Ο ΟΕΔΒ δεν παρήγγειλε ακόμη χαρτί για να τυπώσει τα σχολικά βιβλία-Πέρσι τέτοια ημέρα γίνονταν η διανομή των βιβλίων στα σχολεία-

Ενώ πέρσι αυτές τις ημέρες γίνονταν η διανομή των βιβλίων στα σχολεία, σήμερα 6 Αυγούστου όχι μόνο δεν έχει ξεκινήσει η εκτύπωση τους _πλην ελαχίστων με περσινά αποθέματα χαρτιού- αλλά ακόμη η διοίκηση του Οργανισμού δεν έχει παραγγείλει το χαρτί για να τυποωθούν τα σχολικά εγχειρίδια!!!

Το esos φέρνει στο φως τα σχετικό έγγραφo που αποδεικνύει την παραπάνω είδηση, ενώ με κάθε επιφύλαξη μεταφέρουμε την άποψη μεγαλοστελέχους του ΟΕΔΒ ότι η μόνη λύση θα είναι τα σχολεία να βγάζουν φωτοτυπίες των βιβλίων τις οποίες θα μοιράζουν στους μαθητές για να γίνονται τα μαθήματα, δεδομένου ότι ακόμη και τον Οκτώβριο τα βιβλία θα βρίσκονται στα τυπογραφεία και όχι στα σχολεία.

ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΠΟΥ ΚΑΤ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΤΟ ESOS.GR

Η Πρόεδρος και Δ/νουσα Συμβούλος του ΟΕΔΒ επειδή το Ελεγκτικό Συνέδριο δεν υτιοθέτσηε δύο διαγωνισμούς λόγω παρατυπιών στα οικονομικά και στην σύνθεση της Επιτροπ΄λης Αξιολόγησης,με έγγραφό της προς το υπουργείο Ανάπτυξης με το οποία ζητά εξουσιοδότηση για την προμήθεια της απολύτως αναγκαίας ποσότητας χάρτου με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης είναι αποκαλυπτική για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα με τα σχολικά βιβλια:

α) συντρέχει περίπτωση ύπαρξη κατεπείγοντος συνισταμένου στην ανάγκη

παραγωγής και διανομής των σχολικών βιβλίων της τρέχουσας χρονιάς εντός του πρώτουδεκαημέρου του Σεπτεμβρίου, τη στιγμή που το απομένον χρονικό διάστημα ουδόλως επαρκεί για την τήρηση προθεσμιών και διαδικασιών ανοιχτού διαγωνισμού.

β)η ανάδειξη της ανωτέρω κατεπείγουσας ανάγκης επεσυνέβη κατά τρόπο μη δυνάμενο να προβλεφθεί δεδομένου μάλιστα ότι η μέριμνα για την προκήρυξη του διαγωνισμού υπήρξε χρονικά επαρκής (Αύγουστος 2010)

Ο διαγωνισμός ετελέσθη εκ μέρους του ΟΕΔΒ υπό εξαιρετικά δυσχερείς, αν όχι πρωτοφανείς συνθήκες, δεδομένου ότι η δυσμενής οικονομική συγκυρία και τα έκτακτα και απρόβλεπτα μέτρα ( μείωση προσωπικού κ.α.) προς αντιμετώπισή της έπληξαν και την υποδομή του, κυρίως σε ανθρώπινο δυναμικό και δεν επέτρεψαν την ομαλή και εντελή διεξαγωγή του – παρά τις προσπάθειες των ολίγων εναπομεινάντων υπαλλήλων

γ) συντρέχει η ύπαρξη δημοσίου συμφέροντος που συνίσταται στην κάλυψη των εκπαιδευτικών αναγκών των μαθητών της χώρας δια της παραγωγής και προμήθειας των ως άνω βιβλίων. Πάνω απ’όλα, επειδή είναι αδιανόητο για εμάς να μην καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για την κατά το δυνατό συντομότερη παραγωγή και αποστολή των βιβλίων στα σχολεία, θεωρώντας αυτό ύψιστο καθήκον της Πολιτείας και όλων μας. Για τον λόγο αυτό μετά και από νομική γνωμοδότηση , σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 2 παρ.13βπερ.V του Ν.2286/1995 σε συνδυασμό με το άρθρο 22 Π.Δ. 118/07, με την 24/16/21-7-2011 απόφασή μας, αποστείλαμε, ως γνωστόν αίτημα προς το αρμόδιο Υπουργείο Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, για την έγκριση και παροχή εξουσιοδότησης για την προμήθεια της απολύτως αναγκαίας ποσότητας χάρτου με τη διαδικασία της διαπραγμάτευσης. Με την υπ’ αριθμ. Π1/2774/29-7-2011 Κοινή Υπουργική Απόφαση των υπουργείων Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας και Οικονομικών, μετά από ομόφωνες γνωμοδοτήσεις της ΕΠΠΠ ως προς τα είδη: «Επεξεργασμένο χαρτί & χαρτόνι» & «Εκτυπωτικό Χαρτί» του Ο.Ε.Δ.Β., εγκρίθηκε η ένταξή τους στο ΕΠΠ 2011 και μας εδόθη η εξουσιοδότηση για προμήθεια χάρτου με διαπραγμάτευση συνολικής αξίας 10.500.000,00€ χωρίς Φ.Π.Α.

Ο Ο.Ε.Δ.Β. , σύμφωνα με σχετικό έγγραφο, επαναπροσδιορίζοντας τις ανάγκες του σε χαρτί και χαρτόνι κρίνει ότι οι απολύτως αναγκαίες ποσότητες για την εκτύπωση των διδακτικών βιβλίων του σχολικού έτους 2011-2012 είναι:

α) 6.240 τόνοι χαρτί εκτυπώσεων 80γρ. σε ρόλους από 100% χημικό πολτό

β) 2.375 τόνοι χαρτί εκτυπώσεων 80γρ. σε φύλλα από 100% χημικό πολτό

γ) 1.300 τόνοι χαρτόνι velvet εξωφύλλων 200γρ. σε φύλλα από 100% χημικό πολτό

Η προμήθεια θα γίνει με την διαδικασία της διαπραγμάτευσης χωρίς προηγούμενη δημοσίευση, λόγω του κατεπείγοντος ως εκ της απρόβλεπτης ματαίωσης σχετικού διαγωνισμού που είχε έγκαιρα, προ έτους, προκηρύξει ο ΟΕΔΒ και μάλιστα σε χρόνο, ο οποίος εξ αντικειμένου δεν επιτρέπει την επαναπροκήρυξη σχετικού διαγωνισμού (συνημμένο 2) . Η μή προβλέψιμη αυτή εξέλιξη – κυρίως ως προς τον χρόνο εκδηλώσεώς της- καθιστά απολύτως αναγκαία την προσφυγή στην προβλεπόμενη κατά τον νόμο (ν. 2286/1995, άρθρ. 2, παρ. 13, περ. V) διαδικασία της ανάθεσης μετά από διαπραγμάτευση, προκειμένου να εξυπηρετηθεί το δημόσιο συμφέρον, συνιστάμενο στον εφοδιασμό των μαθητών με τα αναγκαία για την εκπαίδευσή τους βιβλία.

Η διαδικασία με διαπραγμάτευση θα γίνει με την πρόσκληση των κατ' εκτίμηση και κατά τεκμήριο καταλληλοτέρων να ανταποκριθούν στην συγκεκριμένη ανάγκη και να υποβάλουν έγγραφες οικονομικές προσφορές, όπως είναι οι μετασχόντες και κριθέντες μειοδότες του προηγηθέντος, πλην ματαιωθέντος διαγωνισμού. Η διάσταση, η ποσότητα, η παράδοση και οι προδιαγραφές προτείνονται στο Παράρτημα μαζί με τους γενικούς όρους που θα διέπουν την σύμβαση.

Οι υποψήφιοι πρέπει να κληθούν να υποβάλουν:

1.Οικονομικές προσφορές συνταχθείσες στην ελληνική γλώσσα, εις διπλούν, σε κλειστό σφραγισμένο φάκελο με την ένδειξη «ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ» ο οποίος τοποθετείται εντός άλλου φακέλου στον οποίο περιέχονται τα παρακάτω δικαιολογητικά και στην όψη του οποίου πρέπει να αναγράφονται ευκρινώς τα εξής :

α. Οι λέξεις ΠΡΟΣΦΟΡΑ και ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΙΚΑ.

β. ΟΕΔΒ.

γ. Ημερομηνία κατάθεσης της προσφοράς

δ. Τα στοιχεία του αποστολέα

2.Τα δικαιολογητικά της παραγράφου 2β και 2γ του άρθρου 8 του Π.Δ 118/07.

3.Υπεύθυνη δήλωση με την οποία ο προσφέρων θα δηλώνει ότι, εφ' όσον ανακηρυχθεί μειοδότης θα προσκομίσει όλα τα πιστοποιητικά που προβλέπονται από το άρθρο 6 του Π.Δ.118/07.

Λεπτομερής κατάλογος των πιστοποιητικών των ως άνω παραγράφων 2 και 3 και των αρμοδίων για την έκδοσή τους Αρχών παρέχονται από την Υπηρεσία εφόσον ζητηθούν.

4. Υπεύθυνη δήλωση περί μη αποκλεισμού από διαγωνισμό του Δημοσίου.

5. Υπεύθυνη δήλωση της χώρα καταγωγής του είδους που προσφέρεται, το εργοστάσιο κατασκευής και τον τόπο εγκατάστασής του (πλήρης διεύθυνση).

6. Υπεύθυνη δήλωση ότι το προσφερόμενο προϊόν ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές που παρατίθενται στο συνημμένο παράρτημα.

7. Νομιμοποιητικά έγγραφα του προσφέροντος

Ο μειοδότης είναι υποχρεωμένος εντός 5 ημερών από την έγγραφη ενημέρωσή του να

υπογράψει τη σύμβαση .

Για την υπογραφή της σύμβασης ο μειοδότης οφείλει να προσκομίσει:

- Όλα τα πιστοποιητικά που προβλέπονται στην ως άνω παράγραφο 3

Εγγυητική επιστολή καλής εκτέλεσης σε ποσοστό 10% επί της συνολικής συμβατικής αξίας χωρίς ΦΠΑ και με διάρκεια μέχρι της επιστροφής της.

Κατόπιν των ανωτέρω εισηγούμαστε στο Διοικητικό Συμβούλιο τη λήψη απόφασης για την προμήθεια των παραπάνω ποσοτήτων χαρτιού εκτυπώσεων από 100% χημικό πολτό σε ρόλους και σε φύλλα 80γρ. και χαρτονιού velvet εξωφύλλων σε φύλλα από 100% χημικό πολτό 200γρ. με την διαδικασία της διαπραγμάτευσης, με κριτήριο κατακύρωσης την χαμηλότερη τιμή και υπό τα προεκτιθέμενα δεδομένα. Εισηγούμαστε επίσης τον ορισμό επιτροπής για την υλοποίηση της απόφασης που θα ληφθεί σχετικώς αποτελούμενη από τους: 1) Ιωάννη Ρέτσα, 2) Γκαραγκούνη Ηλία, 3) Λυκόπουλο Χρυσόστομο μόνιμους υπαλήλους του Ο.Ε.Δ.Β. με αναπληρωτές σε περίπτωση απουσίας ή κωλύματος αντίστοιχα τους: 1) Τρυπαναγνωστοπούλου Σοφία, 2) Παπαπαναγιώτου Χριστίνα, 3) Κονίδη Νίκη, επίσης μόνιμους υπαλλήλους του Ο.Ε.Δ.Β.

Από το ESOS

Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλος, Να βρούμε τον πάτο στο ψέμα

Να βρούμε τον πάτο στο ψέμα

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Η κυβέρνηση διακηρύσσει ότι επιδιώκει να πιάσει τον πάτο στην οικονομία. Για να το επιτύχει όμως πρέπει πρώτα να θέσει πάτο στο ψέμα και να δει με αντικειμενικότητα την αλήθεια. Λέγεται πως το ψέμα στρατηγικά χρησιμοποιείται για ψυχολογικούς λόγους, όμως η ιστορία αποδεικνύει πως έχει κοντά ποδάρια. Το ψέμα χρησιμοποιείται από την κάθε εξουσία και από αυτούς που την εξυπηρετούν. Χρησιμοποιείται επίσης για τη δημιουργία μύθων, γύρω από πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα. Στην πολιτική ο μύθος είναι το πλάσιμο μιας «πραγματικότητας» που ταιριάζει στην ιδεολογία αυτών που τον κατασκευάζουν, ή στις σκοπιμότητες που θέλουν ή τους επιβάλλεται να εξυπηρετήσουν.

Το ψέμα και ο μύθος χρησιμοποιήθηκαν στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών. Ποιά η αλήθεια; Στην Ελλάδα επιβλήθηκε ένα ακόμη δυσβάστακτο δάνειο, για να μπορέσει να εκτελέσει τις υποχρεώσεις της προς τους δανειστές της με νέους, σκληρούς όρους. Η Κυβέρνηση παρουσίασε τις αποφάσεις των Βρυξελλών ως «ανάσα» στα χρηματοοικονομικά της Ελλάδος και ως επιτυχία γιατί δεν πτωχεύσαμε τελείως... Οι ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από την πλευρά τους, εξέφρασαν την πεποίθηση ότι, μετά τα μέτρα που έλαβαν για την Ελλάδα, θα ηρεμήσουν οι αγορές και το Ευρώ θα βρει την ισορροπία του... Το ψέμα δεν κράτησε ούτε καν τρεις μέρες. Μονο μία ημέρα υπήρξε ανάκαμψη στα ξένα χρηματιστήρια και στο ελληνικό και μετά το έρεβος...

Η επικοινωνιακή ομάδα της Κυβέρνησης και όσοι πρόσκεινται σ’ αυτήν για το αποτέλεσμα της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών έπρεπε να δημιουργήσουν ένα μύθο, που να δραματοποιεί το γεγονός των νέων βαρών στην πλάτη του λαού και να παριστάνει τον κ. Γ. Α. Παπανδρέου ως αγωνισθέντα με ηρωισμό για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού.

Θα αναφερθεί ένα μόνο παράδειγμα, για να γίνει σαφές πώς πλάστηκε ο συγκεκριμένος μύθος. Κυριακάτικη εφημερίδα είχε πρωτοσέλιδο κύριο εντυπωσιακό τίτλο τη φράση σε εισαγωγικά: «Τί θέλετε; Να πουλήσω την Πελοπόννησο;». Ο Υπέρτιτλος εξηγούσε: «Το δράμα του Πρωθυπουργού και οι εκκλήσεις στους εταίρους για διάσωση». Ο Πρωθυπουργός, κατά την εφημερίδα, μίλησε σε δραματικούς υψηλούς τόνους προς τους εταίρους μας, αυτή τη φορά αν θέλουν να πουληθεί όχι κάποιο νησί, ή κάποιο μνημείο, αλλά η Πελοπόννησος. Σημειολογικά, θα σχολίαζε ο Ουμπέρτο Έκο, είναι η κορύφωση του δράματος για τον Πρωθυπουργό, αφού μίλησε για το κομμάτι της Ελλάδας που δεν είναι μόνο μεγάλο σε έκταση και πληθυσμό, αλλά που πρώτο ξεκίνησε την Επανάσταση το 1821 και πρώτο απελευθερώθηκε από τους Οθωμανούς.

Στον πρωτοσέλιδο τίτλο υπάρχει και σύντομο κείμενο του οποίου την ευθύνη έχουν ο Εκδότης και ο Διευθυντής και που χρωματίζει το όλο ρεπορτάζ:

[ «Τί θέλετε να κάνω; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά ή να πουλήσω την Πελοπόννησο;». Η φράση του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών αποκαλύπτει με τον πλέον δραματικό τρόπο σε ποιό σημείο βρέθηκε η χώρα, λίγο προτού εγκριθεί το νέο πακέτο διάσωσης]. Εφιστάται η προσοχή στα εισαγωγικά της φράσης του Πρωθυπουργού και στις λέξεις - σχόλιο «νέο πακέτο διάσωσης»....

Στο πρωτοσέλιδο κείμενο υπάρχει παραπομπή για συνέχεια στις εσωτερικές σελίδες, όπου το ρεπορτάζ είναι ενυπόγραφο. Και εκεί το ίδιο επεισόδιο γράφεται ως εξής:

[Όταν ο φινλανδός ομόλογος (του κ. Παπανδρέου) συνέχιζε να απαιτεί εγγυήσεις και ο Σλοβάκος να λέει ότι δεν μπορεί να πληρώνει χωρίς αντίκρισμα για την Ελλάδα, ο κ. Παπανδρέου ύψωσε τους τόνους και φέρεται να είπε: «Τί θέλετε να κάνω για να πεισθείτε; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά μας ή να πουλήσουμε την Πελοπόννησο; Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται και το ξέρετε» φέρεται να τόνισε ο κ. Παπανδρέου και κάπου εκεί η συζήτηση φαίνεται ότι πήρε άλλη τροπή»]. (Σημ. Οι υπογραμμίσεις και τα μπολντ στοιχεία από τον υπογράφοντα).

Προσοχή στο ρήματα του ρεπορτάζ «φέρεται», που γράφεται δυο φορές, και «φαίνεται». Ο συντάκτης του ρεπορτάζ σωστά πήρε τις αποστάσεις του από το τί ακριβώς είπε ο κ. Παπανδρέου. Μένει βεβαίως το ερώτημα αφού ο πρωθυπουργός φέρεται να είπε για την Πελοπόννησο κ.λ.π. προς τί τα εισαγωγικά και ο κολοσσιαίος πρωτοσέλιδος τίτλος, επίσης με εισαγωγικά, που, όπως είναι γνωστό, μπαίνουν μόνον για να καταγράψουν λόγια που αναμφισβήτητα είπε κάποιος ή κάποια;...

Ο μύθος...

Ο μύθος στην ιστορία και στη δημοσιογραφία χρησιμοποιείται συχνά είτε για να εξυψώσει κάποιον, είτε για να θάψει κάποιον που στοχοποιείται, είτε για να εξυπηρετήσει ιδεολογίες και καταστάσεις. Πολλά τα παραδείγματα. Θα αναφέρουμε μερικά, που παρατίθενται συνειρμικά, απλά και μόνο για να σκεφθούμε, με την ευκαιρία το πώς γράφεται η Ιστορία...

Σε ομιλίες και σε έντυπα για την ελεύθερη έκφραση και την ελευθεροτυπία χρησιμοποιείται η έκφραση του Βολταίρου: « Δεν είμαι σύμφωνος με αυτό που λες, αλλά έως θανάτου θα υπερασπισθώ το δικαίωμα σου να το λες». Την έκφραση αυτή ουδέποτε είπε ο Βολταίρος, ούτε φυσικά είναι πουθενά γραμμένη! Την απέδωσε σ’ αυτόν η βιογράφος του Έβελιν Μπέατρις Χολλ στο βιβλίο της «Οι φίλοι του Βολταίρου» και η δικαιολογία της ήταν ότι έτσι εξέφραζε τη σκέψη του...

Αντίθετα στην καρατομηθείσα βασίλισσα Αντουανέτα αποδίδεται η έκφραση: « Ο λαός διαμαρτύρεται γιατί δεν έχει ψωμί να φάει; Και γιατί δεν του δίνετε να φάει παντεσπάνι; ( Σημ. η σωστή έκφραση είναι μπριός αντί για παντεσπάνι). Τη φράση αυτή δεν την είπε ποτέ η Αντουανέτα. Της την έβαλε στο στόμα ο Ζαν Ζακ Ρουσό, για να δείξει την αναλγησία και την έλλειψη επικοινωνίας με τον λαό των βασιλιάδων της Γαλλίας...

Μια άλλη έκφραση γνωστή είναι αυτή του Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Δείξτε μου ένα νέο συντηρητικών αντιλήψεων και θα σας δείξω έναν χωρίς καρδιά και δείξτε μου ένα ηλικιωμένο επαναστάτη και θα σας δείξω κάποιον χωρίς μυαλό». Τη φράση δεν την είπε ποτέ ο Τσότσιλ, ή αν την είπε δεν του ανήκει. Πριν από αυτόν την είπαν ο Βίσμαρκ και ο Μπέρναρντ Σό.

Και δυο ακόμη παραδείγματα. Στον Βενιαμίν Φραγκλίνο αποδίδεται το απόφθεγμα «Στον κόσμο δυο πράγματα είναι σίγουρα, ο θάνατος και οι φόροι». Στην πραγματικότητα τη φράση αυτή την είπε νωρίτερα, στα 1716, ο Κρίστοφερ Μπούλοκ. Επίσης η φράση που αποδίδεται στον πολιτικό, συγγραφέα και φιλόσοφο Έντμοντ Μπούρκε « Αυτό που είναι αναγκαίο για να θριαμβεύσει το κακό είναι να μένουν άπραγοι και να μην κάνουν τίποτε οι σωστοί άνθρωποι» δεν βρέθηκε σε κανένα έργο ή σημείωση του. Κάποιος βιογράφος του την πρόσθεσε στο έργο του, γιατί, προφανώς, του άρεσε...

Αυτά τα λίγα παραδείγματα για τη μυθολογία των δηλώσεων ή αποφθεγμάτων. Αλλά οι μύθοι και στα γεγονότα της ιστορίας και μάλιστα της σύγχρονης είναι πολύ περισσότεροι. Να θυμηθούμε τους «κακούς ινδιάνους», που «οι καλοί έποικοι» τους σκότωναν και τους έπαιρναν το βιός τους, την «εκπολιτιστική επανάσταση του Μάο», τον «κόκκινο παράδεισο» των Σοβιέτ, «την απόλυτη ελευθερία» των τραστ, των τραπεζών και της εκμετάλλευσης και, στα δικά μας, το «συνωστισμό» στη Σμύρνη του 1922, την «καλοπέραση των Ελλήνων» υπό τον ζυγό των Οθωμανών, έως και τις πρόσφατες «μάχες του κ. Παπανδρέου», που «πέτυχε» να έχουμε πάνω από το κεφάλι μας τους γραφειοκράτες της Τρόϊκας, των τραπεζών και του ΟΟΣΑ, οι οποίοι μας επιβάλλουν τη θέληση τους και μας υπαγορεύουν τους Νόμους που πρέπει και που οφείλουμε να ψηφίζουμε!.-

Πεθαίνοντας από την πείνα στην Αφρική – Τα παιδιά θύματα της παγκόσμιας αδιαφορίας

Παιδιά ενός κατώτερου Θεού; Λαοί αφημένοι στο έλεος και την αδιαφορία των «πλουσίων» και των «μεγάλων» του κόσμου. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι αποκρουστικές, σκληρές, σοκαριστικές. Αλλά είναι ΑΛΗΘΙΝΕΣ.

Τους τελευταίους τρεις μήνες μόνο, η πείνα έχει θερίσει περίπου 30.000 παιδιά στη Σομαλία. Πρόκειται για τη χειρότερη ανθρωπιστική κρίση που πλήττει το Κέρας της Αφρικής εδώ και πολλές δεκαετίες.

Αμερικανοί αξιωματούχοι ζήτησαν από τη διεθνή κοινότητα να δράσει. Αλλά φαίνεται πως εκείνη δεν τους ακούει γιατί είναι απορροφημένη στην παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση...

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η ξηρασία στην ανατολική Αφρική απειλεί περίπου 12 εκατομμύρια ανθρώπους. Στη Σομαλία, 3,2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ανάγκη από άμεση ανθρωπιστική βοήθεια.


Η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη στη Σομαλία όπου οι ισλαμιστές σεμπάμπ εμποδίζουν -από το 2009- την πρόσβαση των ανθρωπιστικών οργανώσεων του ΟΗΕ και ορισμένων διεθνών μη κυβερνητικών οργανώσεων στα εδάφη που ελέγχουν.



Και παρόλο που η πείνα σήμερα μπορεί εν δυνάμει να ξεπεράσει εκείνη στην Αιθιοπία το 1984 όσον αφορά το εύρος της (ένα εκατομμύριο άνθρωποι έχασαν τότε τη ζωή τους) η διεθνής κοινότητα καθυστερεί ν’ αντιδράσει.


Για την ώρα, έχουν εξασφαλιστεί μόνο τα μισά από τα δυο δισεκατομμύρια δολάρια που απαιτούνται για την αντιμετώπιση της πείνας, με βάση εκτιμήσεις του ΟΗΕ.


ΠΗΓΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ: REUTERS

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_5429.html#ixzz1URjBEYVC

Έρχεται καταιγίδα στην Αν.Μεσόγειο με πειρατεία της Άγκυρας

Τελικά, η κρίση στην Ανατολική Μεσόγειο έρχεται πολύ πιο γρήγορα απ’ότι την περίμεναν (;) οι ελληνικές πολιτικές ηγεσίες που από το 2005 έχουν κηρύξει αυτοεμπάργκο στον εξοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων (όταν δεν αερολογούν με συνεχή λαϊκίστικα τσιτάτα περί «μείωσης των εξοπλισμών» και «μερίσματος ειρήνης»).



Στα τέλη Σεπτεμβρίου (την 1η Οκτωβρίου ανακοίνωσε η Κύπρος ως ημέρα έναρξης των γεωτρήσεων) όταν ο τουρκικός Στόλος θα έχει βγει στην Ανατολική Μεσόγειο για να πολιορκήσει την εξέδρα της Noble Energy που για λογαριασμό της Κύπρου θα διεξάγει τις γεωτρήσεις, η Ελλάδα μπορεί να στείλει μαζί με τα κουρασμένα σκαριά των “S” και των ΜΕΚΟ-200HN και λίγο «μέρισμα ειρήνης»!


Αντί π.χ. για FREMM με SCALP Naval (τώρα θα αποκτούσε επιχειρησιακή ετοιμότητα το πρώτο σκάφος αν είχε παραγγελθεί το 2005) ή μαχητικά αεροσκάφη ανώτερα των τουρκικών, ενός διαγωνισμού που αν είχε γίνει στην ώρα του το 2008 και είχε γίνει επιλογή του Νέου Μαχητικού Αεροσκάφους, τώρα η Ελλάδα θα μιλούσε διαφορετικά. Και δεν θα δικαιούντο να πεί το φυγόμαχο «Δεν είμασταν έτοιμοι» των Ιμίων, όπως έχουν αρχίσει να το ψιθυρίζουν στους διαδρόμους τους υπουργείο Άμυνας.


Η κρίση στην ανατολική Μεσόγειο, λοιπόν, «είναι εδώ» και η Τουρκία επίσημα, αργά το βράδυ, δια χειλέων Αχμέτ Νταβούτογλου, σφύριξε την έναρξη σε γεωπολιτικό power game που πλέον μοιάζει περισσότερο με «chicken game»: Όποιος δειλιάσει να φτάσει μέχρι το τέρμα, έχασε!


Με την πιο απειλητική δήλωση από την εποχή των Ιμίων ο ισλαμιστής υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας πήρε την σκυτάλη από το «κοκοράκι» της Άγκυρας, τον Ν.Έρογλου, και εντελώς πειρατικά, με ασιατική φιλοσοφία νομάδα της στέππας («Ότι θέλω το παίρνω δια των όπλων») απείλησε ότι «Η Τουρκία θα αντιδράσει με τον ενδεικνυόμενο τρόπο αν η Κύπρος προχωρήσει σε γεωτρήσεις για πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Αν τεθεί θέμα περισσότερων προωθημένων βημάτων, θα επιδείξουμε την απαιτούμενη αντίδραση».


Το εντυπωσιακό δεν είναι αυτά τόσο αυτά που λέει ο Α.Νταβούτογλου, όσο ότι έχει εξασφαλίσει από την ημέρα που έγινε υπουργός Εξωτερικών την ιδιότητα του προνομιακού συνομιλητή των εκάστοτε Ελλήνων υπουργών Εξωτερικών (Ν.Μπακογιάννη, Δ.Δρούτσα και σίγουρα και του Σ.Λαμπρινίδη, αφού δε νομίζουμε ότι ο Δ.Δρούτσας ενεργούσε από μόνος του και χάραζε την πολιτική του υπουργείου Εξωτερικών από μόνος του. Ο προϊστάμενος είναι κοινός και οι θέσεις του γνωστές: Γ.Α.Παπανδρέου).


Μάλιστα, συνέδεσε το θέμα των γεωλογικών ερευνών με την πορεία των διαπραγματεύσεων στο κυπριακό, αλλά αυτό είναι το ελάχιστο: Στην Κύπρο το πρόβλημα ή θα λυθεί με ουσιαστικές υποχωρήσεις από τις εξωφρενικές θέσεις της Άγκυρας ή διαφορετικά δεν υπάρχει περίπτωση να δεχθεί η κυπριακός Ελληνισμός λύση τύπου σχεδίου Ανάν. Ο χρόνος για τον Δ.Χριστόφια τελείωσε…


Βέβαια και στο παρελθόν, οι Τούρκοι δεν είχαν διστάσει να στείλουν ακόμη και πολεμικά πλοία στη θαλάσσια περιοχή της Κυπριακής Δημοκρατίας για να παρενοχλήσουν ερευνητικά σκάφη και να εμποδίσουν τη διενέργεια ερευνών, αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Απειλούν ευθέως με προσβολή (διότι περί αυτού πρόκειται) των σκαφών που θα κάνουν τις έρευνες.


Οι δηλώσεις Νταβούτογλου ακολούθησαν αυτές του τούρκου υπουργού Ενέργειας και Φυσικών Πόρων Τανέρ Γιλντίζ και του τουρκοκύπριου ηγέτη Ντερβίς Ερογλου.


Ο πρώτος έσπευσε πρώτος να δηλώσεις ότι «αποφάσεις σχετικές με Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) μπορούν να ληφθούν μόνο με συναίνεση μεταξύ όλων των γειτονικών χωρών» (!!!) και ότι αυτή η διαδικασία δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη.


Από την πλευρά του, ο τουρκοκύπριος ηγέτης είπε ότι οι φυσικοί πόροι στη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου δεν ανήκουν μόνο στους Ελληνοκυπρίους και ότι το ψευδοκράτος αλλά και η Τουρκία έχουν επίσης λόγο.


Και ισχυρίστηκε ότι «η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν πρέπει να προχωρήσει με αυτή την κίνηση» διότι θα αποκτήσει άλλον έναν πονοκέφαλο στους πολλούς τους οποίους ήδη έχει.


Το πειρατικό της όλης υπόθεσης είναι πασιφανές, αφού αρνούνται σε μία χώρα να κάνει έρευνες σε 100% δικές της περιοχές (ούτε καν αμφισβητούμενες, όπως π.χ. αμφισβητούν την ΑΟΖ στο Καστελόριζο ή σε περιοχές του Βορείου Αιγαίου), διότι είναι … γειτονική.


Το ότι κρύβεται … θησαυρός στις περιοχές αυτές το γνωρίζουν και θέλουν μερτικό, αλλά με ανύπαρκτη πολιτική νομιμοποίηση, παρά μόνο ως … εισβολείς δηλώνουν ότι έχουν δικαίωμα επί των ελευθέρων περιοχών! Και με αυτούς συνομιλούσαν οι φοβικές ελληνικές κυβερνήσεις.


Γιατί προβαίνει σε τόσο ακραίες ενέργειες τώρα η Τουρκία; Εκ του ασφαλούς. Θεωρεί ότι η νυν πολιτική ηγεσία δεν υπάρχει περίπτωση να αντιδράσει και λόγω των εσωτερικών οικονομικών προβλημάτων και λόγω «ειρηνόφιλης» φιλοσοφίας. Με την Ελλάδα θεωρεί ότι το παιχνίδι θα είναι εύκολο και δεν την απασχολεί η αντίίδρασή της.


Η Κύπρος, φυσικά, είναι αμελητέα ποσότητα επί διακυβέρνησης Χριστόφια, το Ισραήλ πιστεύουν ότι δεν θα τολμήσει ανοικτή αντιπαράθεση με την Άγκυρα, τι μένει;


Οι ΗΠΑ κατά πρώτον και η Γαλλία κατά δεύτερον και στο βάθος η … Ρωσία. Η εταιρεία είναι αμερικανική, άρα υπό την προστασία του 6ου Στόλου. Βασικά στην κρίση η Άγκυρα θα έχει να κάνει με τις ΗΠΑ που σιγοντάρουν εδώ και τρία χρόναι την τριγωνική σχέση Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ.


Η Γαλλία είναι αποφασισμένη να παίξει ρόλο στη Κύπρο, ως διάδοχος της Βρετανίας και με πολύ χαρά στα Ιλίσια Πεδία θα έβλεπαν την Άγκυρα να «τραβάει το σχοινί» και μια Μοίρα του γαλλικού στόλου να σπεύδει στην περιοχή για υποστήριξη του Κύπριου «εταίρου». Τα αντιτουρκικά αισθήματα του γαλλικού λαού θα επικροτούσαν μια τέτοια κόντρα πολύ περισσότερο από τους βομβαρδισμούς των φυλάρχων της Λιβύης.


Η Ρωσία έχει στείλει την πριο πρόσφατη σαφή προειδοποίηση για το Κυπριακό στην Άγκυρα με επίσημη δήλωση του υπουργείου Εξωτερικών στη Μόσχα, αλλά προβολή ισχύος με την κλασική έννοια του όρου δεν είναι σίγουρο ότι μπορεί να πραγματοποιήσει. Έχει πυρηνικά υποβρύχια στην περιοχή, αλλά όχι τα σκάφη επιφανείας που θα φοβίσουν την Άγκυρα. Θέλει όμως και αυτή μερίδιο από τα κοιτάσματα της Α.Μεσογείου: Η Gazprom επίσημα ζήτησε την συνεργασία του κυπριακού κράτους και την άδεια να εκτελέσει έρευνες.


Και όλη αυτή η καταιγίδα που ήδη φαίνεται στον ορίζοντα βρίσκει τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, επαρκείς μόνο ως προς την ποιότητα του ανθρώπινου δυναμικού…


Tμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_5247.html#ixzz1URiRmGDV

Ο διαμελισμός της Τουρκίας προ των πυλών!

Ο Morton Abramowitz, διετέλεσε ως Πρέσβης των ΗΠΑ στη Τουρκία κατά τη περίοδο 1989 – 1991.

Ο Morton Abramowitz το 2007: Έρχεται σύγκρουση μεταξύ Κεμαλικών και Ισλαμιστών, παράλληλα με μία γενικευμένη εξέγερση των Κούρδων!

Στο Αμερικανικό περιοδικό “Newsweek” είχε δηλώσει το 2007, πως προβλέπει μια μεγάλη σύγκρουση μεταξύ Κεμαλικών και Ισλαμιστών, παράλληλα με μία γενικευμένη εξέγερση των Κούρδων, μέσα σε ένα εκρηκτικό περιβάλλον η οποία θα οδηγήσει τη Τουρκία σε επικίνδυνους κλυδωνισμούς και τέλος στην οριστική της διάσπαση.

Η συγκεκριμένη συνέντευξη δημιούργησε σάλο στη Τουρκία και ακολούθησαν πολλές αντιδράσεις.

Την ώρα της συνέντευξης δεν είχε προκύψει η υπόθεση “Εργκένεκον”, ενώ όσον αφορά το θέμα του Κουρδικού από τότε υπάρχουν εξελίξεις, όχι και πολύ ευοίωνες για τους Τούρκους. Θα πρέπει να παραδεχτούμε πως ο κύριος Morton Abramowitz προέβλεψε πολύ σωστά την κρίση μεταξύ Κεμαλικών και Ισλαμιστών. Τελευταία ωστόσο γίνεται λόγος για εμπλοκή ακόμα και ξένων μυστικών υπηρεσιών στη περιβόητη υπόθεση.

Από την άλλη, ο κύριος Morton Abramowitz μετά τη πρώτη επίσκεψη του Ομπάμα στην Άγκυρα, τότε που ουσιαστικά αναβαθμίστηκε ο ρόλος της Τουρκίας σε περίπου …περιφερειακή δύναμη, είχε χαρακτηριστικά δηλώσει:

Υπάρχουν δύο δρόμοι μεταξύ των χωρών ΗΠΑ και Τουρκίας, οι οποίοι είναι:

Αφενός η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε (το ξεχνάμε σήμερα αυτό) με αντάλλαγμα ωστόσο πως οι ΗΠΑ θα πιέσουν την Ελληνοκυπριακή πλευρά να δεχτεί μια συμβιβαστική λύση ώστε να ανοίξει ο δρόμος προς την Ε.Ε, και αφετέρου το γεγονός πως η Τουρκία επιθυμεί να γίνει «κόμβος» της ενεργειακής μεταφοράς του φυσικού αερίου.

Ωστόσο στον αντίποδα για να γίνει αυτό θα πρέπει οι ΗΠΑ να συνδράμουν στο ρόλο της που θα ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ της Ε.Ε από την Ρωσία (εδώ ξεκινά η αντιπαράθεση μεταξύ Ρωσίας – Τουρκίας).

GEOPOLITICS & DAILY NEWS

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_763.html#ixzz1URhsQynp

Ο Άγιος νεομάρτυρας Τριαντάφυλλος

Μαρτύρησε στην Κωνσταντινούπολη στις 8 Αυγούστου 1680

Ο άγιος καταγόταν από τη Ζαγορά της Μαγνησίας. Εργαζόταν ως ναύτης στα πλοία, διακρινόμενος για την καθαρότητα του βίου και την σεμνότητα του ήθους του και τηρώντας άσβεστη μέσα στην καρδιά του την φλόγα της αγάπης προς τον Χριστό. Αυτό βλέποντας με φθόνο ο βάσκανος εχθρός ωρυόταν κατ’ αυτού.

Έτσι σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών συνελήφθη, για άγνωστη σε μας αιτία, από τους Τούρκους ,που θέλησαν να τον εξαναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη των προγόνων του. Τον οδήγησαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου υπέμεινε κάθε είδους βασανιστήρια, Όμως ο άγιος ούτε τη νεότητά του υπολόγισε ούτε τα θελκτικά αγαθά που του πρότειναν οι άπιστοι .Δεν πρόδωσε την πίστη του . Συνεχώς επαναλάμβανε : Χριστιανός είμαι, δεν αρνούμαι τον Σωτήρα μου Χριστό, ομολογώντας τον Χριστό όπως και ο Κύριος θα τον ομολογήσει ενώπιον του Πατέρα Του και μυριάδων αγγέλων , κατά την επαγγελία Του.

Τελικά θανατώθηκε στο μέρος του Ιπποδρομίου κερδίζοντας τον στέφανο του μαρτυρίου από τον αθλοθέτη Κύριο .

vatopaidi.wordpress.com

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/08/blog-post_7304.html#ixzz1URhNtK1B

Η Θεοτόκος και το χριστολογικό δόγμα. Οικουμενικές Σύνοδοι

Βασική θέση της ορθόδοξης θεολογίας, που έχει αποτυπωθεί και παγιωθεί στη δισχιλιετή εκκλησιαστική ιστορία της, είναι ότι κάθε αναφορά στο πρόσωπο της Παναγίας συνδέεται άμεσα με το ρόλο της στο έργο της εν Χριστώ οικονομίας. Αυτό είναι ανάγκη να τονιστεί εξαρχής, για να αποφευχθούν πιθανές δογματικές παρανοήσεις. Πρόσφατα εμφανίστηκαν θεολογικές τάσεις για αυτονόμηση του προσώπου της Θεοτόκου είτε με την τοποθέτησή της πάνω από την ιστορία είτε με την παραθεώρηση του ιστορικού της προορισμού. Οι νεωτεριστικές αυτές τάσεις, ξένες προς το πνεύμα της ορθόδοξης θεολογίας, ευνόησαν την ανάδυση κακοδοξιών και διεύρυναν το χάσμα μεταξύ των Χριστιανών.
Η Παρθένος Μαρία γεννήθηκε ως απλός άνθρωπος, σύμφωνα με τους νόμους της φύσεως, γι’ αυτό και εκπροσωπεί το ανθρώπινο γένος. Έζησε και η ίδια στην κατάσταση της φθοράς και του θανάτου που προκάλεσε η πτώση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φέρει και κάποια προσωπική ενοχή. Η Παρθένος, όπως και όλοι οι απόγονοι του Αδάμ, κληρονόμησε την ευθύνη της θνητότητας. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι οι άνθρωποι ως απόγονοι του Αδάμ δεν ευθύνονται για το αμάρτημά του. Παρά ταύτα μετέχουν της φθοράς και του θανάτου που πέρασαν στο ανθρώπινο γένος με τη δική του ευθύνη και ενοχή. Η ελεύθερη επιλογή του κάθε ανθρώπου προσδιορίζει το βαθμό της προσωπικής του ένοχης και το μέτρο της συμβολής του στη συσσώρευση του κακού μέσα στον κόσμο που έχει την αρχή του στην αδαμική πτώση.
Η Παναγία, με την προσωπική της πορεία προς την τελείωση και την αγιότητα, και με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος αναδείχθηκε το κατεξοχήν «σκεύος εκλογής», η κατοικία και η μητέρα του Θεού. Ο χαρακτηρισμός «Θεοτόκος» από το σώμα της Εκκλησίας δηλώνει την αποδοχή του μυστηρίου της ενανθρωπήσεως του Λόγου του Θεού. Έτσι έχουμε άμεση αναφορά στο χριστολογικό δόγμα και σαφή προσδιορισμό της θέσεως της Παρθένου ως μητέρας του Θεανθρώπου. Η καθιέρωση του όρου «Θεοτόκος» έγινε από την αναγκαιότητα δογματικής κατοχυρώσεως του προσώπου του Χριστού απέναντι στη νεστοριανή αίρεση και την αμφισβήτηση της θείας φύσεώς του. Στην Καινή Διαθήκη οι ευαγγελιστές και οι άλλοι απόστολοι αποκαλούν την Παρθένο συνήθως μητέρα του Κυρίου. Κατά τον Ευαγγελισμό ο αρχάγγελος Γαβριήλ αποδίδει στην Παρθένο Μαρία την ιδιότητα της μητέρας του Θεού, αφού το «άγιον» που θα γεννηθεί από αυτήν θα ονομαστεί «υιός Θεού». Έκτος αυτών, εξίσου σημαντική θεωρείται και η έμμεση υπόμνηση της θεϊκής μητρότητας της Παρθένου στα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Ο Απόστολος Παύλος γράφει: «Ότε δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού, γενόμενον εκ γυναικός…», «Περί του υιού αυτού του γενομένου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα» και «οι Ίσραηλίται, ων οι Πατέρες και εξ ων ο Χριστός το κατά σάρκα…». Πολλοί ήσαν άλλωστε, όπως είδαμε, οι συμβολισμοί της Παλαιάς Διαθήκης που προεικονίζουν την Παρθένο ως μητέρα του Θεού. Μνημονεύουμε ενδεικτικά τις προεικονίσεις της χρυσής στάμνας με το μάννα, της κιβωτού του Νώε, της σκηνής του Αβραάμ και της σκηνής του Μαρτυρίου.
Η προβολή της Παρθένου Μαρίας ως Θεοτόκου έγινε στην Γ΄ Οικουμενική Συνοδό της Εφέσου. Η Σύνοδος αυτή αντικρούοντας τη γνωστή αίρεση του Νεστορίου διατύπωσε την αλήθεια για το πρόσωπό της πάντοτε σε ευθεία αναφορά προς τον Υιό της και Θεό. Αυτό φαίνεται καθαρά στο ακόλουθο απόσπασμα: «Τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εν μια, και τη αυτή υποστάσει πατροπαραδότως, και οσιοπρεπώς προσκυνείσθαι, και κηρύττεσθαι δογματίσαντες, ακολού­θως και την πανάχραντον αυτού, και αειπάρθενον μητέρα κυ­ρίως, και αληθώς, καλείσθαι και Θεοτόκον παραδεδώκασιν· οις γαρ τον Θεόν Λόγον σαρκί, γεννηθήναι καταδεξάμενον, τέτοκε, Θεοτόκος ενδίκως δοξολογείσθαι». Αλλά και η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Χαλκηδόνας, καταδικάζοντας τον Μονοφυσιτισμό, πρόσθεσε στον αρχικό όρο της Συνόδου της Χαλ­κηδόνας τον όρο «Θεοτόκος». Σύμφωνα με τα Πρακτικά της Συνόδου, ο αρχικός όρος δεν περιείχε το χαρακτηρισμό «Θεοτόκος» για την Παρθένο Μαρία που αναγκαστικά προστέθηκε αργότερα στον τελικό όρο. Αυτό αποδεικνύεται από τις αντιδράσεις ορισμένων Πατέρων οι οποίοι, μετά την ανάγνωση του αρχικού όρου, επέμειναν να προστεθεί στο τελικό κείμενο η λέξη «Θεοτόκος». Τότε ακούστηκαν φράσεις όπως: «…το Άγιον Πνεύμα τον όρον υπηγόρευσεν. Ο όρος ορθόδοξος έστι, Θεοτόκος η Παρθένος Μαρία… η Θεοτόκος Μαρία τω όρω προστεθή,… ο Χριστός Θεός έστιν». Έτσι προστέθηκε στον τελικό όρο της Χαλκηδόνας ο χαρακτηρισμός «Θεοτόκος».
Είναι ανάγκη όμως να επισημειώσουμε ότι η θεολογική αλήθεια και η γενικότερη στάση της Εκκλησίας έναντι του προσώπου της Μητέρας του Κυρίου είχε διαμορφωθεί πολύ πριν από τον πέμπτο αιώνα, την περίοδο κατά την οποία ο Άρειος αμφισβήτησε τη θεία φύση του Ιησού Χριστού. Αυτό φαίνεται καθαρά σε κείμενο του αγίου Κυρίλλου Αλεξανδρείας όπου αναφέρονται τα εξής: «Εφίης ουν άρα και τοις την Αρείου νοσούσι μανίαν, εν μείοσιν είναι λέγει του Πατρός τον Υιόν,  ήγουν τοις άλλοις, οι την του Αγίου Πνεύ­ματος κατακομίζουσι φύσιν της θεοπρεπούς υπεροχής» Έτσι η Εκκλησία στο Σύμβολο των Οικουμενικών Συνόδων Νικαίας και Κωνσταντινουπόλεως παρουσίασε την επίσημη θέση της. Στο Σύμβολο αυτό, που αποτελεί επιτομή της όλης διδασκαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, διακηρύσσεται η πίστη «εις ένα Κύριον Ιησούν Χριστόν τον Υιόν του Θεού τον μονογενή… Θεόν αληθινόν εκ Θεού αληθινού… τον δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου και ενανθρωπήσαντα» .
Οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς και Πατέρες αφήνουν να διαφανεί στα έργα τους η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας που συνδέει άμεσα την Θεοτόκο με το χριστολογικό δόγμα. Κατά τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, η διδασκαλία για την Παναγία υπάρχει μόνο σε σχέση με την Χριστολογία. Γι’ αυτό δεν υφίσταται κάποια αυτόνομη «Μαριολογία» ή ανθρωπολογία με επίκεντρο την Θεοτόκο. Αυτά πρέπει να εντάσσονται στο πνεύμα της αλήθειας ότι η Παρθένος Μαρία που γέννησε τον Χριστό, τον τέλειο Θεό και τέλειο άνθρωπο, είναι Θεοτόκος . «Ὀθεν δικαίως καί αληθώς Θεοτόκον την αγίαν Μαρίαν ονομάζομεν τούτο γάρ το όνομα άπαν το μυστήριον της οικονομίας συνίστησι.
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, που δικαίως θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς υπερασπιστές του ορθοδόξου δόγματος, πρωτοστάτησε με σκληρούς αγώνες και στην αποκατάσταση της θεολογικής αλήθειας για το πρόσωπο της Παναγίας. Γράφει λοιπόν χαρακτηριστικά: «Ει γαρ έστι Θεός ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, πώς ου Θεοτόκος η τεκούσα αγία Παρθένος;».Ο Βασίλειος Σελευκείας κάνει λόγο για όλους εκείνους τους προφήτες που προαγόρευσαν την παρου­σία του Χριστού και τη γέννησή του από την Παρθένο. Από αυτήν βλάστησε το άνθος που στεφάνωσε το ανθρώπινο γένος με δόξα και τιμή. Ο Ανδρέας Κρήτης, που ανέλυσε τις πτυχές όλων των σημαντικών γεγονότων του βίου της Παναγίας, την αποκαλεί «σκήνωμα του Θεού», γιατί κυοφόρησε τον Χριστό και έγινε η «ευλογημένη». Ο ίδιος σε άλλη ομιλία εξαίρει την ιδιότητα της Παρθένου ως μητέρας του Θεού, για να υπομνήσει τον άρρηκτο δεσμό της με τον Υιό της. «Ω θύγατερ Αδάμ και Μήτερ Θεού! Ω άνανδρε Μήτερ, και παιδοτόκε Παρθένε! Ω ποίημα του ποιηθέντος εν σοι χρονικώς, και μη εκστάντος της οικείας αϊδιότητος!». Ομοίως και ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, με βαθιά θεολογικές ομιλίες που εκφράζουν το κλίμα της ησυχαστικής κινήσεως της εποχής του, αποκαλεί την Παναγία Θεομήτορα, Μητέρα Θεού, Αειπάρθενο, Παρθενομήτορα, Μητροπάρθενο και Θεία Παρθένο.

Έτσι εξαίρεται η ουσία του διαλλακτικού ρόλου της στη σχέση Θεού και ανθρώπων.
Στη θρησκευτική συνείδηση του εκκλησιαστικού πληρώματος η Παναγία είναι η Θεοτόκος που γέννησε το σωτήρα του κόσμου. Αυτή η πίστη αποδίδεται εναργέστατα στην ορθόδοξη εικονογραφία, υμνογραφία και λατρευτική παράδοση της Εκκλησίας μας. Η Παναγία εικονογραφείται, υμνείται και τιμάται μαζί με τον Χριστό. Απεικονίζεται «ως Παναγία και Υπεραγία διά να εξάρη την διδασκαλίαν περί του προσώπου αυτής, θεωρουμένου πλέον εν σχέσει προς το μέγα γεγονός της Σαρκώσεως και την δι’ αυτού σωτηρίαν του κόσμου». Έτσι και μέσω των εκκλησιαστικών τεχνών, που απηχούν τη δογματική διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, διασφαλίζεται η αλήθεια για το πρόσωπο της Θεοτόκου, πάντοτε σε σχέση προς τον Υιό της.

(Ευτυχία Γιούλτση, «Η Παναγία. Πρότυπο πνευματικής τελειώσεως», εκδ. Π. Πουρναρά – Θεσ/νίκη)

Anthony Bloom, Η μητέρα του Θεού

του Anthony Bloom
Θέλω απόψε να μιλήσω για την Ευλογημένη Παρθένο, τη Μητέρα του Θεού εν σχέσει προς εμάς – να προσπαθήσουμε να βρούμε τι μπορούμε να μάθουμε από Αυτήν, τι σημαίνει για μας η Παναγία, ως προσωποποίηση, θα λέγαμε, του ιδεώδους για μας.
Θέλω πρώτα να αναφερθώ στο γεγονός ότι εμείς οι Ορθόδοξοι την ονομάζουμε Μητέρα του Θεού. Με αυτό εννοούμε απλώς ότι Εκείνη είναι το πρόσωπο που έφερε τον Σαρκωθέντα Θεό στον κόσμο. Βεβαίως, δεν είναι Μητέρα Του ως πρός την θεότητά Του, αλλά χωρίς Αυτήν ο Λόγος δεν θα είχε γίνει σαρξ, ο Υιός του Θεού δεν θα είχε γίνει Υιός του ανθρώπου. Μου φαίνεται ότι ο Άγγλος συγγραφέας Charles Williams περιγράφει με τον ωραιότερο τρόπο το γεγονός, υποδεικνύοντας ταυτόχρονα και την πραγματικότητα του γεγονότος και τον αποφασιστικό ρόλο της Μητέρας του Θεού. Λέει ότι… όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, μια κόρη του Ισραήλ αποδείχθηκε ικανή να προφέρει το όνομα του Θεού με όλη της τη διάνοια, με όλη της τη βούληση και με όλη της τη σάρκα, και ο Λόγος σάρξ εγένετο. Ήταν ένα δώρο του εαυτού της και την ίδια στιγμή ήταν και μια ηρωική και ανεπιφύλακτη αποδοχή: ένα δώρο του εαυτού της εν ταπεινώσει και μια ηρωική αποδοχή, διότι γνώριζε τι θα μπορούσε να της συμβεί, τι σήμαινε η αποδοχή αυτή, αν τη δούμε με ανθρώπινο μάτι.
Ίσως κάποιοι από σας θυμάστε ότι η λέξη humility (ταπείνωση) προέρχεται από το λατινικό humus που σημαίνει γόνιμο έδαφος. Η ταπείνωση δεν είναι μία κατάσταση την οποία προσπαθούμε να αντιγράψουμε λέγοντας ότι είμαστε ανάξιοι, ότι δεν είμαστε τόσο καλοί όσο οι άλλοι μας θεωρούν – αν μας θεωρούν. Η ταπείνωση είναι η κατάσταση της γης, που παραμένει απολύτως ανοιχτή και υποταγμένη: ανοιχτή σε όλες τις δραστηριότητες των ανθρώπων, δεκτική στη βροχή, στα σκουπίδια μας, στο όργωμα – υποταγμένη και προσφερόμενη αποδίδει καρπούς. Αυτή είναι η πεμπτουσία της ταπείνωσης και αυτό το είδος ταπείνωσης βλέπουμε στην Μητέρα του Θεού. Κι αυτό είναι κάτι που θα μπορούσαμε να μάθουμε απ’ Αυτήν, αν και ως μάθημα είναι τόσο δύσκολο!
Εμείς συνεχώς και κατά τρόπο οδυνηρό φοβόμαστε να προσφερθούμε, να υποταχθούμε, να δώσουμε τον εαυτό μας στον Θεό ή ακόμη και σ’ εκείνους που αγαπούμε και μας αγαπούν. Η αυτοπαράδοση μας τρομάζει, επειδή υπονοεί ένα είδος αδυναμίας. Αρνούμενοι να προσφέρουμε τον εαυτό μας, έχουμε μια αίσθηση δύναμης και σθένους· ωστόσο το σθένος μας δεν μπορεί να καταφέρει μεγάλα πράγματα. Θυμάστε πιθανόν, πως ο Παύλος ζήτησε από τον Θεό να του δώσει δύναμη να εκπληρώσει την αποστολή του, και πως ο Κύριος απάντησε «αρκεί σοι η χάρις μου· η δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται» ( Β΄Κορ. 12, 9). Η αδυναμία βέβαια για την οποία μιλάει ο Κύριος δεν είναι ούτε τεμπελιά ούτε νωθρότητα ούτε δειλία. Πρόκειται για μια άλλη αδυναμία, γι’ αυτήν της υποταγής…….
Να ποια ήταν η αδυναμία και η άνευ όρων παράδοση που διακρίνουμε στη γενναιόδωρη προσφορά της Μητέρας του Θεού πρός τον Κύριό Της. Είναι εκείνη που στο πόσωπο Της ανταποκρίθηκε ολόκληρη η δημιουργία στον Δημιουργό. Ο Θεός προσφέρει τον εαυτό Του και η κτίση στο δικό Της πρόσωπο Τον δέχεται, Τον υποδέχεται λατρευτικά, αγαπητικά, με μια ελεύθερη και τολμηρή απόφαση….
Συχνά, δεν συνειδητοποιούμε το ακριβές νόημα των λόγων του Αρχαγγέλου κατά τον Ευαγγελισμό. Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο ότι θα γεννήσει ένα γιο και εμείς θαυμάζουμε και μένουμε έκπληκτοι με το όνομα του Παιδίου Ιησού που είναι ο σωτήρας μας. Εκείνη όμως τη στιγμή η υπόσχεση ήταν και απειλή: Σύμφωνα με τον νόμο της Παλαιάς Διαθήκης, ένα άγαμο κορίτσι που εγκυμονούσε έπρεπε να τιμωρηθεί με λιθοβολισμό. Η Μαρία δεν είπε: «Αυτό δεν μπορεί να γίνει· θα μου κοστίσει τη ζωή». Και δεν το είπε γιατί πίστευε ότι κάθε λόγος του Θεού, κάθε υπόσχεσή Του εκπληρώνεται. Είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Και το «ρήμα Του», ανθρωπίνως ήταν ο θάνατος Της, εκτός αν συνέβαινε κανένα θαύμα. Κάτι μπορούμε να μάθουμε από αυτό, εμείς που τόσο συχνά δυσπιστούμε στην αμεσότητα και τις υποσχέσεις του Θεού: «Ποιό είναι το κόστος που πρέπει να πληρώσουμε; Ποιόν κίνδυνο εμπεριέχει η υπακοή και η υποταγή στο θέλημα Του ή στην κλήση Του;», διστάζουμε. Και σ’ αυτό, η Παρθένος του Ισραήλ αποδείχθηκε άξια θυγατέρα Αβράμ, όπως ο Ισαάκ….
Εμπιστεύθηκε τον λόγο του Θεού ως αληθινό, και πρέπει να μάθουμε από αυτό ότι, εάν θέλουμε να ανήκουμε στη νέα κτίση…πρέπει να δείχνουμε την πιστότητα που έδειξε η Παναγία…..
Και τέλος, δύο γεγονότα που θα ήθελα να συνδυάσω: η Υπαπαντή του Χριστού και η Σταύρωση: κάθε πρωτότοκο αγόρι έπρεπε να οδηγείται ως προσφορά στον Ναό. Αν κοιτάξουμε πρός τα πίσω, στην Παλαιά Διαθήκη, για το πως θεσμοθετήθηκε αυτό, θα ανακαλύψουμε ότι ο Θεός διέταξε τους Εβραίους να προσκομίζουν τα πρωτότοκα αγόρια τους στον ναό ως θυσία, έναντι των πρωτοτόκων των Αιγυπτίων, που χρειάστηκε να πεθάνουν, προκειμένου οι Εβραίοι να αφεθούν ελεύθεροι να φύγουν. Κάθε πρωτότοκο αγόρι, άρα, προσφερόταν στον Ναό και ο Θεός είχε το δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω του. Με το πέρασμα των αιώνων, ο Θεός δεχόταν υποκατάστατα της θυσίας, τρυγόνια και πρόβατα, και μόνο μία φορά δέχτηκε ανθρώπινη προσφορά: τον Μονογενή Του Υιό που χρειάστηκε να πεθάνει στον Σταυρό για να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος – άρα τα δύο γεγονότα συνδέονται μεταξύ τους. Αλλά η Μητέρα που έφερε αυτό το παιδί ήξερε ότι ο Θεός είχε εξουσία ζωής και θανάτου επάνω Του, ωστόσο, χωρίς δισταγμό, με ταπείνωση και πιστότητα το έφερε. Αργότερα, όταν σταθούμε στον Γολγοθά, όπως τον περιγράφουν τα Ευαγγέλια, δεν θα δούμε μία μητέρα που λιποθυμά ή μία μητέρα που διαμαρτύρεται ή εκλιπαρεί για έλεος, όπως πολλές φορές απεικονίζεται. Στα πόδια του Σταυρού, βλέπουμε την Μητέρα του Θεού τυλιγμένη σε μια βαθειά, τραγική σιγή, να βλέπει την εκπλήρωση αυτού που είχε αρχίσει όταν έφερε το παιδί Της στον Ναό. Έστεκε σιωπηλή, απόλυτα ταυτισμένη με τη θεία και ανθρώπινη βουλή του Υιού Της: εκπλήρωνε την προσφορά που είχε αρχίσει τριάντα τρία περίπου χρόνια πρίν, συναινώντας στη βούληση του Θεού, συναινώντας στη βουλή του θείου Υιού Της, παραιτημένη από το δικό της θέλημα, τις δικές της ελπίδες, σε μια κίνηση προσφοράς.
Αυτό είναι κάτι που πολύ λίγοι από μας θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε στη ζωή μας, τουλάχιστον αυτό ελπίζω…….
Να δώσει ο Θεός να διδαχτούμε από την αδύναμη αυτή Κόρη την ηρωική της απλότητα και τη θαυμαστή πληρότητα. Και ας μάθουμε από όλα τα βήματα της ζωής της, από την αυταπάρνηση και το δώρο του εαυτού Της, όλη την ομορφιάς της υπέροχης ταπεινώσεως Της και της τέλειας υπακοής της στον νόμο της αιώνιας ζωής.
( Anthony Bloom, Ο Ευάλωτος Θεός, Το μυστήριο της Γέννησης του Σωτήρα, Εκδ. «Εν πλώ», Αθήνα 2008, σ.87 κ.ε. αποσπάσματα).

Η Παναγία στο έργο του Παπαδιαμάντη.

Η σεπτή μορφή της Θεομήτορος με την πολυεδρική της ακτινοβολία απαντά κατά ιδιαίτερο τρόπο στην πολλαπλή δημιουργία του Σκιαθίτη ιεροφάντη των ελληνικών γραμμάτων. Όχι μόνο στη διηγηματογραφία του, αλλά και στην άγνωστη σχεδόν ποίησή του, την κοσμική και την εκκλησιαστική. Με τον ανάδελφο χτρωστήρα της γραφίδας του την ιστορεί « εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη » όταν αναφέρεται σ’ αυτήν, είτε περιγράφει κάποιον εξοχικό ναό της, είτε μια θεομητορική πανήγυρη, είτε μια εικόνα της, είτε συνθέτει τον Παρακλητικό του κανόνα « ως Νήφων Αλέξανδρός τε τη μεσιτεία ».
Η αναφορά του Παπαδιαμάντη στην Παναγία και η προσφυγή του σ’ αυτήν
« πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς » είναι γνήσια, αυθεντική, ορθόδοξη και εκφράζει με σταθερή πίστη αλλά και τρυφερότητα, υιϊκά αισθήματα αγάπης και αφοσίωσης. Είναι ακόμη αντιπροσωπευτική των «ανύμφευτων » δια βίου παρθένων ανδρών, όπως και των δια βίου ανύμφευτων παρθένων προς τον «Νυμφίον της Εκκλησίας», όπου έχει την εξαϋλωμένη μορφή της anima και του animus της Tiefenpschologie, που αγαπάται και βιώνεται με έναν άλλον εξωκόσμιο τρόπο. Εξάλλου μη λησμονούμε ότι ο Παπαδιαμάντης επηρεάστηκε και από το Παναγιοκρατικό κλίμα του Αγίου Όρους που το έζησε και στάθηκε δια βίου κοσμοκαλόγηρος. Αλλά ας προχωρήσουμε πιο συγκεκριμένα στις θεομητορικές του αναφορές, μέσω του έργου του.
Το πρόσωπο της Παρθένου, από αγκαλοφορουμένου βρέφους και μικράς κορασίδος έως της σαββατιζούσης ωρίμου επί της νεκρικής κλίνης, προβάλλεται άμεσα ή έμμεσα με δέος και σεβασμό. Και η κάθε αναφορά του δεν είναι απλή περιγραφική ή λογοτεχνική, αλλά βιωματική, ορθόδοξη, θεολογική και ανακλά τον εσωτερικό πνευματικό πλούτο του ανδρός. Ολόκληρα διηγήματα με τίτλους θεομητορικούς, όπως «Η Γλυκοφιλούσα», «Η Πεποικιλμένη», «Στο Χριστό στο κάστρο», στο «Άνθος του Γιαλού», στο «Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου» κ.α. άρθρα, όπως «Η Κοίμησις της Θεοτόκου», «Περί της Παναγίας της Κουνίστρας», «Ύμνος ακάθιστος» κ.α., και ιδιαίτερα τα ποιήματά του, μας προσφέρουν την υπερκόσμια μορφή της Παρθένου σε μιαν άλλη «κένωση» και θεώρηση, ώστε η προσέγγισή της να γίνεται πλέον βατή.
Στην πεζή παναγιακή δημιουργία του προστίθεται και η ποιητική. Πέντε είναι τα γνωστά ποιήματα που αφιερώνει στη Θεοτόκο, σε ελεύθερο στίχο. Τα τέσσερα σε ισάριθμες, ομώνυμες με τις εξοχές όπου βρίσκονται οι ναοί τους, Παναγίες : «Στην Παναγία την Κουνίστρα», «Στην Παναγία την Κεχριά», «Στην Παναγία του Ντομάν» και «Στην Παναγίτσα στο Πυργί». Σ’ αυτά προστέθηκε αργότερα το πέμπτο «Στην Παναγία τη Σαλονικιά». Γράφτηκαν κατά τον Στέργιο Δημούλη στην περίοδο της συγγραφικής του ωριμότητας (1909-1910) και αποτελούν το ένα τρίτο της ποιητικής του δημιουργίας.

Η Παναγία του Παπαδιαμάντη είναι αρχικά η Παναγία της χριστιανοσύνης, της Εκκλησίας, αλλά και η Παναγία με την τοπική ιδιαιτερότητα «η μια η ξεχωριστή», η δική του, η Παναγία η Σκιαθίτισσα, που γεννήθηκε και κατοικεί εκεί.

« Εις όλην την χριστιανοσύνη

Μια είναι μόνη Παναγία αγνή,

Κόρη παιδίσκη, ‘’Άσμα Ασμάτων’’

Χωρίς Χριστόν, Θείο παιδί στα χέρια

Και τρεφομένη με αγγέλων άρτον.

Εσύ είσαι μόνη, Παναγία Κουνίστρα,

Που εφανερώθης στης Σκιάθου το νησί

εις δένδρον πεύκου επάνω καθημένη

κι αιωρουμένη εις τερπνήν αιώραν,

όπως αι κορασίδες συνηθίζουν.»

                                                                      (Στην Παναγία την Κουνίστρα)

Και στο άλλο ποίημά του, που ο Ηρακλής Αποστολίδης χαρακτήρισε ως το καλύτερο νεοελληνικό ποίημα, διαβάζουμε :

«Χαίρετ’ ο Ιωακείμ κι η Άννα

Που γέννησαν χαριτωμένη κόρη

Στην Παναγίτσα στο Πυργί.

Χαίρετ’ όλ’ η έρημη ακρογιαλιά

Κι ο βράχος κι ο γκρεμός αντίκρυ του πελάγους…»

Εδώ θάλεγε κανείς πως βλέπει αυτήν την πανανθρώπινη ανάγκη, ο καθένας να οικειωθεί το θείο γεγονός, να κάνει πιο δικό του το θείο πρόσωπο. Τον Χριστό, τον Χριστό του. Την Παναγία, Παναγία του. Και μας φέρνει στο νου τη συνήθεια των έγχρωμων, που εικονίζουν στο δικό τους φυλετικό είδος τα θεία πρόσωπα…. Και εδώ ο ποιητής θέλει την Παναγία συμπατριώτισσά του! Από τη μια η ανάγκη της οικειοποίησης, από την άλλη η αγάπη στη γενέτειρα οδηγούν στη θεώρηση αυτή. «Στη λογοτεχνία σπάνια τόπος και συγγραφέας ταυτίζονται τόσο απόλυτα όπως η Σκιάθος με τον Παπαδιαμάντη», σημειώνει ο Ηρ. Αποστολίδης που αναφέραμε πιο πάνω. Έτσι η γενέτειρα εδώ διεκδικεί την ιερή αποκλειστικότητα! Σ’ ένα άλλο του ποίημα η Παναγία γίνεται το κέντρο των νοσταλγικών του αναζητήσεων, που συμπλέκονται με τον νόστο της Σκιάθου. Και την παρακαλεί ν’ αξιωθεί και πάλι νάρθει στον ναό Της, στην εορτή της Αποδόσεως της Κοιμήσεως, να την θεάται όλος θαυμασμό και να της ψάλλει :

«Γλυκιά Παρθένε, αξίωσέ με

Νάρθω και πάλι στον ναό σου,

Στα πλατάνια τα θεόρατα

Όπου φυσά γλυκά η αύρα,

Κάτω στο ρέμα, που η πηγή κελαρύζει

Κι επάνω θροϊζει η αύρα μαλακά.

………………..

Στα ‘νεάμερα τ’ αγαπημένα

Της δοξασμένης μεταστάσεώς σου

Ήθελα νάμαι να ψάλω το ‘Πεποικιλμένη’

Στο πανηγύρι το σεμνό.

Να βλέπω να θαυμάζω τη μορφή σου…»

Είναι, ακόμη, γι΄αυτόν που δοκιμάζεται ιδιαίτερα έντονα σε κάποιες περιόδους της πολυκύμαντης ζωής του, των «θλιβομένων η χαρά», «των αδικουμένων προστάτις», των «ξένων η παράκλησις», ώστε να προσφεύγει σ΄αυτήν «εν κινδύνοις και θλίψεσι». Και ελπίζει προσκυνώντας τη θαυματουργή εικόνα Της να φθάσει και έως αυτόν η λυτρωτική χάρη Της που καλύπτει όλο το νησί :

«….ω Παναγία μου, κόρη πάναγνη, καλή.

Κι ίσως φθάση κι ως εμένα και ν’ απλώση

Γαλήνη στην ψυχή μου την αμαρτωλή».

                                                                  (Στην Παναγία την Κουνίστρα)

Τέλος, επισφραγίζοντας το ποίημά του «Στην Παναγίτσα στο Πυργί» εκφράζει την ακόλουθη ψαλμική αλλά τραγική για κάθε πολυπαθή άνθρωπο ικεσία :

«Δος μου και μένα άνεση, Παναγιά μου,

πριν να απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω ».

                                                                             (πρβλ. ψαλμ.ΛΗ,14)

Εκεί όμως που εκφράζεται όλο το ιερό δέος, ο σεβασμός, η αγάπη και η λατρευτική, με τη σχετική έννοια, διάθεση του «όψιμου υμνογράφου της Ορθοδοξίας» – όπως τον αποκαλεί ο καθηγητής Ν.Τωμαδάκης – Παπαδιαμάντη, είναι ο Παρακλητικός κανόνας του, «ΚΑΝΩΝ ΙΚΕΤΗΡΙΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑΝ ΘΕΟΤΟΚΟΝ ΤΗΝ ΓΟΡΓΟΕΠΗΚΟΟΝ». Και ενώ σ’ αυτόν εκφράζει προσωπικά του βιώματα και ομιλεί εξ’ ιδίων παθών και περιστάσεων, εκφράζει συγχρόνως και τα βιώματα της λατρευούσης Εκκλησίας, χαρακτηριστικό των ορθοδόξων υμνογράφων. Ο Παρακλητικός του κανόνας έχει ιδιαίτερα εξομολογητικό χαρακτήρα, που θυμίζει την ποίηση του Βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως στον «Μέγα Παρακλητικόν Κανόνα». Η Θεοτόκος, στην οποία προσφεύγει με τη βεβαιότητα της άμεσης ανταπόκρισής της ως «Γοργοϋπηκόου», είναι η αρωγός, η προστάτης, η σώτειρα. «Προσπίπτει εν μετανοία κράζων εκ βάθους ψυχής». Ομολογεί ως έχων «νεκρωθέν το πνευματικόν», ως «αμόναχος μοναχός».  Και δεν διστάζει να εκθέσει τις πληγές του «ως μεθύων απαύστως, ως υβριστής…ως ραθυμών….», «ως κασίγνητος» (=αδελφός, ομοιότατος) των μυθικών ασεβών Φινέως και Οφιονέως, ως «Λυμαντήρ» και «βεβηλωτής» της εντός του εικόνος «του ποιήσαντος», ως «πάλαι Νείλος». Και ζητεί συγγνώμη και βοήθεια.
Εκτενέστερη αναφορά δεν επιτρέπει ο χώρος, μ’ όλο που θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και ευχάριστη.  Συμπερασματικά, η παρουσία της Παναγίας στο έργο του Παπαδιαμάντη θυμίζει την ιστορημένη εικόνα Της στους ορθόδοξους ναούς. Αλλού αυτοτελής και περίβλεπτος, όπως στο τέμπλο και την κώχη του Ιερού Βήματος, αλλού ως ένα των προσώπων μιας ιεράς παράστασης. Έτσι και μέσα στο έργο του, η Παναγία κατέχει μια περίοπτη θέση, όπως και στην ευσεβή ψυχή του. Και απεικάζοντάς την «καλάμω γραμματέως οξυγράφου», «ευκαίρως ακαίρως», ανοίγει το στόμα των μεμνημένων αναγνωστών του στο να «άσουν» μαζί του νοερά το «Πεποικιλμένη». Και «ευλάλοις χείλεσι» να προσκυνήσουν τιμητικά την χαριτόβρυτη εικόνα Της.
(Πρωτοπρεσβυτέρου ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΠΑΠΑΣΠΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Απαντήσεις σε κοσμικές αντιλήψεις περι Ορθοδοξίας

 

Θα απαντήσουμε σε κάποιες γνώμες, ερωτήσεις που έχουν οι περισσότεροι αδερφοί μας για την Ορθοδοξία την εκκλησία και τους ιερείς. Μήπως έχεις αναφέρει και εσύ αδερφέ μου κάποιες από αυτές τις απόψεις; εδώ είμαστε λοιπόν με αγάπη να απαντήσουμε . . .

Δεν πιστεύω στους παπάδες για αυτό δεν πάω εκκλησία!

Αυτό αγαπητέ είναι λανθασμένο ο ιερέας είναι λειτουργός της θείας λειτουργίας οπότε δεν πάς στην εκκλησία για το πρόσωπο του ιερέα αλλά για την λειτουργία που έκτελεί έχοντας χειροθεσία αγίου πνεύματος μέσο αποστολικής διαδοχής που έδωσε ο Κύριος. Οπότε κάτι τέτοιο μόνο εγωισμό μπορεί να κρύβει.

Οι παπάδες είναι διεφθαρμένοι γιατί να πάω εκκλησία όλοι ίδιοι ειναι!

Δεν ειναι σωστό αυτό αδερφέ μου διότι κρύβει μηδενισμό και καταστροφολογία. Σαφώς οι ιερείς είναι άνθρωποι και αυτοί αμαρτωλοί και ο καθένας κάνει τον αγώνα του οπότε είναι λογικό και στις τάξεις του κλήρου να υπάρχει διαφθορά και άσχημες καταστάσεις. Μην ξεχνάς όμως το εξής : Αναζήτησες τον καλό ιερέα; η τους κρίνεις όλους απο το καναπέ του σπιτιού σου ; Δεν βλέπεις οτι η αντίληψη σου αυτή έχει καθιερώθεί απο το βομβαρδισμό απο τα ΜΜΕ. Ανέφεραν ποτέ για τους ιερείς, μοναχούς αλλά και επισκόπους που κάνουν απίστευτο έργο για τον λαό και τον πλησίον; όχι βέβαια διότι δεν συμφέρει την νέα τάξη η αλήθεια αλλά ο σκοταδισμός. Με την ίδια λογική αν τα παίρνουν κάποιοι γιατροί να μην ξαναπάμε στο νοσοκομείο ή να βάλουμε όλους στο ίδιο καζάνι κάτι τέτοιο όπως καταλαβαίνουμε δεν ειναι σωστό. Και μην ξεχνάμε το εξής κανένας ιερέας δν ζητάει χρήματα και αν ζητάει είναι λάθος και μπορούμε να το αναφέρουμε, εμείς δίνουμε .

Δεν χρειάζεται εκκλησία και μυστήρια αφού πιστεύω

στο Χριστό όλα είναι εντάξει η εκκλησία είναι για τις γιαγιάδες.

Αφου λοιπόν πιστεύεις στο Χριστό όπως λές τότε θα πιστεύεις και αυτά που λέει ο ίδιος αλλά και οι απόστολοι και τέλος στα ιερά ευαγγέλια. Ο καθαρισμός της ψυχής έρχεται διαμέσου των αχράντων και επουρανίων μυστηρίων φυσικά μετά απο κατάλληλη πνευματική προετοιμασία μέσα απο την θεία λειτουργία. Η εκκλησία ειναι το νοσοκομείο της ψυχής μας και ο καθαρισμός απο αυτής απο πάσας μολυσμού αμαρτιών που την διαλύουν.
Δεν γίνεται να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχοντα λάβει το ιερό βάφτισμα να πιστεύουμε στο Κύριο αλλά να μην συμμετέχουμε στα μυστήρια διοτι αυτά είναι που αγιάζουν και καθαρίζουν τον άνθρωπο.
Ίδρυση του Μυστηρίου: Ό Χριστός την Μ. Πέμπτη το βράδυ κατά την διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, έλαβε έναν άρτο και ένα ποτήρι κρασί και αφού τα ευλόγησε έδωσε στους Μαθητές Του και είπε: Λάβετε, φάγετε και πίετε όλοι σας. Όχι μερικοί. Αυτά που σας δίνω έγιναν τώρα αυτή την στιγμή, ο μεν άρτος Σάρκα μου, ο δε οίνος αίμα δικό μου.Ο Απ. Παύλος αναφέρει (Α΄ Κορ. 11, 23-26) ότι αυτός που καθιέρωσε και παρέδωσε το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας είναι ο ίδιος ο Κύριος τη βραδιά του Μυστικού Δείπνου. Ο Χριστός θέλησε να κοινωνούν οι πιστοί το Σώμα και το Αίμα Του για να θυμούνται τη σταυρική Του θυσία και το λυτρωτικό Του θάνατο. Και αυτό να γίνεται συνεχώς μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία.

Γιατί να εξομολογηθώ είμαι μια χαρά και στην τελική που να πάω να εξομολογηθώ σε παπά ; μα πως είναι δυνατόν; στην τελική πάω στις εικόνες και τα λέω.

Καταρχήν αδερφέ μου, πρωτίστως οι εικόνες δεν μιλούν αλλά και ο Κύριος που πιστεύεις μας έδειξε άλλο δρόμο. Μην ξεχνάμε όλοι έχουμε μολυσμένες καρδιές απο πάθη και αμαρτίες που έχουμε διαπράξει στην ζωή μας. Είτε μικρά είτε μεγάλα αμαρτήματα οπότε χρειαζόμαστε θεραπεία και καθοδήγησης για να καθαρίσουμε μέσα μας. Η εξομολόγηση είναι και όρος για να λάβουμε θεία κοινωνία διότι δεν κάνει να κοινωνούμε ενεξομολόγητοι χωρις να έχουμε λάβει ευχή απο τον πνευματικό μας πατέρα.
Ο Κύριος θέσπισε το μυστήριο της εξομολόγησης λέγοντας στους μαθητές του “Όποιου συγχωρήσετε τις αμαρτίες, θα του συγχωρηθούν και όποιου θα τις κρατήσετε ασυγχώρητες ,θα μείνουν ασυγχώρητες” (Ιωαν 20,23). Οι ιερείς λοιπόν μέσα απο το πετραχήλι και της ευχής της συγχωρήσεως για “σβήνουν” τις αμαρτίες μας για τις οποίες δεν θα κριθούμε στην τελική κρίση. Ο Κύριος θα μπορούσε να βάλει αγγέλους αλλά οι άγγελοι δεν θα μπορούσαν να μας καθοδηγήσουν πνευματικά διότι ειναι αναμάρτητα όντα ενώ οι ιερείς σαν άνθρωποι και αυτοί αμαρτωλοί μπορούν να μα καθοδηγήσουν μέσα απο νουθεσίες κανόνες του Κυριου και των πατέρων. Υπάρχουν πολλά πάθη και αμαρτίες μέσα στην καρδιά μας αλλά ο σκοτισμός της ψυχής μας και το κοσμικό φρόνημα δεν μας επιτρέπουν να τις διακρίνουμε. Σε αυτό βοηθά η ανάγνωση του Ευαγγελίου και των πατέρων ώστε να δούμε τελικά πόσα πάθη μας κατατρώγουν μέσα μας και χειραγωγούν την ζωή και την ψυχή μας σε λανθασμένα μονοπάτια.

Νηστεία και εγκράτεια ; ! Αυτά είναι σκοταδιστικά και συντηρητικά αδύνατον !

Πιστεύω στο Κύριο και αυτό αρκεί.

Όπως είπαμε δεν αρκεί το “απλά πιστεύω” διότι πίστη είναι συμμετοχή και όχι ένας απλός σκεπτικισμός η φαντασία. Ο Κύριος νήστεψε 40 μέρες στην έρημο για να μας δείξει τον δρόμο και η εγκράτεια αναφέρεται και στα ευαγγέλια αφού φυσικά τα πιστεύουμε. Ας το δούμε αρχικά λογικά η νηστεία και η εγκράτεια είναι απο τις μεγαλύτερες μάχες του ανθρώπου είναι και τα δύο πάθη τα ποιο ισχυρά που ιδιαίτερα το θέμα των σαρκικών χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις για να εγκλωβίσει τον άνθρωπο. Οπότε αν δεν μπορούμε να δώσουμε την μάχη σε αυτά τα εξωτερικά όπως φαίνονται πάθη πως θα πάμε μέσα στην καρδιά μας και σε πάθη ποιο ισχυρά όπως θυμό, κακία, εγωισμό, υπερηφάνεια κλπ. Είναι το στάδιο εκπαίδευσης της πνευματικής μας πειθαρχίας μέσα απο αυτούς τους κανόνες. Πως είναι δυνατόν να σηκώσουμε ένα βάρος 100 κιλών όταν δεν μπορούμε να σηκώσουμε ένα ποτήρι νερό. Οι πνευματικοί νόμοι δεν αλλάζουν μέχρι την νέα και τελευταία έλευσης του Κυριού για την τελική κρίσης ακόμα και στο 3000 μ.χ να φτάσουμε οι πνευματικοί νόμοι για το καθαρισμό των ψυχών μας παραμένει αναλλοίωτος. Αυτές οι πνευματικές νουθεσίες έβγαλαν Αγίους μήν το ξεχνάμε. Για ελπιδοφόρο κλείσιμο να πούμε το εξής : “Τίποτα αδερφέ μου δεν είναι αδύνατον όταν έχεις τον Κύριο μαζί σου”.

Δεν έχω σκοτώσει άνθρωπο οπότε είμαι μια χαρά !.

Μήπως σκοτώνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα και δεν το ξέρεις ;
Μην ξεχνάμε ότι η καρδιάς μας έχει εκατοντάδες πάθη που πολλά απο αυτά δεν τα γνωρίζουμε κιόλας. Η Ορθοδοξία και ο Κύριος μας έδειξαν τον δρόμο τον αληθινό για να καθαρίσουμε την ψυχή και την καρδιά μας. Εξομολόγηση και μετάνοια είναι η απόδειξη και η ένδειξη μας για την ειλικρινή και υγειή μεταμέλια των αμαρτιών μας. Έχουμε σκοτώσει την παιδική μας ψυχούλα μέσα μας και αυτό ειναι πολύ οδυνηρό και άσχημο και αυτό καλούμαστε να διορθώσουμε και να το καθαρίσουμε μέσο των μυστηρίων. Δεν είμαστε μια χαρά με αμαρτωλή καρδιά γεμάτοι πάθη , φαντασίες λογισμούς και κινήσεις παθών που μας εκτροχιάζουν από τον καθαρισμό μας και την φώτιση μας με την βοήθεια του Κυρίου.
Ωραία δεν σκότωσες άνθρωπο αλλά για παράδειγμα φωλιάζει ο θυμός , εγωισμός και η κακία μέσα σου με αποτέλεσμα να σκοτώνεις τον εαυτό σου κάθε μέρα.

Ορθοδοξία; Γιατί όχι Προτεστανισμός καθολικισμός κλπ.

Όλοι το ίδιο είναι απλά δρόμοι εξάλλου στον Χριστό πιστεύουν.

Ορθοδοξία, η μόνη αλήθεια!και ιδού το γιατί . . . .

Απλά σε ένα Χριστό που έχουν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους . Πολλοί θεωρούν πως η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές «εκκλησίες». Μία «άποψη», δηλαδή, του χριστιανισμού, ή άλλοι θεωρούν την Ορθοδοξία ως μία θρησκεία. Και οι δύο απόψεις είναι παντελώς λανθασμένες. Ορθοδοξία στην κυριολεξία σημαίνει ορθή δόξα, ορθή πίστη. Δεν είναι μία εκ των «εκκλησιών» διότι είναι η ΜΟΝΗ αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Αυτό δεν είναι φυσικά αλαζονεία αλλά η ΑΛΗΘΕΙΑ. Αφού ο Κύριος ίδρυσε μόνον μία Εκκλησία πώς μιλούμε εμείς για πολλές; Επίσης, η Ορθοδοξία δεν μπορεί να ονομαστεί θρησκεία διότι η θρησκεία είναι δεισιδαιμονία· προσπαθεί να καλύψει (η κάθε θρησκεία) τις ψυχολογικές ανάγκες του ανθρώπου. Αντίθετα η Ορθοδοξία θεραπεύει τον πάσχοντα ψυχικά άνθρωπο (εννοείται κάθε άνθρωπο) και τον καθιστά άγιο, αυτό είναι η απτή και περίτρανη απόδειξη της αλήθειας Της. Ορθοδοξία. Η Θρησκεία είναι μια χειραγώγηση του ανθρώπου που ξεκινάει απο κάτω (γη) προς τα πάνω (Θεό) ώστε να τον πλησιάσουμε. Η Ορθοδοξία είναι κάτι από πάνω προς τα κάτω Ανάσταση Κυρίου αδέρφια!. Μην ξεχνάμε η Ορθοδοξία έβγαλε Αγίους που Άγιοι ήσαν πρώτα στις συνειδήσεις των ανθρώπων και μετά ανακηρύχτηκαν Άγιοι. Δεν γίνονται Άγιοι με βιογραφικό όπως στο καθολικισμό.  (συμπληρώσεις στην τελευταία παράγραφο σε κείμενο από http://www.impantokratoros.gr/)

Σπύρος Σκουτής

ΠΗΓΗ.LOCKHEART WORLD