Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή μετά την Χριστού Γέννησιν (30.12.2018)

Πηγή

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ι΄ Ματθαίου (28.08.2016)

Το μήνυμα της Κυριακής (28.08.2016) - Κυριακή Ι΄ Ματθαίου
πηγή

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή Ε΄ Ματθαίου - «Εις Άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός».

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

«ΕΙΣ ΑΓΙΟΣ ΕΙΣ ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ»

 Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για την συνάντησι του Θείου Διδασκάλου Ιησού Χριστού με τους δύο δαιμονιζομένους της χώρας των Γεργεσηνών, που έβγαιναν από τα μνήματα και ήταν «χαλεποί λίαν», επιθετικοί και πολύ επικίνδυνοι για τους περαστικούς.

Διέμεναν στα μνήματα γιατί μισούσαν τους ανθρώπους και τους θεωρούσαν ως εχθρούς των. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος θέτει το ερώτημα: «γιατί λοιπόν  οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι κατέφευγαν και διέμεναν στους τάφους; Και απαντά ο ίδιος: Διότι ήθελαν να περάσουν στους πολλούς ένα ολέθριο δόγμα, δηλαδή ότι οι ψυχές  των αποθανόντων γίνονται δαίμονες. Το οποίο,  είθε να μη γίνη ποτέ αποδεκτό, ούτε και μέσα στην σκέψι μας».

Και ο ερμηνευτής Ευθύμιος Ζιγαβηνός, εξηγώντας το γιατί έκραξαν οι δαιμονισμένοι αυτοί άνθρωποι, όταν αντίκρυσαν τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, λέγει τα εξής: «Αφού έπεσε πάνω τους η θεϊκή ακτίνα  (του προσώπου του Χριστού), αμέσως τον κατάλαβαν. Και μη μπορώντας να υποφέρουν τη δύναμι αυτής (της θεϊκής ακτίνας) που αόρατα τους έκαιγε, φώναξαν δυνατά λέγοντες: 

«Ποιά σχέσις υπάρχει με μας και με σένα, Ιησού  υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ πρόωρα, πριν από τον καιρό της Παγκόσμιας κρίσεως, για να μας βασανίσης;». Ο ίδιος  ερμηνευτής βάζει στο στόμα των δυό αυτών δαιμονόπληκτων ανθρώπων και τα εξής λόγια  (επεξηγώντας τις κραυγές τους): «Ποιά είναι η δική μας δύναμις μπροστά  στη δική σου; Γιατί  εσύ μεν είσαι φωτιά ασταμάτητη και άσβεστη, εμείς δε χορτάρι που εύκολα καίγεται». Και άλλα ερμηνευτικά  σχόλια εμβαθύνουν πιο πολύ στο νόημα της αγωνιώδους αυτής κραυγής. Το πιο ορθό θα ήταν να έλεγαν: τι κοινό υπάρχει με μας και με σένα; Τίποτε προφανώς δεν μας συνδέει. Εσύ μεν είσαι Υιός  του Θεού. Εμείς όμως  (είμαστε) εχθροί του Θεού, τους οποίους άφησε ελεύθερους στον κόσμο  μέχρι της Κρίσεως της μεγάλης ημέρας, της Δευτέρας Παρουσίας.  Ομολογούν την απελπισία τους και την τρομερή προσδοκία τους και  συγχρόνως φαίνονται να προσθέτουν: Επιθυμού­με να μη έχωμε κάποια σχέσι με σένα, αλλά με τους ανθρώπους, που είναι αιχμάλωτοι στην αμαρτία.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος σχολιάζοντας τη στάσι των δαιμονισμένων Γαδαρηνών, σημειώνει: «Αόρατα εμαστίζονταν και χειμάζονταν πιο πολύ από την άγρια θάλασσα, με το να ενοχλούνται και να καίγονται και να παθαίνουν τα χειρότερα και μόνο από την παρουσία του Θεανθρώπου.

Οι δαίμονες,  βγαίνοντας με την δύναμι του Χριστού από τα ταλαίπωρα αυτά πλάσματα, ζήτησαν την κυριαρχική άδεια του Χριστού να εισέλθουν στην αγέλη των χοίρων. «Επειδή οι δαίμονες δεν μπορούσαν πια να βλάπτουν τους ανθρώπους, σε όσα αφορούν τους ανθρώπους, στα χρήματα και τα κτήματα, στράφηκαν προς άλλη κατεύθυνσι (στην αγέλη των χοίρων), για να δείξουν τη μανία τους που  έχουν εναντίον μας» (Ζιγαβηνός). Ο ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί και το εξής: «Οι δαίμονες δεν μπορούν ούτε στους χοίρους να εισέλθουν, αν ο Χριστός δεν τους το επιτρέψη». Και συνεχίζει ο Πατήρ: «Αλλά για πιο λόγο γκρέμισαν και φόνευσαν τους χοίρους οι δαίμονες; Έχουν την σπουδή να ρίξουν σε αθυμία τους ανθρώπους σε κάθε τόπο και περίπτωσι και παντού και πάντοτε χαίρουν για την απώλειά τους … Αν δε κάποιος τα εκλάβει  αυτά με αναγωγικό τρόπο, κανένα εμπόδιο δεν υπάρχει. Γιατί η μεν ιστορία είναι αυτή. Πρέπει όμως να γνωρίζη ο καθένας σαφώς, ότι οι άνθρωποι των οποίων η (ακάθαρτη) ζωή μοιάζει  με τη ζωή των αλόγων χοίρων είναι περισσότερο ευάλωτοι στις ενέργειες των δαιμόνων. Και αυτοί που πάσχουν αυτά, επειδή είναι άνθρωποι μπορούν πολλές φορές και να τα ξεπεράσουν. Αν όμως γίνουν χοίροι στη ζωή τους σε όλα, δεν δαιμονίζονται μόνο, αλλά και καταγκρεμίζονται». Και ο Ζιγαβηνός προσθέτει: «Στους χοίρους εφορμούν (οι δαίμονες), δηλαδή σ᾽εκείνους οι οποίοι απερίσκεπτα κυλίονται μέσα στον βόρβορο των ηδονών και τους κατακρεμνίζουν στον γκρεμό, στην απώλεια και καταστροφή».

Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα περιστατικό  θεραπείας δαιμονιζομένου ανθρώπου από αγίους ανθρώπους της Εκκλησίας μας, έπειτα από θερμή προσευχή και την επίκλησι της θείας δυνάμεως.

«Ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου όσιος Παύλος ο Απλούς αξιώθηκε να λάβη το κατά δαιμόνων χάρισμα.

Έφεραν κάποτε στον Μέγα Αντώνιο ένα δαιμονισμένο, με δαιμόνιο φοβερό, που έβριζε και τον ίδιο τον ουρανό. Το πρόσεξε αυτό ο όσιος και λέει:

-Δεν είναι έργο δικό μου να βγάζω δαιμόνια. Τέτοιο χάρισμα έχει ο Παύλος. Τους πήγε λοιπόν στον όσιο Παύλο και του είπε:

-Αββά Παύλε, βγάλε το δαιμόνιο από τον άνθρωπο αυτόν, για να γυρίση υγιής στο σπίτι του.

-Γιατί δεν το βγάζεις εσύ;

-Δεν ευκαιρώ εγώ. Έχω άλλο έργο.

Τους άφησε ο Μέγας Αντώνιος και έφυγε. Ο όσιος Παύλος προσευχήθηκε θερμά και λέει στο δαιμόνιο.

-Είπε ο αββάς Αντώνιος να βγης από τον άνθρωπο αυτόν.

-Δεν βγαίνω, παλιόγερε, απαντά εκείνο.

-Βγες, το είπε ο αββάς Αντώνιος.

Το δαιμόνιο τότε άρχισε να βρίζη και τον Μ. Αντώνιο. Τότε ο όσιος βγήκε από το κελλί του μέσα στο καταμεσήμερο, ανέβηκε σε μια πέτρα πυρωμένη από τον ήλιο και φώναξε:

-Κύριε Ιησού Χριστέ, δεν θα κατεβώ απ᾽αυτήν την πέτρα, δεν θα φάω και δεν θα πιώ τίποτε μέχρι να πεθάνω, αν δεν ελευθερώσης αυτόν τον δούλον Σου.

Πριν τελειώση η προσευχή του οσίου, το δαιμόνιο είχε εξαφανισθή».

(«Χαρίσματα και χαρισματούχοι», τόμος Α´ εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, σελ. 194-195).

Έπειτα από τα όσα είπαμε για τη συνάντησι και συνομιλία του Ιησού Χριστού και των δύο δαιμονιζομένων, ύστερα από την παράθεσι του διδακτικού λόγου περί μέθης και ηθικής ασυδοσίας και των υποδούλων εις αυτάς και μετά από το περιστατικό που ο άγιος Παύλος με τη δύναμι του Χριστού θεράπευσε τον δαιμονιζόμενο, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να επικαλούμαστε τον Πανάγαθο Θεό, ώστε να μας περιθριγκώνη πάντοτε η Θεία Χάρις Του, να μας στερεώνη στην Ορθόδοξη Πίστι και παράδοσι και να μας περιφρουρή από τις επιθέσεις, την επήρεια και την αιχμαλωσία στα πονηρά πνεύματα και να μας καταξιώση ώστε, να λέγωμε μέσα από την καρδιά μας τα αθάνατα υμνολογικά λόγια της Θείας Λειτουργίας: «Εις άγιος, εις Κύριος, Ιησούς Χριστός εις δόξαν Θεού Πατρός Αμήν».

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος,15/07/2016

Πηγή

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Ας μαθητεύσωμεν εις τον Κύριον και Θεόν μας

Στα Ιερά Ευαγγέλια διακρίνουμε δυό κλήσεις των 4 πρώτων μαθητών και Αποστόλων από τον Θείο Διδάσκαλο Ιησού Χριστό. Δοκιμαστική η πρώτη κλήσις και απευθύνθηκε από τον Κύριό μας, όταν ακόμη ζούσε και διακονού­σε τον λαό του Θεού ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής. Η δεύτερη είναι οριστική και έγινε μετά την σύλληψι και την φυλάκισι του Προδρόμου.

Για την πρώτη εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, ενώ για την δεύτερη ομιλούν οι τρεις Συνοπτικοί Ευαγγελιστές. Σήμερα ο λόγος περιστρέφεται γύρω από την δεύτερη κλήσι με βάσι το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο. «Δευτέρα αύτη κλήσις ην», σημειώνει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Η πρώτη δεν είναι κυρίως κλήσις, αλλά πιο πολύ μια συνάντησις και προσωπική γνωριμία, έπειτα από τις επανειλημμένες υποδείξεις του Προδρόμου, που έλεγε προς τους μαθητές του για τον Ιησού Χριστό: «ίδε ο αμνός του Θεού…». Τότε, ύστερα από μια ολοήμερη σχεδόν αναστροφή και συνομιλία του Ανδρέα και του Ιωάννη με τον Ιησού Χριστό, ο Ανδρέας ανήγγειλε με σκιρτήματα καρδιάς στον αδελφό του Σίμωνα· «ευρήκαμεν τον Μεσσίαν!». Και μετά τον έφερε κοντά στον Ιησού για συνάντησι και γνωριμία. «Συ ει Σίμων ο υιός Ιωνά, συ κληθήση Κηφάς, ο ερμηνεύεται Πέτρος» του είπε ο Θεάνθρωπος Κύριός μας.

Πάντως, δεν είναι βέβαιο ότι τότε οι τρεις μαθητές του Ιωάννου ακολούθησαν τον Ιησού. Οι μαθητές του Ιωάννου και αν είχαν ακολουθήσει από την αρχή τον Ιησού, τώρα μετά την επιστροφή τους στη Γαλιλαία επανέρχονται στα έργα τους, ίσως με την υπόδειξί του. Μετά την πρώτη γνωριμία και τις εντυπώσεις τους από την περιοδεία στην Ιουδαία δόθηκε η ευκαιρία να ωριμάση σ᾽αυτούς η σκέψις της ολοκληρωτικής τους επιδόσεως και αφιερώσεως στο έργο της αποστολής.

Τα Ιερά Ευαγγέλια είναι σύντομα και περιληπτικά υπομνήματα των Αποστόλων, αλλά εμείς με ευλαβική διάθεσι και με ευσεβή λογισμό πρέπει να αναζητούμε υπό την απλή ευαγγελική διήγησι την εξέλιξι και την συνέχεια των γεγονότων.

Η όλη ευαγγελική ιστορία έχει βεβαίως χαρακτήρα υπερφυή, αλλά ταυτόχρονα είναι και ιστορικό γεγονός, λόγοι και πράξεις δηλαδή που έγιναν μέσα σε χώρο και χρόνο και συνεπώς κατά μία φυσική σειρά και εξέλιξι.

Στην Εκλογή των Αποστόλων από την πλευρά του Θεού υπάρχει πάντοτε ο απόκρυφος και απόρρητος λόγος της προγνώσεως και του προορισμού, αλλά από την πλευρά των ανθρώπων, εκτός της προαιρέσεώς τους, υπάρχουν οι φυσικοί και ιστορικοί λόγοι, που τους προετοιμάζουν για την ώρα της κλήσεως και για το έργο της αποστολής.

Είναι η μαθητεία κοντά στον Ιωάννη, είναι η συνάντησις και η γνωριμία με τον Ιησού, είναι οι εντυπώσεις και διαπιστώσεις, που όλα αποτελούν μια εξωτερική ανταπόκρισι στην εσωτερική τους προσδοκία και συντελούν στην ωρίμανσι της κλίσεώς των και απαρτισμό της ετοιμασίας τους.

Όλα αυτά, και τα υπερφυσικά και φυσικά, και τα εσωτερικά και τα εξωτερικά και τα εκ μέρους του Θεού και τα εκ μέρους των ανθρώπων, εντάσσονται μέσα στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του κόσμου.

Για τη δεύτερη και οριστική κλήσι γράφει ο αοίδιμος Μητροπολίτης Κοζάνης κυρός Διονύσιος Ψαριανός:

«Ο Ιησούς Χριστός εκάλεσε τέσσαρας αλιείς της θαλάσσης της Γαλιλαίας με την επαγγελίαν ότι θα τους κάμη «αλιείς ανθρώπων». Τους εκάλεσεν από την εργασίαν και τούτο βεβαίως έχει σημασίαν, ότι δηλαδή δεν ευρήκεν αργοσχόλους τινάς δια το έργον του Αποστόλου. Αλλά δεν θα μας απασχολήση τώρα το θέμα τούτο, η τιμή δηλαδή την οποίαν κάμνει ο Κύριος προς την εργασίαν, αν και είναι πολύ επίκαιρον να είπωμεν περί της εργασίας, εις ένα καιρόν που τόσον εργάζονται οι άνθρωποι, αλλά και τόσον ολίγον «εκ ψυχής» αγαπούν την εργασίαν. Διότι οι άνθρωποι σήμερον δεν εργάζονται, αλλά «δουλεύουν» και σκέπτονται πως θα ήτο τρόπος να ζουν καλύτερα και να μη εργάζωνται διόλου. Αλλ᾽ας αφήσωμεν το θέμα τούτο και ας επανέλθωμεν εις το «ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Υπάρχουν πολλαί ομοιότητες μεταξύ του έργου του αλιέως και του έργου του Αποστόλου, αλλ᾽ ούτε και περί αυτών θα είπωμεν, διότι δεν ήσαν αυταί δήθεν, δια τας οποίας ο Ιησούς Χριστός εκάλεσεν αλιείς δια να τους αναδείξη Αποστόλους, αφού άλλως τε μεταξύ των δώδεκα φαίνεται σαφώς ότι εξ μόνον ήσαν αλιείς. Σήμασίαν έχει ότι εκάλεσεν «ους εκάλεσε», δια να τους αναδείξη Αποστόλους· «και ποιήσω υμάς», είπεν. Επί τρία σχεδόν έτη, ο Κύριος ήσκησε σύντονον παιδευτικήν αγωγήν επί του στενού εκείνου κύκλου των δώδεκα, τους οποίους μετά ολονύκτιον προσευχήν «Αποστόλους ωνόμασεν». Ας υπενθυμίσωμεν λόγους τινάς και γεγονότα της ευαγγελικής ιστορίας, που αναφέρονται εις τον καταρτισμόν των Αποστόλων. Αι παραβολαί εν πρώτοις είναι ειδικός τρόπος διδασκαλίας χάριν των δια το αποστολικόν έργον ετοιμαζομένων, ενώ επί παραδείγματι η επί του όρους ομιλία γίνεται προς τον λαόν η έστω προ τον ευρύτερον κύκλον των μαθητών. Η Μεταμόρφωσις, ενώπιον μάλιστα ουδέ καν των δώδεκα, αλλά τριών των εμπιστοτέρων, γίνεται προς καταρτισμόν των Αποστόλων και ειδικώς χάριν μόνον αυτών. Ο προ της Μεταμορφώσεως διάλογος μεταξύ του Ιησού και των δώδεκα και η μεγάλη ομολογία του Πέτρου· η διδαχή καθ᾽οδόν ότε ανέβαινον εις Ιεροσόλυμα και ο Ιησούς ήρχετο προς το Πάθος· η προκαταρκτική αποστολή των δώδεκα εις το κήρυγμα· η νίψις των ποδών των Αποστόλων προ του Μυστικού Δείπνου· η παραίνεσις, μετά τον δείπνον και η Αρχιερατική προσευχή μετά την παραίνεσιν· αι επανειλημμέναι εμφανίσεις μετά την Ανάστασιν ότι και «διήνοιξεν αυτών τον νουν»· όλα αυτά, όπως τα απαριθμούμεν απλώς και χωρίς σειράν, και άλλα τα οποία παραλείπομεν, αποτελούν ειδικάς πράξεις και ενεργείας του Κυρίου προς καταρτισμόν των Αποστόλων. Ο Παράκλητος, όταν θα έλθη, θα εύρη ετοίμους ανθρώπους εις τους οποίους θα σκηνώση, φως και δύναμις εξ ύψους, φωτίζων και ενισχύων τους Αποστόλους εις τούτο ακριβώς, εις το να ενθυμώνται όλα όσα είπε προς αυτούς ο Διδάσκαλος. Όσα ήκουσαν και όσα είδον θα κηρύξουν οι Απόστολοι· «ο ακηκόαμεν, ο εωράκαμεν τοις οφθαλμοίς ημών, ο εθεασάμεθα και αι χείρες ημών εψηλάφησαν…. απαγγέλλομεν υμίν». Ο Απόστολος Πέτρος αναφερόμενος εις το θαύμα της Μεταμορφώσεως, επιβεβαιώνει ότι ο Ιησούς, «τους οικείους παιδεύων μαθητάς», πολλά έπραττε και έλεγεν ενώπιον αυτών. Όθεν μέλημα των Αποστόλων ήτο οι πιστοί να ενθυμώνται τους λόγους τούτους και τας πράξεις του Κυρίου, δια δε τούτο το αποστολικόν κήρυγμα δεν είναι θεωρία, αφηρημένη διδασκαλία και ιδεολογία, αλλ᾽ ο,τι ο Κύριος είπε και έπραξε. Οι άγιοι Απόστολοι εγενήθησαν «επόπται της εκείνου μεγαλειότητος»… Πράγματι λοιπόν ο Ιησούς Χριστός δια τους 12 Αποστόλους υπήρξεν «ο Διδάσκαλος όστις παραλαβών αυτούς αλιείς, κατήρτισε και εποίησεν «αλιείς ανθρώπων».

Το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να μαθητεύωμε στον Κύριό μας Ιησού Χριστό υπακούοντες πρόθυμα στον Ευαγγελικό Θείο Λόγο του και αγωνιζόμενοι να εφαρμόσωμε τις θείες εντολές Του. Και έτσι, να είμαστε βέβαιοι ότι κι εμείς στο μέτρο των πνευματικών μας δυνατοτήτων θα γίνωμε κάποια στιγμή «αλιείς ανθρώπων» με τον ευγενικό και καλωσυνάτο λόγο μας, με τη μελέτη των Θείων Γραφών και των Αγιοπατερικών συγγραμμάτων και κυρίως με την ταπείνωσι, την υπομονή και την θεάρεστη προσευχή μας.

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος

 πηγή

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Κυριακή της Σαμαρείτιδος-Το πνευματικό ξεδίψασμα

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΞΕΔΙΨΑΣΜΑ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Αδελφοί μου εν Κυρίω.

Η πέμπτη Κυριακή από το Πάσχα σήμερα, «η της Σαμαρείτιδος εορτή,  εν η ο Χριστός Μεσσίαν εαυτόν ωμολόγει» και η Αγία μας Εκκλησία τιμά την Ιερή μνήμη των Αγίων Θεοδοσίας, Ανδρέου, Ιωάννου και Υπομονής.

Στο σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα, που περιέχει τον σωτήριο διάλογο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού με την Σαμαρείτιδα, γίνεται λόγος για την αληθινή λατρεία του Θεού, την «εν πνεύματι και αληθεία» προσκύνησι του ευλογητού Θεού, το πνευματικό ξεδίψασμα της ψυχής από το νερό της Θείας Χάριτος, την αποκάλυψι των προσωπικών δεδομένων της Σαμαρείτιδος από τον Ιησού Χριστό, την φανέρωσί Του ως του ερχομένου Μεσσία, τον ευαγγελισμό του Σωτήρος Χριστού από την Σαμαρείτιδα στους συμπολίτες της, τον διάλογο του Κυρίου μας με τους Μαθητές Του και την πίστι και προσέλευσι πολλών Σαμαρειτών στον Θείο Διδάσκαλο, τον οποίο παρεδέχθησαν ως Σωτήρα Χριστό και τον παρεκάλεσαν να μείνη κοντά τους.

Η αίτησις νερού από την γυναίκα της Σαμάρειας δεν σημαίνει, κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας, ότι ο Κύριος προσεποιείτο τον διψασμένο και ότι ζητούσε νερό χωρίς να διψά.  Ο Μέγας Βασίλειος αποφαίνεται ότι «είναι φωνή του Κυρίου, η οποία πραγματώνει την σωματική χρεία. Αν και ο Ιησούς που ζητούσε νερό δεν ήταν σάρκα άψυχη, αλλά θεότητα που χρησιμοποιούσε (με την υποστατική ένωσι των δύο φύσεων) την έμψυχη ανθρώπινη σάρκα».

Αλλά το ότι, λόγω του κόπου και του καύσωνα του μεσημεριού, πραγματικά διψούσε και ζητούσε να χορτάση τη δίψα Του, δεν αποκλείει, κατά τον εκκλησιαστικό ερμηνευτή Ευθύμιο Ζιγαβηνό, ότι ζήτησε νερό κατά θεία οικονομία «ίνα ευαφόρμως τη γυκαικί διαλεχθή», για να ανοίξη δηλαδή διάλογο με αυτή την καλή αφορμή με την Σαμαρείτιδα. Και, κατά τον άγιο Κύριλλο, «αφού χειρίζονταν τον ευθύ λόγο της θείας διδασκαλίας, από τα πράγματα που είχε στα χέρια Του επραγματοποιούσε την διάλεξι και συνομιλία του με την γυναίκα εκείνη».

Ίδε πως η Θεία Πρόνοια πραγματοποιεί ενδόξους σκοπούς δια των γεγονότων, τα οποία φαίνονται όλως τυχαία, σχολιάζει ο σύγχρονος σπουδαίος εκκλησιαστικός ερμηνευτής αείμνηστος Πανεπιστημιακός διδάσκαλος Παναγιώτης Τρεμπέλας. Η συνάντησις της γυναικός ταύτης εις το φρέαρ μας υπενθυμίζει τις ιστορίες της Ρεβέκκας, της Ραχήλ και των θυγατέρων του Ιοθόρ, που έλαβον συζύγους, καλούς συζύγους, όπως ήταν ο Ισαάκ, ο Ιακώβ και ο Μωϋσής με συναντήσεις πλησίον φρέατος. Με ποιό τρόπο η χάρις, η οποία προπαρασκευάζει την σωτηρία του ανθρώπου, οδηγεί τους καλεσμένους απροσδόκητα στα μέσα της σωτηρίας. Άρχισε ο Κύριος με ένα κοινό και συνηθισμένο αίτημα και ανύψωσε βαθμηδόν την γυναίκα σε ανώτερη σφαίρα συζητήσεως. Θεία μέθοδος και τέχνη, την οποία ο καθένας από τους ακολούθους του Κυρίου μας πρέπει να μάθη από τα χείλη του (Θείου) Διδασκάλου να χρησιμοποιή και αυτός. Ο Κύριος θέτει τον εαυτό του εις την θέσιν του αιτούντος. Ήθελε να ανοίξη δίοδο προς την καρδιά της Σαμαρείτιδος, δια να την ελεήση. Και δι᾽αυτό εγνώριζε, ότι όσο χαμηλότερα συγκατέβαινε αυτός, τόσο βεβαιότερη ήταν η προσέγγισίς Του προς την ψυχήν της.

Και με τη θεία και παιδαγωγική αυτή μέθοδο επέτυχε ο Θείος Λυτρωτής μας να της μεταδώση και μεταγγίση το «ύδωρ το ζων». Ο άγιος Κύριλλος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας παρατηρεί ότι «ύδωρ ζων αποκαλεί ο Κύριος την ζωοποιόν δόσιν του Αγίου Πνεύματος, με την οποία και μόνη η ανθρωπότητα… ξηρή πλέον και άγονη  από κάθε αρετή… αφού πίνη την ζωοποιό χάρι, με πολλές ιδέες  αγαθών περικοσμείται». «Γιατί, προσθέτει ο ιερός Θεοφύλακτος, η χάρις του Αγίου Πνεύματος εργάζεται (και καθιστά) την ψυχή αεικίνητη προς το αγαθόν, χαρίζοντάς της πνευματικές αναβάσεις».

Στη συνέχεια θα ανατρέξωμε  σε μία οσιακή μορφή του Ρωσικού Γεροντικού   τον στάρετς Λεωνίδα της Όπτινα, για να θαυμάσωμε τα αγαθά αποτελέσματα της πνευματικής επικοινωνίας και επαφής του με τον λαό του Θεού, του λυτρωτικού διαλόγου που έκανε με τις διψασμένες ψυχές που τον επλησίαζαν.

Στο κελλί του στάρετς Λεωνίδα της Όπτινα έβλεπε κανείς αληθινή υπακοή. Όλοι  είχαν προθυμία να του ασπασθούν τα πόδια.

Ένας αρρωστιάρης νεαρός (ο μετέπειτα άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ), πληγωμένος και περιφρονημένος από τον κόσμο, γονατιστός μπροστά στα πόδια του Γέροντα, αρνιόταν να σηκωθή και να απομακρυνθή: Ένας παλιός στρατιωτικός, ο Αλέξιος Ιβάνοβιτς, που είχε υπηρετήσει στον πόλεμο του 1812, τώρα υπό τις διαταγές ενός εξ ίσου εμπείρου στρατηγού εμαχόταν εναντίον των αοράτων εχθρών.

Και έλαμπε το χιονόλευκο κεφάλι ενός γέροντα, του στάρετς Μακαρίου, που αναγνωρίζοντας στον εαυτό του έλλειψι πείρας στη μοναχική ζωή, ήθελε να μάθη «το πνευματικό αλφάβητο» κοντά στον π. Λεωνίδα, καίτοι όλος ο κόσμος είχε τον π. Μακάριο ως μεγάλο διδάσκαλο της πνευματικής ζωής!

Τέτοια ποικιλία ανθρώπων περικύκλωναν τον μεγάλο Γέροντα, τον π. Λεωνίδα, τον δεξιοτέχνη κυβερνήτη των ψυχών. Σ᾽αυτό  το θαυμάσιο κελλί έβλεπε κανείς σκηνές τόσο διδακτικές, που μόνο οι καλύτερες  εποχές της Εκκλησίας του Χριστού μπορούσαν να φέρουν στη μνήμη.

Αγαπητοί μου αναγνώστες, έπειτα από τα όσα είπαμε για την φιλάνθρωπη και σωτήρια προσέγγισι του Σωτήρος μας Χριστού στην Σαμαρείτιδα και την περιπετειώδη ζωή της, ύστερα από τα όσα διαβάσαμε για τον ευαγγελισμό και τον επανευαγγελισμό του κάθε χριστιανού και του λαού του Θεού και μετά από τα ζωντανά πρότυπα, πνευματικών και αγίων Πατέρων, που με το λυτρωτικό τους μήνυμα σαγηνεύουν τις ψυχές των πνευματικών τους τέκνων και τα χειραγωγούν κοντά στο Χριστό, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να ξεδιψάμε σαν τα διψασμένα ελάφια από το ζωντανό και αθάνατο νερό της Θείας Χάριτος και να αποκτούμε προσωπικές πνευματικές εμπειρίες και βιώματα από την επαφή και την ένωσί μας με τον Σωτήρα Χριστό, επαναλαμβάνοντες τα λόγια των κατοίκων της Σαμαρείας προς την Σαμαρείτιδα: «Ουκέτι δια την σην λαλιάν πιστεύομεν· αυτοί γαρ ακηκόαμεν και οίδαμεν ότι ούτος εστιν αληθώς ο Σωτήρ του κόσμου ο Χριστός».

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος

το είδαμε εδώ

Κυριακή του Παραλύτου – Από την καρτερίαν εις την πίστην (Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ ).

Απόστολος: Πραξ. θ´ 32-42

Ευαγγέλιον: Ιωάν. ε´ 1 – 15

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΤΕΡΙΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ

Χριστός Ανέστη!

Η 4η Κυριακή από την Μεγάλη Κυριακή του Πάσχα σήμερα, η Κυριακή του Παραλύτου, όπως μας είναι γνωστή, και η Αγία μας Εκκλησία τιμά την ιερή μνήμη των αγίων Μαρτύρων Δημητρίου, Παύλου, Βασιλίσκου και Βλαδιμήρου.

Αναγνώσθηκε στις Εκκλησίες μας η Ευαγγελική περικοπή της θεραπείας από τον θείο Διδάσκαλο του Παραλύτου, που ήταν κατάκοιτος 38 ολόκληρα χρόνια, κοντά στην κολυμβήθρα της Βηθεσδά.

Ο Ιησούς Χριστός πλησιάζει και ερωτά τον πονεμένο αυτόν άνθρωπο: «Θέλεις να γίνης καλά, να γιατρευθής;». Παραπλήσια ερώτησι έκανε και στον τυφλό στην Ιεριχώ. «Τι θέλεις να κάνω για σένα;». Και σχολιάζει σχετικά ο αείμνηστος Κοζάνης Διονύσιος. Μια ερώτησι είναι αυτή με το «θέλεις»; που απευθύνει ο Κύριος, όταν πρόκειται να κάνει θαύμα σε αρρώστους. Άλλη ερώτησι του Θεανθρώπου γίνεται με το ρήμα «πιστεύεις;». Και η μεν πίστις είναι ο απαραίτητος όρος από μέρους του ανθρώπου για να γίνη σ᾽αυτόν το θαύμα. Αλλά η θέλησις άραγε ποιό λόγο έχει; Η ερώτησις του Ιησού φαίνεται σαν άκαιρη και ο παράλυτος της Βηθεσδά θα μπορούσε να απαντήση: «Έχεις έλθει εδώ για να μας διασύρης και διακωμωδήσης, αφού ερωτάς αν θέλω να γίνω καλά». Άλλωστε δεν γνώριζε ποιός ήταν ο ερωτών, ούτε ότι μπορούσε η ότι επρόκειτο να τον θεραπεύση. Γιατί λοιπόν και ερωτά ο Ιησούς Χριστός; «Όχι για να μάθη. Διότι είναι περιττό να μάθη για κάποιο φανερό πράγμα. Αλλά για να φανή σε όλους από την απάντησι η καρτερία του».

Πράγματι είναι καταπληκτική η καρτερία του παραλύτου, γιατί η ασθένεια είναι καλός παιδαγωγός για εκείνους που ξέρουν να την δεχθούν και να τη σηκώσουν. 38 χρόνια ο παράλυτος ωρίμασε πια σ᾽αυτή την ασθένεια. Στην ωρίμανσι αυτή οφείλεται η καρτερία και στην καρτερία αυτή διαλάμπει η πίστις, για την οποία ερωτά ο Ιησούς.

Αλλά στο ερώτημα «θέλεις;» του Ιησού Χριστού πρέπει να αναζητήσωμε ένα βαθύτερο λόγο. Μια χρονίζουσα κατάστασι αθλιότητας δημιουργεί εξοικείωσι και η εξοικείωσις συνήθεια. Χάνεται βαθμηδόν η ελπίδα και ο πόθος της λυτρώσεως και νεκρούται κάθε θέλησι για αλλαγή και βελτίωσι. Μια ηθική οκνηρία και αδράνεια κατακυριεύει τον άνθρωπο, που ευχάριστα πια συντροφεύεται με την αθλιότητά του. Όταν είναι άρρωστος ηθικά, αδρανεί για να σκεφθή για την εξυγίανσί του. Όταν είναι σωματικά ασθενής, αισθάνεται κόπο να φροντίση για την θεραπεία του. Στην κατάσταση αυτή ο άνθρωπος είναι σαν ένας νεκρός χωρίς αίσθησι, ελπίδα, πίστι και θέλησι. Αυτό είναι απόγνωσι, άρνησι και απουσία ζωής.

Εκ διαμέτρου αντίθετο είναι η καρτερία. Το «εγκαρτερείν» και «διακαρτερείν» είναι κατάστασις και παρουσία της ζωής. Εκείνος που καρτερεί, θέλει. Και επειδή θέλει, πιστεύει. Και επειδή πιστεύει, ελπίζει. Το «θέλειν» είναι η ρίζα, διότι «θέλειν» είναι το «αγαπάν».

Δια τούτο ο Ιησούς Χριστός ερωτά• «θέλεις;»• Ο ασθενής απαντά• «δεν έχω άνθρωπο». Και ο ιερός Χρυσόστομος ερμηνεύει: «το είπε αυτό, γιατί είχε την προσδοκία ότι ίσως σ᾽αυτό θα ήταν γι᾽αυτόν χρήσιμος ο Χριστός, στο να τον βάλη μέσα στο νερό και θέλει με αυτά τα λόγια να του συμπαρασταθή».
Αλλά ικανοποιήθηκε πάνω από κάθε προσδοκία. Με ένα λόγο, με τον κυριαρχικό και δημιουργικό θείο λόγο, «ευθέως εγένετο υγιής ο άνθρωπος» και όχι μόνο στάθηκε όρθιος, αλλά και σήκωσε το κρεββάτι του και περιπατούσε.

Στη συνέχεια θα παραθέσουμε ένα παράδειγμα που δείχνει την δύναμι της θελήσεως και της καρτερικής επιμονής στον πνευματικό αγώνα.
Ένας φιλόσοφος Αθηναίος είχε δύο μαθητάς. Ο ένας ήταν ανόητος, αλλά φιλόπονος. Ο άλλος ήταν έξυπνος, αλλά οκνηρός και απρόθυμος. Και στους δυό, μια μέρα, είπε.

-Θα αποτύχετε στην ζωή και οι δύο. Εσύ μεν θέλεις, αλλά δεν μπορείς. Ο άλλος έχει όλες τις δυνατότητες, αλλά δεν θέλει.

Αυτή είναι η πραγματικότης. Παιδιά με πολλές ικανότητες μένουν στο περιθώριο της ζωής, γιατί ποτέ δεν θέλησαν ν᾽αξιοποιήσουν τις ικανότητές τους και να δραστηριοποιηθούν. Νικημένοι από την αδράνεια έσκαψαν τα βάθρα ενός λαμπρού μέλλοντος μόνοι τους, με τα νύχια της αμελείας και της αδρανείας, γι᾽αυτό και σημείωσαν παταγώδη αποτυχία στην ζωή τους.

*  *  *

Αγαπητοί μου αναγνώστες, έπειτα από την στοργική προσέγγισι του Θεανθρώπου Κυρίου μας στο πονεμένο πλάσμα του, τον επί 38 έτη παράλυτο και την επιτέλεσι του θαυμαστού σημείου της θεραπείας του, ύστερα από τα όσα ακούσαμε για τα θαύματα του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, για τη σημασία και τη σκοπιμότητά τους, και μετά από το εύστοχο παράδειγμα, που δείχνει την δύναμι της θελήσεως και της καρτερικής υπομονής εκείνων, στους οποίους γίνεται το θαύμα, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι να εμπιστευόμαστε τη ζωή μας και όλα τα θέματα του καθημερινού βίου (ασθένειες, πόνο, θλίψεις, δοκιμασίες) στον μεγάλο και Θείο Ιατρό, τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και στην πάνσοφο πρόνοιά Του για τον κόσμο και τον άνθρωπο, να θέλουμε την σωματική, αλλά και την ψυχική γιατρειά μας και να ζητάμε πάντοτε την αγάπη, το έλεος και την φιλανθρωπία Του.

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

πηγή

το είδαμε εδώ

Κυριακή του Θωμά – Ο Κύριος φιλάνθρωπος εις την δυσπιστίαν(Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ ).

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑΝ

Η δεύτερη Κυριακή του Πεντηκοσταρίου σήμερα, η Κυριακή του Αντίπασχα η του Θωμά, όπως λέγεται, και η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει την μνήμη του Αγίου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου και του Αγίου Αρσενίου του Μεγάλου.

Με βάσι το ιερό κείμενο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είναι διακηρυγμένη και ομολογημένη η απιστία η μάλλον για την ακρίβεια η δυσπιστία του Αποστόλου Θωμά στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. Ο εκκλησιαστικός ερμηνευτής Ζιγαβηνός διευκρινίζει ότι «γι᾽αυτό κατηγορείται ο Θωμάς· γιατί δεν επίστευσε στους συμμαθητές του, που ήταν αξιόπιστοι και τον διαβεβαίωναν γι᾽αυτό».

Είχαν και οι άλλοι Απόστολοι απιστήσει στο μήνυμα των Μυροφόρων γυναικών, αλλά η δυσπιστία του Θωμά ήταν ολιγώτερο δικαιολογημένη, αφού είχε την πρόσθετη μαρτυρία των Αποστόλων.

Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας δηλώνει ότι θεωρεί «πως κατά μεγάλη οικονομία συνέβη η πρόσκαιρος ολιγοπιστία του μαθητού με σκοπό να πιστεύωμε και εμείς οι μεταγενέστεροι χωρίς ενδοιασμούς, με τη δική του πληροφορία, ότι ο Ουράνιος Πατέρας δια του Υιού εζωοποίησε την σάρκα που κρεμάστηκε επάνω στο ατιμωτικό ξύλο του σταυρού και υπέστη τον σταυρικό θάνατο».

«Ζητεί ο ίδιος να τον ιδή. Και όχι μόνο αυτό, αλλά να ιδή και τον τύπον των ήλων. Και δεν σταματά μόνο σ᾽αυτό το περίεργο, αλλά και θέλει να βάλη τον δάκτυλό του στον τύπο (στο τραύμα) που προξένησαν τα καρφιά και το χέρι του στην πλευρά του που λογχεύθηκε» (Ζιγαβηνός).

Και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προσθέτει ότι ζητούσε να πιστεύση με την πιο παχειά αίσθησι (με την αφή) και δεν επίστευε ούτε στα μάτια του. Γιατί δεν είπε αν δεν ιδώ, αλλά αν δεν ψηλαφήσω …. μήπως αυτό που έβλεπε ήταν φαντασία».

Στο σημείο αυτό ο αείμνηστος σπουδαίος ερμηνευτής της Καινής Διαθήκης Παναγιώτης Τρεμπέλας κάνει τα ακόλουθα εύστοχα σχόλια: «Ο Θωμάς ζητεί να πληροφορηθή με τις ίδιες του τις αισθήσεις. Δεν θυμάται τις προρρήσεις του Χριστού, που αναφέρονται στο πάθημά Του, αλλά και στην Ανάστασί του. Ούτε προσέχει στις βεβαιώσεις των συμμαθητών του. Λησμονεί ακόμη ο Θωμάς ότι ο Κύριος είχε αναστήσει ενώπιόν του τον μονογενή υιό της χήρας της Ναΐν και τον τετραήμερο νεκρό Λάζαρο. Όταν λοιπόν οι συμμαθητές του μαρτυρούσαν, ότι είδαν Αναστάντα τον Κύριο, έπρεπε επί τη βάσει και αυτών των προηγηθέντων να πεισθή. Αλλά αυτός ζητεί να ιδή με τα δικά του μάτια και να ψηλαφήση με το χέρι του τις ουλές των πληγών του Παναχράντου του Σώματος. Η αξίωσή του όμως αυτή, αν και δεν το εννοεί ο Θωμάς, υπονομεύει αυτά τα θεμέλια του Χριστιανισμού.

Αν ο καθένας αξίωνε πρώτα να πληροφορηθή με τις δικές του αισθήσεις και μετά να πιστεύση, τότε η απόδειξις από τα θαύματα θα έπρεπε συνεχώς δια μέσου των αιτίων, αλλά και ατομικά μπροστά στα μάτια του καθένα να επαναλαμβάνεται. Αλλά τότε το θαύμα θα έχανε την αξία και την ισχύ του, γιατί θα καταντούσε κάτι το συνηθισμένο και ένα κοινό γεγονός, που θα εντάσσονταν στην τάξι αυτών των φυσικών φαινομένων. Αλλά και η πίστις θα έπαυε πλέον να είναι αξιόμισθη. Αν ήταν δυνατόν, συνεχίζει ο αείμνηστος καθηγητής, με τα μάτια μου να ιδώ και με τα χέρια μου να ψηλαφήσω ότι ο Υιός του Θεού απέθανε και ανέστη και ανελήφθη στους ουρανούς ως αιώνιος Αρχιερεύς, και δεν απέμενε τίποτε, για να δείξω την ταπεινή υποταγή του λογικού μου στην μέσω των Αγίων Γραφών μαρτυρία του Θεού, που θα συνίστατο πλέον η ηθική αξία της πίστεως και πως μετά την γνώσι αυτή και πληροφορία των αισθήσεων η πίστις θα παρέμενε πίστις;».

Ο θείος Χρυσόστομος στο περιστατικό αυτό με τον Θωμά βλέπει την φιλανθρωπία του Δεσπότου Χριστού. «Εσύ όταν ιδής απιστούντα τον μαθητή, λέγει, εννόησε την φιλανθρωπία του Δεσπότου, πως και για μια ψυχή φανερώνει τον εαυτό του να έχη τραύματα και έρχεται, για να σώση και τον ένα». «Βρέθηκε μέσα από τις πόρτες και απροσδόκητα φαίνεται στο μέσον της οικίας, αφού έκανε ακριβώς το ίδιο θαύμα χάριν του μακαρίου Θωμά. Γιατί έπρεπε να δώση το κατάλληλο φάρμακο σ᾽αυτόν, ο οποίος φέρθηκε με δυσπιστία και λιγότερη πίστι» (Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας).

* * *

Μιλήσαμε μέχρι στιγμής, με την παράθεσι Πατερικών χωρίων, για την απιστία του Αποστόλου Θωμά στους αυτόπτες του Αναστάντος Κυρίου μας συμμαθητές του και την μακροθυμία και πολλή φιλανθρωπία του Θείου Λυτρωτού μας Σωτήρος Χριστού, με το να συγκαταβή στην αδυναμία του δυσπιστήσαντος μαθητού και τελικώς να αποσπάση την τρανή ομολογία του: «ο Κύριός μου και ο Θεός μου».

Στη συνέχεια από το Αθωνικό Γεροντικό θα παραθέσωμε ένα περιστατικό εναρέτου και αγίου Μοναχού, ο οποίος διήνυσε τον ασκητικόν του δίαυλο με φλογερή πίστι και εμπιστοσύνη στην πάνσοφη Πρόνοια του Θεού μέχρι την τελευταία του αναπνοή.

Ο μέγας νηπτικός και έγλειστος ησυχαστής των Κατουνακίων Καλλίνικος, όταν επρόκειτο να παραδώση την ψυχή του, μετά από μίαν ζωήν ασκητικών κόπων και ιδρώτων, είπε:

-Σ᾽ευχαριστώ, Θεέ μου, διότι αν δεν έκανα τίποτε άλλο στη ζωή μου, πεθαίνω Ορθόδοξος.

Αγαπητοί μου αδελφοί,

Έπειτα από την δύσπιστη αρχικά στάση του Αποστόλου Θωμά και την απαίτησι απτών αποδείξεων για την πιστοποίηση της Αναστάσεως του Κυρίου μας και ύστερα από την συγκινητική συγκατάβασι του Θεανθρώπου, την εκπλήρωσι του αιτήματός του και την τρανή ομολογία του δυσπιστήσαντος μαθητού, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής εμπεριέχεται στον καταληκτικό της σημερινής περικοπής λόγο του Θείου Διδασκάλου Ιησού Χριστού: «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες». Μακάριοι οι άνευ όρων και προϋποθέσεων πιστοί. Αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν αυθόρμητα και ανεπιφύλακτα στον Πανάγιο Κύριο και Θεό μας, διότι «το στόμα Κυρίου ελάλησε ταύτα».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος,29/04/2016

πηγή

Μητροπολίτης Κυθήρων Σεραφείμ, Η αναστάσιμος θεία αγάπη και χαρά

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Η αναστάσιμος θεία αγάπη και χαρά

«Αναστάσεως ημέρα, και λαπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα …».

(Δοξαστικόν των Αίνων του Πάσχα)

Με την Χάριν και το έλεος του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εφθάσαμε στην άγια και φωταυγή νύκτα της Αναστάσεως του Θείου Λυτρωτού μας, αφού συν Θεώ διανύσαμε τον πνευματικό δίαυλο της κατανυκτικής περιόδου της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδος.

Ο ιερός υμνογράφος της κορυφαίας αυτής Δεσποτικής εορτής, το ηδύλαλο στόμα της Αγίας μας Εκκλησίας, μας παρακινεί να «λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει». Όχι μόνον τα ενδύματά μας να είναι λαμπρά, αλλά πρωτίστως και κυρίως η στολή της ψυχής να είναι λαμπρή και φωτεινή, και ο νους και η καρδία μας να κοινωνούν και μετέχουν της θείας φωταυγείας. Οι χριστιανικές αρετές, με πρυτανεύουσα την θεία αγάπη, να φεγγοβολούν και να αστράπτουν.

Μέσα σε αυτό το ακτινοβόλο Αναστάσιμο κλίμα καλούμεθα να πραγματώσωμε την υμνογραφική προτροπή «και αλλήλους περιπτυξώμεθα». Η Ανάστασις του Κυρίου μας είναι η τρισμέγιστη εορτή της αγάπης και της φιλαδελφίας. Είναι η «καινή εντολή» του Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, την οποία εδίδαξε όχι μόνο με λόγους, αλλά και έμπρακτα, από το ικρίωμα και τον «άμβωνα» του Ζωοποιού Του Σταυρού. Αγάπη θυσιαστική, κενωτική, ζωηφόρα, αναγεννητική και αναπλαστική.

Ο μελίρρυτος κήρυκας της ενσάρκου Θείας Οικονομίας και της Θείας Αγάπης άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αναφερόμενος εις τα υπέροχα κατορθώματα και τα άθλα της θείας αγάπης σημειώνει τα εξής˙ (τα αποδίδουμε εις την απλή γλώσσα): «Η αγάπη του Θεού ένωσε τον ουρανό με τη γη. Η αγάπη του Θεού θρόνιασε τον άνθρωπο στο βασιλικό θρόνο. Η αγάπη του Θεού εφανέρωσε τον Θεό στη γη. Η αγάπη του Θεού έκανε δούλο τον Κύριο του σύμπαντος. Η αγάπη του Θεού έδωσε τον Αγαπητό υπέρ των εχθρών, τον Υιό υπέρ των μισούντων, τον Κύριο υπέρ των δούλων, τον Θεό υπέρ των ανθρώπων, τον Ελεύθερο υπέρ των υπηρετών. Αφού ευχαριστήσουμε για όλα αυτά τον Θεό, ας αγωνισθούμε να αποκτήσωμε κάθε αρετή και προπαντός να κατορθώσωμε με ακρίβεια την αγάπη» (Ε.Π.Ε. 20, 664-666). «Ας φροντίσουμε να μάθωμε την αγάπη του Θεού. Μεγάλο πράγμα είναι αυτό. Τίποτε άλλο δεν μας ωφελεί τόσο. Τίποτε δεν μας οδηγεί με τόση δύναμι στην κατάνυξι. Η αγάπη μας ελεεί. Μας απαλλάσσει από τον φόβο της κολάσεως … Ας φροντίσουμε να σπουδάσωμε την αγάπη. Παντού ο Απόστολος Παύλος θέτει ως αιτία των πάντων την αγάπη» (Ε.Π.Ε. 20, 580). «Η πνευματική αγάπη είναι ανώτερη από όλες τις αγάπες … Κατεβαίνει από επάνω, από τον Ουρανό» (Ε.Π.Ε. 22, 82).

Αγαπητοί μου Αδελφοί,

Θαυμάζει κανείς και εκπλήσσεται με το ευρυδιάστατο και το απεριόριστο της χριστιανικής αγάπης˙ το ύψος και το βάθος της, το εύρος και το μήκος, την καθολικότητα και το απερίγραπτο της θεοδίδακτης θείας αγάπης. Είναι η αληθινή, μοναδική και υπερτέλεια αγάπη του Χριστού, ασύγκριτη και υπέρτερη από κάθε γήϊνη και κοσμική αγάπη.

Πόσο αναγκαίο και απαραίτητο είναι το θείο μήνυμα της αγάπης του Αναστάντος Κυρίου και Θεού μας στον πάμφτωχο από τέτοια αγάπη και προδομένο σύγχρονο κόσμο! Πυκνό το νέφος από τις πράξεις βίας, αρπαγής, εκμεταλλεύσεως, ανελευθερίας, καταπιέσεως, ωμής εγκληματικότητας σε βάρος της ζωής αθώων ανθρώπων, εν ονόματι θρησκευτικών πεποιθήσεων, και άλλων ανομολογήτων πράξεων, σκιάζει την ανθρωπότητα. Αισθήματα φόβου και τρόμου, μοναξιάς και εγκαταλείψεως, ασπλαγχνίας και αδιαφορίας, κυριαρχούν στις καρδιές των συνανθρώπων μας, που δεν εγνώρισαν τον Χριστό, δεν εγεύθησαν τους γλυκείς καρπούς της χριστιανικής αγάπης, δεν έζησαν ποτέ την εν Χριστώ αγιοπνευματική ζωή.

«Λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει» (της Ζωηφόρου Αναστάσεως του Κυρίου μας), αδελφοί, «και αλλήλους περιπτυξώμεθα». Ιδού το σωτήριο μήνυμα του Αναστάντος Χριστού και φωτίσαντος τον κόσμον με την ένδοξον και φαεσφόρον Ανάστασίν Του.

Είθε ο Αναστάς Κύριός μας και Θεός, ο Νικητής του θανάτου, της φθοράς και της ψυχοφθόρου αμαρτίας, να δωροφορήση εις όλους τους πιστούς τα πλούσια δώρα του ανεσπέρου Θείου Φωτός, της Πασχαλινής χαράς και της Αναστάσιμης Θείας Αγάπης καθώς επίσης και την Θεία Του ειρήνη και ευδοκία εις την Αγία μας Εκκλησία όλον και εις τον κόσμο.

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος

Η αληθινή και η έμπρακτος μετάνοια (Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ)

ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ 
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ Η ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Φθάσαμε με τη Χάρι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στην τελευταία Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, την Ε´ Κυριακή των Νηστειών, κατά την οποία η Αγία μας Εκκλησία τιμά την περιώνυμη και μεγάλη οσιακή μορφή της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας (†522) και την ιερή μνήμη των Αγίων Σάββα του εν Καλύμνω και Μακαρίου Νοταρά, Επισκόπου Κορίνθου.

Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, η οποία, ως γνωστόν, πλην της σημερινής Κυριακής, τιμάται και κατά την ιερή μνήμη της (1ης Απριλίου) και κατά την Πέμπτη του Μεγάλου Κανόνος, της περασμένης Ε´ Εβδομάδος των Νηστειών, όταν ήταν δωδεκάχρονη κόρη ξέφυγε από την επιτήρησι των γονέων της και αφού έφθασε στην Αλεξάνδρεια, έζησε άσωτη ζωή για 17 χρόνια, σύμφωνα με το ιερό Συναξάριο της παρούσης Κυριακής.

Έπειτα, παρακινούμενη από την περιέργειά της εταξίδευσε μαζί με πολλούς άλλους προσκυνητάς εις Ιεροσόλυμα, για την μεγάλη εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού. Κατά το ταξίδι της αυτό περιέπεσε σε κάθε είδος σαρκικών παραπτωμάτων, και πολλούς παρέσυρε στον βυθό της απώλειας και της διαφθοράς.
Όταν θέλησε να εισέλθη στην Εκκλησία, κατά την ημέρα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, αισθάνθηκε τρεις και τέσσερες φορές κάποια αόρατη δύναμι, που την αποθούσε, ενώ το πλήθος του λαού που ήταν μαζί της ανεμπόδιστα έμπαινε. Αφού πληγώθηκε στην καρδιά απ᾽αυτό το γεγονός, αποφάσισε ν᾽αλλάξη ζωή, και να εξιλεώση τον Θεό με τη μετάνοια. Και έτσι, αφού ξαναγύρισε στην Εκκλησία, εισήλθε με ευκολία σ᾽αυτή. Αφού δε προσκύνησε το Τίμιο Ξύλο, ανεχώρησε την ίδια ημέρα από τα Ιεροσόλυμα, διαπέρασε τον Ιορδάνη, προχώρησε στα ενδότερα της ερήμου, και έζησε μέσα σ᾽αυτή 47 έτη, ζωή σκληρότατη και υπεράνθρωπη, προσευχόμενη μόνη στον μόνο αληθινό Θεό μας και Κύριο.

Περί τα τέλη της ζωής της, αφού συνάντησε κάποιο ερημίτη Ιερομόναχο Ζωσιμά, και, αφού διηγήθηκε τη ζωή της από την αρχή και (εξομολογήθηκε με συντριπτική μετάνοια όλες της τις αμαρτίες) τον παρεκάλεσε να της μεταφέρη τα Άχραντα Μυστήρια για να κοινωνήση, πράγμα το οποίο επραγματοποίησε εκείνος το ερχόμενο έτος, κατά την Μεγάλη Πέμπτη. Το επόμενο έτος, αφού επανήλθε πάλι ο ιερεύς Ζωσιμάς την βρήκε νεκρή, ξαπλωμένη επάνω στη γη και γράμματα κοντά της, που έλεγαν τα εξής: «Αββά Ζωσιμά, θάψε εδώ το σώμα της αθλίας Μαρίας. Απέθανα την ίδια ημέρα, που εκοινώνησα των Αχράντων Μυστηρίων. Να εύχεσαι για μένα».

Η σημερινή μνήμη της Οσίας Μαρίας, ενώ πλησιάζει το τέλος της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, ορίσθηκε για την διέγερσι των ραθύμων και αμαρτωλών για μετάνοια, αφού θα έχουν ως υπόδειγμα την εορταζομένη Αγία.

«Δεν περιμένει ο Θεός να περάσει χρόνος απ᾽τη στιγμή που μετάνιωσες, λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Ομολόγησες την αμαρτία σου; Συγχωρήθηκες. Μετάνοιωσες; Ελεήθηκες. Δεν απαιτείται χρόνος. Ο τρόπος που μετανιώνει κανείς σβήνει την αμαρτία. Υπάρχει περίπτωση να περιμένει κάποιος πολύ χρόνο και να μη κερδίσει την σωτηρία, κι αντίθετα κάποιος άλλος, αφού εξομολογηθεί ειλικρινά, να αποβάλει την αμαρτία σε λίγο χρόνο.

Ο μακάριος Σαμουήλ ανάλωσε πολύ χρόνο να παρακαλεί το Θεό για τον Σαούλ και πολλές νύχτες ξαγρύπνησε στην προσευχή για την σωτηρία αυτού του αμαρτωλού ανθρώπου. Ο Θεός όμως αγνοούσε το χρόνο που περνούσε, γιατί δεν βοηθούσε την ικεσία του προφήτη η μετάνοια του αμαρτωλού, και τελικά είπε στον προφήτη του: «Μέχρι πότε εσύ θα πενθείς για τον Σαούλ, τον οποίο εγώ έχω διώξει μακριά μου;». Το «μέχρι πότε» φανερώνει το μακρό διάστημα και την επιμονή της ικεσίας του Σαμουήλ. Ο Θεός όμως δεν έλαβε υπόψη Του την πολυχρόνια ικεσία του προφήτη. Και τούτο, γιατί δεν συνέτρεχε με τη δέηση του προφήτη και η μετάνοια του βασιλιά.

Αντίθετα, στην περίπτωση του μακάριου Δαυΐδ, ο οποίος, όταν ελέγ­χθηκε για την αμαρτία του απ᾽ τον προφήτη Νάθαν, ευθύς στο άκουσμα της θείας απειλής έδειξε αληθινή μετάνοια και είπε: «Αμάρτησα στον Κύριο», ένας λόγος, που βγήκε ειλικρινώς σε μια στιγμή απ᾽ την καρδιά του, προσέφερε αμέσως στον μετανιωμένο ολόκληρη τη σωτηρία. Αμέσως η διόρθωση πρόλαβε την καταδικαστική απόφαση. Έτσι, λέγει ο Νάθαν στον Δαυΐδ. «Και ο Κύριος άφησε την αμαρτία σου».

Σε άλλο σημείο παρατηρεί ο θείος Χρυσόστομος:

«Και πρόσεξε, σε παρακαλώ, και δες το παράξενο κήρυγμα της φιλανθρωπίας. Αυτός που λέει στο Νόμο «Να μη μοιχεύσεις», να μη πορνεύσεις, αλλάζει τη φράση εξαιτίας της φιλανθρωπίας Του και φωνάζει με το στόμα του μακάριου Ιησού του Ναυή: «Η Ραάβ η πόρνη να ζήσει».

Ο Ιησούς του Ναυή, ο οποίος είπε «η πόρνη να ζήσει», ήταν εικόνα του Κυρίου Ιησού, ο οποίος είπε: «Πόρνες και τελώνες θα εισέλθουν πριν από σας στη Βασιλεία των Ουρανών».

Εάν η Ραάβ πρέπει να ζει, τότε πως είναι πόρνη; Εάν είναι πόρνη, γιατί να ζει; Αναφέρομαι, λέει, στην προηγούμενη κατάστασή της, για να θαυμάσεις την κατοπινή μεταβολή της. Και τι έκαμε, θα πει κανείς, η Ραάβ άξιο της σωτηρίας της; Μήπως το ότι καλοδέχθηκε τους κατασκόπους των Ισραηλιτών; Αυτό κάνει και κάθε ξενοδόχα. Αλλά η Ραάβ δεν κερδίζει τη σωτηρία της μόνο απ᾽τα καλά λόγια που είπε στους κατασκόπους, αλλά κυρίως απ᾽την πίστη της και την ευσέβειά της. Και για να μάθεις το μέγεθος της πίστεώς της, άκουσε την ίδια τη Γραφή να διηγείται τα βεβαιωμένα κατορθώματά της. Ήταν στο πορνείο σαν μαργαριτάρι ανακατεμένο στην ακαθαρσία, σαν χρυσάφι ριγμένο στη λάσπη. Ήταν λουλούδι της πίστεως πνιγμένο στ᾽αγκάθια, ήταν ψυχή ευσεβής κλεισμένη σε χώρο ασεβή.

Η Ραάβ είναι εικόνα της Εκκλησίας, της εξ εθνών Εκκλησίας, που ήταν ανακατωμένη με την πορνεία των δαιμόνων και τώρα δέχεται τους κατασκόπους του Χριστού, όχι τους απεσταλμένους του Ιησού του Ναυή, αλλά τους αποστόλους, που απέστειλε ο Ιησούς, ο αληθινός Σωτήρας. «Γνώρισα», λέει, «ότι ο Θεός σας είναι στον ουρανό επάνω και στη γη κάτω και εκτός απ᾽αυτόν δεν υπάρχει άλλος Θεός».

Έπειτα από τη σύντομη εξιστόρησι της αμαρτωλής ζωής, αλλά και της ριζικής μετάνοιας, της αξιοθαύμαστης ασκήσεως και του τρισμακαρίου τέλους της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, ύστερα από την περισπούδαστη διδαχή του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου για την ειλικρινή μετάνοια και την πολλή μακροθυμία του Θεού για τους αμαρτωλούς και μετά από τα πολύ διδακτικά παραδείγματα μετανοίας του Προφητάνακτος Δαυΐδ και της άλλοτε πόρνης Ραάβ, το μήνυμα της σημερινής Κυριακής είναι η αληθινή συντριβή μας και μετάνοια ενώπιον του Ζώντος Κυρίου και Θεού μας και η έμπρακτη εκδήλωσίς της με έργα πίστεως, αγάπης και μετανοίας.

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος,08/04/2016

πηγή

Ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας (Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ)

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ (ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ)

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Κατά τον σημερινό πανηγυρικό εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας και της λαμπράς επετείου της αναστηλώσεως των Ιερών Εικόνων ψάλλουμε πανευφρόσυνα: «Ημέρα χαρμόσυνος, και ευφροσύνης ανάπλεως, πεφανέρωται σήμερον· φαιδρότης δογμάτων γαρ, των αληθεστάτων, αστράπτει και λάμπει, η Εκκλησία του Χριστού, κεκοσμημένη αναστηλώσεσιν, Εικόνων των αγίων νυν, εκτυπωμάτων και λάμψεσι· και ομόνοια γίνεται, των πιστών θεοβράβευτος».

Η δεινή αίρεσις της εικονομαχίας, που εταλάνισε την Αγία του Χριστού Εκκλησία επί ενάμισυ περίπου αιώνα, συνιστούσε βαρυτάτη ασέβεια κατά των ιερών εικόνων, της δογματικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας και της Ορθοδόξου Παραδόσεως της. Γι᾽αυτό και ψάλλει πανηγυρικά σήμερα η Ορθόδοξος Εκκλησία μας: «Ρομφαίαι νυν εξέλιπον, της δυσμενούς αιρέσεως, και το μνημόσυνον ταύτης, εξηφανίσθη μετ᾽ήχου· τον γαρ Ναόν σου Πάναγνε, πανευπρεπώς θεώμενοι, κεκοσμημένον χάρισι, των σεβασμίων Εικόνων, χαράς πληρούμεθα πάντες».

Στο Συνοδικό της Αγίας και Οικουμενικής Ζ´ Συνόδου υπέρ της Ορθοδοξίας ομολογείται, εξαίρεται και διακηρύσσεται η Αγία και αμώμητος Ορθόδοξος Πίστις και διατυπώνεται η ορθόδοξος Δογματική και ιδιαιτέρως η Χριστολογική διδασκαλία της Εκκλησίας μας και η περί της τιμής της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αγίων μας και Ιερών Εικόνων ορθόδοξος διδασκαλία.

Ας δούμε ωρισμένα αντιπροσωπευτικά αποσπάσματα σε απλουστευμένη γλώσσα.

«…. Εις τας αγίας Εικόνας βλέπομεν τα Πάθη του Δεσπότου Χριστού, που έπαθε χάριν ημών, τον Σταυρόν, τον Τάφον, τον Άδην νεκρούμενον και λεηλατούμενον, τους άθλους των αγίων Μαρτύρων, τους μαρτυρικούς στεφάνους, αυτήν την σωτηρίαν, την οποίαν, ο πρώτος αθλοθέτης και αθλοδότης και στεφανίτης μας, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, στο μέσον της γης, κατεργάσθηκε για χάρι μας. Αυτήν σήμερα την πανήγυρι εορτάζομε και κατ᾽αυτήν με ευχές και λιτανείες συνευφραινόμενοι και συναγαλλόμενοι, με ψαλμούς και άσματα κράζουμε· Τις Θεός μέγας, ως ο Θεός ημών; συ ει ο Θεός ημών, ο ποιών θαυμάσια μόνος».

Και στη συνέχεια αναφωνεί το Αιωνία η μνήμη για εκείνους, οι οποίοι «την ένσαρκον του Θεού Λόγου παρουσία με τον λόγο, με το στόμα, με την καρδιά και το νου, με συγγραφές και με τις άγιες Εικόνες ομολογούν».

Αναφωνεί, επίσης, το Αιωνία η μνήμη, για εκείνους οι οποίοι πιστεύουν και διακηρύσσουν, δηλ. ευαγγελίζονται τους λόγους με τα θεολογικά γράμματα, και πράγματα – γεγονότα, με εικονικά σχήματα, ώστε το καθένα από αυτά να συντελή εις την πευματική ωφέλεια, την δια των λόγων ανακήρυξι και την δια των Εικόνων βεβαίωσι της αληθείας».

Ακόμη απευθύνει την ευχή· Αιωνία η μνήμη για εκείνους, που «με τον θείο λόγο αγιάζουν τα χείλη τους, έπειτα μεταδίδουν την χάρι με τον λόγο του Θεού στους ακροατάς, γνωρίζουν δε και διακηρύσσουν ότι κατά παρόμοιο τρόπο αγιάζονται με τις σεπτές Εικόνες τα μάτια αυτών που τις βλέπουν. Ο νους των ανυψώνεται με αυτές τις άγιες εικόνες προς τον Θεό και αποκτά θεογνωσία, όπως γίνεται και με τους Ιερούς Ναούς, τα ιερά σκεύη και τα κειμήλια».

Στη συνέχεια μνημονεύονται στο Συνοδικό οι άγιοι Πατριάρχες, Αρχιερείς και λοιποί Κληρικοί και Μοναχοί και οι ευλογημένοι Βασιλείς, που εσεβάσθησαν και ετίμησαν τις Ιερές Εικόνες.

Όμως, στο Συνοδικό αυτό της Ορθοδοξίας καταδικάζεται η δεινή αίρεσις της εικονομαχίας, αλλά και όλες οι άλλες αιρέσεις, που διαχρονικά εμφανίστηκαν στον πνευματικό ορίζοντα της Εκκλησίας μας, και όλοι οι αιρεσιάρχες και αιρετικοί που κατά καιρούς διετάραξαν την ειρήνη του Χριστεπωνύμου πληρώματός της με τις κακόδοξες διδασκαλίες τους, που καταγράφονται.

Θα παραθέσουμε μερικά επιλεκτικά αποσπάσματα σε απλή έκφρασι.

«Αυτούς, που εκμηδένισαν με κακοήθειες τη θεία σου δόξα τους ωνείδισες, εκείνους που τόλμησαν να στραφούν με ασέβεια κατά της αγίας Εικόνος τους απέδειξες και θρασείς και δειλούς και άνανδρους».

Αναθεματίζει (το Συνοδικό) «εκείνους οι οποίοι με τον λόγο μεν δέχονται την ένσαρκον Οικονομίαν του Θεού Λόγου, δεν ανέχονται όμως να βλέπουν να εικονογραφήται αυτή με άγιες Εικόνες, και γι᾽αυτό ενώ με τον λόγο την αποδέχονται, στην πραγματικότητα όμως αρνούνται την σωτηρία μας».

Αναθεματίζει το συνέδριο εκείνο, το οποίο εφρύαξε κατά των σεπτών Εικόνων.

Αναθεματίζει εκείνους, «οι οποίοι εκλαμβάνουν ότι όσα λέγει η Θεία Γραφή κατά των ειδώλων ισχύουν για τις σεπτές Εικόνες Χριστού του Θεού ημών και των Αγίων Του».

Αναθεματίζει εκείνους που εν γνώσει τους κοινωνούν με αυτούς που υβρίζουν και ατιμάζουν τις σεπτές Εικόνες.

Αναθεματίζει «εκείνους που λέγουν ότι οι Χριστιανοί λατρεύουν ως θεούς τις Εικόνες».

Αναθεματίζει «εκείνους που υποστηρίζουν ότι άλλος, εκτός από τον Χριστό τον Θεόν μας, μας ελύτρωσε από την πλάνη των ειδώλων».

Ακόμη αναθεματίζει «εκείνον, ο οποίος δεν προσκυνεί τον Κύριό μας Ιησούν Χριστόν περιγραπτόν σε Εικόνα κατά το ανθρώπινο» και όλους συλλήβδην τους αιρετικούς.

Αντί όμως αυτών και των λοιπών αιρετικών δοξασιών και κακοδοξιών η Αγία μας Εκκλησία δογματίσασα ότι «η της Εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» «προσκυνεί και ασπάζεται σχετικώς, ου λατρευτικώς, ουχ᾽ ως Θεούς, αλλ᾽ ως Εικόνας των αρχετύπων» τας σεπτάς Εικόνας του Χριστού, της Θεοτόκου και των Αγίων μας.

Ένα μόνο σύντομο παράδειγμα θα παραθέσωμε εις επίρρωσιν των όσων είπαμε για τις αιρέσεις και τους αιρετικούς, από το βιβλίο «Χαρίσματα και Χαρισματούχοι». Τόμος Α´, εκδ. Παρακλήτου.

Ο αββάς Ιωάννης και ο αιρετικός

Ο υποτακτκός του αββά Ιωάννου του Σαββαΐτου Θεόδωρος ήρθε στο κελλί του γέροντά του μαζί μ᾽ένα αιρετικό. Χτύπησαν την πόρτα και, όταν τους άνοιξε, έβαλαν και οι δύο μετάνοια. Έπειτα ο Θεόδωρος του ζήτησε να τους ευλογήση.

-Εσένα σ᾽ευλογώ. Όχι όμως αυτόν, απάντησε ο αββάς.

-Ευλόγησέ τον, παρακάλεσε ο Θεόδωρος.

-Δεν τον ευλογώ, γιατί είναι αιρετικός, είπε ο αββάς που πρώτη φορά τον έβλεπε. Θα τον ευλογήσω, εάν εγκαταλείψη την αίρεσι και επιστρέψη στην Εκκλησία.

Ο αιρετικός απόρησε με το διορατικό χάρισμα του γέροντος και υποσχέθηκε να επιστρέψη σύντομα στην Εκκλησία.

Το μήνυμα λοιπόν της σημερινής Κυριακής είναι να βδελυσσόμεθα και να αποστρεφόμεθα κάθε αίρεσι, που μας χωρίζει από τον Χριστό και την Εκκλησία μας, χωρίς, όμως, να μισούμε τους αιρετικούς και πλανεμένους, για τους οποίους οφείλουμε να προσευχόμαστε θερμά, και πρωτίστως και κυρίως να αφοσιωθούμε και να αγαπήσουμε τον Χριστό και την Αγία Του Εκκλησία, να τον γνωρίσουμε συνειδητά και ειλικρινά μέσα στη Θεία Λατρεία και με την μελέτη της Θείας Γραφής, να αναστηλώσουμε μέσα μας με τη χάρι του Θεού την θεία εικόνα Του και να τον λατρεύωμε με καθαρή καρδιά και φωτισμένη συνείδησι.

† Ο Κυθήρων Σεραφείμ

Ορθόδοξος Τύπος, 18/03/2016