Επιλεγμένα κηρύγματα του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

 

 

Του Αββά Ιουστίνου Πόποβιτς
* Οι ασκητές είναι οι μοναδικοί ιεραπόστολοι της Ορθοδοξίας και ο ασκητισμός είναι η μόνη ιεραποστολική σχολή μέσα στην Ορθοδοξία. Η ορθοδοξία είναι άσκηση και ζωή γι’ αυτό και μονάχα διά της ασκήσεως και της ζωής επιτελείται το κήρυγμα και η ιεραποστολή. Ή ανάπτυξη της ασκητικότητας -προσωπικά και καθολικά- αυτή πρέπει να γίνει ή εσωτερική αποστολή της Εκκλησίας μας μέσα στον λαό. Οι ενορίες πρέπει να μεταβληθούν σε ασκητικά κέντρα, αλλά αυτό μπορεί να το επιτύχει μονάχα ένας εφημέριος – ασκητής. Πρέπει να ενισχύσουμε την προσευχή και την νηστεία, να αναπτύξουμε την εκκλησιαστική ευταξία η οποία είναι από τα κύρια μέσα της Ορθοδοξίας με το όποιο εκείνη επιδρά αναγεννητικά στον άνθρωπο. Όλα αυτά όμως απαιτούν ως προϋπόθεση: οι ιερείς και οι μοναχοί μας να γίνουν οι ίδιοι ασκητές.
* Το χειρότερο πράγμα για τους ανθρώπους είναι ό θάνατος: το να γίνω λάσπη, να μεταβληθώ σε σκουλήκια, σε πηλό! Αξίζει τάχα να είναι κανείς άνθρωπος; Γιατί να σε αγαπήσω, Θεέ μου, αφού αύριο θα μεταβληθώ σε σκουλήκια και πηλό; Να, όμως, που ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε σώζει από τον θάνατο διά της Αναστάσεώς Του, εξασφαλίζει την αιώνιο ζωή για την ψυχή σου και το σώμα, όταν εκείνο θα αναστηθεί λαμπερό και θα ενωθεί με την ψυχή.
Γι’ αυτό και ο Κύριος Ιησούς έχει το δικαίωμα να αποκαλείται ο Μόνος Φιλάνθρωπος, ο μόνος από κατασκευής κόσμου μέχρι της Φοβεράς Κρίσεως. Μονάχα εκείνος που νίκησε τον θάνατο είναι ο Μόνος Φι λάνθρωπος και όλα τα άλλα είναι απλές φλυαρίες. Και οι κουλτούρες, οι πολιτισμοί, οι επιστήμες και οι τέχνες; – Τί αστεία πράγματα! Μα τί να την κάνω την τεχνολογία και την επιστήμη όταν με μεταβάλουν σε σκουλήκια και λάσπη; Εκείνος είναι ο μόνος φιλάνθρωπος, αυτός που με ελευθερώνει από την αμαρτία, τον θάνατο και τον διάβολο. Γιατί ο διάβολος είναι ο εφευρέτης της αμαρτίας και μαζί μ’ αυτήν και του κακού.
* Αυτό είναι η αγάπη του Χριστού προς τον άνθρωπο: η λύτρωση από τον θάνατο. Λέει η δεύτερη μεγάλη εντολή: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σε αυτόν» (Μτ. 22, 39). Πότε αγαπούμε λοιπόν πραγματικά τον άνθρωπο; Όταν τον λυτρώνουμε από την αμαρτία του, από την κόλαση… αυτή είναι η γνήσια α γάπη προς τον άνθρωπο. Απατά εαυτόν όποιος νομίζει πως αγαπά τον άνθρωπο ενώ εγκρίνει τις αμαρτίες του και αναπαύει τα πάθη του. Τότε αγαπά τον θάνατο του και όχι τον ίδιο. Μονάχα όταν αγαπά κανείς τον άνθρωπο διά του Χριστού -με όλη την ψυχή και την δύναμή του- τότε τον αγαπά αληθινά.
Θα ρωτήσει κάποιος: και η αγάπη των γονέων προς τα τέκνα; Και η αγάπη του συζύγου προς την σύζυγο; Και η αγάπη του ανθρώπου προς την πατρίδα; Δεν είναι και αυτά αγάπη; Τα ονομάζουμε βέβαια όλα αυτά αγάπη άλλα είναι άραγε έτσι; Όλα αυτά δεν έχουν ίχνος αγάπης εάν δεν είναι ο Χριστός η δύναμη εκείνη μέσα από την οποία αγαπάμε. Αν ό πατέρας δεν αγαπά τα τέκνα του με την αγάπη του Χριστού, αν δεν τα παιδαγωγεί στο αγαθό, αν δεν τα οδηγεί στον ί σιο δρόμο, αν δεν τα διδάσκει να σωθούν από την αμαρτία, παρά μονάχα τα χαϊδεύει και τα κολακεύει, τότε τα μισεί και τα φονεύει. Αν πάλι, ό σύζυγος αγαπά την σύζυγο μονάχα σαρκικά, γίνεται ο φονιάς της. Έτσι συμβαίνει με κάθε γήινη, σαρκική αγάπη.
* Ή Δικαιοσύνη και η Αλήθεια του Θεού ενοχλούν τους άνομους, ενοχλούν αυτούς που είναι ανήμποροι από τις αμαρτίες, ενοχλούν όλους όσοι είναι μεθυσμένοι από τα διάφορα πάθη. Μήπως και σήμερα δεν κραυγάζουν οι Χριστομάχοι: σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν! Μήπως και σήμερα δεν ζητούν την κεφαλή του Ιησού από την Ναζαρέτ;
* Ω ναι, όταν οι άνθρωποι τρελαθούν από την υπερηφάνεια, όταν αλλοφρονήσουν από την αυταρέσκεια, τότε δεν τους χρειάζεται ό Θεός, δεν χρειάζονται την Δικαιοσύνη Του αφού ανακηρύσσουν τον εαυτό τους για θεό. Προτείνουν την ελάχιστη και ψεύτικη αλήθεια τους ως την μεγάλη, την σωτήρια αλήθεια. Ανακηρύσσουν ακόμα, την ελάχιστη γήινη, δι κή τους ανάπηρη δικαιοσύνη ως την μέγιστη δικαιοσύνη: δεν μας χρειάζεται η Δικαιοσύνη του Χριστού, δεν θέλουμε την Δικαιοσύνη του Θεού.
* Οι άνθρωποι, με τυφλωμένο τον νου και την ψυχή, δεν βλέπουν μα και δε θέλουν να δουν ότι σε τούτο τον κόσμο ο άνθρωπος -ο γνήσιος άνθρωπος- δεν μπορεί να σταθεί δίχως τον Θεό. Γιατί άραγε αυτό; Μα επειδή ό κόσμος αυτός είναι γεμάτος από Ηρώδες, γεμάτος από Φαρισαίους. Οι Ήρώδες ζητούν την κεφαλή Ιωάννου του Βαπτιστού, ζητούν τις κεφαλές όλων των δικαίων της γης. Και οι Φαρισαίοι, οι ψευδείς Γραμματείς και οι ψευδοσοφοί του κόσμου αυτοί απαιτούν τον θάνατο του Θεανθρώπου Χριστού.
* Μπροστά στον θάνατο οι άνθρωποι είναι αδύναμοι σαν τα κουνούπια, σαν τα πετραδάκια. Για ποιο πράγμα καυχάσθε ω άνθρωποι; Για τον πλούτο, την επιστήμη, την φιλοσοφία και την κουλτούρα; Όλα αυ τά είναι σκύβαλα – συ και εγώ δούλοι του θανάτου! Κάθε άνθρωπος είναι δούλος του φόβου, δούλος του θανάτου. Μπορεί να γίνει άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο με χαρά; Όχι δεν μπορεί. Ό άνθρωπος που θα αντικρίσει σοβαρά τον εαυτό του και με σοβαρότητα θα κοιτάξει τον θάνατο σαν τον έσχατο σταθμό αυτής της ζωής, αυτός ό άνθρωπος δεν έχει χαρά σε αυτό τον κόσμο, δεν υπάρχει γι’ αυτόν καμιά απόλαυση ε δώ. Όλες οι απολαύσεις είναι ένα ψέμα, εάν ο θάνατος αποτελεί για μένα και για σένα τον τελευταίο σταθμό αυτού του κόσμου.
* Ποιος εισήγαγε τον θάνατο σε αυτό τον κόσμο; Ποιος άλλος από την αμαρτία; στον άνθρωπο ανήκει δυστυχώς, αυτός ό γεμάτος ντροπή ρόλος αυτής της ζωής, της εισαγωγής δηλ. της αμαρτίας και του θανά του και του διαβόλου σε αυτό τον κόσμο. Δεν το έπραξαν αυτό μήτε οι τίγρεις μήτε οι αλεπούδες, το έπραξε ό άνθρωπος. Γι’ αυτό και ό άνθρωπος είναι πλάσμα ντροπιασμένο μπροστά σε όλα τα ζώα και όλα τα φυτά και όλα τα πετούμενα. Πρέπει να ντρέπεται ό άνθρωπος και να εκλιπαρεί για συγνώμη από το κάθε πουλί για το ότι αυτός είναι που έφερε τον θάνα το στον κόσμο αυτό, έφερε τον θάνατο και στα πουλιά και στα ζώα και στα φυτά. Τα πάντα φθείρονται και αποθνήσκουν. Μέχρι πότε όμως; Μέχρι την ανά σταση των νεκρών, όταν ο Κύριος θα κρίνει τον κό σμο και, στη θέση της παλαιάς γης, θα δώση καινή γη, όταν όλα θα γίνουν αθάνατα επάνω της. Αυτό είναι κάτι που εμείς δεν μπορούμε μα ούτε και ξέρουμε να το συλλάβουμε, αλλά αυτό είναι η καλή είδηση του Κυρίου και Χριστού μας.
* Ποιό το όφελος από το ότι η Ευρώπη, η Αμερι κή και όλες οι ήπειροι τρέχουν να κατακτήσουν τον κόσμο, το σύμπαν, την Σελήνη, τον Άρη και τ’ αστέρια; Τί θα ωφελήσει τον άνθρωπο αν αποκτήσει τον κόσμο όλο και βλάψει την ψυχή του, αν χάσει την ψυχή του; Από ποιόν θέλετε ώ άνθρωποι να κατακτήσετε την Σελήνη; Από ποιόν να πάρετε τα άστρα; Από τον Κύριο ο Οποίος τα έχει σπείρει σαν αλλά άνθη στην ατέλειωτη απεραντοσύνη; Πόσο ελεεινός είναι ό ευρωπαίος άνθρωπος όταν εκστρατεύει κατά του ουρανού σαν να πρόκειται για τον εχθρό του!
* Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη. Και όταν είσαι μέσα στον ναό, ήδη βρίσκεσαι στον ουρανό. Έτσι, όταν η γη σε συνθλίβει με την κόλασή της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο. Αν οι άνθρωποι σε ενοχλούν με την κακία τους, να προσφεύγεις στον ναό, να γονατίζεις μπροστά στον Θεό και Εκείνος θα σε προσλάβει κάτω από την γλυκιά και παντοδύναμη προστασία Του. Αν πάλι συμβεί να πέσουν επάνω σου ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων, εσύ τρέξε στον ναό, ανάμεσα στους Αγγέλους, επειδή ό ναός είναι πάντοτε γεμάτος από Αγγέλους και οι Άγγελοι του Θεού θα σε προστατεύσουν από όλα τα δαιμόνια του κόσμου αυτοί και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν.
* Μην λησμονείτε αδελφοί: εμείς οι Χριστιανοί είμαστε ισχυροί διά του Θεού. Ποιος μπορεί τότε να είναι ισχυρότερος από εμάς; Κανείς! Κανείς! Κανείς! Κανείς από τους ανθρώπους μα και από τους δαίμονες! Μα δίχως το Θεό, τί είμαστε εμείς οι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο; Παιχνίδι της αμαρτίας, παιχνίδι του κακού, παιχνίδι στα χέρια του διαβόλου. Ώ αδελφέ, ώ άνθρωπε, με κάθε αμαρτία με την οποία σε καταβάλλει ο διάβολος γελά μαζί σου. Και όταν σε καταβάλλει σε πολλές αμαρτίες, τότε ορμαθός από πολ λά δαιμόνια σιμώνουν γύρω σου από κάθε γωνιά.
* Όταν ο άνθρωπος δεν είναι με τον Θεό, τότε πάντοτε γίνεται παιχνίδι του διαβόλου και ο διάβολος παίζει μαζί του: την μια του γεμίζει την ψυχή με ακάθαρτους λογισμούς, την άλλη του βομβαρδίζει την καρδιά με κακές επιθυμίες, άλλοτε πάλι πυρώνει την γλώσσα του με βρισιές, και άλλοτε τον παρακινεί σε συκοφαντία, σε καταλαλιά, σε κλοπή, σε ασωτία και σε κάθε άλλη κακή πράξη.
* Ξέρετε αδελφοί ποιό είναι το ισχυρότερο όπλο του άνθρωπου στην γη, όπλο ακατανίκητο και πάντα νικηφόρο; Είναι η προσευχή, μάλιστα η προσευχή! Ε πειδή διά της προσευχής ο άνθρωπος παραδίδει στον Θεό όλη την ψυχή και όλη την καρδιά και όλη την ζωή του και ο Θεός γίνεται υπέρμαχος του και ο προστάτης του. Τί μπορούν τότε να του κάμουν οι άνθρωποι και οι δαίμονες; Τίποτε! Τίποτε! Τίποτε! Γι’ αυτό και ό Κύριος μας επιτάσσει στο Ευαγγέλιο Του: «Αδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α’ Θεσ. 5, 17).
* Γιατί τόσο πολύ κακό στον κόσμο στις μέρες μας; Είναι επειδή οι άνθρωποι απέρριψαν το αποτελε σματικότερο όπλο, το νικηφόρο όπλο το οποίο νικά το κάθε κακό με βεβαιότητα και σε όλα τα πεδία των μαχών, νικά την κάθε αμαρτία, τον κάθε δαίμονα και το όπλο αυτό είναι η προσευχή, η προσευχή και η νηστεία. Είναι το αποτελεσματικότερο όπλο επειδή είναι του Θεού, επειδή είναι του Χριστού, είναι το όπλο του μόνου αληθινού Θεού σε όλους τούς κόσμους.
* Γιατί η Ευρώπη περιέπεσε στις μέρες μας σε τόσα δεινά, σε τόσα αδιέξοδα; Είναι επειδή απέρριψε τον Χριστό, απέρριψε το ιερό Του Ευαγγέλιο, απέρρι ψε το ανίκητο όπλο Εκείνου: την προσευχή και την νηστεία. Τα απέρριψε και ζητά να λύσει όλα της τα προβλήματα χωρίς τον Χριστό. Και μάλιστα, όχι μόνο χωρίς τον Χριστό μα και αντίθετα από τον Χριστό. Μα όποιος μάχεται τον Χριστό και Θεό, εκείνος γίνεται σύντροφος των δαιμόνων. Και τί είναι αυτό που απομένει από αυτό τον άνθρωπο μέσα σε ένα τέτοιο πό λεμο; Πτώμα! Μονάχα πτώμα!
* Μέχρι που ό Χριστός δεν φανερώθηκε στον γήινο κόσμο μας με το Ιερό Του Ευαγγέλιο, εμείς οι άν θρωποι δεν γνωρίζαμε μήτε ποιό είναι το καλό μήτε και ποιό το κακό, μήτε τί είναι αλήθεια μήτε και τί είναι ψέμα, ούτε τί είναι δίκαιο μα ούτε και τί είναι άδικο. Και το κυριότερο, δεν γνωρίζαμε ούτε τί σημαίνει καλός άνθρωπος. Μόλις με τον Χριστό τα γνωρίσαμε όλα αυτά: καλό είναι μονάχα αυτό που προέρχεται από τον Κύριο και Χριστό και οδηγεί στον Κύριο. Το ίδιο και με την αλήθεια και με το δίκαιο. Και ποιος είναι ο καλός άνθρωπος; μόνον ο άνθρωπος του Χρι στού είναι καλός, δηλ. με άλλα λόγια, μόνον ό Χριστιανός είναι αληθώς καλός άνθρωπος.
* Δεν υπάρχει τίποτε δυσκολότερο και πιο υπεύθυνο σε αυτό τον γήινο κόσμο από το καθήκον της χριστιανής μητέρας. Επειδή το κύριο καθήκον της είναι να εξασφαλίσει στα τέκνα της την αθανασία και την αιώνια ζωή. Αν τους εξασφαλίσει αυτά, έχει εξασφαλίσει για τον εαυτό της τον παράδεισο στους ουρανούς. Αν δεν το κατορθώσει όμως, η ψυχή της θα κα τρακυλήσει στην κόλαση όπου ο αιώνιος κλαυθμός και βρυγμός των οδόντων.
* Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου, ο αιώνιος συνάδελφός σου. Πρόσεχε λοιπόν πώς του συμπεριφέρεσαι! Πρόσεχε τί σκέφτεσαι περί αυτού! Πρόσεχε τί επιθυμείς γι’ αυτόν! Επειδή στην αιωνιότητα μέλλεις να ζήσεις μαζί με εκείνον. Γι’ αυτό, ας είναι όλα μέσα μας αθάνατα και αιώνια: η αγάπη μας προς τον άνθρωπο, το αγαθό μας, η αλήθεια μας, η δι καιοσύνη μας. Για να μην ντρεπόμαστε στον άλλο κόσμο μήτε για την αγάπη μας μήτε για το καλό μας μήτε για την αλήθεια μας μήτε και για την δικαιοσύνη μας ενώπιον του Κυρίου.
* Αν η σκέψη του ανθρώπου δεν απολήγει στον Θεό, παραμένει λειψή και ατελής. Γι’ αυτό και σταδιακά ξηραίνεται, ώσπου στο τέλος μαραίνεται τε λείως. Όσα ισχύουν για την ανθρώπινη σκέψη ι σχύουν και για το συναίσθημα. Αν δεν γαντζωθεί στο Θεό, τότε και εκείνο εξατμίζεται γοργά, ξεψυχά ώσπου στο τέλος πεθαίνει. Αυτός ό νόμος ισχύει και για ολόκληρο τον άνθρωπο. Αν ή ύπαρξη του δεν καταλήγει στον Θεό, παραμένει λειψή και ατελής. Πεθαίνει σταδιακά μέσα του καθετί το μεγάλο και υψηλό και παραμένει ό,τι ασήμαντο και μηδαμινό.
* Ή αθανασία του ανθρώπου ξεκινά από την σύλληψή του μέσα στην κοιλία της μητέρας του. Και πότε αρχίζει ο παράδεισος και η κόλαση του ανθρώπου; Από την ελεύθερη επιλογή για το θεϊκό αγαθό η για το δαιμονικό κακό, για τον Θεό η για τον διάβολο. Και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου αρχίζουν εδώ από την γη για να συνεχιστούν αιώνια στην άλλη ζωή. Τί είναι ο παράδεισος; Είναι η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Άμα ο άνθρωπος αισθάνεται εντός του τον Θεό, είναι ήδη στον παράδεισο, γιατί όπου είναι ο Θεός εκεί είναι και η Βασιλεία του Θεού, εκεί και ο παράδεισος. Από τότε που ο Θεός Λόγος κατέβηκε στην γη και έγινε άνθρωπος, ο παρά δεισος έγινε η αμεσότερη πραγματικότητα για την γη και τον άνθρωπο. Επειδή, όπου είναι ο Χριστός εκεί και ο παράδεισος.
* Κάθε πράγμα σε αυτό τον κόσμο είναι ένα κάδρο στο οποίο ο Θεός έχει κορνιζώσει και από μία σκέψη του. Όλα τα πράγματα μαζί, συναποτελούν το πολύχρωμο μωσαϊκό των σκέψεων του Θεού. Βαδίζο ντας από πράγμα σε πράγμα, διαβαίνουμε από την μια σκέψη του Θεού στην άλλη, από την μια αγιογραφία του Θεού στην επόμενη. Βαδίζοντας από άνθρωπο σε άνθρωπο, προχωρούμε από την μια εικόνα του Θεού στην άλλη. Ενώ ό Θεός στα πράγματα έχει κορνιζώσει τις σκέψεις Του, στον άνθρωπο κορνίζωσε την μορφή Του, την δική Του εικόνα.
«Ότι εν πλήθει σοφίας πλήθος γνώσεως και ό προστιθείς γνώσιν προσθήσει αλγημα» (Έκκλ. 1, 18). Δεν υπάρχει μεγαλύτερο βάσανο από την σκέψη την ίδια. Δεν είναι κόλαση μεγαλύτερη από την σκέψη η οποία είναι πλήρως αποκομμένη από τον Πλάστη και Θεό κάθε σκέψης, τον Κύριο Ιησού Χριστό, τον Θεό Λόγο. Ή ανθρώπινη σκέψη χωρίς τον Κύριο και Χριστό δεν μπορεί να γνωρίσει μήτε τον εαυτό της μήτε και τον κόσμο γύρω της.
* Σοφία είναι το να ζει κανείς με ευαγγελική «ευταξία», με ευαγγελική «ακρίβεια». Αφροσύνη πάλι είναι το να ζει κάποιος διασκεδάζοντας ατάκτως, αναλώνοντας την ψυχή του σε αμαρτίες και πάθη. Σοφός εκείνος πού χτίζει το οικοδόμημα της ψυχής του στην τήρηση των ιερών εντολών του Ευαγγελίου. Άφρων είναι εκείνος πού πράττει το αντίθετο. Γιατί όλα όσα οικοδομούνται επάνω στον Ιησού Χριστό αντέχουν σε όλες τις καταιγίδες και φουρτούνες και στα δεινά των πειρασμών, της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου. Ό,τι πάλι οικοδομείται δίχως Χριστό και ερήμην του Χριστού και ενάντια στον Χριστό, εύκολα καταρρέει και συντρίβεται μόλις φανούν οι φουρτούνες των πειρασμών, των αμαρτιών και των παθών, μα κυρίως όταν φανούν ο άνεμος του θανάτου και του δαιμονισμού.
* Για μάς τους Χριστιανούς, τους φωτισμένους και διαφωτισμένους εν Χριστώ, τα πάντα σε αυτό τον κόσμο έχουν νόημα και αξία εφόσον αποτελούν μέσον και οδό προς την αιωνιότητα. Επειδή εμείς, βλέπουμε εκείνο που δεν φαίνεται και ατενίζουμε το αόρατο. Ρυθμίζουμε όλη μας την ζωή μέσα στον χρόνο με βάση εκείνο που είναι αιώνιο, το ανθρώπινο με βά ση το Θεανθρώπινο. Όσο υπάρχει κάτι το αιώνιο μέσα στα όρια του χρονικού, συντηρούμαστε με αυτό. Όταν όμως αυτό εκλείπει, το αναζητούμε πέρα από τον χρόνο, στο Βασίλειο του ατελεύτητου και αορά του. Ατενίζουμε τα πάντα υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, δηλ. υπό το πρίσμα του Χριστού, αφού Εκείνος είναι ο αιώνιος Θεός και Κύριος.
* Ό αγώνας μας είναι ενάντια στους εχθρούς της αιωνιότητας και της αθανασίας μας. Αυτοί είναι: οι αμαρτίες μας, τα πάθη μας, οι πόθοι μας, τα πνευματικά της πονηρίας (Έφ. 6, 12). Κάθε αμαρτία κλέβει και λίγη από την αιωνιότητα μας και απονεκρώνει την αθανασία μας. Ας μη γελιόμαστε: η φιλία με την αμαρτία είναι έχθρα με τον Θεό, έχθρα με τον Κύριο και Χρι στό.
* Δίχως την πίστη στον Κύριο και Χριστό, δίχως την αναγέννηση εν Χριστώ τω Κύριω, δίχως την ζωή εν Χριστώ τω Κυρίω ο άνθρωπος είναι και παραμένει εργαστήριο δαιμόνων.
* Πώς μπορεί ο άνθρωπος να αποδείξει πως σήμε ρα είναι του Χριστού ενώ μέχρι χτες δεν ήταν δικός Του; Δίχως αμφιβολία, με καινές σκέψεις στην θέση των παλαιών, με καινά αισθήματα στην θέση των παλαιών, με καινές επιθυμίες στην θέση των παλαιών, με μια λέξη: με καινή ζωή στην θέση της παλαιάς και μάλιστα ζωή ευαγγελική και Θεανθρώπινη.
* Της φιλανθρωπίας του Χριστού ουκ έσται τέλος. Διότι ό Χριστός, για να αποκτήσουμε εμείς οι άνθρωποι την αιώνιο ζωή Του και να ζήσουμε εν Αυτώ, δεν μας ζητά να έχουμε μόρφωση, μήτε δόξα, μήτε πλούτο, μήτε και κάτι, το οποίο κάποιος από εμάς δεν κατέχει, παρά ζητά αυτό που όλοι μας μπορούμε να έ χουμε. Αυτό το κάτι είναι η πίστη.
* Δίχως τον γλυκύτατο Κύριο και Χριστό είναι δίχως νόημα, φοβερός και σύντομος ο επίγειος βίος, πολύ δε περισσότερο η αιωνιότητα που είναι ατελείωτη και απεριόριστη. Όπου υπάρχει ό θάνατος εκεί αληθινή χαρά δεν υπάρχει. Μέσα στην βοή και τον χαλασμό της αμαρτίας, μέσα στην μέθη από την γλυκύτητα της αμαρτίας, οι άνθρωποι αναγορεύουν σε χαρές της ζωής πλείστες ανοησίες και ασήμαντα πράγματα. Γιατί είναι ανόητα και ασήμαντα όλα εκείνα που απομακρύνουν τον άνθρωπο από τον Κύριο και Χριστό, όσα δεν του εξασφαλίζουν την αθανασία και την αγιότητα του Χριστού.
* Δεν υπάρχει μεγαλύτερη φρίκη από την αιωνιότητα δίχως Χριστό. Εγώ θα δεχόμουν με χαρά να ε ίμαι στην Κόλαση μαζί με τον Χριστό (συγχωρήστε μου το παράδοξο) παρά στον Παράδεισο δίχως Χριστό. Γιατί όπου δεν είναι Εκείνος, τα πάντα μεταβάλλονται σε κατάρα, σε πίκρα και σε φρίκη.
* Ή κάθε ευαγγελική αρετή γίνεται στα χέρια του ορθοδόξου χριστιανού πινέλο με το οποίο ζωγραφίζει στην ψυχή του την εικόνα του Χριστού μέχρι να την ολοκληρώσει. Όταν δεις την ψυχή ενός τέτοιου αν θρώπου, βλέπεις την εικόνα του Χριστού και λες μέσα σου: αλήθεια, ο άνθρωπος αυτός τοποθέτησε στο σώμα του την εικόνα του Χριστού, έφτασε το ύψιστο νόημα της ζωής και πλούτισε πλούτο αδαπάνητο.
* Συχνά η εικόνα του Θεού μέσα στον άνθρωπο είναι πλακωμένη από την λάσπη των ηδονών και το κατράμι των παθών, από τα αγκάθια της αμαρτίας και την ήρα των επιθυμιών. Γι’ αυτό λέγεσαι ορθόδοξος χριστιανός, για να καθαρίσεις όλα αυτά πάνω από την εικόνα του Θεού στην ψυχή σου και να λάμψει και πάλι η εικόνα εκείνη με το θεϊκό της κάλλος. Αν το καταφέρεις αυτό, τότε θα αγαπήσεις τον άνθρωπο στην αμαρτία του γιατί ποτέ δεν θα εξισώσεις την αμαρτία με τον αμαρτωλό και το έγκλημα με τον εγκληματία. Πάντα θα ξέρεις να ξεχωρίζεις την αμαρτία από τον αμαρτωλό, να καταδικάζεις την αμαρτία και να σπλαχνίζεσαι τον αμαρτωλό.
* Ή αγιότητα αποτελεί την φυσική κατάσταση για την θεοειδή ανθρώπινη ψυχή και γι’ αυτό η αγιότητά μας θέλημα του Θεού εστί (Α’ Θεσ. 4, 3). Αυτό θέλει από εμάς ο Θεός, αυτό απαιτεί, σε αυτό συνίστα ται όλο το θέλημά Του προς εμάς. Και εμείς ικανοποιούμε το θέλημά Του όταν πράττουμε αυτό που είναι άγιο, αυτό που αγιάζει και φωτίζει.
* Τί είναι οι Πράξεις των Αποστόλων; Είναι οι πράξεις του Χριστού τις όποιες επιτελούν οι Απόστολοι με την δύναμη Εκείνου ή καλύτερα, διά του Χριστού που είναι μέσα τους και ενεργεί δι’ αυτών. Και τί είναι οι Βίοι των Αγίων; Τίποτα περισσότερο από την προέκταση των Πράξεων των Αποστόλων. Μέσα τους έχουμε το ίδιο Ευαγγέλιο, την ίδια βιωτή, την ίδια αλήθεια, την ίδια δικαιοσύνη, την ίδια αγάπη, την ίδια πίστη, την ίδια αιωνιότητα, την ίδια δύναμιν εξ ύψους, τον ίδιο Θεό και τον ίδιο Κύριο. Αυτή η προέκταση των ζωοποιών θείων δυνάμεων στην Εκκλησία του Χριστού διά των αιώνων και από γενεά σε γενεά αποτελεί την ζώσα Ιερά Παράδοση.
* Η διάνοια που ζει και εκφράζεται μέσα από την αμαρτία, το κακό και τον θάνατο είναι κατάρα Θεού. Μεγάλη διάνοια – μεγάλη κατάρα. Με μια διάνοια δίχως καλοσύνη και ευγένεια ο άνθρωπος είναι σωστός διάβολος γιατί ο διάβολος είναι μεγάλη διάνοια δίχως ίχνος καλοσύνης και αγάπης. Άνθρωπος έξυπνος μα δίχως καλοσύνη και συμπόνια είναι κόλαση για την ψυχή και την καρδιά, κόλαση για όλη την ανθρωπότητα.
Κάθε λογισμός και κάθε αίσθηση οδηγούν σταδιακά την ψυχή είτε προς τον παράδεισο είτε προς την κόλαση. Αν ό λογισμός είναι έλλογος, τότε συν δέει τον άνθρωπο με τον Θεό Λόγο, με τον ύψιστο Λογισμό, με την Παναξία, πράγμα που είναι ήδη ο παράδεισος. Εάν πάλι είναι άλογος ο λογισμός ή και παράλογος, τότε συνδέει αναπόφευκτα τον άνθρωπο με τον Παράλογο, τον Ανόητο, με τον διάβολο, πράγμα που είναι ήδη η κόλαση. Όσα ισχύουν για τον λογισμό ισχύουν και για τις αισθήσεις. Όλα αρχίζουν εδώ, από την γη: και ο παράδεισος μα και η κόλαση του ανθρώπου.
Η επιλογή και μετάφραση των κειμένων έγινε αφιλοκερδώς από τον σερβομαθή θεολόγο κ. Γεώργιο Κ., από τα εξής δύο βιβλία:
α) ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ – Βελιγράδι 1980, Ι. Μονή Τσέλιε.
β) ΘΕΟΦΟΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΛΟΓΙΑ – Άγ. Όρος 2007, Ι. Μονή Χελανδαρίου.
Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη Θεσσαλονίκη
ΑΒΒΑ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ (1894-1979)-ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ-ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ
ΑΠΟ: Ενημέρωση Ι. Μ. Παντοκράτορος

Ὁμιλία πρὸς μοναχούς

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης (Προηγούμενος Ἱ. Μ. Φιλοθέου)

Ὁ μοναχισμὸς εἶναι τὸ ἄμισθον ἰατρεῖον· εἶναι ἡ κλινική τοῦ Θεοῦ, ὅπου ἔρχεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ γίνει καλά. Τὸν καλεῖ ὁ Θεὸς μὲ κλῆσιν ἁγίαν καὶ τὸν φέρνει μὲ τὴν ἀγάπην του σ' αὐτὸ τὸ ἄμισθον ἰατρεῖον.

Ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ τὴν θεραπεία του καὶ φωνάζει: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με.

— Ναί, θὰ σὲ ἐλεήσω, ἀπαντᾶ ὁ Θεός. Καὶ ἀρχίζει ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων τὴν θεραπείαν.

Μᾶς στέλλει διάφορες θλίψεις, ἐπιτρέπει πειρασμούς. Καὶ ὅλα αὐτὰ εἶναι τὰ φάρμακα, τὰ πικρὰ φάρμακα ποὺ θεραπεύεται ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου.

Βέβαια, κανεὶς δὲν ἠμπορεῖ νὰ πεῖ ὅτι στὸν καιρὸ τῆς ἐγχειρήσεως ἤ τῆς ἰατρικῆς ἐπεμβάσεως δὲν πονεῖ, δὲν ἀγωνίζεται νὰ ξεπεράσει τὸν πόνο καὶ τὴν θλίψη· ὡστόσο ὅμως στὸ τέλος τῆς θεραπείας γίνεται ψυχικῶς καλά.

Ὅταν ὁ Γέροντάς μου ἦτο ἀρχάριος στὴν ἔρημο, ἦταν στὴν ὑποταγὴ τοῦ γέροντος Ἐφραίμ. Ὁ Γέρο Ἐφραὶμ ἦταν ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἕνα γεροντάκι εὐλογημένο. Κάποτε ἕνας γείτονας μοναχός, δὲν γνωρίζω τί εἶχε συμβεῖ, καὶ τὸ ἔθλιβε τὸ Γεροντάκι. Ὁ παπποὺς φώναζε διότι δὲν ἠμποροῦσε νὰ τὰ βγάλει πέρα. Διεμαρτύρετο, ἔβγαζε φωνές, τσίριζε,.... Ὁ Γέροντας ὁ δικός μου, νέο παιδί, δυνατὸ ποὺ μποροῦσε νὰ τὰ βάλει μὲ δέκα ἀνθρώπους, ὅταν ἄκουε τὸν Γέροντά του νὰ φωνάζει ἔξω καὶ ὁ ἄλλος νὰ σηκώνει τὸ ἀνάστημά του, μέσα του ἄρχιζε νὰ βράζει ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργή. Μόλις εἶδε τὸν κίνδυνο ὅτι ἂν βγεῖ ἔξω δὲν μποροῦσε νὰ προβλέψει τί θὰ συνέβαινε, σὰν νέος ποὺ ἦτο· ἀμέσως τρέχει στὴν ἐκκλησία, γονατίζει καὶ ἀρχίζει νὰ φωνάζει: «Παναγία βοήθει μοι!» Καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει- νὰ κλαίει, καὶ νὰ παρακαλεῖ, ὥστε νὰ ἐπέμβει ἡ Παναγία νὰ βοηθήσει μὴ τυχὸν καὶ σ' αὐτὴ τὴν κατάσταση βγεῖ ἔξω. Καὶ ἀφοῦ ἔκλαυσε πολὺ - πολύ, καὶ ἔχυσε πολλὰ δάκρυα, τότε εἶδε τὸ θηρίο τοῦ ἐγωισμοῦ καὶ τοῦ θυμοῦ νὰ κατευνάζεται καὶ νὰ ὑποχωρεῖ. Καὶ ὅταν εἶδε ὅτι ἦρθε σὲ μία κατάσταση ποὺ μποροῦσε νὰ βγεῖ ἔξω καὶ νὰ μιλήσει μὲ πραότητα καὶ ἠρεμία, βγῆκε καὶ ἀπήλλαξε, βέβαια μὲ ἤρεμο τρόπο καὶ εὐγενῆ, τὸν γέροντα ἀπὸ τὸν γείτονα. Καὶ αὐτό μᾶς τὸ ἔλεγε σὰν παράδειγμα τοῦ πῶς ἀντιμετωπίζεται ὁ ἐγωισμὸς στὴν πράξη.

Ἔρχεται καὶ στὸν μοναχὸ ὁ πειρασμὸς καὶ τοῦ ψιθυρίζει παραπλήσια πράγματα μὲ ὅ,τι ψιθύρισε στὸν Ἀδάμ. Ἂν ὁ Γέροντας τὸν μαλώνει ἤ τοῦ κόβει τὸ θέλημα, διαμαρτύρεται μέσα ὁ ἐγωισμὸς καὶ ψιθυρίζει στὸν μοναχὸ νὰ ἀντιλογήσει, νὰ φιλονικήσει, νὰ στήσει τὸ δικό του θέλημα· καὶ ἔτσι νὰ ἐνισχύσει τὴν περίπτωση ὥστε νὰ μὴ δεῖ καμμιὰ φορὰ τὴ θεραπεία του.

Ὁ μοναχὸς πρέπει νὰ ἔχει συνεχῶς τὴν προσοχὴ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίζει τὴν κάθε περίπτωση, τὸν κάθε πειρασμὸ μὲ ἐπιτυχία, ὥστε σὺν τῷ χρόνῳ μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον, ὥστε στὴ θέση τοῦ παλαιοῦ νὰ βρεθεῖ ὁ νέος, ὁ κατὰ Χριστόν, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀπάθειας καὶ τῆς ἀναστάσεως. Ὁ ἀγώνας δὲν εἶναι μικρός, οὔτε καὶ σὲ λίγο χρόνο κατορθώνεται ἡ νίκη καὶ ὁ θρίαμβος κατὰ τοῦ ἐγωισμοῦ. Μεγάλο θηρίο. Πολυκέφαλο.

Ὁ Ὅσιος Ἐφραὶμ λέγει: «Μὲ λέοντα καταπιάστηκες; Πρόσεξε μὴ σοῦ συντρίψει τὰ ὀστᾶ.»

Αὐτὸ τὸ θηρίο εἶναι ὁ Ἐγωισμός. Σὰν λέοντας παραφυλάει καὶ μᾶς ἐπιτίθεται. Ἐμεῖς πρέπει νὰ ἔχουμε στὰ χέρια μας τὸ ὅπλο καὶ τὴν μάχαιρα τῆς ἀντιρρήσεως κατὰ τῶν λογισμῶν.

Οἱ τύραννοι τῶν Χριστιανῶν στοὺς χρόνους τοῦ μαρτυρίου προσπαθοῦσαν νὰ παρασύρουν τοὺς Μάρτυρας εἰς τὸ νὰ ἀρνηθοῦν τὴν Θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Τοὺς ὑπόσχονταν πολλὰ- πλούτη, δόξες τιμές, ἀλλὰ οἱ Μάρτυρες δὲν ὑποχωροῦσαν. Θριαμβευτικὰ ὁμολογοῦσαν τὴν Πίστη στὸ Χριστὸ καὶ στὸ τέλος ἐδέχοντο τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἔτσι ὁ Χριστὸς ἐδοξάζετο.

Καὶ τώρα οἱ τύραννοι τῶν παθῶν μᾶς πιέζουν· τὰ πάθη μᾶς ὑπόσχονται στὴν ὑποχώρηση ἀπόλαυση καὶ ἱκανοποίηση. Δὲν πρέπει ὁ μοναχὸς νὰ ὑποχωρεῖ σὲ μία τέτοια βία, ἀλλὰ νὰ ἀντιστέκεται μὲ ὅλην τὴν ἀνδρεία τῆς ψυχῆς καὶ νὰ περιμένει μετὰ ἀπὸ μία νόμιμη πάλη τὸν στέφανον τοῦ μαρτυρίου.

Οἱ μάρτυρες ἐμαρτύρησαν σὲ λίγο χρόνο, καὶ πολλοὶ μάρτυρες σὲ λίγα λεπτὰ δεχθήκανε τὸ στεφάνι. Ὁ μοναχὸς μαρτυρεῖ συνέχεια σὲ ὅλη του τὴ ζωή. Ὄχι σὲ ἕνα τύραννο ἀλλὰ σὲ πολλούς. Κάθε πάθος καὶ ἕνας τύραννος. Γι' αὐτὸ ὄχι ὀλιγώτερο θὰ στεφανωθοῦν οἱ μοναχοὶ ποὺ θὰ ἀντισταθοῦν εἰς τὴν βία τῶν παθῶν καὶ θὰ ὁμολογήσουν τὴν καλὴν ὁμολογίαν τῆς ἀσκήσεως, τῆς μὴ ὑποχωρήσεως.

Μᾶς σπρώχνει τὸ πάθος τῆς ἀντιλογίας. Ἐμεῖς πρέπει νὰ βάλουμε ἐμπόδιο, φράγμα· νὰ ἀνοίξουμε ὄρυγμα, νὰ πέσει τὸ ἅρμα τῆς ἀντιλογίας μέσα.

Ὁ ἀγώνας πρέπει νὰ εἶναι συνεχής. Νὰ μὴν παρουσιάζωμε κενὰ· διότι τὰ κενὰ τὰ ἐκμεταλλεύεται ὁ διάβολος καὶ σφηνώνει μέσα στὰ κενὰ καὶ μᾶς δημιουργεῖ κατάσταση ἐπικίνδυνη. Ἡ Προσευχὴ πρέπει νὰ εἶναι ἀκατάπαυστη. Ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ ὅπλο μας. Καὶ μόνον νὰ προσεύχεται κανείς, ὁ διάβολος δὲν τὸν πλησιάζει εὔκολα.

Ἂς ἀγωνισθοῦμε ἐναντίον κυρίως αὐτοῦ τοῦ πάθους, διότι ἀπὸ ἐδῶ ξεκινοῦν ὅλα. Καὶ τὸ κυρίως φάρμακο κατὰ τοῦ ἐγωισμοῦ εἶναι ἡ ταπείνωσις. Ὁ Κύριός μας, μᾶς εἶπε· «Μάθετε ἀπ' ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν». Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ πραότης χαρίζουν μία πνευματικὴ ἀνάπαυση στὴν ψυχή. Τῆς χαρίζουν φῶς καὶ βλέπει καθαρώτερα τὰ πράγματα.

Ὁ Ἀββὰς Ἰσαὰκ ὁ Σύρος, τὴν ταπείνωση τὴν ἀποκαλεῖ «Θεόϋφαντον στολήν». Τὴν ταπείνωσιν, λέγει, περιεβλήθη ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἠμπόρεσε καὶ κατῆλθε ἐκ τῶν οὐρανῶν, καὶ ἠμπόρεσε ἡ γῆ νὰ τὸν δεχθεῖ χωρὶς νὰ καταφλεχθεῖ.

Ἡ ταπεινοφροσύνη στολίζει τὸν ἄνθρωπο. Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος ὅπου καὶ ἂν σταθεῖ, ὅπου καὶ ἂν βρεθεῖ, σκορπάει μία κατὰ κάποιο τρόπο μυστηριώδη χάρη καὶ γίνεται ἀγαπητὸς καὶ προσφιλής. Τὴν ταπείνωσιν οἱ δαίμονες τὴν τρέμουν, ὅπως ἀκριβῶς συνέβη καὶ μὲ ἕναν ὑποτακτικόν:

Ἕνας Χριστιανὸς εἶχε μία κόρη δαιμονισμένη καὶ τὴν ἐπῆγε σὲ πολλοὺς γιατροὺς ἀλλὰ δὲν βρῆκε τὴν θεραπεία της. Αὐτὸς ὁ Χριστιανὸς εἶχε ἕνα φίλο, πνευματικὸ ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος εἶχε σχέση μὲ τοὺς μοναχούς, καὶ λέγοντάς του τὸ παράπονο, τὸν πόνο του γιὰ τὸ κορίτσι του, τοῦ λέγει ἐκεῖνος· «Τὸ παιδί σου θὰ βρεῖ θεραπεία μόνον ὅταν καλέσεις ἕνα μοναχό, ὑποτακτικό, καὶ ἔλθει στὸ σπίτι σου καὶ κάνει μιὰν εὐχούλα, θὰ ἰδεῖς ἀμέσως τὸ παιδί σου θὰ γίνει καλά.

— Καὶ ποῦ θὰ τὸν βρῶ ἐγὼ αὐτὸν τὸν μοναχό;

— Νά! Κάτω στὴν ἀγορὰ κατεβαίνουν, λέγει, ἀπὸ τὴν ἔρημο νεώτεροι ὑποτακτικοὶ μοναχοὶ καὶ πωλοῦν διάφορα ἐργόχειρα. Σ’ ἕνα τέτοιο μοναχὸ πὲς του· «Ἔλα στὸ σπίτι νὰ σοῦ πληρώσω τὰ ἐργόχειρα, διότι τώρα ἐπάνω μου δὲν ἔχω χρήματα». Καὶ πές του νὰ σοῦ κάνει μία εὐχὴ καὶ θὰ δεῖς ὅτι τὸ παιδί σου θὰ γίνει καλά.
Αὐτὸς ἀμέσως τὸ πρωὶ κατεβαίνει στὴν ἀγορὰ· βλέπει ἕνα νέο μοναχὸ νὰ πωλεῖ διάφορα, ἐκεῖ, ἐργόχειρα. Τοῦ λέει: Πάτερ, πόσο τὰ δίνετε αὐτά;

— Τόσο. Εἶπε ὁ μοναχός.

— Μπορεῖς νὰ ἔλθεις μέχρι τὸ σπίτι νὰ σὲ πληρώσω, γιατί ἐπάνω μου δὲν ἔχω χρήματα;

— Ἔρχομαι, λέγει.

Καὶ ἀφοῦ προχωροῦσαν πρὸς τὸ σπίτι καὶ πλησίαζαν, ὁ διάβολος μυρίστηκε τὸ πράγμα, ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα του νὰ πάρει τὸ ἐξιτήριό του καὶ νὰ φύγει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἑτοιμάστηκε καὶ αὐτός. Καὶ μπαίνοντας ὁ μοναχὸς μέσα στὸ σπίτι, τὸν ἀπαντᾶ ἡ κόρη καὶ σηκώνει τὸ χέρι καὶ τοῦ δίνει ἕνα ράπισμα, τοῦ μονάχου. Αὐτός, ὁ μοναχός, γύρισε καὶ τὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ προσώπου καὶ τοῦ δίνει καὶ ἀπ' ἐκεῖ ἕνα ράπισμα, καὶ ἀμέσως ἡ κόρη ἔπεσε κάτω καὶ ἔβγαζε ἀφρούς. Καὶ στὸ τέλος, φεύγοντας τὸ δαιμόνιο εἶπε, ὅτι ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ μὲ βγάζει καὶ μὲ διώχνει. Καὶ ἀμέσως τὸ παιδὶ ἔγινε καλά.

Ὁ ὑποτακτικὸς αὐτός, ἀπὸ τὴν πράξη αὐτὴ φαίνεται ὅτι ἦταν ἕνας προοδευμένος, ἕνας πετυχημένος μοναχὸς ὁ ὁποῖος ὁπωσδήποτε θὰ εἶχε ἐξασκηθεῖ στὴν παιδεία καὶ στὴ θεραπεία τῆς ψυχῆς του.

Στὴν προσευχή μας πάντοτε νὰ παρακαλοῦμε καὶ νὰ δεόμεθα τοῦ Θεοῦ νὰ μᾶς ἀπαλλάττη ἀπ' αὐτὸ τὸ θηρίο, τὸν ἐγωισμόν, καὶ νὰ μᾶς χαρίζη τὴν ἁγίαν ταπείνωσιν τῆς ψυχῆς.




Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία πρὸς Μοναχούς, τοῦ Πανοσ. Ἀρχιμ. Γέροντος Ἐφραίμ. Προηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Φιλόθεου εἰς Ἅγιον Ὄρος.

Ἡ ἀνάγκη τῶν φίλων καὶ ἡ πεμπτουσία τῆς φιλίας

Ἀριστοτέλης

ΑΡΙΣΤ ΗΝικ 1171a21–1172a15 (Ἀπορίες σχετικὰ μὲ τὴ φιλία. Ἔχουμε μεγαλύτερη ἀνάγκη τῶν φίλων στὴν εὐτυχία ἢ στὴ δυστυχία; – Ἐπίλογος: Πεμπτουσία τῆς φιλίας εἶναι ἡ συνεχὴς ἐπικοινωνία μεταξὺ τῶν φίλων)


Πότε χρειάζεται κανεὶς φίλους στὴν εὐτυχία ἢ στὴν δυστυχία του; Τοὺς ζητᾶ καὶ στὶς δύο περιπτώσεις, γιατί οἱ δυστυχισμένοι ἔχουν ἀνάγκη ἀπὸ βοήθεια, κι οἱ εὐτυχισμένοι ἀπὸ συντρόφους ποὺ συζοῦν μαζί τους καὶ τοὺς εὐεργετοῦν, γιατί ἡ ἐπιθυμία τους συνίσταται στὸ νὰ παρέχουν τὶς εὐεργεσίες τους. Εἶναι, λοιπόν, πιὸ ἀναγκαῖο νὰ ἔχει φίλους στὴ δυστυχία του, ἀφοῦ χρειάζεται χρήσιμους φίλους, ἀλλὰ ἀπὸ ἠθικὴ ἄποψη ὡραιότερο εἶναι νὰ αἰσθάνεται τὴν ἀνάγκη φίλων στὴν εὐτυχία του, γιατί σ' αὐτὴ τὴν περίπτωση ἀναζητεῖ ἐνάρετους ἀνθρώπους, γιατί εἶναι προτιμότερο νὰ παρέχει σ' αὐτοὺς τὶς εὐεργεσίες του καὶ νὰ τοὺς συναναστρέφεται. Κι εἶναι ἡ παρουσία τῶν φίλων γλυκειὰ καὶ στὴν εὐτυχία καὶ στὴ δυστυχία, γιατί ὅσο ὑποφέρουν ἀπὸ ὀδύνη ἀνακουφίζεται, ὅταν συμπάσχουν μαζί τους κι οἱ φίλοι. Γιατί καὶ θὰ μποροῦσε ν' ἀμφιβάλλει κανείς, ἂν οἱ φίλοι σηκώνουν κι αὐτοὶ κατὰ κάποιο τρόπο τὸ βάρος ἤ, ἀντίθετα, ἂν λιγοστεύει τὸν πόνο ἡ εὐχάριστη παρουσία τους κι ἡ πεποίθηση ὅτι συμμετέχει σ' αὐτόν.

Ἀλλὰ τὸ ζήτημα, ἂν ἀνακουφίζονται γι' αὐτὰ ἢ γιὰ κάτι ἄλλο, ἂς μὴ τὸ ἐξετάσουμε τώρα, ἀρκεῖ τὸ ὅτι ἀνακουφίζονται πραγματικά. Φαίνεται ὅτι ἡ ἐπίδραση ποὺ ὀφείλεται στὴν παρουσία εἶναι ἀνάμεικτη, [1171b] ἐπειδὴ τὸ νὰ βλέπει κανεὶς τοὺς φίλους εἶναι γιὰ τὸν δυστυχισμένο πολὺ εὐχάριστο, ἀφοῦ ὁ φίλος εἶναι παρηγοριὰ καὶ ὅταν τὸν βλέπει κανεὶς καὶ ὅταν μιλᾶ ἂν εἶναι εὐαίσθητος. Γιατί ξεύρει τὸν χαρακτήρα μας καθὼς καὶ ὅ,τι μᾶς προξενεῖ χαρὰ ἢ λύπη. Ἀλλά, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ὑποφέρουμε καὶ 'μεις, ὅταν βλέπουμε τὸν φίλο μας νὰ λυπᾶται γιὰ τὶς δυστυχίες μας, ἐπειδὴ κάθε φίλος θέλει ν' ἀποφεύγει νὰ προκαλεῖ λύπη στὸ φίλο του. Γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἀνδροπρεπεῖς ἀπὸ τὴ φύση τους δὲν θέλουν νὰ δίνουν ἀφορμὴ στοὺς φίλους τους νὰ συμπάσχουν μαζί τους. Ἂν ὅμως δὲν ἀντιλαμβάνονται ὅτι μονάχα μὲ μία μικρὴ λύπη τῶν φίλων τους, ἀνακουφίζουν μία δική τους μεγάλη λύπη, δὲν ἀνέχονται νὰ πάσχει ὁ φίλος ἐξαιτίας τους. Γενικὰ προσπαθοῦν ν' ἀποφεύγουν ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν διάθεση νὰ κλαψουρίζουν ὅλοι μαζί, γιατί κι αὐτοὶ οἱ ἴδιοι δὲν ἔχουν τάση στὸ νὰ θρηνοῦν, μονάχα γυναικάκια καὶ ἄνδρες γυναικωτοὶ αἰσθάνονται χαρὰ νὰ ἀναστενάζουν μ' αὐτοὺς ποὺ πενθοῦν, καὶ ἀγαποῦν αὐτὰ τὰ πρόσωπα σὰ φίλους ποὺ συμμετέχουν στὴ θλίψη τους, ἀλλὰ ἔχει χρέος νὰ μιμεῖται κανεὶς τὸν καλύτερο. Ἀντίθετα στὴν εὐτυχία ἡ παρουσία τῶν φίλων δὲν εἶναι μόνο εὐχάριστη, ἀλλὰ γεννᾶ καὶ τὴν ἰδέα ὅτι οἱ φίλοι χαίρονται γιὰ τὰ δικά μας ἀγαθά. Γι' αὐτὸ φαίνεται ὅτι πρέπει νὰ φωνάζουμε πρόθυμα τοὺς φίλους μας, ὅταν εἴμαστε εὐτυχισμένοι (γιατί εἶναι ὡραῖο νὰ εὐεργετεῖ κανεὶς) καὶ στὰ ἀτυχήματά μας νὰ κάνουμε αὐτὸ μὲ δισταγμὸ (γιατί πρέπει ν' ἀποφεύγουμε ὅσο τὸ δυνατὸ περισσότερο, νὰ παίρνουν μέρος αὐτοὶ στὶς λύπες μας). Ἀπὸ 'δω καὶ τὸ ρητό: «Ἀρκετὸ νὰ εἶμαι μονάχος μου ἐγὼ ὁ δυστυχής».

Τέλος πρέπει νὰ φωνάζουμε προπάντων τοὺς φίλους μας, ὅταν αὐτοὶ πρόκειται νὰ μᾶς προσφέρουν μία μεγάλη ὑπηρεσία, χωρὶς νὰ ἐνοχληθοῦν πολύ. Ἀντίθετα, πρέπει ἴσως νὰ πηγαίνουμε στοὺς φίλους μας ἀπρόσκλητοι καὶ πρόθυμοι, ὅταν αὐτοὶ εἶναι δυστυχισμένοι (γιατί εἶναι καθῆκον τῆς φιλίας νὰ ἐξυπηρετοῦμε μάλιστα ἐκείνους ποὺ βρίσκονται στὴν ἀνάγκη, κι ἀκόμα ὅταν αὐτοὶ δὲν μᾶς τὸ ζητοῦν, ἡ τέτοια προθυμία εἶναι ἀξιοπρεπέστερη καὶ πιὸ εὐχάριστη κι ἀπὸ τὰ δύο μέρη). Ὅταν οἱ φίλοι μας εἶναι εὐτυχισμένοι, πρέπει νὰ τρέχουμε σ' αὐτούς, ἐφόσον εἴμαστε ἱκανοὶ νὰ τοὺς ἐξυπηρετήσουμε (γιατί γι' αὐτὸ χρειαζόμαστε τοὺς φίλους). Ὅταν ὅμως πρόκειται νὰ εὐεργετούμεθα, πρέπει νὰ πηγαίνουμε σ' αὐτοὺς ἀπρόθυμα καὶ ἀργὰ (γιατί δὲν εἶναι ὡραῖο νὰ τρέχει κανεὶς γιὰ νὰ παίρνει ὀφέλη ἀπὸ τοὺς ἄλλους). Ἐννοεῖται ὅτι δὲν πρέπει κανεὶς νὰ φαίνεται ἀγενὴς ἀποκρούοντας τὶς ὑπηρεσίες ποὺ τοῦ προσφέρουν οἱ φίλοι του. Γιατί κι αὐτὸ συμβαίνει κάποτε. Σύμφωνα μ' αὐτὰ τὴν παρουσία τῶν φίλων πρέπει νὰ τὴν εὐχόμαστε σὲ κάθε περίσταση.

Μήπως ἡ συμβίωση δὲν εἶναι γιὰ τὴ φιλία, ὅπως γιὰ τοὺς ἐρωτευμένους ἡ θέα τοῦ λατρεμένου προσώπου, κι ὅπως οἱ ἐραστὲς προτιμοῦν τὴν αἴσθηση αὐτὴ ἀπὸ κάθε ἄλλη, ἐφόσον μέσω αὐτῆς ὑπάρχει κι ἀπ' αὐτὴν γεννιέται τὸ ἐρωτικὸ συναίσθημα; Γιατί ἡ φιλία εἶναι ἕνα εἶδος κοινότητας. Ἐπίσης ὅπως διατίθεται κάποιος πρὸς τὸν ἑαυτό του, ἔτσι διατίθεται καὶ στοὺς φίλους του. Ἑπομένως ὅπως ἡ αἴσθηση τῆς ὕπαρξης εἶναι ἀγαπητὴ γιὰ μᾶς τοὺς ἴδιους, ἔτσι εἶναι καὶ σχετικὰ μὲ τοὺς συνανθρώπους μας. Ἀλλὰ ἡ δράση ποὺ γιὰ χάρη της ἀντιλαμβανόμαστε τὴν ὕπαρξή τους, πραγματοποιεῖται στὴ διάρκεια τῆς συμβίωσης [1172a] ὥστε ἡ προσπάθεια τῶν φίλων μας ἀπευθύνεται σ' αὐτήν. Τέλος ὅ,τι ὁ καθένας θεωρεῖ σὰν πραγματικὸ «Εἶναι» καὶ σὰν τελικὸ σκοπὸ τῆς ὕπαρξής του, θέλει νὰ τὸ πραγματοποιεῖ ἐπικοινωνώντας μὲ τοὺς φίλους του. Ἄλλοι πίνουν μαζὶ κρασί, ἄλλοι παίζουν μαζὶ κύβους, μαζὶ γυμνάζονται, ἄλλοι κυνηγοῦν μὲ τοὺς φίλους τους καὶ ἄλλοι φιλοσοφοῦν μαζί τους. Γιὰ νὰ μιλήσουμε σύντομα, κάθε τι ποὺ ἀγαποῦμε στὴ ζωὴ θέλουμε νὰ τὸ πραγματοποιοῦμε μαζὶ μὲ τοὺς φίλους μας, ἐπειδὴ ὁ καθένας θέλει νὰ ζεῖ μαζί τους καὶ γι' αὐτὸ κάμνει καὶ συμμερίζεται μ' αὐτοὺς κάθε τι ποὺ ἐννοεῖ μὲ τὶς λέξεις ζωὴ καὶ συμβίωση. Γι' αὐτὸ ἡ φιλία ἀνάμεσα στοὺς φαύλους γίνεται πηγὴ τοῦ κακοῦ (γιατί ἐφόσον οἱ φαῦλοι εἶναι ἐπιπόλαιοι, ὁ ἕνας συμμετέχει στὴν κακία τοῦ ἄλλου, καὶ μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ γίνονται ὅλοι κακοί, ἀφοῦ ἐξομοιώνονται ὁ ἕνας μὲ τὸν ἄλλο). Ἀντίθετα ἡ ἀνάμεσα στοὺς ἐνάρετους ἀνθρώπους φιλία γίνεται πηγὴ ἀγαθοῦ. Καθημερινὰ αὐξάνεται τὸ ἠθικό της περιεχόμενο, καὶ ἡ πρόοδος συντελεῖται τόσο γιὰ τὴν ἄσκηση τῆς ἀρετῆς ἀπὸ κοινοῦ, ὅσο γιὰ τὴν ἀμοιβαία νουθεσία. Ὁ ἕνας δέχεται ἀπὸ τὸν ἄλλο τὶς εὐχάριστες σ' αὐτὸν ἰδιότητες, καὶ ἀπὸ 'δῶ προέρχεται καὶ τὸ ρητό:
«Ἀπὸ τοὺς ἀγαθοὺς τὸ ἀγαθὸ θὰ μάθεις».



Μτφρ. Β. Μοσκόβης. 1993. Ἀριστοτέλους Ἠθικὰ Νικομάχεια. Ι–ΙΙ. Ἀθήνα: Νομικὴ Βιβλιοθήκη.




Πρωτότυπο Κείμενο

Πότερον δ’ ἐν εὐτυχίαις μᾶλλον φίλων δεῖ ἢ ἐν δυστυχίαις; ἐν ἀμφοῖν γὰρ ἐπιζητοῦνται· οἵ τε γὰρ ἀτυχοῦντες δέονται ἐπικουρίας, οἵ τ’ εὐτυχοῦντες συμβίων καὶ οὓς εὖ ποιήσουσιν· βούλονται γὰρ εὖ δρᾶν. ἀναγκαιότερον μὲν δὴ ἐν ταῖς ἀτυχίαις, διὸ τῶν χρησίμων ἐνταῦθα δεῖ, κάλλιον δ’ ἐν ταῖς εὐτυχίαις, διὸ καὶ τοὺς ἐπιεικεῖς ζητοῦσιν· τούτους γὰρ αἱρετώτερον εὐεργετεῖν καὶ μετὰ τούτων διάγειν. ἔστι γὰρ καὶ ἡ παρουσία αὐτὴ τῶν φίλων ἡδεῖα καὶ ἐν ταῖς εὐτυχίαις καὶ ἐν ταῖς δυστυχίαις. κουφίζονται γὰρ οἱ λυπούμενοι συναλγούντων τῶν φίλων. διὸ κἂν ἀπορήσειέν τις πότερον ὥσπερ βάρους μεταλαμβάνουσιν, ἢ τοῦτο μὲν οὔ, ἡ παρουσία δ’ αὐτῶν ἡδεῖα οὖσα καὶ ἡ ἔννοια τοῦ συναλγεῖν ἐλάττω τὴν λύπην ποιεῖ. εἰ μὲν οὖν διὰ ταῦτα ἢ δι’ ἄλλο τι κουφίζονται, ἀφείσθω· συμβαίνειν δ’ οὖν φαίνεται τὸ λεχθέν. ἔοικε δ’ ἡ παρουσία μικτή τις αὐτῶν εἶναι. αὐτὸ μὲν γὰρ τὸ ὁρᾶν [1171b] τοὺς φίλους ἡδύ, ἄλλως τε καὶ ἀτυχοῦντι, καὶ γίνεταί τις ἐπικουρία πρὸς τὸ μὴ λυπεῖσθαι (παραμυθητικὸν γὰρ ὁ φίλος καὶ τῇ ὄψει καὶ τῷ λόγῳ, ἐὰν ᾖ ἐπιδέξιος· οἶδε γὰρ τὸ ἦθος καὶ ἐφ’ οἷς ἥδεται καὶ λυπεῖται)· τὸ δὲ λυπούμενον αἰσθάνεσθαι ἐπὶ ταῖς αὑτοῦ ἀτυχίαις λυπηρόν· πᾶς γὰρ φεύγει λύπης αἴτιος εἶναι τοῖς φίλοις. διόπερ οἱ μὲν ἀνδρώδεις τὴν φύσιν εὐλαβοῦνται συλλυπεῖν τοὺς φίλους αὑτοῖς, κἂν μὴ ὑπερτείνῃ τῇ ἀλυπίᾳ, τὴν ἐκείνοις γινομένην λύπην οὐχ ὑπομένει, ὅλως τε συνθρήνους οὐ προσίεται διὰ τὸ μηδ’ αὐτὸς εἶναι θρηνητικός· γύναια δὲ καὶ οἱ τοιοῦτοι ἄνδρες τοῖς συστένουσι χαίρουσι, καὶ φιλοῦσιν ὡς φίλους καὶ συναλγοῦντας. μιμεῖσθαι δ’ ἐν ἅπασι δεῖ δῆλον ὅτι τὸν βελτίω. ἡ δ’ ἐν ταῖς εὐτυχίαις τῶν φίλων παρουσία τήν τε διαγωγὴν ἡδεῖαν ἔχει καὶ τὴν ἔννοιαν ὅτι ἥδονται ἐπὶ τοῖς αὑτοῦ ἀγαθοῖς. διὸ δόξειεν ἂν δεῖν εἰς μὲν τὰς εὐτυχίας καλεῖν τοὺς φίλους προθύμως (εὐεργετικὸν γὰρ εἶναι καλόν), εἰς δὲ τὰς ἀτυχίας ὀκνοῦντα· μεταδιδόναι γὰρ ὡς ἥκιστα δεῖ τῶν κακῶν, ὅθεν τὸ «ἅλις ἐγὼ δυστυχῶν». μάλιστα δὲ παρακλητέον ὅταν μέλλωσιν ὀλίγα ὀχληθέντες μεγάλ’ αὐτὸν ὠφελήσειν. ἰέναι δ’ ἀνάπαλιν ἴσως ἁρμόζει πρὸς μὲν τοὺς ἀτυχοῦντας ἄκλητον καὶ προθύμως (φίλου γὰρ εὖ ποιεῖν, καὶ μάλιστα τοὺς ἐν χρείᾳ καὶ [τὸ] μὴ ἀξιώσαντας· ἀμφοῖν γὰρ κάλλιον καὶ ἥδιον), εἰς δὲ τὰς εὐτυχίας συνεργοῦντα μὲν προθύμως (καὶ γὰρ εἰς ταῦτα χρεία φίλων), πρὸς εὐπάθειαν δὲ σχολαίως· οὐ γὰρ καλὸν τὸ προθυμεῖσθαι ὠφελεῖσθαι. δόξαν δ’ ἀηδίας ἐν τῷ διωθεῖσθαι ἴσως εὐλαβητέον· ἐνίοτε γὰρ συμβαίνει. ἡ παρουσία δὴ τῶν φίλων ἐν ἅπασιν αἱρετὴ φαίνεται.

Ἆρ’ οὖν, ὥσπερ τοῖς ἐρῶσι τὸ ὁρᾶν ἀγαπητότατόν ἐστι καὶ μᾶλλον αἱροῦνται ταύτην τὴν αἴσθησιν ἢ τὰς λοιπὰς ὡς κατὰ ταύτην μάλιστα τοῦ ἔρωτος ὄντος καὶ γινομένου, οὕτω καὶ τοῖς φίλοις αἱρετώτατόν ἐστι τὸ συζῆν; κοινωνία γὰρ ἡ φιλία, καὶ ὡς πρὸς ἑαυτὸν ἔχει, οὕτω καὶ πρὸς τὸν φίλον· περὶ αὑτὸν δ’ ἡ αἴσθησις ὅτι ἔστιν αἱρετή, καὶ περὶ τὸν φίλον δή· ἡ δ’ ἐνέργεια γίνεται αὐτῆς ἐν τῷ συζῆν, [1172a] ὥστ’ εἰκότως τούτου ἐφίενται. καὶ ὅ ποτ’ ἐστὶν ἑκάστοις τὸ εἶναι ἢ οὗ χάριν αἱροῦνται τὸ ζῆν, ἐν τούτῳ μετὰ τῶν φίλων βούλονται διάγειν· διόπερ οἳ μὲν συμπίνουσιν, οἳ δὲ συγκυβεύουσιν, ἄλλοι δὲ συγγυμνάζονται καὶ συγκυνηγοῦσιν ἢ συμφιλοσοφοῦσιν, ἕκαστοι ἐν τούτῳ συνημερεύοντες ὅ τι περ μάλιστ’ ἀγαπῶσι τῶν ἐν τῷ βίῳ· συζῆν γὰρ βουλόμενοι μετὰ τῶν φίλων, ταῦτα ποιοῦσι καὶ τούτων κοινωνοῦσιν οἷς οἴονται συζῆν. γίνεται οὖν ἡ μὲν τῶν φαύλων φιλία μοχθηρά (κοινωνοῦσι γὰρ φαύλων ἀβέβαιοι ὄντες, καὶ μοχθηροὶ δὲ γίνονται ὁμοιούμενοι ἀλλήλοις), ἡ δὲ τῶν ἐπιεικῶν ἐπιεικής, συναυξανομένη ταῖς ὁμιλίαις· δοκοῦσι δὲ καὶ βελτίους γίνεσθαι ἐνεργοῦντες καὶ διορθοῦντες ἀλλήλους· ἀπομάττονται γὰρ παρ’ ἀλλήλων οἷς ἀρέσκονται, ὅθεν «ἐσθλῶν μὲν γὰρ ἄπ’ ἐσθλά». περὶ μὲν οὖν φιλίας ἐπὶ τοσοῦτον εἰρήσθω· ἑπόμενον δ’ ἂν εἴη διελθεῖν περὶ ἡδονῆς.

«Εμείς πού πάμε ή εσείς πού πάτε;»

TO ΠΑΡΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εκπομπή για την Κάρτα του Πολίτη στο HIGH TV (11-6-2011)

youtube.com/user/megasfilippos

Λέω ΝΑΙ στις Αποδείξεις, λέω ΟΧΙ στην "Κάρτα Αποδείξεων".

- Η καλλιέργεια φορολογικής συνείδησης είναι ζητούμενο από όλους τους Έλληνες πολίτες.

- Η φοροκλοπή, η φοροδιαφυγή, η φοροαποφυγή συνιστούν οικονομικό έγκλημα με σοβαρές επιπτώσεις στο κοινωνικό σύνολο.

- Συνέπεια της παράνομης πρακτικής της μη έκδοσης ή/και μη λήψης αποδείξεων, είναι να αδυνατεί το κράτος να εισπράξει τα έσοδα που έχει ανάγκη προκειμένου να ασκήσει δίκαιη κοινωνική και φορολογική πολιτική.

Συνεπώς στις ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ λέμε ΝΑΙ.

- Η ηλεκτρονική όμως καταγραφή των αποδείξεων που γίνεται με την "Κάρτα Αποδείξεων" στις βάσεις δεδομένων του Υπουργείου Οικονομικών, συνιστά ηλεκτρονικό φακέλωμα υπό την εποπτεία του κράτους (αρχικά, γιατί αργότερα μπορεί να εκχωρηθεί σε ιδιώτες).

- Πιο συγκεκριμένα καταγράφεται η καταναλωτική συμπεριφορά του κατόχου της Κάρτας σε βάσεις δεδομένων που ελέγχουν και διαχειρίζονται δημόσιοι υπάλληλοι (αύριο ιδιωτικοί υπάλληλοι;).

- Οι πληροφορίες που συλλέγονται αφορούν κάθε πτυχή της ανθρώπινης ζωής:

• πόσες φορές και από που αγόρασες φάρμακα,
• πόσες φορές και σε ποιο ιατρικό κέντρο έκανες εξετάσεις υγείας,
• σε ποιο Super Market και ποιο ποσό έδωσες κάθε φορά για να κάνεις τις αγορές σου,
• από ποιο κρεοπωλείο και πόσες φορές την εβδομάδα αγοράζεις κρέας,
• πόσες φορές, σε ποιο εστιατόριο και τι ποσό πλήρωσες κατά τις εξόδους σου,
• πότε, με ποιόν και σε ποιο σινεμά είδες ταινία της αρεσκείας σου,
• πόσα χρήματα ξόδεψες και που πήγες διακοπές,
• από ποιο κατάστημα και πόσες φορές αγόρασες ρούχα,
• σε ποιο βενζινάδικο βάζεις βενζίνη,
• από ποιο βιβλιοπωλείο αγοράζεις τα βιβλία που σε ενδιαφέρουν,
• πότε πήγες στο γήπεδο για να δεις την αγαπημένη σου ομάδα,
• σε ποιόν φιλανθρωπικό σύλλογο και τι ποσό κάνεις δωρεές,
• σε ποιο πολιτικό κόμμα δίνεις την συνδρομή σου,

και δεκάδες άλλες πληροφορίες που προκύπτουν από την καθημερινή χρήση της Κάρτας Αποδείξεων συνεπεία των οικονομικών συναλλαγών των πολιτών.

- Η δικαιολογία ότι δεν δημιουργείται καταναλωτικό προφίλ, καθότι η καταγραφή αφορά συνολικά ποσά και όχι για αναλυτικές αγορές, καταρρίπτεται εξαιτίας των δύο κατωτέρω στοιχείων:

α) και με συνολικά ποσά, μόνο και μόνο από το είδος του καταστήματος, αποκαλύπτονται πολλές πληροφορίες για την καταναλωτική συμπεριφορά του κατόχου της κάρτας (αποκαλύπτονται ακόμη και τα θρησκευτικά του πιστεύω) και 

β) τα αναλυτικά στοιχεία φυλάσσονται σε άλλες παράλληλα λειτουργούσες - δημόσιες ή ιδιωτικές - βάσεις δεδομένων:

       - τα συγκεκριμένα φάρμακα που αγοράζονται, οι συγκεκριμένες ιατρικές εξετάσεις στις οποίες υποβάλλεται ο πολίτης, οι ιαθείσες και μη ασθένειες των πολιτών, τα σωματικά αλλά και τα ψυχικά του προβλήματα, καταγράφονται μέσω της ηλεκτρονικής συνταγογράφησης τόσο στις ιδιωτικές βάσεις δεδομένων των φαρμακοποιών και των ιατρικών κέντρων, όσο πλέον και στις βάσεις δεδομένων του Υπουργείου Υγείας.

    - οι αναλυτικές αγορές των πολιτών καταγράφονται ήδη; (σίγουρα πάντως δύνανται να καταγράφονται) στις βάσεις δεδομένων των Super Markets μέσω των γνωστών σε όλους μας εκπτωτικών καρτών: "Καλημέρα σας, έχετε κάρτα;" ρωτάει ευγενικά η ταμίας του Super Market κάθε φορά που φτάνουμε στο ταμείο. 

Συνδυαζόμενες όλες αυτές οι πληροφορίες που οδηγούν; Αποτελούν ή όχι την υλοποίηση των πιο εφιαλτικών σεναρίων του George Orwell; Δημιουργείται ή όχι, σιγά-σιγά, το Κράτος-Παντεπότης της ζωής των πολιτών; Σε ποιόν χρησιμεύουν όλες αυτές οι πληροφορίες; Πως μπορούν να αξιοποιηθούν εις βάρος των πολιτών στο μέλλον; Η αποκάλυψη των διατροφικών συνηθειών δεκαετιών, του ιατρικού ιστορικού, των θρησκευτικών πεποιθήσεων, μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για ρατσιστική συμπεριφορά; Άρνηση πρόσληψης, άρνηση ασφάλισης, κοινωνικός στιγματισμός, ακόμη και κοινωνικός διωγμός;

Ο κόπος και ο χρόνος που απαιτείται για την άθροιση των αποδείξεων μια φορά το χρόνο, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον εφιάλτη, την οδύνη της απώλειας της ηλεκτρονικά καταγεγραμμένης προσωπικής ζωής των πολιτών.

Η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ) με την απόφασή της 4/13-12-2010 γνωμοδότησε αρνητικά ως προς την Κάρτα Αποδείξεων. Το Υπουργείο Οικονομικών όμως προχώρησε στην έκδοση της Κάρτας Αποδείξεων. Έχει λάβει υπόψη του τις ενστάσεις της ΑΠΔΠΧ; Εάν όχι, τι έχει να σχολιάσει επ'αυτού η ΑΠΔΠΧ;

Τέλος η Κάρτα Αποδείξεων θα ενσωματωθεί στην Κάρτα του Πολίτη όταν η δεύτερη κυκλοφορήσει. Άρα η Κάρτα Αποδείξεων αποτελεί τμήμα της Κάρτας του Πολίτη.

Ήρθε η ώρα να βάλουμε τις δικές μας κόκκινες γραμμές σε αυτά τα σχέδια.

Πείτε ΟΧΙ στην Κάρτα Αποδείξεων.

Πείτε ΟΧΙ στην ηλεκτρονική συνταγογράφηση.

Πετάξτε τις εκπτωτικές κάρτες των Super Markets.

Κλειδώστε τον Big Brother έξω από τα σπίτια σας.

Σαράντος Καργάκος,Πρός τά «ὀργισμένα νιάτα»

Ἔγραφα –πᾶνε 40 χρόνια τώρα- στά διδακτικά μου βιβλία ὅτι νέος πού ζῆ χωρίς ἰδανικά εἶναι κέλυφος χωρίς οὐσία. Κι ἀκόμη ὅτι: νέος θά πεῖ νά εἶσαι αὐθόρμητος, νά στέκεσαι κοντά στίς πηγές τῆς ζωῆς, νά τολμᾶς νά κάνεις αὐτό πού δέν τολμοῦν νά κάνουν οἱ ἄλλοι.

Οἱ μεγάλοι σᾶς ἔκαναν ἱκανούς νά μήν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε· οὔτε καί νά ἐπαναστατήσετε. Οἱ ἐτήσιες ἐξεγέρσεις σας μέ τή μορφή «καταλήψεων» εἶχαν χαρακτῆρα ἐθιμικοῦ φαινομένου. Κάτι σάν φολκλορική «ἀτρξιόν». Δίνατε τή μάχη γιά νά γίνετε χειρότεροι. Γιά νά ἀποκτήσετε δικαιώματα πού τελικά ἀποδείχθηκαν συναλλαγματικές χωρίς ἀντίκρυσμα.

Ἡ τωρινή ἐξέγερση εἶναι ἕνα μήνυμα ὑγείας καί ἐλπίδας. Ὅτι δέν εἶναι «σβησμένες ὅλες οἱ φωτιές οἱ πλάστρες μές στή χώρα», ὅπως λέει ὁ Παλαμᾶς. Ἀλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή, γιά νά μήν πέσετε, νέοι μου, θύματα αὐταπάτης, ὅπως ἔπεσε ἡ δική μου γενιά. Φυλαχτεῖτε ἀπό τούς ψευδαποστόλους πού σᾶς πλησιάζουν καί σᾶς θωπεύουν στ’ αὐτιά. Φυλαχτεῖτε ἀπό αὐτούς πού κάποτε ἔφαγαν καλά, ἔκαναν μέσα σέ ἀνώμαλες καταστάσεις ραγδαῖες καριέρες καί τώρα ἐμφανίζονται ξανά σάν σταυροφόροι κάποιου ἰδανικοῦ πού σᾶς τό προσφέρουν δωρεάν, ὥσπου νά κάνουν κι ἐσᾶς θύματα ἀπάτης. Καί νά κλειστεῖτε, ὅσοι δέν θελήσετε νά βολευτεῖτε, μέσα στό κέλυφος μιᾶς βαθειᾶς σιωπῆς.

Νέοι, μή στρέφετε πρός τό στῆθος σας τό ξίφος τῆς ὀργῆς σας. Θωρακίστε τήν καρδιά σας, ἐλέγξατε τά συναισθήματά σας. Ἡ ὀργή δέν βλάπτει κανέναν περισσότερο ἀπό αὐτόν πού τήν ἔχει. Ἡ ἀγανάκτησή σας εἶναι δικαιολογημένη, διότι εἴσαστε δεινά προδομένοι ἀπό ἐκείνους πού σᾶς ἔμαθαν νά μισεῖτε τήν πατρίδα σας, νά μισεῖτε τήν ἱστορία σας, νά περιφρονεῖτε τή γλῶσσα σας. Νά ποδοπατᾶτε τά σύμβολα γιά τά ὁποῖα οἱ πρόγονοί σας ἔχυσαν τό αἷμα τους.

Νέοι, συνεχίστε ἀλλά στοχαστεῖτε. Διαβάστε πολύ προτοῦ προχωρῆστε. Ἀφῆστε τά συνθήματα. Εἶναι σάν τά βεγκαλικά. Μέ αὐτά γαλουχήθηκαν πολιτικά οἱ πατέρες σας. Δεῖτε πῶς κατάντησαν τή χώρα μας. Νά δέχεται σάν παράσημο τή βρισιά τοῦ ἀνεκδιήγητου Στρώς Κάν. Νέοι, μή βεβηλώνετε μνημεῖα, ὅπως κάποιοι βεβήλωσαν τή ζωή σας. Βγάλτε τή λέξη μέ τά τρία ἄλφα ἀπό τό λεξιλόγιό σας. Χωρίς νά τό συνειδητοποιεῖτε, τό κάνατε ἔθνική ταυτότητα.

Νέοι, μήν ἀποδεχθεῖτε τή βαναυσότητα μέ τήν ὀποία κυβερνιέται ὁ κόσμος. Μή γίνετε χυδαῖοι σάν ἐκείνους πού σᾶς γαλούχησαν ἠθικά καί πνευματικά. Μήν εἴσαστε ἀφελεῖς, ὅπως ἐμεῖς. Δέν μπορεῖτε νά διδάξετε μεταμέλεια στούς πολιτικούς. Μή ζητᾶτε τή λύση ἀπό αὐτούς. Οὔτε ἀπό τά «κανάλια» πού σᾶς κάνουν θέαμα. Τά «κανάλια» ἔχουν περισσότερο βοῦρκο κι ἀπό τήν πολιτική.

Ἡ λύση εἴσαστε σεῖς. Ἡ λύση βρίσκεται μέσα σας. Πρέπει ὅμως νά ψάξετε βαθειά. Τό «ἔνδον σκάπτειν» εἶναι μιά διαιώνια ἀρχή. Το σκαπτικό ἐργαλεῖο τῆς ψυχῆς εἶναι τό καλό βιβλίο μέ τή βαθειά σκέψη καί βαρύ προβληματισμό. Αὐτά πρέπει νά εἶναι γιά σᾶς τό βαρύ πυροβολικό. Καλό εἶναι τό διαδίκτυο, ἀλλά ἡ μεγάλη ἐπανάσταση - ὅπως καί στό παρελθόν- θά ξεπηδήσει ἀπό τό βιβλίο. Κι ἐννοῶ τό καλό καί ὄχι τό σαχλό βιβλίο. Τό βιβλίο μέ τά γερά ἑλληνικά κι ὄχι μέ τά «γκρίκλιζ» πού πορνεύουν τή σκέψη σας.

«Σαράντος Καργάκος 10/06/2011»

Εποχή νέου Μνημονίου

Του Γιώργου Δελαστίκ (Τρίτη, 14/6/2011)

Ξεκαθαρίζουν τα πράγματα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Οι όροι της πολιτικής αναμέτρησης στην εποχή του νέου Μνημονίου έχουν σχεδόν όλοι καταστεί πλέον σαφείς. Εν πρώτοις, η στάση του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, και της κυβέρνησής του. Ο πρωθυπουργός δεν προτίθεται να κάνει πρόωρες βουλευτικές εκλογές ούτε φυσικά δημοψήφισμα για ναι ή όχι στο Μνημόνιο. Είναι επίσης αποφασισμένος να εφαρμόσει την πολιτική του Μνημονίου έναντι οιουδήποτε πολιτικού, εθνικού ή κοινωνικού κόστους. Αδιαφορεί παντελώς για τις αντιδράσεις των εκατοντάδων χιλιάδων λαού, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσουν και ότι, ούτως ή άλλως, και ένα εκατομμύριο λαού να βγει στους δρόμους δεν είναι σε θέση να ανατρέψει την πολιτική του, στον βαθμό που ο ίδιος ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένοι να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Μερικές δεκάδες από αυτούς ίσως διαφωνούν ειλικρινά με την πολιτική του. Τίποτε όμως δεν δείχνει ότι θα υπάρξουν επτά ή περισσότεροι από αυτούς που να είναι αποφασισμένοι να καταψηφίσουν το νέο Μνημόνιο, πυροδοτώντας εξελίξεις. Υπέρτατο κριτήριο των βουλευτών είναι η επανεκλογή τους, άρα η παραμονή τους στο ΠΑΣΟΚ.
Οι δεξιοί ηγέτες της ΕΕ και όλα τα θεσμικά της όργανα, μαζί φυσικά με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρίζουν αποφασιστικά τον Γ. Παπανδρέου και την πολιτική του Μνημονίου. Ιδίως τώρα που ήρθε η ώρα της εκποίησης των ΔΕΚΟ, της κρατικής γης και κάθε δημόσιας περιουσίας, οι ηγέτες της Ευρωδεξιάς, και ιδίως αυτοί που κατέχουν πρωθυπουργικό αξίωμα ή ηγετικές θέσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στην Ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.λπ., ακόμη και η υποψήφια για τη θέση του διευθυντή του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, στηρίζουν αταλάντευτα τον Γ. Παπανδρέου.
Πίεσαν για συναίνεση όλοι αυτοί τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά – δηλαδή για υποταγή στη γραμμή του Μνημονίου. Τον πίεσαν όλοι οι ηγέτες της Ευρωδεξιάς σε πρωτοφανή βαθμό, βαθύτατα προσβλητικό για τη χώρα μας. Τον πίεσαν όχι γιατί διαφωνούν με την πολιτική του, η οποία είναι άκρως νεοφιλελεύθερη. Τον πίεσαν για συμβολικούς λόγους, με στόχο να τσακίσουν την ψυχολογική αντίσταση του ελληνικού λαού στο Μνημόνιο. Να απελπιστεί ο κόσμος και να αποδεχθεί την ξένη κατοχή της πατρίδας μας και την καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου. Απέτυχαν. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν υπέκυψε – τουλάχιστον για την ώρα.
Ο λαός αντιστάθηκε όσο μπορούσε. Εφτασε κοντά στα όρια της ειρηνικής διατράνωσης της θέλησής του μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Ισως στις 28 Ιουνίου, την ημέρα ψήφισης του νέου Μνημονίου, να μαζευτεί ακόμη και μισό εκατομμύριο κόσμος στο κέντρο της Αθήνας, γύρω από τη Βουλή. Μέχρι εκεί μπορεί να πάει ο λαός, όχι παραπέρα. Εκεί βρίσκεται το όριο της ειρηνικής διαμαρτυρίας.
Ο έκδηλος εκφυλισμός του πολιτικού συστήματος, που ήδη καλπάζει ως συνέπεια της πολιτικής του Μνημονίου και της στάσης της κυβέρνησης και των βουλευτών απέναντι στις διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού, δεν συνιστά κατά κανέναν τρόπο κίνδυνο για το σύστημα παρά τις δραματικές μεγαλοστομίες περί του αντιθέτου. Η καταρράκωση του κύρος των βουλευτών, το γιαούρτωμα κάποιων υπουργών ή μια αποχή από τις εκλογές ακόμη και της τάξης του 50% ή του 60% ή και παραπάνω δεν εμποδίζει φυσικά καμιά κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της.
Δεν έχουν ανάγκη οι πολιτικοί την επιδοκιμασία των πολιτών ή την αγάπη του λαού. Αλλα κέντρα τους επιλέγουν, τους προωθούν και τους παρουσιάζουν από τα Μέσα Ενημέρωσης ώστε τελικά ο λαός να τους εκλέγει. Πέρα από τα φληναφήματα, κανένας ουσιαστικά βουλευτής -ιδίως κυβερνώντος κόμματος, αλλά όχι μόνο- δεν αισθάνεται ότι λογοδοτεί στον λαό. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν σκέφτονται, ούτε κατά διάνοια, να ευθυγραμμιστούν με τη λαϊκή βούληση στο θέμα του νέου Μνημονίου, ενώ όσοι το κάνουν θα εξοντωθούν πολιτικά.
Η υπονόμευση της Δημοκρατίας δεν γίνεται από πολίτες που φωνάζουν “κλέφτες” τους υπουργούς και τους βουλευτές, αλλά από τον τρόπο που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται και ασκούν το λειτούργημά τους.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΞΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου - Η ανθρωπότητα έχει περάσει πολλές κρίσεις στην μακραίωνη διαδρομή της. Κρίσεις περιορισμού της ελευθερίας, αμφισβήτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κατάργησης του δικαίου και της νομιμότητας, αλλά και πολιτικές μεταμορφώσεις που όμως κατάφερε να ξεπεράσει. Σήμερα όμως, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε, ότι είμαστε μάρτυρες μιας παγκόσμιας δημιουργημένης κρίσης, η οποία είναι πρωτοφανής στην ιστορία της ανθρωπότητας και για πρώτη φορά η πολιτική του πλανήτη είναι υπόδουλη και καθορίζεται εξ ολοκλήρου από μια αυθαίρετη, παγκόσμιας εμβέλειας, εξωπολιτική εξουσία δυνάμεων του κεφαλαίου και της κερδοσκοπίας.

Όλες δε ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις των πέντε Ηπείρων, ακόμη και αυτής της υπερδύναμης των ΗΠΑ, ΥΠΗΡΕΤΟΥΝ τις πολιτικές που χαράζει η εξωπολιτική εξουσία δια μέσω των μελών και στελεχών της που υπάρχουν σε όλες τις Κυβερνήσεις των κρατών και καθορίζονται από κλειστά συνέδρια που πραγματοποιούνται σε τακτά χρονικά διαστήματα, προεξέχουσας της λέσχης Bilderberg.
Η λέσχη Bilderberg είναι μία ανεπίσημη, ετήσια, μυστική, αμαρτωλή, διατλαντική διάσκεψη που συνεδριάζει μια φορά τον χρόνο σε πολυτελή ξενοδοχεία και θέρετρα στην Ευρώπη και μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια στις Η.Π.Α ή τον Καναδά. Μετέχουν περί τα 120 με 140 άτομα και οι συμμετέχοντες είναι η παγκόσμια επίκαιρη ελίτ πολιτικών (μεταξύ άλλων όλοι οι Γενικοί Γραμματείς του ΝΑΤΟ), επιχειρηματιών (μεταξύ άλλων εκπρόσωποι εταιρειών πετρελαίου και παραγωγής όπλων), τραπεζιτών και δημοσιογράφων. Η συμμετοχή όλων των παραπάνω γίνεται με αυστηρά προσωπική πρόσκληση. Εκεί, καθορίζεται η παγκόσμια κοινωνικο-οικονομική πολιτική υπέρ των συμφερόντων των τοκογλυφικών και κερδοσκοπικών οργανισμών της διεθνούς αγοράς και εις βάρος των λαών του κόσμου με ταυτόχρονη ποδηγέτηση της Δημοκρατίας.
Γίνεται δηλαδή εξαγορά συνειδήσεων προς όφελος της παγκόσμιας εξωπολιτικής εξουσίας με αντάλλαγμα την προσωπική ανέλιξη των συμμετεχόντων και ταυτόχρονα την μελλοντική εγκαθίδρυση της παγκόσμιας Κυβέρνησης που θα εφαρμόσει την παγκόσμια δικτατορία του κεφαλαίου. Εξαθλιώνοντας έτσι τους λαούς της γης και επαναφέροντας τις κοινωνίες στην ευημερία των πολύ ολίγων και την πενία των πολλών.
Οι συμμετέχοντες απαγορεύεται να μιλήσουν σε ΜΜΕ ή σε ιδιώτες και αποφεύγουν οποιαδήποτε αναφορά σε ό,τι έχει σχέση με τις συνεδριάσεις. Ακόμα, “αρνούνται” έστω και την συμμετοχή τους στη συνεδρίαση. Επίσης, απαγορεύεται να ενημερώσουν τα Κοινοβούλια των χωρών τους, αν είναι πολιτικοί.
Δηλαδή, συνωμοτούν πολλές φορές και εναντίον των συμφερόντων της πατρίδος τους μπρος στην πιστή εφαρμογή των αποφάσεων της κάθε διασκέψεως της λέσχης.
Επίσης, κανένας ρεπόρτερ δεν προσκαλείται εντός των συνεδριάσεων της λέσχης και παρόλο που καταγράφονται πρακτικά δεν σημειώνονται ονόματα και δεν δημοσιοποιείται απολύτως τίποτε.
Αποφασίζουν δηλαδή για το μέλλον του κόσμου χωρίς να μας ενημερώνουν.
Όλοι οι συμμετέχοντες πολιτικοί σ΄αυτές τις συνεδρίες αναρριχήθηκαν ακολούθως στα ύψιστα αξιώματα στις χώρες τους.
Τακτικά μέλη όλων αυτών των συνεδρίων κατά καιρούς οι «περίεργοι», Κίσσιγκερ, Κλίντον, Ντ΄ Εστέν, Πρόντι, Χόλμπρουκ, Πέρλ, Γούλφοβιτς, Ροκφέλερ. Επιπρόσθετα, ο «φίλος» και τακτικός συνομιλητής του κ. Παπανδρέου, Σόρος κ.α.
Αξίζει τον κόπο να αναφέρουμε κάποιες τακτικές Ελληνικές πολιτικές συμμετοχές της λέσχης Bilderberg και φρεσκάροντας την μνήμη μας να αναλογισθούμε ποια αξιώματα είχαν μετέπειτα στην Ελληνική πολιτική σκηνή και τι ακριβώς διαχειρίστηκαν από τις θέσεις τους επιβάλλοντας το αποτέλεσμα στον Ελληνικό λαό.
Γιώργος Παπανδρέου (4), Θεόδωρος Πάγκαλος (3), Άννα Διαμαντοπούλου (3), Γιώργος Αλογοσκούφης (3), Κώστας Καραμανλής, Ντόρα Μπακογιάννη, Ευάγγελος Βενιζέλος, Θάνος Βερέμης, Ευθύμιος Χριστοδούλου, Γεράσιμος Αρσένης, Στέφανος Μάνος, Ανδρέας Ανδριανόπουλος κ.α.
Από πλευράς επιχειρηματικού κόσμου αξιοπρόσεκτες οι παρουσίες των κ.κ. Γεώργιου Δαυίδ (Coca Cola ) και Λουκά Τσούκαλη (ΕΛΙΑΜΕΠ) που μετέχουν ανελλιπώς σε όλες τις συνεδριάσεις των τελευταίων χρόνων, Γιάννη Κωστόπουλου ( creditbank ) κ.α.
Επίσης, αξιοπρόσεκτη η συμμετοχή του μόνου ‘Έλληνα δημοσιογράφου, Αλέξη Παπαχελά, σε συνεδριάσεις της Λέσχης το 2002 και το 2008.
Αυτές τις ημέρες ( 9-12 Ιουνίου ) στο ξενοδοχείο Suvrettahouse στο St. Moritz της Ελβετίας πραγματοποιείται το ετήσιο συνέδριο της λέσχης Bilderberg με την παρουσία από Ελληνικής πλευράς των μόνιμων πια Τσούκαλη και Δαυίδ, του κ. Χαρδουβέλη (Δ/ντής Οικονομικών και επικεφαλής έρευνας της Eurobank EFG ) και βεβαίως του Τσάρου της Οικονομίας μας, του κ. Γιώργου Παπακωνσταντίνου.
Είναι τυχαία η πρόσκληση της συμμετοχής του κ. Παπακωνσταντίνου ετούτη τη στιγμή στην λέσχη Bilderberg;http://bilderberg2011.com/bilderberg-members/leaked-attendee-list-bilderberg-conference-june-9-12-2011-in-suvretta-house-hotel-st-moritz-switzerland/
O κ. Παπακωνσταντίνου έχει ιερή υποχρέωση, που απορρέει από το Σύνταγμα της χώρας στην οποία είναι Υπουργός, να ενημερώσει την Βουλή των Ελλήνων και τον Ελληνικό λαό για όλες τις συνομιλίες που έγιναν στο παρόν συνέδριο και αφορούν την πατρίδα μας.
Εάν αυτό δεν γίνει, έχουν υποχρέωση τα άλλα κόμματα του κοινοβουλίου και κυρίως η Αξιωματική αντιπολίτευση να τον σύρει σε απολογία των συζητήσεων και αποφάσεων του συνεδρίου.
Η άρνηση της ενημέρωσης από τον κ. Παπακωνσταντίνου θα αποδεικνύει όλα τα παραπάνω που αναφέρω για την λέσχη Bilderberg και ο Υπουργός θα είναι ένας κοινός συνωμότης των συμφερόντων της πατρίδος μας. Θα είναι δε συνυπεύθυνα όλα τα κόμματα, εάν δεν απαιτήσουν την απολογία από τον Υπουργό, για όλα τα πεπραγμένα στο συνέδριο της λέσχης Bilderberg.
Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε όλοι, πως σήμερα είναι σε εξέλιξη μια παγκόσμιας εμβέλειας πειρατεία που την ακολουθούν πιστά όλοι οι συμμετέχοντες στις διεργασίες των συνεδρίων αυτής της λέσχης. Προσπαθούν να μας πείσουν πως η διεθνής κρίση είναι οικονομική και χρηματοπιστωτική, ενώ όλοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η κρίση είναι κοινωνικο-πολιτική και οι ίδιοι την προκαλούν σκόπιμα.
Η πλήρης κατάργηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του εργατικού δικαίου του κοινωνικού κράτους μέσω μιας μορφής αχαλίνωτου καπιταλισμού, ο πλήρης εξευτελισμός των θεσμών, η εξαφάνιση του πολιτισμού και της Ιστορίας των κρατών, η προβληματική παιδεία, η ανύπαρκτη πρόνοια, η υπέρ υποβαθμισμένη υγεία, είναι το σχέδιό τους. Σχέδιο που θα εγκαθιδρύσει την παγκόσμια Κυβέρνηση του τρόμου.
Στην Ελλάδα, ο Ελληνικός λαός πλέον γνωρίζει πολύ καλά τους υπευθύνους της βίαιης κατακρεούργησης των κατακτημένων με την εργασία δικαιωμάτων τους και τους βιαστές της διατάραξης της ζωής τους με την ταυτόχρονη αφαίρεση οραμάτων από την νεολαία της πατρίδος μας.
Η ημέρα που όλοι αυτοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές, καρτέλ της αγοράς και γενικά όλοι οι βολεμένοι από αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, θα απολογηθούν και θα λογοδοτήσουν στον Ελληνικό λαό είναι πολύ κοντά.
Μέχρι τότε, μέλημα δικό μας μέσα από αγώνες είναι η προσπάθεια διάλυσης του σάπιου πολιτικού κατεστημένου της πατρίδος μας που επέφερε όλα τα παραπάνω και η δημιουργία νέων δεδομένων με βάση τις αρχές αξιών και δομών μιας σωστής και υγιούς δημοκρατίας.
ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, αγώνας εναντίον του συστήματος και απαίτηση καινούργιου Συντάγματος από Συντακτική Εθνοσυνέλευση και όχι από την Βουλή, αλλά και Συνταγματικού δικαστηρίου εκλεγμένο από το λαό.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

21 ημέρες σε εξέλιξη το κίνημα των εκατοντάδων χιλιάδων ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ!!!
«Τι είναι λοιπόν ο επαναστατημένος άνθρωπος», αναρωτιέται στο ομώνυμο βιβλίο του ο Albert Camus και συνεχίζει, «ένας άνθρωπος που λέει όχι! Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται: είναι ακόμα αυτός που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση!» Το όχι του σημαίνει:
«Μέχρι εκεί και μη παρέκει» , «το παρακάνετε», «υπάρχει ένα όριο που δεν θα ξεπεράσετε». Με λίγα λόγια αυτό το όχι του εξεγερμένου επιβεβαιώνει την παρουσία ενός ορίου.
Η επιβεβαίωση που συνεπάγεται κάθε πράξη εξέγερσης εξελίσσεται σε κάτι που ξεπερνά το άτομο αφού το βγάζει από την παθητική μοναξιά του και του δίνει μια αφορμή δράσης! Ο σκλάβος δεν ξεσηκώνεται μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις, όταν κρίνει πως με την υπάρχουσα τάξη κάτι μηδενίζεται μέσα του που δεν ανήκει μόνο σε αυτόν, αλλά είναι κοινός τόπος, όπου όλοι οι άνθρωποι, ακόμα και αυτοί που του αντιπαρατάσσονται μπορούν να αποτελέσουν μια κοινότητα και να συμβιώσουν σε καθημερινή βάση, ειρηνικά και παραγωγικά σε αυτήν.
Ίσως τελικά να είναι ευλογία για τις επόμενες γενιές Ελλήνων, τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας σε αυτήν την ευλογημένη απόληξη της χερσονήσου του Αίμου που ακούει ατέλειωτους αιώνες τώρα στο όνομα Ελλάδα, το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα στην εποχή του άκρατου ατομικισμού, των διαπροσωπικών μας σχέσεων που έχουν το βάθος της επιδερμίδας, και της έλλειψης οραμάτων και αγνής αφοσίωσης σε ιδεώδη ΥΠΑΡΧΟΥΝ ανάμεσά μας νέοι και νέες, αλλά και πιο ώριμοι στην ηλικία που τρέχουν ΠΡΟΣ την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ την ίδια ώρα που οι άλλοι εγκλωβισμένοι στην ευδαιμονία της ασφάλειας που προσφέρει το «μαντρί» αποφεύγουν τις ευθύνες που συνεπάγεται η πραγμάτωση, η βίωση της Ελευθερίας…
Από τέτοιου ψυχισμού άτομα φαίνεται να αποτελείται η εκπληκτικής ποιότητας, η ΠΡΩΤΟΓΝΩΡΗ ως κοινωνικό φαινόμενο λαοθάλασσα που ΔΕΝ την ελέγχουν, δεν την κινούν Κόμματα και ακούει στο όνομα ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ! Τα άτομα αυτά έχουν σίγουρα ιδεολογικούς προσανατολισμούς αλλά αποφεύγοντας τις Κομματικές Αγκυλώσεις έχουν αποφύγει και τον εγκλωβισμό τους στα Κομματικά «μαντριά».
Η εξέγερση γεννιέται από το θέαμα της παραφροσύνης μπροστά σε μία άδικη κι ακατανόητη κατάσταση. Αλλά η τυφλή της ορμή διεκδικεί την τάξη μέσα στο χάος και την ενότητα μέσα στην ίδια την καρδιά αυτού που φεύγει και χάνεται. Φωνάζει, απαιτεί, θέλει να σταματήσει το σκάνδαλο και να γίνει επί τέλους σταθερό αυτό που μέχρι τώρα γραφόταν χωρίς ανάπαυλα πάνω στη θάλασσα. Το κίνημα της εξέγερσης στηρίζεται ταυτόχρονα πάνω στην κατηγορηματική άρνηση μιας παραβίασης που κρίνεται απαράδεκτη και την όχι πολύ ξεκάθαρη βεβαιότητα ενός σταθερού δικαιώματος ή σωστότερα την εντύπωση του επαναστατημένου ότι «έχει το δικαίωμα να…». Η εξέγερση δεν γίνεται χωρίς το αίσθημα ότι κάποιος κάπου έχει δίκιο. Εδώ είναι που ο επαναστατημένος λέει ταυτόχρονα και ναι και όχι. Επιβεβαιώνει ότι εκτός από το όριο υποψιάζεται πως κάτι υπάρχει που θέλει να διατηρήσει μέσα από το όριο. Αποδείχνει πεισματάρικα ότι υπάρχει μέσα του κάτι που «αξίζει τον κόπο να…».
Ο επαναστατημένος με την ετυμολογική έννοια αλλάζει στάση. Ξαφνικά παύει να είναι πειθήνιος! Θέλει να αντιτάξει κάτι που προτιμάει σε κάτι που δεν του αρέσει. Κάθε αξία δε συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε κίνημα εξέγερσης συνεπάγεται σιωπηλά μία αξία. Ο επαναστάτης θέλει να είναι το παν, να ταυτίζεται ολοκληρωτικά με αυτό το αγαθό που συνειδητοποίησε ξαφνικά και που επιθυμεί να αναγνωρίζεται και να γίνεται σεβαστό σαν στοιχείο της προσωπικότητάς του, ή να είναι ένα τίποτα, δηλαδή να αποστερηθεί οριστικά τη δύναμη που τον κυριαρχεί.
Στον “επαναστατημένο άνθρωπο” ο Albert Camus, ο μεγάλος, αδικοχαμένος, Γάλλος διανοούμενος σίγουρα εκφράζει τα δρώμενα στην Πλατεία ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ στην Αθήνα, στην πλατεία του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη και στις επαναστατημένες ομάδες ανδρών και γυναικών όλων των ηλικιών που ΕΙΡΗΝΙΚΑ προσπαθούν να θυμίσουν στους πολιτικούς που ΟΡΚΙΖΟΝΤΑΙ να φυλάξουν το Σύνταγμα και να εφαρμόσουν τους Νόμους και βρίσκονται επίορκοι σε μια Οικονομία που καταρρέει, σε μια κοινωνία που κλυδωνίζεται επικίνδυνα, σε μια χώρα – λίκνο της Δημοκρατίας - που κατάντησε το «αποπαίδι» της Υφηλίου…
Σίγουρα υπάρχουν ανάμεσα στους 300 της Βουλής και τα χιλιάδες άτομα που λειτουργούν ως «εξαπτέρυγα» των Κομμάτων και ως ταγοί του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου κάποιοι και κάποιες που, βλέπουν συγκαταβατικά τους ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ και συμφωνούν με την ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ τους αλλά προφανώς, εμποδίζονται από την απειλή στα συμφέροντά τους και από δεσμεύσεις με τις οποίες ίσως αναρριχήθηκαν σε θώκους εξουσίας!
Ίσως τους ταιριάζει εκείνο το αρχαϊκό : «Αρχή Άνδρα Δείκνυσι…»
Σωπαίνοντας αφήνεις να πιστεύουν ότι δεν έχεις κρίση ούτε επιθυμία για τίποτα και σε μερικές περιπτώσεις πραγματικά δεν επιθυμείς τίποτα. Στην επανάσταση ο άνθρωπος γίνεται ο πλησίον του και από αυτήν την άποψη η ανθρώπινη αλληλεγγύη έχει μεταφυσικό χαρακτήρα. Απλούστατα, για την ώρα πρόκειται για κείνο το είδος αλληλεγγύης που γεννιέται μέσα στα δεσμά.
Οι αγανακτισμένοι της Ελλάδας στην 21η ημέρα της εκδήλωσης της κοινής, της αλληλέγγυας συναισθηματικής τους φόρτισης επιμένουν ότι κάθε επανάσταση που έχει σκοπό την άρνηση ή την καταστροφή της αλληλεγγύης χάνει άμεσα το όνομα επανάσταση και ταυτίζεται, στην πραγματικότητα, με μια εγκληματική συγκατάθεση….
Κάτι εκπληκτικά δημιουργικό και αγνό γεννήθηκε ΕΔΩ ΚΑΙ 21 ΗΜΕΡΕΣ στην Ελλάδα του ρουσφετιού και της διαφθοράς, της τυφλής υπακοής στα Κόμματα, του προσωπικού βολέματος που οδήγησε στη θανάτωση της αλληλεγγύης, στην Ελλάδα της τρόικα…

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/blog-post_9370.html#ixzz1PITwj1un

Κωνσταντίνος Χολέβας, Δεν υπάρχουν μόνον οικονομικά θέματα

πηγή: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 14/6/2011

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Μνημόνιο, μέτρα, φόροι, αποκρατικοποιήσεις, δανειστές, τρόικα. Αυτές οι λέξεις αποτελούν πλέον το καθημερινό λεξιλόγιο των Ελλήνων και κυρίως των δημοσιογράφων στα ΜΜΕ. Και φυσικό είναι. Αυτά απασχολούν την τσέπη, γι’ αυτά διαδηλώνουν χιλιάδες συμπατριώτες μας στις πλατείες, γι’ αυτά μάς πιέζουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Δει δη χρημάτων και άνευ αυτών ουδέν εστί γενέσθαι των δεόντων, όπως έλεγε και ο φημισμένος αρχαίος ρήτωρ Δημοσθένης. Δηλ. χρειάζονται χρήματα και χωρίς αυτά δεν μπορεί να γίνει τίποτε από όσα πρέπει να γίνουν.

Έχω την αίσθηση, όμως, ότι η συνεχής ενασχόληση των ηλεκτρονικών ΜΜΕ με τα οικονομικά θέματα δεν μάς επιτρέπει να δώσουμε την δέουσα βαρύτητα και σε ορισμένες άλλες συζητήσεις..., οι οποίες αναφέρονται σε άλλους τομείς της επικαιρότητος: Εθνικά θέματα, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα, παιδεία, αξίες και ιδανικά για τους νέους μας, δημογραφικό, ο θεσμός της οικογένειας. Αυτά και πολλά άλλα θα παραμείνουν ως προβλήματα και μετά την οικονομική κρίση. Τα οικονομικά θέματα είναι αναγκαίο να τα συζητούμε. Ιδίως όταν ακούονται διαφορετικές φωνές και όταν ασκείται τεκμηριωμένη κριτική στους εσφαλμένους κυβερνητικούς χειρισμούς. Όμως δεν υπάρχει μόνον η οικονομία. Ούτε μπορώ να δεχθώ την καθαρά υλιστική λογική ότι η οικονομία είναι η βάση στην οποία κτίζονται όλα τα άλλα. Η Αρχαία Αθήνα είχε ανεπτυγμένη φιλοσοφική κίνηση όχι μόνον τον 5ο αιώνα, οπότε βρισκόταν σε οικονομική ακμή, αλλά και στην ελληνιστική περίοδο (3ο έως 1ο αιώνα π.Χ. ), όταν είχε παρακμάσει οικονομικά και τα σκήπτρα κρατούσαν άλλες πόλεις, όπως η Αλεξάνδρεια και η Ρώμη. Θεωρώ σημαντικό πρόβλημα το να μην υπάρχουν καθόλου χρήματα, αλλά θεωρώ εξίσου σημαντικό πρόβλημα το να ασχολείται μία κοινωνία ΜΟΝΟΝ με τα χρήματα.

Ας δούμε, λοιπόν, την κοινωνία μας και τον κόσμο πέραν της οικονομίας. Πόσο μελετήσαμε και πόσο σχολιάσθηκαν από την τηλεόραση τα αποτελέσματα των προσφάτων εκλογών στην Κύπρο, στα Σκόπια, στην Πορτογαλία; Πόσο κατανοήσαμε τις διεργασίες που γίνονται στο εσωτερικό της Τουρκίας. Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στη γείτονα χώρα, αλλά αναμένεται και πάλι να κερδίσει το ελαφρό Ισλάμ του Ερντογάν. Θα παραμείνουμε στις επιφανειακές αναλύσεις που λέγουν ότι ο «καλός» Ερντογάν βάζει στο περιθώριο τους «κακούς» εθνικιστές Στρατηγούς ή θα αποφασίσουμε να δούμε τί κρύβεται πίσω από τον νέο Οθωμανισμό των Ερντογάν και Νταβούτογλου; Μήπως τελικά είναι πιο επικίνδυνος ο επεκτατισμός με περιτύλιγμα και παραλλαγή παρά ο ξεκάθαρος και δεδηλωμένος εθνικισμός των στρατιωτικών; Κατ’ εμέ και οι δύο τάσεις είναι επικίνδυνες για τα εθνικά μας συμφέροντα, τώρα μάλιστα που κάποιοι στην Ελλάδα καλλιεργούν το ηττοπαθές επιχείρημα: Αφού δεν έχουμε χρήματα ας κάνουμε υποχωρήσεις απέναντι στους Τούρκους!

Πόσο αναλύσαμε τον περίπατο της συζύγου του Ερντογάν στη Θράκη μας; Μάς απασχόλησε άραγε ότι ο Τούρκος Ισλαμιστής Γκιουλέν άνοιξε σχολεία στην κατεχόμενη Κύπρο και αρχίζει να βάζει πόδι και στη Δυτική Θράκη; Έγινε καμία συζήτηση στην τηλεόραση για τη μεθοδευμένη αφελληνιστική δράση των αλβανικών αρχών που αφαιρούν την ελληνική εθνικότητα από τις ταυτότητες των Βορειοηπειρωτών; Όταν παραβιάζονται τα δικαιώματα ανυπάρκτων μειονοτήτων στη χώρα μας δεκάδες ΜΚΟ εμφανίζονται και φωνάζουν. Όμως για τα δικαιώματα της πραγματικής ελληνικής κοινότητας που ζει στην Αλβανία ελάχιστοι φωνάζουν. Ας είναι καλά ο Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ανδρέας και κάποια χριστιανικά σωματεία που μάς θυμίζουν τη συνεχιζόμενη καταπίεση του Ελληνισμού από όλες τις αλβανικές κυβερνήσεις .

Την Πέμπτη 9 Ιουνίου πάλι ένας αλλοδαπός φόνευσε ένα γεροντάκι για να το ληστέψει. Θυμόμαστε τη λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα μόνο για μία –δύο ημέρες και μετά βάζουμε σε τρίτη μοίρα αυτά τα προβλήματα . Ούτε καν σε δεύτερη μοίρα. Κι όμως η Ευρώπη, στην οποία ορθώς ανήκουμε και θα συνεχίσουμε να ανήκουμε, δεν τα υποβαθμίζει. Θα περίμενα αυτοί που μας πιέζουν να δείξουμε συναίνεση προς την κυβέρνηση «διότι αυτό ζητούν οι Ευρωπαίοι», να παραδεχθούν επίσης ότι επιτέλους θα πρέπει να φυλάξουμε καλύτερα τα σύνορά μας και να αρχίσουμε τους επαναπατρισμούς λαθρομεταναστών , διότι ΚΑΙ αυτό το ζητούν οι Ευρωπαίοι. Ορισμένοι στην Ελλάδα θέλουν μία Ευρώπη στα μέτρα τους. Μάς την θυμίζουν για να αποδεχθούμε κοινωνικώς άδικα μέτρα, αλλά την λησμονούν όταν πρόκειται να μιλήσουμε για τις αρνητικές συνέπειες της παράνομης μετανάστευσης. Το ότι όλη η Ευρώπη κατήργησε ως αποτυχημένη την πολυπολιτσμικότητα δεν μας το λένε τα ευρείας θεαματικότητος τηλεοπτικά δίκτυα. Δεν θα έπρεπε και αυτό να αποτελεί ένα από τα θέματα των τηλεοπτικών στρογγυλών τραπεζιών, αφού αφορά τον προσανατολισμό της παιδείας μας;

Όταν κάποτε με τη βοήθεια του Θεού και τις θυσίες του λαού μας ξεπεραστεί η κρίση, θα κατασταλάξει ο κουρνιαχτός και θα καθίσουμε ενώπιοι ενωπίοις με τα παιδιά μας. Και τότε η νέα γενιά θα μας πει: Δεν φτάνει που μάς χρεώσατε ισοβίως, αλλά μάς αφήσατε χωρίς αξίες και ιδανικά. Προσωπικά πιστεύω ότι περισσότερο και από τα δανεικά, οι νέοι μας χρειάζονται σήμερα ιδανικά . Αξίες και πρότυπα ζωής βασισμένα στην αρχαιοελληνική, την Ορθόδοξη, τη νεώτερη, τη δημοκρατική παράδοση του Ελληνισμού. Ο άνθρωπος μπορεί να αγωνιά πρωτίστως για τα υλικά ζητήματα, όμως οι ταγοί της κοινωνίας οφείλουν να καλλιεργούν το ήθος και το πνεύμα του ανθρώπου. Για να μην εξοντωθούμε μεταξύ μας, όπως έγραψε προσφάτως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

ηση στη Βουλή για την «Κάρτα του Πολίτη»

Οι τοποθετήσεις των βουλευτών του ΛΑΟΣ

Στην διαδικασία που προβλέπεται στην Βουλή για τις επίκαιρες ερωτήσεις προβλέπεται ο κάθε βουλευτής που υπογράφει την ερώτηση και είναι παρών να κάνει την δική του τοποθέτηση. Σας παρουσιάζουμε λοιπόν συνοπτικά, ένα μικρό μέρος από τις τοποθετήσεις των βουλευτών του ΛΑΟΣ στην αρχή της διαδικασίας, έτσι ώστε να μπορέσετε να καταλάβετε το κλίμα το οποίο δημιουργήθηκε από την αρχή κιόλας της διαδικασίας.

Θάνος Πλεύρης: “Ενεργείτε επιλεκτικά! Ή το κράτος θα λειτουργεί σε όλους χωρίς εξαιρέσεις ή όταν κάνει εξαιρέσεις, σεβόμενο θρησκευτικές πεποιθήσεις, θα τις κάνει και στους άλλους, οι οποίοι δεν θέλουν να παραλάβουν την Κάρτα του Πολίτη. Πέρα όμως από αυτό, υπάρχουν σοβαρά θέματα που έχουν να κάνουν με την προστασία του πολίτη, το φακέλωμά του, τον έλεγχό του και την προστασία των προσωπικών του δεδομένων.”

Κωνσταντίνος Αϊβαλιώτης: “ξέρετε καλά εσείς στην Κυβέρνηση ότι πρόκειται περί φακελώματος, φέρατε πριν από λίγες μέρες και το νομοσχέδιο για την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση για να κάνετε το αμπαλάζ, να φανεί ευχάριστο ότι δήθεν θα διευκολύνεται ο κόσμος, θα παίρνει πιο εύκολα έγγραφα, δεν θα κάθεται στις ουρές. Δηλαδή, να δει ο κόσμος το τυράκι αλλά όχι τη φάκα. Η φάκα είναι το φακέλωμα.”

Ηλίας Πολατίδης: “Βάλατε τα γνωστά «παπαγαλάκια» των διαπλεκομένων στα «Νέα», την «Ελευθεροτυπία» κλπ, τους γνωστούς, τον κ. Αλιβιζάτο, τον γνωστό επίσης, να καθυβρίζει όσους έκαναν το έγκλημα να έχουν διαφορετική άποψη από την Κυβέρνηση και από το γνωστό αυτό κύκλο των υποτίθεται διανοουμένων.”

Αλέκος Χρυσανθακόπουλος: “Ξέρουμε τι πάει να πει Κάρτα του Πολίτη, όλοι το καταλαβαίνουν, ο ρουφιάνος στην τσέπη μας. Μετά το κινητό, μετά το βραχιολάκι του Στρος Καν, μετά την πιστωτική κάρτα, η οποία τελευταία απαιτεί να έχει και ειδικό λογισμικό για να μας εντοπίζουν και πού είμαστε, έρχεται και η Κάρτα του Πολίτη. Έρχεται ο χαφιές στην τσέπη μας, ο συνοδός μας.”

Άγγελος Κολοκοτρώνης: “Ποιος δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους αυτού του εγχειρήματος; Είναι επικίνδυνο σε μια μόνο κάρτα να συγκεντρώνονται πληροφορίες για όλες τις εκφάνσεις της ζωής κάθε πολίτη, γεγονός που τον καθιστά ευάλωτο και εκμεταλλεύσιμο από εκείνους που θα καταφέρουν να αποκτήσουν πρόσβαση σε αυτήν τη βάση δεδομένων.”

Ουρανία Παπανδρέου: “αυτή η κάρτα θα αποτελέσει τις ηλεκτρονικές «χειροπέδες» του λαού μας. Μ’ αυτή την κάρτα στερείτε από το άτομο την ιερή ελευθερία του, την ελευθερία που του έχει δώσει ο Θεός και δεν νομίζω ότι μπορείτε έτσι εύκολα να την αφαιρέσετε, κυρία Υπουργέ.”

Πολίτες Β΄ Κατηγορίας οι Έλληνες!

Σε γενικές γραμμές τα επιχειρήματα των βουλευτών του ΛΑΟΣ κινήθηκαν σε δύο επίπεδα. Το ένα ήταν το θρησκευτικό και το άλλο το ζήτημα της προστασίας των προσωπικών δεδομένων. Ακριβώς τα δύο επίπεδα στα οποία και εμείς από την Ε.Ω και το elora.gr στο παρελθόν έχουμε τονίσει ότι δημιουργούνται τρομερά ζητήματα.

Στο θρησκευτικό ζήτημα, ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΛΑΟΣ φώναζε ότι δεν μπορεί να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά για τον σεβασμό της θρησκευτικής πίστης του κάθε ατόμου στην χώρα μας. Και έφεραν πολλά και χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αναφορές έγιναν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά, οι οποίοι δεν θέλουν να κάνουν μεταμοσχεύσεις, δεν θέλουν να παίρνουν, δεν θέλουν να πηγαίνουν στρατό, έχετε βρει φόρμουλες και για τους ανθρώπους, οι οποίοι έρχονται και λένε «έχουμε θρησκευτικό πρόβλημα και δεν θέλουμε αυτή τη συγκεκριμένη ταυτότητα», στους μουσουλμάνους για τους οποίους στα κέντρα κράτησης το ελληνικό δημόσιο μπαίνει σε εξτρά έξοδα, προκειμένου να μην τους; ταΐζει χοιρινό κρέας. Όλοι απολαμβάνουν σεβασμού, εκτός από τους Έλληνες Χριστιανούς Ορθόδοξους, οι οποίοι από ότι φαίνεται θεωρείται ότι δεν έχουν κανένα απολύτως θρησκευτικό δικαίωμα.

Στο ζήτημα των προσωπικών δεδομένων και πάλι οι βουλευτές του ΛΑΟΣ ήταν σαρωτικοί. Με αναφορές τόσο στον 18χρονο που συνελήφθη πριν λίγες ημέρες επειδή κατάφερε να “σπάσει” τα συστήματα ασφαλείας της Interpol και του FBI, στον γερμανό χάκερ που έσπασε την κάρτα του πολίτη στην Γερμανία και παρουσίασε το επίτευγμά του σε τηλεοπτική εκπομπή, με αποτέλεσμα ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας να ζητήσει από τους διπλωμάτες της χώρας του να μην την χρησιμοποιούν – προφανώς για να μην πέσουν θύματα κατασκοπείας – αλλά και τις πρόσφατες επιθέσεις στην πολυεθνική – κολοσσό Sony που είχαν σαν αποτέλεσμα την υποκλοπή στοιχείων εκατομμυρίων πελατών της, ανάμεσα στα οποία ακόμη και οι αριθμοί των πιστωτικών τους καρτών.

Πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί τα συστήματα της χώρας μας ασφαλή και να λέει ότι θα διασφαλίσουν τα προσωπικά δεδομένα του πολίτη, ενώ δεν κατάφεραν το αντίστοιχο όλοι οι παραπάνω οργανισμοί;

Η απάντηση της Υπουργού

Απέναντι σε όλα αυτά, η κ. Τζάκρη δεν μπόρεσε να απαντήσει – όπως τουλάχιστον τόνισαν στις δευτερολογίες τους οι βουλευτές του ΛΑΟΣ – και έτσι προτίμησε να διαβάσει ένα κείμενο που είχε από πριν γραμμένο. Αυτό που επαναλάμβανε το κείμενο ήταν η ... ευκολία που θα έδινε στους έλληνες πολίτες η χρήση της κάρτας καθώς έτσι θα απέφευγαν την φυσική τους παρουσία σε έναν αριθμό γραφειοκρατικών διαδικασιών.

Από την ομιλία της όμως βγήκαν δύο πολύ σημαντικά στοιχεία. Κατ' αρχήν ότι η κάρτα του πολίτη δεν θα έχει barcode. Δεν είπε όμως τίποτε για τα συστήματα RFID τα οποία επιτρέπουν την ανάγνωση της κάρτας από απόσταση.

Και το δεύτερο ήταν το ότι η κάρτα – ενάντια στα όσα επανειλημμένα ζήτησαν τόσο η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, όσο και οι βουλευτές του ΛΑΟΣ θα είναι υποχρεωτική για όλους. Τόνισε μάλιστα ότι επιθυμία της θα ήταν τελικά η κάρτα του πολίτη να χρησιμεύει και ως “ταξιδιωτικό έγγραφο” εντός της συνθήκης Σένγκεν.

Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ήταν η αποστροφή του λόγου της κ. Τζάκρη όταν είπε: “Η Κάρτα του Πολίτη θα αποτελέσει ακριβώς το βασικό όχημα, το μέσο για να περάσουμε στη μετά ΚΕΠ εποχή για την ταχεία μετάβασή μας προς την ψηφιακή δημόσια διοίκηση.” Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή η φρασεολογία εμένα μου θύμισε κάτι εντελώς διαφορετικό, που επίσης παίζει πολύ τώρα τελευταία στους κύκλους του ΠΑΣΟΚ. Την μετάβαση από τις εθνικές κυβερνήσεις και τα εθνικά κράτη, στην παγκόσμια διακυβέρνηση, την οποία ευαγγελίζεται ο πρωθυπουργός της χώρας.

Ένταση με τον Πέτρο Ευθυμίου

Ο Πέτρος Ευθυμίου ανέβηκε στο έδρανο της Βουλής ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ. Προφανώς είχε αρχίσει ήδη να “φορτώνει” με τα όσα άκουγε σχετικά με την κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες επί εποχής Σημίτη. Και έτσι με άκρως επιθετικό τρόπο ξεκίνησε την ομιλία του, κατηγορώντας το κόμμα της Καλλιρρόης για... λαϊκισμό.

Σας παραθέτουμε τον σύντομο διάλογό του με τον Αστέριο Ροντούλη, ο οποίος δυναμίτισε το κλίμα: “Ήθελα να κάνω σήμερα μια σύνοψη των αγορεύσεων που ακούστηκαν από το κόμμα του ΛΑΟΣ, μια και κλείνουν εξήντα χρόνια από τότε που εμφανίστηκαν αυτού του είδους τα κόμματα στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή, από την εποχή του Πιέρ Κουζάντ στη Γαλλία...”

Κάπου εκεί ο Αστέριος Ροντούλης πετάγεται και ρωτά τον Πέτρο Ευθυμίου “ποιου είδους κόμματα;”, για να πάρει την απάντηση... “Εξήντα χρόνια έχουμε τα λαϊκιστικά κόμματα στην Ευρώπη”.

Όπως καταλαβαίνετε ακολούθησαν αντεγκλήσεις και σε κάθε τοποθέτηση των βουλευτών του ΛΑΟΣ από εκεί και πέρα γινόντουσαν αναφορές στον λαϊκισμό του ΠΑΣΟΚ, με τον Θάνο Πλεύρη να βάζει στην θέση του τον κ. Ευθυμίου, λέγοντας:

“Πραγματικά όταν το ΠΑΣΟΚ μιλάει για λαϊκισμό, πρέπει να μας πιάνουν τα γέλια. Μιλάει για λαϊκισμό το Κόμμα που ανέβηκε στην πρώτη του θητεία στην εξουσία με «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «θα φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση» και είπε το mea culpa. Μιλάει για λαϊκισμό το Κόμμα που έβαζε τον κόσμο από την Κλαδική στο δημόσιο και σήμερα έχουμε 355 δισεκατομμύρια ευρώ χρέος. Μιλάει για λαϊκισμό το Κόμμα που ό,τι καταψήφισε επί θητείας Νέας Δημοκρατίας, «Cosco», «Ολυμπιακή», ΟΤΕ έρχεται τώρα και τα υλοποιεί και δίνει παραπάνω. Το κόμμα που ο αρχηγός του έβγαινε με ταμπέλα «δεν πωλείται» και τώρα πάει για αποκρατικοποιήσεις... Και είναι η εύκολη λύση κι αν θέλετε είναι στα όρια του κοινωνικού ρατσισμού -που αρέσει στην Κυβέρνηση πολλές φορές να επικαλείται- όταν δεν έχουμε επιχειρήματα, να πετάμε ένα λαϊκισμό και να προσπερνάμε! Ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ έδειξε ότι δεν ξέρει καθόλου το θέμα. Ανέβηκε πάνω να πει ένα λαϊκισμό και να κατέβει.”

Κατά της κάρτας και η ΝΔ

Σαφή θέση κατά της κάρτας πήρε και η Νέα Δημοκρατία, μέσω του βουλευτή Λακωνίας κ. Γρηγόρη Αποστολάκου ο οποίος πήρε τον λόγο ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο οποίος τόνισε ότι “πετάτε την «καραμέλα» και καταργείτε το γραμμωτό σύστημα (δηλαδή το barcode), αλλά επαναφέρετε ένα άλλο σύστημα, το RFID, το οποίο είναι χειρότερο από το προηγούμενο. Είναι σαφέστατα αντισυνταγματικό”, ενώ μίλησε και για “Δούρειο Ίππο” που μπαίνει από το παράθυρο για την... κατασκόπευση των Ελλήνων πολιτών.

Απούσα η αριστερά

Κάτι που σχολιάστηκε ιδιαίτερα κατά την διάρκεια της συζήτησης, ήταν η απουσία από την συζήτηση του ΚΚΕ, το οποίο δεν συμμετείχε ούτε διά του κοινοβουλευτικού του εκπροσώπου. Κάποιοι μάλιστα από την πλευρά του ΛΑΟΣ τόνιζαν ότι μάλλον δεν είχε επιτραπεί στην κ. Κανέλλη να έλθει, γιατί τα όσα θα έλεγε θα υποστήριζαν πάρα πολύ τις θέσεις του ΛΑΟΣ.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ όμως που ήταν παρών δια του κ. Δρίτσα, δήλωσε επί της πράξης ότι δεν έχει να πει τίποτε διότι η κυβέρνηση δεν έχει ακόμη δημοσιοποιήσει όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά της κάρτας του πολίτη. Προφανώς δηλαδή για τον ΣΥΡΙΖΑ το συγκεκριμένο ζήτημα είναι καθαρά ζήτημα τεχνικής αρτιότητας. Ίσως πιστεύουν στην Κουμουνδούρου ότι το ΠΑΣΟΚ είναι πιο έμπειρο στα ζητήματα αυτά από εταιρείες σαν την SONY που έπεσαν θύματα χάκινγκ. Και γι' αυτό του πέταξαν αυτό το σωσίβιο.

Γιατί περί σωσιβίου επρόκειτο, το οποίο μάλιστα προσπάθησε να πιάσει η κ. Τζάκρη, επικαλούμενη αυτό ακριβώς το γεγονός συνεχώς από εκεί και πέρα. Λέγοντας δηλαδή επί της ουσίας ότι αφού δεν ξέρετε τα τεχνικά χαρακτηριστικά, γιατί φοβάστε για τα προσωπικά δεδομένα.

Προφανώς κανείς δεν έχει πει στην κ. Τζάκρη ότι στο ψηφιακό κόσμο αυτό που σήμερα είναι ασφαλές, αύριο ίσως να μην είναι καθόλου. Και ότι μερικοί άνθρωποι αντιδρούν στην ... κοπαδοποίησή τους από θέμα αρχής.

Δεν κάνει βήμα πίσω η κυβέρνηση

Θα θέλαμε να μπορούσαμε να πούμε κάτι θετικό. Ότι η κυβέρνηση ίσως ξανασκέπτεται κάποια πράγματα. Δυστυχώς όμως δεν μπορούμε να το πούμε. Η κυβέρνηση διά της υφυπουργού Τζάκρη, έκανε σαφές ότι δεν κάνει βήμα πίσω. Και ότι σκοπεύει να υποχρεώσει όλους τους Έλληνες να πάρουν την κάρτα του πολίτη, για να χτυπήσει δήθεν την... γραφειοκρατία.

Επαληθεύονται με την εξέλιξη αυτή, αυτοί που έλεγαν ότι η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει αναλάβει να εκπληρώσει συγκεκριμένα συμβόλαια, για όσο καιρό θα παραμείνει στην εξουσία. Γι' αυτό και βασικά της στελέχη συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτε παρά να εξυπηρετήσουν είτε τις ιδεοληψίες τους είτε τις επιταγές για την... παγκόσμια διακυβέρνηση, που βήμα με το βήμα, κάρτα με την κάρτα γίνεται και πιο πιθανή.

Είναι καιρός πλέον οι Έλληνες να καταλάβουν ότι δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Και ότι το σύστημα τους κοπαδοποιεί, προκειμένου να εξυπηρετήσει συγκεκριμένα συμφέροντα. Και πρέπει να αντισταθούν.

Δημήτρης Παπαγεωργίου

Elora.gr

Μ.Κ.Ο. Φως της Αφρικής