ΠΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ;

 

του Ομολογητού Θεολόγου κ. Νικολ. Σωτηροπούλου

Προσφάτως μετέβη στὸ ῞Αγιον ῎Ορος ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος, καὶ῾Ιερὲς Μονὲς τοῦ ἐπιφύλαξαν θερμὴ ὑποδοχή. ᾿

Ολίγοι μόνο μοναχοὶ διαμαρτυρήθηκαν γιὰ τὶς δηλώσεις του καὶ τὶς ἐνέργειές του σὲ βάρος τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως.

Βεβαίως ὁ Πατριάρχης στὸ ῞Αγιον ῎Ορος δήλωσε, ὅτι δὲν ἀπεμπολεῖ τίποτε ἀπὸ τὴν Πίστι.

᾿Αλλ᾿ αὐτὴ ἡ δήλωσι ὀφείλεται στὴ διπλωματία καὶ διγλωσσία τοῦ Πατριάρχου. ῾

Ο Προκαθήμενος τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἶνε τόσο πολὺ Οἰκουμενιστής, ὥστε καὶ κατὰ τὴ διπλωματικὴ δήλωσί του δὲν μπόρεσε ν᾿ ἀποκρύψῃ τὸν Οἰκουμενισμό του.

Διότι ὡμίλησε γιὰ «Ρωμαιοκαθολικὴ ᾿Εκκλησία» καὶ γιὰ «ἕνωσι τῶν ᾿Εκκλησιῶν».

Παρὰ τὴν ὑποκριτικότητά του ἔδειξε δηλαδή, ὅτι πιστεύει στὴν ὕπαρξι πολλῶν ᾿Εκκλησιῶν, ὄχι μιᾶς κατὰ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, καὶ τὸν Παπισμὸ θεωρεῖ ᾿Εκκλησία.

Πῶς λοιπὸν ἔγινε δεκτὸς ἀπὸ τὶς ῾Ιερὲς Μονές, στὶς ὁποῖες μετέβη; Καὶ πῶς ἡγούμενοι τὸν ἐγκωμίασαν;

῾Η ἀγάπη εἶνε ἡ κορυφαία τῶν ἀρετῶν, ἢ μᾶλλον ἡ συνισταμένη τῶν ἀρετῶν καὶ «πλήρωμα νόμου» (Ρωμ. ιγ´ 10).

Καὶ ἐρωτοῦμε· Οἱ μοναχοί, οἱ ὁποῖοι διὰ τοῦ Μοναχισμοῦ ἐπιδιώκουν τὴν τελειότητα καὶ λέ γουν, ὅτι μεταξὺ μοναχοῦ καὶ λαϊκοῦ ὑπάρχει τεραστία ἀπόστασι, ἔχουν ἀγάπη; ᾿

Αγαποῦν εἰλικρινῶς τὸν Πατριάρχη;

᾿Ολίγες ἐξαιρέσεις ὑπάρχουν βεβαίως. ᾿

Αλλ᾿ οἱ πολλοὶ μοναχοὶ δὲν ἀγαποῦν πραγματικῶς τὸν Πατριάρχη.

῍Αν τὸν ἀγαποῦσαν πραγματικῶς, θὰ τὸν ἤλεγχαν ὡς φορέα τῆς παναιρέσεως καὶ πανθρησκείας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, γιὰ νὰ μετανοήσῃ καὶ νὰ σωθῇ.

῾Ο ἰατρός, ποὺ ἀγαπᾷ τὸν ἀσθενῆ, δίνει σ᾿ αὐτὸν πικρὰ φάρμακα, γιὰ ν᾿ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὴν ἀσθένεια καὶ νὰ γίνῃ ὑγιής.

Δυστυχῶς τὸ κομποσχοῖνι δὲν συνυπάρχει πάντοτε μὲ τὴν ἀγάπη.

Δυστυχῶς μοναχοί, μάλιστα οἱ ἡγούμενοι, ὑπηρετοῦν τὴ σκοπιμότηταν.

Τὸ ῞Αγιον ῎Ορος ἦταν ἄλλοτε ἡ ᾿Ακρόπολι τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ᾿

Αλλὰ τώρα δὲν δικαιώνει αὐτὸ τὸν ὑψηλὸ χαρακτηρισμό.

Δόξα ὅμως τῷ Θεῷ, διότι στὸ ῞Αγ. ῎Ορος ὑ πάρχουν καὶ ὀλίγοι μοναχοὶ ἄξιοι τῆς μοναχικῆς ἰδιότητός των.

Καὶ ὅσον ὀλιγώτεροι εἶνε, τόσον ἀξιώτεροι εἶνε.

Παναγιώτατε!

῞Οσοι σᾶς ἐπαινοῦν καὶ σᾶς ἐγκωμιάζουν, αὐτοὶ δὲν σᾶς ἀγαποῦν μὲ ἀληθινὴ ἀγάπη.

῞Οσοι λυποῦνται γιὰ τὶς παρεκκλίσεις σας ἀπὸ τὴν Πίστι καὶ προσεύχονται γιὰ σᾶς καὶ σᾶς ἐλέγχουν, αὐτοὶ σᾶς ἀγαποῦν εἰλικρινῶς, διότι θέλουν νὰ διορθώσετε τὴν πνευματικὴ πορεία σας γιὰ τὴ δόξα τῆς ᾿Ορθοδοξίας καὶ γιὰ τὴ δική σας σωτηρία.

᾿Ορθοποδήσετε πρὸς τὴν ἀλήθεια, ὀρθοτομήσετε τὸ λόγο τῆς ἀληθείας, καὶ τότε, ὅσοι ἀληθῶς σᾶς ἀγαποῦν, θὰ εὐφρανθοῦν, διότι ἐξ αἰτίας σας θὰ δοξασθῇ ὁ Θεὸς καὶ ἡ ᾿Εκκλησία του, καὶ θὰ τύχετε καὶ σεῖς «σωτηρίας μετὰ δόξης αἰωνίου» (Β´ Τιμ. β´ 10).

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ Ή ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ;

            Το δίλημμα αυτό είναι ανύπαρκτο και απαράδεκτο για ένα χριστιανό που δέχεται ολόκληρο το Ευαγγέλιο και προσπαθεί να το βιώσει σωστά και χωρίς προκαταλήψεις. Ο χριστιανός δεν είναι συντηρητικός γιατί δεν δέχεται την στασιμότητα ως πνευματικό σώμα της ζωής του.

            Είναι συντηρητικός μόνον όταν πρόκειται για την διασφάλιση της αλήθειας και της διατήρησης της αγάπης του Χριστού. Το ίδιο δεν είναι κατά της προόδου ο χριστιανός, όταν η πρόοδος ανυψώνει, σέβεται και εξυπηρετεί τον άνθρωπο ως εικόνα Θεού. Είναι μόνον εναντίον μιας εσφαλμένης θεωρίας για την πρόοδο που αδιαφορεί για τον άνθρωπο και αντί να τον ελευθερώνει τον κάνει δούλο των δημιουργημάτων του.

            Κοντολογίς : ο χριστιανός είναι υπέρ της συντήρησης του πραγματικού και αληθινού πνεύματος του Χριστού, που αλλάζει σταθερά και σίγουρα τον άνθρωπο και τον κάνει εικόνα Θεού.

            Και για τον ίδιο λόγο είναι και προοδευτικός, αφού βαδίζει προς τη μεταμόρφωση του κόσμου και την αναγέννηση του ανθρώπου, μέχρι την τελική επικράτηση της βασιλείας του Θεού πάνω στη γη

Για τους δύσκολους καιρούς

Ο Μακάριος και ο Ιωάννης υπέφεραν πολύ τους καταδίωκε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης* (361-363 μ.Χ.) για την Πίστη τους και από ό,τι αναφέρει ο Μ. Βασίλειος για να τους στηρίξει, και το αυτοκρατορικό περιβάλλον - «οι κρατούντες» ανώτεροι υπάλληλοι - και οι δικοί τους - «οι γνώριμοι», ίσως οικογενειακοί - πρόσθεταν τις απειλές τους και τις κολακείες τους.

Ο Μέγας Βασίλειος θέλοντας να τονώσει το ηθικό τους, αντιπαραβάλλει τους κόπους που έχουν οι γήινες επιδιώξεις με τις θλίψεις, που ο πιστός Χριστιανός σηκώνει χάριν του Χριστού. Και το πιο ισχυρό αντίβαρο, η συμμαχία στον αγώνα του Κυρίου Ιησού και η βασιλεία των ουρανών, που είναι το τέρμα των κόπων και των πόνων μας.

Αυτή η μεταφυσική διάσταση της επιστολής είναι για τους δύσκολους καιρούς, όπου αποθρασύνονται οι εχθροί της Πίστεως, η πνοή της αισιοδοξίας για την τελική νίκη της Αληθείας και για τη βράβευση των αγωνιστών της.

Σαν το Μακάριο και τον Ιωάννη της 18ης επιστολής του Μ. Βασιλείου πολλοί σήμερα αγωνίζονται, διώκονται και βασανίζονται είναι αυτοί που έχουν τη χάρη να βαστάζουν μέσα στην ψυχή τους την υπόθεση του Χριστού και στη δική μας εποχή.

Μ. Βασιλείου

Επιστολή 18η

Δεν ξαφνιάζουν οι γεωργικοί κόποι τους γεωργούς, ούτε είναι απροσδόκητη η θαλασσινή φουρτούνα για τους ναύτες, όπως και ο ιδρώτας δεν παραξενεύει τους εργάτες κατά το καλοκαίρι έτσι δεν είναι εκτός προγράμματος και η θλίψη της παρούσας ζωής, για εκείνους που διάλεξαν τη ζωή της ευσεβείας.

Αλλά στο καθένα επάγγελμα από αυτά που αναφέρθηκαν έχει συνταιριαχθεί ανάλογος κόπος που μας είναι γνωστός αυτοί δε που μετέχουν στο επάγγελμα, τον αναδέχονται τον πόνο αυτό, όχι βέβαια γιατί τους αρέσει να κοπιάζουν, αλλά διότι περιμένουν να απολαύσουν τα αγαθά που εκείνα - τα επαγγέλματα - αποδίδουν. Διότι οι ελπίδες που συγκρατούν και συναρμόζουν ολόκληρο τον βίο των ανθρώπων γλυκαίνουν και παρηγορούν τη δυσκολία που έχει το καθένα επάγγελμα.

Και άλλοι μεν από αυτούς που κοπιάζουν για τους καρπούς της γης ή για άλλα γήινα αγαθά, έχασαν παντελώς τις ελπίδες τους και απόλαυσαν τα αγαθά που περίμεναν μονάχα με τη φαντασία τους αλλά και άλλοι εις τους οποίους συνέβη να αποβούν τα αποτελέσματα κατά την επιθυμία τους, αναγκάσθηκαν και αυτοί να ελπίσουν και μια δεύτερη φορά, αφού η πρώτη τους ελπίδα γρήγορα έφυγε και μαράθηκε.

Μονάχα σ' αυτούς που καταπονούνται χάριν της ευσεβείας δεν εξαφάνισε τις ελπίδες το ψεύδος, ούτε το αποτέλεσμα κατάστρεψε τους αγώνες και τα βραβεία τους, εφόσον αυτούς τους παραλαμβάνει μόνιμη και ασφαλής η βασιλεία των ουρανών.

Να μη σας ταράζει λοιπόν καμιά συκοφαντία, μήτε φοβέρα των κρατούντων να σας τρομάζει ούτε και να σας λυπεί ειρωνεία και ύβρις των γνωστών σας ανθρώπων ούτε κρίση δυσμενής από εκείνους, που προσποιούνται ότι σας νοιάζονται κρύβοντας τις δόλιες προθέσεις τους κάτω από συμβουλές τίποτε να μη σας τρομάζει εφόσον μαζί σας συναγωνίζεται ο λόγος (το δόγμα) της αληθείας.

Αντιμέτωπος όλων αυτών ας μάχεται ο ορθός λογισμός και ας παρακαλεί να του γίνει σύμμαχος ο Διδάσκαλος της ευσεβείας, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, χάριν του οποίου είναι γλυκύ πράγμα να πάσχει κανείς και το να πεθάνει είναι κέρδος.

* Κατά μιαν άλλη άποψη, τους καταδίωκαν οι Αρειανοί επί του αιρετικού Αυτοκράτορα Ουάλεντος (364-378 μ.Χ.)

Βασίλειος ο Μέγας

Το αλίευσα ΕΔΩ

Ἁγιότητα

Λειβαδίτης Τάσος

Ἡμερολόγιο ἥσυχο στὸν τοῖχο,

μιὰ ἡμερομηνία κι οἱ ἅγιοι σιωπηλοί,

χλωμοὶ κι ἀναμάρτητοι,

σημειωμένοι μόνο μὲ τὸ μικρό τους ὄνομα,

ὅπως τοὺς φώναζε ἡ μητέρα τους.



Κύριε, κανεὶς δὲν ἤθελε νὰ μεγαλώσει.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΑΣ

Η ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΗΣ ΧΑΛΑΝΔΡΙΤΣΗΣ

ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ

..........Την χαραυγήν της 5ης Ιουλίου 1948, συμμοριακά συγκροτήματα περίπου 1200 ανδρών υπό τους ικανότερους εκ των αρχισυμμοριτών τής Πελοποννήσου και με άφθονα βαρέα και αυτόματα όπλα, επετέθη κατά της Χαλανδρίτσης. Η εξ 68 ανδρών φρουρά αντέταξε κρατεράν άμυναν. Ηρνήθησαν παράδοσιν με υπόσχεσιν ότι αφοπλιζόμενοι θα αφήνοντο ελεύθεροι και εθέρισαν τους επιτιθεμένους συμμορίτας δια πολυβολισμού εκ των φυλακίων. Ζητηθείσαι τηλεγραφικώς ενισχύσεις εκινήθησαν εκ Πατρών, άλλ' εβράδυνεν η αφιξίς των, διότι υπέστησαν επίθεσιν από τα υψώματα Καλλιθέας και είχε καταστραφεί η γέφυρα από την οποίαν έπρεπε να διέλθουν τα συνοδεύοντα τεθωρακισμένα. Αι δυνάμεις ενισχύσεως έφθασαν περί την δευτέραν και ημίσειαν απογευματινήν ώραν. Αλλ' ήτο πλέον αργά. Η ηρωική φρουρά παλαίουσα επί πολλάς ώρας εναντίον εικοσαπλασίων δυνάμεων και αποδεκατιζομένη, είχεν αναγκασθεί προ μιας μόλις ώρας, ότε υπέκυψαν τα πολυβολεία της, να επιχειρήσει απεγνωσμένην έξοδον. Οι διασωθέντες είχαν φθάσει εις τα βόρεια υψώματα της κωμοπόλεως, όπου, κυκλωθέντες πανταχόθεν, πολέμησαν μέχρις εσχάτων. Όσοι δεν είχαν φονευθεί κατέκειντο ασπαίροντες εκ τραυμάτων και κατεκρεουργήθησαν επί τόπου. Όταν κατέφθασαν αι Εθνικαί δυνάμεις ανεύρον μόλις εξ οπλίτας κρυπτομένους εις τους θάμνους.
Εις τα ακολουθούντα το παρόν περί συμμοριτοπολέμου εις την Πελοπόννησον έγγραφα παραθέτομε πολλά επίσημα στοιχεία παρέχοντα πλήρη εικόνα των δραματικών γεγονότων της Χαλανδρίτσης και της ηρωικής θυσίας των χωροφυλάκων υπερασπιστών της. Αλλ' ενταύθα επιθυμούμε να τονίσωμεν ιδιαιτέρως ότι η εμμονή εις τας θέσεις των, πάρα το υπερ-εικοσαπλάσιον των δυνάμεων του εχθρού και τελικώς η σχεδόν ολική θυσία των ανδρών τής χωροφυλακής υπερασπιστών της Χαλανδρίτσης, αποτελεί εποποιΐαν δοξάζουσαν την νεωτέραν Ελληνικήν Ιστορίαν και εφάμιλλον προς τα πλέον ένδοξα μεγαλουργήματα του Αγώνος τής ελευθερίας του 1821. Εξήντα πέντε εν όλω άνδρες, μετρίως οπλισμένοι και άνευ πυροβόλων εμάχοντο επί εννέα ολόκληρους ώρας εναντίον υπερχιλίων συμμοριτών, οι όποιοι, εφοδιασμένοι με πολυβόλα, όλμους, αυτόματα και χειροβομβίδας, τους περιέσφιγγον πανταχόθεν και επετίθεντο μετά λύσσης αδιακόπως. Απέκρουσαν μετ' αξιοθαύμαστου γενναιότητος τας λυσσώδεις επιθέσεις, αποφασισμένοι να νικήσουν ή να πέσουν μαχόμενοι μέχρι τελευταίας πνοής. Ούδ' επί στιγμήν αμφέβαλον δια την τραγικήν θέσιν εις την οποίαν είχον περιέλθει, ως αποδεικνύουν τα κατά την διάρκειαν τής μάχης εκπεμπόμενα σήματα, μαρτυρούντα την επιθανάτιον αγωνίαν των. Αι απεγνωσμένοι επικλήσεις των προς άμεσον αποστολήν βοηθειών δεν αφήνουν αμφιβολίαν, ότι ούδ' επί στιγμήν εσκέφθησαν να εγκαταλείψουν έστω και την τελευταίαν στιγμήν τον αγώνα προς σωτηρίαν των. Μόνον όταν είχον εξαντλήσει πλέον τα πυρομαχικά των, με τας ξιφολόγχας των και τας ολίγας σφαίρας που απέμενον εις τα καταματωμένα χέρια των απεφάσισαν όχι να παραδοθούν, άλλα να επιχειρήσουν απέλπιδα έξοδον, ανάλογον προς εκείνην των ελευθέρων πολιορκημένων του Μεσολογγίου. Αι εξενεχθείσαι, εύκολοι πάντοτε όταν γίνονται εκ των υστέρων και εκ του ασφαλούς, μομφαί ότι ώφειλον να παραμείνουν εις τας θέσεις των εν αναμονή των βοηθειών, αι οποίαι κατέφθασαν μετά μίαν ώραν, είναι και άδικοι και άκριτοι. Πώς θα μάχοντο επί μίαν ακόμη ώραν χωρίς πυρομαχικά και πώς θα παρημπόδιζον τους θηριώδεις συμμορίτας να εισορμήσουν δια να τους κατασφάξουν ή να τους συλλάβουν δια να τους εκτελέσουν με διαπομπεύσεις και μαρτύρια; Εξ' άλλου, ως αποδεικνύεται από τα ανταλλαγέντα σήματα, ουδεμίαν είχον σαφή γνώσιν περί αποστολής και ώρας άφίξεως. Άλλωστε, η μη έγκαιρος αποστολή βοηθειών βαρύνει εξ ολοκλήρου τας Στρατιωτικάς δυνάμεις αι οποίαι ούτε δια της αεροπορίας ενόχλησαν τους συμμορίτας ούτε έσπευσαν με κεραυνοβόλον ταχύτητα να αποστείλουν βοηθείας, ούτε αι μετά καθυστερήσεως καταφθάσασαι. ήσαν τοιαύται, ώστε να συντρίψουν αμέσως τας συμμοριτικάς δυνάμεις αντιπερισπασμού και να φθάσουν εγκαίρως.

ΠΗΓΗ: http://sfoulidis.landofheroes.org/arxeia_eex/halandritsa.htm

Ζουλιέν Γκριβέλ - ο οδοντίατρος των λεπρών

Aν η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο αποτελεί «πλούτο» ο ελβετός οδοντίατρος Ζουλιέν Γκριβέλ είναι πάμπλουτος. Από τα πρώτα κιόλας βήματά του ως οδοντίατρος στη Γενεύη αποφασίζει να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία των Ελλήνων λεπρών. Ταξιδεύει επί 27 χρόνια δύο φορές το χρόνο για να χαρίσει ένα χαμόγελο στους χανσενικούς που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στην Αθήνα. Εις πείσμα της προκατάληψης που απομονώνει τους λεπρούς ως επικίνδυνους ο Ζουλιέν Γκριβέλ τούς πλησιάζει για να αποκαταστήσει τη ζημιά στα δόντια τους, καθώς τα ακρωτιασμένα χέρια τους δεν μπορούν να τα πλύνουν. Στα αλλοιωμένα τους χαρακτηριστικά ανακαλύπτει την αληθινή ομορφιά, την εσωτερική...

Για την ανιδιοτελή προσφορά του βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών... Μιλήσαμε μαζί του, μοιραστείτε αυτή τη χαρά και την τιμή.

-Πώς ήλθατε σε επαφή με τους χανσενικούς στην Ελλάδα;

Έχω μια πολύ ωραία, συγκινητική, παράξενη και σπαραχτική ιστορία.

Το 1972 τελείωσα τις σπουδές οδοντιατρικής στη σχολή στη Γενεύη, μετά από 3 χρόνια ως βοηθός ενός οδοντιάτρου, άνοιξα το δικό μου ιατρείο. Από τότε η ζωή θα είχε κυλήσει ομαλά, χωρίς εκπλήξεις, με μονοτονία, αλλά ευτυχώς που υπήρξε ένας φίλος μου κοινωνιολόγος που μιλούσε πολύ καλά τα ελληνικά ο οποίος είχε συμμετάσχει στην ταινία «Η τάξη για τη Λέπρα» και με ρώτησε αν μπορώ να έλθω στην Ελλάδα να φτιάξω τα δόντια ενός χανσενικού φίλου του. Ένιωσα έκπληξη, πρώτα από όλα, επειδή νόμιζα ότι ήταν πολύ πιο κοντά μας. Κατά το τέλος του 18ου αιώνα η εξάπλωση της λέπρας αυξήθηκε στην Ευρώπη. Το πρώτο διάταγμα για τη λέπρα ήταν το 1836 που πρότεινε την απομόνωση των λεπρών.

Δε φοβηθήκατε ότι θα μπορούσατε να κολλήσετε από τους λεπρούς;

Περίεργο, αλλά δε φοβήθηκα καθόλου. Όταν μου το ζήτησε ο φίλος μου, ένιωσα ότι ταιριάζει πολύ με τον εσωτερικό μου κόσμο...

-Πότε ήλθατε στην Ελλάδα για πρώτη φορά;

Ήλθα τότε για πρώτη φορά, μετά μου άρεσε να φτιάχνω τα δόντια του πρώτου μου ασθενή, έτσι ζήτησα την άδεια του υπ. Υγείας Σπύρου Δοξιάδη για να έρχομαι. Στην αρχή ερχόμουν 3 φορές το χρόνο για δύο εβδομάδες την κάθε φορά. Μετά ένας φίλος μου Ελβετός με ρώτησε αν μπορούσε να έρχεται μαζί μου κι έτσι ερχόμουν εγώ δύο φορές κι εκείνος μία.

-Πού συναντούσατε τους άρρωστους για να τους προσφέρετε τις υπηρεσίες σας;

Από το 1957 όλοι οι λεπροί της Ελλάδας, πήγαιναν στον Αντιλεπρικό Σταθμό στο χώρο του νοσοκομείου Λοιμωδών Νόσων στην Αγ. Βαρβάρα.

-Όταν έκλεισε η Σπιναλόγκα;

Ναι, το 1957. Ο προορισμός του Νοσοκομείου ήταν για περίθαλψη, επιμόρφωση και για να έχουν ένα εξιτήριο να βγουν στην κοινωνία.

-Ποια ήταν η πιο συγκλονιστική εμπειρία που ζήσατε μαζί τους; Σας μιλούσαν, σας έλεγαν τα προβλήματά τους; Πώς επικοινωνούσατε μαζί τους, ενώ δεν ξέρατε τη γλώσσα;

Αυτό ήταν το μαρτύριο στην αρχή για μένα, επειδή δεν ήξερα καλά τα ελληνικά αλλά τα έμαθα σιγά-σιγά αρκετά για να συνεννοηθούμε. Μου είπανε πολλές μαρτυρίες.

-Τι είναι εκείνο που κάνει αυτή την επαφή συγκλονιστική; Σας έβλεπαν σαν φίλο; Έναν άνθρωπο που μπορούσαν να εμπιστευθούν, ενώ η κοινωνία τούς γύριζε την πλάτη;

Ναι, έγινα φίλος τους, με έλεγαν «ο γιατρός μας έρχεται», ήταν μια πολύ συγκινητική συνάντηση.

-Τι εικόνες, τι συμπεριφορές έχετε κρατήσει από αυτούς τους ανθρώπους;

Το κουράγιο, την αξιοπρέπειά τους, πώς έχουν υποφέρει τόσες δοκιμασίες από παιδιά… Η πίστη τους μου έχει κάνει εντύπωση.

-Μέχρι πότε συνεχίσατε να επισκέπτεστε τους χανσενικούς για να φροντίζετε τα δόντια τους;

Μέχρι το 1998. Από τότε δεν είχε και πολλή δουλειά. Νομίζαμε ότι η νόσος είχε εξαφανιστεί. Ήταν γέροι, δεν είχε νέα κρούσματα. Το πρόβλημα ήταν ότι ήταν ακρωτηριασμένοι, πως δεν είχαν χέρια να πλυθούν. Τα δόντια τους ήταν χαλασμένα. Και τους έφτιαξα τα χαρακτηριστικά τους, το κοινωνικό διαβατήριο, ένα χαμόγελο.

-Αυτοί οι άνθρωποι είχαν τη δύναμη να χαμογελούν;

Αυτό ήταν το περίεργο, φανταστικό, ότι μπορούσαν να χαμογελούν ακόμα. Μια φορά ένας φίλος μου, που ήταν χανσενικός και ζει ακόμα, μου είπε: «Ξέρεις με αυτές τις δοκιμασίες βγαίνει όμορφα σμιλεμένη η ψυχή του ανθρώπου». Πώς μπορεί να το πει αυτό μετά από τόσες δοκιμασίες;…

Ασθενείς & γιατροί στο τραγικό νησί της Σπιναλόγκας (από εδώ)

-Είδατε, δηλαδή, όμορφους ανθρώπους με αλλοιωμένα χαρακτηριστικά;

Είδα τη ψυχική ομορφιά. Μαζί τους έμαθα την ουσία της ζωής.

-Υπήρξε κάποια περίπτωση, κάποιος χανσενικός, που να σας συγκίνησε περισσότερο από τους άλλους;

Ναι, αυτοί που έμειναν θετικοί. Δηλαδή που… Είναι δύσκολο να σας εξηγήσω· όσοι είχαν τη νόσο γι’ αυτούς δεν ήταν στιγματισμένοι, ήταν θεραπευμένοι. Η προκατάληψη είχε φύγει, αλλά στην αρχή, 50 ολόκληρα χρόνια, ήταν γραμμένο ότι έπρεπε να στείλουμε τους λεπρούς στα λεπροκομεία. Και μετά όταν ήλθε το φάρμακο… Α, αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το 1941 ένας γιατρός στην Αμερική βρήκε την προμίνη, μια ουσία στην οικογένεια των σουλφόνων. Οι πρώτες κλινικές δοκιμές ήταν πολύ ενθαρρυντικές. Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί επιτέλους αντιμετωπίστηκε ο σωματικός εκφυλισμός που προκαλεί η νόσος μετά από 55 αιώνες συμφοράς. Πολύ σημαντική ανακάλυψη. Μετά από 50 χρόνια με απόρριψη και προκατάληψη πώς να γυρίσουν εύκολα στα χωριά; Τότε ήταν αθεράπευτη νόσος και όταν πήγαινε κάποιος στο λεπροκομείο ήταν σαν νεκρός. Κι όταν κάποιος αρρώσταινε τον διέγραφαν από τα μητρώα του χωριού του.

-Σαν να μην υπήρχε;…

Δεν υπήρχε πια. Φοβερό… Επειδή δεν είχε καμιά ελπίδα επιστροφής.

-Έχετε γνωρίσει και παιδιά χανσενικά;

Έχω γνωρίσει παιδιά των χανσενικών που είναι πολύ καλά. Δεν είχαν πρόβλημα και γι’ αυτό το θέμα π.χ. στη Σπιναλόγκα επιτρεπόταν ο γάμος εκεί. Τα παιδιά έπρεπε να πάνε στον παιδικό σταθμό στο Λοιμωδών Νόσων. Αλλά για φανταστείτε πως μια μητέρα έπρεπε να δώσει το παιδί της για να πάει στον παιδικό σταθμό.

-Δε θα το ξαναέβλεπε ποτέ;

Όχι, είχανε νέα από τα παιδιά και από το 1950 μπορούσαν να πάνε τα παιδιά να τους δουν. Φανταστείτε τον τρομερό αγώνα μεταξύ της λογικής και της αγάπης. Μια μητέρα έπρεπε να δώσει το παιδί, να φύγει από τα ακρωτηριασμένα της χέρια και της πληγές της. Ο νόμος και η λογική το ήθελαν αλλά η αγάπη δεν το ήθελε, οδυνηρός αγώνας.

-Μιλήστε μας για αυτά τα παιδιά.

Τα έχω δει αλλά τότε πια υπήρχε θεραπεία, δεν είχε πια ακρωτηριασμούς.

-Τι σήμαινε για σας η βράβευσή σας από την Ακαδημία Αθηνών, ήταν αναμενόμενη;

Ήταν ένα δώρο. Δεν το περίμενα, τι να περιμένω;… Ήταν μια ωραία αναγνώριση.

Οφείλω να υπογραμμίσω ότι όλα αυτά τα χρόνια η προσφορά σας στους χανσενικούς γινόταν αφιλοκερδώς. Ήταν μια προσφορά στον Άνθρωπο.

-Στη χώρα σας έχετε βραβευθεί για το έργο σας;

Ναι, για τη διδακτορική διατριβή μου που ήταν για τη «Νόσο του Χάνσεν στην Ελλάδα και την Κρήτη του 20ού αιώνα».

-Έχετε πάει στη Σπιναλόγκα;

Ναι, πολλές φορές.

-Τι μπορείτε να μας μεταφέρετε για τον τόπο αυτό; Μέσα από το βιβλίο «Το Νησί» έχουμε διαμορφώσει μια εικόνα. Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;

Όχι, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ήταν πάρα πολύ πιο δύσκολα, δεν είχε φάρμακα. Είχε ένα γιατρό που πολύ σπάνια πήγαινε εκεί. Δε ζούσε μαζί τους, έμενε απέναντι στην Πλάκα. Ήταν δράμα.

-Κάθε φορά που πηγαίνετε στη Σπιναλόγκα, τι νιώθετε;

Μεγάλη συγκίνηση ακόμη και σήμερα. Πέρυσι πήγα με φίλους και τους έδειξα τη Σπιναλόγκα και τους είπα την ιστορία. Ήταν πολύ συγκινητικό.

-Έχετε επισκεφθεί το δικό μας Λωβοκομείο, ξέρετε την ιστορία του;

Ξέρω πιο λίγα από ό,τι γνωρίζω για την Σπιναλόγκα. Είχα επισκεφθεί το Λωβοκομείο πριν από 10 χρόνια, αλλά πήγα και χθες.

-Να σημειώσουμε ότι γνωρίζετε τον Ανδρέα Μιχαηλίδη που έχει αναλάβει σε ένα μεγάλο βαθμό μαζί με μία Επιτροπή την προσπάθεια ανάδειξης του χώρου. Αλήθεια, τι είδατε εκεί κατά την επίσκεψή σας;

Είδα ένα μέρος με όλα ανοικτά, σπασμένα, χαλασμένα, με σκουπίδια και βρομιές. Κατά τη γνώμη μου είναι κρίμα. Είναι οι μνήμες των ανθρώπων που έζησαν ολόκληρη ζωή στη σκιά και κλεισμένοι εκεί.

-Τι θα περιμένατε να γίνει εκεί; Πώς φαντάζεστε το χώρο;

Τι να αποφασίσω εγώ, τίποτα. Αλλά κατά τη γνώμη μου πρέπει να αποκατασταθεί για τη μνήμη τους. Το μέρος αυτό αξίζει σεβασμό και αξιοπρέπεια.

-Αν συγκρίνουμε τα δύο μέρη τι μπορούμε να πούμε; Ήταν το Λωβοκομείο η Σπιναλόγκα της Χίου;

Νομίζω ότι ήταν το ίδιο. Ήταν κλεισμένοι, η απομόνωση ήταν σκληρή, υπήρχε απόρριψη και θα ήθελα να σας πω μια μαρτυρία που άκουσα από ένα χανσενικό: «Μπορεί να φανταστεί κανείς τι σήμαινε να είσαι λεπρός τότε, χωρίς φάρμακα, χωρίς ελπίδα θεραπείας, περιμένοντας το τελικό στάδιο της αρρώστιας, αυτό της ολοκληρωτικής σου καταστροφής. Η απέχθεια για τον ίδιο σου τον εαυτό. Καταραμένη ασθένεια. Ο φόβος…». Δεν αξίζουν σεβασμό αυτοί;

Εμείς αυτή την άποψη την υποστηρίζουμε χρόνια και προσπαθούμε μέσα από τη δουλειά μας να αναδείξουμε ότι αυτός ο τόπος χρειάζεται να διασωθεί καθώς και η μνήμη των ανθρώπων που έζησαν εκεί. Γίνονται κάποιες προσπάθειες, ας ελπίσουμε ότι γρήγορα θα τελεσφορήσουν…

Το ελπίζω κι εγώ…

-Αν ξαναρχίζατε τη ζωή σας πάλι τον ίδιο δρόμο θα επιλέγατε, πάλι κοντά στους χανσενικούς - ακόμη κι αν είχατε πληρώσει ένα βαρύ τίμημα ή αν θα είχε επηρεαστεί η ζωή σας απ’ αυτούς;

Σίγουρα! Δεν ξέρω με τους χανσενικούς, γιατί ελπίζω ότι δε θα έχει πια αυτή τη νόσο. Τέτοια αποστολή, αυτό αξίζει στη ζωή. Είναι… Αισθάνομαι πλούτο με όσα κέρδισα στο δρόμο, όπως λέει ο Καβάφης στο πολύ σημαντικό του ποίημα για την «Ιθάκη».

Κι εμείς νιώθουμε ότι ήταν μεγάλη τιμή και χαρά μας που σας φιλοξενήσαμε. Σας ευχαριστώ πολύ.

Οι πατέρες της εκκλησίας μιλούν για τον τρόπο της αληθούς νηστείας

Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

« Νηστεύεις; Ἀπόδειξέ μού το διά μέσου τῶν ἴδιων ἔργων. Ποιά ἔργα ἐννοεῖ; Ἄν δεῖς φτωχό, νά τόν ἐλεήσεις. Ἄν δεῖς ἐχθρό, νά συμφιλιωθεῖς μαζί του. Ἄν δεῖς μιά ὄμορφη γυναίκα, νά τήν ἀντιπαρέλθεις. Ἄς μή νηστεύει λοιπόν μόνο τό στόμα, ἀλλά καί τό μάτι καί ἡ ἀκοή, καί τά πόδια καί τά χέρια καί ὅλα τά μέλη τοῦ σώματός μας.
Νά νηστεύουν τά χέρια, παραμένοντας καθαρά ἀπό τήν ἁρπαγή καί τήν πλεονεξία. Νά νηστεύουν τά πόδια, ξεκόβοντας ἀπό τούς δρόμους πού ὁδηγοῦν σέ ἁμαρτωλά θεάματα. Νά νηστεύουν τά μάτια, ἐξασκούμενα νά μήν πέφτουν ποτέ λάγνα πάνω σέ ὄμορφα πρόσωπα, οὔτε νά περιεργάζονται τά κάλλη τῶν ἄλλων...
Δέν τρῶς κρέας; Νά μή φᾶς καί τήν ἀκολασία διά μέσου τῶν ματιῶν. Ἄς νηστεύει καί ἡ ἀκοή. Καί νηστεία τῆς ἀκοῆς εἶναι νά μή δέχεται κακολογίες καί διαβολές... Ἄς νηστεύει καί τό στόμα ἀπό αἰσχρά λόγια καί λοιδορίες. Διότι τί ὄφελος ἔχουμε, ὅταν ἀπέχουμε ἀπό πουλερικά καί ψάρια, δαγκώνουμε ὅμως καί κατατρῶμε τούς ἀδελφούς μας;».

ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ Η ΝΗΣΤΕΙΑ

Του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

« Πρέπει καί ἡμεῖς, ἀδελφοί μου, οἱ εὐσεβεῖς χριστιανοί, νά νηστεύωμεν πάντοτε, μά περισσότερον τήν Τετράδη, διατί ἐπουλήθηκε ὁ Κύριος καί τήν Παρασκευή διατί ἐσταυρώθη. Ὁμοίως ἔχομε χρέος νά νηστεύωμεν καί τές ἄλλες Τεσσαρακοστές, καθώς ἐφώτισε τό Ἅγιον Πνεῦμα τούς ἁγίους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας καί μᾶς ἔγραψαν διά νά νηστεύωμεν, νά νεκρώνωμεν τά πάθη, νά ταπεινώνωμεν τή σάρκα, τό σῶμα, ὁπού εἶναι ἕνας λύκος, ἕνα γουρούνι, ἕνα θηρίον, ἕνα λιοντάρι. Καί μάλιστα μέ τά ὀλίγα ζοῦμεν μέ εὐκολία καί ὅταν τρώγομεν πολλά, θέλομεν καί ἔξοδα πολλά. Ἐγώ τώρα ἠμπορῶ νά ζήσω μέ ἑκατό δράμια ψωμί. Ἐκεῖνα τά εὐλογεῖ ὁ Θεός διατί εἶναι ἀναγκαῖα καί ὄχι νά τρώγομεν ἑκατόν δέκα. Ἐκεῖνα τά δέκα τά καταρᾶται, διατί εἶναι χαράμι, εἶναι ἐκεινοῦ τοῦ πεινασμένου. Φυλάγετε αὐτές τίς τέσσερες Τεσσαρακοστές, χριστιανοί μου; Ἐδῶ πῶς πηγαίνετε; Ἄν εἶσθε χριστιανοί, πρέπει νά τές φυλάγετε, μάλιστα τήν Μεγάλην Τεσσαρακοστή».

ΟΙ ΩΦΕΛΕΙΕΣ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Του Μεγάλου Βασιλείου

«  Η νηστεία γεννᾶ τούς προφῆτες, δυναμώνει τούς δυνατούς. Ἡ νηστεία κάνει σοφούς τούς νομοθέτες· εἶναι τό καλό φυλαχτό τῆς ψυχῆς, ὁ πιστός σύντροφος τοῦ σώματος, τό ὅπλο γι᾿ αὐτούς πού ἀριστεύουν, τό γυμναστήριο γιά τούς ἀθλητές. Αὐτή ἀποκρούει πειρασμούς, αὐτή προετοιμάζει γιά τήν ἀπόκτηση εὐσέβειας· εἶναι σύντροφος τῆς νήψεως καί δημιουργός τῆς σωφροσύνης. Στούς πολέμους φέρεται μέ γεναιότητα, ἐν καιρῷ εἰρήνης διδάσκει τήν ἡσυχία. Ἁγιάζει τόν Ναζιραῖο καί τελειοποιεῖ τόν ἱερέα».
«Ἡ νηστεία ἔσβυσε τή δύναμη τῆς φωτιᾶς κι ἔφραξε τά στόματα τῶν λιονταριῶν. Ἡ νηστεία ἀνεβάζει τήν προσευχή στόν οὐρανό, μέ τό νά γίνεται τρόπον τινά ἡ φτερούγα στήν πορεία πρός τά ἄνω. Ἡ νηστεία κάνει τά σπίτια νά προκόβουν, εἶναι ἡ μητέρα τῆς ὑγείας, ἡ παιδαγωγός τῆς νεότητας, τό στολίδι τῶν γερόντων, ἡ καλή σύντροφος τῶν ὁδοιπόρων, ὁ πιστός συγκάτοικος αὐτῶν πού συνοικοῦν».

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Του Μεγάλου Βασιλείου

«  Η νηστεία προστατεύει τά νήπια, σωφρονίζει τό νέο, κάνει σεβαστό τό γέροντα. Διότι τά γεράματα, στολισμένα μέ τή νηστεία, γίνονται πιό σεβαστά.
Γιά τίς γυναῖκες εἶναι ὁ πιό κατάλληλος στολισμός, γι' αὐτούς πού βρίσκονται στήν ἀκμή τῆς ἡλικίας, τό χαλινάρι· εἶναι τό φυλακτό τῶν συζύγων καί ἡ τροφός αὐτῶν πού παρθενεύουν. Μέ αὐτούς τούς τρόπους ἡ νηστεία βοηθᾶ σέ κάθε σπίτι.
Ποιά, ὅμως, εἶναι ἡ σημασία της γιά τή δημόσια ζωή μας; Ὁλόκληρη τήν πόλη καί ὅλο τόν λαό τούς ἐπαναφέρει ἀμέσως στήν τάξη, καταστέλλει τίς κραυγές, ἀπομακρύνει τίς κακολογίες... Ἄν ὅλοι τήν παρελάμβαναν ὡς σύμβουλο σ᾿ αὐτά πού ὀφείλουν νά πράξουν, τίποτε δέν θά ἐμπόδιζε νά εἴχαμε βαθιά εἰρήνη σ᾿ ὁλόκληρη τήν οἰκουμένη...
Κι οὔτε πάλι ὁ βίος μας θά ἦταν τόσο πολυστένακτος καί γεμάτος κατήφεια, ἄν ἡ νηστεία κυβερνοῦσε τή ζωή μας. Διότι εἶναι φανερό ὅτι θά δίδασκε σέ ὅλους ὄχι μόνο τήν ἐγκράτεια τῶν τροφῶν, ἀλλά τήν πλήρη ἀποφυγή καί ἀποξένωση ἀπό τή φιλαργυρία, τήν πλεονεξία καί ἀπό κάθε ἄλλη κακία