Πολλοί ήταν οι λόγοι που οδήγησαν στον πόλεμο κατά της μαγείας. Όσοι ασχολούνταν μ' αυτή κινδύνευαν σωματικά και ψυχικά από τους δόλιους και μισάνθρωπους δαίμονες με τους οποίους ζητούσαν να έρθουν σε επικοινωνία. Συχνά αυτά τα άτομα έπεφταν στην παγίδα του αιώνιου εχθρού του Θεού και των ανθρώπων, του Σατανά, και αποστρέφονταν και αντιμάχονταν το αθάνατο και αληθινό φως του Χριστιανισμού.
Αυτό σημαίνει την βέβηλη χρήση ιερών αντικειμένων και την ανάμιξη βλάσφημων ιερών και ανόσιων λέξεων.
Η ηθική και θεολογική καταδίκη είναι σαφώς αδιάκριτη από την νομική δίωξη των μάγων και της μαγείας. Οι ηθικολόγοι του μεσαίωνα όταν καταδίκαζαν τη μαγεία παρέθεταν συνήθως νομικά διατάγματα τα οποία έχουν πάντοτε ηθικό υπόβαθρο. Όλες οι ποινικές κυρώσεις έχουν ως πηγή προέλευσής τους διατάξεις του Λευιτικού και του Δευτερονομίου που έχουν διττό σκοπό, να αποτρέψει τους πιστούς από την επιρροή των μάγων και των μάντεων(1) και να τιμωρήσει παραδειγματικά τους λάτρεις των σκοτεινών δυνάμεων(2). Ο συγκερασμός του ηθικού και του νομικού στοιχείου φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά σε μία γερμανική ξυλογραφία του 1487.
Υπήρχαν δύο είδη νομοθεσίας για τη μαγεία: αυτή της πολιτικής εξουσίας -δηλαδή των αυτοκρατόρων, των βασιλέων και των διοικητών των πόλεων – και αυτή της Εκκλησίας. Το πολιτικό δίκαιο επέβαλλε κάθε είδους ποινές, ακόμα και τη θανατική ποινή για το έγκλημα της μαγείας. Η Εκκλησία απαιτούσε μετάνοια για το έγκλημα της μαγείας ή αφόριζε τον κατηγορούμενο. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις που η εκκλησιαστική νομοθεσία υιοθετήθηκε ακέραια σε κώδικες πολιτικού δικαίου.
Ένας κώδικας των Βησιγότθων από τον 6ο αιώνα, αναφέρεται σε πλανόδιους μάγους που πληρώνονται από τους χωρικούς για να κάνουν μάγια στη σοδειά και τα ζώα των εχθρών τους.
Ο ίδιος νομικός κώδικας αναφέρεται σε μάγους που προκαλούν καταστροφικές θύελλες. Επίσης διαβάζουμε ότι η μαγγανεία δεν θα μπορούσε να προκαλέσει το θάνατο κάποιου ατόμου, αν δεν είχε σχέση με την ειδωλολατρία. Ο Οστρογότθος βασιλιάς Θεοδώριχος όρισε ποινή θανάτου για τους μάγους που επικαλούνταν παγανιστικές θεότητες.
Μια από τις αυστηρές νομοθεσίες για τη μαγεία στην πρώιμη μεσαιωνική Ευρώπη ήταν αυτή του Καρλομάγνου. Σε μια συνθήκη που έκανε με τους Σάξονες, τους οποίους είχε μόλις υποτάξει, διακήρυξε ότι όλοι όσοι κρίνονταν ένοχοι για μαγγανεία ή μαγεία θα παραδίδονταν στην Εκκλησία σαν σκλάβοι, ενώ όσοι έκαναν θυσίες στο διάβολο θα θανατώνονταν.
Στη «Γενική Εξαγγελία» του για το βασίλειό του, στα 789 ο Καρλομάγνος περιέλαβε διατάξεις ενάντια σε γητευτές και άλλους μάγους.
Ο βασιλιάς Ρογήρος Β' της Σικελίας θέσπισε την ποινή του θανάτου για όσους χρησιμοποιούσαν δηλητήρια, φυσικά ή μαγικά και άφησε να εννοηθεί ότι η ερωτική μαγεία θα τιμωρείτο ακόμα κι όταν δεν έβλαπτε κανέναν.
Μέσα στην εκκλησιαστική παράδοση δεν υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στις ποινές που αποδίδονται με βάση την εκκλησιαστική νομοθεσία και σ' εκείνες που προβλέπονται από τα εξομολογητάρια. Οι ποινές που πρόβλεπαν ήταν αυστηρές. Σύμφωνα μ' ένα τέτοιο βιβλίο όποιος χρησιμοποίησε μαγεία για να σκοτώσει, ή να προκαλέσει καταιγίδες, έπρεπε να τιμωρηθεί με τρία χρόνια νηστείας μόνο με ψωμί και νερό και έπειτα με μια νηστεία για τέσσερα χρόνια. Κατά κανόνα, το σύστημα λειτουργούσε αυτοπροαίρετα. Ο μετανοών προσερχόταν στον ιερέα και δεχόταν πρόθυμα όποια ποινή του επιβαλλόταν.
Οι ιεροκήρυκες και οι άλλοι ηθικολόγοι καταδίκαζαν συνεχώς τη μαγεία. Όταν το δέκατο τρίτο αιώνα έκαναν την εμφάνισή τους ως επαίτες καλόγηροι των μοναχικών ταγμάτων, η καταδίκη της μαγείας ήταν βασικό θέμα στα κηρύγματά τους. Ο Φραγκισκανός ιεροκήρυκας Βερναρδίνος της Σιένα συγκέντρωσε κι έκαψε ένα σωρό μαγικά σύνεργα.
Στα 1484, ο Πάπας Ιννοκέντιος ο VIII, κυκλοφόρησε τη Βούλα του κατά των μαγισσών. Δύο χρόνια αργότερα δύο Γερμανοί καλόγεροι, ο Χαίνριχ Ινστιτάρις Κράμερ και ο Γιάκομπ Σπρένγκερ, κυκλοφόρησαν το MALLEUS MALEFICARUM (Σφυροκόπημα Μαγισσών). Σ' αυτό το βιβλίο δίνονταν συγκεκριμένες οδηγίες για διώξεις κατά των μάγων.
Ο Θωμάς Ακινάτης στο έργο του «Σύνοψη Ενάντια στους Εθνικούς» δέχεται ότι η μαγεία μπορεί να λειτουργήσει μέσω της δύναμης των ουράνιων σωμάτων, αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Μπορεί οι μάγοι να σημειώνουν τις θέσεις των άστρων και να ετοιμάζουν τα βότανα τους για να δεχτούν τις αστρικές επιδράσεις, αλλά ορισμένες πλευρές της τέχνης τους συνεπάγονται την προσφυγή στους δαίμονες και φαντάσματα των νεκρών.
Οι περισσότερες γνωστές δίκες για τη μαγεία στο πρώιμο Μεσαίωνα είχαν ως κατηγόρους, συνηγόρους ή κατηγορουμένους σημαντικές προσωπικότητες της πολιτικής σκηνής. Ο Γρηγόριος της Tours (540-94) στην «Ιστορία των Φράγκων» αναφέρεται σε μηνύσεις για μαγεία στη βασιλική αυλή της Γαλατίας του 6ου αιώνα. Για παράδειγμα, το 899, όταν ο αυτοκράτορας Αρνούλφος πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση, δύο άνθρωποι εκτελέστηκαν με την κατηγορία ότι τον είχαν μαγέψει. Σε άλλες περιπτώσεις, βασιλικοί γάμοι παρεμποδίζονταν από τη μαγεία.
Οι πληροφορίες που έχουμε για τη δίωξη στα κατώτερα επίπεδα της κοινωνικής κλίμακας είναι πολύ λιγότερες. Στα 1128 οι κάτοικοι του Ghent ξεκοίλιασαν μια «γητεύτρα» και περιέφεραν το στομάχι της σ' όλη την πόλη. Στο Votting το 1090, τρεις γυναίκες θεωρήθηκαν ύποπτες για την καταστροφή της σοδειάς με μαγικά μέσα και γι' άλλες δολοπλοκίες.Βλέπουμε πως ο πονηρός διάβολος ρίχνει τα «δίχτυα» του σ' όλα τα κοινωνικά στρώματα και εκμεταλλεύεται τις ανθρώπινες ανάγκες και τα πάθη.
Υπήρχαν και περιπτώσεις, όπου οι μάγοι έσπερναν την αμφιβολία και αποπροσανατόλιζαν την κοινή γνώμη και τους ιεροεξεταστές. Για παράδειγμα, ένας ιεροεξεταστής στο Le Mas Saintes-Puelles διέταξε τη σύλληψη μιας γυναίκας με την κατηγορία της μαντείας. Παρ' όλα αυτά, κατάφερε να πείσει τον ιεροεξεταστή ότι δεν ήταν αιρετική -και στη πορεία της δίκης ομολόγησε ότι δεν πίστευε διόλου ότι τα μάγια της είχαν κάποια επίδραση.
Στο τέλος του δέκατου τέταρτου αιώνα και στα μέσα του δέκατου πέμπτου αιώνα σημειώθηκε μια αύξηση στη συχνότητα των δικών μαγείας, με πάρα πολλές περιπτώσεις, ιδιαίτερα στην Ελβετία και την Ιταλία. Μια επεισοδιακή δίκη στο Αττας το 1459-60 οδήγησε στη σύλληψη τριάντα τεσσάρων ανθρώπων και στο κάψιμο δώδεκα με τη κατηγορία του μάγου. Στα δικαστήρια του Βαλέ το 1428 και το 1447, λέγεται ότι κάηκαν στην πυρά περισσότεροι από εκατό άνθρωποι που κατηγορήθηκαν για δολοφονίες και άλλες μαγικές πρακτικές. Στο Dauphine εκατόν δέκα γυναίκες και πενήντα επτά άνδρες εκτελέστηκαν στην περίοδο από το 1428 ως το 1447.
Ένας πρόχειρος κατάλογος του συνολικού αριθμού των ατόμων που κάηκαν στην πυρά, απαγχονίστηκαν ή βασανίστηκαν μέχρι θανάτου με τη κατηγορία της μαγείας, φτάνει στα εννιά εκατομμύρια. Καταλαβαίνουμε αμέσως, ότι εντελώς ακριβής και αντικειμενικός και να μην είναι αυτός ο αριθμός, πάλι σκιαγραφεί την έκταση των ατόμων που λατρεύουν τον Διάβολο και έπεφταν ως υποχείρια στα άνομα σχέδιά του.
Παραπομπές:
1. Δευτ. 13, 2-3. Λευιτ. 19, 31.20,6
2. Δευτ. 13, 6.17,5
«Ο Άγιος Κυπριανός και η Αγία Ιουστίνη»
Βασίλης Κοκκαλας, Εκδόσεις Στερέωμα
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά