Ο MHΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ και δύο εν ενεργεία αξιωματικοί προσφεύγουν στο ΣΤΕ κατά της κατασκευής τεμένους στην Αθήνα

 

Έτοιμη προς κατάθεση στο ΣτΕ η προσφυγή κατά της κατασκευής τεμένους στην Αθήνα

Την ώρα που ο «πολύς» και καθ' όλα «προοδευτικός» Δημήτρης Παπαδημούλης, με ερώτησή του στη Βουλή, αποδίδει ευθύνες στον υπουργό Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων Μάκη Βορίδη για το «πάγωμα» της κατασκευής τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού, ήρθε και η κατάθεση της προσφυγής πολιτών στο ΣτΕ κατά της κατασκευής του τεμένους, για την οποία πρώτος σας είχε ενημερώσει ο «ΕΚ». Την παραθέτουμε αυτούσια, για να έχετε πλήρη εικόνα της σχετικής νομικής επιχειρηματολογίας. Σημειωτέον, ότι την υπογράφουν ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ και δύο εν ενεργεία αξιωματικοί των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

ΕΝΩΠΙΟΝ
ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ
ΑΙΤΗΣΗ AKYΡΩΣΕΩΣ
Των:
1) ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ (κατά κόσμον Χρίστου Μεντζελοπούλου του Βασιλείου), κατοίκου Πειραιώς, οδός Ακτή Θεμιστοκλέους 190
2) ΝΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ του Γεωργίου, ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ, κατοίκου Καισαριανής Αττικής, Κλαζομενών 21 κ Εθνικής Αντιστάσεως
3) ΠΛΩΤΑΡΧΟΥ Π.Ν. ΖΩΗ ΜΠΕΧΛΗ του Κωνσταντίνου, Ιατρού στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, οδός Δεινοκράτους 70
4) ΠΛΩΤΑΡΧΟΥ Π.Ν. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΥΒΕΛΑ του Ιωάννη, Ιατρού στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, οδός Δεινοκράτους 70
5) ΕΞΩΡΑΙΣΤΙΚΟΥ ΦΥΣΙΟΛΑΤΡΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ «Η ΑΘΗΝΑ», ο οποίος εδρεύει στο Βοτανικό Αττικής, όπως νομίμως εκπροσωπείται από την Πρόεδρο αυτού κα. Μπελιά Καλλιόπη, κάτοικο Βοτανικού Αττικής
Κ Α Τ Α
1. του Ελληνικού Δημοσίου, όπως νομίμως εκπροσωπείται από τον Υπουργό Οικονομικών
2. Του Yπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, όπως νόμιμα εκπροσωπείται.
3. Tου Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, όπως νόμιμα εκπροσωπείται

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΚΥΡΩΣΗ
1. Της από 07-11-2011 Κοινής Υπουργικής Απόφασης των ανωτέρω υπό 2 και 3 Υπουργών (ΑΔΑ: 45ΒΝ1-ΘΒ5 Αναρτητέα στο Διαδίκτυο)
2. Κάθε άλλης συναφούς πράξης ή παράλειψης της Διοίκησης, ρητής ή σιωπηρής, προγενέστερης ή μεταγενέστερης.ΙΣΤΟΡΙΚΟ - ΕΝΝΟΜΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ
Κατά το έτος 2006, δημοσιεύτηκε ο Ν.3512/2006 και υπό τον τίτλο «Ισλαμικό Τέμενος Αθηνών, Δαπάνες Ινστιτούτων Δια Βίου Εκπαίδευσης κλπ», ο οποίος προβλέπει την ίδρυση του πρώτου μουσουλμανικού τεμένους στην περιοχή της Αττικής και ειδικότερα στην περιοχή του Βοτανικού του Δήμου Αθηναίων. Έκτοτε και μέχρι και πρόσφατα, ουδεμία πράξη εκ μέρους της Διοικήσεως είχε σηματοδοτήσει την έναρξη της προβλεπόμενης διαδικασίας για την ίδρυση του εν λόγω τεμένους. Εν τούτοις, και μόλις πριν από 2 μήνες, ήτοι στις 21 Οκτωβρίου 2011, δημοσιεύτηκε η με αριθμ. πρωτ. ΕΥΔΕΚ/οικ/714 Απόφαση έγκρισης του προϋπολογισμού της σύμβασης «Υποβοήθηση της ΕΥΔΕΚ στην υλοποίηση του Ισλαμικού τεμένους», ύψους 153.385,55 ευρώ και έγκρισης της σύναψης σύμβασης παροχής υπηρεσιών Τεχνικού Συμβούλου με τα συμπράττοντα γραφεία «Γραφείο Μελετών Αλεξάνδρου Ν.Τομπάζη Α.Ε.», «Νίκου Αθανασιάδη Πολιτικού Μηχανικού» και «Παρασκευά Μητσούδη, Μηχανολόγου Μηχανικού», για την υποβοήθηση της ΕΥΔΕΚ της Γ.Γ.Δ.Ε. του ΥΠ.Υ.ΜΕ.ΔΙ. στην υλοποίηση του Ισλαμικού Τεμένους. Η ανωτέρω σύμβαση ανάθεσης καθηκόντων Τεχνικού Συμβούλου, υπεγράφη στις 25-10-2011, στο πλαίσιο της οποίας τα ανωτέρω αναφερθέντα συμπράττοντα γραφεία υποβοήθησαν την ΕΥΔΕΚ στη σύνταξη της οριστικής μελέτης για την κατασκευή του έργου, η οποία και αφού εκπονήθηκε, εγκρίθηκε με την από 25-11-2011 Απόφαση του Γενικού Γραμματέα Δημοσίων Έργων (αριθμ. πρωτ. ΕΥΔΕΚ/οικ/819, ΑΔΑ 457Ξ1-P3B Aναρτητέα στο Διαδίκτυο), προκύπτει δε από την ανωτέρω Απόφαση ότι η προεκτιμώμενη δαπάνη για το έργο της μετασκευής και μετατροπής του πρώην Κεντρικού Συνεργείου Αυτοκινήτων Ναυτικού (ΚΣΑΝ) σε χώρο στέγασης Ισλαμικού Τεμένους θα ανέλθει στο ποσό των 846.000 ευρώ.
Στο ενδιάμεσο δε χρονικό διάστημα μεταξύ των ανωτέρω δύο αποφάσεων, ήτοι μεταξύ της κατάρτισης της συμβάσεως και της έγκρισης της οριστικής μελέτης, εκδόθηκε η προσβαλλομένη Κοινή Υπουργική Απόφαση, των κ.κ. Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων με Θέμα: «Χρηματοδότηση των πάσης φύσεως δαπανών για την υλοποίηση της κατασκευής Ισλαμικού Τεμένους, περιλαμβανομένων και των απαραίτητων κτηρίων υποστηρικτικών λειτουργιών, μέσω της κατάλληλης μετασκευής του πρώην Κεντρικού Συνεργείου Αυτοκινήτων (ΚΣΑΝ) στην περιοχή Ελαιώνα Ν. Αττικής», η οποία και ορίζει ότι οι οιεσδήποτε δαπάνες για την κατασκευή και τη θέση σε λειτουργία του υπόψη έργου, θα γίνουν από ενάριθμο έργο που θα εγγραφεί για το σκοπό αυτό στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του ΥΠ.Υ.ΜΕ.ΔΙ, στο οποίο θα μεταφερθεί η αντίστοιχη πίστωση από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.
Προκύπτει, λοιπόν, από τα ανωτέρω ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχει ενεργοποιηθεί έντονα ο διοικητικός μηχανισμός, ο οποίος δρα κατ' εξουσιοδότηση του Ν.3512/2006, προς το σκοπό της κατασκευής του μουσουλμανικού τεμένους στην περιοχή του Βοτανικού, ένα έργο δρομολογούμενο ήδη από το 2006, οι δε παρούσες συνθήκες, ήτοι η πλήττουσα τη χώρα μας κρίση θεσμών και ήθους που βιώνουμε είναι προφανώς πρόσφορες στα όργανα της Διοικήσεως για την έναρξη του εν λόγω έργου, πλην όμως είναι παντελώς απρόσφορες λόγω των οικονομικών συγκυριών που βιώνουμε στη Χώρα μας και είναι ασφαλώς βέβαιο ότι το έργο καθώς και τα θρησκευτικά δικαιώματα των μουσουλμάνων είναι το τελευταίο που θα ενδιέφερε πραγματικά τους Έλληνες πολίτες, των οποίων η αξιοπρέπεια καταρρακώνεται μέρα με τη μέρα και πλέον ουδείς λόγος μπορεί να γίνει για δικαιώματα των υπηκόων αυτής της χώρας.
Οι αιτούντες είμαστε όλοι πάνω απ' όλα ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ και η ιδιότητά μας αυτή θα έπρεπε να αρκεί προκειμένου να δικαιολογηθεί η ύπαρξη εννόμου συμφέροντος στο πρόσωπό μας για την άσκηση της παρούσας Αιτήσεως Ακυρώσεως. Επιπροσθέτως, ο α΄ εξ ημών Μητροπολίτης Πειραιώς, ως πρεσβεύων το δόγμα της Χριστιανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έχω πρόδηλο έννομο συμφέρον στην άσκηση της παρούσας, καθότι η ιδιότητά μου, μού επιτρέπει αλλά κυρίως μού επιβάλλει να πράττω ο,τιδήποτε κρίνεται απαραίτητο για την προάσπιση των θρησκευτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων Χριστιανών, οι οποίοι και αποτελούν το ποίμνιο μου και την φωνή των οποίων αναντίρρητα λαλώ. Ο β΄ εξ ημών με προφανές έννομο συμφέρον ασκώ την παρούσα, καθότι ως Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, διαθέτων την έδρα της Φιλοσοφικής, ανθίσταμαι και έχω όχι μόνο έννομο αλλά και πνευματικό συμφέρον να αντιδρώ σε οποιανδήποτε ενέργεια ανέγερσης επισήμου μουσουλμανικού θρησκευτικού καθιδρύματος, το οποίο προσβάλλει την ίδια την υπόσταση της πόλης των Αθηνών, ως λίκνου του αρχαιοελληνικού και κλασικού πολιτισμού, το μεγαλείο του οποίου υπηρέτησα και εξακολουθώ να υπηρετώ. Οι γ΄ και δ΄ εξ ημών είμαστε Πλωτάρχες του Πολεμικού Ναυτικού, Ιατροί στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, αρυόμενοι το έννομο συμφέρον μας για την άσκηση της παρούσης εκ του γεγονότος ότι ως μέλη του πολεμικού ναυτικού της χώρας μας, επαγρυπνούμε για την τήρηση των παραδόσεων αυτού, όπως αυτές οι παραδόσεις συμβολίζονται στη σημαία του πολεμικού ναυτικού (η οποία χρήζει να σημειωθεί ότι φέρει τον Σταυρό του Χριστού, ο οποίος ποδοπατά την ημισέληνο του Μωάμεθ) και εντός μας παρίσταται επιτακτική η αίσθηση του καθήκοντος υπό την ιδιότητά μας ως αξιωματικών για την αντίσταση ενάντια σε οιανδήποτε ενέργεια προσβάλλει τις παραδόσεις μας αυτές και αποτελεί εξύβριση του όρκου, τον οποίο με τιμή δώσαμε, να διαφυλάττουμε την τήρηση του Συντάγματος. Επιπροσθέτως, η πρόβλεψη ίδρυσης του μουσουλμανικού τεμένους στην περιοχή του πρώην Ναυτικού Οχυρού, δεν δύναται να αφήσει ασυγκίνητους ανθρώπους ως ημάς, που έχουμε δια των σπουδών και της εργασίας μας, υπηρετήσει το Πολεμικό Ναυτικό, βάσεις του οποίου προβλέπεται να αποτελέσουν το χώρο συνάθροισης των μουσουλμανικών μειονοτήτων της χώρας μας. Ο δε ε΄ εκ των αιτούντων Σύλλογος, αποτελείται από μέλη, όλοι κάτοικοι της περιοχής του Βοτανικού, η δε οικία εκάστου εξ αυτών των μελών βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου από την περιοχή του Ναυτικού Οχυρού και ειδικότερα του ΚΣΑΝ, το οποίο και πρόκειται να μετασκευαστεί σε μουσουλμανικό τέμενος. Το δε έννομο συμφέρον μας προς άσκηση της παρούσας αιτήσεως ακυρώσεως κρίνεται ως απολύτως υπαρκτό, καθότι η προσβαλλομένη ΚΥΑ αποτελεί μία διοικητική πράξη στο πλαίσιο συναφών διοικητικών πράξεων, οι οποίες κατατείνουν στην ίδρυση και λειτουργία του ισλαμικού τεμένους στην περιοχή όπου εμείς και οι οικογένειές μας επί τόσα χρόνια διαβιούμε. Η δε προσβαλλομένη πράξη, αποτελεί προϋπόθεση έκδοσης λοιπών διοικητικών πράξεων, όπως έγκρισης περιβαλλοντικών όρων, άδειας κατασκευής του τεμένους από την Πολεοδομία, για την εφαρμοσιμότητα δε των οποίων, κρίνεται απαραίτητη η ύπαρξη της παρούσας Αποφάσεως, η οποία και καθορίζει τα σχετικά με την χρηματοδότηση των μελλόντων να γίνουν έργων. Ως εκ τούτου και δεδομένου ότι η προσβαλλομένη εκδίδεται στο πλαίσιο της ίδιας διοικητικής διαδικασίας, η οποία αποσκοπεί στην ίδρυση του τεμένους, στο χώρο του Βοτανικού, προκύπτει σαφέστατα το δικόν μας έννομο συμφέρον προς προσβολή της εν λόγω Αποφάσεως, η οποία αποτελεί προϋπόθεση ίδρυσης του τεμένους κυριολεκτικά μέσα στα σπίτια μας.
ΛΟΓΟΙ ΑΚΥΡΩΣΗΣ
Εν συνεπεία των ανωτέρω, αιτούμεθα με την παρούσα την ακύρωση της από 07-11-2011 Κοινής Υπουργικής Απόφασης των Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και Υπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων, καθώς και κάθε άλλης συναφούς πράξης ή παράλειψης της Διοίκησης, ρητής ή σιωπηρής, προγενέστερης ή μεταγενέστερης, για τους ακόλουθους νόμιμους, βάσιμους και αληθείς λόγους:
ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ 3 παρ.5 ΤΟΥ Ν.3512/2006
• ΠΡΩΤΟΣ ΛΟΓΟΣ
Η προσβαλλόμενη πράξη εκδόθηκε κατ΄εξουσιοδότηση του Ν.3512/2006, και ειδικότερα δυνάμει του άρθρου 3 παρ.5 αυτού (όπως το άρθρο αυτό αντικαταστάθηκε με το άρθρο 29 παρ.5 ii του Ν.4014/2011), σύμφωνα με το οποίο «Με αποφάσεις των αρμόδιων Υπουργών ρυθμίζονται οι ειδικές λεπτομέρειες της χρηματοδότησης του έργου, των αποφαινόμενων οργάνων, ο χρόνος έναρξης της παραχώρησης της χρήσης της παραγράφου 4, καθώς και κάθε σχετικό θέμα για την εφαρμογή του παρόντος άρθρου.».
Προκύπτει, κατ΄επέκταση ότι με τη διάταξη αυτή, ο νομοθέτης εξουσιοδότησε την κανονιστικώς δρώσα Διοίκηση να ρυθμίσει τα ζητήματα τα σχετικά με την χρηματοδότηση των πάσης φύσεως δαπανών αναφορικά με την κατασκευή του Ισλαμικού Τεμένους. Ως εκ τούτου, οι συναρμόδιοι υπουργοί, η Υπουργός Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και ο Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων προχώρησαν στην έκδοση της προσβαλλομένης πράξης, με την οποία ορίζεται ότι η χρηματοδότηση των πάσης φύσεως δαπανών για την υλοποίηση του έργου της κατασκευής του τεμένους θα γίνει από ενάριθμο έργο που θα εγγραφεί για το σκοπό αυτό στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του ΥΠ.Υ.ΜΕ.ΔΙ. στο οποίο θα μεταφερθεί η αντίστοιχη πίστωση από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων του Υπουργείου Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.
Προφανώς, όμως, η εν λόγω εξουσιοδοτική διάταξη του άρθρου 3 του Ν.3512/2006, όπως ισχύει μετά την τροποποίηση, αντίκειται στο άρθρο 43 παρ.2 εδ.β΄ του Συντάγματος,σύμφωνα με το οποίο «Εξουσιοδότηση για έκδοση κανονιστικών πράξεων από άλλα όργανα της διοίκησης επιτρέπεται προκειμένου να ρυθμιστούν ειδικότερα θέματα ή θέματα με τοπικό ενδιαφέρον ή με χαρακτήρα τεχνικό ή λεπτομερειακό».
Γεννάται, λοιπόν, ευλόγως το ερώτημα για το αν η χρηματοδότηση για την κατασκευή του ισλαμικού τεμένους υπό τους όρους που περιγράφονται στην ΚΥΑ, μπορεί να αποτελεί ειδικότερο θέμα ή θέμα με τοπικό ενδιαφέρον ή με χαρακτήρα τεχνικό ή λεπτομερειακό, ώστε να επιτρέπεται στα όργανα της διοικήσεως να το ρυθμίσουν δια της εκδόσεως διοικητικών πράξεων.
Αναφορικά με την έννοια του «ειδικότερου θέματος», θα πρέπει να τονιστεί ότι σύμφωνα με την πάγια νομολογία του Δικαστηρίου σας, ειδικότερα θέματα για την ρύθμιση των οποίων επιτρέπεται η νομοθετική εξουσιοδότηση σε άλλα πλην του Προέδρου της Δημοκρατίας όργανα της Διοίκησης αποτελούν μερικότερες περιπτώσεις θεμάτων, που ρυθμίζονται ήδη σε γενικό έστω αλλά ορισμένο πλαίσιο στο ίδιο το κείμενο του τυπικού νόμου (ΣτΕ 4025/1998 Ολ., ΣτΕ 2815/2004 Ολ., ΣτΕ 125/2009 Ολ.).
Στην επίδικη περίπτωση, προκύπτει σαφώς ότι δεν συντρέχει το στοιχείο αυτό, ήτοι ο τυπικός Ν.3512/2006 δεν δίνει ένα ορισμένο πλαίσιο αναφορικά με τη χρηματοδότηση του έργου του Τεμένους αλλά καταλείπει στην ευρεία διακριτική ευχέρεια της Διοίκησης να ρυθμίσει το συγκεκριμένο ζήτημα κατά το δοκούν. Στην εν λόγω ρύθμιση, ο Νόμος δεν προβαίνει σε ουσιαστική ρύθμιση αλλά μόνο σε εξουσιοδότηση για τη ρύθμιση του αναφερόμενου στην παράγραφο αυτή θέματος, και ως εκ τούτου η προσβαλλομένη ΚΥΑ, δε μπορεί να θεωρηθεί ότι ρυθμίζει ειδικότερο θέμα του οποίου το γενικό πλαίσιο ευρίσκεται στο Νόμο.
Ταυτόχρονα, προκύπτει σαφέστατα ότι το θέμα, το οποίο ρυθμίζεται με την προσβαλλομένη ΚΥΑ, ουδόλως μπορεί να χαρακτηριστεί ως «τοπικού ενδιαφέροντος» και άρα ρυθμιζόμενου δια διοικητικής πράξεως. Η ΚΥΑ προβλέπει τη χρηματοδότηση της κατασκευής του τεμένους με επιβάρυνση του Κρατικού Προυπολογισμού και ποιο συγκεκριμένα του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, η δε πηγή της χρηματοδότησης ούσα κρατική ουδόλως μπορεί να θεωρηθεί ως θέμα συγκεκριμένα εντοπισμένο. Αντιθέτως, αν ήθελε θεωρηθεί έτσι, ήτοι ως τοπικού ενδιαφέροντος θέμα, τότε η κάλυψη των δαπανών για την κατασκευή του τεμένους θα έπρεπε να βαρύνει τον προϋπολογισμό του αρμόδιου κατά τόπον ΟΤΑ, ήτοι του Δήμου Αθηναίων.
Πέραν των ανωτέρω, η κατασκευή ενός τεμένους στο κέντρο της Αθήνας σε καμία περίπτωση δεν δύναται να χαρακτηριστεί ως θέμα τοπικού ενδιαφέροντος, που απασχολεί μόνο τους μόνιμα διαβιούντες κατοίκους της περιοχής του Βοτανικού, ως ημείς. Αντιθέτως, πρόκειται για ένα θέμα πανελληνίου ενδιαφέροντος, που απασχολεί τα τελευταία χρόνια, ήτοι από της ψηφίσεως του Νόμου, την κοινή συνείδηση των Ελλήνων Χριστιανών σε όλη την Ελλάδα, η φορολόγηση των οποίων, σημειώνεται, θα αποτελέσει την αιτία εύρεσης κονδυλίων, ύψους 1 εκατομμυρίου ευρώ, για την κατασκευή του τεμένους.
Τέλος, η χρηματοδότηση του τεμένους, όπως καθορίζεται δια της Κοινής Υπουργικής Αποφάσεως, δεν μπορεί από τη φύση της εν λόγω πράξης να χαρακτηριστεί ως ζήτημα τεχνικό ή λεπτομερειακό, έτσι ώστε να επιτρέπεται η ρύθμιση της από τα όργανα της Διοικήσεως.

Προκύπτει, αναντίρρητα, από τα ανωτέρω ότι ο νομοθέτης, παρέχοντας εξουσιοδότηση στη Διοίκηση να ρυθμίσει το εν λόγω ζήτημα ήτοι της χρηματοδότησης της κατασκευής του τεμένους και όχι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δια της έκδοσης προεδρικού διατάγματος, παραβίασε ευθέως τη διάταξη του άρθρου 43 παρ.2 εδ.β΄ Σ και ως εκ τούτου η προσβαλλομένη ΚΥΑ θα πρέπει να ακυρωθεί ως ερειδόμενη σε αντισυνταγματική διάταξη νόμου.
• ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΛΟΓΟΣ
Το άρθρο 3 παρ. 5 του Ν. 3512/2006 (όπως ισχύει μετά την τροποποίησή του με το άρθρο 29 παρ.5 ii του Ν.4014/2011), κατ΄εξουσιοδότηση του οποίου εκδόθηκε η προσβαλλομένη διοικητική πράξη, θα πρέπει να κριθεί ως προς τη συνταγματικότητά του, δεδομένου ότι αποτελεί τμήμα ενός νόμου, ο οποίος με τη σειρά του αμφισβητείται ως προς τη συνταγματικότητά του. Πρόκειται για το Νόμο 3512/2006 (ΦΕΚ 264 Α/05-12-2006) και υπό τον τίτλο « ΙΣΛΑΜΙΚΟ ΤΕΜΕΝΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ», ο οποίος και αποτυπώνει την πρώτη νομοθετική πρωτοβουλία στην Ελλάδα για την ανέγερση τεμένους, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι θρησκευτικές ανάγκες των αλλοδαπών μουσουλμάνων κατοίκων της χώρας μας.
Το Σύνταγμά μας, στο άρθρο 13 καθιερώνει το δικαίωμα της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης (παρ.1) καθώς και το ακώλυτο της λατρείας οποιασδήποτε γνωστής θρησκείας (παρ.2). Ταυτόχρονα, όμως, με την αναγνώριση του εν λόγω δικαιώματος, το Σύνταγμα περιορίζει τη θρησκευτική ελευθερία, ένας δε τέτοιος περιορισμός προβλέπεται στην παρ.2 εδ.β του άρθρου 13, σύμφωνα με την οποία « Η άσκηση της λατρείας δεν επιτρέπεται να προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη». Κρίνεται, συνεπώς, απαραίτητο να διερευνηθεί εάν η κατασκευή και λειτουργία ενός Ισλαμικού Τεμένους στο χώρο του Βοτανικού, όπως προβλέπεται στον εν λόγω Νόμο, θα πλήξει ή όχι την δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη των κατοίκων της περιοχής αλλά και της ευρύτερης ελληνικής κοινωνίας.
Η απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα παρίσταται περισσότερο από εύκολη. Η ίδρυση ενός τεμένους μέσα στο κέντρο της πόλης των Αθηνών όχι μόνο θα πλήξει τη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη της ελληνικής κοινωνίας αλλά θα αποτελέσει και το εναρκτήριο λάκτισμα μίας σειράς γεγονότων που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσουν στην αποδόμηση της συνοχής του Ελληνικού έθνους, ως λαού χριστιανών ορθοδόξων. Προς επίρρωση του ισχυρισμού αυτού, αρκεί να αναλογιστεί κανείς το πλήγμα που θα δέχεται καθημερινά το χριστιανικό συναίσθημα των περιοίκων αλλά και των διερχόμενων Ελλήνων, όταν 5 φορές την ημέρα, ευρισκόμενοι στην περιοχή του Βοτανικού, θα είναι υποχρεωμένοι να ακούν το «κάλεσμα» του ιμάμη προς τους μουσουλμάνους για προσευχή. Διότι τότε ευλόγως θα αναρωτηθούν εάν διαβιούν στην Ελλάδα ή σε κάποια άλλη μουσουλμανική πόλη και εάν είναι εν τέλει ξένοι μέσα στην ίδια τους την Πατρίδα.
Φρονούμε δε, ότι δεν προσαπαιτείται να περιμένουμε να προκύψουν εκ των υστέρων πραγματικά περιστατικά που να συνιστούν προσβολή της δημοσίας τάξεως και των χρηστών μας ηθών έτσι ώστε να καταστεί και πάλι εκ των υστέρων δικαστικά διαπιστώσιμη η συνδρομή τυχόν εκνόμου συμπεριφοράς εκ μέρους των μουσουλμάνων. Άλλωστε, για τέτοια δε τυχόν περίπτωση εκδηλώσεως εκνόμου συμπεριφοράς που θα παρουσιασθεί, επιβάλλεται από το άρθρο 13 παρ. 2 του Συντάγματος να ορισθεί στο νόμο ως υποχρεωτική η διερεύνηση και διαπίστωση συντελεσθείσης παραβιάσεως των εκτεθεισών συνταγματικών απαγορεύσεων, προς δικαστική απαγγελία εντεύθεν εννόμων συνεπειών που κατά συνταγματική υποχρέωση θα ορίσει συναφώς ο νόμος, ώστε να καταστεί αποτελεσματική η τήρηση της εν λόγω συνταγματικής διατάξεως. Η συνταγματική αυτή απαίτηση προκύπτει και από την πρόσφατη απόφαση 2188/2010 του Δικαστηρίου Σας. Εν τούτοις, ο Ν.3512/2006 ουδόλως αναφέρεται στο ενδεχόμενο εκδηλώσεως εκνόμου συμπεριφοράς, ούτε προβλέπει διαδικασίες αντιμετώπισης της, όντας έτσι μή συμβατός με τις απαιτήσεις του άρθρου 13 παρ.2 Σ.
Ο ρόλος δε άλλωστε των Δικαστηρίων μας και δή του Ανωτάτου Ακυρωτικού μας, ως αποτελούμενο πάνω απ΄όλα από Έλληνες πολίτες, που δια των αποφάσεων τους προασπίζουν την ακεραιότητα των νόμων, προς χάριν των ΠΟΛΙΤΩΝ, θα πρέπει να είναι η προσεκτική στάθμιση του δικαιώματος των μουσουλμάνων απέναντι στα δικαιώματα των Ελλήνων χριστιανών πριν αναγκαστούμε να βιώσουμε μέσα στη χώρα μας καταστάσεις θρησκευτικών εξάρσεων εκ μέρους των Μουσουλμάνων, των οποίων το ιερό κείμενο, το Κοράνι, δει να υπενθυμίσουμε ότι αναγνωρίζει τη στρατιωτική κατίσχυση ως μέσο επιβολής των αρχών του, στο όνομα δε του Ισλάμ έχουν γίνει από το έτος 2001 και μετά περισσότερες από 17.000 τρομοκρατικές επιθέσεις. Εάν δεν αρκούν αυτά για να πείσουν σχετικά με το ότι η ίδρυση ενός μουσουλμανικού τεμένους θα πλήξει ανεπανόρθωτα τη δημόσια τάξη και τα χρηστά ήθη της χώρας μας, τότε αναρωτιόμαστε τι άλλο θα πρέπει να περιμένουμε να συμβεί. Τότε όμως θα είμαστε και άξιοι της μοίρας μας! Το Σύνταγμα μας, ως ο καταστατικός χάρτης της πολιτείας μας αλλά και ως το πυρηνικό αρχέτυπο, στο οποίο αποτυπώνεται η ιστορία αυτού του Έθνους, ιστορία άμεσα συνυφασμένη με την χριστιανική ορθόδοξη Εκκλησία, μας προσφέρει τις απαραίτητες ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να αποτραπούν, δια της συμβολής των Ελλήνων Δικαστών μας, γεγονότα που μάλλον σε απαξίωση θα οδηγήσουν τη χώρα μας και όχι στην αναγνώρισή της ως μιας δημοκρατικής και ανεκτικής πολιτείας. Διότι και η ανοχή των Ελλήνων έχει πλέον ξεκινήσει να αγγίζει τα όρια της.
Πέραν των ανωτέρω, αμφισβητείται η συνταγματικότητα του εν λόγω Νόμου και ως προς τις διατάξεις του εκείνες, οι οποίες κάνουν λόγο για επιβάρυνση του Κρατικού μας Προυπολογισμού και ειδικότερα του Υπουργείου Παιδείας προκειμένου να καλυφθούν οι δαπάνες της συντήρησης του τεμένους, της αποζημίωσης των μελών του Δ.Σ. του διαχειρίζοντος το τέμενος Ν.Π.Ι.Δ. και του μισθού του θρησκευτικού λειτουργού-ιμάμη. Ο Προϋπολογισμός ενός Κράτους υφίσταται για να καλύπτονται μέσω αυτού οι ΔΗΜΟΣΙΕΣ δαπάνες, δαπάνες δηλαδή που απαιτούνται προκειμένου για έργα κοινής ωφελείας ή γενικότερης σημασίας για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Οι δε προβλεπόμενες εγγεγραμμένες πιστώσεις του προϋπολογισμού προέρχονται από τη φορολόγηση τόσο των Ελλήνων όσο και των νόμιμα διαμενόντων στη χώρα αλλοδαπών, διατίθενται δε για την κάλυψη αναγκών κοινής ωφέλειας αυτών. Είναι να διερωτάται λοιπόν, κανείς, πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο έργο, όπως της κατασκευής ενός μουσουλμανικού τεμένους και η κάλυψη της αποζημίωσης του ιμάμη να θεωρείται έργο κοινής ωφελείας για τους Έλληνες και ως εκ τούτου να επιβαρύνει τον Ελληνικό Κρατικό Προϋπολογισμό. Η κατασκευή του τεμένους αποτελεί θέλημα των ασπαζομένων τη μουσουλμανική πίστη αλλοδαπών της χώρας μας και ως εκ τούτου αυτούς και μόνο αυτούς θα πρέπει να βαρύνει η δαπάνη της κατασκευής του ναού τους. Ημείς, οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες, ουδένα συμφέρον έχουμε στην κατασκευή του εν λόγω τεμένους, ώστε να επιβαρυνθούμε ενός τέτοιου έργου. Ίσως θα πρέπει να υπομνησθεί, συν τοις άλλοις, ότι τα τελευταία τρία χρόνια και για πολλά χρόνια ακόμα, οι Έλληνες υφίστανται τις δραματικές συνέπειες μίας πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης, η οποία αναμένεται να οξυνθεί με αβέβαιες συνέπειες για το μέλλον αυτού του τόπου. Διερωτώμεθα, λοιπόν, όταν οι Έλληνες δεν γνωρίζουν εάν θα λάβουν σύνταξη την επαύριο ή όταν ακόμα στα ελληνικά σχολεία δεν έχουν διανεμηθεί συγγράμματα στα παιδιά, το μέλημα της Υπουργού Παιδείας είναι να «τροφοδοτήσει» το τέμενος; Μάλλον δι΄ανοήτους μας έχουν εκλάβει οι ταγοί μας! ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΟΝΕΙΔΟΣ για τη χώρα μας και μας γεμίζουν απελπισία τόσο για μας όσο και κυρίως για τα παιδιά μας.
Επαφίεται σε Εσάς, τους αξιοτίμους Δικαστάς του Έθνους μας να σταθούν στο πρώτο μέτωπο του αγώνα για την προάσπιση της ακεραιότητας, της τιμής και της υπόληψης αυτού του Λαού.
Κατά συνέπεια, και για τον ανωτέρω προβαλλόμενο λόγο, ο Ν.3512/2006 θα πρέπει να κηρυχθεί αντισυνταγματικός, η δε προσβαλλομένη ΚΥΑ να ακυρωθεί ως ερειδόμενη σε αντισυνταγματική διάταξη νόμου.
• ΤΡΙΤΟΣ ΛΟΓΟΣ- ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ
Σύμφωνα με το άρθρο 27 του Ν. 3467/2006, σε συνδυασμό με το άρθρο 1 του Α.Ν. 1363/1938, προκύπτει ότι για την ανέγερση ή λειτουργία ναού οποιουδήποτε δόγματος ή θρησκείας απαιτείται άδεια της Διοικήσεως, η οποία χορηγείται κατόπιν αιτήσεως μελών της θρησκευτικής κοινότητας των ετεροδόξων που έχουν την κατοικία τους στο συγκεκριμένο τόπο όπου πρόκειται να εγκατασταθεί και να λειτουργήσει ο ναός ή ευκτήριος οίκος, η οποία (αίτηση) υποβάλλεται στο Υπουργείο Παιδείας δια του ποιμένους των ανωτέρω αιτούντων.
Προκύπτει, λοιπόν, κατά την ισχύουσα νομοθεσία, η αναγκαιότητα έκδοσης προγενέστερης διοικητικής άδειας και ειδικότερα πράξης του Υπουργού Παιδείας, στο πλαίσιο της οποίας διενεργείται έλεγχος αναφορικά με τη συνδρομή των όρων που διαλαμβάνει το άρθρο 13 παρ.2 του Συντάγματος (άσκηση λατρείας γνωστής - θρησκείας, που δεν προσβάλλει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη, από ανήκοντες σε θρησκευτική κοινότητα που δεν ασκεί προσηλυτισμό).
Παρά την μέχρι τώρα πάγια τακτική, δυνάμει της οποίας οι διάφορες θρησκευτικές μειονότητες στην Ελλάδα (όπως Μάρτυρες του Ιεχωβά, Εβραίοι κλπ), όταν επιθυμούσαν να ιδρύσουν έναν ναό ή ευκτήριο οίκο, προκειμένου να καλύψουν τις θρησκευτικές τους ανάγκες, αποτείνοντο στην Διοίκηση προκειμένου τα αρμόδια όργανα να εκδώσουν την αιτουμένη άδεια λειτουργίας, παρατηρείται δια της δημοσιεύσεως του εν λόγω Νόμου 3512/2006, να παρακάμπτεται εντελώς η διαδικασία αυτή, ως σαν να μην υφίστατο προβλεπόμενη νομοθεσία, και να αναλαμβάνει ο ίδιος ο νομοθέτης τη διευθέτηση του ζητήματος της κατασκευής του ισλαμικού τεμένους, ΕΠΙΒΑΛΛΟΝΤΑΣ τη διαδικασία κατασκευής, λειτουργίας και διαχείρισης του (καθόρισε δε ο νομοθέτης ακόμα και το οικοδομικό τετράγωνο που θα χτιστεί το τέμενος) δια νόμου.
Εξ αυτής της επιλογής του νομοθέτη, προκύπτει σαφέστατα η παραβίαση του Συντάγματος και ειδικότερα του άρθρου 2 αυτού, που καθιερώνει την αρχή της ισότητας, ως τέτοιας νοούμενης της ισότητας με την οποία θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όλες οι θρησκείες αναφορικά με την διαδικασία που οι ναοί ή ευκτήριοι οίκοι έκαστης από αυτές ιδρύονται και λειτουργούν.
Στο πλαίσιο μιας ευνομούμενης, δημοκρατικής πολιτείας, δεν είναι δυνατόν μέχρι πριν από λίγα χρόνια, πιστοί άλλων θρησκειών να υποβάλλουν αιτήσεις στη Διοίκηση, να αναμένουν πολύ καιρό την έκδοση της απόφασης έγκρισης λειτουργίας εκ μέρους του Υπουργού, να τίθενται υπό την βάσανον της συνταγματικότητας της αιτήσεώς τους, στο τέλος δε πολλές εξ αυτών των αιτήσεων να απορρίπτονται (ενδεικτική η απόφαση 20/2001 Α.Π. Ολομ., από την οποία και προκύπτει ότι επιβάλλοντο και ποινικές κυρώσεις σε όσους πιστούς λειτουργούσαν ναούς χωρίς τη σχετική διοικητική άδεια) και να αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη δαπάνη κατασκευής του ναού τους, ενώ αντιθέτως για τη μουσουλμανική θρησκεία να επιλαμβάνεται ο ίδιος ο νομοθέτης αυτοβούλως, δίχως αίτηση των μόνιμα διαβιούντων στην περιοχή μουσουλμάνων και ο οποίος (νομοθέτης) παραγνωρίζοντας την μέχρι τώρα προβλεπόμενη νομοθεσία, να ψηφίζει ΝΟΜΟ, προκειμένου να διασφαλίσει (ή καλύτερα να επιβάλλει) ότι το τέμενος πράγματι θα ιδρυθεί και θα λειτουργήσει, χωρίς μάλιστα να εξετάζει καθ΄οιονδήποτε τρόπο τη συνδρομή των όρων συνταγματικότητας, όπως την εξετάζει ο Υπουργός, πριν την έκδοση άδειας λειτουργίας ναού άλλης θρησκείας αλλά και επιπλέον να επιβαρύνει τον Προϋπολογισμό του Κράτους μας προκειμένου να πραγματοποιηθεί το έργο της κατασκευής του τεμένους.
Προκύπτει, λοιπόν, με κραυγαλέο τρόπο η προνομιακή μεταχείριση με την οποία ο νομοθέτης επέλεξε να αντιμετωπίσει τη μουσουλμανική θρησκεία σε σχέση με άλλες θρησκείες, των οποίων οι πιστοί έπρεπε να αναλωθούν στο δαιδαλώδες διοικητικό δίκτυο, προκειμένου να ιδρύσουν το ναό τους, ενώ οι μουσουλμάνοι, αποκτούν κεκτημένα το δίχως άλλο και μάλιστα με επικύρωση αυτών από Νόμο.
Ίσως, θα πρέπει να αναρωτηθείτε ως Έλληνες Δικαστές ποια νοσηρή λογική ακριβώς εξυπηρετεί μια τέτοια επιλογή και ποιες πόρτες ανοίγει μέσα στη Χώρα μας για παρόμοια αιτήματα οπαδών άλλων θρησκειών. Αλίμονο δε και εάν σε κάθε πόλη όπου διαβιούν αλλοδαποί αλλόθρησκοι, θα υποχρεώνεται ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης να τους πληρώνει τους ναούς.
Δεδομένου, κατά συνέπεια, ότι ο Ν. 3512/2006 ουδόλως συμβαδίζει με το Σύνταγμα μας και την κατοχυρωμένη με αυτό αρχή της ισότητας, θα πρέπει η προσβαλλομένη ΚΥΑ και για τον λόγο αυτό να ακυρωθεί ως ερειδόμενη σε διάταξη αντισυνταγματικού νόμου.
• ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΛΟΓΟΣ- ΠΑΡΑΒIΑΣΗ ATOMIKΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑΣ
Ο ιδρυτικός του ισλαμικού τεμένους Νόμος 3512/2006, πέραν των ανωτέρω αναφερομένων συνταγματικών διατάξεων, τις οποίες παραβιάζει, έρχεται σε ευθεία αντίθεση και με ρητώς κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα ατομικά μας δικαιώματα, και ειδικότερα δικαιώματα των μελών του ε΄ αιτούντος Συλλόγου, ως κατοίκων της περιοχής του Βοτανικού, και πιο συγκεκριμένα με τη διάταξη του άρθρου 5 παρ.1 και 2, σύμφωνα με τις οποίες «1. Καθένας έχει δικαίωμα να αναπτύσσει ελεύθερα την προσωπικότητάτου και να συμμετέχει στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας.......2. Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους........»
Η ίδρυση του Ισλαμικού Τεμένους, μέσα στο κέντρο της Αθήνας, στην περιοχή του Βοτανικού, και οι συνακόλουθες συνέπειες αυτής, ήτοι η συγκέντρωση χιλιάδων μουσουλμάνων κάθε μέρα και πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ίδιας ημέρας, προσβάλλει πασιφανώς το δικαίωμά μας, ως περιοίκων, να αναπτύσσουμε ελεύθερα την προσωπικότητά μας, στο πλαίσιο κατά το οποίο η δική μας θρησκευτική συνείδηση ως Ελλήνων Χριστιανών εντάσσεται στην ευρύτερη έννοια και αποτελεί έκφανση της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητάς μας. Η καθημερινή μας υποχρέωση να ακούμε το κάλεσμα του ιμάμη σε προσευχή, το θέαμα χιλιάδων μουσουλμάνων στοιβαγμένων και γονατισμένων σχεδόν μπροστά από τις οικίες μας, προσβάλλουν κατάφωρα το δικό μας θρησκευτικό συναίσθημα ως Χριστιανών Ορθοδόξων, οι οποίοι θα είμαστε υποχρεωμένοι να «συμμετέχουμε» κυριολεκτικά στις προσευχές των μουσουλμάνων, βλέποντας τους και ακούγοντας τους καθημερινώς να προσεύχονται. Κατά τούτον τον τρόπο, όμως, θα αδυνατούμε εμείς οι ίδιοι να «ακούμε» τη δική μας χριστιανική συνείδηση, διότι θα επικαλύπτεται από το κάλεσμα του ιμάμη και τις φωνές χιλιάδων μουσουλμάνων. Ταυτόχρονα, προσβάλλεται και η τιμή μας, υπό την έννοια της τιμής ως Ελλήνων Χριστιανών, μίας τιμής που διαμορφώθηκε από τα βάθη των αιώνων και που σήμερα αντικατοπτρίζεται στην ύπαρξη του Ελληνικού Χριστιανού Ορθοδόξου Έθνους και στην κατοχύρωση της Χριστιανικής Θρησκείας ως επικρατούσας θρησκείας στην Ελλάδα, όπως συνταγματικά θεσμοθετείται στο άρθρο 3 Σ.
Οι δε περιορισμοί αυτοί των ατομικών μας δικαιωμάτων έχουν όρια την αρχή της αναλογικότητας, όπως και αυτή κατοχυρώνεται στο άρθρο 25 παρ.1 του Συντάγματος, σύμφωνα με την οποία ο περιορισμός που υφίσταται ένα ατομικό δικαίωμα θα πρέπει να είναι ο πλέον πρόσφορος τρόπος για την επιδίωξη του αποτελέσματος, να είναι ο λιγότερο επαχθής σε ένταση, έκταση ή διάρκεια από το αναγκαίο για την επίτευξη του αποτελέσματος μέτρο και να μην είναι δυσανάλογος εν σχέσει με τους λόγους που τον προκάλεσαν ή το αντικειμενικά επιτεύξιμο αποτέλεσμα. Πρόκειται για μία αρχή, η οποία συναγόμενη από την αρχή του Κράτους Δικαίου και απολαμβάνοντας συνταγματική ισχύ,δεσμεύει τον νομοθέτη κατά τον περιορισμό των ατομικών δικαιωμάτων.
Από την αρχή της αναλογικότητας, σε συνδυασμό με το άρθρο 5 παρ.1 Σ., προκύπτει ότι οι περιορισμοί της ελευθερίας αναπτύξεως της προσωπικότητας δεν μπορούν να ξεπερνούν το αναγκαίο μέτρο για την προστασία του Συντάγματος, των χρηστών ηθών και των δικαιωμάτων άλλων ( Δαγτόγλου, Ατομικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Τόμος Α΄, σελ. 214). Κατ΄επέκταση τόσο ο Νομοθέτης όσο και η Διοίκηση πρέπει να επιλέγουν μεταξύ των μέτρων που πραγματοποιούν τους σκοπούς τους το εκάστοτε λιγότερο επαχθές για τον ιδιώτη.
Λαμβανομένου υπόψιν του γεγονότος, ότι ο Ν.3512/2006 στο άρθρο 3 αυτού, κάνει λόγο για ίδρυση του ισλαμικού τεμένους στο Βοτανικό Αττικής, ήτοι σε μία περιοχή πυκνοκατοικημένη και μέσα στο κέντρο των Αθηνών, με συνέπεια την προσβολή του θρησκευτικού συναισθήματος αλλά και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας ημών, ως κατοίκων της περιοχής, αλλά και χιλιάδων Ελλήνων Χριστιανών, που διέρχονται από την περιοχή αυτή, προκύπτει ότι ο Νομοθέτης, περιορίζοντας τα ατομικά μας δικαιώματα, δεν προβαίνει στην επιλογή του λιγότερου επαχθούς μέτρου και του πλέον πρόσφορου, καθότι θα μπορούσε να είχε επιλέξει, επιτυγχάνοντας με την ίδια αποτελεσματικότητα την πραγμάτωση του σκοπού του, μία λιγότερο επαχθή λύση, ήτοι την επιλογή μίας περιοχής της Αττικής λιγότερο πυκνοκατοικημένης και με μικρότερο αριθμό διερχομένων Ελλήνων, όπως για παράδειγμα περιοχές της Ανατολικής Αττικής (Σπάτα, Κάντζα, Μαραθώνα κλπ). Η επιλογή μίας τέτοιας περιοχής για την ίδρυση του μουσουλμανικού τεμένους θα εξυπηρετούσε με την ίδια αποτελεσματικότητα τις θρησκευτικές ανάγκες των μουσουλμάνων, ταυτόχρονα όμως θα συνιστούσε λιγότερο επαχθή τον περιορισμό των δικών μας ατομικών μας δικαιωμάτων στη θρησκευτική ελευθερία και στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας και της τιμής μας.
• ΠΕΜΠΤΟΣ ΛΟΓΟΣ
Άρθρο 1 παρ.3 του Συντάγματος: «ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΞΟΥΣΙΕΣ ΠΗΓΑΖΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΟ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΥΠΕΡ ΑΥΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΑΣΚΟΥΝΤΑΙ ΟΠΩΣ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ».
Το Κράτος μας, όπως σήμερα το γνωρίζουμε, ίσως θα πρέπει να υπομνησθεί ότι είχε ως γενεσιουργό του λόγο μία Επανάσταση, μία επανάσταση όπου χιλιάδες Έλληνες έδωσαν τη ζωή τους, αποσκοπώντας σε ένα και μοναδικό στόχο, την απελευθέρωση του έθνους και την αποτροπή του εξισλαμισμού του. Όταν πλέον ο στόχος αυτός εκπληρώθη, το νεοσυσταθέν ελληνικό Κράτος είχε ανάγκη να οχυρώσει αλλά και να διακηρύξει την ανεξαρτησία του και ως εκ τούτου δημιουργήθηκε ο Θεμελιώδης του Νόμος, ο νόμος εκείνος που κατά τη βούληση του συντακτικού νομοθέτη θα εξασφάλιζε την ίδια την ύπαρξη της Ελλάδας απέναντι σε εκείνους που επιθυμούσαν την υποδούλωσή της. Έτσι, δημιουργήθηκε το Σύνταγμα με μοναδικό του σκοπό να προστατέψει το Κράτος, να το θωρακίσει απέναντι στις δυνάμεις εκείνες που επιθυμούσαν την καταστροφή του. Αυτό το Σύνταγμα λοιπόν, που αποτελεί το προϊόν μίας Επανάστασης απέναντι στον εξισλαμισμό, αυτό το Σύνταγμα προβλέπει στο πρώτο του άρθρο πως όλες οι εξουσίες πηγάζουν από μας, τους Έλληνες, υπάρχουν υπέρ ημών και του έθνους μας και ασκούνται όπως το Σύνταγμα μας ορίζει. Δεδομένου, λοιπόν, ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον Ελληνικό Λαό, πρώτη η νομοθετική εξουσία, ως εξουσία αντιπροσώπευσης ημών, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να δρα με τρόπο που να καταστρατηγεί τη γενεσιουργό αιτία της ύπαρξης του Κράτους μας. Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν, το Κράτος (όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τη νομοθετική εξουσία), να αναιρεί με τις ίδιες του τις πράξεις την αιτία της γεννήσεως του, την καρδιά της Ιστορικής μας Επανάστασης του 1821, που ήταν η εξέγερση των υποδούλων Ελλήνων χριστιανών κατά του μουσουλμανικού στοιχείου που σκίαζε τη ζωή αυτού του τόπου για τετρακόσια χρόνια.
Επιπροσθέτως, το Σύνταγμά μας αποτελεί την εγγύηση της τήρησης κάθε διεθνούς συνθήκης με την οποία το Κράτος μας δεσμεύεται και ο οιοσδήποτε ελληνικός νόμος οφείλει να είναι εναρμονισμένος με τις διατάξεις των διεθνών συνθηκών, οι οποίες κατισχύουν αυτού. Ως εκ τούτου, δέον να γίνει αναφορά στη Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία έπραξε ακριβώς τούτο, ήτοι να διασφαλίσει δια της διπλωματικής οδού τα κατοχυρωμένα με αίμα διαπιστεύματα της Ελληνικής Επανάστασης και να ορίσει κατά τρόπο περιοριστικό τη δυνατότητα ύπαρξης του μουσουλμανικού στοιχείου εντός των ορίων της Ελληνικής Επικράτειας, όπερ και πράγματι συνέβη δια του περιορισμού του ισλαμ στην περιοχή της Θράκης και αναφορικά μόνο με τους Έλληνες μουσουλμανικής πίστης. Ως εκ τούτου, η πρόβλεψη του νομοθέτη για την ίδρυση ενός μουσουλμανικού τεμένους μέσα στο κέντρο της Αθήνας, ανοίγοντας τις θύρες για το μουσουλμανικό στοιχείο και σε άλλα σημεία πέραν αυτών που προβλέπονται στη Συνθήκη της Λωζάνης, παραβιάζει κατάφωρα τόσο το Σύνταγμά μας, το οποίο επιτελεί την εγγυητική λειτουργία της ύπαρξης του Κράτους μας, όσο και την ανωτέρω διεθνή σύμβαση, η οποία ορίζει κατά τρόπο περιοριστικό πού και πώς επιτρέπεται να υφίστανται μουσουλμανικές μειονότητες εντός των ορίων του Ελληνικού εδάφους.
Σε τέτοιες κρίσιμες εθνικές στιγμές, αν κάτι χρειάζονται οι Έλληνες για να βγουν νικητές, είναι η ένωση και όχι η διάσπαση, υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής ελευθερίας. Η Ελλάδα, ο τόπος μας, το σπίτι μας ανήκει στους Έλληνες το γένος και σε κανέναν άλλον.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Και για όσους επιφυλασσόμεθα να προσθέσουμε νόμιμα στο μέλλον
ΑΙΤΟΥΜΕΘΑ
1. Να γίνει δεκτή η παρούσα.
2. Να κηρυχθεί ο νόμος 3512/2006 ως εν όλω και πλήρως αντισυνταγματικός και ανθελληνικός.
3. Να ακυρωθεί η από 07-11-2011 Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΑΔΑ: 45ΒΝ1-ΘΒ5 Αναρτητέα στο Διαδίκτυο) των συναρμοδίων Yπουργού Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων και της Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (ΑΔΑ: 45ΒΝ1-ΘΒ5 Αναρτητέα στο Διαδίκτυο) καθώς και κάθε άλλη συναφής πράξη ή παράλειψη της Διοίκησης, ρητή ή σιωπηρή, προγενέστερη ή μεταγενέστερη.
4. Να καταδικαστούν οι αντίδικοι στη δικαστική μας δαπάνη.
Αθήνα, 28 Δεκεμβρίου 2011
Ο Πληρεξούσιος Δικηγόρος
Ἀναστάσιος Δάφνης
Δικηγόρος παρ' Ἀρείῳ Πάγῳ

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΜΠΑΘΕΙΑ

 

Συνήθως η ιερή μας αγανάκτηση για τη διαφθορά των άλλων είναι ο ευσεβής τρόπος με τον οποίο καθιερώνουμε τη δική μας αγιότητα και είναι συνέπεια της απουσίας της αυτογνωσίας. Όταν έχουμε αυτογνωσία αποκτούμε πραγματική ταπεινοφροσύνη. « Ακολουθεί δε τη ταπεινοφροσύνη η επιείκεια» για τους άλλους ( Αββας Ισαάκ» , όταν η ταπεινοφροσύνη δεν ακολουθείται από επιείκεια για τους άλλους, τότε είναι ταπεινολογία.

« Κάποτε στη σκήτη έπεσε αδελφός σε σφάλμα και έπειτα από συνεδρίαση έστειλαν πρόσκληση στον Αββά Μωυσή. Αυτός όμως δεν ήθελε να έλθει. Απέστειλε λοιπόν προς αυτόν ο πρεσβύτερος μήνυμα λέγοντας: Έλα γιατί σε περιμένει ο λαός. Αυτός δε, ξεκίνησε και ήλθε. Και αφού πήρε ένα τρυπημένο καλάθι, το γέμισε άμμο και το βάσταζε Οι δε αδελφοί που βγήκαν σε προϋπάντηση του έλεγαν: τι είναι τούτο πάτερ;

Του είπε δε ο γέρων: οι αμαρτίες μου που είναι πίσω μου καταρρέουν και δεν τις βλέπω, και ήλθα εγώ σήμερα να κρίνω ξένα αμαρτήματα;

Αυτοί δε καθώς άκουσαν, δεν είπαν τίποτε στον αδελφό και τον συγχώρησαν».

( Αποφθέγματα Γερόντων)

Φοβερή οπτασία του Αγίου Αντωνίου γιά τούς αιρετικούς: Άλογα κτήνη γύρω απὸ τήν Αγία Τράπεζα.

Εἶναι ὄντως φοβερὸ τὸ ὅραμα ποὺ εἶδε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος σχετικὰ μὲ τὴν παρουσία αἱρετικῶν μέσα σὲ ὀρθόδοξους ναούς. Τὸ ὅραμα αὐτὸ αἰτιολογεῖ, ἐξηγεῖ παραστατικὰ γιὰ ποιὸ λόγο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἀπαγορεύουν μὲ συνοδικοὺς κανόνες τὴν εἴσοδο αἱρετικῶν σὲ καθαγιασμένους χώρους, τὴν συμμετοχὴ τους σὲ ἀκολουθίες καὶ λειτουργίες, τὶς συμπροσευχὲς καὶ τὰ συλλείτουργα. Οἱ αἱρετικοὶ μὴ δεχόμενοι τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων, ἐπηρεάζονται ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ τὸν πατέρα τους τὸν διάβολο, στὴν προβολὴ πλανεμένων ἀπόψεων. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ διδασκαλία τους «μᾶλλον ἄγονος καὶ ἄλογος καὶ διανοίας ἐστὶν οὐκ ὀρθῆς, ὡς ἡ τῶν ἡμιόνων ἀλογία».
Συγκλονίσθηκε λοιπόν, καὶ ἐτρόμαξε ὁ Ἅγιος Ἀντώνιος, ὅταν ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ δῇ στὸ ὅραμά του τοὺς Ἀρειανοὺς νὰ περικυκλώνουν τὸ Ἅγιο Θυσιαστήριο ὡς ἡμίονοι (= μουλάρια), νὰ τὸ λακτίζουν καὶ νὰ τὸ μιαίνουν. Τόση ἦταν ἡ λύπη καὶ ἡ στεναχώρια του, ὥστε ἔβαλε τὰ κλάμματα, ὅπως πικράθηκαν καὶ ἔκλαυσαν πολλοὶ εὐσεβεῖς, ὅταν εἶδαν τὸν αἱρεσιάρχη πάπα νὰ εἰσάγεται μέσα στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι, τὸν ὁποῖο μάλιστα Ἅγιο κατήργησε τὸ Βατικανό, καὶ νὰ τὸν μολύνῃ. Εἴμαστε βέβαιοι πὼς, ἂν διαβάσουν καὶ μάθουν αὐτὸ τὸ ὅραμα τοῦ Ἁγίου οἱ πατριάρχες,οἱ ἀρχιεπίσκοποι καὶ οἱ ἐπίσκοποι, ἂν βέβαια ἐξακολουθοῦν ὡς Ὀρθόδοξοι νὰ σέβονται καὶ νὰ ἀκολουθοῦν τὴν ζωὴ καὶ τὴν διδασκαλία τῶν Ἁγίων, θὰ διακόψουν τὶς λειτουργικὲς ἀμοιβαῖες φιλοξενίες καὶ ἐπισκέψεις, τὶς ἑβδομάδες συμπροσευχῆς καὶ τὶς ἀποστολὲς ἀντιπροσωπειῶν στὶς θρονικὲς ἑορτές. Γιατὶ διαφορετικὰ θὰ συμπεριλαμβάνονται καὶ αὐτοὶ ὡς συνεργοὶ στὸ φρικτὸ ὅραμα τοῦ Μ. Ἀντωνίου.
Κατὰ τὴν διήγηση τοῦ Μ. Ἀθανασίου στὸ «Βίο», ἐνῶ ἠσχολεῖτο μὲ τὸ ἐργόχειρό του καθιστὸς ὁ Μ. Ἀντώνιος, περιῆλθε σὲ ἕνα εἶδος ἐκστάσεως καὶ ἀναστέναζε πολὺ βλέποντας τὴν ὀπτασία. Μετὰ ἀπὸ ἀρκετὴ ὥρα στράφηκε πρὸς τοὺς παρισταμένους μοναχούς, ἐξακολούθησε νὰ στενάζῃ καὶ νὰ τρέμῃ. Ἔπεσε στὰ γόνατα γιὰ νὰ προσευχηθῇ καὶ ἔμεινε γονατιστὸς ἐπὶ πολλὴ ὥρα. Ὅταν σηκώθηκε ἔκλαιγε ὁ Γέροντας. Ἐτρόμαξαν οἱ παριστάμενοι καὶ ἐφοβήθηκαν πολύ, γι’ αὐτὸ τὸν παρακάλεσαν νὰ τοὺς ἐξηγήσῃ. Καὶ ἀφοῦ τὸν ἐπίεσαν πολὺ καὶ τὸν ἐξεβίασαν ἀναστέναξε πάλι καὶ εἶπε: «Παιδιά μου εἶναι καλύτερα νὰ πεθάνω, πρὶν νὰ συμβοῦν ὅσα εἶδα στὴν ὀπτασία. Θὰ πέσῃ στὴν Ἐκκλησία ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ παραδοθῇ σὲ ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἄλογα κτήνη. Εἶδα τὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ ναοῦ, στὸ Κυριακὸ τῆς σκήτης νὰ περικυκλώνεται σ’ ὅλες τὶς πλευρὲς ἀπὸ μουλάρια, τὰ ὁποῖα κλωτσοῦσαν καὶ χοροπηδοῦσαν, ὅπως συνηθίζουν νὰ κάνουν αὐτὰ τὰ ἄλογα κτήνη. Εἴδατε καὶ ἀντιληφθήκατε πῶς ἐστέναζα προηγουμένως; Τὸ ἔκανα γιατὶ ἄκουσα φωνὴ ποὺ ἔλεγε: «Θὰ μιανθῇ τὸ θυσιαστήριό μου». Αὐτὰ εἶδε ὁ Γέροντας. Καὶ μετὰ ἀπὸ δύο ἀκριβῶς ἔτη ἔγινε ἐπίθεση τῶν Ἀρειανῶν καὶ ἡ ἁρπαγὴ τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἅρπαξαν τὰ ἱερὰ σκεύη μὲ τὴ βία, τὰ ἔδωσαν σὲ εἰδωλολάτρες νὰ τὰ κρατοῦν, τοὺς ἐξανάγκασαν νὰ μετέχουν στὶς συνάξεις τους καὶ παρόντων αὐτῶν ἔκαναν στὴν Ἁγία Τράπεζα ὅ,τι ἤθελαν. Τότε καταλάβαμε ὅλοι μας, λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος, ὅτι τὰ λακτίσματα ἐκεῖνα τῶν ἡμιόνων προεμήνυαν στὸν Ἀντώνιο ὅσα πράττουν τώρα οἱ Ἀρειανοὶ ὡς κτήνη. Μετὰ τὴν ὀπτασία ἔνιωσε τὴν ἀνάγκη ὁ Γέροντας νὰ ἐνθαρρύνῃ καὶ νὰ παρηγορήσῃ τοὺς γύρω του λέγοντας: «Μὴ λυπᾶσθε, παιδιά μου, γιατὶ ὅπως ὀργίσθηκε ὁ Κύριος, ἔτσι πάλι καὶ θὰ θεραπεύσῃ τὸ κακό. Σύντομα ἡ Ἐκκλησία θὰ ἐπαναποκτήσῃ τὴν ὀμορφιά της καὶ θὰ λάμψῃ. Θὰ δεῖτε αὐτοὺς ποὺ ἐξορίστηκαν νὰ ἐπιστρέφουν, τὴν ἀσέβεια νὰ ὑποχωρῇ καὶ νὰ κρύβεται, καὶ τὴν εὐσεβὴ πίστη νὰ ἐμφανίζεται καὶ νὰ κυριαρχῇ παντοῦ, ἀρκεῖ σεῖς νὰ μὴν μιανθῆτε ἀπὸ τὴν αἵρεση τῶν Ἀρειανῶν, γιατὶ δὲν εἶναι ἡ διδασκαλία τῶν Ἀποστὸλων, ἀλλὰ τῶν δαιμόνων καὶ τοῦ πατρὸς αὐτῶν τοῦ διαβόλου, ἄλογη καὶ ἄκαρπη, σὰν τὴν ἀλογία τῶν ἡμιόνων».

Γιὰ τὴν παραμονὴ τῆς Πρωτοχρονιᾶς

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

Γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἕνας νέος χρόνος πλησιάζει.

Ὅταν εἴμαστε νέοι ὑποδεχόμαστε τὸν καινούριο χρόνο μὲ ἀνοιχτὲς καρδιές, νομίζοντας πὼς ὅλα θὰ μᾶς εἶναι δυνατὰ κατὰ τὴ διάρκειά του. Τὸν βλέπουμε ν' ἁπλώνεται μπροστὰ μας σὰν μία ἀτέλειωτη πεδιάδα καλυμμένη μὲ παρθένο χιόνι, ποὺ οὔτε μιὰ πατημασιὰ δὲν ἔχει ἀκόμη σημαδέψει τὴ λευκότητά της, τὰ πάντα εἶναι δυνατά, τὰ πάντα εἶναι ἁγνὰ καὶ φωτεινά. Στὴν προχωρημένη ἡλικία περιμένουμε τὸ νέο χρόνο μὲ ἕνα εἶδος ἐσωτερικῆς ὑπομονῆς, μὲ τὴν αἴσθηση πὼς θὰ εἶναι μιὰ ἁπλὴ ἐπανάληψη τοῦ παρελθόντος ἴσως νὰ μᾶς συμβοῦν ἄφθονα καινούρια περιστατικά, θὰ εἶναι ὅμως γνωστά, γήινα περιστατικὰ μὲ τὰ ὁποῖα γνωρίζουμε πῶς νὰ ζήσουμε. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις εἴμαστε λανθασμένοι.

Ἡ νέα χρονιὰ πράγματι ἁπλώνεται μπροστὰ μας σὰν ἕνα ἀπάτητο ἀκόμη μονοπάτι, μιὰ πλατειὰ παρθένα πεδιάδα ποὺ θὰ πρέπει ν' ἀνθίσει μ' ἕνα πλοῦτο καλῶν ἀνθρώπινων πράξεων. Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἡλικία μας ἕνα μονοπάτι ἁπλώνεται μπροστά μας καὶ ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θὰ τὸ κάνουμε «ὁδὸν Κυρίου» ἢ ὄχι. Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται τὸ ἂν γιὰ τοὺς γύρω μας καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιὲς θὰ φτιάξουμε δρόμο γιὰ τὸν Οὐρανὸ ἢ τὴν Κόλαση - τὴν αἰώνια Κόλαση, ἢ ἁπλῶς τὴ σκληρὴ ἀνθρώπινη κόλαση τῆς γῆς. Ταυτόχρονα, αὐτὸ ποὺ ἁπλώνεται μπροστὰ μας εἶναι, ὅπως τὸ βλέπει ἡ γεροντικὴ ἡλικία, τὸ συνηθισμένο καὶ τὸ οἰκεῖο, μόνο ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ποτὲ πρὶν σ' ἐμᾶς. Ἡ ζωὴ ἴσως νὰ μὴ φέρνει τὸ διαφορετικό, μπορεῖ ὅμως ἐμεῖς νὰ εἴμαστε διαφορετικοί, τὰ ἴδια περιστατικὰ μπορεῖ νὰ ξανασυμβοῦν καὶ νὰ εἶναι τελείως καινούρια, διότι ἐμεῖς θὰ ἔχουμε ἀλλάξει.

Μποροῦμε νὰ μποῦμε στὴ χρονιὰ αὐτὴ δημιουργικά, μόνο ὅμως μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι θὰ μποῦμε μὲ τὴν ἐλπίδα, μὲ τὴ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κύριος βρίσκεται στὴ χρονιὰ αὐτή, ὅτι Ἐκεῖνος εἶναι ὁ Κύριος καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸ σωστὸ μέρος, μὲ τὴν πίστη ὅτι τίποτα δὲ θὰ συμβεῖ χωρὶς τὴ θέληση ἤ τὴ συγκατάθεση τοῦ Θεοῦ. Ἂν ἡ στάση μας εἶναι τέτοια θὰ δοῦμε πὼς τίποτα δὲν εἶναι τυχαῖο (αὐτὸς ποὺ πιστεύει στὴν τύχη δὲν πιστεύει στὸ Θεό), πὼς δὲν ὑπάρχουν ἄσκοπες συναντήσεις καὶ πὼς τὸ κάθε πρόσωπο μᾶς ἔχει σταλεῖ ἀπὸ τὸν Κύριο. Ἂν μποῦμε στὴ χρονιὰ αὐτὴ γνωρίζοντας ὅτι τὸ κάθε τι -φωτεινὸ καὶ σκοτεινό, καλὸ καὶ τρομακτικὸ - εἶναι ἕνα δῶρο ἀπὸ τὸ Θεὸ ποὺ μᾶς ἔρχεται ὥστε μέσα ἀπὸ μᾶς ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα, ἡ ἀγάπη, ἡ χαρὰ καὶ ἡ δύναμη τοῦ Κυρίου νὰ ἔλθουν στὸν κόσμο, ἂν ἔχουμε σταθερὴ πίστη πὼς τὸ κάθε πρόσωπο ποὺ ἔρχεται στὸ δρόμο μας μᾶς ἔχει σταλεῖ γιὰ νὰ τοῦ προσφέρουμε τὸ λόγο ἢ τὴν πράξη τοῦ Κυρίου ἢ γιὰ νὰ τὰ δεχτοῦμε ἀπὸ ἐκεῖνο, τότε ἡ ζωὴ θὰ εἶναι πλούσια καὶ θὰ ἔχει νόημα -διαφορετικὰ θὰ παραμείνει ἕνα παιγνίδι τῆς τύχης, μιὰ ἀτέλειωτη ἁλυσίδα τυχαίων περιστατικῶν.

Ἂς μποῦμε στὸν καινούριο χρόνο μ' αὐτὴ τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα καὶ μὲ τέτοια πνευματικὴ φλόγα, ἂς δεχτοῦμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ ὁποιονδήποτε ὁ Θεὸς μᾶς στείλει, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ὁ Κύριος δέχεται ἐμᾶς στὴν πορεία μας κι ἂς δεχτοῦμε ὅ,τι καὶ ἂν μᾶς συμβεῖ σὰν ἀπὸ τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ, καὶ σ' ὅλες τὶς περιστάσεις ἂς συμπεριφερόμαστε σὰν Χριστιανοί· τότε ὅλα θὰ πᾶνε καλά.

Ὁ παλιὸς χρόνος ἔχει φύγει καὶ πολλοὶ περιμένουν τώρα τὸν ἐρχομὸ τοῦ νέου χρόνου στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Γιὰ κείνους ἔχει τελειώσει ὁ ἀγώνας, ἐνῶ ἐμεῖς ζοῦμε ἀκόμα πάνω στὴ γῆ. Ἂς θυμηθοῦμε ὅσους ἔζησαν ἀνάμεσά μας, ἐκείνους ποὺ γνωρίζαμε κι ἀγαπούσαμε κι ἐκείνους ποὺ ἀπὸ ἀπροσεξία οὔτε κἄν παρατηρήσαμε. Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς ἀμέτρητους ἀνθρώπους ποὺ πέθαναν φέτος δυστυχισμένοι ἀπὸ ἀρρώστιες, σὲ δυστυχήματα, σὲ πολέμους. Ἂς θυμηθοῦμε τοὺς πάντες χωρὶς ν' ἀφήσουμε κανέναν ἔξω κι ἂς μποῦμε στὴν καινούρια χρονιὰ μὲ καρδιὰ ἀνοιχτὴ γιὰ τοὺς πάντες. Ἂς ψάλουμε «αἰωνία ἡ μνήμη» γιὰ ὅλους τοὺς κεκοιμημένους πρὶν χωριστοῦμε καὶ ἂς διατηρήσουμε αὐτὴ τὴν αἰωνία μνήμη στὶς καρδιές μας μὲ ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὸ Θεὸ ποὺ ἔδωσε νὰ συναντήσουμε ἀνθρώπους τοὺς ὁποίους μπορέσαμε ν' ἀγαπήσουμε καὶ νὰ σεβαστοῦμε, ἀνθρώπους τῶν ὀποίων τὸ παράδειγμα μπόρεσε νὰ μᾶς ἐμπνεύσει.

Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ εὐλογήσει τὸ Νέο Ἔτος. Σᾶς εὔχομαι ἕναν εὐτυχισμένο καινούριο χρόνο, νὰ ζήσετε, ν' ἀγαπᾶτε τὸ Θεό, ν' ἀγαπᾶτε καὶ νὰ ἐξυπηρετεῖτε τοὺς ἀνθρώπους.

Να τα πούμε !!!

Κεφαλλονίτικα κάλαντα Πρωτοχρονιάς

Καλήν εσπέραν άρχοντες καλήν να σας ειπούμε

ότι και αύριον εστί ανάγκη να χαρούμε

και να πανηγυρίσομεν Περιτομήν Κυρίου

και εορτήν του μάκαρος Μεγάλου Βασιλείου.

Άγιος Βασίλης έρχεται, Γενάρης ξημερώνει

ο μήνας που μας έρχεται το χρόνο φανερώνει.

Εκοίταξα τον ουρανό και είδα δυο στεφάνια

και με το καληνύχτισμα καλά σας Θεοφάνια.

Σ’ αυτό το σπίτι που ήρθαμε πέτρα να μη ραγίσει

και ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει.

Δώστε κι εμάς τον κόπο μας ό,τι είναι ορισμός σας

και ο Άγιος Βασίλειος να είναι βοηθός σας.

Ἡ Ὁσία Μελάνη ἡ Ρωμαία (31 Δεκεμβρίου)

Ἔζησε στὰ χρόνια ποὺ βασιλιὰς ἦταν ὁ Ὀνώριος, δεύτερος γιὸς τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Οἱ γονεῖς της, εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, τὴν πάντρεψαν σὲ μικρὴ ἡλικία καὶ ἀπέκτησε δύο παιδιά. Ὅμως μεγάλες δοκιμασίες τὴν περίμεναν. Τὴν μητρική της καρδιὰ σπάραξε ὁ θάνατος τῶν δυὸ παιδιῶν της. Μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ ἐντελῶς ξαφνικά, πέθανε καὶ ὁ σύζυγός της. Καὶ γιὰ νὰ γεμίσει τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς λύπης, χάνει καὶ τοὺς γονεῖς της. Οἱ στιγμὲς δύσκολες. Ποιὸς θὰ τὴν παρηγορήσει; Μὰ ποιὸς ἄλλος; Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ λέει: «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες». Δηλαδή, ἡ ἀκλόνητη ἐλπίδα σας στὰ μέλλοντα ἀγαθά, νὰ σᾶς γεμίζει χαρὰ καὶ νὰ σᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ δείχνετε ὑπομονὴ στὴν θλίψη. Καὶ νὰ ἐπιμένετε στὴν προσευχή, συνεχίζει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς σας.

Ἔτσι καὶ ἡ Μελάνη, ἀδιάφορη γιὰ τὶς κοσμικὲς ἀπολαύσεις, ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἐξοχικό της κτῆμα, ὅπου ἀφοσιώθηκε στὴν μελέτη καὶ τὴν προσευχή. Ἐκεῖ ἐπίσης καλλιγραφοῦσε ἱερὰ βιβλία καὶ τὰ ἔδινε νὰ τὰ διαβάζουν οἱ πιστοί. Διέθεσε ὅλη της τὴν περιουσία γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν.

Καὶ ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε πολλοὺς τόπους βοηθώντας τοὺς πάσχοντες, κατέληξε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ πλευρίτιδα.
Ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης γράφει τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν Ἁγία αὐτή: «...Αὐτὴ ἣν ἐπὶ τῆς βασιλείας Ὀνωρίου (395 – 423), Ρωμαία πλούσια καὶ ἐκ γένους περιφανοῦς καὶ ἐνδόξου. Συζευχθεῖσα παρὰ τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀπεσύρθη μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῶν δύο αὐτῆς τέκνων εἰς ἐν προάστειον τῆς Ρώμης, ἐπιμελουμένη τῶν πτωχῶν, ὑποδεχόμενη τοὺς ξένους, ἐπισκεπτόμενη τοὺς ἐξόριστους καὶ ἐν φυλακαὶς καὶ θεραπεύουσα τοὺς νοσοῦντας. Μετὰ τὴν ἐκποίησιν τῶν κτημάτων αὐτῆς καὶ διανομὴν τῶν προσόντων εἰς μονὰς καὶ ἐκκλησίας, διὰ τῆς Ἀφρικῆς καὶ Ἀλεξανδρείας κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐνεκλείσθη εἰς πενιχρὸν κελλίον ἐκεῖ ἔκτισε καὶ μονὴν εἰς ἣν συνήγαγεν ἐνενήκοντα παρθένους, ἐξ ἰδίων διὰ τὴν διατροφὴν αὐτῶν δαπανώσα, μικρὸν ἀσθενήσασα ἐκ πλευρίτιδας, μετέλαβε τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ Ἐπισκόπου Ἐλευθερουπόλεως καὶ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ".

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Τοῦ πλούτου σκορπίσασα, τὰς μυριάδας σεμνή, τὸν πλοῦτον τῆς χάριτος, δι’ ἐναρέτου ζωῆς, Ὁσία ἐπλούτησας· σὺ γὰρ δι’ ἐγκρατείας, καὶ ζωῆς ἰσαγγέλου, σκεῦος τοῦ Παρακλήτου, ἐπαξίως ἐδείχθης· διὸ σὲ μακαρίζομεν, Μελάνη θεόληπτε.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Τῇ ἰσαγγέλῳ πολιτείᾳ σου δοξάσασα

Μῆτερ Μελάνη τὸν λαμπρῶς σε θαυμαστώσαντα

Οὐρανίου κατηξίωσαι εὐκληρίας.

Ἀλλ’ ὡς θείας ἀπολαύουσα λαμπρότητος

Σκοτασμοῦ ἁμαρτιῶν ἡμᾶς ἀπάλλαξον
Τοὺς βοῶντάς σοι, χαίροις Μῆτερ ἰσάγγελε.

Μεγαλυνάριον.
Ἔρωι τῷ θείῳ τὴν σὴν ψυχήν, πτερώσασα Μῆτερ, ἠγωνίσω ἀσκητικῶς, καὶ ἀντί τοῦ πλούτου, τοῦ ἐπιγείου εὗρες, Μελάνη μακαρία, ὄλβον οὐράνιον.

πηγή : http://www.synaxarion.gr

Συναξαριστής 31 Δεκεμβρίου

Ἀπόδοσις τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Ἡ γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Αὐτόμελον. Ποίημα Ῥωμανοὺ τοῦ Μελῳδοῦ.
Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι· Μάγοι δὲ, μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι᾽ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, Παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

---

Ἡ Ὁσία Μελάνη ἡ Ῥωμαία

Ἔζησε στὰ χρόνια ποὺ βασιλιὰς ἦταν ὁ Ὀνώριος, δεύτερος γιὸς τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Οἱ γονεῖς της, εὐγενεῖς καὶ πλούσιοι, τὴν πάντρεψαν σὲ μικρὴ ἡλικία καὶ ἀπέκτησε δυὸ παιδιά. Ὅμως μεγάλες δοκιμασίες τὴν περίμεναν. Τὴν μητρική της καρδιὰ σπάραξε ὁ θάνατος τῶν δυὸ παιδιῶν της. Μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ ἐντελῶς ξαφνικά, πέθανε ὁ σύζυγός της. Καὶ γιὰ νὰ γεμίσει τὸ πικρὸ ποτήρι τῆς λύπης, χάνει καὶ τοὺς γονεῖς της.

Οἱ στιγμὲς δύσκολες. Ποιὸς θὰ τὴν παρηγορήσει; Μὰ ποιὸς ἄλλος; Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ λέει: «τῇ ἐλπίδι χαίροντες, τῇ θλίψει ὑπομένοντες, τῇ προσευχῇ προσκαρτεροῦντες».
(Ἀπολυτίκιον, τὸ ἴδιο μὲ αὐτὸ τῆς Ἁγίας Ἀνυσίας, 30 Δεκεμβρίου).
Δηλαδή, ἡ ἀκλόνητη ἐλπίδα σας στὰ μέλλοντα ἀγαθά, νὰ σᾶς γεμίζει χαρὰ καὶ νὰ σᾶς ἐνισχύει γιὰ νὰ δείχνετε ὑπομονὴ στὴ θλίψη. Καὶ νὰ ἐπιμένετε στὴν προσευχή, συνεχίζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴν ὁποία θὰ λαμβάνετε σπουδαία βοήθεια στὶς δύσκολες περιστάσεις τῆς ζωῆς σας.

Ἔτσι καὶ ἡ Μελάνη, ἀδιάφορη γιὰ τὶς κοσμικὲς ἀπολαύσεις, ἀποσύρθηκε σὲ ἕνα ἐξοχικό της κτῆμα, ὅπου ἀφοσιώθηκε στὴ μελέτη καὶ τὴν προσευχή. Ἐκεῖ ἐπίσης καλλιγραφοῦσε ἱερὰ βιβλία καὶ τὰ ἔδινε νὰ τὰ διαβάζουν οἱ πιστοί. Διέθεσε ὅλη της τὴν περιουσία γιὰ τὴν ἀνακούφιση τῶν φτωχῶν καὶ ἀσθενῶν. Καὶ ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε πολλοὺς τόπους βοηθῶντας τοὺς πάσχοντες, κατέληξε στὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου καὶ πέθανε ἀπὸ πλευρίτιδα.

Ὁ δὲ Σ. Εὐστρατιάδης γράφει τὰ ἑξῆς γιὰ τὴν Ἁγία αὐτή:

"...Αὐτὴ ἣν ἐπὶ τῆς βασιλείας Ὀνωρίου (395-423) Ῥωμαία πλουσία καὶ ἐκ γένους περιφανοῦς καὶ ἐνδόξου. Συζευχθεῖσα παρὰ τὴν θέλησιν αὐτῆς, ἀπεσύρθη μετὰ τὸν θάνατον τοῦ ἀνδρὸς καὶ τῶν δυὸ αὐτῆς τέκνων εἰς ἓν προάστιον τῆς Ῥώμης, ἐπιμελουμένη τῶν πτωχῶν, ὑποδεχόμενη τοὺς ξένους, ἐπισκεπτόμενη τοὺς ἐξόριστους καὶ ἐν φυλακαῖς καὶ θεραπεύουσα τοὺς νοσοῦντας.

Μετὰ τὴν ἐκποίησιν τῶν κτημάτων αὐτῆς καὶ διανομὴν τῶν προσόντων εἰς μονὰς καὶ ἐκκλησίας, διὰ τῆς Ἀφρικῆς καὶ Ἀλεξανδρείας κατέλαβε τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἐνεκλείσθη εἰς πενιχρὸν κελλίον ἐκεῖ ἔκτισε καὶ μονὴν εἰς ἣν συνήγαγεν ἐνενήκοντα παρθένους, ἐξ ἰδίων διὰ τὴν διατροφὴν αὐτῶν δαπανῶσα· μικρὸν ἀσθενήσασα ἐκ πλευρίτιδας, μετέλαβε τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἐκ τῶν χειρῶν τοῦ ἐπισκόπου Ἐλευθερουπόλεως καὶ ἀνεπαύθη ἐν Κυρίῳ".

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὁσίως ἀνύσασα, τῶν ἀρετῶν τὴν ὁδόν, τῷ Λόγῳ νενύμφευσαι, ὢ Ἀνυσία σεμνή, καὶ χαίρουσα ἤθλησας, αἴγλη δὲ ἀπαθείας, λαμπρυνθεῖσα Μελάνη, ἤστραψας ἐν τῷ κόσμῳ, ἀρετῶν λαμπηδόνας, καὶ νῦν ἠμὶν ἰλεοῦσθε, Χριστὸν τὸν Κύριον.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Καταυγασθεῖσα τὴν ψυχὴν φρυκτωρίαις, τοῦ ἀναλάμψαντος ἠμὶν ἐκ Παρθένου, ἐν ἀρεταῖς διέλαμψας Πανεύφημε, πλοῦτον γὰρ σκορπίσασα, ἐπὶ γῆν ἐφθαρμένον, ἐναπεθησαύρισας, τὸν οὐράνιον πλοῦτον, καὶ ἐν ἀσκήσει ἔλαμψας φαιδρῶς, Ὅθεν Μελάνη, σὲ πόθω.

---

Ὁ Ἅγιος Ζωτικός ὁ Ὀρφανοτρόφος

Γεννήθηκε καὶ ἀνατράφηκε στὴ Ῥώμη, ἀπὸ εὐγενῆ οἰκογένεια, μὲ πολλὴ εὐλάβεια καὶ παιδεία. Τὸν στόλιζε πολλὴ φιλανθρωπία καὶ τὸν διέκρινε ἡ εἰλικρινὴς προσπάθεια στὸ νὰ ὑπηρετεῖ τὸν Χριστό, πράττοντας τὶς ἐντολές Του.

Γι᾿ αὐτά του τὰ χαρίσματα, ὁ Ζωτικὸς ἦταν πολὺ ἀγαπητὸς στὸν Μεγάλο Κωνσταντῖνο (330 μ.Χ.). Ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἔκτισε τὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν ἀνέδειξε πρωτεύουσα τοῦ κράτους του, προσκάλεσε σ᾿ αὐτὴ τὸν Ζωτικό με ἄλλους εὐσεβεῖς ἄνδρες, γιὰ νὰ τοὺς ἔχει ἐκεῖ πολύτιμους ἐργάτες τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης.

Ὁ Ἅγιος Ζωτικὸς διακρίθηκε κυρίως στὴν περιποίηση τῶν λεπρῶν. Τοὺς ὁποίους πλησίαζε χωρὶς φόβο, δίνοντας σ᾿ αὐτοὺς βοηθήματα καὶ παρηγοροῦσε τὴν δυστυχία τους μὲ ἀδελφικὴ ἀφοσίωση. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ γιός του Κωνστάντιος ἀκολούθησε ἄλλους δρόμους καὶ κακομεταχειρίστηκε τὸν Ζωτικό.

Μὲ ἀποτέλεσμα ὁ φιλάνθρωπος αὐτὸς ἄνδρας νὰ πεθάνει ἀπὸ τὶς κακουχίες καὶ τὶς ταλαιπωρίες. Ἀλλ᾿ ὁ θάνατός του κίνησε τὴν μετάνοια τοῦ Κωνσταντίου. Ἀφοῦ μεταμελήθηκε, τίμησε τὴν μνήμη του κτίζοντας ἕνα λεπροκομεῖο γιὰ τὴν περίθαλψη τῶν λεπρῶν. Καὶ τὸ προίκισε μὲ πολλὰ κτήματα καὶ εἰσοδήματα.

Ἀπὸ τότε, πολλοὶ αὐτοκράτορες, ὅπως ὁ Κωνσταντῖνος Ζ´ ὁ Πορφυρογέννητος (945), ὁ Ἰωάννης ὁ Τσιμισκὴς (963-976), ὁ Ῥωμανὸς ὁ Γ´ (1028-1034), ἐξασφάλιζαν τὴν καλὴ λειτουργία του καὶ ἐξυπηρετοῦσε πλῆθος λεπρῶν, χάρη στὴν ἀρχικὴ φιλανθρωπικὴ ἐνέργεια τοῦ ἁγίου Ζωτικοῦ.

---

Ὁ Ὅσιος Γελάσιος

Ἦταν Ἀββᾶς τῆς ἐρήμου, τοῦ ὁποίου διήγημα περὶ κλοπῆς κάποιου βιβλίου βρίσκεται στὸν Εὐεργετινό.
Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Ὁ Ὅσιος Γάιος

Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Οἱ Ἁγίες δέκα (10) Παρθένες

Αὐτὲς μαρτύρησαν στὴ Νικομήδεια (ἴσως ἐπὶ Μαξιμιανοῦ (286-305), τότε ποὺ πλῆθος χριστιανῶν μαρτύρησε σ᾿ αὐτὴ τὴν πόλη). Αὐτὲς λοιπόν, ἀφοῦ τοὺς ἔβγαλαν τὰ μάτια, κατόπιν ἔγδαραν τὸ σῶμα τους καὶ ἔτσι παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους στὸ Θεό.

---

Ἡ Ἁγία Ὀλυμπιοδώρα

Μαρτύρησε διὰ πυρὸς.

---

Ὁ Ἅγιος Βούσιρις

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν θανάτωσαν γυναῖκες μὲ σαΐτες ποὺ ὑφαίνουν.

---

Ἡ Ἁγία Νέμη

Μαρτύρησε διὰ ξίφους. (Κατ᾿ ἄλλους Ἅγιος Νέμης).

---

Ὁ Ἅγιος Γαυδέντιος

Δὲν βρίσκουμε πουθενὰ βιογραφικά του στοιχεῖα.

---

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Θαυματουργὸς καὶ λεγόμενος μαχαιρωμένος

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστές, γνωστὸς ὅμως τοπικὸς Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου στὸν Ἀναλιόντα
(Πατμιακὸς Κώδικας 266).

Άγιε Πέτρας, η Μητέρα Εκκλησία δεν χτυπά τα παιδιά της!

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

Διαβάσαμε πολλές απόψεις και σχόλια για την προφυλάκιση του Γέροντα Εφραίμ.

Άλλες επώνυμες και άλλες ανώνυμες. Άλλες υπέρ του και άλλες όχι. Μόνο μία (επώνυμη) άποψη δεν θελήσαμε να δημοσιεύσουμε, καίτοι την λάβαμε ουκ ολίγες φορές στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο.

Εκείνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πέτρας κ. Νεκταρίου. Όχι γιατί δεν μας εκφράζει.

Καθένας έχει το θάρρος της γνώμης του. Οιοσδήποτε μπορεί να έχει την άποψή του. Και σε κάθε περίπτωση, κάθε γνώμη, κάθε θέση, πρέπει να γίνεται σεβαστή.

Ακόμη κι αν τα ψήγματα αλήθειας, κατά τη δική μας ταπεινή γνώμη, σε αυτό το άρθρο είναι απειροελάχιστα.

Το άρθρο του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτη Πέτρας κ. Νεκταρίου, παρότι κυκλοφόρησε ευρύτατα στα blogs και site, δεν το δημοσιεύσαμε για έναν και μόνον λόγο: γιατί ξέρουμε καλά πως σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και κινείται σε ένα πνεύμα αλλοπρόσαλλα διαφορετικό και σίγουρα μη χριστιανικό.

Ένας ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου χρησιμοποιεί τόσο φαρμακερές λέξεις για έναν «αδελφό» του, όσο δεν θα χρησιμοποιούσε ποτέ ένας φανατισμένος αλλόθρησκος για έναν Χριστιανό.

Ο Σεβασμιώτατος είναι βέβαιο πως κινείται σε μία πολύ διαφορετική οδό από εκείνη που επιτάσσει το χριστιανικό πνεύμα.

Δίνοντας ένα στίγμα που σε καμία περίπτωση το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν έχει υπονοήσει στο ελάχιστο.

Δηλητήριο σε κάθε αποτύπωμα που αφήνει η -ζαλισμένη από την αγωνία να ψέξει και να περιγράψει με τον χειρότερο τρόπο - γραφίδα του.

Εικασίες που και οι πιο δριμύτατοι κατήγοροι του Εφραίμ δεν του έχουν αποδώσει. Όπως για τα περί off shore και προσωπικούς λογαριασμούς.

Όταν όλοι ξέρουν πως ο Εφραίμ ό,τι έκανε το έκανε για την ιστορική Μονή Βατοπεδίου.

Πολλοί κατηγορούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και προσωπικά τον Προκαθήμενο της Ορθοδοξίας κ. Βαρθολομαίο, γιατί σιωπά στην υπόθεση του Βατοπεδίου και στην προφυλάκιση του Ηγουμένου Εφραίμ.

Είμαστε ελάχιστοι για να κρίνουμε. Αλλά με την ελάχιστη εμπειρία μας, ίσως καταλαβαίνουμε τον λόγο.

Η Μητέρα Εκκλησία δεν βιάζεται. Η Μητέρα Εκκλησία δεν χτυπά τα παιδιά της. Ακόμη και αν κάνουν (ή τους αποδίδουν ότι κάνουν) τα μεγαλύτερα σφάλματα. Η Μητέρα Εκκλησία αγκαλιάζει στοργικά τα παιδιά της.

Η σιωπή του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριάρχη, τούτες τις κρίσιμες ώρες για τον Ηγούμενο Εφραίμ, προσφέρει απεριόριστη βοήθεια.

Στέλνει μηνύματα σε πολλούς. Σε εχθρούς και «αδελφούς» του που βιάστηκαν να τον καταδικάσουν. Να τον οδηγήσουν στην αγχόνη του ευτελισμού και της απαξίωσης.

Το χριστιανικό δεν είναι να χτυπούμε τον άλλο. Κυρίως όταν είναι πεσμένος χάμω Σεβασμιώτατε…

Που είναι η αδελφική σας αγάπη; Ποιο χάρισμα έχετε εσείς που διαγνώσατε αμέσως την ενοχή του Ηγουμένου Εφραίμ;

Γιατί δεν καλείτε στο δρόμο της σωφροσύνης τους δεκάδες ιεράρχες που βγαίνουν και υπερασπίζονται τον Ηγούμενο;

Κάθε σας λέξη ηχεί σαν εκείνες που χρησιμοποιούν καθημερινά οι φανατισμένοι αιμοδιψείς φωνασκούντες στην αδηφάγο τηλεοπτική αρένα που εκ των προτέρων έχει ρίξει στην πυρά τον «ηγούμενο – επιχειρηματία».

Ένας αρχιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας αποκαλεί ευθέως ως «μεγαλομανή», «ανασφαλή», «με το σύνδρομο του νεόπλουτου», «που αναμιγνύει επικίνδυνα την πνευματικότητα και την επιχειρηματικότητα», «που μετεωρίστηκε ο νους του» και κινείται «υπερπολυτελώς και ζει εκκοσμικευμένα».

Αν εσείς, ο πνευματικός πατέρας, με αυτά τα λόγια στηρίζετε τον Γέροντα Εφραίμ τότε οι εχθροί της Ορθοδοξίας, του Αγίου Όρους, ποια λόγια τους μένει να χρησιμοποιήσουν;

Μπορεί να είναι όλα αυτά που λέτε. Κι ακόμη περισσότερα. Όμως ποιο πνευματικό παράδειγμα δίνετε στους χιλιάδες που διαβάζουν την υπόθεση, εσείς που πρώτος δείχνετε τον, κατά τη γνώμη σας, βέβαιο αμαρτωλό;

Η Μητέρα Εκκλησία Σεβασμιώτατε, ξέρει πότε και πώς και αν πρέπει να μιλήσει. Και ξέρει να αγκαλιάσει το παιδί της, με αυτή τη μητρική στοργή που τη διακρίνει, όταν αυτό παρεκκλίνει της πορείας του.

Δεν τιμωρεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Εμείς έτσι πιστεύουμε. Παρεκτός κι αν εσείς Σεβασμιώτατε έχετε άλλη γνώμη γι’ αυτό.

Με αυτή τη λογική δεν δημοσιεύσαμε το κείμενό σας. Γιατί, με όλο το θάρρος, δεν δικαιούται ένας ιεράρχης του Οικουμενικού Θρόνου να χρησιμοποιεί τέτοιες λέξεις, να βγάζει τέτοιο μένος για τον «φίλο που προασπίζει ευκαίρως ακαίρως», όταν η ίδια η Μητέρα Εκκλησία έχει επιλέξει για την ίδια υπόθεση τη σιωπή.

Η Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, σίγουρα δεν έχει την ανάγκη κανενός από εμάς για να την υπερασπιστεί, ούτε μεγαλόσχημων κληρικών, πολλώ δε μάλλον κάποιων λαϊκών, όπως και η ταπεινότητά μου.

Όμως έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και θα την εκφράζουμε.

Γιατί πρέπει να υπάρχει πάντοτε ένας αντίλογος σε κάθε άποψη που προκαλεί κρότο. Γιατί μετά τον κρότο και την λάμψη ακολουθεί το απόλυτο σκοτάδι και η σιωπή.

Και ποτέ το σκοτάδι δεν έδειξε το δρόμο για την αλήθεια.

ΥΓ. Γράφετε στο άρθρο σας ότι ελπίζετε η Παναγία να συνετίσει τον Ηγούμενο Εφραίμ και «να βάλει τα πράγματα σε τάξη για τις εξυπνάδες του».

Εμείς ελπίζουμε η Παναγία να κρατήσει τους αρχιερείς μακριά από τα μικρά, τα ανθρώπινα και ταπεινά.

Ο πειρασμός της αντιζηλίας και της χαιρεκακίας δεν αρμόζει σε κληρικούς.

πηγή

Εάν πάθει “κάτι κακό” ο Εφραίμ μέσα στην φυλακή…

 

…πληθαίνουν οι “φήμες” ότι η λύσσα για την προφυλάκιση του Εφραίμ ενδέχεται να έχει άλλες προεκτάσεις. Αν μη τι άλλο, είναι άκρως εκνευριστικό όποιος “τολμά” να κάνει ανοίγματα με την Ρωσία να “βρίσκει κακό μπελά”. Να θυμηθούμε τον Άντη; Που την στιγμή που ο πατέρας του ήταν στην ΙΜ Βατοπεδίου, ο γιός δολοφονείτο “τιμωρούμενος” για την ανεξάρτητη στάση του εκδοτικού συγκροτήματος και την αντίσταση στο σχέδιο Ανάν;


Να θυμηθούμε το Σινούκ;
Να θυμηθούμε τον Κρανιδιώτη;
Ή να αρχίσουμε τις συνωμοσιολογίες για τον Τάσσο, τον Αρχιεπίσκοπο, την πτώση Καραμανλή κλπ;
Την ίδια στιγμή που οι Γερμανοτσολιάδες των ΜΜ”Ε” μιλούν για τον κακό Εφραίμ, η Κύπρος μιλά για ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

Γι’ αυτό, επειδή δεν μπορεί όλοι να είναι με γεμάτες τις τσέπες από το ναζιστικό χρήμα, ας έχουν το νου τους. Και η Τιμοσένκο νόμιζε πως είναι στο απυρόβλητο αλλά τώρα τρώει ηλεκτροσοκ στο ψυχιατρείο.

…ΕΑΝ λοιπόν ο Εφραίμ πάθει κάτι κακό στην φυλακή, …

Στόχος η Εκκλησία και η Θρησκεία;

του Μητροπολίτη Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου Ανδρέα, Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης Παρακολουθώ τα γενόμενα των χριστουγεννιάτικων ημερών και βέβαια πολλά τα ερωτήματα εκ των γενομένων. Τελικά η κοινωνία των πολιτών και η πολυπολιτισμικότητα θεσμοθετούνται με προοπτική να στοχοποιηθεί η Εκκλησία και κατ’ επέκταση να διωχθεί η θρησκεία στην Ελλάδα και ευρύτερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση; Πώς άλλως μπορεί να ερμηνευθεί η ελεύθερη διακίνηση όλων των άλλων, εννοώ των περί την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου δοσοληψιών, αλλά και των άλλων με τα τόσα άλλα; Με τις εξεταστικές των πραγμάτων επιτροπές της Βουλής μας, με την ασυλία, με τις γενναίες κρατικές κομματικές επιχορηγήσεις, με τα πολλά, τα ποικίλα, τα ωραία, με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, μου τα πες με το πρώτο σου το γάλα …μάνα μου Ελλάς…». Τελικά, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, η θρυλούμενη πολυπολιτισμικότητα της κοινωνίας των πολιτών, με την ισονομία και την ισοπολιτεία, ολοκληρώνει την παράσταση για την πραγμάτωση του δυσεύρετου μεταπολιτευτικού της οραματισμού, εγκλείοντας στη φυλακή τον ηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου, Γέροντα Εφραίμ; Ή μήπως εδώ και τώρα αρχίζει με αυτή τη θαρραλέα πράξη; Με την έκδοση του εντάλματος σύλληψης του ηγουμένου την παραμονή των Χριστουγέννων, με την ενημέρωσή μας από τα πλείονα των τηλεοπτικών μας καναλιών, με τις αστυνομικές δυνάμεις που μετέβησαν στο Άγιον Όρος και περικύκλωσαν από στεριά και θάλασσα τον «εγκληματία», τον «κακούργο» του Βατοπαιδίου! Όπου, για να εξηγούμεθα, κατά τη δεκαετή αρχιερατική μου διακονία, αλλά και πρότερον, παρά τις σχέσεις μου με το Άγιον Όρος, ούτε διανυκτέρευσα, ούτε σε ακολουθία παραβρέθηκα. Όμως, πάντα τα διαδραματιζόμενα, «χωρίς περίσκεψη, χωρίς λύπη, χωρίς αιδώ» από τους κρατούντες, με προβληματίζουν. Η πολυπολιτισμικότητα, η διαφύλαξή της στην κοινωνία των πολλαπλών πολιτιστικών ταυτοτήτων, είναι θρυλούμενη από την Ευρώπη των λαών, των θρησκειών και των πολιτισμών; Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ζητούμενο; Η ισονομία και η ισοπολιτεία είναι επιλεκτική και λειτουργεί με άλλους αξιακούς όρους για τον ηγούμενο από το Άγιον Όρος; Ο τελικός στόχος του μεταβαλλόμενου κόσμου είναι η Εκκλησία και η θρησκεία ευρύτερα; Η περιθωριοποίησή της, η δίωξή της, η αντιμετώπισή της κατά τρόπο ολοκληρωτικό και μάλιστα την παραμονή των Χριστουγέννων; Καταλαβαίνουν όσοι μιλούν για κοινωνική συνοχή, για αποδοχή του άλλου, για αλληλεγγύη, πού εξωθούν και πού οδηγούν; Η Εκκλησία προϋπήρχε του Ελληνικού Κράτους, το οποίο αν και από τα μακροβιότερα των Βαλκανίων δεν εόρτασε ακόμα το δεύτερο αιώνα από την ίδρυσή του, προϋπάρχει όμως η Εκκλησία και της πολύ νεότερης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και βέβαια οι πνευματικοί νόμοι είναι ελεήμονες και ανελέητοι, ανάλογα με τα έργα μας, με τις πράξεις μας και με τις πνευματικές μας ανάγκες. Και δεν εξαιρούν κανένα μας. Οι κρατικοί λειτουργοί που, άμεσα ή έμμεσα, είχαν ή θα έχουν εξ αντικειμένου σχέση με τον Γέροντα Εφραίμ, ας γνωρίζουν μια πραγματική ιστορία. Στα πέτρινα χρόνια, περί το 1955, με την, εντός των τειχών στην Κωνσταντινούπολη, σιωπή και περισυλλογή του Πατριάρχη Αθηναγόρα και της ιεραρχίας του Θρόνου, με τους διωγμούς και τις διώξεις στην ομογένεια, χωρίς τότε να γίνεται λόγος για ισονομία και για διάκριση εξουσιών, ειδοποιήθηκε ο Πατριάρχης, ότι υπάλληλοι της τουρκικής εφορείας από τη νομαρχία της Κωνσταντινουπόλεως θα έλθουν για να ελέγξουν τα οικονομικά του Πατριαρχείου. Ο Πατριάρχης τους δέχτηκε στο γραφείο του, τους κέρασε και στη συνέχεια τους ζήτησε να τον ακολουθήσουν. Τους οδήγησε στον πατριαρχικό ναό. Μερικά κέρματα έβγαλε από την τσέπη του, τα έριξε στο παγκάρι και πήρε τέσσερα κεριά. Προσκύνησε ο Πατριάρχης Αθηναγόρας την εικόνα, άναψε το κερί του και έδωσε στο χέρι του κάθε τούρκου υπαλλήλου από ένα κερί. Οι τούρκοι άναψαν το κερί, το τοποθέτησαν στο μανουάλι και ο Πατριάρχης με περίσκεψη, σοβαρότητα και θλίψη τους είπε: «Τι νομίζετε, αυτά είναι τα έσοδά μας, από αυτά ζούμε». Οι τούρκοι υπάλληλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, υπέβαλαν με σεβασμό κλίση στον Πατριάρχη, χαιρέτησαν, αποχώρησαν και δεν ξαναενόχλησαν.

Τί χρειάζεται από εμάς ο Γέροντας Εφραίμ;

 

«Μην ξεχνάτε στις προσευχές σας τα δεσμά μου» (Κολ. 4, 18).
Είναι γνωστό ότι ο Γέροντας Εφραίμ ανήκει σε μια σειρά Γερόντων που κοινό χαρακτηριστικό τους είναι η άρση του σταυρού με διάφορες θλίψεις, περιφρονήσεις και ονειδισμούς. Ο πρώτος των Γερόντων, ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής ενώ ακόμη ζούσε χαρακτηριζόταν «πλανεμένος» από διάφορους μοναχούς, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν την ησυχαστική του ζωή. Σήμερα ξέρουμε και βλέπουμε τους καρπούς του. Η αναγέννηση του μοναχισμού στο Άγιον Όρος και στο εξωτερικό συνδέεται με το πρόσωπό του, όπως ομολογούν οι διάφοροι μελετητές του έργου του.

Ο διάδοχός του, που η χάρη του Θεού μας αξίωσε να γνωρίσουμε όταν βρισκόταν στη Μονή του Σταυρού της Μίνθης (Κύπρος), πέρασε τη ζωή του συκοφαντούμενος και διωκόμενος. Η Παναγία όμως τον προόρισε να κατοικήσει στο Μοναστήρι της. Όσοι έζησαν από κοντά την αρχή της μετάβασής του, ξέρουν ότι τα γεροντάκια που βρίσκονταν εκεί, και τα οποία μετά γηροκόμησε η σημερινή συνοδεία του Γέροντα Εφραίμ, δεν τον έγραφαν στο μοναχολόγιο της Μονής, ούτε φαγητό του έδιναν. Το θέλημα όμως της Παναγίας έγινε.
Σήμερα ήλθε η σειρά του Γέροντα Εφραίμ να περπατήσει στα ίχνη του Γέροντά του και του «παππού» Οσίου Ιωσήφ του Ησυχαστή. Ο Γέροντας εκπληρώνει πρακτικά αυτό που υποσχέθηκε στη μοναχική κουρά του. Τότε υποσχέθηκε ότι πρέπει να είναι έτοιμος « να υβρισθεί και να ατιμασθεί και να υποφέρει πολλά βάσανα», και όχι μόνο, αλλά έδωσε υπόσχεση «σταυρού και θανάτου». Συνήθως όταν ο μοναχός αρχίζει να δοξάζεται, τότε ακολουθούν μεγάλοι, σκληροί και βαρείς πειρασμοί, που συνοδεύονται όμως από ουράνιες παρακλήσεις και παρηγοριές της Χάριτος, που βιώνει ο ίδιος και που εμείς που δεν έχουμε εμπειρίες και αγνοούμε, δεν μπορούμε να τις καταλάβουμε. Γι’ αυτό και μέσα στους πειρασμούς είναι ειρηνικός και πράος και εσωτερικά νιώθει τη χαρά του Χριστού. Τί να σήμαιναν άραγε τα λόγια του Γέροντα: « Εγώ είμαι αφιερωμένος στην Παναγία και το θέλημά της;».
Τώρα όμως που βρίσκεται στο κελλί της φυλακής, μου θύμισε τους φυλακισμένους Αποστόλους του Χριστού. Χρειάζεται τη δική μας συμπαράσταση. Πολλοί από μας βρισκόμαστε πολύ μακρυά και είναι αδύνατο να τον επισκεφθούμε. Πρέπει όμως να τηρήσουμε την εντολή του Απ. Παύλου. «Να θυμάστε τους φυλακισμένους σαν να είστε κι εσείς φυλακισμένοι μαζί τους, και όσους υποφέρουν, γιατί κι εσείς μπορείτε να βρεθείτε στη θέση τους» (Εβρ. 13, 30). «Άλλους από σας τους διαπόμπευαν με βρισιές και διωγμούς κι άλλοι από σας συμπαραστεκόσασταν σ’ εκείνους που περνούσαν τέτοιες στιγμές» ( Εβρ. 10, 33). Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε που ο Γέροντας βρίσκεται στη φυλακή. «Να μην ντρέπεσαι για μένα, που είμαι φυλακισμένος για χάρη του Χριστού» (Β΄ Τιμ. 1, 8) έγραφε στον Απ. Τιμόθεο ο Απ. Παύλος.
Χρειάζεται ο Γέροντας συμπαράσταση; Από τα λόγια του Απ. Παύλου, ναι, χρειάζεται. «Καλά όμως κάνατε και μου συμπαρασταθήκατε στις δυσκολίες μου»( Φιλ. 4, 14) έγραφε στους Φιλιππησίους. Πώς μπορούμε να του συμπαρασταθούμε; Να ακολουθήσουμε την πρακτική της πρώτης Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Τί έκαναν τα λίγα τότε μέλη της, όταν ο Ηρώδης μετά τον αποκεφαλισμό του Απ. Ιακώβου, συνέλαβε τον Απ. Πέτρο και τον έκλεισε αυστηρά φρουρούμενο και αλυσοδεμένο μέσα στη φυλακή; «Ενώ ο Πέτρος ήταν στη φυλακή, η εκκλησία προσευχόταν αδιάκοπα στο Θεό γι’ αυτόν» (Πραξ. 12, 5). Η «εκτενής προσευχή» τους που δεν φαινόταν από κανένα, που γινόταν κρυφά είχε το αποτέλεσμά της. Έφτασε στους ουρανούς και ο Θεός απέστειλε άγγελο που απελευθέρωσε τον δέσμιο απόστολό του. Και ο Απ. Παύλος όταν ήταν φυλακισμένος έγραφε: «Προσεύχεσθε και για μας» (Κολ. 4, 3).
Κάνω λοιπόν μια πρόταση σ’ αυτούς που αγαπούν τον Γέροντα. Να συναντιούνται και να ενώνονται με την προσευχή σε μια συγκεκριμένη ώρα. Προτείνω 10.00 έως 10.15 κάθε βράδυ να προσευχόμαστε γι’ αυτόν και τη συνοδεία του. Όσοι έχουν κομποσκοίνι ας λέμε : « Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τον Γέροντα Εφραίμ και τη συνοδεία του». Όσοι δεν ξέρουν αυτό τον τρόπο ας διαβάζουν τους Χαιρετισμούς της Παναγίας.
Θα προσευχηθούμε με ταπείνωση και συντριβή γνωρίζοντας την αναξιότητά μας. Πιστεύω όμως ότι παρά την αναξιότητά μας, γιατί λόγω των αμαρτιών μας είμαστε χρεώστες στο Θεό, εκείνος ως εύσπλαχνος και πολυέλεος θα παραβλέψει τα ατοπήματά μας και θα δώσει απάντηση παρηγορητική.

Αλέξανδρος Χριστοδούλου

Η περιτομή του Χριστού

Οκτώ ημέρες μετά τη γέννηση του Χριστού ο Ιωσήφ και η Μαρία πήγαν το βρέφος στη συναγωγή της Βηθλεέμ για να του κάνουν περιτομή. Η περιτομή είναι μία ειδική επέμβαση στα αγόρια του Ισραήλ , εντολή που δόθηκε στον Αβραάμ από τον θεό ως σημείο και σφραγίδα απόδειξης πως ήταν αφιερωμένοι στο θεό από τις πρώτες ημέρες της ζωής τους. Eνώ όποιος ήταν απερίτμητος εθεωρείτο θρησκευτικά ακάθαρτος και αλλόφυλος.
Μαζί με την σάρκωση και την απογραφή ως υπήκοος του Καίσαρα ο Χριστός καταδέχτηκε και την κατά σάρκα περιτομή για τους εξής λόγους:

Α) Πρώτον μας δίδαξε την ταπείνωση και την ευπείθεια στους θρησκευτικούς νόμους και για να μας δείξει πως ήρθε στον κόσμο ως ειρηνικός και ευσεβής και πράος. Ο Αμνός του Θεού.
Β) Θέλοντας να αποστομώσει τους Ιουδαίους που δίδασκαν ότι δεν σεβόταν ο Χριστός τους Νόμους και τους προφήτες. Ο Χριστός λοιπόν περιετμήθη κατά την παράδοση των ιουδαίων που τον έλεγαν αλλόφυλο και Σαμαρείτη. Εκείνος όμως πάντα σεβάστηκε το Νόμο του Μωσέως και μάλιστα τον συμπλήρωσε γιατί και κατά μυστικό τρόπο ήταν και ο ίδιος ο Νομοθέτης του νόμου.
Γ) Ο Χριστός έχει δύο φύσεις: Θεϊκή και ανθρώπινη που εκφράζονται σε ένα πρόσωπο τον Θεάνθρωπο Ιησού Χριστό. Έπαθε λοιπόν και περιτομή και σταυρό και θάνατο , όπως όταν ζούσε και έκλαψε και πείνασε και δίψασε και πικράθηκε κατά τα ευαγγέλια ώστε να δηλώσει πως δεν ήταν πνεύμα μα αληθινά άνθρωπος με σάρκα και οστά. Η θεϊκή του φύση είναι πάντα ενωμένη με την ανθρώπινη αλλά απαθής και αθάνατη. Έτσι με την περιτομή αποστομώθηκαν και οι αιρετικοί που δεν δέχονταν την ανθρώπινη φύση στο Χριστό.
Δ) Ο Χριστός έπαθε περιτομή για να εγκαινιάσει έναν καινούριο κόσμο. Με το κομμάτι της σάρκας που απέβαλλε ήθελε να μας δείξει πως κάθε κακό παρέρχεται και όλοι μας ζούμε σε έναν νέο κόσμο και είμαστε μέλη αγιασμένα του σώματος Του.
Αυτό το πετυχαίνουμε με την αχειροποίητο όπως λέγεται δική μας περιτομή που είναι το άγιο βάπτισμα. Με το βάπτισμα μας αποβάλλουμε τον κόσμο της αμαρτίας και του θανάτου αλλά και τον κόσμο της παλαιάς διαθήκης και γεννιόμαστε στον κόσμο της ζωής , του Χριστού της καινής διαθήκης. Ο Αβραάμ κάνοντας περιτομή στα παιδιά του έκανε μια παλιά διαθήκη με τον Θεό μια διαθήκη αφιέρωσης τους στο Θεό ώστε να είναι λαός περιούσιος. Ο Χριστός όμως δίνοντας το Σώμα και το Αίμα του έκανε μια καινούρια διαθήκη με τον Θεό και έκανε την Εκκλησία και όχι μόνο τα παιδιά του Αβραάμ περιούσιο λαό του. Η εκκλησία είναι ο νέος Ισραήλ δηλ όλοι εμείς που βαφτιστήκαμε στην κολυμβήθρα του Χριστού.

Ο Χριστός περιετμήθη την όγδοη μέρα. Η ογδόη ημέρα είναι σημαντικό κεφάλαιο για την ορθόδοξη θεολογία και πίστη. Σε έξι μέρες κατά το βιβλίο της Γένεσης εποίησε ο Θεός το σύμπαν και την έβδομη αναπαύτηκε. Οι πατέρες της Εκκλησίας μας λένε πως αυτές οι μέρες ήταν μεγάλες χρονικοί περίοδοι και πως όλα αυτά είναι σύμβολα.
Η εβδόμη ημέρα που αναπαύτηκε ο Θεός είναι η εποχή του κόσμου που ζούμε Είναι ακόμα η αγαπημένη ημέρα των ιουδαίων όπου την εορτάζουν και την λένε Ανάπαυσις το γνωστό μας δηλ Σάββατον. Η Ογδόη ημέρα όμως που λέγεται και μία και πρώτη και Κυριακή δηλ ημέρα του Κυρίου είναι η νέα ημέρα της Εκκλησίας.
Η ογδόη ημέρα ξεκινά με την ανάσταση του Χριστού και διαρκεί αιώνια. Στην όγδοη ημέρα ζούμε όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί και ενώ ο χρόνος γύρω μας φαίνεται ότι περνά και εμείς μεγαλώνουμε και τα πάντα φθείρονται και πεθαίνουν και κάτι άλλο ξαναγεννιέται η ΄’ογδόη ημέρα μένει πάντα ίδια και αιώνια. Που γίνεται αυτό το θαύμα αδερφοί μου; Μα μέσα στα μυστήρια της Εκκλησίας. Εκεί όλα μένουν άφθαρτα αιώνια και παντοτινά. Όταν λέμε "ευλογημένη η βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος" Στην αρχή της λειτουργίας και των αλλων μυστηρίων ομολογούμε πως φύγαμε από αυτόν τον κόσμο και μπήκαμε για μια στιγμη στον κόσμο της βασιλειας του θεού. Τα μυστήρια δεν ανήκουν σε αυτό τον κόσμο αλλά στην ογδόη ημέρα. Ογδόη ημέρα λοιπόν λέμε την ημέρα μετά τη δημιουργία και την ανάπαυση , την αιώνια ημέρα της βασιλείας του Θεού. Για αυτό και ο Χριστός την ογδόη περιετμήθη για να βάλει τέλος στον παλαιό κόσμο και να εγκαινίσει τον νέο.

Ο Χριστός μαζί με την περιτομή έλαβε και όνομα κατά το τελετουργικό των Ιουδαίων.
Ονομάστηκε Γιεσουα που στα ελληνικά λέγεται Ιησούς και σημαίνει Σωτήρας, σύμφωνα με το όνομα που παρήγγειλε ο άγγελος στον Ιωσήφ γιατί αυτός έσωσε τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτού. Το όνομα που έδωσε ο Ησαΐας στον Χριστό είναι Εμμανουήλ που σημαίνει ο θεός μεθ ημων δηλ Θεός και άνθρωπος και μεταφορικά Θεός Σωτήρας. Αλλά και το όνομα Χριστός εβρ. Μεσσίας σήμαινε αρχικά κάθε προφήτη , βασιλέα και ιερέα που χριόταν με άγιο μύρο ώστε να αναλάβει κάποιο έργο και να σώσει τον Ισραήλ από τους εχθρούς του. Τα τελευταία όμως ιουδαϊκά χρόνια Μεσσία Χριστό εννοούσαν οι Εβραίοι τον εκλεκτό του Θεού που θα τους έσωζε ως λαό και θα βασίλευε αιώνια. Ώστε Χρίστος σημάνει πάλι Σωτήρας.
Και όντως ο Θεάνθρωπος Εμμανουήλ Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας που δεν ήρθε επί γης για να σώσει πλέον τον εγωιστή και φονέα Ισραήλ από τους εχθρούς του αλλά όλη την ανθρωπότητα από τον κοινό και μεγάλο εχθρό: τον τύραννο διάβολο με τον Σταυρό και την αγία του Ανάσταση. Και δεν εχρίσθη από άνθρωπο μα από το θεό Πατέρα , όχι με αγιασμένο μύρο αλλά με το Πνεύμα το Άγιο κατά την ανθρώπινη φύση Του.
Στον Χριστό μας λοιπόν ας ανήκει η δόξα και η ευχαριστία και η δύναμη στους αιώνες. ΑΜΗΝ.

 

New Year

Anthony Bloom (Metropolitan of Sourozh (1914- 2003))

In the Name of the Father, the Son and the Holy Ghost.

Before we pray, I should like to introduce our prayers so that when we pray, we do it more effectively, with one mind and with one heart. Year after year I have spoken of the New Year that was coming, in terms of a plain covered with snow, unspoiled, pure, and called our attention to the fact that we must tread responsibly on this expanse of whiteness still unspoiled, because according to the way in which we tread it, there will be a road cutting through the plain following the will of God, or wandering steps that will only soil the whiteness of the snow. But a thing which we cannot, must not forget this year perhaps more than on many previous occasions, is that, surrounding, covering this whiteness and this unknown as with a dome, there is darkness, a darkness with few or many stars, but a darkness, dense, opaque, dangerous and frightening. We come out of a year when darkness has been perceived by all of us, when violence and cruelty is still rife.

How shall we meet it? It would be naive, and it would be very unchristian, to ask God to shield us against it, to make of the Church a haven of peace while around us there is no peace. There is strife, there is tension, there is discouragement, there are fears, there is violence, there is murder. We cannot ask for peace for ourselves if this peace does not extend beyond the Church, does not come as rays of light to dispel the darkness. One Western spiritual writer has said that the Christian is one to whom God has committed responsibility for all other men, and this responsibility we must be prepared to discharge. In a few moments we will entreat for both the unknown and the darkness, the greatest blessing which is pronounced in our liturgical services, «Blessed is the Kingdom of the Father, the Son and the Holy Ghost» - blessed is the kingship of God.

These words are spoken rarely: at the beginning of services, at the outset of the Liturgy, as a blessing upon the New Year, and at moments when eternity and time unite, when with the eyes of faith we can see eternity intertwined with time, and conquering. The Christian is one who must be capable of seeing history as God sees it, as a mystery of salvation but also as a tragedy of human falleness and sin. And with regard to both we must take our stand. Christ says in the Gospel, «When you will hear of wars and rumours of wars, be ye not troubled»; lift up your heads. There is no space in the heart and in the life of the Christian for cowardice, faintheartedness and fear, which are all born of selfishness, concern for self, even if it extends to those whom we love. God is the Lord of history, but we must be co-workers with God, and we are sent by Him into this world of His, in order to make the discordant city of men into the harmony which will be called the city of God.

And we must remember the words of the Apostle who says, whoever will wish to work for the Lord will be led into trial, and the words of another Apostle who tells us not to be afraid of trial by fire. In the present world we must be prepared, ready for trials and ready to stand, perhaps with fear in our heart for lack of faith, but unshaken in the service of God and the service of men.

And when we look back at the past year the words of the litany hit us and accuse us. We ask God to forgive us all that we have done or left undone in the past year. We claim to be Orthodox; to be Orthodox does not mean only to confess the Gospel in its integrity and proclaim it in its purity, but it consists, even more than this, in living according to the Gospel. And we know that Christ comes to no compromise with anything but the greatness of man and the message of love and worship. We can indeed repent because who, looking at us, would say as people said about the early Christians, «See how they love one another!» Who would say, looking at us, that we are in possession of an understanding of life, of a love which makes us beyond compare, which causes everyone to wonder where it comes from? Who gave it to them? How can they stand the test of trial? And if we want this year to be worthy of God, of our Christian calling, of the holy name of Orthodoxy, we must singly and as a body become to all, to each person who may need us, a vision of what man can be and what a community of men can be under God.

Let us pray for forgiveness, we who are so far below our calling, let us pray for fortitude, for courage, for determination to discount ourselves, to take up our cross, to follow in the footsteps of Christ whithersoever He will call us.

At the beginning of the war King George VI spoke words which we can repeat from year to year. In his message to the Nation he read a quotation: «I said to the man who stood at the gate of the year: give me a light that I may tread safely into the unknown, and he replied: go out into the darkness and put your hand in the hand of God that shall be better to you than light and safer than a known way.»

This is what we are called to do, and perhaps we should make today a resolution, determined to be faithful to our calling and begin the New Year with courage. Amen