ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ«ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ» ΕΚΔΗΛΩΣΗ Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

ΚΕΝΤΡΟΝ ΕΝΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΗΣ-ΠΡΟΒΟΛΗΣ

ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΜΑΣ «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ»

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με τις ευχές του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη

 Αιτωλίας & Ακαρνανίας, κ. Κοσμά, ο οποίος ευρισκόταν 

εκτός Αιτωλοακαρνανίας, και παρουσία πλήθους κόσμου,

 πραγματοποιήθηκαν με μεγάλη επιτυχία την 

Κυριακή του Θωμά, 12 Μαΐου 2013, οι εκδηλώσεις 

«Χριστιανικής Αγάπης» που διοργάνωσε ο 

Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Αγρινίου σε συνεργασία

 με το Κέντρο Ενότητος και Μελέτης-Προβολής των Αξιών Μας 

«Ενωμένη Ρωμηοσύνη», με την ευκαιρία της λήξεως των 

πνευματικών ευκαιριών που διοργάνωσε 

ο Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου καθώς και του πέρατος 

των μαθημάτων του Κοινωνικού Φροντιστηρίου 

«Άγιος Ιωάννης ο Βραχωρίτης», για την περίοδο 2012-2013.

Τις εκδηλώσεις, οι οποίες έλαβαν χώρα στον περίβολο του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, τίμησαν με την παρουσία τους ιερείς πολλών ενοριών του Αγρινίου και της ευρύτερης περιοχής, ενώ η αθρόα συμμετοχή του κόσμου ξεπέρασε σε αριθμό κάθε προηγούμενη χρονιά.

Κατά τα πρότυπα της πρώτης Εκκλησίας στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, παρατέθηκε κοινό δείπνο («Αγάπες») σε όλους τους συμμετέχοντες προσκεκλημένους. Ακολούθησαν αναστάσιμοι ύμνοι από το Χορό Ιεροψαλτών Αγρινίου, τραγούδια με ορχήστρα από την Παιδική Χορωδία του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, δημοτικοί χοροί από το Χορευτικό Τμήμα του Κατηχητικού Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου υπό την καθοδήγηση του συλλόγου «Ρίζες» καθώς και θεατρική παράσταση με προβολή DVD «Ελλάδα, το όμορφο κομμάτι της καρδιάς μου».

Οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με τη βράβευση των εθελοντών καθηγητών και καθηγητριών του Κοινωνικού Φροντιστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Βραχωρίτης», των Διευθυντών του 6^ου και του 2^ου Γυμνασίου Αγρινίου, κ.κ. Ιωάννη Σάββα & Ευσταθίου Βάρδια καθώς και της μουσικού κ. Ελένης Βαγγέλη, οργανώτριας της Παιδικής Χορωδίας του Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου.

Ευχαριστούμε όλους τους συμμετέχοντες προσκεκλημένους καθώς και όλες τις κυρίες που ετοίμασαν φαγητό, το οποίο προσφέρθηκε στους συμμετέχοντες.

Ιδιαίτερες ευχαριστίες θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε:

Ø         Στους κ.κ. Ευστάθιο Βάρδια και Ιωάννη Σάββα, διευθυντές του 2^ου και του 6^ου Γυμνασίου Αγρινίου, για την παραχώρηση της άδειας στεγάσεως, στο κτηριακό συγκρότημα του 2^ου και 6^ου Γυμνασίου Αγρινίου του Κοινωνικού Φροντιστηρίου «Άγιος Ιωάννης ο Βραχωρίτης» για το σχολικό έτος 2012-2013 καθώς και για τη γενικότερη στήριξή τους στο κοινωνικό έργο της Ενορίας μας.

Ø         Στους 35 βασικούς και 6 περιστασιακούς εθελοντές καθηγητές και καθηγήτριες, οι οποίοι δίδαξαν μαθήματα της ειδικότητάς τους στο Κοινωνικό Φροντιστήριο «Άγιος Ιωάννης ο Βραχωρίτης», κατά το σχολικό έτος 2012-2013. Σημειώνεται ότι τα μαθήματα του Κοινωνικού Φροντιστηρίου, το οποίο διοργάνωσε η Ενορία Αγίου Δημητρίου Αγρινίου, παρακολούθησαν, κατά τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του, 364 μαθητές και μαθήτριες όλων των τάξεων Γυμνασίου και Λυκείου.

Ø         Στις 165 εθελόντριες που καθημερινώς προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στα Συσσίτια της Ευαγγελιστρίας Αγρινίου, τα οποία διοργανώνονται από την Ενορία Αγίου Δημητρίου Αγρινίου. Ο αριθμός των μερίδων που προσφέρονται στα Συσσίτια της Ευαγγελιστρίας έχει ανέλθει σε 239 μερίδες ημερησίως, ενώ από την έναρξη της λειτουργίας των Συσσιτίων της Ευαγγελιστρίας έως σήμερα, έχουν διανεμηθεί πάνω από 80.000 μερίδες.

Το εκκλησιαστικό συμβούλιο Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Αγρινίου

Εθελοντές καθηγητές & καθηγήτριες

ενισχυτικών μαθημάτων της Εκκλησίας σχολικού έτους 2012-2013

στο Κοινωνικό Φροντιστήριο «Άγιος Ιωάννης ο Βραχωρίτης»

Ονοματεπώνυμο	Ειδικότητα
Αλεξάνδρα Αθανασοπούλου	Φιλόλογος
Αναστασία Αρκουμάνη	Μαθηματικός
Ιωάννης Γιαννακόπουλος	Καθηγητής Πληροφορικής
Σοφία Γκιρτοβίτη	Φιλόλογος
Βασιλική Δελημήτσου	Φιλόλογος
Αικατερίνη Καπλάνη	Φιλόλογος
Παναγιώτης Καραγεώργος	Φυσικός
Ελένη Καραγεώργου	Φιλόλογος
Σπυριδούλα Καρφή	Φιλόλογος
Ειρήνη Κατσακιώρη	Φιλόλογος
Μαρία Κουτσογούλα	Φιλόλογος
Βασιλική Κραμποκούκη	Φιλόλογος
Ιωάννα Κύρκου	Φιλόλογος
Δημήτριος Μπαλωμένος	Μαθηματικός
Κασσιανή Μπαλωμένου	Φιλόλογος
Μαρία Μπώκου	Φυσικός
Γεώργιος Παζαράκης	Χημικός
Χριστίνα Πανοπούλου	Χημικός
Δημήτριος Παπαδάκης	Φιλόλογος
Άννα Παπαχρήστου	Φιλόλογος
Ελένη Πατσαούρα	Φιλόλογος
Ευγενία Πέτρα	Μαθηματικός
Βασίλειος Σκεντέρης	Φιλόλογος
Βασιλική Σταμούλη	Μαθηματικός
Σπυρίδων Στεργιάκης	Φυσικός
Σπυρίδων Στίγκας	Μαθηματικός
Ελένη Σωχωρίτη	Φιλόλογος
Ηλίας Ταμανίδης	Μαθηματικός
Μιχαήλ Τζούμας	Μαθηματικός
Ελένη Τσάμη	Μαθηματικός
Νεκτάριος Τσέλιος	Μαθηματικός
Βαρβάρα Τσέλιου	Μαθηματικός
Κωνσταντίνος Τσιρώνης	Μαθηματικός
Βασιλική Φλώρου	Βιολόγος
Γεώργιος Χορταριάς	Φιλόλογος

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΑΒΡΙΗΛ: ''ΑΝ ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ, ΟΥΤΕ Η ΚΟΛΑΣΗ ΘΑ ΤΟΥΣ ΔΕΧΘΕΙ''

Ο  Θεός είναι πολύ λυπημένος με τους Έλληνες, διότι Τον αρνηθήκαμε. Καταργήσαμε τον Νόμο Του και θεσπίσαμε δικούς μας νόμους.

Κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος σε μια μάχη έπιασε έναν στρατιώτη, που κρυβόταν. Τρέχει και του λέει:
- Πώς σε λένε;
- Αλέξανδρο με λένε.
Του λέει:
- Αλέξανδρο σε λένε; Ή θ’ αλλάξεις διαγωγή ή θ’ αλλάξεις όνομα! Με βλέπεις εμένα στις μάχες να κρύβομαι;

Κι η Ελληνική Βουλή ή πρέπει ν’ αλλάξει διαγωγή ή πρέπει ν’ αλλάξει όνομα. Μ’ αυτά που έκανε, δεν της αρμόζει να λέγεται Βουλή. Εκείνο το όνομα που της αρμόζει να λέγεται, είναι δεόντως και πρεπόντως άβουλη και ασύνετη και απερίσκεπτη. Γιατί κατήργησε τον Νόμο του Θεού και ψήφισε δικούς της νόμους.

Ο Θεός λέει στον Δεκάλογο: «ου φονεύσεις». Οι Έλληνες Βουλευτές λένε: «Κάτω ο νόμος του Θεού· σκοτώστε». Νομιμοποίησαν τις εκτρώσεις. Δεν είναι αλήθεια αυτό; Μήπως τους συκοφαντούμε;

Ο Θεός λέει: «ου μοιχεύσεις». Αυτοί λένε: «Κάτω ο νόμος του Θεού». Νομιμοποίησαν τις μοιχείες, τις πορνείες, την ομοφυλοφιλία, την καύση των νεκρών, τον πολιτικό γάμο, βγάζουν τα Θρησκευτικά απ’ τα σχολεία, πετούν τον Σταυρό απ’ τη σημαία, τις εικόνες απ’ τις δημόσιες υπηρεσίες, θέλουν ν’ αναβιώσουν τον δωδεκαθεϊσμό και τόσα άλλα.

Ενδιαφέρονται οι Έλληνες Βουλευτές για την Ελλάδα μας; Θέλουν την πρόοδό της; Υποστηρίζουν τα Χριστιανικά μας ιδεώδη; Είναι Εθνοπατέρες και Εθνοσωτήρες; Ή είναι εθνοολετήρες και εθνοκαταστροφείς; Μ’ αυτό που κάνουν και θεσπίζουν, αποδεικνύουν ότι δεν πιστεύουν στον Θεό, σε αόρατο κόσμο, στην αθανασία της ψυχής, στην κόλαση, στον Παράδεισο, στη Μέλλουσα Κρίση κι ανταπόδοση. Όλ’ αυτά τα θεωρούν πλάνες επικίνδυνες και όπιον του λαού.

Αν δεν μετανοήσουν, ούτε η κόλαση θα τους δεχθεί. Ο Θεός θα κάνει ειδική κόλαση για να τους βάλει. Και με τα πολιτικά τους αξιώματα θα κοσμούν τα βαθύτερα και φριχτώτερα μέρη της κολάσεως!

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έλεγε: Ο πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ο πολιτικός σκέφτεται τις επόμενες γενεές.

Οι πολιτικοί μας σήμερα σκέπτονται τις επόμενες γενιές;

Ο Καποδίστριας, ο Κουμουνδούρος, ο Τρικούπης, ο Πλαστήρας, ζούσαν για την Ελλάδα και δεν ζούσαν απ’ την Ελλάδα.
Σήμερα οι βουλευτές μας ζουν για την Ελλάδα;

Πολλοί αντίχριστοι διαμέσου των αιώνων πολέμησαν τον Αρχηγό της Πίστεώς μας λυσσωδώς. Κανένας όμως απ’ αυτούς τους αντιχρίστους δεν τόλμησε να προσβάλει την ηθική υπόσταση του Κυρίου μας. Οι αντίχριστοι του αιώνος μας προσβάλουν την ηθική υπόσταση του Αρχηγού της Πίστεώς μας και παρουσιάζουν, συγγνώμην που το λέω, τον Κύριό μας ως ανήθικο, αμαρτωλό, πόρνο, ομοφυλόφιλο, ως διεστραμμένο κι ανισόρροπο, ως τεμπέλη κι αχαΐρευτο. Λένε ότι ξεστράτισε την Αγία Μαρία την Μαγδαληνή μικρό κοριτσάκι κι έκανε έρωτα μαζί της και ότι ήθελε να κάνει μαζί της ένα παιδί, που το ονόμασε Παράκλητο. Αίσχος!
Και ντροπή! Βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι, να λένε και να πιστεύουν αυτά για τον Κύριό μας! Ξεπερνούν στη διαστροφή κι αυτόν τον ίδιο τον Σατανά!

_____________________
* Τμήμα απομαγνητοφωνημένης συνεντεύξεως με τον Γέροντα Γαβριήλ από το Ιερόν Κελλίον του Οσίου Χριστοδούλου, Καρυές Αγίου Όρους. Η συνέντευξη στο σύνολό της κυκλοφορήθηκε από τις εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη» τον Ιανουάριο του 2013.

Περιοδικό ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ,
Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2013, τεύχος 88 

«Χριστοφόρος Παπουλᾶκος: ὁ σύγχρονος Ἀπόστολος τῆς Ρωμηοσύνης»

 
ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σάββατο, 18 Μαΐου 2013

Ἡ «Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη», ἡ Ὁμοσπονδία Πολιτιστικῶν Συλλόγων «Ὁ ἀρχαῖος Κλείτωρ» καί ἡ «Ἕνωση τῶν ἁπανταχοῦ Ἀρμπουναίων» ἔχουν τήν τιμή νά σᾶς προσκαλέσουν στή Β΄ Ἐπιστημονική Ἡμερίδα ἀφιερωμένη στόν Παπουλᾶκο, μέ θέμα: «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος: ὁ σύγχρονος Ἀπόστολος τῆς Ρωμηοσύνης», ἡ ὁποία θά λάβει χώρα τό Σάββατο, 18 Μαΐου 2013 στό Μέγαρο τῆς Παλαιᾶς Βουλῆς, πρωί καί ἀπόγευμα.

Ἡ Ἡμερίδα συνδιοργανώνεται ἀπό τούς ὡς ἄνω φορεῖς, ὑπό τήν αἰγίδα καί μέ τήν ἀρωγή τῶν Ἱερῶν Μητροπόλεων:Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως, Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων, καί Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΑΒΒΑΤΟ 18 ΜΑΪΟΥ 2013

10:00 – 11:00 Ἔναρξη – Χαιρετισμοί

Α´ ΠΡΩΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ:

Πρόεδρος: Μαρία Μαντουβάλου, ἀναπληρώτρια καθηγήτρια τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστήμιου Ἀθηνῶν.

11:00 – 11:15: Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικονήσου κ. Ἰωσήφ: «Οἱ θέσεις τοῦ Παπουλάκου στό ζήτημα τῆς ἀπόσχισης τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο».

11:15 – 11:30: Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας: «Τό πέρασμα τοῦ Παπουλάκου ἀπό τή Γορτυνία καί ὁ ἀπόηχός του».

11:30 – 11:45: Φώτιος Δημητρακόπουλος, καθηγητής Βυζαντινῆς Φιλολογίας στό Τμῆμα Φιλολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν: «Ἡ θρησκευτική ἀνάπαλση στά μέσα τοῦ 19ου αἰ.».

Β´ ΠΡΩΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ:

Πρόεδρος: Φώτιος Δημητρακόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

12:00 – 12:15: Μαρία Μαντουβάλου, ἀναπληρώτρια καθηγήτρια τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστήμιου Ἀθηνῶν: «Ἀπόψεις καί ἐκτιμήσεις γιά τόν Παπουλᾶκο».

12:15 – 12:30: Ἀθανάσιος Νασιόπουλος, καθηγητής τοῦ ΤΕΙ Ἀθηνῶν: «Τό ὁδοιπορικό μιᾶς ὁσιακῆς μορφῆς, Ἄρμπουνας – Ἄνδρος – Ἄρμπουνας».

12:30 – 12:45: Γιάννης Κ. Μπαστιᾶς, ἐκδότης καί συγγραφέας: «Ὁ Κωστής Μπαστιᾶς καί ὁ Παπουλᾶκος».

Συζήτηση – διάλειμμα.

Α´ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ:

Πρόεδρος: Ἀθανάσιος Παλιούρας, ὁμ. καθηγητής Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας καί Τέχνης τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων.

17:30 – 17:45: Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. Λαυρέντιος Γρατσίας, Ἱεροκῆρυξ Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας: «Ὁ Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος Καντιώτης καί ὁ Παπουλᾶκος».

17:45 – 18:00: Ἀπόστολος Νικολαΐδης, καθηγητής στό Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν: «Ἡ ἁπλότητα τῆς θεολογίας τοῦ Παπουλάκου».

18:00 – 18:15: Βασίλης Μυλωνάς, χημικός, τ. Λυκειάρχης: «Ὁ Χριστοφόρος Παπουλᾶκος στή Λαογραφία τοῦ Μοριᾶ».

Β´ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Πρόεδρος: Ἀπόστολος Νικολαΐδης, καθηγητής στό Τμῆμα Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.

18:30 – 18:45: Ἀθανάσιος Παλιούρας, ὁμ. καθηγητής Βυζαντινῆς Ἀρχαιολογίας καί Τέχνης τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων: «Οἱ περιπέτειες καί τό μαρτύριο τοῦ Παπουλάκου».

18:45 – 19:00: Πανοσιολογιώτατος Ἀρχιμ. Νεκτάριος Ν. Πέττας, δ.Φ.: «Ἀπό τά Καλάβρυτα, στό μετερίζι τῆς Ρωμιοσύνης».

19:00 – 19:15: Ἐλένη Κουντουράκη, δ.Φ.: «Χριστοφόρος Παπουλᾶκος: γραμμή ὑπεράσπισης σέ μιάν ἄτυπη δίκη».

Συζήτηση καί λήξη τῆς Ἡμερίδας.

ΟΙ ΣΥΝΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ:

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ «ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ»

Θεόφιλος Παπαδόπουλος

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ

«Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΛEIΤΩΡ»

Κωνσταντῖνος Κατσιάρης

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ «ΕΝΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΑΡΜΠΟΥΝΑΙΩΝ»

Ἀθανάσιος Νασιόπουλος

ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ:

• Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Προικονήσου, ὑπέρτιμος καί ἔξαρχος πάσης Προποντίδος, κ. Ἰωσήφ,

• ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμίας,

• ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων κ. Ἐπιφάνιος,

• καί ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπῶν καί Ἐορδαίας, ὑπέρτιμος καί ἔξαρχος Ἄνω Μακεδονίας κ. Θεόκλητος.

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ – ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ:

• Φώτιος Δημητρακόπουλος, καθηγητής Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

• Ἀθανάσιος Παλιούρας, ὁμ. καθηγητής Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων

• Ἀθανάσιος Νασιόπουλος, πρόεδρος τῆς Ἕνωσης Ἀρμπουναίων

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ:

• Μίρκα Παλιούρα, δρ. Ἱστορίας τῆς Τέχνης

• Γεωργία Γοργολίτσα, φιλόλογος

• Κωνσταντίνα Γοργολίτσα, φιλόλογος

XOΡΕΥΤΙΚΑ:

• Ἑλληνορθοδόξη Κοινωνία Προσώπων: ΔΙΨΩ

• Ἕνωση Ἁπανταχοῦ Μανιατῶν

Πληροφορίες στά τηλέφωνα: 2310552207, τηλεομοιότυπο: 2310552209 & στίς διευθύνσεις στό διαδίκτυο:www.enromiosini.gr & www.papoulakos.gr

Share this:

Ὁ Ὅσιος Παχώμιος ὁ Μέγας

Ὁ Ὅσιος Παχώμιος γεννήθηκε τὸ 292 μ.Χ. στὴν Κάτω Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (306 – 337 μ.Χ.). Στὸ στρατό, στὸν ὁποῖο κατετάγη, γνωρίσθηκε μὲ Χριστιανοὺς στρατιῶτες καὶ διδάχθηκε ἀπὸ αὐτοὺς τὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ὅταν δὲ ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ ἀφοῦ μετέβη στὴν Ἄνω Θηβαΐδα, βαπτίσθηκε καὶ ἐκάρη μοναχός.

Ἐπιθυμώντας μεγαλύτερη ἡσυχία, γιὰ νὰ ἀφοσιωθεῖ στὴν ἐρημικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄσκηση, κατέφυγε στὴν ἔρημο καὶ ἐτέθη ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ περίφημου ἡσυχαστοῦ Παλάμονος († 12 Αὐγούστου), τοῦ ὁποίου ἔγινε τέλειος μιμητής.

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, περὶ τὸ 320 μ.Χ., κατέφυγε σὲ ἔρημο νησίδα τοῦ Νείλου, στὴ νῆσο Ταβέννη τῆς Ἄνω Θηβαΐδος, ὅπου βοηθούμενος καὶ ἀπὸ τὸν ἀσπασθέντα τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀδελφό του Ἰωάννη, ἵδρυσε μικρὴ μονή.

Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς συνέσεώς του, εἵλκυσε πολλοὺς μοναχούς, ἐξαιτίας δὲ τούτου ὁλοένα καὶ μεγάλωνε τὴ μονή του, ὥστε σὲ διάστημα ὀλίγων ἐτῶν αὐτὴ νὰ ἀριθμεῖ περισσότερους ἀπὸ 14.000 μοναχούς. Ἔτσι ὁ Ὅσιος Παχώμιος ἔγινε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγάλους οἰκιστὲς καὶ ἀσκητὲς τῆς ἐρήμου.

Ὁ Ὅσιος Παχώμιος θεωρεῖται θεμελιωτὴς τῆς κοινοβιακῆς ὀργανώσεως τῶν ἀσκητῶν. Ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴ Λαυσαϊκὴ Ἱστορία, βιβλίο ποὺ ἔγραψε ὁ Παλλάδιος περὶ τὸ 420 μ.Χ., οἱ μοναχοὶ τοῦ Παχωμίου, ποὺ ὀνομάζονταν Ταβεννησιῶτες, ζοῦσαν ἀνὰ τρεῖς σὲ μικρὰ οἰκήματα. Ὁ Ὅσιος Παχώμιος ἐπέβαλε στοὺς μοναχοὺς κοινὴ προσευχὴ κάθε πρωὶ καὶ βράδυ (συνολικὰ βέβαια οἱ μοναχοὶ προσεύχονταν, σύμφωνα μὲ τὸν Κανόνα, δώδεκα φορὲς τὴν ἡμέρα καὶ δώδεκα τὴ νύχτα), κοινὴ ἐργασία, κοινὰ ἔσοδα, κοινὲς δαπάνες, κοινὰ γεύματα καὶ ὁμοιόμορφη ἐνδυμασία. Τὰ γεύματά τους ἀποτελοῦνταν ἀπὸ φυτικὲς τροφὲς καὶ τυρί. Κατ’ αὐτὰ οἱ μοναχοὶ δὲν μιλοῦσαν μεταξύ τους καί, γι’ αὐτό, συνεννοοῦνταν μὲ νεύματα. Κάλυπταν δὲ τὰ πρόσωπά τους κατὰ τέτοιο τρόπο, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ βλέπουν μόνο τὴν τράπεζα. Ἡ ὁμοιόμορφη στολή τους ἀποτελεῖτο ἀπὸ τὰ ἑξῆς ἐνδύματα: λινὸ χιτώνα («λεβιτωνάριο»), ποὺ ἔφθανε λίγο κάτω ἀπὸ τὰ γόνατα καὶ ζωνόταν μὲ ζώνη, λευκὸ μαλλοφόρο ἔνδυμα αἰγὸς ἢ προβάτου («μηλωτή»), ἐπίσης ζωσμένο, ποὺ ἔφθανε ὡς τὰ γόνατα καὶ εἶχε τὴ μαλλοφόρο ὄψη πρὸς τὰ ἔξω, κωνοειδὲς κουκούλιο, ποὺ στὸ πίσω μέρος ἔφθανε ὡς τοὺς ὤμους, καὶ μικρὸ λινὸ ὠμοφόριο («μαφόριον» ἢ «μαφόριον»), ποὺ κάλυπτε συνήθως τὸν αὐχένα καὶ τοὺς ὤμους. Ὑποδήματα σπανίως χρησιμοποιοῦσαν.

Οἱ Ταβεννησιῶτες μοναχοὶ κοιμοῦνταν καθήμενοι καὶ κοινωνοῦσαν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων κάθε Σάββατο καὶ Κυριακή. Διαιροῦνταν σὲ εἴκοσι τέσσερα τάγματα, καθένα ἀπὸ τὰ ὁποία χαρακτηρίζονταν μὲ ἕνα γράμμα τῆς ἀλφαβήτου, ἀνάλογα μὲ τὴν κατάσταση καὶ τὸν τρόπο συμπεριφορᾶς ἐκείνων ποὺ τὸ ἀποτελοῦσαν.

Πνεῦμα ὀργανωτικὸ καὶ ἀπαράμιλλος στὴν καθοδήγηση καὶ διακυβέρνηση προσώπων καὶ πραγμάτων, κατόρθωσε νὰ διατηρήσει μεταξὺ τοῦ πλήθους τῆς περὶ αὐτὸν ἀδελφότητας πειθαρχία καὶ ἀγάπη, φροντίζοντας ὡς φιλόστοργος πατέρας γιὰ τὶς πνευματικὲς καὶ ὑλικές τους ἀνάγκες, διὰ δὲ τῶν σοφῶν συμβουλῶν του καὶ τοῦ παραδείγματός του νὰ τοὺς ἐνθερρύνει στὸν ἀγῶνα πρὸς τὴν ἁγιότητα. Λόγω τῆς θεοσεβείας καὶ τῆς θεοφιλοῦς δράσεώς του ὁ Ὅσιος Παχώμιος προικίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ διὰ τῆς χάριτος τῆς θαυματουργίας καὶ ἐπιτέλεσε πλεῖστα ὅσα θαύματα.
Τὸ 348 μ.Χ. περιποιούμενος ὁ ἴδιος τοὺς μοναχοὺς ποὺ ἀσθένησαν ἀπὸ πανώλη, ἀρρώστησε καὶ ὁ ἴδιος καὶ μετὰ ἀπὸ λίγο πέθανε. Τὸν Ὅσιο Παχώμιο διαδέχθηκε στὴν ἡγουμενία τῆς μονῆς ὁ Ὅσιος Θεοδόσιος ὁ Ἡγιασμένος († 16 Μαΐου).

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.Ἀγελάρχης ἐδείχθης τοῦ Ἀρχιποίμενος, Μοναστῶν τᾶς ἀγέλας Πάτερ Παχώμιε, πρὸς τὴν μάνδραν ὁδηγῶν τὴν ἐπουράνιον, καὶ τὸ πρέπον ἀσκηταῖς, ἐκεῖθεν σχῆμα μυηθείς, καὶ τοῦτο πάλιν μυήσας· νῦν δὲ σὺν τούτοις ἀγάλλῃ, καὶ συγχορεύεις ἐν οὐρανίαις σκηναῖς.

Κοντάκιον  Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.Τὴν τῶν Ἀγγέλων ἐν σώματι πολιτείαν, ἐπιδειξάμενος Παχώμιε θεοφόρε, τούτων καὶ τῆς εὐκλείας ἠξίωσαι, τῷ τοῦ Δεσπότου θρόνῳ, σὺν αὐτοῖς παριστάμενος, καὶ πᾶσι πρεσβεύων θείαν ἄφεσιν.

Μεγαλυνάριον.Πάχος ἀπορρίψας τὸ γεηρόν, πρὸς γνόφον εἰσέδυς, τῶν ἀΰλων θεωριῶν· ὅθεν ἐκομίσω, τὰς θεογράφους πλάκας, Παχώμιε παμμάκαρ, ζωῆς τῆς κρείττονος.

Τυπικόν της 15ης Μαίου 2013

Τετάρτη: Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Παχωμίου τοῦ Μεγάλου.  Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Ἀχιλλείου,  Ἀρχιεπισκόπου Λαρίσης. Ἐπανακομιδή τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ἀποστόλου Τίτου.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας· Τετάρτης β΄ ἑβδομάδος Πράξεων (Πράξ. δ΄ 13-22). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· Τετάρτης β΄ ἑβδομάδος Ἰωάννου (Ἰω. ε΄ 17-24).

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μάρκ. ιε΄,43 – ιστ΄, 8) εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

  

Αδελφοί Χριστός Ανέστη!

Τρίτη Κυριακή σήμερα από την Κυριακή του Πάσχα και η Αγία μας Εκκλησία, μνημονεύει και τιμά τα πρόσωπα των Μυροφόρων γυναικών που αναδείχθηκαν σε πρότυπα θάρρους και ηρωισμού παραμένοντας στο πλάι του σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου μας μέχρι το τέλος, αψηφώντας τελείως «τον φόβο των Ιουδαίων» που είχε οδηγήσει την πλειοψηφία των μαθητών Του σε φυγή.

Οι Μυροφόρες γυναίκες ήταν μια ομάδα γυναικών, μαθήτριες του Κυρίου, οι οποίες ακολουθούσαν και φρόντιζαν τον Χριστό κατά τις περιοδείες Του. Κυρίως όμως ήταν εκείνες που παρέμειναν ανελλιπώς δίπλα του κατά τη στιγμή του πάθους του. Σε αυτή την ομάδα γυναικών μετείχε και η Παναγία μητέρα του Χριστού. Την ονομασία Μυροφόρες την αποκτούν από τη στιγμή που επιχειρούν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του με τα καθιερωμένα μύρα, όπως συνήθιζαν να κάνουν στους νεκρούς τους οι Ιουδαίοι.

Όλα τα γεγονότα που αφορούν στο πάθος και την σταύρωση του Κυρίου μας, συνέβησαν σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα την εβδομάδα πριν από το Σάββατο, κατά το οποίο οι Ιουδαίοι θα εόρταζαν το εβραϊκό Πάσχα. Αυτή η μεγάλη εορτή  για τους Ιουδαίους ήταν και ο λόγος για τον οποίο όλα έπρεπε να γίνουν άμεσα χωρίς τίποτα να σκιάσει την μεγάλη ημέρα. Ο Κύριος λοιπόν συλλαμβάνεται την Πέμπτη πριν το Σάββατο της εορτής, δικάζεται και καταδικάζεται την ίδια ημέρα, και μετά από τα φρικτά βασανιστήρια που υπέστη την επόμενη ημέρα, μια ημέρα δηλαδή πριν την εορτή σταυρώνεται. Την ίδια ημέρα που ο Κύριος σταυρώθηκε, την ίδια ημέρα αποκαθηλώθηκε και ετάφη. Τα πάντα έγιναν πολύ βιαστικά με αποτέλεσμα κατά τον ενταφιασμό του Κυρίου να μην προλάβουν να ολοκληρώσουν τα ταφικά έθιμα που απαιτούσαν την επάλειψη του σώματος του νεκρού με αρωματικά μύρα.

Κατά την διάρκεια του Πάθους του Χριστού, όλοι οι μαθητές Του, με εξαίρεση τον Ευαγγελιστή Ιωάννη, βλέποντας την οργή των Ιουδαίων προς τον διδάσκαλό τους και φοβούμενοι ότι η οργή αυτή θα ξεσπούσε και σε εκείνους, διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν. Κανείς τους δεν σκέφτηκε ούτε στιγμή, ακόμα και μετά το πάθος να εμφανιστεί, πολύ περισσότερο να επισκεφτεί τον τάφο του Χριστού. Αυτό όμως που δίσταζαν να κάνουν οι άνδρες απόστολοι, αποτολμούν να κάνουν οι Μυροφόρες. Αν και γυναίκες δεν διστάζουν να σταθούν στο πλάι του προδομένου και εγκαταλελειμμένου Χριστού και να συμπαρασταθούν στον πόνο της Παναγίας μητέρας Του. Για αυτές «ο φόβος των Ιουδαίων» ήταν ανύπαρκτος. Την καρδιά τους την είχε κερδίσει εξ ολοκλήρου ο Χριστός.

Οι Μυροφόρες όμως δεν παραιτούνται ούτε και μετά την ταφή του Χριστού. Σκέφτονται διαρκώς ότι δεν μπόρεσαν να προσφέρουν τα καθιερωμένα μύρα στο σώμα του διδασκάλου τους και αυτό δεν τις αφήνει να ησυχάσουν. Παίρνουν λοιπόν την μεγάλη απόφαση να επισκεφτούν τον τάφο του Κυρίου την επόμενη ημέρα από την εορτή, μία ημέρα δηλαδή μετά το Σάββατο του Εβραϊκού Πάσχα. «Διαγενομένου λοιπόν του Σαββάτου» και μάλιστα πριν ακόμα χαράξει για καλά το φως της ημέρας «όρθρου βαθέως», ξεκινούν να επισκεφτούν τον τάφο. Στην καρδιά τους δεν υπήρχε ούτε φόβος, ούτε αγωνία. Μόνο πηγαίο θάρρος το οποίο αντλούσαν από την αγάπη τους για το Χριστό. Αν τις απασχολούσε κάτι αυτό ήταν το πως θα μετακινούσαν την μεγάλη πέτρα που κάλυπτε την είσοδο του τάφου. Μα ω του θαύματος! όταν φτάνουν βλέπουν την πέτρα να έχει ήδη μετακινηθεί. Ο Κύριός τους, ο Διδάσκαλός τους, ο αγαπημένος τους Ιησούς είχε Αναστηθεί. Το άψυχο μέχρι πριν λίγο σώμα του δεν υπήρχε πουθενά. Μόνο ένας λευκοφορεμένος Άγγελος ήταν εκεί για να τους αναγγείλει το μεγάλο γεγονός της Αναστάσεως και να τους αναθέσει να μεταδώσουν το Αναστάσιμο μήνυμα και στους άλλους μαθητές.

Να λοιπόν αγαπητοί μου αδελφοί πως ανταμείβει ο Θεός την αγάπη και την τόλμη των Μυροφόρων. Γίνονται εκείνες η πρώτες που δοκιμάζουν την μεγάλη χαρά της Αναστάσεως του Χριστού και οι πρώτες που θα διακηρύξουν και θα μεταφέρουν αυτό το χαρμόσυνο μήνυμα. Και μαζί γίνονται και το παράδειγμα για όλους εμάς που πολλές φορές κυριευμένοι από το πνεύμα του κόσμου τούτου φοβόμαστε να σταθούμε στο πάλι του Αναστημένου Χριστού και να δηλώσουμε ότι είμαστε μαθητές Του. Δεν είναι λίγες οι φορές που είτε για να μην μας κοροϊδέψουν, είτε για να μην μας προσβάλλουν, είτε γιατί μπορεί να χάσουμε την εύνοια κάποιων, φοβόμαστε να ομολογήσουμε την Χριστιανική μας ιδιότητα. Κάποιες φορές μπορεί να αποφεύγουμε να κάνουμε και το σταυρό μας σε δημόσιο χώρο. Αυτήν είναι μια δειλία, σημάδι της πνευματικής μας φτώχιας. Αν θέλουμε να απολαύσουμε την πραγματική και αιώνια χαρά της Αναστάσεως, αν θέλουμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού, αν θέλουμε πραγματικά να ενωθούμε μαζί Του, θα πρέπει να έχουμε στην καρδιά μας το θάρρος την αγάπη κι την τόλμη των Μυροφόρων γυναικών, προκειμένου κάθε στιγμή της ζωής μας και με κάθε τρόπο να ομολογούμε ότι για εμάς κυριαρχεί μόνο το πρόσωπο του Χριστού.

Οι μαθητές του Κυρίου φοβήθηκαν, αμφέβαλλαν, κρύφτηκαν και έχασαν την ευκαιρία να γίνουν οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Οι Μυροφόρες πίστεψαν, τόλμησαν και αξιώθηκαν να δουν πρώτες αλλά και να μεταφέρουν πρώτες στον κόσμο την Ανάσταση. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά τους, ας μιμηθούμε την τόλμη τους για να πλημμυρήσει και η δική μας ψυχή από το φως της Αναστάσεως, την οποία με τον τρόπο της ζωής μας θα μαρτυρούμε προς πάσα κατεύθυνση μέχρι τη στιγμή που ο Θεός θα μας καλέσει κοντά του για να μας εισάγει στην αιώνια Βασιλεία του!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ Αναγνώσματα: Απόστολος: Πράξ. στ΄, 1 – 7. Ευαγγέλιο: Μάρκ. ιε΄, 43 – ιστ΄, 8 Ο κοινοτικός τρόπος ζωής της Εκκλησίας τότε και τώρα

Έμμεσες πληροφορίες για την λειτουργία της πρώτης
Εκκλησιαστικής κοινότητας των Ιεροσολύμων μάς δίδει το σημερινό
Αποστολικό ανάγνωσμα, αγαπητοί μου. Ο συγγραφέας των Πράξεων
αναφέρεται στην εκλογή των πρώτων επτά Διακόνων, που προέκυψε
από την ανάγκη κάλυψης των καθημερινών υλικοβιοτικών αναγκών
των μελών της κοινότητας, πράγμα που δε μπορούσαν άλλο να
επιτελέσουν οι ίδιοι οι Απόστολοι, λόγω των υπέρογκων ευθυνών τους
για την διάδοση του Ευαγγελικού λόγου. Έτσι, εξελέγησαν επτά
άνδρες πλήρεις Πνεύματος Αγίου και σοφίας
1, ο Στέφανος, ο
Πρόχορος, ο Νικάνωρ, ο Τίμων, ο Παρμενάς και ο Νικόλαος. Αυτοί
ανέλαβαν την διακονία της κοινής τράπεζας της κοινότητας των
πρώτων Χριστιανών, όπως και άλλα καθήκοντα που αφορούσαν στην
κάλυψη των καθημερινών αναγκών της πρώτης Εκκλησίας.
Λίγο πριν, ο συγγραφέας των Πράξεων μάς πληροφορεί για το
κοινό ταμείο της Εκκλησιαστικής κοινότητας, για την
κοινοκτημοσύνη που διέκρινε τις σχέσεις των πρώτων Χριστιανών, οι
οποίοι μοιράζονταν τα αγαθά τους, προκειμένου να μη νιώθει κανείς
υποδεέστερος του άλλου· ενώ εντυπωσιακή είναι και η πληροφορία ότι
οι πλούσιοι Χριστιανοί πωλούσαν ιδιοκτησίες, αγρούς και οικίες και
εμπιστεύονταν τα χρήματα στους Αποστόλους για να μη λείψει σε
κανένα το παραμικρό. Όλοι τους ήταν ομόψυχοι και ομόφρονες2
Με την πάροδο των αιώνων, την εξάπλωση της Εκκλησίας ανά
την οικουμένη και την ραγδαία αύξηση των μελών Της, ο κοινοτικός
τρόπος ζωής που διέκρινε την πρώτη εκείνη Εκκλησιαστική
κοινότητα, αμβλύνθηκε και τελικά, παρήκμασε. Ο μόνος χώρος που
εξακολουθεί να λειτουργεί επακριβώς, κατά το πρότυπο εκείνης της
εποχής, είναι τα Μοναστήρια μας. Εκεί οι Μοναχοί και οι Μοναχές
ζουν κοινοτικά, δεν τους ανήκει τίποτα, κι όμως, δε χρειάζονται
τίποτα, γιατί οι Μονές φροντίζουν, στο πλαίσιο της ακτημοσύνης και
της κοινοκτημοσύνης, να μη λείπει οτιδήποτε υλικό από τα μέλη τους,
προκειμένου οι αφιερωμένοι στον Θεό Μοναχοί να επιδίδονται
απερίσπαστοι στο έργο της προσευχής και της λατρείας του Θεού.
Φθάσαμε, όμως, στην εποχή μας, κατά την οποία η ραγδαία
οικονομική κρίση προκάλεσε μη αναμενόμενες ανατροπές στις ζωές
-------------------------------------------------------------------------------
1 Πράξ. 6,3
2 Πράξ. 4, 32-37
-------------------------------------------------------------------------------

των ανθρώπων, πολλοί από τους οποίους δυσκολεύονται να
εξασφαλίσουν ακόμη και τα απαραίτητα προς το ζην. Και χρειάστηκε
η Εκκλησία μας, η οποία ποτέ δεν εγκατέλειψε την αυτοσυνειδησία
της κοινότητας, να αναλάβει πρωτοβουλίες και να οργανώσει δράσεις
ούτως, ώστε οι έχοντες ανάγκη αδελφοί μας να νιώσουν ότι δεν είναι
μόνοι στην κρίση, ότι σύμπασα η Εκκλησία είναι κοντά τους,
αναλαμβάνοντας πολλά από τα βάρη τους. Ήρθε, δηλ. η εποχή οι
Χριστιανοί να νιώσουμε ότι δεν είμαστε αυτόνομα πρόσωπα μέσα στην
κοινωνία, αλλά, ως μέλη της Εκκλησίας, είμαστε ένα σώμα, τα
προβλήματα και οι ανάγκες του οποίου αφορούν όλα τα μέλη του,
καθότι, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος, «εάν πάσχει ένα μέλος,
συμπάσχουν όλα τα μέλη»3
Η αλήθεια αυτή μάς καθιστά υπεύθυνους έναντι των
εμπερίστατων αδελφών μας. Μπορεί, λίγο ως πολύ, όλοι μας να
υφιστάμεθα τις συνέπειες της κρίσης και ν’ αντιμετωπίζουμε ποικίλα
προσωπικά και οικογενειακά προβλήματα. Αλλά πρέπει να
γνωρίζουμε ότι τα προβλήματα αυτά δε θα λυθούν εάν κλειστούμε
στον εαυτό μας και ενδιαφερθούμε μόνο για τον μικρόκοσμό μας. Τα
προβλήματα θα αντιμετωπιστούν μόνο αν αποκτήσουμε και πάλι την
αίσθηση της κοινότητας, που χάσαμε εντελώς τα προηγούμενα χρόνια.
Μέσα στην κοινότητα οι ανάγκες διαμοιράζονται και αφορούν, πλέον,
όλους. Η Εκκλησία μας, έχοντας στην ουσία της την αποστολή της
αγάπης, μπορεί να λειτουργήσει ως η κοινότητα εκείνη, που
αποτελεσματικά, πέραν πάσης ιδιοτέλειας και εκμετάλλευσης του
ανθρώπινου πόνου, μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και
να θεραπεύσει τις ανθρώπινες πληγές της εποχής μας.
Γι’ αυτό, αδελφοί μου, να τρέξουμε με προθυμία στο κάλεσμα
που απευθύνει και πάλι σε όλους μας η Εκκλησία, η ενορία μας και
να γίνουμε οι διάκονοι της Αγάπης, όπως τότε στην πρώτη
Αποστολική εποχή. Δε χρειάζεται να δώσουμε χρήματα, που ίσως και
να μην έχουμε, για να θεραπεύσουμε τις όποιες ανάγκες. Αρκεί η
εθελοντική μας προσφορά, η στελέχωση των κοινωνικών δομών της
Εκκλησίας μας, για να συνεχίζουν να λειτουργούν και να προσφέρουν
ελπίδα στους εμπερίστατους αδελφούς μας. Χρειάζεται να βγούμε από
το σπίτι μας, να εξέλθουμε του εαυτού μας, για να συναντήσουμε τους
συνανθρώπους μας. Και αν επιτελέσουμε το έργο αυτό με αγάπη και
φόβο Θεού, να είμαστε σίγουροι ότι στα πρόσωπα των ανθρώπων που
προσβλέπουν στην βοήθεια και στην στήριξή μας, θα συναντούμε
διαρκώς τον Ίδιο τον Χριστό. ΑΜΗΝ!
Αρχιμ. Ε.Ο.
---------------------------------------------------------------------------
3 Α΄ Κορ. 12,26

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ (Μρκ. 15,43 & 16,8) «Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ» εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης

ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

(Μρκ. 15,43 & 16,8)

 «Τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ»

Σὲ δυὸ ὁμάδες προσώπων, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀφιερώνει ἡ Ἐκκλησία μας τὴ σημερινὴ Κυριακή, τήν Τρίτη μετὰ τὸ Πάσχα. Ἡ πρώτη ὁμάδα εἶναι δυὸ ἄνδρες· ὁ Ἰωσὴφ ὁ ἀπὸ Ἀριμαθαίας καὶ ὁ Νικόδημος ποὺ πρωτοστάτησαν στὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου. Ἡ δεύτερη, οἱ μυροφόρες γυναῖκες, μαθήτριες ἀφοσιωμένες τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἦλθαν «λίαν πρωΐ τῆς μιᾶς σαββάτων ἐπὶ τὸ μνημεῖον» γιὰ νὰ ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ σῶμα τοῦ λατρευτοῦ Διδασκάλου καὶ πού, πρῶτες αὐτές, ἄκουσαν τὸ εὐαγγέλιο τῆς Ἀναστάσεως καὶ εἶδαν τὸν ἀναστημένο Κύριο.

Στὰ ἱερὰ αὐτὰ πρόσωπα τῶν ἀνδρῶν καὶ τῶν γυναικῶν καὶ στὴν ἡρωικὴ πράξη τους τιμοῦμε μιὰ μεγάλη ἀρετή: τὴν τόλμη καὶ τὸ θάρρος. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ λόγος τοῦ εὐαγγελιστοῦ Μάρκου γιὰ τὸν Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος ὅμως ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ ἄλλα πρόσωπα: «τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ».

Ποιὰ εἶναι τὰ ἱερὰ αὐτὰ πρόσωπα ποὺ τιμοῦμε σήμερα; Τί γνωρίζουμε γιὰ τὸ καθένα ξεχωριστά;

Πρῶτος ὁ Ἰωσήφ: Καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία, μιὰ πόλη τῆς Ἰουδαίας ποὺ βρισκόταν βορειοδυτικὰ τῶν Ἱεροσολύμων. Ἦταν διακεκριμένο πρόσωπο τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας. Μέλος τοῦ συνεδρίου, πλούσιος καὶ ἄνθρωπος «ἀγαθὸς καὶ δίκαιος», «προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Εἶχε χρηματίσει μαθητὴς τοῦ Ἰησοῦ «κεκρυμμένος διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων». Στὴν καταδικαστικὴ ἀπόφαση ἐναντίον τοῦ Κυρίου εἶχε μειοψηφίσει.

Διακεκριμένη προσωπικότητα ἦταν καὶ ὁ Νικόδημος. Ὑπῆρξε Φαρισαῖος, ἄρχων τῶν Ἰουδαίων, διδάσκαλος τοῦ Ἰσραήλ, μέλος τοῦ μεγάλου συνεδρίου. Ἄνδρας πλούσιος ποὺ ἀσκοῦσε μεγάλη ἐπιρροή. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς διασώζει μιὰ νυκτερινὴ συνάντηση τοῦ Νικοδήμου μὲ τὸν Κύριο κι ἕνα θαυμάσιο διάλογο ποὺ διεξήχθη ἀνάμεσά τους καὶ ἀναφέρεται στὴν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μπροστὰ στὸ Ἰουδαϊκὸ συνέδριο ὁ Νικόδημος ὑπερασπίστηκε τὸν Χριστὸ καὶ γι’ αὐτὸ τὸν ὕβρισαν σὰν Γαλιλαῖο.

Ἡ δεύτερη ὁμάδα εἶναι οἱ μυροφόρες γυναῖκες. Ἀναμεσά τους περιλαμβανόταν ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Μαρία -ἡ μητέρα τοῦ Ἰακώβου καὶ τοῦ Ἰωσῆ-, ἡ Σαλώμη, μητέρα τῶν ἀποστόλων Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου καὶ σύζυγος τοῦ Ζεβεδαίου, ἡ γυναίκα τοῦ Χουζᾶ Ἰωάννα, οἱ ἀδελφὲς τοῦ Λαζάρου Μαρία καὶ Μάρθα καὶ ἄλλες ἀφοσιωμένες μαθήτριες. Εἶχαν ἀκούσει τὰ κηρύγματα τοῦ Κυρίου κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τριετοῦς δημόσιας δράσεώς Του. Τὸν διακονοῦσαν «ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς» καὶ οἱ περισσότερες εἶχαν ἀνεβεῖ ἀπὸ τὴ Γαλιλαία, ἀκολουθώντας τὸν Χριστὸ καὶ συμμεριζόμενες τὴν περιπέτεια καὶ τὸ σταυρικὸ πάθος Του.

Αὐτὰ εἶναι τὰ ἱερὰ πρόσωπα ποὺ τιμοῦμε σήμερα. Καὶ ἡ πράξη τους; Στοὺς δυὸ πρώτους ἄνδρες ἀνήκει τὸ ἔργο τοῦ ἐνταφιασμοῦ τοῦ σώματος τοῦ Κυρίου. Μέσα στὴν ἐγκατάλειψη τοῦ Ἰησοῦ ἀπὸ τοὺς πολλοὺς καὶ τὴ σύγχυση καὶ τὸ φόβο ποὺ κατέλαβε τοὺς ὁλίγους, ὁ Ἰω­σὴφ καθοδηγούμενος ἀπό τὴ συναίσθηση τοῦ χρέους πρὸς τὸν μεγάλο νεκρὸ θὰ τολμήσει, ἀψηφώντας τὰ πάντα, νὰ παρουσιαστεῖ στὸν Πιλάτο γιὰ νὰ ζητήσει τὴν ἄδεια νὰ ἐνταφιάσει τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Καὶ ὅταν ὁ Πιλᾶτος τὸ ἐπιτρέπει, ὁ Ἰωσὴφ τρέχει γιὰ ν” ἀγοράσει καθαρὸ σινδόνι καὶ ἀρώματα. Μαζὶ μὲ τὸν Νικόδημο ἀποκαθηλώνουν τὸ σῶμα καὶ στὴ συνέχεια προσφέρουν τὶς τελευταῖες νεκρικὲς τιμὲς πρὸς τὸν ἀθῶο κατάδικο τοῦ Γολγοθᾶ.

Τὸ ἴδιο ἔργο θὰ ἐπιχειρήσουν νὰ συμπληρώσουν τὴν ἑπομένη οἱ μυροφόρες γυναῖκες, καθοδηγούμενες κι αὐτὲς ἀπὸ τὸ χρέος τῆς ἀγάπης καὶ τῆς τιμῆς πρὸς τὸν νεκρὸ Διδάσκαλο. Ὑπερνικῶντας τὴν ἔμφυτη γυναικεία δειλία, θὰ ξεκινήσουν τὴν ἑπομένη τῆς ταφῆς, «ὄρθρου βαθέος», γιὰ τὸν τάφο τοῦ Ἰησοῦ προκειμένου νὰ συμ­πληρώσουν τὶς ἐλλείψεις τῆς ἐσπευσμένης ταφῆς. Ὅμως, ἀντί ν” ἀλείψουν μὲ μύρα τὸ νεκρὸ σῶμα, ἀντὶ νὰ κλά­ψουν γιὰ τὸ νεκρό, ἔγιναν οἱ πρῶτοι θεατὲς τοῦ κενοῦ τάφου καί, πρῶτες αὐτές, ἄκουσαν ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ λευκοφορεμένου ἀγγέλου τὸ χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως. Ἀπὸ μυροφόρες ἀξιώθηκαν νὰ γίνουν εὐαγγελίστριες. Νὰ ἀναγγείλουν τὸ γεγονὸς τῆς ἐκ νε­κρῶν ἐγέρσεως τοῦ Χριστοῦ στοὺς μαθητὲς καὶ στὸν κόσμο.

Τὰ ἱερὰ αὐτὰ πρόσωπα καὶ πιὸ συγκεκριμένα ἡ ἡρωικὴ τους πράξη μᾶς κληροδοτεῖ ἕνα ὑψηλὸ ὑπόδειγμα θάρρους καὶ τόλμης. Μᾶς ἀποκαλύπτει τὴ σημασία τῆς μεγάλης αὐτῆς ἀρετῆς μέσα στὴ χριστιανική μας ζωή.

Χρειάζεται θάρρος, πρῶτ” ἀπ” ὅλα, γιὰ νὰ πιστέψει κανείς. Ἰδιαίτερα σήμερα, στὴν ἐποχή μας, ποὺ ἡ ἀπιστία ἀπειλεῖ νὰ γίνει τῆς μόδας· ποὺ ἡ ἄρνηση παίρνει καὶ δίνει· ποὺ ὁ ὑλισμὸς καὶ ὁ εὐδαιμονισμὸς κυριαρχεῖ στὴ ζωὴ τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων.

Θάρρος καὶ τόλμη χρειάζεται καὶ γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε σήμερα τὸν Χριστό. Νὰ δώσουμε μέσα στὴ σύγ­χρονη κοινωνία τὴ χριστιανικὴ μαρτυρία μας. Ὅταν, δη­λαδή, οἱ ἄλλοι τὸν ὑβρίζουν καὶ τὸν βλασφημοῦν, ἐμεῖς νὰ τὸν ὑπερασπιστοῦμε. Ὅταν τὸν ἀρνοῦνται, ἐμεῖς νὰ τὸν ὁμολογήσουμε. Ὅταν τὸν ἐγκαταλείπουν, ἐμεῖς νὰ σταθοῦμε κοντά Του. Ὅταν τὸν σταυρώνουν, ἐμεῖς νὰ ἔχουμε τὸ θάρρος, ὅπως ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος, νὰ τὸν ἀποκαθηλώσουμε. Ὅταν οἱ πολλοὶ τὸν ξεχνοῦν, ἐμεῖς νὰ τρέξουμε, ὅπως οἱ μυροφόρες, κοντά Του.

Θάρρος καὶ τόλμη χρειάζεται ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ ζήσουμε στὴν ἐποχή μας ὡς ἀληθινοὶ χριστιανοί. Ν” ἀπο­δείξουμε ἐμπράκτως διαμέσου τῆς ζωῆς μας ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι μιὰ θεωρητικὴ ὑπόθεση ἀλλὰ συγκεκριμένη πράξη καὶ αὐθεντικὸς τρόπος ὑπάρξεως. Νὰ ἐκφράσουμε δηλαδὴ στὴ ζωή μας καὶ στὸν καθημερινό μας ἀγώνα αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε χριστιανικὸ ἦθος.

Καὶ γιατί ἄραγε χρειάζεται θάρρος καὶ τόλμη; Γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι ἡ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀδικίας εἶναι εὐκολότερη καὶ γι” αὐτὸ τὴν ἀκολουθοῦν οἱ πολ­λοί. Ἡ ἁμαρτία σήμερα σὲ ὅλες τὶς ἀποχρώσεις της ἀπο­θρασύνθηκε καὶ ἐπαίρεται. Κυκλοφορεῖ στοὺς δρόμους χωρὶς ντροπή καὶ οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ἀντὶ νὰ τὴν ἀποστρέφονται, τὴ θαυμάζουν καὶ τὴ χειροκροτοῦν. Ἑπομένως χρειάζεται θάρρος καὶ δύναμη ψυ­χῆς γιὰ νὰ πορευθοῦμε κόντρα στὸ ρεῦμα. Γιὰ νὰ παρα­μείνουμε ἀκέραιοι καὶ ἀνυποχώρητοι· προσηλωμένοι στὸ Εὐαγγέλιο Ἰησοῦ Χρίστου. Γιὰ νὰ ζοῦμε χωρὶς ἠθι­κὲς ἀβαρίες καὶ ἔνοχους συμβιβασμούς.

Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, κάθε ἐποχὴ ἔχει τὰ δικά της γνωρίσματα· κάθε ἱστορικὴ στιγμὴ τὶς δικές της πνευματικὲς ἀνάγκες. Γιὰ τὴν ἐποχή μας δὲν θὰ ἦταν ὑπερβολὴ ἂν θὰ λέγαμε πὼς χαρακτηρίζεται γιὰ τὴν ἀτολμία καὶ τὴν ἔλλειψη θάρρους. Ἡ δειλία, ὁ φόβος, ἡ σκοπιμότητα, οἱ ἔνοχοι συμ­βιβασμοὶ καὶ τὸ ἠθικὸ ξεπούλημα ἀπειλοῦν νὰ γίνουν τὰ μόνιμα πλαίσια ζωῆς καὶ συμπεριφορᾶς στὴ σημερινὴ κοινωνία.

Ἔχουμε, λοιπόν, ἀνάγκη ἀπὸ θάρρος καὶ τόλμη. Αὐ­τὸ ἀπαιτεῖ ἡ ἐποχή μας. Πρὸς τὴν κατεύθυνση αὐτή μᾶς παρακινεῖ τὸ ὑψηλὸ παράδειγμα τῶν ἱερῶν ἀνδρῶν Ἰω­σὴφ καὶ Νικόδημου καὶ τῶν ἁγίων μυροφόρων γυναι­κῶν. Νὰ γίνουμε ζωντανοὶ καὶ θαρραλέοι χριστιανοί. Φλογεροὶ ὁμολογητές τῆς πίστεως. Ἀνυποχώρητοι ὑπερασπιστὲς τῆς χριστιανικῆς ἀλήθειας. Ἐκεῖνοι ποὺ μὲ τὸ λόγο μας καὶ προπάντων μὲ τὴ συνεπὴ ζωή μας θὰ κα­ταθέτουμε καθημερινά, ὅπου εἶναι ταγμένος ὁ καθένας μας, τὴ χριστιανικὴ μαρτυρία. Ὁ Ἀπόστολος τοῦ Χρι­στοῦ μᾶς διαβεβαιώνει: «Οὐ γὰρ ἔδωκεν ἡμῖν ὁ Θεὸς πνεῦμα δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως καὶ ἀγάπης καὶ σωφρονισμοῦ» (Β΄ Τιμ. 1,7). Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυριακή των Μυροφόρων οῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ

(Πράξ. στ΄. 1 - 7)

Ἐγνώριζαν καλά οἱ Ἀπόστολοι, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ποιοί ἀκριβῶς ἦταν ἄξιοι γιά τή διακονία τῆς Ἐκκλησίας καί εἶχαν τήν τέλεια ἐξουσία γιά νά τούς ἐκλέξουν. Πλήν ὅμως γιά νά δείξουν στό λαό τοῦ Θεοῦ ὅτι εἶχε καί ἐκεῖνος λόγο, τούς ἐνεχείρισαν τό ἔργο τῆς ἐκλογῆς, ὑπογραμμίζοντας ποιά χαρίσματα πρέπει νά ἔχουν οἱ ὑποψήφιοι οἰκονόμοι τῆς Ἐκκλησίας, προκειμένου νά ἐπι­τε­λέ­σουν μέ ἐπιτυχία καί πρός οἰκοδομή τῶν πιστῶν τήν ἱερή διακονία.

Ἡ ἐκλογή τῶν διακόνων τῶν ἱερῶν Μυστηρίων δέν εἶναι μικρή ὑπόθεση. Ἀ­παι­τεῖται πρός τοῦτο μεγάλη προσοχή καί ὑπευθυνότητα. Τό ἔργο τῶν κληρικῶν εἶναι ἔργο ψυχῶν. Ἀλίμονο ἄν ἡ ἐπιλογή τους γίνεται μέ προσωπικά, κοσμικά καί ἀδύνατα κρι­τήρια. «Οὐ γάρ βρωμάτων καί ποτῶν εἰσι διάκονοι, ἀλλ΄ Ἐκ­κλη­σίας Θεοῦ ὑπηρέται» (ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος).

Ἡ καλή μαρτυρία τοῦ λαοῦ εἶναι βασικό στοιχεῖο γιά μιά ἐπιτυχημένη ἐκλογή κληρικοῦ. Νά ἔχει ὁ ὑποψήφιος τήν ἐκτίμηση καί τήν γάπη τοῦ λαοῦ. Νά εἶναι ἀποδεκτός ἀπό τούς ἀνθρώπους στούς ὁποίους θά ὁρισθεῖ ἀπό τήν Ἐκ­κλησία νά γίνει φῶς καί πυξίδα γιά τήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Τό φῶς τῆς ἀρετῆς ἔχει δύναμη, ἡ ὁποία φωτίζει καί πείθει τό νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ἐνισχύει στήν ὑποδοχή καί ἀποδοχή τῶν διδασκομένων. Ἄν στό λαό ὑπάρχει ἐπιφύλαξη, καχυποψία καί δυσπιστία τότε καί τό ἔργο τοῦ Λειτουργοῦ δέν καρποφορεῖ καί δέν εὐοδώνεται. Ὁ ἐνάρετος ποιμήν, ὁ ταπεινός καί πράος κληρικός, ὁ ὑπά­κουος στά τῆς Ἐκκλησίας κελεύσματα, εἶναι φῶς πού ἀκτινοβολεῖ τῆς ἀρετῆς τήν ἐνέργεια καί χειραγωγεῖ τό λαό στῆς ἀρετῆς τά ἔργα.

Ἐκτός ἀπό τήν ἔξωθεν καλή μαρτυρία ἀπαιτεῖται καί οὐσιαστική ἐσωτερική πνευματικότης. «Πλήρεις Πνεύματος Ἁγίου καί σοφίας» πρέπει νά εἶναι οἱ ἱερεῖς μας. Νά ἔχουν ἔργα πού νά δείχνουν ὅτι μέσα τους κατοικεῖ ἡ χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύ­μα­τος. Νά διαθέτουν φρόνηση, προθυμία καί ἱκανότητα στή διοίκηση τῶν κοινῶν πραγμάτων. Τό ἱερατικό λειτούργημα εἶναι ὑψηλό καί ὑπεύθυνο, γι΄ αὐτό ἀπαιτεῖ ἀν­θρώ­πους λουσμένους μέ τήν ἀνακαινιστική χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἱκανούς νά καθοδη­γοῦν μέ σοφία καί σύνεση κάθε ἄνθρωπο στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Μάλιστα στούς σημε­ρι­νούς χαλεπούς καιρούς ὅπου ἐπιχειρεῖται ἡ καθαίρεση κάθε ἀξίας καί ἡ ἰσοπέδωση κάθε ἰδανικοῦ, ὁ ρόλος τοῦ πνευματικοῦ ποιμένος εἶναι μέν δύσκολος, ἀλλά πολύ «χρηστός», ἀφοῦ ἀποτελεῖ τή μεγάλη ἐλπίδα γιά κάθε ἀπελπισμένο πολίτη τῆς ταλαι­πω­ρη­μένης κοινωνίας μας.

Ἡ διακονία τοῦ κληρικοῦ εἶναι φοβερή, ἀλλά καί συναρπαστική. Ἔχει τή μεγάλη τιμή κάθε ἱερεύς νά ἀναγάγει τόν ἄνθρωπο στήν ὑψίστη δημιουργία, στήν ἀσύγκριτη τιμή τῆς αἰωνιότητος. Ἔχει ὅμως καί τή μεγάλη εὐθύνη μήπως ἀπό ἀπροσεξία καί ἀνα­ξιό­τητα πλανήσει καί ὁδηγήσει σέ ἀβέβαιο δρόμο τόν πιστό.

Στήν ποιμαντική καθοδήγηση τῶν πιστῶν χρειάζεται ἐπιστήμη. Γιά νά μεταδοθεῖ ἡ ὀντο­λογική γνώση τοῦ Θεοῦ καί ὄχι ἡ ἀφηρημένη καί θεωρητική, ἀπαιτεῖται ἡ συνερ­γία τῆς χάριτος. Ἡ σοφία καί ἡ χάρη κατασκηνώνουν στόν ταπεινό καί ἐκζητητή τοῦ θείου φωτισμοῦ. Τά πτυχία ἄν δέν συνοδεύονται ἀπό προσωπική ζωή μετανοίας καί προσευχῆς, δέν φέρουν τό φῶς τῆς θεογνωσίας. Ἐ­ξαίσιο εἶναι τό θέαμα καί τό βίωμα ἀπό τήν ἐπικοινωνία μέ τόν ἱερέα τοῦ καθήκοντος καί τῆς ἀρετῆς. Οἰκτρό εἶναι τό θέαμα τοῦ προδότου κληρικοῦ, τοῦ ἀμετανοήτου διαχειριστοῦ τῶν θείων καί ἱερῶν Μυστηρίων. Ὑποκλίνονται ὅλοι μπροστά στήν ἁγιότητα τοῦ ἁγνοῦ ποιμένος παπα-Νικόλα Πλανᾶ. Δέν τόν ἐμπόδισε ἡ ταπεινή καταγωγή καί ἡ ἔλλειψη ἀνώτατης μορφώσεως νά καταταγεῖ στή χορεία τῶν Θεοφόρων. Μέ πόση θλίψη ἡ Ἐκκλησία μνη­μο­νεύει τά ὀνόματα τῶν «πεπτωκότων» λειτουργῶν της γιά τούς ὁποίους ἐκζητεῖ τό ἔλεος καί τή μακροθυμία τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ.

Ἡ ἐποχή τῆς μαζικῆς ἀποστασίας καθιστᾶ τήν ἱερατική διακονία πιό δύσκολη. Οἱ διά­κονοι καί «τῆς Ἐκκλησίας ὑπηρέται» διασύρονται, συκο­φα­ντοῦνται, ἐξευτελίζονται. Μέ μανία ἄνθρωποι «τοῦ σκότους» καί τοῦ παρασκηνίου με­θο­δεύουν τήν περιθωριο­ποίη­­σή τους. Οἱ ἀδυναμίες προβάλλονται καί μεγα­λο­ποιοῦ­νται, ἐνῶ οἱ ἀρετές καί οἱ ἐπι­­τυ­χίες ἀποσιωποῦνται καί παραθεωροῦνται. Βαρύς εἶναι ὁ σταυρός τῶν τιμίων ἱε­ρέων. Ὁ σκληροτράχηλος λαός ἐπιχαίρει γιά τά σκάνδαλα καί τό διασυρμό. Ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πού γνωρίζει νά τιμᾶ, θλί­βε­ται γι΄ αὐτό τό κατάντημα τῆς χυδαιότητος. Ἐνα­γώ­νιο ἐρώτημα ἀνεβαίνει στά χείλη τῶν λογικῶν: Ἄν καί τό τελευταῖο ὀχυρό τῆς τιμίας ἱε­ρω­σύνης πέσει, τί θά ἀπο­μείνει σ΄ αὐτόν τόν τόπο; Εὐτυχῶς ὅμως πού ὑπάρχουν «προ­σκαρ­τεροῦντες ἐν τῷ ἱερῷ», ἄνθρωποι πού στηρίζουν τό μέλλον στήν προσευχή καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Δέ θά πρέπει νά μᾶς ξενίζει τό φαινόμενο τῆς πολεμικῆς κατά τῶν ποιμένων. Τό προεῖπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος: «εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν».

Μαζί μέ τό Δαβίδ πολλοί ἀπευθύνουν τό ἐρώτημα - παράπονο στό Θεό: «ἕως πό­τε ἁμαρτωλοί καυχήσονται, φθέγξονται καί λαλήσουσιν ἀδικίαν;» (Ψαλμ. 93, 3-4). Ἔ­χουν ἀγανακτήσει ἀπό τήν πνευματική ἀσυδοσία καί τή λασπολογία πού ἐξαπο­λύε­ται ἐνα­­ντίον εὐσεβῶν καί ἁγίων ἀνθρώπων τῆς πίστεως. Ἡ ἀπάντηση βρίσκε­ται στό λό­γο τοῦ Χριστοῦ πού ἀπηύθυνε στόν Πέτρο τήν ὥρα πού βυθιζόταν στά βαθιά νερά τῆς Γεν­νησαρέτ: «ὀλιγόπιστε! Εἰς τί ἐδίστασας;» (Ματθ. 14,31). Εἶναι ὁ ἄνεμος ἰσχυρός. Ἰσχυ­­ρότερος ὅμως εἶναι ὁ κυβερνήτης τοῦ κόσμου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἄς πολεμοῦν, ἄς λα­­σπολογοῦν, ἄς εἰρωνεύονται κι ἄς καταδιώκουν τούς ποιμένες οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας. Στήν οὐσία τούς στεφανώνουν μέ στεφάνια τιμῆς καί ἀνα­γνω­ρίσεως.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί. Τό χρέος ὅλων μας εἶναι νά ἀφήσουμε τήν ὀκνηρία καί νά συστρατευθοῦμε μέ τήν Ἐκκλησία μας στόν ἀγώνα γιά τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγ­γε­λίου. Στόν πόλεμο ἡ πίστη μας χρειάζεται καί τά δικά μας ὅπλα. Ἐπίκαιρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ προφήτου Μωϋσέως πού ἀπηύθυνε στίς φυλές Γάδ καί Ρουβήν: «Οἱ ἀδελφοί ὑμῶν πορεύονται εἰς πόλεμον καί ὑμεῖς καθήσεσθε αὐτοῦ;» (Ἀριθ. 32,6).