Ο Θεός είναι πιο μεγάλος…

 

Ρώτησε ένας άνθρωπος με το «πνεύμα του κόσμου» ένα νεαρό παλικάρι:

- Καλά, βρε παιδί μου! Συ το πιστεύεις, ότι με τη θεία Κοινωνία έρχεται μέσα σου ο Χριστός; Σε πόσους πια…Αφού είναι ένας!

Ο νεαρός έμεινε για λίγο συλλογισμένος. Και μετά τον ρώτησε:

- Εδώ μένεις;

- Ναι!

- Πόσα παράθυρα έχει η πόλη μας;

- Δεν τα μέτρησα. Αλλά πολλά. Εκατοντάδες χιλιάδες. Εκατομμύρια!

- Από τα παράθυρα αυτά, δεν μπαίνει στα σπίτια μας ο ήλιος;

- Ναι, βέβαια!

- Μα πόσους ήλιους έχουμε;

- Ένα. Μόνον ένα!…

Τον ρώτησε το έξυπνο παλικάρι:

- Και πώς γίνεται και ο ένας ήλιος μπαίνει σε τόσες χιλιάδες σπίτια, από τόσα παράθυρα; Κάτι πήγε να ψελλίσει. Αλλά ο νεαρός πρόσθεσε:

- Κοίταξε. Το λάθος είναι δικό σου. Ο Θεός είναι πολύ πιο μεγάλος από τον ήλιο. Και πιο σοφός. Και πιο δυνατός. Μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Και δεν είναι καθόλου λογικό και σωστό κάτι που το θεωρείς τόσο φυσικό για τον ήλιο, να το βρίσκεις αδύνατο και απαράδεκτο για το Θεό. Ο Θεός είναι ασύγκριτα πιο μεγάλος από τον ήλιο.

 

 Πηγή

Πρόσεχε την ψυχή σου! (διδακτικό παραμύθι)

Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς, ο οποίος είχε ένα γιο πονηρό. Έχοντας χάσει κάθε ελπίδα για αλλαγή προς το καλύτερο, ο πατέρας καταδίκασε τον γιο του σε θάνατο. Του έδωσε ένα μήνα περιθώριο για να προετοιμαστεί.
Πέρασε ο μήνας, και ο πατέρας ζήτησε να παρουσιασθεί ο γιος του. Προς μεγάλη του έκπληξη, παρατήρησε πως ο νεαρός ήταν αισθητά αλλαγμένος: το πρόσωπό του ήταν αδύνατο και χλωμό, και ολόκληρο το κορμί του έμοιαζε να είχε υποφέρει.«-Πώς και σου συνέβη τέτοια μεταμόρφωση, γιέ μου;», ρώτησε ο πατέρας.

«-Πατέρα μου και κύριέ μου», απάντησε ο γιος, «πώς είναι δυνατόν να μην έχω αλλάξει, αφού η κάθε μέρα με έφερνε πιο κοντά στον θάνατο;».

«-Καλώς, παιδί μου», παρατήρησε ο βασιλιάς. «Επειδή προφανώς έχεις έρθει στα συγκαλά σου, θα σε συγχωρήσω. Όμως, θα χρειαστεί να τηρήσεις αυτή την διάθεση επιφυλακής της ψυχής σου, για την υπόλοιπη ζωή σου».

«-Πατέρα μου», απάντησε ο γιος, «αυτό είναι αδύνατο. Πώς θα μπορέσω να αντισταθώ στα αμέτρητα ξελογιάσματα και τους πειρασμούς;».

Ο βασιλιάς τότε διέταξε να του φέρουν ένα δοχείο γεμάτο λάδι, και είπε στον γιο του:«-Πάρε αυτό το δοχείο, και μετάφερέ το στα χέρια σου, διασχίζοντας όλους τους δρόμους της πόλεως. Θα σε ακολουθούν δύο στρατιώτες με κοφτερά σπαθιά. Εάν χυθεί έστω και μία σταγόνα από το λάδι, θα σε αποκεφαλίσουν».Ο γιος υπάκουσε. Με ανάλαφρα, προσεκτικά βήματα, διέσχισε όλους τους δρόμους της πόλεως, με τους στρατιώτες να τον συνοδεύουν συνεχώς, και δεν του χύθηκε ούτε μία σταγόνα.

Όταν επέστρεψε στο κάστρο, ο πατέρας τον ρώτησε:

«-Γιέ μου, τι πρόσεξες καθώς τριγυρνούσες μέσα στους δρόμους της πόλεως;».«-Δεν πρόσεξα τίποτε».«-Τι εννοείς, ‘τίποτε’;», τον ρώτησε ο βασιλιάς. «Σήμερα ήταν μεγάλη γιορτή. Σίγουρα θα είδες τους πάγκους που ήταν φορτωμένοι με πολλές πραμάτειες, τόσες άμαξες, τόσους ανθρώπους, ζώα».

«-Δεν είδα τίποτε απ’ όλα αυτά», είπε ο γιος. «Όλη η προσοχή μου ήταν στραμμένη στο λάδι μέσα στο δοχείο. Φοβήθηκα μην τυχόν μου χυθεί μια σταγόνα και χάσω τη ζωή μου».

«-Πολύ σωστή η παρατήρησή σου», είπε ο βασιλιάς.

«Κράτα λοιπόν αυτό το μάθημα κατά νου, για την υπόλοιπη ζωή σου. Να τηρείς την ίδια επιφυλακή για την ψυχή μέσα σου, όπως έκανες σήμερα για το λάδι μέσα στο δοχείο. Να στρέφεις τους λογισμούς σου μακριά από εκείνα που γρήγορα παρέρχονται, και να τους προσηλώνεις σε εκείνα που είναι αιώνια. Θα είσαι ακολουθούμενος, όχι από οπλισμένους στρατιώτες, αλλά από τον θάνατο, στον οποίον η κάθε μέρα μας φέρνει πιο κοντά. Να προσέχεις πάρα πολύ να φυλάς την ψυχή σου από όλους τους καταστροφικούς πειρασμούς».

Ο γιος υπάκουσε τον πατέρα, και έζησε έκτοτε ευτυχής.

Πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Γιατί καίνε τα νησιά μας;

πηγή

ΓΙΑΤΙ ΚΑΙΝΕ ΤΑ ΝΗΣΙΑ ΜΑΣ;

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Θαυμάζω το θάρρος του κ. Ν. Δένδια που παραδέχθηκε δημοσίως αυτό που όλοι σχεδόν υποψιαζόμασταν. Ότι οι φωτιές στη Χίο και σε άλλα νησιά μας είναι αποτέλεσμα εμπρησμού και γενικότερα κακόβουλου σχεδιασμού. Δεν χρειάζεται αν είναι κανείς ντεντέκτιβ για να σκεφθεί ότι ο κυριώτερος ύποπτος είναι η Τουρκία, ειδικά για τα νησιά του Αιγαίου. Αλλά και άλλες χώρες κατά καιρούς έχουν δράσει εις βάρος μας. Αρκεί να θυμηθούμε τις δηλώσεις του κ. Βύρωνα Πολύδωρα ότι κατά τις μεγάλες πύρινες καταστροφές του 2007 είχαν συλληφθεί Σκοπιανοί πράκτορες.

Τον ρόλο της Τουρκίας στον εμπρησμό ελληνικών δασών έχει ομολογήσει δημοσίως ο πρώην πρωθυπουργός Μεσούτ Γιλμάζ συνδέοντας τα γεγονότα με την περίοδο πρωθυπουργίας της Τανσού Τσιλέρ. Άλλωστε η ίδια πρώην πρωθυπουργός κατηγορήθηκε ότι είχε υποβοηθήσει τις σχέσεις παρακράτους και υποκόσμου, όπως αποδείχθηκε και με το πολυσυζητημένο τροχαίο δυστύχημα του Σουσουρλούκ. Όπως έχει γραφεί και από Τούρκους δημοσιογράφους υπό την προστασία των πανισχύρων Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας δρουν κατά καιρούς ειδικές ομάδες «ανορθοδόξου πολέμου» με στόχο την υποβοήθηση της κυβερνητικής πολιτικής. Ο Ορχάν Κεμάλ Τσενγκίζ στην εφημερίδα ΖΑΜΑΝ της 28 Ιουνίου 2012 έγραψε ότι τα Σεπτεμβριανά του 1955 οργανώθηκαν μυστικά από το Τμήμα Ειδικού Πολέμου του τουρκικού στρατού. Παρέπεμψε δε σε συνέντευξη του αποστράτου στρατηγού Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου, ο οποίος ομολόγησε ότι το πογκρόμ κατά των Ελλήνων τον Σεπτέμβριο του 1955 ήταν μία επιτυχημένη αποστολή του Τμήματος Ειδικού Πολέμου. Ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι σήμερα αυτές τις «βρώμικες» επιχειρήσεις οργανώνει και εκτελεί το Τμήμα Εθνικής Στρατηγικής και Επιχειρήσεων (TUSHAD), το οποίο υπάγεται στις Ειδικές Δυνάμεις (Καταδρομείς, βατραχάνθρωπιο κ.α) του Τουρκικού Στρατού.

Οι τουρκικές ειδικές στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες , που υποβοηθούν κρυφά το έργο των κυβερνώντων, έχουν πολλούς λόγους να προκαλεί καταστροφές μέσω πυρκαγιάς στα νησιά μας. Πρώτον θέλουν να βλάψουν την οικονομία μας και η περίπτωση των μαστιχόδενδρων της Χίου είναι χαρακτηριστική. Κατέστρεψαν το 40% περίπου της παραγωγής ενός λίαν εξαγώγιμου προϊόντος. Δεύτερο θέλουν να απομακρύνουν τους τουρίστες από τα νησιά μας για να μειωθούν τα έσοδά μας και κυρίως για να τους στρέψουν στα μικρασιατικά παράλια όπου έχουν δημιουργήσει άριστη τουριστική υποδομή (μαρίνες, ξενοδοχεία κ.α). Τρίτον τους ενδιαφέρει να απογυμνώνεται το έδαφος από την βλάστηση και να αποκαλύπτονται τυχόν αποθήκες οπλισμού ή χώροι τάξεως του Στρατού μας. Γενικότερα να μαθαίνουν πιο εύκολα τα τυχόν μυστικά της αμύνης των ανατολικών νησιών μας. Και παράλληλα δοκιμάζουν την ταχύτητα αντιδράσεως του κρατικού μηχανισμού μας, αλλά και των Ενόπλων Δυνάμεων, οι οποίες πολλές φορές εμπλέκονται στην κατάσβεση πυρκαγιών. Πρόκειται με άλλα λόγια για οργανωμένο σχέδιο Ψυχολογικού και Οικονομικού Πολέμου κατά της πατρίδας μας.

Την τουρκική προκλητικότητα ενίσχυσε και η υποχωρητικότητα ορισμένων Ελλήνων πολιτικών και δημάρχων. Ιδίως κατά την περίοδο του Κ. Σημίτη είδαμε γεγονότα που αποθράσυναν τους Τούρκους. Υποχώρηση από τα Ίμια, παράδοση Οτσαλάν, ζεϊμπέκικα του Γ. Παπανδρέου με μία κυβέρνηση, στην οποία μετείχαν και οι Γκρίζοι Λύκοι του Μπαχτσελί. Από τη μία πλευρά η Κύπρος κατηγορούσε τους ακροδεξιούς Γκρίζους Λύκους για τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ και του Σολομού Σολομού και από την άλλη ο τότε ΥΠΕΞ της Ελλάδος καλόπιανε μία τουρκική κυβέρνηση, στην οποία συγκυβερνούσε η πολιτική έκφραση των δολοφόνων! Και φυσικά θεωρώ εθνικώς αναξιοπρεπείς ορισμένες εκδηλώσεις δήθεν «ελληνοτουρκικής φιλίας» , στις οποίες συμμετέχουν και δήμαρχοι ελληνικών πόλεων και νησιών. Μας βρίσκουν αφελείς και μας καίνε!

Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 26/8/2012

Τα τρία ἐρωτήματα

Μία φορὰ καὶ ἕναν καιρό, ἕνας βασιλιὰς σκέφτηκε ὅτι ἂν ἤξερε πάντοτε τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ ν᾿ ἀρχίζει κάτι, ἂν ἤξερε ποιοὶ εἶναι οἱ κατάλληλοι ἄνθρωποι γιὰ ν᾿ ἀκούει καὶ ποιοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θάπρεπε ν᾿ ἀποφεύγει καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα ἂν ἤξερε πάντοτε ποιὸ εἶναι τὸ σημαντικότερο πράγμα νὰ κάνει, δὲ θὰ ἀποτύχαινε σὲ ὅ,τι ἐπιχειροῦσε.

Καὶ ὅταν τοῦ ἦρθε αὐτὴ ἡ σκέψη, φρόντισε νὰ διακηρυχθεῖ σὲ ὁλόκληρο τὸ βασίλειό του ὅτι θὰ ἔδινε σπουδαία ἀμοιβὴ σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ θὰ τοῦ μάθαινε ποιὰ εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, ποιοὶ εἶναι οἱ πιὸ ἀναγκαῖοι ἄνθρωποι καὶ πὼς θὰ μποροῦσε νὰ ξέρει ποιὸ εἶναι τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα νὰ κάνει.

-

Καὶ ἦλθαν σοφοὶ ἄνθρωποι στὸ βασιλιά, ἀλλὰ ὅλοι ἔδωσαν διαφορετικὲς ἀπαντήσεις στὰ ἐρωτήματα.

Σ᾿ ἀπάντηση τοῦ πρώτου ἐρωτήματος, μερικοὶ εἶπαν ὅτι γιὰ νὰ ξέρει κανεὶς τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, πρέπει νὰ φτιάξει προκαταβολικὰ ἕνα πρόγραμμα ἡμερῶν, μηνῶν καὶ ἐτῶν καὶ νὰ τὸ ἀκολουθήσει πιστά. Μόνον ἔτσι, εἶπαν αὐτοί, θὰ μποροῦσε νὰ γίνει τὸ κάθε τί στὴν κατάλληλη στιγμή. Ἄλλοι δήλωσαν ὅτι θὰ ἦταν ἀδύνατο ν᾿ ἀποφασίσει κανεὶς ἐκ τῶν προτέρω τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, ἀλλὰ ἂν δὲν ἀφήσει τὸν ἑαυτό του νὰ ἀπορροφηθεῖ σὲ μάταιες ἐνασχολήσεις, θὰ μποροῦσε πάντοτε νὰ προσέχει τί συμβαίνει καὶ τότε νὰ κάνει ὅ,τι θὰ ἦταν ἀναγκαῖο. Ἄλλοι πάλι εἶπαν, ὅτι ὅσο κι ἂν πρόσεχε ὁ βασιλιὰς ὅ,τι συνέβαινε, θὰ ἦταν ἀδύνατο σὲ ἕναν ἄνθρωπο νὰ ἀποφασίζει σωστὰ ποιὰ εἶναι ἡ κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, γι᾿ αὐτὸ θἄπρεπε νὰ ἔχει ἕνα συμβούλιο ἀπὸ σοφοὺς ἀνθρώπους, ποὺ θὰ τὸν βοηθοῦσαν νὰ καθορίσει τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε τί.

Ἀλλὰ πάλι, ἄλλοι τοῦ εἶπαν ὅτι ὑπάρχουν ὁρισμένα πράγματα ποὺ δὲ θὰ μποροῦσαν νὰ περιμένουν νὰ ἐξεταστοῦν ἀπὸ ἕνα συμβούλιο καὶ γιὰ τὰ ὁποῖα πρέπει κανεὶς νὰ ἀποφασίσει ἀμέσως ἂν θὰ τὰ ἐπιχειρίσει ἢ ὄχι. Γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὅμως κανεὶς νὰ τὸ ἀποφασίσει αὐτό, πρέπει νὰ ἐκ τῶν προτέρων νὰ γνωρίζει τί πρόκειται νὰ συμβεῖ. Μόνο μάγοι μποροῦν νὰ τὸ κάνουν αὐτὸ καὶ γι᾿ αὐτό, γιὰ νὰ ξέρει κανεὶς τὴν κατάλληλη στιγμὴ γιὰ κάθε ἐνέργεια, πρέπει νὰ συμβουλεύεται μάγους.

Ἐξ ἴσου ποικίλες ἦταν οἱ ἀπαντήσεις καὶ στὸ δεύτερο ἐρώτημα. Μερικοὶ εἶπαν ὅτι οἱ ἄνθρωποι ποὺ χρειάζεται περισσότερο ὁ βασιλιὰς εἶναι οἱ σύμβουλοί του, ἄλλοι οἱ ἱερεῖς, ἄλλοι οἱ γιατροί, ἐνῶ ἄλλοι εἶπαν ὅτι πιὸ ἀναγκαῖοι εἶναι οἱ πολεμιστές.

Στὸ τρίτο ἐρώτημα γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι πιὸ σπουδαία ἐνασχόληση, μερικοὶ ἀπάντησαν ὅτι πιὸ σπουδαῖο πράγμα στὸ κόσμο εἶναι οἱ ἐπιστῆμες. Ἄλλοι εἶπαν ὅτι εἶναι ἡ πολεμικὴ ἐπιδεξιότητα, καὶ ἄλλοι πάλι ὅτι εἶναι ἡ θρησκευτικὴ λατρεία.

-
Ὅλες οἱ ἀπαντήσεις ἦταν διαφορετικὲς καὶ ὁ βασιλιὰς δὲ συμφώνησε σὲ καμιὰ ἀπ᾿ αὐτὲς καὶ σὲ καμιὰ δὲν ἔδωσε σημασία. Ἀλλὰ θέλοντας ἀκόμη νὰ βρεῖ τὶς σωστὲς ἀπαντήσεις, ἀποφάσισε νὰ συμβουλευτεῖ ἕναν ἐρημίτη πολὺ γνωστὸ γιὰ τὴν σοφία του.

Ὁ ἐρημίτης ζοῦσε σ᾿ ἕνα δάσος ἀπ᾿ τὸ ὁποῖο δὲν ἀπομακρυνόταν ποτὲ καὶ δὲ δεχόταν παρὰ τοὺς ἁπλοὺς ἀνθρώπους. Ἔτσι ὁ βασιλιὰς ντύθηκε ἁπλὰ ροῦχα καὶ πρὶν φτάσει στὸ κελὶ τοῦ ἐρημίτη, κατέβηκε ἀπ᾿ τ᾿ ἄλογό του, ἄφησε πίσω τὴ φρουρά του καὶ πῆγε μόνος του.

Ὅταν πλησίασε ὁ βασιλιάς, ὁ ἐρημίτης ἔσκαβε τὴ γῆ μπροστὰ στὴν καλύβα του. Ὅταν εἶδε τὸ βασιλιά, τὸν χαιρέτησε καὶ συνέχισε νὰ σκάβει. Ὁ ἐρημίτης ἦταν ἄνθρωπος ἀσθενικὸς καὶ ἀδύνατος καὶ κάθε φορὰ ποὺ σφήνωνε τὴν ἀξίνα του στὴν γῆ γιὰ νὰ σηκώσει λίγο χῶμα, ἀνάπνεε βαριά.

-

Ὁ βασιλιὰς τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Ἦρθα σὲ σένα σοφὲ ἐρημίτη γιὰ νὰ σὲ ρωτήσω τρία πράγματα: Πῶς θὰ μάθω νὰ κάνω τὸ κατάλληλο πράγμα στὴν κατάλληλη στιγμή, ποιοὶ εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ χρειάζομαι περισσότερο καὶ ἑπομένως ποιοὺς θὰ πρέπει νὰ προσέχω περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ ποιὲς ὑποθέσεις εἶναι πιὸ σπουδαῖες καὶ χρειάζονται περισσότερο προσοχή»;

Ὁ ἐρημίτης ἄκουσε τὸ βασιλιά, ἀλλὰ δὲν ἔδωσε καμιὰ ἀπάντηση. Μόνο ἔφτυσε στὶς παλάμες του καὶ ξανάρχισε τὸ σκάψιμο.

«Εἶσαι κουρασμένος», εἶπε ὁ βασιλιάς, «ἄσε μὲ νὰ πάρω τὴν ἀξίνα καὶ νὰ δουλέψω ἐγὼ λίγο γιὰ σένα».

«Εὐχαριστῶ», εἶπε ὁ ἐρημίτης καὶ δίνοντας τὴν ἀξίνα στὸ βασιλιὰ κάθησε κάτω στὸ χῶμα.

Ὅταν ἔσκαψε ὁ βασιλιὰς δύο αὐλάκια, σταμάτησε καὶ ἐπανέλαβε τὰ ἐρωτήματά του. Ὁ ἐρημίτης καὶ πάλι δὲν ἀπάντησε, ἀλλὰ σηκώθηκε, ἅπλωσε τὸ χέρι του νὰ πάρει τὴν ἀξίνα καὶ εἶπε: «Ξεκουράσου τώρα λίγο καὶ ἄσε μένα νὰ δουλέψω λιγάκι».

Ὁ βασιλιὰς ὅμως δὲν τοῦ ἔδωσε τὴν ἀξίνα καὶ συνέχισε νὰ σκάβει. Πέρασε μία ὥρα καὶ ἄλλη μία. Ὁ ἥλιος ἄρχισε νὰ δύει πίσω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ ὁ βασιλιὰς στὸ τέλος σφήνωσε τὴν ἀξίνα στὸ χῶμα καὶ ἔιπε: «Ἦρθα σὲ σένα σοφὲ ἄνθρωπε γιὰ μία ἀπάντηση στὰ ἐρωτήματά μου. Ἂν δὲν μπορεῖς νὰ μοῦ δώσεις καμιά, πές το μου νὰ γυρίσω στὸ σπίτι μου».

«Νά, κάποιος ἔρχεται τρέχοντας», εἶπε ὁ ἐρημίτης. «Ἂς δοῦμε ποιὸς εἶναι».

Ὁ βασιλιὰς γύρισε καὶ εἶδε ἕνα γενειοφόρο ἄνδρα νὰ ἔρχεται τρέχοντας ἀπὸ τὸ δάσος, σφίγγοντας μὲ τὰ χέρια του τὸ στομάχι του, ἀπ᾿ τὸ ὁποῖο ἔτρεχε ποτάμι τὸ αἷμα. Ὅταν πλησίασε τὸ βασιλιά, ἔπεσε λιπόθυμος στὸ χῶμα βγάζοντας ἕναν ἐλαφρὺ ἀναστεναγμό. Ὁ βασιλιὰς καὶ ὁ ἐρημίτης ξεκούμπωσαν τὰ ροῦχα του. Ὑπῆρξε ἕνα μεγάλο τραῦμα στὸ στομάχι του. Ὁ βασιλιὰς τὸ ἔπλυνε ὅσο καλλίτερα μποροῦσε καὶ τὸ ἔδεσε μὲ τὸ μαντήλι του καὶ μὲ μία πετσέτα ποὺ τοὔδωσε ὁ ἐρημίτης. Ἀλλὰ τὸ αἷμα δὲ σταματοῦσε νὰ τρέχει καὶ ὁ βασιλιὰς ξανὰ καὶ ξανὰ ἄλλαζε τὸν ἐπίδεσμο, μουσκεμένο ἀπὸ καυτὸ αἷμα, τὸν ἔπλενε καὶ ξανάδενε τὸ τράυμα. Ὅταν σταμάτησε νὰ τρέχει τὸ αἷμα, ὁ πληγωμένος συνῆλθε καὶ ζήτησε κάτι νὰ πιεῖ. Ὁ βασιλιὰς ἔφερε φρέσκο νερὸ καὶ τοῦ τὸ ἔδωσε. Στὸ μεταξὺ ὁ ἥλιος ἔδυσε καὶ ἄρχισε νὰ κρυώνουν. Ἔτσι ὁ βασιλιὰς μὲ τὴ βοήθεια τοῦ ἐρημίτη μετέφερε τὸν πληγωμένο στὴν καλύβα καὶ τὸν ξάπλωσε στὸ κρεβάτι. Ὅταν ξάπλωσεστο κρεβάτι ὁ πληγωμένος, ἔκλεισε τὰ μάτια του καὶ ἡσύχασε, ἀλλὰ ὁ βασιλιὰς ἦταν τόσο κουρασμένος ἀπ᾿ τὸ περπάτημα καὶ τὴ δουλειὰ ποὺ εἶχε κάνε, ποὺ κάθησε στὸ κατώφλι καὶ τὸν πῆρε καὶ αὐτὸν ὁ ὕπνος τόσο βαθιά, ὥστε κοιμήθηκε συνέχεια ὅλη τὴν καλοκαιριάτικη νύχτα.

-

Ὅταν ξύπνησε τὸ πρωί, πέρασε πολλὴ ὥρα πρὶν μπορέσει νὰ θυμηθεῖ ποὺ ἦταν, ἢ ποιὸς ἦταν ὁ ἄγνωστος γενειαφόρος ἄνδρας ποὺ ἦταν ξαπλωμένος στὸ κρεβάτι καὶ τὸν κοίταζε ἔντονα καὶ μὲ φλογισμένα μάτια.

«Συγχώρεσέ με», εἶπε ὁ γενειαφόρος ἄνδρας μὲ μία ἀσθενικὴ φωνή, ὅταν εἶδε ὅτι ὁ βασιλιὰς εἶχε ξυπνήσει καὶ τὸν κοίταζε.

«Δὲ σὲ ξέρω καὶ δὲν ἔχω τίποτε νὰ σοῦ συγχωρήσω», εἶπε ὁ βασιλιάς.

«Ἐσὺ δὲ μὲ ξέρεις, ἀλλὰ ἐγὼ σὲ ξέρω. Εἶμαι αὐτὸς ὁ ἐχθρός σου ποὺ ὁρκίστηκε νὰ πάρει ἐκδίκηση ἀπὸ σένα, γιατὶ ἐκτέλεσες τὸν ἀδελφό του καὶ κατάσχεσες τὴν περιουσία του. Ἤξερα πὼς εἶχες πάει μόνος σου νὰ δεῖς τὸν ἐρημίτη καὶ ἀποφάσισα νὰ σὲ σκοτώσω στὴν ἐπιστροφή. Ἀλλὰ πέρασε ἡ ἡμέρα καὶ δὲν γύρισες. Ἔτσι βγῆκα ἀπ᾿ τὴν ἐνέδρα μου καὶ ἔπεσα στοὺς φρουρούς σου καὶ αὐτοὶ μὲ ἀναγνώρισαν καὶ μὲ τραυμάτισαν. Τοὺς ξέφυγα, ἀλλὰ θὰ εἶχα πεθάνει ἀπ᾿ τὴν αἱμορραγία, ἂν ἐσὺ δὲν εἶχες φροντίσει τὸ τραῦμα μου. Ἐγὼ ἤθελα νὰ σὲ σκοτώσω κι ἐσὺ μοῦ ἔσωσες τὴν ζωή. Τώρα, ἂν ζήσω, κι ἂν τὸ θέλεις κι ἐσύ, θὰ σὲ ὑπηρετήσω σὰν ὁ πιὸ πιστός σου σκλάβος καὶ θὰ ζητήσω ἀπ᾿ τοὺς γιούς μου νὰ κάνουν τὸ ἴδιο. Συγχώρεσέ με».

Ὁ βασιλιὰς ἦταν πολὺ εὐχαριστημένος ποὺ εἶχε συμφιλιωθεῖ τόσο εὔκολα μὲ τὸν ἐχθρό του καὶ ποὺ εἶχε κάνει ἕνα φίλο καὶ ὄχι μόνο τὸν συγχώρεσε, ἀλλὰ εἶπε ὅτι θὰ ἔστελνε τοὺς ὑπηρέτες του καὶ τὸ προσωπικό του γιατρὸ νὰ τὸν φροντίσουν καὶ ὑποσχέθηκε νὰ τοῦ ξαναδώσει τὴν περιουσία του.

Ἀφοῦ ἔφυγε ἀπ᾿ τὸν πληγωμένο ὁ βασιλιάς, πῆγε ἔξω στὸν ἐξώστη καὶ κοίταξε τριγύρω νὰ βρεῖ τὸν ἐρημίτη. Ἤθελε πρὶν φύγει, νὰ τὸν παρακαλέσει ἀκόμη μία φορὰ νὰ ἀπαντήσει στὰ ἐρωτήματα ποὺ τοῦ εἶχε κάνει. Ὁ ἐρημίτης ἦταν ἔξω γονατισμένος καὶ φύτευε σπόρους στ᾿ αὐλάκια πού ῾χαν σκαφτεῖ τὴν προηγούμενη μέρα.

Ὁ βασιλιὰς τὸν πλησίασε καὶ τοῦ εἶπε: «Γιὰ τελευταία φορὰ σὲ παρακαλῶ ἀπάντησε στὰ ἐρωτήματά μου, σοφὲ ἄνθρωπε». «Μὰ ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ», εἶπε ὁ ἐρημίτης, σκύβοντας ἀκόμα στ᾿ ἀδύνατα πόδια του καὶ κοιτάζοντας πρὸς τὸ βασιλιὰ ποὺ στεκόταν μπροστά του.

«Πῶς ἀπαντήθηκαν; Τί ἐννοεῖς;», εἶπε ὁ βασιλιάς.

-

«Δὲ βλέπεις;», ἀπάντησε ὁ ἐρημίτης. «Ἂν δὲν εἶχες λυπηθεῖ χθὲς τὴν ἀδυναμία μου καὶ δὲν εἶχες σκάψει γιὰ μένα τ᾿ αὐλάκια, ἀλλὰ εἶχες φύγει, αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος θὰ σοῦ εἶχε ἐπιτεθεῖ καὶ θὰ εἶχες μετανοιώσει ποὺ δὲν ἔμεινες μαζί μου. Ἔτσι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμὴ ἦταν ὅταν ἔσκαβες τ᾿ αὐλάκια, κι ἐγὼ ἤμουν ὁ πιὸ σπουδαῖος ἄνθρωπος καὶ τὸ νὰ μοῦ κάνεις καλὸ ἦταν ἡ πιὸ σπουδαία δουλειά. Ὕστερα, ὅταν αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦρθε σὲ μᾶς, ἡ πιὸ σπουδαία στιγμὴ ἦταν ὅταν τὸν φρόντιζες, γιατὶ ἂν δὲν εἶχες δέσει τὸ τραῦμα του, θὰ πέθαινε χωρὶς νὰ συμφιλιωθεῖ μαζί σου. Ἔτσι αὐτὸς ἦταν ὁ πιὸ σπουδαῖος ἄνθρωπος καὶ αὐτὸ ποὺ ἔκανες γι᾿ αὐτὸν ἦταν ἡ πιὸ σπουδαία δουλειά. Νὰ θυμᾶσαι λοιπόν: Ὑπάρχει μόνο μία στιγμὴ ποὺ εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία, τὸ παρόν. Εἶναι ἡ πιὸ σπουδαία στιγμή, γιατὶ εἶναι ἡ μόνη πάνω στὴν ὁποία ἔχεις κάποια δύναμη. Ὁ πιὸ ἀναγκαῖος ἄνθρωπος εἶναι αὐτὸς μαζὶ μὲ τὸν ὁποῖο βρίσκεσαι, γιατὶ κανένας ἄνθρωπος δὲν ξέρει ἂν θὰ ἔχει ποτὲ πάρε-δῶσε μὲ κάποιον ἄλλο. Καὶ τὸ πιὸ σπουδαῖο πράγμα εἶναι νὰ τοῦ κάνεις καλό, γιατὶ μόνο γι᾿ αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἔχεις ἔλθει σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο!».

-

Λέων Τολστόι (Лев Николаевич Толстой)

-

Πηγή

ΤΟ ΤΡΥΠΙΟ ΚΑΛΑΘΙ…

Κάποιος αδελφός της Σκήτης κάποτε έσφαλε.

Έγινε συγκέντρωση στην οποία κάλεσαν τον αββά Μωυσή,αλλά αυτός δεν θέλησε να πάει.

Του παρήγγειλε τότε ο πρεσβύτερος:

«Έλα γιατί σε περιμένουν  όλοι».

Και εκείνος σηκώθηκε και πήγε κρατώντας στην πλάτη ένα καλάθι τρύπιο που το γέμισε άμμο.

Οι Πατέρες που βγήκαν να τον προϋπαντήσουν του λένε:

«Τι είναι αυτό,πάτερ;»

«Οι αμαρτίες μου-απαντά ο Γέροντας-που κυλούν και πέφτουν πίσω μου και δεν τις βλέπω.

Και ήρθα εγώ σήμερα να κρίνω  τα σφάλματα άλλου.»

Όταν τ’άκουσαν αυτά οι Πατέρες,δεν είπαν τίποτε εναντίον του αδελφού,αλλά τον συγχώρεσαν.

…καὶἄφεςἡμῖντὰὀφειλήματαἡμῶν,

ὡςκαὶἡμεῖςἀφίεμεντοῖςὀφειλέταιςἡμῶν.

-

Πηγή

Τα δηλητήρια του Αγίου Γεωργίου.

μεταφορά απο

... Ήρθε πράγματι ο μάγος Αθανάσιος και κρατούσε στα χέρια του δύο πήλινα αγγεία στα οποία υπήρχε δηλητήριο. Μάλιστα, στο πρώτο υπήρχε το δηλητήριο που αν το έπινε κανείς τρελαινόταν, ενώ στο δεύτερο τέτοιο που όποιος το έπινε, πέθαινε...

Πράγματι οδήγησαν τον άγιο στον Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιο. Ο βασιλιάς διέταξε να του δώσουν να πιει το πρώτο δηλητήριο. Και ο άγιος, χωρίς δισταγμό, ήπιε το δηλητήριο του πρώτου δοχείου, αφού προηγουμένως προσευχήθηκε. Δεν έπαθε τίποτα απολύτως. Μόλις είδαν ότι δεν έγινε τίποτα,έδωσαν στον άγιο το δεύτερο δηλητήριο, το θανάσιμο. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθει το παραμικρό. Τότε, όλοι έμειναν έκπληκτοι, μόλις είδαν το θαύμα αυτό. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια, αφού γονάτισε μπροστά στον μάρτυρα, ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Βλέποντας τη μεταστροφή του μάγου ο Διοκλητιανός έγινε έξω φρενών και διέταξε να τον θανατώσουν αμέσως... Έτσι, ο πρώην μάγος έγινε μάρτυρας και πολίτης του Παραδείσου...

(Απόσπασμα απ΄το βίο και τα μαρτύρια του Αγίου Γεωργίου.)

πηγή

Σαρκικός πόλεμος(Μωυσής ο Αιθίοψ)

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Μωυσής ο Αιθίοψ, 

πού πρώτα ήταν αρχηγός μεγάλης 

συμμορίας ληστών και μετά έγινε

 μοναχός δοκιμότατος και ιερέας

 και ένας από τους μεγάλους πατέρες,

 στις αρχές της μοναχικής του ζωής πολεμήθηκε τόσο πολύ από το δαίμονα

 της πορνείας, ώστε παρά λίγο να παραιτηθεί από το σκοπό του.

 Αντιστάθηκε όμως στον εχθρό με αυστηρή νηστεία και ησυχία. 

Με συμβουλή του μεγάλου Ισιδώρου της Σκήτης, κλείστηκε μέσα 

στο κελί του, και για πολύν καιρό ούτε έβγαινε έξω ούτε έτρωγε τίποτε άλλο

, εκτός από μια λίτρα παξιμάδι. Επιπλέον δούλευε πολύ και έκανε πενήντα 

ευχές την ημέρα.
Πολέμησε έπειτα (το δαίμονα) και με συνεχή αγρυπνία. Έξι χρόνια δεν 

κοιμήθηκε καθόλου τη νύχτα. και μολονότι έλιωσε τελείως το σώμα του,

 ή πύρωση της σάρκας και τα πειρασμικά όνειρα συνεχίζονταν όπως πριν.
Μετά άπ' αυτό υποβλήθηκε σε άλλη σκληραγωγία: Έβγαινε τις νύχτες, πήγαινε 

στα κελιά των ηλικιωμένων αδελφών, πού δεν μπορούσαν να μεταφέρουν νερό

 για τις ανάγκες τους, έπαιρνε τις στάμνες τους, χωρίς εκείνοι να παίρνουν είδηση,

 και τις γέμιζε νερό γιατί ή πηγή ήταν πέντε σημεία (μίλια) μακριά από τα κελιά 

μερικών.
Μια νύχτα λοιπόν, καθώς είχε σκύψει στο πηγάδι για να γεμίσει τη στάμνα κάποιου

 μονάχου, ο δαίμονας τον χτύπησε από πίσω μ' ένα ρόπαλο και τον έριξε κάτω,

 αφήνοντας τον (να κείτεται) στον τόπο εκείνο σαν νεκρός.

Την άλλη μέρα ήρθε ένας μοναχός και τον βρήκε πεσμένο και μισοπεθαμένο. 

Έτρεξε και το είπε στον μεγάλο Ισίδωρο. Εκείνος λοιπόν πήγε μαζί με μερικούς

 άλλους, τον σήκωσε και τον έφερε στην εκκλησία (της Σκήτης). Τόσο βαριά ήταν, 

πού μόλις μετά από ένα χρόνο μπόρεσε να συνέλθει.
Τότε ο μεγάλος ιερέας του Χριστού Ισίδωρος του λέει: Αδελφέ Μωϋσή, σταμάτα

 πια να πολεμάς τους δαίμονες και να τους εξοργίζεις τόσο. Γιατί ή άσκηση έχει

 όρια και στην πάλη με τους δαίμονες.
Όμως ο Μωυσής, το διαμάντι του Χριστού, του αποκρίθηκε:Δεν θα πάψω να

 τους πολεμώ, ώσπου να πάψουν οι ονειρικές φαντασίες μου. Μετά άπ' αυτό,

 του ξανάλεει ο μέγας Ισίδωρος:
Στο όνομα του Ιησού Χριστού, παύουν άπ' αύτη τη στιγμή τα άπρεπα όνειρα 

σου. Από τώρα να έρχεσαι χωρίς δισταγμό και να κοινωνείς τα θεία Μυστήρια.

 Βασανίστηκες τόσο σκληρά άπ' αυτό
το πάθος, για να μην καυχηθείς ότι με την άσκηση σου τάχα το νίκησες.

 (Βασανίστηκες) για το συμφέρον σου, για να μην πέσεις στην έπαρση.
Όταν (ο Μωυσής) άκουσε αυτά (τα λόγια), γύρισε στο κελί του. Από τότε

 φρόντισε ν' αγωνίζεται στην ησυχία με μέτρο, και απαλλάχθηκε από 

το πάθος της ακολασίας.

πηγή

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης, Ο όσιος πατήρ ημών Μωυσής ο Αιθίοψ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΩΥΣΗΣ

 Ο ΑΙΘΙΟΨ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

῾Αυτός ο μακάριος ήταν κατά το γένος Αιθίοπας,

 ως προς το χρώμα κατάμαυρος, κι ήταν 

δούλος ενός άρχοντα. Ο ίδιος ο κύριός του,

 μην αντέχοντας τον δύστροπο χαρακτήρα

 του και τη ληστρική διαγωγή του, τον έδιωξε 

από κοντά του. Ο Μωυσής κάποτε κράτησε

 κακία σε κάποιο βοσκό, γιατί τον παρεμπόδισε 

από το να κλέψει, γι᾽ αυτό και σκέφτηκε να 

τον σκοτώσει. Έμαθε ότι ο βοσκός 

βρισκόταν πέραν του Νείλου ποταμού 

και παρόλη την πλημμύρα του ποταμού, 

αφού έβαλε στα δόντια το μαχαίρι του και 

τα ρούχα του στο κεφάλι του, 

κολύμβησε και πέρασε απέναντι. 

Προαισθάνθηκε όμως ο βοσκός τον

 ερχομό του και γι᾽ αυτό έφυγε γρήγορα.

 Από την οργή του ο Μωυσής έσφαξε τέσσερα διαλεκτά κριάρια από \

το εγκαταλειμμένο κοπάδι, τα έδεσε σε σειρά, και τα πέρασε κολυμπώντας

 στην αντίπερη και πάλι όχθη του Νείλου. Τα κρέατα τα έφαγε μόνος του, 

ενώ τα δέρματα τα πούλησε, κι έπειτα επέστρεψε προς τους φίλους του. 

Αυτά τα διηγήθηκα, για να δείξω ότι είναι δυνατόν, γι᾽ αυτούς που θέλουν, 

να σωθούν διά της μετανοίας. Ο Μωυσής κάποτε ένιωσε τη νύξη της θείας

 χάρης, από κάποιο γεγονός, και θέλησε να πάει σε μοναστήρι να γίνει

 καλόγερος. Τόσο βαθιά μετανόησε, ώστε και τους συντρόφους του ληστές

 να οδηγήσει στον Χριστό. Καθώς κάποια φορά καθόταν στο κελλί του, 

ήλθαν ληστές , χωρίς να ξέρουν ότι αυτός είναι ο Μωυσής. Αυτός ο

 μακάριος λοιπόν, με την τεράστια δύναμή του, τους ακινητοποίησε αμέσως

 και τους έδεσε με σχοινί, όπως δένει κανείς ένα σακκί από άχυρο, τους

 έβαλε στους ώμους, πήγε στην Εκκλησία και λέει προς τους αδελφούς:

 Επειδή δεν μου επιτρέπεται πια να αδικώ, κι αυτούς τους βρήκα να έχουν 

έλθει εναντίον μου, τι με διατάσσετε να τους κάνω; Οι ληστές τότε 

αναγνώρισαν ότι ο καλόγερος που τους έπιασε, ήταν ο Μωυσής,

 ο διάσημος και ακαταγώνιστος λήσταρχος, κι αφου 

εξομολογήθηκαν στον Θεό, άφησαν την προηγούμενη ζωή τους 

και έγιναν και αυτοί μοναχοί δοκιμότατοι. Αφού έζησε λοιπόν ο 

άγιος γέρων με θεάρεστο τρόπο και καταπολέμησε τον δαίμονα 

της ακολασίας, έφτασε στο τέλος του, σε ηλικία εβδομήντα πέντε 

ετών, αφού είχε γίνει και πρεσβύτερος, αφήνοντας μάλιστα και

 εβδομήντα μαθητές᾽.

Ο όσιος Μωυσής ο αιθίοψ αποτελεί τον πιο γνωστό έγχρωμο άγιο 

της Εκκλησίας, έναν από τους πιο αγαπημένους αββάδες του

 Γεροντικού και βεβαίως την πιο περίτρανη απόδειξη ότι για 

τη χριστιανική πίστη δεν έχει καμμία σημασία το χρώμα του ανθρώπου, 

αλλά η εσωτερική, της ψυχής, κατάσταση, στην οποία και μόνον 

επιβλέπει ο Θεός. ῾Άνθρωπος γαρ εις πρόσωπον, Θεός εις καρδίαν

 βλέπει᾽. Ο λόγος του αποστόλου Παύλου ῾ουκ ένι Έλλην ή βάρβαρος, 

δούλος ή ελεύθερος, άρσεν και θήλυ᾽ θα μπορούσε κάλλιστα να 

συμπληρωθεί και με τη φράση, την οποία οπωσδήποτε θα 

προσυπέγραφε ο απόστολος, γιατί αυτό ήταν και το νόημά της,

 ῾ουκ έστιν και έγχρωμος ή λευκός᾽, διότι ῾εν Χριστώ Ιησού πάντες 

εις εστέ᾽. Το γεγονός ότι σημασία έχει η κατάσταση της καρδιάς 

του ανθρώπου, δηλαδή η αμαύρωσή της λόγω της αμαρτίας ή η

 λευκότητά της λόγω της χάρης του Θεού από τη βίωση της 

μετανοίας, είναι κάτι που το επισημαίνει ιδιαιτέρως και η 

ακολουθία του οσίου, όπως για παράδειγμα στο πρώτο ήδη 

τροπάριο της α´ ωδής του κανόνα του όρθρου: ῾Δήγματι

 αμαρτίας, μεμελανωμένην την καρδίαν μου, καταλεύκανον 

\Πάτερ, μετανοίας τοις όμβροις, πρεσβείαις σου᾽. Πάτερ (Μωυσή), 

διά των πρεσβειών σου, κάνε κατάλευκη, με τα δάκρυα της

 μετανοίας μου, την καρδιά μου, που είναι κατάμαυρη από το 

δάγκωμα της αμαρτίας.

Ο όσιος αποτελεί επίσης και σπουδαιότατο δείγμα της δύναμης 

της μετανοίας: από ληστής και άσωτος φθάνει στα ύψη της αγιότητας.

 Δεν είναι μόνον η οσία Μαρία η Αιγυπτία, την οποία προβάλλει η

 Εκκλησία μας στο θέμα αυτό, αλλά και ο όσιος Μωυσής. Και

 η δική του η μεταστροφή οφείλεται κατά πρώτο λόγο βεβαίως 

στη χάρη του Θεού, αλλά και στη συνεργαζόμενη με αυτή θέληση 

του αγίου. Κι αυτό σημαίνει ότι ο όσιος Μωυσής, παρόλη τη 

\φοβερότητά του, διατηρούσε μέσα στην καρδιά του αγαθά

 σπέρματα, που ενεργοποιήθηκαν, όταν ήρθε η ώρα της 

κλήσεώς του από τον Θεό. Από την άποψη αυτή, καταλαβαίνουμε

 ότι κανείς δεν μπορεί να καταδικάσει κανέναν άνθρωπο, έστω 

κι αν τον βλέπει στην έσχατη κατάντια. Όσο είναι ζωντανός

 ο άνθρωπος, έχει περιθώρια μετανοίας, άρα εξύψωσής του

 στο επίπεδο της αγιότητας. Με ωραιότατη ποιητική εικόνα, 

ο υμνογράφος επισημαίνει ότι ο Μωυσής ανήκε τελικώς, 

πέραν από τις επιφανειακές κρίσεις, στο καλό έδαφος,

 για το οποίο μιλά ο Κύριος στην παραβολή του καλού σπορέως: 

῾Αύλαξι διανοίας, κρύψας τα του λόγου, Πάτερ, σπέρματα,

 εγεώργησας σίτον᾽. Έκρυψες, Πάτερ, τους σπόρους του 

λόγου του Θεού στα αυλάκια της διανοίας σου και 

καρπορόφησες το σιτάρι (των αρετών).

Η ιδιαιτερότητα της θαυμαστής, μετά τη μεταστροφή 

του, ζωής του οσίου έγκειται στη γρήγορη πνευματική

 του ανέλιξη. Ο Μωυσής σε πολύ σύντομο χρόνο γέμισε 

από τις αρετές του αγίου Πνεύματος και απετέλεσε 

καθοδηγητικό φάρο και για τους απλούς πιστούς, αλλά

 και για τους ίδιους του μοναχούς. ῾Τας των πιστών 

καταλαμπρύνει καρδίας᾽, θα ψάλλει ο υμνωδός, και 

῾αλείπτης γέγονας, Πάτερ, των μοναστών προς πάλην 

εχθρών, έργοις τε και λόγοις᾽. Έγινες δηλαδή πνευματικός

 γυμναστής, Πάτερ, των μοναχών, με τα έργα και με 

τα λόγια σου, για να ξέρουν να πολεμούν τους εχθρούς.

 Τι εξήγηση μπορεί να δοθεί; Σε παρόμοιες περιπτώσεις, 

λένε οι άγιοι Πατέρες, όταν δηλαδή βλέπουμε πνευματικούς

 καρπούς σε μικρό χρονικό διάστημα, μία είναι η εξήγηση:

 ο άνθρωπος αυτός βρήκε την πιο σύντομη οδό που οδηγεί

 στη Βασιλεία του Θεού, την αγία ταπείνωση. Ο όσιος 

πράγματι, όπως σημειώνει αλλού η ακολουθία του, περιέφραξε

 τον εαυτό του από παντού με την ταπείνωση και έτσι μπόρεσε 

να διαφύγει τις επιθέσεις του Πονηρού: 

῾Τη ταπεινώσει πάντοθεν πεφραγμένος, διέφυγες, 

Πάτερ, Αιθιόπων νοητών τα τοξεύματα᾽. Την ίδια εκτίμηση

 – και αυτό είναι το πιο σημαντικό – έκαναν και οι σύγχρονοί 

του καλόγεροι: ῾ο Μωυσής, έλεγαν, μας έχει κρεμάσει

 όλους στο μικρό του δαχτυλάκι᾽, εννοώντας τη μεγάλη 

του ταπείνωση. Και δικαιολογημένα: όσο πιο ταπεινός είναι

 κάποιος, τόσο και πιο μεγάλος και σπουδαίος γίνεται, λόγω

 της παρουσίας στην καρδιά του του αγίου Πνεύματος. 

῾Επί τινα επιβλέψω – λέγει το Πνεύμα του Θεού 

- αλλ᾽ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και ακούοντά

 μου τους λόγους και τρέμοντα αυτούς;᾽

Ταις πρεσβείας του οσίου Μωυσέως του Αιθίοπος,

 Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.

Ακολουθείν

Τυπικόν της 28ης Aὐγούστου 2012

Τρίτη: Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος καί τῶν  Ἁγίων Μαρτύρων Διομήδους καί Λαυρεντίου.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας· Τρίτης ιγ΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. η΄ 16-24, θ΄ 1-5). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· Τρίτης ιγ΄ ἑβδομάδος Ματθαίου (Μᾶρκ. γ΄ 13-21).