Κορίτσι 12 χρονών με οράματα κ.τ.λ

Αναδημοσιεύουμε το παρακάτω από το ιστολόγιο Planitikos.com:

Παιδί-θαύμα ζωγραφίζει τα οράματά του.

 

Είναι μόλις 12 χρόνων και ζωγραφίζει πίνακες τέτοιας τεχνικής και λεπτομέρειας, που δεν συμβαδίζουν για κανέναν λόγο με την ηλικία της. Πρόκειται για την Akiane Kramarik που ζει στις ΗΠΑ, ένα αυτοδίδακτο στη ζωγραφική κορίτσι που υποστηρίζει ότι η έμπνευσή της είναι θεόσταλτη.

Πρώτη φορά έπιασε πινέλο στα χέρια της όταν ήταν έξι ετών, όμως τα οράματα που έγιναν η έμπνευσή της είχαν ξεκινήσει από την ηλικία των τεσσάρων.

Τα θέματα των έργων της είναι κυρίως θρησκευτικά, με έντονη συναισθηματικότητα. Σε πολλούς πίνακές της έχει ζωγραφίσει τον παράδεισο, όπως τον βλέπει στα οράματά της.

Το ταλέντο του κοριτσιού, όπως και η ιστορία της, έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον των ΜΜΕ. Το τηλεοπτικό δίκτυο CNN αφιέρωσε στη 12χρονη Akiane σχετικό ρεπορτάζ.

Δείτε στο βίντεο τους ζωγραφικούς πίνακες του παιδιού-θαύματος:

Τα σχόλια του blog μας: Σήμερα, 21 Ιουνίου 2011, το βίντεο έχει ξεπεράσει τα 4.063.000 επισκέψεις - πράγμα φυσικό, αφού ο κόσμος διψάει για μερικές σταγόνες πνευματικότητας ή για μεγάλα θαύματα.

Τι είναι όμως αυτό το κοριτσάκι; Μας το λέει ένα άλλο βίντεο: Akiane: child prodigy, artist, poet, "Indigo child":

Η Akiane λοιπόν είναι ή πιθανόν να είναι ένα "παιδί Indigo", ένα από τα δυστυχισμένα παιδάκια που παρουσιάζουν ως "χαρισματικά" οι διδάσκαλοι της Νέας Εποχής... Αν και δεν είμαι πνευματικός κανενός κι ούτε μπορώ να αισθανθώ την παρουσία ή αποσία της θείας χάρης, όπως οι άγιοι, μου προκάλεσε τρομερές αμφιβολίες η περίπτωση της κοπελίτσας και ανησυχία για την ψυχή της και τις ψυχές άλλων, που πιθανόν θα πλανέψει...

Δυστυχώς πάρα πολλές περιπτώσεις δήθεν χαρισματικών ανθρώπων (ακόμη και ορθόδοξων χριστιανών), στην πραγματικότητα θυμάτων δαιμονικής πλάνης, είναι καταγεγραμμένες στα βιβλία της Ορθοδοξίας (δες μερικές εδώ), και ακόμη "πιο δυστυχώς" εκτός της Ορθοδοξίας η πλάνη αυτού του είδους είναι άγνωστη, γι' αυτό και δεν είναι δυνατόν να εντοπιστεί.

Φίλος που είδε το πρώτο βίντεο, θυμήθηκε την περίπτωση της νεαρής σκλάβας από τους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 16, στίχ. από 16 και κάτω), που έκανε μαντείες και που ο απόστολος Παύλος την ελευθέρωσε από δαιμονικό πνεύμα, παρόλο που εκείνη έλεγε για τους χριστιανούς αποστόλους ότι είναι άνθρωποι του Θεού και φέρνουν στους ανθρώπους οδό σωτηρίας!

Κάποιος ορθόδοξος πνευματικός, εκεί στην Αμερική όπου ζει, καλό θα είναι να επικοινωνήσει με την οικογένεια της κοπελίτσας, ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ (και υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις - όλες χρειάζονται πνευματική βοήθεια), & όλοι εμείς ας κάνουμε μια προσευχούλα (ή πολλές) για τη σωτηρία της...

***

Ορίστε για τα "παιδιά Indigo" (από το Εγκόλπιο):

«ΠΑΙΔΙΑ INDIGO» και «ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ 83»

 

του κ. Ιωάννου Μηλιώνη

      Οι απανταχού λάτρεις της συνωμοσιολογίας, του εξωπραγματικού και τού παρά­δοξου θα τρίβουν σίγουρα τα χέρια τους με τη στροφή της θεματολογίας του «συμπα­θούς» τηλεπαρουσιαστή κ. Κώστα Χαρδαβέλλα, που πριν λίγα χρόνια ξεκίνησε με τις «Πύλες του ανεξήγητου» και σήμερα συνεχίζει με τον «Αθέατο κόσμο». Βέβαια, εκείνοι που χαίρονται ιδιαιτέρως είναι οι απανταχού αποκρυφιστές και νεοεποχίτες, που μέσα από την «τηλεθέαση Χαρδαβέλλα» και χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα, μπορούν να περνούν άνετα τα καταστρο­φικά μηνύματά τους, διαβρώνοντας τον άτυχο τηλεθεατή όλο και περισσότερο.

Το θέμα των «παιδιών indigo» κι η ελληνική εκδοχή του, των «παιδιών του '83» δεν είναι σημερινό. Έχουν και τα δύο απασχολήσει ερευνητές σοβαρούς και μη καθώς και τους περίεργους του είδους από πολύ παλαιότερα. Ο κ. Χαρδαβέλλας όμως τους έκανε τη χάρη να τα βγάλει άπ' την αφάνεια, αφού αυτό το φαγητό ακόμη και ξαναζεσταμένο, τρώγεται εύκολα από πολλούς...

Αλλά, ας ξεκινήσουμε με «τα παιδιά του '83». Δύο προσεγγίσεις προβάλλονται σχετι­κά με το θέμα.

Η πρώτη κατά τον Γιάννη Φουράκη, που λανσάρισε τη «θεωρία» αυτή πριν 4 χρόνια προβάλλει τον ισχυρισμό, ότι 98 ελληνόπουλα, που γεννήθηκαν τον Απρί­λιο του 1983 είναι «θυγατέρες και υιοί αρ­χαίων Ελλήνων ημίθεων και ηρώων». Ο ισχυρισμός αυτός εντάσσεται στο χώρο των «ελιτίστικων θεωριών» ή αν προτιμά­τε, των «μεσιανικών», όμως παραπέμπει και στο άλλο αμφιλεγόμενο ζήτημα: στην έρευνα του θέματος περί «indigo kids» («παιδιών indigo»).

Η δεύτερη προσέγγιση αναφέρεται στην αμφισβήτηση από αποκρυφιστικούς κύκλους κι από τους λάτρεις του «μετα­φυσικού» και της συνωμοσιολογίας του ρόλου των ερωτηματολογίων, που μοιρά­στηκαν σε κάποια παιδιά, στην αμφισβή­τηση της προστασίας της ανωνυμίας τους και στην αμφισβήτηση της δήλωσης της Ακαδημίας Αθηνών προς τους γονείς και μαθητές ότι η έρευνα «Διευρωπαϊκό πρό­γραμμα: Βιολογικά, κλινικά και γενετικά χαρακτηριστικά, που προάγουν τη σωματι­κή υγεία» διεξαγόταν ταυτόχρονα και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, κι όχι μόνο στην Ελλάδα.

Είναι αλήθεια ότι αμέσως μετά την εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα, «Οι πύλες του Ανεξήγητου», το Σάββατο, 3 Δεκεμβρίου 2005, με θέμα «τα παιδιά του '83», «κύμα προβληματισμού» ξέσπασε σε κάποιους από τους τηλεθεατές που την πα­ρακολούθησαν. Τα υποτιθέμενα στοιχεία, που προέκυψαν από την εκπομπή εκείνου του Σαββάτου λέγεται ότι προκάλεσαν ενδιαφέρον σε γονείς και παιδιά.

Σε κάποια από τα παιδιά αυτά εκδηλώθηκε φόβος ή ενθουσιασμός μετά την δημοσιοποίηση της υπόθεσης. Η λογική θα ήταν να κρατήσουν μια μάλλον ουδέ­τερη στάση, διότι αν θελήσουν να δουν το όλο θέμα «μεταφυσικά» όπως το παρου­σιάζει ο Γιάννης Φουράκης ίσως αντιμε­τωπίσουν προβλήματα προσωπικότητας και ψυχικές διαταραχές. Έτσι κι αλλιώς κανείς λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να δεχτεί μια θεωρία περί «Ελ­λήνων ημίθεων»! Όσοι αποφασίσουν να διερευνήσουν το ζήτημα περαιτέρω θα πρέπει να προσανα­τολίσουν την έρευνά τους προς την εκδοχή του καλοστημένου συνωμοσιολογικού πάζλ.

Αλλά, ας δούμε περισσότερες λεπτομέ­ρειες:

Είναι, λοιπόν, μία από τις γνωστότερες υποθέσεις συνωμοσιολογίας στον ελλαδικό χώρο και αυτή με την κωδική ονομασία «τα παιδιά του '83». Το συγκεκριμένο θέμα πα­ρουσίασε, όπως ήδη είπαμε, ο «ερευνητής» και «συγγραφέας» Γιάννης Φουράκης την περίοδο 2001-2002, προβάλλοντάς το στο βι­βλίο του: «Πυραιθέριον Ελλήνων Όραμα» και στη μακροσκελή συνέντευξη, που έδω­σε στο περιοδικό «Strange» τον Μάιο 2002.

Η έρευνά μας αυτή δεν έχει σκοπό να αναλύσει σε βάθος τις πεποιθήσεις του κ. Φουράκη. Είναι όμως αναγκαίο να αναφερ­θούμε με συντομία στην παράξενη αυτή θεωρία του, η οποία δικαιολογείται απόλυ­τα από την «πίστη»(;) του στην ύπαρξη της «Ομάδας Ε», μιας φανταστικής παρέας Ελ­λήνων «υπερηρώων», που συνάδει απόλυ­τα με σενάρια επιστημονικής φαντασίας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τη «θεωρία Φου­ράκη», 98 ελληνόπουλα, που γεννήθηκαν τον Απρίλιο του 1983, είναι «θυγατέρες και υιοί αρχαίων Ελλήνων ημίθεων και ηρώ­ων». Όπως «εξηγεί» ο κ. Φουράκης στη συνέντευξή του στο «Strange»: «εγεννήθησαν με ιδιαίτερα γονίδια και κατά συνέπεια χαρίσματα και προτερήματα. Ταύτα δε και πολλά άλλα έφεραν και φέρουν και λόγω των κατά την γέννησίν των (σύλληψίν των) επικρατούντων τότε το 1982 συγχρόνως γαλαξιακών, αστρικών και πλανητικών συνόδων, συζυγιών και συντεταγμένων». Ο κ. Φουράκης «αποσαφηνίζει» πως εκείνη την εποχή παρατηρήθηκε ένα γεγονός που σχετίζεται με τον ερχομό κοσμικής ακτινοβολίας «που πραγματοποιείται κά­θε 343 έτη με αποκλειστικό επίκεντρο των επιρροών και επιδράσεών της τον ευρύτερο αιγαιακόν χώρο». Όλα τα παραπάνω φαντάζουν σίγουρα «δυσνόητα» για να μη τα χαρακτηρίσουμε εξωφρενικά.

Η «θεωρία Φουράκη» περιλαμβάνει και άλλες παραμέτρους, που δεν είναι του πα­ρόντος. Θα παραθέσουμε όμως την κατη­γορία, που εξαπέλυσε· μια κατηγορία, που έστρεψε εναντίον «διαφόρων ανθελληνικών κύκλων, που όλα αυτά τα χρόνια πασχίζουν για τον εντοπισμό και την "εξολόθρευση" αυτών των παιδιών με τις ανεπτυγμένες ικανότητες». Ο κ. Φουράκης υποστηρίζει ότι τα συγκεκριμένα παιδιά δέχονται από τις μικρές τάξεις του δημοτικού έως και σή­μερα διάφορα ερωτηματολόγια τα οποία περιέχουν ερωτήματα, που κρίνονται κα­τά την άποψή του ιδιαιτέρως «ύποπτα» καθώς και προσκλήσεις για εξετάσεις αίμα­τος σε ανύποπτες, δήθεν, στιγμές και χωρίς προφανή αιτία από διάφορους φορείς.

Ως βασικό επιχείρημα του ανωτέρω ισχυρισμού αναφέρεται ερωτηματολόγιο, που απεστάλη από την Ακαδημία και το Πανεπιστήμιο Αθηνών πριν μερικά χρό­νια σε παιδιά που γεννήθηκαν κατά την εν λόγω περίοδο. Το ερωτηματολόγιο είχε τίτλο «Διευρωπαϊκό πρόγραμμα: Βιολογι­κά, κλινικά και γενετικά χαρακτηριστικά που προάγουν τη σωματική υγεία». Το ερωτηματολόγιο αυτό φέρει τις υπογραφές του Ακαδημαϊκού κ. Νικολάου Ματσανιώτη και της Αναπληρώτριας Καθηγήτριας της Παιδιατρικής κ. Χρύσας Μπακούλου. Ενώ δεν κατηγορεί ο κ. Φουράκης τους δύο κα­θηγητές ως ένοχους τους θεωρεί απλά ως όργανα, που χρησιμοποίησαν «εξωεπιστημονικοί, ανθελληνικοί κύκλοι», υποστηρί­ζει πως τα συγκεκριμένα ερωτηματολόγια κυκλοφόρησαν χωρίς τις υπογραφές των δύο επιστημόνων από παραθρησκευτικές σέκτες, όπως των Σαηεντολόγων, Λάϊονς, Ροδοσταύρων, Κριναετών, Μαρτινιστών κ.α., κάτι το οποίο δεν μπορεί άφ' ενός να επιβεβαιωθεί, αλλά και αποτελεί αφ' ετέρου απαράδεκτη γενίκευση και άγνοια της υπόστασης, λειτουργικής δομής και τρόπου δράσης των εν λόγω παραθρησκευ­τικών / αποκρυφιστικών οργανώσεων.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η απάντηση, που δόθηκε από τον Ακαδημαϊκό κ. Νικό­λαο Ματσανιώτη, λίγους μήνες αργότερα στο περιοδικό «Τρίτο Μάτι», τον Νοέμβριο 2002, όπου του ζητήθηκε να σχολιάσει τις απόψεις Φουράκη.

Λέει, μεταξύ άλλων ο κ. Ματσανιώτης: «Το σχόλιό μου στους ισχυρισμούς του κ. Φουράκη είναι ότι διαθέτει ικανή ευφυΐα, αφού έντεχνα αποφεύγει την άμεση δυσφή­μηση μου, απονέμοντάς μου όμως έμμεσα τον τίτλο του αφελούς» ... «Στο διευρωπα­ϊκό πρόγραμμα που αναφέρεστε, μετέχει πλην της Ελλάδας, η Αγγλία, η Δανία και η Φινλανδία» ... «Ο μήνας Απρίλιος επελέγη τυχαία και οι πληροφορίες που συγκεντρώ­θηκαν αφορούσαν στο 8,5% του συνόλου των γεννήσεων του έτους. Ο τύπος αυτός της μελέτης επιδημιολογικά χαρακτηρίζε­ται ως "cross sectional" ("αντιπροσωπευτικού δείγματος") και είναι πανομοιότυπος με τις περιγενετικές μελέτες που έχουν διεξαχθεί στις προηγούμενες ευρωπαϊκές χώρες». Και ολοκληρώνει: «Θεωρώ σκόπιμο να σάς θυμίσω ότι αυτού του μεγέθους επιδημιολογικές έρευνες δεν ασχολούνται με μεμονωμένα άτομα αλλά με το σύνολο των πληροφοριών, προκειμένου να απαντηθούν επιστημονικά ερωτήματα που στην προκειμένη περίπτωση είναι η υπόθεση ότι η ποιότητα και η διάρκεια ζωής επηρε­άζονται από παράγοντες που αρχίζουν να δρουν από την ενδομήτρια περίοδο».

Αυτά ήταν τα σημαντικότερα από όσα ανέφερε ο κ. Ματσανιώτης.

Μετά την προβολή των «Παιδιών του '83», φυσικό ήταν να έλθει στην επικαιρότητα και το θέμα «των παιδιών indigo». Στις 13 Ιανουαρίου 2007, από την τη­λεοπτική εκπομπή του κ. Χαρδαβέλλα: «Πύλες του Ανεξήγητου», προβλήθηκε η θεωρία περί «παιδιών indigo», μια κλασι­κή νεοεποχίτικη θεωρία.

Η εκπομπή παρουσίασε το θέμα θετικά χωρίς επιστημονική «κάλυψη» και χωρίς να ακουστεί η αντίθετη άποψη και με μό­νο κριτήριο την οπτική κάποιων γονιών, που γεμάτοι ενθουσιασμό βλέπουν στα μονάκριβα παιδιά τους, τους αυριανούς σωτήρες του πλανήτη, τους μελλοντικούς ηγέτες, φιλοσόφους, ποιητές... και μαζί με τους συνηθισμένους «ειδικούς», που κατά κανόνα προσκαλούνται στα «παράθυρα» για να μπερδέψουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Η αλήθεια δεν είναι όμως τόσο απλή όσο παρουσιάστηκε.

Η «θεωρία» περί «παιδιών indigo», κατά μία άποψη, ξεκίνησε, όταν το 1982, η Αμε­ρικανίδα αποκρυφίστρια Nancy Ann Tappe δημοσίευσε στο βιβλίο της «Understanding your Life Through Colour» («Κατανοώντας τη ζωή σου μέσω του χρώματος»), την θεω­ρία, πως το υποτιθέμενο «ανθρώπινο ενερ­γειακό πεδίο», η «αύρα», δηλαδή, πολλών παιδιών τουλάχιστον από την δεκαετία του 1970 και μετά παρουσίαζε μια συγκεκριμένη απόχρωση του μπλε, γνωστή στη χρωματολογία σαν «indigo». Η συγγραφέας θεώ­ρησε πως το χρώμα αυτό θα κυριαρχήσει σταδιακά στις αύρες των ανθρώπων, δη­λώνοντας έτσι την ουσιαστική μεταμόρ­φωση του είδους μας και την γενικότερη «στροφή μας προς την πνευματικότητα».

Αρκετά χρόνια αργότερα, το 1999, το ζεύ­γος Lee Carroll και Jan Tober, θα συγγρά­ψουν το «The indigo Children: The New Kids Have Arrived» («Τα παιδιά indigo: Τα Νέα Παιδιά έχουν αφιχθεί»), επισημαίνοντας, πως μια νέα γενιά ανθρώπων ενσαρκώνον­ται στον κόσμο μας. Δηλαδή, παιδιά με μπλε αύρα, ιδιαίτερης ευφυΐας με ανεπτυγμένες παραψυχικές δυνάμεις διαίσθηση, τηλε­πάθεια, πρόγνωση κ.λπ. παραθέτοντας και ένα κατάλογο με «τα χαρακτηριστι­κά» που έχουν δήθεν τα παιδιά αυτά, «ώστε να μπορέσει κανείς να τα αναγνωρίσει».

Το γεγονός αυτό των παιδιών indigo, αποκαλύφτηκε στους Carroll και Tober, κατά δηλώσεις τους, «κατά τις "συνομιλίες" τους με το πνεύμα Κryon»!

Κατά άλλη άποψη, το θέμα ξεκίνησε στο τέλος της προηγούμενης δεκαετίας με την έκδοση του βιβλίου «Children of light» (« Παιδιά του Φωτός»), που αποτελεί έκτοτε τη «Βίβλο» των απανταχού Indigos. Το βι­βλίο, λίγο πολύ ισχυρίζεται ότι τα παιδιά, που γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννι­ούνται μετά το '90, αποτελούν μέρος μιας νέας γενιάς, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που θα σώσει τον πλανήτη.

Ίσως για πολλούς ανθρώπους, όλοι αυ­τοί οι ισχυρισμοί να ακούγονται αναξιόπι­στοι ή και δαιμονικοί, στην ουσία όμως η θεωρία «των παιδιών με την μπλε αύρα, που θα σώσουν τον κόσμο» βρήκε σημαν­τικό αντίκτυπο, κερδίζοντας όλους σχεδόν τους οπαδούς της New Age (Νέας Εποχής).

Σύντομα, κυκλοφόρησαν τα πρώτα βι­βλία «μελέτες» για το όλο θέμα: «The Cry­stal Children» («Τα Κρυσταλλένια Παιδιά») της Doreen Virtue, το 2003, σχετικά ντοκι­μαντέρ, όπως το «The indigo Evolution» («Η Εξέλιξη indigo»), του James Twyman και σχετικές κινηματογραφικές ταινίες, όπως το «indigo», το 2003. Ακόμη, είδαν το φως σχετικές αναφορές σε τηλεοπτικές εκπομπές, όπως στην CSI Files («Crime Sc­ene Investigation, «Έρευνα της Σκηνής του Εγκλήματος») στο επεισόδιο «The Unusual Suspect» («Ο Ασυνήθης "Ύποπτος») και κυ­κλοφόρησαν video games, όπως το παιχνίδι Fahrenheit (Φαρενάιτ) της Atari, το 2005.

Πολύ γρήγορα, το όλο θέμα θα αναμει­χθεί με ακόμη περισσότερα μυστήρια, όπως την πολυσυζητημένη θεωρία των «Otherkins» (των «ανθρώπων», που δεν είναι άν­θρωποι), που αφορά την «ανεξήγητη ενσάρ­κωση μαγικών πλασμάτων από τον αστρι­κό κόσμο» (περιοδικό Mystery, τ. 25), αλλά και την πολυδιαφημισμένη περίπτωση των «παιδιών, που γεννήθηκαν τον Απρίλιο του 1983» και φέρουν δήθεν στο κορμί τους «ένα ιδιαίτερο σημάδι, μαζί και μια κληρονομημένη ανώτερη φύση». Τα παιδιά αυτά, σύμφωνα με τις new age αντιλήψεις, όπως ήδη αναφέ­ραμε, έχουν αύρα χρώματος «λουλακί» και αποτελούν τη νέα γενιά παιδιών, που «κατέ­βηκαν στη γη με έναν ειδικό σκοπό». Κατά τους νεοεποχίτες, οι indigo «επι­κοινωνούν με παράλληλες πραγματικότη­τες» και με «οντότητες», που υπάρχουν σε «άλλες συχνότητες», κάτι που δεν μπο­ρούμε εμείς να το προσεγγίσουμε.

Οι πιστοί των «θεωριών» αυτών δέχον­ται ότι οι «indigo», αρχίζουν πλέον να ενηλικιώνονται και περιμένουν να αφήσουν το αποτύπωμα τους στην ανθρωπότητα.

Βέβαια η θεωρία παραλείπει να αναφέ­ρει πως εξηγούνται αυτά τα φαινόμενα, δηλαδή, το πως θα μπορούσαν να προκύ­πτουν μαζικά «αφυπνισμένα παιδιά» και αρκείται στο να αναφέρει ότι χάσαμε την επαφή μας με «το θείο» σημειώστε, «το θείο», όχι τον Θεό και τα παιδιά αυτά ήρ­θαν να την επαναφέρουν. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μια ματιά στην γενικότερη προοπτική με την οποία βλέπουν αυτά τα παιδιά τον κόσμο είναι διαφωτιστική.

Βασικό μέρος της κοσμοθεωρίας τους είναι ότι αποτελούν την νέα άρια φυλή, ου­σιαστικά και ότι η υπόλοιπη ανθρωπότητα θα πρέπει να τους σέβεται για τις εξαιρε­τικές τους ικανότητες και τις δυνατότητες που κρύβουν. Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα;

Σχετικά με όλα τα ανωτέρω, αξίζει να υπογραμμιστεί, ότι δεν στηρίζονται σε επι­στημονικά δεδομένα, αλλά αποτελούν «δόγ­ματα» της «Νέας Εποχής του Υδροχόου»!

Μεμονωμένα περιστατικά χαρισματικών παιδιών ασφαλώς και υπάρχουν, αυτό δε σημαίνει όμως πως πρόκειται για μαζικό φαινόμενο. Αυτό που χρειάζεται πάντως να τονιστεί είναι η ευαίσθητη ψυχολογία των γονιών. Το τεστ με τις 21 ερωτήσεις, που παρουσιάστηκε στην ελληνική τηλεόραση παραπλανά τελείως τους ανήσυχους γονείς καθώς από την σύνταξή του, το ερωτηματο­λόγιο αυτό προσδιορίζει σαν «παιδιά indigo», άτομα με γνωστές στους ψυχιατρικούς κύ­κλους διαταραχές όπως μαθησιακής δυσχέρειας, συμπεριφοράς και μάθησης η ελατ­τωματικής προσοχής και υπερκινητικότητας.

Κι ενώ υπάρχουν γονείς, που με κάθε ευκαιρία βλέπουν στα παιδιά τους έναν ενσαρκωμένο άγγελο και ένα μελλοντικό «θεό» και με τις υψηλές προσδοκίες τους υπερφορτώνουν το παιδί, πνίγοντας συχνά την προσωπικότητά του, υπάρχουν άλλοι, που αναζητούν απαντήσεις και πρακτικές λύσεις, προβληματισμένοι από την εξαν­τλητική, μη προσαρμοστική, αρνητική συμ­περιφορά του παιδιού τους. Οι γονείς αυτοί αντί να ζητήσουν επιστημονική βοήθεια στις ακραίες περιπτώσεις αποδέχονται τις θεωρίες περί «παιδιών indigo», μετα­φράζοντας την αδιαφορία για το σχολείο σαν ένδειξη πνευματικής ανωτερότητας, επιτείνοντας το πρόβλημα του παιδιού!

Αξίζει να τονιστεί και πάλι ότι οι γονείς των παιδιών αυτών, πεπεισμένοι για την ιδιαιτερότητα των παιδιών τους μερικοί φτάνουν σε σημείο να ισχυριστούν ότι τα παιδιά έχουν τηλεκινητικές, τηλεπαθητικές ή κάποιου άλλου είδους ψιονικές (psionic «παραψυχικές») δυνάμεις δεν αποβλέπουν στο συνετισμό ή στην φυσιολογική διαπαι­δαγώγηση του παιδιού. Όταν για παράδειγ­μα ένα τέτοιο παιδί δείχνει αντικοινωνική συμπεριφορά ή μειωμένη προσοχή στο σχο­λείο, οι γονείς, αντί να λάβουν μέτρα που θα βοηθήσουν την κατάσταση, αρκούνται στη διαβεβαίωση κάποιων «ειδικών», ότι τα παιδιά τους «είναι indigo και δεν πρέπει να τα συνετίσουν γιατί αυτά ξέρουν από μόνα τους τι κάνουν». Επιπλέον σε ορισμένες περιπτώσεις το γνωστό σύνδρομο A.D.H.D. (Attention Deficit Hyperactivity Disorders), δηλαδή το «Σύνδρομο Μειωμένης Προσο­χής και Υπερκινητικότητας», μπορεί κάλ­λιστα να παρερμηνευθεί ως παρουσία ιδι­οτήτων των παιδιών indigo, σύμφωνα με το ερωτηματολόγιο, που παρουσίασαν οι συγγραφείς του «Children of light».

Το κωμικό αλλά και συγχρόνως τραγι­κό της υπόθεσης είναι ότι, αν απαντήσει κανείς στο ερωτηματολόγιο, θα «διαπιστώ­σει» ότι «μάλλον είναι κι ο ίδιος indigo».

Τελικά, μόνο ελάχιστοι φαίνεται, κατά το σχετικό τεστ, να μην ανήκουν στην «κατη­γορία» αυτή! Έτσι και αλλιώς δεν δίνεται όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται οι αποκρυφιστικοί κύκλοι σημασία στο βασικό στοιχείο, το «χρώμα της αύρας», για την δήθεν αναγνώριση ενός παιδιού indigo.

Ένα πραγματικό χαρισματούχο και άγιο παιδί, ο άγιος Γαβριήλ του Σλουτσκ Πολωνίας, που βασανίστηκε μέχρι θανάτου σε ηλικία 6 χρονών το 1690. Η βιογραφία του εδώ. Δεν είναι πραγματικό "επειδή ήταν ορθόδοξος", γιατί ΠΛΗΘΟΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΩΝ ΠΛΑΝΗΣ εντοπίζεται στον ορθόδοξο χώρο!

Αλλά, ας μελετήσουμε και το ερωτημα­τολόγιο, από το οποίο, κατά τους συντάκτες του, αναγνωρίζονται τα «παιδιά indigo».

1. Συμπεριφέρεται το παιδί σας με τρόπο αυτοκρατορικό από μικρή ηλικία;

2. Αρνείται να υπακούσει σε τυπικότητες εκδηλώνοντας θυμό όταν π.χ. πρέπει να επισκέπτεται κάποιους συγγενείς;

3. Έχει πλήρη συναίσθηση του εαυτού του από μικρή ηλικία;

4. Έχει μεγάλη δυσκολία να αποδεχτεί την πειθαρχία και την άσκηση εξουσίας;

5. Αρνείται κατηγορηματικά να κάνει ακόμη και απλά πράγματα που του ζητάνε;

6. Δείχνει να βασανίζεται έντονα όταν πρέπει να περιμένει τη σειρά του σε κάποια ουρά;

7. Μοιάζει να ενοχλείται όταν ζει σε συν­θήκες ρουτίνας που δεν περιέχουν καμιά δημιουργική δραστηριότητα;

8. Βρίσκει πάντα δικούς του τρόπους να κάνει πράγματα στο σχολείο ή στο σπίτι πέ­ρα από τους συνηθισμένους;

9. Εκδηλώνει από πολύ νωρίς σημάδια ανεξαρτησίας;

10. Παραμένει αδιάφορο σε ενοχική συμ­περιφορά, π.χ. «θα το πω στον πατέρα σου και θα δεις»!

11. Βαριέται γρηγορότερα από τα άλλα παιδιά όταν είναι υποχρεωμένο να κάνει

12. Έχει δείξει ποτέ συμπτώματα δυσκολίας συγκέντρωσης ή υπερκινητικότητα;

13. Είναι εντυπωσιακά δημιουργικό;

14. Έχει ανεπτυγμένη διαίσθηση;

15. Σάς δείχνει συχνά την εντύπωση μέσα στην ημέρα ότι είναι ιδιαίτερα αφηρημένο;

16. Έχει δείξει σημάδια ιδιαίτερης ευφυΐας;

17. Είναι προικισμένο με κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο;

18. Θα το χαρακτηρίζατε ονειροπόλο;

19. Έχει το παιδί σας βαθύ ώριμο και σο­φό βλέμμα από πολλή μικρή ηλικία;

20. Έχει ανεπτυγμένη την συναισθηματι­κή ευφυΐα, π.χ. επικοινωνεί από μωρό με τη φύση και ζώα;

21. Σάς δίνει την εντύπωση ότι διαβάζει τις σκέψεις τις δικές σας ή των άλλων που είναι κοντά του;

Το παραπάνω ερωτηματολόγιο δημιουρ­γήθηκε από τη Wendy Η. Chapmen, στηρι­ζόμενη στην «προσωπική της εμπειρία με παιδιά indigo» και στα στοιχεία που παρουσιάζονται στο βιβλίο «The indigo Children: The New Kids Have Arrived» των Jan Tober και Lee Carroll και παρουσιάστη­κε στην εκπομπή «Πύλες του Ανεξήγητου» στον τηλεοπτικό σταθμό Alter.

Γενικά, το θέμα των εν λόγω παιδιών εν­τάσσεται στην εκτός Εκκλησίας «εσχατολογική» θεματολογία που αναμένει «Σωτήρες θε­ούς», «σωτήρες εξωγήινους», «παιδιά του '83», «παιδιά indigo» κ.λπ. και που αντικατοπτρίζει την ανάγκη του μακράν της Εκκλησίας ανθρώπου για αλλαγή, επαναπροσδιορισμό της ζωής και για πίστη σε «έξωθεν βοήθεια». Δεν υπάρχει τίποτα το παράδοξο σε όλα αυτά, λαμβάνοντας ύπ' όψη το ιδεολογικό μπέρδε­μα που επικρατεί στις μέρες μας.

Ακόμη, από τα ανωτέρω προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι εν λόγω «θεωρίες» δεν στηρίζονται σε κάποια επιστημονικά δεδο­μένα, αλλά ότι για την αποδοχή «θεωριών» περί «παιδιών του '83» ή «παιδιών indigo» απαιτείται η παραδοχή ενός μοντέλου αποκρυφιστικού ή νεοεποχίτικου τύπου, δηλαδή, μία θεολογία, κοσμολογία και αν­θρωπολογία διαφορετική και αντίθετη από την θεολογία, κοσμολογία και ανθρωπο­λογία της Εκκλησίας.

Φυσικά, ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να διαλέξει που θα εναποθέσει τις ελπίδες του για την προσωπική του σωτηρία ή για ο,τιδήποτε άλλο, όμως θα πρέπει να γνω­ρίζει ότι είναι ασυμβίβαστη η ιδιότητα του βαπτισμένου Ορθόδοξου χριστιανού και του «πιστού» των παραπάνω κοσμοθεωριών.

Αναδημοσίευση από το περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ τεύχη 56-57

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ AΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ AΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΡΑΝΤΟΒΙΤΣ

ΕΠΙΚΑΛΕΙΤΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΑΧ !

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ: «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, τοῦ παντελεήμονος, τοῦ πολυεύσπλαχνου»

[ Μέ αὐτή τή φράση, τήν ὁποία εἶπε στά ἀραβικά, ἄρχισε τό κήρυγμά του ὁ Μητροπολίτης Ἀμφιλόχιος, στις 6-12-1992 στήν Πρίστινα τοῦ Κοσόβου, κατά τήν τελετή θεμελιώσεως ἑνός ὀρθόδοξου ναοῦ. Τά λόγια αὐτά εἶναι παρμένα, αὐτούσια, ἀπό τό Κοράνιο (بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ) καί προηγοῦνται κάθε κεφαλαίου του. (Ὑπάρχει τό βίντεο στό youtube μέ τίτλο: “Amfilohije u Pristini 1992”) Ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἐκείνη τήν περίοδο στήν Βοσνία οἱ μουσουλμάνοι ἐπί μῆνες ἔσφαζαν τούς Σέρβους, ἐπιλέγοντας, συχνά, να το κάνουν σε μεγάλες χριστιανικές ἑορτές!]

«Ὁ θεός τοῦ Ἰσλάμ δέν εἶναι παντελεήμονας, οὔτε πολυεύσπλαχνος. Εἶναι γεμάτος δαιμονική κακία».

[ Τά λόγια αὐτά εἶναι ἡ προμετωπίδα τοῦ ἰστολογίου πού διατηροῦν ἕλληνες πρώην μουσουλμάνοι πού ἐγκατέλειψαν τόν ἰσλαμισμό καί ἀσπάστηκαν τήν Ὀρθοδοξία.
Ἡ κηλίδα αἵματος συμβολίζει τήν ποινή πού, σύμφωνα μέ τίς ἰσλαμικές διατάξεις, περιμένει τούς «ἀποστάτες»: θάνατος.    http://greekmurtadeen.wordpress.com ]

ΚΟΡΑΝΙΟ

«Εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, τοῦ παντελεήμονος, τοῦ πολυεύσπλαχνου»
◊ «Δέν θά γίνει δεκτή [ἀπό τόν Ἀλλάχ] ἡ μετάνοια ὅσων ἔχασαν τήν πίστη τους [=ἀποστάτησαν ἀπό τό Ἰσλάμ] ἐνῶ ἀρχικά εἶχαν πιστέψει˙ θά παραμείνουν στήν πλάνη τους».   (Σούρα 3 “ Ὁ Οἶκος Ἰμράν” § 90-91).

◊ «Ἡ τιμωρία ὅσων πολεμοῦν ἐναντίον τοῦ Ἀλλάχ καί τοῦ Ἀποστόλου του θά εἶναι νά ἐκτελοῦνται ἤ νά σταυρώνονται ἤ νά κόβονται τά χέρια καί τά πόδια τους ἤ νά ἐξορίζονται ἀπό τήν χώρα τους. Αὐτή τήν ἀτίμωση θά ὑποστοῦν σ’ αὐτό τόν κόσμο, ἐνῶ στόν ἄλλο Κόσμο τούς περιμένουν σκληρά βασανιστήρια»   (Σούρα 5 “ Ἡ Τράπεζα” § 33-37).

◊ «Ὁ Ἀλλάχ λησμονεῖ τό παρελθόν, ἀλλά ὅποιος ἁμαρτήσει γιά δεύτερη φορά θά ὑποπέσει στήν ἐκδίκησή του. Καί βεβαίως ὁ Ἀλλάχ εἶναι ἰσχυρός καί  ἐκδικητικός» (Σούρα 5 “ Ἡ Τράπεζα” § 96).
◊ «Ὁ Ἀλλάχ δέν ἀγαπᾶ τόν ἀσεβῆ καί τόν ἁμαρτωλό» (Σούρα 2 “Ἡ Ἀγελάδα” § 277)
◊  «Ὁ Μωάμεθ εἶναι ὁ Ἀπόστολος τοῦ Ἀλλάχ, οἱ δέ ὀπαδοί του εἶναι σκληροί ἐναντίον τῶν ἀπίστων [=τῶν μή μουσουλμάνων] καί σπλαχνικοί μεταξύ τους».  (Σούρα 48 “ Ἡ Νίκη” § 29)

«Τω πνεύματι ζέοντες, τω Κυρίω δουλεύοντες» (+Γέροντος Ιωσήφ Βατοπαιδινού)

 

 

Αδελφοί και πατέρες, δεν θα σταματήσουμε με τη Χάρη του Χριστού, να ασχολούμαστε και να υπενθυμίζουμε το σκοπό που επιδιώκουμε. Στη ζωή μας είναι ενωμένα ο Σταυρός και η Χάρη. Τα επίπονα είναι ο Σταυρός και τα χαρμόσυνα είναι η παρουσία της Χάρης του Κυρίου μας, η οποία παρηγορεί την ψυχή μας όσες φορές στηρίζει η θεία Πρόνοια.
Η κολακευτική μορφή της Χάρης του Κυρίου, η οποία μας πληροφορεί ότι αποδέχεται την πρόθεση και την προσφορά μας, είναι είδηση, ότι έρχονται θλίψεις και κόποι. Γι αυτό απαιτείται συνεχής ομολογία για το βραβείο, που μας περιμένει. Αφού κατά τη Γραφή «πολλαί αι θλίψεις των δικαίων» (Ψαλμ. λγ΄, 19) και «δια πολλών θλίψεων δει ημάς εισελθείν εις την ζωήν» (Πραξ. ζ΄, 10), εμείς επιμένουμε στην πρώτη μας υπόσχεση και δεν ανακαλούμε την απόφασή μας, για την αποταγή, η οποία «ουδέν άλλο εστί, ει μη σταυρού και θανάτου επαγγελία». Ατενίζοντας σταθερά στα πρότυπά μας, το βίο του Κυρίου μας και των ηρώων της πίστης μας, μαρτύρων, ομολογητών και οσίων, αντιγράφουμε με πόθο τον αγώνα τους «μηδεμίαν εν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ίνα μη μωμηθή η διακονία» (Β Κορ. στ΄,3).
Αν και κατά τη Γραφή η ζωή μας διαιρείται σε σαρκική, ψυχική και πνευματική, εμείς «οι του Χριστού» (Γαλ. ε΄, 24), ως συνετοί, δεν θα κινηθούμε παράλογα, ώστε να υποκύψουμε σε όσα προκαλούν βλάβη. Νεκρώνοντας «τα μέλη ημών τα επί της γης», ταπεινώνουμε και δαμάζουμε τη σάρκα παρέχοντας σ αυτήν τα αναγκαία, όσα διδάσκει και η ιερή κοινοβιακή μας παράδοση. Μετά υποτάσσοντας το θέλημα και την κρίση μας στη μακάρια υποταγή, υπακούουμε στους προϊσταμένους μας. Έτσι καταργούμε τα συναισθήματα του ψυχικού μέρους και παραμένει υγιές το πνευματικό μας μέρος με τις ακατάπαυστες δεήσεις και ικεσίες. Αναμένουμε από τον Κύριό μας τη λύτρωση και σωτηρία. Αυτός θα μας αποκαλέσει «άλας της γης και φως του κόσμου» (Ματ. ε΄, 13 14).
Με θάρρος, αδελφοί και πατέρες, «τοις έμπροσθεν επεκτεινόμενοι κατά σκοπόν διώκομεν επί το βραβείον της άνω κλήσεως» (Φιλ. γ΄, 13), το οποίο ο Κύριός μας, μας ετοίμασε, πριν ακόμη μας καλέσει στη θεία του επίγνωση.
Η ζωή μας δίκαια χαρακτηρίζεται απ όλους μας πνευματική. Μας παραδέχονται και μας ονομάζουν πνευματικούς. Αυτό μας αναγκάζει και μας επιβάλλει να αποδεικνύουμε πρακτικά αυτήν την ιδιότητα. Ότι δηλαδή, δεν ζούμε «κατά σάρκα», αλλά «κατά πνεύμα», ελεύθεροι από επιθυμίες, πάθη και ελαττώματα, τα οποία χαρακτηρίζουν την ενοχή και σαρκική ζωή.
Ποτέ θα απαλλαγούμε από τα συστήματα και τις συνήθεις του παλαιού ανθρώπου; Πότε θα δεχθούμε φωτισμό στο νου μας και θα έρθουμε σε αίσθηση της φιλίας του Κυρίου, ο οποίος δηλώνει ότι «υμείς φίλοι μου εστε και ουκέτι υμάς λέγω δούλους» (Ιω. ιε΄, 14 15), ακριβώς διότι υποτάξαμε ολοκληρωτικά τους εαυτούς μας στο πανάγιό του θέλημα; Εάν δεν αποδείξουμε, με την αυταπάρνηση και υποταγή, τους εαυτούς μας «πνευματικούς», τότε υποβιβαζόμαστε στη μερίδα των «ψυχικών», τους οποίους αιχμαλωτίζει η αδράνεια, που προέρχεται από την αναισθησία, την οποία προκαλεί σιγά-σιγά η αμέλεια. Οι ψυχικοί ούτε θέλουν να κοπιάσουν, ούτε να σκέφτονται, ούτε αποφασίζουν για πνευματικές έννοιες ή αγωγή, αλλά ως παράλυτοι και αναίσθητοι σκορπίζουν άσκοπα το χρόνο τους και βλάπτουν με τη διαγωγή τους και αυτούς που έχουν προθυμία να αγωνιστούν. Δίκαια η Γραφή λέγει «ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του Πνεύματος του Θεού, μωρία γαρ αυτώ εστί» (Α Κορ. β΄, 14) και δεν γνωρίζει «ότι ο νόμος πνευματικός εστίν» (Ρωμ. ζ΄, 14) και «πνευματικώς ανακρίνεται» (Α Κορ. β΄, 14).
Εμείς όμως, εργάτες τίμιοι και πιστοί διάκονοι της μακάριας υπακοής, ας μη μικροψυχούμε ούτε και σε όσα συμβαίνουν απροσδόκητα στη μαρτυρική μας ζωή. Καθένας από μας, ας μένει εκεί όπου αρχικά κλήθηκε και τοποθετήθηκε από το Γέροντα, στη διακονία του.
Ο φιλόπονος εστιάτορας, ο πιστότατος δοχειάρης και οικονόμος των αντικειμένων και πραγμάτων της μονής, ο νηφάλιος τραπεζοκόμος, ο οποίος προσεκτικά και ακούραστα περιποιείται όχι μόνο την αδελφότητα, αλλά και τους πολυπληθείς ευλαβείς προσκυνητές, όσοι κοπιάζουν στους κήπους και στα χωράφια της μονής, από τα οποία αυτή προμηθεύεται τα περισσότερα είδη των αγαθών και οι υπόλοιποι διακονητές στις ανάγκες της αδελφότητας. Όλοι με ζήλο «ως τω Κυρίω δουλεύοντες και ουκ ανθρώποις», για να πάρει ο καθένας από τον Κύριο το βραβείο της πρόθυμης προσφοράς που με ζήλο και πίστη προσφέρει.
Οι ευλαβέστατοι και νηφάλιοι πρεσβύτεροι και διάκονοι, σαν τα μάτια ολόκληρης της αδελφότητας, δίνουν την καλή μαρτυρία της πίστης και της ιερή μας παράδοσης και στηρίζουν τους προσκυνητές μας, που δοκιμάζονται, και γίνονται συνεχές παράδειγμα ζήλου και υπακοής στη νεαρή μας αδελφότητα.
Όλοι μαζί, ένα σώμα και ένα πνεύμα. Με μια καρδιά και θέληση επισφραγίζοντας την καλή ομολογία, συνεχώς «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. ιβ΄, 2), ο οποίος με παρρησία καυχήθηκε στον Πατέρα ότι «το έργον ετελείωσα ο δέδωκάς μοι ίνα ποιήσω» (Ιω. ιζ΄, 4).
Και εμείς πρέπει να έχουμε προθυμία και ζήλο. Έτσι ως ομολογητές της πίστης και των παραδόσεων, θα επαινεθούμε από τον Κύριό μας, ως πιστοί οικονόμοι, που τον αναμένουν. Αυτού του είδους η αναμονή είναι το πλήρωμα της ομολογίας μας και δικαιούμαστε να απαιτήσουμε την αμοιβή, που μας υποσχέθηκε, τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Η Χάρη αυτή θα μας ελευθερώσει από τα πάθη μας, θα εξαλείψει τις αμαρτίες μας, θα φωτίσει το νου μας και θα μας κάνει «καθαρούς τη καρδία» που είναι και το κέντρο του προορισμού μας.
«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται» (Ματ. ε΄, 8). Τούτο είναι κατά τον Παύλο το «βραβείον της άνω κλήσεως» (Φιλ. γ΄, 14) του Θεού και γι αυτό το βραβείο όλοι οι άγιοι αγωνίστηκαν μέχρι θανάτου.
Αναρίθμητοι είναι όσοι άθλησαν, όχι «τω καιρώ εκείνω», αλλά και σήμερα. Είναι αυτοί οι οποίοι δεν υπέκυψαν στη βία των απάνθρωπων καθεστώτων. Θυσιάζονται ομαδικά και μεμονωμένα για να αποδείξουν ότι ο Κύριός μας Χριστός είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» (Εβρ. ιγ΄, 8). Είναι ο αγωνοθέτης και βραβευτής των ηρώων της πίστης μας.
Το δικό μας όμως ενδιαφέρον και η προτίμηση είναι το αναίμακτο μαρτύριο των διαμέσου των αιώνων οσιότατων πατέρων και αθλητών, που όχι περιστασιακά, αλλά ισόβια πάλεψαν με τις δυνάμεις του σκότους, με τα «πνευματικά της πονηρία» (Εφ. στ΄, 12). Οι αδίστακτοι εχθροί ακούραστα πολεμούσαν την ευαγγελική αλήθεια και με σύμμαχο τη διεφθαρμένη αδαμιαία φύση μας, κατατυράννησαν τους γνήσιους αθλητές του Κυρίου μας. «Ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ου και σωτήρα απεκδεχόμεθα Κύριον Ιησούν Χριστόν, ος μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού» (Φιλ. γ΄, 20 21).
Ποιός είναι ο μετασχηματισμός, αδελφοί μου, παρά η μεταμόρφωσή μας! Το να γίνουμε δηλαδή σύμμορφοι με το πρότυπό μας, το οποίο μας χάρισε με την παρουσία του την υιοθεσία, ώστε να είμαστε κληρονόμοι Θεού και συγκληρονόμοι του Υιού του; Αυτήν όμως την υπεραξία, στην οποία και οι άγγελοι επιθυμούν να παρακύπτουν και να θαυμάζουν, θα την κερδίσουμε με την αγωνιστικότητά μας, όταν θα αποβάλουμε τον παλαιό άνθρωπο και όλο το σύστημα της διαστροφής, το οποίο ως αντιστρατευόμενος νόμος μας αιχμαλωτίζει, εάν μένουμε αμελείς και ράθυμοι στα πνευματικά μας καθήκοντα. «Τω πνεύματι ζέοντες τω Κυρίω δουλεύοντες» (Ρωμ. ιβ΄, 11) και «ανεχόμενοι αλλήλους εν σπλάγχνοις Χριστού». Μακρυά από το θέλημα, τη βάση της αποστασίας και του αναρχισμού. Αποφεύγετε την κατάρα του γογγυσμού και του «γιατί;», που είναι αντίθετη στη συνεκτική πρόνοια και διοίκηση του Κυρίου, εφόσον «αυτώ μέλει περί υμών» (Α Πετ. ε΄, 7) και «αι τρίχες της κεφαλής πάσαι ηριθμημέναι εισί» (Ματ. ι΄, 30). Και παλιν λέγει η Γραφή, «ουχί του ανθρώπου η οδός αυτού» (Ιερ. ι 23).
Τα τέσσερα είδη του θείου θελήματος, είτε κατ’ ευδοκίαν εκδηλώνεται, είτε κατ’ οικονομία, είτε κατά παραχώρηση, είτε κατ’ εγκατάλειψη είναι το ίδιο θέλημα του Κυρίου. Είναι απαράβατη θεία εντολή και κανένας δεν μένει εκτός της θείας απόφασης.
Το κοινοβιακό σύστημα της ζωής μας, ως κοινωνικό, επιβάλλει την αλληλεγγύη και έτσι «αλλήλων τα βάρη βαστάζοντες αναπληρούμεν τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. στ΄, 2). «Βλέπετε ουν πως ακριβώς περιπατείτε, μη ως άσοφοι, αλλ ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισί» (Εφ. ε΄. 15 16).
Εμείς δεν αντιμετωπίζουμε εξωτερικούς κινδύνους, γιατί είμαστε σχεδόν απόκοσμοι. Περισσότερο μας πολεμούν τα πάθη και οι συνήθεις, εάν είμαστε απρόσεκτοι. Μην αμελείτε να εξομολογείσθε τους λογισμούς σας στον Ηγούμενο, για να προλαμβάνετε τη θεραπεία από την προσβολή. Η αποκάλυψη κάθε προσβολής την καταργεί, διότι, ως ταπείνωση, η φανέρωση των σκέψεων και νοημάτων της σατανικής κακότητας, τη διαλύει στην παρουσία του φωτός. Είναι ταυτόχρονα και πρακτική άρνηση της αμαρτίας, στην οποία μας παρακινεί. Τότε η θεία Χάρη δικαιούται να μας απαλλάξει από την πρόκληση.
Η παραίτηση της φιλοπονίας, στην οποία στηρίζεται όλη η αγωνιστικότητα, είναι κατά κάποιο τρόπο η προδοσία και ήττα στην πάλη. Τότε επανέρχεται η ηδονή, η αρχή των κακών και του θανάτου.
Φιλοπονία δεν είναι μόνο η σκληρότητα της ζωής σε μονομερείς προσπάθειες, την οποία συναντούμε στους βίους των Πατέρων μας. Η ακριβή τήρηση της συνείδησης στο διακόνημα είναι παρατεταμένη φιλοπονία, όπως και η φροντίδα της φύλαξης των εργαλείων κάθε υπηρεσίας, ώστε να μη χάνονται και καταστρέφονται. Η άσκοπη απώλεια των ποικίλων χρειωδών των καθημερινών μας αναγκών, η μη πρόληψη των παραγόντων που προκαλούν ζημιά ή καταστροφή και γενικά η αδιαφορία είναι προδοσία της απαραίτητης φιλοπονίας. Χωρίς αυτήν καταργείται το νόημα του Σταυρού, το οποίο ο Κύριος τόσο επιτακτικά διατάζει. «Ος ου λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, ουκ έστι μου άξιος» (Ματ. ι΄ , 38).

(Γέροντος Ιωσήφ, «Βατοπαιδινές Κατηχήσεις» -Κατήχηση 4^η )

Ακατάπαυστα, ό,τι κι αν κάνουμε κι οπουδήποτε!

 

«Και πώς είναι δυνατό, λέγει, άνθρωπος κοσμικός, που είναι προσηλωμένος στο δικαστήριο, κάθε τρεις ώρες της ημέρας να προσεύχεται και να τρέχει στην Εκκλησία; Είναι δυνατό και πολύ εύκολο. Γιατί, κι αν δεν είναι εύκολο να πας στην Εκκλησία, καθώς στέκεσαι εκεί μπροστά στις πόρτες κι είσαι προσηλωμένος στο δικαστήριο, είναι δυνατό να προσευχηθείς. Γιατί δε χρειάζεται τόσο φωνή, όσο σκέψη, ούτε έκταση των χεριών, όσο τεντωμένη ψυχή, ούτε κάποια στάση, αλλά πίστη.
Γιατί κι αύτη η Άννα δεν εισακούστηκε επειδή έβγαλε δυνατή και μεγάλη φωνή, αλλ’ επειδή φώναξε δυνατά μέσα στην καρδιά της. Γιατί «η φωνή της δεν ακουόταν» (Α’ Βασ. /, 13), λέγει, αλλά την άκουγε ο Θεός.
Το ίδιο έκαναν πολλές φορές και πολλοί άλλοι, και ενώ ο άρχοντας μέσα φώναζε, απειλούσε, έκανε χειρονομίες, μαινόταν, αυτοί, στεκόμενοι μπροστά στις κλειστές πόρτες και λέγοντας λίγα λόγια προσευχής με το νου τους, όταν μπήκαν μέσα τον μετέβαλαν και τον καταπράυναν και τον έκαναν ήμερο, από άγριος που ήταν. Και δεν εμποδίστηκαν καθόλου, ούτε από τον τόπο, ούτε από την ώρα, ούτε από τη σιωπή για την προσευχή αυτή.
Αυτό λοιπόν κάνε κι εσύ! Στέναξε βαθειά, φέρε στη μνήμη σου τις αμαρτίες σου, στρέψε το βλέμμα σου στον ουρανό, πες με το νου σου «’Ελέησέ με, Θεέ μου», και ολοκληρώθηκε η προσευχή σου.
Γιατί αυτός που είπε «ελέησέ με», έδειξε εξομολόγηση και μετάνιωσε για τα αμαρτήματά του.
Γιατί το να ζητούν έλεος ταιριάζει σ’ αυτούς που αμάρτησαν. Αυτός που είπε «ελέησέ με», πήρε συγχώρηση των σφαλμάτων του.
Γιατί αυτός που ελεήθηκε δεν κολάζεται. Αυτός που είπε «ελέησέ με», κέρδισε τη Βασιλεία των Ουρανών.
Γιατί αυτόν που θα ελεήσει ο Θεός, δεν απαλλάσσεται μόνο απ’ τη κόλαση, αλλά γίνεται άξιος και των μελλοντικών αγαθών.
Ας μην προφασιζόμαστε λοιπόν λέγοντας, ότι δεν υπάρχει κοντά μας οίκος προσευχής. Γιατί εμάς τους ίδιους έκανε ναούς η χάρη του Πνεύματος του Θεού, εάν βέβαια είμαστε άγρυπνοι, ώστε να έχουμε από παντού μεγάλη ευκολία.
Η λατρεία μας δεν είναι τέτοια, όπως ήταν παλαιότερα των Ιουδαίων, που είχε πολύ το υλικό στοιχείο και απαιτούσε πολλή απασχόληση. Εκεί ο προσευχόμενος έπρεπε να ανεβεί στο ιερό, να αγοράσει τρυγόνια, να χρησιμοποιήσει ξύλα και φωτιά, να πάρει μαζί του μαχαίρι και το θύμα, γιατί εσύ ο ίδιος είσαι και ιερέας και θυσιαστήριο και θύμα.
Όπου λοιπόν κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να στήσεις το βωμό, δείχνοντας μόνο νηφάλια πρόθεση, και σε τίποτα δεν σε εμποδίζει ο τόπος, ούτε σε εμποδίζει η ώρα, αλλά και χωρίς να γονατίσεις, χωρίς να χτυπήσεις το στήθος σου και χωρίς να υψώσεις τα χέρια σου στον ουρανό, μόνο εάν δείξεις θερμή διάνοια, ολοκλήρωσες το άπαν της προσευχής.
Είναι δυνατό ακόμα και γυναίκα, που κρατάει ρόκα και υφαίνει, να στρέψει το βλέμμα νοερά στον ουρανό και να επικαλεσθεί με θερμότητα το Θεό.
Μπορεί και άνθρωπος που πηγαίνει στην αγορά και βαδίζει μόνος του να κάνει μακρές προσευχές.
Κι άλλος, που κάθεται στο εργαστήριο και ράβει δέρματα, μπορεί να αφιερώσει τη ψυχή του στο Δεσπότη.
Είναι δυνατό και ο δούλος και αυτός που ψωνίζει, και αυτός που ανεβαίνει και αυτός που κατεβαίνει, και αυτός που εργάζεται στο μαγειρείο, όταν δεν μπορούν να έρθουν στην εκκλησία, να κάνουν προσευχή μακρά και ζωηρή.
Ο Θεός δεν ντρέπεται τον τόπο. Ένα πράγμα μόνο ζητά, θερμή διάνοια και ψυχή γεμάτη σωφροσύνη.
Και για να δεις ότι δεν χρειάζονται σχήματα και τόποι και ώρες γενικά, αλλά γενναίο και διεγερμένο φρόνημα, ο Παύλος, ενώ ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα στη φυλακή και δεν στεκόταν όρθιος (γιατί δεν τον άφηνε το ξύλο στο οποίο ήταν δεμένα τα πόδια του), επειδή, όντας ξαπλωμένος, προσευχήθηκε με προθυμία, ταρακούνησε τη φυλακή και τράνταξε τα θεμέλιά της και έδεσε τον αρχιφύλακα και τον οδήγησε ύστερα από αυτά στην ιερή μυσταγωγία (Πράξ. 17,25-34).
Και ο Εζεκίας επίσης χωρίς να στέκεται όρθιος, ούτε να είναι γονατισμένος, αλλά ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι,  εξαιτίας της αρρώστιας, γύρισε τον εαυτό του προς τον τοίχο, και με το να επικαλεστεί θερμά και με σώφρονα ψυχή το Θεό, και την απόφαση που είχε ανακοινωθεί ανακάλεσε και πολλή συμπάθεια κέρδισε και ξαναβρήκε όπως πριν την υγεία του.
Κι αυτό θα μπορούσε να το δει κανείς να συμβαίνει όχι μόνο σε άγιους και μεγάλους άνδρες, αλλά και σε κακούς.
Γιατί και ο ληστής δεν στάθηκε σε ευκτήριο οίκο, ούτε γονάτισε, αλλά τεντωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια πέτυχε τη Βασιλεία των Ουρανών.
Άλλος μέσα σε βούρκο και σε λάκκο (Ιερ.45,6),
άλλος μέσα σε λάκκο και ανάμεσα σε θηρία (Δαν. 6,22),
άλλος μέσα στην ίδια την κοιλιά του κήτους(Ίωνα,2,2-Ι0),
αφού παρακάλεσαν το Θεό, όλα όσα τους απειλούσαν τα διέλυσαν και πέτυχαν την εύνοια του Θεού.
Και βέβαια λέγοντας αυτά σας προτρέπω να πηγαίνετε συνεχώς στις Εκκλησίες, και στο σπίτι να προσεύχεστε με πολλή ησυχία, κι όταν έχετε ελεύθερη ώρα να γονατίζετε και να ανυψώνετε τα χέρια, κι όταν έχετε ελεύθερη ώρα να γονατίζετε και να ανυψώνετε τα χέρια.
Εάν όμως είτε εξαιτίας της ώρας, είτε εξαιτίας του τόπου μείναμε ανάμεσα σε πολλούς άλλους, να μην παραλείπετε εξαιτίας αυτού τις συνηθισμένες προσευχές, αλλά να προσεύχεσθε μ’ αυτόν τον τρόπο, που είπα στην αγάπη σας, και να παρακαλείτε το Θεό, με τη βεβαιότητα ότι δεν θα έχετε τίποτα λιγότερο με αυτή την προσευχή.
Αυτά σας τα είπα όχι για να με θαυμάσετε και να χειροκροτήσετε, αλλά για να τα εφαρμόσετε έμπρακτα και να αφιερώνετε τις ώρες της νύχτας και της ημέρας και της εργασίας στις προσευχές και τις δεήσεις».

(Αγ. Ι. Χρυσοστόμου, Δ΄ομιλία «Περί Άννης»)

Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος, Η πνευματική ζωή κατακτάται μόνο με πόνο

Η πνευματική ζωή κατακτάται μόνο με πόνο

Η ουσία της πνευματικής ζωής

Η κυοφορία του Ιησού μέσα μας φέρνει ωδίνες

π. Αθανάσιου Μυτιληναίου

(Ομιλία 48 στην Αποκάλυψη, κεφ. ιβ΄. Απόσπασμα)

Η δευτέρα εικόνα (στο σημείο αυτό της Αποκαλύψεως) είναι η Εκκλησία. Φεύγουμε από το ιστορικό πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου και πηγαίνουμε στην Εκκλησία. Σε πλείστες προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, έχουμε ταύτισιν και ταυτοχρόνως διάκρισιν του προσώπου της Υπεραγίας Θεοτόκου και της Εκκλησίας σε πάρα πολλές προφητείες, όπως κι εδώ.

Αν μου πείτε, γιατί ταυτίζεται και ταυτοχρόνως διακρίνεται η Υπεραγία Θεοτόκος με την Εκκλησία, θα σας απαντούσα: Η Υπεραγία Θεοτόκος, έδωσε την σάρκα της την οποία δανείστηκε ο θείος Λόγος, περιεβλήθη, έγινε άνθρωπος και ήρθε. Αυτήν τη σάρκα του ο Χριστός τη δίνει τώρα στον κόσμο για να σωθεί. Και λέγει: ελάτε να φάτε την σάρκα μου και να πιείτε το αίμα μου. «Λάβετε, φάγετε». Αλλά όταν τρώμε την σάρκα του Χριστού, γινόμαστε σώμα Χριστού. Ξέρουμε όμως από την Αγία Γραφή –το λέγει δια πολλών ο απόστολος Παύλος– ότι η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού· αλλ’ αυτό το σώμα του Χριστού, που είναι η Εκκλησία, που είναι οι πιστοί –και είναι η Εκκλησία γιατί γίνονται κοινωνοί του σώματος του Χριστού–, είναι το σώμα που πήρε ο Χριστός από την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Να, γιατί η Εκκλησία ταυτίζεται με την Υπεραγία Θεοτόκο. Ταυτίζεται, αλλά ταυτοχρόνως διακρίνεται.

Τώρα έχουμε την Εκκλησία μπροστά μας η οποία και αυτή είναι περιβεβλημένη τον ήλιο της δικαιοσύνης. Βεβαίως, αφού η κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός, ο οποίος είναι ο ήλιος της δικαιοσύνης, προφανώς λοιπόν η Εκκλησία περιβάλλεται, ντύνεται τον ήλιον, δηλαδή το φως, τη δόξα.

Η σελήνη είναι κάτω από τα πόδια της Εκκλησίας. Είναι το σύμβολο της αλλοιούμενης κοσμικής ζωής· και τούτο γιατί πάντοτε στην Εκκλησία, το κοσμικόν φρόνημα είναι κάτω από τα πόδια της. Πάντοτε. Μην ξεχνάμε, ότι μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν πολλοί μπολιασμένοι, αλλά δεν είναι όλοι δόκιμοι. Υπάρχουν και οι αδόκιμοι. Εκείνοι οι οποίοι, τελικά, σαν κλαδιά άκαρπα θα κοπούν και θα πεταχτούν. «Εγώ ειμι η άμπελος, ημείς τα κλήματα», οι κληματόβεργες. Και λέγει ο Κύριος: κάθε κλήμα (κληματόβεργα) που δεν κάνει καρπό κόβεται «και εις πυρ βάλλεται», και πετιέται έξω. Συνεπώς, όταν λέμε: η Εκκλησία πάντοτε κάτω από τα πόδια της έχει το αλλοιούμενον κοσμικόν φρόνημα, αυτό αφορά μόνο εις τους πιστούς που αποτελούν το σώμα του Χριστού...

Η Εκκλησία εφεξής, κάθε πιστός του λαού του Θεού που γεννάται από την Εκκλησίαν, γεννά και τον Χριστόν νοητώς. Εδώ τώρα κάτι πολύ περίεργο. Σ’ ένα ψαλμό βρίσκουμε την υποψηφία νύμφη του βασιλέως, τη μια στιγμή σαν σύζυγο και την άλλη στιγμή (στον ίδιο ψαλμό) ως θυγατέρα. Από τη μια σύζυγος και μετά, η σύζυγος γίνεται θυγατέρα του βασιλέως. Πώς γίνεται αυτό;

Ο Χριστός γεννήθηκε από την Θεοτόκο και αναμφισβήτητα η Θεοτόκος είναι η μητέρα Του, αλλά και ταυτοχρόνως, όμως, η Θεοτόκος γεννήθηκε από τον Χριστόν, διότι αναγεννήθηκε πνευματικά. Φέρνει τον Χριστό στον κόσμο και αναγεννάται η ιδία. Η ιδία, για να μην πω βέβαια ότι από την στιγμή της συλλήψεως αναγεννάται, αλλά την πληρότητα θα λέγαμε (αν επιτρέπεται να το πω έτσι), της αναγεννήσεώς της την έχει στην Πεντηκοστή. Την ημέρα της Πεντηκοστής ήτο παρούσα η Θεοτόκος… Έτσι η Θεοτόκος γεννά τον Χριστόν και γεννάται υπό του Χριστού.

Αυτό τώρα το σχήμα, υπάρχει μέσα στην Εκκλησία. Ο άγιος Ανδρέας Καισαρείας το λέγει με ένα θαυμάσιον τρόπον και υπάρχει ένα ημιστίχιο που λέει:

«Ώστε εν εκάστω γεννάσθαι τον Χριστόν νοητώς». (Ώστε στον κάθε έναν να γεννηθεί ο Χριστός νοητά).

«Και δια τούτο η εκκλησία σπαργανεί και ωδίνει άχρις αν ο Χριστός μορφωθεί εν ημίν γεννηθείς». (Γι’ αυτό η Εκκλησία κοιλοπονά, έχει τους πόνους του τοκετού, έως ότου όλοι οι πιστοί αναγεννηθούν εν Χριστώ Ιησού).

Γι’ αυτό πάντοτε θα κράζει, πάντα θα κυοφορεί και πάντα θα γεννά. Και τελειώνει:

«όπως έκαστος το μετέχειν Χριστού, Χριστός γένηται». (Ώστε ο καθένας μετέχοντας του Χριστού, να γίνεται Χριστός). Μετέχοντας, δηλαδή να μετέχει στον Χριστό και να γίνεται Χριστός, να γίνεται Χριστοειδής όπως λέει ο πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς. Αυτό γίνεται μ’ αυτήν την περίεργη κυοφορία.

Λέγει ο Ησαΐας στην ωδή του, που ομιλεί γι’ αυτή την πνευματική γέννηση: «Και ως η ωδίνουσα εγγίζει του τεκείν και επί τη ωδίνι αυτής εκέκραξεν, ούτως εγεννήθημεν τω αγαπητώ σου διά τον φόβον σου, Κύριε» (Ησ. 26, 17).

Είναι περίφημο αυτό, είναι η καρδία της πνευματικής ζωής. Δεν είναι το να μην κλέψουμε και να μην πούμε ψέματα· αυτά πρέπει να έχουνε τελειώσει από την ζωή μας. Δεν πρέπει να λέμε ψέματα και να κλέβουμε και να μοιχεύουμε και να πορνεύουμε και δεν ξέρω τι· αυτά πρέπει να φύγουν από την ζωή μας. Αυτά είναι ακατανόητα.

Εδώ είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. «Εν γαστρί ελάβομεν και ωδινήσαμεν και ετέκομεν· πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης, ου πεσούμεθα, αλλά πεσούνται πάντες οι ενοικούντες επί της γης» (Ησ. 26, 17-18). Δηλαδή, όπως εκείνη που κυοφορεί, κοιλοπονάει και στο κοιλοπόνημά της φωνάζει, «εκέκραξεν», «ούτως εγενήθημεν τω αγαπητώ σου»· έτσι και εμείς, Κύριε, γινήκαμε διά τον Μεσσίαν σου.

«Δια τον φόβον σου, Κύριε, εν γαστρί ελάβομεν», λέει ο Ησαΐας· «εν γαστρί ελάβομεν». Εγώ ο Ησαΐας, «εν γαστρί έλαβον». Εγώ ο πατήρ Αθανάσιος «εν γαστρί έλαβον». Τί θα πει; εγώ εγκυμονώ: Τί εγκυμονώ; Εγκυμονώ στα σπλάχνα μου τον σωτήρα, τον Χριστό. Αλλά η εγκυμοσύνη έχει πόνους: «και ωδινήσαμε και ετέκομεν». Και κοιλοπονήσαμε και γεννήσαμε. Τί γεννήσαμε; «Πνεύμα σωτηρίας σου εποιήσαμεν επί της γης». Γεννήσαμε την σωτηρία.

Έτσι ο Χριστός με γεννάει και μετά γεννάω εγώ τον Χριστό και γίνομαι Θεοτόκος. Ώστε λοιπόν δεν είναι η Θεοτόκος (βέβαια η Υπεραγία Θεοτόκος, η Μαρία είναι η ιστορική Θεοτόκος), αλλά Θεοτόκος γίνεται ο κάθε πιστός. Να ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. «Πού πεσούμεθα»; Αφού έγινα Θεοτόκος δεν θα πέσω, θα πέσουν μόνο εκείνοι που κατοικούνε πάνω στην γη, δηλαδή αυτοί που δεν κοιλοπόνησαν τον Χριστόν και δεν γέννησαν το πνεύμα της σωτηρίας. Αυτοί θα πέσουν· εμείς «ου πεσούμεθα», εμείς δεν θα πέσουμε.

Λοιπόν, αγαπητοί, τι ήταν εκείνο που έκανε την Υπεραγίαν Θεοτόκον τόσο μεγάλη; Πρώτα-πρώτα, κατά την ωδήν του Ησαΐου, η Θεοτόκος είχε εγκυμονήσει τον αγαπητόν του Θεού («τω αγαπητώ σου», λέγει). Ο αγαπητός του Θεού ποιος είναι; «Σύ ει ο Υιός μου ο αγαπητός». Είναι ο μεσσίας. Πριν ενανθρωπήσει, η Υπεραγία Θεοτόκος τον είχε βάλει στα σπλάχνα της, κατά την ωδήν του Ησαΐου.

Ώστε, λοιπόν, η Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία ήξερε την Π. Διαθήκη, γνώριζε και την ωδήν του Ησαΐα και το χωρίο αυτό. Και ήδη είχε συλλάβει τον αγαπητόν του Θεού στα σπλάχνα της, πριν έρθει ο αρχάγγελος Γαβριήλ να της πει ότι και σαρκικά θα εγκαθιδρύετο, θα έκανε την σκηνή Του μέσα στα σπλάχνα της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτό είναι ο πυρήνας της πνευματικής ζωής. Αυτό το άνοιγμα προς τον ουρανό, ένα παράθυρο στον ουρανό που βλέπει κανείς όλα αυτά και τα ζει.

Προσέξτε όμως κάτι. Αυτές οι ωδίνες όπως ήδη σας ανέφερα, υπάρχουν στην εικόνα της Εκκλησίας και θα υπάρχουν πάντοτε. Υπάρχει δηλαδή η πνευματική γέννηση του κάθε πιστού. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα για να το κάνουμε σαφές· όλα αυτά που είπα να τα κάνουμε σαφή.

Για μια στιγμή ένας άνθρωπος αρχίζει να γνωρίζει τον Χριστό· γίνεται μέσα του ένα αναποδογύρισμα, αλλοίωση της καρδιάς του· βάζει τα δυνατά του να ζήσει πνευματική ζωή. Του λέμε: ζήσε την πνευματική ζωή και θα δεις τί ειρήνη θα έχεις μέσα στη ψυχή σου, να δεις τί χαρά θα έχεις μέσα στη ψυχή σου. Θα γίνεις άλλος άνθρωπος. Πραγματικά έτσι γίνεται. Αλλάζει η ζωή του.

Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ καιρό. -Εδώ τώρα θέλω να προσέξετε. Είναι αυτό που, εκείνοι που μιλάνε για πνευματική ζωή, το παρακάτω δεν το λένε. Δεν το λένε το παρακάτω. Ούτε στα κηρύγματα μας δεν το ακούμε αυτό. Προσέξτε.

Όλα πηγαίνουν καλά. Χαρά μέσα στην ψυχή. Ειρήνη, ειρήνη στο σπίτι. Όλα πολύ καλά. Αφήνει ο Θεός να υπάρχει αυτή η κατάσταση. Ακόμα δεν γεννήθηκε, όμως, ο Χριστός μέσα στην καρδιά. Πού είναι οι κοιλόπονοι της ψυχής; Πού είναι οι ωδίνες του τοκετού; Δεν υπάρχει τίποτα. Ακόμα υπάρχει στειρότης.

Τώρα αρχίζουν «αι ωδίναι», αρχίζει να εγκαθιδρύεται ο Χριστός μέσα στην καρδιά και αρχίζουν οι πειρασμοί. Πάει η ειρήνη. Όχι του Θεού. Αυτή η ειρήνη που είχαμε όταν όλα ήταν ησυχία. Όλοι με την καλημέρα τους, όλα ευτυχισμένα και ο ήλιος χαρούμενος σούλεγε το πρωί καλημέρα. Πάει αυτό, πάει, εξαφανίστηκε. Πειρασμοί, σκουντούφλες, δυσκολίες. Αρχίζει η γυναίκα σου, αδελφέ μου, να τα βάζει μαζί σου και να σου λέει: τί είναι αυτοί οι πνευματικοί που έχεις; Πόλεμο. Και αντίστροφα, τον πόλεμο να τον κάνει ο άντρας με την γυναίκα. Μετά; Ά, μετά! Μετά οι άνθρωποι αρχίζουν απέξω. Βίαιον πόλεμον. Ο διάβολος· βίαιον πόλεμον.

Ακόμα δεν έχει γίνει τίποτε σπουδαίο, η σωτηρία μέσα στην ψυχή αρχίζει να κοιλοπονά. Βλέπει ο πιστός ότι η πνευματική ζωή είναι δύσκολη. Βλέπετε τί αγωνία έχει η γυναικά όταν θέλει να γεννήσει: Το βλέπουμε και στα ζωντανά αυτό, τί αγωνία έχουνε. Και μετά όταν γεννήσουν, βλέπετε το ζωντανό ας πούμε, όταν γεννήσει (η αγελάδα, το πρόβατο) μένει εκεί ξαπλωμένο, δεν έχει πια δυνάμεις, διότι είχε πολύ αγωνία για να γεννήσει. Αυτή είναι η αγωνία του πιστού. Χτυπιέται, άγρυπνος, βράχος, χτυπιέται. Κύριε, να φωνάζει, πού είσαι. Κύριε, δεν μπορώ. Κύριε…

Είναι οι πόνοι, οι πόνοι του τοκετού, του Χριστού που θα γεννηθεί η σωτηρία.

Θα χάσει την περιουσία του ακόμα, τα χρήματά του, θα χάσει τη υγεία του. Θυμηθείτε τον Ιώβ! Θυμηθείτε τον Τωβίτ! Θυμηθείτε τί πειρασμούς! Και μετά έρχεται το πνεύμα της σωτηρίας.

Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Άραγε το καταλάβαμε: Αν σας πουν, ότι η πνευματική ζωή είναι χαρά και τραγούδια ή τραγουδάκια, είτε πλανώνται, είτε ψεύδονται. Αυτή είναι η πνευματική ζωή. Έχει πόνο.

Αλλά υπάρχει και άλλη μια όψις.

Η άλλη όψις δεν είναι άσχετη με αυτή την πρώτη που σας είπα. Είναι ο λόγος του Χριστού που είπε, και έχει εσχατολογικήν διάστασιν δια την Εκκλησίαν: «πάντα δε ταύτα αρχή ωδίνων» (Ματθ. 24,8). Άμα δείτε, λέει, σεισμούς, άμα δείτε πολέμους, διωγμούς, όταν βλέπετε να μην παραδέχεται η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα· ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα. Να σκοτώνει ο πατέρας τον γιο και ο γιος τον πατέρα για την πίστη– για την πίστη–, αυτά λέει, άμα τα δείτε αυτά, είναι η αρχή του κοιλόπονου, «αρχαί ωδίνων».

Αρχές λοιπόν, ε! Που σημαίνει ότι θα δείτε πιο πολλά πράγματα, πιο δύσκολα. Η γυνή που εμφανίζεται στον ουρανόν είναι η Παναγία από την μια, η Εκκλησία από την άλλη, που κυοφορεί τη σωτηρία της, αγωνίζεται, διώκεται· σε λίγο θα σταθεί ο διάβολος απέναντί της να της αρπάξει τον τοκετό, το παιδί που γέννησε. Τί θα κάνει;

Εδώ τώρα έχουμε ένα σκηνικό. Πάνω σ’ αυτό το σκηνικό θα διεξαχθεί μία μάχη· μια μάχη πέρα και πάνω από κάθε μάχη που ποτέ δόθηκε μέσα εις την ιστορίαν. Σε λίγο θα δοθεί η μάχη με το παιδί που θα γεννηθεί απ’ αυτήν την γυναίκα και με τον δράκοντα, τον διάβολο και το πολυπληθές των οργάνων του. Ο διάβολος θα δώσει στον Αντίχριστον την εξουσίαν του (κατά παραχώρησιν Θεού) εφ’ όλων των εθνών, εφόσον οι άνθρωποι θέλουν να μη κυβερνώνται από τον Θεόν, αλλά από τον διάβολον.

Δεν θέλεις, αδελφέ μου, τις Εντολές του Θεού, σε κυβερνάει ο διάβολος, και το σπίτι σου και την πατρίδα σου και την υφήλιον ολόκληρον.

Απαμαγνητοφώνηση: «Φιλορθόδοξη Ένωση “Κοσμάς Φλαμιάτος”»

Περί κατακρίσεως, λοιδορίας, καταλαλιάς, συκοφαντίας – Αγ. Νεκταρίου.

Περί κατακρίσεως.

Κατάκριση σημαίνει να κρίνεις και να καταδικάζεις κάποιον για ένα αμάρτημα.
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι « τίποτα δεν είναι τόσο ευχάριστο για τους ανθρώπους, όσο το να κατακρίνουν τις πράξεις των άλλων». Και ο Χρυσόστομος λέει ότι «με την κατάκριση ανατράπηκαν και βυθίστηκαν ψυχές». Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει σε όλους ότι αυτός που κατακρίνει δεν μπορεί να απολογηθεί. Διότι για το κρίμα που κατακρίνει τον άλλον, κατακρίνει τον εαυτό του. Γιατί τα ίδια κάνει και αυτός που κρίνει. Και συ άνθρωπε που κρίνεις αυτούς που κάνουν τέτοιες πράξεις και κάνεις αυτά, νομίζεις ότι θα γλυτώσεις την κρίση του Θεού; Ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Για αυτό και ο Χρυσόστομος παραινεί λέγοντας: «ας μη γινόμαστε λοιπόν πικροί δικαστές των άλλων, για να μη ζητηθούν και από μας ευθύνες. Γιατί έχουμε αμαρτήματα μεγαλύτερα από κάθε συγγνώμη. Επομένως, καλύτερα να ελεούμε εκείνους που έκαναν ασυγχώρητα αμαρτήματα, για να εξασφαλίσουμε κι εμείς οι ίδιοι από πριν για τον εαυτό μας τέτοιο έλεος.
Κι όμως, όσο κι αν φιλοτιμηθούμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε τέτοια φιλανθρωπία, την οποία χρειαζόμαστε εμείς από τον φιλάνθρωπο Θεό…γιατί όποιος μιλάει με φροντίδα και ακρίβεια για τον συνάνθρωπό του, πολύ περισσότερο θα έχει τον Θεό να κάνει το ίδιο για αυτόν. Ας μη μιλάμε λοιπόν ο ένας εναντίον του άλλου.
Και ο Κύριος μας δίνει εντολές λέγοντας: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Για το κρίμα που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Τι βλέπεις το ξυλαράκι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι στο δικό σου μάτι δεν το καταλαβαίνεις;»
Περί λοιδορίας.
Λοιδορία είναι η κακολογία, η ύβρη, η καταλαλιά.
Ο λοίδορος είναι μοχθηρός, επιρρεπής στο να κατηγορεί και στις ύβρεις. Έχει ακάθαρτη καρδιά. Το πνεύμα του είναι διεστραμμένο και η ψυχή του μοχθηρή. Το στόμα του είναι διεστραμμένο, η γλώσσα του πονηρή, τα χείλη του βέβηλα, οι λόγοι του άδικοι. Γίνεται πικρός δικαστής του αδελφού του, τον κατακρίνει χωρίς απολογία, ανηλεής και αδυσώπητος του επιτίθεται και του απαγγέλει την καταδίκη του. Ο λοίδορος καθόλου δεν διαφέρει από τον δολοφόνο, διότι ο μεν αφαιρεί την ζωή, ενώ ο δε την τιμή, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή.
Περί καταλαλιάς και καταλάλου.
Καταλαλιά είναι η κατηγόρια, η κακολογία. Κατάλαλος είναι αυτός που κακολογεί και κατηγορεί τον πλησίον του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει «καταλαλιά είναι το να μιλάς εναντίον ενός αδελφού που δεν είναι παρών, με σκοπό να τον συκοφαντήσεις, ακόμα και αν είναι αλήθεια αυτό που λες».
Ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος συμβουλεύει λέγοντας: «Αδελφοί, μην καταλαλείτε ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτός που καταλαλεί εναντίον του αδελφού του, ή κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί ενάντια στον νόμο, κρίνει τον νόμο. Αν όμως κρίνεις τον νόμο, δεν τηρείς τον νόμο, αλλά είσαι κριτής του. Ένα είναι ο νομοθέτης που μπορεί να σώσει και να καταστρέψει. Εσύ ποιος είσαι, που κρίνεις τον άλλον»; Ο κατάλαλος με την καταλαλιά τρώει τις σάρκες των αδελφών του (Πατερικόν).
Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί άξιους αφορισμού τον κατάλαλο και αυτόν που τον ακούει, λέγοντας «αν κάποιος βρεθεί να καταλαλεί εναντίον κάποιου ή να ακούει κάποιον να καταλαλεί και να μην τον επιτιμά, να αφορίζεται μαζί του».
Ο κατάλαλος αφαιρεί την τιμή του ανθρώπου, όπως ο φονιάς την ζωή. Και οι δυο είναι εξίσου ανθρωποκτόνοι.
Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.
Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης είναι ο ψεύτης. Και κάποιος σοφός λέει: «κανέναν άλλον να μη θεωρείς ψεύτη, παρά τον συκοφάντη. Γιατί μεταξύ ψεύδους και συκοφαντίας δεν υπάρχει καμία διαφορά». Συκοφάντη οι παλιότεροι και οι τωρινοί ονομάζουν τον διαβολέα και τον προσαγωγέα.
Είναι βέβαιο ότι ο διάβολος έχει εφεύρει την συκοφαντία. Δηλητήριο σκορπιού η γλώσσα του συκοφάντη. Δεν παρατάει το έργο του ο συκοφάντης, όταν επιπλέον αντιληφθεί ότι και οι άρχοντες επιθυμούν τη συκοφαντία. Μηχανεύεται ψέματα και διαβάλλει με κάθε τρόπο. Ο Κύριος θα εξολοθρεύσει όλα τα πονηρά χείλη. Η γλώσσα του συκοφάντη μισεί την αλήθεια. Η συκοφαντία γκρέμισε νέους και γέροντες, άρχοντες και δυνάστες. Ο συκοφάντης χαίρεται πολύ περισσότερο, όσο με τις πράξεις του γίνεται δημοφιλής.
Απόδοση στα νέα Ελληνικά
Γεώργιος Τέζας – Φιλόλογος
ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ
Η/Υ ΠΗΓΗ
Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου.

ΤΟ ΥΦΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΣΟ « έφαγε» ΤΟ ΑΡΧΟΝΤΑΡΙΚΙ»

                        « …. Σε τέτοιους μίζερους μνημονειακούς καιρούς, δεν υπάρχει χώρος στην κρατική τηλεόραση για αρχοντιές και « Αρχονταρίκια». Έτσι σχολιάζαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Χ» την απόφαση της ΕΡΤ να « κόψει» την εκπομπή  « Αρχονταρίκι»από την ΕΤ1 επί 19 έτη  και ήταν πρώτη σε τηλεθέαση!

            Τώρα μαθαίνουμε από τον ίδιο τον Σεβ. Δημητριάδος κ. Ιγνάτιο, που παρουσίαζε την εκπομπή, ότι «ως αιτιολογία της διακοπής , μετά από πλήθος δικαιολογιών, ανεφέρθη ότι « το περιεχόμενο της συγκεκριμένης θεματολογίας δεν ταιριάζει με το νέο ύφος», το οποίο θέλουν να δώσουν στην κρατική τηλεόραση. Επί πλέον, ενοχλητικό θεωρείται και το « σχήμα», το οποίο έφερε ο παρουσιαστής»!

            Η ήρεμη ανατομία, η ανάλυση, η συζήτηση, ο γόνιμος προβληματισμός, η διατύπωση σκέψεων και προτάσεων για καίρια προβλήματα ενός ευρέως φάσματος, από εγνωσμένου κύρους επιστήμονες, επί 19 ολόκληρα χρόνια, συνέθεταν και χαρακτηρίζονταν από ένα ύφος ασύμβατο « προς το νέο ύφος» που θέλουν να δώσουν στην κρατική τηλεόραση!

            Στο νέο αυτό ύφος η παρουσία του ράσου θα αποτελεί σκάνδαλο και πρόκληση. Γι’ αυτό, και επειδή ο υπεύθυνος της εκπομπής « Αρχονταρίκι» Σεβ. Μητροπολίτης Δημητριάδος ούτε το ύφος της εκπομπής μπορούσε να αλλάξει, ούτε το ράσο του να αποβάλλει, δεν υπήρχε άλλη λύση για τους « Ταγματάρχες» της ΕΡΤ παρά το « κόψιμο» της εκπομπής. Καλά  έκαναν…! Η « κοινωνία του Μνημονίου», κοινωνία της αθλιότητας και της βαρβαρότητας για να στερεωθεί χρειάζεται μη πολίτες , μη σκεπτόμενους, μη αντιδρώντες, ρομποτάκια. Το « Αρχονταρίκι», με το ύφος του, ήταν άκρως ακατάλληλο για όλους.

            Φυσικά ακατάλληλη είναι επίσης και η μετάδοση της Θ. Λειτουργίας από τη κρατική ραδιοτηλεόραση. Αλλά για τον τερματισμό  και αυτής της μετάδοσης υπάρχει ένα πρόβλημα. Θα πρέπει η κρατική ΕΡΤ συντονισθεί με τα ιδιωτικά ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα. Θα είναι προκλητικό να μεταδίδεται η Θ .Λειτουργία από ιδιωτικά κανάλια και να « κόβεται» από τα κρατικά.

            Αλλά ας μη βιαζόμαστε για προβλέψεις!

            « Ταγματάρχες» και « λοχαγοί» των κρατικών συχνοτήτων ψάχνουν και θα βρουν « λύσεις». Εκτός αν ξεσηκωθούμε και απαιτήσουμε εδώ και τώρα να επανέλθει το « Αρχονταρίκι» και να δοθεί στη Δ.Ι.Σ. μία τουλάχιστον ώρα την εβδομάδα, για να επικοινωνεί με το λαό.

            Η επιστολή διαμαρτυρίας της Δ.Ι.Σ προς την ΕΡΤ για το « Αρχονταρίκι» ήταν μια σωστή και επιβεβλημένη ενέργεια, αλλά δεν αρκεί. Απαιτείται εντονότερη αντίδραση και πρόσκληση- πρόκληση στον ίδιο τον Πρωθυπουργό για επανόρθωση.

            Όμως, και εμείς οι πολίτες επιβάλλεται ν’ αντιδράσουμε πιο μαζικά. Με τηλεφωνήματα, με τηλεμοιότυπα, με το διαδίκτυο, με το ταχυδρομείο να απαιτήσουμε από την ΕΡΤ να επαναφέρει το « Αρχονταρίκι».

            « ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», ΠΕΜΠΤΗ 14 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2011

Γιατί κρατά χαμηλούς (φιλικούς)τόνους προς την κυβέρνηση η Εκκλησία

 

«Η διοικούσα Εκκλησία αυτές τις ώρες θα έπρεπε να ήταν πιο κοντά στον δοκιμαζόμενο λαό και θα έπρεπε να ήταν απέναντι από την πολιτική του μνημονίου, αλλά αν το πράξει θα έχει απέναντί της την κυβέρνηση να την απειλεί με περικοπές των μισθών μας, με παύση διορισμών και ποιος ξέρει τι άλλο…Η Εκκλησία μας έχει δύναμη και επιπλέον αυτή την εποχή είναι η μοναδική που έμπρακτα στηρίζει τους αδυνάμους, κάτι που αδυνατεί να πράξει η πολιτεία…», ήταν το σχόλιο αρχιμανδρίτη, που διάβασε (και μάλλον συμφώνησε) τα όσα αναφέρει στο ιστολόγιό του ο μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος.

Το (πρόσφατο) ανακοινωθέν της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, «θα έπρεπε να καταδικάζει αφ’ ενός μεν τη μνημονιακή πολιτική της οικονομικής εξαθλιώσεως του Λαού και αφ’ ετέρου την υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητος!», υποστηρίζει μεταξύ άλλων, ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και το επέστρεψε ως απαράδεκτοστη Σύνοδο.
Ίσως η άποψη του ανώνυμου αρχιμανδρίτη να έχει βάση. Προφανώς η Εκκλησία επιθυμεί να τηρήσει αυτές τις ώρες χαμηλούς έως και φιλικούς τόνους προς την κυβέρνηση γιατί η Επιτροπή υπό την υπουργό Παιδείας κ. Αννα Διαμαντοπούλου καραδοκεί… 
Ίσως λοιπόν να έχει δίκιο ο κ. Αμβρόσιος, ίσως όμως να έχει και άδικο. Ουδείς είναι σε θέση να αποφανθή με βεβαιότητα.
Πάντως οι υπόλοιποι μητροπολίτες μάλλον θα συμφώνησαν με το ανακοινωθέν της ΔΙΣ , αφού δεν υπήρχε άλλη φωνή, επαναστατική, παρόμοια με αυτήν του μητροπολίτη κ. Αμβροσίου. Εκτός και αν φοβούνται...
Το ζητούμενο βέβαια είναι πώς αποδέχθηκε το ανακοινωθέν ο λαός…  
Ας δούμε τι αναφέρει ο μητροπολίτης Καλαβρύτων κ. Αμβρόσιος:

Ας με συγχωρήσουν οι εν Χριστώ Αδελφοί μου, οι οποίοι συγκροτούν το ιερό Σώμα της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, το ανώτατο δηλ. Διοικητικό Όργανο της 'Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος για όσα ακολουθούν.
_______Σε μια εποχή, όπου - με τα ασύνετα καμώματα του αποκαθηλωθέντος πιά τέως Υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου - η εθνική μας κυριαρχία έχει υποθηκευθή η οικονομία της Χώρας έχει καταρρεύσει και ο κόσμος με το σχήμα ' Αγανακτισμένοι Πολίτες" έχουν κατακλύσει την πλ. Συντάγματος, η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να ομιλήσει. Εξέδωσε το Ανακοινωθέν της 15ης Ιουνίου ε.έ.και μας παρήγγειλε να το προωθήσουμε στις Ενορίες για να αναγνωσθή κατά τη διάρκεια της θείας λειτουργίας της Κυριακής 19ης Ιουνίου 2011.
________Αναμενόταν λοιπόν νά ακουσθή η φωνή της Εκκλησίας ως βροντή, ώστε να στηρίξει τον πονεμένο Λαό μας, που έχει κυριευθή από αγανάκτηση κατά του συνόλου των παραγόντων που απαρτίζουν ολόκληρο τό πολιτικό φάσμα. Όλα τα πολιτικά σχήματα και κόμματα σήμερα είναι υπεύθυνα για τον εμπαιγμό του Λαού μας, κυρίως για την αιχμαλωσία του Λαού μας, ο οποίος τελεί πιά υπό ιδιότυπη κατοχή! Κατά την ταπεινή μας γνώμη το επίμαχο Ανακοινωθέν είναι κατώτερο των περιστάσεων! Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος δέν κατώρθωσε νά δώσει παρηγοριά στο Λαό μας! 'Ολοι μας και όλα τίθενται υπό τήν κρίση της Κοινωνίας, τη δική σας κρίση. Ελπίζω με την ενέργειά μου αυτή σήμερα να δώσω ένα νέο ερέθισμα στους Αδελφούς μου Συνοδικούς Ιεράρχες για μια νέα προσέγγιση του προβλήματος. Η Ελλάδα χάνεται! Ας τονώσει την ελπίδα στούς απελπισμένους χριστιανούς η Μητέρα Εκκλησία! Όσοι αμφιβάλλουν ακόμη, ας ανατρέξουν στο video: http://www.youtube.com/watch?v=gKsZFD-kt-o&feature=player_detailpage
_________΄Εάν με την κριτική και κυρίως με την επικριτική μου στάση στο συγκεκριμένο αυτό θέμα αποδειχθή, ότι  παραλογίζομαι, ζητώ την συγγνώμη από τόν Αρχιποίμενα Χριστό μας καί από τήν Ιερά Σύνοδο. 
 Αίγιον,  20 Ιουνίου 2011
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ  
ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
της 15/6/2011

Η Ιερά Σύνοδος παρακολουθεί με αγωνία τις εξελίξεις που συντελούνται στο εθνικό, κοινωνικό και οικονομικό γίγνεσθαι και οι οποίες καταπονούν τον Ελληνικό Λαό.
Αυτή την ώρα της ευθύνης, η Ιερά Σύνοδος αισθάνεται την υποχρέωση να απευθυνθεί με πατρική αγάπη προς τον Ελληνικό Λαό για να τονίσει και υπογραμμίσει ότι : 
Α. Στην κλίμακα των αξιών της ζωής, δεσπόζουσα θέση έχει η αγάπη προς την Πατρίδα. Γι’ αυτό η Ιερά Σύνοδος, εκφράζει την αποδοκιμασία της προς όσους έδρασαν εναντίον των συμφερόντων της Πατρίδος και της ευημερίας του Λαού της, της εθνικής αξιοπρέπειας και του φιλοτίμου των πολιτών.
H Εκκλησία δεν υπηρετεί κόμματα και παρατάξεις. Υπηρετεί με το πνευματικό, κοινωνικό και φιλανθρωπικό έργο της τον Λαό, για τις ανάγκες του οποίου πάντοτε νοιαζόταν και τις οποίες και σήμερα, καθημερινά αγωνίζεται να ικανοποιήσει, στο μέτρο του δυνατού, κάτω από δύσκολες συνθήκες.
Αυτή την αξία της αγάπης προς την Πατρίδα πρέπει να υπηρετήσουμε όλοι, για να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα που προέκυψαν. 
Β. Ο Λαός μας στο παρελθόν συμπεριφέρθηκε με θαυμαστή ωριμότητα, επιδεικνύοντας κοινωνική αλληλεγγύη, σε δύσκολες φάσεις της ιστορίας του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουμε ανάγκη από αυτή την αλληλεγγύη για να στηριχθούν οι αδύναμοι, να ανακουφισθούν οι άνεργοι και να μην ολιγοψυχίσουν οι εμπερίστατοι και οι παντοειδώς πληττόμενοι από αυτή την πρωτοφανή κρίση, και ιδίως οι νέοι. 
Γ. Οφείλουμε να ατενίζουμε προς το μέλλον με ελπίδα και αισιοδοξία. Όλοι, όσοι έχουν ευθύνη και αρμοδιότητα, επιβάλλεται να διαμορφώσουν τις συνθήκες εκείνες, που θα δώσουν όραμα και ελπίδα για το μέλλον, με τις αρχές της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας και αξιοποιήσεως όλου του υλικού και πνευματικού πλούτου του τόπου.

Δ. Ας μην λησμονούμε ότι Κύριος της ζωής και της ιστορίας είναι και παραμένει ο Ζων και Αληθινός Θεός. Αυτός δεν εγ­κα­τα­λεί­πει τον κό­σμο και κυ­ρίως αυτούς που ελ­πί­ζουν σε Αυ­τόν και του εμ­πι­στεύ­ον­ται τη ζωή τους. Προς Αυ­τόν στρε­φό­μα­στε, ζη­τών­τας προ­στα­σία και βο­ή­θεια.
Εκ της Δι­αρ­κούς Ιε­ράς Συ­νό­δου 
ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΚΑΤΩΤΕΡΟ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ ΜΑΣ

Εν Αιγίω τη 16η Ιουνίου 2011 
Προς
Την Διαρκή Ιεράν Σύνοδον της Εκκλησίας της Ελλάδος
Ιω. Γενναδίου, 14
115 21 ΑΘΗΝΑΣ 
Μακαριώτατε άγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί,

Δια του υπ’ αριθμ. Πρωτ. 3671, Διεκπ. 1654 από 15ης τρ. μηνός Συνοδικού εγγρά-φου διεβιβάσθη ημίν Ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου, προκειμένου να «αναγνωσθή επ’ Εκκλησίαις» κατά την προσεχή Κυριακήν 19ην Ιουνίου ε.ε. 
Μετά περισσής προσοχής ανέγνωσα το κείμενον τούτο. Επιτρέψατέ μοι να Σας ομολογήσω, ότι μία βαθεία θλίψις εκυρίευσε την ψυχήν μου! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να εξέρχεται εκ της κορυφαίας εκκλησιαστικής Αρχής της Εκκλησίας της Ελλάδος ένα τό-σον άνευρον, τόσον άχρουν και τόσον δυσερμήνευτον έγγραφον και μάλιστα εις περίο-δον εξόχως σοβαράς οικονομικής και πολιτικής κρίσεως, την οποίαν διέρχεται σήμερον η Χώρα μας. Δεν προσφέρει κάτι εις το πλήθος των «Αγανακτισμένων Ελλήνων», το ο-ποίον επί τρεις ήδη εβδομάδας κατακλύζει την πλ. Συντάγματος εις Αθήνας και ουχί μόνον. 
Έθεσα το Ανακοινωθέν τούτο υπό την κρίσιν κληρικών και λαϊκών της δικαιοδο-σίας μου, από τους οποίους εζήτησα να μου εκθέσουν ανεπηρεάστως τας κρίσεις των. Πανταχόθεν εισέπραξα μίαν πανηγυρικήν απόρριψιν του περιεχομένου του! 
Ιδού μερικαί από τας κρίσεις των: 
• «Το Ανακοινωθέν της ΔΙΣ είναι εκτός τόπου και χρόνου! Δεν πιάνει το σφυγ-μό της συγχρόνου πραγματικότητος! Δεν ανταποκρίνεται στις δύσκολες στιγμές, που περνάει το Έθνος μας. Δεν αγκαλίάζει το Λαό!» 
• «Θα έπρεπε να καταδικάζει αφ’ ενός μεν τη μνημονιακή πολιτική της οικονο-μικής εξαθλιώσεως του Λαού και αφ’ ετέρου την υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας και της εδαφικής μας ακεραιότητος!»  
• «Οι ήπιοι τόνοι του Ανακοινωθέντος δίδουν την εντύπωση, ότι προσπαθεί να καταπραΰνει το Λαό και τον οδηγεί να αποδεχθή μοιρολατρικά την ίδια του την καταδίκη!»
• «Δίδει την εντύπωση, ότι το Ανακοινωθέν προσπαθεί να πείσει το Λαό να υπομείνει τα μέτρα της Κυβερνήσεως!» 
• «Απηχεί το πνεύμα της γνωστής ρήσεως του κ Πάγκαλου: Μαζί τα φάγαμε!» 
«Τέλος, απηχεί το πνεύμα του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου κ. Ιερωνύμου, όπως τούτο εκφράστηκε σε άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής 5ης Ιουνίου με τίτλο: «Που πάμε;» Εκεί ο Αρχιεπίσκοπος έγραψε το εξής απαράδεκτο: «Εφ’ όσον λιγότερο η περισσότερο υπήρξαμε όλοι μέρος της κρίσεως, μπορούμε να γίνουμε μέρος της αλλαγής»!  
Εθεώρησα χρέος μου να θέσω υπ’ όψιν Σας μερικάς μόνον από τας διατυπωθείσας κρίσεις και επικρίσεις, να δηλώσω δε ευθαρσώς προς Υμάς, Μακαριώτατε και Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ Αδελφοί, ότι το περιεχόμενον του Ανακοινωθέντος Σας θα απογο-ητεύση τον Ελληνικόν Λαόν! Υπήρξε μέγα ολίσθημα της εκκλησιαστικής Διοικήσεως. Κατόπιν τούτου έχω την τιμήν να Σας το επιστρέφω με την δήλωσιν, ότι αδυνατώ να το προωθήσω προς ανάγνωσιν εις τας ενορίας της λαχούσης μοι Επαρχίας. 
Επί δε τούτοις διατελώ
Ελάχιστος εν Χριστώ Αδελφός 
+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ 
ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ:
Σεβ. Μητροπολίτας της Εκκλησίας της Ελλάδος
                                                   Εις τας έδρας των

Nικόλαος Μάρτης, Ο αγώνας και οι θυσίες, των Ελλήνων έσωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό

 

ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ Το δημοσιονομικό έλλειμμα

Ο αγώνας και οι θυσίες, των Ελλήνων έσωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό

Tου Nίκου Μάρτη, πρώην υπουργού και παλαίμαχου του Β’ ΠΠ

Με αφορμή το βαρύ κλίμα που δημιουργείται στην Ευρώπη έναντι της Ελλάδας από το τρέχον οικονομικό της πρόβλημα, πρέπει να συνεκτιμηθούν και τα κατωτέρω γεγονότα.

Οι Eλληνες το 1955-1963 είχαν επιδόσεις στην οικονομία, που δεν είχαν χώρες της ΕΟΚ. Το 1955-1963 η Ελλάδα είχε πληθωρισμό 2%, τον μικρότερο της Ευρώπης και ρυθμό αναπτύξεως μετά την Ιαπωνία, με τρίτη τη Γερμανία και τέταρτες τις ΗΠΑ. Την περίοδο αυτή η Ελλάδα είχε πλεονασματικό προϋπολογισμό και χρηματοδοτούσε δημόσιες επενδύσεις. Αργότερα, αφού η Ελλάδα είχε ήδη από το 1981 γίνει δέκατο μέλος της ΕΟΚ, δημιούργησε ένα αυξανόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα. Καθήκον όμως έχουν όλες οι χώρες της σημερινής ΕΕ, να δημιουργήσουν μηχανισμό ελέγχου και αντιμετωπίσεως των οικονομικών προβλημάτων, τα οποία ταλανίζουν όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες της ΕΕ.

Η Ελλάδα, η φτωχότερη χώρα της Ευρώπης πριν από τον Β΄ ΠΠ, πλην της Αλβανίας, αντιμετώπισε θαρραλέα επί δεκαετία από το 1940 έως το 1950 τις δικτατορίες της Ευρώπης, δηλαδή το Φασισμό, το Ναζισμό και τον Κομμουνισμό, ο οποίος απέβλεπε όχι μόνο στον έλεγχο της Ελλάδας, αλλά και στην απόσπαση της Μακεδονίας από την Ελλάδα και την ένταξή της στην ΠΓΔΜ, που είναι δημιούργημα του Κομμουνισμού.

Η Ελλάδα στον Β΄ ΠΠ υπέστη τριπλή εχθρική κατοχή (Ιταλών, Γερμανών και Βουλγάρων) με πολλούς νεκρούς και τεράστιες καταστροφές σε όλη τη χώρα. Ειδικότερα στην Αθήνα, οι νεκροί από πείνα το 1941 πλησίασαν τους 300.000.Την ίδια περίοδο, η Ελλάδα υπέστη επίσης και μεγάλη οικονομική αφαίμαξη από τα κατοχικά στρατεύματα. Η εσωτερική εμπόλεμη κατάσταση 1946-50, που ακολούθησε τον Β΄ ΠΠ μέσα στην Ελλάδα, συμπλήρωσε την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας μας.

Από την Ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδας την 28η Οκτωβρίου 1940, μέχρι την κατάληψη και της Κρήτης από τους Γερμανούς, η πατρίδα μας πολέμησε ηρω:iκά τον Άξονα επί 216 συνολικά ημέρες. Μετά την κατάληψη και της Κρήτης, η Ελλάδα συνέχισε μαχόμενη δίπλα στους συμμάχους εκτός της Ελλάδας και στο εσωτερικό οργάνωσε εθνική αντίσταση. Κατά τον Β΄ ΠΠ πολέμησα ως Έφεδρος Αξιωματικός, με συμμετοχή στη μάχη Οχυρών Μακεδονίας-Θράκης κατά την Γερμανική εισβολή το 1941, στη μάχη Ελ-Αλαμέιν με την 1η Ελληνική Ταξιαρχία, στη μάχη του Ρίμινι με την 3η Ορεινή Ελληνική Ταξιαρχία και στη μάχη των Αθηνών (Δεκέμβριο 1944) με την Ταξιαρχία Ρίμινι.

Οι Eλληνες διέσωσαν των Ευρωπαϊκό Πολιτισμό στο Β΄ ΠΠ, όπως δήλωσε το 1942 ο Γάλλος Pierre Bourdan μιλώντας στο BBC: «Με την πάροδο του χρόνου θα φανεί ότι μετά την απόφαση της Αγγλίας του 1940 ήταν η ανδρεία του Ελληνικού λαού, που συνέβαλε περισσότερο για να σωθεί ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ο δημιουργημένος από τον ίδιο αυτό λαό πριν από 2.400 χρόνια. Πρέπει να το σκέπτονται αυτό όταν θα διαμορφώσουν την Ευρώπη. Κάθε αχαριστία στην Ελλάδα θα ισοδυναμούσε με προδοσία προς την Ευρώπη».

Την ανωτέρω διαπίστωση επιβεβαίωσε ο ίδιος ο Χίτλερ σε συνομιλία του στις 30 Μαρτίου 1944, με τη γνωστή κινηματογραφίστρια φίλη του Leni Riefenstahl, τονίζοντας ότι: «Η επίθεση της Ιταλίας κατά της Ελλάδας υπήρξε καταστροφική για την Γερμανία. Αν οι Ιταλοί δεν είχαν επιτεθεί στην Ελλάδα και δεν χρειάζονταν τη βοήθεια μας, ο Πόλεμος θα είχε πάρει διαφορετική τροπή. Θα είχαμε προλάβει να κατακτήσουμε το Λένινγκραντ και τη Μόσχα, πριν μας πιάσει το ρωσικό ψύχος» (από το βιβλίο της Riefenstahl). Τα ίδια επανέλαβε και στην Πολιτική του Διαθήκη, που υπαγόρευσε προ του θανάτου του στις 30-4-1945. Το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε και ο Στρατάρχης Κάϊτελ στη Δίκη της Νυρεμβέργης, δηλώνοντας ότι: «Η αναπάντεχη και ισχυρή αντίσταση των Ελλήνων επιβράδυνε κατά δύο και πλέον ζωτικούς μήνες την επίθεσή μας κατά της Ρωσίας. Αν δεν είχαμε τη μεγάλη αυτή καθυστέρηση, άλλη θα ήταν η έκβαση του πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο και γενικά του Πολέμου και άλλοι θα ήσαν σήμερα κατηγορούμενοι». Επίσης ο Ρ/Σ της Μόσχας το 1942, στην Επέτειο της εισόδουτων Γερμανών στην Αθήνα, μετέδωσε: «Άοπλοι πολεμήσατε πάνοπλους και νικήσατε. Μικροί εναντίον μεγάλων και υπερισχύσατε. Δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, διότι είστε Έλληνες. Οι Ρώσοι κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε, χάριν στην αντίσταση σας. Σας ευχαριστούμε».

«Χρόνος»21/06/2011