Μαρία Μαντουβάλου, Η σχέσις της παιδαγωγίας των φιλολογικών μαθημάτων και του ορθόδοξου χριστιανικού μαθήματος (1ον)

 

Η ΣΧΕΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑΣ ΤΩΝ ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

Τῆς κ. Μαρίας Μαντουβάλου, Ἀν. Καθηγητρίας Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

(1ον)

Τὸ θέμα, ποὺ θὰ προσπαθήσω νὰ ἀναπτύξω μοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸ Δ.Σ τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων καὶ τὸ ἀποδέχτηκα ἀμέσως, γιατί ἀποτελεῖ, νομίζω, ἡ ἔρευνά του καινοτομία, τόσο γιὰ τὴν ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας, στὶς Θεολογικὲς Σχολὲς τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης ὅσο καὶ γιὰ τὸν ἄλλο φυσικὸ χῶρο αὐτοῦ τοῦ θέματος, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ Φιλοσοφικές, λεγόμενες καὶ ἀνθρωπιστικὲς κατ΄ εὐφημισμόν, Σχολὲς ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Πανεπιστημίων τῆς χώρας.

Τὸ θέμα αὐτὸ ἀναφέρεται, στὴν ἐκπαίδευση καὶ συγκεκριμένα στὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα τῶν φιλολογικῶν καὶ θεολογικῶν μαθημάτων καθὼς καὶ στὶς μεταξύ τους σχέσεις, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν πιθανὴ συμβολὴ στὴν παιδαγωγία τῶν ἐκπαιδευομένων.

Ἂν συνδυασθεῖ μάλιστα αὐτὸ τὸ θέμα μὲ τὸ γενικότερο τῆς διημερίδας, ποὺ εἶναι «Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας – Ἀπάντηση στὴ σύγχρονη ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου»,καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ μελέτη καὶ ἔρευνα τῶν σχέσεων Φιλολογίας καὶ Θεολογίας δὲν θὰ περιοριστοῦν ἁπλὰ σὲ ἐπιστημονικὲς θεωρίες καὶ εἰκασίες, ἀλλὰ στὴν πιθανὴ δυνατότητα ἐφαρμογῆς στὴν ἐκπαιδευτικὴ πράξη αὐτῶν τῶν σχέσεων, προκειμένου νὰ ἐνισχυθεῖ ὁ σημερινὸς μαθητευόμενος νὰ περάσει κατὰ τὸ δυνατὸν ἀλώβητος τὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας, τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς ὕπουλης ὑπονόμευσης ὅλων τῶν διαχρονικῶν, παραδοσιακῶν ἀξιῶν, μὲ πρωταγωνιστές, δυστυχῶς, αὐτῆς τῆς ἄνομης δραστηριότητας, μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς λεγόμενης πολιτικῆς, θρησκευτικῆς καὶ πνευματικῆς «ἡγεσίας».

Σ΄ αὐτὴ λοιπὸν τὴν τραγικὴ συγκυρία τῆς καταρράκωσης ὅλων τῶν θεσμῶν καὶ σὲ μεγάλο ποσοστὸ τῶν πανεπιστημιακῶν, ἐπιβάλλεται νὰ ἀναζητήσουμε τὰ στηρίγματα, ποὺ ἄλλωστε ποτὲ δὲν ἔλειψαν ἀπὸ τὸν ἀληθινὰ πνευματικὸ κόσμο τῆς Ἑλλάδας καὶ εἶναι στηρίγματα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς φιλολογίας καὶ ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας καὶ εἰδικότερα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Στο σημεῖο αὐτό, μπαίνοντας στὸ θέμα μου, θὰ προσδιορίσω χρονικά τά ὅρια αὐτῶν τῶν σχέσεων, Φιλολογικῶν καὶ Ὀρθόδοξων γνωστικῶν ἀντικειμένων καὶ μαθημάτων, λέγοντας ὅτι ἀνάγονται στὴν περίοδο τὴν ὀνομαζόμενη τῆς Μεσαιωνικῆς καὶ Νεοελληνικῆς Φιλολογίας, μὲ ἀρχὴ ἀπὸ τὸν 10^ο αἰώνα καὶ διαχρονικὴ παρουσία μέχρι σήμερα.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, στὸ Βυζάντιο, τὴ Νέα Ρώμη, μὲ τὰ Μοναστήρια καὶ τὰ «Ἐκκλησιαστικῶν παρεμβάσεων» Σχολεῖα, λέω ἐπίτηδες «Ἐκκλησιαστικῶν παρεμβάσεων», γιατί ἡ σημερινὴ Ὑπουργὸς Παιδείας ἀναφέρθηκε μὲ ἀποστροφὴ καὶ βδελυγμία σὲ τέτοιου εἴδους παρεμβάσεις, σὲ πρόσφατη ὁμιλία της στὸ ἐξωτερικό, σχετικὰ μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, στὸ Βυζάντιο λοιπόν, λέω, διασώθηκε ἡ κλασικὴ καὶ Ἑλληνιστικὴ Γραμματεία καὶ σὲ ὅλη τὴν Τουρκοκρατία ἱερωμένοι δάσκαλοι διαπαιδαγωγοῦσαν τοὺς μαθητές τους καὶ μὲ τὰ κλασικὰ κείμενα, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Γραφές.

Ἀλλὰ καὶ στὸν Νεότερο Ἑλληνισμό, ἡ Φιλολογία, καὶ εἰδικότερα στὸν κλάδο τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας, ἔχει τὴν Βίβλο ὡς μόνιμη πηγὴ τροφοδότησής της καὶ τὸ Βυζάντιο ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία σημεῖο μόνιμης ἀναφορᾶς καὶ ἀναβάπτισης τῶν μεγαλύτερων ποιητῶν καὶ πεζογράφων ἀπὸ τὸν 10ο αἰώνα μέχρι σήμερα.

Θὰ φέρω ἐλάχιστα ἀπὸ τὰ ἄπειρα παραδείγματα, ποὺ ὑπάρχουν καὶ παράλληλα θὰ ἐπισημάνω τὴν ἀνάγκη νὰ δημιουργηθεῖ στὶς Θεολογικὲς Σχολὲς Ἀθήνας καὶ Θεσσαλονίκης, εἰδικὸς Τομέας, ποὺ νὰ ἀναφέρεται στὸ ἐπιστημονικὸ πεδίο ἔρευνας τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας, ἀπὸ τὸν 10ο αἰ. μέχρι σήμερα. Ἐννοῶ: Τὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῆς θρησκευτικῆς Λογοτεχνίας καὶ Γραμματείας νὰ ἐνταχθεῖ στὰ τμήματα τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, ὥστε νὰ ἐμπλουτίσει τὴ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν στὴν ἐκπαίδευση.

Ἡ πρότασή μου δὲν ἀφορᾶ στὶς Φιλοσοφικὲς Σχολές, τῶν ὁποίων θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀντικείμενο ἔρευνας καὶ διδασκαλίας, γιατί αὐτὲς οἱ Σχολὲς λοιδοροῦν καὶ ἐξοστρακίζουν, κυρίως τὰ τμήματα Ἱστορίας καὶ Νεοελληνικῆς Φιλολογίας, χωρὶς νὰ ἐξαιροῦνται ὅλα τά ὑπόλοιπα, κάθε τι ποὺ ἀναφέρεται σὲ Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμό, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις διδασκόντων, ποὺ ἀνατρέπουν τὸν κανόνα. Σ΄ αὐτὲς τὶς Σχολὲς πρυτανεύει ἡ Γαλλικὴ λεγόμενη Ἐπανάσταση, ὁ Δυτικὸς Διαφωτισμός, ἡ Θεωρία τῆς Λογοτεχνίας καὶ ὁ συγκρητισμός, ὡς Συγκριτικὴ Φιλολογία, ἐνῶ ταυτόχρονα χλευάζεται ὁ «Ὀρθόδοξος Φωτισμός», μολονότι, ὅπως θὰ δοῦ με, πλῆθος Λογοτεχνῶν διαθέτουν αὐτὸν τὸν Ὀρθόδοξο Φωτισμὸ καὶ μὲ αὐτὸν σφραγίζουν τὰ ἔργα τους.

Αὐτοὶ ὅμως οἱ λογοτέχνες ἔχουν περιπέσει στὴν ἀφάνεια ἀπὸ τοὺς λαγνοσιωνιστὲς τῶν τομέων Νεοελληνικῆς Φιλολογίας σὲ ὅλες τὶς Φιλοσοφικὲς Σχολὲς τῆς χώρας. Ὡστόσο οἱ φοιτητὲς μόλις ἀκούσουν λογοτεχνικὸ ἔργο, ποὺ ἀναφέρεται σὲ ὀρθόδοξα σύμβολα καὶ ἔχουν θρησκευτικὸ περιεχόμενο, ἐνθουσιάζονται σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε στὸ τέλος νὰ ζητοῦν καὶ αὐτόγραφα ἀπὸ τὸν διδάσκοντα.

Αὐτὸ συνέβη σὲ μένα, ὅταν μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τῆς καθηγήτριας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Νόννας Παπαδημητρίου, δίδαξα στοὺς φοιτητὲς τῆς Θεολογικῆς Νεοέλληνες Λογοτέχνες μὲ ὀρθόδοξη θεματική. Ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν φοιτητῶν ἦταν ἀπίστευτος γιὰ μένα καὶ τότε σκέφθηκα ὅτι οἱ Θεολογικὲς Σχολές, ὅπως εἶπα, πρέπει νὰ δημιουργήσουν Τομέα σχετικοῦ γνωστικοῦ ἀντικειμένου, ἀπ΄ ὅπου εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ προκύψουν πλῆθος διατριβῶν καὶ οἱ φοιτητὲς τῆς Θεολογίας καὶ μετέπειτα θεολόγοι ἐκπαιδευτικοὶ θὰ διανθίζουν τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ μάθημά τους καὶ μὲ κορυφαίους Ἕλληνες Λογοτέχνες ὀρθόδοξης συνείδησης καὶ ταυτότητας.

Ἔτσι, μὲ τὴν προσθήκη Λογοτεχνῶν στὰ θεολογικὰ μαθήματα,θὰ μπορεῖ νομίζω ὁ καθένας νὰ συ φωνήσει μὲ πρόσφατο δημοσίευμα τοῦ Καθηγητῆ τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Δημοκριτείου Παν. Θράκης καὶ Ὁμότιμου Καθηγητῆ τοῦ Παν. τοῦ Στρασβούργου, κ. Νικήτα Ἀλιπράντη, δημοσιευμένο στὶς 25 Φεβρ. 2011 στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται οἱ «Νομικὲς Προϋποθέσεις τῆς ὑποχρεωτικότητας τοῦ λεγομένου Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν» καὶ προτείνεται ἡ ἀναμόρφωση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ πλαίσια «μιᾶς μακραίωνης ἑνιαίας Ἑλληνικῆς ἰδιοπροσωπίας, τῆς ὁποίας οὐσιῶδες συστατικὸ εἶναι ἡ χριστιανικὴ ὀρθόδοξη κληρονομιά, ὡς ἀντικειμενικὸ δεδομένο, ποὺ ἔχει σφυρηλατηθεῖ ἐδῶ καὶ αἰῶνες». Καὶ συνεχίζει ὁ ἴδιος: «ἀνήκει στὴν παιδαγωγικὴ ἀποστολὴ τῆς Πολιτείας καὶ εἶναι ὑποχρέωσή της νὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ (ὅπως καὶ οἱ φοιτητὲς θὰ προσθέσω ἐγὼ) αὐ τὴ τὴν ἑλληνικὴ πνευματικὴ κληρονομιά, ὅπως διδάσκονται τὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία καὶ ἱστορία». Καὶ τελειώνοντας τὸ ἄρθρο του γράφει: «Θὰ εἶναι μάθημα χριστιανικῆς ὀρθόδοξης κληρονομιᾶς μὲ περιεχόμενο διασκευασμένο ἀνάλογα».

Σ΄αὐτὸ λοιπὸν τὸ προτεινόμενο ἀπὸ τὸν κ. Ἀλιπράντη μάθημα Χριστιανικῆς Ὀρθόδοξης κληρονομιᾶς μὲ διασκευασμένο περιεχόμενο, θέλω καὶ ἐγὼ νὰ προσθέσω ἕνα μέρος τῆς ὕλης, ὅπως ἐνδεικτικὰ μόνο θα σᾶς παρουσιάσω στὴ συνέχεια, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως ἐνισχύσω τὴν πρότασή μου καὶ μὲ ἕνα ἄλλοσύγχρονο μὲ τὸ προηγούμενο, δημοσίευμα ἀπὸ τὴν ἴδια ἐφημερίδα, προερχόμενο ἀπὸ τὴν Κοσμητεία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν. Θεσσαλονίκης καὶ ἀπευθυνόμενο στὴν Ὑπουργὸ Παιδείας, ὑπογραφόμενο ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς Μιχαὴλ Τρίτο, Δημήτριο Καϊμάκη καὶ Χρῆστο Οἰκονόμου καὶ ὅπου, μεταξύ τῶν ἄλλων, γράφουν:

«Οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς στὰ προγράμματα σπουδῶν τους περιλαμβάνουν καὶ κοινωνιολογικὰ φιλοσοφικὰ καὶ παιδαγωγικὰ μαθήματα καὶ ὅπως καὶ ὅλα τά ἄλλα μαθήματα ἀνθρωπιστικῆς κατεύθυνσης, προσφέρει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γνώσεις, πληροφόρηση στὸ πλαίσιο τῆς γενικότερης παιδείας καὶ ὑπογραμμίζουν τέλος ὅτι «Γιὰ τὴν περαιτέρω βελτίωση τοῦ μαθήματος, ἀσφαλῶς μποροῦν νὰ ἀναζητηθοῦν διάφοροι τρόποι».

Ἐπιτρέψτε μου, λοιπόν, νὰ προσθέσω καὶ ἐγὼ κάτι σ΄ αὐτὴ τὴν ἀναζήτηση τῶν διαφορετικῶν τρόπων βελτίωσης τῶν Θρησκευτικῶν, στὰ πλαίσια τῶν Προγραμμάτων Σπουδῶν τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν καὶ ξεκινῶ ἀπὸ ἕνα δικό μου δημοσίευμα, ποὺ ἀναφέρεται στὰ «Μαρτυρολόγια καὶ τὴ Νεοελληνικὴ Φιλολογία»1 καὶ ὅπου ἐπισημαίνεται ὅτι οἱ Βίοι Ἁγίων-Νεομαρτύρων, ὁ Συναξαρι στὴς συγκεκριμένα, ἔχουν ἀξιοποιηθεῖ μὲ σπουδαῖο τρόπο καὶ ἀκρίβεια ἀπὸ κορυφαίους Νεοέλληνες πεζογράφους καὶ ποιητές, ὅπως π.χ ὁ Φώτης Κόντογλου, ποὺ ἀφιερώνει σαράντα περίπου σελίδες στὸν Νεομάρτυρα Ἅγιο Γεώργιο τὸν Χιοπολίτη, καὶ παραθέτει καὶ τὰ Μεγαλυνάρια καὶ τὰ κοντάκια πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου. Ὁ ἴδιος πεζογράφος γράφει καὶ ἄρθρο μὲ τίτλο: «Οἱ Νεομάρτυρες, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας». Ὁ σπουδαῖος ποιητὴς καὶ πεζογράφος Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης 2 ἔγραψε πολλὰ Ὑμνογραφικὰ μεταξύ τῶν ὁποίων «Κανὼν παρακλητικὸς εἰς τὸν Ἅγιον Φανούριον τὸν Νεομάρτυρα» καὶ Ἀκολουθίες σὲ πολλοὺς ἄλλους Μάρτυρες καὶ Νεομάρτυρες.

Ὑποσημειώσεις:

1. Μαρία Μαντουβάλου «Ἑρμηνευτικὲς προσεγγίσεις τοῦ φαινομένου τῶν Νεομαρτύρων», Νεομάρτυρες Πελοποννήσου. Πρακτικὰ Ἱστορικοῦ Συμποσίου στὴ Μνήμη τοῦ Νεομάρτυρα Δημητρίου. Τρίπολη, 19-21 Σεπτεμβρίου 2003. Ὑπ.Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων. ΓΑΚ-Ἀρχεῖα Νομοῦ Ἀρκαδίας. Τρίπολη 2008, σσ 37-88 καὶ σὲ ἀνάτυπο. Τὸ κεφάλαιο. Μαρτυρολόγια καὶ Νεοελληνικὴ Φιλολογία στὶς σσ 73-88.

2. Βλ. Μ. Μαντουβάλου, ὅ.π., καὶ Β. Σκουβαρᾶ, Τὸ Ὑμνογραφικὸ ἔργο τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη, μὲ ἀνέκδοτα φιλολογικὰ καὶ μουσικὰ κείμενα.

«Ορθόδοξος Τύπος»2/06/2011

Γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης: Πως θα ζήσω αν δεν πάρω την κάρτα του πολίτη;

Ομιλία Γέροντος Νεκταρίου Μουλατσιώτη σε μοναχούς και λαϊκούς στην Ιερά Μονή Αγίων Αυγουστίνου Ιππώνος και Σεραφείμ του Σαρώφ, Τρικόρφου Φωκίδος. Η ομιλία αυτή πραγματοποιήθηκε στις 25/5/2011.

Ομιλία με θέμα: ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΩ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΩ ΤΗΝ ΚΑΡΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΗ;

Μέρος α'

Μέρος β'

Γέροντας Νεκτάριος Μουλατσιώτης: Πως θα ζήσω αν δεν πάρω την κάρτα του πολίτη; (Γέρ...:

Ο μύθος της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» (Μέρος 2)

Συνέχεια του άρθρου από το New Dawn Magazine Νο.23 Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994. / Μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ. Σημειώνω ότι το περιοδικό δεν είναι χριστιανικό, αλλά κινείται στον χώρο της "αναζήτησης".Ο Ιησούς Χριστός και οι Φαρισαίοι
Τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης αποκαλύπτουν μια έντονη σύγκρουση μεταξύ του Ιησού και των Φαρισαίων, μία από τις δύο κύριες Ιουδαϊκές αιρέσεις (βλ. Ματθαίος κεφάλαιο 3, στίχος 7, Ματθαίος κεφάλαιο 5, στίχος 20, Ματθαίον κεφάλαιο 23, στίχοι 13-15, 23-29, Μάρκος κεφάλαιο 8, στίχος 15, Λουκάς κεφάλαιο 11, στίχος 39). Μεγάλο μέρος αυτής της διαμάχης ήταν επικεντρωμένο σε αυτό που επρόκειτο αργότερα να γίνει το θεμέλιο και η ανώτατη αρχή του Ιουδαϊσμού, το Ταλμούδ. Στην εποχή του Ιησού Χριστού, αυτό έφερε την ονομασία «Η παράδοση των Πρεσβυτέρων» (βλέπε Κατά Ματθαίον κεφάλαιο 15, στίχοι 1-9).


Ο Ιουδαίος ιστορικός Ιώσηπος γράφει: «Αυτό που θα ήθελα τώρα να εξηγήσω είναι αυτό, ότι οι Φαρισαίοι είχαν παραδώσει στους ανθρώπους πάρα πολλά έθιμα και τελετές που πήραν από τους πατέρες τους, αλλά που δεν είναι γραμμένα στο νόμο του Μωυσή...»
Αν και οι Φαρισαίοι αναγνώριζαν τους νόμους του Μωυσή, ισχυρίστηκαν ότι υπήρχε ένα μεγάλο σώμα προφορικής παράδοσης που είχαν τουλάχιστον την ίδια εξουσία με το γραπτό νόμο - και πολλοί υποστήριξαν ότι η παράδοση είχε μεγαλύτερη εξουσία. Με την παράδοσή τους, δεσμεύτηκαν να εξηγήσουν και να επεξεργαστούν το νόμο. Αυτή ήταν η «Παράδοση των Πρεσβυτέρων», που αργότερα πήρε την ονομασία Ταλμούδ. Είχε την αρχή του στη Βαβυλώνα, κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του λαού του Ιούδα από τους Βαβυλώνιους, όπου αναπτύχθηκε με την μορφή των σχολίων των διαφόρων ραβίνων, οι οποίοι αναλάμβαναν να εξηγήσουν και να εφαρμόσουν το νόμο. Αυτό ήταν το θεμέλιο του Ραβινικού Ιουδαϊσμού.
Αυτός ο Ιουδαϊσμός ήταν πολύ διαφορετικός από τη θρησκεία των αρχαίων Ισραηλιτών. Ο ραβίνος Rabbi Stephen S. Wise, ο οποίος ήταν ο αρχιραβίνος των Ηνωμένων Πολιτειών, εξέφρασε αυτό με τρόπο πειστικό όταν είπε: "Η επιστροφή από τη Βαβυλώνα, και η υιοθέτηση του Βαβυλωνιακό Ταλμούδ, σηματοδοτεί το τέλος του Εβραϊσμού, καθώς και των αρχών του Ιουδαϊσμού". Η Εβραϊκή εγκυκλοπαίδεια μας λέει ότι το Ταλμούδ είναι στην πραγματικότητα «το προϊόν Παλαιστινιακών και Βαβυλωνιακών σχολών» και αναφέρεται γενικά ως «Βαβυλωνιακό Ταλμούδ».

Ο Δρ Boaz Cohen στο ‘Everyman's Talmud’ λέει ότι το Ταλμούδ είναι το έργο "πολλών Εβραίων μελετητών σε μια περίοδο περίπου 700 ετών, χονδρικά, μεταξύ του 200 [π.Χ.] και 500 [μ.Χ.]."

Ο ραβίνος Louis Finkelstein στον ‘Volume 1 of The Pharisees, the Sociological Background of their Faith’ λέει, «ο φαρισαϊσμός έγινε ταλμουδισμός και ο ταλμουδισμός έγινε μεσαιωνικός ραβινισμός και ο μεσαιωνικός ραβινισμός έγινε σύγχρονος ραβινισμός. Αλλά σε όλες αυτές τις αλλαγές ονομάτων, τις αναπόφευκτες προσαρμογές εθίμων και προσαρμογή των Νόμου, το πνεύμα των αρχαίων Φαρισαίων επιβιώνει ως έχει. "
Σύμφωνα με την Οικουμενική Εβραϊκή Εγκυκλοπαίδεια, τόμ. VIII, (1942) p.474:. "Η εβραϊκή θρησκεία, όπως είναι σήμερα ανιχνεύεται χωρίς διάλειμμα, μέσω όλων των αιώνων, από τους Φαρισαίους. Οι κατευθυντήριες ιδέες και μέθοδοί τους βρήκαν έκφραση σε μια λογοτεχνία τεράστιας έκτασης, από την οποία πάρα πολλά, συνεχίζουν να υφίστανται. Το Ταλμούδ είναι το μεγαλύτερο και πιο σημαντικό μέλος αυτής της λογοτεχνίας. "
Ο Moshe Menuhim εξηγεί ότι το Βαβυλωνιακό Ταλμούδ περιλαμβάνει όλους τους νόμους και τους θρύλους, όλη την ιστορία και την «επιστήμη» το σύνολο της θεολογίας και της λαογραφίας, όλων των προηγούμενων αιώνων στην εβραϊκή ζωή - ένα μνημειώδες έργο ενοποίησης. Στο Ταλμούδ, οι Εβραίοι μελετητές και ιδεαλιστές βρήκαν αποκλειστική διέξοδο και ενασχόληση σε όλη τη διάρκεια των αιώνων, σε όλη τη διαδρομή μέχρι την εποχή του Διαφωτισμού. Έγινε ο κύριος οδηγός για τη ζωή και το αντικείμενο της μελέτης, και έδωσε στον Ιουδαϊσμό την ενότητα, τη συνοχή και την ανθεκτικότητα σε όλους τους σκοτεινούς αιώνες.
Το Ταλμούδ, περισσότερο από κάθε άλλη λογοτεχνία, καθόρισε τον Ιουδαϊσμό, ώστε ο ραβίνος Ben Zion Bokser παραδέχθηκε, "Ο Ιουδαϊσμός δεν είναι η θρησκεία της Βίβλου». (Judaism and the Christian Predicament, 1966, p.159). Είναι το Ταλμούδ που καθοδηγεί τη ζωή και το πνεύμα του εβραϊκού λαού.
«Το Ταλμούδ είναι μέχρι και σήμερα το αίμα που κυκλοφορεί στο κέντρο της εβραϊκής θρησκείας. Όποιος νόμους, τα έθιμα, ή τελετές εμείς [οι Εβραίοι] ακολουθούμε - αν είμαστε ορθόδοξοι, συντηρητικοί, μεταρρυθμισμένοι ή απλώς σπαστικοί αισθηματίες - ακολουθούμε το Ταλμούδ. Είναι ο κοινός μας νόμος". (A History of the Jews, Solomon Grayzel).

Και οι Εβραίοι και οι χριστιανοί μελετητές συμφωνούν ότι ήταν η κατάφωρη απόρριψη από τον Ιησού Χριστού αυτής της "Παράδοσης των Πρεσβυτέρων" και η ανοικτή αντιπαράθεσή του με τους πανίσχυρους Φαρισαίους που δημιούργησε το κλίμα που οδήγησε στο θάνατό Του. Ιστορικά, οι χριστιανοί διανοούμενοι υποστήριξαν ότι το Ταλμούδ ήταν άμεσα υπεύθυνο για την απόρριψη του Χριστού.

Κατά την άποψή τους αυτές οι "παραδόσεις" τύφλωσαν τα μάτια του λαού από το να κατανοήσει πραγματικά τις προφητείες που σχετίζονται με την έλευση του Μεσσία.

Καθορίζοντας τον Χριστιανισμό

Αν, όπως είδαμε, οι Φαρισαίοι και το Ταλμούδ πάντοτε καθόρισαν τον Ιουδαϊσμό, τότε σίγουρα τα γραπτά των μετά-Αποστολικών χριστιανών ηγετών της εκκλησίας μας βοηθούν στην κατανόηση της σχέσης της αρχαίας χριστιανικής πίστης με την ειδωλολατρεία και τον Ιουδαϊσμό.
Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας (περ.100-165 μ.Χ.), ήταν όντως ο πρώτος και πιο σημαντικός από αυτούς τους μετα-Αποστολικούς απολογητές της εκκλησίας. Ακολουθώντας τα θεολογικά βήματα του απ. Παύλου, ο οποίος δίδαξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν η εκπλήρωση του Μωυσή και των προφητών, ο Ιουστίνος υποστήριξε ότι το Ευαγγέλιο ήταν στο μυαλό του Θεού από την αρχή και δόθηκε στον Αβραάμ και στους δίκαιους Πατριάρχες πολύ πριν υπάρξει ο Ιουδαϊσμός. Για αυτό, σύμφωνα με τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, οι Εβραϊκές Γραφές βρίσκουν την «άνθησή» τους στη ζωή, τον σκοπό και τα έργα του Ιησού Χριστού.
Ως εκ τούτου, ο χριστιανός πιστός παραδοσιακά εννοεί τη Παλαιά Διαθήκη, μέσα από την Καινή Διαθήκη.
Στο διάλογό του με τον Τρύφωνα, ο Ιουστίνος προσπαθεί να πείσει έναν Εβραίο για την αλήθεια του Χριστιανισμού. Αντίθετα με τους άλλους απολογητές, επικεντρώνονται κυρίως στην φύση και την έννοια του Χριστού. Ο Χριστός ήταν ο Λόγος, που ενέπνευσε τους Έλληνες φιλοσόφους και είναι παρών σε όλους τους ανθρώπους ως «σπερματικός Λόγος». Μέσω αυτού, οι καλύτεροι των φιλοσόφων ήταν σε θέση να παράγουν σημαντικά έργα της θεολογίας και της φιλοσοφίας. Οι ιδέες τους θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως φάροι της αλήθειας, όπως ακριβώς τα εμπνευσμένα γραπτά της Παλαιάς Διαθήκης. Όσοι έζησαν σύμφωνα με τον Λόγο, ακόμη και πριν από τον Χριστό, ήταν χριστιανοί. Στην Παλαιά Διαθήκη ήταν ο Λόγος, που αποκαλύφθηκε ως Θεός, γιατί ο υπερβατικός Ουράνιος Πατέρας δεν θα μπορούσε έτσι να μιλήσει στον άνθρωπο.

Ο Ιουστίνος έγραψε στην απολογία:

«Έχουμε διδαχθεί ότι ο Χριστός είναι ο Λόγος εκ του οποίου όλη η ανθρωπότητα μετέχει. Όσοι έζησαν με τον Λόγο είναι Χριστιανοί, ακόμη κι αν έχουν κληθεί άθεοι Για παράδειγμα: μεταξύ των Ελλήνων, ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος και οι άνδρες σαν αυτούς. Μεταξύ των βαρβάρων [μη Έλληνες], ο Αβραάμ ... και πολλοί άλλοι των οποίων οι ενέργειες και τα ονόματα τώρα δεν μπορούμε να αριθμήσουμε, γιατί θα ήταν κουραστικό. "
Ο Χριστιανισμός, ιδωμένος μέσα από τα γραπτά του Ιουστίνου του Μάρτυρα, παίρνει ένα «κοσμικό», πλάτος:
«Εγώ αγωνίζομαι με όλες μου τις δυνάμεις να βρεθώ ως ένας Χριστιανός ... Οτιδήποτε λέχθηκε σωστά από κάθε άνθρωπο, ανήκει σε μας τους Χριστιανούς. Γιατί δίπλα στο Θεό λατρεύουμε και αγαπάμε τον Λόγο, ο οποίος είναι από τον άφθαρτο Θεό, αφού Εκείνος, επίσης, έγινε άνθρωπο για χάρη μας, κουβαλώντας τα βάσανά μας για να μας δώσει ίαση".
Ο Ιησούς Χριστός είχε έρθει, υποστήριξε ο Ιουστίνος, να αποκαταστήσει την αληθινή θρησκεία και να καταγγείλει την υποκρισία της θρησκείας της Ιουδαίας. Για αυτό του το έγκλημα ο Ιησούς σταυρώθηκε. Κατά συνέπεια, ο χριστιανισμός δεν είναι μια μορφή του Ιουδαϊσμού ή απλώς η εκπλήρωση των εβραϊκών προφητειών, αλλά «η αληθινή φιλοσοφία».
Οι Ρωμαίοι σκότωσαν τον Ιουστίνο για τη πίστη του. Ο Χριστιανισμός για αυτό ήταν η επαναβεβαίωση της των πολύ παλιών δογμάτων της Παλαιάς Διαθήκης και των μεγάλων αληθειών των αρχαίων. Δύο αιώνες αργότερα ο Αυγουστίνος διευκρίνισε και πάλι τη χριστιανική πίστη με αυτούς τους όρους όταν έγραψε:
"Αυτό που καλείται τώρα η χριστιανική θρησκεία υπήρχε μεταξύ των αρχαίων, και ποτέ δεν ήταν απούσα από τη δημιουργία της ανθρώπινης φυλής μέχρι που ο Χριστός ήρθε εν σαρκί, οπότε η αληθινή θρησκεία που ήδη υπήρχε άρχισε να καλείται χριστιανισμός".
Ο Ιουστίνος όχι μόνο έδειξε ότι ο Χριστός είναι το αποκορύφωμα και η ολοκλήρωση όλης της επί μέρους γνώσης της αλήθειας κατά την ελληνική φιλοσοφία, αλλά ότι Αυτός είναι και το αποκορύφωμα της ιστορίας του αρχαίου Ισραήλ. Σύμφωνα με τον Ιουστίνο, ο Ιησούς Χριστός είναι το Ισραήλ και λόγω Εκείνου η εκκλησίας σήμερα φέρει το όνομα του Ισραήλ.
Αυτό σημαίνει, επομένως, ότι το κεντρικό μήνυμα της Παλαιάς Διαθήκης έχει εκπληρωθεί στην Καινή Διαθήκη. Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή ήταν η θέση της χριστιανοσύνης για τουλάχιστον 1900 χρόνια. Ήταν η θέση, όχι μόνο του Ιουστίνου του Μάρτυρα, αλλά και άλλων αγίων, όπως ο Ειρηναίος και ο Ιππόλυτος. Μία θέση που υιοθέτησε ο Μαρτίνος Λούθηρος και ο Καλβίνος, οι δύο εξέχουσες φυσιογνωμίες της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης.
Εδώ δεν έχουμε μόνο ένα σαφή διαχωρισμό μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού, αλλά μια άμεση πρόκληση προς το βασικό δόγμα του Ιουδαϊσμού περί «Εκλεκτού Έθνους». Ένα σημείο το οποίο παραμένει ζωντανό στους Εβραίους συγγραφείς.
Διαβάζουμε έτσι, στο βιβλίο του σιωνιστή συγγραφέα Uri Zimmer ‘Ο Ιουδαϊσμός του Τορά και το Κράτος του Ισραήλ’: «Οι Εβραίοι, ο Ραβίνος Judah Halevy (ο περίφημος μεσαιωνικός ποιητής και φιλόσοφος) εξηγεί στο έργο του ‘Kuzari’, βλέπει μια χωριστή οντότητα, ένα είδος μοναδικό στην δημιουργία, που διαφέρει από τα υπόλοιπα έθνη με τον ίδιο τρόπο όπως ο άνθρωπος διαφέρει από το θηρίο ή το θηρίο από το φυτό ... αν και οι Εβραίοι είναι φυσικά παρόμοιοι με όλα τα άλλα άτομα, ωστόσο είναι προικισμένοι με μια «δεύτερη ψυχή», που τους καθιστά ένα ξεχωριστό είδος".

Απάτη

Οι παραδοσιακοί Εβραίοι μελετητές, όπως έχουμε δείξει, ήταν ιδιαίτερα επικριτικοί για τον εβραιο-χριστιανικό μύθο. Υπάρχουν πολλοί άλλοι, κάτω από την επιρροή του μοντερνισμού και του κοσμικού Σιωνισμού, οι οποίοι βλέπουν κάποιο πλεονέκτημα σε αυτό.
Ο Ραβίνος Martin Siegel, αντικατοπτρίζοντας ένα μεσσιανικό ζήλο, λέει σε μια έκδοση του New York Magazine της 18 Ιανουαρίου 1972: "Αφιερώνω την διάλεξη μου σε αυτό το σεμινάριο σε μια συζήτηση για το ενδεχόμενο ότι μπαίνουμε τώρα σε ένα εβραϊκό αιώνα, μια εποχή όπου το πνεύμα της κοινότητας, το μη ιδεολογικό μίγμα του συναισθηματισμού και της ορθολογικής και η αντίσταση σε κατηγορίες και φόρμες θα προέλθει από τις δυνάμεις του αντι-εθνικισμού για να μας δώσει ένα νέο είδος κοινωνίας. Καλώ αυτή τη διαδικασία εξιουδαϊσμού του Χριστιανισμού, επειδή ο Χριστιανισμός θα είναι το όχημα μέσω του οποίου αυτή η κοινωνία θα γίνει Εβραϊκή".
Σύμφωνα με Σιωνιστές ηγέτες ο Ταλμουδικός Ιουδαϊσμός έχει το ζήλο στο "να οδηγήσει σε μία γη κατοικήσιμη για τον τέλειο άνθρωπο" (Gershon Mamlak, Midstream, Jan., 1989, p.31).
Ο Δρ Mamlak παραδέχεται ότι "πολλοί Εβραίοι έχουν γεμίσει τις τάξεις διαφόρων επαναστατικών κινημάτων" (σ. 32), προκειμένου να ικανοποιήσουν αυτήν την επιθυμία. [Αλλά ποιος μπορεί να συμφωνήσει για τους όρους του κοινωνικού συμβολαίου; Ήταν οι συμμορίες της σιωνιστικής Irgun και Stern που τρομοκρατούσαν και έσφαζαν Παλαιστίνιους Άραβες στην εκστρατεία για τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους, λαμπερά πρότυπα για τους νέους Εβραίους; Τι γίνεται με την ανηθικότητα του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»;]
Ο ραβίνος Μάικλ Higger, διάσημος μελετητής του Ταλμούδ, στο βιβλίο του «Η Ιουδαϊκή Ουτοπία», συζητά την αναμόρφωση του κόσμου ώστε να μεταμορφωθεί σε μία εβραϊκή Εδέμ. Η νίκη αυτής της ουτοπίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον ερχομό του εβραϊκού Μεσσία.
«Και η Μεσσιανική Εποχή», υποστηρίζει ο εύγλωττος Εβραίος σιωνιστής συγγραφέας Leon Simon, "σημαίνει για τον Εβραίο όχι απλώς την εγκαθίδρυση της ειρήνης στη γη και της ευδοκίας στους ανθρώπους, αλλά την καθολική αναγνώριση του Εβραίου και του Θεού του... Γιατί ο Ιουδαϊσμός δεν έχει το μήνυμα της σωτηρίας για την ατομική ψυχή, όπως έχει ο Χριστιανισμός. Όλες του οι ιδέες του συνδέονται με την ύπαρξη του εβραϊκού έθνους ". (Studies in Jewish Nationalism).
Καθοδηγούμενος από πολιτικές ατζέντες ο συμβιβασμός Εβραίων και Χριστιανών άρχισε, μόνο σε αυτόν τον αιώνα, να διαδίδει το μέχρι τότε ανήκουστο δόγμα ότι ο χριστιανισμός προήλθε από τον Ιουδαϊσμό και ότι και οι δύο μοιράζονται μία κοινή κοσμοθεωρία.

Ο Δρ Gordon Ginn, ένας Αμερικάνος χριστιανός μελετητής, έκανε μία πολύ έγκυρη σημείωση, όταν ο ίδιος τόνισε: "Είναι πιο ενδιαφέρον, μάλιστα, ότι οι ραβίνοι καθώς και οι Εβραίοι μελετητές όπως ο Mamlak και ο White συμφωνούν με τον ορθόδοξο, ιστορικό χριστιανισμό, ότι ο όρος «ιουδαιο-χριστιανικός » αποτελεί μια αντίφαση, αν και η αλήθεια είναι ότι ανακαλύφθηκε από σύγχρονους ευαγγελιστές και φονταμενταλιστές χριστιανούς» (Smyrna, August, 1993). - Στην φώτο: Ο Μπους με το Ταλμούδ

Ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός αποτελούν δύο διαφορετικές θρησκευτικές κληρονομιές, παρ 'όλες τις επιφανειακές προσπάθειες από τους σύγχρονους μελετητές για την κατασκευή ενός αφελούς «ιουδαιο-χριστιανισμού». Ο ίδιος ο όρος «ιουδαιο-χριστιανικός» είναι ένα κακό όνομα χωρίς κανένα ιστορικό ή Βιβλικό κύρος.
Ο «Ιουδαιο-χριστιανισμός» θα πρέπει να ιδωθεί ως αυτό που είναι – μία άλλη κοσμική απάτη του εικοστού αιώνα, που κατασκευάστηκε για στενά πολιτικούς σκοπούς, κάτι που είναι απόλυτα ασεβές για όλους τους αληθινούς πιστούς, οποιασδήποτε ακόμα θρησκείας.

Πηγή

Ο μύθος της κοινής «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» (Μέρος 1)

«Η Ιουδαιο-χριστιανική μας παράδοση ήταν η βάση της Αμερικάνικης νομοθεσίας και θα συνεχίσει να είναι η δύναμη που θα μας οδηγεί στην δημιουργία της μελλούσης νομοθεσίας» - Sarah Palin στο Fox News.

- Ο όρος "Judeo-Christian" (Ιουδαιο-χριστιανικός) χρησιμοποιείται στις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1940 και αναφέρεται στα «κοινά ηθικά πρότυπα» του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού. Ο όρος χρησιμοποιείται επίσης θέλοντας να τονίσει τη αρχαία σύνδεση μεταξύ Χριστιανισμού και Ιουδαϊσμού. Η παλαιότερη χρήση του όρου "Judeo-Christian" καταγράφεται το 1829 στο περιοδικό του Εβραίου χριστιανού ιεραποστόλου Joseph Wolff.

Η παλαιότερη γερμανική χρήση του όρου ‘judenchristlich’ είχε μία αρνητική έννοια και μπορεί να βρεθεί στα γραπτά του Φρίντριχ Νίτσε, και στο βιβλίο του «Ο Αντίχριστος», του 1895.
Οι υποστηρικτές της ιουδαιο-χριστιανικής αντίληψης θεωρούν ότι ο Χριστιανισμός είναι ο κληρονόμος του Βιβλικού Ιουδαϊσμού, καθώς και ότι η όλη λογική του χριστιανισμού ως θρησκεία είναι ότι υπάρχει (μόνο) ως θρησκεία που βασίζεται στον Ιουδαϊσμό.
Η χριστιανική Δεξιά στις ΗΠΑ επικαλούνται τον όρο σε μια προσπάθεια «να αποκαταστήσουν τις ιουδαιο-χριστιανικές αξίες σε μια χώρα που βρίσκεται σε βαθιά ηθική παρακμή».
Κατά τη δεκαετία του 1950 οι αμερικάνοι συντηρητικοί τονίζουν τις ιουδαιο-χριστιανικές ρίζες των αξιών. Ο οικονομολόγος Elgin Groseclose εξηγεί το 1958, ότι ήταν οι ιδέες "που προέρχονται από τις ιουδαιο-χριστιανικές Γραφές που έκαναν αυτή τη χώρα οικονομική και βιομηχανική δύναμη."

Στην φώτο: Μνημείο με τις Δέκα Εντολές έξω από το Κτίριο της Πολιτείας του Τέξας.

Η χρήση του όρου, φαίνεται να εξασθενεί, μετά το 2001 και τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, με τα mainstream μέσα ενημέρωσης να κάνουν χρήση του όρου λιγότερο, προκειμένου να τονισθεί το πολυπολιτισμικό πρόσωπο της Αμερικής.

Το άρθρο που ακολουθεί είναι από το New Dawn Magazine Νο.23 Φεβρουάριος-Μάρτιος 1994 - το βρήκα στο Information Clearing House / Μετ. ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ (λίγο πρόβλημα είχα στην απόδοση των όρων ‘Jew’, ‘Jewish’, ‘Judaism’ ‘Judean’).

Αυτή είναι μια εποχή στην οποία την θέση της είδησης έχει πάρει η προπαγάνδα, και της εκπαίδευσης η πλύση εγκεφάλου και η κατήχηση. Από τις διαφημίσεις που χρησιμοποιούνται για την πώληση κακής ποιότητας προϊόντων, με τις τάξεις στα σχολεία που αποσκοπούν να καταστήσουν τα παιδιά υποχείρια ρομπότ του κράτους, η τέχνη της πειθούς έχει εκτοπίσει την απλή αρετή της αλήθειας.
Από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, έχουμε βομβαρδιστεί από όλες τις πλευρές, με αναφορές για την «ιουδαιο-χριστιανική θρησκεία» του δυτικού κόσμου και την «ιουδαιο-χριστιανική κληρονομιά μας». Μας λένε ακόμα και οι εκκλησιαστικοί ηγέτες ότι η κοινωνία μας στηρίζεται σε μια υποτιθέμενη «ιουδαιο-χριστιανική παράδοση».

Η έννοια της «ιουδαιο-χριστιανικής θρησκείας» αποτελεί αναμφισβήτητα – ένα σχεδόν ιερό και απαραβίαστο - μέρος τόσο της κοσμικής όσο και της εκκλησιαστικής σκέψης. Ο Αμερικάνος χριστιανός ηγέτης Καθ. Χ. Franklin Littel, υποστηρικτής του σιωνιστικού κράτους, με ειλικρίνεια δήλωσε ότι "το να είσαι Χριστιανός, σημαίνει να είσαι Εβραίος" και ότι, κατά συνέπεια, είναι καθήκον το κάθε χριστιανού να υποστηρίζει την «γη του Ισραήλ» πάνω απ 'όλα. Ο Pat Boon, ο τραγουδιστής και ευαγγελιστής, είπε ότι υπάρχουν δύο είδη Ιουδαϊσμού, ένας ο ορθόδοξος και άλλος ο χριστιανικός.

Ωστόσο, μια τέτοια αποφασιστική προοπτική Χριστιανικού Σιωνισμού είναι να πούμε το λιγότερο, άγρια ​​απλουστευτική και βαθιά ανιστορική. Δεδομένου ότι ο έξυπνος Εβραίος συγγραφέας, Joshua J. Adler, επισημαίνει, «Οι διαφορές μεταξύ του Χριστιανισμού και του Ιουδαϊσμού είναι πολύ περισσότερες από ότι απλά πιστεύεται ότι έγκειται μόνο στην διαφορά για το αν ο Μεσσίας έχει ήδη εμφανιστεί ή αναμένεται ακόμα, όπως ορισμένοι θέλουν να λένε".
Οι παρατηρήσεις του Εβραίου συγγραφέα S. Levin, μπορουν να εξηγήσουν την ανάγκη των χριστιανών για τον ιουδαιο-χριστιανικό μύθο. Γράφοντας στο ισραηλινό περιοδικό ‘Biblical Polemics’, ο Levin καταλήγει: «Εξάλλου, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό», είναι το μόνιμο επιχείρημα των χριστιανών προς τους Εβραίους, αλλά ποτέ των Εβραίων προς τους χριστιανούς. Ο Εβραίος ξέρει ότι δεν λατρεύει τον Χριστό-Θεό αλλά τα ‘χριστιανικά ορφανά’ πρέπει να λατρεύουν το Θεό του Ισραήλ και έτσι, έχει την πρώτη κίνηση (πλεονέκτημα) εύκολα και αβασάνιστα βγαλμένη από τα χείλη του. Πρόκειται για μια αυστηρά μονομερή επιβεβαίωση, που περιορίζεται στον ισχυρισμό του Θεού του Ισραήλ, αλλά χωρίς καμία αναφορά σε άλλους θεούς . Ο Χριστιανός ποτέ δεν αντιμετωπίζει τον μουσουλμάνο ή τον ινδουιστή με το «Άλλωστε, λατρεύουμε τον ίδιο Θεό".
Πίσω το 1992, τόσο το περιοδικό Newsweek όσο και η ισραηλινή εφημερίδα Jerusalem Post ταυτόχρονα παρουσίασαν εκτενή άρθρα που εξέταζαν τις ρίζες του ιερού χριστιανο-ϊουδαϊκού μήνα του μέλιτος!
Η επικεφαλίδα του άρθρου στο Newsweek ήταν η εξής: "Οι πολιτικοί καταφεύγουν στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση, αλλά οι θρησκευτικοί μελετητές λένε ότι δεν υπάρχει πια." Το άρθρο της Jerusalem Post έλεγε: «Ο αντισημιτισμός είναι ένα άμεσο αποτέλεσμα της διδασκαλίας της Εκκλησίας, την οποία οι χριστιανοί ίσως πρέπει να επανεξετάσουν".
"Για τους μελετητές της αμερικανικής θρησκείας», δηλώνει το Newsweek, «η ιδέα μιας ενιαίας ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης είναι ένας ‘made-in- America μύθος’ που πολλοί από αυτούς δεν τον θεωρούν πλέον ότι ισχύει". Παραθέτει τα λόγια διαπρεπούς μελετητή του Ταλμούδ, του Jacob Neusner: «Θεολογικά και ιστορικά, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, η ιουδαιο-χριστιανική παράδοση. Είναι ένας κοσμικός μύθος που ευνοείται από ανθρώπους που δεν είναι πραγματικά πιστοί οι ίδιοι.."

Το Newsweek επικαλείται αρχές που αναφέρουν ότι «η ιδέα μίας κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης εμφανίστηκε πρώτα στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά δεν κέρδισε τη λαϊκή υποστήριξη μέχρι το 1940, ως μέρος της αμερικανικής αντίδρασης στο ναζισμό..», Και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι "Από τότε, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι χριστιανοί μελετητές έχουν αναγνωρίσει ότι – πέρα από γεωπολιτικά παιχνίδια – ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός είναι διαφορετικές, ακόμα και αντίπαλες θρησκείες".

Η Jerusalem Post κατηγόρησε την Χριστιανική Εκκλησία ότι είναι υπεύθυνη για το Ολοκαύτωμα. Ο Γάλλοεβραίος μελετητής Ζυλ Ισαάκ ανέφερε: "χωρίς τους αιώνες της χριστιανικής κατήχησης, του κηρύγματος και της ύβρης, οι Χιτλερικές διδασκαλίες, η προπαγάνδα και η ύβρις δεν θα ήταν δυνατές".
«Το πρόβλημα», καταλήγει η Jerusalem Post, "δεν είναι, όπως ορισμένοι υποστηρίζουν, ότι ορισμένοι χριστιανοί ηγέτες παρεξέκλιναν από την χριστιανική διδασκαλία και συμπεριφέρθηκαν με έναν μη-χριστιανικό τρόπο. Είναι οι ίδιες οι διδασκαλίες που φταίνε».

Ο Joshua Jehouda, εξέχων Γαλλο-εβραίος ηγέτης, παρατήρησε στα τέλη του 1950: «Η σημερινή έκφραση «ιουδαιο-χριστιανικό, ιουδαιο-χριστιανική κλπ» είναι ένα σφάλμα που άλλαξε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας από την σύγχυση που έχει σπαρθεί στο μυαλό των ανθρώπων, σαν από αυτό κάποιος θα έπρεπε να κατανοήσει την εβραϊκή καταγωγή του Χριστιανισμού... Αν ο όρος «Judaeo-Christian» δείχνει μια κοινή καταγωγή, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι πρόκειται για μια εξαιρετικά επικίνδυνη ιδέα. Στηρίζεται σε μία «contradictio in abjecto», η οποία έχει ορίσει τη διαδρομή της ιστορίας σε λάθος δρόμο. Συνδέει σε μία ανάσα δύο ιδέες που είναι εντελώς ασυμβίβαστες, επιδιώκει να αποδείξει ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ της ημέρας και της νύχτας ή του ζεστού και του κρύου ή του μαύρου και του άσπρου, και, συνεπώς, εισάγει ένα θανατηφόρο στοιχείο σύγχυσης σε μια βάση πάνω στην οποία ορισμένοι, ωστόσο, προσπαθούν να κατασκευάσουν έναν πολιτισμό. " (L'Antisemitisme Miroir du Monde σελ. 135-6).

Ποια είναι η αλήθεια;
Υπάρχει συνεπώς, κάποια αλήθεια σε αυτό τον όρο «ιουδαιο-χριστιανικό»; Είναι ο Χριστιανισμός που προέρχεται από τον Ιουδαϊσμό; Μήπως ο Χριστιανισμός έχει κάτι κοινό με τον Ιουδαϊσμό;
Επανεξετάζοντας την δυτική χριστιανική ιστορία των τελευταίων δύο χιλιάδων χρόνων, δεν υπάρχει πραγματικά κανένα αποδεικτικό στοιχείο μιας «ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης» και αυτό δεν έχει διαφύγει της προσοχής των ειλικρινών χριστιανών και εβραίων σχολιαστών.

Ο Εβραίος μελετητής και σιωνιστής δρ Joseph Klausner στο βιβλίο του «Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ» εξέφρασε την ιουδαϊκή άποψη ότι «υπάρχει κάτι που βρίσκεται σε αντίθεση με τις θεώρηση του Ισραήλ για τον κόσμο» στη διδασκαλία του Χριστού, «μια νέα διδασκαλία τόσο ασυμβίβαστη με το πνεύμα του Ιουδαϊσμού», που περιέχει "μέσα της τα μικρόβια από τα οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να αναπτυχθεί σε βάθος χρόνου μία μη-εβραϊκή και ακόμα και αντι-εβραϊκή διδασκαλία. "

Ο Δρ Klausner αναφέρει τον διαπρεπή χριστιανικό θεολόγο, Adolf Harnack, ο οποίος στο τελευταίο του έργο απέρριψε την υπόθεση της εβραϊκής καταγωγής του δόγματος του Χριστού: «Σχεδόν κάθε λέξη που δίδαξε έμελε να προέλθει από οριστικό και καθολικό ενδιαφέρον για τον άνθρωπο. Τα μεσσιανικά χαρακτηριστικά καταργούνται εξ ολοκλήρου, και ουσιαστικά καμία σημασία δεν αποδίδεται στον Ιουδαϊσμό στα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος του Ιησού".
Ο Gershon Mamlak, ένας βραβευμένος Εβραίος σιωνιστής πνευματικός, πρόσφατα ισχυρίστηκε ότι η «παράδοση του Ιησού» είναι ουσιαστικά η απόλυτη επέκταση του αρχαίου Ελληνισμού και έρχεται σε άμεση σύγκρουση με το ρόλο της Ιουδαϊκής θρησκείας "του Εκλεκτού λαού".
Ο Δρ Mamlak, γράφοντας στο περιοδικό του ‘Jewish thought Midstream’ του Ιδρύματος ‘Theodor Herzl Foundation’, υποστηρίζει ότι η επικρατούσα θεωρία ότι ο Χριστιανισμός ξεκίνησε στην πνευματική σφαίρα του Ιουδαϊσμού «είναι αγκυροβολημένη σε μια διττή παρανόηση: 1) ότι η μοναδικότητα του Ιουδαϊσμού περιορίζεται στο μονοθεϊστική ιδέα περί Θεού και 2) ο διαχωρισμός μεταξύ της ‘κλίκας’ του Ιησού και του Ιουδαϊσμού θεωρείται ως το αποτέλεσμα της υιοθέτησης των πρώτων δογμάτων της Χριστολογίας».
Η πρώτη παρανόηση σημαίνει: "Όταν η σχέση της κλίκας του Ιησού με τον Ιουδαϊσμό αξιολογείται από την κοινή πίστη στον Έναν, την υποχρέωση του πιστού να εκτελέσει το Νόμο του Ενός και την αναγνώριση του Εκλεγμένου Έθνους του Ισραήλ ως το πιστού οργάνου του Ενός, γίνεται κατ 'εξοχήν αντι-Ιουδαϊσμός!"
Κατά την άποψη του Gershon Mamlak, "Η σύγκρουση μεταξύ Ιουδαϊσμού και της παράδοσης του Ιησού υπερβαίνει το πλαίσιο της θεολογίας. [Η παράδοση του Ιησού], ήταν η κοσμοπολίτικη παραίτηση του εθνικού φαινομένου σε μία γενική και ακραία εχθρότητα προς την ιδέα περί Ισραήλ ως Εκλεγμένου Έθνους ως του θεϊκού μέσου για την τελειοποίηση του κόσμου".
Προφανώς η έννοια της κοινής ιουδαιο-χριστιανικής παράδοσης έχει να κάνει περισσότερο με τις μετά το 1945 πολιτικές και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο «δημοσίων σχέσεων» από ό, τι με την ιστορική και βιβλική πραγματικότητα. Παρόλα αυτά αρκετοί σύγχρονοι χριστιανοί συγγραφείς έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν ορισμένους στίχους της Καινής Διαθήκης στην προσπάθεια να δοθεί μια Βιβλική βάση για την επιχειρηματολογία τους.
Η σύγχυση όσον αφορά την προέλευση του Ραββινικού Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού είναι η ρίζα του εβραιο-χριστιανικού μύθου.

Οι Βιβλικοί μελετητές Robert and Mary Coote δείχνουν καθαρά στο βιβλίο τους ‘Power, Politics and the Making of the Bible’ (‘Εξουσία, Πολιτική και η Δημιουργία της Βίβλου’) ότι ούτε ο Χριστιανισμός είναι ένα ‘μπάλωμα’ του Ιουδαϊσμού, ούτε ο Ραββινικός Ιουδαϊσμός είναι αυτόματα συνώνυμος με την θρησκεία του Μωυσή και των αρχαίων Εβραίων.

Οι Cootes παρουσιάζουν το θρησκευτικό κλίμα στην Ιουδαία δύο χιλιετίες πριν: «Οι σέκτες, οι πρακτικές και οι γραφές και των δύο ομάδων, των ραβίνων και των επισκόπων, διέφεραν από αυτές του ναού. Έτσι διατηρούμε τους όρους Εβραίος, εβραϊκό και Ιουδαϊσμός για τους ραβίνους και εκείνους ήταν υπό την κυριαρχία τους και χρησιμοποιούμε το Ιουδαίος, σε αντίθεση με το έθιμο, για την κοινή πηγή του Ιουδαϊσμού και του Χριστιανισμού ...."
"Παρά την φαινομενική συγχώνευση των Ιουδαίων και των Εβραίων, ακόμη και σε ορισμένα χωρία της Καινής Διαθήκης και από τους ραβίνους που έγιναν ηγεμόνες της Παλαιστίνης στον τρίτο αιώνα και συνέχισαν να χρησιμοποιούν τα εβραϊκά και τα αραμαϊκά περισσότερο από τα ελληνικά, οι ρίζες του Χριστιανισμού δεν ήταν εβραϊκές. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν απόρροια του Ιουδαϊσμού των Φαρισαίων, αλλά προέκυψε όπως και ο Ιουδαϊσμός, από τον ευρύτερο Ιουδαϊκό περίγυρο του πρώτου αιώνα. Τόσο οι Χριστιανοί όσο και οι Εβραίοι προήλθαν από τον προ του 70 μ.Χ. Ιουδαϊσμό ως κληρονόμοι των ομάδων που επρόκειτο να αναλάβουν το ρόλο των πρώτων φυλάκων ή διερμηνέων των Γραφών, καθώς αναπτύσσονται σε παράλληλες διαδρομές η μία με την άλλη". (Power, Politics, and the Making of the Bible).

Τα λίγα «αποδεικτικά χωρία» της Καινής Διαθήκης που χρησιμοποιούνται από τους Χριστιανούς Σιωνιστές και κοσμικούς υποστηρικτές του σύγχρονου ιουδαιο-χριστιανικού μύθου είναι προϊόν κακής μετάφρασης. Ο Μεσσιανικός Εβραίος συγγραφέας Malcolm Lowe στο άρθρο του "Ποιοι είναι οι Ιουδαίοι;" ("Who Are the Ioudaioi?") καταλήγει στο συμπέρασμα, όπως ο Ρόμπερτ και Μαίρη Coote, ότι η ελληνική λέξη "Ioudaioi" στην Καινή Διαθήκη θα πρέπει να μεταφραστεί ως «Ιουδαίοι» ("Judeans") και όχι με το συνηθισμένο "Εβραίοι" ("Jews"). Ο Ισραηλινός λόγιος Ντέιβιντ Στερν, επίσης, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα, όταν μετέφρασε την Εβραϊκή Καινή Διαθήκη.

Λίγοι Χριστιανοί γνωρίζουν ότι οι μεταφραστές της Αγίας Γραφής μεταφράζουν συχνά λάθος τη λέξη "Εβραίος" από τέτοιες λέξεις όπως "Ioudaioi" (που σημαίνει από την γεωγραφική περιοχή, την Ιουδαίας). Η λέξη Ιουδαίος, μεταφράζεται λάθος ως «Εβραίος» στην Καινή Διαθήκη, χωρίς να εννοεί κάποια σταθερή θρησκευτική χροιά, αλλά απλά χρησιμοποιούταν για τον προσδιορισμό των μελών του αυτόχθονος πληθυσμού της γεωγραφικής περιοχής που είναι γνωστή ως Ιουδαία.
Επίσης, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι στις Γραφές, οι όροι «Ισραήλ», «Ιούδας» και «Εβραίος» δεν είναι συνώνυμοι, ούτε είναι ο Οίκος του Ισραήλ, συνώνυμος με τον Οίκο του Ιούδα. Το μάθημα της ιστορίας είναι πολύ διαφορετικό για τους λαούς που ταξινομούνται ορθά κάτω από αυτούς τους τίτλους. Κατά συνέπεια, το έγκυρο εβραϊκό Αλμανάκ του 1980 λέει, «Για την ακρίβεια είναι λάθος να λέτε έναν αρχαίο Ισραηλίτη «Εβραίο» (Jew) ή να λέτε ένα σύγχρονο Εβραίο «Ισραηλίτη» (Israelite) ή Εβραίο (Hebrew).
Ένας αρθρογράφος γράφοντας στην The Dearborn Independent, στο Μίτσιγκαν πίσω το 1922, συνόψισε τα προβλήματα ως εξής:. "Ο άμβωνας έχει επίσης την αποστολή να απελευθερώσει την Εκκλησία από το λάθος ότι ο Ιούδας και ο Ισραήλ είναι έννοιες συνώνυμες. Η ανάγνωση των Γραφών που συγχέουν τη φυλή του Ιούδα με το Ισραήλ, και που ερμηνεύουν κάθε αναφορά για το Ισραήλ ότι ισοδυναμεί με τους Εβραίους, αποτελεί τη ρίζα της μισής σύγχυσης και διαίρεσης που είναι ανιχνεύσιμες στη χριστιανική δογματική".
Από τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ...

Ο Άγιος Ιεράρχης Δαβίδ της Ουαλίας

Ο Άγιος Ιεράρχης Δαβίδ της Ουαλίας,
Επίσκοπος της Μενέβια (†601)

Πηγή (Αγγλικά): http://www.oodegr.com/english/biographies/arxaioi/David_Wales.htm

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΑΒΙΔ γεννήθηκε τον έκτο αιώνα στην Ουαλία. Από νεαρά ηλικία εκάρη μοναχός και σπούδασε πολλά χρόνια όντας ιερέας. Σύμφωνα με μια παράδοση εξελέγη Επίσκοπος από τον Πατριάρχη της Ιερουσαλήμ, όταν ο Δαβίδ πήγε εκεί για να προσκυνήσει. Εργάστηκε σκληρά για να διαδώσει τον Χριστιανισμό στην Ουαλία, ειδικά στη νοτιοδυτική Ουαλία, στο σημερινό Πεμπροκσάιρ. Εκεί ίδρυσε ένα μοναστήρι στο Μάινιου (λατ. Mynyw, Μενέβια), σημερινό Σεν Ντέιβιντς, και τιμάται ως ο πρώτος επίσκοπος του Σεν Ντέιβιντς.

Ο Δαβίδ και οι μοναχοί του ακολουθούσαν ένα πολύ αυστηρό κανόνα, έπιναν δηλαδή μόνο νερό και έτρωγαν μόνο ψωμί και λαχανικά. Μιμούμενοι τις συνήθειες των μοναχών στην έρημο της Αιγύπτου που συνδύαζαν χειρονακτική εργασία και μελέτη, το μοναστήρι του έγινε κοιτίδα αγίων. Προσωπικά ο Δαβίδ ήταν ένας ιδιαίτερα φιλεύσπλαχνος άνθρωπος και έκανε συχνά πνευματικές και σωματικές ασκήσεις. Μια αγαπημένη του ασκητική πράξη ήταν να λέει απ' έξω τους Ψαλμούς βουτηγμένος σε κρύο νερό.

Γνωρίζουμε ότι έλαβε μέρος στη Σύνοδο στο Μπρέβυ το 545 και εκεί λέγεται ότι εξελέγη ομόφωνα Αρχιεπίσκοπος και το μοναστήρι του ανακηρύχτηκε Μητέρα-Εκκλησία όλης της Ουαλίας. Λέγεται ότι ίδρυσε 12 μοναστήρια, ένα από τα οποία πρέπει να ήταν στο Γκλάστονμπερυ στο Σόμερσετ, το μέρος όπου ο Απόστολος Αριστόβουλος εκ των 70 και ο Δίκαιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας κήρυξαν, κατά την παράδοση, πρώτοι το Ευαγγέλιο στη Βρετανία και έχτισαν την πρώτη εκκλησία αιώνες πριν.

Ο άγιος Δαβίδ έκανε πολλά θαύματα ήδη ενόσω ζούσε. Μετά την κοίμησή του γύρω στο 600, άρχισε να τιμάται ευρέως στη νότιο Ουαλία, όπως επίσης και στην Ιρλανδία, την Κορνουάλη και την Βρετάνη. Μάλιστα κάποιοι πιστεύουν ότι ταξίδεψε πραγματικά στην Κορνουάλη και την Βρετάνη και ίδρυσε κι εκεί μοναστήρια.

Τα λείψανα του αγίου Δαβίδ σώζονται μέχρι σήμερα και φυλάσσονται στον καθεδρικό ναό του στο Σεν Ντέιβιντς. Ο άγιος Δαβίδ συνδέεται με τον νάρκισσο (ασφόδελο), το εθνικό λουλούδι της Ουαλίας, που λέγεται πως φύτρωσε γύρω από την περιοχή που είναι το μοναστήρι του. Το πράσο, άλλο εθνικό σύμβολο της Ουαλίας, λέγεται πως φύτρωσε άγριο στο ίδιο μέρος και πως αποτέλεσε τη βάση της διατροφής του αγίου Δαβίδ και των μοναχών του. Η γιορτή του αγίου Δαβίδ, η εθνική εορτή της Ουαλίας, είναι την 1η Μαρτίου.

Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου

Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος, Ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΠΡΟ∆ΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

του Γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου,

2

Να ξέρετε ότι ο Οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου· διότι όταν θα γίνη μία ισοπέδωσις θρησκευτική και πολιτική – κυβερνητική, θα υπάρξη ένας μόνον που θα κυβερνήση τον κόσμον, αυτός ο ένας, κατά την Αγίαν Γραφήν και τους Πατέρες, θα είναι ο Αντίχριστος. Παράλληλα έρχονται τα πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, που είναι προϊόν των Εβραίων και ανεξάρτητα από την Αγία Γραφή, να επιβεβαιώσουν την θέση των Πατέρων.

Έτσι ο Οικουμενισμός, χωρίς περιστροφές , χαρακτηρίστηκε από τους μεγαλύτερους θεολόγους της εποχής μας, όπως από τον μακαρίτην πατέρα Ιουστίνο Πόποβιτς, Σέρβο, αλλά και από άλλους επιφανείς θεολόγους, αντίχριστον σύστημα.

Έτσι και ο Ναβουχοδονόσορ θέλησε να δημιουργήσει έναν θρησκευτικόν οικουμενισμόν. Βλέπει δηλαδή κανένας ότι οι ρίζες των πραγμάτων που επιχειρούνται στην εποχή μας δεν είναι καινούργιες, είναι παλιές και πολύ βαθειές, ανήκουν μέσα στην Ιστορία. Αλλά ο Ναβουχοδονόσορ ήθελε να επιτύχη και κάτι άλλο· ήθελε να επιτύχη μίαν εθνική ενότητα, η οποία θα επιτυγχάνονταν αν όλοι οι υπό την κατοχήν του λαοί λάτρευαν τον θεόν Μαρδούχ…

Ξέρουμε ότι οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες θεοποιούσαν τον εαυτόν τους. Η θεοποίησίς των δεν είχε απλώς θρησκευτικόν χαρακτήρα, αλλά και πολιτικόν· διότι μόλις ανακηρύσσετο ένας αυτοκράτωρ, αμέσως έφτιαχναν αγάλματά του σ’ όλη τη ρωμαϊκή επικράτεια, και διετάσσοντο όλοι, οι υπό την κατοχήν λαοί να προσκυνούν το άγαλμα του θεού αυτοκράτορος και να προσφέρουν εις αυτό θυσίες. Γιατί; Χάριν πολιτικής ενότητος. Είναι κάτι ανάλογο που σήμερα συμβαίνει με την Ε.Ο.Κ.. Προσέξετε να ιδήτε.

Σας είπα ότι αυτά δεν είναι καινούργια πράγματα αλλά πολύ πολύ παλιά. Η Ε.Ο.Κ. είναι ένας οικονομικός οργανισμός. Φαινομενικά είναι κάτι τέτοιο, ενώ στην πραγματικότητα είναι κάτι πολύ περισσότερο. Αν ανοίξετε την παλιά εγκυκλοπαίδεια του Πυρσού θα βρείτε ένα πολύ μεγάλο άρθρο – δυο-τρεις σελίδες μεγάλες – που αναφέρεται σ’ αυτήν την απόπειρα της Ηνωμένης Ευρώπης, ευθύς μετά τον πρώτον παγκόσμιον πόλεμον. Ξεκινάει με χαρακτήρα οικονομικό αλλά αποβλέπει τελικά στην δημιουργία μιας πολιτικής ευρωπαϊκής ενότητας.

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένας γεωργικός συνεταιρισμός συλλογής σιταριού και όλοι οι παραγωγοί παραδίδουν το σιτάρι τους σ’ αυτόν. Φαντασθείτε τώρα ο συνεταιρισμός – πέραν του σκοπού ιδρύσεώς του – ν’ αρχίση να ορίζη για όλους τους συνεταιριζόμενους έναν κοινό τρόπο ζωής. Η ενέργεια αυτή δεν θα σας φαίνονταν παράξενη και αδιανόητη; Ασφαλώς ναι, γιατί, ενώ άλλα προβλέπει το καταστατικό, άλλα τους ζητιούνται στη συνέχεια, που αφορούν την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική ζωή τους, πράγμα που ούτε ενέκριναν ούτε υπέγραψαν.

Και μπορεί ο γεωργικός συνεταιρισμός να μην παρεκκλίνη από τους οικονομικούς προσανατολισμούς, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τον οικονομικό συνεταιρισμό που λέγεται Ε.Ο.Κ. Βλέπεις να έρχεται και να λέει στη Βουλή των Ελλήνων να εισάγη αυτόν τον νόμο, ή εκείνον ή τον άλλον… Φερ’ ειπείν: οι Χιλιασταί θα κινούνται έτσι, οι ομοφυλόφιλοι – με το συμπάθειο – έτσι… Γι’ αυτά θα γίνη νόμος και θα αμνηστευθούν η μοιχεία, οι αμβλώσεις και οι εκτρώσεις. Κανένας δεν θα καταδικάζεται (γιατρός, ζευγάρια) κι ας συνέπραξαν στο έγκλημα.

Και όλα αυτά γιατί; Για να έχωμε προσαρμογή με την Ευρώπη από νομοθετικής πλευράς, λένε. Γιατί; Για ποιόν λόγο; Έτσι πρέπει!

Αν θέλουμε να ‘χωμε Ενωμένη Ευρώπη πρέπει να σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο!...

3

Έτσι, ανοίγουμε διάπλατατες πόρτες και δεχόμεθα τους ανθρώπους όπως είναι.Είμεθα έτοιμοι να κάνωμε κάθε αβαρία – μα κάθε αβαρία! – ακόμη να αμνηστεύσωμε και την πορνεία – το ξανατονίζω· να αμνηστεύσωμε την πορνεία των ανθρώπων διότι δήθεν κατανοούμε τον κόσμον. – Ακούτε; «κατανοούμε τον κόσμον»! – και ότι θα πρέπει με κάθε τρόπο να τον βοηθήσουμε, κάνοντας «στραβά μάτια» σ’ εκείνα τα οποία έχει! Έτσι, θα δεχθούμε σιωπηρά και την έκτρωσι και άλλα πράγματα!...Μη νομίζετε, αγαπητοί μου, πως είναι ουτοπιστικά αυτά που σας λέγω. Αυτά γίνονται σήμερα! Αν ξέρατε πώς σκεφτόμαστε! Αν ξέρατε πώς σκέφτονται τα μυαλά των κληρικών!

Οι ποιμένες… και δεν ομιλώ για τους ευρωπαίους ποιμένες του προτεσταντικού και του ρωμαιοκαθολικού κόσμου. Ω, εκεί υπάρχει… Φρίξον ήλιε! Ομιλώ για μας! Για μας!...

2. Απόσπασμα από ομιλία στην “Αποκάλυψη” (15-11-81)

3. Απόσπασμα από ομιλία στην “Αποκάλυψη (29-3-81)

-«Αγώνας» Αρ. φύλλου 169 -Μάϊος 2011.

Φωτεινά και κατάμαυρα πρόσωπα

 

Σχετικά με την προετοιμασία για την προσέλευση στο μυστήριο της θείας ευχαριστίας διαβάζουμε στο Γεροντικό το εξής:
Ένας άγιος επίσκοπος, όταν έβγαινε στην ωραία πύλη για να κοινωνήσει το λαό, έβλεπε να πλησιάζουν μερικοί με κατάμαυρο πρόσωπο ή με εξογκωμένα μάτια. Αυτοί, μόλις έπαιρναν τα άχραντα Μυστήρια, καίγονταν.
Άλλοι όμως πλησίαζαν με ολόλευκα φορέματα και φωτεινό πρόσωπο, κι έπαιρναν το Σώμα του Κυρίου με προσοχή κι ευλάβεια.
 Αυτούς η θεία Κοινωνία τους λάμπρυνε περισσότερο.
Ο επίσκοπος παρακάλεσε το Θεό να του εξηγήσει αυτό Το μυστήριο. Τότε άγγελος Κυρίου παρουσιάστηκε και του είπε:
Όσοι κοινωνούν με λαμπρό πρόσωπο και λευκή στολή, είναι αγνοί και καθαροί, δίκαιοι και σπλαχνικοί.
Αυτοί πλησιάζουν με καθαρή συνείδηση, γι’ αυτό τους επισκιάζει η θεία χάρη.
 Αντίθετα, όσοι φαίνονται κατάμαυροι, είναι βυθισμένοι ατή λάσπη των σαρκικών επιθυμιών.
 Όσοι έχουν ερεθισμένα κι εξογκωμένα μάτια, είναι πονηροί και άδικοι, φθονεροί και άπληστοι.
Αυτοί όχι μόνο δεν ωφελούνται από τη θεία Κοινωνία, αλλά καταδικάζονται, γιατί τολμούν να πλησιάσουν με ένοχη συνείδηση, χωρίς μετάνοια και προετοιμασία.
Από τότε ο ενάρετος επίσκοπος κήρυξε μετάνοια στο ποίμνιό του κι εμπόδιζε τους ανάξιους από τη θεία Κοινωνία.

(Χαμπάκη Θεοδώρας μοναχής, «Γεροντικόν»)
«πυρ καταναλίσκον»
Φοβερή είναι ή επόμενη διήγηση του παπα -Δημήτρη Γκαγκαστάθη (1902-1975) γι’ αυτούς που κοινωνούν ανάξια τα άχραντα Μυστήρια:
Κάποια φορά με ειδοποίησαν να πάω να κοινωνήσω μία γριά, τη Ζωή Γκαγκαστάθη, 85 ετών, από καιρό κατάκοιτη.
Μόλις την κοινώνησα, φώναξε: Μ’ έκαψε η κοινωνία, έχω φωτιά, δώστε μου νερό, καίγομαι!
Έζησε ακόμα λίγες ώρες, ενώ διαρκώς φώναζε: Κάηκα η καημένη!.
Η γυναίκα αυτή υπέφερε από το δαιμόνιο της καταλαλιάς. Το στόμα της δεν σταματούσε να κατακρίνει.
Υπέφερε κι απ’ το δαιμόνιο της γαστριμαργίας. Κοινώνησε ανάξια, κι όταν πέθανε, το στόμα της έμεινε έτσι, σαν να ήθελε να λέει ακόμα.

Οι δαίμονες και οι παράδοξοι πετροβολισμοί

 

Οι δαίμονες και οι παράδοξοι πετροβολισμοί

 

Το 1900 ένας νεαρός ζαχαροπλάστης από τη Θεσσαλονίκη, ο Αστέριος, μετανοώντας για την αμαρτωλή του ζωή, αποφάσισε να ντυθεί το μοναχικό σχήμα και να εγκαταβιώσει στην αγιορείτικη Μονή Διονυσίου.
Ως δόκιμο τον έστειλαν στο Μονοξυλίτη, μετόχι της μονής μέσα στο Άγιο Όρος. Οι γονείς του όμως από τη Θεσσαλονίκη, ανάστατοι και καταπικραμένοι από το διάβημα του γιου τους, κίνησαν γη και ουρανό για να τον … «σώσουν», να τον ξαναφέρουν δηλαδή στο κόσμο! Δεν δίστασαν μάλιστα να ζητήσουν και τη βοήθεια του σατανά, καταφεύγοντας σε μαγείες.
Ο Αστέριος άρχισε ξαφνικά να αισθάνεται κάποια πίεση σαν κάτι να έσφιγγε καταθλιπτικά τη καρδιά του. Και όπως δεν ήταν αμύητος σε τέτοιου είδους θέματα, γιατί και ο ίδιος στη κοσμική ζωή του είχε σχέσεις με μάγους, συμπέρανε με ακρίβεια τις ενέργειες των γονιών του.
Τον κυρίεψε αγωνία που γινόταν όλο και πιο έντονη. Από εσωτερική ανάγκη πύκνωνε την προσευχή, ζητούσε τη βοήθεια του Θεού, υπογράμμιζε με πόνο στο «Πάτερ Ημών» το «ρύσαι ημάς από του πονηρού». Οι άλλοι αδερφοί στο Μονοξυλίτη δεν είχαν υποψιαστεί ακόμα το παραμικρό.
Ένα πρωινό όμως μετά την ακολουθία, δέχονται ξαφνικά από πάνω από το δάσος πετροβολισμούς! Ευτυχώς που κανένας τους καθώς και κανένα από τα πράγματα του μετοχιού δεν έπαθε κακό. Άφησαν να περάσει λίγη ώρα. Κάποιοι περαστικοί φαίνεται είχαν όρεξη γι’ αστεία. Σαν ξεκίνησαν όμως για τις εργασίες τους οι πετροβολισμοί τους πήραν από πίσω.
Έτρεξαν τότε φοβισμένοι και κλείστηκαν στην εκκλησία. Δεν τολμούσαν να βγουν από κει γιατί αμέσως άρχιζε το πετροβόλημα. Ύστερα από σχετική αίτηση του οικονόμου του μετοχιού γερο-Δωρόθεου, ήρθε απόσπασμα σεϊμένηδων (χωροφυλάκων) από τις Καρυές. Με έρευνες και ομαδικούς πυροβολισμούς προς το μέρος απ’ όπου έρχονταν οι πετροβολισμοί κατάλαβαν πως δεν ήταν επίβουλοι άνθρωποι. Έτσι βεβαιώθηκαν πια πως είχαν να κάνουν με αόρατους εχθρούς.
Τότε πήρε το λόγο ο δόκιμος Αστέριος και έριξε φως στην υπόθεση. -Εγώ είμαι η αιτία του κακού! Για να πεισθείτε, αφήστε με να βγω μόνος μου έξω. Θα δείτε τότε πως οι πέτρες θα στραφούν εναντίον μου. Και πραγματικά έτσι έγινε. Οι πέτρες, χωρίς να τον χτυπούν, έπεφταν γύρω του. Μα το πιο παράδοξο ήταν πως όταν έφτανε στο εκκλησάκι του Αγίου Αρτεμίου, από το δρόμο που οδηγεί στο κόσμο, οι πετροβολισμοί σταματούσαν για να ξαναρχίσουν όταν γύριζε στο μετόχι! Μετά τη διαπίστωση αυτή, τον απομόνωσαν στο ναό.
Οι δόκιμοι και οι νέοι μοναχοί είχαν τρομοκρατηθεί γι’ αυτό ο γερο-Δωρόθεος ζήτησε με επιστολή βάρκα από το μοναστήρι για να παραλάβει τον Αστέριο. Όταν σε λίγες μέρες ήρθε η βάρκα, ο νέος και ο συνοδός του παπα-Μάρκος, εφημέριος του Μονοξυλίτη, κατέβηκαν στη παραλία χωρίς προβλήματα. Μόλις όμως μπήκαν στη βάρκα, άρχισαν να πέφτουν βροχή οι πέτρες μπροστά τους. Οι βαρκάρηδες τα χρειάστηκαν.
Τράβηξαν στα ανοιχτά αλλά οι πέτρες έφταναν και εκεί. Ο ευλαβέστατος παπα-Μάρκος σηκώθηκε, έβαλε το πετραχήλι του και άρχισε τους χαιρετισμούς της Παναγίας. Αμέσως έπαψε η δαιμονική ενέργεια. Έτσι έφτασαν ήσυχοι στη μονή. Μερικοί δύσπιστοι πατέρες που είχαν πληροφορηθεί τα γεγονότα ειρωνεύτηκαν τον παπά : -Που είναι οι πέτρες; Να, δεν γίνεται τίποτα! Ψευδαισθήσεις ήταν όλα …; Αλλά την ίδια στιγμή τους αποστόμωσε ένας πετροβολισμός που ήρθε από την κορυφή του διπλανού πύργου! Στο μεταξύ είχε επιδεινωθεί και η υγεία του Αστέριου.

Ένιωθε ένα σφίξιμο στο λαιμό και είχε τάση εμετού. Γι’ αυτό και δεν κοινωνούσε. Η σύναξη των γερόντων της μονής που συνήλθε χωρίς καθυστέρηση, πήρε την απόφαση να σταλεί ο δόκιμος στον περίφημο πνευματικό παπα-Σάββα τον Μικραγιαννανίτη (1821-1908). Αποτελούσε γενική πεποίθηση των Αγιορειτών πατέρων ότι οι προσευχές του πνευματοφόρου παπα-Σάββα «μαστίγωναν» τα πονηρά πνεύματα και τα έτρεπαν σε φυγή.
Η καλύβη της Αναστάσεως όπου έμενε ο πνευματικός, πέρασε τρία μερόνυχτα συνταρακτικά. Από την ώρα που μπήκε εκεί ο Αστέριος, προπαντώς τις νύχτες, πελώριες πέτρες άρχισαν να κόβονται από τους γειτονικούς βράχους, να περνούν πάνω και δίπλα από τη καλύβη και με τρομακτικό πάταγο να γκρεμίζονται στο διπλανό βάραθρο, προς τη θάλασσα. Άγριες φωνές τάραζαν την περιοχή.
Φοβερές βλαστήμιες μόλυναν τον αέρα. Ο παπα-Σάββας παρά τα γεράματά του, επιδόθηκε σε τέλεια νηστεία και αδιάλειπτη προσευχή για τρεις μέρες. Και την τέταρτη διάβασε στον Αστέριο την εξορκιστική ευχή : -«Εξορκίζω σε, πνεύμα ακάθαρτο, κατά του Θεού του τα πάντα λόγω κτίσαντος και του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, φοβήθιτι, φύγε, δραπέτευσον, αναχώρησον από του δούλου του Θεού Αστερίου … Άπελθε εις γην άνυδρον, έρημον, αγεώργητον …;»
-Αυτό ήταν! Ο Αστέριος έβηξε δυνατά. Από το στόμα του πετάχτηκε κάτι σαν ζώο, σαν αλεπού, που αφού αγριοκοίταξε τον πνευματικό και έτριξε τα δόντια του, έγινε άφαντο. Το είδαν καθαρά και οι τέσσερις υποτακτικοί του παπα-Σάββα, που παραβρίσκονταν εκεί, οι πατέρες Ονούφριος, Ιλαρίων, Πέτρος και Σάββας Ο δόκιμος ηρέμησε και ανάσανε με ανακούφιση.
Γεμάτος ευγνωμοσύνη έπεσε στα πόδια του πνευματικού και τα’ βρεξε με δάκρυα χαράς, -Άγιε του Θεού, αναφώνησε, μ’ έσωσες. Έγινα καλά. Το φρικτό βάρος έφυγε από πάνω μου. Πώς να σε ευχαριστήσω; Την άλλη μέρα στη Λειτουργία κοινώνησε. Ο παπα-Σάββας τον κράτησε δύο-τρεις μέρες κοντά του και ύστερα του σύστησε να πάει στις Καρυές και να ζήσει μόνος του σε ένα κελί με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Πραγματικά ο Αστέριος, που ονομάστηκε Αθανάσιος στη μοναχική του κουρά, πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σ’ ένα ταπεινό καλυβάκι της Μονής Κουτλουμουσίου, ξεχωρίζοντας για την ευλάβεια, την ταπείνωση και την ασκητικότητά του. Κοιμήθηκε οσιακά στις 7 Αυγούστου του 1945.

Πηγή: Οι δαίμονες και τα έργα τους, Ιερά Μονή Παρακλήτου

Οι φορεσιές της Παναγίας

Νόμιζα ότι είχα δει όλα τα αξιόλογα της μεγάλης μονής της Μολδαβίας, πού με φιλοξένησε. Τον κυρίως ναό, τα παρεκ­κλήσια, τϊς εικόνες, το μουσείο, τη βιβλιο­θήκη, τα εργαστήρια, τα κελλιά, τα περι­βόλια. Άλλα ή ηγουμένη με κάλεσε να μου δείξει κάτι ακόμη. Μπήκαμε στον κυ­ρίως ναό και ανεβήκαμε μια σκαλίτσα, πού ήταν σχεδόν αόρατη, στην μια άκρη του πρόναου. «Αυτά δεν τα δείχνουμε στους τουρίστες», μου είπε ή ηγουμένη. Στό πατάρι πού φθάσαμε υπήρχαν μόνο ντουλάπες και κασέλλες. "Ανοιξε μία από αυτές. Με κατάνυξη σχεδόν έβγαλε από μέσα καλοδιπλωμένα σε άσπρα ύφασματα ένα-δύο-τρία και άλλα πολλά καλύμ­ματα. Έτσι μου φάνηκαν στο πρώτο αντί­κρυσμα. «Είναι οί φορεσιές της Παναγίας μας», είπε με συγκίνηση ή ηγουμένη. Δεν κατάλαβα. "Ανοιξε μία. Ήταν τρεϊς φαρ­διές, περίπου μισό μέτρο ή κάθε μία, λου­ρίδες κεντημένου υφάσματος. Μ' αυτά ντύνεται το μεγάλο προσκυνητάρι της Παναγίας, πού δεσπόζει μέσα σε πολλούς ναούς. Στίς πόλεις αυτά τα προσκυνητάρια είναι συνήθως ξυλόγλυπτα ή μαρμάρι­να. Στή χώρα μέσα όμως και στα μοναστή­ρια προτιμούν να τα ντύνουν. «Γυναίκα εϊναι ή Παναγία. "Αν ζοϋσε ανάμεσα μας θα πηγαίναμε δ,τι πιο όμορφο να φορέσει. Τώρα αισθανόμαστε πολλή χαρά να ντύ­νουμε το προσκυνητάρι πού κρατάει την εϊκόνα της». 

Τί να πρωτοθαυμάσεις; Υ­φάσματα, μετάξια, βελούδα, δαντέλλες, τα υλικά πού τα στόλιζαν, χρυσοκλωστές, πούλιες, χάνδρές, σιρίτια. Τα σχέδια, το ένα πιο όμορφο από το άλλο.Κάθε στολή κι άλλο χρώμα. Ανάλογα με την Εποχή του εκκλησιαστικού έτους χρησιμοποιεί­ται το καθένα. Και δεν τα φτιάχνουν μόνο οί μοναχές. Κι άλλες γυναίκες χωρικές, από τις γειτονικές πόλεις, σαν δέηση η σάν ευχαριστία, κεντούν και προσφέρουν σε ναούς παρόμοιες φορεσιές της Πανα­γίας. Τί καλύτερη έκφραση αλήθεια ολο­ζώντανου δεσμού μητέρας και θυγατέ­ρων

Μαρίας Σπυροπούλου