Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Δευτέρα, Ιανουαρίου 09, 2017

Επίσκοπος Λογγίνος-Πατέρας 400 παιδιών!Μία συνέντευξη που αγγίζει την ψυχή!

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
 Δεν είναι ακαδημαικός,ούτε εφευρέτης,ούτε εξωγήινος.Είναι εθνικός ήρωας στην Ουκρανία παρότι είναι Ρουμάνος.Γιατί;Επειδή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
 Είναι 50 ετών και έχει 400 παιδιά.Τα 33 από αυτά τα έχει υιοθετήσει,ενώ έχει την κηδεμονία των υπόλοιπων.Τα μεγαλώνει σε δύο μοναστήρια.Στο Μπαντσένι και στο Μποιάν.
Πρόκειται για τον επίσκοπο Λογγίνο.Τον γνωρίσατε πρώτη φορά μέσα από την ταινία «ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ».Όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν ο ιερομόναχος Μιχαήλ(Ζαρ).
Ξέρω ότι αυτή η ταινία άγγιξε πολλές ψυχές.Ξέρω πως άγγιξε τις ευαισθητες χορδές πολλών.Είναι μία ταινία για αγγέλους και αγίους ή αλλιώς για αγάπη και χριστιανική ομολογία.Είναι για την ψυχή μία δοκιμασία.Η παρουσία του Θεού σε αυτό το μοναστήρι είναι έντονη,τα θαύματα καθημερινά.

Σας παρουσιάζω λοιπόν μία συνέντευξη του επίσκοπου Λογγίνου,εξίσου συγκινητική που ίσως βοηθήσει να αναθεωρήσουμε πολλά.

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
-Δοκίμασα πολλά στη ζωή μου αλλά όλοι οι δρόμοι με οδήγησαν στην εκκλησία,στην πίστη,στον Θεό.Εαν θα μου έλεγε κάποιος όταν έμεινα ορφανός και μόνος σε αυτόν τον κόσμο,πήγαινε στο μοναστήρι να γίνεις μοναχός,να υπηρετήσεις τον Κύριο,θα πήγαινα.Ο Θεός όμως μου έδωσε άλλον σταυρό,άλλον δρόμο,για να περάσω από πολλά βάσανα και θλίψεις και να φτάσω εκεί που βρίσκομαι σήμερα.Επειδή όταν έμεινα μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο...

-Σε ποιά ηλικία;
-Στα δεκαέξι μου.Ήμουν μικρός και φιλάσθενος.Εργαζόμουν πολύ.Μία μέρα πήγαινα σχολείο και μία μέρα άρμεγα τις αγελάδες στην φάρμα για να μπορώ να ζήσω..Την νύχτα φύλαγα τις αγελάδες στην φάρμα,καθάριζα, και το πρωί πήγαινα στο σχολείο.Όλα τα παιδιά έφευγαν από κοντά μου επειδή μύριζα κοπριά,εγώ όμως είχα μέσα μου ειρήνη...Και έτσι άρχισε η ζωή μου.Θυμάμαι όμως τον μεγαλύτερο πόνο μου...
 Βγαίνοντας στο κατώφλι του σπιτιού μου και βλέποντας να βγαίνει ο καπνός από τις καμινάδες των γειτόνων,ρωτούσα τον Θεό:
«Θεέ μου,γιατί δεν έχω και εγώ ξύλα για να ανάψω φωτιά;Και πήγαινα,έβαζα όλα τα μαξιλάρια όπως τότε που κοιμόμουν με την μητέρα-η μητέρα ήταν άρρωστη και ήταν πολύ δύσκολα-και έβαζα τα μαξιλάρια πάνω στην σόμπα,ντυνόμουν,σκεπάζομουν με το πουπουλένιο πάπλωμα και ήμουν πολύ ευτυχισμένος εκεί κοντά στην μητέρα μου.
 Έτσι συνέχισα και όταν δεν την είχα.Μόνο που μου έλειπε η μητέρα και κοιμόμουν αγκαλιά με τα ρούχα της και την φωτογραφία της.Έτσι κοιμήθηκα πολλά χρόνια,η ψυχή μου όμως σχιζόνταν από την νοσταλγία της μητέρας μου.Επειδή σαν εκείνην δεν είχα κανέναν.
 Και όταν πεινούσα,πάλι ρωτούσα τον Θεό:
«Κύριε,γιατί δεν έχω τουλάχιστον ένα κομμάτι ψωμί;»Αφού δεν έχω ξύλα,τουλάχιστον να έχω ψωμί!Αφού μου πήρες την μανούλα,Κύριε,τουλάχιστον δώσε μου κάτι απ'όλα αυτά!»
Αλλά ο Θεός δεν μου απαντούσε τότε,επειδή δεν ήταν η στιγμή να μου απαντήσει,αλλά μου απαντάει σήμερα.Εαν είχα τότε απ'όλα,δεν θα είχαν αυτά τα τετρακόσια παιδια σήμερα,αυτά που έχουν.

-Πώς ξεπεράσατε αυτό το γεγονός που σας σημάδεψε,τον θάνατο της μητέρας σας;
-Διάβαζα όλο το βράδυ προσευχές,επειδή είχα μέσα μου έναν φόβο όταν νύχτωνε.Ήμουν μόνος στο σπίτι,διάβαζα προσευχές και έβαζα το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι.Μέχρι να κοιμηθώ όμως έβρεχα το μαξιλάρι με τα δάκρυά μου.Μου ήταν πολύ δύσκολο!Όμως αισθανόμουν και κάτι σαν ανακούφιση...δεν λέω ότι είδα κάτι,αλλά αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν υπό την φροντίδα κάποιου.Αυτό είπε και η μητέρα πριν πεθάνει,ήταν τα τελευταία της λόγια:«Δεν έχω σε ποιόν να σε αφήσω,εαν σε αφήσω σε εκείνο το μέρος ή κάπου αλλού  δεν θα σου φερθούν καλά,γι αυτό σε αφήνω στα χέρια του Θεού.Αυτός θα σε φροντίζει!

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
-Πότε σκεφτήκατε να πάτε στο μοναστήρι;Πώς σας ήλθε η ιδέα να ξεκινήσετε το μοναστήρι στο Μπαντσένι;
 Εγώ πέρασα πολλά στη ζωή μου.Παντρεύτηκα,είχα οικογένεια,είχα τρία παιδιά-ή θα έλεγα την έχω και σήμερα,πνευματική οικογένεια.Είχα μία ζωή ήσυχη,ήμουν ιερέας,λειτουργούσα...όμως στην καρδιά μου είχα πόθο να πάω στο μοναστήρι.

Όταν έβλεπα μοναχούς ή μοναχές στα μοναστήρια ή έρχονταν σε εμάς ή όταν ήλθαν οι καλύτεροι καιροί για την χώρα,οι ευλογημένοι....Ο πατέρας Υάκινθος ερχόνταν σε εμάς και όταν πέθανε,όλο το χωριό έτρεχε για να δει πως είναι ένας μοναχός.Ο πόθος ήταν μεγάλος,αλλά δεν ήξερα ότι ο καθένας θα μπορούσε να πάει στο μοναστήρι να αγαπήσει τον Θεό.Σκέφτηκα ότι εκεί πηγαίνουν άνθρωποι εκλεκτοί.Όταν ήμουν στο μοναστήρι και κυμάτιζαν από τον αέρα οι μανδύες των μοναχών,όταν περνούσαν από κοντά μου,εμένα μου φαίνονταν πως με νανουρίζουν,τόσο καλά αισθανόμουν.
Έπειτα αποφασίσαμε με την πρεσβυτέρα-είχαμε ήδη τρία παιδια-να υπηρετήσουμε τον Θεό με πιο σκληρή άσκηση,να μην κοιτάμε τα του σώματος αλλά τα της ψυχής.Ένα ολόκληρο βράδυ συζητήσαμε και είχαμε την ίδια σκέψη:Να υιοθετήσουμε ορφανά.
 Σίγουρα πήγαμε μαζί με την πρεσβυτέρα στο ορφανοτροφείο.Κοιτάγαμε,και όλο τρυγυρνούσαμε γύρω από ένα άρρωστο παιδί.
Μου λέει τότε:
-Τι όλο τριγυρίζεις κοντά του;Τόσα παιδιά υγιή βρίσκονται εδώ!Γιατί δεν κοιτάς τα άλλα;
Λέω τότε;«Ναί, πάμε στα άλλα παιδιά».Πάλι κοντά του όμως τριγυρνούσα και έλεγα:«Κοίτα το καημένο,δεν έχει κανέναν.Ποιός θα το βοηθήσει,ποιός θα το ταϊσει,ποιός θα το πλύνει;....και τελικά έτσι αποφασίσαμε και πήραμε τα δύο πρώτα παιδιά.

Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
-Σε ποιάν ηλικία παντρευτήκατε και πότε μπήκατε στο μοναστήρι;
-Παντρεύτηκα 22 ετών,25 ετών χειροτονήθηκα και έπειτα το 1997 εγώ και η πρεσβυτέρα γίναμε μοναχοί-η πρεσβυτέρα μου είναι τώρα η μοναχή Σαλώμη.Τα παιδιά μας είναι όλα παντρεμένα,έχουμε και εγγονάκια,εμείς όμως συνεχίσαμε να υπηρετούμε τον Θεό από αυτόν τον δρόμο.Η μοναχή Σαλώμη ασχολείται πιο πολύ με τα παιδιά που έχουν Εϊτζ,μαζί με τις μοναχές απο την Μονή Μποιάν.

-Πόσες μοναχές ζουν εκεί;
-Εκατόν τριάντα μοναχές,οι οποίες φροντίζουν τα παιδιά

****



Δεν σκεφτηκα ποτέ ότι μπορει να έχω τόσα παιδια

-Θυμάστε όταν πήρατε το πρώτο παιδί και το πήγατε στο μοναστήρι;
-Τα πρώτα παιδιά τα πήρα στο μοναστήρι το 1991-92.Έπειτα πήρα δύο αδελφάκια που και αυτά τα υιοθέτησα.
 Ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι,να τους κάνω το μπάνιο τους,πολύ μου αρέσει να κάνω μπάνιο στα παιδιά και να τα βάζω για ύπνο.Ότι έκανε η μητέρα μου,ήθελα να κάνω και εγώ:να τα φιλήσω και να τα αγκαλιάσω.
Εγώ ρωτούσα το βράδυ την μητέρα μου:«Μαμά,με ποιόν θα κοιμηθείς;Ήμασταν τέσσερα παιδιά.Εγώ επειδή ήμουν το μικρότερο και η μητέρα μου έλεγε:«με εσένα».Έτσι και εγώ,όταν με ρωτούσαν:«Πατέρα,με ποιόν θα κοιμηθείς;»εγώ τους έλεγα:«Με εσάς»Αυτή ήταν η ευτυχία μας,επειδή μπορούσα να τα χαϊδέψω και ν απαλύνω τον πόνο τους.

-Και συνεχίσατε στο μοναστήρι.Από εκεί τα πήρατε στο μοναστήρι.Έπειτα,όλο πήρατε και πήρατε...
 -Όλους θα τους έπαιρνα σπίτι.Σίγουρα δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα έχω κάποτε τόσα παιδιά.

-Τετρακόσια!
 -Ναι.Και πάλι λίγα είναι.Πιο πολλά θα ήθελα,έχουμε την δυνατότητα.Δεν πρέπει μόνο να τα πάρεις αλλά να τους δείξεις και γονική στοργή.Σε εμάς δεν είναι όπως στα κρατικά,που τα κρατάνε μέχρι τα 18 τους.Τα παιδιά είναι δικά μας για όλη τους τη ζωή.Παντρεύτηκαν,τους κάναμε σπίτια...

-Έχετε παιδιά τόσο μεγάλα που ήδη παντρεύτηκαν;!
 -Ναι,πολλά παιδιά παντρεύτηκαν,τώρα έχουμε από αυτά και εγγόνια.Όλο και πολλαπλασιάζονται και κάθε χρόνο φτιάχνουνε 10-20 σπίτια.Συνεχίζουμε.Μας δώρησαν γη,θα φτιάξουμε εκεί σπίτια για τα παιδιά...Να τα μεγάλωσεις και να τα πετάξεις μετά στον δρόμο;Δεν πάει.Εαν τους δώσεις ένα σπιτάκι,μία δουλίτσα,τότε και αυτά με την σειρά τους θα συνεχίσουν να κάνουν το καλό,έτσι όπως τα μάθαμε εμείς.

 -Σεβασμιώτατε πατέρα Λογγίνε.Δεν αποφύγατε να πάρετε κοντά σας παιδιά με αναπηρίες και με Έιτζ.Γιατί το κάνατε αυτό;.Δεν θα σας ήταν πιο εύκολο να πάρετε παιδιά υγιή-εγκαταλελειμένα,αλλά υγιή-και να τα μεγαλώσετε;
  -Το σκέφτηκα και πολλοί με τρόμαζαν λέγοντάς μου πως θα είναι πολύ δύσκολα.Τότε αλήθεια μου ήταν δύσκολο.Τώρα όμως δεν μου είναι καθόλου δύσκολο,επειδή είμαστε πολλοί μοναχοί στο μοναστήρι.

-Πόσοι είστε;
-Ογδόντατρεις.Και αυτοί στην συνέχεια θα σηκώσουν τον σταυρό που σήκωσα και εγώ.Βρίσκονται δίπλα μου,με βοηθούν πολύ,όπως και οι μοναχές από το γυναικείο μοναστήρι που έφτιαξα εκεί που ήταν η ενορία μου.Εκεί υπάρχει θαυματουργή εικόνα της Παναγίας(Μποϊαν),μπροστά στην οποία θεραπεύτηκαν πολλά παιδιά.Δεν φοβήθηκα και δεν φοβάμαι ούτε τώρα,επειδή όταν πήρα τα παιδιά,εκείνα διάλεξαν εμένα και όχι εγώ τα παιδιά

-Πώς;
-Όταν έμπαινα εκεί,άπλωναν όλα τα χέρια τους και μου έλεγαν ''Μαμά!''.Δεν με έλεγαν πατέρα,με έλεγαν μαμά.Υπήρχαν άρρωστα παιδιά που δεν τα έπαιρνε κανένας.Έπαιρναν όλοι τα υγιή.Μάχη γινόνταν.Εγώ έπαιρνα όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έπαιρνε κανένας.Έπαιρνα 10-15 την φορά.Είμαι όμως πολύ ευτυχισμένος!Δεν μπορώ να εκφράσω πόση χαρά έχω στην ψυχή που ό Θεός μου έδωσε έλεος και οικτιρμό.

***
Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar
Και εσύ φοβάσαι;Δεν θα με πάρεις;

  - Πότε αποφασίσατε να πάρετε παιδιά με Έιτζ;Πώς το αποφασίσατε;
  -Η πρώτη περίπτωση ήταν ένα κοριτσάκι.Πήγα στο ορφανοτροφείο-έφερνα γάλα κάθε πρωί.Ο γιατρός εκεί μου είπε:«Θέλεις να δεις ένα παιδί με Έϊτζ;»
Είπα:«Θέλω να δω.Δεν είδα ποτέ μου»Και μπήκα.Τέσσερις πόρτες πέρασα μέχρι να φτάσω στο παιδί αυτό και ήταν μόνο του.Ήταν δύο ή τριών μηνών.Ήταν κόκκινη από το κλάμα.Έκλαιγε,σταματούσε και ξανά έκλαιγε,αλλά κανείς δεν την άκουγε.Πότε-πότε έμπαινε η νοσοκόμα,την τάιζε,την άλλαζε και έτσι τελείωναν όλα.Δεν υπήρχε κανείς να μείνει κοντά της,να την φροντίσει.
Τότε εγώ έβαλα τα χέρια πίσω στην πλάτη,βλέποντας τους γιατρούς πως φυλάγονταν.Το έκανα μην τυχόν την αγγίξω και μολύνω τα άλλα παιδιά.

-Σκεφτήκατε τα παιδιά,όχι τον εαυτό σας.
  -Τα παιδιά σκέφτηκα,μήπως τα μολύνω με κάτι.Έφυγα και οδηγούσα μόνος το αυτοκίνητο.Προχωρώντας στον δρόμο,ενώ είχα φτάσει κοντά στο μοναστήρι-και μη νομίσει κάποιος πως δεν ξέρω τι μου συνέβη-εμφανίστηκε το παιδί εκείνο μπροστά στο αυτοκίνητο...Σαν να ήταν στον αέρα το κοριτσάκι εκείνο και μου χαμογελούσε από το κρεβατάκι της.Είχε πονέσει η ψυχή μου όταν την αντίκρυσα και μου φάνηκε σαν να μου λέει«Και εσύ με φοβάσαι;Δεν θα με πάρεις;»
Μείωσα ταχύτητα και άρχισε να με πονάει το κεφάλι.Μόλις έφτασα στο μοναστήρι άφησα το αυτοκίνητο και πήγα στο δάσος να περπατήσω,αισθανόμουν ένα βάρος..Ξαφνικά,βλέπω μπροστά στα μάτια μου εκείνο το κοριτσάκι.«Δεν φοβάμαι.Θα σε πάρω»της λέω.Όλα τότε εξαφανίστηκαν,ακόμη και ο πονοκέφαλος.
Πήγα στο μοναστήρι και παρακάλεσα τους μοναχούς:«Ετοιμάστε ένα όμορφο δωμάτιο, με νερό,θα πάω αύριο να την φέρω».
Το βράδυ εκείνο έφερα τα πιο ωραία έπιπλα.Παρακάλεσα κάποιους φίλους μου να μου φέρουν το πιο όμορφο κρεβάτι για το πιο δυστυχισμένο πλάσμα.Να δείτε όμως το κορίτσι.Ένας άγγελος είναι..!

***

Το πρώτο θαύμα.«Εαν δεν ακούσεις,αύριο θα πεθάνει»

-Πόσων ετών είναι τώρα;
-Είναι 12 ετών,αλλά μόνο στην αγκαλιά μου κάθεται.Όταν με βλέπει φωνάζει:''Πατέρα'',και τους παραμερίζει όλους για να φτάσει πρώτη κοντά μου.
 Έτσι μικρούλα λοιπόν την πήρα.Κατά τρόπο θαυμαστό από τις 2 εως τις 4 το πρωί, όταν στο μοναστήρι κάνουμε Θεία Λειτουργία ποτέ δεν κοιμάται.Ξυπνούσε,την είδα μία φορά στην εκκλησία-αν και δεν επιτρέπεται.Όταν έβλεπε άλλα παιδιά έτρεμε,τόσο πολύ ήθελε να παίξει μαζί τους,αλλά δεν την αφήναμε να έλθει σε επαφή με τα άλλα παιδιά.

-Φοβόσασταν μήπως μολύνει τα άλλα παιδιά;
-Όχι,το είχαν απαγορεύσει οι γιατροί.Μας είπαν να κοιμάται χωριστά,να τρώει μόνη της.

-Απομονωμένη;
-Ναι,πλήρως απομονωμένη.Στην εκκλησία όμως κυκλοφορούσε ελεύθερα.Εμείς οι μεγάλοι την παίρναμε αγκαλιά και την φιλούσαμε αφού δεν υπήρχε κάτι να φοβηθούμε,αλλά για να μην υπάρξει πρόβλημα με τους άλλους.Και το βράδυ λοιπόν τριγυρνούσε στον ναό,πήγαινε κοντά στον κάθε μοναχό και τραβούσε το κομποσχοίνι και χαμογελούσε στον καθένα.Δύο ώρες,όσο κρατούσε η Θεία Λειτουργία.
Μία φορά φώναξα κάπως πιο αυστηρά:«Τα παιδιά τέτοιαν ώρα πρέπει να κοιμούνται.Γιατί είναι στην εκκλησία;»Ποτέ δεν ήθελε να κοιμηθεί εκείνη την ώρα και με το έλεος του Θεού θεραπεύτηκε!
Ένας ιερομόναχος που πολύ την αγαπούσε,ο πατήρ Σιλουανός μου έλεγε:
«Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για να μην πεθάνει;»
Εμείς περιμέναμε ότι θα πεθάνει,μέρα παρά μέρα.Εαν όχι σήμερα,αύριο.Έτσι μας έλεγαν οι γιατροί.Αυτό επειδή είχε μία βαριά μορφή Έίτζ,4ου βαθμού,δεν ξέρω πως το λένε εδώ στην Ρουμανία.
Εγώ είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα και έδειξα τον ουρανό.Ο π.Σιλουανός τότε άρχισε να κλαίει και μαζί του έκλαιγα και εγώ και... ο ελεήμων Θεός την θεράπευσε.Όταν έκαναν αναλύσεις στο παιδί,είδαν ότι δεν είχε πια τίποτα.

Αποτέλεσμα εικόνας για maica domnului boian
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Μποϊαν

-Είναι το μόνο παιδί, από τα τετρακόσια, στο οποίο έγινε κάποιο θαύμα;
-Έχουμε ογδόντα δύο παιδιά με Έϊτζ και θεραπεύτηκαν επτά.

-Ήταν θαύμα Θεού;Είστε πεπεισμένος;
-Ναι,είμαι πεπεισμένος ότι ήταν θαύμα Θεού.Κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.Εμείς δεν αποκλείουμε την ιατρική,δεν είμαστε ενάντια.Άλλωστε παίρνω τα φάρμακα που μου έδωσαν οι γιατροί για την καρδιά.Μάλιστα τα παιδιά με Έϊτζ ξέρουν πως είμαι άρρωστος σαν εκείνα και ότι παίρνουμε τα ίδια φάρμακα.Θέλω να τους δώσω θάρρος.

-Τους είπατε ότι έχετε Έϊτζ;
-Όχι,τους είπα ότι είμαι άρρωστος σαν και εκείνα.Να πω πω ψέματα δεν μπορώ,αλλά τους είπα:«Κοιτάχτε τα φάρμακά μου.Έχω και κόκκινα και άσπρα και έγχρωμα»,επειδή κάποιος έπιασε ένα από τα μεγαλύτερα παιδια με 'Είτζ,έναν 11χρονο και του είπε:
«Εσύ ξέρεις τι αρρώστια έχεις;Αυτό και αυτό».
Εκείνο τότε άρχισε να κλαίει δυνατά και να φωνάζει:«Γιατί με έφερε η μαμά μου σε αυτόν τον κόσμο;Δεν θέλω να ζήσω πια».
Τότε οι αδελφές μου είπαν:«Ελάτε επειδή είναι πολύ στενοχωρημένος,δεν τρώει και όλο κλαίει».
Πήγα εκεί και του είπα:«Σεργκέι και εγώ είμαι άρρωστος σαν εσένα,κοίτα,παίρνω χάπια και φάρμακα.Πρέπει όμως να πιστεύουμε,για να πάνε όλα καλά.Τι αδέλφια είμαστε αν θυμώνεις έτσι;Εγώ περίμενα να είσαι δυνατός να με βοηθήσεις και εμένα,και τώρα...»
 Άρχισε τότε να γελάει και είπε:«Πατέρα,εγώ σε αγαπώ!Δεν θα ξανακλάψω ποτέ!»
Και από τότε το παιδί είναι εύθυμο.Με τον καιρό όμως πρέπει να τους πούμε την αλήθεια,για να μην το κάνει κάποιος ξένος και τους προκαλέσει πόνο.
 Δεν ξέρω...Είναι τόσο όμορφα και τόσο καλόψυχα...Εαν κάποτε τα επισκεφτείτε θα δείτε ότι αυτά τα παιδιά είναι λες και κατέβηκαν από τον ουρανό.Φαίνεται όμως ο πόνος στην καρδιά τους.Φαίνεται!

***


Αποτέλεσμα εικόνας για parintele mihail jar


Αφήστε τον να πεθάνει ήσυχα,δεν έχουμε τι να του κάνουμε!

Είχαμε ένα άλλο παιδί με δύο καρκίνους.Το βράδυ, όταν έπαιρνε την τελευταία του πνοή το παιδί αυτό,ήλθαν όλοι οι γιατροί,κοίταξαν και είπαν:
«Αφήστε τον να  πεθάνει ήσυχα,δεν έχουμε τι να του κάνουμε».
Ήταν δύο ετών και ζύγιζε έξι κιλά,ανέδυε μία μυρωδιά έντονη,ήταν σε άσχημη κατάσταση.
 Τον πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κλαίω δυνατά.Το λυπόμουν τόσο πολύ που είπα:«Να ήταν εδώ η μαμά..!».Στον μεγάλο πόνο μόνο η μητέρα μπορεί να απαλύνει τον πόνο.Ο καθένας είχε ή έχει μητέρα και ξέρουμε πως όταν πονάμε,εαν εκείνη κολλήσει τα χείλη της στο μέτωπό μας ή μας αγκαλιάσει,ξεχνούμε τα πάντα.
  Μέσα σε αυτόν τον πόνο,έκλαιγα με το παιδί αγκαλιά και σκέφτηκα:εαν ήταν η μαμά του εδώ να τον αγκαλιάσει, θα του ήταν πιο εύκολο ακόμη και να πεθάνει.
Αλλά ο Θεός έκανε το θαύμα Του.Τον πήγα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας του Μποϊάν και όπως τον κρατούσα αγκαλιά τον έβαλα μπροστά στην εικόνα.Δεν ήταν κανείς εκεί και άρχισα να προσεύχομαι:
«Παναγία μου,δεν έχει κανέναν σε αυτόν τον κόσμο.Είναι ένα ορφανό.Εαν μπορείς βοήθησέ το!»
Το παιδί άρχισε να αναπνέει ξανά αφού μέχρι τότε ανέπνεε δύσκολα.Άρχισε να κουνάει τα χέρια του,το κεφαλάκι,τα πόδια...το πρωί μάλιστα άρχισε να τρώει.Τώρα είναι δόκιμος στο μοναστήρι μας,Ιωάννη τον λένε.

Αποτέλεσμα εικόνας για episcop longhin jar
-Πώς ''μοιράζεστε''στα παιδιά;
 -Με ένα φιλί.Τα αγκαλιάζω.Πιο πολύ όμως κλαίω όταν δεν τα βλέπω.Στα άρρωστα παιδιά,όταν μπαίνω και βλέπω τον πόνο,όταν βλέπω αυτά που δεν έχουν πόδια,χέρια,που κάθονται μόνο στο κρεβάτι-υπάρχουν αρκετά παιδιά σε αυτήν την κατάσταση-μου έρχεται να κλάψω,αλλά δεν μπορώ επειδή πρέπει να τα ενισχύσω,τους χαμογελάω πάντοτε.Αν δω κάποιον που θέλει να κλάψει,του το απαγορεύω.Για τα παιδιά,επειδή πρέπει να βλέπουν ότι όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και σηκώνουμε τον σταυρό μας.
Σίγουρα ο Θεός εργάζεται στην καρδιά τους.Ο Θεός στέλνει κάτι το ξεχωριστό σε αυτά τα παιδιά.Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα,αλλά σε εμάς όλα,δεν ξέρω γιατί,σκεπάζονται με μία θεϊκή αγάπη,με κάτι το ουράνιο,που μας δίνει αυτή την δύναμη.Δεν ξέρω πως βρίσκω τόση δύναμη-σίγουρα από το Θεό-για να δώσω σε όλα την ίδια αγάπη.

***
Αποτέλεσμα εικόνας για episcop longhin jar


Δεν επιθύμησα ποτέ να γίνω επίσκοπος

-Σας μένει καιρό να κάνετε τον κανόνα σας;Τώρα είσαστε βοηθός επισκόπου.Τα καταφέρνετε.Πιστεύω ότι τώρα παλεύετε πιο πολύ με τον χρόνο.
 -Σίγουρα είναι πολύ πιο δύσκολα.Δεν επιθύμησα ποτέ να γίνω επίσκοπος,πρώτον επειδή είμαι ανάξιος και δεύτερον πρέπει να αφιερώνω πολύ χρόνο στα παιδιά.Πολλές φορές δεν κοιμάμαι τη νύχτα.Πρέπει να έχουμε φαγητό και ρούχα εγκαίρως.Επίσης να έχουμε ζέστη,φάρμακα,νοσοκομεία.Πολλά παιδιά τα εγχειρίσαμε στο εξωτερικό,στην Γερμανία και σε άλλες χώρες,είναι πολύ δύσκολο.Τώρα είμαι ακόμη πιο απασχολημένος.Ο Θεός με το έλεός Του με βοηθάει να μην αφήσω κάτι στην άκρη.

-Καταφέρνετε να τους δείτε όλους καθημερινά;
-Εαν βρίσκομαι εδώ,προσπαθώ να τους δω όλους.Τελευταία όμως τους βλέπω λιγότερο συχνά και αυτό με κάνει να υποφέρω.Αυτό με κάνει να μην κοιμάμαι την νύχτα,να είμαι ανήσυχος,ακόμη και να κλαίω.Για ποιό λόγο;Επειδή δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου αφού με στέλνουν σε άλλα μέρη.Να τώρα έλειψα μία εβδομάδα στην Σύνοδο.Πηγαίνω για Θείες Λειτουργίες σε άλλες αρχιεπισκοπές και έτσι λείπω πάλι δύο-τρεις μέρες και πονάει η ψυχή μου



-Σκέφτεστε πως ίσως είναι καλά για εκείνα τώρα,ξέροντας πως έχουν τώρα έναν πατέρα-αρχιερέα;Δεν είναι μικρό πράγμα
-Δεν μπορώ να απαντήσω επειδή δεν αισθάνομαι ακόμη επίσκοπος.Και δεν ξέρω αν θα το αισθανθώ ποτέ.Μην αμαρτάνω όμως,η Θεία Χάρη παραμένει Θεία Χάρις...παρακάλεσα την Σύνοδο να μην με κάνουν επίσκοπο αλλά αποφάσισαν ερήμην μου,και τώρα που πήγα μου είπαν:«Τι, εσύ τα βάζεις με την Σύνοδο και την Εκκλησία;»και αναγκάστηκα να πάω.
Δεν το αισθάνομαι όμως επειδή είναι κάτι πολύ υψηλό για εμένα,δεν μπορώ να το εννοήσω ακόμη.
Εγώ όμως παρέμεινα πατέρας,έμεινα κοντά στους χριστιανούς μου,όπως ήμουν είμαι,ακόμη κι αν είμαι επίσκοπος ή ιερέας,έχω ευθύνη μπροστά στον Θεό και όλοι είμαστε το ίδιο.Όταν θα βρεθούμε ενώπιον του Θεού θα δώσουμε λόγο για το τι κάναμε σε αυτήν την ζωή.Πιστεύω ότι για εμάς τους αρχιερείς θα είναι πιο δύσκολο να απαντήσουμε μπροστά στον Κύριο.

-Είστε σχεδόν πενήντα ετών.Μετανοιώνετε για κάτι;
-Μετανοίωνω που μπορούσα να κάνω περισσότερα και δεν έκανα.Δεν μπόρεσα να γίνω κοινωνός του πόνου πολλών ανθρώπων.
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκα με το χτίσιμο εκκλησιών σε διάφορα χωριά,με την βοήθεια των ανθρώπων.Ήμουν απασχολημένος και δεν είχα χρόνο να ακούσω τον πόνο του λαού.Έπρεπε καλύτερα να κάνω για τον Θεό επειδή η ζωή αυτή περνάει γρήγορα,σύντομα θα φύγουμε από εδώ.Ευχαριστώ τον Θεό για την κάθε ημέρα που ζω,αφού αισθάνομαι αρκετά άρρωστος.Έπαθα τρία εμφράγματα και κουράζομαι ευκολότερα τώρα.Όταν μπορούμε να κάνουμε κάτι,τότε να το κάνουμε.Το κάθετι στον καιρό του για να μην περνάει μάταια.Ο Θεός δεν θα μας κρίνει για τις αμαρτίες μας αλλά για το καλό που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε.


Από το περιοδικό ''Lumea monahilor''τεύχος 83/2014
Επιμέλεια/Μετάφραση, π.Γεώργιος Κονισπολιάτης-proskynitis.blogspot.

το είδαμε εδώ

Νηπιοβαπτισμός


 Ἀρχιμανδρίτης  Θεοδόσιος Μαρτζοῦχος
«Αὐτός ποὺ θά πιστέψει καί θά βαπτισθεῖ, θά σωθεῖ»
(Μάρκ.16,16)


Τί οὔν;
Ἑτέρου πιστεύσαντος ἕτερος οὐ θεραπεύεται; φησίν.
Οὐκ ἔγωγε οἶμαι...
Ἰω. Χρυσοστόμου, (Λόγος «Εἰς τόν παραλυτικόν διά τῆς στέγης χαλασθέντα»)



Ἡ λέξη Βάπτισμα στίς Γραφές συναντιέται πολλές φορές καί ἐννοεῖ τήν μέ τό νερό κάθαρση ἀπό τούς μολυσμούς καί τήν ἁμαρτία. Σέ συνέχεια τῶν τελετουργικῶν Βαπτισμάτων πού ἐπέβαλε ὁ Μωσαϊκός Νόμος, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶναι κυριαρχοῦσα μορφή συνδυασμένη μέ αὐτό τό θέμα, τόσο πολύ, ὥστε, πῆρε καί προσωνυμία Βαπτιστής ἀπό τήν διδασκαλία του καί τήν συνήθεια νά βαπτίζει τούς προσερχομένους ἐν μετανοία.

Βάπτισε, προσελθόντα, καί αὐτόν τόν Κύριο.

Γιά τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τό Βάπτισμα ἀρχίζει μέ τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ στούς ἀποστόλους (Ματθαῖος 28,19) "Βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος". Ἔκτοτε οἱ πιστεύοντες βαπτίζονται. Ἀπό τόν Εὐνοῦχο τῆς Κανδάκης (Πράξεις 8,27) μέχρι τόν οἶκον Στεφανᾶ (Α' Κορινθίους 1, 15). Τό Βάπτισμα ἀποκτᾶ τήν θεολογική του ἐξήγηση στήν ἐπιστολή τοῦ ἁγίου Παύλου, πρός Ρωμαίους στό ἕκτο κεφάλαιο, τόσο στό κομμάτι του πού διαβάζουμε στήν ἀκολουθία τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ὅσο καί στό ὑπόλοιπο κεφάλαιο πού διευκρινίζεται ἡ σημασία, τοῦ σέ ποιόν εἶναι κανείς δοῦλος καί ἀπό ποιόν ἐξαρτᾶται. "Δοῦλοι ἐστέ ᾧ ὑπακούετε, ἤτοι ἁμαρτίας εἰς θάνατον ἤ ὑπακοῆς εἰς δικαιοσύνην" (Ρωμ. 6, 16).

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ διά τῶν ἀποστόλων καί τῶν διαδόχων τους "μαθητεύει" πάντα τά ἔθνη. Ἐπεξηγεῖ τήν διαδοχή τῆς περιτομῆς ὑπό τοῦ Βαπτίσματος ὡς ἀφιερωματική ἀναφορά τοῦ ἀνθρώπου στόν Θεό καί διδάσκει στούς προσερχομένους "τάς ἐντολὰς τοῦ Χριστοῦ" ὡς τρόπο ζωῆς, καθώς καί τήν ἐκκλησιαστική κοινότητα ὡς μυστηριακή συνθήκη γιά νά καρποφορήσει αὐτός ὁ τρόπος.





Ὅταν ὁ ἄνθρωπος-μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀστοχεῖ στό ἐπιδιωκόμενο δηλ. ἁμαρτάνει, ἡ Ἐκκλησία ὑποδέχεται τούς πάντες μετανοοῦντας καί πάλι, μετά ἀπό μία μακρά θεολογική διχογνωμία (Δονατιστές) γιά τό θέμα, δηλ. γιά τό κατά πόσον εἶναι ἀποδεκτοί εἰς μετάνοια καί οἱ ἀρνηθέντες τόν Χριστόν (lapsi=πεπτωκότες).

Ὅταν οἱ διωγμοί τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων τελειώνουν, ἡ Ἐκκλησία συστηματοποιεῖ ἐλεύθερα τό "μαθητεύσατε" ὀργανώνοντας τήν κατήχηση τῶν ἐνδιαφερομένων νά βαπτισθοῦν καί νά γίνουν χριστιανοί.

Κατά τήν περίοδο τῶν διωγμῶν, ὅταν ἕνας ἄγνωστος στόν ἐπίσκοπο, ἐπιθυμοῦσε νά γίνει Χριστιανός, τήν εὐθύνη τῆς εἰλικρίνειας τῶν κινήτρων του τήν ἀναδεχόταν-ἀναλάμβανε κάποιος ἤδη Χριστιανός-ἀνάδοχος, ὁ ὁποῖος καί ἐγγυᾶτο στήν Ἐκκλησία γι' αὐτόν (τόν προσερχόμενο). Στήν συνέχεια γραφόταν στούς καταλόγους τῶν Κατηχουμένων τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας καί ἄρχιζε τό... «μαθητεύσατε». Διδασκόταν ὅλη τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ γιά τήν σωτηρία καί ἐμυεῖτο στόν τρόπο ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας (στήν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης ἡ κατήχηση διαρκοῦσε δύο χρόνια), ἀφοῦ συμμετεῖχε μαζί μέ τούς Χριστιανούς στίς προσευχές καί ἀποσυρόταν πρίν τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στό ὁποῖο, ὡς ἀβάπτιστος, δέν θά μετεῖχε.

Δέν ἔφευγε γιά νά μήν... ἀκούσει ἤ μήπως δεῖ (δέν πρόκειται γιά τά... Ἐλευσίνια μυστήρια!) ἀλλά γιατί δέν θά συμμετεῖχε-μετελάμβανε! Τό ἴδιο γινόταν καί ἴσχυε, δηλαδή ἔφευγαν πρίν τήν τέλεση τῆς Θ. Εὐχαριστίας, καί οἱ ἐπιστρέφοντες ἐν μετανοίᾳ ἤδη χριστιανοί καί ὄντες ἐν ἐπιτιμίῳ.

Ἡ Καινή Διαθήκη παραθέτει ὕμνους ἤ προσευχές-δάνεια ἀπό τίς λειτουργίες τῶν πρώτων κοινοτήτων. Οἱ εἰδικοί τῆς Βίβλου ὑποστηρίζουν ὅτι πολλές ἀπό τίς ὁμολογίες τῆς πίστεως εἶναι ἀναμφισβήτητα λειτουργικοί τύποι πού χρησιμοποιοῦνταν σέ ἀρχαῖες βαπτίσεις. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὑπάρχει ἕνας πολύ δυνατός δεσμός ἀνάμεσα στό Βάπτισμα καί τήν ὁμολογία τῆς πίστεως. Στήν πρώτη Ἐκκλησία ἡ Βάπτιση ἀπευθύνεται κατά βάσιν σέ ἐνήλικες πού αὐτοπροσώπως ὁμολογοῦν τήν πίστη τους.





Ἀπό τήν ἀρχή ὅμως τοῦ 4ου αἰώνα τό Βάπτισμα μικρῶν παιδιῶν γενικεύεται. Ἡ ἐπιμονή στό προπατορικό ἁμάρτημα καί στήν ἀναγκαιότητα νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό αὐτό καί τά μικρά παιδιά ἐξηγεῖ ἐν μέρει αὐτή τήν ἐξέλιξη. Μετά ἀπό αὐτό σπανίως γίνονται βαπτίσεις ἐνηλίκων. Τά «στάδια» τοῦ Βαπτίσματος ἐξαφανίζονται.

Ἡ κοινωνία σιγά-σιγά γίνεται ὁλόκληρη μία Ἐκκλησία. Αὐτοί πού μένουν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία εἶναι ἐλάχιστοι αἱρετικοί σέ κάποιες περιοχές. Ἡ εἰδωλολατρεία σβύνει ἤ ἔστω ἔτσι νομίζει ἡ Ἐκκλησία! (Παυλικιανοί, Καθαροί, Ἰανσενιστές, Νεογνωστικοί). Προοδευτικά στήν συνείδηση τῶν ὑπευθύνων της Ἐκκλησίας γεννιέται ἡ ἀντίληψη ὅτι ὅλα πλέον εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἡ δαιμονική ἐπανάπαυσις στήν «καθαρή» γῆ τῆς Ἐκκλησίας φτάνει στό ἄκρον ἄωτον στήν περίπτωση τοῦ αἱρετικοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Νεστορίου ὁ ὁποῖος ζητᾶ ἀπό τόν αὐτοκράτορα «τήν γῆν, καθαράν τῶν αἱρετικῶν» γιά νά τοῦ ἀντιδώσει «τήν τῶν Οὐρανῶν Βασιλείαν»!!! Σιγά-σιγά ὁ τρίτος πειρασμός τοῦ Χριστοῦ (Ματθ.4, 8-10) «ναρκώνει» τήν Ἐκκλησία.

Στίς γιορτές τῶν Θεοφανείων καί τοῦ Πάσχα πρωτευόντως καί ἴσως κάποιες φορές καί τῶν Χριστουγέννων καί τῆς Πεντηκοστῆς, ἡ Ἐκκλησία βάπτιζε τά νέα μέλη της. Ἀπόηχος τοῦ γεγονότος ἡ συμπερίληψις στήν Θεία Λειτουργία αὐτῶν τῶν ἑορτῶν, τοῦ ὕμνου «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε... » ἀντί τοῦ Τρισαγίου. Πλέον ὅμως καί τεχνικά καταργοῦνται τά βαπτιστήρια τῶν ἐνηλίκων ἤ μεταποιοῦνται καί ἔρχεται σέ χρήση ἡ κολυμβήθρα ὡς σκεῦος κινητό.

Ἡ σταδιακή εἰσαγωγή τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ προφανῶς προέκυψε μετά τόν πλήρη ἐκχριστιανισμό τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας. Ἤ ἔστω τήν αὐταπάτη τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ. Γιατί τί εἴδους ἐκχριστιανισμός εἶναι αὐτός πού δέν γεννάει κανένα μάρτυρα στήν προέλαση τοῦ πρώϊμου ὀθωμανικοῦ κράτους ἀλλά ἀντιθέτως ἐξισλαμίζεται ὁ κύριος ὄγκος τῶν πρώην Χριστιανῶν τῆς Ἀνατολίας (Heath Lowry: Ἡ φύση τοῦ πρώιμου ὀθωμανικοῦ κράτους, ἔκδ. Παπαζήση);

Καί τά δύο τμήματα τῶν Χριστιανῶν, Ἀνατολικοί καί Δυτικοί, ἐπαναπαυμένοι στήν ἀφελῆ ἀντίληψη ὅτι οἱ γονεῖς εἶναι Χριστιανοί, βαπτίζουν τά νήπια «στηρίζοντας» τήν «Chretianite». Οἱ φωνές τοῦ Τερτυλλιανοῦ ὅτι "οἱ Χριστιανοί δέν γεννιοῦνται ἀλλά γίνονται" ἔχουν ἀπό αἰῶνες σιωπήσει! Ὅταν ἔρχεται γιά τήν Δύση ἡ Μεταρρύθμιση (προτεστάντες), μεταξύ τῶν ἄλλων θεμάτων ἀνακύπτει καί τό τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ. Στήν πορεία τῆς ἱστορικῆς κατάτμησης τοῦ προτεσταντισμοῦ, πολλές ὁμολογίες δέν δέχονται τόν νηπιοβαπτισμό θεωρώντας μαζί μέ τόν κανόνα τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ Συνόδου ὅτι «... οὐκ ἐκ προαιρέσεως ἡ πίστις αὐτῶν, ἀλλ’ ἐξ ἀνάγκης». Φυσικά ἡ Ρωμαιοκαθολική ἀλλά καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία οὔτε κἄν δέχτηκε νά συζητήσει πιθανότητα ὀρθῆς κρίσεως σέ μία τέτοια τοποθέτηση. Ἐξαντλήθηκε σέ μία ἀπολογητική συνηγορία τῆς συνήθειας τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ πού ἴσως τότε νά εἶχε λόγους ὅμως ἀτυχῶς φτάνει καί μέχρι τό σήμερα καί συναντᾶμε σέ περιοδικό μητροπόλεως (πρῶτο τρίμηνο 2008) ἀγχώδη προσπάθεια (2. «Ὁ νηπιοβαπτισμός γνωστός στήν Ἐκκλησία ἀπό τήν ἀρχή... » 3. «Μέ τό βάπτισμα τοῦ νηπίου δέν καταργεῖται ἡ ἐλεύθερη βούλησή του») καταξίωσης ἑνός θεσμοῦ, πού ἄν μή τί ἄλλο, πρέπει νά ἐπαναδρομολογηθεῖ.

Δέν νομίζουμε ὅτι μπορεῖ κανείς νά ἐπικαλεστεῖ ὡς ἐπιχείρημα ὑπέρ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ τήν γενική φροντίδα τῶν γονέων γιά τό βρέφος. Ἡ ἐνστικτώδης ἀγάπη καί μέριμνα καταξιώνεται ὅταν ἀντιγράφει τήν θεϊκή φροντίδα σεβασμοῦ ἐλεύθερης ἀγάπης! Οὔτε οἱ γονεῖς τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου τόν φρόντιζαν λιγότερο ἀφοῦ 19 χρονῶν πηγαίνοντας γιά σπουδές στήν Ἀθήνα εἶναι ἀβάπτιστος ἐνῶ ὁ πατέρας του εἶναι κληρικός!!! Ἀργότερα ὁ ἴδιος σέ διδασκαλία του γιά τό βάπτισμα ὡς ἐπίσκοπος, θά ρωτάει: «Τί δ ἄν εἴποις περί τῶν ἔτι νηπίων καί μήτε τῆς ζημίας ἐπαισθανομένων, μήτε τῆς χάριτος; ἤ καί ταῦτα βαπτίσομεν;». Βέβαια, τοποθετεῖται εὐνοϊκά στό θέμα τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἔστω καί εἰσάγοντας ἠλικιακό ὅριο τήν τριετία ζωῆς τοῦ νηπίου, λέγοντας τό ἀπίθανό «τοῦ βίου τάς εὐθύνας τηνικαύτα ὑπέχειν ἄρχονται ἡνίκα ἄν ὅ τε λόγος συμπληρωθεῖ καί μυστήριον μάθωσι»!!! οὐσιαστικά (ἄς μή τό φοβόμαστε) αὐτοαναιρούμενος.

Δέν νομίζω ὅτι θά ζητήσει κανείς εὐθύνες ἀπό ἕνα τριετές νήπιο πού... μιλάει! Ὁ ἅγιος Γρηγόριος (μέγας διδάσκαλός μας) ἐδῶ ὑπερβάλλει. Ὅπως ὑπερβάλλουμε καί μεῖς ὅταν δέν θέλουμε νά δοῦμε «κατάματα» τά κενά τῆς θεολογικῆς μας σκέψεως «στηριζόμενοι» στήν τοποθέτηση «σκέφτονται ἄλλοι (ἡ παράδοση) γιά μᾶς». Ἡ παράδοση εἶναι περιουσία• ὄχι «καπέλο» πού μᾶς πέφτει μεγάλο κλείνοντας καί τά μάτια μας! Εἶναι στάση ζωῆς• ὄχι φωτοτυπία μιᾶς στιγμῆς ἀπό τήν ζωή. Εἶναι προοπτική καί εἶναι ὁ λόγος πού διεγείρει τήν φαντασία γιά σωστή δουλειά. Εἶναι ἐρώτημα. Εἶναι φανέρωση. Εἶναι ἀλήθεια. Εἶναι δημιουργία. Εἶναι «σύσταση» καί ὄχι ὑπακοή.

Φυσικά, δόξα τῷ Θεῷ, παραμένει ἡ ἐλεύθερη βούληση. Φυσικά καί βάπτιζε νήπια στό παρελθόν καί στήν ἀρχή τῆς ἱστορίας της ἡ Ἐκκλησία. Τό θέμα μας ὅμως εἶναι ὄχι μία ἱστορικίστικη δικαίωση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ (κατά προτεσταντικοῦ τύπου ἀναδρομή στό γνήσιο ἀρχικό ἀποστολικό πλαίσιο) ἀλλά μία ἐκτίμηση τοῦ ἄν καί κατά πόσον σήμερα «συμφέρει» τήν Ἐκκλησία ἡ συνέχιση μιᾶς τέτοιας πρακτικῆς σέ ἕνα κόσμο πού κάνει ἐμφανές καί «διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ», τό ὅτι δέν ἔχει πλέον σχέση μέ τήν Ἐκκλησία.

Δέν μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ θεσμική ἀπόρριψη τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἀπό τούς προτεστάντες. Δέν ἔχουμε ὅμως καί ἀγωνία νά συνεχιστεῖ μία παράδοση πού ἀγνοεῖ τήν σημερινή πραγματικότητα! Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ σέ ἕνα μετανεωτερικό περιβάλλον. Κυριαρχεῖ δηλαδή στό σήμερα ἕνας ὑποκειμενισμός ἀναιρετικός τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ στήν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος προσπαθεῖ νά βιώσει τό ἀπό κοινοῦ (... ἡμῶν... Πάτερ ἡμῶν, ὄχι ἐμοῦ), τήν ἑνότητα, τήν συσσωμάτωση ἐνῶ ὁ σημερινός ἄνθρωπος ἔχει σημαία του τό «ἐγώ» ὄχι μόνο στίς ἐπιθυμίες, ἀλλά καί ὡς στάση ζωῆς. Οἱ ἄνθρωποι βλέπουν ἀκόμα καί τήν σχέση μέ τόν Θεό ἀτομικά-ἐγωκεντρικά. Γιά τό θέμα πού ἀσχολούμαστε ἀκόμα καί ἡ Ἐκκλησία «ἀπήχθει αὐτῶν τῇ ὑποκρίσει» (Γαλ. 2, 13) καί ἀνέχεται πλέον τήν πλήρη Ἐκκλησιολογική ἀναίρεση τοῦ μυστηρίου τῆς εἰσδοχῆς τῶν νέων μελῶν της, μετατρέποντάς το σέ ἰδιωτική-οἰκογενειακή τελετή. Φυσικό συνακόλουθο προέκυψε τό γεγονός τοῦ "ἐκχυδαϊσμοῦ" τοῦ Βαπτίσματος ἀπό τίς παιδαριωδίες πού συνδυάστηκαν μέ τήν «τελετή». Μπαλόνια, ἀρκοῦδοι, λουλούδια, λαμπάδες διακοσμημένες μέ τερατάκια καί δεινόσαυρους, «ἐμφώτιοι χιτῶνες» παντός χρώματος (United colours of Benetton), ἀτμόσφαιρα νηπιαγωγείου.

Μέσα σ’ ὅλα αὐτά ἕνας παπάς-μάγος τῆς φυλῆς νά «ἀνασκουμπώνεται» νά ἀνακατεύει νερά, λάδια, νά κόβει μαλλιά καί νά βουτάει στά νερά (ὑπό τήν ὑπόκρουση τῶν κραυγῶν τοῦ νηπίου καί τῶν καθησυχαστικῶν ἀνοητολογιῶν τῶν συγγενῶν) τόν βαπτιζόμενο!

Συμβολισμοί νεκροί καί ἀναντίστοιχοι μέ τό κοινωνικό «τώρα», ἄγνωστοι καί συνεπῶς χωρίς ἀναγωγική ἰσχύ. Διαδικασία. Καί ὅλα αὐτά σέ μιὰ γλώσσα ξένη καί ἀκατανόητη πού ἐπιτείνει τήν αἴσθηση μαγικῆς τελετῆς. Ἐπιπροσθέτως ὅλα αὐτά σέ ἀνθρώπους καί γιά ἀνθρώπους πού ἀκόμα καί ἄν δεχθοῦμε ὅτι πιστεύουν... στόν Θεό, οἱ συντριπτικά περισσότεροι καμμία σχέση δέν ἔχουν μέ τόν Χριστό καί μέ τήν Ἐκκλησία Του. Ἁπλῶς διεκπεραιώνουν ἕνα... ἐθνικό συνήθειο. «Οἱ μεγάλες γιορτές, κυρίως ἡ Ἡμέρα τοῦ Ἐξιλασμοῦ, τηροῦνταν ὄχι γιά ἐθιμοτυπικούς ἤ θεολογικούς λόγους, ἀλλά σάν ἐτήσιο προσκλητήριο ταυτότητας, πατρίδας χιλιετιῶν» γράφει ὁ G. Steiner, Errata ἔκδ. SCRIPTA, περιγράφοντας τήν ἀνάλογη κατάσταση στόν Ἰουδαϊκό κόσμο. Ἐπιπλέον οἱ Χριστιανοί μας κινοῦνται καί ἀπό μία φοβική (ἀπό πλευρᾶς τῶν μεγαλυτέρων στήν ἡλικία) ὑποχρέωση ἀπέναντι στόν... «γιαραμπή» Θεό στήν περίπτωση πού κάτι συμβεῖ ἀπό πλευρᾶς ὑγιείας στό νήπιο.

Μέσα σ’ ὅλα αὐτά (ἐν μέσῳ... τῶν συμφωνούντων) ὁ ἱερέας νά διαβάζει εὐχές πού ἀφοροῦν ἐνήλικες καί τίς ἁμαρτίες τους, σέ ἕνα βρέφος λίγων μηνῶν, πού οὔτε ἀντιλαμβάνεται οὔτε μιλάει! Νά ἐξορκίζει τό νήπιο σάν νά πρόκειται γιά συνειδητοποιημένα ὥριμο ἄτομο πού πλανεμένο σχετίζεται μέ τόν διάβολο σέ μία αὐταπάτη πορείας εὐτυχίας. «Κερασάκι» στήν ὅλη «τούρτα» ὁ ἀνάδοχος πού δέν μπορεῖ (ὄχι νά ἀπαγγείλει) οὔτε νά ἀναγνώσει τήν ὁμολογία πίστεως-«Πιστεύω». Καί ὁ ἱερέας νά βασανίζεται συνειδησιακά σκεπτόμενος ὅτι σ’ αὐτόν (τόν ἀνάδοχο) καί στῶν γονέων τήν Κατήχηση (!;) θά παραδώσουμε τόν νέο... χριστιανό γιά νά βιώσει καί νά συνειδητοποιήσει τήν πίστη του καί τήν σχέση του μέ τήν Ἐκκλησία.

Μόνη μας ἀγωνία μπὰς καί ὁ ἀνάδοχος ἔχει τελέσει (μόνον) πολιτικό γάμο!

Ὅλα τά παραπάνω εἶναι ἕνα «κομμάτι» τῆς σύγχυσης πού ὡς σύγχρονη Ἐκκλησία ζοῦμε.

Τό Βάπτισμα ἀποτελεῖ τό θεμέλιο καί τόν τρόπο εἰσόδου στό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει κάποιος (δέν λέω ἱερέας) ἀλλά καί μόνον συνειδητά χριστιανός πού δέν ἀντιλαμβάνεται καί δέν ζεῖ, ὅτι πλέον μέ τόν ἀπροϋπόθετο (ὅπως ἔχει καταντήσει) νηπιοβαπτισμό ἁπλῶς συντηροῦμε ἕνα θρησκευτικό σχῆμα χωρίς καθόλου περιεχόμενο καί συνεπῶς δυναμισμό ἀλλαγῆς; Ἄν αὐτό συνεχιστεῖ, τί μπορεῖ κανείς νά περιμένει;

Ἡ Ἐκκλησία εἶχε τόν δυναμισμό νά λέει: «Ἐάν νοσῶν τις φωτισθῆ, εἰς πρεσβύτερον ἄγεσθαι οὐ δύναται. Οὐκ ἐκ προαιρέσεως γάρ ἡ πίστις αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐξ ἀνάγκης»(Κανών Β’ τῆς ἐν Νεοκαισαρείᾳ Συνόδου). Πῶς θά τόν ξεπεράσουμε; Σ’ ὅλο τό Εὐαγγέλιο ἡ ἀπροϋπόθετος σχέσις μέ τόν Χριστό εἶναι τό σκοπούμενο καί τό ἰδανικό. Ἀκόμα καί στήν μοναχική ἀπόταξη ἐπανέρχεται ἡ ἀγωνιώδης ἀπορία-ἐρώτηση: Μή ἐκ τινος ἀνάγκης ἤ βίας; Ὁ Κανών 95 τῆς ἁγίας Ἕκτης Συνόδου ἀκόμα καί γιά τούς αἱρετικούς (πού ἐν πολλοῖς ἦσαν χριστιανοί) λέει: «... κατηχοῦμεν αὐτούς καί ποιοῦμεν χρονίζειν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἀκροᾶσθαι τῶν Γραφῶν καί τότε αὐτούς βαπτίζομεν... ».

Ἄραγε σήμερα πού πλέον ἡ κοινωνία δέν εἶναι Χριστιανική (ἀκόμα καί ὅταν τήν ἔχουμε... βαπτίσει) δέν θά πρέπει νά ξανασκεφτοῦμε ἔστω τό μέγα αὐτό θέμα, σέ μία ἐποχή πού πιπιλάει τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί ποὺ κάθε χαζούλης ἔφηβος σοῦ πετάει κατάμουτρα τήν ἐξυπνάδα: «Μέ ρωτήσατε ποὺ μέ βαπτίσατε;»

Δέν ἔχει σημασία τό πόσο ἀποστομωτικά μποροῦμε νά ἀπαντήσουμε στήν ἐξυπνακίστικη ἐρώτηση τοῦ νεαροῦ. Σημασία ἔχει πῶς θά μπορέσουμε νά συνεννοηθοῦμε ὥστε νά γίνουμε γέφυρα προσέλευσής του στήν Ἐκκλησία. Ὅμως, «Γλῶσσα διαπορθμεύει τοῖς ἔξω τόν νοῦν» λέει ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος. Ἐμεῖς μένοντας στήν ὑπεράσπιση τοῦ θρησκευτικοῦ παρελθόντος δέν μιλᾶμε τήν γλώσσα τοῦ νεαροῦ.

«Τί θά φορᾶς συνεννόηση
νά σέ γνωρίσω
ὥστε νά μή χαθοῦμε πάλι
μές στούς πολυπληθεῖς σωσίες σου;»

Κ. Δημουλά: Ραντεβού μέ μίαν ἄγνωστη

Ἀτυχῶς ἔγινε (ὑπαιτιότητί της) ἄγνωστη ἡ Ἐκκλησία στόν σύγχρονο ἄνθρωπο. Πρέπει νά ἀποσαφηνίσει «τί φοράει» γιά νά μπορεῖ νά συνεννοεῖται μέ τά παιδιά της. Πρέπει νά δεῖ μέ τήν ἐλευθερία πού τῆς ἔδωσε ὁ Πανάγιος Ἱδρυτής της, τήν τωρινή πραγματικότητα καί νά ἀποφεύγει τίς ὑπεκφυγές! Ὁ Χριστός εἶναι ὁδός, ἀλήθεια καί ζωή. Ἡ Ἐκκλησία πρέπει νά δείχνει τόν δρόμο τῆς Ἀλήθειας πού ὁδηγεῖ στήν Ζωή.

Μένοντας σέ σχήματα ἀνενεργά καί πεθαμένα δέν μπορεῖ νά πεῖ μαζί μέ τόν ἐν ἁγίοις Γρηγόριο τόν Θεολόγο:

«Εἰ τί οὖν ἐμοί πείθεσθε...
αὐτοί τῶν ἀγαθῶν προσπηδήσατε καί διπλοῦν ἀγώνα ἀγωνιεῖσθε•
τόν μέν προκαθαίρειν ὑμᾶς αὐτούς τοῦ Βαπτίσματος,
τόν δέ συντηρεῖν τό Βάπτισμα...»





Πῶς νὰ φερόμαστε σὲ δύσκολα παιδιὰ





(Ἐπιστολὴ γραμμένη ἀπὸ τὸν γέροντα Παΐσιο σὲ μιὰ οἰκογένεια ποὺ ἦταν πολὺ πιστή, μορφωμένη κοινωνικὰ καὶ πνευματικά, καὶ βρισκόταν σὲ ἀπόγνωση λόγω τῆς συμπεριφορᾶς τῆς κόρης τους).



Ἀγαπητέ μου ἀδελφὲ «Χαῖρε ἐν Κυρίῳ.

Σχετικὰ μὲ τὸ παιδί σας πού μοῦ γράφετε, ἔχω τὴ γνώμη ὅτι μία αὐστηρὴ στάση θὰ τὸ κάνη πολὺ χειρότερα. Νὰ τοῦ λέτε τὸ καλὸ μὲ καλὸν τρόπο καὶ νὰ μὴν τὸ πιέζετε μετά, ἀλλὰ νὰ δείχνετε ὅτι στενοχωρεῖσθε γιὰ τὸν δρόμο ποὺ τραβάει (πράγμα ποὺ θὰ φαίνεται μόνο του, γιατί οὔτε ἡ χαρὰ κρύβεται οὔτε καὶ ἡ στενοχώρια). Θὰ κάνετε ἐσεῖς τὸ καθῆκον σας μὲ τὶς συμβουλὲς καὶ μετὰ νὰ τὸ ἐμπιστευθῆτε στὸν Θεό. Νομίζω ὅτι περισσότερα ἀποτελέσματα θὰ φέρη, ὅταν ὁ πόνος ἀξιοποιηθῆ στὴν προσευχή, παρὰ νὰ πονᾶτε γιὰ τὶς ἀταξίες τοῦ παιδιοῦ ἐπιμένοντας, γιατί τὸ παιδὶ τώρα εἶναι ἀναστατωμένο ἀπὸ τὴν σάρκα καὶ ὑπὸ τὴν ἐπίδραση τοῦ πονηροῦ, γιατί τοῦ ἔδωσε δικαιώματα.

Μπόρα εἶναι καὶ θὰ περάση. Μὴν στενοχωρεῖσθε, θὰ συνέλθη ἀργότερα. Οὔτε καὶ νὰ τὸ πάρετε κατάκαρδα, ποὺ θὰ χάση τὴν ἁγνότητά του καὶ τί θὰ γίνη μετά, γιατί οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς μας ἔχουν ἄλλο τυπικό, τὴν ἁμαρτία τὴν ἔκαναν μόδα. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς ἐλεήση. Κοιτάξετε ὅσο μπορεῖτε νὰ μὴν τὸ ἀποπαίρνετε, ὅπως ἀνέφερα, γιὰ νὰ μὴν κόψη τὸ σκοινὶ καὶ φύγη ἀπὸ τὴν οἰκογένεια, γιατί θὰ συνέλθη μετὰ καὶ δὲν θὰ θέλη νὰ πλησίαση ἀπὸ ἐγωισμό, ὁπότε θὰ χαθῆ τελείως…

…Νὰ κάνετε ἕνα μικρὸ διάστημα ὑπομονή, νὰ παραβλέπετε τὶς ἀταξίες της, νὰ σᾶς πλησίαση λίγο περισσότερο καὶ τότε νὰ βρῆτε καμιὰ ἀφορμὴ μὲ τρόπο νὰ τὴν συμβουλέψετε… Πάντως μὴ στενοχωρεῖσθε, δὲν θὰ ἀφήση ὁ Θεός, οὔτε καὶ τὶς ἁμαρτίες τῶν παιδιῶν τῆς ἐποχῆς μας (τώρα) θὰ τὶς κρίνη τὸ ἴδιο μὲ τὶς ἁμαρτίες τῶν παιδιῶν τῆς δικῆς μας (τότε, παλιότερης) ἐποχῆς.

Εὔχεσθε, καὶ ἐγὼ θὰ εὔχομαι, καὶ ὁ καλὸς Θεὸς νὰ βοηθήση καὶ τὸ παιδί σας καὶ ὅλα τὰ παιδιά σας καὶ ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κόσμου.

Μὲ ἀγάπη Χριστοῦ
πηγη

Ὁ νοῦς χωρὶς τὴ νήψη βλέπει φαντάσματα




Οἱ μαθητὲς τοῦ Κυρίου, ὅπως ἔδειξαν σὲ κάποιες περιπτώσεις κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τρίχρονης σχέσεώς τους μαζί του, δὲν διέθεταν πάντοτε τὴν ἀναγκαία νήψη, προκειμένου νὰ ἀντιληφθοῦν κάποια σημαντικὰ γεγονότα ἢ νὰ κατανοήσουν ὀρθῶς κάποιους λόγους του ἢ ἐνέργειές του! Αὐτὸ συνέβη καὶ ὅταν τὸν εἶδαν κάποτε νὰ περιπατεῖ στὴν φουρτουνιασμένη θάλασσα.

Μετὰ τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων, ὁ Κύριος ἀνάγκασε, εὐθὺς ἀμέσως, τοὺς μαθητές του νὰ ἀνεβοῦν στὸ πλοῖο, γιὰ νὰ πᾶνε στὸ ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης τῆς Τιβεριάδος, νὰ τὸν περιμένουν ἐκεῖ, μέχρις ὅτου ἀπολύσει τὰ πλήθη τοῦ λαοῦ νὰ ἐπιστρέψουν στὰ σπίτια τους. Ἐκεῖνος ὅμως, ἀφοῦ ἔφυγαν οἱ πολλοὶ αὐτοὶ ἄνθρωποι, ἀνέβηκε στὸ ὄρος γιὰ νὰ προσευχηθεῖ.

Ἀλλά, ὅταν πλέον εἶχε ἀρχίσει νὰ νυκτώνει, τὸ πλοῖο μὲ τοὺς μαθητὲς βρέθηκε ξαφνικὰ στὸ μέσον τῆς θαλάσσης, βασανιζόμενον ὑπὸ τῶν κυμάτων, λόγω τοῦ σφοδροῦ θαλάσσιου ἀνέμου. Ἐπειδὴ δὲ ὁ Κύριος εἶδε τὴν ταλαιπωρία αὐτὴ τῶν μαθητῶν του, πλησίασε κατὰ τὰ χαράματα, πρὶν ἀκόμα τὸ φῶς τῆς ἡμέρας φωτίσει τὰ πάντα, περιπατῶν ἐπὶ τῆς θαλάσσης.

Ποιὰ ἦταν ἡ πρώτη ἀντίδραση τῶν μαθητῶν σ' αὐτὴ τὴν παρουσία τοῦ Κυρίου τους στὴν καρδιὰ τῆς θαλασσοταραχῆς ποὺ τοὺς ταλαιπωροῦσε; Ἐχάρησαν καὶ ἠρέμησαν; Ὄχι βέβαια! Ἀντίθετα, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσαν ποτὲ νὰ φαντασθοῦν ὅτι ὁ Κύριός τους, ἀκόμη καὶ χωρὶς θαλάσσιο μέσον, θὰ μποροῦσε νὰ σπεύσει στὴν βοήθειά τους, μέσα μάλιστα σὲ μία ἀσταμάτητη θαλασσοταραχή, ἰδόντες αὐτὸν ἐπὶ τὴν θάλασσαν περιπατοῦντα ἐταράχθησαν, λέγοντες - μεταξύ τους - ὅτι φάντασμά ἐστι, καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν!

Δὲν φαντάζονταν ὅτι μποροῦσε νὰ εἶναι ὁ Κύριος ἐκείνη ἡ μισοσκότεινη ἀνθρώπινη φιγούρα ποὺ εἶδαν κάποια στιγμὴ μέσα στὰ ἄγρια κύματα. Ἔτσι, μὲ θολωμένο τὸ νοῦ ἀπὸ τὴν ταραχή, ἐνόμισαν ὅτι ἔβλεπαν φάντασμα καὶ ἀπὸ τοῦ φόβου ἔκραξαν!

Τί ἔκραξαν ἄραγε; ποιὸ ἦταν τὸ αἴτημα τῆς κραυγῆς τους; Τὸ εὐαγγελικὸ κείμενο δὲν ἀφήνει περιθώρια ἐντοπισμοῦ κάποιου αἰτήματος. Πιθανῶς ἡ κραυγή τους νὰ εἶχε τὸ νόημα μιᾶς ἐκρήξεως ἀπελπισίας θανάτου. Μιᾶς ὁριστικῆς, τελεσίδικης ἀπελπισίας. Χαθήκαμε.

Ὁ Κύριος, λοιπόν, ἐφάνηκε στοὺς μαθητές του ὡς φάντασμα. Ὁ νοῦς τῶν μαθητῶν δὲν βρισκόταν, ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ, ΣΕ ΝΗΨΗ. Ἦταν ἑπομένως τυφλός. Μόνο ὁ νηπτικός, ὁ νήφων νοῦς μπορεῖ νὰ ἰδεῖ τὸν Κύριον σ' ὁποιαδήποτε κατάσταση. Ἀλλὰ δὲν ἦταν ἡ μοναδικὴ αὐτὴ περίπτωση ποὺ ὁ νοῦς τῶν μαθητῶν ἦταν σκοτισμένος καὶ δὲν ἀνεγνώρισε τὸν Διδάσκαλο.

Ἀργότερα, ἀμέσως μετὰ τὴν ἀνάστασή του, ὅταν ξαφνικά, ἐνῶ τὸν θεωροῦσαν νεκρό, θὰ ἐμφανισθεῖ ἐνώπιόν τους, καὶ τότε θὰ τὸν ἐκλάβουν, θὰ τὸν θεωρήσουν ὡς πνεῦμα, ὡς φάντασμα. πτοηθέντες δὲ καὶ ἔμφοβοι γενόμενοι ἐδόκουν πνεῦμα θεωρεῖν! Καὶ εἶπεν αὐτοῖς· τί τεταραγμένοι ἐστέ, καὶ διατὶ διαλογισμοὶ ἀναβαίνουσιν ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; (Λουκ. 24, 37-38).

Καὶ στὴν πρώτη περίπτωση τοῦ πλοίου καὶ στὴν δεύτερη αὐτὴ περίπτωση, οἱ μαθητές, ἰδόντες τὸν Κύριον, ἐταράχθησαν (Ματθ. 14,26).

Ἡ ἀπουσία τῆς νήψεως προσφέρει χῶρο στὴν ταραχή, ἡ ὁποία προκαλεῖ ποικίλους διαλογισμούς! Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν εἶναι νηφάλιος, δὲν φιλοξενεῖ στὸ νοῦ καὶ στὸ πνεῦμα του τὴν ἀρετὴ τῆς νήψεως, εἶναι ἀποδιοργανωμένος ψυχικῶς καὶ πνευματικῶς. Βρίσκεται σὲ σύγχυση καὶ θαλασσοδέρνεται, ἀπὸ τὴν ταραχή, ἡ ὁποία μὲ τὴν παρουσία της ἀποκαλύπτει τὸ ξεσήκωμα ψυχικῶν κινήσεων καὶ διαλογισμῶν, οἱ ὁποῖοι θολώνουν τὸν ὀφθαλμὸ τοῦ νοῦ καὶ συσκοτίζουν τὸν φακὸ τῆς νήψεως.

Ἡ τελευταία διαπίστωση δείχνει ὅτι ἡ ἀπουσία τῆς νήψεως τελικὰ συσκοτίζει καὶ διαταράσσει τὴν ἀξιολογικὴ λειτουργία τῆς συνειδήσεως τοῦ ἀνθρώπου ποὺ θέλει νὰ εἶναι κοντὰ στὸν Ἰησοῦ! Ἀνάλογα δηλαδὴ μὲ τὴν ψυχικὴ κατάσταση τοῦ "μαθητοῦ" τοῦ Ἰησοῦ, ἡ εἰκόνα τοῦ προσώπου του φωτοσκιάζεται ἢ συσκοτίζεται καὶ τότε ὁ προβληματισμένος συνειδητὸς πιστὸς βλέπει τὸ Χριστὸ ὡς φάντασμα ἢ πνεῦμα, ἁπλῶς σὰν ἕνα ἐνδιαφέροντα συνοδοιπόρο τῆς ζωῆς. Ὅπως στὴν περίπτωση τῶν δύο μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι, ἀμέσως μὲ τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁδοιποροῦν μαζὶ του πρὸς Ἐμμαοὺς καὶ δὲν τὸν ἀναγνωρίζουν! Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ "καρδία" αὐτῶν ἦτο καιομένη κατὰ τὴν συνοδοιπορία αὐτή, ὁ νοῦς τους δὲν διέθετε τὴν νήψη, ἡ ὁποία θὰ ἔριχνε φῶς στὸ πρόσωπο τοῦ ἄγνωστου συνοδοιπόρου!

Ναί! Ἡ ἀπουσία τῆς νήψεως σοῦ στερεῖ τὴν θέα τοῦ πραγματικοῦ προσώπου τοῦ Ἰησοῦ! 

Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ Anthony Bloom





Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Θὰ ἤθελα νὰ ἀρχίσω μ’ ἕνα μικρὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης, κεφάλαια 21 καὶ 22: «Καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην ὡς νύμφην κεκοσμημένην τῶ ἀνδρὶ αὐτῆς. καὶ ἤκουσα φωνῆς μεγάλης ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λεγούσης· Ἰδοὺ ἡ σκηνὴ τοῦ Θεοῦ μετὰ τῶν ἀνθρώπων, καὶ σκηνώσει μετ’ αὐτῶν καὶ αὐτοὶ λαὸς αὐτοῦ ἔσονται, καὶ αὐτὸς ὁ Θεὸς μετ΄ αὐτῶν ἔσται, καὶ ἐξαλείψει ἀπ’αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος, οὔτε κραυγὴ, οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Καὶ εἶπεν ὁ καθήμενος ἐπὶ τῷ θρόνῳ· ἰδοὺ καινὰ ποιῶ πάντα. Καὶ λέγει μοι· γράψον, ὅτι οὗτοι οἱ λόγοι πιστοὶ καὶ ἀληθινοὶ εἰσι. Καὶ εἶπέ μοι· γέγονεν. ἐγὼ τῷ Α καὶ τὸ Ω, ἡ ἀρχὴ καὶ τὸ τέλος. ἐγὼ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν. Λέγει ὁ μαρτυρῶν ταῦτα· ναὶ ἔρχομαι ταχύ. ἀμήν, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ. Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά πάντων τῶν ἁγίων· ἀμήν».

Αὐτὴ εἶναι σπουδαία προσδοκία, ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνο προσδοκία. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει, ἦλθε μέ δύναμη. Ἦλθε σὲ μέρη πολλά, σὲ πολλές καρδιὲς, σὲ πολλές οἰκογένειες, μ’ ἔναν σχεδὸν ἀνεπαίσθητο τρόπο, μυστικὰ ὅπως ἔρχεται ὁ κλέφτης στὰ μέσα τῆς νύχτας. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἔφτασε μὲ δύναμη, βρίσκεται στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις, ἀφοῦ ἀποκατέστησε ξανὰ τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο μέσα ἀπὸ μιὰ νέα διάσταση ἀγάπης, τὴν θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρίσκεται ἐντὸς μας καὶ ἀνάμεσα μας. Τὰ πάντα βρίσκουν τὸ δρόμο τους στὶς καρδιὲς, στὸ νοῦ, στὴ ζωή, στὴ θέληση μας, κατακτώντας τὰ πάντα μέσα μας. Ἔτσι ὁ σαρκωμένος Θεὸς ἐργάζεται. Kατακτᾶ, καὶ θὰ κατακτᾶ.

Ἀλλὰ ἄν εἴμαστε λαός Του, ἄν εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, καλούμαστε ὄχι μόνο δεκτικοὶ τῆς χάριτος, ὄχι μόνο νὰ μᾶς κατακτήσει, ἀλλὰ ἔχουμε τὸ προνόμιο νὰ εἴμαστε οἱ ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ, αὐτοὶ ποὺ ὁ Θεὸς ἐπέλεξε, γιὰ νὰ ὑπηρετήσουμε τὸ σκοπό Του. Εἴμαστε ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ μπορεῖ Ἐκεῖνος νὰ μᾶς ἐμπιστευτεῖ, ἐπειδὴ Τὸν γνωρίζουμε, ἐπειδὴ Τὸν λατρεύουμε μὲ εὐλάβεια καὶ πίστη, καὶ μπορεῖ νὰ μᾶς πεῖ «Πήγαινετε»· «θυσιαστεῖτε» καὶ νὰ πεθάνουμε· «Ζῆστε» καὶ νὰ ζήσουμε.

Καὶ στὴν καρδιὰ αὐτῆς τῆς ἀποστολῆς μας, ὑπάρχουν λόγια ποὺ ἀκούσαμε δυό φορές στὴ διάρκεια αὐτῆς τῆς ἑβδομάδας σὲ δύο ἀκολουθίες: «Τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν». Καὶ ὅταν αὐτὸ γίνεται στὸ πλαίσιο τῶν ἱερῶν μας Λειτουργιῶν, μέσα στὸ κομμάτιασμα τῆς ἱστορικῆς Χριστιανοσύνης, μὲ ὀδύνη συνειδητοποιοῦμε τὸν χωρισμὸ, ἐνῶ γνωρίζαμε τὴν συγγένεια μας. Ὑπάρχει ἕνα σημεῖο ὅπου μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀληθινοὺς λόγους, «Ποιεῖτε τοῦτο εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν», μποροῦμε νὰ εἴμαστε ἀκόμα πιὸ κοντὰ ἀπ΄ ὅσο φανταζόμαστε, ἀκόμα κι ἄν δὲν μποροῦμε νὰ κόψουμε τὸν ἄρτο, οὔτε νὰ μοιραστοῦμε τὸ ἴδιο ποτήριο; Tολμῶ νὰ πῶ πὼς εἴμαστε πολὺ πιὸ κοντὰ.

Ὅταν λέμε αὐτὰ τὰ λόγια τὴν ὥρα τῆς κλάσης τοῦ ἄρτου, σκεφτόμαστε μὲ ὅρους λειτουργικοὺς· ξεχνᾶμε ὅτι στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο αὐτὰ τὰ λόγια καὶ αὐτὴ ἡ κίνηση ἀντιπροσώπευε κάτι περισσότερο ἀπὸ μιὰ πράξη ἀδελφοσύνης, κάτι περισσότερο ἀπὸ ἕναν τύπο. Ὁ τεμαχισμένος ἄρτος εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ ποὺ θυσιάστηκε γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Τὸ κοινὸ ποτήριο ἦταν εἰκόνα τοῦ αἵματός Του ποὺ χύθηκε γιὰ νὰ ἔχει ὁ κόσμος ζωή. Τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμαΤου, ἀντιπροσωπεύουν τὴ θεϊκὴ ἀγάπη ποὺ πῆρε σάρκα μὲ σκοπὸ νὰ μετέχει στὴν τραγωδία τῆς ἀνθρωπότητας μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη τέλειας καὶ σταυρωμένης ἀδελφοσύνης γιὰ νὰ σωθεῖ ἴσως ἡ ἀνθρωπότητα. Κι αὐτὸ ἀφορᾶ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ξεκινώντας ἀπὸ τοὺς πιστοὺς, καθὼς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. 

Πέρα ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς λειτουργικῆς πράξης, ὑπάρχει τὸ ὑπαρξιακό στοιχεῖο, ὅλα ὅσα ἀντιπροσωπεύει ἡ κλάση τοῦ ἅρτου καὶ ἡ συμμετοχή στὸ κοινὸ ποτήριο. Καὶ ἀντιπροσωπεύει τὸ γεγονὸς τῆς Ἐνσάρκωσης, ὅπου ὁ Θεὸς ἑνώνεται μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν πραγματικότητα μὲ ὅλον τὸν κόσμο, παίρνοντας στοὺς ὥμους Του τὸ πεπρωμένο τῆς ἀνθρωπότητας, ταυτίζοντας τὸν ἑαυτό Του ὄχι μόνο μὲ τὸ δημιούργημα Του, ἀλλὰ μὲ τὸ ἐκπεσμένο πλάσμα Του καὶ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες καταστάσεις, ὄχι μόνο σὲ σχέση μὲ τὴ ζωή, μὲσα ἀπὸ τὸ κήρυγμα καὶ τὴν διακονία, ὄχι σέ σχέση μὲ τὸ φυσικό θανάτο, ἀλλὰ μέχρι τοῦ σημείου νὰ μοιραστεῖ μὲ τοὺς ἀνθρώπους τὴ μόνη βασική τραγωδία τῆς ἀνθρωπότητας: τὴν ἀπώλεια τοῦ Θεοῦ - «Θεέ μου, Θεὲ μου, γιατὶ μ’ ἐγκατέλειψες;» - αὐτὴ ἡ ἀπώλεια τοῦ Θεοῦ ποὺ σκοτώνει καὶ ποὺ σκοτώνεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ἔγινε Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου ὡς πρὸς τὴν ἀνθρωπινή Του φύση. Ἀντιπροσωπεύει αὐτὴν τὴν ἀλληλεγγύη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς ποὺ ἐκφράζεται στὴν ἀγωνία στὸν Κῆπο τῆς Γεσθημανῆ, ὅπου ὁ Χριστὸς βρίσκεται ἀντιμέτωπος μὲ τὸν θάνατο - ἕναν θάνατο ποὺ δὲν ἔχει τίποτα κοινὸ μ’ Ἐκεῖνον. Ἐπειδὴ Ἐκεῖνος ἦταν ἡ ζωή, ὁ θάνατος δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει δύναμη ἐπάνω Του, ἐπειδὴ λέει ὅτι ὁ ἄρχοντας αὐτοῦ τοῦ κόσμου δὲν θὰ βρεῖ τίποτα σ’ Ἐκεῖνον ποὺ νὰ τοῦ ἀνῆκει. Ὁ θάνατος ποὺ ἦταν δῶρο στὴν ζωή Του, ποὺ τὸν ἀποδέκτηκε καὶ τὸν μοιράστηκε, Ἐκεῖνος ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ πεθάνει. Ἀντιπροσωπεύει τὴ Σταύρωση, τὴ φυσικὴ ἐμπειρία τοῦ ἀθάνατου ποὺ μοιράζεται τὸν θάνατο τοῦ πλάσματος Του, Ἐκεῖνος ποὺ ἦταν Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, μέσα ἀπὸ μιὰ πράξη ἀδελφοσύνης, χάνοντας τὴν ἔννοια τῆς ἑνότητάς Του μὲ τὸν Πατέρα καὶ πεθαίνοντας χάριν τῆς ἑνότητας. Αὐτὸ εἶναι ποὺ ἀντιπροσωπεύει ἡ κλάση τοῦ ἄρτου καὶ ἡ μετοχή στὸ κοινὸ ποτήριο.

Αὐτὸ πράγματι μποροῦμε νὰ κάνουμε εἰς ἀνάμνησίν Του, δίχως κανένα κομμάτιασμα στὸ ἱστορικὸ Χριστιανικὸ σῶμα. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ κάνουμε· μποροῦμε νὰ πάρουμε τὴν εὐθύνη αὐτοῦ τοῦ τραγικοῦ κόσμου καὶ νὰ σηκώσουμε στοὺς ὥμους μας σταυρικὰ τὶς ἁμαρτίες του. Μποροῦμε νὰ ταυτιστοῦμε μὲ τὸν θάνατο αὐτοῦ ποὺ πεθαίνει καὶ τὴν ὀδύνη τοῦ πάσχοντος ἀνθρώπου, ὅπως ὁ Χριστὸς στὸ Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν. Ἀντιμέτωπος μ’ ἕναν θάνατο ξένο πρὸς Αὐτὸν, μὲ μιὰ πράξη συμπόνοιας, μὲ τὴν κυριολεκτικὴ σημασία τῆς λέξης, τῆς ἑνότητας ποὺ φτάνει μέχρι τοῦ σημείου νὰ ταυτιστεῖ καὶ νὰ μπεῖ στὴ θέση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μποροῦμε ν΄ ἀντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα τὴ ζωή καὶ τὸ θάνατο – νὰ πεθάνουμε φυσικὰ, ἀλλὰ ἐπίσης νὰ πεθάνουμε χάριν τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, μιᾶς ὁλοκληρωτικῆς ἀπάρνησης τῶν δικαιωμάτων μας χάριν τοῦ ἄλλου. 

Καὶ ἀκοῦμε τὸν λόγο ποὺ ἀπευθύνεται σ’ ἐμᾶς: «Ποιεῖτε τοῦτο εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν». Ἀκόμα κι ἄν λειτουργικὰ δὲν μποροῦμε νὰ μοιραστοῦμε τὸν ἄρτο καὶ τὸν οἶνο, μποροῦμε νὰ μοιραστοῦμε ἐξ ὁλοκλήρου αὐτὸ ποὺ ἀντιπροσωπεύει καὶ νὰ εἴμαστε ἄρρηκτα δεμένοι στὸ μυστήριο τῆς πίστης. Τὸ Ἀρνίο τοῦ Θεοῦ μερίζεται καὶ μοιράζεται, ἄν καὶ πάντα μερίζεται, δὲν διαιρεῖται, ἀκοῦμε στὴν ὀρθόδοξη λειτουργία. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ ἐπιτύχουμε πέρα ἀπὸ κάθε χωρισμό, μέσα ἀπὸ μιὰν τέτοια ἕνωση μὲ τὸν Χριστό σ’ ἕνα σῶμα ποὺ θυσιάζεται, στὸ αἷμα ποὺ χύνεται γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. 

Πόσο ὑπέροχο νὰ τὸ ἀνακαλύψουμε αὐτό! Καὶ εἶναι πραγματικὰ καὶ ἀληθινὰ μιὰ λειτουργικὴ πράξη, διότι τὸ ἔργο τοῦ ἱερέα ἀποκτᾶ νόημα μέσα ἀπὸ τὴν προσφορὰ του καὶ ἡ παγκόσμια ἱερωσύνη σημαίνει προσφορὰ σὲ ψυχὴ καὶ σῶμα πρὸς αὐτοὺς ποὺ ἀγαπᾶμε - νὰ γίνουμε πράξη ποὺ νὰ συγκρίνεται καὶ ν’ ἀναγνωρίζεται μὲ τὴν πράξη τῆς θεϊκῆς ζωῆς, τῆς θεϊκῆς θυσίας. Θυσία σημαίνει χύνω τὸ αἷμα μου καὶ ἀνήκω ἐξ ὁλοκλήρου στὸν Θεό, σημαίνει νὰ μοιραζόμαστε τὴ ζωή Του ἐπειδὴ θὰ ἔχουμε μοιραστεῖ τὸν θάνατό Του στὴν καρδιὰ καὶ τὸ σῶμα μας.

Ἔτσι ἄς θρηνήσουμε γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ ἑνότητά μας δὲν μπορεῖ νὰ ἐκφραστεῖ πλήρως, ἐπειδὴ δὲν εἴμαστε ἀκόμα ὥριμοι ν’ ἀγαπήσουμε, δὲν εἴμαστε ὥριμοι νὰ καταλάβουμε. Ἀλλὰ ἄς χαροῦμε καὶ ἄς εὐχαριστήσουμε τὸν Θεὸ ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ χωριστοῦμε εἴτε ἀπὸ Αὐτὸν, εἴτε ἀπὸ κανέναν ἄλλον στὸ μυστήριο ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἅγια τραγικὲς καὶ νικηφόρες νικητήριες λέξεις, «Ποιεῖτε τοῦτο, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν».

Ἄς προσευχηθοῦμε. Χριστέ, ποὺ ἕνωσες τοὺς Ἀποστόλους σὲ δεσμὰ ἀγάπης, μᾶς ἕνωσες κι ἐμᾶς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀλλὰ πιστούς δούλους Σου, καὶ μᾶς ἕνωσες γιὰ πάντα μ’ Ἐσένα καὶ τὸν ἕνα μὲ τὸν ἄλλο. Δῶσε μας δύναμη καὶ ὑπομονὴ νὰ ἐκπληρώσουμε τὶς ἐντολὲς Σου καὶ ν’ ἀγαπᾶμε ἀληθινὰ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Ὦ Χριστέ, Θεὲ μας, μετὰ τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἕνας Θεὸς, ποὺ ζεῖ καὶ βασιλεύει σ’ ἕναν κόσμο δίχως τέλος. Ἀμήν.


Ἀπόδοση στὰ Νεοελληνικά: www.agiazoni.gr


Η Πίστη...

Φωτογραφία της Μαρία Σούρμπα.

Είπε Γέρων : "Όταν η πίστη δεν είναι εσωτερικός μας καρπός -καρπός πάλης με την αμφιβολία, με τον πόνο, με την λογική- τότε καταντά η πίστη καθήκον... Βιώνεται στα όρια της παράδοσης, του εθίμου και όχι της σχέσης με τον Θεό.
... Η πίστη δεν είναι ρούχο που το παίρνεις και το φοράς (και ανα πάσα ώρα και στιγμή το πετάς). Η Πίστη κατοικεί μέσα σε καρδιές, μέσα σε δάκρυα, μέσα στο αίμα που χύνεται στις σιωπηλές μας στιγμές.
Η Πίστη δεν «κληρονομείται».
Η Πίστη είναι ο πιο μεγάλος πόνος.
Πόνος μιας γέννας που σε φέρνει στην Αλήθεια, στο Φως, στον Αιώνιο.
Και αυτός ο πόνος είναι δώρο.
Δώρο που σου δόθηκε όχι γιατί το άξιζες αλλά γιατί το ζήτησες, το θέλησες…

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...