ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ Η ευλογημένη πρόκληση «Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη» εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου

 

«Τότε καθίσει επί θρόνου δόξης αυτού, και συναχθήσεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη»

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και η Εκκλησία ξεδιπλώνει το γεγονός της μέλλουσας κρίσης. Η ευαγγελική περικοπή της ημέρας προσφέρει τα απαραίτητα ερεθίσματα για να συνειδητοποιήσει ο άνθρωπος ότι κανένας εφησυχασμός δεν χωρεί στη ζωή του, αλλά αντίθετα επιβάλλεται εγρήγορση και αγώνας. Αποκαλύπτει, εξάλλου, ότι  στην προσφορά της αγάπης του Χριστού καθορίζεται η ποιότητα της ζωής και η κατάσταση που μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος, είτε ως παράδεισο είτε ως κόλαση, ανάλογα με τη στάση που διαμορφώνει και ακολουθεί.

Με την αποφυγή από την κρεοφαγία, η Κυριακή της Απόκρεω μάς παρακινεί ταυτόχρονα να εγκαταλείψουμε τα ψυχοκτόνα πάθη που εμφωλεύουν μέσα μας για να εισέλθουμε στο χώρο της αγάπης του Χριστού, μέσα στο γόνιμο έδαφος του οποίου καρποφορεί η αληθινή ελευθερία που τόσο εναγωνίως ψάχνει στη ζωή του ο άνθρωπος.

Η αγάπη ως δικαιοσύνη

Στο Σύμβολο της Πίστεως εμφανίζεται ο Χριστός ως ο δίκαιος κριτής: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς…». Θα πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι ο Κύριος δεν περιορίζεται στην απόδοση της γνωστής εκείνης δικαιοσύνης, όπως την εννοούν οι άνθρωποι και η οποία σε αρκετές περιπτώσει εμφανίζει συμπτώματα χρεοκοπίας και ελλειμμάτων. Η δικαιοσύνη του Χριστού, αντίθετα, θεμελιώνεται στην φανέρωση της αγάπης Του. Αυτή ενώνει τους ανθρώπους με τον Θεό και μεταξύ τους. Έτσι, η άρνηση του ανθρώπου να αποδεχθεί την προσφερόμενη σ’ αυτόν αγάπη του Θεού και κατ’ επέκταση να κινηθεί αγαπητικά και προς τον συνάνθρωπό του, συνιστά την αυτοκατάκριση και την αυτοτιμωρία του. «Αύτη δε εστιν η κρίσις, ότι το φως ελήλυθεν και ηγάπησαν οι άνθρωποι μάλλον το σκότος ή το φως». Όταν λοιπόν ο άνθρωπος δεν πλησιάζει αυτό το φως ως το αγαθό που εκπέμπει η θεϊκή αγάπη, τότε βυθίζεται στα σκοτάδια της αμαρτίας, τα οποία στην καθημερινή ζωή ερμηνεύονται σε πάθη, εγωισμούς, αδικίες, κακίες κ.α. Επιλέγει ο ίδιος ουσιαστικά να εγκαταλείπει άσπλαχνα τον εαυτό του στο σκοτάδι της κόλασης.

Το κριτήριο της αγάπης

Η αγάπη του Χριστού που προσφέρεται απεριόριστα στον άνθρωπο, φανερώνει το μεγαλείο του και ειδικότερα το εστιάζει στην κατ’ εικόνα Θεού δημιουργία του. Αποκαλύπτει τη συγγένειά μας με το Πρόσωπό Του. Γι’ αυτό άλλωστε στην περικοπή της ημέρας ταυτίζει τον Εαυτό Του «ενί των αδελφών Του των ελαχίστων».

Όταν ο Χριστός λοιπόν επιβραβεύει αυτούς που του έδωσαν να φάει, να πιει, να ενδυθεί, δεν περιορίζεται σε κάποια απλά ανθρωπιστικά στοιχεία που ασφυκτιούν σε μια στείρα ηθικολογία και συναισθηματολογία, αλλά φανερώνει την υπέρτατη αλήθεια της σωτηρίας μας που είναι ο παράδεισος. Δίνει τη διάσταση του μεγαλείου μιας αλληλοπεριχώρησης και κοινωνίας προσώπων που σφυρηλατεί το μυστήριο της ζωής του Θεού στους ανθρώπους.
 

Η άλλη όψη αποκαλύπτεται στο πρόσωπο εκείνων που αρνούνται την αγάπη του Θεού. «Επείνασα γαρ, και ουκ εδώκατέ μοι φαγείν…». Κατ’ αναλογία, η άρνηση εδώ της αγάπης δεν συνιστά μια απλή απόρριψη, αλλά οντολογική απομάκρυνση από την ίδια τη ζωή που είναι ο Χριστός. Έτσι, η άρνηση της αγάπης του Θεού μεταβάλλει τη διακονία, την προσφορά και την θυσία σε φιλαυτία, εγωισμό, αυτάρκεια, ατομικισμό κ.α. Πρόκειται τελικά και στην μια και στην άλλη περίπτωση για επιλογή του ιδίου του ανθρώπου αν θα εισέλθει στην τροχιά της ζωής ή του θανάτου, του παραδείσου ή της κόλασης και όχι βέβαια για καταδίκη του από τον Θεό.

Αγαπητοί αδελφοί, η σημερινή περικοπή δεν ενσπείρει φόβο και πανικό στον άνθρωπο, αλλά συνιστά την πιο ισχυρή πρόσκληση γι’ αυτόν ν’ αφήσει ελεύθερη την καρδιά του για να εισέλθει η Χάρη του Θεού, ως καρπός της αυθεντικής αγάπης, για να πλημμυρίσει όλη την ύπαρξή του. Τότε θα είναι σε θέση να βλέπει στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου του τον ίδιο τον Χριστό και να έχει «καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματός Του».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος

Ὁμιλία τῆς Κυριακῆς τῆς Τυροφάγου (Ματθ.6,14-21) + Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης Μελέτιος

 

Διασκευασμένη ὁμιλία πού ἔγινε στήν Νικόπολη στίς 24/2/1996

 

***

 

Ἀξιολογεῖς σωστά;

Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς εἶπε ὁ Κύριος ὅτι «ὅπου εἶναι ὁ θησαυρός σας, ἐκεῖ εἶναι καί ἡ καρδιά σας».

Γι’ αὐτό προσέχετε νά κάνετε θησαυρό σας, ἐκεῖνο πού ἀξίζει· καί ὄχι πράγματα τά ὁποῖα θά ἀποδειχθοῦν τελικά ὅτι δέν ἄξιζαν τόσο πολύ, ὅσο τά ἐκτιμούσατε. Γιατί μιά μέρα, τότε πού θά φύγομε ἀπό τόν κόσμο αὐτό καί θά μεταβοῦμε στήν αἰώνια ζωή, θά καταλάβομε ὅτι μερικά πράγματα, πού τά ἐκτιμούσαμε ἐδῶ στή γῆ πολύ, δέν εἶχαν τόση ἀξία, ὅση τούς ἀποδίδαμε.

Καί ἄν τά εἴχαμε κάνει θησαυρό μας καί εἴχαμε ἀφήσει τήν καρδιά μας, νά κολλήσει σ’ αὐτά, νά εἶναι ἡ μόνη μας σκέψη καί ἀπασχόλησή μας, θά βρεθοῦμε χωρισμένοι ἀπό τόν Θεό. Μακρυά ἀπό τήν αἰώνια καί μακάρια ζωή κοντά στόν Θεό. Ἔξω ἀπό τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.

Γι’ αὐτό εἶπε ὁ Κύριος:

«Θησαυρίζετε, ὄχι θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς, πολύτιμα πράγματα πού φαίνονται ὄμορφα στήν ἐπίγεια ζωή μόνο, ἀλλά φροντίζετε νά θησαυρίζετε θησαυρούς πού εἶναι εἶναι ἄφθαρτοι, αἰώνιοι καί κανένας δέν μπορεῖ νά τούς κλέψει.

Πού ποτέ δέν θά φύγουν ἀπό τά χέρια σας.

Μήν ἀφήνετε τήν καρδιά σας νά κάνει θησαυρό τό ροῦχο, τό αὐτοκίνητο, τό χωράφι, τά χρήματα...»

Καλά αὐτά καί χρειάζονται γιά τή ζωή, γιά νά ἔχομε κάποια ἄνεση. Ἀλλά μή τά κάνομε θησαυρούς. Νά τά ἔχομε γιά νά ἐξυπηρετούμεθα. Τήν καρδιά μας, νά τήν ἔχομε ἐκεῖ πού εἶναι ὁ ἀληθινός θησαυρός. Στό Χριστό. Στήν Βασιλεία του τήν ἐπουράνια.

Ἄνοιξη μετά τήν βαρυχειμωνιά

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγο, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία, μέ ἀπόφαση τῶν ἁγίων καί πανευφήμων ἀπόστόλων, μέσα στούς ἀποστολικούς κανόνες, ἔχει θεσπίσει αὐτή τήν περίοδο πού λέγεται Μεγάλη Σαρακοστή καί μᾶς τονίζει:

«Προσέξτε τίς τοποθετήσεις σας. Εἶναι φυσικό, στήν πορεία τῆς ζωῆς σας, νά κάνετε λάθη. Ἀλλά τά λάθη πρέπει νά τά διορθώνετε. Εἶναι φυσικό σάν ἄνθρωποι νά παρασύρεστε σέ λάθη καί ἁμαρτίες. Μά ἔρχεται καιρός, ἡ Μεγάλη Σαρακοστή, ἡ πνευματική ἄνοιξη μετά τήν βαρυχειμωνιά, γιά νά φέρει στούς πιστούς ὀμορφιά, δύναμη, καρποφορία ἐσωτερική».

Ἔρχεται λοιπόν ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νά μᾶς βοηθήσει νά διορθωθοῦμε καί νά θεραπευθοῦμε. Καί νά φθάσομε στήν ἁγία Ἀνάσταση, ὄχι νεκροί, ἀλλά ἀναστημένοι.

Νά λέμε «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», ἀλλά «καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».

«Ἐν τοῖς μνήμασι», εὑρίσκονται κατά κυριολεξία ἐκεῖνοι πού ἔχουν πεθάνει. Ἀλλά ὑπάρχουν καί κάποια ἄλλα μνήματα, πνευματικά, μέσα στά ὁποῖα κατοικοῦν ἐκεῖνοι πού ἀφήνουν νά νεκρώνεται ἡ ψυχή τους ἀπό τά πάθη, τίς κακίες, τίς ἁμαρτίες. Πρόκειται γι’ αὐτούς πού ἔχουν ὄνομα ὅτι ζοῦν, μά νοητά, πνευματικά, εἶναι νεκροί.

Πρέπει νά φροντίσομε, νά μᾶς ἀναστήσει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί ἀπό τήν μιά νέκρα καί ἀπό τήν ἄλλη. Ἄς «βοηθήσομε» τόν Κύριο στό ἔργο του, κάνοντας τόν ἑαυτό μας ἄξιο νά μᾶς ἀναστήσει τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως (τοῦ Πάσχα) πνευματικά καί τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας Παρουσίας του (τῆς κοινῆς ἀναστάσεως) καί σωματικά. Καί νά μᾶς παραστήσει ἐνώπιόν του, γιά νά συνεχίσομε νά ζοῦμε γιά πάντα στήν Βασιλεία του.

Ἕνας καλός τρόπος, ὅπλο καί δύναμη, πού ὁδηγεῖ στήν Ἀνάσταση τήν πνευματική, εἶναι ἡ ἐγκράτεια καί ἡ νηστεία.

Γι’ αὐτό, οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καί οἱ πατέρες, ὅρισαν ὅτι αὐτή τήν περίοδο πρέπει νά νηστεύομε. Νά ζοῦμε μέ κυριαρχία τῆς ψυχῆς καί τοῦ πνεύματος ἐπάνω στίς δυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου, πού τίς ἐκφράζουν οἱ ἐπιθυμίες καί τά πάθη μας.

Ἄς σεβαστοῦμε τά χρόνια της.

Γιά νά καταλάβομε πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ ἐγκράτεια καί ἡ νηστεία, ἄς θυμηθοῦμε τήν ἡλικία της.

Κάθε ἄνθρωπο τόν σεβόμαστε ἀνάλογα μέ τά χρόνια του. Ὅσο πιό μεγάλος εἶναι ἀπό μᾶς, τόσο πιό πολύ τόν σεβόμαστε. Τήν νηστεία τήν παρέδωσε ὁ Θεός στόν Παράδεισο. Εἶπε στούς πρωτόπλαστους: «Νά μή φᾶτε ἀπό ἐκεῖνο τό δένδρο. Ἅμα φᾶτε θά πεθάνετε».

Τί ἦταν αὐτό πού θά τούς ἔκανε νά πεθάνουν;

Ἡ παρακοή ἦταν. Ὄχι ἡ οὐσία τοῦ δένδρου.

Εἶναι ἀνόητο νά λέμε πῶς βλάπτει τό τυρί ἤ τό κρέας.

Ἡ παρακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ βλάπτει.

Τότε πού λέμε: «Ἄσε τόν Θεό στήν ἄκρη. Ἐγώ τά ξέρω καλύτερα».

Ὅταν ὅμως παίρνομε τήν ἀπόφαση νά τηρήσομε τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, σημαίνει πῶς τόν ἀναγνωρίζομε Σωτήρα μας, διδάσκαλό μας καί ὁδηγό μας. Καί ὅταν βάλομε στήν καρδιά μας, αὐτά τά ἱερά αἰσθήματα καί τίς ἅγιες αὐτές σκέψεις, εἶναι φυσικό, ὅτι ἡ καρδιά μας ἁγιάζεται καί καθαρίζεται.

Σεβόμαστε ἀκόμη τήν νηστεία, γιατί βλέπομε ὅτι οἱ ἅγιοι ἄνθρωποι νήστευαν.

Ὁ Μωυσῆς 40 μέρες δέν ἔφαγε τίποτε.

Ὁ προφήτης Ἠλίας τό ἴδιο.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, νήστευε.

Οἱ ἅγιοι τρεῖς Παῖδες στήν Βαβυλώνα καί ὁ Δανιήλ, εἶχαν ἐντολή ἀπό τόν βασιλιά νά τρῶνε κάθε μέρα κρέας, γιά νά γίνουν ὄμορφοι καί δυνατοί γιατί τούς ἤθελε νά τούς ἐμπιστευθεῖ τίς πιό τιμητικές θέσεις. Μά αὐτοί εἶπαν:

«Ποιόν θά προτιμήσομε; Τόν ἐπίγειο βασιλιά, τόν ἐξουσιαστή, τόν κυρίαρχο; Ἤ τόν Θεό· τόν δημιουργό καί σωτήρα»;

Καί προτίμησαν οἱ ἅγιοι, νά τρῶνε ὄσπρια καί λαχανικά βάζοντας τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ πάνω ἀπό τίς ἀπειλές τοῦ τυράννου.

Γι’ αὐτό, ὅταν ὁ βασιλιάς ἔριξε τόν Δανιήλ στό λάκκο τῶν λεόντων, τά λιοντάρια στάθηκαν ἥσυχα κοντά του, ἐπειδή εἶχε τήν χάρη καί τήν προστασία τοῦ Θεοῦ.

Κάτι ἀνάλογο συνέβη, τότε πού ὁ Ναβουχοδονόσορ πέταξε τούς τρεῖς Παῖδες στήν φωτιά. Σεβάστηκαν οἱ φλόγες ἐκείνους πού νήστευαν. Δέν ἔκαψαν οὔτε τά σώματά τους, οὔτε τά ροῦχα τους. Καί ὅταν τούς κάλεσαν βγῆκαν μόνοι τους ἀπό τό καμίνι ἀβλαβεῖς. Βλέποντας ὅλα αὐτά ὁ βασιλιάς, τούς ἔδωσε μεγαλύτερα ἀξιώματα, ἀπό ὅτι θά τούς ἔδινε χωρίς τό θαῦμα.

Πνευματική ρωμαλεότητα

Ἔτσι νήστευαν οἱ ἅγιοι. Μέ τήν νηστεία καί τήν προσευχή ἁγίασαν καί ἀνέβηκαν ψηλά, γιατί πάτησαν κάτω ἀπό τά πόδια τους τίς ἁμαρτίες καί τά πάθη τους.

Σεβόμαστε ἀκόμη τήν νηστεία, ὄχι μόνο γιά τήν ἡλικία της, ἀλλά καί γιατί δίνει δύναμη καί ρωμαλεότητα στόν πνευματικό μας ἀγώνα.

Θαυμάζομε τόν ἄνθρωπο, πού ἐνῶ ἔχει δύναμη, δέν τήν χρησιμοποιεῖ γιά τό κακό ἀλλά γιά τό καλό. Τόν ἔχομε ψηλά μέσα μας. Τόν ἀγαπᾶμε μέ τήν καρδιά μας.

Ἄς ἔλθομε στά πνευματικά. Κάθε στιγμή, βλέπομε τά πάθη μας νά εἶναι γίγαντες. Συνεχῶς νά μᾶς νικοῦν. Νά μᾶς κάνουν ὅτι θέλουν.

Λές σέ κάποιον:

-Κόψε τόν θυμό. Σοῦ ἀπαντᾶ:

-Δέν μπορῶ.

-Κόψε κάποιο ἄλλο πάθος.

–Προσπαθῶ, μά δέν μπορῶ.

-Πῶς νά μπορέσεις, ἀφοῦ ἀφήνεις τήν ψυχή νήπιο, ἐνῶ τά πάθη τά ἀφήνεις νά γιγαντώνουν.

Ἄρχισε νά δυναμώνεις τήν ψυχή σου. Πῶς;

Μέ τό νά ἀρχίσεις νά λές στά πάθη σου «ὄχι». Μά γιά νά μάθομε νά λέμε «ὄχι» στά πάθη μας, πρέπει νά μᾶς διδάξουν κάποιοι «ἀρχιγυμναστές»: Οἱ ἅγιοι Πατέρες.

Αὐτοί, μᾶς εἶπαν ὅτι ὁ καλύτερος τρόπος εἶναι ἡ νηστεία.

Χωρίς νά θυσιάζεις κάτι τό σημαντικό, λές:

«Τετάρτη σήμερα δέν τρώω τυρί. Δέν τρώω κρέας. Θά φάω νηστίσιμα».

Τί γίνεται τότε;

Διαμαρτύρεται ἡ ὄρεξή μας.

Ἄν ὅμως μείνομε σταθεροί, δυναμώνει καί θεριεύει ἡ θέληση. Ἔπειτα σκέπτεσαι: «Σ’ αὐτό γιατί κατόρθωσα καί ἐπιβλήθηκα στόν ἑαυτό μου καί στή γλώσσα μου δέν μπορῶ; Καί στό θυμό δέν μπορῶ;»

Ἴσως δέν τό λές ἔτσι ἀκριβῶς, ἀλλά τό λένε τά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδή ξεκινώντας μέ τήν νηστεία, παίρνομε θάρρος νά ἀγωνιζόμαστε καί ἐναντίον τῶν ἄλλων παθῶν.

Ἄν κάποιος ὅταν νηστεύει ἀρκεῖται μόνο στό νά ἀπέχει ἀπό ὡρισμένα φαγητά, καί καμαρώνει πού τά κατάφερε νά κυριαρχήσει στίς ὀρέξεις τῆς κοιλιᾶς καί νά ἀποκτήσει γερά πνευματικά μπράτσα, δέν κάνει καλά.

Ἄν πάλι νηστεύει, γιά νά κατακρίνει τούς ἄλλους πού δέν νηστεύουν, δέν ὠφελεῖται τίποτε. Ἀντιθέτως ἡ νηστεία του καταντᾶ παληανθρωπιά.

Ξέχασε ὅτι ἡ νηστεία, εἶναι ἀπαραίτητη γιά νά νικήσεις τά ἄλλα πάθη χρησιμοποιώντας την σάν ὅπλο καί μετά νά στηρίξεις τούς ἄλλους. Νά μπορεῖς ἀπό τήν πείρα σου νά τούς πεῖς:

«Ἔτσι ἀγωνίστηκα. Κάνε το καί σύ, γιά νά νικήσεις τόν κακό ἑαυτό σου καί νά τόν ὑποτάξεις στό ἅγιο θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ξεκίνα μέ μιά μικρή προσπάθεια στήν ἀρχή. Δυνάμωσέ την λίγο ἀργότερα. Βοήθησέ την μέ τήν προσευχή. Καί μή ξεχνᾶς τήν ταπείνωση. Ὅταν βλέπεις ἄνθρωπο νά μή νηστεύει, μή τόν κατακρίνεις. Μή τόν ἐξουθενώνεις. Μή τόν λές ἀσεβή».

Ἐσύ πάλι πού βλέπεις τόν ἄλλο νά νηστεύει –λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος - μή τόν λές ἀνόητο. Μή τόν λές καθυστερημένο. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι νά κυριαρχεῖ μέσα μας ἡ ἀγάπη, ἡ καλωσύνη, ἡ ταπείνωση καί ἡ σκέψη ὅτι ὅλοι μαζί εἰ δυνατόν, νά πᾶμε στόν Παράδεισο.

Σύ λοιπόν, μήν διαφοροποιεῖς τόν ἑαυτό σου ἀπό τούς ἀδελφούς σου, ἐπειδή τούς βλέπεις μικρότερους καί ἀδυνατώτερους ἀπό ὁποιαδήποτε πλευρά. Ἀλλά νά θέλεις νά τούς βοηθήσεις νά ἀνεβοῦν καί νά ἐξισωθοῦν μέ σένα. Καί γιατί ὄχι, νά γίνουν ὅλοι καλύτεροί σου.

Πνευματική ἐργασία νηστευτοῦ

Ὁ ἅγιος καί δίκαιος Μωυσῆς εἶδε τόν Θεό. Ἔλαβε τίς δέκα ἐντολές ἀπό τά χέρια του. Καί μᾶς τίς ἔδωσε, θεοχάρακτα γράμματα, νά τίς τηροῦμε γιά τήν σωτηρία μας. Ὁ ἅγιος λοιπόν Μωυσῆς διάλεξε κάποιους ἀπό τούς καλυτέρους ἀνθρώπους νά γίνουν συνεργάτες του. Μερικοί ὅμως ἀπό αὐτούς, δέν τόν ἀγαποῦσαν καί ὅταν τούς κάλεσε, ἔφυγαν ἀπό κοντά του.

Ὁ Μωυσῆς ὅμως, προσευχόταν νά στείλει ὁ Θεός τό Ἅγιο Πνεῦμα νά τούς δυναμώσει, νά τούς φωτίσει νά τούς ἁγιάσει. Καί παρότι ἦταν μακρυά του, κατέβηκε καί σ’ αὐτούς τό Ἅγιο Πνεῦμα ὅπως καί στούς ἄλλους· γιατί ὁ ἀνεξίκακος Μωυσῆς τό ἤθελε καί προσευχόταν καί γι’ αὐτούς.

Πᾶνε κάποιοι καί τοῦ λένε:

-Μωυσῆ, αὐτοί δέν σέ ἀγαποῦν καί κατέβηκε τό Ἅγιο Πνεῦμα πάνω τους. Παρακάλεσε τόν Θεό νά τούς τό πάρει. Ἐμπόδισέ τους. Τούς ἀπαντᾶ:

-Μά ὑπάρχει καλύτερο πράγμα; Μπορῶ νά ζητήσω κάτι καλύτερο ἀπό τόν Θεό; Μακάρι νά δώσει ὁ Θεός τό Πνεῦμα του σέ ὅλο τόν κόσμο. Δέν εἶναι πόθος μου νά φαίνομαι ἐγώ καλύτερος. Σέ ὅλο τόν κόσμο νά δώσει ὁ Θεός Πνεῦμα Ἅγιο. Ὅλοι καλύτεροί μου νά γίνουν. Ἁγιώτεροι...

Αὐτό πρέπει νά ζητᾶμε καί ἐμεῖς καθημερινά στήν προσευχή μας... Νά ἀγωνιζόμαστε νά γίνομε ὅσο καλύτεροι μποροῦμε καί νά παρακαλοῦμε τόν Θεό νά ἁγιάζει τούς πάντες. Ξεκινώντας βέβαια ἀπό τούς ἀνθρώπους τοῦ σπιτιοῦ μας.

Τροφή τῆς ψυχῆς

Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:

«Ἀδελφοί, ἡ νηστεία, γιά τό σῶμα εἶναι στέρηση.

Γιά τήν ψυχή εἶναι τροφή καί δύναμη.

Ὅταν ἕνας νηστεύει, φυσικά, τό σῶμα ἐξασθενεῖ. Γιατί γιά νά εἶναι ρωμαλέο, θέλει καλή τροφή. Καί ὅσοι ἐργάζονται πολύ νά τρῶνε κάπως πιό δυναμωτική τροφή, γιά νά ἀντέχουν στή δουλειά τους. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ ἀθλητές.

Τό φαγητό, εἶναι δύναμη γιά τό σῶμα.

Ἡ νηστεία, ἐξασθενεῖ τό σῶμα. Μά ἐξασθενεῖ συγχρόνως καί τά πάθη. Γαληνεύουν τά πάθη περισσότερο.

Ἔτσι ἡ νηστεία, γιά τήν ψυχή εἶναι τροφή».

Τό εἴπαμε γιατί.

Γιατί σιγά-σιγά, καταλαβαίνει τήν δύναμή της. Σφίγγουν τά μπράτσα της, ἀποκτᾶ γροθιά, ἐναντίον τῶν παθῶν καί τοῦ διαβόλου.

Μακάριος ὁ ἄνθρωπος πού νηστεύει καί ἐγκρατεύεται.

Καί μάλιστα συνειδητά· εἰς δόξαν Χριστοῦ.

Ὑπάρχει ἱερότερο πράγμα, ἀπό τό νά νηστεύεις τήν Παρασκευή, πού σταυρώθηκε ὁ Χριστός γιά μᾶς; Μόνο πού παίρνεις τήν ἀπόφαση νά νηστεύσεις, ἔστω καί κάτι ἐλάχιστο, δίνεις γροθιά πού διαλύει τόν διάβολο καί τά πάθη σου, διότι δοξάζεις τόν Χριστό.

Νηστεύομε καί τήν Τετάρτη πού ὁ Ἰούδας πρόδωσε τόν Χριστό. Εἶναι σάν νά λέμε: «Χριστέ μου, νηστεύω αὐτό τό λίγο πού μπορῶ. Δυνάμωσέ με, νά μή σέ προδώσω. Νά εἶμαι πάντα κοντά σου».

Πόσο δέχεται αὐτή τήν προσφορά μας ὁ Χριστός!

Ἀφοῦ γι’ αὐτό σταυρώθηκε. Γιά νά μᾶς κρατήσει κοντά του. Τί καλύτερο, ἀπό τό νά τόν παρακαλοῦμε γι’ αὐτό, μέ τήν νηστεία μας καί τήν προσευχή μας;

Καί ὅταν νηστεύομε τήν μεγάλη Σαρακοστή, ἔστω καί λίγο (βέβαια τό πολύ εἶναι καλύτερο), πάντως ὅσο μπορεῖ ὁ καθένας, τί καλύτερο;

Προπαρασκευαζόμαστε ἔτσι γιά νά γιορτάσομε τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναστάσεώς μας τήν ἡμέρα τῆς δευτέρας Παρουσίας.

Τότε πού ὁ Χριστός θά ἀναστήσει ὅλους μέ τά σώματά μας γιά νά μᾶς δώσει τήν ἀτελεύτητη Βασιλεία του. Ἀμήν.

Κυριακή τῆς Τυρινῆς ...Ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν... π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς

...Ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα  αὐτῶν...

Ἐάν θέλουμε νά ἐπισκεφθοῦμε ἀρχαιολογικούς χώρους, κάποιο μουσεῖο, μία ἔκθεση χρειάζεται νά ἔχουμε εἰσιτήριο εἰσόδου. Ἐάν θέλουμε νά ταξιδέψουμε μέ ὁποιοδήποτε μεταφορικό μέσο, πρέπει πάλι νά εἴμαστε ἐφοδιασμένοι μέ τό ἀνάλογο εἰσιτήριο.

Προκειμένου νά ταξιδέψουμε, ἀπό τήν γῆ στόν οὐρανό καί νά κατακτήσουμε τούς θησαυρούς τῆς αἰωνιότητας, χρειαζόμαστε ἐπίσης εἰσιτήριο. Γι᾿ αὐτό τό εἰσιτήριο μᾶς μίλησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τά παραπτώματα ὑμῶν.  Ἄν θέλετε νά ἔρθετε μαζί μου, ἄν θέλετε νά ταξιδέψετε στόν οὐρανό, πρέπει νά συγχωρεῖτε ὅλους τούς ἀνθρώπους  πού σᾶς ἔβλαψαν, πού σᾶς ἔκαναν κάποιο κακό. Χωρίς τήν συγχωτητικότητα δέν μποροῦμε νά κάνουμε οὔτε βῆμα.

Ἐάν συγχωροῦμε, μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός. Ἄν δέν συγχωροῦμε, δέν μᾶς συγχωρεῖ ὁ Θεός. Καί μάλιστα πρέπει νά συγχωροῦμε ἀπό τῶν καρδιῶν ἡμῶν, νά συγχωροῦμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας.

Ἐρωτᾶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, θέλεις νά ἀκούσει ὁ Θεός τήν προσευχή σου; Ὅταν σταθεῖς γιά προσευχή, πρῶτα νά προσευχεῖς γιά τό καλό τῶν ἐχθρῶν σου. Ἔπειτα ὅ,τι καί νά ζητήσεις, ὁ Θεός θά σοῦ τό δώσει.

Τό ἴδιο λέγει καί ὁ Κύριος. Ὅταν πᾶς στό Ἱερό, στόν Ναό γιά νά προσευχηθεῖς καί νά προσφέρεις τό δῶρο σου, τήν θυσία σου πρός τόν Θεό καί ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι κάποιος ἔχει κάτι ἐναντίον σου, (πολύ περισσότερο ἐάν ἐσύ ἔχεις ἐναντίον τοῦ ἄλλου), ἄφησε τό δῶρο σου, πήγαινε νά συμφιλιωθεῖς καί κατόπιν ἔλα νά προσφέρεις τήν θυσία σου καί τήν προσευχή σου, διαφορετικά δέν τά δέχεται ὁ Θεός.

Τό ὡραιότερο δῶρο στόν Θεό εἶναι ἡ συγχωρητικότης. Ὁ Κύριος προτοῦ προσφέρει τήν θυσία Του στόν οὐράνιο Πατέρα Του, συγχώρησε τούς σταυρωτάς του, τήν ὥρα ὑψίστου τοῦ πόνου, τοῦ πιό φοβεροῦ πόνου. Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι.Ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος συγχώρησε ἐκείνους πού τόν λιθοβολοῦσαν. Κύριε, μή στήσεις αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην. Γι᾿ αὐτό οἱ δικασταί του εἶδαν τό πρόσωπό του νά λάμπει σάν πρόσωπο ἀγγέλου. Γι᾿ αὐτό ὁ ἴδιος εἶδε δόξαν Θεοῦ. Εἶδε  τόν οὐρανό ἀνοιχτό καί τόν Υἱό τοῦ Ἀνθρώπου νά στέκεται στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος εὐλογοῦσε τούς δημίους πού τόν ἔγδερναν ζωντανό σέ ἡλικία 113 ἐτῶν. Ἕνας ἄλλος μάρτυρας ἔλεγε στούς βασανιστές του. Ἔχω στήν τσέπη μου ἕνα χρυσό νόμισμα. Ὁ στρατιώτης πού θά μοῦ κόψει τό κεφάλι,  νά πάρει τό χρυσό νόμισμα, γιατί αὐτός μέ  στέλνει στόν οὐρανό, κοντά στόν Θεό. Ὁ ἅγιος μάρτυς Καλλίνικος πρῶτα περιποιήθηκε τούς στρατιῶτες, πού πῆγαν νά τόν συλλάβουν. Καθεῖστε, τούς εἶπε, νά ξεκουρασθεῖτε ἀπό τό ταξίδι. Φᾶτε, πιέστε καί μετά μέ ὁδηγεῖτε στό μαρτύριο.

Νά λοιπόν πού πρίν ἀπό τό μαρτύριο προηγεῖται ἡ ἀγάπη καί ἡ συγχωρητικότης. Αὐτή εἶναι ἀνώτερη ἀπό τό μαρτύριο, γι᾿ αὐτό καί προηγεῖται. Μέ συντομία θά σᾶς ἀναφέρω ἕνα παράδειγμα περί τοῦ ἀντιθέτου.

Στόν καιρό τῶν διωγμῶν ἦσαν δύο φίλοι, ὁ ἕνας Ἱερεύς, Σαπρίκιος στό ὄνομα καί ὁ ἄλλος λαϊκός , πού τόν ἔλεγαν Νικηφόρο. Ὁ διάβολος, πού μπαίνει ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους  καί βάζει μίσος καί ἔχθρα, τούς ἔκανε νά μαλώσουν καί νά ψυχρανθοῦν. Μετά ἀπό λίγο καιρό ὁ Ἱερεύς συνελήφθη καί τόν ἔρριξαν στή φυλακή. Ὁ Νικηφόρος ἔτρεξε κοντά του καί ζητοῦσε συγγνώμη. Ὁ Ἱερεύς πείσμωσε καί δέν ἤθελε νά τόν συγχωρήσει. Ἔφτασε ἡ ἡμέρα τῆς θανατικῆς καταδίκης. Τήν τελευταία στιγμή ὁ Ἱερεύς ἐδειλίασε καί ἀρνήθηκε τόν Χριστό. Ἔτσι τόν ἄφησαν ἐλεύθερο καί τήν θέση του τήν πῆρε ὁ Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἐμαρτύρησε ἀντί τοῦ Σαπρικίου, στίς 9 Φεβρουαρίου. Γιατί δέν ἄντεξε ὁ Ἱερεύς, ἀλλά τήν τελευταία στιγμή ἐδειλίασε, ἀρνήθηκε τόν Χριστό; Γιατί δέν εἶχε μέσα του ἀγάπη, γιατί δέν μπόρεσε νά συγχωρήσει τόν Νικηφόρο καί ἔτσι τόν ἐγκατέλειψε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό ὁ Κύριος λέγει, ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν. Θέλω νά προσφέρετε ἀγάπη καί εὐσπλαχνία στούς ἀνθρώπους, ὄχι θυσία σ᾿ ἐμένα.

Ἄν σκεφτοῦμε λίγο λογικά, θά δοῦμε ὅτι μᾶς συμφέρει νά συγχωροῦμε τούς ἄλλους. Κι᾿ ἐμεῖς σφάλλουμε ἀπέναντι στούς ἄλλους καί ἀπέναντι στό Θεό. Ἄρα ἔχουμε ἀνάγκη τῆς συγχωρητικότητας. Εἶναι πολύ κακό, κατάντημα χριστιανοῦ εἶναι, νά τοῦ λές, πήγαινε νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν διπλανό σου, νά μονοιάσετε καί κατόπιν ἔλα νά κοινωνήσεις καί νά εἰσπράττεις τήν ἀπάντηση, οὔτε τόν συγχωρῶ, οὔτε κοινωνάω.Εἶναι πολύ κρίμα νά στερούμεθα τήν Θεία Κοινωνία γιά ἕνα πεῖσμα, γιά μία ἁμαρτία, γιά κάτι χαζό καί ἀνόητο.

Ἀλλά καί κάτι ἀκόμη καί αὐτό σπουδαῖο. Ὅσο δέν συγχωροῦμε αἰσθανόμαστε βάρος, ἀνησυχία, κι᾿ ἐμεῖς δέν εἴμαστε καλά. Βασανιζόμαστε καί ὑποφέρουμε. Ὅταν συγχωρήσουμε, ὅταν δώσουμε τά χέρια, ὅταν ἀγαπηθοῦμε, τότε ἠρεμοῦμε, ἐλαφρώνουμε καί ἀναπαυόμαστε, γιατί τότε ὁ Θεός εἶναι μέσα στήν καρδιά μας.

Ἐπιτρέψτε μου καί πάλι ἕνα σύντομο παράδειγμα: Πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια  ἦρθε νά ἐξομολογηθεῖ ἕνα ἀνδρόγυνο ἀπό κάποιο χωριό. Θά ἄνοιγαν τήν Ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ τους καί τούς εἶπε ὁ παπᾶς τοῦ χωριοῦ, καλόν εἶναι νά κοινωνήσουν στήν Θ. Λειτουργία, ἀφοῦ προηγουμένως ἐξομολογηθοῦν. Μοῦ εἶπαν, ὅτι ἔχουν πρόβλημα μέ κάποιον συγγενή τους, ἀλλά δέν θέλουν νά πᾶνε νά μονοιάσουν. Ἔ, τότε δέν μπορεῖτε νά κοινωνήσετε. Ἔφυγαν ἀνυποχώρητοι, ἀλλά τήν ἄλλη μέρα ξαναγύρισαν. Πάτερ, θέλουμε νά σέ δοῦμε γιά λίγο. Τούς πῆρα στό γραφεῖο τοῦ Ναοῦ. Τί θέλετε; τούς ρώτησα. Πάτερ, πήγαμε, κάναμε ὅ,τι μᾶς εἶπες. Καί τί ἔγινε; Σᾶς ἔδιωξε, ὅπως ὑπολογίζατε; Ὄχι. Σᾶς κυνήγησε μέ τό τσεκούρι, ὅπως ἰσχυριζόσασταν; Ὄχι. Ἀλλά τί ἔγινε; Συγκινήθηκε, πάτερ, ἔκλαψε. Ἐγώ φταίω, εἶπε, κι᾿ ἐσεῖς ἤρθατε στά πόδια μου. Δόσαμε τά χέρια, ἀγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε καί τώρα ὅλα μέλι-γάλα. Καί δέν μοῦ λέτε, πότε ἦταν καλύτερα, χθές ἤ σήμερα. Σήμερα, πάτερ, καί πάλι ἔκλαψαν ἐκεῖνοι. Χάρηκε ὅμως ὁ Θεός καί οἱ ἄγγελοι ἔστησαν πανηγύρι στόν οὐρανό, ὅπως λέγει ὁ Χριστός στό Εὐαγγέλιο..

Ἀγαπητοί μου,

Πολλοί ἄνθρωποι καυχῶνται γιά τήν δύναμη πού ἔχουν. Τά κράτη καυχῶνται γιά τήν δύναμη τῶν ὅπλων, πού διαθέτουν. Ἡ μεγαλύτερη δική μας δύναμη εἶναι τό νά ζητοῦμε συγγνώμη, ἀλλά καί νά συγχωροῦμε. Αὐτό εἶναι τό ἀσφαλές εἰσιτήριο γιά τόν οὐρανό. Ὅταν ὁ στοργικός πατέρας συγχώρησε καί δέχτηκε τόν ἄσωτο υἱό, ὅταν ὁ πονηρός δοῦλος δέν συγχώρησε τόν σύνδουλό του καί γι᾿ αὐτό τιμωρήθηκε, ὅταν ἐμεῖς δίνουμε ὑπόσχεση, ὅτι θά συγχωρήσουμε ὅσους μᾶς ἔφταιξαν, λέμε στόν Θεό, ἄφες ἡμῖν τά ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν, εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά συγχωροῦμε καί νά δίνουμε εὔκολα τά χέρια.

Σήμερα τό ἀπόγευμα θά τελέσουμε τόν Ἑσπερινό τῆς συγχωρήσεως. Πρέπει νά εἴμαστε ὅλοι παρόντες. Νά δώσουμε συγχώρηση καί νά λάβουμε συγχώρηση. Μέ αὐτό τό ὅπλο νά ἀγωνισθοῦμε, νά ἀναλάβουμε τόν καλό τῆς νηστείας ἀγώνα καί νά μᾶς ἀξιώσει ὁ Θεός νά φτάσουμε αἰσίως νικηταί στό τέρμα καί νά προσκυνήσουμε τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν.-

Κυριακή της Τυροφάγου π. Alexander Schmemann

Φτάσαμε πιὰ στὶς τελευταῖες μέρες πρὶν ἀπὸ τὴ Μεγάλη Σαρακοστή. Ἤδη κατὰ τὴν ἑβδομάδα τῆς Ἀπόκρεω ποὺ εἶναι πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή της Συγγνώμης, δύο μέρες - ἡ Τετάρτη καὶ ἡ Παρασκευὴ - ξεχωρίστηκαν νὰ ἀνήκουν στὴ Σαρακοστή. Θεία Λειτουργία δὲν τελέστηκε καὶ ἡ ὅλη τυπικὴ διάταξη στὶς ἀκολουθίες ἔχει πάρει τὰ λειτουργικὰ χαρακτηριστικά τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Στὸν Ἑσπερινό τῆς Τετάρτης χαιρετίζουμε τὴ Μεγάλη Σαρακοστὴ μὲ τοῦτο τὸν ὡραιότατο ὕμνο:

Ἀνέτειλε τὸ ἔαρ τῆς νηστείας, καὶ τὸ ἄνθος τῆς μετανοίας ἁγνίσωμεν οὖν ἑαυτοὺς ἀδελφοί, ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, τῷ φωτοδότῃ ψάλλοντας, εἴπωμεν δόξα σοι, μόνε φιλάνθρωπε.

Κατόπιν, τὸ Σάββατο τῆς Τυροφάγου ἡ Ἐκκλησία μας «ποιεῖ μνείαν πάντων τῶν ἐν ἀσκήσει λαμψάντων ἁγίων ἀνδρῶν τε καὶ γυναικῶν». Οἱ ἅγιοι εἶναι τὰ πρότυπα ποὺ θ’ ἀκολουθήσουμε, οἱ ὁδηγοὶ στὴ δύσκολη τέχνη τῆς νηστείας καὶ τῆς μετάνοιας

Στὸν ἀγώνα ποὺ πρόκειται ν’ ἀρχίσουμε δὲν εἴμαστε μόνοι:
Δεῦτε ἅπαντες πιστοί, τὰς τῶν ὁσίων Πατέρων, χορείας ὑμνήσωμεν. Ἀντώνιον τὸν κορυφαῖον, τὸν φαεινὸν Εὐθύμιον, καὶ ἕκαστον καὶ πάντας ὁμοῦ καὶ τούτων ὥσπερ Παράδεισον ἄλλον τρυφῆς. τὰς πολιτείας νοητῶς διεξερχόμενοι, τερπνῶς ἀνακράξωμεν...

Ἔχουμε βοηθοὺς καὶ παραδείγματα:

Τῶν Μοναστῶν τὰ πλήθη, τοὺς καθηγητὰς νῦν τιμῶμεν. Πατέρες, ὅσιοι: δι’ ὑμῶν γὰρ τὴν τρίβον, τὴν ὄντως εὐΘεῖαν πορεύεσθαι ἔγνωμεν μακάριοι ἐστε τῷ Χριστῷ δουλεύσαντες...

Τελικὰ ἔρχεται ἡ τελευταία μέρα, ποὺ συνήθως, τὴν ὀνομάζουμε Κυριακή τῆς συγγνώμης, ἀλλὰ ἔχει καὶ ἕνα ἄλλο λειτουργικὸ ὄνομα ποὺ θὰ πρέπει νὰ θυμόμαστε: «τῆς ἀπὸ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐξορίας τοῦ Πρωτόπλαστου Ἀδάμ». Τὸ ὄνομα αὐτὸ συνοψίζει οὐσιαστικὰ τὴν πλήρη προπαρασκευὴ γιὰ τὴ Μεγάλη Σαρακοστή. Ξέρουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε γιὰ νὰ ζεῖ στὸν Παράδεισο, γιὰ τὴ γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Ἡ ἁμαρτία του ὅμως τὸν ἀπομάκρυνε ἀπὸ τὴν εὐλογημένη ζωὴ καὶ ἔτσι ἡ ὕπαρξή του στὴ γῆ εἶναι μιὰ ἐξορία. Ὁ Χριστός, ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου, ἀνοίγει τὴν πόρτα τοῦ Παραδείσου στὸν καθένα ποὺ Τὸν ἀκολουθεῖ, καὶ ἡ Ἐκκλησία μὲ τὸ νὰ μᾶς ἀποκαλύπτει τὴν ὀμορφιὰ τῆς Βασιλείας, κάνει τὴ ζωὴ μας μιὰ προσκυνηματικὴ πορεία πρὸς τὴν οὐράνια πατρικὴ γῆ.

Ἔτσι, ἀρχίζοντας τὴ Μεγάλη Σαρακοστὴ εἴμαστε σὰν τὸν Ἀδάμ:
Ἐξεβλήθη Ἀδὰμ τοῦ Παραδείσου, διὰ τῆς βρώσεως διὸ καὶ καθεζόμενος ἀπέναντι τούτου, ὠδύρετο ὀλολλύζων, ἐλεεινῇ τῇ φωνῇ καὶ ἔλεγεν οἴμοι, τί πέπονθα ὁ τάλας ἐγώ! Μίαν ἐντολὴν παρέβην τὴν τοῦ Δεσπότου, καὶ τῶν ἀγαθῶν παντοίων ἐστέρημαι. Παράδεισε ἁγιώτατε, ὁ δι’ ἐμὲ πεφυτευμένος, καὶ διὰ τὴν Εὔαν κεκλεισμένος, ἱκέτευε τῷ σὲ ποιήσαντι, κἀμὲ πλάσαντι, ὅπως τῶν σῶν ἀνθέων πλησθήσωμαι. Διὸ καὶ πρὸς αὐτὸν ὁ Σωτήρ τὸ ἐμὸν πλάσμα οὐ θέλω ἀπολέσθαι, ἀλλὰ βούλομαι τοῦτο σώζεσθαι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν ὅτι τὸν ἐρχόμενον πρὸς με, οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω.

Ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ εἶναι ἡ ἀπελευθέρωσή μας ἀπὸ τὴ σκλαβιὰ τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοῦ «κόσμου τούτου». Καὶ τὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς (Ματθ. 6, 14-21) θέτει τοὺς ὅρους γιὰ μία τέτοια ἀπελευθέρωση. 

Πρῶτος ὅρος εἶναι ἡ νηστεία - ἡ ἄρνηση δηλαδὴ νὰ δεχτοῦμε τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἀνάγκες τῆς «πεπτωκυίας» φύσης μας σὰν ὁμαλές, ἡ προσπάθεια νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὴ δικτατορία τῆς σάρκας καὶ τῆς ὕλης πάνω στὸ πνεῦμα. Γιὰ νὰ εἶναι ἀποτελεσματικὴ ἡ νηστεία μας δὲν πρέπει νὰ εἶναι ὑποκριτική, δηλαδὴ «πρὸς τὸ θεαθῆναι». Νὰ μὴ φαινόμαστε «τοῖς ἀνθρώποις νηστεύοντες», ἀλλὰ «τῷ Πατρὶ ἡμῶν τῷ ἐν τῷ κρύπτῳ». 

Δεύτερος ὅρος εἶναι ἡ συγγνώμη. «Ἐὰν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ Πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος», (Ματθ. 6,14). Ὁ θρίαμβος τῆς ἁμαρτίας, τὸ κύριο σημάδι τοῦ ρόλου της πάνω στὸν κόσμο, εἶναι ἡ διαίρεση, ἡ ἀντίθεση, ὁ χωρισμός, τὸ μίσος. Ἔτσι τὸ πρῶτο σπάσιμο σ’ αὐτὸ τὸ φρούριο τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἡ συγχωρητικότητα: «ἡ ἐπιστροφὴ στὴν ἑνότητα, στὴν σύμπνοια, στὴν ἀγάπη». Τὸ νὰ συγχωρήσω κάποιον σημαίνει νὰ βάζω ἀνάμεσα σὲ μένα καὶ στὸν «ἐχθρό» μου τὴν ἀκτινοβόλα συγχώρεση τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ. Τὸ νὰ συγχωρήσω εἶναι νὰ ἀγνοήσω τὰ ἀπελπιστικὸ ἀδιέξοδο στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις καὶ νὰ τὰ ἀναφέρω στὸ Χριστό. Συγχώρεση πραγματικὰ εἶναι ἕνα πέρασμα τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέσα στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ «πεπτωκότα» κόσμο.

Οὐσιαστικὰ ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ ἀρχίζει μὲ τὸν Ἑσπερινὸ αὐτῆς τῆς Κυριακῆς. Αὐτὴ ἡ μοναδικὴ σὲ βάθος καὶ ὡραιότητα ἀκολουθία ἔχει δυστυχῶς ἐκλείψει ἀπὸ ἀρκετὲς ἐκκλησίες. Ὅμως παρ’ ὅλα αὐτὰ τίποτε, ἄλλο δὲν ἀποκαλύπτει καλύτερα τὸ χαρακτηριστικὸ τόνο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ πουθενὰ ἀλλοῦ δὲ διακηρύσσεται τόσο καλὰ ἡ ἔντονη πρόσκληση στὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀκολουθία ἀρχίζει μὲ τὸν κατανυκτικὸ ἑσπερινὸ ὅπου ὁ ἱερέας εἶναι ντυμένος μὲ λαμπερὰ ἄμφια. Τὰ κατανυκτικὰ στιχηρὰ ποὺ λέγονται ὕστερα ἀπὸ τὸν ψαλμὸ «Κύριε ἐκέκραξα πρὸς Σέ...» ἀναγγέλλουν τὸν ἐρχομὸ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς καί, πέρα ἀπ' αὐτή, τὸν ἐρχομὸ τοῦ Πάσχα!

Τὸν τῆς Νηστείας καιρόν, φαιδρῶς ἀπαρξώμεθα, πρὸς ἀγῶνας πνευματικοὺς ἑαυτοὺς ὑποβάλλοντες, ἁγνίσωμεν τὴν ψυχήν, τὴν σάρκαν καθάρωμεν νηστεύσωμεν ὥσπερ ἐν τοῖς βρώμασιν ἐκ παντὸς πάθους, τὰς ἀρετὰς τρυφῶντες τοῦ Πνεύματος, ἐν αἶς διατελοῦντες ποθῶ, ἀξιωθείημεν πάντες, κατιδεῖν τὸ πάνσεπτον πάθος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ ἅγιον Πάσχα, πνευματικῶς ἐναγαλλιωμένοι.

Κατόπιν γίνεται ἡ εἴσοδος τοῦ Εὐαγγελίου μὲ τὸν ἑσπερινὸ ὕμνο: «φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης...». Ὁ ἱερέας τώρα προχωρεῖ πρὸς τὴν Ὡραία Πύλη γιὰ ν’ ἀναφωνήσει τὸ ἑσπερινὸ Προκείμενο ποὺ πάντοτε ἀναγγέλλει τὸ τέλος τῆς μιᾶς καὶ τὴν ἀρχὴ τῆς ἄλλης μέρας. Τὸ Μέγα προκείμενο αὐτῆς τῆς ἡμέρας ἀναγγέλλει τὴν ἀρχὴ τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς.

Μὴ ἀποστρέψης τὸ πρόσωπό σου ἀπὸ τοῦ παιδός σου, ὅτι θλίβομαι· ταχὺ ἐπάκουσόν μου· πρόσχες τῇ ψυχῇ μου, καὶ λύτρωσαι αὐτήν.

Ἀκοῦστε τὴ θαυμάσια μελωδία τοῦ στίχου τούτου, αὐτὴ τὴν κραυγὴ ποὺ ξαφνικὰ γεμίζει τὴν ἐκκλησία «... ὅτι θλίβομαι!» - καὶ θὰ καταλάβετε τὸ σημεῖο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ξεκινάει ἡ Μεγάλη Σαρακοστή: τὸ μυστηριῶδες μίγμα τῆς ἐλπίδας μὲ τὴν ἀπογοήτευση, τοῦ φωτὸς μὲ τὸ σκοτάδι. Ἡ ὅλη προετοιμασία ἔφτασε πιὰ στὸ τέλος. Στέκομαι μπροστὰ στὸ Θεό, μπροστὰ στὴ δόξα καὶ στὴν Ὀμορφιὰ τῆς Βασιλείας Του. Συνειδητοποιῶ ὅτι ἀνήκω σ’ αὐτή, ὅτι δὲν ἔχω ἄλλη κατοικία, οὔτε ἄλλη χαρά, οὔτε ἄλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ἀκόμα ὅτι εἶμαι ἐξόριστος ἀπὸ αὐτὴ μέσα στὸ σκοτάδι καὶ στὴ λύπη τῆς ἁμαρτίας γι’ αὐτὸ «θλίβομαι»! Τελικὰ παραδέχομαι ὅτι μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ μὲ βοηθήσει σ’ αὐτὴ τὴ θλίψη, ὅτι μόνον σ’ Αὐτὸν μπορῶ νὰ πῶ «πρόσχες τῇ ψυχῇ μου». Μετάνοια πάνω ἀπ' ὅλα, εἶναι τὸ ἀπελπισμένο κάλεσμα γιὰ τὴ Θεία βοήθεια.

Πέντε φορὲς ἐπαναλαμβάνουμε αὐτὸ τὸ Προκείμενο. Καὶ τότε νά! ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ ἀρχίζει. Τὰ φωτεινὰ χρωματιστὰ ἄμφια καὶ καλύμματα τοῦ ναοῦ ἀλλάζουν τὰ φῶτα σβήνουν. Ὁ ἱερέας ἐκφωνεῖ τὶς αἰτήσεις, ὁ χορὸς ἀπαντάει μὲ τὰ «Κύριε ἐλέησον» τὴν κατ’ ἐξοχὴν σαρακοστιανὴ ἀπάντηση. Γιὰ πρώτη φορὰ διαβάζεται ἡ προσευχὴ τοῦ Ἁγίου Ἐφραὶμ ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ μετάνοιες. Στὸ τέλος τῆς ἀκολουθίας ὅλοι οἱ πιστοὶ πλησιάζουν τὸν ἱερέα καὶ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, ζητώντας τὴν ἀμοιβαία συγχώρεση. Ἀλλὰ καθὼς γίνεται αὐτὴ ἡ ἱεροτελεστία τῆς συμφιλίωσης, καθὼς ἡ Μεγάλη Σαρακοστὴ ἐγκαινιάζεται μ’ αὐτὴ τὴν κίνηση τῆς ἀγάπης, τῆς ἑνότητας καὶ τῆς ἀδελφοσύνης, ὁ χορὸς ψάλλει πασχαλινοὺς ὕμνους. Πρόκειται τώρα πιὰ νὰ περιπλανηθοῦμε σαράντα ὁλόκληρες μέρες στὴν ἔρημο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς. Ὅμως ἀπὸ τώρα βλέπουμε νὰ λάμπει στὸ τέλος τὸ φῶς τῆς Ἀνάστασης, τὸ φῶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Κυριακὴ τῆς Συγγνώμης Anthony Bloom

Μετὰ ἀπὸ τὶς ἑβδομάδες τῆς προετοιμασίας ποὺ προηγήθηκαν, κατὰ τὶς ὁποῖες ἐξετάσαμε τὴν ψυχή μας, τὴ ζωή μας, ὅλες τὶς σχέσεις μας ἐνώπιον τοῦ βλέμματος καὶ τῆς κρίσεως τοῦ Θεοῦ, μπαίνουμε σήμερα στὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ - στὴ χαρὰ τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ συμπίπτει μὲ τὴν ἄνοιξη - εἶναι μία ἀρχὴ ζωῆς, μία ἀρχὴ καινότητας, μία νέα ἐποχή. Εἶναι μία περίοδος κατὰ τὴν ὁποία δὲν θέλουμε πιὰ νὰ θυμόμαστε τὶς ἁμαρτίες μας, δὲν θέλουμε πιὰ νὰ φέρνουμε στὸ νοῦ μας εἰκόνες ἀπὸ παραβολὲς γιὰ τὴν πίστη καὶ τὴ μετάνοια, ἀλλὰ νὰ ἀτενίζουμε τοὺς Ἁγίους ποὺ ἄρχισαν τὴ ζωὴ τους ὅπως κι ἐμεῖς: εὔθραυστοι, ἀδύναμοι, ἀμφιταλαντευόμενοι, ἀλλὰ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δύναμή Του ἔγιναν αὐτὸ ποὺ ἔγιναν: ἄνδρες, γυναῖκες, παιδιὰ ποὺ ἐμεῖς τώρα μποροῦμε νὰ τιμοῦμε, μὲ τοὺς ὁποίους μποροῦμε νὰ εὐφραινόμαστε, νὰ τοὺς ἔχουμε ὡς παράδειγμα καὶ νὰ ἀπευθυνόμαστε σὲ αὐτοὺς ζητώντας τους νὰ προσεύχονται γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἀπόψε, ἀρχίζουμε ἕνα ταξίδι· ἕνα ταξίδι ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτωλή μας κατάσταση -τὴν ἀναγνωρίσαμε, μετανοοῦμε γι' αὐτὴν-σὲ μία νέα ἐποχή, στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ γιὰ μᾶς σηματοδοτεῖ τὴν ἔναρξη τῆς αἰώνιας ζωῆς μας. Ξεκινᾶμε τὸ ταξίδι μας ἀπόψε ὅπως ὁ λαὸς τοῦ Ἰσραὴλ ξεκίνησε ἀπὸ τὴ γῆ τῆς Αἰγύπτου πρὸς τὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας: εἴμαστε ἀκόμη εὐάλωτοι, βαρυφορτωμένοι, ὄχι ἀπόλυτα ἐλεύθεροι. Τὸ θάρρος ὅμως καὶ τὴν ἔμπνευση γιὰ νὰ φτάσουμε στὴν τελικὴ νίκη, στὴν καινότητα τῆς ζωῆς ποὺ εἶναι ἡ κλήση μας καὶ ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ, δὲν θὰ τὸ βροῦμε κοιτάζοντας πίσω τὸν ἑαυτό μας, ἀλλὰ ἀτενίζοντας τὸν Ζῶντα Θεό, ποὺ εἶναι ἡ Ζωὴ καὶ ἡ σωτηρία, καὶ τοὺς Ἁγίους ποὺ νίκησαν μὲ τὴ δική Του δύναμη. Θὰ πρέπει νὰ ταξιδέψουμε μαζὶ καὶ ἂς μὴν ἔχουμε ψευδαισθήσεις: θὰ εἴμαστε δύσκολοι συνοδοιπόροι ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλο, ἀλλὰ θὰ στηριζόμαστε ὁ ἕνας στὸν ἄλλον ἂν θέλουμε νὰ φθάσουμε τελικὰ στὸ σκοπό μας - κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ oι Ἰσραηλίτες διάβηκαν τὴν ἔρημο: δὲν ἦταν πάντα ὑπάκουοι στὸ Θεό, οὔτε πάντα "ἐντάξει" μεταξύ τους, ὡστόσο, χρειάζονταν τὸν κάθε ἄλλον γιὰ νὰ φθάσουν στὸ ὑπεσχημένο τέλος.

Ἂς ξεκινήσουμε λοιπὸν τώρα· ἂς σκεφθοῦμε τί γιορτάζουμε τὴν ἑπόμενη Κυριακή: τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὄχι τὸν θρίαμβο τῶν Ὀρθοδόξων ἐπὶ ἄλλων ἀνθρώπων, ἀλλὰ τὸν θρίαμβο τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῶν ἀνθρώπων. Τὸν θρίαμβο τῆς Ἀλήθειάς Του, τὸν θρίαμβό Του στὴ ζωή μας.

Καὶ στὴ συνέχεια, ἂς δοῦμε τὸν ἕναν ἅγιο μετὰ τὸν ἄλλον, κι ἂς ἀκούσουμε τί ἔχουν νὰ μᾶς ποῦν: Γρηγόριος Παλαμᾶς, Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, Μαρία ἡ Αἰγυπτία καὶ ὅλοι ὅσοι ἀκολούθησαν τὰ ἴχνη τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τέλος θὰ φθάσουμε στὸ σημεῖο ποὺ θὰ πρέπει νὰ ξεχάσουμε ὅλους καὶ ὅλα, δὲν θὰ θυμόμαστε τίποτε, κανέναν, παρὰ μόνον τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό: Ποιὸς εἶναι, τί ἔχει κάνει γιά μᾶς, τί κάνει γιά μᾶς; Ἂς μάθουμε ὅλες αὐτὲς τὶς ἑβδομάδες νὰ ξεχνᾶμε τὸν ἑαυτό μας, χαρούμενοι καὶ εὐγνώμονες ποὺ μποροῦμε τώρα νὰ τὸ κάνουμε, καὶ νὰ κοιτάζουμε μόνο πρὸς τὸ Θεό. Καὶ ὅταν γιὰ ἄλλη μία φορά, ἔρθει ἡ ἑβδομάδα τοῦ Πάθους, μ' ἕνα καινούριο τρόπο, μὲ καινούρια ἀπόφαση, μὲ καινούρια παραίτηση ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας θὰ στραφοῦμε καὶ θὰ κοιτάζουμε τὸ Θεὸ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος γιὰ νὰ σωθοῦμε· μὲ εὐγνωμοσύνη ἂς θυμόμαστε μόνον Αὐτὸν καὶ Ἐκεῖνος θὰ μᾶς θυμηθεῖ γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἡ ἐπιστροφὴ στὸν Παράδεισο ( τῆς Τυρινῆς) Anthony Bloom

Τό ἀνθρώπινο γένος στό πρόσωπο τοῦ παλιοῦ Ἀδάμ ἔπεσε, ὅταν ἁμάρτησε ἀπέναντι στήν ἀγάπη· κι ἡ φοβερή κρίση τοῦ Θεοῦ θά εἶναι μιά κρίση γιά τήν ἀνθρώπινη ἀγάπη.

Ὁ ἄνθρωπος εἶχε προσκληθεῖ στήν πλήρη ἀντίληψη, σέ μιά ἑνότητα ὁλόκληρης τῆς ζωῆς του μέ τό Θεό μέσω τῆς ἀγάπης ἀλλά ἔπεσε ἐπειδή θέλησε νά μάθει τό μυστήριο τοῦ εἶναι μέ τήν κρύα λογική του καί τήν τυφλωτική ἀντίληψη τῆς σάρκας. Καί ἔγινε σάρκα, τό πνεῦμα σβήστηκε ἐνῶ ὁ φυσικός ἄνθρωπος θριάμβευσε μέσα του, κι ἔγινε αὐτό ποὺ γνωρίζουμε τούς ἑαυτούς μας νά εἶναι: κάτοχος ἑνός ἀβέβαιου, ψεύτικου εἴδους κατανόησης τοῦ μυαλοῦ κι ἑνός μεθυστικοῦ εἴδους ἀντίληψης τοῦ σώματος. 

Τή γνώση ὅμως ἐκείνη ποὺ ὁ ἄνθρωπος εἶχε κληθεῖ νά ἀποκτήσει μέσα στήν ἑνότητά του μέ τό Θεό, μέ τήν ἐνατένιση τῶν μυστηρίων τῆς ζωῆς καί τῆς ὕπαρξης στό βάθος τοῦ Θεοῦ τήν ἔχασε - ὅπως τή χάνει καί τώρα - ὅταν ἁμάρτησε ἀπέναντι στήν ἀγάπη.

Τό Εὐαγγέλιο τῆς περασμένης Κυριακῆς ἦταν γιά τή Μέλλουσα Κρίση. Ἡ κρίση αὐτή βασιζόταν ἀποκλειστικά στήν ἐρώτηση ἄν ἤμασταν ἱκανοί ν' ἀγαπᾶμε ὅταν ζούσαμε στή γῆ: «Ἔθρεψες τούς πεινασμένους, συμπόνεσες ὅσους κρύωναν, ἕντυσες τούς γυμνούς, εἶχες τό θάρρος νά ἐπισκεφτεῖς τούς φυλακισμένους, εἶχες δείξει ἔλεος καί ἀγάπη;» Αὐτή εἶναι ἡ μόνη κρίση γιά τήν ὁποία μιλάει ὁ Κύριος. Ρωτάει μόνο τί εἴδους καρδιά εἴχαμε, ἄν πάνω στή γῆ ἤμασταν ἱκανοί ν' ἀγαπήσουμε μέ ὅλο τό πλάτος τῆς γήινης ἀγάπης καί μέ μιά ζωντανή, ἀνθρώπινη καρδιά γεμάτη συμπάθεια, στοργή καί συμπόνια. Ἡ φοβερή κρίση εἶναι τρομακτική διότι δέ θά ἀπαιτήσει τίποτα ἀπό μᾶς. Θά σταθοῦμε ἁπλῶς μπροστά στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καί τότε ἐμπρός στό πρόσωπο τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, σ' ἕνα πεδίο ὅπου δέν ὑπάρχει τίποτα ἄλλο ἐκτὸς ἀπό τήν ἀγάπη, ὅπου ἡ ἀγάπη ἐκφράζει ὅλο τό νόημα τοῦ εἶναι, αὐτό ποὺ εἶναι καλό μέσα μας θά θρηνήσει διότι ποτέ δέν τό ἀφήσαμε ἐλεύθερο, ποτέ δέν τό ἀφήσαμε νά ἐκφραστεῖ στήν πληρότητά του, διότι σκοτώσαμε τήν ἀγάπη γιά χάρη τῆς κρύας λογικῆς μας καί τῶν πειρασμῶν τῆς σάρκας.

Σήμερα λοιπόν, θυμούμενοι τήν πτώση τοῦ Ἀδάμ μποροῦμε πολύ εὔκολα νά φανταστοῦμε τό πῶς ἔχυσε πικρά δάκρυα ἐμπρός ἀπό τίς πύλες τοῦ παραδείσου. Οἱ πύλες αὐτές τοῦ παραδείσου εἶναι οἱ πύλες οἱ ὁποῖες εἶναι κλεισμένες σέ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος ἔχει ἀποτύχει στήν ἀγάπη. Πόσο συχνά δέ νιώθουμε κι ἐμεῖς κάτι παρόμοιο: ἡ οἰκογένεια διαλύεται καί κάποιος θρηνεῖ μπροστά στίς κλειστές πύλες τοῦ παραδείσου ἐπειδή ἡ ἀγάπη δέν μπόρεσε νά σταθεῖ καί νά θριαμβεύσει, ἐπειδή τίποτα δέν ἔχει μείνει ἐκτὸς ἀπό ψυχρότητα καί ἀπομάκρυνση· πεθαίνει ἴσως μιά φιλία κι ἕνας ἄνθρωπος στέκεται στόν παγωμένο κόσμο μιᾶς σβησμένης ἀγάπης καί μιᾶς κλειστῆς καρδιᾶς. 

Δέ γνωρίζουμε κι ἐμεῖς τόν πόθο ἐκεῖνο τοῦ Ἀδάμ γιά τόν ὁποῖο ἡ ἐκκλησία ψάλλει μέ τόσο μεγάλο πόνο; Δέν ἕλκεται ἡ ψυχή μας πρός τό Θεό, πρός τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα, καί δέ μᾶς κλείνεται ἡ πόρτα κατάφατσα ἐπειδή ἡ ἀγάπη μας δέν εἶναι ἀρκετή, ἐπειδή ἡ ψύχρα καί ἡ ἀπολίθωση τῶν καρδιῶν καί τοῦ μυαλοῦ μας εἶναι τόσο δυνατές;

Τί πρέπει νά κάνουμε ὅμως; Πῶς νά ξεφύγουμε ἀπό τή φρίκη αὐτή; Τήν ἀπάντηση μᾶς τή δίνει τό σημερινό Εὐαγγέλιο. Τό νά μάθουμε ν' ἀγαπᾶμε ἔξαφνα, ἀνεπιφύλακτα, τό ν' ἀνοίξουμε τίς καρδιές μας, ν' ἀνοίξουμε τίς ζωές καί τίς ψυχές μας στό Θεό καί τούς ἀνθρώπους εἶναι πέρα ἀπό τίς δυνάμεις μας, μποροῦμε ὅμως τουλάχιστο ν' ἀρχίσουμε ἀπό τά μικρά- μποροῦμε, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. 14.1) νά ἀρχίσουμε νά δεχόμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλο σάν «ἀσθενοῦντας», ὅπως ἀκριβῶς ἀσθενεῖς εἴμαστε καί ἐμεῖς. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς συγχώρησης. 

Εἴμαστε ἀνίκανοι νά συγχωροῦμε ὥστε νά μήν παραμένει πόνος καί φρίκη, μποροῦμε ὅμως ν' ἀρχίσουμε νά συγχωροῦμε, μποροῦμε νά ποῦμε: «Σέ δέχομαι ὅπως εἶσαι· παρ’ ὅλη σου τήν ψυχρότητα καί τήν πικροχολία, τήν κακοτροπία καί τήν ἀσχήμια δέ θά σέ ἀποστραφῶ· εἶσαι ὁ ἀδελφός μου, ἡ ἀδελφή μου, ἡ μητέρα μου, ὁ πατέρας, ὁ φίλος μου. Θά ἀνεχτῶ τήν ψυχρότητά σου, θά ἀνεχτῶ τά πάντα, θά τά ὑποφέρω. Πρός τό παρόν αὐτό εἶναι ὅλο ποὺ μπορῶ νά κάνω- δέν εἶμαι ἱκανός νά σέ ἀγαπήσω, μπορῶ ὅμως νά σέ ἀποδεχτῶ. Μπορῶ νά σέ δεχτῶ ὅπως καί ὁ Χριστός δέχτηκε τό σταυρό, τόν ἄσπλαχνο, βασανιστικό σταυρό, καί νά σέ μεταφέρω μέ μαρτύριο καί θλίψη στούς ὤμους μου».

Δέν εἶναι βέβαια ὅλους ποὺ πρέπει νά ὑπομείνουμε μέ τόσο πόνο καί λύπη. Πολλούς μποροῦμε νά μεταφέρουμε μέ χαρά· κι ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅλους ὅσους μεταφέρουν ἐμᾶς μέ στοργή, μέ συμπόνια, μέ ἀγάπη.

Ἄν δέν μποροῦμε νά συγχωρέσουμε τέλεια ἄς λυπηθοῦμε τουλάχιστο τόν ἄλλο ποὺ εἶναι ἁμαρτωλός ὅπως ἀκριβῶς καί ἐμεῖς, ποὺ εἶναι ἐξ ἴσου μ' ἐμᾶς ἀσθενικός καί ἀνίσχυρος, τό ἴδιο ἀνίκανος ν' ἀγαπήσει, τό ἴδιο ἀνίκανος νά συγχωρέσει, νά ζήσει. Ἄς δεχτοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλο μέ τήν ἀγάπη τοῦ σταυροῦ, καί ἄς μποῦμε στή Μεγάλη Τεσσαρακοστή χαιρόμενοι ποὺ μᾶς δόθηκε νά προχωρήσουμε μαζί πρός τή σωτηρία, πρός τήν ἡμέρα ποὺ μέ τή χάρη καί τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, τή στοργή καί τήν ἀγάπη καί τήν παρηγοριά τοῦ Θεοῦ θά μπορέσουμε κι ἐμεῖς νά γίνουμε καλά καί νά γνωρίσουμε τήν πλήρη συγχώρηση, τήν τέλεια ἀγάπη καί μέσα ἀπό τίς στενές πύλες θά ἔχουμε φτάσει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Σημ. Τήν Κυριακή αὐτή μνημονεύουμε τήν Ἐξορία τοῦ Ἀδάμ ἀπό τόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς.

Κυριακή τῆς Συγγνώμης Anthony Metropolitan of Sourozh

19 Φεβρουαρίου, 1996

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Σήμερα δύο θέματα κυριαρχοῦν στὰ Ἱερά ἀναγνώσματα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μιλάει γιὰ τὴν νηστεία καὶ ὁ Κύριος γιὰ τὴν συγχώρεση· καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιμένει στὸ γεγονὸς ὅτι ἡ νηστεία δὲν συνίσταται ἁπλὰ στὸ νὰ στερεῖ κάποιος τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὸ ἕνα ἤ τὸ ἄλλο φαγητό, οὔτε ἄν τηρεῖται αὐστηρά, μὲ ὑπακοή, μὲ λατρεία· ἄν μᾶς δίνει ἀφορμή νὰ ὑπερηφανευόμαστε, νὰ εἴμαστε ἱκανοποιημένοι καὶ ἀσφαλεῖς, ἐπειδὴ σκοπὸς τῆς νηστείας δὲν εἶναι νὰ στερήσει τὸ σῶμα μας ἀπὸ ἕνα εἶδος φαγητοῦ περισσότερο ἀπὸ ἔνα ἄλλο, ἀλλὰ σκοπὸς τῆς νηστείας εἶναι νὰ ἐπιτύχουμε τὴν κυριαρχία στὸ σῶμα μας καὶ νὰ τὸ κάνουμε τέλειο ὄργανο τοῦ πνεύματος. Τὸν περισσότερο καιρό, εἴμαστε ὑπηρέτες τοῦ σώματος, γοητευόμαστε ἀπὸ ὅλες τὶς αἰσθήσεις μας ἀπὸ τὴν μία ἤ τὴν ἄλλη ἀπόλαυση, ἀλλὰ ἀπὸ μιὰν ἀπόλαυση ποὺ πηγαίνει πολὺ πέρα ἀπὸ τὴν ἁγνότητα ποὺ προσδοκᾶ ἀπὸ ἐμᾶς ὁ Θεός.

Κι ἔτσι ἡ περίοδος τῆς νηστείας μᾶς προσφέρει τὸν χρόνο ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι θὰ βασανίσουμε τὸ σῶμα μας, ὅτι θὰ περιορίσουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ ὑλικὰ πράγματα, ἀλλὰ τὸν χρόνο ποὺ θὰ γίνουμε ξανὰ κύριοι τοῦ σώματος μας, κάνοντάς το ἕνα τέλειο ὄργανο. Μοῦ ἔρχεται στὸ νοῦ ὁ τρόπος ποὺ κουρδίζουμε ἕνα μουσικὸ ὄργανο· αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ σημασία τῆς νηστείας, νὰ κατακτήσουμε τὴ δύναμη ὄχι μόνο νὰ προστάζουμε τὸ σῶμα μας, ἀλλὰ ἐπίσης νὰ τοῦ δώσουμε τὴ δυνατότητα ν’ ἀνταποκριθεῖ σὲ ὅλες τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ πνεύματος.

Ἄς εἰσέλθουμε λοιπὸν στὴν περίοδο τῆς νηστείας ἔχοντας αὐτὸ κατὰ νοῦ, ὄχι μετρώντας τὴ νηστεία μὲ τὸ τὶ καὶ τὸ πόσο τρῶμε, ἀλλὰ μὲ μέτρο τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ἔχει στὴ ζωή μας, κατὰ πόσο ἡ νηστεία μᾶς ἐλευθερώνει, ἤ κατὰ πόσο γινόμαστε ὑπηρέτες της.

Ἄν νηστεύουμε ἄς μὴν εἴμαστε ὑπερήφανοι γι’ αὐτό, ἐπειδή μᾶς ἀποδεικνύει ἁπλὰ ὅτι ἴσως περισσότερο σὲ σχέση μὲ ἕνα ἄλλο πρόσωπο χρειαζόμαστε περισσότερα πράγματα γιὰ νὰ κατακτήσουμε κάτι στὴν φύση μας. Καὶ ἐάν γύρω μας οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δὲν νηστεύουν ἄς μὴν τοὺς κατακρίνουμε, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς ἔχει δεχθεῖ ἐκείνους ὅσο καὶ τοὺς ἄλλους, ἐπειδὴ κοιτάζει τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Κι ἔπειτα ὑπάρχει τὸ ζήτημα τῆς συγχώρεσης γιὰ τὸ ὁποῖο θὰ πῶ σύντομα κάτι. Σκεφτόμαστε πάντα ὅτι ἡ συγχώρεση εἶναι ὁ τρόπος ποὺ θὰ μποροῦμε νὰ ποῦμε σ’ ἕνα πρόσωπο ποὺ μᾶς ἔχει προσβάλλει, ποὺ μᾶς ἔχει πληγώσει, ποὺ μᾶς ἔχει ταπεινώσει, ὅτι τὸ παρελθὸν εἶναι παρελθὸν καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ κρατᾶμε πιὰ κακία ἀπέναντι του. Ἀλλὰ ἡ βαθύτερη σημασία τῆς συγχώρεσης εἶναι ἄν μποροῦμε νὰ ποῦμε σ’ ἕνα πρόσωπο: ἄς μὴν μετατρέψουμε τὸ παρελθὸν σ’ ἕνα καταστροφικὸ παρόν, ἄφησέ με νὰ σ’ ἐμπιστευτῶ, νὰ κάνω κάτι ποὺ νὰ δείχνει τὴν πίστη μου σὲ σένα, ἐὰν σὲ συγχωρήσω, σημαίνει γιὰ μένα ὅτι στὰ δικά μου μάτια δὲν εἶσαι χαμένος, ὅτι στὰ δικά μου μάτια ὑπάρχει σὲ σένα ἕνα μέλλον ὀμορφιᾶς καὶ ἀλήθειας.

Ἀλλὰ αὐτὸ ἀφορᾶ ἐπίσης καὶ ἐμᾶς. Διεστραμμένα, σκεφτόμαστε πολὺ συχνὰ νὰ συγχωρήσουμε τοὺς ἄλλους, ἀλλὰ δὲν σκεφτόμαστε ἀρκετὰ τὴν ἀνάγκη ποὺ ἔχουμε, ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς προσωπικά, νὰ μᾶς συγχωροῦν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι. Ἀπομένουν λίγες ὧρες πρὶν τὴν Λειτουργία καὶ τὴν ἀκολουθία τῆς Συγγνώμης ἀπόψε, ἄς προβληματιστοῦμε καὶ ἄς προσπαθήσουμε νὰ θυμηθοῦμε, ὄχι τὶς προσβολὲς ποὺ ἔχουμε ὑποφέρει, ἀλλὰ τὸν πόνο ποὺ ἔχουμε προκαλέσει. Καὶ ἄν μὲ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο ἔχουμε πληγώσει κάποιον γιὰ μικρὰ ἤ πιὸ σπουδαῖα πράγματα, ἄς βιαστοῦμε πρὶν νὰ εἰσέλθουμε στὴν περίοδο τῆς Σαρακοστῆς αὔριο τὸ πρωί, ἄς βιαστοῦμε νὰ ζητήσουμε συγχώρεση, ν’ ἀκούσουμε κάποιον νὰ μᾶς λέει: πέρα ἀπ’ ὅ,τι ἔχει συμβεῖ πιστεύω σὲ σένα, σ’ ἐμπιστεύομαι, ἐλπίζω σὲ σένα καὶ θὰ περιμένω τὰ πάντα ἀπὸ ἐσένα. Καὶ τότε μποροῦμε μαζὶ νὰ διανύσουμε τὴν Σαρακοστή, βοηθώντας ὁ ἕνας τὸν ἄλλο νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ καλούμαστε νὰ εἴμαστε – νὰ γίνουμε μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ, ἀκολουθώντας Τον βῆμα – βῆμα πρὸς τὸν Γολγοθᾶ, καὶ πέρα ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ πρὸς τὴν Ἀνάσταση. Ἀμήν.

Κατήχησις εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Τυροφάγου Ἅγιος Θεοδώρος ὁ Στουδίτης

Κατήχησις τοῦ ὁσίου καὶ θεοφόρου πατρὸς ἡμῶν Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου εἰς τὴν Κυριακὴν τῆς Τυροφάγου

Περὶ νηστείας, καὶ ὅτι ἡ ἀληθὴς νηστεία τοῦ ἀληθινοῦ ὑποτακτικοῦ ἐστὶ τὸ κόψαι τὸ ἴδιον θέλημα.



Εὐλόγησον πάτερ.

Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὁ ἀγαθὸς Θεὸς ἡμῶν, ὁ χαρίζων τὴν ζωὴν ἡμῶν, καὶ ἄγων ἡμᾶς ἀπὸ χρόνον εἰς χρόνους διὰ φιλανθρωπίαν αὐτοῦ ἤγαγεν ἤδη ἡμᾶς καὶ ἐν χρόνῳ τούτῳ τῶν ἁγίων νηστειῶν, ἐν ᾧ ἕκαστος τῶν ἀγωνιστῶν ἀγωνίζεται καὶ κοπιάζει ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς αὐτοῦ, καθὰ προαιρεῖται καὶ δύναται καὶ ὁ σπουδάζων εἰς τὴν ἐγκράτειαν νηστεύει διπλᾶς καὶ τριπλᾶς ἡμέρας, ὁ δὲ εἰς τὴν ἀγρυπνίαν σπουδάζων ἀγρυπνεῖ, ἀναγινώσκει, προσεύχεται τόσας καὶ τόσας ὥρας· ἄλλος πάλιν εἰς τὰς γονυκλισίας ποιεῖ τόσας καὶ τόσας μετανοίας ἕως ἐδάφους ἢ καὶ ἄχρι τοῦ ὑποποδίου κατὰ τὴν ἑαυτοῦ δύναμιν καὶ ἄλλος ἐπὶ ἄλλῳ τινι τῶν κατορθωμάτων ἀγωνίζεται, καὶ εἰ ἐβούλετό τις ἰδεῖν πολλὴν σπουδὴν καὶ προθυμίαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ὁ μοναχὸς ὁ ὑπὸ τὴν ὑποταγὴν ὢν καὶ ἔχει διακόνημα καὶ ὑπάρχει ἀληθινὸς ὑπήκοος, οὐκ ἔχει τὸν ἀγῶνα ἐν τινι καιρῷ μόνον, ἀλλ᾿ ἐν πάσῃ τῇ ζωῇ αὐτοῦ ἀδιακόπως ἀγωνίζεται· ἀλλὰ τὶς ἐστὶν ὁ ἀγὼν τοῦ ὑπηκόου ὑποτακτικοῦ; καὶ ποῖον ἐστὶ τὸ μέγα κατόρθωμα αὐτοῦ καὶ ὁ στέφανος ὁ λαμπρός; τὸ μὴ θαρρεῖν τῷ ἰδίῳ λογισμῷ, μηδὲ ποιεῖν αὐτογνωμόνως τὸ ἑαυτοῦ θέλημα, ἀλλ᾿ ὅ,τι ποεῖ, ποιεῖ τοῦτο διὰ ἐρωτήσεως τοῦ ἡγουμένου ἢ καὶ τοῦ αὐτοῦ γέροντος ἢ τοῦ οἰκονόμου, ὅπερ ἐστὶ μᾶλλον βελτιώτερον πάντων τῶν καλῶν ἀγωνισμάτων καὶ ὡς ἐν συντόμῳ εἰπεῖν, μαρτυρίου στέφανον κέκτηται ἡ ὑποταγὴ μετὰ τῆς ἀδιακρίτου ὑπακοῆς· ἤτοι τὸ κόπτειν τὸ ἴδιον θέλημα καὶ ποιεῖν τοῦ προεστῶτος αὐτοῦ, ὅπερ ὡς μαρτύριον λογίζεται ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅτι ἐκχέει τὸ αἷμα αὐτοῦ διὰ τὸ Χριστόν· ὅμως γνῶμεν καλῶς ἀδελφοὶ ὅτι ἐν ταύταις ταῖς ἁγίαις ἡμέραις γενήσεται ἐναλλαγὴ τῶν φαγητῶν, αὔξησις τῶν γονυκλισιῶν καὶ μετανοιῶν καὶ τῆς ἀκολουθίας καὶ ψαλμῳδίας κατὰ τὴν παραδοθεῖσαν ἡμῖν παλαιὰν παράδοσιν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν· διὰ τοῦτο καὶ ἡμεῖς δεξώμεθα προθύμως καὶ περιχαρῶς τὸ δῶρον τῶν νηστειῶν· μὴ σκυθρωπάσωμεν διὰ τὴν κακοπάθειαν καὶ τὸν μαρασμὸν τοῦ σώματος, ἀλλ᾿ ὦμεν χαίροντες διὰ τὴν ὑγείαν καὶ σωτηρίαν τῆς ψυχῆς ἡμῶν. 

Διέλθωμεν οὖν τὰς ἁγίας ταύτας ἡμέρας μετὰ ἱλαρότητος προσώπου καὶ καρδίας, ἄκακοι, ἀκατάκριτοι, ἀόργητοι, ἀπόνηροι, ἄφθονοι, μᾶλλον εἰρηνικοί, ἠγαπημένοι πρὸς ἀλλήλους, πρᾷοι, εὐυπήκοοι, πλήρεις ἐλεημοσύνης καὶ καρπῶν ἀγαθῶν, ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἡσυχίας, ἡσυχάζειν· χρείας καλούσης τοῦ λόγου, ἀποκρίνεσθε μετὰ ταπεινώσεως καὶ εὐλαβείας, φεύγοντες τὴν πολυφαγίαν, πολυλογίαν καὶ τὸν θόρυβον καὶ τὴν ταραχὴν τῶν πολλῶν, ὅπως ποιῶμεν τὰς ὑπηρεσίας ἡμῶν ἀθορύβως καὶ ἀταράχως μᾶλλον δὲ εἰρηνικῶς καὶ ἡσύχως ὡς διάκονοι Χριστοῦ· διότι ὁ θόρυβος καὶ ἡ ταραχὴ προξενεῖ μεγίστην ψυχικὴν βλάβην ἐν τῷ Κοινοβίῳ καὶ τῇ συνοδίᾳ τῶν ἀδελφῶν· πρὸς ἐπιτούτοις πᾶσι χρὴ ἔχειν προσοχήν, καὶ σκοπιάν, μὴ ἀνοίγειν θύραν τοῖς κακοῖς λογισμοῖς εἰσερχομένοις μολύνειν τὴν ψυχὴν ἡμῶν, μηδὲ διδόναι τόπον τῷ διαβόλῳ, καθάπερ διδάσκει ἡμᾶς καὶ ἡ θεία Γραφὴ λέγουσα «ἐὰν ἀναβῇ πνεῦμα τοῦ ἐξουσιάζοντος ἐπὶ σὲ τόπον σου μὴ δός»· διότι ὁ ἐχθρὸς ἡμῶν διάβολος ἐξουσίαν οὐκ ἔχει δυναστεῦσαι ἡμᾶς, ἀλλὰ μόνον ὑποβάλλει κακοὺς λογισμούς, ὠς ὁ ἁλιεὺς τὸ δόλωμα· καὶ ὅταν ἡμεῖς στέργομεν δεχόμενοι αὐτούς, τότε κυριεύει ἡμῶν· ὅταν ἡμεῖς οὐ δεχόμεθα ἀλλὰ πόρρω ἀποβάλλομεν αὐτοὺς διὰ τῆς εὐχῆς καὶ τῆς ἐπικλήσεως τοῦ ἐνδόξου ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε ὁ ἐχθρὸς φεύγει ἀφ᾿ ἡμῶν κατῃσχυμένος· καταβάλλωμεν οὖν κόπον καὶ σπουδὴν ἵνα φυλάξωμεν τὴν ψυχὴν ἡμῶν καθαρὰν καὶ ἀμόλυντον ἀπὸ παντὸς ῥυπαροῦ λογισμοῦ καὶ ἄτρωτον ἐκ τῶν βελῶν τοῦ πονηροῦ ὡς νύμφην Χριστοῦ, καὶ οὕτως ἀξιωθείημεν γενέσθαι οἰκητήριον τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀκοῦσαι· «Μακάριοι οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται»· καὶ ὡς φησιν ὁ Ἀπόστολος, ὅσα ἐστὶν ἀληθινά, ὅσα σεμνά, ὅσα τίμια, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνὰ καὶ καθαρά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα ποιεῖτε, ταῦτα συνδιαλέγεσθε πρὸς ἀλλήλους, καὶ ὁ Θεὸς ἔσται μεθ᾿ ἡμῶν· διὰ τοῦτο φύγωμεν ἀδελφοὶ τὴν γαστριμαργίαν καὶ τὴν μέθην, ἅτινα γεννῶσι πᾶν εἶδος ἁμαρτίας φάγωμεν καὶ πίωμεν μετ᾿ εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ, δοξάζοντες τὸν Θεόν, ὅστις ἐλυτρώσατο ἡμᾶς τῆς πλάνης καὶ τῆς ταραχῆς τοῦ κόσμου· 

Ἐὰν οὕτω ποιῶμεν ἤδη μέν ἀξιωθησόμεθα φθάσαι καὶ τῆν Κυρίαν ἡμέραν τῆς Χριστοῦ ἀναστάσεως, ἐν δὲ τῷ μέλλοντι αἰῶνι ἐν τῇ ἐξαναστάσει τῶν νεκρῶν ἐπιτευξόμεθα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ ἁγίῳ Πνεύματι νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

Κυριακή τῆς Τυρινῆς «Μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί».π. Γεώργιος Ρ. Ζουμῆς

«Μή γίνεσθε ὥσπερ οἱ ὑποκριταί».

Ἀπό τήν ἀρχή τοῦ Τριωδίου, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μπήκαμε σέ μία περίοδο τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους διαφορετική ἀπό τίς ἄλλες, πιό  κατανυκτική, μέ περισσότερη προσοχή καί προσευχή, μέ μεγαλύτερη ἄσκηση καί ἀγώνα πνευματικό. Αὐτές ὅμως τίς ἡμέρες ὁ πολύς κόσμος, προκλητικά παραβαίνει ὅσα ἡ Ἐκκλησία διδάσκει καί κάνει ἀκριβῶς τό ἀντίθετο ἀπό τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ κόσμος εἶναι γεμᾶτος μάσκες, φοροῦν  οἱ ἄνθρωποι προσωπεῖο. Τελικά αὐτές τίς ἡμέρες δείχνουμε τόν πραγματικό μας ἑαυτό, τί εἲμαστε ὅλο τόν χρόνο, ὅτι δηλαδή εἲμαστε ὑποκριταί καί μασκαράδες, ὅτι δέν διαφέρουμε ἀπό τούς φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ. Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: Εἶναι φανερό, ὅτι οἱ περισσότεροι δέν εἶναι αὐτό πού φαίνονται, ἀλλά φοροῦν προσωπεῖο.

Ἡ ὑποκρισία εἶναι ἕνα κίβδηλο νόμισμα, πού δέν ἔχει καμμία ἀξία. Μπορεῖ γιά ἕνα χρονικό διάστημα νά κυκλοφορήσει, μά σύντομα θά σταματήσει ἡ κυκλοφορία του. Δηλαδή ὁ ὑποκριτής σύντομα θά ἀποκαλυφθεῖ καί θά περιφρονηθεῖ ἀπό τόν κόσμο, ἀπό τήν κοινή γνώμη. Σύντομα θά παραμερισθεῖ, θά φύγει τό καμουφλάρισμα τῆς ὑποκρισίας καί θά φανεῖ ἡ ἠθική γύμνια καί ἡ πνευματική φτώχεια τοῦ ἀνθρώπου. Θά μᾶς πεῖ πάλι ὁ ἱερός Χρυσόστομος: Μερικοί πού παριστάνουν τόν ἐνάρετο, εἶναι ἀθλιότεροι καί πονηρότεροι ἀπό ὅλους.  Δέν σέ ἀνέχεται ἡ κοινωνία, ὅταν σέ βλέπει νά παριστάνεις τόν φρουρό τῆς ἠθικῆς, ἐνῷ ξέρει ὅτι εἶσαι ἠθικό ναυάγιο. Δέν σέ ἀνέχεται νά μιλᾶς γιά ἀγάπη, ὅταν ἐσύ, σάν βδέλλα, ἔχεις ρουφήξει τό αἷμα τῶν συνανθρώπων σου. Γι᾿ αὐτό στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα μᾶς εἶπε ὁ Κύριος νά μή γίνουμε σάν τούς ὑποκριτάς.

Ἄς ἀναφέρουμε κάποια παραδείγματα μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο, ἀλλά καί ἀπό τήν καθημερινή ζωή, γιά νά καταλάβουμε καλύτερα ποιός εἶναι ὁ ὑποκριτής καί πόσο ἀποκρουστικός καί ἀηδιαστικός γίνεται.

_ Πολλοί, ὅταν νήστευαν, ἔπαιρναν ὕφος περίλυπο, σκυθρωπό, μιά ἐπίπλαστη ὠχρότητα, ὅπως αὐτοί πού ὑποφέρουν ἀπό πείνα καί ἔχουν κίτρινο χρῶμα. Αὐτό τό ἔκαμναν, ὂχι γιατί ἀγαποῦσαν τήν νηστεία, ἀλλά γιατί ἐπεδίωκαν τήν ματαιοδοξία, τόν ἔπαινο καί τήν δόξα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Γιά νά τούς περνοῦν γιά εὐσεβεῖς καί θεοφοβούμενους ἀνθρώπους. Αὐτούς ὅμως, πού ὑποτίθεται ὅτι τούς τιμᾶ καί τούς θαυμάζει ὁ κόσμος, τούς ἀποστρέφεται καί τούς σιχαίνεται ὁ Θεός.

_ Ἄλλοι εἶναι κλέφτες καί ἀπατεῶνες. Πῶς εἶπε ὁ Κύριος; Κατατρώγουν τά σπίτια τῶν χηρῶν καί τῶν ὀρφανῶν, εἶναι ἃρπαγες. Ὅμως ἐπιδεικτικά κάνουν ἐλεημοσύνη καί τήν διαλαλοῦν στά πέρατα τοῦ κόσμου. Δίνουν ἐλεημοσύνη γιά νά δοξασθοῦν ἀπό τούς ἀνθρώπους, γιά νά ἀποσπάσουν τόν δημόσιο ἔπαινο. Δέν τό κάνουν ἀπό εἰλικρινή καί ἄδολη ἀγάπη πρός τόν πάσχοντα ἄνθρωπο, οὒτε ἀπό ἁγνή διάθεση νά ἐφαρμώσουν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ.

_ Ἄλλοι πάλι προσποιοῦνται ὅτι προσεύχονται. Ἔχουν ἕνα ὕφος πού σέ ἐντυπωσιάζει. Θά λέγαμε σήμερα κάνουν πολλούς σταυρούς καί μεγάλες μετάνοιες, μέ ἀσυνήθιστη εὐλάβεια. Τούς βλέπεις καί θαυμάζεις, ἀπορεῖς. Τί καλοί, πόσο πιστοί ἄνθρωποι εἶναι! Ἄν ὅμως τούς πλησιάσεις καί τούς γνωρίσεις ἀπό κοντά, χάνεις πᾶσα ἰδέα, πέφτεις ἀπό τά σύννεφα. Εἶναι γεμάτοι πάσης κακίας καί ἀκαθαρσίας. Στό σπίτι τους μέσα κέρβεροι, στήν ἐργασία τους ἄδικοι καί ἄγριοι.

_ Κάποιοι σέ βλέπουν καί κάνουν πώς χαίρονται. Ἐκδηλώνουν τήν χαρά τους. Σοῦ λένε λόγια κολακευτικά, ὅτι σέ ἐκτιμοῦν καί σέ ὑπεραγαποῦν. Μόλις δέ τούς γυρίσεις τήν πλάτη, δέν προλαβαίνεις νά ἀπομακρυνθεῖς καί ρίχνουν ἄφθονο φαρμάκι καί δηλητήριο ἐναντίον σου. Ἄν μποροῦσαν νά σέ δαγκώσουν, νά σέ καταβροχθίσουν ὁλόκληρο, θά τό ἔκαμναν μέ μεγάλη εὐχαρίστηση. Δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ ὅσα λένε καί ἐξωτερικά παρουσιάζουν.

_ Ἔχεις χαρά, κάποια ἐπιτυχία. Πολλοί σέ συγχαίρουν γιά τήν πρόοδο τοῦ παιδιοῦ σου, μέ τό στόμα ὅμως. Ἡ καρδιά τους εἶναι σφιγμένη,  δέν λένε ἀλήθεια, δέν εἶναι εἰλικρινεῖς. Στήν πραγματικότητα σκάνουν ἀπό τό κακό τους.

_ Κλασικό καί φοβερό παράδειγμα ὑποκρισίας ἡ στάση τοῦ Ἰούδα. Μία γυμαίκα πλένει τά πόδια τοῦ Χριστοῦ μέ μύρο καί ὁ Ἰούδας λυπᾶται γιά τήν σπατάλη. Τί κρῖμα!  Γιατί νά ξοδευτοῦν ἄδικα καί ἄσκοπα τόσα χρήματα; Δέν ἦταν καλύτερα νά μᾶς δώσουν τά χρήματα, γιά νά τά μοιράσουμε στούς φτωχούς; Αὐτό ὅμως γιατί τό εἶπε; Γιατί πραγματικά νοιαζόταν τούς φτωχούς; Ὄχι. Ἦταν κλέφτης, ἤθελε νά πάρει αὐτός τά χρήματα. Μέ τό προσωπεῖο τῆς φιλοπτωχείας, ἔκρυβε τό πάθος τῆς κλοπῆς καί τῆς ἀπληστείας.

_ Τέλος ἕνα ἀκόμη παράδειγμα ὑποκρισίας εἶναι ἐκεῖνο τοῦ ἀρχισυναγώγου, ὅταν ὁ Χριστός ἐθεράπευσε τήν συγκύπτουσα. Ὁ ἀρχισυνάγωγος πνίγεται ἀπό τόν φθόνο. Τί νά πεῖ ὅμως; Νά τά βάλει μέ τόν Χριστό κατ᾿ εὐθεῖαν; δέν μπορεῖ, δέν τό τολμάει. Στρέφεται στόν κόσμο: Σᾶς φτάνουν ἕξι μέρες νά δουλεύετε καί νά κάνετε ὅλες σας τίς δουλειές. Τότε νά ἔρχεσθε γιά νά θεραπεύεσθε καί ὄχι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου. Θέλει νά δείξει ὅτι σέβεται τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, τήν ἐντολή τῆς ἀργίας, ἐνῷ στήν πραγματικότητα θέλει νά θίξει τόν Χριστό. Δέν ἔχει μέσα του ἀγάπη καί σπλάχνα οἰκτιρμῶν, οὔτε στόν Χριστό, οὒτε στόν πάσχοντα συνάνθρωπό του.

Ἀγαπητοί μου,

Κεραυνοί βγῆκαν ἀπό τό στόμα τοῦ Χριστοῦ ἐναντίον τῆς ὑποκρισίας τῶν φαρισαίων. Ἔδειξε ἀγάπη καί κατανόηση σέ ὅλους τούς ἁμαρτωλούς, ἀκόμη καί στούς τελῶνες καί στίς πόρνες. Τήν ὑποκρισία δέν τήν ἀνέχθηκε. Εἶναι φοβερή ἡ δυσωδία τῆς ὑποκρισίας. Φωνάζει ὁ ἅγιος Ἰἀκωβος ὁ Ἀδελφόθεος: Προσέξτε, νά μή πέσετε στό φοβερό πάθος τῆς ὑποκρισίας.

Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ὁ Ἁρμόδιος καί ὁ Ἀριστογείτων πῆγαν σέ κάποια γιορτή μέ μία ἀνθοδέσμη, ὅπως ἐσυνήθιζαν οἱ Ἀθηναῖοι. Μέσα στό λουλούδια ὅμως εἶχαν κρυμμένο ἕνα μαχαίρι καί μέ αὐτό δολοφόνησαν τόν Ἵππαρχο. Δέν πῆγαν νά γιορτάσουν, ἀλλά νά σκοτώσουν. Προσοχή λοιπόν στίς ἀνθοδέσμες τῆς ὑποκρισίας. Δολοφονοῦν καί τήν φυχή καί τήν ὑπόληψη. Σκορποῦν θάνατο

Τώρα, πού μπαίνουμε στήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή, νά ριχτοῦμε στόν ἀγώνα τόν πνευματικό. Νά νηστέψουμε ἀπό  μάσκες καί  προσωπεῖα. Νά πάψουμε νά εἴμαστε διπρόσωποι καί μασκαράδες. Νά μή ἀλλάξουμε μόνο τό περιεχόμενο τῆς κατσαρόλας. Κυρίως καί πρό πάντων νά ἀλλάξουμε τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς μας. Νά ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς καί νοοτροπίας. Νά ἀλλάξουμε τήν πνευματική μας τροφοδοσία. Ἡ πνευματική νηστεία εἶναι δεῖγμα μετανοίας, πού φέρνει τήν συγχώρηση, τόν ἁγιασμό, τήν εὐλογία, τήν σωτηρία. Ἀμήν.

ΦΑΚΕΛΟΣ «ΣΙΝΟΥΚ»!!!Ο Β. ΠΟΥΤΙΝ ΘΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕ ΜΕ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ!!!!ΕΤΟΙΜΑΖΑΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ;;;ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΒΓΗΚΑΝ ΣΤΟ ΦΩΣ!!!!

* Τι Παρασκήνιο παίχτηκε...
* Άγιο Όρος και Μεγάλες Δυνάμεις!
* Η Αρχή του Τέλους για τη Μεταπολίτευση;

Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης

Το 2004 υπήρξε για την Ελλάδα, κι ας μην έγινε εντελώς αντιληπτό τότε, μία χρονιά-κλειδί: η χρονιά, θα λέγαμε, που έκρινε τις εξελίξεις στη χώρα μας και γενικότερα στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης για τις επόμενες δεκαετίες! Κι αυτό, διότι τα όλα όσα συνέβησαν στη διάρκεια του 2004 (ενός δραματικού κατά τη γνώμη μας έτους!) απελευθέρωσαν καλά κρυμμένες έως τότε δυνάμεις ισχυρής δόνησης, που ταρακούνησαν ολόκληρο το ελληνικό σύστημα – κράτος, πολιτική, οικονομία, κοινωνία, θρησκεία – και αποτέλεσαν την εκκίνηση βαθύτατων και ραγδαίων αλλαγών, που απολήγουν στα εξίσου δραματικά συμβάντα που, πιστεύουμε, θα λάβουν χώρα εντός του έτους που διανύουμε: του 2014...

Βέβαια, οι τρομακτικής υφής και δυναμικής αλλαγές που συνέβησαν το 2004 έχουν τις απαρχές τους πιο πριν. Ειδικά δε μετά το συνέδριο της «Νέας Εποχής» του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2001, όταν και έγιναν στο «Κίνημα» και την κυβέρνηση μεταλλάξεις σε πολλά επίπεδα και έτσι άρχισε το ελληνικό πολιτικό σύστημα να περνάει πλέον σε μια άλλη φάση εξέλιξής του. 

Η ήττα του ΠΑΣΟΚ στις τοπικές εκλογές του 2002 (την περίοδο μάλιστα που συλλαμβανόταν η ελλαδική τρομοκρατία της 17 Νοέμβρη και του ΕΛΑ) προηγήθηκε της κρίσιμης ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε. το πρώτο εξάμηνο του 2003 και... αμέσως μετά τα πράγματα άρχισαν να τρέχουν με ανεξέλεγκτη πλέον ταχύτητα. 

Ανασχηματισμός της κυβέρνησης, νέες δραματικού χαρακτήρα αλλαγές στο ΠΑΣΟΚ («θυσία της Ιφιγένειας» του Λαλιώτη από τη θέση του γ.γ. του κόμματος), το «κοινωνικό πακέτο» του Σημίτη του φθινοπώρου του 2003, όταν και... γέλασε και το «παρδαλό κατσίκι» μαζί του (!), όλα αυτά δεν μπόρεσαν να οδηγήσουν σε ανάκαμψη των πεσμένων ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, που οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια σε εκλογική συντριβή...

Και τότε μπήκε το 2004. Και άλλαξαν τα πάντα! Στις αρχές κιόλας της χρονιάς ο έως τότε υπουργός εξωτερικών, Γιώργος Παπανδρέου, αντικατέστησε ξαφνικά τον Σημίτη στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ και ανακοίνωσε ότι θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία στις εκλογές που ορίστηκαν για τις 7 Μαρτίου!... 

Η διαφορά υπέρ της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, τεράστια μέχρι τότε, εκμηδενίστηκε και ο Γ.Α.Π. άρχισε τις απίστευτες κινήσεις του, όπως π.χ. με την εκλογή του από τον λαό στις 8 Φεβρουαρίου 2004 ή με το ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ που «κούφανε» τον κόσμο του «Κινήματος» κτλ. Τελικά η ΝΔ κέρδισε στις εκλογές της 7ης Μαρτίου 2004 και έγινε μια μεγάλη αλλαγή στη διακυβέρνηση του τόπου.

Αλλά τα γεγονότα συνέχισαν να τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα! Αμέσως μετά την κοινή γνώμη απασχόλησε το περίφημο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, το οποίο τελικά απέρριψαν οι Ελληνοκύπριοι. Τότε το ΠΑΣΟΚ και πάλι διχάστηκε, λόγω της επιμονής του Γ.Α.Π. υπέρ του σχεδίου, την ώρα που ο νέος πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έλεγε ένα πολύ χαλαρό «ναι». Και όλα αυτά τα ακολούθησε το «καλοκαίρι της μαγείας» του 2004, τόσο με την κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου από την εθνική Ελλάδας όσο και με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα. Το καλοκαίρι όμως του 2004, όταν και η εθνική υπερηφάνεια και η αισιοδοξία των Ελλήνων έφτασε στα ύψη, αποτέλεσε ουσιαστικά το «κύκνειο άσμα» μιας Ελλάδας που έφευγε...

Στην πραγματικότητα όλα τα παραπάνω, ο υπέρμετρος δηλ. ενθουσιασμός του ελληνικού έθνους του καλοκαιριού του 2004, δεν αποτελούσαν παρά μια εικονική πραγματικότητα. Κι αυτό διότι την ώρα ακριβώς που ο ελληνικός λαός ήταν βυθισμένος μες στην καταναλωτική του ευημερία και ποθούσε ακόμα πιο «λαμπρές» ανάλογες στιγμές, στο πλανητικό παρασκήνιο κύκλοι που βρίσκονται πίσω απ’ τις μεγάλες δυνάμεις απεργάζονταν το «ξήλωμα» της Ελλάδας που ξέραμε! Και τη δημιουργία μιας Ελλάδας τελείως διαφορετικής από την προηγούμενη...

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 2004 ξεκίνησε η αρχή της πτώσης της σύγχρονης – μεταπολιτευτικής – Ελλάδας. Μιας περιόδου, την οποία πολύ σύντομα τα ίδια τα επίσημα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια της πατρίδας μας θα καταγράφουν ως την πλέον σάπια και διεφθαρμένη περίοδο της ελληνικής ιστορίας!... Κι ετούτο, διότι στη διάρκεια αυτών των ετών καταπλακώθηκε στην Ελλάδα κάθε έννοια αξιοκρατίας και δικαιοσύνης στο όνομα μιας κατ’ επίφαση μόνο «δημοκρατίας» (αλλά στην ουσία ολιγαρχίας...), για να μη μιλήσουμε για ηθική κτλ., αλλά και το ελληνικό έθνος έφτασε πλέον στα πρόθυρα της βιολογικής εξαφάνισης, λόγω της πρωτοφανούς υπογεννητικότητας που μαστίζει πια τον τόπο μας! 

Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε τίποτα εδώ για την πλήρη οικονομική διάλυση που προκάλεσε το άθλιο κομματικό κράτος των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που γέμισε χρέη και δυστυχία τον λαό μας...

Τι λοιπόν έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου του 2004; Μια σημαδιακή όντως μέρα, αφού ήταν η τρίτη επέτειος από τα τρομοκρατικά χτυπήματα στις ΗΠΑ το 2001... Έξω λοιπόν από το Άγιο Όρος, πάνω από τη θαλάσσια περιοχή κοντά στη Σιθωνία (τη μεσαία χερσόνησο της Χαλκιδικής), ελικόπτερο του ελληνικού στρατού τύπου Chinook (στα ελληνικά το προφέρουν, λανθασμένα, ως Σινούκ), το οποίο μετέφερε τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Πέτρο και άλλα 16 πρόσωπα κατέπεσε στα ύδατα! 

Τότε φάνηκε πόσο διαλυμένος ήταν ο ελληνικός κρατικός μηχανισμός, αφού επί σειρά πολλών ωρών στην κυβέρνηση δεν ήξεραν ούτε καν τι είχε συμβεί!... Το ελικόπτερο παρέμενε εξαφανισμένο, χωρίς να το «πιάνει» κανένα ραντάρ, και κανένας δεν μπορούσε να πει τι είχε συμβεί... Τελικά έγινε γνωστό ότι 8 ναυτικά μίλια προτού αυτό προσγειωθεί στον Άθω κατέπεσε στη θάλασσα, στη θαλάσσια περιοχή του Πόρτο Κουφό. Όλοι οι επιβαίνοντες, 17 στον αριθμό (που περιλάμβαναν εκτός του Πατριάρχη και άλλους μητροπολίτες και επισκόπους, αλλά και πολιτικά πρόσωπα), μαζί με το πλήρωμα, σκοτώθηκαν...

Επρόκειτο σαφέστατα για πολύ κακό οιωνό, λίγες μάλιστα μόνο ημέρες μετά τη λήξη της Ολυμπιάδας των Αθηνών. Ένα ατύχημα περίπου ανεξήγητο, εφόσον οι περισσότεροι δεν έχουν πειστεί από τις εξηγήσεις που δόθηκαν επίσημα (για την ενδεχόμενη μηχανική βλάβη του ελικοπτέρου) και, αν ιδωθεί υπό το πρίσμα των όσων ακολούθησαν, αλλά και ειδικών αναφορών από τον βαθύ κόσμο του παρασκηνίου, αποκτά εντελώς άλλες διαστάσεις! Και φανερώνει ότι εκείνη ακριβώς την ημέρα, με την τραγωδία του Πατριάρχη Αλεξανδρείας (ο οποίος ήταν κυπριακής καταγωγής), ξεκίνησε η σύγχρονη ελληνική κακοδαιμονία...

Καταρχάς έγινε ήδη από τότε γνωστό ότι με το συγκεκριμένο ελικόπτερο επρόκειτο να ταξιδέψει στο Άγιο Όρος ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν, προερχόμενος από επίσκεψή του στην Τουρκία. Πολύ μυστηριωδώς όμως αυτός ανέβαλλε την προγραμματισμένη του εκείνη επίσκεψη στο «περιβόλι της Παναγίας» και... παρέτεινε για λίγο την παραμονή του στην Τουρκία! Και έτσι το ελικόπτερο αυτό, το ίδιο ακριβώς, δόθηκε έπειτα στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας με τη γνωστή τραγική κατάληξη... 

Τι συνέβη τότε; Πολλά ειπώθηκαν. Όπως για παράδειγμα ότι ο παλιός μεγαλοπράκτορας της KGB Πούτιν, με άριστη πάντοτε πληροφόρηση, έμαθε την τελευταία στιγμή για... επικείμενη δολοφονία του μέσω «ατυχήματος» με το εν λόγω ελικόπτερο! Ή και ότι... οι ίδιοι οι Ρώσοι οργάνωσαν αυτή τη δολιοφθορά (;) για άδηλους μέχρι στιγμής σκοπούς!... Πολλές φορές βέβαια η αλήθεια χάνεται μέσα στην υπερβολή και το ψέμα...

Κάποιοι βέβαια παρατήρησαν ότι ο Κύπριος Πατριάρχης Πέτρος, που αγωνιζόταν για τα δίκαια του ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, είχε το ίδιο παράξενο τέλος που είχε λίγα χρόνια πριν (και πάλι μήνα Σεπτέμβριο, του 1999) ένας άλλος Κύπριος, ο αναπληρωτής υπουργός εξωτερικών της Ελλάδας και γνωστός ικανός διπλωμάτης, Γιάννος Κρανιδιώτης, με τη «βύθιση» στον αέρα του πρωθυπουργικού αεροπλάνου «Φάλκον» λίγο πριν αυτό φτάσει στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας... Αλλά και έκτοτε ξεκίνησαν μια σειρά δραματικών γεγονότων, με επίκεντρο την ορθοδοξία, και με παγκόσμια και γεωπολιτική σημασία τεράστιας πραγματικά αξίας!

Ακολούθησε, λίγους μόλις μήνες μετά, η πολύκροτη υπόθεση Βαβύλη, που ήταν τόσο πολυπλόκαμη και σύνθετη, ώστε προκάλεσε ισχυρές «σεισμικές δονήσεις» στους χώρους της εκκλησίας και της πολιτικής!... 

Προκάλεσε την καθαίρεση, μετά από φοβερές περιπέτειες, του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίου, την άνοιξη του 2005, αλλά και την παρολίγο πτώση από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών και πάσης Ελλάδος του Χριστόδουλου! Φυσικά εκείνη και μόνο η υπόθεση, η τόσο σκοτεινή και – ακόμα και σήμερα – αδιευκρίνιστη, έδειξε πόσο παρασκηνιακό βάθος υπήρχε από πίσω της, αλλά και τι είδους παιχνίδια ευρύτερης πλανητικής σπουδαιότητας παίζονταν με επίκεντρο την Ελληνορθοδοξία...

Πρώτα λοιπόν ο Πέτρος Αλεξανδρείας... Και ύστερα ο Ειρηναίος Ιεροσολύμων! Με στόχο τον... Χριστόδουλο; Θαρρείς και κάποιο χέρι αόρατο «διέγραφε» μία προς μία τις κεφαλές μιας «ενοχλητικής» σε «κάποιους» (αλλά σε ποιους;...) ορθόδοξης διάστασης του ελληνισμού! Ποιος λοιπόν είχε συμφέρον από μια τέτοια κατάσταση; Ποιοι ωφελήθηκαν; Κάποιοι άραγε που έμειναν «άθικτοι» από τα θανατικά – υπενθυμίζουμε εδώ τον ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗ θάνατο του Χριστόδουλου τον Ιανουάριο του 2008!... – και τις καθαιρέσεις; 

Δηλαδή... Πατριαρχεία πίσω από τα οποία κρύβονται ξεκάθαρες δομές μεγάλων δυνάμεων, όπως αυτό της Μόσχας ή εκείνο της Κωνσταντινούπολης; Άρα... και πάλι αναπόφευκτα ξεπροβάλλει η γιγάντια σύγκρουση που διαδραματίζεται αυτή την ώρα πάνω στον πλανήτη: το Καλό ενάντια στο Κακό! Ή – για τους πιο μυημένους στα μυστικά της γεωπολιτικής – η Φύση ενάντια στην Παρα-Φύση!..
πηγή