Ελληνικά και Ορθόδοξα

Παρασκευή, Νοεμβρίου 01, 2013

Η παντοτινή αγάπη του Ιησού για τα παιδιά

Οι μέρες κυλούσαν αργά και εφιαλτικά, οχι τοσο για το ορφανο κοριτσι, αλλα για την ελενη, την καλη νοσοκομα που εβλεπε το τελος του παιδιου να πλησιαζει χωρις να μπορει να το αλλαξει ...

Το μικρο κοριτσι θαρρεις και χαιροταν τοσο πολυ με τα λιγοστα παιχνιδια στο δωματιο του νοσοκομειου που δεν την ενοιαζε αν εξω ηταν μερα η νυχτα,

Αν εβρεχε, η ειχε λιακαδα ...

Οι ομορφιες της ζωης δεν 'γλυκαιναν' την κατασταση του και το καταλαβαινε με εναν τροπο που μονο εκεινο ηξερε ...

Οταν εγκαταλειφθηκε απο τη μητερα του και οδηγηθηκε απο κοινωνικη υπηρεσια στο νοσοκομειο με καλπαζουσα λευχαιμια, συνειδητοποιησε οτι ηταν μονο πια στη ζωη και πεταμενο απο τη μανα, που οσο κρατουσε ζωντανες τις μνημες του,
δεν πολυθυμοταν ...

Το προσωπικο του νοσοκομειου εστρεψε το ενδιαφερον και την αγαπη του επανω της και μοιραζονταν τις ωρες φροντιδας και συντροφιας, συγκλονισμενο απο την απανθρωπη ιστορια εγκαταλειψης, αλλα κυριως απο το προσδοκιμο της ζωης που δεν ηταν πανω απο
ενα μηνα ...

Η ελενη που περνουσε τον περισσοτερο χρονο μαζι της, κλεβοντας απο το δικο της πολυτιμο, μια που σαν μανα 2 κοριτσιων δεν ειχε και αρκετο, κινησε γη και ουρανο επιστρατευοντας ολους τους γιατρους, για να βρουν μια λυση στο προβλημα, οχι υγειας, αλλα ζωης πια του μικρου κοριτσιου και συνεχως προσπαθουσε γι αυτο ...

Η σχεση της με τον θεο ηταν πολυ μακρινη , μονο οι πραξεις αγαπης χαρακτηριζαν θεοσταλτη την παρουσια και τη δραση της που διαρκως ενισχυε, κρατωντας ομως αποστασεις απο την πιστη ...

Ειχε χασει ενα αγορακι πριν αποκτησει τις δυο της κορες, αλλα και την επαφη με τον θεο που νομιζε οτι την εγκατελειψε ...

Ζουσε παλι απο την αρχη το δικο της δραμα που στο προσωπο του κοριτσιου μεγαλωνε επικινδυνα ...

Ευτυχως η συμπαρασταση απο τον συζυγο της και τις κορες της δεν ηταν μονο λεκτικες ...

Σχεδον καθε μερα συντροφευαν το αρρωστο παιδι και με πολλες δραστηριοτητες το βοηθουσαν να μη στεναχωριεται και να μη ζητα την μαμα του, οπως εκανε στην αρχη ...

Η ελενη κυριως, κοιμοταν τα βραδια μαζι με το παιδι, στο ιδιο δωματιο και επιζητουσε να γεμιζει ο λιγοστος χρονος του με παιχνιδι, συζητηση και κυριως στοργη, κατι που ελειπε στο κοριτσι ...

Πολλες φορες ομως οσο εργαζοταν στο νοσοκομειο και περιφεροταν στους θαλαμους, το παιδι εμενε μονο του ...

Οταν εβρισκε ευκαιρια εριχνε μια ματια στο δωματιο και αυτο γινοταν συχνα μηπως και χρειαζοταν κατι η μικρη ...

Καποια στιγμη περνωντας απο εξω ακουει γελια, αλλα επειδη παραξενευτηκε δεν μπηκε στο δωματιο και καθησε απο εξω να κρυφακουσει ...

Η φωνη του κοριτσιου ηταν δυνατη, το γελιο εντονο,
η χαρα περισσεια ...

Αναρωτηθηκε ποιος ειναι μεσα και μπηκε ξαφνικα ...

Βλεπει το παιδι να παιζει με τα παιχνιδια του και παραξενεμενη το ρωταει:

''Με ποιον μιλαγες καλη μου; ''

''Με τον κυριο μανωλη'' απανταει το παιδι ...

''Παιζαμε τοση ωρα αλλα μολις μπηκες μεσα εφυγε...'', συνεχιζει το παιδι ...

''Καλα σε αφηνω τωρα και εγω και σε λιγο που θα σχολασω θα παιξουμε και μαζι...'', αποκρινεται η ελενη και βγαινει απο το δωματιο ...

Στην ερωτηση προς τον επιμελητη γιατρο αν υπαρχει καποιο προβλημα σχετικο με την ψυχικη του υγεια, ο γιατρος της αποκριθηκε οτι η ελλειψη της μητερας και γενικως ενος οικειου περιβαλλοντος το αναγκαζει να δημιουργησει στο μυαλο του προσωπα που αναπληρωνουν το κενο ...

Η ελενη καθησυχασε αλλα και τις επομενες ημερες αντιληφθηκε το κοριτσι να γελαει και να μιλαει με καποιον χωρις να ακουει τη φωνη του ...

Ενα βραδυ ενω κοιμοταν στο σπιτι της, δεχεται ενα ξαφνικο τηλεφωνημα απο το νοσοκομειο ...

Με γρηγορες κινησεις ετοιμαζεται και μαζι με τον συζυγο της μεταβαινουν εκει ...

Ειχε ερθει η ωρα της ''φυγης'' για το παιδι που ξεψυχουσε και τη ζητουσε ...

Η ελενη ερχεται και στεκει διπλα του, ενω με μεγαλη δυσκολια συγκρατει τα δακρυα της ...

Το προσωπικο του νοσοκομειου και οι γιατροι γυρω απο το παιδι, ειναι περιλυποι ...

Η ελενη χαμογελωντας της χαϊδευει το μαγουλακι που απο την αρρωστια ειχε χασει το χρωμα του αλλα και την πνοη της ζωης ...

Το παιδι μολις που καταφερνει να ανταποδωσει το χαμογελο ...

Δειχνει με το δακτυλακι του την φωτογραφια του χριστου στον τοιχο απεναντι και της ψελλιζει χαμηλοφωνα:

''Ειναι και ο νικος μαζι μου τωρα, θα παιζουμε και οι τρεις μας πολυ'' ...

Το κοριτσι αφηνει την τελευταια του πνοη, ενω οι παρευβρισκομενοι ξεσπουν σε λυγμους, ολοι εκτος απο την ελενη και τον συζυγο της που εχουν μεινει με το στομα ανοικτο ...

Η εκπληξη που ενιωσαν σκιασε την λυπη και αναμειχθηκε με μια περιεργη αισθηση που δεν ηταν ουτε χαρα,

αλλα ουτε και πονος ...
Ο συζυγος της δειχνει να το ξεπερερνα γρηγορα και ερχεται
διπλα της ...

Κοιταζονται στα ματια, σταυροκοπιουνται και αγκαλιαζονται πανω απο το νεκρο παιδι ...

Ειχαν καιρο να κανουν το σταυρο τους και να
νιωσουν ετσι ...

Ο θεος νομιζαν οτι τους αγνοουσε ...

Καταλαβαν ομως ακομα και τωρα, αυτη την υστατη στιγμη, οτι το κοριτσι ηταν ο συνδεσμος του,

Το στομα του και ο προαγγελος που ειδοποιουσε οτι το χαμενο τους αγορι,

Ο νικος, βρισκοταν στην ''αγκαλια του χριστου'' ...

Σε κανεναν δεν ειχαν αναφερει το ονομα του παιδιου τους, δεν το ηξερε το κοριτσι, ομως ολοι το εμαθαν και μαλιστα γνωρισαν οτι ειναι στον παραδεισο μαζι με το μικρο τωρα αγγελουδι και χαιρονται την αγαπη του θεου !!!

Το θελημα του κυριου ηταν τετοιο ωστε να εχει μαζι του την αθωα ψυχουλα του μικρου κοριτσιου, ισως γιατι δεν μπορουσε αυτη να υπομενει αλλα βασανα στη ζωη, ισως γιατι η καρδουλα του να ειχε παγωσει τοσο που δεν θα ηταν δυνατο να ζησει ποτε πια με ανθρωπινη ζεστασια, ισως, ισως, ισως ...
Ο θεος γνωριζει την πραγματικη αιτια, εμεις ομως πρεπει να εχουμε εμπιστοσυνη στο θελημα του και να γνωριζουμε οτι παντα επιζητα το καλο μας !!!

(Από mail που μας ήρθε νωρίτερα)

πηγή

Ὁ λόγος τοῦ Κολοκοτρώνη στὴν Πνύκα

( Ὁ λόγος ποὺ ἔβγαλε ὁ Κολοκοτρώνης ἀνεβασμένος στὰ βράχια τῆς Πνύκας, ὅπως στὰ παλιὰ τὰ χρόνια τόσοι τρανοὶ ρήτορες στοὺς Ἀθηναίους, στέκεται ἡ πνευματικὴ διαθήκη τοῦ ἥρωα στὸ Ἔθνος. Ὁ λόγος τοῦ ἀγράμματου, μὰ σοφοῦ στρατηγοῦ πρὸς τὰ νιάτα τῆς Ἀθήνας τοῦ 1838.)

Παιδιά μου! Εἰς τὸν τόπον τοῦτον, ὁπού ἐγὼ πατῶ σήμερα, ἐπατοῦσαν καὶ ἐδημηγοροῦσαν τὸν παλαιὸν καιρὸν ἄντρες σοφοὶ καὶ ἄντρες μὲ τοὺς ὁποίους δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ συγκριθῶ, καὶ οὔτε νὰ φθάσω τὰ ἴχνη των....

Ἐγὼ ἐπιθυμοῦσα νὰ σᾶς ἰδῶ, παιδιά μου, στὴ μεγάλη δόξα τῶν προπατόρων μας κι ἔρχομαι νὰ σᾶς εἴπω ὅσα στὸν καιρὸ τοῦ ἀγώνα μας καὶ πρὶν ἀπ' αὐτὸν κι ὕστερα ἀπ' αὐτὸν ὁ ἴδιος παρατήρησα κι ἀπ' αὐτὰ νὰ κάμωμεν συμπερασμοὺς καὶ γιὰ τὴν μέλλουσαν εὐτυχία σας, μολονότι ὁ Θεὸς μόνος ἠξεύρει τὰ μέλλοντα.

Καὶ διὰ τοὺς παλαιοὺς Ἕλληνας, ὁποίας γνώσεις εἶχαν καὶ ποία δόξα καὶ τιμὴν ἔχαιραν κοντὰ εἰς τὰ ἄλλα ἔθνη τοῦ καιροῦ των, ὁποίους ἥρωας στρατηγούς, πολιτικοὺς εἶχαν, διὰ ταῦτα σᾶς λέγουν καθ' ἡμέραν οἱ διδάσκαλοί σας καὶ οἱ πεπαιδευμένοι σας. Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀρκετός. Σᾶς λέγω μόνον πὼς ἦτον σοφοί, καὶ ἀπὸ ἐδῶ ἐπῆραν καὶ ἐδανείσθηκαν τὰ ἄλλα ἔθνη τὴν σοφίαν των... Αὐτοὶ διέφεραν ἀπὸ ἡμᾶς εἰς τὴν θρησκείαν, διότι ἐπροσκυνοῦσαν τὶς πέτρες καὶ τὰ ξύλα. Ἀφοῦ ὕστερα ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ὁ Χριστός, οἱ λαοὶ ὅλοι ἐπίστευσαν εἰς τὸ Εὐαγγέλιό του καὶ ἔπαυσαν νὰ λατρεύουν τὰ εἴδωλα... Οἱ παλαιοὶ Ἕλληνες, οἱ πρόγονοί μας, ἔπεσαν εἰς τὴν διχόνοια καὶ ἐτρώγονταν μεταξύ τους καὶ ἔτσι ἔλαβαν καιρὸν πρῶτα οἱ Ρωμαῖοι, ἔπειτα ἄλλοι βάρβαροι, καὶ τοὺς ὑπόταξαν. Ὕστερα ἦλθαν καὶ οἱ Μουσουλμάνοι, καὶ ἔκαμαν ὅτι μποροῦσαν, διὰ νὰ ἀλλάξει ὁ λαὸς τὴν πίστη του... Ἔκοψαν γλῶσσες σὲ πολλοὺς ἀνθρώπους, ἀλλ' ἐστάθη ἀδύνατο νὰ τὸ κατορθώσουν... Τὸν ἕνα ἔκοβαν, ὁ ἄλλος τὸν σταυρὸ του ἔκανε.

Σὰν εἶδε τοῦτο ὁ σουλτάνος, διώρισε ἕναν βιτσερὲ (ἀντιβασιλέα), ἕναν Πατριάρχη καὶ τοῦ ἔδωσε τὴν ἐξουσία τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς καὶ ὁ λοιπὸς Κλῆρος ἔκαμαν ὅ,τι τοὺς ἔλεγε ὁ Σουλτάνος. Ὕστερον ἔγιναν οἱ Κοτζαμπάσηδες εἰς ὅλα τὰ μέρη. Ἡ τρίτη τάξις, οἱ ἔμποροι, καὶ οἱ προκομμένοι, τὸ καλλίτερο μέρος τῶν πολιτῶν, μὴ ὑποφέροντες τὸν ζυγὸ ἔφευγαν κι οἱ γραμματισμένοι ἐπῆραν τὰ βιβλία καὶ φύγαν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν πατρίδα των, κι ἔτσι ἔμεινε ὁ λαός, ὅστις στερημένος ἀπὸ τὰ μέσα τῆς προκοπῆς, ἐκατήντησεν εἰς ἀθλίαν κατάσταση, καὶ αὐτὴ αὔξαινε καθ' ἡμέρα χειρότερα... διότι ἂν βρισκόταν μεταξύ τοῦ λαοῦ κανεὶς μὲ λίγη ἄνθηση τὸν λάμβανε ὁ κλῆρος, ὅστις ἔχαιρε προνόμια, ἢ ἐσύρετο ἀπὸ τὸν ἔμπορον τῆς Εὐρώπης ὡς βοηθός του ἢ ἐγίνετο γραμματικός τοῦ προεστοῦ. Καὶ μερικοὶ μὴ ὑποφέροντες τὴν τυραννίαν τῶν Τούρκων καὶ βλέποντες τὶς δόξες καὶ τὶς ἡδονὲς ὁπού ἀπελάμβανον αὐτοί, ἄφηναν τὴν πίστη τους καὶ ἐγίνοντο Μουσουλμάνοι. Καὶ τοιουτοτρόπως κάθε μέρα ὁ λαὸς ἐλίγνευε καὶ ἐπτώχυνε.

Εἰς αὐτὴν τὴν δυστυχισμένη κατάσταση μερικοὶ ἀπὸ τοὺς φυγάδες γραμματισμένους ἐμετέφραζαν καὶ ἔστελναν εἰς τὴν Ἑλλάδα βιβλία. Καὶ σὰν τοὺς πρέπει νὰ χρεωστοῦμεν εὐγνωμοσύνη, διότι εὐθὺς ὁπού κανένας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ λαὸ ἐμάνθανεν τὰ κοινὰ γράμματα, ἐδιάβαζεν αὐτὰ τὰ βιβλία καὶ ἔβλεπε ποίους εἴχαμε προγόνους, τί ἔκαμεν ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Ἀριστείδης καὶ οἱ ἄλλοι πολλοὶ παλαιοί μας, καὶ ἐβλέπαμεν καὶ εἰς ποίαν κατάσταση εὑρισκόμεθα τότε... Ὅθεν μᾶς ἦρθε στὸ νοῦ νὰ τοὺς μιμηθοῦμε καὶ νὰ γίνομε εὐτυχέστεροι καὶ ἔτσι ἔγινε καὶ ἐπροόδευσεν ἡ ἑταιρεία.

Ὅταν ἀποφασίσαμε νὰ κάμωμε τὴν Ἐπανάσταση, δὲν ἐσυλλογισθήκαμε οὔτε πόσοι ἤμεθα, οὔτε πὼς δὲν ἔχομεν ἅρματα, οὔτε ὅτι οἱ Τοῦρκοι ἐβαστοῦσαν τὰ κάστρα καὶ τὰς πόλεις, οὔτε κανένας φρόνιμος μᾶς εἶπε, "ποῦ πάτε ἐδῶ νὰ πολεμήσετε μὲ σιτοκάραβα βατσέλα", ἀλλά, ὡς μία βροχή, ἔπεσε εἰς ὅλους μας ἡ ἐπιθυμία τῆς Ἐλευθερίας μας... καὶ ὅλοι, καὶ οἱ κληρικοὶ καὶ οἱ προεστοὶ καὶ οἱ καπεταναῖοι καὶ οἱ πεπαιδευμένοι καὶ οἱ ἔμποροι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, ὅλοι συμφωνήσαμεν σ' αὐτὸ τὸ σκοπὸ καὶ κάναμεν τὴν ἐπανάσταση.

Εἰς τὸν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοιαν καὶ ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι... Ὁ ἕνας πήγαινε στὸν πόλεμο, ὁ ἀδελφός του ἔφερνε ξύλα, ἡ γυναίκα του ἐζύμωνε, τὸ παιδὶ τοῦ ἐκουβαλοῦσε ψωμὶ καὶ μπαρουτόβολα στὸ στρατόπεδο καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δύο χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καὶ τὴν Θεσσαλία καὶ τὴν Μακεδονία, καὶ ἴσως ἐφθάναμεν καὶ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολη...

Τόσο τρομάξαμε τοὺς Τούρκους, ὁπού ἄκουαν Ἕλληνα καὶ φεύγαν χίλια μίλια μακριά. Ἑκατὸν Ἕλληνες ἔβαζαν πέντε χιλιάδες ἐμπρὸς κι ἕνα καράβι μιὰ ἁρμάδα. Ἀλλὰ δὲν ἐβάσταξε. Ἦλθαν μερικοὶ καὶ ἠθέλησαν νὰ γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τὸ κεφάλι. Μᾶς πονοῦσε τὸ μπαρμπέρισμά τους μὰ τί νὰ κάνουμε; Εἴχαμε κι αὐτουνῶν τὴν ἀνάγκη.

Ἀπὸ τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια καὶ ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καὶ ὁμόνοια. Κι ὅταν ἔλεγες τοῦ Κώστα νὰ δώσει χρήματα διὰ τὰς ἀνάγκας τοῦ ἔθνους, ἢ νὰ πάει στὸν πόλεμο, τοῦτος πρόβαλλε τὸ Γιάννη. Καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ συντράμει, μήτε νὰ πολεμήσει. Καὶ τοῦτο ἐγίνετο, ἐπειδὴ δὲν εἴχαμε ἕναν ἀρχηγὸ καὶ μίαν κεφαλή. Ἀλλὰ μᾶς ἔμπαινε Πρόεδρος ἕξι μῆνες, ἐσηκώνετο ὁ ἄλλος καὶ τὸν ἔρριχνε, καὶ ἐκάθετο αὐτὸς ἄλλους τόσους, καὶ ἔτσι ὁ ἕνας ἤθελε τοῦτο κι ὁ ἄλλος τὸ ἄλλο. Ἴσως ὅλοι ἠθέλαμε τὸ καλό, πλὴν καθένας κατὰ τὴ γνώμη του. Ὅταν προστάζουνε πολλοί, ποτὲ τὸ σπίτι δὲν κτίζεται, οὔτε τελειώνει. Ὁ ἕνας λέει ὅτι ἡ πόρτα πρέπει νὰ βλέπει στὸ ἀνατολικὸ μέρος, ὁ ἄλλος στὸ ἀντικρυνὸ κι ὁ ἄλλος στὸ βοριά, σὰν νὰ ἦταν τὸ σπίτι στὸν ἀραμπὰ καὶ νὰ γυρίζει καθὼς λέγει ὁ καθένας. Μὲ τοῦτον τὸν τρόπο δὲν κτίζεται ποτὲ τὸ σπίτι, ἀλλὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀρχιτέκτονας, ὁπού νὰ προστάζει πῶς θὰ γίνει. Παρομοίως κι ἐμεῖς χρειαζόμαστε ἕναν ἀρχηγὸ κι ἕναν ἀρχιτέκτονα, ὅστις νὰ προστάζει κι οἱ ἄλλοι νὰ ὑπακοῦνε καὶ ν' ἀκολουθᾶνε. Ἀλλὰ ἐπειδὴ εἴμαστε σὲ τέτοια κατάσταση, ἐξαιτίας τῆς διχόνοιάς μας, ἔπεσε ἡ Τουρκιὰ πάνω μας καὶ κοντέψαμε νὰ χαθοῦμε καὶ εἰς τοὺς στερνοὺς ἑπτὰ χρόνους δὲν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα.

Εἰς αὐτὴ τὴν κατάσταση ἔρχεται ὁ Βασιλεύς, τὰ πράματα ἡσυχάζουν καὶ τὸ ἐμπόριο κι ἡ γεωργία κι οἱ τέχνες ἀρχίζουν νὰ προοδεύουν καὶ μάλιστα ἡ παιδεία. Αὐτὴ ἡ μάθηση θὰ μᾶς αὐξήσει καὶ θὰ μᾶς εὐτυχήσει. Ἀλλὰ γιὰ νὰ αὐξήσουμε, χρειάζεται κι ἡ στερέωση τῆς πολιτείας μας, ποὺ γίνεται μὲ τὴν καλλιέργεια καὶ μὲ τὴν ὑποστήριξη τοῦ θρόνου. Ὁ Βασιλεὺς εἶναι νέος, καὶ συμμορφώνεται μὲ τὸν τόπο μας. Δὲν εἶναι προσωρινὸς ἀλλ' ἡ βασιλεία του εἶναι διαδοχική, καὶ θὰ περάσει στὰ παιδιὰ τῶν παιδιῶν του, καὶ μὲ αὐτὸν καὶ σεῖς καὶ τὰ παιδιά σας θὰ ζήσετε. Πρέπει νὰ φυλάξετε τὴν πίστη σας καὶ νὰ τὴ στερεώσετε, διότι ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως κι ὕστερα ὑπὲρ Πατρίδος. Ὅλα τὰ ἔθνη τοῦ κόσμου ἔχουν καὶ φυλᾶνε μία θρησκεία. Νὰ μὴν ἔχετε πολυτέλεια, νὰ μὴν πηγαίνετε στοὺς καφενέδες καὶ στὰ μπιλιάρδα. Νὰ δοθῆτε εἰς τὰς σπουδὰς σας καὶ καλλίτερα νὰ κοπιάσετε ὀλίγον, δύο καὶ τρεῖς χρόνους καὶ νὰ ζήσετε ἐλεύθεροι στὸ ἐπίλοιπο τῆς ζωῆς σας, παρὰ νὰ περάσετε τέσσερις-πέντε χρόνους τὴ νεότητά σας καὶ νὰ μείνετε ἀγράμματοι, νὰ σκλαβωθεῖτε εἰς τὰ γεράματά σας. Νὰ ἀκούετε τὰς συμβουλὰς τῶν διδασκάλων καὶ γεροντοτέρων καὶ κατὰ τὴν παροιμία "μύρια ἤξευρε καὶ χίλια μάθαινε".

Ἡ προκοπή σας καὶ ἡ μάθησή σας νὰ μὴ γενεῖ σκεπάρνι μόνο γιὰ τὸ ἄτομό σας, μὰ νὰ κοιτάζει τὸ καλό τῆς κοινότητας, γιατί μέσα στὸ καλὸ αὐτὸ βρίσκεται καὶ τὸ δικό σας.

Ἐγὼ παιδιά μου, κατὰ κακή μου τύχη, ἐξαιτίας τῶν περιστάσεων, ἔμεινα ἀγράμματος καὶ διὰ τοῦτο σᾶς ζητῶ συγχώρεση, διότι δὲν ὁμιλῶ καθὼς οἱ δάσκαλοί σας. Σᾶς εἶπα ὅσα ὁ ἴδιος εἶδα, ἤκουσα καὶ ἐγνώρισα, διὰ νὰ ὠφεληθῆτε ἀπὸ τὰ περασμένα κι ἀπὸ τὰ κακὰ ἀποτελέσματα τῆς διχόνοιας, τὴν ὁποία νὰ ἀποστρέφεσθε, καὶ νὰ ἔχετε ὁμόνοια. Ἐμᾶς μὴ μᾶς τηρᾶτε πλέον. Τὸ ἔργο μας καὶ ὁ καιρὸς μας ἐπέρασε καὶ οἱ μέρες τῆς γενιᾶς ποὺ σᾶς ἄνοιξε τὸ δρόμο, θέλουν σὲ λίγο περάσει. Τὴν ἡμέρα τῆς ζωῆς μας θέλει διαδεχθεῖ ἡ νύκτα τοῦ θανάτου μας, καθὼς τὴν ἡμέρα τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων θέλει διαδεχθεῖ ἡ νύκτα καὶ ἡ αὐριανὴ ἡμέρα.

Εἰς ἐσᾶς μένει νὰ ἰσάσετε καὶ νὰ στολίσετε τὸν τόπο ὅπου ἡμεῖς ἐλευθερώσαμε καὶ διὰ νὰ γίνει τοῦτο, πρέπει νὰ ἔχετε ὡς θεμέλια τῆς Πολιτείας τὴν ὁμόνοια, τὴν θρησκεία, τὴν καλλιέργεια τοῦ θρόνου καὶ τὴν φρόνιμον ἐλευθερία. Τελειώνω τὸν λόγον μου.

Ζήτω ὁ Βασιλεὺς μας Ὄθων! Ζήτω οἱ σοφοὶ διδάσκαλοι! Ζήτω ἡ Ἑλληνικὴ Νεολαία!

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ποὺ ἀσκήτευσε στὴν Εὔβοια

Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Γαρδινίτζα, ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὸ Ταλάντιο, τόπος παραθαλάσσιος ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Εὔβοια.

Ἔζησε ὅταν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ἦταν ὁ Ἱερεμίας, περὶ τὸ 1519. Τὸν πατέρα του ἔλεγαν Χριστόδουλο καὶ ἦταν ἱερέας, τὴν δὲ μητέρα του Θεοδώρα.

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ εἶχε ἄλλον ἕναν ἀδελφὸ καὶ δυὸ ἀδελφές. Ἀπὸ μικρὸς ὁ Ὅσιος ἀνεδείχθη σὲ ἐξαίσια μορφὴ καὶ ἔμαθε ἄριστα τὰ ἱερὰ γράμματα. Σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν ὑποτάχθηκε σ᾿ ἕναν ἅγιο γέροντα, τὸν Ἀκάκιο, ποὺ τὸν ἐκπαίδευσε στὶς ἀρετὲς τῆς μοναχικῆς πολιτείας καὶ ἀπὸ τότε ὁ Ὅσιος Δαβὶδ κάνει μία φοβερή, σύμφωνα μὲ τὸν βιογράφο του, πνευματικὴ πορεία, διδάσκοντας τὴν ἔμπρακτη ἀρετὴ καὶ κάνοντας διάφορα θαύματα.

Προεῖδε τὸν θάνατό του καὶ ἀπεβίωσε εἰρηνικὰ καὶ μὲ μεγάλη ἁγιότητα τὴν 1η Νοεμβρίου.

Βιογραφία του συνέγραψε ὁ μαθητής του Χριστοφόρος μοναχὸς καὶ Ἀκολουθία του ὁ ἐπίσκοπος Ταλαντίου Νεόφυτος ἀπὸ τὴν Ἀθήνα.

Μονὴ τοῦ Ὁσίου Δαβὶδ ὑπάρχει στὴν Εὔβοια.

Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἡ Παρθενομάρτυς ἀπὸ τὴν Σινώπη

Μαρτύρησε τὸν 18ο αἰῶνα. Καταγόταν ἀπὸ τὴν ὡραία πόλη τοῦ Πόντου Σινώπη καὶ ἦταν κόρη τῆς εὐσεβοῦς οἰκογενείας Μπεκιάρη.

Ἦταν 15 ἐτῶν, ὡραιότατη στὸ σῶμα, ἡ δὲ ἁγνότητά της ἔδινε ἰδιαίτερη χάρη στὸ πρόσωπό της. Διακρινόταν γιὰ τὴν ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς της καὶ τὸν θερμὸ ἔρωτα τῆς ψυχῆς της πρὸς τὸν νυμφίο Χριστό.

Μία μέρα λοιπόν, ἡ μητέρα της τὴν ἔστειλε ν᾿ ἀγοράσει νήματα γιὰ τὸ κέντημα ἀπὸ τὸ κατάστημα τοῦ Κρύωνα. Στὸ δρόμο ὑπῆρχε τὸ σπίτι τοῦ Οὐκούζογλου πασᾶ, διοικητοῦ τῆς Σινώπης. Τὴν ὥρα ποὺ περνοῦσε ἡ Ἑλένη ὁ πασὰς τὴν εἶδε ἀπ᾿ τὸ παράθυρο. Ἡ ὡραιότητά της τράβηξε τὴν ἀκόλαστη ψυχή του καὶ σκέφθηκε νὰ τὴν μολύνει. Διέταξε τότε καὶ τὴν ἔφεραν μπροστά του. Ἀφοῦ ἔμαθε ποιὰ ἦταν, προσπάθησε πολλὲς φορὲς νὰ τὴν βιάσει, ἀλλὰ χωρὶς ἀποτέλεσμα. Διότι ἕνα ἀόρατο τεῖχος προστάτευε τὴν Ἑλένη, ποὺ συνεχῶς προσευχόταν. Ὁ πασὰς ἀντὶ νὰ δεῖ τὸ θαῦμα, σκλήρυνε περισσότερο ἡ ψυχή του καὶ ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ ἱκανοποιήσει τὸν σκοπό του, τὴν βασάνισε σκληρὰ καὶ τελικὰ τὴν ἀποκεφάλισε.

Τὸ ἱερό της λείψανο τὸ ἔριξαν στὴ θάλασσα, ἀλλὰ μὲ θαυματουργικὸ τρόπο βρέθηκε ἀπὸ Ἕλληνες ναυτικούς, ποὺ τὸ μετέφεραν στὴ Σινώπη. Τὸ 1924 ἡ κάρα τῆς ἁγίας μεταφέρθηκε στὸν Ναὸ τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρας Μαρίνης, Ἄνω Τούμπας Θεσσαλονίκης.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῆς ἁγνείας τὸ ἄνθος τὸ εὐωδέστατον, καὶ Σινώπης τὸ κλέος καὶ θεῖον βλάστημα, Παρθενομάρτυς τοῦ Χριστοῦ ῾Ελένη πάνσεμνε, ἡ ἀθλήσασα στερρῶς, καὶ καθελοῦσα τὸν ἐχθρόν, τῆς πίστεως τῇ δυνάμει, διὰ παντὸς ἐκδυσώπει, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον
Ως παρθένος ἄμωμος ἐν τῇ δυνάμει, τοῦ Χριστοῦ κατέβαλες, τὸν πολυμήχανον ἐχθρόν, καὶ μαρτυρίῳ κεκόσμησαι, Παρθενομάρτυς ῾Ελένη πανεύφημε.

Μεγαλυνάριον
Χαίροις τῆς Σινώπης ἄνθος τερπνόν, καὶ τῆς παρθενίας, τὸ ἀλάβαστρον τὸ σεπτόν· χαίροις τῶν Μαρτύρων, ἰσότιμος ῾Ελένη, οἷα Παρθενομάρτυς, Χριστοῦ ἀήττητος.

Οἱ Ἅγιοι Ἰάκωβος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας ἀπὸ τὴν Καστοριὰ καὶ οἱ δυὸ μαθητές του, Ἰάκωβος ὁ Διάκονος καὶ Διονύσιος ὁ Μοναχός

Ὁ Ἰάκωβος γεννήθηκε σ᾿ ἕνα χωριὸ τῆς Καστοριᾶς (Κορησός), ἀπὸ χριστιανοὺς γονεῖς, τὸν Μαρτίνο καὶ τὴν Παρασκευή.

Ἔγινε βοσκὸς προβάτων καὶ ἀπόκτησε ἀρκετὸ πλοῦτο, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τὸν φθονήσει ὁ ἀδελφός του, ποὺ τὸν διέβαλε στὸν κριτή, ὅτι δῆθεν βρῆκε θησαυρό.

Γιὰ ν᾿ ἀποφύγει τὸν φθόνο τοῦ ἀδελφοῦ του ὁ Ἰάκωβος, ἔφυγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργαζόμενος σὰν ἔμπορος προβάτων ἔγινε καὶ πάλι πλούσιος. Κάποια μέρα ὅμως, πῆγε στὸν Πατριάρχη, ἐξομολογήθηκε καὶ διαμοίρασε τὴν περιουσία του στοὺς φτωχούς, πῆγε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐκάρη μοναχὸς στὴ Μονὴ Δοχειαρίου. Κατόπιν πῆγε στὴ Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Μονῆς τῶν Ἰβήρων, ὅπου ἡσύχαζε ὑποτασσόμενος σὲ κάποιον γέροντα Ἰγνάτιο.

Ἀφοῦ ἀσκήθηκε ἀρκετὰ στὶς ἀρετές, ἀναχώρησε καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ἦλθε στὰ ἐνδότερα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ὅπου ἐγκαταστάθηκε μαζὶ μὲ ἕξι μαθητές του, καὶ διακρίθηκε σὰν δάσκαλος τῆς ἀρετῆς στὴ μοναχικὴ πολιτεία. Ἀργότερα ἀναχώρησε μὲ τοὺς μαθητές του ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ πῆγε στὸ Κάστρο Πέτρα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὰ Μετέωρα, ὅπου δίδαξε στοὺς ἐκεῖ Μοναχούς.

Ἔπειτα πῆγε στὸ Μοναστήρι τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Δεβέρκιστας, κοντὰ στὴ Ναύπακτο, ὅπου ζοῦσε μὲ προσευχὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ λοιπόν, συκοφαντήθηκε ἀπ᾿ τοὺς Τούρκους, ὅτι ἐξεγείρει τοὺς χριστιανοὺς κατὰ τῆς ἐξουσίας. Συνελήφθη καὶ ὁδηγήθηκε μαζὶ μὲ δυὸ μαθητές του στὸν Μπέη Τρικάλων, ποὺ τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακὴ γιὰ 40 μέρες. Ἀπὸ τὴν φυλακὴ αὐτή, ὁδηγήθηκε σιδηροδέσμιος μαζὶ μὲ τοὺς μαθητές του, Ἰάκωβο διάκονο καὶ Διονύσιο μοναχό, στὸ Διδυμότειχο τῆς Θρᾴκης, ὅπου βρισκόταν ὁ Σουλτάνος Σελήμ.

Ἐκεῖ ἀφοῦ τοὺς βασάνισαν φρικτά, τοὺς ἔστειλαν στὴν Ἀδριανούπολη, ὅπου ἦλθε καὶ ὁ Σουλτάνος, ὁ ὁποῖος τοὺς πίεζε νὰ ἀλλαξοπιστήσουν. Οἱ Ἅγιοι ὅμως, μὲ μία φωνὴ ἀπάντησαν: «μὴ γένοιτο ποτὲ νὰ ἀρνηθῶμεν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, κἂν μύρια βάσανα μᾶς παιδεύσετε». Τότε μὲ διαταγὴ τοῦ σουλτάνου, οἱ βασανιστὲς ἔξυναν μὲ σιδερένια νύχια τὶς σάρκες τους, γρονθοκοποῦσαν τὰ σαγόνια τοῦ γέροντα Ἰακώβου καὶ ἔβγαζαν λουρίδες τὸ δέρμα του ἀπὸ τὸ στῆθος, καὶ στὶς πληγές του ἔριχναν ἁλάτι καὶ ξίδι.

Τοὺς δυὸ μαθητές του, τοὺς μαστίγωσαν σκληρὰ μὲ μαστίγια ἀπὸ νεῦρα βοδιῶν. Ἐπειδὴ ὅμως καὶ οἱ τρεῖς ἦταν ἀμετακίνητοι στὴν πίστη τους, τοὺς ἀπαγχόνισαν στὶς 1-11-1520.

Τὰ λείψανα τοῦ ὁσιομάρτυρα Ἰακώβου καὶ τῶν συμμαρτύρων του, βρίσκονται στὴ Μονὴ Ἁγίας Ἀναστασίας κοντὰ στὴ Θεσσαλονίκη.

Βίο καὶ Ἀκολουθία τοῦ νεομάρτυρα αὐτοῦ, συνέγραψε ὁ ῥήτωρ Θεοφάνης ὁ Θεσσαλονικεύς, ποὺ ὑπῆρξε σύγχρονός του.

(Ἡ μνήμη του ἐπαναλαμβάνεται τὴν 28η Ἰανουαρίου καὶ τὴν 2α Νοεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος Ἐρμινίγγελδος (ἢ Ἐμηνίγγιλδος)

Ἄνηκε στὴ φυλὴ τῶν Οὐισιγότθων, μεταξὺ τῶν ὁποίων, ὅπως εἶναι γνωστό, εἶχε διαδοθεῖ ἡ αἵρεση τοῦ Ἀρείου, κατακτῶντας καὶ αὐτοὺς τοὺς ἀρχηγούς τους.

Ὁ Ἐρμινίγγελδος, ποὺ εἶχε διδαχθεῖ τὴν Ὀρθοδοξία ἀπὸ ἕνα Ἐπίσκοπο ὀρθόδοξο, τὸν Λέανδρο, σ᾿ ἕνα ταξίδι του, ἐπέστρεψε στὴν πατρική του σκηνὴ μὲ ὀρθόδοξο φρόνημα.

Ὁ πατέρας του δὲν ἄργησε νὰ μάθει, ὅτι ὁ γιός του ἀπέῤῥιψε τὶς δοξασίες τοῦ Ἀρείου καὶ προσπάθησε μὲ παρακλήσεις καὶ ἀπειλὲς νὰ τὸν ἐπαναφέρει σ᾿ αὐτές. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν τὸ κατόρθωσε, τὸν κατάγγειλε ὁ ἴδιος καὶ προκάλεσε τὴν φυλάκισή του.

Ὁ Ἐρμινίγγελδος, ἂν καὶ σκληρὰ βασανίστηκε στὴ φυλακή, ἔμεινε σταθερὸς στὴν Ὀρθοδοξία. Διατάχθηκε τότε ὁ φόνος του. Στρατιῶτες τότε, πῆγαν στὴ φυλακή, ὅπου ἦταν σιδηροδέσμιος ὁ Ἅγιος καὶ γονατιστὸς προσευχόταν, καὶ τὸν θανάτωσαν μὲ τὶς λόγχες τους (585 μ.Χ.).

Συναξαριστής της 1ης Νοεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Κοσμᾶς καὶ Δαμιανός, οἱ Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Ἀσία. Οἱ γονεῖς τους ἦταν ἄριστο πρότυπο χριστιανῶν συζύγων.

Ὅταν ἡ μητέρα τους Θεοδότη ἔμεινε χήρα, ἀφιέρωσε κάθε προσπάθειά της στὴ χριστιανικὴ ἀνατροφὴ τῶν δυὸ παιδιῶν της, Κοσμᾶ καὶ Δαμιανοῦ.

Τοὺς δυὸ ἀδελφοὺς διέκρινε μεγάλη εὐφυΐα καὶ ἐπιμέλεια, γι᾿ αὐτὸ καὶ σπούδασαν πολλὲς ἐπιστῆμες. Ἰδιαίτερα, ὅμως, ἐπιδόθηκαν στὴν ἰατρικὴ ἐπιστήμη, τὴν ὁποία ἐξασκοῦσαν σὰν διακονία φιλανθρωπίας πρὸς τὸν πλησίον. Θεράπευαν τὶς ἀσθένειες τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἰδιαίτερα τῶν φτωχῶν, χωρὶς νὰ παίρνουν χρήματα, γι᾿ αὐτὸ καὶ ὀνομάστηκαν Ἀνάργυροι.

Πολλοὶ ἀσθενεῖς ποὺ θεραπεύθηκαν ἤθελαν νὰ τοὺς εὐχαριστήσουν. Ἀλλὰ αὐτοὶ δὲ δέχονταν τὶς εὐχαριστίες καὶ ἀπαντοῦσαν μὲ τὸν ὀρθὸ λόγο τῆς ἁγίας Γραφῆς: «Ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Δηλαδή, ὅλος ὁ ὕμνος καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμη καὶ ἡ ἰσχύς, ἀνήκει στὸ Θεό μας στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Ἔτσι ταπεινὰ ἀφοῦ διακόνησαν σὲ ὅλη τους τὴ ζωὴ τὸν πλησίον, πέθαναν εἰρηνικὰ καὶ ἐτάφησαν στὴν τοποθεσία Φερεμά.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ δ’.
Ἅγιοι Ἀνάργυροι καὶ θαυματουργοί, ἐπισκέψασθε τὰς ἀσθενείας ἡμῶν, δωρεὰν ἐλάβετε, δωρεὰν δότε ἡμῖν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τὴ χειρουργία, θεραπεύετε, παντοίας νόσους, σὺν Κοσμᾶ Δαμιανὲ οἱ Ἀνάργυροι, ὁ γὰρ Σωτὴρ ἰατροὺς ὑμᾶς ἔδειξεν, εἰς περιποίησιν πάντων καὶ ἴασιν ὅθεν ρύσασθε, παθῶν δυσαλθῶν καὶ θλίψεων, τοὺς ποθῶ τῷ ναῷ ὑμῶν προστρέχοντας.

Κοντάκιον
Ἦχος β’.
Οἱ τὴν χάριν λαβόντες τῶν ἰαμάτων, ἐφαπλοῦτε τὴν ῥῶσιν τοῖς ἐν ἀνάγκαις, Ἰατροὶ θαυματουργοὶ ἔνδοξοι, ἀλλὰ τῇ ὑμῶν ἐπισκέψει, καὶ τῶν πολεμίων τὰ θράση κατευνάσατε, τὸν κόσμον ἰώμενοι ἐν τοῖς θαύμασιν.

Ὁ Οἶκος
Πάσης συνέσεως καὶ σοφίας ὑπέρκειται ὁ λόγος τῶν σοφῶν ἰατρῶν· τοῦ γὰρ Ὑψίστου χάριν λαβόντες, ἀοράτως τὴν ῥῶσιν δωροῦνται πᾶσιν· ὅθεν καμοί, διηγήσεως χάριν δεδώρηνται, ὑμνῆσαι ὡς θεοφόρους, εὐαρέστους Θεοῦ καὶ θεράποντας, ἰαμάτων πλήθη παρέχοντας· ἀλγηδόνων γὰρ πάντας λυτροῦνται, τὸν κόσμον ἰώμενοι ἐν τοῖς θαύμασι.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν.
Οὐρανόθεν θαυμάτων τὴν δωρεάν, παραδόξως λαβόντες παρὰ Χριστοῦ, πάντα θεραπεύετε, ἀενάως τὰ πάθη· ἐν ὑμῖν γὰρ ὤφθη, ἡ χάρις τοῦ Πνεύματος, χορηγοῦσα θείων, ἰάσεων δύναμιν· ὅθεν καὶ ἀφθάρτων, ἀγαθῶν εὐπορίαν, τῇ πίστει ἐκτήσασθε, ἀναργύρῳ φρονήματι, Θεοφόροι Ἀνάργυροι, πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Οἱ Ἁγίες Κυριαίνα καὶ Ἰουλιανὴ

Εἶχαν ἀφοσιωθεῖ καὶ οἱ δυὸ σὲ ἔργα φιλάνθρωπα, χριστιανικῆς φιλαδελφίας. Ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ διωγμοῦ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ἐπὶ Διοκλητιανοῦ.

Ἡ Κυριαίνα εἶχε πατρίδα τὴν Ταρσὸ τῆς Κιλικίας καὶ ἡ Ἰουλιανὴ τὴν πόλη Ῥῶσο ἐπίσης τῆς Κιλικίας.

Οἱ δραστηριότητες τῶν δυὸ ἁγίων γυναικῶν ἦταν νὰ φροντίζουν ὀρφανά, νὰ παρηγοροῦν φτωχὲς χῆρες καὶ νὰ παρέχουν ἀφιλοκερδῶς τὶς περιποιήσεις τους στοὺς ἀῤῥώστους. Ἤξεραν λίγα γράμματα, ἀλλ᾿ εἶχαν πολὺ ζῆλο καὶ ἔβρισκαν πάντοτε τρόπο νὰ στηρίζουν τὴν πίστη τῶν δοκιμαζόμενων ἀπὸ τὴν φτώχεια, ἢ ἀπὸ τὴν ἀδικία, ἢ ἀπὸ κάποιο ἄλλο βιοτικὸ ἄνεμο.

Πολλὲς φορὲς μάλιστα εἶχαν μπορέσει νὰ φέρουν στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ ψυχὲς εἰδωλολατρισσῶν, ποὺ ψάρευαν μὲ τὸ δίχτυ τῆς Εὐαγγελικῆς ὑπομονῆς καὶ ἀγαθότητας.

Συνελήφθησαν ὅμως καὶ βασανίστηκαν σκληρά, χωρὶς νὰ παρατήσουν τὸ θησαυρὸ τῆς πίστης τους. Καὶ πέθαναν ἀφοῦ τὶς ἔριξαν μέσα στὴ φωτιά, καὶ ὑπέστησαν τὸν τρομερὸ αὐτὸ θάνατο μὲ θαυμαστὴ καρτερία καὶ αὐταπάρνηση.

Οἱ Ἅγιοι Καισάριος, Δάσιος, καὶ ἄλλοι πέντε Μάρτυρες, Σάββας, Σαβινιανός, Ἀγρίππας, Ἀδριανὸς καὶ Θωμᾶς τὸ νήπιο

Συνελήφθησαν στὴ Δαμασκὸ καὶ τιμωρήθηκαν μὲ διάφορα βασανιστήρια γιὰ νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Ἐπειδὴ ὅμως δὲν ἀρνήθηκαν τὴν χριστιανική τους πίστη, ὅλοι ἔλαβαν τὸ στεφάνι τοῦ μαρτυρίου διὰ ἀποκεφαλισμοῦ.

Οἱ Ἅγιοι Ἰωάννης ὁ Ἐπίσκοπος καὶ Ἰάκωβος ὁ Πρεσβύτερος

Οἱ Ἱερομάρτυρες αὐτοὶ ἔζησαν στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ τῶν Περσῶν Σαβωρίου (332) καὶ δίδασκαν στοὺς εὐσεβεῖς τὸ λόγο τῆς ἀληθινῆς πίστης καὶ πολλοὺς κατόρθωναν νὰ προσελκύουν σ᾿ αὐτή.

Ὁπότε συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν Σαβώριο καὶ ἀφοῦ πρῶτα ὑποβλήθηκαν σὲ σκληρὰ βασανιστήρια, στὸ τέλος τοὺς ἀποκεφάλισαν καὶ ἔτσι πῆραν τὸ ἀμάραντο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ὁ Ἅγιος Ἐρμινίγγελδος (ἢ Ἐμηνίγγιλδος)

Οἱ Ἅγιοι Κυπριανὸς καὶ Ἰουλιανὴ

Μαρτύρησαν διὰ πυρός. (Μᾶλλον πρόκειται γιὰ τὶς πιὸ πάνω Ἁγίες τῆς αὐτῆς ἡμέρας Κυριαίνης καὶ Ἰουλιανῆς καὶ ἡ Κυριαίνα, ἀπὸ λάθος ἀντιγραφή, ἔγινε Κυπριανός).

Ἡ Ἁγία Θεολήπτη

Ἐντελῶς ἄγνωστη στοὺς Συναξαριστές. Γιὰ τὴν Ἁγία αὐτὴ γίνεται λόγος στὸν Παρισινὸ Κώδικα 259 φ. 2α, ὅπου ὑπάρχει καὶ στιχηρὸ τροπάριό της. Ἀπ᾿ αὐτὸ συμπεραίνουμε ὅτι, βασανίστηκε ἀπὸ τὸν τύραννο, ῥίχτηκε στὴ φυλακὴ καὶ κατὰ πᾶσα πιθανότητα πέθανε μαρτυρικά.

Οἱ Ἅγιοι Ἰάκωβος ὁ νέος Ὁσιομάρτυρας ἀπὸ τὴν Καστοριὰ καὶ οἱ δυὸ μαθητές του, Ἰάκωβος ὁ Διάκονος καὶ Διονύσιος ὁ Μοναχός

Ὁ Ὅσιος Δαβὶδ ποὺ ἀσκήτευσε στὴν Εὔβοια

Ἡ Ἁγία Ἑλένη ἡ Παρθενομάρτυς ἀπὸ τὴν Σινώπη

ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ! Ισλαμιστές εισβολείς κατέσφαξαν χριστιανικό χωριό στην Συρία. Ομαδικοί τάφοι με γυναικόπαιδα – ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΦΡΙΚΗΣ

ΗΜΕΡΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, ΗΜΕΡΕΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΣΥΡΙΑ. Αυτούς ήθελαν να “βοηθήσουν” το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ!
ΣΥΡΙΑ:ΣΩΡΟΥΣ ΒΙΒΛΩΝ ΕΚΑΨΑΝ ΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΣΤΗ ΡΑΚΚΑ.ΟΜΑΔΙΚΟΙ ΤΑΦΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΑΝΑΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΣΤΗ SADAD.
Bρυξέλλες Πορφύρης Δ.-Σταφυλά Π.

Oι ισλαμιστές αντάρτες του « Ισλαμικού κράτους του Ιράκ και της Ανατολής», που σχετίζεται με την Al-Qaeda οργάνωσαν τις τελευταίες ημέρες μια μαζική πυρπόληση Βίβλων και χριστιανικών βιβλίων μπροστά από την εκκλησία της Ανάληψης στην Ράκκα.Η συριακή αυτή πόλη βρίσκεται εδώ και μήνες υπό τον έλεγχο των ανταρτών.Η πληροφορία αυτή προέρχεται από το ανεξάρτητο κουρδικό πρακτορείο AraNews,γνωστό για την κριτική του στάση στην διακυβέρνηση Άσσαντ. Το γεγονός αυτό κάνει ακόμη πιο
αξιόπιστη την είδηση.
Επικαλείται επαφές του με ακτιβιστές καθώς και την δημοσιοποίηση της είδησης σε κοινωνικά δίκτυα της Ράκκα.Η πόλη ήταν το θέατρο συγκρούσεων μεταξύ του τακτικού στρατού και δυνάμεων της αντιπολίτευσης τον τελευταίο Μάρτιο.Μετά την απόσυρση του στρατού διασπάστηκαν οι αντάρτες και ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός ηττήθηκε από ένοπλες ομάδες που συνδέονται με την Αl-Qaeda όπως είναι το «Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Συρίας».

</a
Αυτή η οργάνωση έχει διακηρύξει ως πρωταρχικό της σκοπό τη δημιουργία ισλαμιστικού χαλιφάτου στις ζώνες που βρίσκονται υπό τον έλεγχό της. Για την επίτευξη αυτού του στόχου ο πληθυσμός των περιοχών υποβάλεται σε καμπάνιες συστηματικής δογματικής ριζοσπαστικοποίησης και εκφανατισμού που βασίζονται στην τζιχαιστική ιδεολογία.Τον τελευταίο Σεπτέμβρη κυκλοφόρησαν στο Internet διάφορα βίντεο που παρουσίαζαν δράσεις βανδαλισμού κατά εκκλησιών της Ράκκα στις οποίες επιδόθηκαν μέλη του ΙSIS.

Πρόκειται για καταστροφές και αφαίρεση σταυρών,βανδαλισμούς αγαλμάτων θρησκευτικής θεματογραφίας και εικόνων.(Agence Fides 25/10/2013)
Το ίδιο ειδησεογραφικό μεταδίδει ότι στην μαρτυρική πόλη Sadad ανακαλύφθηκαν 2 ομαδικοί τάφοι που περιείχαν τα σώματα 30 πολιτών χριστιανών συμπεριλαμβανομένων παιδιών και γυναικών που εκτελέστηκαν από ισλαμιστές αντάρτες.Συνολικά δολοφονήθηκαν 45 πολίτες χριστιανοί σ΄αυτήν την πόλη που βρίσκεται μεταξύ της Χομς και της Δαμασκού.Αυτή την πληροφορία μετέδωσε στο πρακτορείο Fides το συρορθόδοξο Πατριαρχείο της Δαμασκού.

Οι εξτρεμιστές κατέλαβαν την πόλη στις 21 Οκτωβρίου.Ο συριακός στρατός τελικά την επανέκτησε.Οι εκκλησιαστικές αρχές και οι οικογένειες των θυμάτων κατά την επιστροφή τους ανακάλυψαν μ’ ανείπωτη φρίκη τους 2 ομαδικούς τάφους και αναγνώρισαν τους συγγενείς και τους φίλους τους.Σε ατμόσφαιρα γενικού πένθους έγιναν οι κηδείες των αδικοχαμένωνπολιτών.Παραβρέθηκε και ο συρορθόδοξος μητροπολίτης της Χομς και της Χάμα Selwanos Boutros Alnemeh, ο οποίος και διοχέτευσε τη λίστα με τα ονόματα των θυμάτων στο Fides.
Σύμφωνα μ’ αυτόπτες μάρτυρες πολυάριθμοι κάτοικοι σκοτώθηκαν από αντάρτες των ισλαμιστικών οργανώσεων Al-Nusra (Μέτωπο της Νίκης) και Daash την ημέρα της εισβολής.Η Sadad σήμερα δείχνει ολοκληρωτικά κατεστραμμένη και λεηλατημένη.Βεβηλώθηκε η εκκλησία του Αγίου Θεοδώρου.Η Sadad είναι μια αρχαία βιβλική πόλη. (Agence Fides 31/10/2013)

« Αυτό που έγινε στην Sadad αποτελεί την πιο σοβαρή και σημαντική σφαγή χριστιανών στη Συρία στη διάρκεια αυτών των 2,5 ετών».Μ’ αυτά τα λόγια ο Selwanos Boutros Alnemeh, αποτυπώνει την καταστροφή.Ο τραγικός απολογισμός σύμφωνα με την μαρτυρία του είναι 45 νεκροί πολίτες ,30 τραυματίες και 10 εξαφανισθέντες.« Κατά την διάρκεια μιας εβδομάδας 1.500 οικογένειες κρατήθηκαν ως όμηροι και χρησιμοποιήθηκαν ως ανθρώπινες ασπίδες ….στην πόλη δεν υπάρχει ηλεκτρικό,νερό,τηλέφωνο…»
Η πικρία του είναι δεδομένη: « Καλέσαμε σε βοήθεια τον κόσμο αλλά κανείς δεν μας άκουσε.Πού είναι η χριστιανική συνείδηση;Πού είναι η ανθρωπιστική συνείδηση;Πού είναι τ’ αδέρφια μας;»
Η Sadad είναι μια πόλη 15.000 κατοίκων που κατά πλειοψηφία είναι χριστιανοί.Διαθέτει 14 εκκλησίες και μία μονή.(Agence Fides 31/10/2013)
Αντίστοιχες πληροφορίες μεταδίδει και το έγκυρο L’ Observatoire de la Christianophobie.

>

πηγή

Προσευχή προετοιμασίας πρίν τήν ἐξομολόγηση

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ


ΕΑΝ ΦΥΛΑΤΤΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑΝ ΣΟΥ ΚΑΘΑΡΑΝ, ΘΕΛΕΙΣ ΦΥΛΑΤΤΕΙ ΕΝ ΤΑΥΤῌ ΚΑΙ ΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΑΓΑΘΑ ΚΑΙ ΤΑΣ ΑΡΕΤΑΣ.

Ὦ Προαιώνιε Πάτερ τῶν οἰκτιρμῶν, καί Θεέ πάσης παρακλήσεως.Ἐγώ, ὁ ταλαίπωρος, θέλοντας νά ἐξετάσω τήν συνείδησίν μου ἐπάνω εἰς ταῖς ἀνομίαις μου, φοβοῦμαι κατά πολλά καί τρέμω ἐπειδή καί Σοῦ εἶναι τόσον φανερήν ἡ κατάστασις τῆς ζωῆς μου, ὅπου κανέναἔργο, καί κανένας συλλογισμός μου δέν ἠμπορεῖ νά εἶναι κρυπτός εἰς τούς ὀφθαλμούς Σου. Ὅθεν Σοῦ ζητῶ μέ ὅλην τήν ταπείνωσιν διά τούς οἰκτιρμούς Τοῦ Μονογενοῦς Σου Υἱοῦ, νά μοῦ δώσεις τήν χάριν νά γνωρίσω καλά, νά μισήσω καί νά διορθώσω ὅλα μου ταἁμαρτήματα.

Δός μοί, ὦ Πάτερ τῶν φώτων, τό Πανάγιόν Σου Πνεῦμα, διά νά μοῦφέρει εἰς τήν ἐνθύμησιν ταῖς ἁμαρτίαις, ὅπου ἐλησμόνησα, καί διά νά παρακινήσει τήν καρδίαν μου εἰς συντριβήν, καί μετάνοιαν ἐπάνω εἰς αὐταῖς, διά νά ταῖς μισήσω, καί νά ἀπέχω ἀπό κάθε ἁμαρτίαν εἰς τόἐρχόμενον.

Καί Σύ, Παρθένε Θεοτόκε, Μῆτερ ἐλέους, καί καταφυγή τῶνἁμαρτωλῶν, συντρόφευσόν με, σέ παρακαλῶ, μέ τήν βοήθειάν σου εἰς τοῦτο τό κριτήριον τῆς εὐσπλαχνίας καί δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, διά νά γνωρίσω, νά μισήσω ἐκ καρδίας, καί νά ἐξομολογηθῶ ὅλας μου τάςἁμαρτίας.

Τό ὅμοιον καί Σύ, ὦ Ἁγιε Ἄγγελε, φύλαξ τῆς ψυχῆς μου, σέ παρακαλῶ νά μέ βοηθήσεις εἰς τοῦτο τό ἔργον, ὅπου εἶναι τόσονἀναγκαῖον διά τήν αἰώνιον σωτηρίαν μου.

Ἀμήν.

Κύριε, καθάρισόν με ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός

καί πνεύματος.