Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Παρασκευή, Μαΐου 02, 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ) ῾Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις᾽ (Πρ. ᾽Απ. 6, 3) π. Γεώργιος Δορμπαράκης



῾Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις᾽ (Πρ. ᾽Απ. 6, 3)

α. Μία θεωρούμενη παράδοξη ἀπάντηση, ἰδίως γιά τά σημερινά δεδομένα, εἶναι ἡ ἀπάντηση τῶν ἀποστόλων μπροστά στό κοινωνικό πρόβλημα πού παρουσιάστηκε στήν πρώτη κοινότητα τῶν ῾Ιεροσολύμων: μπροστά στόν γογγυσμό τῶν ἑλληνοφώνων πιστῶν κατά τῶν ἑβραιοφώνων ὅτι παραθεωροῦνταν στήν διανομή τῶν τροφίμων οἱ ἑλληνόφωνες χῆρες, οἱ ἀπόστολοι ἀρνοῦνται νά ἀσχοληθοῦν οἱ ἴδιοι μέ τό πρόβλημα. ῾Οὐκ ἀρεστόν ἐστιν ἡμᾶς καταλείψαντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις᾽ (Δέν εἶναι σωστό ἐμεῖς νά ἀφήσουμε τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί νά ἀσχολούμαστε μέ διανομές τροφίμων). Παραπέμπουν γιά τήν λύση του στόν ἴδιο τόν λαό, λέγοντας νά ἐκλέξει ὁ λαός αὐτός ἄνδρες μέ Πνεῦμα Θεοῦ καί σοφία, ὥστε αὐτοί νά ἀναλάβουν τήν συγκεκριμένη διακονία τῆς διανομῆς. Καί πράγματι, ὁ λαός συμφωνώντας μέ τήν πρόταση ἐκλέγει ἑπτά ἄνδρες, τούς ἑπτά διακόνους τῆς πρώτης ᾽Εκκλησίας μέ πρῶτον τόν ἅγιο Στέφανο, τούς ὁποίους χειροτονοῦν οἱ ἀπόστολοι γιά τόν σκοπό αὐτόν. Τό πρόβλημα ἐπιλύεται καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συνεχίζει νά διαδίδεται, μέ ἀποτέλεσμα τήν διαρκή αὔξηση τῶν πιστῶν τῆς ᾽Εκκλησίας.

β. 1. ῾Η φαινομενική ἄρνηση τῶν ἀποστόλων νά ἀσχοληθοῦν οἱ ἴδιοι μέ τήν προκειμένη ἐνώπιόν τους ἀδικία στήν διανομή τῶν τροφίμων δέν εἶναι στήν οὐσία ἄρνηση. Οἱ ἀπόστολοι μόλις μαθαίνουν γιά τό πρόβλημα πού εἶχε παρουσιαστεῖ, ἀμέσως ἀνταποκρίνονται: κινητοποιοῦνται γιά νά δώσουν λύση. Διότι αὐτοί εἶναι οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας: οἱ ποιμένες πού κατεστάθησαν ἀπό τόν Κύριο γιά νά ὁδηγοῦν τό ποίμνιο ῾εἰς νομάς σωτηρίους᾽, συνεπῶς κάθε τι πού ἀπασχολεῖ τό ποίμνιο ἔχει ἀντίκτυπο σέ ἐκείνους. Καί πῶς εἶναι δυνατόν νά μή θεωροῦν τό πρόβλημα δικό τους, ὅταν οἱ ἴδιοι κατά τήν ἀποκάλυψη τοῦ Κυρίου κήρυσσαν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, κατεξοχήν μάλιστα οἱ πιστοί, εἴμαστε μεταξύ μας ἕνα καί ὁ καθένας ἑπομένως (πρέπει νά) βλέπει τόν ἄλλον ὡς τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό; ῾Ο Κύριος ἤδη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη δέν εἶχε πεῖ ὅτι ὁ ἄνθρωπος παραμένει μέσα στά πλαίσια τῆς δημιουργίας του ὅταν ἔχει ὡς προσανατολισμό τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπο ὡς τόν ἑαυτό του; Τό ῾ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας, ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν᾽ ἦταν ἡ κανονιστική ἀρχή ζωῆς τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου. Συνεπῶς ἦταν αὐτονόητο γι᾽ αὐτούς, θέμα πράγματι ζωῆς καί θανάτου, ἡ ἄμεση ἀνταπόκρισή τους στόν γογγυσμό κάποιων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν.

2. Γι᾽ αὐτό καί ἡ λύση πού προτείνουν ἔχει ἀπολύτως ἐκκλησιαστικά κριτήρια. ῎Ισως ὁρισμένοι σημερινοί χριστιανοί νά σπεύδουν νά τούς κρίνουν ἀρνητικά, ὅτι τάχα δηλαδή δέν ἀσχολήθηκαν οἱ ἴδιοι, ἀλλά ἡ κρίση τους αὐτή ὀφείλεται στά ἐλαττωματικά τους πνευματικά αἰσθητήρια. Θέλουμε νά ποῦμε ὅτι στήν ἐποχή μας, καί μάλιστα σήμερα μέ τήν οἰκονομική κρίση πού ἔχει παρουσιαστεῖ, πολλοί θεωροῦν ὅτι ἡ διακονία τῶν τραπεζῶν, ἡ κοινωνική προσφορά δηλαδή,  εἶναι αὐτή πού ἔχει τήν προτεραιότητα. Προφανῶς κατ᾽ αὐτούς ὁ ἄνθρωπος ἀντιμετωπίζεται κυρίως ὡς ὑλική ὑπόσταση. Καί σ᾽ αὐτήν τήν παγίδα ἔχουν πέσει ἀρκετοί, ἀκόμη καί ἐκκλησιαστικοί παράγοντες. ᾽Αλλά τοῦτο εἶναι λανθασμένο. Οἱ ἀπόστολοι μᾶς καθοδηγοῦν. Κινοῦνται εἴπαμε μέ ἐκκλησιαστικά κριτήρια, κατά τά ὁποῖα ἀφενός ὁ ἄνθρωπος εἶναι ψυχοσωματικό ὄν μέ αἰώνια προοπτική, ῾δι᾽ ὅν Χριστός ἀπέθανε᾽, ἀφετέρου ἡ ᾽Εκκλησία εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὁ καθένας δέ εἶναι ἀλλήλων μέλος. Συνεπῶς ἡ λύση πού δίνουν στό πρόβλημα φανερώνει τήν ἱεράρχηση πού πρέπει νά γίνεται πάντοτε: βεβαίως μᾶς ἐνδιαφέρει ὁ συνάνθρωπος ὡς εἰκόνα Θεοῦ καί κρυμμένη παρουσία Χριστοῦ καί δική μας, ὁ συνάνθρωπος ὅμως αὐτός δέν ἔχει μόνο ὑλικές ἀνάγκες, ἀλλά πρωτίστως πνευματικές. ῾Οὐκ ἐπ᾽ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλά ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ᾽. Καί ὁ καθένας ἀπό τήν ἄλλη πρέπει νά λειτουργεῖ μέ βάση τήν διακονία πού ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τοῦ καθόρισε χάριν αὐτοῦ τοῦ συνανθρώπου.
Οἱ ἀπόστολοι λοιπόν κλήθηκαν ἀπό τόν Κύριο νά εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς ζωῆς καί τῆς ᾽Αναστάσεώς Του, συνεπῶς ἱεραρχώντας τά πράγματα οἱ ἴδιοι δίνονται στό ἔργο αὐτό: ῾ἡμεῖς δέ τῇ προσευχῇ καί τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου προσκαρτερήσομεν᾽,  ἐνῶ ἀναθέτουν σέ ἄλλα μέλη τήν διακονία τῶν τραπεζῶν. Δέν εἶναι ὅλοι γιά ὅλα, ἀλλά ῾ἕκαστος ἐφ᾽ ᾧ ἐτάχθη ἐκεῖ μενέτω᾽. Τυχόν ἐνασχόληση τῶν ἀποστόλων καί μέ τό κήρυγμα καί μέ τήν διακονία τῶν τραπεζῶν θά ἀπεκάλυπτε ἕναν μεγάλο ἐγωϊσμό αὐτῶν καί μία ἀλαζονική στάση τους, ἀφοῦ θά ἔδειχνε ὅτι μόνον αὐτοί εἶναι ἱκανοί γιά ὅλα. ῾Η ταπείνωσή τους λοιπόν εἶναι προφανής: ἐμπιστεύονται σέ ἄλλους τό σπουδαῖο καί ἀναγκαῖο ἔργο τῆς κοινωνικῆς προσφορᾶς, γιά νά μείνουν οἱ ἴδιοι σταθεροί στήν κλήση τους ἀπό τόν Κύριο. ῾Η ἱεράρχηση τῶν πραγμάτων εἴπαμε καί παραπάνω συνιστᾶ αὐτό πού σφραγίζει τό ἔργο τῆς ᾽Εκκλησίας. ῞Ο,τι ὁ Κύριος πρότεινε: ῾ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα (ὅλα τά ἀνθρώπινα δηλαδή) προστεθήσεται ὑμῖν᾽, αὐτό συνεχίζει ἀδιάκοπα νά κάνει καί ἡ ᾽Εκκλησία Του ὡς συνέχεια Αὐτοῦ.

3. ῾Η προτεραιότητα τῶν ἀποστόλων γιά τό κήρυγμα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ πρέπει νά ἐξηγηθεῖ περισσότερο. ῾Ο λόγος τοῦ Θεοῦ εἴτε ὡς προσφορά τῆς Θείας Κοινωνίας (προσευχή) εἴτε ὡς ἐξαγγελία στόν λαό τοῦ Θεοῦ (κήρυγμα) συνιστᾶ προσφορά τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ. ῾Ο Χριστός εἶναι τό ἔλλειμμα στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Αὐτός, ὅπου μαρτυρεῖται καί γίνεται ἀποδεκτός, δίνει τήν ἀληθινή ζωή πού τρέφει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Χωρίς Χριστό ἡ ματαιότητα ἀποτελεῖ τό γνώρισμα τῶν ἀνθρώπων, εἴτε αὐτοί ἀποτελοῦν τούς ῾κερδισμένους᾽ τῆς ζωῆς μέ τήν δόξα τους καί τά χρήματά τους καί τίς ἀπολαύσεις τους, εἴτε τούς ῾χαμένους᾽ μέ τήν καταφρόνια τους, τήν φτώχεια τους, τίς στερήσεις τους. ᾽Αποδοχή λοιπόν τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ σημαίνει ἀποδοχή τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ, ὁ ῾Οποῖος καθοδηγεῖ ἔτσι τά βήματα τῶν ἀνθρώπων μέσα στό μυστικό σῶμα Του, τήν ᾽Εκκλησία, γιά νά ὑπάρξει ἡ πλήρης συσσωμάτωσή τους μέ Αὐτόν καί ἡ δυνατότητα συνεπῶς ὑπέρβασης τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Οἱ ἀπόστολοι λοιπόν διακονοῦσαν αὐτό τό ἔργο τῆς ἑνώσεως μέ τόν Σωτήρα Χριστό καί ἀπό τήν ἄποψη αὐτή ἔκαναν ὅ,τι πιό σημαντικό ὑπῆρχε ἐπί γῆς. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος λίγο ἀργότερα θά φτάσει σέ παρόμοιο προβληματισμό νά πεῖ ὅτι τό νά βαπτίζει τούς ἀνθρώπους, πλήν ἐλαχίστων, δέν εἶναι τό ἔργο γιά τό ὁποῖο κλήθηκε ἀπό τόν Κύριο. Τό κήρυγμα τοῦ ἐσταυρωμένου καί ἀναστημένου Χριστοῦ εἶναι ἡ διακονία του καί αὐτό συνιστᾶ τήν ὀφειλή του στά ἔθνη.
Τό κήρυγμα λοιπόν τῶν ἀποστόλων ὡς μαρτυρία τοῦ Χριστοῦ εἶχε τήν προτεραιότητα γι᾽ αὐτούς ἀκόμη καί ἔναντι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων, γιατί χωρίς νά ὑποβαθμίζονται αὐτά ὀξύτερα ἦταν (καί εἶναι) τά πνευματικά προβλήματα τοῦ ἀνθρώπου – σέ ὅ,τι κυρίως ἀναφέρεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Μέ τόν λόγο αὐτόν τῶν ἀποστόλων ὁ ἄνθρωπος καλεῖτο σέ μετάνοια, συνεπῶς σέ εὕρεση τοῦ Θεοῦ, δι᾽ Αὐτοῦ δέ σέ εὕρεση τοῦ ἴδιου τοῦ ἑαυτοῦ του καί τοῦ γύρω του φυσικοῦ περιβάλλοντος. Κατά συνέπεια φωτιζόταν αὐτός καί ἀπεγκλωβίζετο ἀπό τήν ἀνισορροπία τῆς ζωῆς του, ἀπό ὅ,τι δηλαδή τόν εἶχε ρίξει ὁ πονηρός καί ὁ πεσμένος στήν ἁμαρτία κόσμος μέ τήν γοητεία πού ἀσκεῖ πάντοτε μέσω τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν. Μέ ῾λυμένο᾽ ἔτσι τό βασικό πρόβλημα τοῦ ἀνθρώπου, πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό  του, δέν δημιουργοῦνται συνθῆκες ὑπέρβασης καί τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων του; ῎Ανθρωπος πού τά ἔχει βρεῖ μέ τόν ἑαυτό του, καθώς λέμε, ὅπου καί ὅπως κι ἄν ζεῖ, δέν θά ἐπιβιώσει καί δέν θά ἀντέξει; ῾Η ἐμπειρία αὐτό δέν μᾶς διδάσκει; Διότι βλέπουμε συχνά ἀνθρώπους πού λόγω τῆς πνευματικῆς τους σύγχυσης μπορεῖ νά τά ἔχουν κοσμικά καί ἀνθρωπίνως ὅλα, ζοῦν ὅμως μέσα σέ μία κόλαση. Καί ἀπό τήν ἄλλη ἄνθρωποι πού δέν ἔχουν τίποτε, ἐπειδή ὅμως ἔχουν βρεῖ τόν Θεό καί ἔχουν εἰρηνεύσει μέ τόν ἑαυτό τους, χαίρονται καί εἶναι μακάριοι ἀκόμη καί μέσα στήν ἀπόλυτη ἔνδειά τους.

γ. ῎Αν οἱ ἀπόστολοι ἱεράρχησαν σωστά τά πράγματα καί μᾶς δίδαξαν παρομοίως νά κινούμαστε κι ἐμεῖς, ἦταν γιατί ἦσαν ἑνωμένοι μέ τόν Χριστό. ῾Η διάκριση πού εἶχαν ἦταν καρπός τῆς φωτισμένης ἀπό τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καρδιᾶς τους. Κι ἔτσι γίνονται οἱ καθοδηγητές μας. Σέ κάθε πρόβλημα πού ἀναφύεται στήν ζωή μας δέν πρέπει νά λησμονοῦμε τό πρώτιστο: τήν σχέση μας μέ τόν Χριστό καί τήν προσπάθειά μας νά βρισκόμαστε πάνω στόν λόγο Του. Ἡ προτεραιότητα αὐτή θά βλέπουμε ἄμεσα ὅτι θά μᾶς φωτίζει καί γιά τήν λύση τοῦ ὅποιου προβλήματος. ῎Ισως τελικά νά μήν ὑπάρχουν ἄλλα οὐσιαστικά προβλήματα πέρα ἀπό τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας καί τήν ζωντανή ἤ μή πίστη μας.  

Πέμπτη, Μαΐου 01, 2014

2 Μαΐου: Γιορτάζει η Ματρωνίτσα μου, η αόμματη αγία

Γιορτάζει σήμερα η φιλενάδα μου η Ματρωνίτσα, η αόμματη αγία από την Ρωσία και -κατά τύχη αγαθή- είναι και η γενέθλια μέρα της κόρης μου.
Κερνάω και για τις δύο αγαπημένες.
Η Ματρωνίτσα πάλι εδώ κι ας γιόρταζε και ας είχε επισκέψεις......Ξύπνησα το πρωί, μετά από έναν ταραγμένο ύπνο, μέσα στα νεύρα και γεμάτη ανησυχία, για μια επίσκεψη στο γιατρό.
Ως συνήθως, της λέω "έλα και σύ".
Στα δύσκολα την παίρνω μαζί μου, στα εύκολα την "ρίχνω".
Είπα και της Μάνας νάρθει και των Φίλων μου (ο Άη Νεκταράκης μου, χαμογέλασε και -μάλλον στην κίνηση να σηκωθεί νάρθει- μου φάνηκε πως κινήθηκε το πανωκαλύμαυχό του).


Η κοίμηση της Αγίας

Κουστωδία πήγαμε στο γιατρό και φυσικά, όλα ήταν καλά. Αλίμονο αν δεν ήταν, με τόσα μέσα που έβαλα...
Κέρασμα της Ματρωνίτσας -για την γιορτή της- τα αποτελέσματα, κέρασμα και η βόλτα με την Μερόπη στους ανοιξιάτικους δρόμους, το γέλιο του εγγονού μου του Παντελή-Ραφαήλ που στραφτάλισε στο μεσημέρι, κέρασμα και η ανεξήγητη χαρά μου και η διάθεση-βελούδο που μου ξαστέρωσε τις συννεφιές.
Να έχουμε τις μεσιτείες σου φιλενάδα μου και να μας αξιώνεις να σε φωνάζουμε όσο οι καιροί θα δυσκολεύουν.
Εσύ που έζησες σε μιαν άθεη πατρίδα, ξέρεις απ' αυτά.
Συμπόνεσέ μας και πες του Αφέντη Χριστού, να μας ελεήσει και να μας λευτερώσει.
ΠΗΓΗ

Περί λογισμών

73180
Θα ήθελα να σας μιλήσω για ένα πνευματικό παιδί που έχω. Είναι λαϊκός, αλλά ζει αγιότερη ζωή από πολλούς μοναχούς. Πάντοτε του λέω, «Μην αποδέχεσαι υποβολές. Να λες στον εαυτό σου: “Δεν πρόκειται να το σκεφτώ αυτό!”. Και θα δεις ότι θα αποκτήσεις μεγάλη επιδεξιότητα επ᾿ αυτού». Και το έκανε. Αρνούνταν ό,τι του υπέβαλλαν οι λογισμοί του, δίχως καν να περνάει από μάχη. Διαθέτει ειρήνη. Είναι ένας πολύ δυνατός άντρας εκατό κιλών, αλλά διαθέτει ειρήνη!
Αφού ολοκλήρωσε τη θητεία του στο στρατό, οι γονείς του ήθελαν να παντρευτεί. Αλλά εκείνος μού είπε: «Δεν ξέρω πάτερ. Μου φαίνεται ότι έχω γίνει σαν ευνούχος». Του είπα ότι ασφαλώς δεν είναι υποχρεωμένος, αλλά ταυτόχρονα τον προειδοποίησα να μήν αποδεχτεί τίποτα απ᾿ όσα του υποβάλλουν οι λογισμοί του, διότι τα σαρκικά πάθη δεν υποθάλπονται αν δεν υπάρξει πρώτα το «φιλμάκι» που παίζουν οι λογισμοί μας και που «παρακολουθούμε» εμείς. Το σώμα είναι εν ειρήνη όταν δεν υπάρχουν τέτοιου είδους λογισμοί.
Του είπα, «Πρόσεξε μην αρχίσεις να αποδέχεσαι τις υποβολές των λογισμών σου. Αν το κάνεις, σύντομα θα διαπιστώσεις ότι δεν έχεις γίνει σαν ευνούχος».

«Θέλουν να παντρευτώ, αλλά εγώ όχι», είπε. Ήταν εν ειρήνη και οι κοπέλες δεν τον ενδιέφεραν. Κάποια μέρα, αποφάσισε να επιχειρήσει να αποδεχτεί μια υποβολή των λογισμών του και να «δει» ένα τέτοιο «φιλμάκι». Μου ήρθε κατόπιν και μου έλεγε, Τι κάνω τώρα, πάτερ; Δεν μπορώ να το βγάλω από το μυαλό μου!». Του είπα: «Βλέπεις τώρα πόσο επικίνδυνο είναι; Πρέπει τώρα να ξαγρυπνήσεις στην προσευχή και να βάλεις και λίγο τα γόνατά σου να τριφτούν. Μετά απ᾿ αυτά, όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν». Σύντομα μου ξανάρθε και μου είπε ότι δεν πρόκειται να ξαναπαίξει με τη φωτιά. Βλέπετε, έχει αποκτήσει αυτή την τήρηση των λογισμών και βρίσκεται εν ειρήνη. Τώρα θέλει να παρθενεύουν σαν εκείνον και οι φίλοι του, οι οποιοι εμπλέκονται σε κάθε είδους απρεπή συμπεριφορά. Τους λέει είτε να ζήσουν εν παρθενία είτε να παντρευτούν. Τους μιλάει για την παρθενία και τη χριστιανική ζωή τόσο πολύ, που αναγκάστηκα να του συστήσω να χαμηλώσει κάπως τους τόνους, διότι στόν άνθρωπο εκείνο που επιχειρεί να τραβήξει κάποιον άλλο από τα έργα του κακού, επιτίθενται οι δαίμονες αδυσώπητα. Και πράγματι του επιτέθηκαν. Πάλεψε σε πολλές πνευματικές μάχες και οι δαίμονες του επιτέθηκαν και σωματικά. Ερχόταν σε μένα γεμάτος χτυπήματα και κακώσεις ήταν απίστευτο!

Έτσι πρέπει να ζήσουμε – ελέγχοντας τους λογισμούς μας. Δεν είναι καλό να κλωθογυρίζουμε κάθε λογισμό που μας έρχεται κατά νου, γιατί θα χάσουμε την ειρήνη μας. Αν μάθουμε να αρνούμαστε τέτοιες υποβολές, θα είμαστε εν ειρήνη. Δεν θα φαντασιωνόμαστε ούτε θα πλάθουμε εικόνες στο μυαλό μας.

Γέροντος Θαδδαῖου τῆς Βιτόβνιστα
Ἀπό τό βιβλίο: “Οἱ λογισμοί καθορίζουν τή ζωή μας”


Ἐκδόσεις: Ἐν πλῷ

Πηγή: Ιησούς Χριστός- Υπεραγία Θεοτόκος   
το είδαμε στο  Πενταπόσταγμα

Η συμπεριφορά των κληρικών (ψευδεπισκόπων), καθώς πλησιάζουμε στις ημέρες του Αντιχρίστου.





 Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: ποιος δέχεται τοὺς ψευδο-διδασκάλους αἱρετικούς, δέχεται τὸ διάβολο!

 Κάποιοι ποιμένες μᾶς προειδοποιοῦν ὅτι εὑρισκόμεθα κοντὰ εἰς τὰ ἔσχατα, καὶ μᾶς ἀναφέρουν τὰ σημάδια μὲ τὰ ὁποῖα θὰ καταλάβουμε ὅτι πλησιάζει ὁ πρόδρομος τοῦ ἀντιχρίστου, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀντίχριστος, ὅπως μᾶς τὰ φανέρωσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ ἡ Ἁγία Γραφή. Ἂν αὐτὴ ἡ ἐκτίμησή τους εἶναι σωστή, (προσωπικὰ τὸ δέχομαι), τότε πρέπει νὰ προσέξουν αὐτὰ ποὺ λέγουν ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ ἑρμηνευτὲς τῶν Γραφῶν, γιὰ τὸν ρόλο καὶ τὴν συμπεριφορὰ τῶν ἱερωμένων κατὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ ἀντιχρίστου.


Βεβαίως, αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ προσέξουν καὶ οἱ λαϊκοὶ ἀδελφοί μας, ἀσφαλῶς καὶ οἱ μοναχοί, ἀφοῦ, ὅπως θὰ φανεῖ, στὰ ἔσχατα χρόνια οἱ ἱερωμένοι ὅλων τῶν βαθμῶν θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ προδώσουν τὴν πίστη καὶ θὰ παρασύρουν καὶ πολλοὺς ἀγνοοῦντες καὶ ἀστήριχτους πιστούς. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ἐπίκαιρο ἕνα μικρὸ βιβλίο τοῦ π. Θεόδωρου Ζήση περὶ Ὑπακοῆς. Ἐκεῖ μᾶς παρουσιάζει τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων: ὑπάρχει ἡ καλὴ καὶ ἡ κακὴ ὑπακοή, γράφει. Ὅταν προτρεπόμεθα σὲ ἀνυπακοὴ τῶν Πατέρων ἀπὸ τοὺς σύγχρονους πνευματικούς, πρέπει νὰ μὴ ὑπακούομε. Καὶ βέβαια, ἡ προτροπὴ γιὰ ἀνυπακοὴ, ἀπὸ τοὺς συγχρόνους γέροντες, δὲν θὰ εἶναι ἄμεση, ἀλλὰ ἔμμεση καὶ ἐπενδυμένη μὲ ἁγιογραφικὲς μαρτυρίες περὶ "διακρίσεως? καὶ "ὑπακοῆς"...!

Ἄς δοῦμε, ὅμως, τί εἶπε σχετικά ἕνας καταξιωμένος στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν πνευματικός, ὁ ἀείμνηστος ἱερομόναχος π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος. Ἀναλύων τὸν προφήτη Ἰεζεκιήλ, καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν πληροφορία ποὺ δέχεται ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ σφαγὴ τῶν ἱερέων, ἀναφέρεται καὶ στοὺς συγχρόνους Μασώνους καὶ Οἰκουμενιστὲς ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς! (Ὁμιλία 20 στὸν Ἰεζεκιήλ). Λέγει:

«Ἀντιλαμβάνεσθε, λοιπόν, ὅτι ἐδῶ φτάνουμε νὰ ἔχουμε κληρικοὺς ποὺ νὰ εἶναι μασῶνοι. Αὐτὸς (ὁ κληρικός) οὐσιαστικὰ ἔχει χάσει τὴν πίστη του. Ἔτσι, ὅπως τὸ βλέπουμε τώρα, στὴν ἐποχὴ τοῦ Ἰεζεκιήλ, ποὺ ὁ κλῆρος εἶχε προσχωρήσει στὴν εἰδωλολατρία, καὶ τὸ εἴδαμε αὐτὸ πολύ-πολὺ καθαρά.

Σᾶς αἰτιολόγησα, γιατί ἀρχίζει ἡ σφαγὴ ἀπὸ τοὺς κληρικούς, ποὺ ἔπρεπε νὰ φυλάξουν τὸ λαό καί, ὅμως, αὐτοὶ ὁδηγοῦν τὸ λαὸ μὲ κακό τους παράδειγμα εἰς τὴν εἰδωλολατρία.

Καὶ ἐρχόμεθα νὰ ἐρωτήσουμε: Γιατί τὸ ἱερὸ κείμενο τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του; Λέει ὁ Θεός: «ἀπὸ τοὺς Ἁγίους μου». Αὐτοὺς δηλαδή, ποὺ τώρα εἰδωλολατροῦν, τοὺς ἀποκαλεῖ Ἁγίους Του, τοὺς ἱερεῖς. Σημειώνει ὁ Θεοδώρητος ποὺ ἑρμηνεύει: «οὐκ ἀληθῶς ἁγίους αὐτοὺς ὀνομάζει, ἀλλὰ ἐπειδὴ τοῦτο εἶναι ὑπελαμβάνοντο, ὡς εἰς τὴν τοῦ Θεοῦ θεραπείαν ἀνθρώπων». Ὄχι γιατὶ ἦσαν Ἅγιοι, ἀλλὰ γιατὶ ἔτσι ἐθεωροῦντο, ἐπειδὴ εὑρίσκοντο εἰς τὴν διακονίαν τοῦ Θεοῦ. Ὅπως λέμε, Ἅγιε Ἀρχιμανδρίτα, Ἅγιε..., ἀλλὰ δὲν ἦσαν ὅμως Ἅγιοι.

«Καὶ ἤρξαντο –λέγει τὸ κείμενο στὴν συνέχεια– ἀπὸ τῶν ἀνδρῶν τῶν πρεσβυτέρων, οἳ ἦσαν ἔσω ἐν τῷ οἴκῳ», δηλ. μέσα στὸν Ναὸ καὶ τὶς αὐλὲς τοῦ Ναοῦ.

Διότι, ἐκεῖ δὲν εἰδωλολατροῦσαν; Ἐκεῖ τώρα ἐπέρχεται ἡ σφαγή. Ἡ σφαγὴ ἀρχίζει ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς
ποὺ εὑρίσκοντο εὶς τὴν ἐσωτάτην αὐλὴν καὶ μέσα εἰς τὸν Ναό. Θὰ πεῖτε βεβήλωσις (τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ); Ἀλλὰ ὁ χῶρος, εἶχε ἤδη βεβηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς ἱερεῖς μὲ τὴν εἰδωλολατρία.

Γράφει ὁ ἀπ. Πέτρος. Ἀλήθεια, θὰ φανταζόσαστε ὅτι αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸ γράφει ὁ ἀπ. Πέτρος, δηλ. ἡ Κ. Διαθήκη; Ἀκοῦστε τί λέγει εἰς τὴν πρώτη του ἐπιστολή, (1Πέτρ., δ΄ 17-18): «ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρῖμα (ὁ καιρὸς νὰ ἀρχίσει ἡ καταδίκη) ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ (ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς, λέει, θὰ ἀρχίσει ἡ καταδίκη)· εἰ δὲ πρῶτον ἀφ' ἡμῶν (ἐὰν λοιπον, πρῶτα ἀπὸ μᾶς –βάζει καὶ τὸν ἑαυτό του- θὰ ἀρχίσει ἡ ὀργὴ καὶ τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ), τί τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίῳ; (ποιό θὰ εἶναι τὸ τέλος ἐκείνων ποὺ ἀπειθοῦν εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Θεοῦ;). καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται;».

Εἴδατε διάκριση μεταξὺ ἀσεβοῦς καὶ ἁμαρτωλοῦ; Ἀσεβὴς λέγεται ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος παραβαίνει τὶς τέσσερις πρῶτες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸ Δεκάλογο. Καὶ ἁμαρτωλὸς ἐκεῖνος ποὺ παραβαίνει τὶς ἕξη ἑπόμενες Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τὸ πρῶτο λέγεται ἀσέβεια, τὸ δεύτερο λέγεται ἁμαρτία. Κάτι, ποὺ στρέφεται ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, λέγεται ἀσέβεια.

Ἔτσι βλέπουμε ὅτι ἡ σφαγή, ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ Ἱερατείου –καὶ τοῦ λαοῦ ποὺ ἀκολουθεῖ τὸ Ἱερατεῖον– εἶναι ἱστορικῶς ἐπαναλαμβανομένη... Ἐφόσον ἔχουμε τὰ ἴδια αἴτια, θὰ ἔχουμε καὶ τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Μποροῦμε νὰ θυμηθοῦμε ἀγαπητοί, ἐκείνη τὴν τριήμερη σφαγὴ τῆς Βασιλευούσης ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Πῆγε ὁ πληθυσμὀς τῆς Πόλης (ὅσοι πῆγαν) μέσα στὴν Ἁγία Σοφία γιὰ νὰ σωθοῦν· κι ἐκεῖ οἱ Τοῦρκοι ἔσφαξαν μὲ τὴν ψυχή τους. Μέσα στὸν Ναό. Ναί. Γιατὶ προηγουμένως εἶχε βεβηλωθεῖ ἀπὸ πολλὲς ἁμαρτίες καὶ μάλιστα ἀπὸ κληρικούς, καὶ δὴ Πατριάρχες, οἱ ὁποῖοι εἶχαν σταθεῖ αἱρετικοί. Ἀναφέρονται ἀπὸ ἱστορικοὺς σημεῖα ἐγκαταλείψεως τῆς θείας προστασίας τῆς Πόλεως.

Κάτι ἀνάλογο ἀναφέρεται καὶ εἰς τὴν Ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ. Πότε;  Μετά Χριστόν. Εἶναι ἕνα περιστατικόν, τὸ ὁποῖον ἀναφέρεται εἰς τὸ βιβλίον «Εὐεργετινός», 3ο τόμ., σελ. 241. Ἀκοῦστε νὰ σᾶς τὸ διαβάσω:

«Ὁ Ἀββᾶς Μᾶρκος...» (Τὸ κείμενο αὐτὸ παρατίθεται στὸ τέλος).

Εἶναι μιὰ συγκλονιστικὴ ἱστορία αὐτή, ποὺ δείχνει τὸ γιατί προσεβλήθη ἀπὸ τοὺς Πέρσας ἡ ἁγία πόλις Ἱερουσαλήμ· ἐπειδὴ οἱ κληρικοὶ ἦσαν βρωμεροί. Καὶ τὸ χειρότερο εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέγει ὁ Ἡσαϊας: «καὶ ἔσται ὁ λαὸς ὡς ὁ ἱερεὺς». Δηλαδὴ ἡ ὑλιστικὴ ζωὴ θὰ τοὺς ἔχει ἰσοπεδώσει».

Αὐτὰ εἶχε πεῖ ὁ γέρων Ἀθανάσιος στὶς 15/3/1993. Τί θὰ ἔλεγε ἄραγε σήμερα, καθὼς θὰ ἔβλεπε τὰ αἴσχη τῶν Οἰκουμενιστῶν Ἀρχιερέων, τὴν συμπόρευση ἢ τὴν σιωπὴ τῶν ὑπόλοιπων, τὴν βουβαμάρα τῶν ἄλλων κληρικῶν καὶ τὴν ἀδιαφορία τῶν λαϊκῶν;

Ἂς δοῦμε, ὅμως, τί λέγει ἐπ’ αὐτοῦ καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν ὁ νέος Θεολόγος, τὸν ὁποῖο εἶχε ὑπόψιν του ὁ π. Ἀθανάσιος. Ὁμιλεῖ σὲ ἕνα σημεῖο ὁ ἅγ. Συμεών γιὰ τοὺς ἱερεῖς καὶ ἐπισκόπους καὶ γράφει:

«Ὡς οὖν εἴρηται, κατά διαδοχήν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν ἐξουσίαν ταύτην μετέπεμπον πρός τούς καί τούς θρόνους ἐπέχοντας αὐτῶν, ὡς τῶν τε λοιπῶν οὐδείς οὐδέ ἐννοῆσαί τι τοιοῦτον ἐτόλμα. Οὕτως ἐφύλαττον μετά ἀκριβείας οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου τό δίκαιον τῆς ἐξουσίας ταύτης. Ἀλλ᾿ ὡς εἴπομεν προϊόντος τοῦ χρόνου συνεχύθησαν καί συνεφύρησαν τοῖς ἀναξίοις οἄξιοι καί ὑπό τοῦ πλήθους συνεκαλύπτοντο, ἄλλος ἄλλου προέχειν φιλονεικῶν καί τήν προεδρίαν τῇ ἀρετῇ ὑποκρινόμενος. Ἀφ᾿ οὗ γάρ οἱ τούς θρόνους τῶν Ἀποστόλων ἐπέχοντες σαρκικοί καί φιλήδονοι καί φιλόδοξοι ἀπεφάνθησαν καί ες αρέσεις ἐξέκλιναν, γκατέλιπεν αὐτούς ἡ θεία χάρις, καί ξουσία αὕτη ἐκ τῶν τοιούτων φρηται. Διό καί πάντα τά ἄλλα, ἅ οἱ ἱερουργοῦντες ἔχειν ὀφείλουσιν, ἀφέμενοι, τοῦτο μόνον ἀπαιτοῦνται ἔχειν τό ὀρθόδοξον. Οἶμαι δέ οὐδέ τοῦτο˙ οὐδέ γάρ ὁ μή παρεισφέρων νεωστί δόγμα εἰς τήν ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ οὗτος ὀρθόδοξος, ἀλλ᾿ ὁ βίον τῷ ὀρθῷ λόγῳ κεκτημένος συνᾴδοντα. Τοῦτον δέ καί τόν τοιοῦτον οἱ κατά καιρούς πατριάρχαι καί μητροπολῖται ἤ ζητήσαντες οὐκ ἀπέτυχον ἤ εὑρόντες τόν ἀνάξιον μᾶλλον ἀντ᾿ ἐκείνου προετιμήσαντο, τοῦτο μόνον αὐτόν ἀπαιτοῦντες τό ἐγγράφως ἐκθέσθαι τό τῆς πίστεως σύμβολον, καί τοῦτο μόνον ἀποδεχόμενοι τό μήτε ὑπέρ τοῦ ἀγαθοῦ ζηλωτήν εἶναι μήτε διά τό κακόν τινι ἀντιμάχεσθαι, εἰρήνην ὥσπερ ἐντεῦθεν τῇ ἐκκλησίᾳ περιποιούμενοι, ὅ χεῖρον πάσης ἔχθρας ἐστί καί μεγάλης ἀκαταστασίας αἴτιον. Ἐκ τούτου οὖν οἱερεῖς ἠχρειώθησαν καί γεγόνασιν ὡς ὁ λαός. Μή ὄντων γάρ τινων ἐξ αὐτῶν ἅλας, ὡς ὁ Κύριος ἔφη, ἵνα διά τῶν ἐλέγχων σφίγγωσι καί ἀναστέλλωσι κἄν ὁπωσοῦν τόν διαρρέοντα βίον, ἀλλά συγγινωσκόντων μᾶλλον καί συγκαλυπτόντων ἀλλήλων τά πάθη ἐγένοντο χείρους μέν αὐτοί τοῦ λαο, χείρων δέ αὐτῶν ὁ λαός».

«Ἐπεί δέ τό πρόσχημα μόνον καί τό τῆς ἱερωσύνης ἔνδυμα ἐν τοῖς ἀνθρώποις ἐναπελείφθη, τῆς τοῦ πνεύματος δωρεᾶς ἐπί τούς μοναχούς μεταβάσης καί διά τῶν σημείων γνωριζομένης ὡς τόν βίον τῶν Ἀποστόλων διά τῶν πράξεων μετερχομένους, κἀκεῖ πάλιν ὁ διάβολος τά οἰκεῖα εἰργάσατο. Ἰδών γάρ αὐτούς ὅτι ὡς νέοι τινες μαθηταί τοῦ Χριστοῦ αὖθις ἀνεδείχθησαν ἐν τῷ κόσμῳ, καί τῷ βίῳ καί τοῖς θαύμασιν ἔλαμψαν, τούς ψευδαδέλφους καί τά ἴδια σκεύη εἰσαγαγών τούτοις ἀνέμιξε καί κατά μικρόν πληθυνθέντες, ὡς ὁρᾷς, ἠχρειώθησαν καί γεγόνασι μοναχοί πάμπαν ἀμόναχοι.

Οὔτε οὖν τοῖς τῷ σχήματι μοναχοῖς οὔτε τοῖς κεχειροτονημένοις καί εἰς ἱερωσύνης ἐγκαταλεγεῖσι βαθμόν οὔτε τοῖς τῷ τῆς ἀρχιερωσύνης τετιμημένοις ἀξιώματι, πατριάρχαις φημί καί μητροπολίταις καί ἐπισκόποις, ἁπλῶς οὕτως καί διά μόνην τήν χειροτονίαν καί τήν ταύτης ἀξίαν τό ἀφιέναι ἁμαρτίας ἀπό Θεοῦ δίδοται (σ.σ. δηλ. ἡ ἀποστολική χάρη) -ἄπαγε!- ερουργεν γάρ μόνον ατος συγκεχώρηται, οἶμαι δέ οδ᾿ ατό τοῖς πολλοῖς αὐτῶν, ἵνα μή χόρτος ὄντες ἐκεῖθεν κατακαυθήσονται, ἀλλά μόνοις ἐκείνοις, ὅσοις ἐν ἱερεῦσι καί ἀρχιερεῦσι καί μοναχοῖς τό συγκαταριθμεῖσθαί ἐστι τοῖς τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ χοροῖς διά τήν ἁγνότητα».

Κατά τὸν ἅγ. Συμεών, λοιπόν, ἡ μετάδοση τῆς ἀποστολικῆς χάριτος καὶ διαδοχῆς «δὲν εἶναι θέμα θεσμοῦ, ἐκλογῆς, ἱεροτελεστίας ἢ γραφειοκρατίας, ἀλλὰ “ὁ Κύριος ἐδίδαξεν οὕτως εἰπών˙ σημεῖα δέ τοῖς πιστεύσασι ταῦτα παρακολουθήσει˙ ἐν τὀνόματί μοι δαιμόνια ἐκβάλουσι, γλώσσαις λαλήσουσι καιναῖς -ὅπερ ἐστίν ἡ θεόπνευστος διδασκαλία τοῦ Λόγου καί ὠφέλιμος-, ὄφεις ἀροῦσι, κἄν θανάσιμόν τι πίωσιν, οὐ μή αὐτούς βλάψ, καί πάλιν˙ ἐκ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. Ποίων καρπῶν; Ὧν τό πλῆθος ἀπαριθμούμενος ὁ Παῦλος λέγει˙ ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια, μεθ᾿ ὧν εὐσπλαγχνία, φιλαδελφία…”».

Πῶς θὰ γνωρίσουμε ἂν οἱ ἐπίσκοποι ἔχουν τὴν ἀποστολικὴ χάρη (ἐκτὸς τῶν προηγουμένων); «Οὐκ ἐκ τούτων δέ μόνων οἱ τοιοῦτοι γνωρίζονται, ἀλλά καί ἀπό τῆς τοῦ βίου αὐτῶν διαγωγῆς…, οἷον εἰ καθ᾿ ὁμοιότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀνεπαισχύντως, μᾶλλον δέ ὡς μεγίστην δόξαν ἡγήσαντο τήν εὐτέλειαν καί ταπείνωσιν…, εἰ ἀτιμίας καί ὕβρεις καί ὀνειδισμούς καί λοιδορίας ἀπό ψυχῆς ἠγάπησαν καί τούς ἐπιφέροντας αὐτοῖς ταῦτα ὡς ἀγαθῶν μεγάλων προξένους ἀπεδέξαντο καί ἀπό ψυχῆς μετά δακρύων ὑπέρ αὐτῶν ηὔξαντο, εἰ πᾶσαν δόξαν τήν ἐν τῷ κόσμῳ κατέπτυσαν καί σκύβαλα τά ἐν αὐτῷ τερπνά ἡγήσαντο …Πάντες γάρ οἱ τοιοῦτοι τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ ἐφύλαξαν μέχρι θανάτου, ἐπώλησαν τά ὑπάρχοντα αὐτῶν καί διένειμαν τοῖς πτωχοῖς, ἠκολούθησαν τῷ Χριστῷ διά τῆς τῶν πειρασμῶν ὑπομονῆς, ἀπώλεσαν τάς ἑαυτῶν ψυχάς ἕνεκεν τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ κόσμῳ» (Φάρου, Ἡ Ἐκκλησία ὡς Σκάνδαλο καὶ ὡς Σωτηρία, 152-154).


Ἀλλὰ καὶ ὁ Μακαριστὸς Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης ἔλεγε (augoustinos-kantiotis.gr):

«Ο Χριστόφορος ο Καλύβας, ένας επιστήθιος φίλος μου, σπουδαία φυσιογνωμία, ιστορική φυσιογνωμία, μου έλεγε προ ετών που συζητούσαμε:

«Αυγουστίνε, δεν κατάλαβες τι θα γίνει; Ο Σατανάς μεταχειρίσθει όλα τα μέσα για να διαλύσει την Εκκλησία. Θα μεταχειριστεί εις τους έσχατους καιρούς και ένα τελευταίο όπλο. Θα ντύσει παπάδες και δεσποτάδες πρόσωπα της εξουσίας του, θα τους φορέσει εγκόλπια και θα τους δώσει πατερίτσες. Και δια μέσου αυτών των αρχιερέων θα διαλύσει την Εκκλησία».

Ο Σατανάς θα εμφανισθεί με ράσα, με άμφια, με πατερίτσες και μπαστούνες!»

  Διαφωτιστικὰ εἶναι καὶ ὅσα γράφουν οἱ «Διαταγαὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων διὰ Κλήμεντος».

«Τοὺς μετανοοῦντας προσδέχεσθε, τοῦτο γὰρ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ· …τοὺς ἀθέους αἱρεσιώτας ἀμετανοήτως ἔχοντας διαστείλαντες ἀφορίσατε ἀπὸ τῶν πιστῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐκκηρύκτους ποιήσατε, καὶ παραγγείλατε τοῖς πιστοῖς παντοίως αὐτῶν ἀπέχεσθαι καὶ μήτε λόγῳ μήτε προσευχαῖς κοινωνεῖν αὐτοῖς. Οὗτοι γάρ εἰσιν ἀντίδικοι καὶ ἐπίβουλοι τῆς Ἐκκλησίας, οἱ διαφθείροντες τὸ ποίμνιον καὶ μολύνοντες τὴν κληρονομίαν, οἱ παμπόνηροι … Οὗτοί εἰσιν, περὶ ὧν ὁ Κύριος πικρῶς καὶ ἀποτόμως ἀπεφήνατο λέγων, ὅτι εἰσὶν ψευδόχριστοι καὶ ψευδοδιδάσκαλοι…, οἱ τοὺς θείους λόγους ἀρνούμενοι ἢ μεθ’ ὑποκρίσεως προσποιούμενοι δέχεσθαι, ἐφ’ ὕβρει Θεοῦ καὶ ἀπάτῃ τῶν προσιόντων αὐτοῖς, οἱ τὰς ἱερὰς γραφὰς ἐνυβρίζοντες...

Φεύγετε οὖν τῆς κοινωνίας αὐτῶν καὶ τῆς πρὸς αὐτοὺς εἰρήνης ἀλλότριοι τυγχάνετε· περὶ αὐτῶν γὰρ ὁ προφήτης ἀπεφήνατο, λέγων, ὅτι “Οὐκ ἔστιν χαίρειν τοῖς ἀσεβέσιν, λέγει Κύριος”. Οὗτοι γάρ εἰσιν οἱ κρύφιοι λύκοι, οἱ ἐνεοὶ κύνες οἱ οὐ δυνάμενοι ὑλακτεῖν, οἳ νῦν μὲν εἰσὶν ὀλίγοι, προκόψαντος δὲ τοῦ χρόνου καὶ τῆς συντελείας ἐγγιζούσης πλείονες καὶ χαλεπώτεροι ἔσονται, περὶ ὧν ὁ Κύριος ἔλεγεν, ὅτι “Ἆρα ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθὼν εὑρήσει τὴν πίστιν ἐπὶ τῆς γῆς;”».

Καὶ ὁ ἅγιος Νήφων:


«Στις έσχατες όμως ημέρες, όσοι θα δουλέψουν αληθινά στο Χριστό, θα κρύψουν έξυπνα τους εαυτούς τους από τους ανθρώπους. Και αν δεν κάνουν σημεία και τέρατα οπως σήμερα, θα βαδίζουν πάντα στο δύσκολο δρόμο με κάθε ταπείνωση.

Αυτοί θα βρεθούν στη Βασιλεία του Θεού μεγαλύτεροι απο τους σημειοφόρους πατέρες. Διότι στην εποχή τους δεν θα υπάρχει κανείς που να τον βλέπουν να κάνει σημεία θαυμαστά, ώστε να αναζωπυρώνεται το φρόνημά τους για να προχωρούν σε πνευματικούς αγώνες. Διότι όσοι θα κατέχουν τους ιερατικούς θρόνους σε όλον τον κόσμο, θα είναι εντελώς ακατάλληλοι, και δεν θα έχουν ιδέα από αρετή.

Αλλά και οι ηγέτες των μοναχών θα είναι όμοιοι. Θα έχουν καταβληθεί από τη γαστριμαργία και την κενοδοξία, ώστε θα αποτελούν μάλλον σκάνδαλο για τους ανθρώπους... Μοναχοί και λαϊκοί θα τοκίζουν τα χρήματά τους...».

(Ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἕνας Ἀσκητὴς Ἐπίσκοπος»)


Καὶ τὸ δικό μας πρόβλημα, τώρα, εἶναι: Θὰ δεχθοῦμε τοὺς ἐπικοινωνοῦντας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς ψευδεπισκόπους καὶ θὰ συνεχίσουμε νὰ βρισκόμαστε ὑπὸ τὴν σκέπη τους; Ὁ ἅγιος Μάξιμος γράφει, πὼς ὅποιος δέχεται τοὺς ψευδαποστόλους, ὅπως εἶναι ὁ Πάπας, οἱ Καρδινάλιοι καὶ οἱ παπαδίνες κάποιων ὁμολογιῶν τοῦ Π.Σ.Ε., δέχεται τὸ διάβολο!

«Ὁ Θεὸς ἐκλεξάμενος, ἐξήγειρεν Ἀποστόλους καὶ Προφήτας καὶ Διδασκάλους πρὸς τὸν καταρτισμόν τῶν Ἁγίων. Ὁ δὲ διάβολους ψευδαποστόλους καὶ ψευδοπροφήτας καὶ ψευδοδιδασκάλους κατὰ τῆς εὐσέβειας ἐκλεξάμενος ἐξήγειρεν, ὥστε τὸν παλαιὸν πολεμηθῆναι νόμον καὶ τὸν εὐαγγελικόν. Ψευδαποστόλους δὲ καὶ ψευδοπροφήτας καὶ ψευδοδιδασκάλους μόνους νοῶ τούς αἱρετικούς, ὧν οἱ λόγοι καὶ οἱ λογισμοὶ διεστραμμένοι εἰσίν. Ὥσπερ οὖν ὁ τοὺς ἀληθεῖς Ἀποστόλους καὶ Προφῆτας καὶ Διδασκάλους δεχόμενος, Θεὸν δέχεται, οὕτως καὶ ὁ τοὺς ψευδαποστόλους καὶ ψευδοπροφήτας καὶ ψευδοδιδασκαλούς δεχόμενος, τὸν διάβολον δέχεται» (Μαξίμου Ὁμολογητοῦ, Περὶ τῶν πραχθέντων ἐν τῇ πρώτῃ ἐξορίᾳ, ἤτοι ἐν Βιζύῃ, παρ. Ι΄, P.G. 90, 144D–145A).






























































 πηγή

Συντονισμένος κανονιοβολισμὸς ἐναντίον Ι. Κανόνων υπό την προστασία του Δημητριάδος



Ἀδελφοί μου ὀρθόδοξοι Χριστιανοί,
       Χριστός Ἀνέστη!
Θά ἤθελα μέσα στήν πασχαλινή περίοδο, κατά τήν ὁποία δέν παύει ὁ ἐχθρός τοῦ ἀνθρωπίνου γένους νά βυσσοδομεῖ κατά τῆς Ἐκκλησίας μας   νά σᾶς ἐνημερώσω γιά τά νέα ἀντορθόδοξα σχέδια τῆς Ἀκαδημίας Θεολογικῶν Σπουδῶν.
Οἱ ἐν Βόλῳ ἀνανεωτές μετά τόν καταιγισμό κακοδιδασκαλιῶν σχετικῶν μέ τήν  τῆς ὀρθόδοξη πίστη καί τήν Παράδοση, ἐπιδίδονται τελευταῖα στήν ἐκρίζωση τῶν ἱερῶν Κανόνων ἀπό τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Ἀδελφοί μου,
Πρέπει νά γνωρίζουμε καί πάντοτε νά θυμόμαστε ὅτι οἱ ἅγιοι καί θεοφόροι Πατέρες Πνεύματι Ἁγίῳ συνελθόντες στίς Οἰκουμενικές Συνόδους ὄχι μόνο διετράνωσαν τά ὀρθόδοξα δόγματα, ἀλλά καί ἐρρύθμισαν μέ τούς Ἱερούς Κανόνες ὁλόκληρη τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή τοῦ καθενός μας. Φροντίζοντας πατρικῶς γιά τήν μετά τοῦ Χριστοῦ ἕνωσή μας καί γνωρίζοντας τήν ἀσθένειά μας καί τίς πολλαπλές πτώσεις μας μᾶς ἄφησαν αὐτούς τούς ὁδοδεῖκτες, τούς Ἱ. Κανόνες ὡς παρακαταθήκη γιά νά μή χάνουμε ἤ γιά νά ξαναβρίσκουμε τήν Ὁδό, τήν Ἀλήθεια τή Ζωή, δηλ. τόν Χριστό.
Γι΄ αὐτό οἱ Πατέρες δεχόμενοι σέ κάθε Οἰκουμενική Σύνοδο μέ χαρά τούς Κανόνες τῶν προγενεστέρων Συνόδων ὡς πλοῦτο τῆς Ἐκκλησίας, τούς ἐπικύρωσαν καί ἀπαγόρευσαν κάθε παραχάραξή τους, ἀθέτησή ἤ διαστροφή τους. Ἔτσι στόν Α΄ Κανόνα τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου διαβάζουμε τούς ἀκολούθους λόγους τῶν Πατέρων: «...ὅπως κάποιος πού βρίσκει πλούσια λάφυρα, ἔτσι καί ἐμεῖς ἀγαλλόμεθα καί μέ πολλή χαρά ἐναγκαλιζόμαστε τούς θείους Κανόνες...  ....Τό σύνολο τῶν Κανόνων τόσο τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅσο καί τῶν Τοπικῶν Συνόδων καί τῶν ἁγίων Πατέρων τό ἐπικυρώνουμε», ενῷ στό Β΄τῆς ΣΤ΄ διαβάζουμε: «σέ κανένα δέν ἐπιτρέπεται νά κάνει παραχάραξη τῶν Ἱ. Κανόνων, νά τούς ἀθετήσει ἤ νά βάλει ἄλλους στή θέση τους». Τέλος ἀπείλησαν μέ φρικτά ἐπιτίμια  ὁποιονδήποτε ἐγγίζει τόσο τό γράμμα ὅσο καί τό πνεῦμα τῶν Ἱ. Κανόνων.  
Ὅλοι ὅμως οἱ ἐμπλεκόμενοι στόν Οἰκουμενισμό βλέπουν τούς Ἱ. Κανόνες, αὐτό τό θεοΐδρυτο τεῖχος πού ἀσφαλίζει τούς πιστούς ἀπό κάθε ἔκπτωση στήν πίστη καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή, ὡς ἐμπόδιο γιά τήν παγκοσμιοποίηση, τήν προώθηση ἑνός «παγκοσμίου ψυχισμοῦ»  καί τήν ἄμβλυνση τῆς δογματικῆς καί ἠθικῆς συνειδήσεως τῶν ἀνθρώπων.
Ἡ λεγόμενη Ἀκαδημία Θεολογικῶν Σπουδῶν, ἐμπροσθοφυλακή τῶν άντορθοδόξων πρωτοβουλιῶν, συστράτευσε σχεδόν ὅλα τά μέλη τοῦ Δ.Σ. της καί μέρος τοῦ οἰκουμενιστικοῦ δυναμικοῦ τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, τοῦ περιοδικοῦ «Σύναξη», τοῦ «Καιροῦ» καί ἄλλους ἐντός καί ἐκτός εἰσαγωγικῶν διανοουμένους γιά νά συμμετάσχουν σέ τετραήμερο διεθνές συνέδριο (8-11 Μαΐου) στό Συνεδριακό Κέντρο Θεσσαλίας μέ θέμα «Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί σύγχρονες προκλήσεις».
Παραθέτουμε λίγα δικά μας σχόλια  στά ὅσα ἐγράφησαν στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἀκαδημίας γιά νά ἀντιληφθοῦμε τί κακοποίηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων
θά ἀκολουθήσει.
Στό σημεῖο αὐτό θά ἤθελα λόγῳ τῆς σοβαρότητος τοῦ ζητήματος τήν αὐξημένη προσοχή σας.
Α΄ Θέση τῆς Ἀκαδημίας: Ὅπως κάθε πατερικό κείμενο που αποτελεί στοιχείο της εκκλησιαστικής παράδοσης, έτσι και ο κάθε κανόνας προέρχεται από μια συγκεκριμένη εποχή και απηχεί, εκτός από τη διαχρονική σωτηριώδη εμπειρία της Εκκλησίας, και τα συγχρονικά χαρακτηριστικά του τόπου και χρόνου διαμόρφωσής του.
Σχόλιο: Κάθε Ἱερός Κανόνας εἶναι ἕνα ὁποιοδήποτε πατερικό  κείμενο; Πλήρης σύγχυση τῶν μεταπατερικῶν σοφιστῶν!  Ὁ κάθε Κανόνας ὡς συγγραφείς μέ τήν ἐπιστασία τοῦ Αγίου Πνεύματος ἔχει πρωταρχικά περιεχόμενο ἁγιοπνευματικό, ὅπως καί τά πατερικά κείμενα, ἀλλά ἐπιπλέον, λόγῳ τῆς φύσεώς του εἶναι ρυθμιστικοῦ χαρακτήρα καί ἔχει στἠ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας καθολική καί ὑποχρεωτική ἰσχύ γιά κάθε συλλογική ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας καί γιά κάθε μέλος  της.  Ἀκόμη κι ἄν χωρεῖ οἰκονομία στήν ἐφαρμογή κάποιου Κανόνος, ἐφόσον αὐτός «ἀπηχεῖ τή διαχρονική ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας» ἡ διαχρονική ἀξία καί ἐφαρμογή του παραμένει ἀδιαμφισβήτητη καί ἀμετακίνητη.  Ὅσο γιά τά συγχρονιστικά χαρακτηριστικά εἶναι εὔκολα ἀναγνωρίσιμα καί δέν ἐπηρεάζουν τό πνεῦμα καί τό μήνυμα τοῦ  Κανόνος.  Ὅταν ὁ κάθε πιστός, λαϊκός ἤ κληρικός καί κάθε τοπική Ἐκκλησία ἔχει βαθύ σεβασμό στόν κάθε Κανόνα, ὡς ἐμπνεόμενο ἀπό τήν θεία Χάρη, θά κατανοήσει μέ τήν βοήθεια αὐτῆς ταύτης τῆς Χάριτος τί ζητεῖ ὁ Χριστός μέσα ἀπό τόν συγκεκριμένο Κανόνα καί δέν θά θελήσει νά «διορθώσει» τόν Χριστό καί τούς θεράποντές του Ἁγίους Πατέρες.
Β΄ Θέση:  Το κεντρικό ζήτημα που τίθεται για μια ακόμη φορά είναι εάν υπάρχει η δυνατότητα η Ορθόδοξη θεολογία, όσον αφορά ειδικά στην κανονική της παράδοση, να κατανοηθεί και να λειτουργήσει όχι μόνο ως «παραδοσιακή», μένοντας αμετακίνητα πιστή στο γράμμα μιας υποτιθέμενης «παράδοσης», αλλά και ως συναφειακή, υπερβαίνοντας τις συντεταγμένες ενός προ-νεωτερικού κοσμοειδώλου,το οποίο αποτελεί τελεσίδικα παρελθόν για τον χρόνο της Εκκλησίας.
Σχόλιο: Ζητοῦν ἐδῶ οἱ νεοεποχῆτες σοφιστές μιάν ἄλλη θεολογία πού θά ἀποτελεῖ  ἕνα μεταμοντέρνο ἐργαλεῖο κατεδαφιστικῶν ἀλλαγῶν μέσα στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας. Μιλοῦν μέ περιφρόνηση γιά τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὡς τώρα ἀποτελεῖ ἀσφαλῆ βάση ἑρμηνείας τῶν ἱ. Κανόνων, ὀνομάζοντάς την «ὑποτιθέμενη» καί βάζοντας τή λέξη παράδοση καί παραδοσιακή  σέ εἰσαγωγικά.   
Ἐδῶ, ἀδελφοί μου, εἶναι φανερό το ἀντορθόδοξο πνεῦμα τῶν μετανεωτερικῶν παραδοσιομάχων, ἀφοῦ κατά τόν μέγα Βασίλειο ἡ περιφρόνηση τῆς Παραδόσεως, «τό παραιτεῖσθαι»,  ἐγκυμονεῖ τόν κίνδυνο νά ζημιώσουμε «εἰς αὐτά τά καίρια τό Εὐαγγέλιον», δηλ. διατρέχουμε τόν κίνδυνο νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τή σωτηρία.
Ἀσφυκτιοῦν μέσα στά στενά, κατ΄αὐτούς, πλαίσια τῆς Παραδόσεως καί στίς χωρο-χρονικές συντεταγμένες τῆς συγγραφῆς τῶν Κανόνων, πού δῆθεν δημιουργοῦν πρόβλημα στήν ἑρμηνεία τους, καί ζητοῦν «συναφειακή»  ἑρμηνεία τῶν Κανόνων.  Δέν μᾶς λένε ἐδῶ μέ ποιούς χώρους, ἀνθρώπους, θρησκεῖες, αἱρέσεις,  ἰδεολογίες, νοιώθουν ὅτι ἔχουν συνάφεια, δηλ. ἐπαφή καί συνείδηση ἐγγύτητος, ὥστε νά ἑρμηνεύσουν ἔτσι τούς Κανόνες καί νά ρίξουν γέφυρες ἐπικοινωνίας καί κοινωνίας μέ ὅλους καί μέ ὅλα.  Ἀπό τήν πρόσκληση πάντως στό Βόλο ποικιλωνύμων αἱρετικῶν, ἀπό τίς ἀπόψεις τῆς Ἀκαδημίας γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί τήν ἐν γένει δράση της ἀντιλαμβάνεται κανείς τί εἴδους συναφειακή ἑρμηνεία τῶν Κανόνων φαντάζονται οἱ μεταπατερικοί ὀνειροπόλοι.
Ἄρα ἡ διακήρυξη τῶν ἁγίων Πατέρων περί μή παραχαράξεως καί ἀθετήσεως τῶν ἱ. Κανόνων ἀνήκει κατά τούς μετανεωτερικούς θεολογοῦντες σέ μιά προνεωτερική ἀντίληψη τήν ὁποία πρέπει νά ξεπεράσουμε.  Σκέπτονται καί λένε μέ ἄλλα λόγια ὅτι τά σύγχρονα κοσμοθεωριακά δεδομένα  καλοῦν τήν θεολογία και τήν παράδοση, τούς ἱ.
Κανόνες ἐν προκειμένῳ σέ μιά  διαλεκτική σύνθεση. Στήν πραγματικότητα τό ἐπιδιωκόμενο εἶναι μιά μίξη ἀπαράδεκτη τῶν κανονικῶν ἐνταλμάτων τῶν Συνόδων μέ τίς καινούργιες ἰδέες ἀπόψεις καί νοοτροπίες.  Οἱ ἰδέες αὐτές γινόμενες ἀποδεκτές τελικά θά διαστρέψουν καί θά καταστρέψουν τόν ἀκριβό ἁγιοπνευματικό θησαυρό τῆς κανονικῆς παραδόσεως καί θά ὁδηγήσει τούς ὀρθοδόξους σέ σύγχυση καί ἀποστασία ἀπό τό Εὐαγγέλιο.
Ἀλλά μήπως καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί είς τούς αἰῶνας» πρέπει καί Αὐτός ὡς ζήσας στό «προ-νεωτερικό κοσμοείδωλο» κατά τό ἀνθρώπινο, νά ἐνταχθεῖ στό σημερινό μετανεωτερικό κοσμοείδωλο καί νά ἑρμηνευθεῖ σύμφωνα μέ αὐτό; Μήπως τό ἴδιο πρέπει νά γίνει καί μέ τή διδασκαλία Του;
Σύμφωνα μ΄αὐτή τήν τοποθέτηση τῆς Ἀκαδημίας τό «προ-νεωτερικό κοσμοείδωλο» καί ἡ συνακόλουθη σήμερα βιουμένη Παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας ταυτίζεται μέ τό παρελθόν, ὄχι βέβαια «γιά τό χρόνο τῆς Ἐκκλησίας», ὅπως διατείνονται οἱ μεταπατερικοί ἐρασιτέχνες τοῦ θεολογικοῦ λόγου, ἀλλά γιά τήν κατεδαφιστική τους προοπτική.
Γ΄ Θέση: Τίθεται, λοιπόν, το αγωνιώδες ερώτημα κατά πόσο, μέσα στο αναμφισβήτητο κύρος που τους περιβάλλει, οι κανόνες αυτοί διατηρούν την υπαρκτική δυναμική τους, για να ανταποκρίνονται στα αιτήματα του ολοένα και περισσότερο μεταβαλλόμενου κόσμου.
Μέ τά ἀνωτέρω  οἱ κενολογοῦντες μεταπατερικοί  ἰσχυρίζονται ὅτι ἀναγνωρίζουν ὡς ἀναμφισβήτητο τό κῦρος τῶν ἱ. Κανόνων. Κῦρος εδῶ σημαίνει τή σοβαρότητα καί βαρύτητα τοῦ  περιεχομένου τῶν ἱ. Κανόνων πού ἐπιβάλλει στή συνείδηση ὅλων ἕνα σεβασμό πρός αὐτούς, λόγῳ τῆς ἱστορικότητος καί τῆς παλαιότητός τους.
Κῦρος διαθέτουν ὅλα τά μνημεῖα, ὅλες οἱ ἱστορικές πηγές κλπ. καί κανείς ἐχέφρων δέν μπορεῖ νά τό ἀμφισβητήσει.
Ἀλλά τί γνώμη ἔχουν οἱ μεταπατερικοί ταχυδακτυλουργοί γιά τήν, ἐδῶ καί τώρα, «ὑπαρκτική δυναμική» τῶν Κανόνων, δηλ. γιά τή  δύναμη πού διαθέτει τό περιεχόμενό τους γιά νά συμβάλει καθοριστικά στήν κυβέρνηση  τῆς Ἐκκλησίας καί τήν κατά Θεόν ρύθμιση  τῆς ὑπάρξεως καί τῆς καθόλου ζωῆς τῶν Χριστιανῶν;
Ἀφοῦ πιστεύουν ὅτι οἱ Κανόνες καί ἡ παραδοσιακή ἑρμηνευτική τους ἀπηχοῦν τό παρελθόν, μέ τό ρητορικό τους ἐρώτημα σαφῶς ὑπονοοῦν ὅτι ἡ ὑπαρκτική δυνατότητα τῶν Κανόνων εἶναι...ἀνύπαρκτη γιατί δέν μποροῦν νά ἐνωτισθοῦν τά ...ἀγωνιώδη ἐρωτήματα τοῦ τρελλά, ἄναρχα καί ἀντίχριστα μεταβαλλόμενου κόσμου.
Ἀδελφοί μου χριστιανοί,
στό σημεῖο αὐτό χρειάζεται να τοποθετηθοῦμε σέ ὀρθόδοξη βάση γιά νά φανοῦν καί οἱ ἀληθινές προθέσεις τῶν ἀκαδημαϊκῶν τοῦ Βόλου.
Ὅσο κι ἄν μεταβάλλεται ὁ κόσμος λόγῳ τῶν τεχνολογικῶν ἐξελιξεων ἤ τῆς ἀλλαγῆς νοοτροπιῶν, ἰδεῶν καί πρακτικῶν ἡ Ἐκκλησία ἔχει τήν πολύτιμη θεολογία της δηλ. τήν εὐαγγελική διδασκαλία, ὅπως ἐξηγεῖται ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί τούς Ἱ. Κανόνες, ὡς ἀπάντηση.  
Ὅσο κι ἄν εἶναι ρευστή ἡ ἐπιστήμη, ὅσο κι  ἄν τά ἤθη τοῦ κόσμου μεταβάλλονται, ἡ ἀνθρώπινη φύση δέν μεταβάλλεται καί ὡς ἐκ τούτου ἡ ὀρθόδοξη περί ἀνθρώπου διδασκαλία ἤ ἀλλιῶς ἡ ὀρθόδοξη ἀνθρωπολογία σέ ὅλες τίς ἐκφάνσεις της, ὡς θεόπνευστη, παραμένει ἀμετακίνητη. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τούς ἱ. Κανόνες, οἱ ὁποῖοι ὄχι αὐθαιρέτως, νομικῶς καί καιρικῶς, ἀλλά ἅπαξ καί διαπαντός ρυθμίζουν θεοπνεύστως τά τῆς Ἐκκλησίας μέ βάση τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία. 
Μήπως ἔπαυσαν τά πάθη νά καταδυναστεύουν τόν ἄνθρωπο καί πρέπει νά καταργηθοῦν τά ὑπό τῶν Κανόνων προβλεπόμενα ἐπιτίμια γιά τά σαρκικά ἁμαρτήματα;
Μήπως ἐπειδή ἡ ἀχαλίνωτη σαρκολατρία κυριαρχεῖ στόν «μεταβαλλόμενο κόσμο», θά  καταργήσουμε τά κωλύματα ἱερωσύνης πού προβλέπουν οἱ ἱεροί Κανόνες;
Μήπως θά ἀνεχθοῦμε ὡς φυσιολογική τήν ὁμοφυλοφιλία, τίς ἐλεύθερες συμβιώσεις ;
Μήπως καί τίς λεσβίες παπαδίνες στά πλαίσια τῆς φεμινιστικῆς λαίλαπας; 
Μἠπως θά πρέπει νά καταργήσουμε ἤ νά μειώσουμε τίς προβλεπόμενες ὑπό τῶν Κανόνων νηστεῖες, ἐπειδή «κανείς δέν νηστεύει», ὅπως εἶπε ἀφελῶς κάποτε στό Σαμπεζύ ἕνας ταλαίπωρος ἐπίσκοπος;
Μήπως ἐπειδή οἱ μεγαλόσχημοι οἰκουμενιστές τρῶνε, πίνουν καί συμπροσεύχονται μέ τούς αἱρετικούς θά καταργήσουμε τήν προβλεπόμενη ὑπό τῶν Κανόνων ἀπαγόρευση τῶν συμπροσευχῶν;
Νομίζω, ἡ ἀπάντηση ὅλων μας ὡς ὀρθοδόξων εἶναι, «ὄχι, βέβαια!»
Ἀλλά δυστυχῶς οἱ μεταπατερικοί κατεδαφιστές δέν θέλουν νά ἀκολουθοῦν τήν ἐκκλησιαστική ἀλήθεια «σύν πᾶσι τῆς ἁγίοις». Ἔχουν τό ἴδιον θέλημα ὡς δόγμα τους καί τούς δικούς τους ἀνόμους σχεδιασμούς ὡς ἀνεκπλήρωτο ὄνειρο.  Φοβοῦμαι λοιπόν ὄχι ἀβάσιμα, ὅτι  μετά τό Συνέδριο «Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καί σύγχρονες προκλήσεις» θά βρεθοῦμε μπροστά σέ σὐνολο προτεινομένων καινοτομιῶν ἀντιθέτων ὄχι μόνο μέ τό πνεῦμα καί τό γράμμα τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἀλλά καί μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία.
Ἡ ὑπερβολικά μεγάλη συστράτευση ὁμιλητῶν (27 εἰσηγητές), ἴσως καί ἐν ὄψει τῆς σχεδιαζομένης Πανορθοδόξου Συνόδου, ὀφείλεται  στή σημασία πού δίνουν ἄδηλα καί κρύφια κέντρα στή μελετωμένη παραχάραξη τῶν Ἱ. Κανόνων.  Πιθανόν  ἐπίσης νά ἐπιδιώκονται παρόμοιες συμμαζώξεις ὥστε οἱ συμμετέχοντες νά νοιώθουν ἀσφάλεια μαντρωμένοι στή νοοτροπία καί τούς στόχους  τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ καθένας πάντως γι΄ αὐτή καθ΄αὑτή τή συμμετοχή του στό Συνέδριο αὐτό καί τίς τυχόν ἀντορθόδοξες ἀπόψεις του διατηρεῖ ἀκέραιες τίς εὐθῦνες του ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἁγίας του Ἐκκλησίας.
Ὅσο γιά μᾶς ἀδελφοί μου,
Ὁ Χριστός πού μένει εἰς τόν αἰῶνα ἔχει δώσει διά τῆς Θείας Του Οἰκονομίας καί τοῦ κηρύγματός Του ἀμετακίνητες καί ἀσφαλεῖς βάσεις στήν πορεία τοῦ Σώματός Του. 
Οἱ ἱεροί Κανόνες εἷναι, ὅπως εἴπαμε, πολύτιμοι ὁδοδεῖκτες γιά τή ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί τή ζωή ἑνός ἑκάστου ἡμῶν.
Δέν ἀθετοῦμε, δέν «διορθώνουμε», δέν καταργοῦμε ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐθέσπισαν στίς Οἰκουμενικές Συνόδους εἴτε ἀφορᾶ τήν πίστη (Ὅροι) εἴτε ἀφορᾶ τή ζωή καί τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας(Ἱ. Κανόνες;
Ἄς μένουμε ἑδραῖοι στήν Ὀρθόδοξη Πίστη καί Παράδοσή μας καί ἄς παρακαλοῦμε τόν Κύριό μας νά φυλάττει ἀλώβητη τήν Μία Αγία Καθολική Ἐκκλησία Του,  ἀπό κάθε ἐπιβουλή καί πλάνη τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ.
 orthros.eu

Γέροντας Παΐσιος: «Πόλεμος Ρωσίας-ΝΑΤΟ ! Όσοι οι κόκκοι της άμμου θα είναι οι σύμμαχοι της Ρωσίας»…

Το μεγάλο πλανητικό θρίλερ συνεχίζεται! 
Οι γεωπολιτικές εξελίξεις στον κόσμο, ειδικά δε στην περιοχή μας, είναι αμείλικτες και θα ορίσουν για πολλά χρόνια το μέλλον όλων μας, έστω και αν οι Έλληνες («βαρείς» από το αρνί του Πάσχα…) ζουν στον δικό τους κόσμο και ασχολούνται με… «Ελιές» και με «Ποτάμια»!… Τα πράγματα στην Ουκρανία φαίνεται ότι οδηγούνται σε διπλωματική εμπλοκή, ενώ πάντοτε ελλοχεύει νέο ξέσπασμα κρίσης στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Τουρκία που συνεχίζει να «βράζει» (π.χ. ο Έρντογαν μόλις προχθές έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει ακόμα και τις διαδηλώσεις στο σύνηθες σημείο διεξαγωγής τους, που πάντοτε ήταν η πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης)…
Όμως, το έχουμε ξαναγράψει αμέτρητες πια φορές, όλα τα τωρινά δραματικά γεγονότα έχουν προβλεφθεί με ακρίβεια από θεόπνευστες μορφές του παρελθόντος (και όχι μόνο)! Από χαρισματικούς Γέροντες, Αγίους και Μάρτυρες της ελληνορθόδοξης παράδοσης, την οποία πολεμούν φανερά κομπλεξικοί τύποι όπως ο Δήμου και ύπουλα, στο παρασκήνιο, άτομα όπως ο παριστάνων τον «πρωθυπουργό» αρχιπροδότης Ιούδας Μπεναχίμ, που παρουσιάζεται δημόσια ως «Αντώνης Σαμαράς»… Το έθνος πρέπει να συντρίψει τα ως άνω φίδια χωρίς έλεος.


Πολλοί φίλοι και γνωστοί μας ρωτούν τι άραγε είπε (ανάμεσα στα τόσα που έχει προβλέψει) για τη Ρωσία και το μέλλον της ο Γέροντας Παΐσιος, αυτή η λαμπρή μορφή της Ορθοδοξίας! Διότι είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, με όλα αυτά που διαδραματίζονται στην Ελλάδα, την περιοχή μας και τον κόσμο όλο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που ανατρέχουν στους προφητικούς λόγους του Γέροντα αυτού, ανακαλύπτοντας με θαυμασμό πόσο «μέσα» έπεσε σε όλα όσα είχε προ πολλών ετών αναφέρει… Για αυτά έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, και μάλιστα με το σύγγραμμά μας «Γέροντας Παΐσιος. Τα μελλούμενα (όσα πρόκειται να συμβούν)» των εκδόσεων “M-Press”, Αθήνα 2013, με πρόλογο του ιδίου του αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου.
Τι είπε λοιπόν ο Γέροντας Παΐσιος για τη Ρωσία και τα μελλοντικά παγκόσμια γεγονότα; Αυτά δηλ. που πολλοί πιστεύουν ότι θα βρούμε σύντομα μπροστά μας; Ας ανατρέξουμε στο ως άνω έργο μας, όπου αναφερόμαστε βεβαίως και στο εν λόγω κρίσιμο θέμα. Στις σελίδες 82 και 83 διαβάζουμε τα εξής εντυπωσιακά:
«Τα χρόνια στα οποία έζησε ο Γέροντας χαρακτηρίστηκαν από τον Ψυχρό πόλεμο. Τότε υπήρχε γενική ανησυχία ανά τον κόσμο πως έπεται απίστευτη πλανητική σύγκρουση ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή, που πιθανώς να λάμβανε τη μορφή πυρηνικού πολέμου. Πάντοτε δεχόταν ερωτήσεις ο Γέροντας Παΐσιος και πάντα σαν καλός Πατέρας απαντούσε. Έτσι όταν ρωτήθηκε από επισκέπτες, αν οι Ρώσοι θα πολεμήσουν τη Δύση μόνοι τους ή αν θα έχουν συμμάχους, εκείνος απάντησε με άγια πραγματικά ενόραση: «Και βέβαια θα έχουν συμμάχους! Τώρα δεν φαίνονται, αλλά σύντομα θα τους δουν όλοι και θα είναι όσοι οι κόκκοι της άμμου»!Τι άραγε να εννοούσε ο Γέροντας Παΐσιος με τα ως άνω φοβερά λόγια του; Στο ίδιο προαναφερθέν έργο μας γράφουμε και τα παρακάτω πολύ ενδιαφέροντα: «Η Ρωσία δεν θα είναι καθόλου μόνη της στον επερχόμενο Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο! Θα έχει στενούς συμμάχους κι άλλες δυνάμεις της ευρασιατικής ενδοχώρας, αλλά πάνω απ’ όλα την υπερδύναμη της Άπω Ανατολής, δηλαδή την Κίνα, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια στρατού, που «θα είναι όσοι οι κόκκοι της άμμου». Και πράγματι, μέχρι πριν κάποια χρόνια, στα χρόνια δηλαδή που ζούσε ακόμα ο Γέροντας Παΐσιος, οι Κινέζοι ακόμα δεν φαίνονταν στο πλευρό των Ρώσων και πολλοί πίστευαν ότι η Μόσχα θα προσπαθήσει μόνη της μια μέρα να κατακτήσει τον κόσμο. Να όμως που ο Γέροντας δικαιώθηκε και σ’ αυτήν την περίπτωση. Σήμερα ο ευρασιατικός άξονας, φαντάζει παντοδύναμος. Είναι γεγονός».
Πώς όμως θα γίνουν όλα αυτά; Και ποια η σχέση τους με την Ελλάδα (κάτι που μας ενδιαφέρει, ασφαλώς, άμεσα); Στο ίδιο μας αυτό έργο γράφουμε και τα παρακάτω:
«Ποια όμως η θέση της Ελλάδας σ’ αυτό το εφιαλτικό διεθνές περιβάλλον; Έχει μέλλον ο ελληνισμός μετά τον Γ΄ παγκόσμιο πόλεμο; Και, αν ναι, τι είδους μέλλον; Και σ’ αυτό το ερώτημα απάντησε ο Γέροντας Παΐσιος, ο σοφός αυτός του Αγίου Όρους, σχετικά με τις προοπτικές του ελληνικού έθνους μετά την παγκόσμια καταστροφή που, φανερό είναι, πλέον πλησιάζει με ραγδαίο ρυθμό: «Ο Θεός θα δώσει στην Ελλάδα άξιο βασιλιά! Μετά τους Τούρκους θα πατάξει όλα τα άπιστα έθνη, θα τα καταδιώξει και θα ερημωθεί η Αίγυπτος και θα κατοικηθεί κάθε άλλη πόλη και χώρα, από αυτές που θα καταστραφούν στον πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ και ο καθένας θα γυρίσει στο σπίτι του. Θα διαρκέσει η βασιλεία του 36 έτη και όλοι οι αρχηγοί κρατών θα έλθουν να του δώσουν τη φιλία του».
Αυτά τα παραπάνω εκπληκτικά είπε ο Γέροντας Παΐσιος εδώ και πάρα πολλά χρόνια! Όταν ακόμη τίποτα δεν φάνταζε ότι θα οδηγηθούν τα πράγματα του κόσμου μας στη σημερινή περίπλοκη κατάσταση. Αλλά (όσοι μας διαβάζουν ασφαλώς γνωρίζουν) πόσες και πόσες φορές δεν αναφερθήκαμε και εμείς σε όλα αυτά! Δηλ. ότι είναι αναπόφευκτη μία πλανητική σύγκρουση τεραστίας κλίμακας ανάμεσα στη Δύση που καταρρέει και στη διαρκώς ανερχόμενη Ανατολή… Μήπως τώρα λοιπόν πλησιάζει η ώρα; Η διάσταση απόψεων μεταξύ Ρωσίας και ΝΑΤΟ στο ουκρανικό ζήτημα είναι πια γεγονός. Όποιος από τους δύο υποχωρήσει, χάνει αυτομάτως τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά και τραυματίζεται βαθύτατα η εικόνα του ως παγκόσμια υπερδύναμη. Απ’ την άλλη, εάν τελικά κάποια από τις δύο αυτές πλευρές δεν κάνει πίσω, ένας νέος παγκόσμιος πόλεμος είναι επί θύραις…
Ζούμε καιρούς δραματικούς. Τα πράγματα αλλάζουν με γοργούς ρυθμούς, όπως π.χ. στην Ελλάδα, όπου είναι πια φανερό ότι ανατέλλει ένα νέο καθεστώς στη θέση της άθλιας Μεταπολίτευσης που πεθαίνει. Απ’ την άλλη, κρίσιμες θα είναι οι επόμενες μέρες στο θέμα της Ουκρανίας. Ό,τι όμως και να συμβεί τελικά τώρα στην Ουκρανία, τα πράγματα έτσι κι αλλιώς οδεύουν προς την απόλυτη σύγκρουση, τον θερμοπυρηνικό πόλεμο ΝΑΤΟ-Ρωσίας! Στο νέο παγκόσμιο σκηνικό των ανακατατάξεων κάποιος εκ των δύο θα επικρατήσει. Για τον άλλο δεν θα υπάρχει θέση στο διεθνές στερέωμα των υπερδυνάμεων. Θα είναι ένας αγώνας ζωής και θανάτου…
Δρ. Ησαΐας Κωνσταντινίδης.           

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...