Πότε θα τελειώσει η κρίση και θα απελευθερωθεί η Ελλάδα; Τι λέγει σύγχρονος γέροντας ασκητής και ποιά λύση προτείνει για τους Έλληνες και την Ελλάδα! Πότε οι προφητείες αγίων γερόντων θα υλοποιηθούν;

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η οικονομική κρίση και κυρίως οι συνέπειες που είθισται πάντοτε να την συνοδεύουν, όπως λ. χ. απόγνωση, απελπισία, θλίψη, κατήφεια, ανασφάλεια φανερώνουν στην πράξη την απουσία του Θεού από τη ζωή του ανθρώπου.

Η λήθη του Θεού άλλωστε αποτελεί το μοναδικό αίτιο δημιουργίας της κατάστασης αυτής. Αν για παράδειγμα υπήρχε μνήμη Θεού στο σύγχρονο άνθρωπο δεν θα αναπτύσσονταν οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών με επίκεντρο την πάλαι ποτέ «μισθοδοτική ασφάλεια» του Δημοσίου τομέα, η οποία στην ουσία κάλυπτε την ανασφάλεια του ανθρώπου εξ αιτίας της απομάκρυνσής του από το Θεό. Αν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα αυξανόταν ο φοβερός δράκοντας της διαφθοράς και της σήψης, ο οποίος συνιστά τη μεγαλύτερη απειλή σήμερα στην κοινωνία μας! Αν υπήρχε μνήμη Θεού η πορνεία, η κλοπή, η μοιχεία, η ανωμαλία (βλ. ομοφυλοφιλία -κιναιδισμός), η ψευδομαρτυρία δεν θα συνιστούσαν το μεγαλύτερο κίνδυνο διάσπασης της κοινωνικής συνοχής και κυρίως της χριστιανικής οικογενείας. Αν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα υπήρχαν μεγάλες δοκιμασίες και κρίσεις ούτε διενέξεις και πόλεμοι. Εάν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα είχαν κανένα λόγο στην οικουμένη οι εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας, οι οποίοι κρύβονται σαν τους αρουραίους σε σκοτεινές στοές και λέσχες και σατανικές επιτροπές και συμβούλια... Εάν υπήρχε μνήμη Θεού δεν θα υφίστατο ο κίνδυνος να καταστεί ο άνθρωπος δούλος αδίστακτων αφανών δικτατόρων και των πολιτικών υπαλλήλων τους που κινούν σαν πιόνια προκειμένου να κρύβουν τις παρανομίες τους... (βλ. ηλεκτρονικό φακέλωμα)!

Στο γεγονός λοιπόν ότι ο άνθρωπος, έβγαλε το Θεό από τη ζωή του οφείλεται σήμερα όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε. Στο ότι δηλαδή ξέχασε το Θεό θα υποστηρίζαμε παντελώς παραβλέποντας  και μην ακολουθώντας τη διδασκαλία Του’ Και επιπλέον με το να επιλέγει συνειδητά αντίθετους δρόμους απ’ αυτούς που Εκείνος όρισε κατά τη δημιουργία του κόσμου, μη αποδεχόμενος την οδό της αληθείας την οποία συστηματικά διαστρέβλωνε και συνεχίζει να διαστρεβλώνει σε μια προσπάθεια να εντάξει τα σχέδια του Θεού μέσα στις εγωπαθείς αντιλήψεις του περί της ζωής...

Λησμονούμε λοιπόν ως ορθόδοξοι χριστιανοί ότι τα οδυνηρά γεγονότα, όπως τονίζει ο όσιος Μάρκος ο ασκητής χαρίζουν μνήμη Θεού στον συνετό άνθρωπο και προκαλούν αντιστοίχως θλίψη σ’ εκείνον που έχει ξεχάσει τον Θεό. Γιατί εύκολα θα διαπιστώσουμε ρίχνοντας μια ματιά σήμερα στην ευλογημένη από τον τριαδικό Θεό χώρα μας ότι ως ανήμερα θεριά στέκονται η θλίψη και η απόγνωση, η αβεβαιότητα για το αύριο, η απελπισία και η απογοήτευση...

Οι διάφορες δημοσκοπήσεις άλλωστε καταγράφουν την τραγική αυτή εικόνα που στην ουσία καταδεικνύει δυστυχώς το γεγονός της λήθης του Θεού από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Καταδεικνύεται στην κυριολεξία η τεράστια απουσία της ειλικρινούς μετανοίας, λογιζομένης κυρίως ως έξοδος και επιστροφή στην ασφάλεια του ουρανού, ως διαφυγή από την καλοστημένη παγίδα μιας σατανικής επινοήσεως ευημερίας... Μιας σατανικής ευημερίας που χτίσθηκε με την ψευδαίσθηση ότι το χρήμα και ο πλούτος ταυτίζονται απόλυτα με την ευτυχία!

 Εάν όμως καλοί μου άνθρωποι βρείτε σήμερα έναν πλούσιο να είναι ευτυχισμένος -χωρίς φυσικά να υποκρίνεται- τότε να τον φέρετε να τον γνωρίσω προσωπικά, γιατί θα είναι φαινόμενο μοναδικό στον κόσμο, λέγει συχνά γέροντας ασκητής του Παγγαίου Όρους. Τότε θα αναρωτηθείτε ποιός είναι ο λόγος να παγιδευόμαστε στην ψευδαίσθηση απόκτησής του; Πρόκειται για μια καλοστημένη παγίδα του Σατανά, ο οποίος γνωρίζει καλώς πως να οδηγεί σ’ αυτή τους ανύποπτους ανθρώπους... Κάποιοι δεν εξ αυτών μοιάζουν του πλουσίου νεανία που αν και εφάρμοζε το νόμο του Θεού εν τούτοις παρέμεινε εγκλωβισμένος σε εφήμερα πλούτη...

Δυστυχώς παρά την πολύχρονη συνεχιζόμενη δοκιμασία οι περισσότεροι σήμερα Έλληνες δεν έχουν καν συνειδητοποιήσει την ανάγκη της προσωπικής αλλαγής, που θα τους απελευθέρωνε από την πονηρή αυτή παγίδα. Και αλλαγή σημαίνει μετάνοια. Και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει γιατί από τις συζητήσεις τους διαπιστώνεται το πόσο εγκλωβισμένοι βρίσκονται στα δίκτυα μιας άνομης φιλοσοφίας. Επιμένουν δηλαδή σήμερα να ανακαλύψουν σε κοσμικά συστήματα ή σε πρόσωπα άλλων τις αιτίες που απώλεσαν, τον δρόμο τους προς την απόκτηση αγαθών ( νεο-πλουτισμός), αυτήν την χωρίς κόπο, καλοπέραση, την οποία είθισται να ονομάζουν ανάπτυξη!!! Τους φταίνε και μας φταίνε πάντα οι άλλοι, γιατί όλο αυτό το χρονικό διάστημα ο άλλος εξελισσόταν σε ανταγωνιστή και λογιζόταν ως εχθρός που απειλεί την σατανική νοούμενη «ανάπτυξη» μας μέσα σε περιβάλλοντα πλήρους διαφθοράς και σήψης.

Είναι λοιπόν πάρα πολύ δύσκολο από τη μια ημέρα στην άλλη να απαλλαχθούμε από νοσηρές νοοτροπίες. Και είναι δύσκολο γιατί βασικό μοχλό στις ανθρώπινες σχέσεις έχουμε όλοι ανεξαιρέτως ορίσει την ιδιοτέλεια ή κοινά θα λέγαμε συμφέρον. Και ο μοχλός τούτος έχει ως θεμέλιο λίθο το εγώ! Έχει θα υποστηρίζαμε ως βάση στοιχεία που είναι παντελώς αντίθετα και ξένα με την Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή, η οποία έχει ως βάση την αγάπη προς τον πλησίον, το θυσιαστικό σταυρο-αναστάσιμο μονοπάτι της πραγματικής ευτυχίας και αληθινής ζωής.

Εύλογα λοιπόν σ’ αυτούς που επιμένουν να ρωτούν ή τρέχουν να βρουν απαντήσεις σε σύγχρονους γέροντες και γερόντισσες για το πότε θα τελειώσει η κρίση θα απαντούσαμε με το να μεταφέρουμε τα λόγια σοφού σύγχρονου γέροντα ασκητή που ζει στο Παγγαίο Όρος.

«Θα τελειώσει όταν οι ίδιοι αφεθούν ψυχή και σώματι στον Σωτήρα Χριστό, όταν συνειδητά και με συντριβή κατανοήσουν το πόσο λάθος δρόμο πήραν, όπως λέγει γνωστό τραγούδι, όταν σηκώσουν τα χέρια στο Θεό, χωρίς ωστόσο να απαιτούν απ’ Αυτόν να λύσει το οικονομικό πρόβλημα τους! Γιατί πολλοί είναι αυτοί που λένε «βοήθησε με Κύριε» αλλά τη βοήθεια του Θεού θέλουν να την ορίζουν εκείνοι. Επιδιώκουν να βάλουν τον άπειρο Θεό στα εφήμερα σχέδιά τους!!! Ε! Αυτό δεν γίνεται. Ο τριαδικός Θεός δεν λειτουργεί με ιδιοτέλεια και συμφέρον. Ο τριαδικός Θεός είναι Αγάπη, Αγάπη, Αγάπη. Και μέσω της αγάπης Του οδηγούμαστε στη λύση και στη σωτηρία.

Πριν από ημέρες δέχθηκα μία επίσκεψη ενός ζευγαριού. Ο σύζυγος ήταν άνεργος και η γυναίκα του τα έβαζε με το Θεό αποκαλώντας Τον άδικο, αφού δεν ακούει τις δεήσεις. Απευθυνόμενος στο σύζυγο του πρότεινα να εργαστεί κοντά μου και να με βοηθήσει λίγο στα χωράφια της Μονής και στο άρμεγμα των προβάτων. Εκείνος αντέδρασε! Μα πάτερ δεν τελείωσα το Πανεπιστήμιο για να γίνω αγρότης, απάντησε αυθόρμητα. Τότε του είπα: Καλό μου παλικάρι και εγώ σπούδασα στο Πανεπιστήμιο και χαίρομαι με οιανδήποτε εργασία και αν κάνω. Αφήνω στον Κύριο να ορίζει το θέλημά Του και προσπαθώ ο αμαρτωλός να γίνομαι καλός αγωγός της θείας χάρης. Βλέπετε γιατί ο Θεός δεν άκουε τις δεήσεις του  ζευγαριού; Γιατί αυτές έκρυβαν ιδιοτέλεια... Σ’ αυτήν πατούσε ο πονηρός Σατάν προκειμένου να τους στρέφει ενάντια του Χριστού. Αλλά τα καημένα τα παιδιά τις φταίνε; Που είναι οι επίσκοποι μας; Που βρίσκονται οι ραβδούχοι σήμερα που θα αναλάβουν να οδηγήσουν τους χριστιανούς και να οδηγήσουν τον τόπο στη μετάνοια;   Γιατί καλοί μου άνθρωποι με μερσεντές, λιμουζίνες και επισκοπεία σαν τα παλάτια, με πολυτελή γραφεία και χλιδή δεν διδάσκεις τη μετάνοια ούτε μπορείς να πας προς το Παράδεισο. Έτσι δεν είναι;

Χωρίς μετάνοια η κρίση θα παραμένει και θα γίνεται ανήμερο θεριό που θα καταπίνει καθημερινά όλο και περισσότερους Έλληνες! Με τη μετάνοια μας αντίθετα θα κλείσει η αυλαία γιατί τότε θα έχουμε την παρέμβαση του Θεού που θα λύσει οριστικά την τραγωδία που βιώνει σήμερα η Ελλάς. Με τη μετάνοια θα αξιωθούμε όχι μόνο να δούμε καλές ημέρες αλλά λαμπρές ημέρες. Με τη μετάνοια μας η χώρα μας θα καταστεί το λαμπρό εκείνο αστέρι που θα οδηγήσει την οικουμένη στην ευτυχία και σωτηρία. Είθε ο Θεός να ορίσει ποιμένα και ηγούμενο αντάξιο του Μωυσή και του Δαυίδ. Γένοιτο!»

 
Συντάκτης: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΣΤΥΛΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.      
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2012.

Ευχή υπέρ Ειρήνης του Κόσμου

Δέσποτα Θεέ, 
Πάτερ Παντοκράτορ,
 Κύριε του ουρανού και της γης,
 ο διά την ημετέραν σωτηρίαν εκ Παρθένου τεχθείς και διδάξας τοις ανθρώποις αγάπην και ειρήνην έχειν προς αλλήλους, 
κατάπεμψον την χάριν σου την επουράνιον και ελέησον ημάς, κατά το μέγα σου έλεος, πάσης ανάγκης ρυόμενος.

Παύσον τα φρυάγματα των εθνών,
 ειρήνευσον ημών την ζωήν,
 λύτρωσαι ημάς και τον κόσμον σου από πάσης απειλής εναντίας και δίδαξον τοις ηγέταις των εθνών εν ειρήνη επιλύειν τας διαφοράς αυτών και εν παντί ειρηνεύειν, υπόταξον δε πάντα τα βάρβαρα έθνη τα τους πολέμους θέλοντα.

Εξαπόστειλον περιστεράν,
 κλάδον ελαίας έχουσαν επί του στόματος, 
καταλλαγής σύμβολον, τους εν αιγμαλωσία αδελφούς ημών ανάρρυσαι, 
τους άρχοντας ημών εν ειρήνη και ομονοία διατήρησον, 
δώρησαι δε ημίνβαθείαν και αναφαίρετον ειρήνην, την πάντα νούν υπερέχουσαν,
 ίνα ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν,
 σου δεόμενοι υπέρ ειρήνης του σύμπαντος κόσμου και του ευσεβούς ημών έθνους, 
την συμμαχίαν έχοντες την σήν, 
όπλον ειρήνης,
 αήττητον τρόπαιον.

Συ γαρ ει ο Βασιλεύς της ειρήνης και Σωτήρ των ψυχών ημών και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, 
τω Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, 
νυν και αει και εις τους αιώνας των αιώνων. 
Αμήν

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ

«Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου»

Σ’ ένα μικρό εκκλησάκι, με λίγους ανθρώπους, με λιγοστές δυνατότητες για προσφορά, ακόμα και σ’ αυτή την κατάσταση γίνεται η μεγάλη ιεραποστολή.

Η προσευχή για την «ειρήνη του σύμπαντος κόσμου» είναι η ουσία στην πορεία του κόσμου, που ούτε φαίνεται ούτε υπολογίζεται.

Τι θα γινόταν ο κόσμος ακόμα χωρίς αυτή την καθημερινή, πολλαπλή, ασταμάτητη προσευχή;

Πόσοι άνθρωποι πεθαίνουν στη γη μας «την ώρα που μιλάμε»; Πόσος ξεριζωμός; Πόσος πόνος: Πόση ακαταστασία;

Τι μπορεί να κάνει η προσευχή; Τι έκανε τόσα χρόνια για την «ειρήνη του σύμπαντος κόσμου»; Το αίμα συνεχίζει να ρέει ασταμάτητα «όπου γης».

Κι όμως, «κανένα Κύριε ελέησον δεν πάει χαμένο», όπως μας βεβαιώνουν οι πατέρες μας. Η προσευχή της Εκκλησίας αθόρυβα και αόρατα, ενισχύει, καλύπτει, σώζει από βέβαιο θάνατο. Κι άλλους ετοιμάζει για τη μετάβαση στην αιωνιότητα, με το εισιτήριο του μαρτυρίου.

«Κύριε ελέησον τον κόσμο Σου».

Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά. Τηλ. 00357-99607871

Πηγή

Τα Ειρηνικά - Η Μεγάλη Συναπτή Προσευχή

Μετά την έναρξη της θείας Λειτουργίας με το «Ευλογημένη η Βασιλεία…», 
ο διάκονος ή ο ιερέας λέει τα ειρηνικά. 

Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.

Είναι δεήσεις συναπτές, δηλαδή μαζεμένες, που παρουσιάζονται στον Θεό και Πατέρα. 
Γι’ αυτό ονομάζονται και Μεγάλη συναπτή, αφού υπάρχει και η μικρή συναπτή, που είναι σύντομη. 
Στη μεγάλη συναπτή παρακαλούμε τον Θεό για την ειρήνη του κόσμου, για τους κληρικούς και τους λαϊκούς, για την καρποφορία της γης, για όσους ταξιδεύουν, τους αιχμαλώτους, τους αρρώστους, για ν’ απαλλαγούμε από κάθε θλίψη, οργή, κίνδυνο και δύσκολη περίσταση. 
Και καταλήγει με την παρότρυνση να εμπιστευτούμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλο και όλη τη ζωή μας στον Χριστό, τον Θεό μας (παραθώμεθα)

ΕΙΡΗΝΙΚΑ Διάκονος Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Χορὸς Κύριε, ἐλέησον. Διάκονος Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου,εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν... τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντὸς τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως καὶ χώρας καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς, καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. . Ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. .Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.  Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι. Τῆς Παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα. Χορὸς Σοί, Κύριε.

ΕΙΡΗΝΙΚΑ Διάκονος Μὲ εἰρήνη ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Χορὸς Κύριε, ἐλέησον. Διάκονος Γιὰ τὴν εἰρήνη ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν μας, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. . . Γιὰ τὴν εἰρήνη ὅλου τοῦ κόσμου, γιὰ τὴ στερέωση τῶν ἁγίων Ἐκκλησιῶν τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ τὴν ἕνωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Γι᾿ αὐτὸν ἐδῶ τὸν ἅγιο ναὸ καὶ γιὰ κείνους ποὺ εἰσέρχονται σ᾿ αὐτὸν μὲ πίστη, μὲ εὐλάβεια καὶ μὲ φόβο Θεοῦ, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Γιὰ τοὺς εὐσεβεῖς καὶ ὀρθόδοξους χριστιανούς, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Γιὰ τὸν ἀρχιεπίσκοπό μας... γιὰ τοὺς τίμιους ἱερεῖς, γιὰ τοὺς διακόνους τοῦ Χριστοῦ, γιὰ ὅλο τὸν κλῆρο καὶ τὸ λαό, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Γι᾿ αὐτὴν ἐδῶ τὴν πόλη, γιὰ κάθε πόλη καὶ γιὰ κάθε χωριὸ καὶ γιὰ ὅσους μὲ πίστη κατοικοῦνε σ᾿ αὐτές, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Γιὰ τὴν εὐκρασία τῶν ἀέρων, γιὰ τὴν καρποφορία τῆς γῆς καὶ γιὰ καλοὺς καιρούς, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Γιὰ κείνους ποὺ ταξιδεύουν στὴ θάλασσα καὶ στὴ στεριά, γιὰ τοὺς ἀρρώστους, γιὰ τοὺς ἀνήμπορους, γιὰ τοὺς αἰχμαλώτους καὶ γιὰ τὴ σωτηρία τους, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Γιὰ νὰ μᾶς προφυλάσση ἀπὸ κάθε θλίψη, ὀργή, κίνδυνο καὶ ἀνάγκη, ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο. Βοήθησέ μας καὶ σῶσε μας, ἐλέησέ μας καὶ σὲ ὅλα διαφύλαξέ μας, Θεέ, μὲ τὴ χάρη σου. Ἂς ἐπικαλεσθοῦμε τὴν Παναγία, ἄχραντη, εὐλογημένη, ἔνδοξη κυρία μας Θεοτόκο καὶ ἀειπάρθενο Μαρία, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς Ἁγίους, κι ἂς ἀφήσουμε ὁ καθένας μας κι ὅλοι μαζὶ τὸν ἑαυτό μας κι ὅλη μας τὴ ζωὴ στὸ Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό. Χορὸς Σὲ σένα, Κύριε.

πηγή

ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Το θέμα του ολοκληρωτισμού στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι υπόθεση όχι μόνο διδακτορικών διατριβών (καθώς έχει πολλές πτυχές) αλλά ίσως και μιας γενικότερης έρευνας. 

Εστιάζω στην Ελλαδική πραγματικότητα διαγράφοντας μερικές μόνο πινελιές – ενδεικτικές της κατάστασης που επικρατεί. 

Παλαιότερα η «δεσποτοκρατία» θεωρούνταν η πλέον απολυταρχική μορφή στο χώρο της Εκκλησίας. Συν τω χρόνω αυτό άλλαξε ριζικά, καθώς πολλοί νέοι παράγοντες αναδύθηκαν στον εκκλησιαστικό χώρο. 

Οι λεγόμενες «οργανώσεις», αρχικώς, στο όνομα του «έργου» και της «καθαρότητας» συστηματοποίησαν ολοκληρωτικές πρακτικές, που άγγιζαν τις εκφάνσεις όλου του βίου και της προσωπικότητας του ανθρώπου. 

Παράλληλα με τις «οργανώσεις» άνθισε και το φαινόμενο του γεροντισμού, με εμφανή, επίσης, σημάδια ολοκληρωτισμού. Ο «γέροντας» ως αυθεντία μπορεί να ελέγχει τις ζωές των πνευματικοπαιδιών του, άνευ ορίων άνευ όρων. Σ’ αυτή την κατηγορία εμπίπτει και το Άγιον Όρος, το οποίο με την δική του υπερ – αυθεντία, συνέβαλε στην εμπέδωση ενός ολοκληρωτισμού ως κανονικότητας! 

Ο «γεροντισμός» στις μέρες μας έχει και τον μανδύα του «προοδευτισμού», καθώς πολλοί «γέροντες» χρησιμοποιούν σύγχρονους όρους στην διδασκαλία τους, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: έλεγχος της ζωής των άλλων. 

Κι ακόμα, οι διάφορες ομάδες «καθαρών» της πίστης (αντιοικουμενιστές και ομόφρονες) έχουν δημιουργήσει έναν ολοκληρωτισμό που κρατάει την Εκκλησία δεμένη χειροπόδαρα. Τρανή απόδειξη η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας που δεν τόλμησε παραπάνω σε μερικά θέματα, καθώς οι ιεράρχες ήσαν όμηροι ολοκληρωτικών νοοτροπιών αυτών των ομάδων, οι οποίες δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο – και κυρίως το διαδίκτυο - με τρόπο καθαρά εκβιαστικό. 

Τις τελευταίες δεκαετίες αναπτύχθηκε από σημαντικούς θεολόγους μια θεολογία της ελευθερίας. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για το αυτεξούσιο του ανθρώπου και την ελευθερία του ανθρώπου ως χάρισμα του Θεού, αλλά στην πραγματικότητα όλα αυτά μένουν στα χαρτιά. 

Οι «εκκλησιαστικοί» άνθρωποι μαθαίνουν να μεταθέτουν τις ευθύνες τους σε άλλους, να υπακούνε τυφλά σε ένα γέροντα – λες και δεν θα δώσουν οι ίδιοι λόγο στην Δευτέρα Παρουσία – και να αποστρέφονται το κατόρθωμα της ελευθερίας, ως δυσκολότατο άθλημα. 

Ο λόγος περί αγάπης που υπερπερισσεύει στις μέρες μας, νομίζω πως δεν θα ευδοκιμήσει αν δεν ασκηθούμε σκληρά στην ελευθερία, αποτινάσσοντας κάθε ζυγό πνευματικού ή άλλου ολοκληρωτισμού.

πηγή

Ορθόδοξη οικολογία

antonispapagiannis

Πριν ένα μήνα διάβασα στην Καθημερινή μια ενδιαφέρουσα επιστολή (Κινητά, φλυαρία, κεραίες, ρύπανση, 5/8/2017) ενός ειδικού επιστήμονα που επισημαίνει το εξής παράδοξο: «Ο πολίτης έχει παρασυρθεί στη δίνη μιας αλόγιστης χρήσης, έχει χάσει κάθε μέτρο και λογική, εμμέσως απαιτεί καλύτερο σήμα και ταχύτητες, ενώ παράλληλα καταθέτει αγωγές και ασφαλιστικά μέτρα για την απομάκρυνση κεραιών... 

Το κινητό μας, αντί για μέσον επικοινωνίας, γίνεται μέσον απασχόλησης και αντικοινωνικής συμπεριφοράς... Οι δικές μας συνήθειες και παράλογη χρήση της ασύρματης επικοινωνίας έχει ωθήσει τους παρόχους σε αύξηση της ισχύος του σήματος, αύξηση του αριθμού κεραιών και χρήση υψηλών συχνοτήτων για τη μεταφορά δεδομένων». Με άλλα λόγια, θέλουμε περισσότερη κινητή τηλεφωνία χωρίς κεραίες και ακτινοβολία. Τα καλά του Γιάννη χωρίς τον Γιάννη, κατά την παροιμία. 

Περίπου την ίδια εποχή η Guardian φιλοξενούσε ένα άρθρο που έκανε προβλέψεις για επικείμενη ‘έκτη μαζική βιολογική εξαφάνιση ζωικών ειδών στην ιστορία του κόσμου’. Οι ειδικοί αποδίδουν την κρίση αυτή στον υπερπληθυσμό και την υπερκατανάλωση φυσικών πόρων και προειδοποιούν ότι απειλεί την επιβίωση του ανθρώπινου πολιτισμού, ενώ απομένει πολύ λίγος χρόνος για δράση. 

Εξάλλου, αυτές τις μέρες, με αφορμή τον τυφώνα Χάρβεϊ, έγινε πάλι λόγος για την υπερθέρμανση του πλανήτη και τις συνέπειές της. Η βιομηχανοποίηση, η αυτοκίνηση, η κάθε είδους ευκολία στον σύγχρονο τρόπο ζωής σημαίνει κατανάλωση ενέργειας, δηλ. καύσεις. Οι καύσεις αυξάνουν τη θερμοκρασία της ατμόσφαιρας, μας δίνουν πιο ζεστά καλοκαίρια, και συνεπώς θέλουν και ψύξη. Η τεχνητή ψύξη όμως, παραδόξως, παράγεται με περισσότερη κατανάλωση ενέργειας, άρα οδηγεί σε μεγαλύτερη υπερθέρμανση. Ο κύκλος είναι εξ ορισμού «φαύλος», με την έννοια ότι εμπεριέχει την τάση για αυτοκαταστροφή (όπως και η εξάπλωση της κινητής τηλεφωνίας που αναφέρουμε παραπάνω). Μπορούμε ίσως να τον περιορίσουμε (άρα να επιβραδύνουμε κάπως την καταστροφική εξέλιξη), όχι όμως και να τον αναιρέσουμε: κάτι τέτοιο (ακόμη κι αν ήταν εφικτό σε παγκόσμια κλίμακα) θα σήμαινε επιστροφή στη λίθινη εποχή. 

Τελικά, αν θέλουμε να το ομολογήσουμε, ως άνθρωποι αδυνατούμε να διαχειρισθούμε με σωφροσύνη, πολύ περισσότερο με τελειότητα, τον κόσμο όπου κατοικούμε, σε οποιαδήποτε μορφή της δραστηριότητάς μας. 

Οι σκέψεις αυτές, με αφορμή τη σημερινή είσοδο στο νέο εκκλησιαστικό έτος, ημέρα που έχει εδώ και χρόνια καθιερωθεί να εκδίδονται πατριαρχικά μηνύματα και να αναπέμπονται προσευχές για το περιβάλλον, μας κάνουν να ανατρέξουμε στον Ποιητή και Δεσπότη των αιώνων που έχει «καιροὺς καὶ χρόνους ἐν τῇ ἰδίᾳ ἐξουσίᾳ» και να θυμηθούμε έναν από τους ύμνους της εορτής:
«Ὁ καιροὺς καρποφόρους καὶ ὑετούς, οὐρανόθεν παρέχων τοῖς ἐπὶ γῆς, καὶ νῦν προσδεχόμενος, τὰς αἰτήσεις τῶν δούλων σου, ἀπὸ πάσης λύτρωσαι, ἀνάγκης τὴν πόλιν σου, οἱ οἰκτιρμοὶ καὶ γάρ σου, εἰς πάντα τὰ ἔργα σου. Ὅθεν τὰς εἰσόδους, εὐλογῶν καὶ ἐξόδους, τὰ ἔργα κατεύθυνον ἐφ᾿ ἡμᾶς τῶν χειρῶν ἡμῶν, καὶ πταισμάτων τὴν ἄφεσιν, δώρησαι ἡμῖν ὁ Θεός· σὺ γὰρ ἐξ οὐκ ὄντων τὰ σύμπαντα, ὡς δυνατὸς εἰς τὸ εἶναι παρήγαγες».

πηγή

ΕΦΥΤΕΥΣΕΝ, ΠΕΡΙΕΘΗΚΕ, ΩΡΥΞΕΝ, ΩΚΟΔΟΜΗΣΕ, ΕΞΕΔΟΤΟ

         Μία από τις πιο συγκλονιστικές παραβολές για τον κόσμο και τον άνθρωπο είναι αυτή των κακών γεωργών.  Λίγο πριν το Πάθος Του ο Χριστός διηγείται στους μαθητές Του και κατ’ επέκτασιν στον καθέναν από εμάς, Ποιος είναι ο Θεός, ποιος ο άνθρωπος και ποιος ο κόσμος. Σκοπός της παραβολής δεν είναι να απεικονίσει μόνο την κακία των Εβραίων, οι οποίοι επρόκειτο να σταυρώσουν τον Κύριο. Ο Χριστός θέλει να καταλάβουμε Ποιος είναι ο Θεός και τι μας ζητά, αλλά και να πάρουμε θέση έναντί Του και έναντι του κόσμου και με βάση αυτή τη θέση να αντλήσουμε νόημα από την ζωή.

        Ο Θεός χαρακτηρίζεται ως «οικοδεσπότης».   Με μία σειρά από ρήματα, που μαρτυρούν λόγο και ενέργεια, αποκαλύπτεται ο τρόπος με τον οποίο μας φανερώνεται. «Εφύτευσεν αμπελώνα και φραγμόν αυτώ περιέθηκε και ώρυξεν εν αυτώ ληνόν και ωκοδόμησε πύργον, και εξέδοτο αυτόν γεωργοίς και απεδήμησεν» (Ματθ. 21, 33). «Φύτεψε ένα αμπέλι, το περιέφραξε, έσκαψε σ’ αυτό πατητήρι, έχτισε πύργο, το παραχώρησε σε γεωργούς και έφυγε για άλλον τόπο».

Ο κόσμος είναι αμπελώνας που φυτεύτηκε από τον άρχοντα, τον οικοδεσπότη, τον νοικοκύρη Θεό. Ο αμπελώνας παράγει σταφύλια, τα οποία τρέφουν και χαροποιούν με το κρασί τον άνθρωπο. Τα σταφύλια έχουν μία ξεχωριστή ομορφιά. Μαρτυρούν αφθονία και ταυτόχρονα λιτότητα. Αφθονία με τη γεμάτη όψη που έχουν πάνω στο κλήμα. Λιτότητα με τις μικρές ρώγες, που γλυκαίνουν και χορταίνουν, αλλά δε χρειάζεται να φάει κανείς πολύ.

 Ο Θεός έβαλε όρια στον κόσμο, περιφράσσοντάς τον. Τα πάντα είναι δικά μας, αλλά υπάρχει και κάτι που δεν μας ανήκει. Αυτό είναι η δυνατότητα να γίνουμε θεοί από μόνοι μας. Η θέωση έρχεται εντός του αμπελώνος. Γιατί ο αμπελώνας δεν είναι μόνο υλικός. Είναι η ίδια η Εκκλησία, δηλαδή ο κόσμος στον οποίο η σχέση με τον Θεό δίνει το νόημα της ζωής. Αν βγούμε από τα όρια του αμπελώνα, τότε απομακρυνόμαστε από την τροφή που ο Θεός μας παρέχει. Και τροφή είναι η ζωή, τόσο του παρόντος, όσο και του αιώνιου κόσμου. Η απομάκρυνση είναι η αμαρτία. Κάθε τι που είναι εκτός των ορίων του αμπελώνος, μας κάνει να αυτοθεωνόμαστε, να θεωρούμαστε αυτάρκεις, αλλά δεν μας επιτρέπει να φυλαχθούμε από την αμαρτία.

  Ο Θεός όμως έσκαψε πατητήρι. Δεν μας στέρησε τη χαρά, αλλά μας έδωσε την ευκαιρία να την βιώσουμε. Ευλόγησε τη ζωή και τους καρπούς της. Τον έρωτα και την αγάπη. Την συνάντηση των τρυγητάδων που φέρνουν τον καρπό του αμπελώνος, για να τον πατήσουν στο πατητήρι, να τον κάνουν μούστο και κρασί. Ο μούστος παράγει προϊόντα που τρέφουν. Αν βράσει, γίνεται ο οίνος της χαράς και της ζωής. Δεν πατά μόνο ένας τα σταφύλια, αλλά πολλοί. Η Εκκλησία μας δίνει την ευκαιρία να χαρούμε μαζί με τους άλλους, στην ένωση και τον χορό της αγάπης, όπως γινόταν παλαιότερα που ο τρύγος και το πάτημα των σταφυλιών ήταν γιορτή!

Ο Θεός όμως έχτισε και πύργο. Άφησε δηλαδή τόπο και για να ετοιμαστεί το κρασί στα υπόγειά του, αλλά και να μπορούν όσοι ζούνε στον αμπελώνα να κατοικούν και να χαίρονται.  Η Εκκλησία μας δίνει  τον πύργο της πρόνοιας του Θεού μέσα στον κόσμο. Και αυτός ο πύργος μας κάνει να παλεύουμε και για τον επιούσιο άρτο και για τον άρτο της ζωής με επίγνωση ότι όλα ανήκουν στον Θεό.

Ο Θεός όμως παραχωρεί τον αμπελώνα και τα πάντα σ’ αυτόν στους γεωργούς, στους ανθρώπους, σε μας δηλαδή.  Ο Ίδιος φεύγει. Μας εμπιστεύεται τον κόσμο και μας δίνει την ελευθερία να παλέψουμε σ’ αυτόν. Να χαρούμε. Να καρπωθούμε τα αγαθά του, αλλά και με αγάπη να μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας ό,τι μας δόθηκε. Ο Θεός στέλνει στον κόσμο εκείνους που μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει πάντοτε ένα μερίδιο που ανήκει σ’ Εκείνον. Αυτό είναι η αγάπη. Η ευγνωμοσύνη. Το ευχαριστώ για όσα μας έδωσε και την ίδια στιγμή η ευλογία της αγάπης που μοιράζεται με τους συνανθρώπους μας, όχι μόνο υλικά, αλλά και παρηγορητικά, πνευματικά,, συγχωρητικά. Από το νόημα να ζούμε με τον Θεό να πάρουν και οι άλλοι. Και μέσω των άλλων ο Θεός παίρνει από εμάς ό,τι του ανήκει. Την δωρεά της ομοίωσής μας προς Εκείνον που είναι η αγάπη.

Κάποιοι από μας μοιάζουμε με τους κακούς γεωργούς. Αψηφούμε τον Θεό  γιατί δεν Τον βλέπουμε με τα σωματικά μας μάτια. Γιατί έχουμε τόση εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και το λογικό μας, τα όπλα και τις δυνάμεις μας που νομίζουμε ότι μπορούμε να Τον περιφρονούμε και να θανατώνουμε όσους μας ζητούν το μερίδιο του Θεού. Να αρνούμαστε την αγάπη και να προτάσσουμε την αυτάρκεια. Να αρνούμαστε την ευχαριστία και να προτάσσουμε τα δίκια μας. Να αρνούμαστε την επιστροφή του Θεού και να πιστεύουμε ότι θα ζήσουμε για πάντα ανεξέλεγκτοι.  Και ο Θεός επιμένει. Στέλνει μέχρι και τον Υιό Του, τον Κύριό μας. Κι εμείς επιμένουμε να κρατήσουμε τον κόσμο εγωκεντρικά για μας. Και βγάζουμε τον Χριστό «έξω του αμπελώνος», έξω από τη ζωή μας, για να Τον σκοτώσουμε, να πούμε ότι δεν υπάρχει για μας, ώστε να θεωρούμε ότι τα πάντα μας ανήκουν.

Ο Θεός θα επανέλθει. Την ώρα του θανάτου μας θα γίνει και η κρίση μας. Και τότε ο κόσμος θα δοθεί σε άλλους, που θα ξέρουν ότι η νοικοκυροσύνη, η δημιουργικότητα, η πρόνοια, το σχέδιο του Θεού, η θεία οικονομία έχει ως βάση της την Αγάπη. Μόνο που μαζί με την αγάπη συνυπάρχει η δικαιοσύνη. Διότι κι αυτή αναδεικνύει τη αλήθεια. Και η Αλήθεια είναι ο Θεός.

Ας διαλέξουμε να ζούμε στον κόσμο βλέποντάς τον όπως πραγματικά ο Θεός τον δημιούργησε, ως Εκκλησία. Ας διδαχθούμε από την νοικοκυροσύνη του Θεού και στην δική μας ύπαρξη.  Ας έχουμε σχέδιο στη ζωή μας. Ας φυτεύουμε καθημερινά στις καρδιές μας την αγάπη, ας γνωρίζουμε τα όριά μας, ας χαιρόμαστε την συνάντηση με τους άλλους και ας έχει η ύπαρξή μας τόπο στη αγάπη. Νικώντας την αυτάρκεια και τον εγωκεντρισμό, δίνουμε το μερίδιο  της αγάπης στον Θεό, όχι γιατί Εκείνος υστερεί, αλλά γιατί έτσι καταλαβαίνουμε για ποιον λόγο ζούμε. Και ας μην Τον έχουμε εκτός της ζωής μας, για να μην κριθούμε όπως οι κακοί γεωργοί, οι αχάριστοι της αγάπης, αυτοί που επένδυσαν στο «εγώ- θεό» και διέλυσαν κάθε ίχνος αληθινής ζωής που δεν έγκειται στην εξουσία, αλλά στο μοίρασμα της αγάπης που πλουσιοπάροχα  παρά Θεού γευόμαστε!

Κέρκυρα, 3 Σεπτεμβρίου 2017

πηγή

ΤΑ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ!!! «Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι»

 

"Αν δείτε παπά, 

αν δείτε θεολόγο, 

αν δείτε μητροπολίτη

 και αρχιεπίσκοπο,

 που δεν διώκεται… 

να ξέρετε πολύ καλά

 ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς"

 

Αυγουστίνος Καντιώτης: 

Δεν ξέρω τι διωγμούς 

θα υποστώμεν

 οι Επίσκοποι που

 επαύσαμε 

το μνημόσυνο

 του Πατριάρχη!

"Οι σύγχρονοι Επίσκοποι και Ποιμένες, όμως, ΞΕΡΟΥΝ και γι' αυτό …σιωπούν!"

Τα γνωρίσματα του Ορθόδοξου κληρικού:

Αγαπητοί, πρέπει να ομολογήσουμε μία πικρά αλήθεια. 

Οι πιστοί, που αγωνίζονται για να κρατήσουν την Ορθοδοξία, είναι ολίγοι.

Το ρεύμα το μεγάλο και το απέραντο είναι εκείνο που σιγά – σιγά

 έχουν απομακρυνθεί από την ορθόδοξο πίστη.

Θα πω ένα λόγο, που ποτέ δεν τον είπα.

 Θα τον πείτε εγωιστικό, αλλά σας δίνω μια ζυγαριά, 

για να ζυγίσετε παπάδες, δεσποτάδες και όλο τον κλήρο και όλους τους θεολόγους.

Η ζυγαριά αυτή ποια είναι;

 Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά;

Να μαζεύει πρόσφορα; 

Να κάνει ωραίες ακολουθίες; 

Να κηρύττει χαριτωμένα και να χρηστολογεί από του

 άμβωνος και να δακρύζουν τα μάτια μερικών 

δεσποιναρίων για τους στοχαστικούς του λογισμούς; 

Ποιο είναι το γνώρισμα του παπά και του δεσπότη σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια;

Το γνώρισμα του δεσπότη και του παπά είναι η μαχητικότης, η παρρησία. 

Είναι εκείνο που είπε ο απόστολος Παύλος, ότι 

«Οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν Χριστώ Ιησού διωχθήσονται». 

Αν δείτε παπά, αν δείτε θεολόγο, αν δείτε μητροπολίτη και αρχιεπίσκοπο,

 που δεν διώκεται, αλλά απολαύει της αγάπης και της εκτιμήσεως όλων,

 τότε έχει εφαρμογή ο λόγος του Χριστού 

«Ουαί όταν καλώς υμάς είπωσι πάντες οι άνθρωποι», να ξέρετε πολύ 

καλά ότι αυτός δεν βαδίζει καλώς.

Ή αν λέγεται ορθόδοξος και δεν θέλει να αντιμετωπίσει το ρεύμα, 

την χιονοστιβάδα αυτή που κατέρχεται για να διαλύσει τον κόσμο. 

Ο παπάς ο ορθόδοξος πάει κόντρα με τα ρεύματα. 

Ο Μέγας Αθανάσιος ένας ήτο, αλλά κράτησε στους ώμους

 του ως Άτλας ολόκληρη της Ορθοδοξία. 

Ο Μάρκος ο Ευγενικός ένας ήτο, αλλά κράτησε στα χέρια

 του ολόκληρη της Ορθοδοξία.

Ο ιερός Φώτιος τα ίδια. 

Ολίγοι είναι, αλλά δεν νικάει με τα νούμερα, νικάει με την πίστη. 

Γιατί όσο αξίζει ένας πιστός παπάς, όσο αξίζει ένας πιστός

 επίσκοπος, όσο αξίζει ένας πιστός αρχιεπίσκοπος, 

όσο αξίζει ένας λαϊκός και μία γυναίκα δεν αξίζει ολόκληρος ο ντουνιάς.

 

Λοιπόν να μη πτοούμεθα διότι γίνεται αυτή η προδοσία της πίστεως

 μας δεξιά και αριστερά.

Ένα σας συνιστώ. Μη μου λέτε, ότι Αυτός είναι καλός, αυτός 

είναι θεολόγος σπουδαίος, αυτός κάνει διαλεκτική, αυτός άνοιξε

 ακαδημία του Πλάτωνος και άμα τον ακούσεις είναι θαύμα!…

Μέτρησε τον 

αν έχει μία σπίθα από το Μάρκο τον Ευγενικό, 

αν έχει μία σπίθα από τον ιερό Φώτιο, 

αν έχει μία σπίθα από τον Κηρουλάριο,

 αν έχει μία σπίθα από τον Παπουλάκο (ο αγράμματος αυτός

 στάθηκε απέναντι ολόκληρου του κόσμου).

Τα λέγω αυτά έχων επίγνωση της θέσεως μου ως Έλληνος 

και ως επισκόπου έχοντος τεράστια ευθύνας. 

Είμεθα έτοιμοι τα πάντα να θυσιάσωμεν. 

Τολμώ, ίσως για τελευταία φορά από του βήματος αυτού, να πω: 

Όσοι αγαπάτε το Χριστό, όσοι αγαπάτε την Εκκλησία,

 έχουμε την Παναγία μαζί μας, έχουμε μαζί με όλους

 εκείνους που αγωνίστηκαν και αγωνίζονται για την ορθόδοξο πίστη μας.

Όσοι είναι με το διάβολο, να κάτσουν κάτω, να κλείσουν τα στόματα τους. 

Διότι διάβολος είναι η δειλία των, διάβολος είναι η δελεαστικότης των,

 διάβολος τα επιχειρήματα των, που ζητούν να ψυχράνουν μια

 χούφτα ανθρώπων οι οποίοι βασανίζονται και τυραννιούνται και

 διώκονται για την πίστη του Χριστού μας.

Εμείς έχομεν ανέκαθεν ως σύνθημα τον όρκο των εφήβων των Αθηνών.

 Τα παλικάρια της αρχαίας Ελλάδος επάνω από την Ακρόπολη ορκίζονταν

 και λέγανε,

 «Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά υπερασπιώ».

Και εγώ, μικρός στρατιώτης, το δηλώνω παρρησία.

 Ή μόνος ή μετ’ άλλων τα όσια και ιερά της πίστεως θα

 τα υπερασπίσω μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος μου. 

Και εσείς αντί χειροκροτημάτων ματαίων, τα οποία ουδέν

 λέγουν, αντί επαίνων, να προσευχηθείτε πολύ.

Γιατί οι ορθόδοξοι έμειναν ολίγοι και η μάχη επεκτείνεται και θα βρεθούμε

 προ νέων γεγονότων. 

Όχι μόνο στην μικρά μας Ελλάδα, αλλά και εις όλα τα πλάτη και 

τα μήκη της γης ο εωσφόρος έχει εκστρατεύσει και λυσσάει για να ξεριζώσει

 μέσα από τα στήθη των ανθρώπων την ορθόδοξο πίστη.

Δεν ξέρω τι θα γίνει. Δεν ξέρω τι διωγμούς θα υποστώμεν οι επίσκοποι

 που επαύσαμε το μνημόσυνο του Αθηναγόρου και οι άλλοι κληρικοί οι οποίοι

 είναι γύρω μας. 

Δεν ξέρω σε ποιο Άγιον Όρος θα καταφύγωμεν. 

Ένα γνωρίζω πως ότι και αν γίνει, ότι και αν συμβεί και τα άστρα να 

πέσουν και οι ποταμοί να ξηραθούν και άνω κάτω να γίνει ο κόσμος,

 ένα γνωρίζω – το πιστεύω ακραδάντως, ότι στο τέλος θα νικήσει η Ορθοδοξία.

Όταν θα έρθει η στιγμή του διωγμού των ορθοδόξων, τότε έχομε και ημείς 

το σχέδιο μας, όπως και πάς πιστός.

 Και εσείς όλοι – είστε εδώ 3.000;- αυτά που σας είπα να τα σκορπίσετε παντού.

 Ο ένας να γίνει δύο. 

Οι δύο τέσσερις,

 οι τέσσερις οκτώ… 

Να γίνει μεγάλο κύμα θαλάσσης, να ξεπλύνομε την πατρίδα μας εις

 τρόπον ώστε η Ελλάς να γίνει άστρον του ουρανού, ορθόδοξος 

τόπος, παράδεισος της Ορθοδοξίας. Αμήν.

Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτου,

 «Οι Χριστιανοί στους έσχατους καιρούς»

 ΠΗΓΗ

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΣΤΟ: ΕΔΩ

Αγία γερόντισσα: Ο Χριστός μου αποκάλυψε.. «Πρέπει να ξανασυστηθώ στους ...

Ὁ Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος μιλᾶ γιὰ ἕνα συγκλονιστικὸ - θαυμαστὸ γεγονὸς ποὺ τοῦ ἀποκάλυψε μιὰ Ἁγία γερόντισσα ἡ ὁποία βρίσκεται ἐν ζωή. Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος: Μιὰ ἁγία γυναίκα ποὺ πολὺ καθοδηγεῖ τὴν σύγχρονη Ἑλλάδα μέσα ἀπὸ τὴν ἀνωνυμία της καὶ τὴν μυστικότητα ποὺ τὴν περιβάλει, χάριτι Θεοῦ ἐμᾶς μᾶς ἐμπιστεύθηκε, δὲν ξέρω γιατί, καὶ ἀποκάλυψε τὸν ἑαυτὸ τῆς τρόπον τινά. Μοῦ εἶπε αὐτὲς τὶς τελευταῖες μέρες «Ὁ κόσμος ὅσα καὶ νὰ ἀκούσει, δὲν ἔρχεται πλέον σὲ μετάνοια… Ἔχει συνηθίσει τὴν ἁμαρτία… Πρέπει ὁ κόσμος νὰ φοβηθεῖ γιὰ νὰ εἰσέλθει στὴν μετάνοια τῶν Ἁγίων. Καὶ ὁ Χριστός μου, μοῦ ἀποκάλυψε εἰς τὴν καρδίαν ὅτι: Γερόντισσα, πρέπει νὰ ξανασυστηθῶ εἰς τοὺς ἀνθρώπους...!!»

πηγή

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ ΜΑΤΘΑΙΟΥ H Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας

Σκέψεις στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής Γ΄Ματθαίου (Ματθ., στ’, 22-33)

Οι αρχαίοι λαοί είχαν μιαν εμπορική σχέση με τους θεούς τους. Μια σχέση “σου δίνω-μου δίνεις”. Για παράδειγμα, αν η θεά Δήμητρα, φύλαττε τη σοδειά του ικέτη της, τότε αυτός αφιέρωνε στο ναό της ένα μέρος της σοδειάς του. Ήρθε όμως ο Χριστός και κάθε τέτοια λατρεία καταργήθηκε μαζί κι ο κάθε εγωισμός στη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό.

Ο Χριστός μας διδάσκει να λατρεύουμε τον Θεό εν Πνεύματι και Αληθεία. Κάθετι που αντιβαίνει τους νόμους του Πνεύματος, έρχεται να καταργήσει την Αλήθεια. Τότε η λατρεία του καθενός είναι μάταιη, ψεύτικη κι εγωιστική. Σαν τους αρχαίους κι εμείς συχνά ζητάμε απ’ τον Θεό ό, τι μας συμφέρει και ό, τι μας κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Πολλοί από ‘μας δε, όταν συμβεί κάτι κακό αγανακτούμε προς τον Θεό και φωνάζουμε το “γιατί σ’ εμένα” ή και καταντάμε να ευχηθούμε το κακό του άλλου μολονότι δηλώνουμε χριστιανοί. Κι όταν ο εγωισμός φουσκώσει τα πανιά μας… υψώνουμε προς τον Θεό μπόι και τον χαρακτηρίζουμε ως “άδικο” κι “εγωϊστή”!

Μάλλον δεν έχουμε καταλάβει γιατί βρισκόμαστε στην Εκκλησία. Οι λόγοι που μας έφεραν στην Εκκλησία είναι ο προσωπικός δρόμος του καθένα, δρόμος συνάντησης Πρόσωπο με Πρόσωπο με τον ίδιο τον Χριστό. Ζούμε μες την Εκκλησία κι αγωνιζόμαστε να ζούμε την ζωή του ίδιου Χριστού. Πώς θα την ζήσουμε αν δεν αφεθούμε σ’ Αυτόν; Και πώς θα αφεθούμε αν δεν αποχωριστούμε το θέλημά μας; Εμείς μπορεί να θέλουμε το ένα και τ’ άλλο… μα ο Χριστός μας λέει ότι πρώτα πρέπει να ζητάμε τη Βασιλεία και τη Δικαιοσύνη του Θεού. Κι όλα τ’ άλλα -μαζί μ’ όλα τα άγχη μας; ; Αυτός θα μεριμνήσει.

Ή πιστεύουμε τελικά ή δεν πιστεύουμε…!

Εφόσον λοιπόν πιστεύουμε, ζητάμε πρώτα τη Βασιλεία και την Δικαιοσύνη του Θεού κι αγωνιζόμαστε για να έλθουν. Αγωνιζόμαστε δηλαδή να φανερώνουμε τον Χριστό παντού και χωρίς διακρίσεις. Πώς λοιπόν μπορούμε να παρακαλάμε τον Θεό για όλα αυτά αν δεν τα φανερώνουμε με τη σειρά μας κι εμείς στη ζωή μας; Αγάπαμε τους άλλους αδιάκριτα; Ας “τεστάρουμε” τον εαυτό μας…

Ζούμε στην εποχή της κατάθλιψης, απότοκη κι αυτή της φρικτής μοναξιάς των καιρών μας. Ξεχάσαμε να εμπιστευόμαστε τον Θεό, ξεχάσαμε την εμπιστοσύνη στον αδελφό μας. Άνθρωποι πια από παντού εχθρούς αναζητάνε. Οι στιγμές των χαμηλών ντεσιμπέλ στην τηλεόραση είναι σπάνιες. Όλοι χωρίζονται σε “στρατόπεδα” κι ό,τι ώρα και ν’ ανοίξει κανείς για παράδειγμα, την τηλεόραση, κάποιος τσακωμός θα λαβαίνει χώρα. Ο καθένας το δίκιο του αναζητά κι όμως ο Χριστός διδάσκει τη Δικαιοσύνη της σιωπής μας.

Κανείς πια δεν αγαπά τη σιωπή. Όμως στη σιωπή συναντιέται κανείς με τον εαυτό του κι έπειτα με τον ίδιο τον Θεό. Η Βασιλεία του Θεού βρίσκεται ήσυχα εντός μας. Ο Χριστός δε μας αφήνει “χωρίς οδηγίες” στο ταξίδι προς την Βασιλεία Του. Η βασικότερη “οδηγία” έχει να κάνει σε σχέση με το χρήμα. Δε μπορούμε ν’ αγαπάμε ό, τι μας δένει με τη γη και να θέλουμε από την άλλη ν’ αποκαλούμε τους εαυτούς μας εργάτες του Ευαγγελίου και της έλευσης της Βασιλείας του Θεού!

Ας ζήσουμε λίγο με σιωπή μήπως και ακούσουμε τον ερχόμενο Χριστό. Όσες λιγότερες οι ανάγκες μας, άλλη τόσο κι η λευτεριά μας. Ας ζητήσουμε “πρώτα την Βασιλεία του Θεού και τη Δικαιοσύνη Του κι όλα τ’ άλλα θα μας προστεθούν” (Ματθ. στ’, 33)

Ιάσων Ιερομ. 

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως N.I.