ΤΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ

ΤΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ (II)
Απόσπασμα: (Θα δείτε μεγάλα θαύματα, θεία παρηγορία,
να ενεργεί η αγάπη Μου, μέσα σε κάθε καρδία.
Αυτό είναι το θαύμα Μου, η αγάπη Μου, η χαρά Μου,
που θα μαζέψω τους Έλληνες και πάλι στην αγκαλιά Μου!
Έχουν σχέδιο οι πολιτικοί, πώς να σας εξοντώσουν,
Έχω σχέδιο και Εγώ, γρήγορα να σας σώσω!
Υπομονή και προσευχή, θα κάνετε από εδώ και πέρα.
Εκείνοι με το σατανά και εσείς με τον Πατέρα.
Δεν θέλω πια να δίνετε καμία σημασία,
γιατί ό,τι και αν κάνουνε δεν έχει καμιά αξία.
Σα σκόνη όλα θα διαλυθούν τα μαύρα σχέδιά τους,
Γιατί το σχέδιό μου το θεϊκό θα το βρούνε μπροστά τους.
Και θα σχισθούν οι υπογραφές, θα διαγραφούν τα χρέη.
Η Ελλάδα θα ελευθερωθεί απ’ του εχθρού το χέρι.
Αγαπημένα μου παιδιά, να είστε εν Ειρήνη,
κρατήστε την ελπίδα σας, μεσ’ στην καρδιά να μείνει. Αμήν!)

Απόσπασμα: (Ελπίζω να καταλάβατε γιατί δίδεται η μέρα.
Όχι για να αγχωνόσαστε, αλλά για να δοξάζετε τον Πατέρα.
Εάν το νιώσει η καρδιά και από τη μέριμνα απαλλαγείτε,
θα έρθει η ειρήνη στην ψυχή, θα ελευθερωθείτε.
Έννοιες δεν θα έχετε πια, για το αύριο που θάρθει,
κι έτσι θα λάμπει η ψυχή, σαν το ακριβό διαμάντι.
Θα έχετε μέσα στην καρδιά μια σιγουριά μεγάλη,
«πως είναι μαζί μου ο Χριστός, τί φόβος να με πιάσει»;
Ατρόμητοι θα γίνεται και σε κάθε δυσκολία,
με την πίστη σας και την προσευχή, θα φεύγουν τα θηρία.
Θα γίνει η ζωή σας όμορφη, γιατί μέσα η καρδιά σας,
θα έχει τον Ιησού Χριστό, τον μεγάλο έρωτά σας.
Ο λόγος που ήρθατε στη γη, είναι να πορευτείτε,
με μετάνοια και προσευχή, τέκνα μου για να σωθείτε. Αμήν.)

Απόσπασμα: (Κλαίω, θρηνώ, δεν βλέπετε, πώς μ’ έχετε σταυρώσει;
Σε λίγο όμως τέκνα μου η γη σας θα ματώσει.
Σκοτίσθηκε πλέον το μυαλό, δεν βλέπετε τη μπόρα,
την καταιγίδα τη δυνατή που έρχεται με φόρα;
Η γη θ’ ανοίγει τώρα πια, ανθρώπους θα καταπίνει,
γιατί δεν αντέχει τη μόλυνση, το αίμα πια την πνίγει.
Σκοτώνετε τα τέκνα σας τ’ αθώα τα βλαστάρια,
και έπειτα παίρνετε φάρμακα, για να κοιμάστε τα βράδια.
Οι αμαρτίες σας πολλές, μετάνοια καμία,
γι’ αυτό τρέμει πια η γη, ζητάει τιμωρία.
Δε βλέπετε καταστροφές σ’ ολόκληρο τον κόσμο;
Πλημμύρες, χιόνια, αέρηδες να αφανίζουν κόσμο;
Δε βλέπετε πώς έφτασε τόση η αμαρτία,
που ο άνθρωπος έγινε πιο άγριος και από τα θηρία;
Δε βλέπετε καταστροφές, πείνα και δυστυχία,
πώς σφάζονται οι άνθρωποι με λύσσα και μανία;
Και μέσα στην Ελλάδα μας, στη χώρα την αγία,
ήρθαν πλέον οι δαίμονες και έκαναν κατοικία.
Ζήτησαν από μένα υπογραφή, να πάρουν εξουσία,
να φέρουν αναταραχή, πείνα, αρρώστιες και κάθε δυστυχία.
Και εγώ σαν Πατέρας στοργικός που βλέπω τα παιδιά μου,
σαν χοίροι άγριοι να κείτονται στη λάσπη και καίγεται η καρδιά μου,
έβαλα την υπογραφή, να δείτε πια, τα σημεία,
μήπως και ξυπνήσετε και φύγετε από την αμαρτία.
Μόνοι σας καταδικαστήκατε σε θλίψεις και σε πόνο.
Μόνο έτσι τέκνα μου αγαπητά θα βγείτε απ’ το βόθρο.

Τότε θα αποκτήσετε σώφρονα λογισμό,
τότε θα πείτε «ήμαρτον» και «Δόξα τω Θεώ»!)

Απόσπασμα: (Για την κατοικία σας αυτή θέλω να μεριμνάτε
και όχι για τα γήινα, αν θα έχετε να φάτε.
Αυτά τα δίνει ο Θεός, προτού εσείς να τα ζητάτε,
αφού είναι ο πατέρας σας και ξέρει τις ανάγκες.
Γιατί θα ‘ρθουν μέρες δύσκολες και μέρες αγωνίας,
εσείς όμως τέκνα μου να είστε με ελπίδα.
Μη σας ταράσσει τίποτε, μόνο η αμαρτία.
Όλα τα άλλα είναι μηδέν, μπροστά στην ευλογία.
Αυτήν που θα λαμβάνετε συνέχεια στη ζωή σας,
αν ο Χριστός και η Παναγιά, πάντα είναι μαζί σας.
Θα έχετε πολύ χαρά, ειρήνη και αγάπη,
ακόμα και στα πιο δύσκολα, τίποτα δεν θα σας ταράζει.
Τι θαύματα θα γίνονται πλέον κάτω στη γη,
αρκεί η κάθε ψυχή να έχει πίστη για να τα δει.
Ελάτε τέκνα μου γλυκά, κάνετε την αρχή
και μπείτε πλέον μέσα στη ζωή την πνευματική.

Θα στολιστείτε με αρετές, με δύναμη και σοφία
και θα βάλετε στη ζωή σας πια, Τριάδα την Αγία. Αμήν!)

Απόσπασμα: (Σας κάνω ενημέρωση για ό,τι σας συμβεί,
για τις μέρες τις δύσκολες, που θα έρθουν στη χώρα αυτή.
Θέλω πρώτα να σας πω για τους πολιτικούς σας,
τους κάνατε όλους θεούς, τους πουλήσατε την ψυχή σας.
Και αυτοί με τη σειρά τους τέκνα μου,
σας πούλησαν την γη σας.
Δεν βλέπετε πώς διαφωνούν μέσα στη βουλή;
κι άλλες διαμάχες θα έχουν, θα είναι σαν τρελοί.
Νομίζετε πώς έχετε κυβέρνηση ελληνική;
Πόσο όμως πλανάστε, γιατί δεν κάνουν κουμάντο αυτοί.
Είναι μαριονέτες στα χέρια των μασόνων,
και ανάλογα με τις εντολές, φτιάχνουν τον κάθε νόμο.
Δεν βλέπετε το ψέμα τους και την υποκρισία;
δεν έχουν στο βλέμμα τους καμία παρρησία.
Θέλουν να εξοντώσουν από τη χώρα αυτή,
τον Χριστό, την Παναγιά και τη σημαία την ελληνική.
Ακόμα και το όνομα να αλλάξουν της Ελλάδας,
αυτά είναι τα σχέδια που έχουν στα φυλλάδια.
Και εσείς τέκνα μου νομίζετε, πως είστε Ευρωπαίοι,
νιώθετε ασφάλεια, και αυτοί σας γράφουν χρέη.
Δεν χρωστάτε τίποτα, όλα είναι φτιαχτά,
τα νομοσχέδια είναι άκυρα και αντισυνταγματικά.
Γρήγορα θ’ αποκαλυφθούν, θα γίνουν γεγονότα,
θα φύγετε απ’ την Ε.Ε. και απ’ του εχθρού την μπότα.
Γιατί έτσι και μείνετε ακόμα μια στιγμή,
να ξέρετε θα χάσετε όλη σας τη γη.
Είστε σε πόλεμο φρικτό, το έχετε αντιληφθεί;
Αυτό που θέλω τέκνα μου να μάθετε καλά,
είναι πως σας αγαπώ και θλίβομαι βαθιά.
Γι’ αυτό και επικοινωνώ μαζί σας κάθε τόσο,
γιατί έχω και Εγώ τα σχέδιά μου και θέλω να σας σώσω.
Κάντε ένα βήμα μόνο εσείς, και Εγώ τα ενενήντα εννέα,
διώξτε όλους τους «θεούς» και ελάτε στον Πατέρα.
Η μετάνοια και η προσευχή καθώς και η νηστεία,
θα διώξουν απ’ τη χώρα σας όλα αυτά τα θηρία.
Γιατί εκτός απ’ το οικονομικό, το σχέδιο που υπεγράφη,
είναι να σφάζονται οι χριστιανοί και να πετιούνται σε χαντάκι.
Όμως και πάλι η προσευχή θα φέρει και σ’ αυτό τη λύση.
Θα το αναλάβει ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, και κανέναν στην Ελλάδα δεν θ’ αφήσει.
Θα στείλει αρρώστια ανίατη, πολλοί θα προσβληθούνε
και με πόνους αφόρητους, πολλοί θε να χαθούνε.

Έτσι θα γίνει το σχέδιο του Μέγα Ταξιάρχη.
Θ’ αδειάσει τότε η χώρα σας, θα μείνετε μονάχοι.
Καράβια θα τους παίρνουνε, στις χώρες τους θα πάνε,
θα φοβηθούν τόσο πολύ, που πίσω τους δεν θα κοιτάνε.)
ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ

Τό προσυνοδικό κείμενο περί "ἑνότητας", τό συνοδικό λογότυπο περί "ἑνότητας", ἡ πλανεμένη "ἑνότητα" καί ἡ ἀληθινή ἑνότητα πού σᾶς κρύβουν!!!

Προσέξτε πῶς τό λογότυπο τῆς ἐπερχομένης Συνόδου: 

"He called all to unity" (κατά τό: "ἵνα ὦσιν ἕν") 

Παραπλανᾶ πρός παναιρετική "ἑνότητα", ὅταν ἡ φράση εἶναι ἀποκομμένη αύθαιρέτως ἀπό τήν εὐαγγελική συνάφεια μέ τήν ὁποία γειτνιάζει καί κυρίως...ὅταν "συνοδεύεται" ἀπό ἀντορθόδοξα θέματα, φρονήματα καί συμπεριφορές!  

Τό προσυνοδικό κείμενο πού ψηφίσθηκε θέτει ὡς ἕνα ἀπό τά πιό κυρίαρχα, ἀλλά καί πιό πονηρά καί ἄκρως ἐπικίνδυνα θέματα στήν ἐπερχόμενη Σύνοδο τῆς συμφορᾶς, πού εἶναι:

"Ἡ ἀποστολή τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τόν "ὑπόλοιπο χριστιανικό κόσμο"!... 

Δηλαδή μέ τίς αἱρέσεις, γιά νά λέμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους.

Ἤδη καί μόνο ἀπό αὐτήν τήν παρατήρηση, ἄν κάνουμε λίγη ἁπλή θεολογική ἀριθμητική, βλέπουμε τόν συνδυασμό: 

"ἵνα ὦσιν ἕν" + "ὑπόλοιπος χριστιανικός κόσμος".

Ξεκάθαρο τό μήνυμα καί ὁ σκοπός τῆς Συνόδου: 

=Η ΕΝΩΣΗ μέ τούς αἱρετικούς! 

Ἄς ἀναπτύξουμε, ὅμως, τό θέμα βαθύτερα θεολογικά: 

Ὄντως, ὁ Κύριος εἶπε: "ἵνα ὦσιν ἕν", δηλαδή "γιά νά γίνουν ἕνα", ἀλλά ὄχι ἀπροϋπόθετα μέ τόν κάθε καρυδιᾶς καρύδι αἱρετικό.

Δεῖτε τί εἶπε ὁλοκληρωμένα ὡς προϋπόθεση ἑνότητας καί προσέξτε ἰδιαιτέρως τίς ὑπογραμμίσεις:

 "Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον, 

ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ,

 ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ἓν ὦσιν, 

ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 

  καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, 

ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν,

ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν,

 καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας 

καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας.  

 πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, 

θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ᾿ ἐμοῦ, 

ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, 

ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου. 

πάτερ δίκαιε, καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω, 

ἐγὼ δέ σε ἔγνων, καὶ οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας· 

καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω,

 ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, κἀγὼ ἐν αὐτοῖς". 

(Κατά Ἰωά. 17, 20-26)

Ρωτοῦμε βάσει τῶν ὑπογραμμίσεων:

1. Οἱ αἱρετικοί πιστεύουν μέ εὐαγγελική ἀκρίβεια καί συνέπεια διά τοῦ λόγου τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Ἱερῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων τους στόν Χριστό;

2.  Οἱ αἱρετικοί εἶναι "ἕνα" μέ τόν Χριστό ὅπως καί ὁ Υἱός εἶναι "ἕνα" μέ τόν Πατέρα Του, μή τηρώντας τίς ἐντολές Του καί τούς Κανόνες τῶν Ἀποστόλων Του;

3.  Οἱ αἱρετικοί πού δέν πιστεύουν ὀρθῶς σέβονται τήν δόξα τοῦ Θεοῦ Πατρός πού εἶναι "ἕνα" μέ τόν Υἱό καί μποροῦν νά γίνουν "ἕνα" μέ τόν Θεό καί μέ τόν κάθε πιστό πού εἶναι μέτοχος τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ὡς πιστεύων ὀρθῶς καί ὡς τηρῶν τάς ἐντολάς Του;

4. Οἱ αἱρετικοί ὡς ἀποκομμένα αὐτοβούλως ξερά κλήματα ἐκ τῆς Ἀμπέλου τῆς Ζωῆς, δηλαδή τῆς Ζώσης Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μποροῦν νά εἶναι "τετελειωμένοι";

5. Οἱ αἱρετικοί μποροῦν νά εἶναι ὅπου εἶναι καί ὁ Χριστός, ἀφοῦ δέν τηροῦν τίς ἐντολές Του καί δέν ὑπακοῦν στούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων Του, καί ἐνῶ ὁ Χριστός εἶπε· "ὁ ἔχων τὰς ἐντολάς μου καὶ τηρῶν αὐτὰς, ἐκεῖνος ἐστιν ὁ ἀγαπῶν με" (Ἰωά. 14, 21);

6. Οἱ αἱρετικοί γνωρίζουν τόν Ἀληθινό Θεό καί μποροῦν νά μετέχουν στήν Ἄκτιστη Δόξα Του καί νά τήν θεωροῦν, ὅταν μάλιστα δέν πιστεύουν στήν Ἄκτιστη Χάρη, ἀλλά στήν κτιστή..., ὅπως οἱ παπικοί, οἱ προτεστάντες καί ὄχι μόνο αὐτοί;

7.  Οἱ αἱρετικοί μέ τά κοσμικά ἀνθρώπινα ἀλλοιωμένα δόγματά τους (ὄχι τά θεϊκά, ὀρθά καί τέλεια) μποροῦν νά γνωρίσουν τόν Θεό καί τόν Υἱό Του Χριστό πού μᾶς ἀπέστειλε, ὅσο ἐμμένουν στίς κακοδοξίες τους, ἤ γίνονται ἕνα μέ τόν κάθε Ἀντίχριστο πού κι αὐτός πηγαίνει κόντρα στίς ἐντολές τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ;

8. Ὁ Χριστός γνωρίζει τό ὄνομά Του στούς αἱρετικούς ἀφοῦ δέν ἐπιθυμοῦν νά Τόν γνωρίσουν ἐν ἀληθείᾳ καί οἱ αἱρετικοί μποροῦν νά Τόν ἀγαπήσουν καί νά μείνουν στήν ἀγάπη Του, ἐνῶ ταυτόχρονα ἀγαποῦν τίς κακοδοξίες τους καί τήν διαστρεβλωμένη εἰκόνα πού "δημιουργοῦν" βλασφήμως γιά τόν ἴδιο τους τόν Δημιουργό; 

9. Οἱ αἱρετικοί μποροῦν νά ἐπικαλοῦνται "ἀγάπες" καί "ἑνότητες", ἐνῶ δέν γνωρίζουν τόν Ἀληθινό Θεό, καί ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέει ξεκάθαρα πώς μόνο σέ αὐτούς πού γνωρίζουν τόν Πατέρα καί πού ὁ ἴδιος ὁ Χριστός τούς Τόν γνωρίζει μποροῦν νά γίνουν "ἕνα";

"καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω,

 ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ, κἀγὼ ἐν αὐτοῖς"

  

Συμπέρασμα καί ταυτόχρονα Πνευματική Συνταγή:

Μελετᾶτε τήν Ἁγία Γραφή καί τούς Ἁγίους Πατέρες ταπεινά προσευχόμενοι, γιά νά μήν σᾶς πλανοῦν, γιά νά μήν σᾶς πιάνουν κορόιδα καί γιά νά μήν βρίσκεσθε σέ  ἐφάμαρτο ὕπνο. Εἶναι ἐντολές!

Ὁ Κύριος δέν εἶπε τυχαῖα: "ἐρευνᾶτε τάς γραφάς" (Ἰωά. 5, 39), οὔτε εἶπε τυχαῖα:«γνώσεσθε τὴν Ἀλήθειαν, καὶ ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. η´ 32), οὔτε εἶπε τυχαῖα: "γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν" (Ματθ. 26, 41).  

Ἄν δέν τά κάνουμε αὐτά εἶμαστε πνευματικά χρεωκοπημένοι τῇ Πίστει ἐκ προοιμίου καί ἕρμαια τοῦ κάθε πονηροῦ καί τοῦ κάθε κακόφρονος πρός ἀπώλειαν!
Μή γένοιτο. Ἀμήν καί τῷ Θεῷ δόξα!  

Συντάκτης τοῦ ἄρθρου τό:

Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ http://kaiomenivatos.blogspot.gr/

ΙΑΤΑΙ ΣΕ ΙΗΣΟΥΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

      Πόσο αισθανόμαστε τον εαυτό μας ότι είμαστε ασθενείς πνευματικά; Ότι παραλύουμε κάποιες στιγμές από τη  δύναμη που έχουμε επιτρέψει να ασκεί επάνω μας το κακό; Ότι έχουμε κολλήσει στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο, τη ζωή, τις προτεραιότητές μας, ότι ο νους μας είναι φορτωμένος από τις βιοτικές μέριμνες, με αποτέλεσμα να μη μένει ούτε χώρος ούτε χρόνος για τον Θεό; Ότι η παράλυσις της καρδιάς μας έχει να κάνει με τη συνειδητή μας επιλογή να ζητούμε από τους άλλους να μας αγαπήσουν και να μας σταθούν και ότι εμείς δεν θέλουμε να κάνουμε το βήμα να ανοίξουμε τους εαυτούς μας προς εκείνους και ότι αυτή η στάση μάς χαρακτηρίζει και στη σχέση μας με τον Θεό;  Δικαιούμαστε, περιμένουμε, θέλουμε από Εκείνον την υγεία, τα αγαθά, την επιτυχία, τη ζωή, αλλά δεν είμαστε έτοιμοι να Τον αγαπήσουμε, να Τον αφήσουμε να μας αγιάσει, να είναι Εκείνος το νόημα και η χαρά μας;

        Στην πρώτη Εκκλησία, στην περιοχή της Λύδδας, υπήρχε ένας άνθρωπος που λεγόταν Αινέας και αυτός ήταν επί οκτώ έτη παράλυτος. Ο απόστολος Πέτρος, πηγαίνοντας για την Ιόππη, όπου επρόκειτο να αναστήσει μία σπουδαία χριστιανή και αγία, την Ταβιθά, περνά από την Λύδδα και ευλογεί τον Αινέα, λέγοντάς του: «Ιάται σε  Ιησούς ο Χριστός» (Πράξ.9,34). Ο Αινέας περπατά και πάλι, με αποτέλεσμα όλοι όσοι είδαν το θαύμα, να επιστρέψουν στον Χριστό και να αναγνωρίσουν τον Κύριο ως Θεό τους. Ο Πέτρος δεν χρησιμοποιεί τις δικές του δυνάμεις, ούτε τα χαρίσματά, τις ευλογίες που έχει πάρει από τον Χριστό. Ο λόγος του είναι λόγος συγκλονιστικός, λόγος εμπιστοσύνης, πίστης, βεβαιότητας, πως όλη η δική του ζωή πρώτα είναι γεμάτη από τον Ιησού τον Χριστό και αυτό που έχει δίδει στον ταλαιπωρημένο άνθρωπο.

            Ίσως αυτό είναι που μας παραλύει αληθινά, μας κάνει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας, να κολλάμε, να απαιτούμε χωρίς να θέλουμε να προσφέρουμε. Ίσως γιατί τελικά δεν είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι ο Χριστός κατοικεί στις καρδιές μας. Έτσι, άλλος από εμάς δίνει λόγο, άλλος γνώσεις, άλλος παραπέμπει στους αγίους, άλλος αισθάνεται ότι ο Θεός δεν τον ακούει και πώς να σώσεις λύσεις όταν εσύ δεν τις έχεις για σένα. Πρωτίστως όμως κλεινόμαστε στον εαυτό μας διότι έχουμε παρασυρθεί από το πνεύμα και τον τρόπο της εποχής μας που λέει πως πρωτίστως πρέπει να έχουμε. Να ικανοποιούμε τον εαυτό μας και το εγώ μας και να περιμένουμε μόνο από τους άλλους να πάρουμε. Αυτός που έχει μάθει μόνο να θέλει, να έχει, να διεκδικεί για τον εαυτό του, δεν μπορεί να ανοιχτεί, να στερηθεί, να βρει χρόνο για τους άλλους, να υποχωρήσει, να συγχωρήσει, να ανεχτεί. Κι αυτός δεν μπορεί να αφήσει χώρο στην καρδιά του για τον Χριστό, διότι το εγώ του κυριαρχεί και τα πάθη του τον κατατρώγουν. Σταδιακά παραλύει ή σκληραίνει τόσο που να μην του κάνει τίποτε εντύπωση, να μην αγαπά τίποτε και κανέναν ή να αγαπά όσους τον εξυπηρετούν, όσους μπορεί να χρησιμοποιήσει.

        «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Γιάτρεψε τον Αινέα από την παραλυσία, την μοναξιά, την απελπισία, την παραίτηση. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός, εφόσον πιστεύουμε σ’  Αυτόν, από την παραλυσία της αμαρτίας, από την μοναξιά του να μη βγαίνουμε από τον εαυτό μας, από την απελπισία να ζούμε μία ζωή χωρίς διέξοδο. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός από την απιστία. Από την παράδοσή μας στους ρυθμούς μιας ζωής χωρίς αληθινή γιορτή, χωρίς δημιουργική έκφραση από την δική μας πλευρά, χωρίς αίσθηση ότι προηγείται η αγάπη και ότι όλα τα άλλα, χρήμα, καριέρα, ικανοποίηση επιθυμιών, αν έχουν σχέση με την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, έχουν νόημα, αν δεν έχουν, δεν μας εξασφαλίζουν ανόρθωση. Γιατρεύει κι εμάς ο Χριστός από τον φόβο του θανάτου, το αίσθημα της ματαιότητας, που μας κάνει να αναζητούμε χαρά στις προτάσεις του κόσμου, που είναι όμως μία επαναλαμβανόμενη παγίδα εγκλεισμού μας σε έναν ψεύτικο χρόνο και τρόπο, ο οποίος δεν μπορεί να μας βγάλει  από το σκοτάδι της ακοινωνησίας. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Δίνει και σε μας φως και κοντά μας φωτίζονται και άλλοι. Κι αυτο δεν μπορεί να γίνει πράξη μακριά από την Εκκλησία, μακριά από την ένταξη στο σώμα του Χριστού, από το μοίρασμα της χαράς μας με άλλους, από την αίσθηση ότι μπορούμε από κοινού να αναστηθούμε και ότι ο ένας μπορεί να μοιραστεί την αλήθεια με τον άλλο. Με κάθε τρόπο και κάθε μέσο, πρωτίστως όμως με την προσευχή και την μετοχή στο κοινό ποτήριο και στα μυστήρια.  «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Όχι εγώ τον εαυτό μου ή εγώ τους άλλους ή οι άλλοι εμένα ή οι άλλοι τον εαυτό τους, αλλά ο Χριστός όλους μας. Συνοδοιπόροι στην οδό όπου το Πρόσωπο είναι το τέλος και την ίδια στιγμή Αυτός που μας βοηθά να φτάσουμε στο τέλος. «Ιάται σε Ιησούς ο Χριστός». Και την ίδια στιγμή, όλοι, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε την ασθένειά μας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται, γιατρευόμαστε γιατί ξέρουμε ότι χαρά μας είναι η συνάντηση, η ελπίδα, η εργασία, με όποιον τρόπο, για τους άλλους.

            Οι άνθρωποι, περισσότερο ή λιγότερο ασθενείς, παλεύουμε για τα συμφέροντά μας. Ξέρουμε να ζητούμε και να απαιτούμε. Κάποτε ο Θεός επιτρέπει να δοκιμαζόμαστε. Μέχρις ότου βρούμε την οδό της πίστης. Την οδό της Ανάστασης και της ζωής. Την οδό της αληθινής ίασης. Ακόμη κι αν είμαστε λίγοι μέσα στον κόσμο αυτό,  τελικά ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων δε θα μας ξεχάσει. Εντός της Εκκλησίας θα μας δώσει τη χάρη και τη χαρά Του. Αρκεί να ξεκινήσουμε ό,τι παίρνουμε να το δίνουμε. Αν ζούμε Χριστό, τον Χριστό θα δώσουμε. Αν ζούμε τον εαυτό μας, το εγώ μας. Αν την παραλυσία μας, δε θα βοηθούμε άλλους να βγούνε από τη δική τους λύπη. Καιρός να μετρηθούμε με το φως της ανάστασης και να αποφασίσουμε αν θέλουμε τη γιατρειά μας. Και να στραφούμε προς Εκείνον που γνωρίζει και δίνει, αναλαμβάνοντας ο καθένας την ευθύνη της προσωπικής μας αφύπνισης!

Κέρκυρα, 22 Μαΐου 2016

Παπικές εκτιμήσεις για την «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδο

Παπικές εκτιμήσεις για την «Αγία και Μεγάλη» Σύνοδο

Αδαμάντιος Τσακίρογλου, Κλασσικός φιλόλογος, Ιστορικός

Σε μετάφραση:

www.katholisch.de/aktuelles/aktuelle-artikel/der-orthodoxe-wunderknabe

Μία διαμάχη μεταξύ Μόσχας και Ινστανμπούλ (Κωνσταντινούπολη για πολλούς Παπικούς δεν υπάρχει)

...«Ο οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος ανακοίνωσε την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας για το 2016. Παρόλα αυτά η διαμάχη μεταξύ Μόσχας και Ινστανμπούλ επισκιάζει τις ετοιμασίες. Ο Βαρθολομαίος ο Α΄έχει καλύτερες σχέσεις με τον Πάπα Φραγκίσκο παρά με τον Κύριλλο. Θα πάρει η Ρώμη τον ρόλο διαμεσολαβητή;...».(Αυτό το κείμενο γράφηκε πριν την συνάντηση του πάπα με τον Πατριάρχη Μόσχας στην Κούβα. Μήπως ξέρουν οι παπικοί περισσότερα από εμάς;).

de.radiovaticana.va/news/2015/08/28/140_orthodoxe...in...2016.../1168054

... «Θα είναι η πρώτη μεγάλη συνάντηση ορθοδόξων επισκόπων μετά από μία χιλιετία. Η τελευταία σύνοδος,που παραβρέθηκαν αντιπρόσωποι της ανατολικής και δυτικής εκκλησίας, ήταν η δεύτερη σύνοδος της Νικαίας το 787...»[1].(Είναι σαφές ότι οι Παπικοί πιστεύουν ότι με τις ενέργειες των Οικουμενιστών και τη φροντίδι του Βαρθολομαίου, θα είναι η πρώτη φορά που σε Ορθόδοξη Σύνοδο θα είναι παρόντες αντιπρόσωποι της Ρώμης, έστω ως παρατηρητές! Δηλαδή θα είναι παρόντες αιρετικοί ως τιμώμενοι και όχι ως μετανοούντες και αποδίδοντες λόγο για τις κακοδοξίες τους! Ασφαλώς μεγάλο αυτό το κατόρθωμα του Βαρθολομαίου! Ακόμα κι αν δεν αμνηστεύσουν –λόγω των πιέσεων– επίσημα και ρητά τους αιρετικούς, θα έχει γίνει πλέον το πρώτο βήμα προς αυτόν τον σκοπό!).

http://www.katholisches.info/2014/03/10/2016-gesamtorthodoxes-heiliges-und-grosses-konzil-in-konstantinopel/

«…Ο κανονικός ορθόδοξος κόσμος είναι χωρισμένος γενικά σε δύο ομάδες, αυτή της Κωνσταντινούπολης και αυτή της Μόσχας. Στην oμάδα της Κωνσταντινούπολης ανήκουν τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιερουσαλήμ, Σόφιας, Βελιγραδίου, οι Εκκλησίες των Ελληνοφώνων και η Αλβανία. Στην ομάδα της Μόσχας ανήκουν δίπλα στην Ρώσικη Εκκλησία, η Τιφλίδα, η Βαρσοβία, η Πράγα, το Πρέσμπουργκ και πρόσφατα το Βουκουρέστι…».

Σε αυτά τα λίγα αλλά αποκαλυπτικά αποσπάσματα παπικών σχολίων για την Σύνοδο της Κρήτης διακρίνουμε απλά και ξεκάθαρα πράγματα: Οι παπικοί μιλούν συνεχώς για μία διαμάχη και έναν διπολισμό μέσα στην Ορθοδοξία και τονίζουν την στενή σχέση Βαρθολομαίου και Πάπα σε αντίθεση με την διαμάχη Βαρθολομαίου και Κυρίλλου, γιατί ξέρουν ότι οι σημερινοί οικουμενιστές ιεράρχες παρουσιάζουν τον αιρεσιάρχη και -κατα τον αγ. Κοσμά τον Αιτωλό- δικέρατο διάολο Πάπα, ως αδελφό, ως ισαπόστολο,προστάτη των φτωχών και νέο Φραγκίσκο της Ασσίζης, ενώ παράλληλα κατηγορούν ασυστόλως τον οποιονδήποτε ορθόδοξο ιεράρχη, όποτε βρίσκονται σε αντιπαλότητα. Θριαμβολογούν για την παρουσία παπικώναντιπροσώπων τους στην Σύνοδο της Κρήτης και δια ταύτα την εγκωμιάζουν, έχοντας φυσικά γνώση, ότι μία πραγματικά ορθόδοξη σύνοδος δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο ούτε κατά διάνοια. Παράλληλα τονίζουν την σημασία της Συνόδου μετά από χίλια χρόνια απουσίας της, γιατί για αυτούς η όγδοη και η ένατη οικουμενική σύνοδος δεν ήταν καν σύνοδος. Μιλούν για μεσολάβηση του πάπα και άφήνουν άλλα υπόγεια υποονοούμενα, γιατί γνωρίζουν ότι έτσι δυστυχώς υπογείως λειτουργούν σήμερα οι περισσότεροι ιεράρχες των Ορθοδόξων. Γράφουν και συνεχίζουν να γράφουν κατά τέτοιο τρόπο, γιατί σε όλα αυτά τα σχόλια δεν αντιπαρατίθεται καμία ορθόδοξη φωνή, που να τους φωνάζει: Όχι είμαστε το ένα ποίμνιο του Θεού ενωμένοι,· όχι δεν υπάρχουν ομάδες στην Μία Εκκλησία του Κυρίου παρά ελεύθερες φωνές,· όχι εμείς δεν εφαρμόζουμε παπικές, σκοτεινές μεθόδους,· όχι ακόμα και αν έχουμε διαφωνίες–μία αναπόφευκτη παράμετρος της ισότητας που υπάρχει μέσα στην Εκκλησία–ποτέ ο αιρετικός πάπας δεν θα μου είναι πιο αγαπητός από τον αδελφό μου Ορθόδοξο.

Όλοι προσευχόμαστε να μην γίνει αυτή η σύνοδος, γιατί τα ήδη αυτά που γίνονται και αυτά που πρόκειται να γίνουν, την αποδεικνύουν ως ληστρική. Προσευχόμαστε επίσης, αν είναι θέλημα Θεού να γίνει αυτή η σύνοδος, τότε  να λάβει χώρα ως συνέχεια της αναγνωρισμένης ογδόης επί Μ. Φωτίου, του 879-880, και ενάτης οικουμενικής συνόδουεπίαγίου Γρηγορίου του Παλαμά, του 1351,να έχουν το δικαίωμα συμμετοχής όλοι οι επίσκοποι χωρίς το φαινόμενο της ομογενοποίησης, οι οποίοι θα έχουν ο καθένας ξεχωριστά,όπως προστάζειο 34ος Κανόνας των Αγίων Αποστόλων, δικαίωμα ψήφου, αντί για τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με ΠΣΕ κλπ. να συζητήσει και να λύσει επιτέλους κατά ορθόδοξο τουτέστιν κατά τους Ιερούς Κανόνες τρόπο το ημερολογιακό και εορτολογικό θέμα, όπως ήταν και η συμβουλή του αγ. Παϊσίου

να καταδικάσει τον οικουμενισμό κατά παρακαταθήκη των αγίων και οσίων πατέρων ως παναίρεση, να ανακηρύξει αυτόματα όλους τους εκτός της Μίας Καθολικής και Αδιαίρετης Εκκλησίας ως αιρετικούς και όχι ως ψευδοεκκλησίες και να τους καλέσει σε μετάνοια και επιστροφή στην αγκαλιά της Εκκλησίας και στην σωτηρία τους,  να γαληνεύσει τους απανταχού σκανδαλισμένους Ορθόδοξους,  να ανακηρύξει παγκοσμίως, ότι η Ορθοδοξία είναι ο μόνος λιμένας σωτηρίας για τον σύγχρονο άνθρωπο που έχει χάσει την πυξίδα του και βομβαδίζεται από χίλια είδους μηνύματα απωλείας.

---

[1]Βέβαια τούτο είναι ανακριβές, γιατί στην επί Μεγάλου Φωτίου Σύνοδο (σύμφωνα με την Εκκλησιαστική Ιστορία του Στεφανίδη Β., σελ. 364): Τα Πρακτικά  της  Η΄ Οικ. Συνόδου «πρώτα υπέγραψαν οι αντιπρόσωποι της Ρώμης… ανεγνώσθη… το σύμβολον… ανευ της προσθήκης “και εκ του Υιού”, (filioque), προς τούτοις δε ανεγνώσθη δήλωσις, ότι ο δια προσθήκης ή αφαιρέσεως αλλοιών το σύμβολον, αν είναι μεν κληρικός, υπόκειται εις καθαίρεσιν, αν είναι σε λαϊκός, εις ανάθεμα». Επίσης «Η Σύνοδος του Φωτίου το 879/880 είναι όντως η Ογδόη Οικουμενική, της καθολικής Εκκλησίας, Ανατολικής και Δυτικής και Ορθοδόξου. Είναι μια Σύνοδος Ενότητος –η τελευταία πριν από το μεγάλο Σχίσμα– που βασίστηκε στην κοινή Αγία Παράδοση και ιδιαιτέρως στην ανόθευτη πίστη του Οικουμενικού Συμβόλου της Πίστεως». Βέβαια, αυτό οι Παπικοί δεν το δέχονται. Ένας εξ αυτών, ο «Jedin λέει μεν πως “το σχίσμα προφανώς απεφεύχθη”, όμως δεν διευκρινίζει πως αυτό οφειλόταν στο ότι ο Πάπας –δια  των εκπροσώπων του– είχε αποδεχθεί όχι μόνο την αποκατάσταση του Αγίου Φωτίου, αλλά και την καταδίκη των προηγουμένων, αντι-Φωτικών συνόδων της Ρώμης και της Κωνσταντινουπόλεως”»(π. Δραγά Γεωργίου, Καθηγητής του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης Η Ογδόη Οικουμενική Σύνοδος … και η Καταδίκη της Προσθήκης και του Δόγματος του «Filioque», «The Greek Orthodox Theological Review», Τόμος. 44, αριθ. 1-4, 1999, σελ.357-369.

Ο κ. Φίλης και ο Γορίλλας

Θέλει νά τόν ποῦμε, κ. Γορίλλα;

Ἀρχιμ. Δανιήλ Γ. Ἀεράκη, ἱεροκήρυκος

Στήν ἐκπομπή «Καλημέρα Ἑλλάδα» τοῦ δημοσιογράφου κ. Γ. Παπαδάκη ὁ ὐπουργός Παιδείας κ. Ν. Φίλης εἶπε στίς 11.5.2016 μεταξύ ἄλλων: «Δέν μποροῦν νά μπαίνουν στά σχολεῖα ἱερωμένοι, πού θά ἀμφισβητοῦν χωρίς ἀντίλογο τή θεωρία τοῦ Δαρβίνου γιά τήν ἐξέλιξη. Ἐκεῖ στηρίζεται τό σχολεῖο. Δέν θά μπαίνει ἕνας ἱερωμένος νά λέει ἄλλα πράγματα».

Τό ποῦ στηρίζεται τό σχολεῖο καί γενικά ἡ Παιδεία στήν Ἑλλάδα τό καθορίζει τό Ἑλληνικό Σύνταγμα (ἄρθρο 16, παράγρ. 2) καί δέν τό καθορίζει μία ἀθεϊστική «πίστις» σέ μιά ξεπερασμένη ἐπιστημονικά «θεωρία», ἐπειδή συμβαίνει νά τήν πιστεύη ὁ κ. Φίλης.

• Ἀντιγράφουμε τό τί λέει τό Σύνταγμα: «Ἡ Παιδεία ἔχει σκοπό τήν ἠθικη, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης, καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες».

• Ἐρωτᾶται: Μπορεῖ ὑπουργός τῆς Παιδείας νά ἀγνοῆ παντελῶς τό σκοπό τῆς Παιδείας, ὅπως καθορίζεται ἀπό τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος; Καί μέ τόν λεγόμενο «πολιτικό ὅρκο» ὑποσχέθηκε, ὅτι θά τηρῆ τό Σύνταγμα καί τούς νόμους τοῦ Κράτους. Ὑπεράνω, λοιπόν, τοῦ Συντάγματος εἶναι μιά «γνώμη» τοῦ ὑπουργοῦ, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ Παιδεία «στηρίζεται στή θεωρία τοῦ Δαρβίνου»;

• Ὁ κ. Φίλης μπορεῖ νά κρατήση τήν τιμητική γι’ αὐτόν καταγωγή του ἀπό τόν... πίθηκο, ἀλλ’ ὀφείλει νά παραδώση τή θέσι τοῦ ὑπουργοῦ Παιδείας. Δέν έχει τό δικαίωμα νά ὑποβιβάζη τήν Παιδεία στό επίπεδο ἑνός... ζώου, τό ὁποίο φυσικά οὔτε ελευθερία οὔτε συνείδησι διαθέτει.

• Ἄν ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο, σύμφωνα μέ τήν ἐξελικτική θεωρία, τότε ποῦ βρῆκε τή δυνατότητα τῆς «πνευματικῆς ἀγωγῆς», πού ὁρίζει τό Σύνταγμα ὡς σκοπό τῆς Παιδείας; Ἐξελίσσεται κάτι πού ὑπάρχει, ἔστω καί ἐν σπέρματι. Ἔχουμε, λοιπόν, στόν πίθηκο (γορίλλα κ.λπ.) τό παραμικρό δεῖγμα πνευματικῆς δυνατότητας; Πῶς ἐξελίχθηκε κάτι, πού δέν ὑπάρχει κἄν;

• Ἄν ὁ ἄνθρωπος κατάγεται ἀπό τόν πίθηκο (οὐρακοτάγκο κ.λπ.), σύμφωνα μέ τόν κ. Φίλη, τότε ποῦ βρέθηκε στόν ἄνθρωπο ἡ συνείδησις καί ἡ ἐλευθερία, γιά τήν ὁποία μιλάει τό Σύνταγμα; Ἐρωτᾶται: Στή βιολογική παρουσία τῶν ζώων, ὅπως ὁ πίθηκος, ἔχουμε δεῖγμα ξεπεράσματος τῶν ἐνστίκτων, τά ὁποῖα ἄλλωστε ἀποτελοῦν καί τό μονόδρομό τους; Ἔχει συνείδησι ὁ πίθηκος; Ἔχει ἐλευθερία; Ἔχει ὑπευθυνότητα; Μποροῦμε νά καταδικάσουμε ἕνα πίθηκο, γιατί εἶναι... ἀνεπίδεκτος μαθήσεως ἤ γιατί προέβη σέ παραβατικές ἐνέργειες;

• Ἄν ὁ κ. Φίλης δέν ἦταν ἕνας ἁπλός ἀριστερός δημοσιογράφος καί εἶχε στοιχειώδεις ἐπιστημονικές γνώσεις, θά ἤξερε, ὅτι τρεῖς πραγματικότητες ἔχουν ἀναγκάσει τήν ἀληθινή ἐπιστήμη νά ἀπορρίπτη τή θεωρία τῆς ἐξελίξεως τῶν εἰδῶν.

• Ἡ μία πραγματικότητα: Γιατί, ἄν ποτέ λειτούργησε, σταμάτησε ἡ ἐξέλιξις πιθήκων σέ ἀνθρώπους; Γιατί σήμερα νά μήν ἔχουμε ἕνα πίθηκο στό τελευταῖο στάδιο ἀνθρωποποιήσεώς του;

• Ἡ ἄλλη πραγματικότητα: Ὁ ἀπέραντος πνευματικός κόσμος, πού ἐνυπάρχει στόν ἄνθρωπο, πῶς ἐμφανίστηκε; Ἀπό ἀνύπαρκτη πνευματική δυνατότητα, πού χαρακτηρίζει τόν πίθηκο, πῶς ἐξελίχθηκε ὁ πλούσιος καί πολυποίκιλος πνευματικός κόσμος τῶν ἀνθρώπων;

• Ἡ τρίτη πραγματικότητα: Ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου δέν λύνει τό πρόβλημα τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ἁπλῶς τό μεταθέτει.

Σέ ἕνα σχόλιο βέβαια δέν ἐξαντλεῖται τό θέμα μέ τή θεωρία τοῦ Δαρβίνου, στήν ὁποία «πιστεύει» ὁ κ. Φίλης. Σάν νά λέη: «Πιστεύω ὄχι σέ ἕνα Θεό, ἀλλά σέ ἕνα πίθηκο, πού μέ... δημιούργησε»!

Ἄς καμαρώνη ὁ κ. Φίλης ὡς πρόγονό του κάποιον γορίλλα! Ἐμεῖς πιστεύουμε, ὅτι εἴμαστε παιδιά τοῦ πανσόφου Δημιουργοῦ Θεοῦ.

πηγή

Κυριακή του Παραλύτου – Από την καρτερίαν εις την πίστην (Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ ).

Απόστολος: Πραξ. θ´ 32-42

Ευαγγέλιον: Ιωάν. ε´ 1 – 15

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΤΕΡΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ

Χριστός Ανέστη!

Η 4η Κυριακή από την Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα σήμερα, η Κυριακή του Παραλύτου, όπως μας είναι γνωστή, και η Αγία μας Εκκλησία τιμά την ιερή μνήμη των αγίων Μαρτύρων Δημητρίου, Παύλου, Βασιλίσκου και Βλαδιμήρου.

Αναγνώσθηκε στις Εκκλησίες μας η Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας από τον θείο Διδάσκαλο του Παραλύτου, που ήταν κατάκοιτος 38 ολόκληρα χρόνια, κοντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά.

Ο Ιησούς Χριστός πλησιάζει και ερωτά τον πονεμένο αυτόν άνθρωπο: «Θέλεις να γίνης καλά, να γιατρευθής;». Παραπλήσια ερώτησι έκανε και στον τυφλό στην Ιεριχώ. «Τι θέλεις να κάνω για σένα;». Και σχολιάζει σχετικά ο αείμνηστος Κοζάνης Διονύσιος. Μια ερώτησι είναι αυτή με το «θέλεις»; που απευθύνει ο Κύριος, όταν πρόκειται να κάνει θαύμα σε αρρώστους. Άλλη ερώτησι του Θεανθρώπου γίνεται με το ρήμα «πιστεύεις;». Και η μεν πίστις είναι ο απαραίτητος όρος από μέρους του ανθρώπου για να γίνη σ᾽αυτόν το θαύμα. Αλλά η θέλησις άραγε ποιό λόγο έχει; Η ερώτησις του Ιησού φαίνεται σαν άκαιρη και ο παράλυτος της Βηθεσδά θα μπορούσε να απαντήση: «Έχεις έλθει εδώ για να μας διασύρης και διακωμωδήσης, αφού ερωτάς αν θέλω να γίνω καλά». Άλλωστε δεν γνώριζε ποιός ήταν ο ερωτών, ούτε ότι μπορούσε η ότι επρόκειτο να τον θεραπεύση. Γιατί λοιπόν και ερωτά ο Ιησούς Χριστός; «Όχι για να μάθη. Διότι είναι περιττό να μάθη για κάποιο φανερό πράγμα. Αλλά για να φανή σε όλους από την απάντησι η καρτερία του».

Πράγματι είναι καταπληκτική η καρτερία του παραλύτου, γιατί η ασθένεια είναι καλός παιδαγωγός για εκείνους που ξέρουν να την δεχθούν και να τη σηκώσουν. 38 χρόνια ο παράλυτος ωρίμασε πια σ᾽αυτή την ασθένεια. Στην ωρίμανσι αυτή οφείλεται η καρτερία και στην καρτερία αυτή διαλάμπει η πίστις, για την οποία ερωτά ο Ιησούς.

Αλλά στο ερώτημα «θέλεις;» του Ιησού Χριστού πρέπει να αναζητήσωμε ένα βαθύτερο λόγο. Μια χρονίζουσα κατάστασι αθλιότητας δημιουργεί εξοικείωσι και η εξοικείωσις συνήθεια. Χάνεται βαθμηδόν η ελπίδα και ο πόθος της λυτρώσεως και νεκρούται κάθε θέλησι για αλλαγή και βελτίωσι. Μια ηθική οκνηρία και αδράνεια κατακυριεύει τον άνθρωπο, που ευχάριστα πια συντροφεύεται με την αθλιότητά του. Όταν είναι άρρωστος ηθικά, αδρανεί για να σκεφθή για την εξυγίανσί του. Όταν είναι σωματικά ασθενής, αισθάνεται κόπο να φροντίση για την θεραπεία του. Στην κατάσταση αυτή ο άνθρωπος είναι σαν ένας νεκρός χωρίς αίσθησι, ελπίδα, πίστι και θέλησι. Αυτό είναι απόγνωσι, άρνησι και απουσία ζωής.

Εκ διαμέτρου αντίθετο είναι η καρτερία. Το «εγκαρτερείν» και «διακαρτερείν» είναι κατάστασις και παρουσία της ζωής. Εκείνος που καρτερεί, θέλει. Και επειδή θέλει, πιστεύει. Και επειδή πιστεύει, ελπίζει. Το «θέλειν» είναι η ρίζα, διότι «θέλειν» είναι το «αγαπάν».

Δια τούτο ο Ιησούς Χριστός ερωτά• «θέλεις;»• Ο ασθενής απαντά• «δεν έχω άνθρωπο». Και ο ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει: «το είπε αυτό, γιατί είχε την προσδοκία ότι ίσως σ᾽αυτό θα ήταν γι᾽αυτόν χρήσιμος ο Χριστός, στο να τον βάλη μέσα στο νερό και θέλει με αυτά τα λόγια να του συμπαρασταθή».
Αλλά ικανοποιήθηκε πάνω από κάθε προσδοκία. Με ένα λόγο, με τον κυριαρχικό και δημιουργικό θείο λόγο, «ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος» και όχι μόνο στάθηκε όρθιος, αλλά και σήκωσε το κρεββάτι του και περιπατούσε.

Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα παράδειγμα που δείχνει την δύναμι της θελήσεως και της καρτερικής επιμονής στον πνευματικό αγώνα.
Ένας φιλόσοφος Αθηναίος είχε δύο μαθητάς. Ο ένας ήταν ανόητος, αλλά φιλόπονος. Ο άλλος ήταν έξυπνος, αλλά οκνηρός και απρόθυμος. Και στους δυό, μια μέρα, είπε.

-Θα αποτύχετε στην ζωή και οι δύο. Εσύ μεν θέλεις, αλλά δεν μπορείς. Ο άλλος έχει όλες τις δυνατότητες, αλλά δεν θέλει.

Αυτή είναι η πραγματικότης. Παιδιά με πολλές ικανότητες μένουν στο περιθώριο της ζωής, γιατί ποτέ δεν θέλησαν ν᾽αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους και να δραστηριοποιηθούν. Νικημένοι από την αδράνεια έσκαψαν τα βάθρα ενός λαμπρού μέλλοντος μόνοι τους, με τα νύχια της αμελείας και της αδρανείας, γι᾽αυτό και σημείωσαν παταγώδη αποτυχία στην ζωή τους.

*  *  *

Αγαπητοί μου αναγνώστες, έπειτα από την στοργική προσέγγισι του Θεανθρώπου Κυρίου μας στο πονεμένο πλάσμα του, τον επί 38 έτη παράλυτο και την επιτέλεσι του θαυμαστού σημείου της θεραπείας του, ύστερα από τα όσα ακούσαμε για τα θαύματα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, για τη σημασία και τη σκοπιμότητά τους, και μετά από το εύστοχο παράδειγμα, που δείχνει την δύναμι της θελήσεως και της καρτερικής υπομονής εκείνων, στους οποίους γίνεται το θαύμα, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας και όλα τα θέματα του καθημερινού βίου (ασθένειες, πόνο, θλίψεις, δοκιμασίες) στον μεγάλο και Θείο Ιατρό, τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και στην πάνσοφο πρόνοιά Του για τον κόσμο και τον άνθρωπο, να θέλουμε την σωματική, αλλά και την ψυχική γιατρειά μας και να ζητάμε πάντοτε την αγάπη, το έλεος και την φιλανθρωπία Του.

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

πηγή

το είδαμε εδώ