεστήσουν το Θεό.»

(Από το αρχείο πληροφοριών των Εκδόσεων Αγιοτόκος Καππαδοκία).

Πηγή/αντιγραφή

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ

Μετά το κείμενο του κ. Βαρδάκα για την δύναμη των λιτανειών (ΕΔΩ), με την αδύναμη φωνή μας κάνουμε έκκληση στους άγιους πατέρες να συνεγείρουν τους συμπατριώτες μας προς πνευματική παλλαϊκή δράση! Ο Θεός οπωσδήποτε συγκινείται από την προσωπική προσπάθεια του καθενός αλλά μια λιτανεία, μια αγρυπνία, μια αλυσίδα παλλαϊκής προσευχής και νηστείας πιστεύουμε θα πολλαπλασίαζε την δύναμη της προσευχής του καθενός με γεωμετρική πρόοδο, συγκινώντας τον Θεό, για την μετάνοιά μας. Μια τέτοια προσπάθεια από όλους θα συνέγειρε κι ανθρώπους με πιο αδύναμο πνευματικό αγώνα και δύναμη και θα ένωνε και τον λαό του Θεού ακόμη πιο πολύ.

Όσο περνάει ο καιρός αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα ότι ο πόλεμος που διεξάγεται αυτήν την στιγμή - όπως μας προειδοποίησε ο γέροντας Παΐσιος - είναι πνευματικός (ΕΔΩ). Αυτό σημαίνει ότι πνευματικά θα πρέπει να είναι και τα όπλα που θα χρησιμοποιήσουμε - χωρίς να αναιρείται η συμμετοχή μας σε δράσεις που θα μαρτυρούν την πίστη μας. Εάν το να προσευχηθεί κανείς το βράδυ μόνος στο σπίτι του θεωρείται για τους πολλούς, αδιάφορο για το καθεστώς που μας καταπιέζει, δεν είναι καθόλου αδιάφορο για το αφεντικό τους που τους παρακινεί στις ενέργειές τους εναντίον μας. Εάν είναι αδιάφορο για τους δυνατούς του κόσμου να κατέβουμε σε παλλαϊκή λιτανεία, η οποία το πολύ - πολύ να προκαλέσει κανένα ...μποτιλιάρισμα στα μάτια των πολλών, δεν είναι καθόλου αδιάφορο για τον αρχηγό του κακού. Μας το έχουν τονίσει οι άγιοί μας ότι ένας που προσεύχεται στον Κύριο, κάνει να αλυχτούν οι λύκοι του σκότους.

Κλείνοντας κι απευθυνόμενος στο φιλότιμο του κάθε πνευματικού μας πατέρα, θα παραθέσω τα λόγια του γέροντα Παΐσιου, του Άγιου των καιρών μας :

«Αν φύγω, το θεωρώ σαν να φεύγω από την πρώτη γραμμή, σαν να οπισθοχωρώ. Το θεωρώ προδοσία. Έτσι το νιώθω. Μήπως ξεκίνησα για τέτοια πράγματα ή ξεκίνησα για να βοηθάω μοναστήρια; Για άλλου ξεκίνησα και άλλου βρέθηκα, και τώρα πώς παλεύω!

Και βλέπεις, ό άλλος δεν μιλάει.  Δεν πάει να διαλύσουν την Εκκλησία; «Δεν πειράζει!», λέει. Πηγαίνει και με τον έναν και με τον  άλλον, αρκεί να βολευτεί. Τι να βολευτεί! Αυτόν τον βολεύει ό διάβολος τελικά. Αυτά είναι άτιμα πράγματα.  Αν ήθελα εγώ να κάνω αυτό πού με ευχαριστεί, ου, ξέρετε πόσο εύκολο ήταν; Σκοπός όμως είναι να κάνω όχι αυτό πού βολεύει εμένα, άλλα αυτό πού βολεύει τον άλλον.  
Αν σκεφτόμουν πώς να βολευτώ εγώ, έχω την δυνατότητα να βολευτώ σε πολλές μεριές. Για να πέρασης όμως στην βουλή τού Θεού, πρέπει να γίνεις «βουλευτής» τού Θεού, όχι «βολευτής» τού εαυτού σου. »

πηγή

Η ΑΝΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ

Ο Χριστιανός δεν είναι μόνον άνοδος, αλλά είναι και κάθοδος.

Άνοδος είναι να κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο και να ανεβαίνεις να ανεβαίνεις, να ανεβαίνεις να προσεύχεσαι να βρίσκεσαι ψηλά ψηλά. Να πηγαίνεις σε ένα μοναστήρι, να ανοίγεις τους ψαλμούς, να προσεύχεσαι, να πολεμάς συνεχώς να σηκώνεσαι τη νύχτα, να κάνεις αγρυπνία, να αγιάζεις, να ζεις στο Θαβώρ. Ωραίο είναι το Θαβώρ, ωραία είναι η άνοδος. Όμως χρειάζεται και η κάθοδος.

Ο Χριστιανός είναι άνοδος και κάθοδος. Υπάρχει η άνοδος, επειδή υπάρχει η κάθοδος. Ποια είναι η κάθοδος. Να κατέρχεσαι, να κατέρχεσαι, να κατέρχεσαι όν τρόπον ο Χριστός κατήλθε μέχρι του άδου. Χρειάζεται και η κάθοδος.

Ποια είναι η κάθοδος; Η κατάβαση στον πόνο. Να πάμε εκεί που υπάρχει πόνος να πάμε στα νοσοκομεία, στα σπίτια των φτωχών, στις φυλακές, στα σπίτια των χήρων, των ορφανών, των αμαρτωλών. Να επισκεφθούμε τον κοινωνικόν άδη. Βέβαια ο άνθρωπος ανατριχιάζει μπροστά στη θέα του ανθρώπινου πόνου. Δεν πρέπει όμως να το λησμονούμε αυτό.

Ένας άγιος λέει εάν υποθέσουμε ότι ευρίσκεσαι στην άνοδο και προσεύχεσαι, ζεις στο Θαβώρ και ακούσεις μία κραυγή να καλεί σε βοήθεια, να αφήσεις το Θαβώρ, να διακόψεις την προσευχή και να τρέξεις να συναντήσεις τον πονεμένο άνθρωπο. Να μην πεις τώρα εγώ προσεύχομαι δε μπορώ. Όχι. Θα αφήσεις την προσευχή και θα τρέξεις. Δύο πόλους να έχουμε. Ο ένας είναι άνοδος και αλίμονο εάν δεν έχουμε άνοδο. Εάν δεν έχουμε άνοδο, θα αποτύχουμε στην κάθοδο.

Εάν έχουμε άνοδο εάν ζούμε στο Θαβώρ δια της προσευχής, τότε και εμείς θα μπορούμε να κάνουμε καθόδους, ασφαλείς καθόδους, μέσα στον κόσμο αυτό, στον κοινωνικό Άδη.

 Οι αληθινοί Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης

Μέσα στη Θεσσαλονίκη έριξε τα δίχτυα ο απόστολος Παύλος. Η θάλασσα είναι γεμάτη ψάρια, αλλά δεν τα πιάνει όλα ο ψαράς. Μια μικρά ποσότητα πιάνει. Έτσι λοιπόν και ο απόστολος Παύλος έπιασε μια μικρά μειονότητα. Πόσοι να ήταν; Εκατό – διακόσοι, δεν ήταν παραπάνω. Μακάρι να ζούσαν σήμερα εκείνοι οι Χριστιανοί, και ας λείπανε αυτά τα 500 εκατομμύρια. Τσούρμο ολόκληρο, με όνομα χριστιανικό, αλλά άχρηστο. Προτιμότερο να έχεις ένα διαμάντι στο χέρι σου, παρά ένα βουνό από χαλίκια. Οι σημερινοί άνθρωποι πετούν τα διαμάντια, απορρίπτουν το Χριστό, και κρατούν τα χαλίκια, κρατούν τις αμαρτίες τους. Ανόητε άνθρωπε, τι κάνεις; Τα χαλίκια, που κρατάς, δεν έχουν αξία, το διαμάντι έχει. Αδάμαντες ήταν τότε οι Χριστιανοί, σήμερα είναι χαλίκια άχρηστα. Αναστενάζουν οι άγγελοι, και μόνο αυτοί οι ψευτοχριστιανοί δεν αναστενάζουν και νομίζουν, ότι είναι και οι καλύτεροι Χριστιανοί.

Κάποτε στο ναό σε επίσημη ημέρα αναγκάστηκα να πω σ’ αυτούς τους μεγάλους: «Θα κολαστήτε, κύριοι, θα κολαστήτε!…». Εμφανίζονται μόνο τις μεγάλες γιορτές. Σα να μας λένε: «Να μας ευχαριστείτε, γιατί σας τιμάμε». Λες και η Εκκλησία είναι κανένα σαλόνι, και πρέπει να τους ευχαριστούμε που ήρθαν. Μη νομίζουν, ότι με το να έρχονται προσφέρουν και δόξα στο Θεό. Οι μεγάλοι είναι συχνά αμαρτωλότεροι από τους μικρούς, γιατί κάνουν κακή χρήση της εξουσίας.

Όποιος έχει εξουσία, πολλές φορές αμαρτάνει περισσότερο. Αλλιώς θ’ αμάρτανα σαν καλόγερος εγώ, και αλλιώς τώρα σαν επίσκοπος. Αλλιώς αμαρτάνει ένας απλοϊκός χωρικός, και αλλιώς ένας δάσκαλος. Και όμως βλέπετε τους άρχοντες, με τι υπερηφάνεια έρχονται μέσα στο ναό και μάλιστα τελευταία στιγμή; Προχωρούν χωρίς να υπολογίζουν κανένα και καταλαμβάνουν τις θέσεις των επισήμων. Θα κολαστούν, αν δεν διορθωθούν. Τι να τους κάνουμε τέτοιους χριστιανούς που γέμισε ο κόσμος; Και η αιτία είναι ο νηπιοβαπτισμός. Αλλά θα έρθει διωγμός, όπως στη Ρωσία, και θα ξεκαθαρίσουν τα πράγματα.

«Εν πάσι τοις διωγμοίς υμών»

Κύριο γνώρισμα των χριστιανών ο διωγμός

Εκεί πάμε. Θα επανέλθουμε στους αποστολικούς χρόνους. Αυτό θα γίνει ή μέσα από την Εκκλησία ή απ’ έξω με εξωτερικό διωγμό. Όπως στη Ρωσία ήταν εκατομμύρια ψευτοχριστιανοί. Μετά ήρθε το μεγάλο κόσκινο και κοσκινίστηκαν οι Χριστιανοί. Τώρα υπάρχουν λίγοι, αλλά πραγματικοί Χριστιανοί. Ζήτημα μέσα στη Μόσχα, που είναι 8 εκατομμύρια, να υπάρχουν 100-200 Χριστιανοί. Αλλά αυτοί έχουν μέσα τους δύναμη. Ο βίος τους, το παράδειγμα τους, η αυτοθυσία τους το δείχνει. Εδώ εμείς είμαστε όλοι χριστιανοί του γλυκού νερού. Αν πιστεύαμε στο Θεό θα είχαμε εγκαταλείψει κάθε άλλη κοσμική ασχολία. Τι να τα κάνεις τα άλλα, το Ευαγγέλιο ποιος εφαρμόζει.

Στη Θεσσαλονίκη όμως τότε ήταν πραγματικοί χριστιανοί. Και απόδειξις ότι δεν λυγίζανε στους διωγμούς. Εκείνα τα φτωχαδάκια πάλευαν με όλες τις αρχές και τις εξουσίες, που ήταν εχθρικές. Αυτοί οι λίγοι Χριστιανοί εθεωρούντο αμελητέοι, δεν τους υπολόγιζαν και όμως αυτοί ήρθαν σε ρήξη με όλους τους ισχυρούς της Θεσσαλονίκης και υπέστησαν πολλούς διωγμούς.

Αλλά και πάντοτε τα φτωχαδάκια διώκονται και μένουν κοντά στο Χριστό. Οι άλλοι που έχουν αξιώματα, ως επί το πλείστον πολεμούν το Χριστό.

Θα γίνει διωγμός. Θα τα δείτε εσείς που θα ζήσετε, εγώ γέρος άνθρωπος είμαι. Θα γίνει διωγμός και θα δείτε όλους τους δασκαλάκους να προσκυνάνε το κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες είναι όλοι οι δάσκαλοι, ζήτημα να μείνουν εκατό που να πουν, προτιμούμε να γίνουμε λούστροι στην πλατεία της πόλης, παρά να κηρύττουμε αθεΐα. Όλοι οι άλλοι, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Καραμανλή, με την ίδια ευκολία θα χειροκροτούνε και τον αντίχριστο. Θα τα δείτε αυτά. Συμφέρον και μόνο συμφέρον είναι σήμερα οι άνθρωποι και τίποτα περισσότερο. Τέτοιοι είναι και οι δάσκαλοι και οι καθηγητές και οι αξιωματικοί, γιατί όχι και οι παπάδες και οι δεσποτάδες, δεν κάνω καμία διάκριση.

Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αντίχριστου όταν θα έρθει, θα το δούμε. Μιλάει παρακάτω ο απόστολος για την ώρα του αντίχριστου.

Διαμάντια άθραυστα είναι οι πραγματικοί Χριστιανοί. Στην Αμερική κόπιασαν πάρα πολύ για να κόψουν ένα διαμάντι να το χωρίσουν στα δύο. Δεν σπάει εύκολα το διαμάντι. Σπάει το σφυρί που το κτυπά αλλά το διαμάντι δεν σπάει. Έτσι είναι και ο αληθινός Χριστιανός. «Έν πάσι τοις διωγμοίς». Όχι ν’ αντέξουμε σε έναν μόνο διωγμό ή σε δύο αλλά σε όλους τους διωγμούς.

Υπέφεραν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης ήταν πραγματικοί ήρωες. Μακάρι να επανέλθουμε σ’ αυτούς τους Χριστιανούς. Να έχουμε λίγους Χριστιανούς, αλλά ζωντανούς. Γιατί να ασχολούμεθα με όλους; Δεν πάει ν’ ανάβει αυτός φωτιές και να αγαπά την πυρολατρία; Δεν πάει να’ νε μασόνος και ροταριανός; Δεν θ’ ασχολούμεθα μ’ αυτούς. Τώρα ασχολούμεθα αναγκαστικώς με όλους.

Εάν υποθέσουμε, ότι ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μένουν εδώ στην πόλη 200 με 300 Χριστιανοί, οι οποίοι θα πουν « Θέλουμε να ζήσουμε χριστιανικά», δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οι άλλοι ότι θέλουν ας κάνουν. Και χαύρα και τζαμί να κτίσουν, δεν θα έχουμε καμία ευθύνη. Δε βλέπεις τις γιορτές που τις περνά ο πρωθυπουργός της χώρας αλλά και οι άλλοι; Στα ρεβεγιόν, όχι στην Εκκλησία!…

Λίγοι, λοιπόν ήταν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης, αλλά ζωντανοί. Έχει αξία όχι το πόσον αλλά το ποιόν. Πότε θ’ αποκτήσει η Εκκλησία μας τέτοιους ζωντανούς Χριστιανούς; Έτσι ήταν οι πρώτοι Χριστιανοί. Υπέφεραν από διωγμούς αλλά δεν λύγιζαν. Γι’ αυτό τους επαινεί ο απόστολος Παύλος.

«Ο Χριστός παρατεινόμενος είς τους αιώνας»

Εάν υποθέσουμε ότι ο Χριστός έμενε στον κόσμο και συνέχιζε τη διδασκαλία του, δεν θα εφέροντο οι άνθρωποι ευγενέστερα των Ιουδαίων. Ότι κάνανε οι Ιουδαίοι στο Χριστό, θα το κάνανε και οι άλλοι εις οιανδήποτε εποχή και εάν ζούσε. Αυτά λοιπόν, που θα υφίστατο ο Χριστός εάν εξακολουθούσε να βρίσκεται σωματικός στον κόσμο, τα υφίστανται οι Χριστιανοί. Γι’ αυτό λέει ο απόστολος Παύλος «αναπληρούμε τα παθήματα του Χριστού». Κάθε Χριστιανός ένας μικρός Χριστός είναι. Και ακριβώς επειδή είναι ένας μικρός Χριστός, δια τούτο διώκεται.

Για τους κεκοιμημένους αγίους δεν ενδιαφέρονται οι διώκται όπου όμως εμφανιστεί ένας ζωντανός Χριστιανός, αρχίζει ο πόλεμος. Γι’ αυτό είπε κάποιος άθεος των Παρισίων με την Εκκλησία τελειώσαμε αλλά τι κάνουμε τώρα με τους Χριστιανούς;… Ο άγιος είναι μια πραγματικότης επί της γης.

Τα μαρτύρια των πρώτων αιώνων και τα μαρτύρια επί τουρκοκρατίας ήταν τρομερά. Εν σχέση όμως με τους νεώτερους διωγμούς θα είναι μικρότερα. Σήμερα τα μέσα που μεταχειρίζονται οι διώκται, είναι επιστημονικά και η εποπτεία είναι φοβερά. Το δίκτυο της κατασκοπείας είναι τρομερό. Τα πάντα ερευνούν και εξετάζουν.

Aπό το βιβλίο Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

«ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ»,

(Επιμέλεια Ανδρονίκης Π. Καπλάνογλου, έκδοση Β΄, 2008, σελ

πηγή

Η απαγόρευση και η δίωξη της μαγείας

Πολλοί ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στον πόλεμο κατά της μαγείας. Όσοι ασχολούνταν μ' αυτή κινδύνευαν σωματικά και ψυχικά από τους δόλιους και μισάνθρωπους δαίμονες με τους οποίους ζητούσαν να έρθουν σε επικοινωνία. Συχνά αυτά τα άτομα έπεφταν στην παγίδα του αιώνιου εχθρού του Θεού και των ανθρώπων, του Σατανά, και αποστρέφονταν και αντιμάχονταν το αθάνατο και αληθινό φως του Χριστιανισμού.

Αυτό σημαίνει την βέβηλη χρήση ιερών αντικειμένων και την ανάμιξη βλάσφημων ιερών και ανόσιων λέξεων.

Η ηθική και θεολογική καταδίκη είναι σαφώς αδιάκριτη από την νομική δίωξη των μάγων και της μαγείας. Οι ηθικολόγοι του μεσαίωνα όταν καταδίκαζαν τη μαγεία παρέθεταν συνήθως νομικά διατάγματα τα οποία έχουν πάντοτε ηθικό υπόβαθρο. Όλες οι ποινικές κυρώσεις έχουν ως πηγή προέλευσής τους διατάξεις του Λευιτικού και του Δευτερονομίου που έχουν διττό σκοπό, να αποτρέψει τους πιστούς από την επιρροή των μάγων και των μάντεων(1) και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους λάτρεις των σκοτεινών δυνάμεων(2). Ο συγκερασμός του ηθικού και του νομικού στοιχείου φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά σε μία γερμανική ξυλογραφία του 1487.

Υπήρχαν δύο είδη νομοθεσίας για τη μαγεία: αυτή της πολιτικής εξουσίας -δηλαδή των αυτοκρατόρων, των βασιλέων και των διοικητών των πόλεων – και αυτή της Εκκλησίας. Το πολιτικό δίκαιο επέβαλλε κάθε είδους ποινές, ακόμα και τη θανατική ποινή για το έγκλημα της μαγείας. Η Εκκλησία απαιτούσε μετάνοια για το έγκλημα της μαγείας ή αφόριζε τον κατηγορούμενο. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις που η εκκλησιαστική νομοθεσία υιοθετήθηκε ακέραια σε κώδικες πολιτικού δικαίου.

Ένας κώδικας των Βησιγότθων από τον 6ο αιώνα, αναφέρεται σε πλανόδιους μάγους που πληρώνονται από τους χωρικούς για να κάνουν μάγια στη σοδειά και τα ζώα των εχθρών τους.

Ο ίδιος νομικός κώδικας αναφέρεται σε μάγους που προκαλούν καταστροφικές θύελλες. Επίσης διαβάζουμε ότι η μαγγανεία δεν θα μπορούσε να προκαλέσει το θάνατο κάποιου ατόμου, αν δεν είχε σχέση με την ειδωλολατρία. Ο Οστρογότθος βασιλιάς Θεοδώριχος όρισε ποινή θανάτου για τους μάγους που επικαλούνταν παγανιστικές θεότητες.

Μια από τις αυστηρές νομοθεσίες για τη μαγεία στην πρώιμη μεσαιωνική Ευρώπη ήταν αυτή του Καρλομάγνου. Σε μια συνθήκη που έκανε με τους Σάξονες, τους οποίους είχε μόλις υποτάξει, διακήρυξε ότι όλοι όσοι κρίνονταν ένοχοι για μαγγανεία ή μαγεία θα παραδίδονταν στην Εκκλησία σαν σκλάβοι, ενώ όσοι έκαναν θυσίες στο διάβολο θα θανατώνονταν.

Στη «Γενική Εξαγγελία» του για το βασίλειό του, στα 789 ο Καρλομάγνος περιέλαβε διατάξεις ενάντια σε γητευτές και άλλους μάγους.

Ο βασιλιάς Ρογήρος Β' της Σικελίας θέσπισε την ποινή του θανάτου για όσους χρησιμοποιούσαν δηλητήρια, φυσικά ή μαγικά και άφησε να εννοηθεί ότι η ερωτική μαγεία θα τιμωρείτο ακόμα κι όταν δεν έβλαπτε κανέναν.

Μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση δεν υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στις ποινές που αποδίδονται με βάση την εκκλησιαστική νομοθεσία και σ' εκείνες που προβλέπονται από τα εξομολογητάρια. Οι ποινές που πρόβλεπαν ήταν αυστηρές. Σύμφωνα μ' ένα τέτοιο βιβλίο όποιος χρησιμοποίησε μαγεία για να σκοτώσει, ή να προκαλέσει καταιγίδες, έπρεπε να τιμωρηθεί με τρία χρόνια νηστείας μόνο με ψωμί και νερό και έπειτα με μια νηστεία για τέσσερα χρόνια. Κατά κανόνα, το σύστημα λειτουργούσε αυτοπροαίρετα. Ο μετανοών προσερχόταν στον ιερέα και δεχόταν πρόθυμα όποια ποινή του επιβαλλόταν.

Οι ιεροκήρυκες και οι άλλοι ηθικολόγοι καταδίκαζαν συνεχώς τη μαγεία. Όταν το δέκατο τρίτο αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους ως επαίτες καλόγηροι των μοναχικών ταγμάτων, η καταδίκη της μαγείας ήταν βασικό θέμα στα κηρύγματά τους. Ο Φραγκισκανός ιεροκήρυκας Βερναρδίνος της Σιένα συγκέντρωσε κι έκαψε ένα σωρό μαγικά σύνεργα.

Στα 1484, ο Πάπας Ιννοκέντιος ο VIII, κυκλοφόρησε τη Βούλα του κατά των μαγισσών. Δύο χρόνια αργότερα δύο Γερμανοί καλόγεροι, ο Χαίνριχ Ινστιτάρις Κράμερ και ο Γιάκομπ Σπρένγκερ, κυκλοφόρησαν το MALLEUS MALEFICARUM (Σφυροκόπημα Μαγισσών). Σ' αυτό το βιβλίο δίνονταν συγκεκριμένες οδηγίες για διώξεις κατά των μάγων.

Ο Θωμάς Ακινάτης στο έργο του «Σύνοψη Ενάντια στους Εθνικούς» δέχεται ότι η μαγεία μπορεί να λειτουργήσει μέσω της δύναμης των ουράνιων σωμάτων, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Μπορεί οι μάγοι να σημειώνουν τις θέσεις των άστρων και να ετοιμάζουν τα βότανα τους για να δεχτούν τις αστρικές επιδράσεις, αλλά ορισμένες πλευρές της τέχνης τους συνεπάγονται την προσφυγή στους δαίμονες και φαντάσματα των νεκρών.

Οι περισσότερες γνωστές δίκες για τη μαγεία στο πρώιμο Μεσαίωνα είχαν ως κατηγόρους, συνηγόρους ή κατηγορουμένους σημαντικές προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής. Ο Γρηγόριος της Tours (540-94) στην «Ιστορία των Φράγκων» αναφέρεται σε μηνύσεις για μαγεία στη βασιλική αυλή της Γαλατίας του 6ου αιώνα. Για παράδειγμα, το 899, όταν ο αυτοκράτορας Αρνούλφος πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση, δύο άνθρωποι εκτελέστηκαν με την κατηγορία ότι τον είχαν μαγέψει. Σε άλλες περιπτώσεις, βασιλικοί γάμοι παρεμποδίζονταν από τη μαγεία.

Οι πληροφορίες που έχουμε για τη δίωξη στα κατώτερα επίπεδα της κοινωνικής κλίμακας είναι πολύ λιγότερες. Στα 1128 οι κάτοικοι του Ghent ξεκοίλιασαν μια «γητεύτρα» και περιέφεραν το στομάχι της σ' όλη την πόλη. Στο Votting το 1090, τρεις γυναίκες θεωρήθηκαν ύποπτες για την καταστροφή της σοδειάς με μαγικά μέσα και γι' άλλες δολοπλοκίες.Βλέπουμε πως ο πονηρός διάβολος ρίχνει τα «δίχτυα» του σ' όλα τα κοινωνικά στρώματα και εκμεταλλεύεται τις ανθρώπινες ανάγκες και τα πάθη.

Υπήρχαν και περιπτώσεις, όπου οι μάγοι έσπερναν την αμφιβολία και αποπροσανατόλιζαν την κοινή γνώμη και τους ιεροεξεταστές. Για παράδειγμα, ένας ιεροεξεταστής στο Le Mas Saintes-Puelles διέταξε τη σύλληψη μιας γυναίκας με την κατηγορία της μαντείας. Παρ' όλα αυτά, κατάφερε να πείσει τον ιεροεξεταστή ότι δεν ήταν αιρετική -και στη πορεία της δίκης ομολόγησε ότι δεν πίστευε διόλου ότι τα μάγια της είχαν κάποια επίδραση.

Στο τέλος του δέκατου τέταρτου αιώνα και στα μέσα του δέκατου πέμπτου αιώνα σημειώθηκε μια αύξηση στη συχνότητα των δικών μαγείας, με πάρα πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα στην Ελβετία και την Ιταλία. Μια επεισοδιακή δίκη στο Αττας το 1459-60 οδήγησε στη σύλληψη τριάντα τεσσάρων ανθρώπων και στο κάψιμο δώδεκα με τη κατηγορία του μάγου. Στα δικαστήρια του Βαλέ το 1428 και το 1447, λέγεται ότι κάηκαν στην πυρά περισσότεροι από εκατό άνθρωποι που κατηγορήθηκαν για δολοφονίες και άλλες μαγικές πρακτικές. Στο Dauphine εκατόν δέκα γυναίκες και πενήντα επτά άνδρες εκτελέστηκαν στην περίοδο από το 1428 ως το 1447.

Ένας πρόχειρος κατάλογος του συνολικού αριθμού των ατόμων που κάηκαν στην πυρά, απαγχονίστηκαν ή βασανίστηκαν μέχρι θανάτου με τη κατηγορία της μαγείας, φτάνει στα εννιά εκατομμύρια. Καταλαβαίνουμε αμέσως, ότι εντελώς ακριβής και αντικειμενικός και να μην είναι αυτός ο αριθμός, πάλι σκιαγραφεί την έκταση των ατόμων που λατρεύουν τον Διάβολο και έπεφταν ως υποχείρια στα άνομα σχέδιά του.

Παραπομπές:

1. Δευτ. 13, 2-3. Λευιτ. 19, 31.20,6

2. Δευτ. 13, 6.17,5

«Ο Άγιος Κυπριανός και η Αγία Ιουστίνη»

Βασίλης Κοκκαλας, Εκδόσεις Στερέωμα

πηγή

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Ἀνανιάδου Μαρία

Μεταπτυχιακή φοιτήτρια

 τοῦ τμήματος τῆς Ποιμαντικῆς καί  Κοινωνικῆς Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΗΜΕΡΑ

Είναι γνωστό ότι, οι νέοι είναι ότι πιο πολύτιμο έχει ο κόσμος μας για το μέλλον του. Είναι η ίδια η κοινωνία, η ελπίδα για το αύριο. Όπως υποστηρίζει ο Κάντ «η διαπαιδαγώγηση των νέων πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις μελλοντικές καταστάσεις και όχι με τις τωρινές». Γι΄ αυτό,  πρέπει όλοι (γονείς, Εκκλησία, σχολείο, ενήλικες γενικότερα), να έχουν το βλέμμα στραμμένο επάνω τους, να τους συμβουλεύουν ελέγχοντας τις κινήσεις τους και κυρίως, να αποτελούν το παράδειγμα τους. Ένα από τα λάθη που παρατηρούνται σήμερα, από τους καθ’ ύλην υπεύθυνους για την διαπαιδαγώγησή τους, είναι η ελαστική συμπεριφορά τους. Δεν τους μαθαίνουν να αγαπούν τις δυσκολίες, ώστε να μπορούν και να τις αντιμετωπίσουν.

Είναι πραγματικά δύσκολη η αντιμετώπιση των νέων και η προσπάθεια πρέπει να είναι μεγάλη και εύστοχη. Χρειάζεται συνεχής καθοδήγηση και ειδικά, διευκρίνιση στα ηθικά, δεοντολογικά, πνευματικά και συναισθηματικά θέματα, για να μη βρίσκεται ο νέος σε σύγχυση σχετικά με τον κόσμο που τον περιβάλει. Ας μη ξεχνάμε ότι οι νέοι βρίσκονται όντως σε σύγχυση. Σπάνια βρίσκεις νέο που να έχει ειρηνική σχέση με τον εσωτερικό του κόσμο και να ξέρει την σημασία και τον σκοπό της ζωής του. Για να δίνονται στους νέους σωστά ηθικά ερεθίσματα πρέπει να δημιουργηθούν στην κοινωνία οι κατάλληλες υποδομές και να υπάρχουν οι υπεύθυνοι άνθρωποι που να έχουν αντίληψη της πραγματικότητας.

Οι  εκδηλώσεις των νέων, δεν έχουν μόνο βιολογικό και ψυχολογικό χαρακτήρα αλλά σίγουρα, συνδέονται και με τις θρησκευτικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες της εποχής. Κάτι που τους χαρακτηρίζει και είναι απόλυτα φυσιολογικό, είναι η επιθυμία τους να αλλάξουν τον κόσμο, πράγμα που σήμερα δε φαίνεται τόσο έντονα, γιατί ο ίδιος ο κόσμος ανατρέπεται με ταχύτητα που δεν προλαβαίνουν. Πριν προλάβει ο άνθρωπος να προσαρμοστεί στις νέες καταστάσεις έρχεται αντιμέτωπος με άλλες, καινούριες καταστάσεις και ανάγκες. Αντίθετα, παλαιότερα, μετά τον εμφύλιο πόλεμο και μέχρι το τέλος περίπου της δεκαετίας του 1960, μοναδικό μέλημα τους ήταν να «χτίσουν» από την αρχή. Έτσι, θα είναι λάθος εάν κάποιος τους κατηγορήσει ότι μένουν άπραγοι και δίχως φρονήματα! Όταν εξετάζουμε τους νέους πρέπει να ελέγχουμε και την ανάλογη εποχή, για να βγάζουμε αντικειμενικά και γόνιμα συμπεράσματα.

 Ισχύει  βέβαια  ότι  από  τις παρεμβολές  των  αναλυτών  αλλοιώνονται  τα  μηνύματα  που  θέλει  η  νεολαία  να  μεταδώσει. Διαπιστώνεται  λοιπόν  ότι, δεν  λαμβάνουν υπόψη τους, όσοι  θέλουν να  ασχολούνται  με την νεολαία, ότι οι εποχές αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουν και τα δεδομένα, οι απόψεις, οι καταστάσεις και άρα ο τρόπος αντιμετώπισης των νέων.

Αποτέλεσμα  της αναφερόμενης σύγχυσης είναι, η σημερινή γενεά των νέων να ονομάζεται απαθήςγενεά. Δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον και ενώ είναι η ελπίδα της κοινωνίας και του μέλλοντος, στερούνται ζωντάνιας και θελήσεως. Επιπλέον, σε αντίθεση με τις παλαιότερες δεκαετίες, υποστηρίζεται ότι σήμερα, κυριαρχεί η απελπισία και η απογοήτευση για το μέλλον. Πώς να μην επικρατεί αυτή η άποψη από την στιγμή που η ίδια η κοινωνία έχει καταστεί ταχέως μεταβαλλόμενη, με αβεβαιότητα και ρευστότητα δίχως να προσφέρει οράματα και σιγουριά στα νέα παιδιά, ώστε να μπορέσουν με τις γνώσεις που θα αποκτήσουν, να προχωρήσουν σταθερά φροντίζοντας για το μέλλον τους και όχι μόνο για το παρόν; Για όλα αυτά υπεύθυνοι είναι κυρίως οι ενήλικες με τη στάση τους, που δεν τους δίνουν κουράγιο και δεν τους βοηθούν ουσιαστικά στην διανοητική, πνευματική και ηθική ανάπτυξή τους και τους αφήνουν να παρασύρονται από την απόκτηση ανούσιων αγαθών και να χαίρονται με την απόκτηση υλικών στοιχείων, που δεν έχουν αξία. Είναι λοιπόν, πολύ δύσκολο οι ενήλικες σήμερα να γίνουν το παράδειγμα για τους νεότερους και να τους δείξουν τον δρόμο και τις άξιες που πρέπει να ακολουθήσουν στη ζωή. Οι νέοι έρχονται σε επαφή με την ζωή από νωρίς και πολλές φορές δεν μπορούν να βρουν σε αυτή υψηλά ηθικά πρότυπα, σε μια κοινωνία που επικρατεί, αποκλειστικά και μόνο,  η προσπάθεια απόκτησης υλιστικών αγαθών.

Ο άνθρωπος είναι ζωντανός, αναπτυσσόμενος οργανισμός, με ανάγκες και βρίσκεται σε διαλεκτική σχέση με το συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Τα μέσα επικοινωνίας αυξάνονται και η τεχνολογία προχωράει. Ούτε μπορούμε να αποφύγουμε αλλά, ούτε και να αγνοήσουμε τις συνεχόμενες μεταβολές που επιφέρουν και ανάλογη ανάπτυξη σε κάθε εποχή. Έτσι κάθε ‘πομπός’ πρέπει να βρίσκει τρόπο να εκπέμπει με τον πιο σωστό και σύγχρονο τρόπο το μήνυμά του στους νέους για να μπορεί αυτό το μήνυμα να γίνεται δεκτό από αυτούς, για να μη δημιουργούνται παρεκτροπές.

Δε ξέρω κατά πόσο είναι αυτό εφικτό. Είναι γνωστό, από έρευνα που έγινε, ότι το 80% των νέων απορρίπτει την ελληνική κοινωνία και θεωρεί ότι χρειάζεται αλλαγές, έχοντας ένα γενικό αίσθημα ανικανοποίησης και αβεβαιότητας για το μέλλον. Το 1970 ο Raymon Aron είπε «Οι χθεσινές αξίες χάθηκαν και οι αυριανές δεν υπάρχουν». Σήμερα δεν υπάρχει Raymon Aron όμως υπάρχει η κρίση στις αξίες. Κρίση, η οποία έχει οδηγήσει μεγάλο ποσοστό νέων σε χρήση ναρκωτικών ουσιών, σε εκδήλωση απονενοημένων ενεργειών, σε διάφορα έκτροπα και το κυριότερο στην απομάκρυνση από τον Θεό, αναζητώντας απλά μια ανώτερη δύναμη.

Έπειτα  από έρευνες διαπιστώνεται ότι τα ναρκωτικά είναι η έκτη αιτία θανάτου στην Αμερική. Στην υπερβολική δόση οφείλεται το 55% των θανάτων. Επιπλέον η χρήση ναρκωτικών συνδέεται και με ψυχικές διαταραχές και είναι μια από τις αιτίες παραβατικότητας. Οι νέοι άνθρωποι, κυρίως όταν πάσχουν από ψυχική και πνευματική ανεπάρκεια, καταφεύγουν στη χρήση ουσιών πιστεύοντας ότι θα δώσουν λύση και τέλος στα προβλήματα που δήθεν έχουν και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν. Στην πραγματικότητα όμως το μοναδικό τέλος που βάζουν, είναι αυτό στη ζωή τους ακολουθώντας αυτόν τον εύκολο και ανούσιο δρόμο. Δεν είναι η λύση, αλλά το πρόβλημα. Ένα πρόβλημα που απειλεί το μέλλον του κάθε έθνους, σε συνδυασμό μάλιστα με την υπογεννητικότητα. Σύμφωνα με στατιστικά δεδομένα ο πληθυσμός της Ελλάδας το 2050 θα είναι μόνο 11500 χιλιάδες, και θα χαρακτηρίζεται ως μια κοινωνία γερόντων.

Επιπλέον  τα ναρκωτικά συνδέονται και με το αλκοόλ, όπως και με τις αυτοκτονίες, ένα άλλο πολύ σοβαρό πρόβλημα. Στην Αμερική οι αυτοκτονίες είναι η τρίτη αιτία θανάτου μετά τα τροχαία και το καρκίνο. Άλλοι σημαντικοί παράγοντες όπου οφείλονται οι απόπειρες αυτοκτονίας είναι και η κατάθλιψη, η οικογενειακή αποδιοργάνωση, η έλλειψη κοινωνικών στηριγμάτων. Στην χώρα μας, ευτυχώς ακόμα ο θεσμός της οικογένειας τηρείται σε ικανοποιητικό επίπεδο. Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί ότι, οι μορφωμένοι και όσοι έχουν Πίστη στον Θεό δεν έχουν τάσεις αυτοκτονίας.

  Σήμερα η κοινωνία προσφέρει στους νέους τα πάντα αρκεί να προσπαθήσουν και να κοπιάσουν για την απόκτησή τους. Εξάλλου τίποτα δεν είναι εύκολο, όλα θέλουν κόπο για να αποκτηθούν και τελικά αυτό είναι που δίνει αξία και νόημα σε ό,τι αποκτούμε. Σήμερα δεν υπάρχει η δυστυχία του πολέμου και της πείνας όπως κάποτε, που πολλοί νέοι γνώρισαν. Υπάρχουν όμως οι «σειρήνες» που χαϊδεύουν τα αυτιά όλων για την εύκολη απόκτηση αγαθών, υπό προϋποθέσεις. Είναι κρίμα λοιπόν όταν μας προσφέρει ο Θεός μια κοινωνία αυτάρκη, αντί να κυνηγήσουμε την ζωή να προσπαθεί αυτή να μας κυνηγήσει.

Ας  αναφερθούμε και στην μόρφωση, την οποία πολλοί νέοι επιδιώκουν για να μπορούν να έχουν τα εφόδια για αυτό το «καλύτερο αύριο». Πλέον όμως, η νεολαία ενώ εκπαιδεύεται και μορφώνεται, δεν βρίσκει κανένα υλικό ή ακόμα και ηθικό πολλές φορές στήριγμα. Η κοινωνία τους προσφέρει απλόχερα το πρόβλημα τις ανεργίας. Έτσι, ποια μπορεί να είναι η ψυχολογία ενός νέου ανθρώπου του οποίου αντί να του δίνεται η ευκαιρία να εκφράζει οράματα για μια καλύτερη ζωή κοιτώντας το μέλλον, φαίνεται να ταπεινώνεται μπροστά στην αδιαφορία της κοινωνίας; Το μόνο που μπορεί να σκέφτεται είναι το πώς θα ζήσει ή επιζήσει στο σήμερα ή στο αύριο(πράγμα καταστροφικό) αφού το μέλλον φαίνεται μαύρο ή ακόμα και ανύπαρκτο.

Μπροστά σε μια τόσο απαισιόδοξη προοπτική, έρχεται η κατάσταση να γίνει χειρότερη με την έλλειψη Πίστης στον Θεό. Αντί λοιπόν να του δείχνουμε την αγάπη μας, την ευγνωμοσύνη μας, να είμαστε ταπεινοί, ολιγαρκείς και να χαρακτηριζόμαστε από πράξεις απλές και αληθινές, κάνουμε ακριβώς το αντίθετο εκμεταλλευόμενοι την ελευθερία που μας παρέχει ο Μεγαλοδύναμος. Ανά διαστήματα παρατηρείται ο Ιησούς Χριστός να γίνεται μόδα επάνω στα ρούχα, στα αξεσουάρ και σε διάφορα άλλα αντικείμενα, που σημαίνει έλλειψη σεβασμού. Επιπλέον, εκμεταλλευόμαστε την υπερβολική ελευθερία και ξεφεύγουμε από κάθε όριο, ενδιαφερόμενοι πλέον μόνο για ανούσια, επιφανειακά και επιπόλαια πράγματα. Παρατηρείται η πνευματική ένδεια και η αναζήτηση περισσότερων υλικών αγαθών, που δεν έχουν πραγματική αξία και αντί να είμαστε εμείς επικεφαλείς και να τα χρησιμοποιούμε για τις ανάγκες μας, πλέον έχουν καταλήξει να μας κυριεύουν και να μας καθοδηγούν τα ίδια.

Έτσι  είναι σήμερα η κοινωνία, στην οποία ζουν οι νέοι και από την οποία γαλουχούνται. Ο δυνατότερος κατασπαράζει τον ασθενέστερο και δεν υπάρχει δικαιοσύνη, όπως την δίδαξε ο Ιησούς, και ο καλύτερος κρίνεται σύμφωνα με την μέτρηση των υλικών του αγαθών. Ο μόνος τρόπος για να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με μέλλον είναι, η εφαρμογή των διδαχών του Κυρίου. Η επίκληση του Ονόματός του, σε κάθε προσπάθειά μας θα μας δίνει την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίζουμε κάθε πρόβλημα και δυσκολία στη ζωή μας.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 

Σαράντος Καργάκος, (1989), Προβληματισμοί-ένας διάλογος με τους νέους, Δ΄ τόμος, εκδόσεις Gutenberg

Κατερίνα Ματσά (2007), Ψάξαμε ανθρώπους και βρήκαμε σκιές «Το αίνιγμα της τοξικομανίας», εκδόσεις Αγρά

Αικ. Στριφτού-Κριαρά, (1964), Οι νέοι και η εποχή μας, προβλήματα και προσανατολισμοί, Θεσσαλονίκη.

Κ.Γ. Παπαδημητρακόπουλος (1994), Νέοι στο σήμερα, 2^ο βιβλίο, εκδόσεις  «Φωτοδότες»,

Ross Cambell M.D., (1987), Πώς να αγαπάτε πραγματικά τους Νέους σας, εκδόσεις «Η ΕΛΑΦΟΣ»

Γενική γραμματεία Νέας γενιάς και  Ινστιτούτο V-PRC, (1997-1999), Οι νέοι του καιρού μας, αξίες, στάσεις και αντιλήψεις της Ελληνικής νεολαίας.

Χριστόφορος Χριστοφορίδης – Οι Νέοι και Εμείς (συνοδοιπόροι), εκδόσεις «Ευρώπη».

Δήμητρα Α. Κούκουρα, «Εισαγωγή στη Θεολογία», 2005.

**ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ‘Ἐρῶ’ , Γ΄ ΤΕΥΧΟΣ, ΙΟΥΛ.-ΣΕΠ. 2010

Eίναι η Ορθοδοξία η μοναδική κιβωτός της σωτηρίας;... Διαβάστε τι γίνεται στην πράξη.

Eίναι η Ορθοδοξία η μοναδική κιβωτός της σωτηρίας;
Διαβάστε τι γίνεται στην πράξη...

Όσοι εκ των Ορθοδόξων Χριστιανών κρατούν με συνέπεια την Ορθόδοξη παράδοση μας και το ήθος της εν Χριστό αγιοπνευματικής μας πολιτείας, δεν θέτουν ποτέ στον εαυτό τους το ερώτημα που είναι και ο τίτλος του παρόντος άρθρου μας. Πιστεύουν δηλαδή ακράδαντα, ότι η Ορθοδοξία είναι η απ' αρχής Εκκλησία του Χριστού και των Αποστόλων και πορεύονται αταλάντευτα για την πραγματοποίηση του υψίστου σκοπού, που είναι η ψυχική σωτηρία τους.

Υπάρχουν όμως κάποιοι Ορθόδοξοι, μάλιστα διανοούμενοι και ενίοτε μερικοί διδάσκαλοι της Θεολογίας, οι οποίοι αμφισβητούν τη μοναδικότητα αυτή της Ορθόδοξίας μας. Πιστεύουν ότι, επειδή το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός και πανταχού παρών, μπορεί να επισκέπτεται και να χορηγεί τη Θεία Χάρη του και σε ανθρώπους εκτός της Ορθόδοξου Εκκλησίας. Όμως, ούτε και εμείς αμφισβητούμε αυτή την ελευθερία και δράση του Αγίου Πνεύματος και σε μη Ορθοδόξους και αλλοθρήσκους ανθρώπους. Άλλωστε ποιός άνθρωπος μπορεί να ελέγξει ή να κηδεμονεύσει το Άγιο Πνεύμα το οποίο είναι Θεός; Δύναται λοιπόν να πνεύσει, σύμφωνα με την Αγία Γραφή (Ιωαν. 3, 8), όπου και όπως θέλει, στο νού και στην καρδιά ενος ανθρώπου, δια να τον χειραγωγήσει εως ότου έλθει στην Ορθοδοξία και τελικά να τον σώσει.

Στο παρών άρθρο η μοναδικότητα της Ορθοδοξίας δεν τεκμαίρεται με θεολογικά επιχειρήματα, αλλά αποκαλύπτεται μέσα από θαυμαστά και συγκλονιστικά περιστατικά μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας μας στην Αφρική.

Το πρώτο περιστατικό, που θα αφηγηθούμε, συνέβει την εποχή του μακαριστού Ιεραποστόλου π. Κοσμά Γρηγοριάτου, ο οποίος εργάσθηκε στο Κόνγκο δώδεκα χρόνια (1977-1989).

Μια μέρα ήλθε ένα ανδρόγυνο Κονγκολέζων στον π. Κοσμά, έχοντας κοντά τους το άρρωστο παιδί τους, το οποίο έπασχε από δαιμόνιο. Του είπαν:

- Πάτερ, θέλουμε να θεραπεύσεις το παιδί μας, το οποίο παρέλυσαν οι μάγοι με τα μαγικά τους.
- Σε ποιά Εκκλησία ανήκετε;
- Στη Ρωμαιοκαθολική.
- Ε, πηγαίνετε τότε στον ιερέα της Εκκλησίας σας.

Έκαναν υπακοή και πήγαν. Όταν άρχισε ο παπικός ιερέας να διαβάζει τις δικές του ευχές, το δαιμόνιο από το στόμα του μικρού παιδιού, είπε στον ιερέα τα εξής: “ποιός είσαι εσύ βρε καπουτσίνε (μοναχικό τάγμα της παπικής εκκλησίας) που έχεις τη δύναμη να με βγάλεις από αυτό το παιδί;”. Αμέσως το δαιμόνιο βγήκε από το παιδί και μπήκε στο σώμα του παπικού ιερέα.

Βλέποντας οι γονείς του παιδιού αυτό το αναπάντεχο φαινόμενο, εξεπλάγησαν και πήγαν να το πουν στον Ορθόδοξο ιερέα, τον π. Κοσμά.

Ο π. Παύλος χειροτονήθηκε προ ετών κληρικός στην Ι. Επισκοπή Κατάνγκας, ενώ ταυτόχρονα είναι υπάλληλος στα γραφεία του κρατικού σιδηροδρόμου. Εργάζεται λοιπόν τις καθημερινές και τις Κυριακές και άλλες γιορτές επιτελεί τα ιερατικά του καθήκοντα. Προ ετών του συνεύει το εξής περιστατικό:

Ο προϊστάμενος της υπηρασίας του ονόματι Μαρκελλίνος, Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα, είχε ένα περίεργο φαινόμενο στο σπίτι του. Συγκατηκούσε με την αδελφή του τη Σεπφώρα, η οπόια ήταν αραβωνιασμένη. Πολλές βραδιές τα μεσάνυκτα, ενω αυτή κοιμόταν, άνοιγε η πόρτα του δωματίου τηςκαι κάποιος έμπαινε μέσα. Με πολύ άγριο τρόπο και φωνές της έλεγε: “Σήκω και φύγε από το κρεβάτι μου...”

Η κοπέλλα ξαφνικά βρισκόταν κάτω στο τσιμεντένιο δάπεδο του δωματίου της, χωρίς να μπορεί να καταλάβει ποιός την κατέβασε από το κρεβάτι της και την έριξε κάτω. Αυτό της συνέβαινε σχεδόν κάθε βράδυ για πολύ καιρό.

Ο πατήρ Παύλος είπε στον προϊστάμενο του και αδελφό της ότι, εφόσον είναι Ρωμαιοκαθολικός στο θρήσκευμα, θα πρέπει να καλέσει δικό τους ιερέα. Εκείνος όμως του είπε ότι πήγε στον ιερέα της θρησκείας τους, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα. Επέμενε λοιπόν να ζητεί βοήθεια μόνο από τον Ορθόδοξο ιερέα.

Ο π. Παύλος, μπροστά στην επιμονή του, είπε στην αδελφή του να έλθει μια Κυριακή πρωί στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην πόλη Λικάσι. Πράγματι ήλθε η κοπέλα και στάθηκε στο πίσω μέρος του Ι. Ναού παρακολουθώντας τα τελούμενα. Στο τέλος, της διάβασε εξορκισμούς και τη ράντισε με Αγιασμό. Κατόπιν της είπε να πάει πλέον χωρίς φόβο στο δωμάτιο της και το βράδυ να κοιμηθεί. Η κοπέλα όντως, κοιμήθηκε την πρώτη βραδυά, χωρίς τον παραμικρό πειρασμό, ομοίως δε και τις άλλες νύκτες. Η δύναμη της προσευχής του π. Παύλου και η εξουσία της Ορθοδόξου πίστεως επάνω στις δυνάμεις του σκότους είχε επιφέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα.

Τον Αύγουστο του 2006 ήλθε στο Κολουέζι μια μάνα με τα δύο παιδιά της, σχεδόν παράλυτα από την επίδραση της μαγείας. Με πλησίασε και μου είπε την ιστορία της. Καταγόταν απο την πόλη Μπουκάβου, μια πόλη με πλυθησμό δύο εκατομύρια κατοίκων του Ανατολικού Κογκό. Ήταν Μουσουλμάνα στο θρήσκευμα. Αφού οι μάγοι με τα μαγικά τους της παρέλυσαν τα παιδιά της, εκείνη πήγε κατ' αρχήν στο Χότζα του τζαμιού της. Όμως όπως μου είπε η ίδια, δεν μπόρεσε να βοηθήσει τα παιδιά της, αντιθέτως χειροτέρευαν. Κατόπιν πήγε στην ιεραποστολή των Ρωμαιοκαθολικών της πόλης. Ο υπεύθυνος, τον οπόιο γνώριζα από το 2005, ονόματι π. Ζιμπλέρ, της είπε τα εξής:

- Η δική μας εκκλησία δεν θεραπεύει δαιμονοπλήκτους και ασθενείς από μάγια. Μόνο μια Εκκλησία έχει τέτοια δύναμη να θεραπευέι δαιμονιζομένους.

- Πού είναι και πως λέγεται αυτή η Εκκλησία;
- Είναι στο νότιο Κονγκό στην πόλη Κολουέζι και λέγεται Ορθόδοξη Εκκλησία. Μόνο σ'αυτήν την Εκκλησία μπορούν τα παιδιά σου να γιατρευτούν.

Πήρε το τραίνο και μετά από ένα μήνα έφθασε στο Κολουέζι με τα παιδιά της. Οι ιερείς μας την ανέλαβαν και διάβασαν εξορκισμούς στα παιδιά της με επικεφαλής τον χαρισματούχο ιερέα και διώκτη δαιμονίων, τον ιθαγενή π. Ιάκωβο Μπάνζα. Με τη χάρη του Θεού και τις προσευχές της Εκκλησίας μας τα αλλόθρησκα παιδιά θεραπεύθηκαν.

Μετά απο τέτοια και άλλα παρόμοια περιστατικά εξηγείται γιατί μετα από λίγα χρόνια ο πάπας της Ρώμης εξέδωσε εγκύκλιο δια της οποίας απαγόρευσε τους εξορκισμούς, εφόσον οι ιερείς του εδαιμονίζοντο.

Ένας απο τους ιερείς της Ι. Επισκοπής Κατάνγκας του νοτίου Κονγκό, ο π. Λάζαρος, είναι απλούστατος και πολύ χαριτωμένος. Η ζωή του είναι γεμάτη από θαυμαστά περιστατικά. Το φθινόπωρο του 2012 τον ρώτησα και πάλι να μου διηγηθεί πως έγινε Ορθόδοξος. Ιδού τι μου είπε: “Γεννήθηκα σε ένα χωριό, 700 χιλιόμετρα μακρυά από το Κολουέζι. Ήμουν από μικρός ορφανός και μεγάλωσα σαν οικιακός βοηθός στο σπίτι ενός Βέλγου.

Φεύγοντας από εκεί ακολούθησα την εκκλησία των Μεθοδιστών. Ο πάστορας τους μετά από έξι μήνες κατήχηση, ώρισε την ημέρα της βαπτίσεως μας σε ένα ποτάμι. Η ψυχή μου αντιδρούσε και δεν πήγα. Μ' έδιωξε ο πάστορας και πήγα σε μια ομάδα των Πεντηκοστιανών. Τα ίδια και εκεί. Μας κάλεσε ο πάστορας για να βαπτιστούμε στο ποτάμι και πάλι αντιδρούσε η χυχή μου και δεν πήγα. Ένα απόγευμα ήμουν στην πόρτα της εκκλησίας αυτής της ομάδος και προχωρούσα για να μπω μέσα. Ξαφνικά ένας άνδρας μ' έπιασε από τον σβέρκο και με τραβούσε προς τα έξω φωνάζοντας μου:

- Όσκαρ (το όνομα μου πριν βαπτισθώ), ο Θεός σε αγαπά και θέλει να σε σώσει. Μια είναι μόνο η δική Του Εκκλησία και λέγεται Ορθόδοξη. Σ' αυτή να πας για να σωθείς. Βρίσκεται κοντά στο ταχυδρομείο του Κολουέζι.

Ήθελα να στρέψω τα μάτια μου και να δω ποιός είναι αυτός που μου ομιλεί, αλλά δεν μπορούσα. Αντί όμως να πάω στην Ορθόδοξη Εκκλησία, πήγα στη Ρωμαιοκαθολική που είναι στην ίδια οδό και πλατεία Μαριάπολις. Όταν είχα φθάσει στην πόρτα, ιδού και πάλι ο άγνωστος αυτός αυστηρός άνδρας. Μου λέει πάλι:

- Τι σου είπα, όχι σ' αυτή αλλά πεντακόσια μέτρα παρακάτω. Η Ορθόδοξη Εκκλησία λέγεται του Αγίου Γεωργίου, στην άλλη πλατεία του ταχυδρομείου, κι αμέσως εξαφανίσθηκε.

Εγώ είχα μαζί μου και ένα φίλο μου. Μπήκαμε στην Εκκλησία του Χριστού μας και η καρδιά μου σκιρτούσε από χαρά. Αισθανόμουν σαν να πετούσα. Εκεί γνώρισα τον π. Κοσμά και μετά από τρία χρόνια κατηχήσεων βαπτίσθηκα.

- Τι αισθάνθηκες όταν βαπτίσθηκες, πάτερ;
- Είδα με τα μάτια μου, μετά τη βάπτιση μας -είμασταν τριακόσια πενήντα άτομα, ημέρα Θεοφανείων του 1984- να φτερουγίζει και να κάθεται πάνω από τα κεφάλια μας ένα περιστέρι...”.

Προφανώς ήταν το Άγιο Πνεύμα εν είδει περιστεράς.

Είναι πάρα πολλά παρόμοια περιστατικά στην Αφρική, από τα οποία διδασκόμεθα μέσα από αυτήν την απλότητα και ειλικρίνεια των ανθρώπων για τη μοναδικότητα της Ορθοδοξίας μας, ως προς το σπουδαιότατο θέμα της σωτηρίας μας.

Οι έχοντες καλή προαίρεση θα δυναμώσουν πνευματικά και θ' αγωνισθούν χωρίς ενδοιασμούς για τη σωτηρία τους. Όσοι είναι κακοπροαίρετοι αντιθέτως, δε θα ωφεληθούν σε τίποτε. Στερούνται του Θείου φωτισμού και της καθαρότητας του νου τους. Και είναι αδύνατο να πιστεύσουν αφού δεν έχουν αγιοπνευματικές εμπειρίες.

Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης

Ιεραποστολικό περιοδικό "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός", σελίδες 98-105

πηγη/μεταφορά