ΤΟ ΧΑΡΑΓΜΑ 666 - Η προφητεία που εκπληρώνεται

 

 

Πέρασαν περισσότερα από 1.900 χρόνια από τότε που ο τελευταίος εν ζωή απόστολος του Ιησού του Ναζωραίου, ο γέροντας πια αγαπημένος του μαθητής Ιωάννης, εξόριστος σ’ ένα άγονο νησί του Αιγαίου κατέγραψε το προφητικό του όραμα για την εποχή του «θηρίου», κατά την οποία, όπως έγραφε, ένα νέο οικονομικό σύστημα θα επιβληθεί παγκοσμίως.  Τότε λέει, όλοι οι άνθρωποι της Γης θα αναγκασθούν να συναλλάσσονται με ένα «χάραγμα» που θα τους δοθεί επάνω στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο. Κανείς δεν θα μπορεί να αγοράσει ή να πωλήσει οτιδήποτε, παρά μόνο αυτός που θα έχει το χάραγμα, το οποίο είναι σφραγίδα του ονόματος του θηρίου, ή ο αριθμός του ονόματός του, δηλαδή το νούμερο 666. Σήμερα γνωρίζουμε πλέον με βεβαιότητα ότι εκείνος ο άγιος γέροντας έβλεπε την εποχή μας…

Το «χάραγμα» του 666, ως σύστημα ηλεκτρονικών συναλλαγών της παγκόσμιας αχρήματης κοινωνίας που διαμορφώνεται, αποτελεί ένα κρισιμότατο σημείο των καιρών μας που βρίσκεται σε πορεία εξέλιξης.

Καθώς το σημείο αυτό εκπληρώνεται, οι επίμονες συστάσεις της Αγίας Γραφής και των Αγίων μας για επαγρύπνηση, εγρήγορση, και προσοχή, λαμβάνουν πλέον μείζονα σημασία!  Η παγκόσμια εμφάνιση και διάδοση του αριθμού 666 τις τελευταίες δεκαετίες, η επικράτησή του με τη μορφή γραμμωτού κωδικού και ο ηλεκτρονικός του σύνδεσμος με τις συναλλαγές, είναι ένα φαινόμενο που σημαίνει συναγερμό για τους μελετητές, τους γνώστες των ιερών κειμένων και για κάθε αληθινά πιστό χριστιανό. «Εσείς όμως προσέχετε· ιδού, σας προείπα τα πάντα», μας τονίζει με προνοητική φροντίδα η φωνή του Λόγου του Θεού (Μαρκ. ΙΓ’23).

Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

«Και (το θηρίο) επιβάλλει σε όλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, και τους πλούσιους και τους φτωχούς, και τους ελεύθερους και τους δούλους, να δεχθούν για τους εαυτούς τους χάραγμα επάνω στο χέρι τους το δεξί ή επάνω στα μέτωπά τους, και έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να αγοράσει ή να πωλήσει παρά μόνο αυτός που έχει το χάραγμα, που είναι το όνομα του θηρίου ή ο αριθμός του ονόματός του.  Εδώ είναι η (εκ Θεού) σοφία· αυτός που έχει (φωτισμένο) νου, ας λογαριάσει αθροιστικά τον αριθμό του θηρίου· γιατί είναι αριθμός ανθρώπου· και ο αριθμός του είναι 666» (Αποκ. ΙΓ’16-18).

Η Αποκάλυψη μας μιλά για την εποχή που ο Αντίχριστος θα αναγκάσει όλη την ανθρωπότητα να συναλλάσσεται με το δικό του σύμβολο, ένα χάραγμα, δηλαδή μια σφραγίδα πλήρους υποτέλειας κατά τη συνήθεια των αρχαίων ηγεμόνων που χάραζαν ή σφράγιζαν τους δούλους τους, το οποίο θα τοποθετηθεί στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο των ανθρώπων. Θα είναι το σύμβολο του ονόματός του ή του αριθμού 666 που ταυτίζεται με το όνομά του.  Χρειάζεται σοφία, μας τονίζει το ιερό κείμενο (η οποία ως δώρο Θεού είναι ανύπαρκτη στους απομακρυσμένους από το θέλημά Του), για να αθροίσει κανείς, την κατάλληλη στιγμή, τους αριθμούς που αντιστοιχούν σε κάθε γράμμα του ονόματος του Αντιχρίστου και τότε να βεβαιωθεί για ποιο πρόσωπο ακριβώς πρόκειται.

Ο αριθμός 666 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην Αγία Γραφή σε ένα κείμενο πολύ αρχαιότερο της Αποκάλυψη: Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ότι ο βασιλιάς Σολομώντας καθόρισε και επέβαλε να εισπράττεται από τον λαό για λογαριασμό του, ετήσια φορολογία εξακοσίων εξήντα έξι (666) ταλάντων (βλ. Γ΄ Βασιλ. Ι΄14, Β΄ Παραλειπ. Θ΄13).  Αυτό συνέβη όταν ο Σολομώντας είχε εγκαταλείψει την λατρεία του Μόνου Αληθινού Θεού και είχε αφιερωθεί με πάθος σε δαιμονικές απόκρυφες τέχνες, με σκοπό να αποκτήσει σοφία και πλούτο (βλ. Σοφ. Σολομ. Ζ΄17, Γ΄ Βασιλ. ΙΑ΄ 5-10). Το 666 λοιπόν, δηλώνει την φιλαργυρία και τη φιλοδοξία ενός υπέρτατου άρχοντα, καθώς και την καταπίεση του λαού του καθ’ υπαγόρευση του Σατανά. Για πολλοστή φορά στην Παλαιά Διαθήκη σκιαγραφείται μια κατάσταση και έννοια που επαναλαμβάνεται στην Καινή.

Η ΕΜΜΟΝΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ ΣΤΟ …6

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας δίνουν και μια ακόμη σημαντική έννοια του συμβόλου 666, που σχετίζεται με τα χρονικά και πνευματικά διαστήματα των «ημερών» της δημιουργίας του Κόσμου και της ανθρώπινης ύπαρξης:

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής μας εξηγεί, ότι η 6η ημέρα σημαίνει τη δημιουργία του ανθρώπου, αλλά και την αχρείωσή του λόγω της πτώσης του. Η 7η ημέρα σημαίνει την μετά την Ανάσταση του Χριστού ανόρθωση, την ανάκληση των ανθρώπων προς την τελειότητα, που μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος δια της μετάνοιας και του αγώνα για αγία ζωή.  Η 8η ημέρα σημαίνει την αμετάπτωτη, αιώνια τελειότητα, την ολοκλήρωση του προορισμού μας, την Αιώνια Ζωή στη Βασιλεία του Θεού, μετά τη Δευτέρα Παρουσία! (βλ. Μαξίμου Ομολογητού P.G.90, 1104 C, πρβ. και Ιωάννου Δαμασκηνού P.G. 96, 560 A-B).

Ο άνθρωπος έχει ως αποστολή του να εγκαταλείψει την πτωτική του κατάσταση της 6ης ημέρας, δηλαδή να αγωνισθεί εδώ στη Γη, με ζωή κοντά στον Χριστό, να ζήσει την «πρώτη του Ανάσταση», το στάδιο της 7ης ημέρας, και τελικά να κερδίσει την αιώνια Ζωή του Μέλλοντος Αιώνος, που είναι η 8η ημέρα!

Με αυτή την έννοια, η πνευματική πρόοδος του ανθρώπου από την πτώση προς την Αιώνια Ζωή, είναι 6-7-8. Γι αυτό το λόγο, ο αριθμός 888 είναι το σύμβολο του Ιησού Χριστού, που συμβολίζει την διαρκή και αιώνια Ανάσταση της Θεϊκής του φύσης, της οποίας μας καλεί να γίνουμε κατά χάριν μέτοχοι! Αντίθετα, το 666 είναι το σύμβολο του Σατανά, ο οποίος βρίσκεται σε διαρκή πτώση και θέλει να φέρει τον άνθρωπο στη δική του κατάσταση, να τον κρατήσει στάσιμο στην 6η ημέρα, δέσμιο της πτώσης του αιωνίως, για πάντα στην κόλαση!  Αυτό ακριβώς σημαίνει η εμμονή του στο 6-6-6!

Η Αποκάλυψη μας δίνει τρία βασικά σημάδια αναγνώρισης των καιρών του Αντιχρίστου.

1) Θα επιβληθεί τότε ένα ελεγχόμενο παγκόσμιο σύστημα συναλλαγής με το οποίο αναγκαστικά θα συναλλάσσονται όλοι.

2) Οι συναλλαγές θα γίνονται υποχρεωτικά με ένα χάραγμα στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο των ανθρώπων.

3) Μέσα στο χάραγμα θα εμπεριέχεται ο αριθμός 666, όχι ως τυχαίος αριθμός, αλλά ως ο αριθμός του ανθρώπου-Αντιχρίστου.

Δεν εννοείται δηλαδή ο τυχαίος αύξων αριθμός 666 που αριθμεί π.χ. τη σελίδα ενός βιβλίου, αλλά ο αριθμός που συνδυάζεται με τα παραπάνω στοιχεία της Αποκάλυψης. Ο αριθμός που επιλέχθηκε να υπάρχει σε όλες τις συναλλαγές και επιβλήθηκε ως σύμβολο του Αντιχρίστου.  Κατανοούμε λοιπόν ότι ο χριστιανός δεν φοβάται ούτε αποφεύγει το 666 όταν παρουσιάζεται τυχαία.  Το αποστρέφεται όμως όταν προβάλλεται καθαυτού ως σατανικό σύμβολο ή όταν επιβάλλεται ως υποχρεωτικός τρόπος συναλλαγής!

Η ΞΑΦΝΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ 666 ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΙΩΝΕΣ ΑΦΑΝΕΙΑΣ

Το 666 ως ένας αριθμός-σύμβολο δεν είχε ποτέ, επί 19 αιώνες κάνει την εμφάνισή του στη δημόσια ζωή, δεν είχε συζητηθεί, δεν είχε θεωρηθεί απειλή, δεν είχε χρησιμοποιηθεί πουθενά.  Αν εξαιρέσουμε την διακίνησή του σε απόκρυφα κείμενα, ήταν πάντα στην αφάνεια.  Σήμερα που κυριαρχεί πια στη ζωή της ανθρωπότητας, αποτελεί μέγιστο σημείο ότι βρισκόμαστε στους έσχατους καιρούς.

Η αρχή έγινε τη δεκαετία του 1970 στην Αμερική, όταν ξαφνικά κυκλοφόρησαν πιστωτικές κάρτες που εμφάνιζαν επάνω τους κανονικά το 666 ως φυσικό αριθμό – πρόθεμα του κωδικού των πελατών τους.  Επειδή επιστρέφονταν με έντονες διαμαρτυρίες και οι εταιρείες υπέστησαν ζημιές, γρήγορα αποσύρθηκαν για ν’ αντικατασταθούν σε λίγα χρόνια από άλλες που το είχαν πλέον κρυπτογραφημένο…

ΕΝΑ ΧΑΡΑΓΜΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Τη δεκαετία αυτή εφευρέθηκαν τα συστήματα γραμμωτών κωδικών, τα γνωστά μας «barcodes».  Τα barcodes UPC χρησιμοποιούνται σε ΗΠΑ και Καναδά από το 1973, ενώ τα παρόμοια του συστήματος ΕΑΝ χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη από το 1976.  Ως γνωστόν, το barcode είναι ένα σύστημα γραμμών που αντιστοιχούν στους φυσικούς αριθμούς από το μηδέν μέχρι το εννέα και «διαβάζονται» από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Το πρόβλημα είναι ότι επιλέχθηκε τα ανωτέρω συστήματα που χρησιμοποιούνται παγκοσμίως, να έχουν σε όλους του κωδικούς τους, σε όλα τα προϊόντα της αγοράς, τις τρεις «μπάρες ασφαλείας» που αντιστοιχούν στο 666.

Με αυτόν τον «διακριτικό» τρόπο το 666 σφραγίζει πια όλα τα καταναλωτικά αγαθά και θεωρείται πλέον ως «μήτρα» ή «βάση» τεχνολογικά αναντικατάστατη, όχι γιατί δεν θα μπορούσε να αντικατασταθεί (υπάρχουν κάποιες εταιρείες που παράγουν barcodes ή τσιπς χωρίς αυτό), αλλά λόγω υπερβολικού κόστους αντικατάστασής του! Επιβλήθηκε λοιπόν το 666 ως ο πιο κατάλληλος δήθεν αριθμός, και παρά τις αμφιβολίες γι’ αυτό, ούτως ή άλλως έγινε σύμβολο του παγκόσμιου εμπορίου και των συναλλαγών, πράγμα που άρχισε να εκπληρώνει την Αποκαλυπτική προφητεία.

Βεβαιότατα και η όψη του barcode παραπέμπει στο «χάραγμα» του προφητικού κειμένου, καθώς «χάραγμα» ονομάζεται το αποτέλεσμα του «χαράσσω», που σημαίνει «κάνω γραμμές».  Η συστηματική χρήση του 666 ως κωδικού στα μηχανογραφικά συστήματα ανάγνωσης των εμπορικών και οικονομικών συναλλαγών είναι ένα γεγονός καθομολογούμενο από πολλούς ειδικούς και αρμόδιους, επιβεβαιωμένο αδιάσειστα από τους επιστήμονες (επιβεβαιώθηκε και από τον ίδιο τον δημιουργό του UPC, αλλά και από Έλληνες υπουργούς όπως ο Θ. Πάγκαλος και ο Λ. Παπαδήμας).

Η ΜΟΔΑ ΤΟΥ 666

Παράλληλα με την χρήση του στις συναλλαγές, το 666 άρχισε να εμφανίζεται και ως σύμβολο μόδας, προκλητικά φανερό και βλάσφημο πάνω σε εξώφυλλα δίσκων, σε τραγούδια ροκ συγκροτημάτων, σε ρούχα, κόμικς, βίντεο-κλιπς, τατουάζ, επάνω σε διάφορα αντικείμενα και σε ηλεκτρονικά παιχνίδια, συνδυασμένο με δαιμονικές, αιμοσταγείς μορφές και διάφορα μαγικά και αποκρυφιστικά σύμβολα.

Σε διάφορα μέρη του κόσμου εμφανίστηκε άλλοτε φανερό και άλλοτε κρυπτογραφημένο με ευφυείς σχεδιασμούς, επάνω σε δημόσια έγγραφα, σε χαρτονομίσματα (π.χ. στο ελληνικό πεντοχίλιαρο), σε κάρτες, (π.χ. στην κάρτα απεριορίστων διαδρομών του ΟΑΣ), σε λογότυπα εταιρειών, αθλητικών διοργανώσεων κ.α. Αργότερα επιλέχθηκε ως πρόθεμα των ηλεκτρονικών διευθύνσεων του Διαδικτύου με τη μορφή «www», καθώς το γράμμα W (βαβ) στο εβραϊκό αλφάβητο έχει την αριθμητική αξία του 6. Κανένας άλλος αριθμός δεν κρυπτογραφήθηκε και δεν διαδόθηκε τόσο σε δημόσια θέα, σε παγκόσμια κλίμακα.

Ακόμα πιο πρόσφατα το barcode άρχισε συστηματικά να προβάλλεται ως πολυδιαφημισμένο λογότυπο τηλεοπτικών εκπομπών σε πολλά μέρη του κόσμου, σαν να ήταν κάτι… έξυπνο ή όμορφο (π.χ. στις ελληνικές εκπομπές «Αρβύλα» και «Lifestyle»), ακόμα και σαν έμβλημα εμπορικών πολυκαταστημάτων και εταιρειών που αναρτούν διαφημίσεις με αυτό σε δρόμους, αεροδρόμια, ρούχα, έντυπα κλπ.  Όσοι τυχόν δεν το πρόσεξαν, ας προσέξουν καλύτερα!  Το υποσυνείδητο μας το έχει καταγράψει άπειρες φορές…

Έτσι, με πολλούς τρόπους το παγκόσμιο κοινό εξοικειώνεται με το βδελυρό αριθμοσύμβολο του Αντιχρίστου-Μεσσία της «ηλεκτρονικής διακυβέρνησης», ώστε όταν έλθει η στιγμή να «χαραχθεί» επάνω στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο των ανθρώπων, να έχει γίνει κάτι το πολύ συνηθισμένο, κάτι κοινώς αποδεκτό ως όψη και ως χρήση και κάθε φωνή που θα ξεσηκώνει σε αντίδραση να φαντάζει οπισθοδρομική, φανατική, ακόμα και βλακώδης…

ΝΑ ΑΡΙΘΜΗΘΟΥΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ !

Αφού λοιπόν δόθηκε ηλεκτρονική ταυτοποίηση σε κάθε προϊόν με τους γραμμωτούς κωδικούς-666, οι επικυρίαρχοι του πλανήτη επιχειρούν σε επόμενη φάση να δώσουν ηλεκτρονική ταυτότητα σε κάθε άνθρωπο και παράλληλα να προσδιορίσουν ηλεκτρονικά τα πάντα, κάθε κινητό ή ακίνητο, ζωντανό ή αντικείμενο παγκοσμίως.

Γι’ αυτό το σκοπό ψηφίστηκαν τα νομοθετήματα περί ΕΚΑΜ (Ενιαίου Κωδικού Αριθμού Μητρώου), με τα οποία η Νέα Παγκόσμια Τάξη των «εκλεκτών», για τη λειτουργία της επερχόμενης Παγκόσμιας Κυβέρνησης στοχεύει να αποδώσει σε κάθε άνθρωπο της Γης έναν μοναδικό αριθμό προσδιορισμού του, έναν αριθμό που θα είναι τελικά 18ψήφιος όπως λέγεται, αποτελούμενος από ΤΡΙΑ σύνολα ΕΞΙ ψηφίων το καθένα (νάτο κι εδώ το 6-6-6).

Ήδη με εθνικούς νόμους ΕΚΑΜ και με διεθνείς συμφωνίες, όπως η ευρωπαϊκή «Συνθήκη Σένγκεν», νομοθετήθηκε η ηλεκτρονική παρακολούθηση όλων των πολιτών, που σημαίνει την κατάργηση της προσωπικής μας ελευθερίας και της ιδιωτικής μας ζωής.  Ο άνθρωπος βρέθηκε αιχμάλωτος της τεχνολογίας του και μετατρέπεται σταδιακά σε ένα άβουλο πιόνι, υποταγμένο στα μεγάλα κέντρα αποφάσεων, που τον θέλουν θύμα ανήλεης παρακολούθησης της κάθε κίνησής του, όχι μόνο από το κράτος της χώρας του, αλλά από άγνωστα σ’ αυτόν υπερεθνικά κέντρα με ανεξέλεγκτη εξουσία!

Καθώς είναι αναμφισβήτητα αποδεδειγμένο ότι με τα ηλεκτρονικά συστήματα ελέγχου δεν υπάρχει καμιά ασφάλεια για την ιδιωτική ζωή και την ακεραιότητα του κάθε πολίτη, ουσιαστικά με το να δεχθούμε μια ηλεκτρονική ταυτότητα οποιασδήποτε μορφής, νομιμοποιούμε την ασυδοσία ενός αισχρού και επικίνδυνου συστήματος, το οποίο δεν μας επιτρέπει να γνωρίζουμε ποιος συγκεντρώνει τα προσωπικά μας στοιχεία και για ποιο λόγο.  Σε κάθε επίθεση που μπορεί να δεχθούμε είτε από προσωπικό εχθρό, είτε από την ίδια την εξουσία (π.χ. με μια αλλοίωση των στοιχείων του ποινικού μας μητρώου), δεν θα γνωρίζουμε από ποιον κινδυνεύουμε και πώς μπορούμε να αμυνθούμε. Όσο κι αν πολλοί δεν θέλουν να βλέπουν το εφιαλτικό πρόσωπο της «προόδου», δυστυχώς είναι σαφές ότι οι ευεργεσίες της ηλεκτρονικής εξέλιξης χρησιμοποιούνται για να αποδυναμωθεί ο πολίτης…

ΟΙ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ «ΚΑΡΤΑΣ ΠΟΛΙΤΗ»

Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι νομοθετικά δεν υπάρχει δέσμευση σχετικά με τον τρόπο που θα δοθεί ο ΕΚΑΜ.  Προκειμένου δηλαδή, να αποδεχθούν οι πολίτες το πρωτοφανές φακέλωμα, να παραδώσουν προς επεξεργασία το ηλεκτρονικό προφίλ τους με άγνωστο σ’ αυτούς μέγεθος και περιεχόμενο, μπορεί ακόμη και να μη χρησιμοποιήσουν το 666 σε πρώτη φάση.  Όμως, όπως θα δούμε, κάθε τέτοιο ενδεχόμενο δεν πρέπει να μας καθησυχάσει καθόλου!

Από το 2001 και μετά, κάποιες ασιατικές χώρες (Ταϋλάνδη, Σιγκαπούρη, Μαλαισία και η πολυπληθής Κίνα) άρχισαν με Εθνικό νόμο να εφοδιάζουν τους πολίτες τους με μια ηλεκτρονική κάρτα-ταυτότητα που περιέχει μικροτσίπ για την αποθήκευση προσωπικών δεδομένων. Στην ίδια κατεύθυνση προσανατολίζονται η Ινδία, η Νότια Αφρική, η «ορθόδοξη» Ρωσία και, βέβαια, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία έχει ήδη εγκαταστήσει την υποδομή για έκδοση μιας ηλεκτρονικής κάρτας-ταυτότητας για κάθε Ευρωπαίο πολίτη.

Οι ευρωπαϊκές λεγόμενες «κάρτες πολίτη», εφοδιασμένες με μικροτσίπς, θα εντοπίζονται από τον δορυφόρο «Γαλιλαίος», ο οποίος θα φωτογραφίζει και θα βιντεοσκοπεί τις κινήσεις κάθε Ευρωπαίου πολίτη με ακρίβεια ενός έως πέντε μέτρων.  Για να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο, χρειάζεται η ψήφιση νόμου από το κάθε κράτος, που θα υποχρεώσει τους πολίτες να φέρουν μαζί τους την ηλεκτρονική «κάρτα πολίτη» και βέβαια, πρακτικά, να αποδεχθούν και να παραλάβουν οι πολίτες αυτές τις κάρτες!

Η ανησυχία των Ευρωπαίων για τις κάρτες αυτές είναι έκδηλη. Ήδη οι Βρετανοί, οι Γερμανοί, και οι Ρουμάνοι αρνήθηκαν να τις παραλάβουν, μετά από έντονες αντιδράσεις ειδικών και τις προειδοποιήσεις των χάκερς, που απέδειξαν τηλεοπτικά πόσο εύκολα γίνεται εκβιάσιμος ο κάτοχος της κάρτας που εκτίθεται στο διάτρητο σύστημά της.  Μάλιστα το Ρουμανικό κράτος οπισθοχώρησε μετά την σθεναρή άρνηση που προβάλλει η Σύνοδος της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα προκλητικά υποβαθμίζουν τις αντιδράσεις ανησυχίας του λαού και το μέγεθος του κινδύνου. Οι Έλληνες σαν πειραματόζωα πιέζονται από τις ξένες δυνάμεις κατοχής του «Μνημονίου» να παραλάβουν «κάρτες πολίτη» για να μην πτωχεύσει η χώρα (!), ενώ το κράτος μας δελεάζει με φοροαπαλλαγές και άλλες παραπλανητικές υποσχέσεις. Η κάρτα αυτή, λένε, θα μας βγάλει από την «κρίση» πατάσσοντας την φοροδιαφυγή.  Το επιχείρημα είναι δολιότατο και ψευδαίστατο, δεδομένης της απόλυτης εξάρτησης της χώρας μας από τους τραπεζίτες-δανειστές της!  Εκείνοι ανεβάζουν τοκογλυφικά το χρέος μας σε απίθανα ύψη, από εκείνους και μόνο πλέον εξαρτάται η οικονομική μας κατάσταση. 

Με την απειλή της τέλειας πτώχευσης (που θσ σήμαινε όμως και παραγραφή του χρέους), μας αναγκάζουν σε «ελεγχόμενη πτώχευση», δηλαδή να δουλεύουμε αιωνίως για ένα χρέος που ποτέ δεν ξεχρεώνεται. Η «εξυπηρέτηση» που υπόσχονται με τις «κάρτες πολίτη», δεν είναι δική μας εξυπηρέτηση αλλά δική τους! Μας βλέπουν μόνο σαν καταναλωτές και σαν φθηνό εργατικό δυναμικό. Ελέγχουν την εργασία, την ασφάλιση, τον μισθό και επιθυμούν να γνωρίζουν και να ελέγχουν κάθε κίνησή μας, από τις καθημερινές μας αγορές και συνήθειες μέχρι τις πολιτικές, τις ιδεολογικές, τις θρησκευτικές μας πεποιθήσεις.  Θα τους το επιτρέψουμε; ΟΧΙ βέβαια!!!Θ

[Συνεχίζεται στο επόμενο τεύχος]

Αρχιμ. Δαβίδ  Τσελίκας - Θεολόγος

ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΕΣΥ τ.66

ΙΑΝ. -ΜΑΡΤ. 2011

ΤΡΙΚΟΡΦΟ ΦΩΚΙΔΟΣ

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/666.html#ixzz1Q2obm8IV

Τι μας εμποδίζει να γνωρίσουμε το Θεό

Άγ.Σιλουανός Αθωνίτης

Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται πως θα γνωρίσει τα πάντα με το νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώση του Θεού παραμένει ανέφικτη γι’ αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνο με την αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος.

Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σ’ αυτές δείχνει τα έργα Του, που είναι ακατάληπτα για το νου μας. Με τον φυσικό μας νου μπορούμε να γνωρίσουμε μόνο τα γήινα πράγματα, κι αυτά μερικώς, ενώ ο Θεός και όλα τα ουράνια γνωρίζονται με το Άγιο Πνεύμα.

Μερικοί μοχθούν σ’ όλη τους τη ζωή για να μάθουν τι υπάρχει στον ήλιο ή στη σελήνη ή κάτι παρόμοιο, αλλ’ αυτά δεν ωφελούν την ψυχή. Άν όμως προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε τι υπάρχει μέσα στον άνθρωπο, τότε θα βλέπαμε στην ψυχή του αμαρτωλού σκοτάδι και κόλαση. Και είναι ωφέλιμο να το ξέρουμε, γιατί θα είμαστε αιώνια είτε στη βασιλεία είτε στην κόλαση.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/blog-post_7025.html#ixzz1Q2nIA914

Ελληνισμός, παγανισμός και Xριστιανισμός

 

Αισθανθήκαμε την ανάγκη να τοποθετηθούμε, όταν διαβάσαμε μια σύντομη δημοσίευση περί Ελληνισμού και Ορθοδοξίας στην ιστοσελίδα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου [1]. Όπως φαίνεται, το κείμενο γράφτηκε με αφορμή τα γεγονότα που προέκυψαν από το περιβόητο πλέον βίντεο του Κώστα Γαβρά (για το οποίο έχουμε δείξει με στοιχεία ότι ήταν μονομερές και ιδεολογικοποιημένο), όμως η πρόταση του πρώην βουλευτή περί αντιφατικότητας ανάμεσα στην Ορθοδοξία και στο περιεχόμενο της έννοιας Ελληνισμός, ελέγχεται για σοβαρά κενά και απουσία στήριξής της από ιστορικά δεδομένα.

2. Λέγοντας «Κλασική Ελλάδα», δεν είναι δυνατόν να περιορίζουμε το περιεχόμενο της μόνο στην ειδωλολατρική θρησκευτικότητα

Όσο μελετούσαμε το κείμενο του Κου Ανδριανόπουλου, τόσο περισσότερο η σκέψη μας προσανατολιζόταν στο συμπέρασμα ότι έμοιαζε σαν μια έκθεση που έχει «βγει» εκτός θέματος. Προσέξαμε δύο φράσεις:

· «Είχα γράψει παλαιότερα μια ολόκληρη μικρή πραγματεία πάνω στην αντιφατικότητα των όρων ελληνισμός και ορθοδοξία», και

· «Πότε ακριβώς περπάτησε χέρι - χέρι η ορθοδοξία με τον κλασσικό ελληνισμό;»

Θεωρήσαμε ότι μ’ αυτές τις διαπιστώσεις κάτι δεν πάει καλά…

Με δεδομένο ότι οι Ορθόδοξοι σίγουρα δεν αποτελούν κάποιο ξεχωριστό …έθνος, το οποίο βρέθηκε σε πόλεμο με τους Έλληνες, οι παραπάνω φράσεις έχουν διατυπωθεί με τέτοιο τρόπο, σα να δηλώνουν ένα πράγμα: ότι το περιεχόμενο της Κλασικής Ελλάδας και της έννοιας του Ελληνισμού περιορίζονται ΜΟΝΟ στην ειδωλολατρική θρησκευτικότητα των τότε πολιτών και έτσι προκύπτει η αντίθεση που προτείνει ο Κύριος Ανδριανόπουλος! Λες και η Κλασική Ελλάδα ήταν κενή παντός άλλου περιεχομένου, εκτός του παγανισμού της!

Είναι βέβαιο, ότι ο σημαντικός μελετητής της ύστερης αρχαιότητας Glen Warren Bowersock θα επεσήμαινε το άτοπο του περιεχομένου αυτού ως εξής: μα κύριε Ανδριανόπουλε πώς είναι δυνατόν να υπάρχει αντιφατικότητα ανάμεσα στον Ελληνισμό, και στην Ορθοδοξία που είναι μια έκφραση θρησκευτικότητας, όταν οι έννοιες…

«Παγανισμός και ελληνικός πολιτισμός εμφανώς ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ» [2]!

Οι ειδωλολατρικές πρακτικές ήταν ένα μόνο κομμάτι του αρχαίου ελληνικού κόσμου, το οποίο μάλιστα, οι ίδιοι οι πρόγονοί μας απέδειξαν ότι δεν ήταν διόλου αναγκαίο: γνωρίζουμε καλά ότι ο προσωκρατικός φιλόσοφος, ποιητής και ραψωδός Ξενοφάνης (6^ος-5^ος αι. π.Χ.), ιδρυτής της ελεατικής σχολής, ασκεί όχι μόνο «αυστηρή κριτική στη θρησκεία και την ηθική της εποχής του» αλλά στην ουσία «παραμερίζει ή μάλλον συντρίβει […] την πολυθεΐα του Ομήρου και του Ησιόδου»[3] οι οποίοι «απέδωσαν στους θεούς όλα όσα ανάμεσα στους ανθρώπους επισύρουν όνειδος και ντροπή: την κλοπή, τη μοιχεία και την εξαπάτηση του ενός από τον άλλο’ (VS 21, Β 11)…[σε αυτά] Ο Ξενοφάνης αντιπαραθέτει μια κεκαθαρμένη αντίληψη του θείου: ένας μοναδικός θεός, ο μεγαλύτερος ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους, ούτε στο σώμα ούτε στη σκέψη όμοιος με τους θνητούς’ (Β 23). Όλος βλέπει, όλος σκέφτεται, όλος ακούει’ (Β 24)» [4].

Και φυσικά, ο Ξενοφάνης δεν ήταν ο μόνος ["Νεκρός": αναλυτικά δες: Φιλόσοφοι & αρχαία θρησκεία].

Στην περίπτωση αυτή, θα λέγαμε άραγε με την ίδια ευκολία ότι η απόρριψη από φιλοσόφους και σοφιστές, του μυθικού ειδωλολατρικού παρελθόντος, σημαίνει ότι οι όροι «ελληνισμός» και «φιλοσοφία» εμπεριέχουν «αντιφατικότητα»; Μάλιστα, θα έλεγε κανείς ότι με βάση την πρόοδο της σκέψης τους στο ζήτημα αυτό, ο Χριστιανισμός όχι μόνο δεν κατέστρεψε την ελληνική θρησκευτικότητα, αλλά ίσα-ίσα, την έστρεψε προς τον Αληθινό Θεό που και εκείνοι αναζητούσαν.

Είναι προφανές για τους μελετητές, ότι ο Ελληνισμός είναι βασικά φορέας πολιτισμού, με κύριο χαρακτηριστικό του την οικουμενικότητα, την κατάργηση των συνόρων. Ακριβώς το γεγονός ότι ο Χριστιανισμός μπορεί και απλώνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, είναι η απόδειξη ότι περπάτησε χέρι - χέρι μαζί με τον Ελληνισμό [5]!

3. Το «Έλληνας» ασφαλώς και δεν περιορίζεται ΣΗΜΕΡΑ στην έννοια
του «ειδωλολάτρης»

Το γεγονός ότι το κείμενο του κου Ανδριανόπουλου δείχνει να υπηρετεί μια οπτική περιορισμού του εύρους της σημασίας του Αρχαίου Κλασικού πολιτισμού, φαίνεται επιπλέον και από ένα σύνολο ανάλογα ερμηνευμένων «αντιθέσεων»:

Γίνεται λόγος από τον κύριο Ανδριανόπουλο, για αντίθεση μεταξύ «Ορθόδοξων ιερωμένων» και «κλασσικών μνημείων».
Πραγματικά παράδοξη ερμηνεία, ενώ ταυτόχρονα αποσιωπάται η ουσία της αντίθεσης που υπήρξε, και ήταν αυτή ανάμεσα σε «ειδωλολατρικές θεότητες» και «Χριστιανισμό»! Διαφορετικά, πώς θα μετέτρεπαν οι Χριστιανοί τα κλασικότερα των αρχαίων μνημείων, όπως ο Παρθενώνας, σε Εκκλησίες, αν υπήρχε αντίθεση του Χριστιανισμού με τα «κλασικά μνημεία» γενικώς; Εύλογο νομίζουμε το ερώτημα…

Γίνεται επίσης λόγος από τον κύριο Ανδριανόπουλο, για αντίθεση «Εκκλησίας» και Ιουλιανού ως «αναστηλωτή της κλασσικής αρχαιότητας».
Καταρχάς αποσιωπάται η μοναδική ουσιαστική αντίθεση που υπήρξε, και ήταν αυτή ανάμεσα στη χριστιανική Εκκλησία και στην προσπάθεια του Ιουλιανού να την καταργήσει, δημιουργώντας μια δική του, ειδωλολατρική «Εκκλησία» [6].
Και μάλιστα, η γενική ταύτιση «Ελληνισμού» και «ειδωλολατρίας» και η προβολή του επιχειρήματος περί αντίθεσης με τον Χριστιανισμό (που επικαλείται ο κύριος Ανδριανόπουλος), ήταν την εποχή εκείνη μια εφεύρεση του Ιουλιανού, ένα πρωτοφανές «κόλπο», το οποίο δεν πέρασε καθόλου απαρατήρητο: όπως σημειώνει ο Bowersock, «o Ιουλιανός προσπάθησε στην πραγματικότητα να ΑΝΑΓΚΑΣΕΙ τους χριστιανούς να παραδεχτούν πως, αν αποκήρυσσαν τον ελληνισμό ως «παγανισμό», θα έπρεπε ταυτόχρονα να τον αποκηρύξουν και ως ελληνικό πολιτισμό. Ο Γρηγόριος [ο Ναζιανζηνός] διαμαρτύρεται: «[Ο Ιουλιανός] έχει ΔΟΛΙΑ μετατρέψει τον όρο κατά το δοκούν, ΣΑΝ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΝΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗ ΣΦΑΙΡΑ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ και όχι της γλώσσας. Και γι’ αυτό, σαν να είμαστε κλέφτες ξένων αγαθών, μας στέρησε τον λόγο μας. Όπως θα συνέβαινε αν μας απέκλειε και από τις ΤΕΧΝΕΣ, όσες έχουν εφευρεθεί από τους Έλληνες, θεώρησε ότι και το συγκεκριμένο θέμα τον αφορά λόγω της χρήσης του ίδιου όρου (διά την ομωνυμίαν)» [7]. Είναι τουλάχιστον εκπληκτικό να διαπιστώνουμε ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας που με τόση ευκολία κατηγορούνται ως δήθεν «ανθέλληνες», έχουν απόλυτη συνείδηση ότι το όνομα «Έλλην» ταυτίζεται ΜΟΝΟ με έναν εκπληκτικό φορέα πολιτισμού τον οποίο τιμούν και υπερασπίζονται, και ο οποίος ουδεμία ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ σχέση οφείλει να έχει με την ειδωλολατρία, άποψη που σαφώς εκφράζουν και όσοι αρχαίοι φιλόσοφοι και σοφιστές την απέρριψαν! Και ενώ ο Κος Ανδριανόπουλος θεωρεί δεδομένη την αντίθεση Ορθοδόξων και «Κλασικών Μνημείων», ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος θεωρεί αδιανόητη τη σκέψη να αποκλειστούν οι Ορθόδοξοι από τη μετοχή στο αγαθό της Τέχνης των Ελλήνων [8]!

Για να μην μακρυγορούμε, ανάλογο περιεχόμενο φανερώνεται άμεσα ή έμμεσα και στις άλλες αντιθέσεις που περιγράφει ο κύριος Ανδριανόπουλος. Ο βασικός κορμός του κειμένου του, επικεντρώνεται σε μια μονοδιάστατη ερμηνεία του περιεχομένου του όρου «Ελληνισμός», η οποία είναι σαφώς λανθασμένη.

4. Η απόδοση της σημασίας «ειδωλολάτρης» στην λέξη «Έλληνας» στην εκκλησιαστική γραμματεία, είναι προϊόν ιστορικών συγκυριών που δεν ταυτίζονται με την εμφάνιση του Χριστιανισμού!

Δεν πρέπει να μας μπερδεύει το γεγονός ότι για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα η λέξη «Έλληνας» ταυτιζόταν σχεδόν απόλυτα με την έννοια του «Ειδωλολάτρης». Όχι μόνο αυτά τα δύο δεν ταυτίζονταν εξ αρχής, αλλά αντιθέτως, αυτό συνέβη για καθαρά ιστορικούς λόγους, και γι’ αυτό…

… «η λέξη ‘ελληνισμός’ αποκτά νέα σημασία ΣΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ […] Φαίνεται μάλιστα πως οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν τη λέξη ‘ελληνικός’ με τη θρησκευτική της σημασία ήταν ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ. Οι παλαιότερες σαφείς μαρτυρίες προέρχονται από επιστολές που απευθύνονται στον νεοπλατωνικό φιλόσοφο Ιάμβλιχο στις αρχές του 4ου αιώνα. Φαίνεται να αντανακλούν την επιθυμία εκείνων που ασπάσθηκαν παγανιστικά δόγματα για μεγαλύτερη αυτοσυνειδησία και αδελφοσύνη» [9].

Στο ίδιο θέμα, τα συμπεράσματα του Παναγιώτη Χρήστου είναι παρόμοια ως ένα βαθμό:

«Κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες το όνομα Έλλην άλλαξε ολοσχερώς έννοια. Οι περιστάσεις, υπό τις οποίες διατελούσε τότε ο βίος της χριστιανικής Εκκλησίας, υποβοήθησαν σ' αυτήν την μεταβολή, αλλά βέβαια ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΡΟΕΚΑΛΕΣΑΝ ΑΥΤΕΣ, όπως πολύ συχνά γράφεται, διότι αυτή είχε ξεκινήσει ενωρίτερα» [10].

Εντοπίζει μάλιστα ο καθηγητής τα πρώτα δείγματα της μετατροπής του ονόματος «Έλλην» από εθνικό σε θρησκευτικό, κατά την πρώτη ρωμαϊκή εποχή:

«Οι επιμεληταί των κοινών των Αχαιών και των Αμφικτυόνων κατά την περίοδο τούτη φέρουν συγχρόνως τους τίτλους του αρχιερέως και του ΕΛΛΑΔΑΡΧΗ, πράγμα που συνάπτει τις δύο έννοιες, δηλαδή την έννοια του θρησκευτικού θεσμού με την έννοια του εθνικού θεσμού. Μια αναμνηστική επιγραφή αναφέρεται στον ‘Τ. Φλαούϊον Κύλλου υιόν Ευβίοτον αρχιερέα και αγωνοθέτην των σεβαστών θεών επί τοις δύο στεφάνοις και αγωνοθέτην των μεγάλων Πυθίων και επιμελητήν του κοινού των Αμφικτυόνων και ελλαδάρχην και ευεργέτην’» [11].

Επιπλέον όμως απόδειξη της μή ταύτισης του Έλλην με το ειδωλολάτρης, βρίσκει όποιος ερευνήσει «ποια λέξη χρησιμοποιούσαν οι χριστιανοί για τους ειδωλολάτρες πριν η λέξη ‘ελληνικός’ αναδειχτεί σε πάγιο όρο», και τότε θα βρει ότι «η λέξη που χρησιμοποιείται πάγια για τον ‘ειδωλολάτρη’ είναι ‘ΕΘΝΙΚΟΣ’» [12]!

Κατά συνέπεια, η χρήση του «Έλληνας» είναι μεταγενέστερη και διόλου δεν ταυτιζόταν από την αρχή με την ειδωλολατρική θρησκευτικότητα.

Και βέβαια, την ίδια ακριβώς αντίληψη εκφράζει και ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, όπως είδαμε πιο πάνω. Με δριμύτητα μάλιστα επικρίνει τον Ιουλιανό, ο οποίος κατά το «δοκούν» μετέβαλλε το όνομα «Έλλην» από πολιτιστικό σε θρησκευτικό, επειδή έτσι τον «βόλευε»:

«[Ο Ιουλιανός] κακούργως την προσηγορίαν μετέθηκεν επί το δοκούν, ώσπερ της θρησκείας όντα τον Έλληνα λόγον, αλλ' ου της γλώσσης» [13].

Ο λαός μου, που γέμιζε τα δάση βωμούς και ιερά προς τους (ανύπαρκτους ή δαιμονικούς) θεούς του, ο ίδιος τα γέμισε εξωκκλήσια, όπου λατρεύεται ο αληθινός Θεός. Εκεί όπου ο τραγόμορφος Παν κυνηγούσε νύμφες για να τις βιάσει, λατρεύτηκε ο Θεός που έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε για τη σωτηρία όλων, ακόμη και των πιο ανάξιων αμαρτωλών. Εκεί όπου λατρεύονταν οι ζωόμορφοι σάτυροι, τιμήθηκαν οι αγιασμένοι άνθρωποι που ενώθηκαν με το Υπέρτατο Ον. Εκεί όπου λατρεύονταν "τα στοιχεία της φύσης" με αιματηρές θυσίες & ανθρωποθυσίες, και όπου οι Μαινάδες κατασπάραζαν ωμά ζώα ή και ανθρώπους, κατόπιν ο χώρος αγιάστηκε με την τέλεση της αναίμακτης λατρείας της θείας Μετάληψης. Δόξα τω Θεώ, είμαστε χριστιανοί, εδώ και πολλούς αιώνες. [Φωτο από Πουρνία Κονίτσης]

5. Ο ελληνικός πολιτισμός (πλην ειδωλολατρίας) ως βάση του Βυζαντινού πολιτισμού σε όλη τη διάρκειά του

Οι Έλληνες Χριστιανοί όχι μόνο μπορούμε αλλά και ασφαλώς δικαιούμαστε να ονομαζόμαστε Έλληνες: όχι μόνο λόγω της παρουσίας μας σε εδάφη προαιώνια ελληνικά, όχι μόνο λόγω της Ελληνικής μας γλώσσας και παιδείας, όχι μόνο επειδή παρέμεινε το Βυζάντιο φορέας του Ελληνικού πολιτισμού (πλην φυσικά της ειδωλολατρίας), αλλά και επειδή είμαστε αυτοί που σταδιακά από τον 12^ο αιώνα, και κυρίως μετά την Άλωση της Πόλης από τους Σταυροφόρους στα 1204, επαναφέραμε και πάλι το «Έλληνας» σε πορεία μετατροπής του από όνομα πολιτιστικό και θρησκευτικό, σε όνομα εθνικό [14].

Στο θέμα της παιδείας, η διαπίστωση του Paul Lemerle είναι συγκλονιστική:

«Δεν έχουμε κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι η εκπαίδευση ενός νεαρού Έλληνα του 5ου αιώνα διέφερε ριζικά από την εκπαίδευση ενός νέου του 2ου αιώνα» [15].

Δηλαδή, η παιδεία των νέων στην «ειδωλολατρική» εποχή του «αττικισμού» και της «δεύτερης σοφιστικής», είχε κατά βάση το ίδιο περιεχόμενο με την εποχή των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας!

Και βέβαια, ο Paul Lemerle δεν είναι ο μόνος που το λέει. Τα ίδια επαναλαμβάνονται και στο κλασικό έργο των Reynolds & Wilson:

«Οι αντιλήψεις των Πατέρων του τέταρτου αιώνα δεν ήταν λιγότερο φιλελεύθερες. Ο Μέγας Βασίλειος έγραψε μια σύντομη πραγματεία όπου συμβουλεύει τους νέους ποια είναι η καλύτερη μέθοδος να προσποριστούν οφέλη από τη μελέτη της ελληνικής λογοτεχνίας [...] Γενικά, δεν έγινε καμιά απόπειρα να τροποποιηθεί το σχολικό πρόγραμμα και να καταργηθεί η διδασκαλία των κλασικών συγγραφέων [...] οι ειδωλολάτρες, όπως και οι χριστιανοί, εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς σοβαρές διενέξεις ή αντιγνωμίες. Ορισμένοι καθηγητές της ρητορικής ήταν χριστιανοί, δεν απέκλειαν όμως τους ειδωλολάτρες από τα μαθήματα τους. Τον τέταρτο αιώνα στην Αθήνα ο χριστιανός Προαιρέσιος κέρδισε το θαυμασμό του μαθητή του Ευναπίου, που ήταν πιστός ειδωλολάτρης. Το ίδιο και στη Γάζα, στις αρχές του έκτου αιώνα, κορυφαίες μορφές όπως ο Προκόπιος και ο Χορίκιος καλλιεργούσαν ταυτόχρονα και τις κλασικές και τις χριστιανικές σπουδές. Τα βασικά κλασικά κείμενα, καθώς κατείχαν σταθερή θέση στο σχολικό πρόγραμμα, διαβάζονταν το ίδιο και από πιστούς και από απίστους [...] Η στάση της Εκκλησίας παρέμεινε ουσιαστικά αμετάβλητη σε όλη τη διάρκεια της βυζαντινής εποχής. Οι κλασικοί συγγραφείς διατήρησαν τη θέση τους στα σχολεία. Διακεκριμένες προσωπικότητες που κατείχαν υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα δεν έπαψαν ποτέ να είναι ανάμεσα στους ικανότερους μελετητές των Ελλήνων κλασικών σε όλες τις εποχές. Δεν υπάρχει καμιά βάσιμη μαρτυρία ότι γινόταν λογοκρισία» [16].

Και θα άξιζε ίσως να αναφέρουμε ότι ο Κύριος Ανδριανόπουλος επιλέγει να διαφωνεί και με τον σπουδαίο Ostrogorsky, ο οποίος συμφωνεί φυσικά με τα όσα γράφτηκαν πιο πριν:

«Είναι εξίσου ορθό ότι το Βυζάντιο προσέφερε μια μεγάλη και ιστορική υπηρεσία με το να διατηρήσει με αγάπη τα αρχαία πολιτιστικά αγαθά, να καλλιεργήσει το ρωμαϊκό δίκαιο και την ελληνική παιδεία. Τα δύο μεγάλα μεγέθη και συνάμα οι δύο αντίποδες της αρχαιότητας, η Ελλάδα και η Ρώμη, αναπτύσσονται μαζί πάνω στο βυζαντινό έδαφος […] Το χριστιανικό Βυζάντιο δεν αποστρέφεται ούτε την εθνική τέχνη ούτε την εθνική σοφία. Όπως το ρωμαϊκό δίκαιο παρέμεινε πάντοτε η βάση του νομικού συστήματος και της νομικής συνειδήσεως των Βυζαντινών, έτσι και ο ελληνικός πολιτισμός παρέμεινε πάντοτε το θεμέλιο της πνευματικής τους ζωής. Η ελληνική επιστήμη και φιλοσοφία, η ελληνική ιστοριογραφία και ποίηση αποτελούν το μορφωτικό αγαθό και των πιο ευσεβών Βυζαντινών» [17].

Κατά συνέπεια, προβάλλει ως αυταπόδεικτο γεγονός ότι η πρόταση του κυρίου Ανδριανόπουλου περί δήθεν αντίθεσης «Εκκλησίας» και Ιουλιανού, επειδή ήταν γενικά «αναστηλωτής της κλασσικής αρχαιότητας» είναι κενή περιεχομένου.

Και βέβαια, αυτά επιβεβαιώνει και η πιο επίσημη θέση της Εκκλησίας, μέσα από τα δογματικά της κείμενα. Σύμφωνα με το «Συνοδικό της Ορθοδοξίας», η Εκκλησία, από την αρχαία φιλολογική παραγωγή, δεν απορρίπτει τίποτε άλλο παρά μόνο τη θεολογία και σωτηριολογία της [18]. Γι’ αυτό άλλωστε, ξεκάθαρα αποδέχεται όσους χρησιμοποιούν τα «ελληνικά μαθήματα […] για τη μόρφωση τους» διατύπωση η οποία απέκρουσε οριστικά «την περιφρόνηση των ζηλωτών […] προς τη 'θύραθεν' σοφία» [19].

Ο άγιος Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, ο «μάγιστρος των ρητόρων», ήταν τόσο σπουδαίος ελληνιστής (=αναλυτής των αρχαίων ελληνικών έργων), που, όταν τελείωνε το μάθημά του στην πατριαρχική σχολή της ΚΠολης, το πλήθος της νεολαίας που είχε συγκεντρωθεί να τον ακούσει έμοιαζε με σμήνος μελισσών, καθώς έφευγε.

6. Οι αρχαίοι ναοί των ειδωλολατρών ως τόποι ακραίων θρησκευτικών εκδηλώσεων: η περίπτωση των ανθρωποθυσιών

Μερικές φορές, οι περιγραφές της κατάστασης στην ύστερη αρχαιότητα είναι προβληματικές. Για παράδειγμα, οι αντιδράσεις ζηλωτών χριστιανών κυρίως κατά ειδωλολατρικών ναών, μερικοί δείχνουν να μην αντιλαμβάνονται ότι γίνονταν από ανθρώπους οι οποίοι μεγάλωσαν με αληθινές ιστορίες θανάτου οι οποίες αφορούσαν τους πατεράδες τους, τους παππούδες και τους προγενέστερους αυτών. Τελικά «το περίεργο δεν είναι πως έγιναν αγριότητες, το περίεργο είναι πώς έγιναν μόνον τόσο λίγες μετά από τα μαρτύρια που είχαν υποστεί οι Χριστιανοί» [20].

Εκτός όμως αυτού, σημαντική παράμετρος είναι και η ποιότητα της θρησκευτικότητας η οποία διωκόταν κατά περίπτωση στην Ύστερη Αρχαιότητα. Κατά έναν περίεργο τρόπο, οι αναφορές που συχνά βρίσκουμε σε διαδικτυακές συζητήσεις και αφορούν την ειδωλολατρική θρησκευτικότητα της εποχής, θεωρούν λανθασμένα, ότι ταυτίζονταν με την θρησκευτικότητα της ελληνικής Πόλεως-Κράτους του 5^ου αι. π.Χ.! Κάποιοι, όταν αναφέρονται στην ειδωλολατρία του 4^ου αιώνα μ.Χ., ονειρεύονται γαλήνιες πομπές λευκοφορεμένων παρθένων, με συνοδεία αυλών… Αυτά όμως είναι εκτός πραγματικότητας. Οι διώξεις και απαγορεύσεις που εφαρμόσθηκαν «ανεφέροντο σε ναούς ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ και […] κάλυπταν δε οπωσδήποτε περιπτώσεις, οι οποίες ΕΘΙΓΑΝ ΚΥΡΙΩΣ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΗΘΗ ή τη ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ» [21].

Όπως ακριβώς αβάσιμες γενικεύσεις απλώνονται ως φήμες κατά του Χριστιανισμού, με τον ίδιο τρόπο έχει υπάρξει φροντίδα να αποκρύπτονται πραγματικά αποκρουστικές εκδηλώσεις της ειδωλολατρικής θρησκευτικότητας.

Ένα από τα κλασικότερα παραδείγματα αυτής της κατηγορίας, αποτελεί η περίπτωση του περίφημου Λιβανίου, που είναι γνωστός ΜΟΝΟ ως ένας καλός ρήτορας, και ένας «αγνός» νοσταλγός της ειδωλολατρικής αρχαιότητας.

Πολλοί όμως αγνοούν ότι ο Λιβάνιος, έχει γράψει έναν ολόκληρο Λόγο, για κάτι αδιανόητα νοσηρό: να υπερασπιστεί το δίκαιο μιας ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΣ ενός ΠΑΙΔΙΟΥ, προκειμένου να προστατευτεί μια πόλη από λοιμό! :

«Ο Λιβάνιος (314 ± 393 μ.Χ.) σε Λόγο του αναφέρεται στην επιλογή ΠΑΙΔΙΟΥ από τους κατοίκους της Αντιόχειας ως προσφορά θυσίας στον Απόλλωνα, όταν έπεσε λοιμός στην πόλη. Το παιδί που επιλέχθηκε έτυχε να είναι γιος μάγου. Αυτός, για να σώσει το παιδί του, υποσχέθηκε να σώσει την πόλη με άσκηση γοητείας και οι κάτοικοι δεν απέρριψαν την εναλλακτική αυτή λύση. Ο Λιβάνιος προσπάθησε με όλες του τις δυνάμεις να τους πείσει ότι η αποτροπαϊκή ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑ ΕΠΡΕΠΕ να ΓΙΝΕΙ» [22]!

Και τα ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ αυτά γεγονότα, τα διηγείται ατάραχος ο ΙΔΙΟΣ ο Λιβάνιος:

«Λοιμός επείχε τήν πόλιν. έχρησεν ο θεός παύσασθαι τόν λοιμόν. ει ο δήμος ενός του τών πολιτών παίδα θύσειεν. έλαχεν ο τού μάγου. υπισχνείται παύσειν τον λοιμόν, ει απόσχοιντο τού παιδός βουλεύονται. Ου το τούτον, ώ πολίται, πάντα τρόπον εξαρπάσαι πειράσθαι τον υιόν τον εαυτού θαυμαστόν είναί μοι δοκεί, το δε υμάς τής πόλεως νοσούσης τοιούτων καθημένους ακροάσθαι λόγων. νουν μεν γαρ ήν εχόντων ανθρώπων και βουλομένων παύσαι το κακόν ευθύς υπακούσαι τοις παρά τού θεού και ηδέν παρά ταύτα μήτε λέγειν μήτε ακούειν μηδένα· […]» [23].

Οι Χριστιανοί της εποχής αντιδρούσαν σε ένα σύνολο από ακραίες λατρευτικές εκδηλώσεις οι οποίες περιελάμβαναν ανθρωποθυσίες [24] (μέρος των οποίων ήταν και η σπλαγχνομαντεία, δηλ. «αποσπώντας για παράδειγμα την κοιλιά (‘γαστέρα’) των θυμάτων τελούσαν ‘γαστερομαντεία’ παρατηρώντας μέσα σ' αυτή τα μελλούμενα»[25]), βασανιστήρια και αυτοβασανισμούς, τελετουργικά σεξουαλικά όργια, μυήσεις με χρήση φόβου και ναρκωτικών ουσιών [26], αυτοευνουχισμούς (όπως στην περίπτωση των λεγομένων «Γάλων», των ιερέων δηλ. του Άττη) [27] κ.λπ.

["Νεκρός": Δες και: Ωμοφαγία, κανιβαλισμός & ανθρωποθυσίες στην αρχαία ελλ. θρησκεία]Συγχρόνως, ομολογούμενο από τους ίδιους τους ειδωλολάτρες και φέρουν ευθύνη γι’ αυτό, ήταν ότι τα αγάλματα που αναπαριστούσαν θεότητες ταυτίζονταν με την ίδια την θεότητα και αυτό ήταν φυσικό να έλκει την αποστροφή του λαού:

«Ουδέν δε διαφέρει την θεόν ιδείν οποίαν υπειλήφαμεν ή άγαλμα αυτής· εάν τε γαρ σάρκινοι οι θεοί φαίνωνται εάν τε ως αγάλματα εξ ύλης πεποιημένα, τον αυτόν έχουσι λόγον» [28]

(δηλ. «δεν έχει καμιά διαφορά αν βλέπουμε την ίδια τη θεά, όπως έχουμε φαντασθεί ότι είναι, ή κάποιο άγαλμα της. Γιατί οι θεοί, είτε εμφανίζονται αυτοπροσώπως είτε ως αγάλματα καμωμένα από κάποιο υλικό, έχουν το ίδιο νόημα»).

Ακόμη και σήμερα, λίγοι θα λυπόνταν αν έβλεπαν να γκρεμίζεται ένα κέντρο αποκρουστικών σατανιστικών τελετών στη γειτονιά τους, ακόμη κι αν ήταν αισθητικά καλοφτιαγμένο.

Και πάλι όμως, τα διατάγματα του Μ. Θεοδοσίου το 392, του Αρκαδίου το 399, του Θεοδοσίου του Β΄ για μετατροπή μνημείων σε Εκκλησίες με την προσθήκη Σταυρού, δείχνουν μια αντίληψη η οποία θα πρέπει να αποτελέσει σοβαρό επιχείρημα περί ανεκτικότητας, χωρίς αναχρονισμούς και απαιτήσεις να εφαρμοστούν στον 4^ο και 5^ο αιώνα νομοθεσίες περί …«διατηρητέων μνημείων», με τον τρόπο που αυτές ερμηνεύονται χίλια πεντακόσια χρόνια μετά! Τέτοιες αξιώσεις μας οδηγούν με βεβαιότητα σε κενά περιεχομένου συμπεράσματα, αν δεν προηγηθεί εμβάθυνση και μελέτη όλου του πλαισίου της εποχής.

(όσο για την αναφορά του κυρίου Ανδριανόπουλου σε «ερειπωμένους» ναούς επί Τουρκοκρατίας, δεν κατανοούμε το περιεχόμενό της… Προφανώς, αρχαίοι ναοί που δεν χρησιμοποιήθηκαν ως Εκκλησίες, ερειπώθηκαν από την φθορά του χρόνου. Εδώ ο Παυσανίας στις περιηγήσεις του, βρίσκει την Ελλάδα ΓΕΜΑΤΗ ερειπωμένους ναούς και μιλάμε μόλις για τον 2^ο μ.Χ. αιώνα· δεν θα υπήρχαν μετά από 13-15 αιώνες;!)

Φυλαχτό της Εκάτης (από εδώ), θεάς της μαγείας και της Σελήνης

7. Η κατάργηση των «Ολυμπιακών Αγώνων» ισοδυναμούσε με πράξη ανθρωπισμού και πολιτιστικής ανωτερότητας, καθώς σταμάτησε οριστικά ένα αιμοχαρές, ανθρωποκτόνο «θέαμα»

Με δύο ακόμη ζητήματα που έθεσε ο κύριος Ανδριανόπουλος θα ασχοληθούμε στο παρόν άρθρο, ένα από τα οποία είναι αυτοί οι ταλαίπωροι, τελικά, Ολυμπιακοί Αγώνες ή καλύτερα, «Ολυμπιακοί Αγώνες», επειδή τους πρέπουν εισαγωγικά εξαιτίας της παρακμής στην οποία είχαν οδηγηθεί στα ρωμαϊκά χρόνια, όταν δηλαδή…

«οι αγώνες κατέληξαν να είναι μόνο μεγαλόπρεπα θεάματα, που έσπευδαν να τα παρακολουθήσουν από ανατολή και δύση οι υπήκοοι της αχανούς αυτοκρατορίας» [29].

Είναι άλλωστε γνωστό ότι η επικράτηση των Ρωμαίων, οδήγησε «αναπότρεπτα στον μαρασμό και τελικά στον θάνατο του αθλητισμού» όπως γινόταν αντιληπτός στην Αρχαία Ελλάδα, καθώς «οι Ρωμαίοι έφερναν μαζί τους μιαν αντίληψη για τον αθλητισμό που είχε πολύ μικρή σχέση με το αθλητικό ιδεώδες των Ελλήνων […] Η αρνητική […] στάση ΟΛΩΝ ΣΧΕΔΟΝ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ απέναντι στον αθλητισμό, όπως ασκείται στην ελληνιστική και ρωμαϊκή εποχή, δεν ήταν τυχαία […] Οι επιπτώσεις του επαγγελματισμού στον αθλητισμό ήταν πολλές: […] Οι επαγγελματίες αθλητές για να επιτύχουν γρήγορα και θεαματικά αποτελέσματα, ιδίως στα βαριά αθλήματα, υποχρεώνονταν σε μια ιδιαίτερη και αναγκαστική διατροφή [...] Η υπερβολική αυτή ανάπτυξη του σώματος φαίνεται ότι συμπορευόταν με τη ΒΑΝΑΥΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΩΜΟΤΗΤΑ, που πολλές φορές προβαλλόταν δημοσία, ακόμη και στις μεγάλες αθλητικές εορτές. Στα αυτοκρατορικά χρόνια ο Γαληνός κατατάσσει τον επαγγελματικό αθλητισμό στις βάναυσες και χειρωνακτικές τέχνες. Άνδρες ευγενείς απαξιούν να συμμετάσχουν στους αγώνες και να συναγωνισθούν με ανθρώπους βάναυσους και αγροίκους» [30].

Οι Ρωμαίοι, «είχαν ιδιαίτερη προτίμηση όχι μόνο στα σκληρά αγωνίσματα […] αλλά και στα αιμοχαρή, όπως οι αγώνες μονομάχων και οι αγώνες με αντιπάλους άγρια ζώα» [31].

Είναι προσβλητικό ακόμη και να το λέμε, ότι αυτό που καταργήθηκε ονομαζόταν Ολυμπιακοί Αγώνες, όταν γνωρίζουμε ότι κατά την τέλεση τους «ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ, μερικές φορές δωδεκάδες, άλλες φορές εκατοντάδες» [32]!

Άραγε, σε πόσο ακόμη ποιο ελεεινή κατάσταση θα έπρεπε να οδηγηθούν ώστε να γίνει κατανοητό πως ήταν καιρός για την κατάργησή τους, όταν ΗΔΗ στη διάρκεια των Ολυμπιακών αγώνων του 165 μ.Χ. μπορούσε να γίνει ανεκτό ως θέαμα, ο κυνικός φιλόσοφος Περεγρίνος ο Πρωτεύς ΝΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ μπροστά στα μάτια των θεατών [33]…

8. Η δικαιολογημένη άγνοια για τους αρχαίους Έλληνες επί Τουρκοκρατίας από τους μη λόγιους

Ένα τελευταίο στο οποίο θα αναφερθούμε με συντομία, είναι το επιχείρημα του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, ότι απόδειξη για την απόσταση Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, είναι η άγνοια των υπόδουλων επί τουρκοκρατίας Ελλήνων για τα επιτεύγματά των αρχαίων προγόνων τους.

Μάλλον όμως τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και δεν χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερες εμβαθύνσεις: η συνολική εξαθλίωση στην οποία είχαν οδηγήσει οι Τούρκοι τον πληθυσμό, είχε ως συνέπεια την αγραμματοσύνη του λαού. Όταν πασχίζεις για την επιβίωση, τα παιδιά γίνονται από νωρίς εργαζόμενοι για τις ανάγκες του σπιτιού και φυσικά, πρώτη έγνοια δεν είναι η μόρφωση.

Η κατάσταση που είχε δημιουργηθεί με ευθύνη των Τούρκων, είχε σοβαρά αποτελέσματα στο μορφωτικό επίπεδο. Αυτό αναγνωρίζουν ακόμη και οι υπεροπτικοί περιηγητές στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όπως μας μεταφέρει ο Κυριάκος Σιμόπουλος:

«Στους Έλληνες δεν βρίσκει πια κανείς ούτε ίχνος από τη δύναμη του πνεύματος και τις ωραίες επιστήμες που τόσο τους δόξασαν άλλοτε. Απίστευτη αμάθεια κυριαρχεί εκεί πού άλλοτε ανθούσε η σοφία. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε ότι δικαιολογούνται. Η τυραννία που τους καταπιέζει έσβησε τη φλόγα του πνεύματος. Αλλά και ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΘΝΟΣ αν βρισκόταν κάτω από την οθωμανική καταπίεση θα έχανε όλη τη λάμψη τou» [34]!

Δεν είναι δυνατόν να δεχτούμε ότι οι Βυζαντινοί στους τελευταίους αιώνες ονόμαζαν τους εαυτούς τους Έλληνες, και αυτό μετά να …ξεχάστηκε! Απόδειξη άλλωστε γι’ αυτό, αποτελούν οι λόγιοι της εποχής της τουρκοκρατίας. Ο Μητροπολίτης Μυρέων (16ος-17ος αιώνας), ένας λόγιος ιεράρχης από την Πωγωνιανή της Ηπείρου, απελπίζεται από το χαμηλό γενικά πνευματικό επίπεδο των Ελλήνων και θρηνεί, έχοντας εμπρός στα μάτια του για σύγκριση την Αρχαία Ελλάδα:

«Από εσάς η φρόνησις και η σοφία όλη εβγήκε και εξάπλωσε στην οικουμένην όλη […] τώρα πως εξεπέσετε στου Τούρκου την σκλαβίαν;» [35]!

Η συνέχεια ανάμεσα στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία υπήρξε σαφώς αδιάσπαστη, η γενική αμάθεια όμως ήταν αυτή που επέτρεψε οι φορείς της συνέχειας αυτής να είναι κυρίως οι λόγιοι, μεγάλο μέρος των οποίων ήταν κληρικοί.

Αυτό φυσικά δεν ισχύει για τους καθαρά δυτικόφρονες. Αυτοί, με πρακτικές που άγγιζαν το γελοίο, ήταν ικανοί να μεταβαίνουν από τον 19^ο αιώνα στην Ελλάδα του …Περικλή, πετώντας -ποιος τους έδωσε το δικαίωμα- όλο το ενδιάμεσο διάστημα, το οποίο ανήκε ΜΟΝΟ σε εκείνους που το έζησαν, το πόνεσαν και μάτωσαν γι’ αυτό, και όχι σε ψηλομύτες παριζιάνους, εγγλέζους ή σε καλοβολεμένους νεαρούς που έτρωγαν τα λεφτά του μπαμπά τους στην Ιταλία, όταν οι συμπατριώτες τους πέθαιναν από το σπαθί του Τούρκου…

Τα λόγια του αγωνιστή Μακρυγιάννη, της κλασικής αυτής μορφής του Ελληνορθόδοξου φρονήματος, είναι χαρακτηριστικά μιας ώριμης και νηφάλιας αυτοσυνειδησίας:

«Είναι τόσο φυσική στο Μακρυγιάννη η αδιατάρακτη συνέχεια του Έθνους, ώστε μιλώντας για την εποχή του να αναδύονται στη μνήμη του αβίαστα οι αρχαίοι. ‘Γοναίγοι προπατέρες’ μας είναι ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης, ο Λεωνίδας, ο ‘γέρο Σωκράτης και ο Πλάτων’ και όλοι ‘οι επίλοιποι γενναίοι άνδρες’ […] Οι νέοι Έλληνες είναι ‘απόγονοι των παλιών Ελλήνων’ και παιδιά των συνεχιστών της δικής τους ιστορικής παρουσίας, του Ρήγα, του Μάρκου Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη […] Δίπλα στο Σωκράτη επιβιώνει στη μακρυγιάννεια μνήμη ο Μ. Βασίλειος […] Οι νέοι Έλληνες δεν είναι μόνο απόγονοι των αρχαίων, αλλά παιδιά και των Αγίων της Ρωμηοσύνης, όλης δηλαδή της ελληνικής ιστορικής συνέχειας. Η μνήμη των προγόνων ενισχύει το αυτοσυναίσθημα του Μακρυγιάννη. ‘Απόγονοι αυτεινών των περίφημων ανθρώπων, όπου στόλισαν την ανθρωπότητα μ’ αρετή’ […] ‘μεγάλοι άνδρες του κόσμου’ […]» [36].

9. Επίλογος

Τα παραπάνω στοιχεία που παρουσιάσαμε, λίγα μπροστά σε αυτά που συνολικά υπάρχουν, νομίζουμε ότι μας δίνουν το δικαίωμα να κλείσουμε το άρθρο προτείνοντας στον κύριο Ανδριανόπουλο να ξαναδιαβάσει την πρόταση που ο ίδιος έγραψε:

«Το να αντικρίζουμε την ιστορική αλήθεια και να μην ζούμε με μύθους δεν κάνει κακό...».

Εμείς πάντως όχι μόνο το πιστεύουμε αλλά το αποδεικνύουμε κιόλας.
Δες και: επιστολή προς νεαρή αρχαιόθρησκη του εξωτερικού.

πηγή


Σημειώσεις:

---

[1] Το κείμενο δημοσιεύτηκε τον Ιούλιο του 2009 στον ιστότοπο του Κου Ανδριανόπουλου (Βλ. http://www.andrianopoulos.gr/0010000439 κάτω από τον τίτλο «ΣΧΟΛΙΑ», είναι η 6η παράγραφος, με τίτλο «ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»).

[2] Bowersock Glen Warren, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», 2η έκδ., ΜΙΕΤ, Αθήνα 2000, σελ. 31 (τα κεφαλαία γράμματα, δικά μας).

[3] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. Β', «Αρχαϊκός ελληνισμός 1100-479 π.Χ.», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., Αθήνα 1971, σελ. 427-428.

[4] Nesselrath Heinz-Gunther, «Εισαγωγή στην Αρχαιογνωσία», τόμ. Α΄ - Αρχαία Ελλάδα, 2η έκδ., Παπαδήμας, Αθήνα 2003, σελ. 513.

[5] «Ο ελληνισμός στην ιστορία πάντα εμφανίστηκε ανοιχτός στο να προσλαμβάνει όλα τα υγιή στοιχεία του γύρω κόσμου, να τα μετουσιώνει και να τα μεταπλάθει σε πανανθρώπινες πολιτιστικές και πνευματικές αξίες και πανανθρώπινα ιδανικά […] Εδώ παρατηρείται η ουσιαστική διαφορετικότητα Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού. Ο Ιουδαϊσμός με την κλειστή ιδιαιτερότητα και ενδοστρέφεια και ο Ελληνισμός με το οικουμενικό πνευματικό άνοιγμα του […] Μπορεί ο Χριστιανισμός να ξεκίνησε από το γεωγραφικό χώρο του ιουδαϊσμού […] αλλά […] εστράφη προς τον Ελληνισμό, διότι απ' αυτόν δέχθηκε την πρόκληση ενός οικουμενικού κηρύγματος» (Πατρώνος Π. Γεώργιος, «Ελληνισμός και Χριστιανισμός», Αποστολική Διακονία, 2003, σελ. 27-28).

[6] «Ο Ιουλιανός δεν επιχειρούσε να επιστρέψει στην ειδωλολατρία του παρελθόντος: προσπαθούσε να δημιουργήσει κάτι εντελώς καινούριο και μάλλον ανέφικτο: μια ειδωλολατρική εκκλησία» (Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 35).

[7] Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 34-35.

[8] Ο Γρηγόριος σημειώνει πως ο Ιουλιανός «κακούργως την προσηγορίαν μετέθηκεν επί το δοκούν, ώσπερ της θρησκείας όντα τον Έλληνα λόγον, αλλ' ου της γλώσσης […] ώσπερ αν ει ΚΑΙ ΤΕΧΝΩΝ είρξεν ημάς, ΟΣΑΙ ΠΑΡ’ ΕΛΛΗΣΙΝ ΕΥΡΗΝΤΑΙ, και τούτο διαφέρειν αυτώ διά την ομωνυμίαν ενόμισεν» (PG 35,536Α).

[9] Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 31-32.

[10] Χρήστου Παναγιώτης, «Οι Περιπέτειες των Εθνικών Ονομάτων των Ελλήνων», 4η έκδ., Κυρομάνος, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 71.

[11] Χρήστου, «Οι Περιπέτειες…», ό.π., σελ. 71-72.

[12] Bowersock, «Ο ελληνισμός στην ύστερη αρχαιότητα», ό.π., σελ. 33.

[13] Γρηγόριος Ναζιανζηνός, PG 35, 536Α.

[14] Βλ. για το θέμα αυτό: 1. Καραγιαννόπουλος Ιωάννης, «Το Βυζαντινό Κράτος», τόμ. Β΄, Ερμής, Αθήνα 1988, σελ. 148, 2. Γλύκατζη-Αρβελέρ Ελένη, «Η Πολιτική Ιδεολογία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας», Ψυχογιός, Αθήνα 1988, σελ. 127, 3. Τωμαδάκης Νικόλαος, «Οι Λόγιοι του Δεσποτάτου της Ηπείρου και του βασιλείου της Νικαίας», Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 8, 4. Runciman Steven, «Η Τελευταία Βυζαντινή Αναγέννηση», Δόμος, Αθήνα 1991, σελ. 33-34, 5. Βακαλόπουλος Ε. Απόστολος, «Νέα Ελληνική Ιστορία (1204-1985)», 8η έκδ., Βάνιας, θεσσαλονίκη 1993, σελ. 12, 6. Καραμπελιάς Γιώργος, «1204. Η Διαμόρφωση του Nεώτερου Eλληνισμού», Eναλλακτικές Eκδόσεις, Αθήνα 2006, σελ. 21-23 και πολλά άλλα.

[15] Lemerle Paul, «Ο πρώτος Βυζαντινός Ουμανισμός. Εκπαίδευση και Παιδεία στο Βυζάντιο από τις αρχές ως τον 10ο αιώνα», 3η έκδ., ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001, σελ. 50.

[16] Reynolds D.L. & Wilson G.N., «Αντιγραφείς και Φιλόλογοι», ΜΙΕΤ, Αθήνα 1981, σελ. 67-68.

[17] Ostrogorsky Georg, «Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους», τόμ. Α΄, 7η έκδ., Ιστορικές Εκδόσεις Στέφανος Δ. Βασιλόπουλος, Αθήνα 2002, σελ. 90.

[18] Νέλλας Π., «Ελληνική Φιλοσοφία και Χριστιανική Θεολογία», στο περιοδ. «Σύναξη», τεύχ. 12 (1984), Αθήνα, σελ. 67.

[19] Φειδάς Ιω. Βλάσιος, «Εκκλησιαστική Ιστορία. Από την Εικονομαχία μέχρι τη Μεταρρύθμιση», τόμ. Β΄, 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 289.

[20] Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, «Παγανιστικός Ελληνισμός ή Ελληνορθοδοξία;», 3η έκδ., Αρμός, 2003, σελ. 163.

[21] Φειδάς, «Εκκλησιαστική Ιστορία…», ό.π., σελ. 338.

[22] Βακαλούδη Αναστασία, «Η μαγεία ως κοινωνικό φαινόμενο στο πρώιμο Βυζάντιο (4ος-7ος μ.Χ. αι.)», Ενάλιος, Αθήνα 2001, σελ. 162.

[23] Λιβανίου, Declamatio, 41.

[24] Τέτοιες περιπτώσεις περιγράφει και ο Πλούταρχος τον 2^ο αι. μ.Χ.: «Μέχρι και σήμερα ακόμα οι κάτοικοι του Ορχομενού έτσι ονομάζουν τις γυναίκες που κατάγονται από την οικογένεια αυτή. Κάθε χρόνο, στη γιορτή των Αγριωνίων, οργανώνεται αναπαράσταση της φυγής και της καταδίωξης τους από τον ιερέα του Διονύσου που κρατάει ξίφος. Αν πιάσει κάποια, μπορεί να τη σκοτώσει, και στη δική μου εποχή ο ιερέας Ζωίλος σκότωσε μια από αυτές. Τούτο όμως δεν ωφέλησε καθόλου τους κατοίκους» (Μετάφραση στο: Πλούταρχος, «ΗΘΙΚΑ», τόμ. 8 (σειρά 'Οι Έλληνες' #350), Κάκτος, Αθήνα 1995, σελ. 210-213).

[25] Βακαλούδη, «Η μαγεία ως κοινωνικό φαινόμενο…», ό.π., , σελ. 136.

[26] Βλ. Burkert Walter, «Μυστηριακές Λατρείες της Αρχαιότητας», 2η έκδ. διορθωμένη, Καρδαμίτσας, Αθήνα 1997, σελ. 124-133.

[27] Βλ. «Άττης», εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάννικα», τόμ. 12, εκδ. Πάπυρος, Αθήνα 2004-2005 [CD-ROM].

[28] Αρτεμίδωρος, «Ονειροκριτικά», 2.35.

[29] Πλακωτή Ελένη, «Το θρησκευτικό στοιχείο στους Ολυμπιακούς Αγώνες κατά την Αρχαιότητα» (διδακτ. διατριβή), Θεσσαλονίκη 2006, σελ. 78.

[30] Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμ. ΣΤ΄, «Ελληνισμός και Ρώμη 30 π.Χ.-324 μ.Χ.», Εκδοτική Αθηνών Α.Ε., σελ. 486-488.

[31] Πλακωτή, «Το θρησκευτικό στοιχείο στους Ολυμπιακούς Αγώνες…», ό.π.

[32] Rodney Stark, «Η Εξάπλωση του Χριστιανισμού», Άρτος Ζωής, Αθήνα 2005, σελ. 324.

[33] Ernest Borneman, «Η Πατριαρχία», ΜΙΕΤ, Αθήνα 2001, σελ. 334.

[34] Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα», τόμ. Α΄ (333-1700), 9η έκδ., Στάχυ, Αθήνα 1999, σελ. 782, υποσημ.#1.

[35] Βακαλόπουλος Ε. Απόστολος, «Ιστορία του Νέου Ελληνισμού», τόμ. Β΄. «Οι ιστορικές βάσεις της νεοελληνικής κοινωνίας και οικονομίας», έκδ. 2η, Θεσσαλονίκη 1976, σελ. 306-307.

[36] Μεταλληνός Δ. Γεώργιος, «Ο Ελληνισμός στη ζωή και το έργο του Μακρυγιάννη», άρθρο στο: «Ελληνισμός μετέωρος. Η ρωμαίικη ιδέα και το όραμα της Ευρώπης», Αποστολική Διακονία, Αθήνα 1992, σελ. 106-108

Για την βλακεία του κόσμου θα χάσουμε την υιοθεσία ; Γέροντας Ιωσήφ

Μέρος 1°

Μέρος 2°

Ο παράξενος λειτουργός

 

Ο στάρετς Θεόφιλος (1788-1853), ένας διά Χριστόν σαλός ιερομόναχος του ρωσικού βορρά, που ασκήθηκε σε διάφορα μοναστήρια και ερημητήρια του Κιέβου, δεν έπαυε, ακόμα και όταν λειτουργούσε, να σκανδαλίζει τους άλλους αδελφούς με την παράξενη συμπεριφορά του.
Ο τότε μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος, ενοχλημένος απ’ όλα αυτά, κάλεσε τους συμβούλους του, για να εξετάσει μαζί τους την περίπτωση του ιερομόναχου. Σύντομα όμως έριξε φως στην υπόθεση ένας αδελφός, στον οποίο ο στάρετς είχε δώσει εξηγήσεις για την «ανάρμοστη» συμπεριφορά του στη διάρκεια των ιερών ακολουθιών:
Ο Θεός, του είχε πει εμπιστευτικά, βλέπει την απλότητά μου.
Λειτουργώ σύμφωνα με τη σωστή τάξη, διαβάζω όλες τις απαιτούμενες ευχές και τιμώ τον προεξάρχοντα ως ανώτερό μου.
Όσο όμως βυθίζομαι στη θεωρία της τελέσεως του μυστηρίου, ξεχνώ τον εαυτό μου και ό,τι είναι γύρω μου.
Στη διάρκεια της θείας λειτουργίας βλέπω μια σταυρόσχημη ακτίνα να κατεβαίνει από ψηλά και να αιωρείται πάνω από τους λειτουργούς.
Βλέπω επίσης κάποια δροσιά να κατεβαίνει στα τίμια Δώρα, και λαμπρούς αγγέλους να πετάνε πάνω από την αγία τράπεζα ψάλλοντας: « Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ο ουρανός και η γη της δόξης σου». Τότε όλη μου η ύπαρξη αρπάζεται ανέκφραστα, και μου είναι αδύνατον να τραβήξω την προσοχή μου από το πάντερπνο όραμα.
Αδελφέ, δεν σου λέω δικαιολογίες, αλλά την καθαρή αλήθεια. Σε παρακαλώ όμως να μη φανερώσεις όσα σου είπα, για να μη σκανδαλιστούν οι άλλοι από μένα, τον βρωμερό αμαρτωλό.

(Περιοδ. «Αγιορείτικη μαρτυρία»)

Οι λόγοι της Αγίας Γραφής εξασκούν μια δύναμη σε μας.(π. Δημητρίου Στανιλοάε)

 

Σήμερα ο πιστός θα πρέπει να αναζητήσει κατά ένα μεγάλο μέρος μόνος του τους λόγους που θα μπορέσουν να στηρίξουν την πίστη του και την προσευχή του. Και αυτό ακριβώς μπορεί να κάνει την πίστη του πιο βαθειά και την προσευχή του πιο θερμή, δεδομένου ότι δεν ενισχύονται, κατά ένα μεγάλο μέρος, από το κοινωνικό περιβάλλον. Ο πιστός ο οποίος πέτυχε να ενδυναμώσει την πίστη του και την προσευχή του, μπορεί να γίνει ο ίδιος μια εστία, η οποία θα ενισχύσει την πίστη και θα αναθερμάνει την προσευχή στη κοινωνία. Ο ίδιος μπορεί να βοηθήσει την κοινωνία να βγει από την επιφανειακή ζωή, τη γεμάτη πλήξη -που είναι και η αιτία της χλιαρότητας στην πίστη και την προσευχή. Μπορεί δηλαδή να βοηθήσει, ώστε η κοινωνία μας να βρει ένα περιεχόμενο πιο ουσιαστικό, να απολυμάνει τις μολυσμένες ρίζες της δίνοντας ένα μεγαλύτερο βάθος στη ζωή, χωρίς το οποίο η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια μονότονη και χωρίς νόημα ομοιομορφία.
Λοιπόν, το πρώτο σημείο με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε είναι οι λόγοι, οι καθοριστικοί εκείνοι παράγοντες, τους οποίους μπορεί να βρει ο σημερινός άνθρωπος για να κάνει την πίστη του πιο δυνατή και την προσευχή του πιό συχνή και θερμή.
Οι Άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας αναγνώρισαν σαν ένα μέσο για να ενισχύεται η προσευχή μας, την ανάγνωση της Αγίας Γραφής και άλλων πνευματικών βιβλίων.
Οι λόγοι της Αγίας Γραφής εξασκούν μια δύναμη σε μας όταν τους αισθανόμαστε σαν λόγους του ίδιου του Θεού, ο οποίος μας ομιλεί κατά την ανάγνωση. Με την Αγία Γραφή συναντούμε τον ίδιο τον Κύριο, είμαστε συνεπαρμένοι από το κάλεσμα του, ανάλογα με τις περιστάσεις και το πνευματικό μας επίπεδο. Έτσι η ανάγνωση ενώνεται με την προσευχή. Πρέπει να ζητούμε από τον Θεό να μας αποκαλύψει το βαθύτερο νόημα των λόγων του, με το να γίνει ο ίδιος πιο διαυγής και κατανοητός σε εμάς.
Εάν όμως η μελέτη μάς αποκαλύπτει τον Θεό μέσα στους λόγους της Γραφής, ταυτόχρονα μάς αποκαλύπτει τον Θεό μέσα στα κοσμικά γεγονότα. Διότι όλοι οι λόγοι της Αγίας Γραφής δεν μας μιλούν για τον Θεό σε σχέση με τον εαυτό Του, αλλά για τη σχέση Του μ’ εμάς μέσα από τα πράγματα του κόσμου και μέσα από τον πλησίον μας. Μ’ αυτόν τον τρόπο η Γραφή μάς μιλά για τα κοσμικά πράγματα: μάς τα αποκαλύπτει σαν δημιουργήματα του Θεού, ο οποίος συνεχώς προνοεί για όλα,
Οι λόγοι της Γραφής και τα πράγματα του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των προσώπων των πλησίον μας και του δικού μας προσώπου, με τις σκέψεις τους και τα προβλήματά τους, βρίσκονται σε αδιάρρηκτη σχέση μεταξύ τους και με τον Θεό. Όλα κατά κάποιο τρόπο απευθύνονται στη συνείδησή μας και είναι δοσμένα σ’ αυτήν σαν δώρα και κλήσεις του Θεού· παράλληλα οι διάφορες καταστάσεις, πάντοτε μεταβαλλόμενες, μας προτρέπουν να ζούμε σύμφωνα με τη θέληση του Θεού. Έτσι καλούμαστε να αρνηθούμε το εγώ μας, να αναπτυχθούμε πνευματικά σε μια ενόραση πάντα πληρέστερη μέσα στον πλούτο της θεϊκής σκέψεως και στο βάθος της αγάπης του Θεού προς εμάς· μ’ αυτόν τον τρόπο καλούμαστε σε μια αγάπη πάντα πιο μεγάλη για Εκείνον και σε μια ένωση μαζί Του.
(Πρωτ. Δημητρίου Στανιλοάε, «Η προσευχή μέσα σ’ ένα εκκοσμικευμένο κόσμο»- αποσπάσματα)