Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Τετάρτη, Μαΐου 15, 2013

Ο ΑΠΙΣΤΟΣ ΘΩΜΑΣ ''ΚΥΝΗΓΑ'' ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ



Επιμέλεια: '' ΑΝΤΙΧΙΛΙΑΣΤΙΚΟΣ ''
www.antixiliastikos.blogspot.com

Από το Ευαγγέλιο της Κυριακής.

Με μεγάλη έκπληξη διαπιστώσαμε ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, τούτη τη φορά δεν άλλαξαν τίποτα από το χωρίο για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω.
Σας το παρουσιάζουμε, σημειώστε το, ίσως είναι συλλεκτικό.

Είμαστε πολύ χαρούμενοι για το Ευαγγέλιο που διαβάστηκε στις Ορθόδοξες Εκκλησίες μας την Κυριακή που μας πέρασε (12.05.2013).

Το Ευαγγέλιο που διαβάστηκε ήταν:
Κατά Ιωάννη, Κεφάλαιο 20, Στίχοι 19 – 31..

Διαβάστηκε ένα χωρίο που συντρίβει ολοκληρωτικά τις αιρετικές διδασκαλίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Το συγκεκριμένο χωρίο ''τους κυνηγά'', και προσπαθούν να το αποφύγουν σε συζητήσεις με διάφορες δικαιολογίες.

Γιατί όμως;
Τί λέει αυτό το χωρίο;

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Ο Θωμάς, Μαθητής του Χριστού έδειξε απιστία στην Ανάσταση του Χριστού. Τόση απιστία που δεν θα μπορούσε κανένας να τον πείσει εάν δεν του παρουσιαζόταν ο Ίδιος ο Κύριος να του δείξει τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια και μάλιστα ζήτησε να τον αγγίξει στις πληγές των καρφιών με τα ίδια του τα χέρια, διαφορετικά δεν θα πίστευε.

Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο Κεφ. 20, Στίχοι 24 – 25..
''Ο Θωμάς, όμως, ένας από τους 12, που λέγεται Δίδυμος, δεν ήταν μαζί τους όταν ήρθε ο Ιησούς. Του έλεγαν, λοιπόν, οι άλλοι μαθητές: Είδαμε τον Κύριο.
Και εκείνος είπε σ' αυτούς: Αν δεν δω στα χέρια του το σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το δάχτυλό μου στο σημάδι των καρφιών, και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά του, δεν θα πιστέψω.''


Ο Χριστός όμως του έκανε τη χάρη! Του εμφανίστηκε και του΄δωσε τα χέρια με τις πληγές Του για να τον αγγίξει ο Θωμάς έτσι ώστε να πιστέψει στην Ανάστασή Του.

Κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 20, Στίχος 27..
''Έπειτα, λέει στον Θωμά: Φέρε εδώ το δάχτυλό σου, και δες τα χέρια μου· και φέρε το χέρι σου και βάλε στην πλευρά μου· και μη γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός.''

Σίγουρα ο Θωμάς εκείνη τη στιγμή ένιωσε πολύ άσχημα και θα μετάνοιωσε πικρά γι΄αυτήν του την απιστία.

Σήμερα όμως εμείς, τον ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας για την απιστία που έδειξε. Που να΄ξερε κι αυτός πόσο χρήσιμη θα ήταν αυτή η απιστία του στις μέρες μας. Ποιος να του το έλεγε ότι αυτή του η απιστία, στις μέρες μας θα έδειχνε το δρόμο προς την Ορθή-Δόξα του Θεού στους αιρετικούς!

Συντετριμμένος, μετανιωμένος και προφανώς γεμάτος τύψεις ο Θωμάς, απάντησε στον Κύριο λέγοντας: ''Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ''

Η απάντηση αυτή του Θωμά, έχει γίνει ο εφιάλτης των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Γιατί;
Απλούστατα. Επειδή η Οργάνωσή τους, τους μαθαίνει ότι ο Χριστός δεν είναι ο Θεός.
Και έρχεται εδώ ο Μαθητής του Χριστού και μας βεβαιώνει με τη Μαρτυρία του ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος και ο Θεός μας!

Το θέμα αυτό δεν τελειώνει εδώ. Υπάρχει μια λεπτομέρεια που πρέπει να της δώσουμε μεγάλη προσοχή, μεγάλη σημασία και μεγάλη αξία.

Ο Θωμάς απαντά στον Χριστό:
''Ο Κύριος μου και ο Θεός μου''. Ιωάν. 20.28

Ο Χριστός πώς αντέδρασε που ο Θωμάς τον αποκάλεσε Κύριο και Θεό;

Ας το δούμε: Ιωάν. 20.29
''Θωμά, επειδή με είδες, πίστεψες· μακάριοι όσοι δεν είδαν, και πίστεψαν.''

Η απάντηση του Χριστού φανερώνει, ότι ο Θωμάς σωστά τον αποκάλεσε Κύριο και Θεό, διότι αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα τότε σίγουρα ο Χριστός θα του έκανε κάποια παρατήρηση, για παράδειγμα: ''Θωμά, πρόσεξε πως με αποκαλείς, δεν είμαι εγώ ο Θεός παρά μόνον ο Πατέρας''.

Κι όμως, ο Χριστός δεν του έκανε καμία απολύτως παρατήρηση. Δέχτηκε το ''Κύριος και Θεός'' και μάλιστα το επιβεβαίωσε λέγοντας: ''επειδή με είδες, πίστεψες·'' Δηλαδή Εμένα τον Κύριό σου και Θεό σου!

ΤΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ
ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;

Είναι προφανές ότι δεν έχουν και πολλά περιθώρια να απαντήσουν κάτι σε αυτό, και για το λόγο αυτό προσφεύγουν σε δικαιολογίες. Μάλιστα έναν τον είχαμε ''στριμώξει'' τόσο πολύ με αυτό το χωρίο που αναγκάστηκε να μας πει, ότι το Ευαγγέλιο του Ιωάννη ενδέχεται να είναι και αμφισβητούμενο!

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ξεπερνούν κατά πολύ μεγάλο ποσοστό την απιστία του Θωμά που κράτησε μόνον 8 ημέρες. (Ιωάν. 20.26) Είναι ικανοί να αμφισβητήσουν μέχρι και τον Ιωάννη προκειμένου να αποδείξουν ότι η Οργάνωση έχει δίκιο και όχι ο Ευαγγελιστής.

Μια δικαιολογία που χρησιμοποιούν όταν τους ρωτάμε: ''γιατί ο Θωμάς αποκάλεσε τον Χριστό Κύριο και Θεό του;'' μας απαντούν ότι:
''ο Θωμάς τρόμαξε και πάνω στην ταραχή του είπε κάτι που δεν έπρεπε.''

Κάτι τέτοιο όμως δεν υπάρχει γραμμένο μέσα στην Αγία Γραφή. Πουθενά δεν λέει όσο κι αν το ψάξαμε ότι ο Θωμάς τρόμαξε καθώς είδε μπροστά του τον Χριστό και είπε ότι είπε.
Κι ένας Μάρτυρας του Ιεχωβά πρέπει να αποδεικνύει τα λεγόμενά του ΜΟΝΟ μέσα από την Αγία Γραφή, γιατί όπως λένε, ΜΟΝΟ όσα λέει στην Αγία Γραφή δέχονται. Άρα κι εμείς, ΜΟΝΟ μέσα από την Αγία Γραφή τους παρουσιάζουμε την πλάνη τους.

Επίσης, αν όντως είχε τρομάξει όπως λένε, τότε ο Χριστός θα του έλεγε: ''Θωμά, μην τρομάζεις, εγώ είμαι ο Χριστός''. Ούτε κάτι τέτοιο υπάρχει μέσα στην Αγία Γραφή.

Συνεπώς οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, κακώς επιμένουν και στηρίζουν τις δοξασίες της Οργάνωσης την οποία υπηρετούν. Ο Θωμάς τους λέει ξεκάθαρα, ότι ''ο Χριστός είναι ο Κύριος και ο Θεός''. Το γράφει και στο δικό τους βιβλίο, εκείνο που τους έχει δοθεί από την Οργάνωση για να το χρησιμοποιούν ως Αγία Γραφή. Δηλαδή στη Μετάφραση Νέου Κόσμου.

Αν παρόλα αυτά επιμένουν να εθελοτυφλούν, τουλάχιστον ας μην ενοχλούν τους συνανθρώπους τους που δεν τους φταίνε σε τίποτα.

Ο Θεός να μας προστατεύει από την πλάνη των αιρέσεων.


ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΑΕΡΙΤΖΗΔΕΣ…


EyzonesΡωμανού  Ξενοφάνουc  Ανδρούτσου*
Από  τους  «προοδευτικούς», φραγκεμένους και αμερικανοθρεμμένους  πολιτικούς  μας,   πειστήκαμε  να  παρατήσουμε τις  πατρογονικέ  μας  εστίες  και  να  κατηφορήσουμε  στις  ζούγκλες  των μεγαλουπόλεων,  προκειμένου,  πρώτα να γίνουμε οι επηρμένοι αθηναϊκοί αστοί των ελληνικών ταινιών του ΄50 και του ΄60 που καταπίεζαν τον Ρωμηό πρόσφυγα εργάτη που «συνωστίσθηκε στην Σμύρνη», ώστε  σταδιακά,  να καταντήσουμε  ξενομανείς  δούλοι  αυτών που  αποβιομηχανοποίησαν  την χώρα και  που  σιωπηλά  επέτρεψαν το κάψιμο και κλείσιμο των ελληνικών μεγαλοκαταστημάτων και βιομηχανιών  στην  δεκαετία  του ‘80  και  όλων των στείρων πολιτικών και υποσχέσεων, που ώθησαν σε λουκέτο την οικογενειακή μας επιχείρηση, για να μας μετατρέψουν σε αντιπαραγωγικούς δούλους – «παροχείς υπηρεσιών» και σε «αεριτζήδες». Σε υπαλλήλους των πολυεθνικών και σε σερβιτόρους του κάθε παχυλού φλεγματικού ευρωπορτοφολιού που μας κάνει την χάρη να ’ρχεται και να μεθά μέχρι τελικής πτώσεως, απολαμβάνοντας τον Zorba, τον moussaka και το souvlaki ημών των ευρωγραικοραγιάδων.
Κι όλα αυτά τα αναπάντεχα σε εμάς, που κάποτε «πιάναμε την πέτρα και την στίβαμε». Που ως ραγιάδες – μετανάστες – αλώσαμε εμπορικά την Ευρώπη και την Ρωσία κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Που σαρώναμε τις θάλασσες και τους ωκεανούς. Που είχαμε υγιείς βιομηχανίες, βιοτεχνίες, επιχειρήσεις και πάνω απ’ όλα αρχοντιά και φιλότιμο, μάς κατάντησαν να ζητιανεύουμε για μια θεσούλα στο νευροπαραλυτικό της ανθρώπινης βούλησης και δημιουργίας, Δημόσιο κι εσχάτως, στις «επενδύσεις» της κάθε πολυεθνικής Λερναίας Ύδρας.
Πού πήγε η θαλπωρή της παλιάς μας γειτονιάς, όταν κοιμόμασταν με τα παράθυρα ανοικτά και τις πόρτες ξεκλείδωτες; Πού ’ναι και η απροσχημάτιστη καλημέρα και αγάπη στον γείτονα και τα τσιμπούσια στην κοινή μας πίσω αυλή;
Πού είμαστε σήμερα οι πιστοί και συνεπείς οικογενειάρχες, οι παρόντες στο σπίτι πατεράδες και μανάδες που νανουρίζαμε τα παιδιά μας με τους μύθους του Ομήρου και του Αισώπου, με την Πηνελόπη Δέλτα, με τον βίο του Αγίου Γεωργίου και του Αγίου Διονυσίου που συγχώρεσε τον φονιά του αδελφού του; Που χτίζαμε οικογένειες διδάσκοντας στ’ αγόρια μας την αντίσταση στα χαμερπή πάθη, την αξία της ανδρείας, της συζυγικής πίστης, της καρτερίας και της υλικής εγκράτειας μέσα απ’ την ασκητικότητα του Οδυσσέα, τονίζοντας την μνημειώδη απάρνησή του στα κελεύσματα των Σειρήνων, στα βόδια του Ηλίου αλλά και στα κάλλη της  Καλυψούς και της Ναυσικάς, προς χάριν της επιτεύξεως του ιερού του σκοπού.
Εμείς που νουθετούσαμε τα κορίτσια μας με την μακαρία εγκράτεια, με την υπερβατική πιστότητα και υπομονή της Πηνελόπης, προχριστιανικά ασκητικά κατορθώματα που παραπέμπουν απ’ ευθείας στους μιμητές των απτώτων αγγέλων, στους αγιασμένους ορθοδόξους μοναχούς και μοναχές μας. Αντιθέτως σήμερα, καταντήσαμε «γονείς του τηλεφώνου» και της «διαζευγμένης» διατροφής, έρμαιοι του καταναλωτισμού και του κυνηγιού φαντασμάτων, βουτηγμένοι στα πάθη και στις μοιχείες, έχοντας παρατημένα τα παιδιά μας μες στα κλουβιά των διαμερισμάτων, στις φιλότιμες αλλά ανεπαρκείς φροντίδες των Φιλιππινέζων και των Αλβανίδων οικονόμων και εσχάτως, στα απάνθρωπα νεοταξίτικα «σουηδικοφινλανδικά» ολοήμερα σχολεία, τα οποία διαγράφουν από την συνείδηση των νεοσσών μας και το τελευταίο ίχνος της παραδοσιακής ελληνικής οικογένειας…
Πού είναι σήμερα ο κυριακάτικος Εκκλησιασμός και οι Αγάπες; Οι οικογενειακές επισκέψεις στους συγγενείς και στα μουσεία μας; Πού ’ναι το οικογενειακό τραπέζι, η αλάνα, η εκδρομή και το πικ νικ του ψωμιού, της ελιάς και της ντομάτας; Αντικαταστάθηκαν από τις «νάυλον» τροφές των fast food, από τον μασονόφερτο προσκοπισμό, από τα κάθε λογής τέρατα της νεοβαβυλωνιακής μικρής και μεγάλης «οθόνης» κι από τα ψυχοναρκωτικά των απωανατολικών παιχνιδομηχανών.      
Άδεια και εγκαταλελειμμένα τα πάρκα και οι παιδικές χαρές από την υπογεννητικότητα και την «έλλειψη χρόνου». Γεμάτα όμως από νόμιμους και παράνομους αλλοδαπούς νεοσσούς, οι οποίοι ήδη υλοποιούν τον στόχο της «Παγκόσμιας Διακυβέρνησης», την πολυπολιτισμική «Έκτη Ρίζα Φυλή» της μεντόρισσας της “Νew Age”, της αρχιπνευματίστριας Χελένας Μπλαβάτσκυ*… 
Πάει λοιπόν κι η οικογένεια, διέρρηξαν τον πυρήνα και την μονάκριβη αυτήν γεννήτρια και στυλοβάτη της υγιούς παραδοσιακής ελληνικής κοινωνίας.
«Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», επειδή παραθεωρήσαμε τις παραδόσεις,  την  σοφία,  την σύνεση και την μαχητικότητα των προγόνων μας και καταντήσαμε λάτρεις της υποκουλτούρας της «χαριτωμένης» και «καπάτσας» αμαρτίας, της αταξίας και της ασχήμιας, αχαλίνωτοι «μνηστήρες της Πηνελόπης», μόνιμοι θαμώνες του κάθε καπηλειού, παραδομένοι στις ορέξεις του ατιθάσευτου «κτήνους» μας και στην «θαλπωρή» των «μοναχικών» ξενοδοχείων, προδίδοντας ιερά και όσια, όρκους και οικογένειες.
Με τον εξευτελισμό και όλες τις ψυχοφθόρες διαμάχες στα αστικά και ποινικά δικαστήρια σε ημερησία διάταξη, αντιδικώντες για διαζύγια, απάτες, ακάλυπτες επιταγές και οφειλές, δίχως να ξέρομε πλέον «πόθεν ερχόμεθα και πού υπάγομεν» έχουμε καταντήσει «πεπληρωμένοι πάσης αδικίας, πορνείας, πονηρίας, πλεονεξίας, κακίας, μεστοί φθόνου, φόνου, έριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυρισταί, καταλάλοι, θεοστυγείς, υβρισταί, υπερήφανοι, αλαζόνες, εφευρέται κακών, γονεύσιν απειθείς, ασύνετοι, άστοργοι, άσπονδοι, ανελεήμονες (Ρωμ. α΄, 29-31)».
Με τι θράσος, άραγε, τoλμάμε και αναμασάμε τις σφαγές και τις γενοκτονίες των Φραγκοσαξώνων, των Αγαρηνών και των Νατοϊκών, όταν εμείς οι ίδιοι προσφέρουμε θυσία στο τέρας Γιάβουλον, 350.000 ελληνόπουλα, ετησίως, με τις εκτρώσεις στις οποίες προβαίνουμε;
Οι όποιοι κατά καιρούς εχθροί και εκμεταλλευτές μας υπηρετούν πιστά τα συμφέροντα τους και δεν φέρουν καμία ουσιαστική ευθύνη για τα δικά μας χάλια, μιας και είναι οι ακούσιοι παραλήπτες μιας πολεμοχαρούς, ωφελιμιστικής και χρησιμοθηρικής ιδεοληψίας που τους δίδαξε ότι είναι οι «θείω και κληρονομικώ δικαίω» πορθητές και δυνάστες των λαών της υφηλίου, καταστάσεις, για τις οποίες, θα ’πρεπε να ’χαμε προ πολλού εμείς οι ίδιοι λάβει τα μέτρα μας.
Εμείς είμαστε, λοιπόν, οι υπαίτιοι, που καταντήσαμε «φτωχοί συγγενείς της Ευρώπης», οι οποίοι μ’ ένα τσιγάρο κι ένα κινητό στο χέρι συνεχίζουμε και θηρεύουμε σάρκες και ουτοπίες, εγκλωβισμένοι μες στην ζηλοφθονία και «στην πονηρία των επιτηδευμάτων μας» υποθάλπτοντας την πρόοδο και την ευημερία του κάθε συνετού και φιλότιμου συμπατριώτη μας.
Άρα, πρωτίστως η δική μας άγνοια, ραθυμία και αμέλεια είναι υπεύθυνες που αφήσαμε «την πόρτα» της ψυχής και της πατρίδας μας ανοικτή και επιτρέψαμε να αλωθούμε και να μετατραπούμε σε προτεκτοράτο και σε νεοραγιάδες ζητιάνους της εκάστοτε Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Αμερικής.
ΩΡΑ ΗΜΑΣ ΕΞ ΥΠΝΟΥ ΕΓΕΡΘΗΝΑΙ!
* «(…) Η (ιδρυτής (17 Νοέμβρη 1875, της Θεοσοφικής Εταιρείας) Έλενα Μπλαβάτσκυ, έγραψε χαρακτηριστικώς στο έργο της “Η μυστική διδασκαλία” (“The Secret Doctrine”): “Ο σατανάς είναι εκείνος ο άγγελος ο οποίος ήταν αρκετά υπερήφανος για να πιστεύει ότι είναι ο ίδιος θεός· αρκετά γενναίος για να εξαγοράσει την ανεξαρτησία του έναντι του τιμήματος να υποφέρει και να βασανίζεται αιωνίως (…)”. “Ο σατανάς, ο όφις της Γενέσεως, είναι ο αληθής δημιουργός και ευεργέτης, ο πατέρας της πνευματικής ανθρωπότητος (…) Και αυτός που πρώτος ψιθύρισε “εν η αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού έσεσθε ως Ελοχίμ, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν”, μπορεί να εκτιμηθεί μόνον υπό το φως ενός σωτήρα (…)”».
*Από το υπό έκδοση βιβλίο του:
ΦΡΑΓΚΟCΥΝΗ←«ΜΝΗΜΟΝΙΟ»→ΡΩΜΗΟCΥΝΗ

ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ


Τῌ ΙΕ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΪΟΥ

Μνήμη 
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν 
Παχωμίου τοῦ Μεγάλου.

Τῇ ΙΕ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη 
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν 
Παχωμίου τοῦ Μεγάλου.

Ὁ Παχώμιος, λεπτύνων σαρκὸς πάχος,
Ψυχῇ συνῆγε πρὶν μεταστῆναι στέαρ
Πέμπτῃ καὶ δεκάτῃ Παχώμιον ἔνθεν ἄειραν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη 
τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν
 Ἀχιλλίου Μητροπολίτου Λαρίσσης.

Λαλεῖ Λάρισσα σὰς ἀριστείας ξένας,
Μνήμην ἔχουσα καὶ θανόντος σου Πάτερ.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη τοῦ,
 Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν
 Βαρβάρου τοῦ μυροβλύτου.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΑΧΩΜΙΟΥ

15Γιορτάζουμε σήμερα 15 Μαΐου, ημέρα μνήμης του Οσίου και Μεγάλου Παχωμίου.

Ο Όσιος Παχώμιος γεννήθηκε το 292 μ.Χ στην Κάτω Θηβαΐδα της Αίγυπτου από γονείς ειδωλολάτρες και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου του Μεγάλου (306 - 337 μ.Χ.). Στο στρατό, στον οποίο κατετάγη σε ηλικία 20 ετών, γνωρίσθηκε με Χριστιανούς στρατιώτες και διδάχθηκε από αυτούς τα της Χριστιανικής πίστεως. Όταν δεν απολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, εγκατέλειψε τον κόσμο και αφού μετέβη στην Ανω Θηβαΐδα, βαπτίσθηκε και εκάρη μοναχός.

Επιθυμώντας μεγαλύτερη ησυχία, για να αφοσιωθεί στην ερημική ζωή και την άσκηση, κατέφυγε στην έρημο και ετέθη υπό την πνευματική καθοδήγηση του περίφημου ησυχαστού Παλάμονος, του οποίου έγινε τέλειος μιμητής.

Μετά την κοίμηση του πνευματικού του πατέρα, περί το 320 μ.Χ., κατέφυγε σε έρημο νησίδα του Νείλου, τη νήσο Ταβέννη της Ανω Θηβαΐδας, όπου βοηθούμενος και από τον ασπασθέντα το μοναχικό σχήμα αδελφό του Ιωάννη, ίδρυσε μικρή μονή.

Η φήμη της αγιότητας και της συνέσεώς του είλκυσε πολλούς μοναχούς, εξ αιτίας δε τούτου ολοένα και μεγάλωνε τη μονή του, ώστε σε διάστημα λίγων ετών αυτή να αριθμεί περισσότερους από 14.000 μοναχούς. Έτσι ο Όσιος Παχώμιος έγινε ένας από τους μεγάλους οικιστές και ασκητές της ερήμου.

Ο Όσιος Παχώμιος θεωρείται θεμελιωτής της κοινοβιακής οργανώσεως των ασκητών. Όπως φαίνεται από την Λαυσαϊκή Ιστορία, βιβλίο που έγραψε ο Παλλάδιος περί το 420 μ.Χ., οι μοναχοί του Παχωμίου, που ονομάζονταν Ταβεννησιώτες, ζούσαν ανά τρεις σε μικρά οικήματα. Ο Όσιος Παχώμιος επέβαλε στους μοναχούς κοινή προσευχή κάθε πρωί και βράδυ (συνολικά βέβαια οι μοναχοί προσεύχονταν, σύμφωνα με τον Κανόνα, δώδεκα φορές την ημέρα και δώδεκα τη νύχτα), κοινή εργασία, κοινά έσοδα, κοινές δαπάνες, κοινά γεύματα και ομοιόμορφη ενδυμασία.

Τα γεύματά τους αποτελούνταν από φυτικές τροφές και τυρί. Κατ' αυτά οι μοναχοί δεν μιλούσαν μεταξύ τους, και γι αυτό συνεννοούνταν με νεύματα. Κάλυπταν δε τα πρόσωπά τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορούν να βλέπουν μόνο την τράπεζα.

Η ομοιόμορφη στολή τους αποτελείτο από τα εξής ενδύματα: λινό χιτώνα (« λεβιτωνάριο »), που έφθανε λίγο κάτω από τα γόνατα και ζωνόταν με ζώνη, λευκό μάλλινο ένδυμα αιγός ή προβάτου («μηλωτή»), επίσης ζωσμένο, που έφθανε έως τα γόνατα και είχε την μαλλοφόρο όψη προς τα έξω, κωνοειδές κουκούλιο, που στο πίσω μέρος έφθανε μέχρι τους ώμους και μικρό λινό ωμοφόριο (« μαφόριον » ή « μαφόριτιον ») που κάλυπτε συνήθως τον αυχένα και τους ώμους. Υποδήματα σπανίως χρησιμοποιούσαν.

Οι Ταβεννησιώτες μοναχοί εκοιμούντο καθήμενοι και κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων κάθε Σάββατο και Κυριακή. Διαιρούνταν σε είκοσι τέσσερα τάγματα, καθένα από τα οποία χαρακτηριζόταν με ένα γράμμα της αλφαβήτου, ανάλογα με την κατάσταση και τον τρόπο συμπεριφοράς εκείνων που το αποτελούσαν.

Πνεύμα οργανωτικό και απαράμιλλος στην καθοδήγηση και την διακυβέρνηση προσώπων και πραγμάτων, κατόρθωσε να διατηρήσει μεταξύ του πλήθους της περί αυτόν αδελφότητας πειθαρχία και αγάπη, φροντίζοντας ως φιλόστοργος πατέρας για τις πνευματικές και υλικές τους ανάγκες, δια δε των σοφών συμβουλών του και του παραδείγματός του να τους ενθαρρύνει στον αγώνα προς την αγιότητα. Λόγω της θεοσέβειας και της θεοφιλούς του δράσεως ο Όσιος Παχώμιος επροικίσθηκε από τον Θεό δια της χάριτος της θαυματουργίας και επιτέλεσε πλείστα όσα θαύματα.

Το 348 μ.Χ. περιποιούμενος ο ίδιος τους μοναχούς που ασθένησαν από πανώλη, αρρώστησε και ο ίδιος και μετά από λίγο απέθανε. Τον Όσιο Παχώμιο διαδέχθηκε στην ηγουμενία ο Όσιος Θεόδωρος ο Ηγιασμένος.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Αγελάρχης εδείχθης του Αρχιποιμένος, Μοναστών τας αγέλας Πάτερ Παχώμιε, προς την μάνδραν οδηγών την επουράνιον, και το πρέπον ασκηταίς, εκείθεν σχήμα μυηθείς, και τούτο πάλιν μυήσας, νυν δε συν τούτοις αγάλλη, και συγχορεύεις εν ουρανίαις σκηναίς.

Τρίτη, Μαΐου 14, 2013

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΡΙΖΟΝΑ

Οι σατανάδες και ο Δεσπότης Γεράσιμος, Επίσκοπος Παμφίλου.


Εκεί στα πατριαρχικά μνήματα στο Βαλουκλι και σε απόσταση ολίγων μέτρων λίγοι από τους Ελλαδιτες επισκέπτες γνωρίζουν την ύπαρξη…
των κοιμητηριών των ελληνορθόδοξων , βεβαία τα κρατικά κανάλια σπαταλούν πακτωλό χρημάτων για ενημερώσεις και ξεναγήσεις για ξένα κράτη αλλά ποτέ μια κάμερα από ένα κανάλι δεν παρουσίασε αυτό το τεράστιο ελληνικό ιστορικό μνημείο και πως αλώστε να το παρουσιάσουν αφού αγνοούν την Ιστορία και την παράδοση μας κάποιοι . Ως επισκέπτης κάποτε σε αυτόν τον ιερό χώρο είδα στα πρώτα μνήματα από την είσοδο του κοιμητηριού τον τάφου του μακαριστού +Γεράσιμου επισκόπου παμφυλου και δεσπότη της αρχιεπισκοπής του οικουμενικού θρόνου και ηγούμενου της Ιεράς Μονής Βαλουκλιου και θυμήθηκα το βράδυ στα Σεπτεμβριανά γεγονότατο 1955 πως έσκαψαν λάκκο οι τούρκοι και άναψαν φωτιά και τον έκαιγαν ζωντανό και νομισαντες ότι πέθανε τον εγκατέλειψαν, τότε ο δεσπότης μας μονος αβοήθητος και απροστάτευτος παρά μόνο με την βοήθεια του Θεού εσηκωθει και σέρνετε μέχρι να φτάσει στο Ελληνικό Νοσοκομείο Βαλουκλι εκει εμεινε προς θεραπεία πάνω από ένα μήνα αλλά είχε χάσει το μάτι του που του είχαν βγάλει οι Τούρκοι . Πάντα θα θυμάμαι τον Άγιο αυτόν Δέσποτα στην ψυχή και στην κάρδια μου και ας μας προστατεύει από εκεί ψηλά που είναι τις δύσκολες αυτές στιγμές
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Παμφίλου κυρός Γεράσιμος. (+ 1972).
(Οικουμενικό Πατριαρχείο).
Ο Γεράσιμος Καλοκαιρινός χειροτονήθηκε τιτουλάριος Επίσκοπος Παμφίλου, Βοηθός Επίσκοπος της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως στις 27 Σεπτεμβρίου 1946. Εκοιμήθη το 1972.
Υ.Γ.
Είναι ΕΓΚΛΗΜΑ τέτοιες ιστορίες από τέτοιες μορφές μεγάλες να αποσιωπούνται και να είναι άγνωστες από τον αμαθή Ελληνικό λαό που τον ναρκώνουν με Σουλειμανηδες Και νεωτεριστικές δυτικές συνήθειες  για τον πλήρη αφελληνισμό μας 
Με εκτίμηση
Χάρης Καρολιδης, Έκτακτο Παράρτημα

ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΕ ΣΤΟ ΜΙΛΑΝΟ Ο ΠΑΝΑΓΙΟΤΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΣΤΩΔΙΑ ΤΟΥ; Του Παναγιώτη Τελεβάντου





Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Σωτήριος λόγος” του κ. Σωτήρη Τζούμα:

“Ἀνακοινοῦται, ὅτι ἡ Α.Θ.Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἀναταποκρινόμενος εἰς τήν ἀδελφικήν πρόσκλησιν τοῦ Σεβ. Καρδιναλίου κ. Angelo Scola, Ἀρχιεπισκόπου Milano, μεταβαίνει ἐκεῖ τήν πρωΐαν τῆς Τρίτης, 14ης τρ.μ., προκειμένου ἵνα συμμετάσχῃ εἰς τάς ὑπό τῆς κατ'αὐτόν Ἀρχιεπισκοπῆς ὀργανουμένας ἐκδηλώσεις ἐπί τῇ συμπληρώσει 1700 ἐτῶν ἀπό τῆς ὑπογραφῆς ὑπό τοῦ Μ. Κωνσταντίνου τοῦ περιφήμου Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων (313 μ.Χ.), τοῦ παρασχόντος ἀνεξιθρησκείαν εἰς τούς πολίτας τῆς τότε Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας.

Τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην θά συνοδεύουν κατά τήν ἐπίσκεψιν ταύτην οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Γέρων Δέρκων κ. Ἀπόστολος καί Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος, ὁ Πανοσιολ. Δευτερεύων κ. Ἀνδρέας καί ὁ Ἐντιμ. κ. Συμεών Φραντζελᾶς, Ἀρχικλητήρ.

Σημειωτέον, ὅτι ἀνάλογοι ἐκδηλώσεις ἐπί τῇ αὐτῇ ἐπετείῳ θά πραγματοποιηθοῦν καί ἐν ΚΠόλει ἀπό 17ης μέχρι καί 19ης τ.μ. Μαΐου.

Ἐν τοῖς Πατριαρχείοις, τῇ 12ῃ Μαΐου 2013

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου”

Γιατί θα πήγαν όλοι αυτοί οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι και οι κλητήρες και οι Μητροπολίτες στο Μιλάνο;

Για να γιορτάσουν με τον Καρδινάλιο του Μιλάνου, να κάνουν διάφορες συμπροσευχές, να ποδοπατήσουν τους Ιερούς Κανόνες της πίστης μας και να δώσουν την εντύπωση ότι οι Παπικοί και οι Ορθόδοξοι είμαστε το ίδιο πράγμα;

Ή μήπως ο Παναγιότατος πληροφορήθηκε παρασκηνιακά από τον Καρδινάλιο του Μιλάνου ότι, με την ευκαιρία της επετείου των 1700 χρόνων από την ανακήρυξη του Διατάγματος των Μεδιολάνων, το Βατικανό είναι έτοιμο να καταδικάσει την Ουνία ως θεσμό που παραβιάζει το Διάταγμα της ανεξιθρησκείας και ότι οι Ουνίτες είναι πρόθυμοι να αποδώσουν στους ορθόδοξους όλους τους ναούς και τα μοναστήρια που τους κατάσχεσαν με την βία και τους διωγμούς;

Το πρώτο ε; 

Τουλάχιστον αν είναι να κρίνει κανείς από τις δηλώσεις του Παναγιότατου και του καρδινάλιου κατά την άφιξη του Πατριάρχη στο Μιλάνο. 

Για φιέστες και συμπροσευχές πήγε δυστυχώς ο Παναγιότατος και η κουστωδία του! 

Απλά θα γίνουμε και πάλιν μάρτυρες νέου εξευτελισμού της Ορθοδοξίας! 

Κρίμα!

Γέροντας Ευσέβιος Γιαννακάκης: «Η συνήθεια στην λατρεία είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος»




Λοιπόν εκείνο που αποτελεί κίνδυνο, μεγάλο κίνδυνο είναι η συνήθεια, μεγάλο και τρομερό κίνδυνο η συνήθεια.
Εμείς να μη επιτρέψουμε στον εαυτό μας να συνηθίζει, είτε την Λειτουργία, είτε την ψαλτική, είτε το Ποτήριο της Ζωής είτε…να μη το συνηθίζουμε.
Να νοιώθουμε δέος κάθε φορά που γίνεται Λειτουργία.Με πολλή συγκίνηση και συναίσθηση και ευγνωμοσύνη εις τον Θεόν να παρακολουθούμε.
Θα μπορούσαμε πάντοτε ως για πρώτη και τελευταία φορά να παρακολουθούμε την Θεία Λειτουργία;
Λοιπόν είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος η συνήθεια.
Συνήθεια και στον κανόνα και στην προσευχή και στη Λειτουργία και, και, και…
Όταν προσπαθεί κανείς να νοιώθει τον Κύριο κοντά του, και να ζει το ιδανικό του, δεν γίνεται συνήθεια ποτέ. Μα, και να μην προλάβει, ας πούμε, να κάνει τον κανόνα του όλον, αν κάνει κείνο τον κανόνα τον πιο λίγο καλά, παστρικά, καθαρά, με πολλή συναίσθηση , τον δέχεται ο Θεός σαν δέκα κανόνες. Να είναι ο νους και η σκέψις μας εις τον Θεό και να νοιώθουμε εκεί τον Θεόν κοντά μας. Ε, ευλογεί , ευλογεί τότε ο Κύριος και αγιάζει.
Η ζωή μας να περπατάει έξω από αδυναμίες και μακριά από υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Να επιδιώκουμε βίον αγνόν και ζωή ολοκάθαρη και Μυστηριακή.
Να μοσχοβολάει από προσευχή , από Λατρεία, από αγώνα πνευματικό και άγιο.
Ώστε όλα αυτά να βεβαιώνουν ότι είμαστε σταθεροί στην κλήση μας, και ότι κρατάμε δυνατά την αγίαν παρακαταθήκην της ζωής που μας ενεπιστεύθη Κύριος.

ΒΌΜΒΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΠΑΤΗΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ!!!! ΣΕ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΊΡΕΣΗ ΟΣΟΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,



ΒΌΜΒΑ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΠΑΤΗΡ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ!!!!
ΣΕ ΠΛΑΝΗ ΚΑΙ ΣΕ ΑΊΡΕΣΗ ΟΣΟΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΈΡΟΥΜΕ ΤΟ ΕΤΟΣ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,ΚΑΙ ΟΤΙ ΟΥΔΕΙΣ ΓΝΩΡΊΖΕΙ...ΕΤΣΙ ΠΛΑΝΉΘΗΚΑΝ ΟΙ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ( ΓΙΑΤΙ ΈΝΕΚΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΡΩΣΤΙΑΣ ΤΟΥΣ  ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ,ΝΑ ΜΗΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΟΥΝ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ,ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ) ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΛΑΝΗΘΗΚΑΝ & ΠΛΑΝΗΣΑΝ ΑΛΛΟΥΣ & ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΕΣΣΙΑ  & ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ,ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΠΛΑΝΗΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΠΛΑΝΉΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΊΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ( ΞΕΡΟΛΕΣ ) ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ & ΦΑΡΙΣΑΊΟΙ !!!!
ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ,ΔΕΝ ΣΧΟΛΙΆΖΩ ΆΛΛΟ,ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ...ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΡΩΤΑ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ & Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ...ΑΚΟΥΣΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΟΠΟΙΟΣ  ΕΧΕΙ ΦΩΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ,ΘΑ ΚΑΤΑΛΆΒΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΑΚΟΎΣΕΙ...
ΟΜΙΛΙΑ 103'η ΣΤΙΣ  Κατηχήσεις Αγίου Κυρίλλου Ε ΠΑΤΡΙΆΡΧΗ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΕΔΩ


O Γέροντας Αθανάσιος Μυτιληναίος ήταν ο μεγαλύτερος διδάσκαλος της ορθοδοξίας του 20΄ Αιώνα , Μέγας ερμηνευτής της Αγίας γραφής και των πατέρων.Οι ακουστικές ομιλίες του ξεπερνούν τις 2000 ομιλίες. Έχει αναπτύξει άριστα σύμφωνα με τη γραφή και τους πατέρες το θέμα του Αντίχριστου και της Δευτέρας παρουσίας του χριστού,στις ΟΜΙΛΙΕς Β.προς Θεσσαλονικείς επιστ.,Στις κατηχήσεις Αγίου κυρίλλου Από ομιλία 90'έως 120' και στην ερμηνεία της ιεράς αποκαλύψεως του ιωαννου. Όποιος θέλει να ακούσει και να κατεβάσει όλες τις ομιλίες του μπορεί από εδώ.ΕΙΣΟΔΟΣ \ ΗΧΟΛΗΨΙΕΣ \ ΟΜΙΛΙΕΣ Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΥ.

πηγηαντιγραφή

Η Παναγία των νησιών και των θαλασσών


Tο όνομα της Παρθένου Μαρίας, το ιερότερο ίσως πρόσωπο της Ορθοδοξίας, συνοδεύεται από ένα μεγάλο αριθμό προσωνυμιών που της έχουν δοθεί, λόγω των ιδιοτήτων της, του χρόνου που γιορτάζει, της θέσης που βρέθηκε η εικόνα της και της τοποθεσίας που βρίσκεται η εκκλησία της.
Λόγω τη τοποθεσίας που βρέθηκε η εικόνα της ή όπου υπάρχει ο ναός της, της δίδονται επίθετα όπως, Παναγία η Σουμελά (στο όρος Μελά), Παναγία η Μελικαρού (στη Σκύρο), Παναγία η Φοδελιώτισσα (στο Φόδελε Ηρακλείου), Παναγία η Θαλασσινή, (στην Άνδρο, σε βράχο μέσα στη θάλασσα), Παναγία η Ανέμη, (στη Σαμοθράκη, επειδή φυσά δυνατός άνεμος στο ξωκλήσι της).

Στα Δωδεκάνησα πιο γνωστή είναι η Παναγία η Καβουριανή, στη Λέρο. Βρίσκεται κοντά στον οικισμό Ξηρόκαμπος. Το γραφικό εκκλησάκι ονομάζεται και της Καβουράδαινας, διότι στη θέση που είναι, κατά την παράδοση, ένας ψαράς που έψαχνε για καβούρια βρήκε μέσα σε σχισμή την εικόνα της Παναγίας. Επίσης, στη Λέρο μέσα στο Κάστρο βρίσκεται το μοναστήρι της Παναγιάς Κυράς.

Για τη μοναδικότητά της ξεχωρίζει η Παναγία του Χάρου στους Λειψούς. Είναι η μοναδική εικόνα της Παναγίας που δεν κρατά το Θείο Βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό. Όσο και αν ακούγεται παράξενο το όνομά της, εδώ και εκατοντάδες χρόνια, ευλογεί το πεντάμορφο νησί. Η Παναγία του Χάρου πήρε το όνομά της, από το γεγονός ότι ο νεκρός Χριστός στον σταυρό του μαρτυρίου και ο Χάρος σχετίζονται μεταξύ τους εννοιολογικά. Το μοναστήρι της Παναγίας βρίσκεται ένα χιλιόμετρο έξω από το βασικό οικισμό των Λειψών. Τόσο το εξωμονάστηρο, όσο και η εικόνα χρονολογούνται από το 1600 μ.Χ., όταν έφτασαν στο νησί δύο μοναχοί από την Πάτμο. Η Παναγία του Χάρου γιορτάζει στις 23 Αυγούστου (εννιάμερα της Παναγίας) και στους Λειψούς στήνεται μεγάλο πανηγύρι. Από το 1943 μέχρι σήμερα τη θαυματουργή εικόνα κοσμούν τα περιώνυμα "κρινάκια της Παναγίας". Τα λουλούδια τοποθετούνται στην εικόνα την Άνοιξη, στη συνέχεια ξεραίνονται και στη γιορτή της, κατακαλόκαιρο, ανθίζουν βγάζοντας μοσχομυριστά μπουμπούκια!

Στη Νίσυρο, μέσα στο κάστρο των Ιπποτών, αναγέρθηκε η Παναγία η Σπηλιανή. Το όνομα έλαβε εξαιτίας του φυσικού χώρου του σπηλαίου στο οποίο βρίσκεται από το 1600 μ.Χ. Η Μονή επί τουρκοκρατίας κυκλοφόρησε χάρτινα νομίσματα με ελληνικά γράμματα για τις συναλλαγές των κατοίκων. Ναυτικοί, κάτοικοι του νησιού, προσκυνητές έχουν κάτι να διηγηθούν για τη βοήθεια που έλαβαν από τη Μεγαλόχαρη. Ένα παλιό έθιμο που διατηρείται είναι το «τάξιμο» στην Παναγία. Γυναίκες, οι λεγόμενες «Νιαμερίτισσες», από τη Νίσυρο κι αλλού, πηγαίνουν στο Μοναστήρι, 6 Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρος) ντύνονται στα μαύρα, τρώνε άλαδα φαγητά και ημερησίως κάνουν τριακόσιες μετάνοιες. Επιστρέφουν στα σπίτια τους ανήμερα της Παναγίας, 15 Αυγούστου.

Ιδιαίτερα γνωστά είναι επίσης τα επίθετα Μεγαλόχαρη και Φανερωμένη. Η δεύτερη προσωνυμία, αποδίδεται σε εικόνες που φανέρωσαν την ύπαρξη τους με κάποιο θαύμα. Πολλές φορές, αυτό γίνεται μέσω κάποιου οράματος, όπως η εμφάνιση της Παναγίας, στη μοναχή Πελαγία (στην Τήνο) και η εν συνεχεία ανεύρεση της εικόνας της στις 30 Ιανουαρίου του 1823.
Στη Λέρο, αφού προσπεράσουμε τη Γούρνα, μεγάλο κόλπο με ρηχά νερά, στη θέση Δρυμώνα υπάρχει το εκκλησάκι της Παναγίας της Γουρλομάτας με αξιόλογες αγιογραφίες.

Στο Μεσοχώρι της Καρπάθου γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου η Παναγία η Βρυσιανή, που πήρε το όνομά της από την τρίκρουνη βρύση που υπάρχει στην αυλή. Τη χάρη της επικαλούνται καρπάθιοι και κασιώτες, που την ονομάζουν και Μεσοχωριτούλλα.
Ανατολικά της Καρπάθου, μέσα σ’ ένα ολοπράσινο δάσος που καταλήγει ως τη θάλασσα, βρίσκεται το γραφικό μοναστήρι της Λαρνιώτισσας. Είναι αφιερωμένο στην Παναγία και γιορτάζει στις 8 Σεπτεμβρίου. Το όνομα προέρχεται από τον Λαρνιώτη, ένα ξεροπόταμο που υπήρχε εκεί κοντά.

Στην Κάσο το πανηγύρι της Παναγίας, πάνω από το Εμπορειό, το Δεκαπενταύγουστο είναι το μεγαλύτερο του νησιού.
Η Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της επιλεγόμενης Κυράς στον Εμπορειό Νισύρου αποκαλείται και «Καρπαθιά». Η παράδοση αναφέρει ότι κατά τον 16ο αιώνα στάλθηκε από το καρπάθικο μοναστήρι της Κυράς Παναγιάς στην Κωνσταντινούπολη ένα μικρό εικόνισμα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου για να αργυρωθεί. Κατά την επιστροφή, το καράβι συνάντησε μεγάλη τρικυμία και βυθίστηκε. Η θάλασσα έβγαλε το εικόνισμα σε μια περιοχή της Νισύρου που ακόμα και σήμερα ονομάζεται Λαγκαδάκι της Παναγιάς.

Στην Πάτμο η Παναγία η Διασώζουσα, πίσω από τη Μονή του Θεολόγου, η εκκλησία της Παναγιάς του Γράβα στη Χώρα, το κάθισμα της Παναγίας του Απόλου στον Κάμπο, το μοναστήρι της Παναγίας στο Λιβάδι, η Παναγία η Κουμάνα στη Σκάλα είναι μερικές μόνο από τις υπάρχουσες στο νησί. Στην κορυφή της χερσονήσου Γερανού δεσπόζει η Παναγία του Γερανού. Στις 14 Αυγούστου τελείται εσπερινός και την επομένη γίνεται Θ. Λειτουργία με λαϊκό παραδοσιακό πανηγύρι που διαρκεί όλη τη νύχτα.

Στους Αρκιούς φημισμένη είναι η Παναγία η Παντάνασσα.

Στο νησάκι Νίμος της Σύμης γιορτάζει η Παναγία της Αποκουής, στην Τήλο η Παναγία η Θεοτόκισσα στο Μεγάλο Χωριό και στα Λιβάδια η Παναγία η Πολίτισσα.

Στην Κάλυμνο οι Παναγίες δίνουν το δικό τους τόνο στη μεγάλη γιορτή του καλοκαιριού. Η Παναγία των Τσουκχουώ(ν), η Παναγία η Κυρα-Ψηλή, η Χαριτωμένη, η Παναγία των Αργινωντών, η Κυρά-Χωστή, η Μυρτιώτισσα, η Γαλατιανή, της Τελένδου, της Ψερίμου και των Βοθυνών είναι οι ναοί που ανοίγουν τις πόρτες τους στους πιστούς που αισθάνονται την ανάγκη ν’ ανάψουν ένα κερί στη χάρη Της. Το ελαιοτριβείο της Παναγίας με τα τσούκχουα (το γνωστό πυρήνα των ελιών) υπήρξε η αιτία για το προσωνύμιο που δόθηκε.

Στην Αστυπάλαια εκτός από την Παναγία του Κάστρου, υπάρχει η Πορταΐτισσα. Ιδρύθηκε από τον όσιο Άνθιμο στα μέσα του 18ου αιώνα. Έχει ξυλόγλυπτο εικονοστάσι ντυμένο με λεπτό φύλλο χρυσού.
Επίσης, υπάρχει το μοναστήρι της Παναγίας της Βλεφαριώτισσας, μέσα σε σπηλιά και στο Καστελάνο το μοναστήρι της Παναγίας της Πουλαριανής.

H Παναγία η Γοργοεπήκοος βρίσκεται κοντά στην ακτή Μιαούλη στην πόλη της Κω. Ο κυρίως ναός χωρίζεται από το Ιερό Βήμα με ένα θαυμάσιας τέχνης ξυλόγλυπτο τέμπλο, ίσως του 18ου αιώνα. Στις τέσσερις γωνίες της στέγης του ναού και στη μία της αψίδας υπάρχουν παλαιοχριστιανικά επιθήματα από διαχωριστικά αμφικιονίσκων με διάκοσμο από σταυρούς. Είναι κτισμένη κατά τον 15ο αιώνα.
Στο νησί του Ιπποκράτη υπάρχει η Κοίμηση στην Αντιμάχεια, στη Τζιά καθώς και η Παναγιά η Συντριανή. Την παραμονή της Παναγίας στολίζουν σ’ ένα μεγάλο ταψί το κόλυβο της Παναγίας και συγχρόνως ψάλλουν διάφορα τροπάρια και αυτοσχέδια δίστιχα, με σκοπό μοιρολογιού. Στις γειτονιές οι νοικοκυρές θα φτιάξουν τις «κατίνες», τυρόπιτες κεντημένες στην άκρη με κλειδί και παραγεμισμένες με κρεμμύδι, αυγό και κόκκινο τυρί. (Κόκκινο επειδή το συντηρούν μέσα στο κρασί στο οποίο βάζουν «πιτίκι»-φλοιό πεύκου). Επίσης πλάθουν αυγούλες- ζυμάρι σε σχήμα πουλιού μ’ ένα άσπρο αυγό από πάνω. Επιπλέον κάνουν και εφτάζυμο ψωμί που το χαράζουν με το μαχαίρι σε μικρά τετράγωνα. Κάθε τετράγωνο σφραγίζεται με «αφιόνι»- καρπός του φυτού μήκων ο υπνοφόρος.

Οι «Παναγιές» της Ρόδου
Η μορφή της Θεοτόκου, αιώνες τώρα, στολίζει κάθε σπιτικό εικονοστάσι και με το θεόπεμπτο βλέμμα της αγκαλιάζει στοργικά και φιλεύσπλαχνα κάθε άνθρωπο που καταφεύγει στη θεία χάρη της.
Στο Ασκληπιό της Ρόδου ο Ιερός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι του 11ου αιώνα μ.Χ. και στο πανηγύρι που γινόταν οι τσοπάνηδες προσέφεραν στην εκκλησία νωπό τυρί, το οποίο αφού αγιάζονταν το μοίραζε ο παπάς στους πιστούς μετά τον εσπερινό της Ανάστασης. Το ίδιο γινόταν και τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά αντί τυρί μοίραζαν σταφύλια. Στο Μεσαναγρό η Κοίμηση της Θεοτόκου ανεγέρθηκε αρχές του 13ου αιώνα και εκτός από τις αγιογραφίες διασώζεται μεγάλη μαρμάρινη παλιοχριστιανική κολυμπήθρα με επιγραφή. Στη θέση «Έβγαλες» 4,5 χιλιόμετρα από το Μεσαναγρό υπάρχει η Παναγία η Πλημμυριανή, μοναστηράκι του 17ου αιώνα. Λίγα μέτρα βορειοδυτικά υπάρχει πηγή, το νερό της οποίας περνά κάτω από το μοναστήρι και θεωρείται αγίασμα.
Στην Κατταβιά η Παναγία η Καθολική οικοδομήθηκε περί τον 10ο αιώνα στα ερείπια πιθανόν μιας παλιότερης, παλαιοχριστιανικής βασιλικής, από την οποία σήμερα διατηρούνται μόνο μερικά αρχιτεκτονικά μέλη.
Η Παναγία η Καθολική στην Κρεμαστή βρίσκεται σε θέση όπου βρισκόταν παλιός ναός, ρυθμού βασιλικής, που χτίστηκε το 1839. Οι ντόπιοι την ονομάζουν και «Μαυρομάτα» και αφιερώνουν χρυσά και ασημένια ομοιώματα γιατί πιστεύουν πολύ στη θαυματουργό της δύναμη. Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας μεταφέρθηκε στην Κρεμαστή από τους Αγίους Τόπους από κάποιο ροδίτη, που ήταν ασκητής στα μέρη εκείνα.
Στην Κοιλάδα των Πεταλούδων η Παναγία η Καλόπετρα υπάρχει από το 1489. Κατέρρευσε το 1779 και ξανακτίστηκε το 1782 από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ηγεμόνα της Μολδοβλαχίας και πρωταγωνιστή της Επανάστασης του 1821. Το μοναστήρι έχει ξυλόγλυπτο τέμπλο με παλαιές εικόνες και δάπεδο βοτσαλωτό. Διασώζονται εκκλησιαστικά βιβλία τυπωμένα το 1745 στη Βέρνη και στη Βενετία.
Στ’ Αφάντου η Παναγία η Καθολική είναι τρίκλιτη βασιλική με ιωνικά κιονόκρανα στο εσωτερικό και στον Έμπωνα η Κοίμηση της Θεοτόκου είναι η κεντρική εκκλησία. Στην Iαλυσό η εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου ιδρύθηκε τον 18ο αιώνα, αλλά το τέμπλο της είναι παλιότερο, ενώ η εκκλησία της Παναγίας στη Φιλέρημο (φωτογραφία αριστερά) χτίστηκε από τους Ιππότες στα μέσα του 15ου αιώνα, στη θέση παλιότερης βυζαντινής βασιλικής του 9ου αιώνα.
Στη Λίνδο η εκκλησία της Παναγίας είναι του 15ου αιώνα με ενδιαφέρουσες αγιογραφίες, έργα του ζωγράφου Γρηγόρη, από τη Σύμη στα 1779, όπως αναφέρει η επιγραφή πάνω από την πόρτα.
Στο Σκιάδι, 90 χιλιόμετρα από τη Ρόδο, υπάρχει η Παναγία η Σκιαδενή. Οφείλει το όνομά της στο «σκιάδιον» (=σκιερό, ιερό τοπίο). Στη θέση της υπήρχε αρχα ιοελληνικό ιερό της Αρτέμιδας. Σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα της Παναγίας είναι μια από τις τέσσερις που ιστόρησε ο Ευαγγελιστής Λουκάς. Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας υπήρξε από τους σπουδαιότερους λατρευτικούς τόπους της Ρόδου. Λέγεται ότι Τούρκος αξιωματούχος που θέλησε να προσβάλει τους χριστιανούς κάρφωσε με το ξίφος του το εικόνισμα και τρύπησε το δεξί μάγουλο της Παναγίας, απ’ όπου βγήκε αίμα και νερό. Τότε το χέρι του Τούρκου παρέλυσε και μετά τρεις μέρες, αφού μετάνιωσε, η Παναγία τον θεράπευσε. Η Παναγία η Σκιαδενή πανηγυρίζει 8 Σεπτεμβρίου.
Κλείνοντας με τις Παναγίες της Ρόδου πρέπει ν’ αναφερθεί και η Παναγία Φανερωμένη. Λέγεται και Λουβιαρίτσα επειδή στα κελιά της έμεναν οι λουβιάρηδες (λεπροί) του νησιού.Τέλος, στις Παναγίες του νησιού μας να προσθέσουμε την Παναγία τη Γαλατούσα, 1 χιλιομ. δυτικά από το Βάττι (αφιερωμένη στις γυναίκες που δεν κατεβάζουν γάλα για τα μωρά τους), την Παναγία την Παραϊλενή στην παραλία της Κρεμαστής και την Παναγία της Παραμυθίας, μεταξύ Αφάντου και Κολυμπίων.

Πάνω από χίλιες είναι οι ονομασίες που έχει η Παναγία. Εκατοντάδες είναι οι παραδόσεις και οι θρύλοι που ο λαός με τη βαθιά και αταλάντευτη πίστη του της έχει αποδώσει. Η καθαγιασμένη παρουσία της ενθαρρύνει κάθε πιστό που παραδίνεται στη θεία δύναμή της.

«Αχ, Παναγία μου!...». Δύο απλές, αλλά τόσο καταλυτικές λέξεις, που αποτελούν αναπόσπαστη ανάγκη της καθημερινότητάς μας.

Χρήστος Μυστιλιάδης

πηγή

Η θρησκεία σήμερα



Η κρίση των καιρών δημιουργεί μια αφύπνιση κι έναν προβληματισμό. Η Αμερική με την επίκληση του Θεού κάνει πολέμους. Η Ευρώπη συστηματικά αποχριστιανίζεται.
Ο μουσουλμανισμός σταθερά επεκτείνεται. Η Ρωσία πλουτίζει. Θεοποιείται η οικονομία. Ορισμένοι χρησιμοποιούν τη θρησκεία για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες κάποιων. Παρουσιάζεται ένας αρκετά αλλοιωμένος χριστιανισμός. Η θρησκευτική δεξιά κυριαρχεί στην Αμερική. Η Ευρώπη γέμισε μιναρέδες. Ο αραβικός φονταμενταλισμός μεγαλύνεται. Μεταξύ χριστιανών συντελούνται ανίερες συμμαχίες
Οι λεγόμενοι θρησκευτικοί πόλεμοι συνήθως είχαν πολιτικά αίτια. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο φονεύθηκαν χιλιάδες ομόπιστοι Γάλλοι, Άγγλοι και Γερμανοί. Για την επικράτηση του κομμουνισμού εκτελέστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. Η βία τον 20ό αιώνα ανήλθε στο ζενίθ. Στη θέση του κομμουνισμού ήλθε η θεοποιημένη αμερικανική οικονομία. Η τρομοκρατία στον 21ο αιώνα συνεχίστηκε έντονα. Πίσω από θρησκευτικές συγκρούσεις κρύβονται ιδιοτελή συμφέροντα. Εχθροπραξίες στους Ιερούς Τόπους, σε εκκλησίες και προσκυνήματα. Οι ρωμαιοκαθολικοί εργάστηκαν για την αποδόμηση κομμουνισμών, όπως τονίζει ο Ι. Α. Μήτσιος.
Η θρησκεία κάποτε επιδρά θετικά στην πολιτική. Η ορθοδοξία έχει βαθύ νόημα, που μπορεί να συνδράμει στην ανόρθωση των ανθρώπων. Το θρησκευτικό αίσθημα βρίσκεται παντού σε άνθηση. Δεν υποχώρησε το θρησκευτικό συναίσθημα, βάσει ερευνών, παρότι αναμενόταν. Η θρησκευτική πίστη αυξάνεται σημαντικά στη Νότια Αμερική. Κανείς δεν αντιλέγει στην ειρηνική συνύπαρξη χριστιανών και μουσουλμάνων, αλλά υπάρχει σοβαρός αντίλογος για έναν ισοπεδωτικό συγκρητισμό. Φαίνεται η θρησκεία και ο πολιτισμός να έρχονται υγιώς στο προσκήνιο. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί ειρηνική συνύπαρξη και οικουμενική γαλήνη.
Η παλαιά διαμάχη Δύσης και Ανατολής αποτελεί κεντρικό πρόβλημα. Η ιστορία, ο πολιτισμός και η θρησκεία στα χέρια προκατειλημμένων γίνεται βόμβα. Η Δύση πάσχει από έπαρση και πλουτισμό, παρά το ότι λέει πως πιστεύει στο Ευαγγέλιο, και αφήνει την Ανατολή να πεινά και να πεθαίνουν παιδάκια. Οι ισλαμιστές εξέθρεψαν την τρομοκρατία. Η είσοδος της Ρωσίας στο Αφγανιστάν και της Αμερικής στη Σερβία αποτελούν μελανά στίγματα. Ο μιλιταρισμός πάντοτε είναι αντιχριστιανικός. Η σύγχρονη τρομοκρατία εκτρέφεται από τον μουσουλμανισμό. Η Ευρώπη έχει σήμερα 15 εκατομμύρια μουσουλμάνους, που λίγο πολύ είναι αφοσιωμένοι. Η οξεία πολεμική του Ισλάμ θα δημιουργήσει βίαιες αντιδράσεις. Στην Αμερική υπάρχει έξαρση θρησκευτικότητας στις πολλές χριστιανικές ομολογίες και θρησκείες. Ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός έχει αγριέψει. Ο ισλαμικός, εβραϊκός, ινδουιστικός και λιγότερο χριστιανικός φανατισμός δημιουργούν αθώα θύματα.
Οι φανατισμοί υπήρχαν παντού και πάντοτε και δυστυχώς επικρατούν και σήμερα. Η εκκοσμίκευση της γηραιάς Ευρώπης, η αποχριστιανοποίησή της, η εγκατάλειψη των ηθικών αξιών την αδυνατούν και δεν την ενδυναμώνουν. Η θρησκεία είναι φάρμακο και όχι φαρμάκι. Οι θρησκείες δεν πρέπει να αντιμάχονται, αλλά ρεαλιστικά να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα. Η α-θρησκεία είναι άχαρος μηδενισμός. Ο ρόλος της καθαρής ορθοδοξίας μπορεί να είναι σημαντικός και να επηρεάσει την Ευρώπη. Η ορθοδοξία αποτελεί κορυφαία αλήθεια, επίκαιρη στον σύγχρονο κόσμο, ισχυρό βίωμα, αληθινή γνώση, ζωντανή εμπειρία, ουσιαστικό σύνδεσμο με τον Θεό.

πηγηαντιγραφή

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...