Κατά την ώρα του κοινού ποτηρίου πίνει και ο παράνυμφος (κουμπάρος); Εάν ναι, τί απηχεί αυτή η παράδοση;

Κατά την ώρα που τελείται το μυστήριο του γάμου και κατά το χρόνο πριν από το χορό του Ησαΐα, που κάνουν οι νεόνυμφοι γύρω από το τραπέζι, στον οποίο χορό συμμετέχουν πρωτίστως ο ιερέας, ο οποίος κατά κάποιο τρόπο σέρνει συμβολικά το χορό βαστώντας στα χέρια του από τη μία στο δεξί το Ευαγγέλιο και από την άλλη με το αριστερό το χέρι του γαμπρού, δηλώνοντας με τον τρόπο αυτό ότι την ζωή τους οι νεόνυμφοι πρέπει να την διασκεδάζουν με το Ευαγγέλιο και την ζωοποιό διδασκαλία του και πάντοτε με σύμβολο και καθοδηγητή τον πνευματικό πατέρα, που εκείνη την στιγμή συμβολίζει την ίδια παρουσία του Θεού στο συγκεκριμένο μυστήριο του γάμου των νεόνυμφων, προσφέρει ο ιερέας στον γαμπρό και στη νύφη το κοινό ποτήριο ζωής, που είναι ποτήριο οίνου. Μια πολύ συμβολική κίνηση, που σημαίνει ότι γαμπρός και νύφη αποφασίζουν στη ζωή τους να γεύονται από κοινού τις χαρές και τις λύπες. Το κοινό ποτήριο συμβολίζει τον νέο τρόπο ζωής, που δεν έχει να κάνει με ατομισμούς και εγωισμούς, αλλά με κοινή πορεία ζωής, που καταργεί το εγώ και ατομικό. Σε μερικά μέρη, αν και αυτό δεν το συναντάμε στη χειρόγραφη παράδοση, παλαιότερη και νεώτερη, επικρατεί τοπικό έθιμο κατά την ώρα του κοινού ποτηριού να δίδει ο ιερέας εκτός του γαμπρού και της νύφης και στον παράνυμφο. Η πράξη αυτή απηχεί την παλαιά παράδοση, όταν ο γάμος ήταν συνδεδεμένος με τη Θεία Λειτουργία και εκτός της Θείας μεταλήψεως των νεονύμφων συμμετείχαν σ’ αυτήν και οι παριστάμενοι, παράνυμφος, γονείς, συγγενείς και φίλοι. Εν προκειμένω η μετάδοση και στον παράνυμφο από το κοινό ποτήριο ζωής, σημαίνει τη μετοχή του παρανύμφου στη χαρά των νεονύμφων, κατά την οποία μετέχει ενεργά και ο ίδιος πρωτίστως ως πνευματικός σύμβουλος και ἐν Χριστῷ αδελφός. Το να πίνει και ο παράνυμφος από το κοινό αυτό ποτήριο, σημαίνει ακόμη ότι η θεσμική παρουσία του κατά το μυστήριο του γάμου κατοχυρώνεται από την Εκκλησία για πολλούς πνευματικούς λόγους, που αν δεν υπήρχαν, τέτοιον θεσμόν, όσο κι αν η λαϊκή παράδοση το απαιτούσε, η Ορθόδοξη Εκκλησία θα τον εκτόπιζε. Η παρουσία αυτή καθεαυτή του παρανύμφου, σημαίνει πολλά και οι προσδοκίες της ποιμαίνουσας Εκκλησίας στο πρόσωπο του παρανύμφου είναι μεγάλες και θα λέγαμε είναι «μοχλός» για την εις Χριστόν πορεία και θέωση των νεονύμφων. Άρα η από του κοινού ποτηρίου συμμετοχή του παρανύμφου κατά το μυστήριο του γάμου, δεν είναι λανθασμένη και ούτε απορριπτέα και πρέπει εκεί που τοπικά τηρείται να συνεχίζει να γίνεται. Είναι και η πράξη αυτή της Εκκλησίας μια καλή ευκαιρία, για να προβληματίζει τους μελλόνυμφους και να σκέπτονται με μεγάλη περισυλλογή και σωστή απόφαση επιλογής για το πρόσωπο του παρανύμφου τους.
πηγή

Τι πρέπει να κάνουμε όταν είμαστε πληγωμένοι

Όταν βρεθείς πληγωμένος γιατί υπέπεσες σε κάποιο αμάρτημα, λόγω της αδυναμίας σου ή καμιά φορά και με τη θέλησή σου λόγω της κακίας σου, μη δειλιάσεις, ούτε να ταραχθείς γι’αυτό, αλλά αφού επιστρέψεις στον Θεό, πες: “Να, Κύριέ μου, ενήργησα όπως μου ταιριάζει, δεν ήταν δυνατόν ν΄αναμένεται κάτι άλλο από μένα, τον τόσο κακοπροαίρετο και αδύναμο, παρά ο ξεπεσμός και το κατακρήμνισμα.” Και εδώ να εξευτελιστείς στα μάτια σου για αρκετή ώρα και να λυπηθείς με πόνο καρδιάς για τη θλίψη που προξένησες στον Θεό. Και χωρίς να συγχυστείς, αγανάκτησε εναντίον των ελεεινών σου παθών και κυρίως εναντίον εκείνου του πάθους που στάθηκε αιτία του ξεπεσμού σου. Κι έπειτα πάλι πες: “Ούτε ως εδώ δε θα μπορούσα να σταθώ Κύριέ μου και να μην αμαρτήσω χειρότερα, αν εσύ δεν ήθελες να με συγκρατήσεις με την υπέρμετρη αγαθότητά σου.”

Ευχαρίστησέ Τον και αγάπησέ Τον περισσότερο από ποτέ, θαυμάζοντας με την τόση Του ευσπλαχνία, γιατί παρόλο που βλάφτηκε από σένα, σου δίνει πάλι το δεξί Του χέρι και σε βοηθά, για να μην ξαναπέσεις σε αμαρτία. Τέλος, πες με μεγάλο θάρρος στην άμετρη ευσπλαχνία Του: “Εσύ Κύριε ευεργέτησέ με, εσύ που είσαι Πολυεύσπλαχνος και συγχώρεσέ με και μην επιτρέψεις στο εξής να ζω χωρισμένος από σένα, ούτε να απομακρυνθώ ποτέ, ούτε να σε βλάψω πια.”

Κι αφού ενεργήσεις έτσι, μην καθίσεις να σκεφτείς αν σε συγχώρεσε. Αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά περηφάνια, ενόχληση του νου, χάσιμο χρόνου κι απάτη του διαβόλου, χρωματισμένη με διάφορες καλές δικαιολογίες. Γι’ αυτό άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο στα ελεήμονα χέρια του Θεού, συνέχισε την άσκησή σου, σα να μην είχες ξεπέσει στην αμαρτία. Κι αν τύχει λόγω της αδυναμίας σου ν΄αμαρτήσεις πολλές φορές τη μέρα και μείνεις πληγωμένος εξαιτίας της πτώσης σου, κάνε αυτό που σου είπα, κάθε φορά που έχεις πέσει, σήκω με μετάνοια, με αυτομεμψία και ευχαριστία και με περισσότερη ελπίδα στον Θεό. Και φρόντισε να ζεις με περισσότερη προσοχή κατηγορώντας περισσότερο τον εαυτό σου και μισώντας περισσότερο την αμαρτία.

Αυτή η άσκηση δεν αρέσει στο διάβολο. Γιατί βλέπει πως είναι πολύ αρεστή στον Θεό, επειδή μένει καταντροπιασμένος ο αντίπαλος βλέποντας πως νικήθηκε από κείνον που είχε πρωτύτερα νικήσει. Γι’ αυτό και χρησιμοποιεί διάφορες παραπλανητικές μεθόδους, για να μας εμποδίσει να την κάνουμε. Πολλές φορές μάλιστα πετυχαίνει το σκοπό του εξαιτίας της αμέλειάς μας και της λίγης φροντίδας που δείχνουμε στον εαυτό μας. Γι΄αυτό, όσο περισσότερη δυσκολία βρεις εσύ σ’αυτήν την άσκηση από τον εχθρό, τόσο περισσότερο πρέπει να εξαναγκαστείς να την κάνεις πολλές φορές. Ακόμα κι αν έπεσε μόνο μία φορά ή και περισσότερο, αφού αμάρτησες και αισθάνεσαι πως ενοχλείσαι και συγχύζεσαι και απελπίζεσαι πρέπει ν΄ασκείσαι όπως σου είπα, να μέμφεσαι τον εαυτό σου για τα πάθη σου και να μετανοείς. Έτσι, θα μπορέσεις μ΄αυτό τον τρόπο ν΄ανακτήσεις την ειρήνη και τη γαλήνη της καρδιάς σου αλλά και το θάρρος. Κι αφού αρματωθείς μ΄αυτά τα όπλα, να στραφείς προς τον Θεό γιατί αυτού του είδους η ενόχληση και η ταραχή που έχει κάποιος για την αμαρτία, δε δημιουργείται από το φόβο του να μη στεναχωρήσει τον Θεό, αλλά από το φόβο της δικής του καταδίκης. Μ’ άλλα λόγια δηλαδή, αυτή προέρχεται από τη φιλαυτία, όπως είπαμε πολλές φορές.

Ο τρόπος όμως για να ανακτήσεις την ειρήνη είναι ο εξής. Αρχικά να ξεχάσεις εντελώς την πτώση και την αμαρτία σου, και να αφιερωθείς στη σκέψη της ανείπωτης αγαθότητας του Θεού. Έπειτα στοχάσου ότι Αυτός είναι πολύ πρόθυμος κι επιθυμεί να συγχωρήσει κάθε αμαρτία, όσο βαριά κι αν είναι, προσκαλώντας τον αμαρτωλό με διάφορους τρόπους και μέσω διαφόρων οδών να έλθει σ’ Αυτόν και σ΄αυτή τη ζωή να ενωθεί μαζί Του με τη χάρη Του και στην άλλη ζωή να τον αγιάσει με τη δόξα Του και να τον κάνει αιώνια ευτυχισμένο. Κι αφού με τέτοιες σκέψεις και στοχασμούς ειρηνεύσεις το σού σου, τότε να στραφείς στην πτώση σου ενεργώντας όπως είπα παραπάνω (μετάνοια, αυτομεμψία). Ύστερα, την ώρα της εξομολόγησης (την οποία σε συμβουλεύω να κάνεις συχνά), θυμήσου όλες σου τις αμαρτίες και με νέο πόνο και λύπη για τη θλίψη που προξένησες στον Θεό, φανέρωσέ τες όλες στον Πνευματικό σου και τηρησε με προθυμία τον κανόνα που θα σου επιβληθεί.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

“Αόρατος Πόλεμος”, κεφάλαιο 280  

πηγή

Αγ. Μαρίνα, η πολύαθλος Μάρτυς

 Η Αγία και καλλίνικος Μάρτυς Μαρίνα (17 Ιουλίου)

Αυτή καταγόταν από ένα χωριό της Πισιδίας, ήταν θυγατέρα μονογενής κάποιου Αιδεσίου, ιερέα των ειδώλων, στα χρόνια του Κλαυδίου Καίσαρα, κατά το έτος 270. Όταν λοιπόν έγινε δώδεκα ε­τών, πέθανε η μητέρα της. Έτσι παραδόθηκε η Αγία από τον πατέ­ρα της σε μία γυναίκα και παρακαλούσε τον Θεό να την αξιώσει της πίστεως των Χριστιανών, την οποία διδασκόταν από μερικούς Χριστιανούς, που βρίσκονταν στο χωριό που αναφέρθηκε. Όταν δε έγινε δεκαπέντε ετών, τότε πόθησε η Αγία να μαρτυρήσει για την α­γάπη του Χριστού. Οπότε, όταν έμαθε γι’ αυτήν ο ηγεμόνας Ολύμβριος έστειλε ανθρώπους και την συνέλαβε και την έ­βαλε σε φυλακή.

Αφού λοι­πόν πέρασαν μερικές ημέρες, την έβγαλε από την φυλακή και την παρουσίασε στο κριτήριό του. Βλέποντάς την όμως, όλος έμεινε έκπληκτος για την ωραιότητά της. Και αφού ρωτήθηκε από αυτόν, πώς ονομάζεται και ποιά τύ­χη και κατάσταση έχει, αποκρίθηκε η Αγία· «Μαρίνα ο­νομάζομαι, της Πισιδίας είμαι γέννημα και θρέμμα και το του Κυρίου μου Ιησού Χριστού επικαλούμαι όνομα». Τότε, επειδή δεν δέ­χθηκε να αρνηθεί τον Χρι­στό, πρόσταξε ο ηγεμόνας να απλωθεί κατά γης και να καταξεσχισθεί άσπλαχνα με ραβδιά. Όταν λοιπόν έγινε αυτό, η γη κοκκίνισε από το πολύ αίμα που έτρεξε. Έπειτα πρόσταξε να κρεμασθεί η Α­γία και να ξεσχίζεται το σώμα της για πολλή ώρα και κατόπιν την έβαλε στη φυλακή.

Έγινε όμως εκεί σεισμός μεγάλος ώστε σείσθηκε η φυλακή, και να, βγήκε από ένα μέρος της φυλακής ένας δράκον­τας, ο οποίος συρόμενος στην γη, έκαμνε ένα φοβερό θόρυβο και φά­νηκε, ότι έχυσε φωτιά γύρω από την Αγία. Επειδή όμως η Αγία φο­βήθηκε πολύ και τρόμαξε από την θέα αυτή, προσευχόταν στον Θεό. Οπότε ο φοβερός εκείνος δράκοντας, αφού μεταβλήθηκε, φαινόταν σαν ένας μαύρος σκύλος. Η δε Μάρτυρας, αφού τον άρπαξε από τις τρίχες και αφού βρήκε ένα σφυρί ριγμένο, τον έδειρε στην κεφαλή και στην ράχη και τον ταπείνωσε εντελώς.

Μετά από αυτά φέρθη­κε η Αγία σε δεύτερη εξέταση και μένοντας σταθερή στην του Χριστού πίστη, καίγεται με αναμμένες λαμπάδες και τοποθετείται κατα­κέφαλα μέσα σε ένα δοχείο γεμάτο από νερό. Μένοντας όμως αβλα­βής έλκυσε στην πίστη του Χριστού πολλούς άπιστους, που αποκεφαλίσθηκαν και έλαβαν τους στεφάνους της αθλήσεως. Οπότε, επειδή θύμωσε ο ηγεμόνας, απέκοψε την αγία της κεφαλή. Τελείται η Σύναξή της μέσα στον Άγιο Μηνά.

(Αγίου Νικοδήμου, Συναξαριστής τ. ΣΤ΄-Ιούλιος, Αύγουστος- Εκδ. Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη, Άγιον Όρος, σ. 80-82)

Εικόνες Γ' Παγκοσμίου... Aπανθρακώθηκαν Ουκρανοί στρατιώτες! - Φρικτές φωτογραφίες

Εικόνες Γ” Παγκοσμίου. Ευρώπη 2014. O Ποροσένκο αποδεικνύεται τιμωρός και για τα στρατευμένα νιάτα της Ουκρανίας.

Απανθρακωμένα φρικτά παραμορφωμένα πτώματα, διαμελισμένα κουφάρια, κομμένα κεφάλια. Παρόμοιες εικόνες με αυτές της Οδησσού όπου περισσότεροι από 100 πολίτες απανθρακώθηκαν, ή πέθαναν από ασφυξία και τις σφαίρες των οπαδών του φιλοναζιστικού καθεστώτος του Κιέβου.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΣΚΛΗΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ

Με μια διαφορά.οι πολίτες της Οδησσού ήταν άοπλοι κατέφυγαν στο κτίριο των συνδικάτων και δεν βγήκαν ποτέ ζωντανοί. Οι απανθρακωμένοι Ουκρανοί στρατιώτες είναι ένοπλοι και πέφτουν στο πεδίο της μάχης με την πλευρά που επέλεξαν. Oι συγκεκριμένοι επάνδρωναν τεθωρακισμένα.

Είναι ο ουκρανικός στρατός που ευθύνεται για τη μαζική δολοφονία αμάχων, αφού βομβαρδίζει αδιάκοπα πόλεις και χωριά, σχολεία, νηπιαγωγεία όπως το Νο 51 στο Λουγκάνσκ, νοσοκομεία, πολυκατοικίες κ.α.

πηγή

Ο ΠΑΤΗΡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΛΙΑΚΟΣΤΑΥΡΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΗ ΤΩΝ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ . ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΗΝ ΓΑΖΑ.

πηγή

H νυχτερινή προσευχή καθαρίζει τη σκουριά των αμαρτιών μας

Άναψε τη ψυχή με τη προσευχή. 

Πίστεψέ με, δεν έχει τόσο την ικανότητα να καθαρίζει τη σκουριά η φωτιά, όσο η νυχτερινή προσευχή τη σκουριά των αμαρτιών μας.

Ας ντραπούμε, αν όχι κανέναν άλλον, τους νυκτερινούς φύλακες. Εκείνοι περιέρχονται τους δρόμους για τον ανθρώπινο νόμο, φωνάζοντας δυνατά μέσα στην παγωνιά και περπατώντας μέσα από τα στενά, και πολλές φορές βρέχονται και παγώνουν για σένα και την σωτηρία σου και για τη φύλαξη των χρημάτων σου.

Εκείνος για τα χρήματα σου παίρνει τόσα προνοητικά μέτρα, ενώ εσύ ούτε για τη δική σου ψυχή; Και μάλιστα εγώ δεν σε αναγκάζω να περιφέρεσαι έξω στο ύπαιθρο όπως εκείνος, ούτε να πιέζεσαι φωνάζοντας δυνατά, αλλά μένοντας μέσα σ' έναν απόμερο χώρο, στο ίδιο το δωμάτιο σου, γονάτισε, παρακάλεσε τον Δεσπότη.

Γιατί αυτός ο ίδιος ο Δεσπότης διανυκτέρευσε πάνω στο όρος των Ελαιών;

Όχι για να γίνει πρότυπο για μας; Τότε αναπνέουν τα φυτά, τη νύχτα εννοώ· τότε και η ψυχή, ακόμη περισσότερο απ' αυτά, δέχεται τη δροσιά.

Αυτά τα οποία ο ήλιος της ημέρας τα ξήρανε, αυτά τη νύχτα δροσίζονται. Αποτελεσματικότερα από κάθε δροσιά είναι τα δάκρυα που χύνονται εναντίον των επιθυμιών και κάθε φλογώσεως και καύσωνα και δεν αφήνουν να πάθουμε κανένα κακό.

Αν δεν απολαύσει (η ψυχή) αυτή τη δροσιά, την ημέρα θα ξεραθεί εντελώς. Αλλά όχι, να μη συμβεί κανένας από μας να τροφοδοτήσει εκείνη τη φωτιά, αλλά αφού δροσιστούμε και απολαύσουμε τη φιλανθρωπία του Θεού, έτσι όλοι να ελευθερωθούμε από το φορτίο των αμαρτιών μας με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Αμήν.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή

Πώς φεύγει η ανασφάλεια, η απελπισία, η κατάθλιψη

Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση.

Αυτός που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δεν θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις. Στενοχωρείται, νευριάζει, επαναστατεί, αντιδρά, τον κυριεύει η κατάθλιψη.

Η κατάσταση αυτή θεραπεύεται με τη χάρη. Πρέπει η ψυχή να στραφεί στην αγάπη του Θεού. Η θεραπεία θα γίνει με το ν’ αγαπήσει τον Θεό με λαχτάρα.

Πολλοί άγιοί μας μετέτρεψαν την κατάθλιψη σε χαρά με την αγάπη προς τον Χριστό. Παίρνανε δηλαδή την ψυχική δύναμη, που ήθελε να τη συντρίψει ο διάβολος, και τη δίνανε στον Θεό και τη μεταβάλλανε σε χαρά και αγαλλίαση.

Η προσευχή, η λατρεία του Θεού μεταβάλλει σιγά σιγά την κατάθλιψη και τη γυρίζει σε χαρά, διότι επιδρά η χάρις του Θεού. Εδώ χρειάζεται να έχεις τη δύναμη, ώστε ν’ αποσπάσεις τη χάρη του Θεού, που θα σε βοηθάει να ενωθείς μαζί του. Χρειάζεται τέχνη.

Όταν δοθείς στον Θεό και γίνεις ένα μαζί του, θα ξεχάσεις το κακό πνεύμα, που σε τραβούσε από πίσω, κι εκείνο έτσι περιφρονημένο θα φύγει. Στη συνέχεια, όσο θ’ αφοσιώνεσαι στο Πνεύμα του Θεού, τόσο δεν θα κοιτάζεις πίσω σου, για να δεις αυτόν που σε τραβάει.

Όταν σε ελκύσει η χάρις, ενώνεσαι με τον Θεό. Κι όταν ενωθείς με τον Θεό και δοθείς σ’ Εκείνον, πάνε όλα τ’ άλλα, τα ξεχνάς και σώζεσαι. Η μεγάλη τέχνη, λοιπόν, το μεγάλο μυστικό, για ν’ απαλλαγείς απ’ την κατάθλιψη και όλα τ’ αρνητικά, είναι να δοθείς στην αγάπη του Θεού.

Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλ’ αυτά, βγάζουν τον άνθρωπο απ’ την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα.

Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κ.λπ. κάνουν πολύ καλό. Σ’ εκείνο, όμως, που δίνω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία, για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.

Να σας διηγηθώ για μια κοπέλα, που ήλθε σ’ εμένανε τον ταπεινό. Έπασχε από φοβερή κατάθλιψη. Δεν κατάφερε κάτι με τα φάρμακα. Παράτησε τα πάντα, τη δουλειά της, το σπίτι της, τις απασχολήσεις της. Κι εγώ της είπα αυτά που ξέρω.

Της είπα για την αγάπη του Χριστού, που αιχμαλωτίζει την ψυχή, διότι η χάρις του Θεού γεμίζει την ψυχή και την αλλάζει. Της εξήγησα ότι είναι δαιμονική αυτή η δύναμη που καταλαμβάνει την ψυχή και μεταβάλλει την ψυχική δύναμη σε κατάθλιψη, τη ρίχνει κάτω, τη βασανίζει και την αχρηστεύει. Την συμβούλευσα ν’ ασχολείται με διάφορες απασχολήσεις, όπως, για παράδειγμα, με τη μουσική που της άρεσε πρώτα κ.λπ.

Τόνισα, όμως, περισσότερο τη στροφή και την αγάπη της προς τον Χριστό. Της είπα ακόμη ότι μέσα στην Εκκλησία μας υπάρχει θεραπεία με την αγάπη προς τον Θεό και την προσευχή, αλλά που θα γίνεται με λαχτάρα.

Αυτό είναι το μυστικό της θεραπείας. Αυτά δέχεται η Εκκλησία μας.
Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

πηγή

Τατουάζ ή δερματοστιξία, επιτρέπεται; ή είναι πρόγονος του χαράγματος του αντιχρίστου;...

«Καὶ ἐντομίδας οὐ ποιήσετε ἐπὶ ψυχῇ ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ γράμματα στικτὰ οὐ ποιήσετε ἐν ὑμῖν  ἐγώ εἰμι Κύριος ὁ Θεὸς ὑμῶν».

Τον 8 μ.Χ. αιώνα η Εκκλησία καταδίκασε την αποτύπωση οποιουδήποτε συμβόλου επί του σώματος των πιστών ως ειδωλολατρικό έθιμο και ως πρακτική των βαρβάρων!

Τατουάζ ή δερματοστιξία,

 επιτρέπεται;

ή είναι πρόγονος του χαράγματος του αντιχρίστου;...

 

• Γιατί τόσο πολύ εξαπλώθηκε παγκοσμίως η μόδα των τατουάζ; 

• Γιατί σε κάθε γωνιά των μεγάλων πόλεων, ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια μαγαζιά που κάνουν δερματοστιξία και ψάχνουμε άνθρωπο με το ματοκυάλι που να μην έχει τατουάζ;

• Γιατί κάποτε το τατουάζ ήταν "στίγμα" για αυτόν που το είχε και μάλιστα ήταν μικρό και σε κρυφό σημείο του σώματος ( το έβλεπες σπάνια, όπως σε ναυτικούς, φυλακισμένους και τοξικομανείς ), ενώ τώρα βλέπουμε ακόμη και μεγάλα τατουάζ, τόσο, που πιάνουν και όλο το σώμα ( σε ανθρώπους κάθε ηλικίας, φύλου και κοινωνικής τάξεως ) ;

•  Γιατί προβάλλονται επιδεικτικά και με καμάρι σε όλον τον κόσμο, από κει που ήταν σε κρυφό σημείο του σώματος και μόνο ο κάτοχός τους το γνώριζε;

Πόσο τυχαία είναι όλα αυτά;... 

Τατουάζ ή δερματοστιξία

       Το σημάδεμα στην αρχαιότητα λεγόταν «στίξη» (χτύπημα) ή «κατάστιξη» και η πράξη στιγματισμός. Το σημάδεμα του σώματος λεγόταν δερματοστιξία. Η λέξη όμως που χρησιμοποιείται ευρέως είναι η λέξη τατουάζ και από την οποία είναι γνωστή η όλη διαδικασία. Η λέξη «Τατουάζ» προέρχεται από τη λέξη «Tattoo», όρος που βρίσκεται στη πρώτη δεκάδα των αναζητήσεων στο διαδίκτυο από το 1999! Η λέξη «Tattoo» είναι παράφραση της λέξης Tattawing των Μαορί (Νέα Ζηλανδία). Στην Πολυνησιακή διάλεκτο η λέξη «Τα» σημαίνει σχέδιο και «Ατουάζ» δηλώνει «αυτόν που δίνει πνοή στα πλάσματα της γης»! Με άλλα λόγια, Τατουάζ σημαίνει «το σχέδιο που σου δίνει τη προστασία των θεών»!Επιπλέον έχει τις έννοιες «ανεξίτηλο σημάδι», «σχέδιο στο δέρμα», «μαρκάρω κάτι», «κεντώ πάνω στο δέρμα»! 
Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 με τις αρχές της δεκαετίας του 1970 το τατουάζ εμφανίζεται σε μουσικούς της ροκ μουσικής. Το τατουάζ έγινε συνώνυμο της ροκ και μάλιστα της πανκ μουσικής. Το 1963 ο Μπρούνο ντέ Πιγκάλ ανοίγει στο Παρίσι το πρώτο Στούντιο Τατουάζ. Ως και φεστιβάλ διοργανώνονται σε τοπική αλλά και διεθνή βάση όπως αυτό του Σίδνεϊ, της Φρανκφούρτης, ενώ από το 1999 διοργανώνεται και στη χώρα μας Πανελλήνια Έκθεση Tattoo Art! Η Ένωση Επαγγελματιών Τατουάζ των Η.Π.Α. δηλώνει ότι έχουν κάνει τατουάζ σε 39 εκατομμύρια άτομα από το 1990 ως το 2004! (δηλαδή 1 στους 7 Αμερικανούς)!! Στην ίδια κατεύθυνση διάδοσής του δραστηριοποιούνται διάσημοι αστέρες, αθλητές, ηθοποιοί, μοντέλα αλλά και τα ΜΜΕ. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αστέρων που διαφήμισαν το τατουάζ είναι ο Μάρλον Μπράντο ως μηχανόβιος με τατουάζ στις ταινίες του, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 τα supermodels όπως η Στέφανι Σέιμουρ και η Κάρε Ότις αλλά και οι σταρ του Χόλλιγουντ όπως η Ντρίου Μπάριμορ και ο Μίκι Ρούρκ.

Σήμερα πολλοί ηθοποιοί, βραβευμένοι μάλιστα με όσκαρ πολλοί από αυτούς, είναι στιγματισμένοι με τατουάζ: Λόγου χάρη Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Τζούλια Ρόμπερτς, Τζόντι Φόστερ, Σόν Κόνερι, Τζέσικα Λαγκ, Νίκολας Κέιτζ, Τζίνα Ντέιβις, Σον Πεν, Μπίλι Θόρτον, Μαρίσα Τομέι, Αντζελίνα Τζολί, Σαρλίζ Θέρον, Μπεν Άφλεκ κ.α. 

Το τατουάζ είναι πράξη που είχε πάντοτε μαγικό χαρακτήρα. Στις περισσότερες κοινωνίες αναγνωριζόταν μαγική δύναμη σε εκείνους που επιδίδονταν στο τατουάζ. Συνήθως το τατουάζ αποτελεί δοκιμασία μυήσεως ή αναγνωρίσεως του φύλου, του αξιώματος κλπ. Γίνεται όμως περισσότερο για τη μαγική, προφυλακτική, και θεραπευτική αξία του!  Γενική Παγκόσμιος Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς

Πρόγονος των τατουάζ εικάζεται πως είναι η παράδοση εκδήλωσης πένθους των πρωτόγονων φυλών. Χάραζαν το σώμα τους και έτριβαν κάρβουνα μέσα στις τομές, με αποτέλεσμα μετά τη θεραπεία τους, τα αδιάλυτα μόρια του κάρβουνου να παραμένουν μέσα στο δέρμα. Οι παλαιστές και οι μονομάχοι στην αρχαιότητα έφεραν τατουάζ σε ένδειξη αδελφοσύνης. Πολλές φυλές το χρησιμοποιούσαν σαν ένδειξη πένθους ενώ σε άλλες υποδήλωναν τη κοινωνική τους θέση και το αξίωμα. Σε άλλες δήλωναν πως τα άτομα που τα έφεραν ήταν ώριμα για κοινωνική ζωή. 
Για τους Μαορί ακόμη και σήμερα, τα τατουάζ είναι κομμάτι της ιστορίας τους, πολύ «ιερό»! Και όπως αναφέρθηκε στη Πολυνησιακή διάλεκτο σημαίνει το σχέδιο που σου δίνει τη προστασία των θεών! 
Στη Δύση εμφανίζεται το τατουάζ αρχικά στους Σταυροφόρους και το 1691 από τον Γουΐλιαμ Ντάμφερ εξερευνητή θαλασσών στην επιστροφή του στο Λονδίνο μετά τα ταξίδια του στην Πολυνησία και στα νησιά του Ειρηνικού.  Στα τέλη του 17ου αιώνα το τατουάζ μεταφέρεται ουσιαστικά στην Ευρώπη από τον Κάπτεν Κούκ, ο οποίος φέρνει μαζί του ειδικούς τεχνίτες από την Πολυνησία με σκοπό τη διάδοσή του. Στις αρχές του 18ου αιώνα το τατουάζ γίνεται μόδα στις αριστοκρατικές τάξεις της Ευρώπης και ύστερα εγκαταλείπεται. Τον 19ο αιώνα γίνεται πάλι μόδα στην Αγγλία και σε κάποιες Ευρωπαϊκές χώρες. 
Στην αρχαία Αίγυπτο τατουάζ είχαν οι βασιλικοί ακόλουθοι και οι ιερείς των ειδώλων για να διακρίνονται. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τη τεχνική της δερματοστιξίας ήδη από τη Μυκηναϊκή εποχή, ωστόσο δεν έπαυαν να την θεωρούν ως συνήθεια των βαρβάρων! Χαρακτηριστικό δουλείας, υποτέλειας και υποταγής!

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως οι Συρακούσιοι μετά τη συντριβή των Αθηναίων στις Συρακούσες της Σικελίας, έβαλαν ένα άλογο με τη μορφή τατουάζ στα μέτωπα των αιχμαλώτων! Οι Ρωμαίοι σημάδευαν με τατουάζ τους σκλάβους και τους εγκληματίες και με το γράμμα D τους λιποτάχτες! Αργότερα, το 750 μ. Χ. το ίδιο έκαναν και οι Κινέζοι στους εγκληματίες! Στη Νέα Γουινέα και στην Βιρμανία χρησιμοποιούταν ως διακριτικό των φυλών ενώ στη Νέα Ζηλανδία αποτελούσε έμβλημα τιμής! Οι Ινδιάνοι Τόμσον έλεγχαν το κουράγιο τους, κυρίως των νέων, εφαρμόζοντας τον οδυνηρότερο τρόπο τατουάζ! Στην Παραγουάη ήταν σύμβολο της εφηβείας ενώ κάποιες φυλές στην Ινδία το χρησιμοποιούσαν σαν μέσο καλλωπισμού και σεξουαλικής διέγερσης! 
Στα νεώτερα χρόνια ήταν ταυτισμένο με τους περιθωριακούς, τους μηχανόβιους και τους φυλακισμένους αλλά και διάφορα επαγγέλματα όπως ναυτικούς, εργάτες κλπ. Στις ταινίες ήταν χαρακτηριστικό των βαρυποινιτών και των μηχανόβιων μαζί με τα μακριά μαλλιά και τα δερμάτινα ρούχα. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη διαφήμιση που του γίνεται, εμφανίζεται από τους πεζοναύτες του Αμερικανικού στρατού ως τους Χίπις! Τατουάζ έχουν οπωσδήποτε τα μέλη συμμοριών ως δείγμα ταύτισης συμμετοχής και παντοτινής τους αφοσίωσης σε αυτές! Παρόμοια και σε οπαδούς μουσικών ρευμάτων όπως ροκ, Χέβυ Μέταλ, πανκ μέχρι και στις κινήσεις των νέο Ναζί! 

   Σε όλους τους λαούς είναι συνδεδεμένα με παγανιστικές αντιλήψεις!

     Στην αρχαία Αίγυπτο έχουν βρεθεί μούμιες της 6ης Δυναστείας (2000 π. Χ.) με τατουάζ! Θεωρούσαν το τατουάζ ως ιερό σημάδι και απαγορευόταν να το έχει κανείς πάνω του εκτός από τον Φαραώ. Το ταύτιζαν με τη γονιμότητα και την αρχοντιά. Με τατουάζ κοσμούσαν τους νεκρούς τους πιστεύοντας ότι ασκούσε μαγικέςευεργετικές επιδράσεις. Τα τατουάζ με σκούρα χρώματα που φέρουν στη κοιλιά, στα χέρια και στα πόδια οι μούμιες τις 6ης Δυναστείας θεωρούνται από τους επιστήμονες θρησκευτικής σημασίας! Πολλά από τα τατουάζ που κυκλοφορούν σήμερα περιέχουν αρχαία αιγυπτιακά σύμβολα! (όπως το ΑΝΚΗ) Από την Αίγυπτο μεταδόθηκαν σε γειτονικές χώρες και πολιτισμούς μέσω του εμπορίου (Μεσογείου, Περσίας, Αραβίας) φθάνοντας το 2000 π.Χ. μέχρι την Κίνα.  Ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει πως οι Σκύθες έκαναν τατουάζ στα χέρια και στα στήθη τους με σκοπό να γίνουν πιο δυνατά!

Στη Παλαιστίνη πιστεύουν ότι αν κάνουν τατουάζ στο χέρι το προστατεύουν από στραμπούληγμα ή εξάρθρωση! Στο Ιράκ πιστεύουν ότι το τατουάζ φέρνει μακροζωία! Στην Ινδία με τα τατουάζ πίστευαν ότι εξορκίζουν τη κακή τύχη και τις αρρώστιες. Οι Ινδοί της Βεγγάλης μάλιστα, ακόμη πιστεύουν ότι άστικτα πρόσωπα θα γνωρίσουν δυσκολίες στο μεταθανάτιο βίο τους! Στην Ινδονησία θεωρούσαν ότι με τα τατουάζ λάμβαναν δύναμη για να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές δυσκολίες, όπως στο κυνήγι αγρίων ζώων για την επιβίωσή τους. Το 1100 π.Χ το τατουάζ γίνεται γνωστό στην Πολυνησία, στο Βόρνεο, στις Φιλιππίνες, στη Νέα Γουϊνέα και στην Φορμόζα.

Στο Βόρνεο τα τοποθετούσαν γύρω από το καρπό και τα δάκτυλα για προστασίααπό τις αρρώστιες. Στην Ταϊτή τα χρησιμοποιούν ακόμη ως φυλακτό για την αποτροπή παντός κακού. Εικάζεται ότι από την Πολυνησία μεταφέρεται με τις μεταναστεύσεις σε όλο τον Ειρηνικό. Τον 5ο αιώνα π.Χ. συναντάται στην Ιαπωνίαόπως φανερώνουν ευρήματα στην Οσάκα ενώ υπάρχουν στην Κίνα γραπτά στοιχεία σε νομικά έγγραφα από τον 3ο π.Χ. αιώνα. Στο Νεπάλ οι γυναίκες εκτός από τα τατουάζ διακοσμούν τα χέρια τους με περίτεχνα σχέδια χένας κατά τη παραμονή της Βουδιστικής εορτής Eid al Fitr! Στην Βιρμανία ακόμη πιστεύουν ότι αν είναι πάνω από τη καρδιά μπορούν να σταματήσουν το κακό! Τα μαύρα είναι περισσότερο διακοσμητικά ενώ τα κόκκινα τα χρησιμοποιούν για προστασία από τη βασκανία και την αρρώστια! Οι Σαμάνοι ήδη από το 2000 π.Χ. χρησιμοποιούσαν το τατουάζ ως ένα είδος βελονισμού στης θρησκευτικές τους τελετές ίασης ή μύησης!Οι Εσκιμώοι και οι κάτοικοι των νησιών Φίτζι κάνουν τατουάζ για να εξασφαλίσουν ευτυχία στη μέλλουσα ζωή!

Οι Ιάπωνες το χρησιμοποιούν για καλλωπιστικούς αλλά και θρησκευτικούς λόγους πιστεύοντας ότι με τατουάζ με φίδια και δράκους εξορκίζουν τους φόβους και τους εφιάλτες τους. Οι Ινδιάνοι τα είχαν ως φυλακτά θεωρώντας ότι τους προστάτευαν ακόμη και από τον εχθρό στη μάχη! Κάποια από αυτά που κυκλοφορούν ακόμη συμβολίζουν τη μητέρα φύση και τη λατρεία της αιώνιας μητέρας!

Στις φυλές της Αφρικής έχουν πάντοτε σχέση με τη θρησκεία, την φυλή και τις προλήψεις! Στις Φιλιππίνες υπάρχει η δεισιδαιμονία σύμφωνα με την οποία ο νικητής πολεμιστής ή κυνηγός έπαιρνε τη δύναμη του φονευμένου εχθρού ή του θηράματος αν το ζωγράφιζε πάνω στο σώμα του! 

Και εντομίδας ου ποιήσετε επί ψυχή εν τω σώματι υμών και γράμματα στικτά ου ποιήσετε εν υμίν. Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός υμών. Λευΐτικο ΙΘ 28.

Τον 8 μ.Χ. αιώνα η Εκκλησία καταδίκασε την αποτύπωση οποιουδήποτε συμβόλου επί του σώματος των πιστών ως ειδωλολατρικό έθιμο και ως πρακτική των βαρβάρων! 
Νιώθουμε θλίψη όταν βλέπουμε ιερούς ναούς μουτζουρωμένους με διάφορα σπρέι... άραγε πως ανεχόμαστε να βάφουμε με ανεξίτηλο τρόπο το σώμα μας που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος και ως εκ τούτου εμείς είμαστε ιερότεροι από τους ιερούς ναούς διότι είμαστε έμψυχοι ναοί... Με το τατουάζ αν μη τι άλλο, σφραγίζεται κανείς με κάτι! Έτσι σαν μόδα οικειοποιείται τη λογική του σφραγίσματος... 
 
Και επιβάλλει σε όλους, τους μικρούς και τους μεγάλους, τους πλούσιους και τους φτωχούς, τους ελεύθερους και τους δούλους, να δεχθούν στους εαυτούς τους χάραγμα στο δεξί τους χέρι ή στα μέτωπά τους! 
Αποκάλυψη Ιωάννη ΙΓ 16-18. 
πηγή

Ο ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΩΣ

Μετά τό κίνημα τών Κολλυβάδων γνωρίζουμε ότι ο Διαφωτισμός κατέκτησε τήν εκκλησία πού γνωρίζουμε σάν εκκλησία καί κυριαρχείται από τόν κληρικαλισμό. Η ''εκκλησία'' μας είναι ήδη μιά νέα εκκλησία. Ο Αγιος Νικόδημος, κολλυβάς καί ο ίδιος διέγνωσε τήν ασθένεια , καί κατασκεύασε τό φάρμακο τής θεραπείας. ΤΗΝ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ. Τήν επανασύνδεση μέ τόν Ησυχασμό, τήν εκκλησιαστική μας παράδοση, τόν Αγιο Γρηγόριο Παλαμά. Μάς έδωσε καί τό Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο. Εγραψε καί τό Πηδάλιο γιά νά μήν χαθεί η Συνοδική σύσταση τής διοικήσεως καί γιά νά μήν χάσει ο κλήρος τήν επαφή του μέ τίς εντολές τού Κυρίου, μέσω τών ιερών κανόνων πού διέπουν τό διακόνημά του καί τόν Φόβο Θεού.
 Δέν Αποτειχίστηκε βεβαίως ο ίδιος, διότι η εκκλησία πού κυριαρχούσε δέν ήταν πλέον εκκλησία,  ήταν ήδη αιρετική καί παρότι εξουσίαζε ήδη τήν Θεία Ευχαριστία, απαγορεύοντας τήν συνεχή Θεία Μετάληψη.. Διότι είχε χαθεί ακόμη καί τό Αγιον Ορος. Κυριαρχούσαν ήδη οι μορφωμένοι εκ' Παρισίων.
 Οι Κολλυβάδες μάς έδωσαν τόν Παπαδιαμάντη, ο οποίος όμως έμεινε στό περιθώριο, νικημένος από τούς κομμουνιστές διανοούμενους καί τόν Ντοστογιέφσκι. Σήμερα οΝτοστογιέφσκι είναι ο Βουκεφάλας τών Οικουμενιστών. Τού Γιανναρά π.χ.,καί τής ρωσικής θεολογίας τής διασποράς.
 Η μάχη τών Κολλυβάδων όμως συνεχίζεται στό Αγιον Ορος, όπως διεγράφη στήν διαμάχη τού Γοντικάκη μέ τόν Παίσιο.Τήν συνεχίζουν οι Αγιοι.
 Τό ιστορικό παράδοξο λοιπόν τής εκκλησιαστικής μας περιπέτειας, -διότι στήν ιστορία κυριαρχεί η ετερογονία τού σκοπού-, όπως μάς τό καταθέτει ο Παπαδιαμάντης, είναι ότι τό ΠΗΔΑΛΙΟ τό οικειοποιήθηκαν οι διαφωτιστές, οι Αθηναίοι, οι μορφωμένοι,γιά νά ασκήσουν τήν εξουσία τους στόν λαό. 
Στήν συνέχεια όμως έχουμε τά Ορλωφικά τών ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΏΝ καί σήμερα τούς επαναστατημένους Λαρισαίους, πού προσφέρουν τό καλύτερο δυνατό άλλοθι στούς οικουμενιστές. Εχουν καταντήσει τόν αδικημένο Θεολόγο τους, τόν Λαμπράκη τής εκκλησίας. Ολοι τους ζητούν από τήν εκκλησία τού διαφωτισμού, δικαιοσύνη καί από τόν Χριστό, αντί νά ζητούν πίστη, ζητούν δικαίωση, τήν αιώνια καταδίκη τών διαφωνούντων μαζί τους. Η χαρά τους ο κολασμός τών εχθρών τους. Καί η μεγαλύτερη χαρά τους η συκοφάντηση τών Αγίων μας. Νοσταλγοί τής χλιαρής πίστεως πού αποκοιμίζει τίς συνειδήσεις. 

Αμέθυστος

«ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗΘΟΥΝ, ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΑΜΕΣΩΣ ΟΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΘΗΚΕ … ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ» – ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ

Ἡ ὀμορφιά της εἶναι ἀπερίγραπτη. Συνδυάζει ἄψογα τὸ μέγεθος μὲ τὴν ἁρμονία τῶν ἀναλογιῶν, χωρὶς καμιὰ ὑπερβολὴ καὶ χωρὶς καμιὰ ἔλλειψη, ὥστε νὰ ξεπερνᾶ τὸ κοινὸ μέτρο στὴ μεγαλοπρέπεια, χωρὶς ὅμως νὰ θυσιάζει τὴν ἰσορροπία στὴν ὑπερβολὴ καὶ εἶναι λουσμένη στὸ φῶς καὶ στὶς ἀνταύγειες τῶν ἡλιακῶν ἀκτίνων. Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πεῖ, ὅτι δὲν εἶναι ὁ ἥλιος ποὺ φωτίζει ἐξωτερικὰ τὸν χῶρο, ἀλλὰ ἡ ἴδια ἡ ἐκκλησία εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ φωτός. Τόσος πλοῦτος φωτὸς περιλούει τὸν ἱερὸ αὐτὸν χῶρο. […]

Ὁλόκληρη ἡ ὀροφὴ ἔχει ἐπικαλυφθεῖ μὲ καθαρὸ χρυσάφι, συνδυάζοντας τὴν ὀμορφιὰ μὲ τὴν ἐντυπωσιακὴ μεγαλοπρέπεια, ἀλλὰ καὶ ἡ λάμψη τῶν πολύτιμων λίθων ἀνταγωνίζεται τὴ λάμψη τοῦ χρυσοῦ... Ποιος θὰ μποροῦσε νὰ περιγράψει τὸν γυναικωνίτη ἢ τὶς πολυπληθεῖς στοὲς καὶ τὶς περίστυλες ἁψίδες μὲ τὶς ὁποῖες περιβάλλεται ὁ ναός; Καὶ ποιος θὰ μποροῦσε νὰ μετρήσει τὴν ὀμορφιὰ τῶν κιόνων καὶ τῶν λίθων, ποὺ στολίζουν τὸν ναό; Εἶναι σὰν νὰ βρέθηκε κάποιος σὲ ἕνα λιβάδι γεμάτο λουλούδια. Θὰ μποροῦσε ἀσφαλῶς νὰ θαυμάσει σὲ ἄλλους (κίονες) τὸ πορφυρένιο χρῶμα, σὲ ἄλλους τὸ πράσινο, σὲ ἄλλους τὸ ἀνοικτὸ κόκκινο, σὲ ἄλλους τὸ λευκό, κι ἀκόμη σὲ ἄλλους τὶς χρωματικὲς ἀντιθέσεις, σὰν νὰ τὶς ζωγράφισε ἡ ἴδια ἡ φύση.

Αὐτοὶ ποὺ ἔρχονται στὸν ναὸ νὰ προσευχηθοῦν, καταλαβαίνουν ἀμέσως ὅτι αὐτὸ τὸ ἔργο καλλιτεχνήθηκε ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπινη δύναμη ἢ τέχνη, ἀλλὰ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ ὁ νοῦς ἀνυψώνεται ἀνάερος πρὸς τὸν Θεὸ καὶ νομίζει πὼς Ἐκεῖνος δὲν βρίσκεται μακριά, ἀλλὰ κατοικεῖ σ’ αὐτὸν τὸν ναὸ ποὺ ὁ Ἴδιος διάλεξε. Κι αὐτὸ δὲν συμβαίνει μόνο στὴν πρώτη ἐπίσκεψη, ἀλλὰ ὅσες φορὲς κι ἂν τὸν ἐπισκεφθεῖ κανεὶς εἶναι σὰν νὰ τὸν βλέπει γιὰ πρώτη φορά. Κανεὶς ποτὲ δὲν χόρτασε νὰ βλέπει αὐτὸ τὸ θέαμα, ἀλλὰ κι ὅταν ἐπισκέπτονται τὸ ἱερὸ οἱ ἄνθρωποι τὸ χαίρονται γιὰ ὅσα βλέπουν, κι ὅταν φεύγουν μακριὰ καμαρώνουν νὰ διηγοῦνται γιὰ τὸν ναό.

ΠΗΓΗ : ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΚΑΙΣΑΡΕΩΣ, «ΠΕΡΙ ΚΤΙΣΜΑΤΩΝ» (6ος αἰ.), σὲ μετάφραση Θεοχάρη Δετοράκη.

πηγή

Οταν αισθανθείς την διάθεση της προσευχής...

Το ξέρω...πιστεύεις, οτι η προσευχή γίνεται μονάχα μπροστά στο εικονοστάσι, με λιβάνι και κομποσχοίνι.

Όμως σκέψου ότι ίσως δεν γίνεται μόνο έτσι. 

Γιατί η προσευχή είναι σχέση, κοινωνία, βαθιά αίσθηση της Παρουσίας του Θεού στα πάντα και στους πάντες. Δεν την βρίσκεις σε βρίσκει, δεν την κατασκευάζεις αλλά γεννιέται μέσα σου ως ψυχική ορμή και άνοιξη. 

Οταν αισθανθείς την διάθεση της προσευχής, αυτήν την βαθιά κίνηση της καρδιάς σου να μιλήσει μαζί Του, μείνει εκεί, όρθιος, καθιστός, ξαπλωμένος, στο αμάξι, στο γραφείο, στο σπίτι, στο κήπο, στην θάλασσα κ.ο.κ Μείνε εκεί, στην αίσθηση της Παρουσίας Του και εξάντλησε το Είναι σου στην κοινωνία μαζί του.

Οπως λέει και ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ "Κάθε λόγος, κάθε θέση, του σώματος, στην οποία ο νούς και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους και η καρδιά και το σώμα."

 π.Χαράλαμπος 

πηγή το είδαμε εδώ

Φασισμός στο φα της Φάουσας

ΚΑΠΟΙΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΜΕ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ...

Φασισμός στο φα της Φάουσας

Γράφει ο 

Ανθολόγιον, η μπαρούφα της ημέρας - ή μάλλον των ημερών: Τα «πάντσερ», εν προκειμένω η Εθνική Γερμανίας. Η εν λόγω μπαρούφα (παρ’ ότι η χρήση της απ’ το αθλητικό ρεπορτάζ είχε χλωμιάσει τα τελευταία χρόνια) ανεβίωσε με αφορμή το μουντιάλ. Ευτυχώς όχι

απ’ τους ψαγμένους αθλητικούς ρεπόρτερ, δυστυχώς όμως απ’ τη δευτεράντζα. Και κατ’ ακολουθίαν από διάφορους που άρχισαν να μηρυκάζουν «τα πάντσερ» και «τα πάντσερ» μέσα στη χαζομάρα και την καναπεδίλα που τους δέρνει - κι όλα τα χωνεύει, όλα τα πιθηκίζει. Τα «πάντσερ» λοιπόν - άρματα μάχης της Βέρμαχτ, το καθένα δεκάδες - εκατοντάδες νεκροί, κι εν τέλει εκατομμύρια. Το καθένα τόνοι αίματος, λάσπης, εκχυμένων εντέρων, επιθανάτιων κοπράνων, ανοιγμένων κρανίων - αυτό που είναι ο πόλεμος.

Δεν είναι λοιπόν τα «πάντσερ» μια γλαφυρή παρομοίωση απ’ αυτές που εύστοχα αναζητά το αθλητικό ρεπορτάζ και συχνά το κοσμούν, ούτε δείγμα κάποιας ευρηματικότητας, αλλά μια φρικτή υπόμνηση του πιο αποτρόπαιουστα ανθρώπινα. Του πολέμου. Πόσω μάλλον του πόλεμου που εξαπέλυσαν οι ναζί με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που του προσέδωσαν, τα πιο τερατώδη στην ανθρώπινη ιστορία.

Ελεγε ο Ναπολέων: «το θέαμα του πεδίου της μάχης μετά τη σύγκρουση, αρκεί για να εμπνεύσει στους ηγεμόνες (σ.σ.: σ’ αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις, σήμερα θα λέγαμε στους πάντες) αγάπη για την ειρήνη και φρίκη, μόνον φρίκη, για τον πόλεμο». Και έλεγε ο Ουέλλινκτον (ο νικητής τουΝαπολέοντα): «Πιστέψτε με, αν δείτε έστω και μία μόνον ημέρα μάχης, θα παρακαλείτε τον Παντοδύναμο να μη δείτε ξανά ποτέ μια τέτοια φρίκη».

Καλημέρα σας. Ο φασισμός επιστρέφει στην Ευρώπη, η Ελλάδα δεν θα ήταν εξαίρεση. Οχι μόνον με τα ακροδεξιά κόμματα (και κινήματα) που έχουν κάνει την εμφάνισή τους στη Γηραιά (κι άμυαλη) Ηπειρο, αλλά κυρίως με τις διεργασίες που γίνονται στα συστημικά κόμματα και τους θεσμούς όλων των κρατών.

Μάλιστα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πρώτη διαδικασία είναι απότοκος της δεύτερης. Οτι δηλαδή τα ακροδεξιά, εθνικιστικά, ρατσιστικά κόμματα και κινήματα που έχουν εμφανισθεί στην Ευρώπη, Δυτική και Ανατολική, ορισμένα μάλιστα με μεγάλη επιρροή, είναι αποτέλεσμα της στροφής προς τα δεξιά των ίδιων των δημοκρατιών, των ίδιων των θεσμικών κομμάτων από τη σοσιαλδημοκρατία και την ενσωματωμένη Αριστερά έως τη Δεξιά, συντηρητική, αντιδραστική και ποπουλιστική. Αυτή η

στροφή των δημοκρατιών προς τα δεξιά (πράγμα που σημαίνει όλο και λιγότερη δημοκρατία) είναι η επιλογή μιας αστικής τάξης που δεν χρειάζεται πλέον τη δημοκρατία, όσο τη χρειαζόταν (ή ήταν αναγκασμένη να ανέχεται) προκειμένου να επιτυγχάνει ένα consensus, ένα modus vivendi κι ένα διαρκές compremi με τους εργαζόμενους. Εχοντας ως ένα βαθμό λύσει η αστική τάξη τις αντιθέσεις κεφαλαίου - εργασίας εις βάρος της εργασίας, αφ’ ενός βυθίζεται όλο και πιο πολύ στον πόλεμο των δικών της εσωτερικών αντιθέσεων, κι αφ’ ετέρου μεταχειρίζεται τους θεσμούς όλο και πιο τελετουργικά - όλο και πιο μακριά απ’ την ουσία τους και το όποιο φιλολαϊκό περιεχόμενο είχε καταφέρει έως τώρα να τους προσδώσει η ταξική πάλη. Το φαινόμενο είναι απλό και μοιάζει με το μοντέλο που είχε περιγράψει ο Σενέκας όταν έλεγε ότι ο καλύτερος τρόπος για να λειτουργεί η απολυταρχία, είναι να φαίνεται ότι λειτουργούν οι θεσμοί της δημοκρατίας. Οταν δηλαδή απ’ την ουσία των θεσμών κρατά κανείς τον τύπο τους. (Που μάλιστα χρησιμοποιεί κατά της ουσία τους). Αυτό συμβαίνει και σήμερα. Στις δημοκρατίες οι θεσμοί έχουν γίνει και γίνονται τιτουλάριοι της ουσίας τους, κρατούν το γράμμα όχι το πνεύμα, ώσπου να αποκαθηλωθούν και να αντικατασταθούν με νέους, καθόλου τελετουργικούς πλέον, πλην όμως ευθέωςθηριώδεις. Που όταν γαβγίζουν να το εννοούν. Και να δαγκώνουν.

Μπορεί λοιπόν οι δημοκρατίες να κρατούν μια ρητορική τραλαλά και φιλελεύθερη σε θέματα ήσσονος σημασίας, αλλά στα ουσιώδη ή αποστραγγίζουντους θεσμούς από κάθε φιλολαϊκό περιεχόμενο ή τους αντικαθιστούν με νέους, δρακόντειους εναντίον των λαών και τερατώδεις.

Αυτό το φαινόμενο της σταδιακής απονέκρωσης των αστικών δημοκρατιών δεν θα μπορούσε να εξελιχθεί χωρίς την υποστήριξη της πλειονότητας των ΜΜΕ και της απονευρωμένης, χαζοχαρούμενης και εξαγορασμένης τέχνης. Το αποτέλεσμα πασιφανές παντού στα κράτη, τους λαούς και τα έθνη: όλοι και πιο πολλοί αποστρέφονται τη δημοκρατία, τα ΜΜΕ και την παντελώς άσχετη με τους ίδιους και τα προβλήματά τους τέχνη.

Πρόκειται για μια κατ’ αρχήν υγιή αντίδραση, με ένα άκρως επικίνδυνο ενδεχόμενο όμως να την υπονομεύει. Να αποτελειώσουμε εμείς τη δημοκρατία πριν ή και μαζί με τους δολοφόνους της. Διότι το μένος μας (και αυτό το έχει καταφέρει η πλειονότης των ΜΜΕ) δεν στρέφεται κατά των δολοφόνων της δημοκρατίας, αλλά εναντίον της ίδιας. Διότι οι δολοφόνοι

έχουν προλάβει να την ενοχοποιήσουν με την παθολογία που οι ίδιοιτης δημιουργούν.

Το φαινόμενο είναι πολύπλοκο και κινείται σε πολλά επίπεδα. Βλέπουμε τον φασισμό (άλλωστε ευκρινή) σε περιπτώσεις όπως η Λεπέν στη Γαλλία ή η Ακροδεξιά στην Αυστρία ή η Χρυσή Αυγή στα καθ’ ημάς, αλλά ταυτοχρόνως βιώνουμε τις επώδυνες αλλαγές που επιφέρει στη ζωή μας η αλλαγή φερ’ ειπείν της εργατικής νομοθεσίας, ο «δυσδιάκριτος» φασισμός. Που μετατρέπει την αγορά εργασίας (πόσω μάλλον τον πολιτισμό της εργασίας) σε μια ζούγκλα με τις καλύτερες φασιστικές προδιαγραφές, όπου οι ισχυρότεροι κανιβαλίζουν τους ασθενέστερους.

Λένε τα εν σοφία τοποθετημένα φερέφωνα στο σύστημα της προπαγάνδας, ότι η κατάχρηση της λέξης φασισμός ακυρώνει τη βαρύτητα που πρέπει να ’χει η χρήση της. «Σωστά» λένε και καλά κάνουν, δουλειά τους είναι να εξορκίζουν ή να εξωραΐζουν το κακό, να βγάζουν γραφικούς και να εξουδετερώνουν όσους το δείχνουν με το δάκτυλο. Ετσι το

παπαγαλάκι που χίλιες φορές την ημέρα σε αποκαλεί λαϊκιστή, δεν θα σε άφηνε εσένα ποτέ να πεις χωρίς να σε λοιδορήσει, ότι ο νόμος για το κατώτατο μεροκάματο είναι φασιστικός, ότι είναι φασισμός να πεθαίνουν καρκινοπαθείς αβοήθητοι, ότι μόνον σε φασιστικά καθεστώτα η Βουλή λειτουργεί τύποις ή ότι τα Μνημόνια είναι έξωθεν υπαγορεύσεις, φασιστικές υπαγορεύσεις.

Το φαινόμενο του εκφυλισμού της αστικής δημοκρατίας (και συνακολούθως των εθνικών κρατών) λαμβάνει πλέον εφιαλτικές διαστάσεις. Μάλιστα ο κόσμος ξανασχεδιάζεται (διά του πολέμου και της ειρήνης) στη βάση αυτού του φαινομένου. Οι δημοκρατίες, στις κατέχουσες χώρες, αντικαθιστούν τα ολιγαρχικά τους χαρακτηριστικά με άλλα τυραννικότερα, ενώ στις κατεχόμενες χώρες οι δημοκρατίες εκπίπτουν σε αφάνεια. Κράτη προτεκτοράτα και κράτη επικυρίαρχα. Με τους λαούς και στα μεν και στα δε να βρίσκονται στη μέση μιας μέγγενης. Του θεσμικού εκφασισμού απ’ τα πάνω,στον οποίον οδηγεί αναπόδραστα ο νεοφιλελευθερισμός, και του κινηματικού φασισμού απ’ τα κάτω, ο οποίος εμφανίζεται ως

αντίδραση στις κυρίαρχες επιλογές που τον γεννούν, ενώ δεν είναι παρά το μακρύ τους χέρι. Το φαινόμενο αυτό είναι ένα ολοκληρωτικό φαινόμενο και δύσκολα θα αντιμετωπισθεί. Ο διττός στην εκδήλωσή του φασισμός (όπως εμφανίσθηκε κατά πρώτον στην Ιταλία και τη Γερμανία του Μεσοπολέμου) είναι ένα γνώριμο, σχεδόν οικείο φαινόμενο σε όλη την Ευρώπη, διότι εμφανίσθηκε και κυριάρχησε σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες (πλούσιες και φτωχές) αφήνοντας πίσω του μια μαύρη πηχτή ύλη ως κληρονομιά

που ακούει στα ονόματα του ρατσισμού, του εθνικισμού, τουαμοραλισμού, της αποεκπαίδευσης και της ταξικής περιθωριοποίησης. Από τουςπαρίες που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί, στρατολογεί τους φασίστες.

Από τη συσσώρευση πλούτου που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί, προκύπτει αναγκαστικός πλέον ο εκφασισμός των θεσμών (προκειμένου να υπερασπίζονται τους πλουτοκράτες).

Με έναν λόγο, η αστική τάξη απολείπει την αστική δημοκρατία. Χωρίς αντίπαλο δέος μετά την πτώση της ΕΣΣΔ [ο σοσιαλισμός (κι όχι ο Σταλινισμός) παρ’ όλα τα προβλήματα στην εφαρμογή του υπήρξε ό,τι πιο ανθρώπινο πέτυχε ο εργαζόμενος άνθρωπος] κι έχοντας κερδίσει εν πολλοίς στην ταξική πάλη ανά κράτος, ο καπιταλισμός αποθηριώνεται. Και όταν οκαπιταλισμός αποθηριώνεται εκτός απ’ το ένα του χέρι, τον ιμπεριαλισμό, χρησιμοποιεί και το άλλο του, τον φασισμό.

Σ’ αυτήν τη φάση βρισκόμαστε σήμερα με τις ευθύνες της Αριστεράς, ευρωπαϊκής κι ελληνικής, εις όσα αφορούν την απήχηση του φασισμού στα λαϊκά στρώματα να ’ναι μεγάλες. Μόλις τώρα

η «Ουμανιτέ» του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος ανακάλυψε (και γράφει σε κύριο άρθρο της) ότι «έχουμε χάσει την έννοια του πατριωτισμού κι οφείλουμε να την ανακτήσουμε. Ο πατριωτισμός δεν αποτελεί αίρεση. Είναιδημιούργημα της Αριστεράς της Γαλλικής Επανάστασης του 1789 και ο αριστερός διεθνισμός που ακολούθησε δεν καταργεί τον πατριωτισμό, αλλά τονεμπλουτίζει». Και συνεχίζει η εφημερίδα: «Η

εθνική Γαλλική σημαία και η κόκκινη σημαία συμβαδίζουν χέρι-χέρι στη γαλλική ιστορία (σ.σ.: όπως συνέβη και στην ελληνική ιστορία με το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, ΕΑΜ) και πάντοτε η πατριωτική Αριστερά ήταν αυτή που δημιούργησε τους μεγάλους σταθμούς της ιστορίας» (σ.σ.: όπως όταν με τον «Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» η ΕΣΣΔ συνέτριψε το φασιστικό τέρας).

Ακόμα πιο οξύς ο Ρεζίς Ντεμπρέ επισημαίνει («Ελευθεροτυπία», 4.7.2014 Κώστας Βεργόπουλος) ότι η γαλλική Αριστερά έχει γίνει «γαλλοφοβική», «λαοφοβική» και «κοινωνιοφοβική», αφού εγκατέλειψε τις έννοιες «λαός», «έθνος», «κοινωνία».

Σήμερα αυτή η σχέση Αριστεράς - λαού αρχίζει σιγά-σιγά να αλλάζει, καθώς δείχνουν (αλλά ακόμα δεν αποδεικνύουν) περιπτώσεις όπως του κόμματος«Μπορούμε;» στην Ισπανία, του μετώπου της Αριστεράς στην Πορτογαλία, τουΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα κι άλλων, αλλού. Μένει να φανεί, αν τον τόνο σ’ αυτήν τη διαδικασία θα τον δώσει η παθολογία που έχει δημιουργηθεί στον λαό από τοπελατειακό σύστημα ή η ηθική της Αριστεράς.

Αν συμβεί το πρώτο, δεν χρειάζεται να μιλάμε, μπορεί ο καθένας να αποσυρθεί στο κομμουνιστικό του αριστοκρατιλίκι και να κουβεντιάζει με τον Αριστοτέλη περί ωδικών πτηνών κι άλλων ωραίων στα διάσελα και τις ραχούλες, αν όμως συμβεί το δεύτερο, ενδεχομένως να αρχίσει να κινείται η ιστορία...

ΠΗΓΗ