Θεολογική ερμηνεία της εικόνας της Γέννησης του Χριστού

           

Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ


 
Το πνευματικό μεγαλείο, το μυστικό βάθος και το αισθητικό κάλλος της Ορθοδόξου τέχνης συνεργούν στη μετοχή του πιστού στο καλοάγγελτο γεγονός της ενανθρώπισης. Μέσα στο χώρο της Εκκλησίας ο πιστός ζει το μυστήριο της σαρκώσεως με τις αισθήσεις του, που μεταμορφώνονται για να γίνουν μέσα επικοινωνίας με το άρρητο. Προσκυνώντας την εικόνα της Γεννήσεως ανταποκρίνεται στο κέλευσμα της ψαλμωδίας «δεύτε ίδωμεν πιστοί» και «βλέπει» με τα μάτια του την θεολογία της σαρκώσεως αισθανόμενος την ευφροσύνη της θείας συγκαταβάσεως και κενώσεως. 
Ο εικονογραφικός τύπος διαμορφώθηκε έτσι ώστε να συνοψίζει τη θεολογία της Γεννήσεως ντύνοντάς την με άρτια αισθητική μορφή. Η παράσταση έχει οργανωθεί αντιρρεαλιστικά και συμβολικά συνθέτοντας στοιχεία από την ιστορική πραγματικότητα, πνευματικά και διαχρονικά. Το βουνό, το σπήλαιο, η φάτνη, τα ζώα συνυπάρχουν με τον χρυσό κάμπο που είναι ο πνευματικός χώρος του ουρανού. Έτσι η εικόνα αμέσως παρουσιάζει την σύνθεση του γήινου και του ουράνιου, του ανθρώπινου και του θείου. 


Όλες οι μορφές έχουν ειδικό νόημα και συμβολισμό. Η Γέννηση τοποθετείται μέσα σε σπήλαιο, στοιχείο που δεν προέρχεται από τα Ευαγγέλια, αλλά από την παράδοση που ξεκινάει μεν από το απόκρυφο το λεγόμενο Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου αλλά την παίρνει ο ορθόδοξος θεολογικός στοχασμός (Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς) και την καθιερώνει η υμνογραφία με τον Ρωμανό «και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει» (Κοντάκιον), και τους άλλους Υμνωδούς των Χριστουγέννων: «Τι σοι προσενέγκωμεν Χριστέ ότι ώφθης επί γης ως άνθρωπος… η γη το σπήλαιον» (Ιδιόμελον Εσπερινού), «τω σήμερον εν σπηλαίω τεχθέντι» (κάθισμα Όρθρου). 



 
Το σκοτεινόχρωμο σπήλαιο συνδέεται και με τον Άδη που θα φωτίσει ο Χριστός με την Ανάστασή Του. Συμβολίζει όμως και τη σκοτεινιά του προχριστιανικού κόσμου στην οποία θα λάμψει το χαρούμενο, λυτρωτικό φως «ο λαός ο καθήμενος εν σκότει είδε φως μέγα και τοις καθημένοις αυτοίς εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς» (Ματθ. 4,16). 

Ο Χριστός εικονίζεται σπαργανωμένος. Η εικονογραφία εδώ ακολουθεί πιστά την ευαγγελική διήγηση «και εσπαργάνωσεν αυτόν και ανέκλινε αυτόν εν τη φάτνη» (Λουκ. 2,7). Το φασκιωμένο βρέφος παραπέμπει οπτικά σε μορφές νεκρών (όπως του Λαζάρου), δίνοντάς μας έτσι μια ακόμα νύξη για το σάββανο και την ταφή του Κυρίου. 
 


 
Η θέση της Παναγίας είναι καίρια στην εικόνα δείχνοντας με αυτό τον τρόπο το ρόλο της μέσα στο έργο της σωτηρίας. Εικονίζεται σε άμεση σχέση με το γλυκύτατο Τέκνο της, αλλά διατηρεί και κάποια απόσταση απ’ Αυτό, υπαγορευόμενη από την γνώση της θεότητάς Του. Για τη στάση στην οποία ζωγραφίζεται η Θεοτόκος έχει διατυπωθεί η άποψη ότι καθορίζεται από τον με ή χωρίς ωδίνες τοκετό. Τόσο όμως η υμνολογία της Εκκλησίας όσο και μεγάλοι Πατέρες (Μ. Φώτιος) αποφαίνονται με σαφήνεια ότι έτεκεν ανωδίνως. Η μητρική τρυφερότητα και κάποια προορατική αίσθηση της ρομφαίας που θα διαπεράσει την καρδιά της ίσως προσδιορίζουν αυτή τη στάση της Θεομήτορος. 

Μέσα στο σπήλαιο δεν υπάρχει άλλο πρόσωπο από την Μητέρα και το Βρέφος. Μόνο τα δύο ζώα (βόδι και ονάριο), που η παρουσία τους είναι μια ζωγραφική υπόμνηση των καυτερών για το Ισραήλ λόγων του Ησαΐα. Η αποστασία του εκλεκτού λαού του Θεού στηλιτεύεται με τον διακριτικό αυτόν τρόπο μέσα στην εικόνα. 
 




 
Ο Ιωσήφ κάθεται έξω και κάπως απόμακρα από το σπήλαιο. Μ’ αυτό το τρόπο διατρανώνει η βυζαντινή ζωγραφική την θεμελιώδη πίστη της Εκκλησίας για την απείρανδρο γέννηση του Ιησού. Ο Ιωσήφ κάθεται συλλογισμένος, σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα μοιάζει να έχει σαν πρότυπο αγάλματα σκεπτόμενων μορφών. Η στάση αυτή υποσημαίνει τις αμφιβολίες που φαίνεται ακόμα να έχει. 




Σε μερικές εικόνες μπροστά στον Ιωσήφ στέκεται και συνομιλεί ένας τσοπάνος, συνήθως γέρος, κακόμορφος, που σύμφωνα με τα Απόκρυφα είναι ο διάβολος μεταμορφωμένος σε τσοπάνη που πειράζει τον Ιωσήφ δείχνοντας την ροζιασμένη μαγκούρα του λέγοντας ειρωνικά, πως αν αυτό το ξεραμένο ξύλο βλαστήσει με φύλλα και κλαδιά, τότε μπορεί και μια Παρθένα να γεννήσει. Σε κάποιες μάλιστα εικόνες, σαν άλλη επίρρωση της Παρθενίας της Θεοτόκου, ζωγραφίζεται βλαστημένη η ποιμενική ράβδος. 
 


Η ένταξη των αμφιβολιών του Ιωσήφ στην εικόνα της Γεννήσεως, έχει χαρακτήρα διδακτικό. «Στο πρόσωπο του αγίου Ιωσήφ, η εικόνα αφηγείται ένα παγκόσμιο δράμα που παράγεται δια μέσου όλων των αιώνων… Το Μυστήριο του Ευαγγελίου απευθύνεται στη πίστη και συναντά το εμπόδιο τις αμφιβολίες» (Π. Ευδοκίμωφ). Η συλλογισμένη και συνεσταλμένη στάση του δείχνει άνθρωπο που βρέθηκε σε γεγονότα πάνω από τις δυνάμεις του, αλλά που δεν του λείπει η αγαθή προαίρεση. Για αυτό και τη Μαρία δεν θα τη διώξει κρυφά, όπως προς στιγμή σκέφτηκε, αλλά θα σταθεί δίπλα στη Μητέρα και το Παιδίον σαν προστάτης. Έτσι η αμφιβολία του Ιωσήφ γίνεται στήριγμα γι’ αυτούς που δοκιμάζονται από λογισμούς αμφιβολίας και δυσπιστίας. 




 
Οι ποιμένες, ανοιχτόκαρδοι, καλοκάγαθοι, ειρηνικοί άνθρωποι δέχονται με κατάπληξη, αλλά και χαρά το μήνυμα του ερχομού του Μεσσία, αντιπροσωπεύοντας την αγαθή μερίδα των αληθινών Ισραηλιτών που άκουσαν το καλό άγγελμα της σωτηρίας και το ενστερνίστηκαν αμέσως. 





Οι Μάγοι είναι οι σοφοί και διαβασμένοι, που όμως η γνώση τους δεν στέκει εμπόδιο στην προσκύνηση του σαρκωθέντος Λόγου. Γι’ αυτό και η τέχνη της Εκκλησίας δίνει μεγάλη σημασία στην παρουσία τους. Οι Μάγοι, με τις λαμπρές και παράξενες στολές τους, είναι οι αναζητητές που πασχίζουν να βρουν την Αλήθεια έξω από το χώρο του Ισραήλ. Αντιπροσωπεύουν τους ανά τους αιώνες αναζητητές της αλήθειας που μέσα από τους πολυδαίδαλους ατραπούς της σκέψης ακολουθώντας τον αστέρα της εσώτερης παρόρμησής τους φτάνουν κάποτε με ταπείνωση στην απλότητα της Φάτνης για να καταθέσουν τα δώρα του πνευματικού τους μόχθου και να χαρούν μαζί με τους ποιμένες. Τέλος, οι Μάγοι εικονίζονται με διαφορετική ηλικία για να υποδηλωθεί ότι ο Χριστός φωτίζει όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από ηλικία. 
 





 
Οι Άγγελοι ολόσωμοι, ευγενικοί και μεγαλόπρεποι, ντυμένοι με τα αρχαία ενδύματά τους (ιμάτιο και χιτώνα), σε στάσεις και κινήσεις που δείχνουν το σεβασμό στο Βρέφος αναγγέλλουν στους ποιμένες το μέγα γεγονός ότι «ετέχθη σήμερον σωτήρ ος εστίν Χριστός Κύριος». Και όταν όμως σκύβουν για να εκφράσουν το σεβασμό τους δεν ζωγραφίζονται μέσα στη σπηλιά, αλλά στέκουν απ’ έξω, ώστε να προβάλλεται ανεμπόδιστα και αδιάσπαστα το κεντρικό θέμα. Οι αγγελικές δυνάμεις προσφέρουν τη δοξολογία. Σε κάποιες εικόνες υπάρχει σε κυκλικό σχήμα η επιγραφή από το κατά Λουκά Ευαγγέλιο, «Δόξα εν υψίστοις Θεό και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». 





Από τον ουρανό εξέρχεται μια ακτίνα και καταλήγει στο σπήλαιο πάνω από το βρέφος. Η ακτίνα αυτή σημαίνει την μια ουσία του Θεού αλλά χωρίζεται σε τρεις λάμψεις, για να προσδιορίσει τη συμμετοχή των τριών προσώπων στην θεία οικονομία της σωτηρίας. 
 





 
Η όλη σύνθεση κλείνει με ένα ακόμα επεισόδιο, που προέρχεται από τα Απόκρυφα: το πρώτο λουτρό του βρέφους. Στο πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου περιγράφονται διάφορες φροντίδες για τον τοκετό της Μαρίας καθώς και η μαία και η βοηθός της που συνδράμανε την Παναγία και έλουσαν το αρτιγέννητο. Εικονογραφικά η σκηνή κατάγεται από αρχαία παράσταση λουτρού του Διονύσου. Η χριστιανική τέχνη από τους πρώτους αιώνες προσέλαβε το θέμα. Εξαίρεση σημειώνεται τον 18ον αι. στο Άγιο Όρος, όπου η σκηνή θεωρήθηκε μειωτική της θεότητος και κατά συνέπεια απόβλητη. Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι «το δε να ιστορούνται γυναίκες τινες πλύνουσαι τον Χριστόν εν λεκάνη, ως οράται εν πολλαίς εικόσι της Χριστού γεννήσεως, τούτο είναι παντάπασιν ατοπώτατον». Εξηγώντας αυτή τη θέση του ο Άγιος λέει ότι η Θεοτόκος δε γέννησε με πόνους και ωδίνες όπως οι άλλες γυναίκες για να χρειάζεται η σκηνή του λουτρού. Έτσι το θείο βρέφος ήταν καθαρό από την ακαθαρσία. 


Παραταύτα όμως η σκηνή επεκράτησε. Στην ορθόδοξο αίσθηση του λαού της εκκλησίας δεν προξένησε κανένα σκανδαλισμό. Είδε στην απεικόνιση αυτή μια ακόμη έκφανση της σαρκώσεως και ενανθρωπίσεως. Μερικοί μελετητές και θεολόγοι βλέπουν και μια προεικόνιση της Βαπτίσεως. 

*** 

Η ορθόδοξη εικόνα της Γεννήσεως μορφοποιεί την διδασκαλία της Εκκλησίας κρατώντας όλο το θεολογικό βάθος της, καθώς βρήκε στην έκφραση το μέτρο ανάμεσα στο θείο και το ανθρώπινο. Με την ταυτόχρονη αναπαράσταση μέσα στη ίδια σύνθεση γεγονότων που διαφέρουν μεταξύ τους χρονικά σημαίνει απελευθέρωση από την αντίληψη του χρόνου ροής και διαδοχής, δίνεται μια άλλη αίσθηση του χρόνου που τα αντιμετωπίζει όλα σαν παρόν. Αυτή η αντίληψη είναι αποτέλεσμα της κατανόησης του μυστηρίου της Σαρκώσεως, σαν γεγονότος ιστορικού, αλλά και μυστηριακού, εξωχρονικού. Γιατί ο Χριστός που γεννήθηκε στην ορισμένη χρονική στιγμήν «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου» (Γαλ. 4,4) δεν έπαυσε να είναι ο «προ αιώνων υπάρχων» ο άχρονος Υιός. 

Αυτή τη θεώρηση του χρόνου δίνει η Ορθόδοξη εικόνα της Γεννήσεως και με αυτό το τρόπο κάνει σύγχρονο το γεγονός και καλεί τον πιστό να συμμετάσχει και να δει τον τόπο όπου εγεννήθη ο Χριστός. Αυτό είναι και το μεγάλο επίτευγμα της Βυζαντινής ζωγραφικής. Πέτυχε να φανερώσει με χρώματα και σχήματα την ενανθρώπιση στην σωτηριώδη, θεολογική διάσταση και χωρίς να μας στερήσει την αισθητική χαρά που γεννιέται από την μεγάλη τέχνη, κατόρθωσε να καταστήσει την εικόνα πύλη εισόδου στο μυστήριο που μπαίνουμε με ευφροσύνη και δοξολογία. 


Βιβλιογραφικές αναφορές: 

- Χριστούγεννα, εκδ. Ακρίτας, άρθρο κ. Νικόλαου Ζία 

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΝΕΟΙ

                                                
Οι μεγαλύτεροι θα θέλαμε οι νέοι της εποχής να έχουν πρότυπα. Να μπορούν να έχουν υπ’ όψιν τους μορφές οι οποίες θα τους εμπνέουν, θα τους καθοδηγούν, αλλά και θα τους αφυπνίζουν από μία παθητικότητα, η οποία τους εγκλωβίζει στον εαυτό τους, στις μικροπαρέες τους, στην ενασχόληση με την εικόνα τους. Ο τρόπος που οι νέοι μεγαλώνουν και οι προσλαμβάνουσες παραστάσεις τους δύσκολα τους επιτρέπει να έχουν και να αναζητούν πρότυπα, αλλά μόνο να καταναλώνουν εικόνες. Ίσως διότι δε γνωρίζουν μορφές εξαιρετικές, δυναμικές και που να οδηγούν την ίδια στιγμή στο Αιώνιο και όχι μόνο να ικανοποιούν την ανάγκη για μία, ξεχωριστή έστω, πρόσκαιρη πορεία.
Μία τέτοια μορφή είναι ο άγιος Σπυρίδωνας. Ένας καθημερινός άνθρωπος του 4ου αιώνα μ.Χ., ο οποίος εξακολουθεί να τιμάται από όλη τη χριστιανική οικουμένη, Ανατολή και Δύση, απανταχού της γης. Δεν είναι μόνο η αφθαρσία του λειψάνου του, το οποίο βρίσκεται στην Κέρκυρα, σημείο της Ανάστασης και της αιωνιότητας, μυστήριο ανεξήγητο με τη δύναμη της λογικής. Είναι η ίδια η ζωή του, που τον καθιστά μία ύπαρξη προσιτή σε όλους, οικειότερη όμως στους νέους ανθρώπους, καθώς συνδυάζει έναν μοναδικό ηρωισμό και ένα χάρισμα ερμηνείας του κόσμου και βίωσης της Αλήθειας που συναρπάζει και εμπνέει.
Ένας νέος θα μπορούσε να αντλήσει από τη ζωή του αγίου Σπυρίδωνα αξίες όπως η απλότητα και η εργατικότητα. Η πίστη που σε κάνει να ερμηνεύεις αλήθειες δύσκολες όπως το δόγμα της Αγίας Τριάδος με την παρομοίωση με το κεραμίδι. Η δύναμη της ελεημοσύνης και της αγάπης που σε κάνει να παρακαλείς τον Θεό και να μετατρέπει το φίδι σε χρυσάφι για να μην στερηθεί ο φτωχός το ψωμί από την ακαρδία του πλούσιου. Της συγχώρεσης γι’ αυτόν που επιχειρεί να σου αφαιρέσει ό,τι σου ανήκει και την ίδια στιγμή της προσφοράς που τον κάνει να συγκινηθεί και να μετανιώσει για την αρπακτικότητά του, για την πορεία της ίδιας του της ύπαρξης. Της αγάπης για τον Θεό που σε κάνει να προσεύχεσαι με τόση θέρμη, ώστε άγγελοι να σε συντροφεύουν την ώρα που γίνεται η λειτουργία και οι ιερές ακολουθίες. Της έγνοιας για τον τελευταίο άνθρωπο, που σε κάνει να συζητάς ακόμη και με νεκρούς, για να μην χάσει την ελπίδα του αυτός που την έχει ανάγκη. Κυρίως όμως της παρουσίας του Χριστού στη ζωή σου που σε κάνει να αντέχεις δοκιμασίες, φυλακίσεις, κόπους και να γίνεσαι δοχείο χάριτος.
Τίποτε δεν είχε και τα πάντα κατείχε. Έδωσε γη και πήρε ουρανό. Αλλά και τιμήθηκε και τιμάται από τη γη. Να μια μορφή ανυπέρβλητης αξίας, η οποία μπορεί να κάνει τους σύγχρονους νέους που δεν γνωρίζουν πώς να εκδηλώσουν την ευαισθησία τους, την αγάπη τους, την αγωνία για δικαιοσύνη, την αναζήτηση της ελπίδας, την ανάγκη για συνύπαρξη και συγχώρηση, να βρούνε βοηθό και εμπνευστή. Τους νέους που θέλουν αλήθειες, αλλά δεν αισθάνονται έτοιμοι να συναντήσουν την όντως Αλήθεια, τον Χριστό που εμπνέει τους αγίους και τους κρατά ζωντανούς αιώνια. Ας τολμήσουμε να τους παρουσιάσουμε τέτοια πρότυπα και ας τους αφήσουμε να αποφασίσουν αν τους τελικά τους ταιριάζουν. 


Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα « Ορθόδοξη Αλήθεια», 
Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2015 
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Πηγή

Για να έχουν αποτέλεσμα οι Προσευχές μας

Όποιος θέλει να επιτύχει το αίτημα της προσευχής του, πρέπει πάντοτε να ευχαριστεί τον Θεό.

Αλλά επειδή μονάχα η κατάνυξη και τα δάκρυα δεν είναι αρκετά για να πείσουν τον Θεό να μας δώσει αυτά που του ζητούμε στις προσευχές μας αυτές, πρέπει να προσθέσουμε και κάποια άλλα στοιχεία που χρειάζονται ακόμη, για να έχουν θετικό αποτέλεσμα οι προσευχές μας. Ιδού μερικές από αυτές τις προϋποθέσεις στη συνέχεια, έξι τον αριθμό.

α) Όποιος θέλει να πάρει θετική απάντηση στο πρώτο του αίτημα, που είναι η συγχώρηση των αμαρτημάτων του, πρέπει κι αυτός ο ίδιος, όταν προσεύχεται, να συγχωρεί τ’ αμαρτήματα που διέπραξαν εις βάρος του οι άλλοι, καθώς μας δίδαξε ο Κύριος: «όταν στέκεστε σε προσευχή, ν’ αφήνετε ότι διαφορές έχετε με κάποιον, συγχωρώντας τον, κ’ έτσι να συγχωρήσει και ο Πατέρας μας ο ουράνιος και τα δικά σας παραπτώματα» (Μαρκ. ια’ 25).

β) Όποιος ζητάει να λάβει κάτι από τον Θεό, πρέπει να το ζητάει χωρίς διψυχία και δισταγμό, αλλά με στερεή και αδίσταχτη πίστη, όπως μας λέει πρώτα ο ίδιος ο Κύριος μας: «όλα όσα ζητάτε στην προσευχή σας με πίστη, θα τα λάβετε» (Ματθ. κα’ 22) και, κατόπιν, ο αδελφόθεος Ιάκωβος: «κι αν κάποιος από σας υστερεί σε σοφία, ας τη ζητήσει από τον Θεό, που τη χαρίζει με απλότητα σε όλους, χωρίς να περιφρονεί κανέναν αλλά που να τη ζητάει με πίστη, δίχως αμφιβολία, διότι όποιος έχει αμφιβολίες ομοιάζει με το κύμα της θάλασσας, που ο άνεμος το παρασέρνει και το πηγαίνει πότε εδώ και πότε εκεί· να μην ελπίζει ποτέ πως θα πάρει κάτι από τον Κύριο ένας τέτοιος άνθρωπος δίγνωμος και άστατος σ’ όλους τους τρόπους της ζωής του» (Ιακ. α΄ 5-7).

γ) Όποιος ζητάει, πρέπει να μην παρακαλεί για ζητήματα που δεν τον συμφέρουν πνευματικά, δηλαδή για κοσμικά πράγματα που προξενούν τις ηδονές του, αλλά να ικετεύει για ζητήματα κατά Θεόν, δηλαδή που συμφέρουν κ’ ενδιαφέρουν τη σωτηρία της ψυχής του. Ακούστε και τον ονειδισμό εκ μέρους του αγίου Ιακώβου του Αδελφοθέου, που λέει: «ζητάτε κάτι και δεν το λαμβάνετε, διότι το ζητάτε με κακό σκοπό, δηλαδή το ζητάτε για να το κατασπαταλήσετε για τις ηδονές σας» (Ιακ. δ’ 3)

δ) Όποιος θέλει να λάβει όσα συμφέροντα για την ψυχή του ζητάει από το Θεό, πρέπει κι αυτός να εργάζεται και να κάνει όλα όσα δύνεται και μπορεί, σύμφωνα και με την κοινή παροιμία, που λέει «συν Αθηνά και χείρα κίνει»· πρέπει δηλαδή να μην αμελεί και να μην παραδίνει θεληματικά τον εαυτό του πρώτα στα πάθη, και τις επιθυμίες, κ’ έπειτα ζητάει τη θεία βοήθεια, διότι δεν θα τη λάβει ποτέ, σύμφωνα και με τον λόγο του Μεγάλου Βασιλείου: πρέπει, λοιπόν, πρώτα να προσφέρει κάνεις όλα όσα μπορεί μόνος του, και υστέρα να παρακαλεί τον Θεό να έρθει βοηθός και σύμμαχος του- διότι, όταν κάποιος παραδώσει τον εαυτό του με νωθρότητα στις επιθυμίες και παραδοθεί έτσι μόνος του στους εχθρούς, αυτόν ο Θεός δεν τον βοηθάει ούτε εισακούει τις δεήσεις του, διότι πρόλαβε ο ίδιος και με την αμαρτία του αποξενώθηκε από τον Θεό· γιατί, βέβαια, όποιος επιθυμεί να έχει τη βοήθεια του Θεού, δεν προδίδει το πρέπον και το αρμόζον· κι αυτός που δεν προδίδει το πρέπον και το αρμόζον, δεν προδίδεται και δεν εγκαταλείπεται ποτέ από τη θεία πρόνοια και βοήθεια» (Ασκητικαί Διατάξεις, κεφ. α’).

Και, ακριβώς, γι’ αυτούς λέγει ο Θεός με το στόμα του προφήτου Ησαΐα: «με αναζητούν την κάθε ημερα, κ’ επιθυμούν να γνωρίσουν τις εντολές μου, ωσάν λαός που έπραξε το δίκαιο και που δεν εγκατέλειψε την κρίση του Θεού» (Ησ. νη’ 2).

Και, για να το πούμε με δυο λόγια, οποίος θέλει να εισακούσει ο Θεός τη δέησή του και να λάβει θετική απάντηση στο ζήτημά του, πρέπει να βιάζει τον εαυτό του, όσο μπορεί, για να φυλάγει τις εντολές του Θεού, ώστε να φτάσει στο σημείο να μην τον κατηγορεί η συνείδηση του ότι καταφρόνησε ή αμέλησε κάποιο πράγμα, που μπορούσε να το κάμει και δεν το έκαμε. Διότι, όπως λέει ο αγαπημένος μαθητής του Κυρίου, ο ευαγγελιστής Ιωάννης, «όταν η καρδιά μας παύει να μας κατηγορεί, τότε αποκτούμε θάρρος εμπρός στον Θεό, κι Εκείνος μας δίνει ότι Του ζητούμε, γιατί εκτελούμε τις εντολές Του, και κάνουμε όλα όσα είναι αρεστά σ’ Εκείνον» (Α’ Ιωάν. γ’ 21-22). Και ο μέγας Βασίλειος προσθέτει:

«Είναι, λοιπόν, απαραίτητο να μη μας κατηγορεί σε τίποτε η συνείδησή μας, και τότε μονάχα μπορούμε να επικαλούμαστε τη θεία βοήθεια» (Ασκητ. Διατ., ο.π.) Και όχι μονάχα, όταν κάποιος προσεύχεται για τον εαυτό του, πρέπει να κάνει τα καθήκοντά του όσο μπορεί καλύτερα, αλλά και στην περίπτωση που κάποιος άλλος προσεύχεται για κείνον, πρέπει κι αυτός να συνεργεί προσωπικά για να καρποφορήσει η προσευχή που γίνεται για λόγου του.

Αυτό ακριβώς σημαίνει ο λόγος του Αδελφοθέου, «πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργούμενη» (Ιακ. ε’ 16), τον οποίο ερμηνεύοντας ο θείος Μάξιμος ο Ομολογητής λέγει: «Πράγματι, πολύ ισχύει η δέηση του δικαίου, είτε χάρη στον δίκαιο που την κάνει, είτε και χάρη σ’ εκείνον που ζητάει από τον δίκαιο να την πραγματοποιήσει· διότι, από μεν την πλευρά του δικαίου που γίνεται η δέηση, αυτή δίνει θάρρος να παρουσιαστεί και να ζητήσει από Κείνον που μπορεί να εισακούσει τα αιτήματα των δικαίων, ενώ από την πλευρά εκείνου που ζητάει από τον δίκαιο να κάμει γι’ αυτόν τη δέηση, του δίνει την ευκαιρία ν’ απομακρυνθεί από την κακία και να εγκολπωθεί πάλι την διάθεση για ενάρετο βίο» (Ε’ εκατ. περί θεολογίας, κεφ. πδ’).

Και ο ίδιος πάλι, σε άλλο σημείο, λέει: «Είναι πράγματι δείγμα μεγάλης νωθρότητας, για να μην πω παραφροσύνης, να επιζητεί κανείς τη σωτηρία του με τις δεήσεις των δικαίων, ενώ η διάθεσή του στρέφεται προς τις τέρψεις, και να ζητάει τη συγχώρεση εκείνων των αμαρτημάτων, για τα οποία σπιλώνεται με δική του διάθεση και ενέργεια. Πρέπει, λοιπόν, να μην αφήνει ανενεργή και ακίνητη τη δέηση του δικαίου…, αλλά να την ενεργοποιεί και να την ισχυροποιεί, δίνοντάς της φτερά με τις δικές του αρετές» (ο.π., κεφ. πγ’).

ε) Όποιος θέλει να εισακούσει ο Κύριος το αίτημά του, πρέπει να μην λιποψυχάει, ούτε να θλίβεται και να στενοχωριέται όταν προσεύχεται, αλλά να προσμένει με υπομονή και μακροθυμία, κι ας περνάει αρκετός καιρός αναμονής.

Έτσι και ο Κύριος, για να μας διδάξει να προσμένουμε υπομένοντας και προσκαρτερώντας στην προσευχή, χωρίς να στενοχωριόμαστε καθόλου, μας αναφέρει στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο την παραβολή της χήρας, η οποία με την επιμονή και την υπομονή της, έπεισε στο τέλος τον άδικο δικαστή να της αποδώσει το δίκιο της. «Και τους έλεγε και την παραβολή αυτή, για το ότι πρέπει πάντοτε να προσεύχονται και να μην αποκάμουν» (Λουκ. ιη’ 1).

Έχουμε, από την άλλη πλευρά, και τον λόγο του μεγάλου Βασιλείου, που λέει ότι, μπορεί στη δέησή σου πολλές φορές να ζητήσεις τα πνευματικώς συμφέροντα, όμως δεν επέμεινες αρκετά. Διότι, όπως είναι γραμμένο, «με την υπομονή σας θα σώσετε τις ψυχές σας» (Λουκ. κα’ 19). Και, «όποιος υπομείνει ως το τέλος, αυτός θα σωθεί» (Ματθ. ι’ 22).

Έχουμε γι’ αυτό το θέμα παράδειγμα τον Αβραάμ, ο οποίος, αν και ήταν νέος όταν προσεκλήθη από την Ασσυρία να πάει στην Παλαιστίνη, και είχε λάβει μάλιστα και υπόσχεση από το Θεό, πως θα πληθυνθεί το σπέρμα της γενιάς του όπως τ’ αστέρια τ’ ουρανού, είδε να πραγματοποιείται η παραπάνω υπόσχεση του Θεού μόλις στα εκατό χρόνια της ηλικίας του! Επίσης, και το παράδειγμα του Ισαάκ, ο οποίος παρακαλούσε τον Θεό να του χαρίσει τέκνα, αλλά η δέησή του εισακούστηκε μόλις ύστερα’ από είκοσι χρόνια!

Ο Μέγας Βασίλειος σε συμβουλεύει: «μιμήσου, λοιπόν, και σύ, αδελφέ μου, αυτούς τους Πατριάρχες και την πίστη τους· και αν περάσει κ’ ένας χρόνος, τρίτος ή τέταρτος ή περισσότερα χρόνια δίχως να λάβεις το αίτημά σου, μην αφήνεις την προσευχή, αλλά να επιμένεις με πίστη, εργαζόμενος πάντα το αγαθό». Και ο άββάς Μακάριος προσθέτει: «οποίος δεν βλέπει να εισακούεται γρήγορα η δέησή του, αλλά ν’ αναβάλλεται από το Θεό, αυτός αισθάνεται πιο φλογερή την επιθυμία της προσευχής· και όσο πιο πολύ μακροθυμεί ο Θεός, δοκιμάζοντάς μας στον πόνο, τόσο πιο πολύ έντονα οφείλει ο προσευχόμενος να επιμένει, ζητώντας την δωρεά του Θεού» (Σειρά στο Κατά Ματθαίον, κεφ. ζ’).

ς) και τελευταίον· όποιος θέλει να επιτύχει το αίτημα της προσευχής του, πρέπει πάντοτε να ευχαριστεί τον Θεό, είτε λάβει γρήγορα εκείνο που ζητά, είτε και αργότερα. Γι’ αυτό και ο απόστολος Παύλος μας λέγει: «τα αιτήματά σας να τ’ απευθύνετε στο Θεό με προσευχή και δέηση, που θα συνοδεύονται από ευχαριστία» (Φιλιπ. δ’ 6). Επειδή, πολλές φορές, ο Θεός δεν μας δίνει γρήγορα εκείνο που του ζητούμε, ή γιατί ξέρει πως θα χάσουμε αυτό που θα μας χαρίσει και, γι’ αυτόν το λόγο, θα τιμωρηθούμε περισσότερο, αφού αθετήσαμε το χάρισμα του και τη δωρεά του· ή, γιατί, γνωρίζοντας πως μόλις λάβουμε το αίτημά μας θα πάψουμε να προσευχόμαστε.

Γι’ αυτό αναβάλλει το ζήτημα μας και δεν το πραγματοποιεί, θέλοντας και προνοώντας να τον παρακαλούμε πάντοτε και να βρισκόμαστε κοντά του με την προσευχή· ή, ακόμη, για να φανεί η πίστη και η αγάπη μας προς τον Θεό, ή και για άλλους λόγους που έχει ο Θεός, ακατανόητους βέβαια σ’ εμάς, αλλά δίκαιους, που αποβλέπουν πάντοτε προς το πνευματικό συμφέρον μας.

Τα βεβαιώνει όλα αυτά και ο βαθύς θεολόγος και πράγματι μέγας Βασίλειος, με όσα γράφει στο α’ κεφάλαιο των Ασκητικών του Διατάξεων, οπού συμπερασματικά μας λέγει: «Γνωρίζοντας, λοιπόν, όλα αυτά, είτε πιο γρήγορα εισακουστούμε και λάβουμε, είτε πιο αργά, ας παραμείνουμε πάντοτε με ευχαριστίες στον Κύριο, διότι όλα όσα κάνει ο Δεσπότης τα κάνει πάντοτε οικονομώντας τη δική μας σωτηρία· και να μην λιποψυχούμε, σταματώντας τις προσευχές και τις δεήσεις».

Και τί λέω; είτε λάβουμε απ’ το Θεό, είτε δεν λάβουμε τα αιτήματά μας, εμείς πρέπει να τον ευχαριστούμε πάντοτε και να επιμένουμε κρούοντας τη θύρα του Θεού και ζητώντας πάλι και πάλι με την προσευχή μας· διότι μας αρκεί και τούτο το μέγα χάρισμα που λαβαίνουμε, δηλαδή το ότι αξιωνόμαστε να συνομιλούμε με τον ίδιο το Θεό και να παραμένουμε ενωμένοι μ’ Εκείνον όταν προσευχόμαστε. Έτσι μας λέει και ο χρυσός κάλαμος του αγίου Ιωάννου, με κομψότητα και γλαφυρότητα, γράφοντας τα παρακάτω: «μεγάλο αγαθό η προσευχή, όταν γίνεται με διάνοια καθαρή και χαρούμενη, κι όταν μάθουμε τους εαυτούς μας να ευχαριστούν το Θεό πάντοτε: όχι μονάχα όταν λαβαίνουμε τα αιτήματα της προσευχής, μα κι όταν δεν τα λαβαίνουμε.

Διότι, άλλοτε μεν μας δίνει κι άλλοτε δεν μας δίνει· ωστόσο, και στις δύο περιπτώσεις είσαι κερδισμένος, αφού είτε λάβεις είτε δεν λάβεις, ήδη έχεις λάβει και μη λαμβάνοντας· κι όταν επιτύχεις το ζητούμενο κι όταν δεν το πετύχεις· ήσουν τυχερός κι όταν δεν το πέτυχες, επειδή μερικές φορές το να μη λάβεις το αίτημά σου είναι επωφελέστερο· διότι, αν δεν ήταν προς το συμφέρον μας το να μην το λάβουμε, ο Θεός θα μας το έδινε οπωσδήποτε. Και το να μην πετυχαίνουμε κάτι, όταν καταλήγει προς το συμφέρον μας, είναι όντως επιτυχία» (Εις Ανδριάντας, λόγ. α΄· και Περί ευχής, τ. ζ’). Ανάλογα έγραψε και ο άγιος Ιωάννης, που μας παρέδωκε την ουράνια Κλίμακα: «να μη λες, πως περνάς πολλή ώρα στην προσευχή, δίχως να κατορθώσεις τίποτε, γιατί ήδη έχεις κάτι κατορθώσει· διότι, ποιό άλλο αγαθό θα μπορούσε να βρεθεί καλύτερο απ’ το να βρίσκεσαι κοντά στον Κύριο και να είσαι με την προσευχή εκεί, αδιαλείπτως περιμένοντας την ένωση μ’ Εκείνον;»

Αν, λοιπόν, αδελφοί και πατέρες, συμφωνείτε με όλα όσα είπαμε πιο πάνω, και προσφέρετε στον άγιο Θεό τις προσευχές, εγώ σας πληροφορώ πως θα πλουτίσετε τις ψυχές σας με πίστη ακλόνητη, με βέβαιη ελπίδα, με αγάπη ανόθευτη, με συγχώρεση των αμαρτημάτων, και θα έχετε την απαλλαγή των ορατών και των αοράτων κακών, την απόλαυση των αιτημάτων σας, τη λύτρωση από τους πειρασμούς των δαιμόνων και την επικοινωνία και ένωση με τον Θεό και τους Αγγέλους του· επειδή, κατά τον χαριτώνυμο και χρυσόστομο κήρυκα της προσευχής: «όταν αληθινά συνομιλούμε στην προσευχή με τον Θεό, τότε γινόμαστε ένα με τους Αγγέλους» (Λόγος Περί Προσευχής).

Και μ’ ένα λόγο, θέλω να σας πω, ότι με τις θείες τούτες προσευχές θ’ απολαύσετε ένα σωρό αγαθά, μια απέραντη θάλασσα από θησαυρούς, πλήθος από καλά, ολόκληρη θημωνιά από αρετές, ατελείωτη σειρά χαρισμάτων και ώριμους καρπούς πνευματικής ωφελείας.

ΠΗΓΗ

το είδαμε εδώ

Προφητεία - ΣΟΚ Κοσμά του Αιτωλού: "O Γ' παγκόσμιος πόλεμος θα είναι θρησκευτικός και..."

Ο Κοσμάς ο Αιτωλός ήταν ένας από εκείνους που έβλεπαν για το τι θα γίνει στο μέλλον και όπως φαίνεται, με τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής βγήκε αληθινός.

Αυτά τα οποία συνέβησαν με την Συρία αλλά και με την Ουκρανία έκαναν πολλούς ανθρώπους να στραφούν στις προφητείες του Κοσμά του Αιτωλού.

Κάποια από τα λόγια που είπε για τις συγκεκριμένες καταστάσεις είναι:

«…Όταν ακούσετε ότι ο πόλεμος πιάστηκε από κάτω, τότε κοντά θα είναι. Αν ο πόλεμος πιαστεί από κάτω, λίγα θα πάθετε· αν πιαστεί από πάνω, θα καταστραφήτε».

Πολλοί λένε πως αφού ο πόλεμος ξεκίνησε απο την Ουκρανία που βρίσκεται από πάνω δεν θα γλιτώσουμε, άλλοι όμως λένε πως ο πόλεμος ξεκίνησε από κάτω δηλαδή από τα Αραβικά κράτη.
 
    το είδαμε : εδώ

Η Αγία Άννα "στήριγμα" των άτεκνων γυναικών

Στις 9 Δεκεμβρίου γιορτάζουμε τη σύλληψη της Αγίας Άννης.
Η Αγία Άννα… μια γυναίκα που δοκιμάστηκε όσο πολλές σύγχρονες γυναίκες… Ήθελε να γίνει μανούλα κι αυτή… Πόνεσε, έκλαψε, προσευχήθηκε στο Θεό να ακούσει την επιθυμία της…

Σ' αυτή την αγιογραφία απεικονίζεται το θαύμα: η Αγία Άννα, με ρυτίδες στο πρόσωπό της, σφιχταγκαλιάζει την κόρη της Μαρία. Ποιος θα πίστευε αιώνες πριν ότι αυτή η εικόνα της συγκεκριμένης γυναίκας θα αντικατόπτριζε τη γυναίκα-μητέρα του σήμερα.

Δεν είναι τυχαίο ότι τόσες γυναίκες που βρίσκονται στην προσπάθεια για παιδάκι, προσεύχονται στο όνομά της.

Η Άννα είχε παντρευτεί τον Ιωακείμ και ζούσαν στα Ιεροσόλυμα. Δυστυχώς, όμως, δεν είχαν καταφέρει να γίνουν γονείς… Καταλαβαίνετε τον πόνο αυτών των ανθρώπων! Μέσα στην απογοήτευσή τους, η Άννα κάνει τάμα: «Αν με αξιώσεις να γίνω μητέρα, το παιδί που θα μου δώσεις, θα το προσφέρουμε εγώ και ο Ιωακείμ, αφιέρωμα σε σένα, Θεέ μου». Σύμφωνα με την παράδοση, όμως, η προσευχή τους έμοιαζε σαν να μην εισακούστηκε… Τα χρόνια περνούσαν… Η ελπίδα τους μαράθηκε… Το ζευγάρι δοκιμάστηκε πολύ, όπως δοκιμάζονται πολλά ζευγάρια στη σύγχρονη εποχή.

Ο Θεός δεν τους ξέχασε και τους αντάμειψε γι’ αυτή τους την υπομονή και καρτερία και όχι απλώς τους έστειλε παιδί, αλλά τους τίμησε με να τους δωρίσει τη Μαρία, την Παναγία, τη μητέρα του Υιού του, τη γυναίκα στην οποία θα εμπιστευόταν να μεγαλώσει στα σπλάχνα της το Χριστό!

Πιστεύω ακράδαντα ότι διαβάζοντας κάποιος την ιστορία του ζευγαριού Άννας και Ιωακείμ –είτε είναι θρησκευόμενος είτε όχι, είτε πιστεύει στο Θεό είτε όχι- δεν μπορεί να μην ευαισθητοποιηθεί, πολλοί μάλιστα από εσάς θα ταυτιστούν. Η γυναίκα αυτή έμεινε έγκυος σε μεγάλη ηλικία, όταν πια είχε χαθεί κάθε ελπίδα τεκνοποίησης.

Στο πρόσωπό της βρίσκουν παρηγοριά γυναίκες (πολλές από αυτές έχουν περάσει τα 40 τους χρόνια) που προσπαθούν να μείνουν έγκυες -είτε με φυσιολογικό τρόπο είτε με την εξωσωματική γονιμοποίηση-, να αποκτήσουν ένα παιδί χρόνια και χρόνια… Πολλές φορές ακούω αριθμούς, όπως 8 χρόνια, 10 χρόνια, 15 χρόνια και μένω άφωνη στο μεγαλείο και στην υπομονή αυτών των γυναικών. Μου φάνηκαν βουνό τα 3 χρόνια, μέχρι να αποκτήσουμε τη Μαρία… Σε μερικές από αυτές τις σύγχρονες «αγίες» φαντάζει αδύνατος ο ερχομός ενός παιδιού! Είναι όμως;

Η δύναμη της πίστης, που γεμίζει θετική ενέργεια τoν άνθρωπο σε συνδυασμό με την επιστήμη μπορεί να κάνει θαύματα. Άλλωστε, τι είναι θαύμα; Όλα γύρω μας είναι ένα θαύμα. Θαύμα είναι η κάθε ανακάλυψη που επιτυγχάνει ένας επιστήμονας και καταφέρνει να σώσει χιλιάδες ζωές. Θαύμα είναι η ανακάλυψη της εξωσωματικής γονιμοποίησης –πάντα μέσα στο πλαίσιο της βιοηθικής- που με τη βοήθειά της χιλιάδες ζευγάρια σ’ όλο τον κόσμο γίνονται γονείς.

Θαύμα είναι αυτή η δύναμη που έχει εμφυτεύσει ο Θεός στον άνθρωπο να «ανεβαίνει προς τα πάνω», να προοδεύει, να του μοιάσει… Τίποτα δεν είναι αδύνατο για το Θεό! Άλλωστε εκείνος είναι η ζωή και ζωή δίνει, με όποιον τρόπο επιτρέψει Εκείνος…

Η Αγία Άννα, σύμφωνα με εκμυστηρεύσεις ανθρώπων, έχει θαυματουργήσει πολλές φορές και έχει μεσολαβήσει να αποκτήσουν παιδιά άτεκνα ζευγάρια. Οι γυναίκες νιώθουν ότι η Άννα συμπάσχει, τις καταλαβαίνει, τις συμπονά… Μακάρι κανένα ζευγάρι να μην ένιωθε τον πόνο της ατεκνίας της Άννας και του Ιωακείμ. Μακάρι όλα τα ζευγάρια να ζήσουν την ευτυχία της μητρότητας και της πατρότητας! Μην χάνετε τις ελπίδες σας. Παλέψτε, προσπαθήστε, πιστέψτε… Θα γίνει…

πηγή
Το  είδαμε εδώ

Το Πνεύμα της Γέννησης επιμένει:Όποιος εξέρχεται του εαυτού του σώζεται.

Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τί κοινό μπορεί να έχουν οι ασήμαντοι βοσκοί με τους σοφούς μάγους; Οι άγγελοι με τα άλογα ζώα; Τα ουράνια σώματα με την περιφρονημένη σπηλιά;

Η μαγική νύχτα των Χριστουγέννων, που όπου νά ΄ναι πλησιάζει, πέρα από όλα τ΄ άλλα, ήταν μια νύχτα συνάντησης. Συνάντησης όχι μόνον πλασμάτων αυτού του κόσμου, αλλά και πλασμάτων του κόσμου μας με κόσμο άλλο, κόσμο αόρατο για τα μάτια μας, κόσμο πνευματικό. Λες και όλη η Δημιουργία, ορατών και αοράτων, ξαναβρίσκει ένα χαμένο κέντρο, λες και ένας διασπασμένος κόσμος, με τα κομμάτια του απομονωμένα, στεγανά, ακόμη και εχθρικά το ένα με το άλλο, συμφιλιώνονται και γίνονται ξανά αρμονικά εξαρτήματα μιας νέας τάξης ειρήνης και δικαιοσύνης.

Οι δυνάμεις αυτού του κόσμου, σήμερα, όπως και τότε, συνεχίζουν να κινούνται με φυγόκεντρο φορά. Σα να γυρίζει ο κόσμος όλος με τρελή ταχύτητα και πασκίζει να μας εξακοντίσει στις άκρες του Σύμπαντος. Όσο περνούν οι αιώνες, η ανθρώπινη μοναξιά αυξάνεται. Σχέσεις ανθρώπων και εθνών κτίζονται πάνω στον πόθο για εκμηδένιση του άλλου. Δεν βρεθήκαμε άξιοι των δώρων της ζωής. Αντί για ευγνωμοσύνη, θέριεψε η αρπαγή. Αντί για συμφωνία των ψυχών με αίτημα κοινό τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη, γιγαντώθηκε ο πόθος για νίκες, όλο και περισσότερες νίκες, εναντίον αντιπάλων στα κάθε είδους πεδία μαχών.

Συχνά τονίζεται η θεολογική σημασία των Χριστουγέννων: Η πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης εκ μέρους του Υιού και Λόγου του Θεού, το ξεκίνημα του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας ή η επαναθεμελίωση της σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο. Όμως, πάντα θα παραμένουν ως ζητούμενο οι πρακτικές συνέπειες και οι νέες ευκαιρίες που μας προσφέρει αυτό το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός. Τα Χριστούγεννα αποτελούν υλοποίηση μιας πρωτοβουλίας για συνάντηση και πρόσκληση εξόδου από τα κάθε είδους στεγανά μας. 

Σε εποχές μάλιστα φόβου, όπως η δική μας, εποχές όπου ως πρώτη ανακλαστική κίνηση προβάλλει η άμυνα και η περιχαράκωση, η Φάτνη της Βηθλεέμ καλεί σε θαρραλέα έξοδο και συνάντηση με το διαφορετικό. Τα πρόσφατα γεγονότα θέλουν να μας διδάξουν πως η επικοινωνία απειλεί την ταυτότητα και τα κεκτημένα μας. Το πνεύμα των Χριστουγέννων, όμως, επιμένει: Όποιος εξέρχεται του εαυτού του, σώζεται. Ακολουθώντας τα βήματα ενός Θεού που «βγαίνει» από την αυτάρκειά Του, γνωρίζουμε τους ανθρώπους και αναγνωρίζουμε τα αληθινά πανανθρώπινα κεκτημένα μας: Τον πόθο μας για ειρήνη, τη δίψα μας για δικαιοσύνη και την προθυμία μας να πορευτούμε όλοι μαζί σε δρόμους συμφιλίωσης και αλληλοκατανόησης.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως στην παράδοσή μας οι μέρες αυτές αποτελούσαν πάντα ευκαιρία ξανανταμώματος. Οι οικογένειες πάντα, τέτοιες μέρες, ξαναεύρισκαν τους χαμένους τους δεσμούς, ξενιτεμένοι επέστρεφαν μετά από πολλά χρόνια, οι νέες γενιές, μαζί με τις χριστουγεννιάτικες λιχουδιές, γευόντουσαν το υπέροχο συναίσθημα του «ανήκειν» σε μια ευρύτερη οικογένεια. Ίσως θεωρήσει κανείς πως μέσα στα οικογενειακά πλαίσια τέτοιου είδους «ανοίγματα» είναι πολύ πιο εύκολα από άλλα αντίστοιχα μεταξύ των λαών. Κι όμως! 

Γνωρίζουμε καλά, πως σε κάθε οικογένεια υπάρχουν πάντα οι ...φυγόκεντρες δυνάμεις που διασπούν, συχνά με επώδυνο τρόπο, τους συγγενικούς δεσμούς. Γνωρίζουμε, όμως, το ίδιο καλά, πως σε κάθε οικογένεια υπάρχουν πάντα οι λίγοι, πολλές φορές μονάχα ο ένας, που με την ευγενική επιμονή τους, τη συμφιλιωτική τους πρωτοβουλία και την καλοσύνη τους καλούν όλους ξανά στο γιορταστικό τραπέζι και ανοίγουν ένα καινούργιο κεφάλαιο σε διαταραγμένες συγγενικές σχέσεις. 

Αυτή είναι η ποιότητα των ανθρώπων που -νομίζω- θα έκαναν τον νεογέννητο Χριστό να χαμογελάσει (όπως λένε και τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια), αν τους έβλεπε γύρω από τη φάτνη Του. Ανθρώπων συμφιλιωτικών, έτοιμων να ανοίγουν δρόμους επικοινωνίας, ανοχής, υπομονής και συγχωρητικότητας. Ανθρώπων με πρωτοβουλίες αγάπης, που ξέρουν να μεταμορφώνουν τον μικρόκοσμό τους. Ανθρώπων πολύτιμων για τις μέρες μας, στις οποίες η οικονομική στενότητα εμπεριέχει τον κίνδυνο όλα να οδηγηθούν σε μαρασμό.

Ο Χριστός μας δεν γεννήθηκε σε καλύτερες εποχές από τη δική μας. Ίδια πάντα τα πάθη των ανθρώπων, όπως θά ΄λεγε και ο Παπαδιαμάντης. Γι΄ αυτό και τα Χριστούγεννα είναι πάντοτε σημερινά. Προκύπτουν, όπως τότε, απαρατήρητα, ανεπαίσθητα και περιφρονημένα. Αρχίζουν, όμως, να διεισδύουν σε κάθε χώρο, σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή και επιδιώκουν να συμφιλιώσουν τα διεστώτα. Ευτυχισμένοι όσοι τα αντιλαμβάνονται και με προθυμία γίνονται συνεργοί αυτής της συμφιλίωσης ψυχών και του κόσμου ολάκερου.

To είδαμε εδώ

Μοναχός Γεννάδιος: Η Πόλη θα ξαναγίνει Ελληνική - Πριν αρχίσει ο πόλεμος θα φανεί ένας μεγάλος Σταυρός πάνω από την Πόλη!

Ο Μοναχός Γεννάδιος (1880-1983) είχε προβλέψει ότι η Πόλη θα γίνει πάλι Ελληνική  

«Όταν έγινε ο κατακλυσμός του Νώε, οι άνθρωποι επνίγησαν εις τα νερά. Τώρα θα πνιγούν εις το αίμα»

Ο Μοναχός Γεννάδιος, όπως και πολλοί ασκητές της εκκλησίας, ήταν πνευματοφόρος και Χριστοφόρος…

Εξ αιτίας αυτής της θείας χάριτος επροφήτευε, έβλεπε οράματα και έκανε προβλέψεις, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης από τα παρακάτω που θα γραφούν. Με αφορμή την μεγάλη αποστασία του ανθρώπου από τον Θεό, εδίδασκε, ότι έρχεται το τέλος του κόσμου, η Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου: Πρώτα θα παραχωρήσει ο Κύριος να γίνει παγκόσμιος πόλεμος, διότι ο κόσμος δεν μετανοεί. Ο πόλεμος αυτός θα είναι και ο τελευταίος, επειδή η καταστροφή θα είναι ολοκληρωτική.

Ένα μικρό κρατίδιο θα είναι η αφορμή του παγκόσμιου πολέμου. Ίσως το κρατίδιο αυτό να είναι η Κύπρος. Όταν έγινε ο κατακλυσμός του Νώε, οι άνθρωποι επνίγησαν εις τα νερά. Τώρα θα πνιγούν εις το αίμα. Εις την Κωνσταντινούπολη θα γίνει μακελειό μεγάλο, και η θάλασσα θα κοκκινίσει από αίματα σφαγμένων ανθρώπων. Τριχρονίτικο δαμάλι (μοσχάρι) θα πλεύσει στο αίμα, όπως λέγει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός στις προφητείες. Τούτο δηλώνει την μεγάλη σφαγή, αιματοχυσία και καταστροφή που πρόκειται να γίνει.

Ο ουρανός θα γεμίσει αεροπλάνα και θα ρίχνουν φωτιές (βόμβες) εις τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι τρομαγμένοι θα φωνάζουν «Παναγία μου…Παναγία μου…»! Ας φωνάζουν, ας φωνάζουν όσο θέλουν. Δεν θα τους βοηθάει κανείς. Γιατί δεν μετανόησαν τόσον καιρό; Την Κωνσταντινούπολη θα την πάρουν πάλιν οι Έλληνες, αλλά θα γίνει σκοτωμός μεγάλος. Μεγάλη καταστροφή θα πάθουμε εμείς οι Έλληνες από τις αμαρτίες μας. Πριν αρχίσει ο πόλεμος, θα φανεί ένας μεγάλος Σταυρός του Χριστού, εις τον ουρανόν επάνω από την Κωνσταντινούπολη. Οι Τούρκοι θα μας επιτεθούν, θα περάσουν τον Έβρο ποταμό, προκαλούντες παντός είδους καταστροφάς. Θα φτάσουν ως τα Εξαμίλια (σ.σ. Θεσσαλονίκη ή Κόρινθο).

Η ερμηνεία μάλιστα των έξι μιλίων δεν είναι ορθή, για τα οποία ο γ. Παΐσιος ο Αγιορείτης διευκρινίζει ότι είναι τα 6 μίλια της υφαλοκρηπίδας, τα οποία θέλουμε να επεκτείνομε στα 12, και για αυτά θα τσακωθούμε με τους Τούρκους. Η προφητεία κινείται μέσα στο πνεύμα της τοπικής παράδοσης η οποία προέλεγε μελλοντική απόβαση μουσουλμάνων στην Κρήτη.

Θα καταλάβουμε την Πόλη και την Μικρά Ασία

Έπειτα θα τους αντεπιτεθούμε, θα μας βοηθήσουν και άλλοι λαοί, (πιθανόν οι Ρώσοι ή οι Γάλλοι). Θα καταδιώξουμε τότε τους Τούρκους, θα καταλάβουμε την Πόλη και την Μικρά Ασία, που άλλοτε ήσαν Ελληνικά εδάφη. Οι Τούρκοι θα πάθουν μεγάλες καταστροφές, και θα καταδιωχθούν μέχρι την Κόκκινη Μηλιά (κάπου στη Μέκκα, πρωτεύουσα της Αραβίας). Από τον πόλεμο το ένα τρίτο του Τουρκικού πληθυσμού θα φονευθεί, το άλλο τρίτο θα καταδιωχθεί μέχρι την Κόκκινη Μηλιά, και το υπόλοιπον ένα τρίτο θα βαπτισθεί και θα γίνουν χριστιανοί.

Αυτοί που θα βαπτισθούν θα κατάγονται από χριστιανικό αίμα. Όσοι δηλαδή προέρχονται από Έλληνες, που δεν κατόρθωσαν να έλθουν εις την Ελλάδα μετά την Μικρασιατική καταστροφή το 1922 και παρέμειναν ζωντανοί εις την Τουρκία. Εκεί παραμένουν αρκετοί κρυπτοχριστιανοί και σήμερον, αλλά θα έλθει καιρός που θα φανερωθούν. Κατόπιν των παραπάνω γεγονότων οι Μεγάλοι, Ρωσία – Αμερική, θα συνορίζονται ποιος θα πάρει την Κωνσταντινούπολη, λόγω της στρατηγικής θέσεώς της και θα είναι επικίνδυνη άλλη πολεμική σύγκρουσης μεταξύ των.

Δια να μην έλθουν σε τέτοια πολεμική σύγκρουση και να μην την πάρει μήτε ο ένας, μήτε ο άλλος, θα είναι και εκ Θεού να την δώσουν εις τους Έλληνες, εις τους οποίους και ανήκεν.

Οι Τούρκοι θα νικηθούν και καταστραφούν οριστικά

Το Ελληνικό Κράτος θα υποστεί μεγάλες καταστροφές. Θα τα βάλουν οι δικοί μας (οι Έλληνες) μεταξύ των και θα δημιουργηθεί πιθανόν εμφύλιος πόλεμος. Και εδώ στην Κρήτη θα έλθουν οι Τούρκοι. Λένε πως η Κρήτη είναι δικής τους, πατρογονική. Θα ξεμπαρκάρουν οι Τούρκοι από το νότιο μέρος της Κρήτης, από τα Πρεβελιώτικα (Μοναστήρι Πρέβελη) και από το Μαριδάκι, από το χωριό Χόνδρος, κοντά στους Καλούς Λιμένες Ηρακλείου.

Οι Τούρκοι θα κάνουν ένα πέρασμα και από τα μέρη που θα περνούν θα κάνουν γενική σφαγή και καταστροφή. Στην Επαρχία Μεραμβέλλου Λασιθίου, θα γίνει μεγάλο μακελειό και καταστροφή. Το βογγητό και το κλάμα των ανθρώπων θα ακούεται από την Βουβάλα, βουνό στις Μελάμπες Ρεθύμνου. Εις το τέλος της περιπέτειας αυτής, οι Τούρκοι θα νικηθούν και καταστραφούν οριστικά. Θα οπισθοχωρούν άτακτα και θα τους καταδιώκουν ακόμα και γυναίκες με τις ρόκες, με ασήμαντα δηλαδή μέσα. Βέβαια θα υπάρχει Ελληνικός Στρατός εις την Κρήτη, αλλά δεν θα γίνει αντιληπτό σε ποιο σημείο θα ξεμπαρκάρουν οι Τούρκοι.

Στο σημείο αυτό θα έχει πέσει και ομίχλη, κατά παραχώρηση Θεού, ακριβώς δια να αποβιβαστούν ανενόχλητοι και να μας τιμωρήσουν για τα αμαρτήματά μας.

Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι, ακονίζουν τα μαχαίρια

Η Κρήτη θα βουλιάξει όχι από βόμβες , αλλά από τις αμαρτίες μας. Εδώ η προφητεία μεταφέρεται στην άκρως εσχατολογική εποχή λίγο πριν από την άνοδο στην εξουσία του Αντιχρίστου, οπότε και από άλλους Πατέρες γνωρίζομε ότι θα καταποντιστούν και πολλά άλλα μέρη, όπως τα παράλια της Σμύρνης και της Κύπρου.

Οπωσδήποτε λοιπόν να γίνεται διάκριση ανάμεσα σε ότι είπε ο γ. Γεννάδιος και ότι ερμηνεύει ο συγγραφεύς, ο οποίος πάντως την γνώμη του, την αναγράφει μέσα σε παρενθέσεις. Για τις λεπτομέρειες (σφαγές κλπ) της προφητείες αυτής δεν υπάρχει αλληλοκάλυψη από άλλη προφητεία, ώστε τα λεγόμενα να θεωρηθούν αδιαμφισβήτητα. Είναι σίγουρο όμως ότι ο ίδιος ο γέροντας ήταν χαρισματούχος με προορατικό και ιαματικό χάρισμα, όπως και το χάρισμα να μεταφέρεται αστραπιαία, με το σώμα του, σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Μάλιστα μία τέτοια εμφάνισή του στην παραλία της Γεωργιούπολης όπου παρακαλούσε μαθήτριες να μην μπουν σε λέμβο για βόλτα αναψυχής, το τουμπάρισμα της λέμβου που ακολούθησε, το πνίξιμο των 21 μαθητριών καθώς και την εξ ίσου παράδοξη εξαφάνισή του, είχαν αναγράψει οι τοπικές εφημερίδες της Κρήτης χαρακτηρίζοντάς την ως μυστήριο.

Δεν θα μείνει από αυτή τίποτα, εκτός από ένα ελάχιστο μέρος δι’ ανάμνηση ότι εδώ ήτο κάποτε η Κρήτη. Εκατομμύρια χρήματα διατίθενται από τους ξένους δια να απομακρύνουν τους Έλληνες από την Ορθόδοξη πίστη και ιστορία τους. Αν, όμως, εγκαταλείψουν την πίστη τους, αυτό θα φέρει την καταστροφή τους. Ό,τι έπαθαν οι Κύπριοι το 1974 από τους Τούρκους, που κατέλαβαν την μισή Κύπρο, τα ίδια θα πάθωμεν και εμείς, οι Έλληνες, εάν δεν επιστρέψωμεν εις τον Θεό. Οι Τούρκοι είναι έτοιμοι, ακονίζουν τα μαχαίρια, αλλά δεν ήλθε η ώρα, δεν το επιτρέπει ακόμα ο Θεός. Υπομένει ο Θεός. Περιμένει την μετάνοιά μας.

 Η παιδική ηλικία του μακαρίου Γέροντος
Ο μετέπειτα ασκητής των Ακουμίων γ. Γεννάδιος, κατά κόσμον Ιωάννης Τζεκάκης, γεννήθηκε το 1887 στο χωριό Ακτούντα, της επαρχίας Αγίου Βασιλείου του νομού Ρεθύμνης:

«Οι γονείς το Εμμανουήλ και Αικατερίνη ήσαν πτωχοί γεωργοί, ευσεβείς Χριστιανοί χωρικοί, υπερ-πολύτεκνοι με οκτώ παιδιά. Έτσι ο Ιωάννης μεγάλωσε με συντρόφους την στέρηση, την φτώχεια και την σκληρή εργασία. Με τον τρόπο αυτό ο Θεός τον προετοίμασε για την μελλοντική του ασκητική ζωή, της θεληματικής εκκοπής των ματαίων γηινων απολαύσεων.

Η φτώχεια δεν του επέτρεψε να μάθει γράμματα, μόλις που τέλειωσε την Β’ τάξη του τότε Δημοτικού Σχολείου και πήγε «φαμέγιος» (υπηρέτης) σε μία Χριστιανική οικογένεια στον Πρινέ Ρεθύμνης, όπου έβοσκε πρόβατα. Από εκεί αναχώρησε για το μοναστήρι του Κουδουμά, σε ηλικία μόλις 14 ετών! Η επιλογή του αυτή δεν υπαγορεύθηκε από τις δύσκολες συνθήκες της ζωής του στον κόσμο, την φτώχεια και την ανασφάλεια του Χριστιανού ραγιά κάτω από την κυριαρχεία του Οθωμανού δυνάστη, αλλά από την έφεση της αγνής ψυχής του προς την μόνωση και από την αγάπη του προς τον Θεό.

Θα πρέπει να προστεθεί στα προηγούμενα ένα γεγονός το οποίο δείχνει, ότι ήταν προορισμένος για την ασκητική παλαίστρα και την αγιότητα, κατά την ευδοκία του Θεού του «αφορίσαντος (αυτόν) εκ κοιλίας μητρός (αυτού)» (Γαλ. 1, 15). Όταν ήταν μικρός, «ράβδιζε» κάποτε ελιές ανεβασμένος σε ένα δέντρο, από το οποίο έπεσε από απροσεξία του. Ακριβώς όμως κάτω από το δέντρο υπήρχε ένα ρυάκι που σχημάτιζε ένα βαθύ λάκκο γεμάτο νερό. Αν έπεφτε εκεί, ασφαλώς θα επνίγετο. Όμως, ενώ έπεφτε από το δέντρο, μία δύναμη υπερφυσική τον άρπαξε από το χέρι και δεν τον άφησε να πέσει στο νερό!

Ο νεαρός Ιωάννης έφυγε από τον Πρινέ για την Μονή Κουδουμά πεζός και ξυπόλυτος. Στο δρόμο, κάπου μετά το χωριό Μεγάλη Βρύση, ένας Σφακιανός καβαλλάρης τον λυπήθηκε και τον πήρε στο άλογό του μέχρι το χωριό Βαγιωνιά. Από εκεί πάλι πεζός, από τραχύ και δύσβατο μονοπάτι μέσα από την οροσειρά των Αστερουσίων έφτασε στον Κουδουμά και έθεσε τον εαυτό του κάτω από την προστασία της Παναγίας της Κουδουμιανής και την υπακοή των Οσίων Γερόντων Παρθενίου και Ευμενίου, των αυταδέλφων».

πηγή
το είδαμε εδώ

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ. ΜΟΝΑΔΙΚΟ .ΤΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ ΤΟ 1965. Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΙΝΑΙ ΧΩΡΙΣ ΦΛΑΣ. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΟΥΒΟΥΚΛΙΟ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΦΩΣ.

ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΝ ΕΒΓΑΛΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΦΕΡΝΑΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ. ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΦΩΣ.
πηγή