ΚΥΡΙΑΚΗ Α' ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ι' 32-33, 37-38, ιθ' 27-30) "ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ"«Ἰδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολουθήσαμέν σοι» Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τελίδης

«Ἰδού ἡμεῖς ἀφήκαμεν πάντα καί ἠκολουθήσαμέν σοι»

     Κυριακή τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί και είναι η ημέρα αυτή όπου η Αγία Εκκλησία μας δείχνει πόσο βαθύς είναι ὁ πόθος της για νά τιμήσει τά παιδιά της πού φωτισμένα ἀπό τό φῶς τῆς Πεντηκοστῆς, ὁπλισμένα μέ τήν πίστη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καί ἐφοδιασμένα μέ τήν Χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἀγωνίσθηκαν, μέχρι θανάτου τις περισσότερες φορές, τόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς και εν τέλη καταγράφηκαν στον ατελείωτο κατάλογο που αποτελεί τον ειρηνικό στρατό της Εκκλησίας του Χριστού μας. 

   Καλλιέργησαν τήν ἁγιότητα, ἐτελείωσαν τήν ζωή τους χριαστιανικά καί ἀπολαμβάνουν τώρα, θριαμβευτές, τήν δόξα τοῦ Οὐρανοῦ. Γνωστοί καί ἄγνωστοι, μικροί καί μεγάλοι, ἐγκόσμιοι καί ἐρημικοί, όσιοι, μάρτυρες, αναχωρητές, ομολογητές, βασιλείς ή απλοί άνθρωποι, ιερείς, αρχιερείς, μοναχοί, ληστές και πόρνες, οἱ ἅγιοι μας ὑμνολογοῦνται καί δοξάζονται σήμερα ἀπό τήν Ἐκκλησία μέ ἐκδηλώσεις θαυμασμοῦ, ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης γιά τήν μεγάλη τους προσφορά στό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. 

      Όλοι αυτοί οι Άγιοι μας είναι για εμάς τους χριστιανούς η προσπάθεια της Εκκλησίας μας για νά κινητοποιήσει τίς καρδιές μας, νά ἐνισχύσει τίς τυχόν προσπάθειές μας γιά μίμηση τοῦ Χριστοῦ, μέσα από τήν μίμηση τῶν Ἁγίων Του. Γιατί, ἄς μή ξεχνᾶμε, ότι τό «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι», δέν ἐλέχθη μόνο γιά τούς ἁγίους τοῦ Οὐρανοῦ, ἀλλά εἶναι μιά ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ, πού ἀπευθύνεται στόν κάθε ἄνθρωπο τῆς κάθε ἐποχῆς, τ'οτε και τώρα. Καί σήμερα, ἑπομένως, ὅλοι μας πρέπει νά γίνουμε ἅγιοι, ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε, αυτό θέλει ο Θεός από εμάς, καί σήμερα μέσα ἀπό κάθε γωνιά τῆς γῆς ὁ Θεός πρέπει νά ἔχει, καί σίγουρα ἔχει αδελφοί μου τούς δικούς του, αυτούς οἱ ὁποῖοι θά Τόν ὁμολογοῦν μέ ἡρωϊσμό, θά Τόν ἀγαποῦν μέ αὐταπάρνηση καί θά ἀγωνίζονται, μέ σταθερότητα καί συνέπεια, τόν καλόν ἀγῶνα τῆς ἁγιότητας.

       Στο ιερό Ευαγγέλιο της εορτής των Αγίων Πάντων ο Κύριος μας παρουσιάζει δυο βασικές προϋποθέσεις για να ακολουθήσουμε όλοι μας τον δρόμο των Αγίων. 

Η πρώτη προϋπόθεση είναι  η ομολογία της πίστεως. Μας διαβεβαιώνει ο Κύριος: Καθένας ο οποίος θα με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους που καταδιώκουν την πίστη μου, θα τον ομολογήσω κι εγώ ως πιστό ακόλουθό μου μπροστά στον Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς. Εκείνον όμως που θα με αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, αυτόν θα τον αρνηθώ κι εγώ και δεν θα τον αναγνωρίσω ως δικό μου μπροστά στον Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς.

      Ο Κύριος λοιπόν θέτει ως βασική προϋπόθεση της σωτηρίας μας να ομολογούμε τον Χριστό μπροστά στους διώκτες και αρνητές του, οι οποίοι βέβαια περισσεύουν στις μέρες μας. Δείτε και θαυμάστε τις αποφάσεις που περνούν στο ελληνικό κοινοβούλιο μας, οι βουλευτές μας, οι οποίοι υποτίθεται πως είναι οι εκπρόσωποι μας. Αυτοί δεν θέλουν εικόνες στα σχολειά των παιδιών τους, δεν θέλουν τα παιδιά μας να κάνουν το πρωΐ τον σταυρό τους, δεν θέλουν την έπαρση της σημαίας, δεν θέλουν τις γιορτές των Αγίων μας, δεν σέβονται την ιστορία μας, θέλουν βέβαια τζαμιά για αλλόθρησκους και αλλόδοξους, θέλουν πολιτικούς γάμους-συμβόλαια για τους Έλληνες, θέλουν τις Κυριακές καθημερινές, δεν θέλουν το θρήσκευμα στην ταυτότητα μας, δεν θέλουν την Εκκλησία μας γενικότερα γιατί τους ενοχλεί στα διαβολικά σχέδια τους. 

    Ποιο όμως ακριβώς είναι το νόημα των λόγων αυτών του Κυρίου;  Αν κανείς μελετήσει τις αναλύσεις των ιερών ερμηνευτών, θα δει ότι εδώ ο Κύριος δεν ζητεί μία γενική και αόριστη ομολογία από εμάς, αλλά ζητεί να Τον ομολογούμε με συγκεκριμένο και σαφή τρόπο, να Τον ομολογούμε ως Σωτήρα μας και Λυτρωτή μας, ως Θεό μας.

      Γιατί όμως ο Χριστός μας μας ζητά μία τέτοια ομολογία; Διότι μέσα στους αιώνες κανείς δεν αρνήθηκε ότι ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος μας είναι ένας μεγάλος διδάσκαλος, προφήτης, αναγεννητής, φιλόσοφος. Κανείς δεν αρνήθηκε το πνευματικό και κοινωνικό του έργο. Το σημείο που ενοχλεί τους διώκτες του Κυρίου είναι ένα και μοναδικό: η θεότητά του. Διότι αυτό είναι που καθορίζει τα πάντα στη ζωή μας.

      Εάν δεχθούμε τον Κύριο Ιησού Χριστό απλώς και μόνον ως ένα ιστορικό πρόσωπο ξεχωριστό και τέλειο, τότε αυτό δεν έχει καμία επίδραση στη ζωή μας. Εάν όμως Τον αποδεχθούμε και Τον ομολογούμε ως Θεάνθρωπο Διδάσκαλο Σωτήρα μας, τότε αυτό έχει καθοριστική σημασία για τη ζωή μας. Διότι τότε θα πρέπει να αποδεχθούμε όλα όσα ζητάει από εμάς και να συμμορφώσουμε τη ζωή μας με το θέλημά του.

    Ο δρόμος λοιπόν προς την αγιότητα προϋποθέτει όχι μία γενική και αόριστη ομολογία πίστεως, αλλά μία πίστη και ομολογία συγκεκριμένη. Να ομολογούμε τον Κύριο μας Ιησού Χριστό ως «Θεόν αληθινόν, ἐκ Θεοῦ ἀληθινοῦ γεννηθέντα». Και να ζούμε όπως Εκείνος θέλει. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να εισέλθουμε στο δρόμο των Αγίων, στο δρόμο του Χριστού.

   Στη συνέχεια του ευαγγελίου ο Κύριος, μας παρουσιάζει τη δεύτερη προϋπόθεση για τον δρόμο της αγιότητος. Ζητά απ’ όλους μας να Τον αγαπούμε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στον κόσμο. Εκείνος, λέει, που αγαπά τον πατέρα του ή τη μητέρα του περισσότερο από έμενα και με αρνείται για να μη χωρισθεί από τους γονείς του, δεν αξίζει για μένα. Κι Εκείνος που αγαπά τον υιό του ή την κόρη του περισσότερο από έμενα, δεν είναι άξιος να λέγεται μαθητής μου. Κι Εκείνος που δεν παίρνει την απόφαση να υποστεί σταυρικό θάνατο και δεν ακολουθεί πίσω μου με την απόφαση να ακολουθήσει το παράδειγμά μου, δεν αξίζει για μένα.

   Τότε του αποκρίθηκε ο Πέτρος: Κύριε, εμείς αφήσαμε τα πάντα και Σε ακολουθήσαμε. Τι άραγε θα γίνει μ’ εμάς; Και ο Κύριος απάντησε: Όταν θα καθίσω στον θεϊκό μου θρόνο, θα καθίσετε κι εσείς σε δώδεκα θρόνους δικάζοντας τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Και καθένας που άφησε σπίτια ή αδελφούς ή αδελφές ή πατέρα ή μητέρα ή γυναίκα ή παιδιά ή χωράφια για να μη χωρισθεί από εμένα, θα λάβει πολλαπλάσια σ’ αυτή τη ζωή και θα κληρονομήσει την αιώνια ζωή. Και πολλοί που είναι εδώ πρώτοι, θα είναι στην αιώνια βασιλεία τελευταίοι, ενώ πολλοί τελευταίοι θα είναι εκεί πρώτοι.

     Ο Κύριός μας εδώ θέτει ως βασική προϋπόθεση για να μας αποδεχθεί ως άξιους μαθητές του να Τον αγαπάμε περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, ακόμη και από τα πλέον αγαπημένα ιερά μας πρόσωπα, τον πατέρα μας και τη μητέρα μας. Και γιατί μας το ζητάει αυτό; Μας το ζητάει όχι εγωιστικά, ή γιατί έχει ανάγκη από την αγάπη μας, αλλά αντίθετα μας το ζητά για το δικό μας συμφέρον. Πρωτίστως εμείς έχουμε ανάγκη αυτήν την αμέριστη αγάπη του Θεού μας και τίποτε μα τίποτε δεν μπορεί να είναι ίση και πάνω από αυτήν.

      Ο Κύριος όμως μας ζητά να Τον αγαπούμε πάνω απ’ όλους και για έναν άλλο λόγο καθοριστικό για τη ζωή μας: Διότι θέλει να μας καταστήσει μετόχους της δικής του μακαριότητας, να μας προσφέρει ασύλληπτης αξίας δώρα, να μας προσφέρει τα πάντα. Διότι όταν αγαπάμε τον Χριστό μας περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο, ζούμε από αυτή τη ζωή σ’ έναν άλλο κόσμο· στον κόσμο της Βασιλείας του Θεού. Όταν έχουμε στραμμένα τα μάτια μας σ’ Εκείνον, τότε μπορούμε να γευθούμε τα αόρατα μυστικά, τις πνευματικές ομορφιές, τα μυστήρια του Θεού. Μπορούμε να γευθούμε τη γλυκύτητα της παρουσίας του· ν’ απολαύσουμε τη μυστική κοινωνία μαζί του. Να ζούμε καθημερινά μια πνευματική ζωή αγιότητος και χάριτος. Να απολαμβάνουμε τη λατρεία και την προσευχή ως ύψιστες πνευματικές ηδονές.

           Έτσι θα έχουμε μέσα μας τόσο δυνατά βιώματα, που θα συνεπαίρνουν την ύπαρξή μας. Έτσι θα γίνουμε πολίτες της Βασιλείας του από αυτή τη ζωή. Ας Τον αγαπήσουμε λοιπόν πάνω απ’ όλους και απ’ όλα και ας εισέλθουμε στο μυστήριο της εν Χριστώ αγάπης και ζωής μαζί Του από τώρα...από σήμερα.

Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε Άγιοι αδελφοί μου!!!

Από τη γυναίκα, λοιπόν, μη ζητάς λεφτά, αλλά αρετές - Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Είναι δυνατό ν’ αδιαφορείς για τα σπουδαι­ότερα και να φροντίζεις για τα ασήμαντα;
Δυστυχώς, όμως, σε όλα αυτό κάνουμε.

Αν αποκτήσουμε παιδί, νοιαζόμαστε όχι για το πως θα γίνει καλός άνθρω­πος, αλλά για το πως θα του εξασφαλίσουμε πλούτη· όχι για το πως θ’ αποκτήσει καλούς τρόπους, αλλά για το πως θα έχει πολλούς πόρους.
Στο επάγγελμά μας, πάλι, δεν κοιτάμε πως θα το ασκήσουμε τίμια, αλλά πως θα μας φέρει μεγάλα κέρδη.
Όλα, λοιπόν, γίνονται για τα λεφτά.
Μας έχει κυριέψει ο έρωτας του χρήματος, γι’ αυτό οδηγούμαστε στην καταστρο­φή.
"Έτσι", συνεχίζει ο απόστολος, «και οι άνδρες οφείλουν ν’ αγαπούν τις γυναίκες τους, όπως αγα­πούν τω ίδιο τους το σώμα.
Όποιος αγαπάει τη γυ­ναίκα του, αγαπάει τον εαυτό του.
Κανείς ποτέ δεν μίσησε το ίδιο του το σώμα, αλλ’ αντίθετα το τρέφει και το φροντίζει· έτσι κάνει και ο Κύριος για την Εκκλησία, γιατί όλοι είμαστε μέλη του σώματός Του από τη σάρκα Του και τα οστά Του» (Εφ. 5:28-30).

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή

Ἁγιου Ἰουστίνου Πόποβιτς :Σὺν πᾶσι τοῖς Ἁγίοις

Πρὶν τὴν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ στὸν ἐπίγειό μας κόσμο, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι γνωρίζαμε μόνον τὸν θάνατο, καὶ ὁ θάνατος ἐμᾶς. Κάθε τί τὸ ἀνθρώπινο ἦταν διαποτισμένο μὲ τὸν θάνατο, αἰχμαλωτισμένο καὶ κατανικημένο ἀπὸ αὐτόν. Ὁ θάνατός μας ἦταν πλησιέστερος καὶ ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, καὶ περισσότερο πραγματικὸς ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἰδίους. Δυνατότερος, ἀσυγκρίτως δυνατότερος ἀπὸ κάθε ἄνθρωπο χωριστά, καὶ ἀπὸ ὅλους τους ἀνθρώπους μαζί. Ἡ γῆ ἦταν φρικαλέα φυλακὴ τοῦ θανάτου, καὶ ἐμεῖς ἀνίσχυροι, δέσμιοι καὶ δοῦλοι του. Μόνον μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἡ ζωὴ ἐφανερώθη. Ἐφανερώθη ἡ ζωὴ ἡ αἰώνιος στοὺς ἀπελπισμένους θνητούς, στοὺς ἀθλίους δούλους τοῦ θανάτου, σ’ ἐμᾶς.

Ἡ ἀληθινὴ ζωὴ ἐπάνω στὴ γῆ ἀρχίζει ἀκριβῶς μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος, διότι εἶναι ζωὴ ποὺ δὲν τελειώνει μὲ τὸν θάνατο.

Τί εἶναι οἱ χριστιανοί; Οἱ χριστιανοὶ εἶναι χριστοφόροι, καὶ ἑπομένως φορεῖς καὶ κάτοχοί της αἰωνίου ζωῆς. Τοῦτο δὲ κατὰ τὸ μέτρο τῆς πίστεώς τους καὶ κατὰ τὸ μέτρο τῆς ἁγιότητός τους, ἡ ὁποία εἶναι καρπὸς τῆς πίστεως. Οἱ ἅγιοι εἶναι οἱ περισσότερο τέλειοι Χριστιανοί, διότι ἔχουν ἁγιασθεῖ στὸν μέγιστο, κατὰ τὸ δυνατόν, βαθμὸ μὲ τὴν ἄσκηση τῆς πίστεως στὸν Ἀναστάντα καὶ αἰωνίως Ζῶντα Κύριον Ἰησοῦν. Πράγματι, αὐτοὶ εἶναι οἱ μοναδικοὶ καὶ ὄντως ἀθάνατοι μέσα στὸ ἀνθρώπινο γένος, διότι μὲ ὅλο τὸ εἶναι τοὺς ζοῦν ἐν τῷ Ἀναστάντι καὶ γιὰ τὸν Ἀναστάντα Χριστό, καὶ κανένας θάνατος δὲν ἔχει ἐξουσία ἐπάνω τους. Ἡ ζωὴ τοὺς ὁλόκληρη εἶναι ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ γι’ αὐτὸ ὅλη εἶναι χριστοζωή. Ἡ σκέψις τοὺς εἶναι χριστοσκέψις. Ἡ αἴσθησίς τους χριστό-αἴσθησις. Ὅ,τι εἶναι δικό τους εἶναι πρῶτα τοῦ Χριστοῦ καὶ κατόπιν δικό τους. Ἂν εἶναι ἡ ψυχή, αὐτὴ εἶναι πρῶτα τοῦ Χριστοῦ, καὶ κατόπιν δική τους. Ἂν εἶναι ἡ ζωή, εἶναι πρῶτα τοῦ Χριστοῦ καὶ μετὰ δική τους. Σ’ αὐτοὺς δὲν εἶναι αὐτοί, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πάσι Χριστὸς Κύριος.

Γι’ αὐτὸ οἱ βίοι τῶν Ἁγίων δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ ἡ ζωὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ ἐπαναλαμβανόμενη σὲ κάθε Ἅγιο, λίγο ἢ πολύ, κατὰ τοῦτον ἢ ἐκεῖνον τὸν τρόπον. Ἤ, ἀκριβέστερα,εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ παρατεινόμενη διὰ τῶν Ἁγίων. Ἡ ζωὴ τοῦ σαρκωθέντος Θεοῦ Λόγου, τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὁ ὁποῖος γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μᾶς σώσει καὶ νὰ μᾶς μεταδώσει ὡς ἄνθρωπος τὴ θεία ζωή του. Γιὰ νὰ ἁγιάσει καὶ ἀπαθανατίσει καὶ αἰωνιοποιήσει μὲ τὴ ζωὴ τοῦ ὡς Θεός, τὴν ἰδική μας, ἀνθρώπινη, ζωή, ἐπάνω στὴ γῆ.

Τί εἶναι οἱ Πράξεις τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων; Εἶναι τὰ ἔργα τοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποία κάνουν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ, ἢ μᾶλλον τὰ κάνουν διὰ τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ζεῖ μέσα τους καὶ ἐνεργεῖ διὰ μέσου αὐτῶν. Καὶ ἡ ζωὴ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων τί εἶναι; Ἡ βίωσις τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ζωὴ μεταδίδεται μέσα στὴν ‘Ἐκκλησία, σὲ ὅλους τους πιστοὺς ἀκολούθους του καὶ συνεχίζεται γιὰ πάντα διὰ μέσου αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι τὴν ἀντλοῦν ἀπὸ τὰ ἅγια μυστήρια καὶ τὶς ἅγιες ἀρετές.

Οἱ δὲ Βίοι τῶν Ἁγίων τί εἶναι; Τίποτε ἄλλο ἀπὸ ἕνα εἶδος συνέχισης τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Μέσα σ’ αὐτοὺς τοὺς Βίους συναντᾶ κανεὶς τὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο, τὴν ἴδια ζωή, τὴν ἴδια ἀλήθεια, τὴν ἴδια πίστη, τὴν ἴδια αἰωνιότητα, τὴν ἴδια δύναμη ἐξ ὕψους, τὸν ἴδιο Θεὸ καὶ Κύριο. Διότι Ἰησοῦς Χριστός, χθὲς καὶ σήμερα ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰώνας. Ὁ αὐτὸς γιὰ ὅλους τους ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων, ὁ ὁποῖος διαμοιράζει τὰ ἴδια χαρίσματα καὶ τὶς ἴδιες θεῖες ἐνέργειες σὲ ὅλους ἐκείνους ποὺ πιστεύουν σ’ αὐτόν. Αὔτη ἡ συνέχιση ὅλων τῶν θείων δυνάμεων καὶ ζωοποιῶν ἐνεργειῶν, οἱ ὅποιες παραμένουν καὶ παρατείνονται στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά, ἀποτελεῖ ἀκριβῶς τὴ ζῶσα Ἱερὰ Παράδοση.

Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων ἐμφανίζουν ἀκριβῶς αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ποὺ ἐγέμισαν ἀπὸ Χριστὸ τὸν Θεό, πρόσωπα χριστοφόρα, ἅγια, στὰ ὁποῖα διαφυλάσσεται καὶ μὲ τὰ ὁποία μεταδίδεται ἡ Ἁγία Παράδοση αὐτῆς τῆς ζωῆς, ποὺ εὑρίσκεται μέσα στὴ Χάρη. Διαφυλάσσεται καὶ μεταδίδεται μὲ τὴν ἁγία Εὐαγγελικὴ πολιτεία τους. Διότι οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ οἱ Εὐαγγελικὲς Θεῖες ἀλήθειες, οἱ ὁποῖες ἔχουν μεταφερθεῖ στὴν ἀνθρώπινη ζωή μας διὰ μέσου τῆς χάριτος καὶ τῶν ἀσκήσεων. Δὲν ὑπάρχει Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, ἡ ὁποία νὰ μὴν ἠμπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ σὲ ζωή. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀλήθειες ἐδόθησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ γιὰ ἕναν σκοπό. Γιὰ νὰ γίνουν δική μας ζωή, πραγματικότης δική μας, κτῆμα δικό μας, χαρὰ δική μας. Καὶ οἱ ἅγιοι, ὅλοι τους ἀνεξαιρέτως, ζοῦν αὐτὲς τὶς θεῖες ἀλήθειες ὡς τὸ κέντρο τῆς ζωῆς τους καὶ ὡς τὴν οὐσία τοῦ εἶναι τους. Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων ἀποτελοῦν ἀπόδειξη καὶ μαρτυρία ὅτι ἡ καταγωγή μας εἶναι ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ὅτι ἐμεῖς δὲν εἴμεθα ἀπὸ τὸν κόσμον αὐτόν, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἄλλον. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἀληθινὸς ἄνθρωπος μόνον ἐν τῷ Θεῷ, ὅτι ζοῦμε ἐπάνω στὴ γῆ λαμβάνοντας ζωὴ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ὅτι ἠμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοὶς ὑπάρχει, καὶ ὅτι ὁ σκοπός μας εἶναι νὰ οὐρανώσωμε τὸν ἑαυτό μας, τρεφόμενοι μὲ τὸν οὐράνιον ἄρτον ὁ ὁποῖος κατέβη ἀπὸ τὸν οὐρανὸ στὴ γῆ. Ὁ οὐράνιος αὐτὸς ἄρτος κατέβη στὴ γῆ γιὰ νὰ μᾶς τρέφει μὲ τὴν αἰωνία Θεία Ἀλήθεια, μὲ τὴν αἰωνία Θεία Ἀγαθότητα, τὴν αἰωνία Θεία Δικαιοσύνη, τὴν αἰωνία Θεία Ἀγάπη, τὴν αἰωνία Θεία Ζωή, διὰ τῆς Θείας Εὐχαριστίας, διὰ τῆς ζωῆς μας ἐν τῷ μόνῳ ἀληθινῶ Θεῶ καὶ Κυρίω Ἰησοῦ Χριστό. Μὲ ἄλλους λόγους, ἡ κλῆσις μας εἶναι νὰ γεμίσουμε μὲ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, μὲ τὶς θεῖες καὶ ζωοποιοὺς ἐνέργειές του, νὰ φθάσουμε στὴν ἐνχρίστωση καὶ χριστοποίησή μας. Ἐὰν ἐργάζεσαι γι’ αὐτό, τότε εὑρίσκεσαι ἤδη στὸν οὐρανό, παρ’ ὅλο ποὺ περιπατεῖς ἐπάνω στὴ γῆ. Εἶσαι ἤδη ὅλος ἐν τῷ Θεῷ, μολονότι τὸ εἶναι σου παραμένει στὰ ὅρια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως.

Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων εἶναι ἱερὲς μαρτυρίες περὶ τῆς θαυματουργικῆς δυνάμεως τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Στὴν πραγματικότητα, αὐτοὶ δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ οἱ ἴδιες οἱ μαρτυρίες τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, συνεχιζόμενες διὰ μέσου τῶν αἰώνων, ἀφοῦ καὶ οἱ ἅγιοι δὲν εἶναι ἄλλο παρὰ μάρτυρες ἅγιοι, ὅπως καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ποὺ εἶναι πρωτομάρτυρες. Τίνος μάρτυρες; Τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Αὐτοῦ ποὺ ἐσταυρώθη, ἀνέστη, ἀνελήφθη καὶ ζεῖ αἰωνίως. Μάρτυρες τοῦ Εὐαγγελίου τῆς σωτηρίας, τὸ ὁποῖο συνεχίζει νὰ γράφεται ἀδιάκοπα μὲ τὰ ἅγια εὐαγγελικὰ ἔργα ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά. Διότι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ ἴδιος σὲ ὅλους τους αἰῶνες, θαυματουργεῖ συνεχῶς μὲ τὴν ἴδια θεία δύναμη διὰ μέσου τῶν ἁγίων μαρτύρων του. Οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι εἶναι οἱ πρῶτοι ἅγιοι μάρτυρες τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς θεανθρωπίνης τοῦ οἰκονομίας, τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Καὶ οἱ βίοι τοὺς ἀποτελοῦν τὶς ζωντανὲς καὶ αἰώνιες μαρτυρίες περὶ τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Σωτῆρος, ὡς νέας ζωῆς, ζωῆς χαριτωμένης, ζωῆς ἁγίας, θείας, θεανδρικῆς καὶ ἑπομένως ζωῆς θαυματουργικῆς καὶ ἀληθινῆς, ὅπως εἶναι θαυματουργικὴ καὶ ἀληθινὴ ἡ ἴδια ἡ ζωὴ τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Καὶ οἱ χριστιανοί; Εἶναι οἱ ἄνθρωποι διὰ μέσου τῶν ὁποίων συνεχίζεται ἡ ἁγία θεανθρωπίνη ζωὴ τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ μέχρι τὴ συντέλεια τοῦ αἰῶνος. Ὅλοι τους ἀποτελοῦν ἕνα σῶμα, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησία. Εἶναι σύσσωμοι μὲ τὸν Χριστὸ καὶ ὡς μέλη τοῦ σώματός του ὁ καθένας ἔχει τὴ θέση του στὴ ζωὴ τοῦ συνόλου. Ὁ ποταμὸς τῆς ἀθανάτου ζωῆς ἄρχισε νὰ ρέει, νὰ κυλᾶ ἀκατάπαυστα ἀπὸ τὸν Θεάνθρωπο Χριστό, καὶ οἱ χριστιανοὶ εἰσέρχονται διὰ μέσου αὐτοῦ στὴν αἰωνία ζωή. Οἱ χριστιανοὶ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ συνεχιζόμενο διὰ μέσου ὅλων τῶν αἰώνων τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.

Στοὺς Βίους τῶν Ἁγίων ὅλα εἶναι συνηθισμένα, ὅπως στὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καὶ ὅλα εἶναι παράδοξα, ὅπως στὸ Εὐαγγέλιο. Ὅμως καὶ στὶς δυὸ περιπτώσεις εἶναι ὅλα πραγματικὰ καὶ ἀληθινά, κατὰ ἕναν μοναδικὸ τρόπο. Ἀληθινὰ δὲ καὶ πραγματικὰ κατὰ τὴν ἴδια θεανθρώπινη ἀλήθεια καὶ τὴν ἴδια θεανδρικὴ πραγματικότητα, καὶ μαρτυρημένα μὲ τὴν ἴδια ἅγια δύναμη, θεία καὶ ἀνθρώπινη, κατὰ τρόπο θεϊκῶς καὶ ἀνθρωπίνως τέλειο. Ἰδού, εὐρισκόμεθα σὲ χῶρο οὐράνιο, διότι ἡ γῆ γίνεται οὐρανὸς διὰ τῶν ἅγιών του Θεοῦ. Ἰδού, ὅτι εὐρισκόμεθα μεταξὺ τῶν ἐνσωμάτων ἀγγέλων, μεταξὺ τῶν χριστοφόρων, καὶ ὅπου εἶναι αὐτοί, ἐκεῖ εἶναι καὶ ὅλος ὁ Κύριος ὁ Θεός, μέσα τους καὶ μαζί τους καὶ μεταξύ τους.

Ἐμβαθύνετε στοὺς βίους τῶν ἁγίων. Ἰδού, ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς ἀκτινοβολεῖ ἡ χαρισματική, ἡ ζωοποιὸς καὶ σωστικὴ δύναμις τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, ἡ ὁποία τοὺς ὁδήγησε ἀπὸ ἄσκηση σὲ ἄσκηση, ἀπὸ ἀρετὴ σὲ ἀρετή, ἀπὸ τὴ νίκη κατὰ τῆς ἁμαρτίας στὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου, ἀπὸ τὴ νίκη κατὰ τοῦ θανάτου στὴ νίκη κατὰ τοῦ διαβόλου. Αὐτὴ τοὺς εἰσάγει στὴν πνευματικὴ χαρά, ὅπου δὲν ὑπάρχει ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός, ἀλλὰ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι Ἁγίω. Χαρὰ καὶ εἰρήνη ἀπὸ τὴν κερδισμένη νίκη ἐναντίον κάθε ἁμαρτίας, κάθε πάθους, κάθε θανάτου, κάθε πονηροῦ πνεύματος.

Οἱ Βίοι τῶν Ἁγίων δείχνουν πολυαρίθμους ἀλλὰ πάντοτε βεβαίους δρόμους σωτηρίας, φωτισμοῦ, ἁγιασμοῦ, μεταμορφώσεως, χριστοποιήσεως, θεώσεως. Δείχνουν ὅλους τους τρόπους μὲ τοὺς ὁποίους ἡ ἀνθρωπίνη φύσις κατανικᾶ τὴν ἁμαρτία, τὴν κάθε ἁμαρτία. Πῶς νικᾶ τὸ πάθος, τὸ κάθε πάθος. Πῶς νικᾶ τoν θάνατο, τὸν κάθε θάνατο.

Ζήτησε νὰ εὕρεις τὸν ἑαυτό σου μέσα στοὺς Βίους τῶν Ἁγίων. Θὰ τὸν εὔρεις ὁπωσδήποτε μέσα σ’ αὐτούς. Ἀκόμη θὰ εὕρεις ἐκεῖ καὶ τὰ φάρμακα μὲ τὰ ὁποία ἠμπορεῖς νὰ τὸν θεραπεύσεις ἀπὸ ὅλες τὶς πνευματικὲς ἀρρώστιες καὶ νὰ τὸν κάμνεις ὑγιῆ γιὰ πάντα. Ὑγιῆ καὶ στοὺς δυὸ κόσμους, εἰς τρόπον ὥστε νὰ μὴν ἠμπορέση νὰ σὲ βλάψει κανένας θάνατος. Θὰ εὕρεις ἀκόμη μέσα στοὺς Βίους τῶν Ἁγίων ὅλα ὅσα χρειάζονται γιὰ νὰ ζήσεις καὶ στοὺς δυὸ κόσμους. Ὅσα χρειάζονται σὲ σένα, ὢ ἄνθρωπε, ποὺ εἶσαι μία ἀθάνατος ὕπαρξις, μία αἰώνια ὕπαρξις, μία θεανθρωπίνη ὕπαρξις, ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! ἄνθρωπε! 

Τὴν ἁγίαν ὅμως ζωὴ δὲν ἠμποροῦμε νὰ τὴ ζοῦμε μόνοι μας, ἀλλὰ πάντοτε σὺν πάσι τοὶς ἁγίοις, μὲ τὴ βοήθεια καὶ τὴν καθοδήγησή τους, διὰ μέσου τῶν ἁγίων μυστηρίων καὶ τῶν ἁγίων ἀρετῶν μέσα στὴν Ἐκκλησία.

Γι’ αὐτό, καὶ τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πάσαν τὴν ζωὴν ἠμῶν, Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα!

‘Αμήν! ‘Ἀμήν! ‘Ἀμήν!

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου - Για τους Αγίους

«Ἐγώ τούς ἐμέ φιλοῦντας ἀγαπῶ, τούς δέ δοξάζοντάς με δοξάσω»,
 λέγει ὁ Κύριος (πρβλ. Παρ. η΄ 17, Α΄ Βασιλ. β΄30).

Ὁ Θεός δοξάζεται μέ τούς Ἁγίους Του καί οἱ Ἅγιοι δοξάζονται ἀπό τόν Θεό.

Ἡ δόξα πού δίνει ὁ Θεός στούς Ἁγίους εἶναι τόσο μεγάλη, πού ἄν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι τόν Ἅγιο ὅπως εἶναι, ἀπό τήν εὐλάβεια καί τό φόβο θά ἔπεφταν καταγῆς, γιατί ὁ σαρκικός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ ν᾽ ἀντέξη τή δόξα τῆς οὐράνιας ἐμφανίσεως.

Μήν θαυμάζετε γι᾽ αὐτό. Ὁ Κύριος ἀγάπησε τόσο τό πλάσμα Του, ὥστε ἔδωσε Ἅγιο Πνεῦμα μ᾽ ἀφθονία στόν ἄνθρωπο, καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μέ τό Θεό.

Γιατί, λοιπόν, ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόσο τόν ἄνθρωπο; Γιατί εἶναι ἡ Αὐτοαγάπη καί ἡ ἀγάπη αὐτή γνωρίζεται μόνο μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τόν Κύριο, τό Δημιουργό του, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα γεμίζει μέ τή χάρη Του ὅλο τόν ἄνθρωπο: καί τήν ψυχή καί τό νοῦ καί τό σῶμα.

Ὁ Κύριος ἔδωσε στούς Ἁγίους τή χάρη Του κι ἐκεῖνοι Τόν ἀγάπησαν καί προσκολλήθηκαν ὁλοκληρωτικά σ᾽ Αὐτόν, γιατί ἡ γλυκύτητα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὑπερνικᾶ τήν ἀγάπη γιά τόν κόσμο καί τήν ὀμορφιά του.

Κι ἄν ἔτσι γίνεται στή γῆ, τότε στόν οὐρανό οἱ Ἅγιοι εἶναι ἀκόμα πιό πολύ ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο μέ τήν ἀγάπη. Κι ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι ἀνείπωτα γλυκειά καί ἐκχύνεται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα κι ὅλες οἱ ἐπουράνιες δυνάμεις μ᾽ αὐτήν τρέφονται.

Ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, καί τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς Ἁγίους εἶναι ἀγάπη.

Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα γνωρίζεται ὁ Κύριος. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα μεγαλύνεται ὁ Κύριος στούς οὐρανούς. Μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα δοξάζουν οἱ Ἅγιοι τό Θεό καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα δοξάζει ὁ Κύριος τούς Ἁγίους καί αὐτή ἡ δόξα δέν ἔχει τέλος.

Σέ πολλούς φαίνεται πώς οἱ Ἅγιοι εἶναι μακριά μας. Ἀλλά μακριά εἶναι ἀπό ἐκείνους πού οἱ ἴδιοι ἀπομακρύνθηκαν, ἐνῶ εἶναι πολύ κοντά σ᾽ ἐκείνους πού τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ κι ἔχουν τήν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στούς οὐρανούς τά πάντα ζοῦν καί κινοῦνται ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἀλλά καί στή γῆ εἶναι τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα. Αὐτό ζῆ στήν Ἐκκλησία μας, Αὐτό ἐνεργεῖ στά μυστήρια, Αὐτό πνέει στήν Ἁγία Γραφή, Αὐτό ζῆ στίς ψυχές τῶν πιστῶν. Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἑνώνει τούς πάντες, καί γι᾽ αὐτό οἱ Ἅγιοι εἶναι κοντά μας. Κι ὅταν προσευχώμαστε σ᾽ αὐτούς, τότε ἀκοῦνε αὐτοί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα τίς προσευχές, κι οἱ ψυχές μας αἰσθάνονται τήν πρεσβεία τους γιά χάρη μας.

Πόσο εὐτυχισμένοι καί καλότυχοι εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, πού μᾶς χάρισε ὁ Κύριος ζωή μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί εὐφραίνονται οἱ ψυχές μας. Πρέπει ὅμως νά φυλᾶμε μέ σύνεση τό Ἅγιο Πνεῦμα, γιατί ἀρκεῖ κι ἕνας ἄσκοπος λογισμός γιά νά ἐγκαταλείψη τήν ψυχή, καί τότε στερούμαστε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἐξαφανίζεται ἡ παρρησία ἀπό τήν προσευχή, χάνεται καί ἡ σίγουρη ἐλπίδα πώς θά λάβουμε αὐτό πού ἐπιζητοῦμε.

Οἱ Ἅγιοι ζοῦν σ᾽ ἄλλο κόσμο κι ἐκεῖ βλέπουν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα τήν θεία δόξα καί τήν ὀμορφιά τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου. Ἀλλά μέ τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα βλέπουν καί τή ζωή καί τά ἔργα μας. Γνωρίζουν τίς θλίψεις μας κι ἀκοῦνε τίς θερμές προσευχές μας. Ζώντας στή γῆ διδάχτηκαν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Κι ὅποιος ἀπέκτησε στή γῆ τήν ἀγάπη διαβαίνει μαζί της στήν αἰώνια ζωή στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ὅπου ἡ ἀγάπη αὐξάνει ὡσότου γίνη τέλεια. Κι ἄν στή γῆ ἡ ἀγάπη δέν μπορῆ νά λησμονήση τόν ἀδελφό, πολύ περισσότερο στούς οὐρανούς οἱ Ἅγιοι δέν μᾶς λησμονοῦν καί δέονται γιά μᾶς.

Ὁ Κύριος χάρισε τό Ἅγιο Πνεῦμα στούς Ἁγίους, κι αὐτοί μᾶς ἀγαποῦν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Οἱ ψυχές τῶν Ἁγίων γνωρίζουν τόν Κύριο καί τήν ἀγαθοσύνη Του γιά τόν ἄνθρωπο, γι᾽ αὐτό καί καίγονται πνευματικά ἀπό ἀγάπη γιά τό λαό. Ὅσο ζοῦσαν στή γῆ, δέν μποροῦσαν ν᾽ ἀκούσουν νά γίνεται λόγος γιά ἁμαρτωλό ἄνθρωπο, χωρίς πόνο στήν καρδιά, κι ἔχυναν δάκρυα στήν προσευχή τους γι᾽ αὐτούς. Τό Ἅγιο Πνεῦμα τούς ἐξέλεξε γιά νά προσεύχωνται γιά ὅλο τό κόσμο καί τούς ἔδωσε πηγές δακρύων. Τό Ἅγιο Πνεῦμα σκορπίζει στούς ἐκλεκτούς Του τόσο μεγάλη ἀγάπη, ὥστε οἱ ψυχές καίγονται ἀπό τήν ἐπιθυμία νά σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καί νά δοῦν τή δόξα τοῦ Κυρίου.

Οἱ Ἅγιοι περιβάλλουν, μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, μέ τήν ἀγάπη τους ὅλο τό κόσμο. Βλέπουν καί ξέρουν πώς ἀποκάναμε ἀπό τίς θλίψεις, πώς ξεράθηκαν οἱ καρδιές μας, πώς παρέλυσε ἡ ἀκηδία τίς ψυχές μας, καί γι᾽ αὐτό μεσιτεύουν ἀκατάπαυστα στό Θεό γιά μᾶς.

Οἱ Ἅγιοι χαίρονται γιά τή μετάνοιά μας καί στενοχωριοῦνται ὅταν οἱ ἄνθρωποι ἐγκαταλείπουν τό Θεό κι ἐξομοιώνωνται ἔτσι μέ τά ἄλογα ζῶα. Λυποῦνται, γιατί οἱ ἄνθρωποι ζοῦν στή γῆ χωρίς νά ξέρουν πώς, ἄν ἀγαποῦσαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, θά ὑπῆρχε ἐλευθερία ἀπό τήν ἁμαρτία. Κι ὅπου δέν ὑπάρχει ἁμαρτία, ἐκεῖ ὑπάρχει χαρά καί ἀγαλλίαση πού δίνει τό Ἅγιο Πνεῦμα, κι ἔτσι ὅπου καί νά στραφῆ τό βλέμμα, τά πάντα εἶναι ἀγαπημένα κι ἡ ψυχή ἀπορεῖ καί ἀναρωτιέται «γιατί νοιώθω τόσο καλά», καί δοξολογεῖ τό Θεό.

Νά ἐπικαλεῖστε μέ πίστη τή Θεοτόκο καί τούς Ἁγίους. αὐτοί ἀκοῦνε τίς προσευχές μας καί ξέρουν καί τούς διαλογισμούς μας.

Καί μή θαυμάζετε γι᾽ αὐτό. Ὅλος ὁ οὐρανός τῶν Ἁγίων ζῆ μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τίποτε δέν εἶναι κρυφό σ᾽ ὅλο τόν κόσμο γιά τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἐγώ δέν καταλάβαινα πιό πρίν, πῶς οἱ οὐρανοπολίτες ἅγιοι μποροῦν νά βλέπουν τή ζωή μας. Ὅταν ὅμως μέ ἤλεγξε ἡ Ἁγία Θεοτόκος γιά τίς ἁμαρτίες μου, τό ἔμαθα πώς οἱ Ἅγιοι μᾶς βλέπουν μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γνωρίζουν ὅλη τή ζωή μας.

Οἱ Ἅγιοι ἀκοῦνε τίς προσευχές μας καί ἔχουν ἀπό τό Θεό τή δύναμη νά μᾶς βοηθοῦν. Αὐτό εἶναι γνωστό σ᾽ ὅλο τό γένος τῶν χριστιανῶν.

Ὁ πάτερ Ρωμανός, ὁ γυιός τοῦ πάτερ Δοσιθέου, μοῦ διηγόταν πώς ὅταν ἦταν ἀκόμα στόν κόσμο πολύ νέος, ἔτυχε νά διαβῆ σ᾽ ἐποχή χειμώνα τό Δόν. Ξαφνικά ράγισαν οἱ πάγοι τοῦ ποταμοῦ καί τ᾽ ἄλογό του ἔπεσε μέσα στήν τρύπα πού ἄνοιξε καί σέ λίγο ὅλο τό ἕλκηθρο καί τό ἄλογο βυθίζονταν στούς πάγους. Αὐτός, μικρό παιδί, φώναξε: «Ἅγιε Νικόλα, βοήθησέ με νά σύρω ἔξω τό ἕλκηθρο» καί τραβώντας τά χαλινάρια εἶδε ἀμέσως ἕλκηθρο καί ἄλογο ἔξω ἀπό τούς πάγους.

Κι ὁ πάτερ Ματθαῖος, πού ἦταν συγχωριανός μου, ὅταν ἦταν παιδί ἔβοσκε, σάν τόν προφήτη Δαβίδ, τά πρόβατα τοῦ πατέρα του. Ὁ ἴδιος εἶχε ἀνάστημα ἴσα μέ πρόβατο. Ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του ἐργαζόταν στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ κάμπου. Ξαφνικά βλέπει νά ὁρμοῦν λύκοι καταπάνω στό Μίσα – ἔτσι ὀνομαζόταν ὁ πάτερ Ματθαῖος κατά κόσμον – κι ὁ μικρός Μίσα ἄφησε κραυγή: «Ἅγιε Νικόλα, βοήθα με». Καί μόλις φώναξε, οἱ λύκοι γύρισαν πίσω καί δέν ἔκαμαν κακό οὔτε σ᾽ αὐτόν οὔτε στά πρόβατα. Καί γιά πολύν καιρό γελοῦσαν οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ μας κι ἔλεγαν: «Ὁ Μίσα ἐτρόμαξε φοβερά ἀπό τούς λύκους, ἀλλά ὁ Ἅγιος Νικόλας τόν γλύτωσε».

Κι ὅλοι μας ξέρομε πλῆθος περιπτώσεων, πού οἱ Ἅγιοι ἔρχονται παρευθύς νά βοηθήσουν. Ἀπ᾽ αὐτά εἶναι, λοιπόν, φανερό πώς ἀκούγονται οἱ προσευχές μας στούς οὐρανούς.

Οἱ Ἅγιοι ἦταν ἄνθρωποι ὅμοιοι μ᾽ ἐμᾶς. Πολλοί ἀπ᾽ αὐτούς εἶχαν μεγάλες ἁμαρτίες, ἀλλά μέ τήν μετάνοια πέτυχαν τήν Οὐράνια Βασιλεία. Κι ὅλοι ὅσοι ἔρχονται σ᾽ αὐτήν, μέ τή μετάνοια ἔρχονται πού μᾶς χάρισε ὁ Ἐλεήμων Κύριος μέ τά πάθη Του.

Ὅλοι οἱ Ἅγιοι ζοῦν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Κύριος καί ἡ Πανάχραντη Μητέρα Του. Ἐκεῖ εἶναι οἱ ἅγιοι Προπάτορες καί Πατριάρχες, πού κράτησαν μέ ἀνδρεία καί παρέδωσαν τήν πίστη τους. Ἐκεῖ εἶναι οἱ Προφῆτες, πού ἔλαβαν Πνεῦμα Ἅγιο καί μέ τό λόγο τους καλοῦσαν τό λαό πρός τό Θεό. Ἐκεῖ εἶναι οἱ Ἀπόστολοι, πού πέθαναν γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐκεῖ βρίσκονται οἱ μάρτυρες, πού ἔδωσαν μέ χαρά τή ζωή τους ἀπό τήν ἀγάπη γιά τό Χριστό. Ἐκεῖ εἶναι οἱ ἅγιοι Ἱεράρχες, μιμητές τοῦ Κυρίου, πού βάσταξαν τά βάρη τῶν πνευματικῶν τους προβάτων. Ἐκεῖ εἶναι οἱ ὅσιοι ἀσκητές καί οἱ κατά Χριστόν σαλοί, πού νίκησαν μέ τήν ἄσκηση τόν κόσμο. Ἐκεῖ βρίσκονται ὅλοι οἱ Δίκαιοι, ὅσοι τήρησαν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί κατανίκησαν τά πάθη.

Πρός τά ἐκεῖ, σ᾽ ἐκείνη τή θεσπέσια ἅγια Σύναξη, πού συγκάλεσε τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἑλκύεται ἡ ψυχή μου. Ἀλλά ἀλίμονο σέ μένα! Ἀφοῦ δέν ἔχω ταπείνωση, ὁ Κύριος δέν μοῦ δίνει δύναμη γιά τήν ἄθληση, καί τό ἀσθενικό μου πνεῦμα σβύνει σάν μικρό κερί, ἐνῶ τό πνεῦμα τῶν Ἁγίων ἔκαιγε σάν φλόγα φωτιᾶς, κι ὄχι μόνο δέν τό ἔσβυνε ὁ ἄνεμος τῶν πειρασμῶν, ἀλλά ἄναβε ἀκόμα περισσότερο. Περπατοῦσαν στή γῆ καί τά χέρια τους ἐργάζονταν, ἀλλά τό πνεῦμα τους ἔμενε πάντα κοντά στό Θεό κι ὁ νοῦς τους δέν ἤθελε ν᾽ ἀποσπασθῆ ἀπό τήν μνήμη τοῦ Θεοῦ. Γιά χάρη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ ὑπέμειναν ὅλες τίς θλίψεις στή γῆ καί δέν φοβόνταν κανένα πόνο, κι ἔτσι δόξαζαν τόν Κύριο. Γι᾽ αὐτό κι ὁ Κύριος τούς ἀγάπησε καί τούς δόξασε καί τούς χάρισε τήν αἰώνια Βασιλεία μαζί Του.

Ἀπό τό βιβλίο, Ο ΑΓΙΟΣ ΣΙΛΟΥΑΝΟΣ Ο ΑΘΩΝΙΤΗΣ

πηγή

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου - Η ένωσή μας με τον Θεό

Ὁ Θεὸς εἶναι φῶς, καὶ δίνει τὴ λαμπρότητά Του σ΄ ἐκείνους πού καθαρίζουν τὴ σβησμένη λαμπάδα τῆς ψυχῆς τους κι’ ἑνώνονται μὲ τὸ «Θεῖον πῦρ».

Θαῦμα παράδοξο! Ὁ ἄνθρωπος νὰ ἑνώνεται μὲ τὸν Θεό ὄχι μόνο πνευματικά, ἀλλά καὶ σωματικά. Ἄνθρωπος καὶ Θεὸς νὰ γίνονται ἕνα, ὅπως ἕνα εἶναι καὶ τὸ ζωντανὸ ἀνθρώπινο σῶμα μὲ τὴν ψυχή. Μὲ τὴν ἕνωση αὐτή ὁ ἄνθρωπος γίνεται «κατὰ χάριν Θεός», ὅπως λέει ὁ ψαλμωδὸς Δαβίδ: «Ἐγώ εἶπα, θεοὶ ἐστε καὶ υἱοί Ὑψίστου πάντες».

Ὁ Χριστὸς βεβαίωσε: «Ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν. Ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὸν καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι. Μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν».

Πῶς ὅμως μένουμε ἐμεῖς στὸν Χριστὸ κι’ Αὐτός σέ μᾶς;

Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν ἔδωσε ὁ Ἴδιος, ὅταν, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος Του, προσευχήθηκε στὸν Πατέρα: «Σύ, πάτερ, ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν σοί, ἵνα καὶ αὐτοί ἐν ἡμῖν ὦσιν…κἀγώ τὴν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἓν ἐσμέν, ἐγώ ἐν αὐτοῖς καί σύ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν…».

Ἀλλά καί στούς μαθητές Του μέ σαφήνεια εἶπε: «Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγώ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί … ἐγώ ἐν τῷ πατρί μου καί ὑμεῖς ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν ὑμῖν».

Ἐναργέστατα εἶναι τὰ θεϊκὰ κι’ ἀλάθητα λόγια τοῦ Κυρίου.

Ὅπως ὁ Πατέρας εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Υἱό Του, ἔτσι κι’ ἐμεῖς εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό. Καὶ ὅπως ὁ Πατέρας μένει «κατὰ φύσιν ἐν τῷ Υἱῷ», ἔτσι καὶ ὅσοι πίστεψαν στὸν Χριστὸ καὶ ἀναγεννήθηκαν «διὰ Πνεύματος Ἁγίου», μένουν «κατὰ χάριν ἐν τῷ Θεῷ» καὶ ὁ Θεὸς μένει σ’ αὐτούς ὡς «κατὰ χάριν υἱούς» Του.

Τί θαυμαστή, θεανθρώπινη ἕνωση!

Ἡ ἕνωση ὅμως Πατέρα καὶ Υἱοῦ δὲν εἶναι παρὰ ἕνωση ἄπειρης καὶ ἄφατης ἀγάπης. Καὶ ἡ ἀγαπη τοῦ Υἱοῦ πρός τόν Πατέρα φανερώνεται μὲ τὴν «ἐν ἄκρᾳ ταπεινώσῃ» ἄρνηση τοῦ θελήματός Του καὶ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ θελήματος τοῦ πατρός.

Αὐτό ἀκριβῶς χαρακτηρίζει πρωταρχικὰ τὴν Θεία Ἕνωση.

Αὐτό ὅμως πρέπει νὰ χαρακτηρίζει καὶ τὴ δική μας ἀγαπητική ἕνωση μὲ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ εἶναι γνήσια: ἡ ταπεινή ἐκπλήρωση τοῦ ἁγίου θελήματός Του, δηλαδή ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Τό εἶπε ὁ ἴδιος: «Ἐάν ἀγαπᾶτε με, τά ἐντολάς τάς ἐμάς τηρήσατε… Ὁ ἔχων τάς ἐντολάς μου καί τηρῶν αὐτάς, ἐκεῖνος ἐστὶν ὁ ἀγαπῶν με… Ἐάν τις ἀγαπᾶ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ Πατήρ μου ἀγαπήσῃ αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ’ αὐτῷ ποιήσωμεν».

Ὁ Θεός ἔρχεται καί «ποιεῖ μονήν παρ’ ἡμῖν», -μέ ἄλλα λόγια: ἑνώνεται μαζί μας- μόνον ἄν Τόν ἀγαπᾶμε ἔμπρακτα, τηρώντας τό νόμο Του. Τότε ζοῦμε τήν παρουσία Του μέσα μας. Τότε πραγματοποιεῖται ὁ λόγος Του: «Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστι». Τότε προγευόμαστε τή μυστική καί ἀπερίγραπτη γλυκύτητα τῆς βασιλείας Του, τήν ἄρρητη ἀπό τό φθαρτό σῶμα. Γιατί, ὅπως βεβαιώνει ὁ ἴδιος, «οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι ‘Κύριε, Κύριε’ εἰσελεύσεται εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν, ἀλλ’ ὁ ποιῶν τό θέλημα τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς».

Μέ ὅλα ὅσα εἴπαμε ὡς τώρα, δείξαμε τόν ἕνα τρόπο ἑνώσεώς μας μέ τόν Θεό: τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλος, παράλληλος, πού συμπληρώνει καί ἐνισχύει τόν πρῶτο. Αὐτός εἶναι ἡ συχνή συμμετοχή μας στό μυστικό δεῖπνο Του, ἡ μετάληψη τῶν ἀχράντων μυστηρίων Του.

Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός πάλι εἶπε: «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα, ἐν ἐμοί μένει κἀγώ ἐν αὐτῷ… Ἐγώ εἰμί ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσει εἰς τόν αἰώνα… Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἔχει ζωήν αἰώνιον, κἀγώ ἀναστήσω αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρα».

Γιά νά εἴμαστε λοιπόν ἑνωμένοι μέ τόν Κύριο καί νά ἔχουμε ζωή αἰώνια, πρέπει νά κοινωνοῦμε συχνά τό Σῶμα καί τό Αἷμα Ἐκείνου, πού εἶναι ἡ Πηγή τῆς ζωῆς. Ἀλλιῶς, ὄχι μόνον εἴμαστε χωρισμένοι ἀπ’ Αὐτόν, ἀλλά καί νεκροί: «Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή φάγητε τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίητε Αὐτοῦ τό αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωήν ἐν ἑαυτοῖς».

Ἄς προσέξουμε ὅμως, νά μήν κοινωνοῦμε χωρίς βαθειά μετάνοια, συντριβή καρδιᾶς, καθαρή ζωή καί πνευματική προετοιμασία, γιατί τότε ἡ Θεία Κοινωνία ὄχι μόνο δέν συντελεῖ στήν ἕνωσή μας μέ τόν Χριστό, ἀλλά, ἀντίθετα, μᾶς καταδικάζει καί μᾶς κατακαίει. «Ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως», λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «κρίμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνει». Γι’ αὐτό «δοκιμαζέτω ἄνθρωπος ἑαυτόν, καί οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω».

Ἂς φυλάξουμε λοιπὸν μὲ προθυμία καὶ ἐπιμέλεια τὶς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, καί ἄς προσερχόμαστε μέ συναίσθηση καί ἀκατάκριτη συνείδηση στά πανάγια μυστήριά Του, γιά νά ἑνωθοῦμε μαζί Του· γιά νά κληρονομήσουμε τήν αἰώνια βασιλεία Του· γιά νά μήν ὑποστοῦμε στήν παρούσα ζωή ὅ,τι λέει ὁ Τίμιος Πρόδρομος: «Ὁ ἀπειθών τῷ Υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν». Γιά νά μήν ἀκούσουμε στήν ἄλλη ζωή τόν φοβερό λόγο τοῦ Κυρίου: «Ἀπέλθετε ἀπ’ ἐμοῦ… Οὐκ οἷδα ὑμᾶς!…». Γιά νά δεχθοῦμε, τέλος, τήν πανευφρόσυνη πρόσκληση: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου».