Οἱ Ἑβραῖοι τιμοῦν τόν Μητροπολίτη Δημητριάδος κ.κ. Ἰγνάτιο, γιά τό "ἔργο" του ὑπέρ Οἰκουμενισμοῦ καί Ἀντισημιτισμοῦ! Μετά τῶν δεόντων σχολίων

 Οἱ Ἑβραῖοι

τιμοῦν τόν Μητροπολίτη Δημητριάδος

κ.κ. Ἰγνάτιο,

γιά τό "ἔργο" του ὑπέρ Οἰκουμενισμοῦ

καί Ἀντισημιτισμοῦ! 

Μετά τῶν δεόντων σχολίων ἐκ τοῦ Ἱστολογίου

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ!  

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΙΜΗΣ 

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ

 ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΥΠΕΡ 

ΤΟΥ ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

 ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΥ

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος και η Ισραηλιτική Κοινότητα Βόλου διοργανώνουν εκδήλωση προς τιμήν του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Δημητριάδος και Αλμυρού κ. Ιγνατίου, τη Δευτέρα, 9 Μαΐου 2016, στις 7 το απόγευμα στο αμφιθέατρο «Γιάννης Κορδάτος» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. 
(Σχόλιο Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: Ὅταν καταντοῦμε στό σημεῖο νά μᾶς "τιμοῦν" ἐπισήμως Ἰσραηλιτικά Κέντρα...νά ὑποψιαζόμαστε "ἔργα"...ὅμως ὄχι καλά καί θεάρεστα, ἀλλά ἀνθελληνικά καί ἀντίχριστα! 
Πρῶτον: διότι οἱ Ἰσραηλίτες εἶναι παγκόσμιοι, κρυφίως καί φανερῶς, ἡγέτες στόν κόσμο.
Δεύτερον: διότι εἶναι παγκοσμίως δεδηλωμένοι ἀνθέλληνες. 
Τρῖτον: διότι εἶναι παγκοσμίως γνωστοί σταυρωταί τοῦ Χριστοῦ (ἀντίχριστοι) καί ἀναμένοντες τόν ἐπερχόμενο Μεσσία (τόν Ἀντίχριστο)! 

Τιμές καί δόξες, λοιπόν, καί μάλιστα πρός ἕναν Ἕλληνα, Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο, πού πηγάζουν ἀπό τέτοια "Κέντρα", μόνο ὑποψίες, λύπηση καί ἱερά ἀγανάκτιση μποροῦν νά δημιουργήσουν!).

Όπως σημειώνεται στην σχετική πρόσκληση η εκδήλωση αποτελεί έκφραση αναγνώρισης για το έργο του υπέρ του διαθρησκειακού διαλόγου και για τον αγώνα του κατά του αντισημιτισμού.
(Σχόλιο Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: Ποιός νορμάλ Ὀρθόδοξος Χριστιανός βλέπει τούς Ἑβραίους νά "ἀναγνωρίζουν" καί νά "τιμοῦν" ἐπισήμως ἕναν Ὀρθόδοξο Ἐπίσκοπο γιά τό "ἔργο" του ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί Πανθρησκείας τοῦ ἐπερχομένου "Μεσσία"-Ἀντιχρίστου πού ἑτοιμάζονται νά ἐπιβάλλουν, καί δέν καταλαβαίνει, ἄν ἔχει σῶας τάς θεολογικάς του φρένας, πώς "ἐργάζεται" γιά αὐτούς καί γιά τόν Ἀντίχριστο καί ὄχι γιά τό ὀρθόδοξο ποίμνιο, γιά τόν Χριστό καί γιά τήν Ἑλλάδα;

Ἐπίσης ποιός νορμάλ Ἕλληνας δέν ἔχει ἀπηυδήσει μέ τήν ὑπερπροβολή τοῦἀντισημιτισμοῦ καί μέ τόν ἀφελληνισμό καί ἀνθελληνισμό στά ὁποῖα ὑπόκεινται ἡ Πατρίδα του καί οἱ συμπατριῶτες του, ἔνθεν κι ἔνθεν; Τήν ἴδια στιγμή πού γεμίζουμε μέ λαθρομετανάστες, πού ἀπαξιώνονται τά ἑκατομμύρια δολοφονηθέντων τοῦ ἙλληνικοῦὉλοκαυτώματος ἐνῶ ὑπερτιμοῦνται οἱ λίγες χιλιάδες τοῦ Ἑβραϊκοῦ Ὁλοκαυτώματος στήν Ἑλλάδα καί πού ἀπαξιώνεται ἡ Ποντιακή Γενοκτονία, δέν θά γεμίσει πάλι μέ ὑποψίες, μέλύπηση καί μέ ἱερά ἀγανάκτιση γιά τό "ἔργο" ἑνός Ἕλληνα Ὀρθόδοξου Ἐπισκόπου!).
 

Η εκδήλωση θα ξεκινήσει με τους χαιρετισμούς του Μωϋσή Κωνσταντίνη, Προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος, του Γεωργίου  Πετράκου, Πρύτανη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του Μαρσέλ Σολομών, Προέδρου της Ισραηλιτικής Κοινότητας Βόλου, ενώ, θα παρέμβουν με σύντομες ομιλίες τους οι Ηλίας Σαμπετάι, Ραββίνος Ισραηλιτικής Κοινότητας Λάρισας,  Κώστας Ανδρουλιδάκης, Καθηγητής Φιλοσοφίας, Τμήμα Φιλοσοφικών και Κοινωνικών Σπουδών Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Κρήτης και  Γιώργος Καλαντζής, Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Θα ακολουθήσει η απονομή της τιμητικού Διπλώματος και Τιμητικής Πλακέτας και η Ομιλία του Τιμώμενου ιεράρχη με θέμα «Χριστιανισμός και Ιουδαϊσμός: Εναύσματα από την ιστορία, τη θεολογία και την πράξη  της Ορθόδοξης Εκκλησίας».
 
Η εκδήλωση θα ολοκληρωθεί με το μουσικό πρόγραμμα: «Μουσικές Διαδρομές στη Μεσόγειο του Θεού και των Ανθρώπων» από την χορωδία της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης που θα τη διευθύνει ο Κωστής Παπάζογλου. Συντονιστής της εκδήλωσης θα είναι ο Δημοσιογράφος κ. Νίκος Βαραλής, Διευθυντής του Ρ/Σ «Ορθόδοξη Μαρτυρία».

(Σχόλιο Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ: Κλείνοντας, θέλουμε νά θυμίσουμε τόσο στούς "γλυκεῖς" Ἰσραηλίτες πού "τιμοῦν" τούς Ἕλληνες, στόν Μητροπολίτη κ.κ. Ἰγνάτιο,ὅσο καί σέ κάθε "φιλέλληνα" "χριστιανό", τά ἑξῆς:

1. Τήν "γλυκυτάτη" γνωστή δήλωση τοῦ ἀντίχριστου καί ἀνθέλληνα Ἑβραίου πολιτικοῦ Κίσινγκερ, ἡ ὁποῖα παίρνει σάρκα καί ὁστά ἀπό τά "Κέντρα" ἐξουσίας τῆς Νέας Ἐποχῆς, τώρα, ὅσο ποτέ ἄλλωτε:

«Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ».

2. Μερικές ἀπό τίς πολλές "γλυκύτατες" ἀναφορές γιά τούς Ἕλληνες, στά "ἱερά" Ταλμούδ τῶν Ἑβραίων:

-Orach CHAIIM (225,10) : Οι Έλληνες (Εθνικοί) και τα ζώα συναθροίζονται εις ομάδας προς σύγκρισην.

-ZOHAR 11 (64B) : Οι Έλληνες  ειδωλολάτραι  ομοιάζουν με τας αγελάδας  και όνους.

-KETHUBOTH(110B) : Ο Ψάλτης (Δαυίδ) παρομοιάζει τους Εθνικούς Έλληνες  με ακάθαρτα κτήνη (Γκόιμ).

-SANHEDRIN (974B) TOS : Η σεξουαλική συνουσία του Έλληνος , είναι, ως του κτήνους (Γκόιμ).

-IORE DEA (337,1) : Αντικαταστήσατε τους  νεκρούς Έλληνες , όπως αντικαθιστάτε ψοφίσασαν  αγελάδαν  ή γάιδαρον .

-ABHODAH ZARACH (78) : Αι Εθνικές  Ελληνικές Εκκλησίαι  (= του Δήμου) είναι τόποι ειδωλολατρίας.

-IOREA DEA (142,10) : Πρέπει να ευρίσκεσαι μακράν εκκλησιών  (του Δήμου).  

-SCHABATH (116A) TOS : Τα Ευαγγέλια ( μυστικισμός των Ελλήνων) ονομαζόμενα τεύχη της ανομίας , είναι  αιρετικά βιβλία.

- ABHODAH SARACH (2A) : Αι Εορταί των Ελλήνων ωνομάσθησαν ημέραι συμφοράς .

- ABHODAH SARACH (78C) : Αι εθνικές  των Ελλήνων εορταί  είναι καταφρονημενέναι ημέραι μάταιαι και πονηραί.

- KETHUBOTH (3Β) : Το σπέρμα των Ελλήνων έχει την αυτήν αξίαν με το σπέρμα του κτήνους.

- ABHODAH ZARACH (26Β) : Οι καλύτεροι των Ελλήνων πρέπει να φονεύονται.

-SEPHER  OR ISRAEL (177B) : Εάν Εβραίος φονεύση Έλλην , δεν διαπράττει έγκλημα.

-ΚERITHUTH (6B , σελ. 78) : Οι Εβραίοι ονομάζονται άνθρωποι . Οι έλληνες δεν ονομάζονται άνθρωποι.

- ABHODAH SARACH (22 Α ) : Ύποπτοι είναι οι Έλληνες της συνουσίας μετά ζώων.

-KIDDUSCHIM (68A) : Οι Έλληνες είναι ένας  λαός  γαιδάρων.

-MIDRASCH  TALPIOTH (225) : Oι Έλληνες επλάσθησαν , δια να υπηρετούν τους Εβραίους πάντοτε.

-SANHEDRIN( 92,1) : Οι Έλληνες φυλή αγέλη κτηνών εστί  εκ του Σατανά καταγομένη  και μόνο το όνομα του χοίρου δικαιούται να φέρει.

- CHOSCHEN HAM (183 , 7) : Κράτησε εκείνο , το οποίον, ο Έλλην εκ λάθους σου πλήρωσε επιπλέον.

- CHOSCHEN HAM ( 226 , 1) : Ο Εβραίος δύναται  να κρατήση απωλεσθέν υπό ‘Ελληνος  και ανευρεθέν υπό Εβραίου

- CHOSCHEN HAM ( 183, 7) : Οι Εβραίοι πρέπει να διαμοιράζονται  εκείνο, το οποίον εισέπραξαν επιπλέον από Έλληνες , οι οποίοι πιστεύουν εις το Ελληνικό δόγμα.

-IORE DEA (157,2H ) : Επιτρέπεται να εξαπατάς  τους  Έλληνες .

-ABHODAH ZARACH ( 54 Α) : Τοκογλυφία δύναται να εφαρμοστή επί Ελλήνων ή αποστατών.

BABHA BATHRA ( 113 A ) : Εβραίος δύναται να ψευσθή και να ψευδορκήση , ίνα, καταδικασθή  Χριστιανός .

 

Ἑπομένως, γιατί οἱ Ἰσραηλίτες νά μήν "τιμοῦν"  τόν Μητροπολίτη κ.κ. Ἰγνάτιο, ὅτανπαράγει "ἔργα" πού πληροῦν τήν παραπάνω δήλωση τοῦ ἀγαπητοῦ ὑπό τῶν Ἰσραηλιτῶν παγκοσμίως ἑβραιοσιωνιστῆ Κίσινγκερ καί πού ἐκμεταλλευόμενοι ἕναν Ἕλληναἐξυπηρετοῦνται τά συμφέροντά τους; Χαζοί εἶναι; Μέ ἐμᾶς τί γίνεται;...).

Διαβάστε ὁπωσδήποτε καί αὐτά τά πρόσφατα 

καί "τυχαίως χρονικά λίγο πρίν" τῆς ἰσραηλιτικῆς "τιμήσεως"

 τοῦ Μητροπολίτη Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ κ.κ. Ἰγνατίου,  

τά ὁποῖα ἀποδεικνύονται ἀπόλυτα σχετικά 

τόσο μέ τό "διαθρησκειακό",  

ὅσο καί μέ τό "ἀντισημιτικό"-φιλελληνικό "ἔργο" του!:

Μητροπολίτης Ἰγνάτιος: "Ὅποιος ἀρνεῖται τήν προσφορά στούς πρόσφυγες δέν εἶναι οὔτε Ἕλληνας, οὔτε Ὀρθόδοξος"! Μετά τῶν δεόντων σχολίων ἐκ τοῦ Ἰστολογίου ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ.

 

 Ὁ Ἐπίσκοπος Δημητριάδος καί Ἁλμυροῦ κ.κ. Ἰγνάτιος γιά τήν ἐπίσκεψη Πάπα στήν Ἑλλάδα καί γιά τήν ἐπερχόμενη "Πανορθόδοξο" Σύνοδο. Ἕνας ἕνας ἀποκαλύπτονται διά πράξεων ἤ δηλώσεων ἤ σιωπῆς! Μετά τῶν δεόντων σχολίων ἐκ τοῦ Ἱστολογίου ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ. (βίντεο)

Πηγή ἀνακοίνωσης τά περί ἐκδηλώσεως: http://imd.gr/site/news/3/3153

Πηγή ἀποσπάσματος τῶν Ταλμούδ: 
http://www.thegreekz.com/forum/showthread.php?717302-%CE%93%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF-%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF-%CE%BF%CE%B9-%CE%95%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%82-!!!-%CE%A4%CE%91%CE%9B%CE%9C%CE%9F%CE%A5%CE%94

Συντάκτης σχολίων-ἐπιμέλεια τοῦ ἄρθρου, ἀπό τό:

Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos.blogspot.gr/    

TO TPIΩΔIO AΠOTEΛEI MIA ΠPOETOIMAΣIA ANTIΣTAΣHΣ ΣTH ΛOΓIKH TOY KOΣMOY

Του Σεβ. Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ιγνατίου

Αν και η αυριανή παραβολή του Ασώτου Υιού ίσως και  να είναι η πιο γνωστή του Ευαγγελίου, αν και  πολλοί  ίσως να θεωρούν πως συγκεφαλαιώνει όλο το πνεύμα της νέας  σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο, αν και, από τα πρώτα μας σχολικά χρόνια, μάθαμε να τρέφουμε συμπόνια για τον μικρότερο υιό που συντρίβεται, αλλά και συγκίνηση με τον πατέρα που συγχωρεί, φαίνεται πως ο κοντινότερος ρόλος στη δική μας συμπεριφορά είναι ο μεγαλύτερος υιός. Εκείνος που δικάζει και καταδικάζει τον μικρότερο αδελφό του, εκείνος που αρνείται να χαρεί για την επιστροφή του, εκείνος που προτάσσει την ανθρώπινη δικαιοσύνη του πατρικού ελέους και της συγνώμης.

Η σκληροκαρδία του μεγάλου υιού είναι ένα πάθος, που ο Χριστός  στηλίτευσε επανειλημμένως στη συμπεριφορά των Φαρισαίων. Αν υπάρχει όμως κάτι, που κάνει την παραβολή αυτή τόσο διαχρονική, είναι το γεγονός πως η σκληροκαρδία αυτή παραμένει το καταστροφικότερο πάθος της κοινωνίας μας.

Πολλές είναι  οι φορές που οι άνθρωποι χαρακτηρίζουν  την κοινωνία «σκληρή». Στην σκληρότητα όμως αυτή έχουμε όλοι μας μερίδιο ευθύνης. Από τις σχολικές αίθουσες, στις οποίες αναζητείται πάντα ο άριστος και ο αλάνθαστος, μέχρι τα δελτία ειδήσεων, που πάντα βρίσκονται σε ετοιμότητα να εντοπίσουν εκείνον που έσφαλε, που έπεσε, που απέτυχε, διδασκόμαστε να δικάζουμε βιαστικά και οριστικά, χωρίς ποτέ να ενδιαφερόμαστε για κίνητρα ή για μια ενδεχόμενη μεταμέλεια. Τι ειρωνεία όμως!  Ο αμαρτωλός, ο αποτυχημένος, που τόσο συχνά περιφρονούμε, μάς είναι συγχρόνως και απαραίτητος. Τον απεχθανόμαστε, κι όμως μας χρησιμεύει. Τον καταδικάζουμε, αλλά θέλουμε να τον έχουμε και κοντά μας, μπροστά μας, στα πρωτοσέλιδα των καθημερινών εφημερίδων. Γιατί άραγε; Μήπως διότι το κραυγαλέο  λάθος του επισκιάζει τα δικά μας μικρά και καθημερινά λάθη; Μήπως γιατί ο αναμφίβολα ένοχος αθωώνει τα καθημερινά δικά μας κατά συνθήκη ανεκτά μικρά εγκλήματα; Ή μήπως διότι ο καταδικασμένος από Θεό -ποιον Θεό άραγε- και ανθρώπους μας προσφέρει μια ψευδαίσθηση αξίας και μια παρηγοριά στην υποψία πως περάσαμε μια ζωή χωρίς μεγάλες ρήξεις και χωρίς μεγάλες μετάνοιες , ζωή χλιαρότητας, που ο Θεός απεχθάνεται περισσότερο από το κάθε τι;

 Η συγχώρηση αποτελεί έναν από τους ισχυρότερους δεσμούς με τον Θεό μας, τον Θεό της αγάπης. Από πού άλλου μπορεί να ξεκινήσει κανείς τον δικό του πνευματικό αγώνα, αν όχι από τη συγγνώμη προς τον φταίχτη, από εκεί δηλαδή που Εκείνος ξεκίνησε το σχέδιο της σωτηρίας  μας; Κι όμως! Αυτό το πρώτο βήμα μοιάζει να είναι και το δυσκολότερο. Για το γεγονός αυτό ευθύνεται αναμφίβολα η πεσμένη εγωιστική μας φύση, που αντλεί πολλές φορές καταξίωση από την πτώση του άλλου. Ευθύνεται όμως και το πνεύμα του κόσμου, που διδάσκει πως το λάθος του διπλανού είναι η ευκαιρία σου να τον εκτοπίσεις και να καταλάβεις την θέση του.

Η περίοδος του Τριωδίου αποτελεί μια προετοιμασία αντίστασης στη λογική του κόσμου. Όσο πλησιάζουμε προς τα σωτήρια πάθη του Χριστού μας και όσο η καρδιά μας θα προσηλώνεται σ΄ αυτό το πέραν πάσης ανθρώπινης δικαιοσύνης γεγονός, όλο και ευκολότερη θα γίνεται επιλογή μας να μετράμε τον εαυτό μας, όχι με μέτρο τον αμαρτωλό αδελφό μας, αλλά τον αναμάρτητο Λυτρωτή μας. Η κοσμική τακτική είναι εκείνη που μετατρέπει τον άνθρωπο σε άτεγκτο κριτή, ανοικτίρμονα και, τελικά, εξολοθρευτή κάθε μεταμελημένου, που με κόπο πολύ ξαναστήθηκε στα πόδια του και ζητεί μια δεύτερη ευκαιρία. Μια άλλη τακτική όμως, η τακτική του Εσταυρωμένου Υιού και Λόγου του Θεού, μετατρέπει τον άνθρωπο σε οικτίρμονα συμπαραστάτη του κάθε συντετριμμένου συνανθρώπου, κατά μίμηση του αθώου Ιησού, που αίρει την αμαρτία όλων μας. Είναι τότε που η ψυχή πλημμυρίζει από φιλάνθρωπους οικτιρμούς και η καρδιά γίνεται αληθινά έτοιμη να συν-λυπηθεί και να συν-χαρεί με ειλικρίνεια και άδολη  αδελφική αγάπη.

Η περίοδος του Τριωδίου, που ξεκίνησε την περασμένη Κυριακή, κρύβει πολλή χαρά. Όχι  όμως τη χαρά της αποκριάτικης μάσκας, που μας δίνει μια άλλη ταυτότητα, αποκρύπτοντας τα ελαττώματα και τις πτώσεις μας, αλλά τη χαρά της αληθινής αυτογνωσίας, που γκρεμίζει την αλαζονεία και τον κανιβαλισμό προς τον διπλανό μας, μετατρέποντας την κοινωνία σε παράδεισο αποδοχής, αλληλοϋποστήριξης και απέραντης επιείκειας. 

«Δημοκρατία», 27/2/2016

Το Πνεύμα της Γέννησης επιμένει:Όποιος εξέρχεται του εαυτού του σώζεται.

Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Τί κοινό μπορεί να έχουν οι ασήμαντοι βοσκοί με τους σοφούς μάγους; Οι άγγελοι με τα άλογα ζώα; Τα ουράνια σώματα με την περιφρονημένη σπηλιά;

Η μαγική νύχτα των Χριστουγέννων, που όπου νά ΄ναι πλησιάζει, πέρα από όλα τ΄ άλλα, ήταν μια νύχτα συνάντησης. Συνάντησης όχι μόνον πλασμάτων αυτού του κόσμου, αλλά και πλασμάτων του κόσμου μας με κόσμο άλλο, κόσμο αόρατο για τα μάτια μας, κόσμο πνευματικό. Λες και όλη η Δημιουργία, ορατών και αοράτων, ξαναβρίσκει ένα χαμένο κέντρο, λες και ένας διασπασμένος κόσμος, με τα κομμάτια του απομονωμένα, στεγανά, ακόμη και εχθρικά το ένα με το άλλο, συμφιλιώνονται και γίνονται ξανά αρμονικά εξαρτήματα μιας νέας τάξης ειρήνης και δικαιοσύνης.

Οι δυνάμεις αυτού του κόσμου, σήμερα, όπως και τότε, συνεχίζουν να κινούνται με φυγόκεντρο φορά. Σα να γυρίζει ο κόσμος όλος με τρελή ταχύτητα και πασκίζει να μας εξακοντίσει στις άκρες του Σύμπαντος. Όσο περνούν οι αιώνες, η ανθρώπινη μοναξιά αυξάνεται. Σχέσεις ανθρώπων και εθνών κτίζονται πάνω στον πόθο για εκμηδένιση του άλλου. Δεν βρεθήκαμε άξιοι των δώρων της ζωής. Αντί για ευγνωμοσύνη, θέριεψε η αρπαγή. Αντί για συμφωνία των ψυχών με αίτημα κοινό τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη, γιγαντώθηκε ο πόθος για νίκες, όλο και περισσότερες νίκες, εναντίον αντιπάλων στα κάθε είδους πεδία μαχών.

Συχνά τονίζεται η θεολογική σημασία των Χριστουγέννων: Η πρόσληψη της ανθρώπινης φύσης εκ μέρους του Υιού και Λόγου του Θεού, το ξεκίνημα του μυστηρίου της Θείας Οικονομίας ή η επαναθεμελίωση της σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο. Όμως, πάντα θα παραμένουν ως ζητούμενο οι πρακτικές συνέπειες και οι νέες ευκαιρίες που μας προσφέρει αυτό το μεγάλο κοσμοϊστορικό γεγονός. Τα Χριστούγεννα αποτελούν υλοποίηση μιας πρωτοβουλίας για συνάντηση και πρόσκληση εξόδου από τα κάθε είδους στεγανά μας. 

Σε εποχές μάλιστα φόβου, όπως η δική μας, εποχές όπου ως πρώτη ανακλαστική κίνηση προβάλλει η άμυνα και η περιχαράκωση, η Φάτνη της Βηθλεέμ καλεί σε θαρραλέα έξοδο και συνάντηση με το διαφορετικό. Τα πρόσφατα γεγονότα θέλουν να μας διδάξουν πως η επικοινωνία απειλεί την ταυτότητα και τα κεκτημένα μας. Το πνεύμα των Χριστουγέννων, όμως, επιμένει: Όποιος εξέρχεται του εαυτού του, σώζεται. Ακολουθώντας τα βήματα ενός Θεού που «βγαίνει» από την αυτάρκειά Του, γνωρίζουμε τους ανθρώπους και αναγνωρίζουμε τα αληθινά πανανθρώπινα κεκτημένα μας: Τον πόθο μας για ειρήνη, τη δίψα μας για δικαιοσύνη και την προθυμία μας να πορευτούμε όλοι μαζί σε δρόμους συμφιλίωσης και αλληλοκατανόησης.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως στην παράδοσή μας οι μέρες αυτές αποτελούσαν πάντα ευκαιρία ξανανταμώματος. Οι οικογένειες πάντα, τέτοιες μέρες, ξαναεύρισκαν τους χαμένους τους δεσμούς, ξενιτεμένοι επέστρεφαν μετά από πολλά χρόνια, οι νέες γενιές, μαζί με τις χριστουγεννιάτικες λιχουδιές, γευόντουσαν το υπέροχο συναίσθημα του «ανήκειν» σε μια ευρύτερη οικογένεια. Ίσως θεωρήσει κανείς πως μέσα στα οικογενειακά πλαίσια τέτοιου είδους «ανοίγματα» είναι πολύ πιο εύκολα από άλλα αντίστοιχα μεταξύ των λαών. Κι όμως! 

Γνωρίζουμε καλά, πως σε κάθε οικογένεια υπάρχουν πάντα οι ...φυγόκεντρες δυνάμεις που διασπούν, συχνά με επώδυνο τρόπο, τους συγγενικούς δεσμούς. Γνωρίζουμε, όμως, το ίδιο καλά, πως σε κάθε οικογένεια υπάρχουν πάντα οι λίγοι, πολλές φορές μονάχα ο ένας, που με την ευγενική επιμονή τους, τη συμφιλιωτική τους πρωτοβουλία και την καλοσύνη τους καλούν όλους ξανά στο γιορταστικό τραπέζι και ανοίγουν ένα καινούργιο κεφάλαιο σε διαταραγμένες συγγενικές σχέσεις. 

Αυτή είναι η ποιότητα των ανθρώπων που -νομίζω- θα έκαναν τον νεογέννητο Χριστό να χαμογελάσει (όπως λένε και τα Χριστουγεννιάτικα τραγούδια), αν τους έβλεπε γύρω από τη φάτνη Του. Ανθρώπων συμφιλιωτικών, έτοιμων να ανοίγουν δρόμους επικοινωνίας, ανοχής, υπομονής και συγχωρητικότητας. Ανθρώπων με πρωτοβουλίες αγάπης, που ξέρουν να μεταμορφώνουν τον μικρόκοσμό τους. Ανθρώπων πολύτιμων για τις μέρες μας, στις οποίες η οικονομική στενότητα εμπεριέχει τον κίνδυνο όλα να οδηγηθούν σε μαρασμό.

Ο Χριστός μας δεν γεννήθηκε σε καλύτερες εποχές από τη δική μας. Ίδια πάντα τα πάθη των ανθρώπων, όπως θά ΄λεγε και ο Παπαδιαμάντης. Γι΄ αυτό και τα Χριστούγεννα είναι πάντοτε σημερινά. Προκύπτουν, όπως τότε, απαρατήρητα, ανεπαίσθητα και περιφρονημένα. Αρχίζουν, όμως, να διεισδύουν σε κάθε χώρο, σε κάθε σπίτι, σε κάθε ψυχή και επιδιώκουν να συμφιλιώσουν τα διεστώτα. Ευτυχισμένοι όσοι τα αντιλαμβάνονται και με προθυμία γίνονται συνεργοί αυτής της συμφιλίωσης ψυχών και του κόσμου ολάκερου.

To είδαμε εδώ

Υγεία ψυχής και σώματος σημαίνει να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με την Πηγή της ζωής

Άρθρο του Σεβ. Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου στην Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κάθε φορά που επιστήμονες καλούνται να συζητήσουν για τον καρκίνο, την ασθένεια που ευθύνεται για 9 εκατομμύρια θανάτους ετησίως και αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου παγκοσμίως, το ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Η διαπίστωση αυτή επαληθεύτηκε στο Πανελλήνιο Ογκολογικό Συνέδριο, που πραγματοποιήθηκε στον Βόλο.

Το γεγονός αυτό, όπως και άλλα παρόμοια γεγονότα, δίνει την ευκαιρία, όχι μόνον στους συμμετέχοντες, αλλά και σε όποιον παρακολουθεί τις εξελίξεις στον χώρο της Iατρικής, να προβληματιστεί για πολύ ευρύτερα θέματα. Άλλωστε, είναι αρκετές δεκαετίες τώρα, που η Iατρική έχει διευρύνει κατά πολύ τον ορίζοντα μιας στενά νοούμενης θεραπείας και αναζητεί τον προσδιορισμό της ανθρώπινης υγείας σε ευρύτερες σφαίρες, όπως η ψυχολογία και η ανθρώπινη πνευματικότητα.

Είναι πια απόλυτα εξακριβωμένο, πως ο καρκίνος, αν και αποτελεί σαφώς μια κυτταρική ανωμαλία, προκαλείται εν μέρει, αλλά και επιβαρύνεται αποδεδειγμένα, από ένα πλήθος κοινωνικών, περιβαλλοντικών και ψυχολογικών παραγόντων. Ο ιατρικός κόσμος παγκοσμίως δεν διαπιστώνει μόνον αυτήν την πραγματικότητα, αλλά εμπλουτίζει την έννοια «θεραπεία» με νέα μέσα, πέραν των χημικών σκευασμάτων και των τεχνολογικών εργαλείων, όπως την ποιοτική ζωή, την ψυχική ευεξία και την πνευματική ισορροπία. Έρχεται έτσι η ιατρική επιστήμη, πρωτοπορώντας μεταξύ των θετικών επιστημών, να αναζητήσει τον όλον άνθρωπο, να συνδέσει την ψυχική με την σωματική νόσο και να επιδιώξει την συνολική ψυχοσωματική του υγεία.

Η ενότητα ψυχής και σώματος αποτελούσε πάντα για τον ανθρώπινο πολιτισμό αναμφισβήτητη πραγματικότητα. Μπορεί οι παλιότεροι πολιτισμοί, μεταξύ των οποίων και ο Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός, να μην είχαν καν διανοηθεί την ακρίβεια και την τελειότητα των σημερινών γονιδιωματικών και μοριακών μεθόδων, μας κληρονόμησαν, όμως, μια ολιστική αντιμετώπιση της ανθρώπινης ύπαρξης, κατά την οποία το σώμα αποτυπώνει το ψυχικό νόσημα και η υγεία, η ασθένεια αφορούν πάντα τον ενιαίο άνθρωπο.

Η σύνδεση αυτή αποτελεί και μια από τις θεμελιωδέστερες αρχές της Χριστιανικής ανθρωπολογίας. Η φθορά του σώματος αποτελεί συνέπεια μιας αρχικής αποτυχίας να παραμείνει ο άνθρωπος συνδεδεμένος με την Πηγή της ζωής, μιας αμαρτίας, η οποία αφορά κατ΄ αρχήν ένα θέλημα της ψυχής, αλλά επηρεάζει καταλυτικά ακόμη και το τελευταίο κύτταρο του σώματος. Είναι αποκαλυπτική η διαπίστωση που κάνει ο υμνωδός στην Ακολουθία της Παράκλησης προς την Υπεραγία Θεοτόκο: «από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή».

Το γεγονός αυτό δεν σημαίνει πως υποβαθμίζεται το έργο του γιατρού ή σχετικοποιείται η ιατρική τεχνολογία. Αντίθετα: Ο ιατρός που θεραπεύει, πέραν της εκπλήρωσης της κορυφαίας αποστολής του, γίνεται παράγοντας μιας αποκατάστασης, που προτρέπει τον άνθρωπο και του δίνει ακόμη μια ευκαιρία να προεκτείνει την υγεία αυτή σε όλη την ψυχοσωματική του ύπαρξη. Μόνον ένας γιατρός ή ένας ασθενής γνωρίζει τη δύναμη για ζωή, που προσφέρει η ίαση, και το πόσο ριζικά η ίαση αυτή αναμορφώνει τις αξίες και τις προτεραιότητες του πρώην ασθενούς, καθιστώντας τον αληθινά σοφότερο. Δεν αποτελεί αυτό το γεγονός προέκταση της ίασης και σε πνευματικό επίπεδο;

Ένα ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός, είναι πως το συνέδριο αυτό συγκέντρωσε επιστήμονες από διαφορετικές ειδικότητες. Και εδώ η επιστήμη της Ιατρικής διεκδικεί την πρωτοπορία: Όταν η σωματική ασθένεια έρχεται να οδηγήσει διαφορετικές ειδικότητες σε συνεργασία, δεν έχουμε όλοι εμείς, ως κοινωνία, να μιμηθούμε το παράδειγμα μιας αντίστοιχης συνεργατικής στάσης ζωής μπροστά στην κοινωνική ασθένεια, που χαρακτηρίζεται από την απομόνωση, την απόγνωση και την αδικία; Δεν αποτελεί αυτή η ακραιφνώς επιστημονική συμπεριφορά ένα μοντέλο ανάπτυξης δεσμών σε κοινωνικό επίπεδο, ώστε χίλιες δυο δυσλειτουργίες του κοινωνικού σώματος να αντιμετωπιστούν από πολίτες, που γνωρίζουν να συνεργάζονται και να μοχθούν για τον ίδιο σκοπό;

Άλλωστε, αυτός καθεαυτόν ο καρκίνος, όπως τον περιγράφουν οι ίδιοι οι γιατροί, αποτελεί διακοπή συνεργασίας κάποιων κυττάρων με ολόκληρο τον οργανισμό. Το καρκινικό κύτταρο αυτονομείται λόγῳ βλάβης στο γονιδίωμά του, πολλαπλασιάζεται ανεξέλεγκτα εις βάρος των άλλων κυττάρων, ξεφεύγει από τη λειτουργία πού είναι καθορισμένο να επιτελεί, σπάζει τον συντονισμό, χαλάει τη συνεργασία. Και κατάλυση της συνεργασίας στο επίπεδο των ζωτικών λειτουργικών συνεπάγεται καταστροφή και θάνατο. Ιδού μια περιγραφή, που θα μπορούσε να έχει εφαρμογή σε ολόκληρη την κοινωνία μας και να μας διαφωτίζει για το πώς ο ατομοκεντρισμός και η άρνηση συνύπαρξης και συνεργασίας αποβαίνουν κυριολεκτικά καρκίνωμα της κοινής μας ζωής.

Θερμές ευχαριστίες οφείλονται στον ιατρικό κόσμο. Με την αποστολή του γίνεται παράγοντας επιστροφής σε βαθιές ανθρωπιστικές αλήθειες. Η επιστήμη τους, τους καλεί στην πρωτοπορία για τον διάλογο θετικών και θεωρητικών επιστημών και για την γεφύρωση των πεδίων της ανθρώπινης σκέψης και πράξης. Αρκεί, βέβαια, να βρουν εκεί συνομιλητές με ευρύτητα πνεύματος και διάθεση διαλόγου. Διότι αυτό δεν είναι πάντα αυτονόητο.

Ομολογία Πίστεως υπέρ των Παπικών κάνει ο Δημητριάδος: ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλ΄ Εκκλησία!

  "Στις αναγνωρισμένες από την Εκκλησία αιρέσεις και δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές οι Καθολικοί αδελφοί μας, ούτε η Καθολική Εκκλησία". (Ιγνάτιος Δημητριάδος)

Ομολογία Πίστεως υπέρ των Παπικών κάνει ο Δημητριάδος: ο Παπισμός δεν είναι αίρεση, αλλ΄ Εκκλησία!

ΛΙΓΗ ΝΤΡΟΠΗ κ. ΙΓΝΑΤΙΕ.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

ΕΧΟΥΝ ΚΑΠΟΙΟ ΟΡΙΟ!

     Σὲ Ἡμερίδα γιὰ τὰ 50 χρόνια τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου, συμμετεῖχε, ὡς μὴ ὄφειλε, καὶ ὁ Δημητριάδος Ἰγνάτιος.

     Κατὰ τὴ συζήτηση, καθολικὸς πιστὸς διαμαρτύρετε στὸν κ. Ἰγνάτιο, ἐπειδὴ τὶς «ἱστορικὲς Ἐκκλησίες» (Παπισμό) ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα τὶς συγκαταλέγουμε στὶς αἱρέσεις. Καὶ ρωτᾶ:

      «Ὑπάρχει ἐλπίδα, (Σεβασμιώτατε) νὰ ἀλλάξει κάτι στὴν Ἑλληνικὴ Ἐκκλησία στὴ θεώρηση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ περισσότερο καθολικῆς καὶ λιγότερο παραταξιακῆς;». 

    Σαφὲς τὸ ὑπονοούμενο–ζητούμενο: νὰ πάψουμε νὰ βλέπουμε «παραταξιακά» (ἐννοεῖ Ὀρθόδοξα) τὴν Ἐκκλησία, καὶ νὰ τὴν βλέπουμε  ὡς «διηρημένη» (ὅπως τὴ βλέπει ὁ Βαρθολομαῖος, ὁ Ζηζιούλας, ὁ Μεσσηνίας, ὁ Δημητριάδος καὶ ὅποιοι ἄλλοι!!!

     Τί περιλαμβάνει ἡ ἀπάντηση τοῦ κ. Ἰγνατίου; Μιὰ ΟΜΟΛΟΓΙΑ Πίστεως ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία καὶ ΟΧΙ αἵρεση, ἀνακρίβειες καὶ ψεῦδος!

      Ἐμεῖς θεωροῦμε, λέγει, ὅτι ὁ Παπισμὸς εἶναι Ἐκκλησία. Ὡς αἱρέσεις καὶ σέκτες ἀντίθετες μὲ τὸν Χριστιανισμὸ θεωροῦμε μόνο τὶς ἀναγνωρισμένες ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς αἱρέσεις!

   Γιατί ψεύδεστε κ. Ἰγνάτιε; Γιατί ἀντιστρέφετε τὰ πράγματα; Αὐτὸ εἶναι θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ τοῦ Διαβόλου;

   Ἀλήθεια, δὲν γνωρίζετε ὅτι ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (ὅπως καὶ ὁ συνάδελφός σας Μητροπολίτης Ναυπάκτου παραδέχεται) ἀλλὰ καὶ δεκάδες Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας, δεκάδες Ἅγιοι (ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης κ.ἄ.) ἔχουν καταδικάσει καὶ χαρακτηρίσει) τὸν Παπισμὸ ὡς αἵρεση; (Δές τό βιβλίο: Εἶναι αἵρεση ὁ Παπισμός;).

     Ἐπίσης, δὲν γνωρίζετε ὅτι πολλὲς ἀπὸ τὶς σέκτες καὶ τὶς σύγχρονες αἱρέσεις τὶς ἐντάσσουν στὸν κατάλογο τῶν αἱρέσεων κάποιες ἐπιτροπές κι ὄχι κάποια Οἰκουμενικὴ ἢ Πανορθόδοξος Σύνοδος;

Π.Σ.

 

Πηγή: "Αναστάσιος"

Ημερίδα για τα 50 ΧΡΟΝΙΑ

της Β΄ ΒΑΤΙΚΑΝΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Παρεμβάσεις του Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου (α΄)

(Λεόντειος Σχολή  Σάββατο  9.11.13) 

Παρεμβάσεις του Μητροπολίτου Δημητριάδος Ιγνατίου  (α΄)

κα Μαρία Σικ (συντονίστρια στρογγυλής τραπέζης) : Να περάσουμε τώρα στην ερώτηση που έχουμε ετοιμάσει για τον Σεβασμιώτατο Ιγνάτιο : «Σεβασμιώτατε, αποτελεί πλέον κεκτημένο για μας τους Καθολικούς ο οικουμενικός προσανατολισμός της Εκκλησίας μας στο σύνολό της και καθενός μας ξεχωριστά. Και χρειάζεται αγώνα για να φτάσει ο κάθε πιστός να έχει μία οικουμενική συνείδηση και στάση,  ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα και ιδιαίτερα με την Ορθοδοξία. Παίρνω αφορμή από ένα συνέδριο που έγινε στην Ι. Μητρόπολη της οποίας προΐστασθε ως Επίσκοπος, αναφορικά με τις αιρέσεις. Η λέξη αυτή, έστω και αν ανταποκρίνεται σε μια ιστορική πραγματικότητα ηχεί πλέον παράφωνα στα αυτιά μας, ιδιαίτερα για αυτές που ονομάζουμε ιστορικές Εκκλησίες. Εδώ στην Ελλάδα, ίσως είναι η λέξη η πλέον χρησιμοποιούμενη στο εκκλησιαστικό λεξιλόγιο : αιρέσεις, αιρετικοί, αιρεσιάρχης, παναίρεση του Οικουμενισμού κλπ και μεταξύ αυτών συγκαταλεγόμαστε και όλοι εμείς. Χωρίς να είναι σκοπός μου να σας φέρω σε δύσκολη θέση, υπάρχει ελπίδα, να αλλάξει κάτι στην Ελληνική Εκκλησία στη θεώρηση της Εκκλησίας του Χριστού περισσότερο καθολικής και λιγότερο παραταξιακής, που θα μας κάνει να αισθανόμαστε περισσότερο άνετα μαζί σας, εννοώ τους Ορθοδόξους συμπατριώτες μας ;  Και, τέλος, υπήρξε δεύτερη σκέψη σε σας, μετά την έκταση που πήρε στον Τύπο, τώρα τελευταία, η συμμετοχή σας στη σημερινή ημερίδα ; σκεφτήκατε να μην έρθετε ;  (γέλια από το κοινό).

Μητροπολίτης Δημητριάδος  κ. Ιγνάτιος :  Σας δικαιολογώ γιατί δε με ξέρετε καλά ! (γέλια από το κοινό) αλλά θέσατε πολλά θέματα !  Και βέβαια πρέπει να ξεχωρίσουμε μερικά πράγματα ! Όντως φιλοξενήσαμε ένα συνέδριο της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων στην πόλη του Βόλου και στο συνεδριακό μας Κέντρο, φιλοξενούμενοι της Μητροπόλεώς μας. Όμως! αυτή η Επιτροπή ασχολείται με τις αναγνωρισμένες από την Εκκλησία αιρέσεις και δεν συμπεριλαμβάνονται σε αυτές οι Καθολικοί αδελφοί μας, ούτε η Καθολική Εκκλησία. Μιλήσαμε για σέκτες, μιλήσαμε για όλα αυτά που και η Καθολική Εκκλησία, νομίζω, αντιμετωπίζει πολλές φορές, που έχουν εισβάλλει από την Ανατολή, μιλήσαμε για πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τους Χριστιανούς αδελφούς μας.

Όταν μιλάμε για την Εκκλησία, και για την Εκκλησία στην Ορθόδοξη Ελλάδα, θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας τις Συνοδικές Αποφάσεις και όχι την προσωπική άποψη. Ναι ! υπάρχουν προσωπικές απόψεις. Όντως υπάρχει μία έντονη κίνηση που θέλει να προβάλει το αντιοικουμενιστικό της πρόσωπο. Πιστέψτε με όμως !  πολλές φορές συμβαίνει στη ζωή μας οι λίγοι να κάνουν πολύ θόρυβο.  Και αυτή είναι μία πραγματικότητα. Δεν εκπροσωπούν τη Σύνοδο, δεν υπάρχουν συνοδικές αποφάσεις, δεν διχάζουν τη Σύνοδο, το κυριότερο απ’  όλα! Απλώς χρησιμοποιούν και αξιοποιούν σύγχρονα μέσα προκειμένου να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσα, νομίζω,  από μία παραμορφωμένη εικόνα.

Ξέρετε, προσπαθώ και εγώ να εμβαθύνω στα αίτια που οδηγούν έναν άνθρωπο να πάρει τόσο ακραίες θέσεις. Δεν είναι εύκολο γιατί θα πρέπει κανείς να είναι καρδιογνώστης. Γενικά όμως, και αυτό αποτελεί προσωπική μου άποψη, δεν μπορώ να κάνω επιστημονική μελέτη, διαπιστώνω ότι πίσω από τέτοιες συμπεριφορές υπάρχουν ψυχικά τραύματα, που ίσως τα ξέρει μόνο αυτός που φτάνει σε ακραίες εκδηλώσεις και ο Θεός. Και γι’ αυτό προσωπικά προσπαθώ, πάντοτε να δικαιολογώ, αλλά σας παρακαλώ, μη γενικεύσουμε και μη παγιδευτούμε, γιατί, τελικά, τότε θα πέσουμε στην παγίδα αυτού που προκαλεί όλα αυτά: είναι αυτός που δε θέλει την ενότητα, είναι αυτός που δε θέλει τη Χάρη του Θεού, είναι αυτός που δε θέλει να είμαστε αρμονικά Χριστιανοί ! Μη παγιδευτούμε σ’  αυτό ! (θερμό χειροκρότημα από το κοινό). Εγώ μπορώ να σας διαβεβαιώσω, επειδή είμαι μέλος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε ότι αφορά στο Σώμα της Ιεραρχίας είναι μεμονωμένες οι περιπτώσεις και βεβαίως εμείς ακούμε, γιατί πρέπει να ακούμε, σεβόμαστε γιατί πρέπει να σεβόμαστε,  και πολλές φορές χαμογελάμε σαν τον καινούργιο  πάπα ! Έτσι!

(για την απομαγνητοφώνηση : π. ΑΚΓ)   
πηγή

Δημητριάδος Ιγνάτιος: «Μεγάλος σταυρός της Ορθοδοξίας οι εθνικές Εκκλησίες»

Στην Ιερά Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών Πηλίου λειτούργησε σήμερα (14/7), παρουσία πλήθους προσκυνητών, ο Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, επί τη εορτή του Οσίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ημέρα κατά την οποία άγει τα ονομαστήριά της η Ηγουμένη της Μονής Γερόντισσα Νικοδήμη.

Ο κ. Ιγνάτιος, παίρνοντας αφορμή από την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο, τους Πατέρες της οποίας τιμά επίσης σήμερα η Εκκλησία μας, αναφέρθηκε στο μεγάλο αγαθό της ενότητας της Εκκλησίας, το οποίο εκείνοι διεφύλλαξαν, ενόψει του μεγάλου κινδύνου της αιρέσεως.

Σημείωσε ότι «κάθε φορά που η ενότητα ετίθετο σε κίνδυνο, η Εκκλησία ανέθετε στους Επισκόπους Της, εν Συνόδω, το καθήκον να αποτυπώνουν ακριβώς την αλήθεια και το δόγμα της πίστεως. Γι’ αυτό τους τιμούμε, γιατί κράτησαν ανόθευτη την ενότητα της Μιάς Εκκλησίας».

Στη συνέχεια επεσήμανε ότι «η ενότητα δεν είναι καταγραφή κειμένων και όρων, αλλά πράξη ζωής. Γι’ αυτό και η Εκκλησία μας είναι κυρίως Αγία… Οι Πατέρες έκαναν την Αγιότητα προσωπικό τους βίωμα· ήταν εκφραστές της ενότητας με τον άγιο βίο τους. Οι πλείστοι εξ αυτών μίλησαν περισσότερο με την αγιότητα του βίου και λιγότερο με Θεολογικούς όρους και κείμενα. Και γνωρίζουμε πολύ καλά τί σημαίνει Άγιος: είναι αυτός που ευλογεί, που συγχωρεί, που είναι έτοιμος να θυσιαστεί για την αλήθεια και την ενότητα της Εκκλησίας…»

Στη συνέχεια ο Σεβασμιώτατος αναφέρθηκε στην συνείδηση της Οικουμενικότητας της Εκκλησίας, η οποία πάντοτε διέκρινε τους Πατέρες: «Το φως του Χριστού διαχέεται παντού, δεν εξαιρεί κανένα.Οι Πατέρες διεφύλλαξαν, με τα έργα τους, την καθολικότητα της Εκκλησίας, η οποία, όμως, δεν είναι πάντοτε δεδομένη, ενώ κράτησαν ζωντανή την Αποστολική Παράδοση, αυτή που φέρουμε οι Επίσκοποι μέχρι σήμερα, κατοχυρώνοντας έτσι την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Όποιος αμφισβητεί αυτή την αλήθεια βρίσκεται εκτός Εκκλησίας και εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία. Η Μία Εκκλησία είναι εδώ. Η Αποστολική Παράδοση είναι η Παράδοση των Επισκόπων, ανεξαρτήτως του ήθους των ιδίων. Αυτοί είναι οι διάδοχοι των Αποστόλων, μαζί με τους οποίους καλούμαστε να συγκροτούμε το Σώμα του Χριστού μέσα στην Εκκλησία»

Ακολούθως, ο κ. Ιγνάτιος αναφέρθηκε σε «ένα σημείο που σήμερα ταλανίζει την Εκκλησία του Χριστού, το οποίο θα κατανοήσουμε αν συνειδητοποιήσουμε τις έννοιες οικουμενικότητα και καθολικότητα της Εκκλησίας. Σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία φέρει τον μεγάλο σταυρό των λεγομένων εθνικών Εκκλησιών… Πρόκειται για μεγάλο και οξύτατο πρόβλημα, που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, όταν, πολλές φορές, ακόμα κι εμείς οι Ποιμένες, προτάσσουμε τον εθνικισμό μας εις βάρος της Ορθοδοξίας μας. Αυτό φαίνεται στις διορθόδοξες διασκέψεις, όπου, τις περισσότερες φορές, κυριαρχεί το συμφέρον των εθνών που εκπροσωπούν οι κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες και όχι του συνόλου της Οικουμενικής και ενωμένης Ορθοδοξίας. Κι αν σήμερα υπάρχει ένα μεγάλο εμπόδιο για να συνέλθει η Πανορθόδοξη Σύνοδος,  η διάδοχος των Οικουμενικών, είναι οι εθνικές Εκκλησίες. Καλόν είναι, λοιπόν, να εντοπίζουμε τα ελλείμματά μας και εκείνα που πρέπει να διορθώσουμε αν θέλουμε να διασώσουμε την καθολικότητα και οικουμενικότητα της Εκκλησίας μας και την αληθινή της ενότητα, που, ενώ την διαθέτουμε στο κοινό Ποτήριο και στην κοινή πίστη, δεν μπορούμε να την παρουσιάσουμε στην ανθρωπότητα με μία σύγχρονη Πανορθόδοξη Σύνοδο…»

Καταλήγοντας, ο κ. Ιγνάτιος επεσήμανε ότι «στη σημερινή κρίσιμη και μεταβατική εποχή, οφείλουμε να αγωνιστούμε για να κρατήσουμε την Εκκλησία Μία. Αλίμονο σ’ εκείνους που, με τους λόγους και τα έργα τους, θα θέσουν σε κίνδυνο την ενότητά Της. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει ν’ αποστρέψουμε κάθε εσωστρέφεια, να ξεπεράσουμε κάθε εθνικισμό και να ξαναδούμε την Ορθοδοξία όπως πρέπει, έτοιμη να προσφέρει το Οικουμενικό Της μήνυμα σ’ όλο τον κόσμο, που διψάει σήμερα την αλήθεια του Χριστού, αυθεντική και ανόθευτη, όπως την διαθέτουμε ως θησαυρό αδαπάνητο, που διακυβεύουμε, δυστυχώς, με τις ιδιαιτερότητες και τους διχασμούς μας…»

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος ευχήθηκε πατρικώς στην Γερόντισσα Νικοδήμη για τα ονομαστήριά της, εξέφρασε την μεγάλη ικανοποίησή του για την πρόοδο της Μονής σε όλα τα επίπεδα, ενώ ευχαρίστησε την Ηγουμένη και για την μέριμνά της και για τα άλλα Μοναστήρια της Τοπικής μας Εκκλησίας.

πηγή : romfea

ΣΧΟΛΙΟ : Απύθμενο θράσος νά ταυτίζει ο Δημητριάδος τήν Εκκλησία μέ τούς επισκόπους. Η ύπουλη τακτική αυτής τής ανώμαλης φατρίας πού θέλει νά αρπάξει τήν εκκλησία από τόν Κύριο, είναι νά υποδουλώσει πλήρως τόν λαό αποκόπτοντάς τον από κάθε επαφή μέ τούς Αγίους. Επισκέφθηκε ποτέ του ο Δημητριάδος τόν Παΐσιο,  τόν Πορφύριο,  τό Άγιον Όρος, τόν Εφραίμ τόν Κατουνακιώτη;
Έχει πνευματική ζωή;
Αυτός είναι ο κληρικαλισμός. ΈΧΕΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ. 
Πρέπει νά αναγνωρίσουμε μόνο ότι είναι ένα μοντέλο επισκόπου. Ξέρει νά ντύνεται ο άνθρωπος. 
Άς δούμε όμως τί απαντά ο Άγιος Συμεών στίς αερολογίες τού Δημητριάδος. 

 

Αμέθυστος