Τα Χριστούγεννα των αγωνιστών στο Μεσολόγγι του 1822

 Καλά Χριστούγεννα, φίλες και φίλοι. Μακάρι να επικρατήσει η ειρήνη στις ψυχές μας και σε όλο τον κόσμο! Εορτάζουμε ως Χριστιανοί και ταυτοχρόνως ως Έλληνες πρέπει να διατηρούμε την ιστορική μνήμη. Και ξαναδιαβάζουμε την Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως για να δούμε πώς σώθηκε το Μεσολόγγι από την επίθεση του Ομέρ Βρυώνη ανήμερα τα Χριστούγεννα του 1822. Ακριβώς πριν από διακόσια χρόνια.

Η πρώτη πολιορκία (η δεύτερη κατέληξε στην ηρωική Έξοδο του 1826) άρχισε στα τέλη Οκτωβρίου 1822 και βρήκε επικεφαλής των Οθωμανικών δυνάμεων τον Ομέρ Βρυώνη. Είχε προηγηθεί η ήττα των Ελλήνων και των Φιλελλήνων στη μάχη του Πέτα, έξω από την Άρτα. Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, ο Μάρκος Μπότσαρης, ο Θανάσης Ραζηκότσικας και άλλοι ήσαν επικεφαλής της άμυνας των Ελλήνων. Πάντα λίγοι οι Μεσολογγίτες απέναντι σε πολυάριθμο στράτευμα. Αλλά το Μεσολόγγι βαστούσε.

Ο Ομέρ Βρυώνης έμαθε ότι θα αποχωρήσει μία ομάδα Ελλήνων πολεμιστών για άλλη εκστρατεία και αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη επίθεση το ξημέρωμα των Χριστουγέννων. Ήξερε ότι οι Ορθόδοξοι Έλληνες πηγαίνουν στην Εκκλησία νωρίς το πρωί για τη Χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία. Πίστευε ότι θα βρει αφύλακτα τα τείχη. Όμως έπεσε έξω στους υπολογισμούς του.

Ο υπηρέτης και κυνηγός του, ο Γιάννης Γούναρης από τα Γιάννενα, άκουσε το σχέδιο και ενημέρωσε τους πολιορκημένους. Ο Μητροπολίτης έδωσε άδεια να μην λειτουργήσουν ανήμερα τα Χριστούγεννα οι ναοί και όλοι οι μαχητές να βρίσκονται στα τείχη. Το φως του ήλιου βρήκε το Μεσολόγγι να αμύνεται σθεναρά και τους Τουρκαλβανούς στρατιώτες να υποχωρούν έκπληκτοι. Η ηγετική ικανότητα του Σουλιώτη Μάρκου Μπότσαρη έλαμψε για μία ακόμη φορά. Οι εισβολείς υπέστησαν πανωλεθρία. Στις 31 Δεκεμβρίου οι πασάδες έλυσαν την πολιορκία.

Το θύμα της ιστορίας αυτής ήταν η οικογένεια του Γιάννη Γούναρη, την οποία κρατούσε όμηρο στην Άρτα ο Ομέρ Βρυώνης. Μόλις κατάλαβε ποιος πληροφόρησε τους Έλληνες, ο πασάς διέταξε να σφαγιασθεί η σύζυγος και τα δύο παιδιά του Γούναρη. Ο υπηρέτης των πασάδων αναδείχθηκε έτσι σε μία ηρωική και συγχρόνως τραγική μορφή του Αγώνος. Λέγεται ότι έγινε μοναχός στη Μονή της Παναγίας της Ελεούσας, στη στενωπό της Κλεισούρας, μεταξύ Μεσολογγίου και Αγρινίου.

Στα παιδικά μας χρόνια μαθαίναμε αυτή την ιστορία, τη σωτηρία του Μεσολογγίου κατά την πρώτη πολιορκία του 1822, από τα βιβλία του σχολείου και από το θαυμάσιο διήγημα της Πηνελόπης Δέλτα με τίτλο: ”Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα”. Αξίζει τις Άγιες αυτές ημέρες να διαβάζουμε στα παιδιά μας κείμενα βγαλμένα μέσα από την Ελληνορθόδοξη Παράδοση και από τη διαχρονική Ιστορία του Ελληνισμού. Αξίζει να τους μιλούμε για ήρωες της πατρίδας και της ελευθερίας. Να τους δίνουμε πρότυπα σε μία εποχή, κατά την οποία οι νέοι και οι νέες μας αναζητούν πυξίδα στη ζωή τους, αναζητούν σταθερές αξίες για να μην βουλιάξουν μέσα στα θολά νερά της αποδόμησης και της απαξίωσης των πάντων.

Οκτώ μήνες μετά τα Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα του 1822 ο πρωτεργάτης της νίκης, ο Μάρκος Μπότσαρης, σκοτώθηκε μαχόμενος στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου. Στις 9 Αυγούστου 2023 θα συμπληρωθούν 200 χρόνια από τον θάνατο του παλληκαριού. Ας τιμήσουμε τη μνήμη του με τον προσήκοντα σεβασμό.

Πηγή: konstantinosholevas.gr

πηγή

Τι είπε και τι δεν είπε ο ¨Αγιος Παΐσιος για τα εθνικά θέματα.

Πολλές διδαχές καί προφητεῖες 
ἀποδίδονται ἀπό ὑπευθύνους ἤ ἀνευθύνους
στόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη 
μέ ιδιαίτερη ἔμφαση 
στά ἐθνικά θέματα. 
Το διαδίκτυο βρίθει ἀνακριβειῶν 
καί πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί.

Κωνσταντίνος Χολέβας
Πολλές διδαχές καί προφητεῖες ἀποδίδονται ἀπό ὑπευθύνους ἤ ἀνευθύνους στόν Ἅγιο Παΐσιο τόν Ἁγιορείτη μέ ιδιαίτερη ἔμφαση στά ἐθνικά θέματα. Το διαδίκτυο βρίθει ἀνακριβειῶν καί πρέπει νά εἴμαστε προσεκτικοί. Μέχρι καί μία θολή εἰκόνα σέ βίντεο μέ  φωνή πού μοιάζει μέ ἐκείνην τοῦ Ἁγίου, ἀλλά ἀνήκει σέ ἄλλο πρόσωπο, ἔχουν ἐπιστρατεύσει γιά να μᾶς πείσουν ὅτι δῆθεν προέβλεψε δεινά καί καταστροφές. Εἶναι ἐξ ἄλλου δυσάρεστη ἡ διαπίστωση ὅτι ὁρισμένοι συγγραφεῖς καί δημοσιογράφοι  κερδίζουν χρήματα προσβάλλοντας τή μνήμη του καί κατασκευάζοντας ἀνύπαρκτες προφητεῖες καί προτροπές τοῦ ἀσκητικοῦ Γέροντος.
Κάθε φορά πού ἐξέρχεται στό Αἰγαῖο ἀπό τά Δαρδανέλλια ἕνα ρωσικό πολεμικό πλοῑο διαβάζουμε βαρύγδουπες προβλέψεις ὅτι δῆθεν ἔρχεται ὁ πόλεμος, τόν ὁποῖο προέβλεψε ὁ Ἅγιος. Μέχρι καί ψευδεῖς ἐμφανίσεις του σέ μοναχούς ἔχουν ἐπινοήσει οἱ πλαστογράφοι. Λέγουν ὅτι π.χ. τήν τάδε ἡμέρα ἐμφανίσθηκε στόν δεῖνα μοναχό τοῦ Ἁγίου Ὄρους καί τοῦ εἶπε νά ἀγοράσει τρόφιμα, διότι θά ἔλθει πεῖνα καί καταστροφή. Βεβαίως ὅλα αὐτά διαψεύδονται.

Ὅλοι αὐτοί, εἴτε εἶναι καλοπροαίρετοι, εἴτε εἶναι κακοπροαίρετοι, τελικῶς κάνουν τήν ἴδια ζημιά. Προσβάλλουν τή μνήμη τοῦ Ἁγίου καί ὑπονομεύουν τήν ἀξιοπιστία του. Γι’ αὐτό ὅσον ἀφορᾶ στά ἐθνικά θέματα προτείνω νά βασισθοῦμε στά τρία βιβλία, τά ὁποῖα θεωρῶ ὡς τά πλέον ἀκριβῆ καί γνήσια, διότι ἐγράφησαν ἀπό μοναχούς καί μοναχές, οἱ ὁποῖοι καί οἱ ὁποῖες ὄντως ἦσαν κοντά του καί ἔχαιραν τῆς ἐμπιστοσύνης του.
Ἀπό τό βιβλίο τοῦ μοναχοῦ Ἰσαάκ μέ τίτλο «Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου», τό ὁποῖο ἐξεδόθη τό 2004 ἀπό τό Ἱερό Ἡσυχαστήριο Τιμίου Προδρόμου Χαλκιδικῆς, μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος τόνιζε ὅτι πρέπει νά ἀγαποῦμε τήν πατρίδα, διότι εἶναι καί αὐτή μία μεγάλη οἰκογένεια. Ἀκολουθῶντας ἀντίστοιχες διδασκαλίες τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας (βλέπε τή ρήση τοῡ Μεγάλου Βασιλείου: «Τήν ἐνεγκοῦσαν καί θρέψασαν πατρίδα ἴσα γονεῦσιν τιμᾶν») ὁ Ἅγιος καλλιεργοῦσε τόν ὑγιῆ καί ἀφανάτιστο πατριωτισμό. Ἀγαποῦμε τήν πατρίδα μας χωρίς νά μισοῦμε τίς πατρίδες τῶν ἄλλων. Ὅπως ἀγαποῦμε τήν οἰκογένειά μας, χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι μισοῦμε τίς οἰκογένειες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Τό Μακεδονικό ζήτημα ἀπησχόλησε ἐντόνως τή  Ὁσιακή αὐτή μορφή τῆς ἐποχῆς μας. Ἔγραψε γράμμα στόν ἀείμνηστο Ὑπουργό καί συγγραφέα Νίκο Μάρτη, μέ τό ὁποῖο τόν συνέχαιρε γιά τά βιβλία του καί τούς ἂγῶνες του ὑπέρ τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας. Πάντως ἦταν αἰσιόδοξος γιά τήν τελική ἔκβαση τοῦ ἀγῶνος. Προέβλεψε ὅτι κάποια στιγμή τό κράτος τῶν Σκοπίων θά διαλυθεῖ, διότι, ὅπως ἔλεγε χαριτολογῶντας, δέν εἶναι κτισμένο μέ κανονικά τοῦβλα, ἀλλά μέ χαλβάδες Φαρσάλων σέ σχῆμα τούβλου! Ἤδη τά γεγονότα,  22 χρόνια μετά τήν κοίμηση τοῦ Γέροντος, τόν  δικαιώνουν. Τό 2001 ἡ πολυάριθμη Ἀλβανική κοινότητα τῆς ΠΓΔΜ πῆρε τά ὅπλα καί ζήτησε αὐτονόμηση ἤ καί απόσχιση ἀπό τήν ψευδομακεδονία. Ἔκτοτε οἱ σχέσεις Ἂλβανῶν καί Σλάβων εἶναι τεταμένες ἕως καί ἀνύπαρκτες μέσα στό κράτος αὐτό. Στίς 20.5.2015 ὁ Ρῶσος Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε μέσα στή Ρωσική Βουλή ὅτι δέν ἀποκλείεται νά δισπασθεῖ τό σκοπιανό κρατίδιο σέ δύο μέρη, ἐκ τῶν ὁποίων τό ἕνα θά ἑνωθεῖ μέ τό Κόσσοβο στό πλαίσιο τῆς ἀλβανικῆς Μεγάλης Ἰδέας , καί τό ἄλλο μέ τή Βουλγαρία.

Σημαντική ἐπισήμανση: Ὁ Ἅγιος ἐνθάρρυνε τούς Χριστιανούς νά ἀσχολοοῦνται μέ τά ἐθνικά θέματα, ἀλλά ὑπογράμμιζε ὅτι πρωτεῦον καθῆκον εἶναι ἡ πνευματική ἐν Χριστῷ προετοιμασία. Χωρίς αὐτήν ὁ Ὀρθόδοξος Ἕλληνας κινδυνεύει νά ὑποπέσει σέ σφάλματα καί νά βλάψει, ἀντί νά ὠφελήσει τήν πατρίδα.
Γιά τήν Τουρκία ἐπίσης προέβλεπε διαλυτικές τάσεις καί βλέπουμε ἤδη τήν ἔνοπλη ἐξέγερση τῶν Κούρδων στις ἡμέρες μας. Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὅτι ἡ χώρα αὐτή δέν ἔχει μέλλον, διότι «ἔχει τά κόλλυβα στό ζωνάρι της». Ὅμως δέν ἔδωσε ποτέ συγκεκριμένες ἡμερομηνίες γιά τήν ὑλοποίηση τῶν προβλέψεών του. Γι’ αὐτό θεωρῶ ὅτι δέν πρέπει νά σπεύδουμε νά συνδέουμε κάθε σύγχρονη ἐξέλιξη μέ ὅσα εἶπε ὁ Γέρων  Παΐσιος. Τίς θεόπνευστες προφητεῖες μόνον θεόπνευστοι μποροῦν νά ἑρμηνεύσουν!

Ἀπό τό βιβλίο «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος (Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2015), μαθαίνουμε ὅτι ὁ Ἅγιος εἶχε ἐπιδείξει θερμό ἐνδιαφέρον γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ὁποῖος τότε ὑπέφερε τά πάνδεινα ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς τῶν Χότζα κάι Ἀλία. Ἐπίσης ἐπισκέφθηκε τή Θράκη καί ἐκεῖ γνώρισε τούς Πομάκους. Πληροφορούμενος ὅτι πρόκειται περί ἐξισλαμισθέντων πρώην Χριστιανῶν, πρότεινε νά ἐπαναφέρουμε στήν Ὀρθοδοξία ὅσους μποροῦμε, πάντα μέ τήν ἐλεύθερη βούλησή τους.
Κάθε φορά πού ἀπειλεῖτο θερμό ἐπεισόδιο στό Αἰγαῖο ὁ Ἅγιος ἐπεκαλεῖτο τήν Παναγία Ἅγία Σκέπη καί ἐκείνη βοηθοῦσε τήν Ἑλλάδα. Φυσικά ἀμέσως μετά ἔσπευδε νά τήν εὐχαριστήσει μέ προσευχή καί μέ δάκρυα.

Ὁ Ἅγιος ἐλυπεῖτο πού ἡ Πατρίδα μας δέν ἔχει ἡγέτες Μακκαβαίους μέ ἰδανικά, ἀνιδιοτέλεια, παλληκαριά καί θυσία. Γι’ αυτό καί τήν 1η Αὐγούστου (μέ τό παλαιό Ἡμερολόγιο) τοῦ ἔτους 1984, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἑπτά Παίδων, τῶν Μακκαβαίων, ἔγραψε ἔνα κείμενο γιά τόν Ἥρωα Στρατηγό Μακρυγιάννη, τόν ὁποῖο ὁρισμένοι χλεύαζαν ὡς θρησκόληπτο. Γράφει, λοιπόν, ὁ Πατήρ Παΐσιος ὅτι ὁ Λιδωρικιώτης Στρατηγός «ἀγωνίσθηκε περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλον γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδος μας ἀπό τόν βάρβαρο τουρκικό ζυγό, καί στή συνέχεια ἀγωνίσθηκε μέ θεῖον ζῆλο γιά νά μήν ὑποδουλωθοῦμε πνευματικά ἀπό τούς Φράγκους».

Οἱ μοναχές, πού τόν περιέθαλπαν στή Σουρωτή ὅταν εἶχε σοβαρά προβλήματα ὑγείας, κατέγραψαν τά λόγια του σέ ἔξι τόμους. Ἀπό τόν Α΄ Τόμο, μέ τίτλο «Μέ ἀγάπη καί πόνο γιά τόν Ἄνθρωπο», (Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, Σουρωτή 1998) ἐπιλέγω μία χαρακτηριστική  καί πάντα ἐπίκαιρη ἐπισήμανσή του γιά τήν Ἑλλάδα μας:
«Τήν Ὀρθοδοξία μας σάν Ἕλληνες τήν ὀφείλουμε στόν Χριστό καί τούς Ἁγίους Μάρτυρες καί τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί τήν ἐλευθερία μας τήν ὀφείλουμε στούς ἥρωες τῆς Πατρίδας μας πού ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά μᾶς. Αὐτήν τήν ἁγία κληρονομιά ὀφείλουμε νά τήν τιμήσουμε καί νά τήν διατηρήσουμε καί ὄχι νά τήν ἐξαφανίσουμε στίς ἡμέρες μας. Εἶναι κρῖμα νά χαθῆ ἕνα τέτοιο Ἔθνος»!
Ἅγιε Παΐσιε, πρέσβευε ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους!

(Δημοσιεύθηκε τόν Σεπτέμβριο 2015  στό Περιοδικό ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ 
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας)

ΠΗΓΗ

Η επιχειρούμενη άλωση της παιδείας μας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας

Κάθε χρόνο στις 29 Μαΐου τιμούμε τους ηρωικώς πεσόντες κατά την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους. Αλλά παράλληλα είναι χρήσιμο να θυμόμαστε πώς επιβίωσε το Γένος μετά την Άλωση. Επί 400 ή και 500 χρόνια (για τη Βόρειο Ελλάδα) οι υπόδουλοι στηρίχθηκαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, στη συνείδηση της διαχρονικής συνέχειας του Ελληνισμού, στην αγάπη για τα γράμματα, στον κοινοτισμό, στην αλληλεγγύη, στην εμπορική και ναυτική τους δεινότητα και στην ελπίδα. Η Μεγάλη Ιδέα για την απελευθέρωση όλων των ελληνορθοδόξων πληθυσμών ήταν το υπόβαθρο των δεκάδων κινημάτων πριν και μετά το 1821. 

Αυτές τις ρίζες της ελληνορθόδοξης παιδείας, τα επί αιώνες ερείσματα της ελευθερίας μας, προσπαθούν σήμερα να πριονίσουν οι υπεύθυνοι για την Παιδεία. Στο όνομα του δήθεν προοδευτισμού απορρίπτουν την Ορθοδοξία, αμφισβητούν τη συνέχεια του Έθνους, προωθούν μεθόδους και ιδεολογήματα που απέτυχαν διεθνώς. 

Μία πραγματική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση θα είναι εκείνη, η οποία θα συνδυάσει την παράδοση με την εξέλιξη, την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας με την τεχνολογία και την επιστημονική πρόοδο. Χρειαζόμαστε μία μεταρρύθμιση που δεν θα διστάσει να ξαναγυρίσει σε όσα καλά είχε η παιδεία των παλαιοτέρων χρόνων. Πρόοδος είναι η διάπλαση ανθρώπων με ήθος και όχι η κατακρήμνιση αρχών και αξιών. 

Προτείνω μία μεταρρύθμιση, η οποία θα επαναφέρει τις Ανθρωπιστικές σπουδές ως υποχρεωτικό υπόβαθρο όλων των τάξεων και κατευθύνσεων του ελληνικού σχολείου. Η Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή να συνοδεύεται από Πατερικά κείμενα και τα παιδιά μας να μυούνται στον θεολογικό και φιλολογικό πλούτο της Υμνογραφίας. Τα Αρχαία Ελληνικά να διδάσκονται από την Ε΄Δημοτικού με βάση απλά εκκλησιαστικά κείμενα στο πλαίσιο των Θρησκευτικών. Ήδη αυτό γίνεται με επιτυχία σε ορισμένα ιδιωτικά σχολεία. Η γλωσσική αγωγή να τονίζει τη διαχρονική συνέχεια της Ελληνικής και τα παιδιά μας να μπορούν να κατανοούν τα κλασσικά κείμενα της Αρχαιότητος, αλλά και τη λογία παράδοση και την καθαρεύουσα. 

Στην ύλη των Αρχαίων Ελληνικών να είναι βασικό μάθημα στο Λύκειο ο Επιτάφιος του Περικλέους, που συνδυάζει τη δημοκρατία με τον πατριωτισμό, και ο λόγος «Λυκούργου κατά Λεωκράτους» που μάς διδάσκει ότι «την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω». 

Στα Νέα Ελληνικά να ξαναβρούν τη θέση που δικαιούνται ο Σολωμός, ο Παλαμάς, ο Παπαδιαμάντης, ο Κόντογλου. Στην Πολιτική Αγωγή να διδάσκεται η «Αθηναίων Πολιτεία» του Αριστοτέλους, από την οποία μαθαίνουμε ότι η Αρχαία Αθήνα επέλεγε τους Εννέα Άρχοντες με κριτήριο αν εκτελούν πιστά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα και τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις. 

Η Ιστορία να προβάλλει πρότυπα αγωνιστών από τον Μακεδονικό και τον Κυπριακό Αγώνα. Άς μην επιτρέψουμε την Άλωση της Παιδείας μας. 

Άρθρο μου στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, Κυριακή 29 Μαΐου 2016

πηγή

το είδαμε εδώ

ΤΑ ΣΤΗΡΙΓΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ! -- Ο Ελληνισμός, η Ορθοδοξία και ο πολιτισμός μας για πάντα θα μας καθοδηγούν

Στην εποχή της πολύπλευρης κρίσης, η ελληνορθόδοξη παιδεία, ο διαχρονικός ελληνικός πολιτισμός και η συνειδητοποίηση της εθνικής μας ταυτότητας είναι τα στηρίγματά μας. Για να βγούμε από το τέλμα και για να ξεπεράσουμε τη διάχυτη απαισιοδοξία, πρέπει να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και να καταλάβουμε πού πηγαίνουμε χωρίς αλαζονεία αλλά και χωρίς ηττοπάθεια.

Η ιδεολογία του συριζαϊσμού δεν έχει ελληνικά θεμέλια. Η κυβερνώσα Αριστερά δεν πιστεύει στην ορθόδοξη παράδοση ούτε στην Ιστορία μας. Αρνείται τη συνέχεια του Ελληνισμού, φέρνει απίθανους ξένους για να διευθύνουν τα φεστιβάλ μας, μετατρέπει τον εθνικό διάλογο για την Παιδεία σε χώρο καλλιέργειας ουτοπικών διεθνισμών. Τα πρόσωπα, τα οποία έχουν οριστεί σε θέσεις ευθύνης, δεν συνειδητοποιούν τον πολύτιμο θησαυρό που έχουν στα χέρια τους. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν να εκτιμήσουν τις ρίζες μας, οι οποίες καθοδηγούν και το μέλλον μας.
Η αναβάπτιση στον Ελληνισμό, στην Παιδεία και στον πολιτισμό είναι η μόνη απάντηση. Οποιος θέλει να εργαστεί για την αναγέννηση της Ελλάδος οφείλει να μετατρέψει την πατρίδα μας σε ένα απέραντο εργαστήριο μελέτης της αρχαίας, της βυζαντινής, της εκκλησιαστικής και της νεοελληνικής γραμματείας. Να δώσει κίνητρα σε Ελληνες και ξένους επιστήμονες να μελετήσουν τη φιλολογία, την Ιστορία, τη δημοτική ποίηση του Ελληνισμού, να εγκύψουν στην ορθόδοξη υμνογραφία και την αγιογραφία, να γνωρίσουν τον πολιτισμό του Βυζαντίου (Ρωμανίας), που τροφοδότησε εκατομμύρια ορθοδόξων της ανατολικής Ευρώπης, να σπουδάσουν την ενιαία ελληνική γλώσσα, η οποία πάντα τροφοδοτεί τις άλλες γλώσσες. Αξίζει να μετατρέψουμε την Ελλάδα σε παγκόσμιο εργαστήριο ελληνικής σκέψης, σε οικουμενικό εκδοτικό κέντρο πατερικών σπουδών, σε ερευνητικό κέντρο διεθνούς ακτινοβολίας.

Η αναζήτηση και κατανόηση της εθνικής μας ταυτότητας αξίζει να γίνει με διπλό προσανατολισμό. Πρώτον, για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και τι μας πρέπει. Δεύτερον, για να μεταδώσουμε παιδεία και πολιτισμό σε όλους τους λαούς. Στην Ευρώπη, η οποία έχει χάσει τις ελληνικές και χριστιανικές ρίζες της, στα Βαλκάνια και στον ρωσικό κόσμο, που βαπτίστηκαν στην κληρονομιά του Κυρίλλου και του Μεθοδίου, στους λαούς της Ανατολής, οι οποίοι ακόμη τιμούν τον Μέγα Αλέξανδρο, σε όλους. Ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία ήσαν πάντοτε οικουμενικά μεγέθη και η ταυτότητά μας δεν είναι φοβική ούτε κλεισμένη σε στενά σύνορα. Θέλουμε να παραμείνουμε Ελληνες για να είμαστε πραγματικοί Ευρωπαίοι, για να σεβόμαστε τους άλλους πολιτισμούς, χωρίς να απεμπολούμε τον δικό μας.

Στα σχολεία μας η μελέτη των αρχαίων ελληνικών, η αποφυγή αποδομητικών ερμηνειών στην Ιστορία, η διατήρηση του ορθόδοξου περιεχομένου των Θρησκευτικών και ο σεβασμός στους Νεοέλληνες κλασικούς θα είναι το πρώτο βήμα. Οδηγοί μας, το Ευαγγέλιο, ο Αριστοτέλης, ο Διονύσιος Σολωμός.

Κωνσταντίνος Χολέβας

Η ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΩΣ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Κων­σταν­τί­νου Χο­λέ­βα

 Πο­λι­τι­κοῦ Ἐ­πι­στή­μο­νος

Τί εἶ­ναι κρί­ση;

Τί εἶ­ναι κρί­ση; Τί ση­μαί­νει στὰ ἑλ­λη­νι­κὰ κρί­ση. Μὴν ἀ­παν­τή­σε­τε, ἀ­γα­πη­τοὶ ἀ­να­γνῶ­στες. Οἱ ἔν­νοι­ες εἶ­ναι πά­ρα πολ­λές. Ὅ­σα λε­ξι­κὰ καὶ νὰ ψά­ξε­τε θὰ βρεῖ­τε πά­ρα πολ­λές. Ὡς Χρι­στια­νοί, ξέ­ρου­με πὼς ὑ­πάρ­χει ἡ ἔν­νοια­ τῆς κρί­σης ποὺ ση­μαί­νει Δί­κη καὶ λέ­ω· μή­πως ἡ κρί­ση εἶ­ναι μί­α μορ­φὴ θεί­ας Δί­κης; Μή­πως γιὰ ὅ­σους πι­στεύ­ου­με στὸν Θε­ό, ἡ κρί­ση εἶ­ναι μί­α μορ­φὴ θεί­ας Δί­κης, νὰ μᾶς δώ­σει ἕ­να μή­νυ­μα ὁ Θε­ὸς πῶς κά­πως ξε­φύ­γα­με, ὅ­τι ἴ­σως δώ­σα­με ἔμ­φα­ση πε­ρισ­σό­τε­ρο σὲ ὑ­λι­κὰ ἀ­γα­θά, ὅ­τι δὲν στη­ρι­χτή­κα­με στὴν πρό­νοι­α, στὴν προ­σευ­χὴ στὴν βο­ή­θειά του; Μή­πως ὁ Θε­ὸς μᾶς χτυ­πά­ει καμ­πα­νά­κι γιὰ νὰ μᾶς βο­η­θή­σει; Μή­πως πα­ρα­συρ­θή­κα­με;

Μή­πως μᾶς θυ­μί­ζει κά­τι;

Ὁ τό­πος ἔ­χει πε­ρά­σει ξα­νὰ δύ­σκο­λες στιγ­μές. Τώ­ρα λέ­με «τί κά­νει τὸ κρά­τος;». Ὅ­πως λέ­με «τί κά­νει ἡ Ἐκ­κλη­σί­α;». Ὅ­λοι μας, ὅ­μως, εἴ­μα­στε Ἐκ­κλη­σί­α. Ὅ­λοι μας εἴ­μα­στε ὑ­πεύ­θυ­νοι γιὰ τὸ τί κά­νει τὸ κρά­τος. Ἕ­να ἀ­πὸ τὰ στοι­χεῖ­α τοῦ κρά­τους εἶ­ναι ὁ λα­ός. Ἐ­μεῖς, εἴ­μα­στε κομ­μά­τι τοῦ κρά­τους. Ἀλ­λὰ ἀ­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο θὰ θυ­μί­σω ὅ­τι ἐ­πι­βι­ώ­σα­με σὲ κρί­σεις με­γα­λύ­τε­ρες καὶ πιὸ δύ­σκο­λες, χω­ρὶς νὰ ἔ­χου­με κρά­τος. Πό­τε; Στὴν Τουρ­κο­κρα­τί­α. Εἴ­χα­με κρά­τος μὲ τὴν ἔν­νοι­α τὴ νο­μι­κή; Ὄ­χι. Πο­λι­τεια­κὰ κρά­τος δὲν εἴ­χα­με. Τί εἴ­χα­με; Πῶς ἐ­πι­βι­ώ­σα­με; Πῶς σή­με­ρα ἔ­χου­με Ὀρ­θό­δο­ξη πί­στη καὶ Ἑλ­λη­νι­κὴ γλῶσ­σα; Πῶς κρα­τή­σα­με τὰ στοι­χεῖ­α μας αὐ­τά; Πῶς ἀν­τέ­ξα­με; Πῶς πέ­τυ­χε τὸ ᾿21 με­τὰ ἀ­πὸ 80 ἐ­πα­να­στά­σεις πού δὲν πέ­τυ­χαν; Καὶ αὐ­τὸ εἶ­ναι ἕ­να μή­νυ­μα ἐμ­μο­νῆς καὶ ἐ­πι­μο­νῆς. Στὰ σχο­λι­κὰ βι­βλί­α γρά­φουν γιὰ δύ­ο ἀ­τυ­χεῖς ἐ­ξε­γέρ­σεις· τοῦ Δι­ο­νυ­σί­ου Φι­λο­σό­φου, ποὺ τὸν ἔ­γδα­ραν ζων­τα­νὸ στὰ Γι­άν­νε­να τὸ 1611, καὶ τὰ Ὀρ­λω­φι­κά, τό­τε ποὺ ὑ­πο­σχέ­θη­καν οἱ ναύ­αρ­χοι ἀ­δερ­φοὶ Ὀρ­λώφ, τῆς Με­γά­λης Αἰ­κα­τε­ρί­νης νὰ ἔρ­θουν νὰ μᾶς βο­η­θή­σουν. Τε­λι­κὰ ἀ­δι­α­φό­ρη­σαν καὶ ἔ­μει­νε μό­νος του ὁ Κα­τσώ­νης. Καὶ δὲν ἔ­γι­ναν μό­νο αὐ­τές. Ὀ­γδόν­τα ἐ­πα­να­στά­σεις πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν μέ­χρι τε­λι­κὰ νὰ γί­νει ἡ ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση. Καὶ πῶς ἐ­πι­βι­ώ­σα­με; Τί εἴ­χα­με;

Εἴ­χα­με Ἐκ­κλη­σί­α ποὺ κρα­τοῦ­σε τὴν πί­στη, τὴν αἰ­σι­ο­δο­ξί­α, κρα­τοῦ­σε ἕ­να ὅ­ρα­μα. Μι­λών­τας γιὰ Ἀ­νά­στα­ση, ὁ Ἕλ­λη­νας πί­στευ­ε καὶ στὴν Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Γέ­νους. Κά­θε Πά­σχα ποὺ χτυ­ποῦ­σαν οἱ καμ­πά­νες –καὶ ἐ­πέ­τρε­πε ὁ Τοῦρ­κος νὰ χτυ­ποῦν οἱ καμ­πά­νες καὶ νὰ πέ­φτουν καὶ οἱ μπα­τα­ρι­ὲς (πυ­ρο­βο­λι­σμοὶ)– ὁ Ἕλ­λη­νας ἔ­λε­γε «Χρι­στὸς Ἀ­νέ­στη», προ­σέ­θε­τε καὶ «ἡ Ἑλ­λὰς Ἀ­νέ­στη». Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κρά­τη­σε καὶ τὴν ἐ­θνι­κὴ συ­νεί­δη­ση, μὲ τὴν ἔν­νοι­α τοῦ γέ­νους τῶν Ρω­μη­ῶν, τῶν ὀρ­θο­δό­ξων Ἑλ­λή­νων. Ἕλ­λη­νες καὶ Ρω­μη­οὶ καὶ Γραι­κοὶ καὶ τὰ τρί­α ὀ­νό­μα­τα χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­καν ἀ­πὸ Ἁ­γί­ους, ἀ­πὸ Ὁ­μο­λο­γη­τὲς καὶ ἀ­πὸ ἥ­ρω­ες τοῦ ᾿21 καὶ ἀ­πὸ δι­α­νο­ού­με­νους. Τὸ «Ρω­μη­ὸς» εἶ­ναι πιὸ Χρι­στι­α­νι­κό, τὸ «Γραι­κὸς» προ­έρ­χε­ται ἀ­πὸ τὸν Ἀ­ρι­στο­τέ­λη, πιὸ ἀρ­χαι­ο­ελ­λη­νι­κὸ καὶ πιὸ εὐ­ρω­πα­ϊ­κό. Στὴ συ­νέ­χεια τὸ «Ἕλ­λη­νας» τὰ κα­λύ­πτει ὅ­λα καὶ γι᾿ αὐ­τὸ σή­με­ρα τὸ χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με πιὸ πο­λύ. Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α κρά­τη­σε τὴ γλῶσ­σα. Πολ­λοὶ Καπ­πα­δό­κες στὰ χω­ριὰ τοῦ Ἁγ. Ἀρ­σε­νί­ου καὶ τοῦ Γέ­ρον­τος Πα­ϊ­σί­ου, μι­λοῦ­σαν τούρ­κι­κα, ἦ­ταν τουρ­κό­φω­νοι. Πολ­λοὶ ἀ­πὸ ἐ­σᾶς μπο­ρεῖ νὰ ἔ­χε­τε παπ­ποῦ­δες καὶ γι­α­γιά­δες ποὺ ἦρ­θαν ἀ­πὸ τὴ Μι­κρα­σί­α καὶ μι­λοῦ­σαν τούρ­κι­κα. Πῶς κρά­τη­σαν ἐ­πὶ πέν­τε αἰ­ῶ­νες οἱ Καπ­πα­δό­κες, ποῦ εἶ­χαν ὑ­πο­δου­λω­θεῖ νω­ρί­τε­ρα; Τούρ­κι­κα μι­λοῦ­σαν ἐ­κεῖ, ἀλ­λὰ οἱ Ὀρ­θό­δο­ξη Θεί­α Λει­τουρ­γί­α ἦ­ταν στὰ ἑλ­λη­νι­κά, ἔ­τσι σώ­θη­κε ἡ γλῶσ­σα.

Τί ἄλ­λο εἴ­χα­με; Εἴ­χα­με Με­γά­λη Ἰ­δέ­α! Πα­ρε­ξη­γη­μέ­νη σή­με­ρα ἀ­πὸ πολ­λούς. Στὰ σχο­λι­κὰ βι­βλί­α σή­με­ρα δὲν ὑ­πάρ­χει ἢ ὑ­πάρ­χει μὲ μί­α μορ­φὴ κά­πως ἀρ­νη­τι­κή. Τί ἔ­λε­γε ἡ Με­γά­λη Ἰ­δέ­α; Ἔ­λε­γε πὼς αὐ­τὸς ὁ λα­ὸς ἔ­πρε­πε νὰ πά­ψει νὰ εἶ­ναι ὑ­πό­δου­λος. Μί­α ἰ­δέ­α ποὺ ξε­κί­νη­σε ἐ­πὶ Φραγ­κο­κρα­τί­ας ὅ­ταν οἱ σταυ­ρο­φό­ροι τὸ 1204 πῆ­ραν τὴν Κων­σταν­τι­νού­πο­λη καὶ ἀν­δρώ­θη­κε ἐ­πὶ Τουρ­κο­κρα­τί­ας, τὸ «πά­λι μὲ χρό­νια μὲ και­ρούς». Καὶ τό­τε ἔ­πρε­πε νὰ ὑ­πάρ­χει αὐ­τὴ ἡ ἰ­δέ­α. Ἔ­πρε­πε νὰ ὑ­πάρ­χει, για­τί τὸ ὅ­ρα­μα ξυ­πνά­ει τὸν σκλα­βω­μέ­νο λα­ὸ νὰ προ­χω­ρεῖ.

Τί ἄλ­λο εἴ­χα­με; Ἀ­γά­πη στὰ γράμ­μα­τα. Πα­ρά­δειγ­μα· ἕ­να παι­δά­κι ὀ­νό­μα­τι Νι­κο­λά­κης, ξε­κι­νᾶ τὸ 1750 ἀ­πὸ ἕ­να νη­σὶ τοῦ Αἰ­γαί­ου καὶ φεύ­γει ἀ­φοῦ ἔ­μα­θε τὰ κολ­λυ­βο­γράμ­μα­τα ἀ­πὸ ἕ­ναν ἱ­ε­ρέ­α ἐ­κεῖ, πά­ει στὴ Σμύρ­νη, στὴν Εὐ­αγ­γε­λι­κὴ σχο­λὴ – πα­νε­πι­στή­μιο γιὰ τὴν ἐ­πο­χή, με­γά­λη σχο­λή. Κά­θε­ται πέν­τε χρό­νια ἐ­κεῖ, μα­κριὰ ἀ­πὸ τοὺς γο­νεῖς του μὲ ἕ­να τριμ­μέ­νο ρα­σά­κι, μὲ ἕ­να κε­ρά­κι νὰ πέ­φτει πά­νω ἀ­πὸ στὰ βι­βλί­α του, μὲ τρύ­πια πα­πού­τσια, μὲ μη­δὲν χαρ­τζι­λί­κι ἀ­πὸ τοὺς γο­νεῖς του, χω­ρὶς ἐ­πι­κοι­νω­νί­α μα­ζί τους – μιᾶς καὶ τό­τε δὲν ὑ­πῆρ­χαν οὔ­τε φάξ, οὔ­τε κι­νη­τά. Οἱ γο­νεῖς του πέν­τε χρό­νια ἤ­ξε­ραν ὅ­τι ὁ Νι­κο­λά­κης ἦ­ταν στὸ ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ, ὅ­τι μά­θαι­νε γράμ­μα­τα. Καὶ πα­ρ᾿ ὅ­λες τὶς δυ­σκο­λί­ες ὁ Νι­κο­λά­κης ἔ­μα­θε καὶ τὰ ἀρ­χαί­α ἑλ­λη­νι­κά τοῦ Ὁ­μή­ρου καὶ τοῦ Θου­κυ­δί­δη καὶ τῶν Πα­τέ­ρων καὶ ὅ­λη τὴν Και­νὴ Δι­α­θή­κη ἀ­πέ­ξω καὶ τὴ Θε­ο­λο­γί­α πο­λὺ κα­λὰ καὶ γαλ­λι­κὰ καὶ ἰ­τα­λι­κὰ καὶ λα­τι­νι­κὰ καὶ φυ­σι­κὴ καὶ μα­θη­μα­τι­κὰ καὶ ἰ­α­τρι­κή. Ὁ Νι­κο­λά­κης Καλ­λι­βρού­τσης, εἶ­ναι ὁ Ἅγ. Νι­κό­δη­μος ὁ Ἁ­γι­ο­ρεί­της, ποὺ ἔ­φυ­γε ἀ­πὸ τὴν Νά­ξο για­τί ἀ­γα­ποῦ­σε τὰ γράμ­μα­τα. Καὶ ζω­γρα­φί­ζει τὴν καρ­διὰ καὶ πε­ρι­γρά­φει τὴ λει­τουρ­γί­α τοῦ αἵ­μα­τος καὶ θυ­μᾶ­ται ἀ­π᾿  ἔ­ξω τούς Πα­τέ­ρες καὶ πά­ει σὲ ἕ­να νη­σὶ μὲ τὸν Γέ­ρον­τά του καὶ θυ­μᾶ­ται ἀ­π᾿ ἔ­ξω ὅ­λους τούς Ἀρ­χαί­ους καὶ ὅ­λη τὴν Και­νὴ Δι­α­θή­κη καὶ γρά­φει βι­βλί­ο μὲ πα­ρα­πομ­πές, χω­ρὶς νὰ ἔ­χει πρό­σβα­ση στὰ βι­βλί­α, οὔ­τε δι­α­δί­κτυ­ο τὴν ἐ­πο­χὴ ἐ­κεί­νη. Για­τί μά­θαι­ναν νὰ δι­α­βά­ζουν. Μά­θαι­ναν νὰ κο­πιά­ζουν. Καὶ δι­ε­ρω­τῶ­μαι· ἡ παι­δα­γω­γι­κὴ φι­λο­σο­φί­α τῶν τε­λευ­ταί­ων δε­κα­ε­τι­ῶν ποὺ λέ­ει «μὴ βά­ζεις κόκ­κι­νο στὰ γρα­πτά τοῦ παι­διοῦ», «μὴν τὸ κου­ρά­ζεις πο­λύ», «μὴν τοῦ βά­ζεις πολ­λὲς ἀ­σκή­σεις», «μὴν τοῦ βά­ζεις πολ­λὴ γραμ­μα­τι­κή», «μὴν γρά­φει ἔκ­θε­ση, ἀλ­λὰ μό­νο πε­ρί­λη­ψη», «μὴ μα­θαί­νει κα­νό­νες», «μὴ μα­θαί­νει τό­νους καὶ πνεύ­μα­τα» -για­τί τὰ κα­ταρ­γή­σα­με γιὰ οἰ­κο­νο­μί­α χρό­νου καὶ μᾶλ­λον ἀ­νορ­θό­γρα­φα βγαί­νουν τὰ παι­διὰ- αὐ­τὸ τὸ «μή, μή, μή…» βο­ή­θη­σε; Για­τί τὰ παι­διὰ τὴν ἐ­πο­χὴ τοῦ Νι­κο­λά­κη -Ἁγ. Νι­κο­δή­μου- μά­θαι­ναν γράμ­μα­τα, ὑ­πὸ δου­λεί­αν, χω­ρὶς τὰ στοι­χει­ώ­δη ὑ­λι­κὰ μέ­σα καὶ ἤ­ξε­ραν ἄ­πται­στα καὶ τὰ Ἀρ­χαί­α καὶ τὰ Νέ­α Ἑλ­λη­νι­κὰ καὶ ἦ­σαν καὶ ρή­το­ρες καὶ συγ­γρα­φεῖς; Ἐ­ρώ­τη­μα τὸ θέ­τω γιὰ νὰ συγ­κρί­νου­με μὲ τὴ «μον­τέρ­να» παι­δα­γω­γι­κή.

Τέ­λος, τί ἄλ­λο εἴ­χα­με; Εἴ­χα­με ἰ­δι­ω­τι­κὴ πρω­το­βου­λί­α μὲ ἐ­θνι­κὴ συ­νεί­δη­ση. Εἴ­χα­με ἐ­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, ἐμ­πό­ρους, ναυ­τι­κοὺς μὲ ἐ­θνι­κὴ συ­νεί­δη­ση. Ἔ­φευ­γε ἕ­να φτω­χὸ παι­δὶ ἀ­πὸ τὰ Γι­άν­νε­να, ὁ Ζώ­ης Κα­πλά­νης –ποὺ ἔ­μα­θε καὶ αὐ­τὸς γράμ­μα­τα τὸ βρά­δυ, δι­α­βά­ζον­τας στὸ μα­γα­ζὶ τοῦ ἐμ­πό­ρου ἀ­φεν­τι­κοῦ του πά­νω στὰ σα­κκιὰ– πῆ­γε στὴ Ρω­σσί­α ἔ­γι­νε ἔμ­πο­ρος, ἔ­γι­νε πλού­σιος, ἀλ­λὰ τὰ χρή­μα­τα τὰ ἔ­στελ­νε στὰ Γι­άν­νε­να γιὰ νὰ γί­νει ἡ σχο­λὴ ποὺ εἶ­ναι γνω­στὴ ἀ­κό­μα καὶ σή­με­ρα, ἡ «Κα­πλά­νει­ος Σχο­λή». Ἐ­θνι­κοὶ εὐ­ερ­γέ­τες· ἐ­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, ἔμ­πο­ροι, ναυ­τι­κοί.

Νὰ λοι­πὸν, πὼς ἐ­πι­βι­ώ­σα­με χω­ρὶς κρά­τος! Μὲ Ἐκ­κλη­σί­α, ὅ­ρα­μα τὴ Με­γά­λη Ἰ­δέ­α, ἀ­γά­πη στὰ Γράμ­μα­τα, ἰ­δι­ω­τι­κὴ πρω­το­βου­λί­α καὶ Ἀν­θρώ­πους μὲ ἐ­θνι­κὴ συ­νεί­δη­ση.

«Δυ­στυ­χῶς Ἐ­πτω­χεύ­σα­μεν»

Καὶ νὰ πῶ καὶ ἄλ­λη μί­α ἱ­στο­ρί­α, πιὸ κον­τι­νὴ στὰ ση­με­ρι­νά. Σή­με­ρα ἀ­κοῦ­με γιὰ πτώ­χευ­ση, τί ση­μαί­νει αὐ­τό; Ποῦ θὰ πά­ει ἡ Ἑλ­λά­δα ἂν συμ­βεῖ αὐ­τό; Δὲν εἶ­μαι οἰ­κο­νο­μο­λό­γος νὰ σᾶς πῶ τί ἀ­κρι­βῶς ση­μαί­νει πτώ­χευ­ση. Ναὶ, ἔ­χει ξα­να­γί­νει, πραγ­μα­τι­κή, ἐ­πί­ση­μη πτώ­χευ­ση. Καὶ πιὸ τὸ ἀ­πο­τέ­λε­σμα; Ἀ­φυ­πνι­σθή­κα­με, φι­λο­τι­μη­θή­κα­με καὶ ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­σα­με ἑ­κα­τομ­μύ­ρια ὑ­πο­δού­λους Ἕλ­λη­νες. Θὰ σᾶς πῶ τὸ ἱ­στο­ρι­κὸ πα­ρά­δειγ­μα· 1893, πρω­θυ­πουρ­γὸς Χα­ρί­λα­ος Τρι­κού­πης. Δα­νεί­ζε­ται καὶ ξε­πλη­ρώ­νει προ­η­γού­με­νο καὶ προ­προ­η­γού­με­νο δά­νει­ο. Ζη­τᾶ ἀ­πὸ τὴν Ἀγ­γλί­α προ­νο­μια­κοὺς ὅ­ρους γιὰ νὰ ξε­πλη­ρώ­σει τὰ προ­η­γού­με­να δά­νεια καὶ τοῦ λέ­νε οἱ Ἄγ­γλοι θὰ σοῦ δώ­σου­με δά­νει­ο, ἂν ὑ­πο­θη­κεύ­σεις τὰ ἐ­θνι­κά σου θέ­μα­τα στὴν Ἀγ­γλί­α. Τό­τε ἦ­ταν τὸ Μα­κε­δο­νι­κὸ καὶ τὸ Κρη­τι­κὸ ζή­τη­μα – δὲν εἶ­χαν ἑ­νω­θεῖ ἀ­κό­μα μὲ τὴν Ἑλ­λά­δα. Καὶ λέ­ει ὁ Τρι­κού­πης «ὄ­χι, δὲν ὑ­πο­θη­κεύ­ω τὴν ἐ­ξω­τε­ρι­κή μου πο­λι­τι­κὴ στὴ Βρε­ττα­νί­α καὶ σὲ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη δύ­να­μη». Ἔ­τσι κά­νει τὴν ἱ­στο­ρι­κὴ δή­λω­ση «Δυ­στυ­χῶς ἐ­πτω­χεύ­σα­μεν». Ἀλ­λὰ εἶ­πε καὶ μί­α ἄλ­λη φρά­ση ποὺ δεί­χνει τὴν ἐλ­πί­δα ἑ­νὸς πο­λι­τι­κοῦ με­γα­λε­πή­βο­λου: «ἡ Ἑλ­λὰς προ­ώ­ρι­σται (δηλ. εἶ­ναι προ­ο­ρι­σμέ­νη) νὰ ζή­σει καὶ θὰ ζή­σει». Καὶ τὸν δι­ώ­χνουν καὶ δὲν βγῆ­κε κἄν βου­λευ­τής. Συ­νε­χί­ζε­ται ἡ ἱ­στο­ρί­α. Παίρ­νει τε­λι­κὰ δά­νει­ο ἡ Ἑλ­λά­δα. Δεύ­τε­ρο πλῆγ­μα τὸ 1897, Ἑλ­λη­νο­τουρ­κι­κὸς πό­λε­μος, ἀ­τυ­χής. Ὑ­πο­χω­ροῦ­με καὶ φτά­νουν οἱ Τοῦρ­κοι μέ­χρι τὴ Λά­ρι­σα. Τρί­το πλῆγ­μα, τὸ 1898 ἐγ­κα­θί­στα­ται στὴν χώ­ρα μας ἡ «Τρό­ϊκα» τῆς ἐ­πο­χῆς ἐ­κεί­νης. Ἕξι δυ­νά­μεις, με­γά­λες δυ­νά­μεις εὐ­ρω­πα­ϊ­κὲς μπῆ­καν στὴν Ἑλ­λά­δα καὶ ἔ­παιρ­ναν διὰ νό­μου ὅ­λα τὰ ἔ­σο­δα ποὺ εἶ­χε τὸ κρά­τος ἀ­πὸ τὰ κρα­τι­κὰ μο­νο­πώ­λια, δη­λα­δὴ σπίρ­τα, τσι­γά­ρα, πε­τρέ­λαι­ο, ἁ­λά­τι, τρα­που­λό­χαρ­τα καὶ τὰ τε­λω­νεῖ­α Πει­ραι­ῶς καὶ Λαυ­ρί­ου τὰ ἤ­λεγ­χαν ξέ­νοι. Ἄ­ρα τὸ ἑλ­λη­νι­κὸ δη­μό­σιο τα­μεῖ­ο ἔ­χα­νε ση­μαν­τι­κὰ ἔ­σο­δα. Αὐ­τὴ ἡ Ἑλ­λά­δα ἡ πτω­χευ­μέ­νη ποὺ εἶ­χε ὑ­πο­στεῖ Δι­ε­θνῆ Οἰ­κο­νο­μι­κὸ Ἔ­λεγ­χο, κα­τόρ­θω­σε σὲ λί­γα χρό­νια νὰ με­γα­λώ­σει τὰ σύ­νο­ρά της (Μα­κε­δο­νι­κὸς Ἀ­γώ­νας) καὶ τὸ 1912-1913 νὰ ἀ­πε­λευ­θε­ρώ­σει Ἤ­πει­ρο, Μα­κε­δο­νί­α, Κρή­τη, νη­σιὰ Αἰ­γαί­ου καὶ νὰ ἑ­τοι­μά­σει τὴν ἀ­πε­λευ­θέ­ρω­ση τῆς Θρά­κης. Για­τί ἡ πτώ­χευ­ση τοῦ 1893 δὲν  ὁ­δή­γη­σε σὲ ἀ­παι­σι­ο­δο­ξί­α, σὲ αὐ­τὸ τὸ γκρί­ζο ποὺ βλέ­που­με σή­με­ρα, σὲ κα­τά­θλι­ψη, ἀ­δι­α­φο­ρί­α, ἄρ­νη­ση τοῦ ἀν­θρώ­που γιὰ δη­μι­ουρ­γι­κό­τη­τα. Για­τί δὲν ὁ­δή­γη­σε ὅ­λο αὐ­τὸ καὶ τό­τε σὲ κα­τά­θλι­ψη; Για­τί ὑ­πῆρ­χαν πνευ­μα­τι­κὲς ἀ­ξί­ες.

Νὰ θυ­μί­σω, ὅ­τι τὸ 1896 ἕ­νας τσα­ρου­χο­φό­ρος νε­ρου­λὰς ὀ­νό­μα­τι Σπύ­ρος Λού­ης κερ­δί­ζει τὸ Μα­ρα­θώ­νιο καὶ ἡ Ἑλ­λά­δα ἀ­πο­γει­ώ­νε­ται. Γί­νε­ται παγ­κο­σμί­ως γνω­στή. Χρυ­σὸ στὸ Μα­ρα­θώ­νιο τῶν Ὀ­λυμ­πια­κῶν Ἀ­γώ­νων, τῶν πρώ­των τῆς νε­ώ­τε­ρης ἐ­πο­χῆς. Καὶ ρω­τοῦν τὸ Σπύ­ρο Λού­η «τί βι­τα­μί­νες πῆ­ρες;» -δὲν ὑ­πῆρ­χαν τό­τε τὰ ἀ­να­βο­λι­κὰ- «ποι­ὸν εἶ­χες προ­πο­νη­τή;». Καὶ ἀ­παν­τά­ει, «τὸ βρά­δυ πρὸ τοῦ ἀ­γῶ­νος νή­στε­ψα καὶ προ­σευ­χή­θη­κα στὸ ἐκ­κλη­σά­κι τοῦ Μα­ρα­θῶνα» -ὁ Μα­ρα­θώ­νας ἦ­ταν μα­κριὰ ἀ­πὸ τὴν Ἀ­θή­να, μία­ μέ­ρα δρό­μος- «Νή­στε­ψα καὶ κοι­νώ­νη­σα καὶ προ­σευ­χή­θη­κα, ὅ­πως λέ­ει ἡ μά­ννα μου. Καὶ ἡ Πα­να­γί­α μοῦ ᾿δω­σε τὸ με­τάλ­λιο».

Δεύ­τε­ρη ση­μαν­τι­κὴ πνευ­μα­τι­κὴ ἀ­ξί­α ποὺ εἶ­χαν οἱ ἄν­θρω­ποι τὴν ἐ­πο­χὴ ἐ­κεί­νη, εἶ­ναι ἡ αὐ­το­θυ­σί­α. Θὰ μοῦ πεῖ­τε, «καὶ σή­με­ρα εἶ­ναι εὔ­κο­λο;». Αὐ­το­θυ­σί­α εἶ­ναι ἕ­νας γο­νιὸς ποὺ θυ­σιά­ζει τὴ δι­α­σκέ­δα­σή του, γιὰ πα­ρά­δειγ­μα, γιὰ νὰ μπο­ρεῖ νὰ κά­τσει νὰ δι­α­βά­σει τὰ παι­διά του. Κι αὐ­τὸ εἶ­ναι αὐ­το­θυ­σί­α. Τὴν ἐ­πο­χὴ ἐ­κεί­νη ἡ αὐ­το­θυ­σί­α ἐκ­φρά­σθη­κε στὸ πρό­σω­πο ἑ­νὸς ἥ­ρω­α, τοῦ Παύ­λου Με­λᾶ, ποὺ ἔ­φυ­γε ἀ­πὸ τὰ σα­λό­νια τῶν Ἀ­θη­νῶν γιὰ νὰ θυ­σια­σθεῖ στὴν τουρ­κο­κρα­τού­με­νη Μα­κε­δο­νί­α. Ὁ πα­τέ­ρας του ἦ­ταν Δή­μαρ­χος, ὁ πε­θε­ρὸς του ὁ Δρα­γού­μης πρω­θυ­πουρ­γὸς καὶ ὅ­μως πῆ­γε τρεῖς φο­ρὲς στὶς λά­σπες τῆς Μα­κε­δο­νί­ας γιὰ νὰ ἀ­φυ­πνί­σει τὸ Γέ­νος.

Τρί­τον. Ἕ­νας Γε­ώρ­γιος Ἀ­βέ­ρωφ ἔ­βα­λε χρή­μα­τα καὶ ἔ­δω­σε τὸ μι­σὸ τοὐ­λά­χι­στον κε­φά­λαι­ο γιὰ νά οἰ­κο­δο­μη­θεῖ τὸ θω­ρη­κτὸ Ἀ­βέ­ρωφ τοῦ Βαλ­κα­νι­κοῦ πο­λέ­μου, τὸ πλοῖ­ο αὐ­τὸ τὸ με­γά­λο. 

Καὶ τέ­ταρ­το στοι­χεῖ­ο, τὸ κυ­ρι­ώ­τε­ρο: Οἱ Ἕλ­λη­νες τοῦ 1893-1912  εἶ­χαν πί­στη γιὰ τὴ συ­νέ­χεια τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ. Τί εἶ­ναι ἡ συ­νέ­χεια τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ; Εἶ­ναι ἡ δι­α­χρο­νι­κή του πο­ρεί­α ὅ­πως τεκ­μη­ρι­ώ­νε­ται ἱ­στο­ρι­κά.. Εἶ­ναι ἡ αἴ­σθη­ση ὅ­τι χρω­στοῦ­με στοὺς Ἀρ­χαί­ους καὶ τοὺς Βυ­ζαν­τι­νούς. Ὄ­χι φυ­λε­τι­κά. Πο­τέ!  Ὁ Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξος τρό­πος ζω­ῆς δὲν σκέ­πτε­ται φυ­λε­τι­κὰ-βι­ο­λο­γι­κά.. Τὸ ἀ­πορ­ρί­πτου­με αὐ­τό. Πνευ­μα­τι­κὰ καὶ πο­λι­τι­στι­κὰ εἶ­ναι τὰ κρι­τή­ριά μας! Μί­α συ­νέ­χεια τοῦ Ἑλ­λη­νι­σμοῦ στὸν χρό­νο καὶ στὸν χῶ­ρο, μί­α ἑ­νό­τη­τα ἀ­ξι­ῶν ἀ­νὰ τοὺς αἰ­ῶ­νες.

Ἡ κρί­ση ὡς ἀ­φύ­πνι­ση καὶ ὁ ρό­λος τῆς Παι­δεί­ας

Μή­πως, τὰ τε­λευ­ταῖ­α χρό­νια ἔ­χου­με πέ­σει στὰ δί­χτυ­α ἑ­νὸς εὐ­δαι­μο­νι­σμοῦ, μὲ τὴ μα­νί­α γιὰ κα­λο­πέ­ρα­ση ποὺ μᾶς δι­δά­σκουν ἡ τη­λε­ό­ρα­ση καὶ οἱ δι­α­φη­μί­σεις; Ὅ­σα ἀ­γο­ρά­ζου­με τὶς τε­λευ­ταῖ­ες δε­κα­ε­τί­ες ἦ­σαν χρή­σι­μα; Δὲν λέ­ω νὰ εἴ­μα­στε μὲ τὸ τριμ­μέ­νο πα­πού­τσι τοῦ Ἁ­γί­ου Νι­κο­δή­μου. Προ­φα­νῶς ὄ­χι! Μή­πως ὅ­μως ὑ­περ­χρε­ω­θή­κα­με ὡς ἄ­το­μα καὶ ὡς οἰ­κο­γέ­νει­ες;  Μή­πως καὶ ὡς κρά­τος κά­να­με τὸ ἴ­διο; Μή­πως ὑ­περ­δα­νει­ζό­μα­σταν καὶ γιὰ πολ­λοὺς λό­γους μὲ ἀ­πο­τέ­λε­σμα σή­με­ρα νὰ μὴ μπο­ροῦ­με νὰ ξε­πλη­ρώ­σου­με τὰ πρῶ­τα δά­νεια καὶ νὰ παίρ­νου­με και­νού­ργια κυ­ρί­ως γιὰ νὰ ξε­πλη­ρώ­σου­με τὰ πα­λιά; Αὐ­τὸ μᾶς ὁ­δη­γεῖ στὴν ἀ­να­ζή­τη­ση πιὸ πνευ­μα­τι­κῶν ἀ­ξι­ῶν. Πι­στεύ­ω λοι­πόν, ὅ­πως εἶ­πα καὶ στὴν ἀρ­χή, ὅ­τι ὁ Θε­ὸς δί­νει με­ρι­κὲς φο­ρὲς τὴν κρί­ση, δί­νει τὴ δυ­να­τό­τη­τα νὰ ξα­να­σκε­φτοῦ­με ποι­οὶ εἴ­μα­στε, ποῦ πᾶ­με, για­τί πᾶ­με καὶ τί λά­θη κά­νου­με. Καὶ  πι­στεύ­ω ὅ­τι στὴ συ­ζή­τη­ση γιὰ τὴν Παι­δεί­α ποὺ ἔ­χει ἀρ­χί­σει, δὲν πρέ­πει νὰ μέ­νου­με μό­νο στὸν τρό­πο εἰ­σα­γω­γῆς στὰ Πα­νε­πι­στή­μια ἢ μό­νο στὴ δι­οί­κη­ση. Τὸ ἐ­ρώ­τη­μα «τί ἀν­θρώ­πους δι­α­πλά­θου­με;». Τὸν homo economicus, τὸν κα­τα­να­λω­τή, τὸν ἄν­θρω­πο πού εἶ­ναι θύ­μα τῆς δι­α­φή­μι­σης, θύ­μα τῶν με­γά­λων τρα­πε­ζῶν, τῶν δα­νεί­ων; Ἢ ἄν­θρω­πο ἀ­νε­ξάρ­τη­το ὁ ὁ­ποῖ­ος ἔ­χει συ­νεί­δη­ση ἠ­θι­κή, ὁ ὁ­ποῖ­ος σέ­βε­ται τὸ πα­ρελ­θόν του, ξέ­ρει τὴν ἱ­στο­ρί­α του; Γι᾿ αὐ­τὸ θέ­λω νὰ ἐλ­πί­ζω πὼς μέ­σα στὴν ὅ­λη κρί­ση, σύγ­κρι­ση, ἐ­πί­κρι­ση ποὺ κά­νου­με χω­ρὶς ὅ­μως ὑ­πο-κρι­σί­α, θὰ  κα­τα­λά­βου­με ὅ­τι τὸ μέλ­λον τοῦ τό­που εἶ­ναι μί­α παι­δεί­α πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀν­θρω­πι­στι­κή, μί­α παι­δεί­α μὲ με­γα­λύ­τε­ρη ἔμ­φα­ση σὲ ἀρ­χὲς καὶ ἀ­ξί­ες, μί­α παι­δεί­α ποὺ θὰ βγά­ζει ἄν­θρω­πο -ἄ­νω θρώ­σκον­τα- σὲ ἀν­τί­θε­ση μὲ τὶς λα­τι­νι­κὲς γλῶσ­σες ὅ­που ὁ ἄν­θρω­πος εἶ­ναι homo, χῶ­μα, ὕ­λη. Νὰ εἶ­ναι μί­α παι­δεί­α ἡ ὁ­ποί­α δὲν θὰ μᾶς ἀ­πο­κό­ψει οὔ­τε ἀ­πὸ τὴ γλῶσ­σα μας, τὴν ἑ­νια­ία Ἑλ­λη­νι­κή. Για­τί ἀρ­χαί­α, βυ­ζαν­τι­νά, εὐ­αγ­γε­λι­κά, εἶ­ναι μί­α ἡ γλῶσ­σα μας. Δὲν εἶ­ναι ξέ­νη γλῶσ­σα τὰ ἀρ­χαί­α, μί­α εἶ­ναι ἡ γλῶσ­σα μας. Οὔ­τε ἀ­πὸ τὴν ἱ­στο­ρί­α μας νὰ ἀ­πο­κο­ποῦ­με οὔ­τε ἀ­πὸ τὰ Ὀρ­θό­δο­ξα Θρη­σκευ­τι­κά μας. Ἄλ­λω­στε σή­με­ρα σὲ ὅ­λη τὴν Εὐ­ρώ­πη βλέ­που­με νὰ ἐ­πα­νέρ­χε­ται μὲ ἔμ­φα­ση ἡ ἀ­νάγ­κη γιὰ πε­ρισ­σό­τε­ρη ἀν­θρω­πι­στι­κὴ παι­δεί­α.

Ἂς γί­νει ἡ κρί­ση μί­α εὐ­και­ρί­α νὰ ἀ­να­βα­πτι­σθοῦ­με στὰ Ἑλ­λη­νορ­θό­δο­ξα ἰ­δα­νι­κά μας!

(Τὸ κεί­με­νο βα­σί­ζε­ται σὲ σχε­τι­κὴ ὁ­μι­λί­α τοῦ συγ­γρα­φέ­ως, ἡ ὁ­ποί­α πα­ρου­σι­ά­σθη­κε στὸ Ἀ­γρί­νιο, στὴν Πά­τρα, στὴ Λα­μί­α καὶ σὲ πολ­λὲς ἐ­νο­ρί­ες καὶ σω­μα­τεῖ­α τῶν Ἀ­θη­νῶν καὶ τοῦ Πει­ραι­ῶς).

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ε.ΡΩ.  ΤΕΥΧΟΣ 12 

πηγή

 πηγή

Οι καλόγεροι πολεμούσαν οι νενέκοι «γονάτιζαν»

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας
Στις 24 Ιουνίου 1827 έλαβε χώρα μία από τις τελευταίες μάχες της Ελληνικής Επαναστάσεως. Η μάχη των μοναχών του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων κατά του Ιμπραήμ και των Τουρκοαιγυπτίων του. Ο Ιμπραήμ, υιοθετημένος γιος του Μεχμέτ Αλή, αντιβασιλέως της Αιγύπτου, είχε πάρει εντολή από τον σουλτάνο να εκκαθαρίσει την Πελοπόννησο από κάθε εστία ελληνικής αντίστασης. Αρχικά είχε επιτυχίες λόγω της διχόνοιας των επαναστατών και λόγω της προδοτικής στάσης μερικών τουρκοπροσκυνημένων, όπως ο διαβόητος Νενέκος.

Όταν ο Ιμπραήμ με 15.000 στρατιώτες βρέθηκε στην περιοχή των Καλαβρύτων, αισθάνθηκε ντροπή που η Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου με τη θαυματουργό εικόνα της Παναγίας, έργο του ευαγγελιστή Λουκά, έμενε απόρθητη. Οι μοναχοί αξιοποιούσαν το βραχώδες του εδάφους και είχαν μεταβάλει τη μονή της μετανοίας τους σε καστρομονάστηρο. Τους ενίσχυσαν μερικές εκατοντάδες ανδρών υπό τον Ν. Πετιμεζά και ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη, ο γνωστός λόγιος Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, ο οποίος έγραψε στα Απομνημονεύματά του ότι «οι Τούρκοι αισθάνθηκαν καλογερικό πόλεμο». Στο πλευρό του Ιμπραήμ πολέμησε ο Νενέκος επικεφαλής λίγων προδοτών Ελλήνων.
Τη λεβεντιά της ελληνικής ψυχής και το ήθος του ελληνορθόδοξου κληρικού και μοναχού διατρανώνουν οι πολυάριθμοι τότε μοναχοί του Μ. Σπηλαίου με τις δύο απαντήσεις τους προς τους απεσταλμένους του Ιμπραήμ. Στην πρώτη απαντούν ότι δεν παραδίδονται και ότι θα αγωνιστούν, διότι πιστεύουν στη Θεία Πρόνοια και στην τελική ήττα του Αιγύπτιου στρατάρχη.
Η δεύτερη απάντησή τους αξίζει να αναδημοσιευθεί ολόκληρη. Σημειώνω ότι υπήρχε σε παλαιότερα αναγνωστικά του Δημοτικού, που σήμερα έχουν αντικατασταθεί από ψευδοπροοδευτικά κείμενα. Θαυμάστε:

«Υψηλότατε αρχηγέ των Οθωμανικών αρμάτων, χαίρε.
Ελάβομεν το γράμμα σου και είδομεν τα όσα γράφεις. Ηξεύρομεν πως είσαι εις τον κάμπον των Καλαβρύτων πολλάς ημέρας και ότι έχεις όλα τα μέσα του πολέμου. Ημείς διά να προσκυνήσωμεν είναι αδύνατον, διότι είμεθα ορκισμένοι εις την πίστη μας ή να ελευθερωθώμεν ή να αποθάνωμεν πολεμούντες, και κατά το αϊνί (πίστη) μας δεν γίνεται να χαλάσει ο ιερός όρκος της πατρίδος μας. Σας συμβουλεύομεν, όμως, να υπάγεις να πολεμήσεις σε άλλα μέρη, διότι αν έρθεις εδώ να μας πολεμήσεις και μας νικήσεις δεν είναι μεγάλον κακόν, διότι θα νικήσεις παπάδες. Αν όμως νικηθείς, το οποίον ελπίζομεν άφευκτα με τη δύναμη του Θεού, διότι έχομεν και θέση δυνατή, και θα είναι εντροπή σου και τότε οι Ελληνες θα εγκαρδιωθούν και θα σε κυνηγούν πανταχού. Ταύτα σε συμβουλεύομεν και ημείς, κάμε ως γνωστικός το συμφέρον σου. Εχομεν και γράμματα από την βουλή και αρχιστράτηγον Θεόδωρον Κολοκοτρώνην, ότι εις πάσαν περίπτωσιν πολλήν βοήθειαν θα μας στείλει, παλληκάρια και τροφάς, και ότι ή θα ελευθερωθώμεν τάχιστα ή θα αποθάνωμεν κατά τον ιερόν όρκον της Πατρίδος μας.
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ο Ηγούμενος
Και οι συν εμοί παπάδες και καλόγεροι
Την 22αν Ιουνίου 1827, Μέγα Σπήλαιον».

Η μάχη έγινε έπειτα από δύο ημέρες και δίπλα στους Ελληνες ενόπλους πολέμησαν 100 μοναχοί που έβγαλαν τα ράσα και φόρεσαν φουστανέλες. Ο Ιμπραήμ ηττήθηκε και έχασε πολλούς άνδρες. Μετά την Αγία Λαύρα άλλο ένα μοναστήρι των Καλαβρύτων έδωσε το μήνυμα της αξιοπρέπειας στους αγωνιζομένους. Πολλά είναι τα επίκαιρα διδάγματα:
Α) Η υπερήφανη απάντηση των μοναχών εντάσσεται στην παράδοση των πολλών ΟΧΙ του Ελληνισμού, από το Μολών Λαβέ έως το ΟΧΙ του 1940.
Β) Ο καλογερικός πόλεμος και η απώθηση πολλαπλάσιων στρατευμάτων αποδεικνύουν για ακόμη μία φορά πόσο άδικο έχουν οι αποδομητές ιστορικοί που αρνούνται την εθνική προσφορά του ορθόδοξου κλήρου και των μοναστηριών.
Γ) Οι τουρκοπροσκυνημένοι Νενέκοι τότε έπαιρναν τα όπλα υπέρ του κατακτητή. Σήμερα μας υπονομεύουν παραχαράσσοντας την Ιστορία.
Τελικά ηττώνται και χλευάζονται!

Επέτειοι που παρερμηνεύονται Η 25η Μαρτίου του Ελληνικού Αγώνα και η 1η Απριλίου του Κυπριακού

Η 25η Μαρτίου του Ελληνικού Αγώνα και  η 1η Απριλίου του Κυπριακού

Προ ολίγων ηΗ 25η Μαρτίου του Ελληνικού Αγώνα και η 1η Απριλίου του Κυπριακούμερών εορτάσαμε τη διπλή εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και της Μεγάλης Ελληνικής Επαναστάσεως του 1821. Σε λίγες ημέρες πρέπει να τιμήσουμε την επέτειο του Απελευθερωτικού Αγώνος των Ελλήνων της Κύπρου, ο οποίος άρχισε την 1η Απριλίου 1955. Με θλίψη παρατηρώ ότι και οι δύο επέτειοι πέφτουν θύματα παρερμηνειών, ιδεολογικά φορτισμένων σηματοδοτήσεων και ιστορικών διαστρεβλώσεων.

Οφείλουμε να τιμούμε τους αγωνιστές του έθνους διαβάζοντας τα δικά τους κείμενα, υποκλινόμενοι στις πραγματικές ιδέες και αγωνίες τους, γονατίζοντας στους τάφους τους και διδάσκοντας στα παιδιά μας την ιστορική αλήθεια. Είναι προσβολή προς τους μάρτυρες της πίστεως και της πατρίδος να ακούμε κάθε φορά απίθανες λογικές ακροβασίες και θολοκουλτουριάρικες ερμηνείες. Δεν είναι Ιστορία η αυθαίρετη εξήγηση των γεγονότων από διανοουμένους, οι οποίοι θαυμάζουν τα ξένα πρότυπα, αλλά αγνοούν τα απομνημονεύματα των αγωνιστών και χλευάζουν την ελληνορθόδοξη παράδοση του λαού μας. Ιστορία είναι η μελέτη των πηγών και όχι η απόκρυψή τους ή η επιλεκτική ανάγνωσή τους.

Το 1821 ταλαιπωρείται επί δεκαετίες από μαρξιστές, οπαδούς της υλιστικής και της ταξικής ερμηνείας, και πολύ περισσότερο από τους φανατικούς οπαδούς του δυτικού Διαφωτισμού. Δεν θέλουν να ακούσουν τη φωνή των ιδίων των πρωταγωνιστών, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Ορισμένοι φθάνουν στο σημείο να προσβάλουν το έθνος μας λέγοντας ότι το 1821 έγινε η γέννηση ενός έθνους! Λάθος, έγινε η γέννηση ενός κράτους. Εθνος Ελλήνων υπήρχε από την αρχαιότητα και δεν έπαυσε να υπάρχει. Γιατί οι διαστρεβλωτές της Ιστορίας δεν διαβάζουν τα κείμενα της Τουρκοκρατίας για να δουν ότι ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Μελέτιος Πηγάς, ο επίσκοπος Μυρέων Ματθαίος, ο κορυφαίος ιεροκήρυκας Ηλίας Μηνιάτης, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος και τόσες άλλες μορφές διακηρύσσουν τη διαχρονική συνέχεια της ελληνικής εθνικής συνειδήσεως;

Ο κυπριακός αγώνας του 1955-59 είχε ως σύνθημα και αίτημα την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, αλλά η διεθνής διπλωματία οδήγησε τελικά στην κολοβωμένη ανεξαρτησία του 1960. Οι νέοι και οι νέες μας πρέπει να μαθαίνουν ότι τα αγόρια και τα κορίτσια των κατηχητικών και των ορθοδόξων χριστιανικών σωματείων πρωταγωνίστησαν και σκόρπισαν τον τρόμο στη Βρετανική Αυτοκρατορία, η οποία διοικούσε αποικιοκρατικά τη Μεγαλόνησο. Η ελληνική σημαία κυριαρχούσε σε όλες τις διαδηλώσεις, οι ηρωομάρτυρες της αγχόνης είχαν ως πρότυπα τους ήρωες του Ελληνισμού και τους μάρτυρες του χριστιανισμού. Στο Μουσείο Αγώνος στη Λευκωσία μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει με ποια βιβλία ανατράφηκαν οι Καραολήδες και οι Παλληκαρίδηδες.
Ας πούμε στα παιδιά μας την αλήθεια για τις ελληνορθόδοξες ρίζες του 1821 και του 1955. Επιτέλους, όχι άλλες παρερμηνείες!

Κωνσταντίνος Χολέβας

πηγή

Η δική μας επανάσταση δεν μοιάζει με τις άλλες

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης φαίνεται ότι είχε προβλέψει τις ιδεολογικές παρερμηνείες του 1821, οι οποίες συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Εγραψε λοιπόν στα Απομνημονεύματά του το εξής: «Η Επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με τις άλλες». Και έσπευσε να διευκρινίσει ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν αντέγραψε τη Γαλλική του 1789, διότι οι Γάλλοι πολέμησαν μεταξύ τους σε εμφύλιο πόλεμο, ενώ οι Ελληνες εξεγέρθηκαν εναντίον κατακτητού αλλοεθνούς και αλλοθρήσκου. Προσθέτουμε ότι οι εξεγερμένοι Γάλλοι είχαν αντίπαλο τότε τον ανώτερο ρωμαιοκαθολικό κλήρο, ο οποίος είχε αποκτήσει υπερβολικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα σε ένα φεουδαρχικό καθεστώς, ενώ οι Ελληνες επαναστάτες αγωνίσθηκαν υπό την Εκκλησία τους για την Εκκλησία, μαζί με την Εκκλησία.

Παρά ταύτα, σε ορισμένα σχολικά και πανεπιστημιακά εγχειρίδια γίνεται σήμερα μια προσπάθεια να θεωρηθεί η μεγάλη Ελληνική Επανάσταση ως γνήσιο πνευματικό τέκνο του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επαναστάσεως. Δεν υποτιμώ τα σπουδαία αυτά ιδεολογικά ρεύματα, τα οποία πράγματι επηρέασαν αρκετούς Ελληνες. Ομως, η ιστορική έρευνα έχει αποδείξει ότι οι πνευματικές προϋποθέσεις του 1821 βασίζονται σε μια σύνθεση της ελληνορθόδοξης παράδοσης του λαού μας με αντιλήψεις που ήλθαν από τη Δύση. Ο Ελληνισμός δεν ήταν ποτέ κλεισμένος στο καβούκι του και οι λόγιοί του, κληρικοί και λαϊκοί, διάβαζαν, ταξίδευαν, είχαν ενημέρωση, παρά τις συνθήκες δουλείας. Η σύνθεση αυτή ονομάσθηκε Ελληνικός Διαφωτισμός και έχει σημαντικές διαφορές από τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό.

Οι Ελληνες που επηρεάσθηκαν από τον Διαφωτισμό ήσαν επιλεκτικοί και όχι τυφλοί αντιγραφείς. Επί παραδείγματι, ενώ το πρώτο Σύνταγμα της Γαλλικής Επαναστάσεως προβλέπει δημόσια Παιδεία μόνο για τα αγόρια, ο Ρήγας Βελεστινλής στο δικό του Σύνταγμα προσθέτει και τη δημόσια Παιδεία για τα κορίτσια. Οι ορθόδοξες χριστιανικές καταβολές του τον βοηθούν να προσλαμβάνει κριτικά τα γαλλικά διδάγματα. Επίσης, ο Αδαμάντιος Κοραής, ο οποίος έζησε πολλά χρόνια στο Παρίσι, ασκεί αυστηρή κριτική στη Γαλλική Επανάσταση για τις αθεϊστικές ιδέες της και τις αντιχριστιανικές ενέργειές της (π.χ. ιεροσυλίες στην Παναγία των Παρισίων κ.ά.).

Λέγουν ορισμένοι ότι η Γαλλική Επανάσταση αφύπνισε τον Ελληνισμό και του καλλιέργησε εθνική συνείδηση. Λάθος. Από τα πρώτα χρόνια μετά την Αλωση της Πόλης, οι Ελληνες εξεγείρονται, αλλά αποτυγχάνουν για διάφορους λόγους. Ο Κων. Σάθας και άλλοι ιστορικοί έχουν καταγράψει δεκάδες επαναστατικά κινήματα επί Τουρκοκρατίας, πολύ πριν από τη Γαλλική Επανάσταση. Τα ιδανικά ήσαν η Ορθοδοξία, η απελευθέρωση όλων των ελληνικών τόπων και η διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού. Ούτε η εθνική συνείδηση περίμενε τους Ευρωπαίους διαφωτιστές για να... αναγεννηθεί. Οι πρόγονοί μας ουδέποτε έχασαν τη συνείδηση της ταυτότητάς τους. Ιεροκήρυκες μιλούν συνεχώς για αρχαία Ελλάδα και για βυζαντινή ρωμιοσύνη, σε κρυφά και φανερά σχολεία τα παιδιά διδάσκονται αρχαίους συγγραφείς, ο λαός διαβάζει μετά μανίας τη «Φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου». Οι αρχαίοι Ελληνες ήσαν ζωγραφισμένοι στον νάρθηκα πολλών ναών και η Μεγάλη Ιδέα κρατούσε την ελπίδα ζωντανή.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία συντελεί στη διαμόρφωση της συνειδήσεως και των τοπικών θεσμών. Στην Καππαδοκία πολλοί Ελληνες αναγκάσθηκαν να μιλούν τουρκικά, αλλά διατηρώντας την ορθόδοξη πίστη και τελώντας τη θεία λειτουργία στην ελληνική γλώσσα διαφύλαξαν την ελληνικότητά τους. Των Ελλήνων οι κοινότητες, στο υπόδουλο Γένος και στη διασπορά, υπήρξαν προέκταση της ενορίας. Με επίκεντρο τον ναό, ο υπόδουλος Ελληνισμός οργάνωνε την αυτοδιοίκηση και το εμπόριό του και εξέλεγε δημοκρατικά τους προκρίτους του.
Δέκα χρόνια πριν από τη Γαλλική Επανάσταση, ένας ορθόδοξος ιερομόναχος βρήκε μαρτυρικό θάνατο, αφού είχε μιλήσει στους Ελληνες για το «ποθούμενον», την ελευθερία. Το 1821 οφείλει πολύ περισσότερα στον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τους νεομάρτυρες, παρά στα ευρωπαϊκά «φώτα».

Κωνσταντίνος Χολέβας

*Πολιτικός Επιστήμων

πηγή

Το είδαμε εδώ

Ο εθνικός μαχητής μητροπολίτης Σεβαστιανός

 

      Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται στις 12 Δεκεμβρίου από την         εκδημία του Μητροπολίτου Δρυινουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Σεβαστιανού. Ο ακρίτας ιεράρχης έδωσε αγώνα καθαρό, εθνικό και πνευματικό για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Σε δύσκολα χρόνια, όταν κυβερνούσαν την Αλβανία τα άθεα κομμουνιστικά καθεστώτα του Χότζα και του Αλία, ο αοίδιμος ιεράρχης προσευχόταν, μιλούσε, έγραφε και χτυπούσε την καμπάνα για τους αδελφούς μας που υφίσταντο τα πάνδεινα. Ηταν η περίοδος 1967-1990, όταν η Αλβανία είχε ανακηρυχθεί στο μοναδικό στον κόσμο κράτος με επίσημη αθεΐα. Οι εκκλησίες γκρεμίστηκαν ή έγιναν στάβλοι, οι ιερείς εκτελέσθηκαν ή εστάλησαν σε καταναγαστικά έργα, οι Ελληνες της Βορείου Ηπείρου ζούσαν φοβερούς διωγμούς και κλίμα τρομοκρατίας. Οσοι δραπέτευαν από τα ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα έρχονταν στην Ελλάδα και έβρισκαν θαλπωρή στην Κόνιτσα, κοντά στον Σεβαστιανό.

Οσο διήρκεσε η κομμουνιστική καταπίεση εις βάρος της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού ο Σεβαστιανός ενθάρρυνε με κάθε τρόπο τους Βορειοηπειρώτες. Κάθε Πάσχα τελούσε τη λειτουργία της Αναστάσεως στο χωριό Μαυρόπουλο δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία, για να τον ακούν από τα μεγάφωνα οι υπόδουλοι ομοεθνείς μας. Το Δεκαπενταύγουστο τελούσε Αγρυπνία στη Μονή Μολυβδοσκεπάστου πάλι κοντά στα σύνορα και παρακαλούσε την Υπέρμαχο Στρατηγό να ελευθερώσει τους αδελφούς μας. Παρουσίασε σε ελληνικά και διεθνή βήματα την καταπίεση του Ελληνισμού. Για να προβάλει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας έφτασε μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο. Αλλά και μετά την πτώση των κομμουνιστικών καθεστώτων αγωνίσθηκε να πείσει τους πολιτικούς μας και τους ίδιους τους Βορειοηπειρώτες ότι δεν πρέπει να ερημώσει αυτή η πανάρχαια εστία του Ελληνισμού. Δυστυχώς, δεν εισακούσθηκε όσο θα έπρεπε.

Αντιθέτως, κατηγορήθηκε και συκοφαντήθηκε από τους δήθεν προοδευτικούς, οι οποίοι δεν έβγαζαν μιλιά όσο διαρκούσε η άγρια καταπίεση των Βορειοηπειρωτών από τους κομμουνιστές δικτάτορες. Ας μην ξεχνούμε ότι κατά τη δεκαετία του 1980 εμφανίσθηκε στη χώρα μας σχολικό βιβλίο Γεωγραφίας, το οποίο παρουσίαζε την Αλβανία του Χότζα και του Αλία ως κοινωνικό και οικονομικό πρότυπο!

Μέχρι τις 12/12/1994, όταν εξεδήμησεν εις Κύριον, ο μαχητής ιεράρχης συνέχισε τον αγώνα για να υπάρξει μια ρεαλιστική και εθνικώς ωφέλιμη λύση στο Βορειοηπειρωτικό. Πρότεινε την Αυτονομία εντός αλβανικών συνόρων για τις περιοχές με ελληνικό πληθυσμό. Πιστεύω ότι είχε δίκιο, διότι αυτή ήταν και η πρόβλεψη του Πρωτοκόλλου της Κερκύρας του Μαΐου του 1914, το οποίο είχε αποδεχθεί η Αλβανία. Εξάλλου, η Αυτονομία είναι μια λύση η οποία θα μετατρέψει τη Βόρειο Ηπειρο σε ζώνη ελληνικών επενδύσεων και ελληνικής πολιτιστικής παρουσίας, θα δώσει αίσθημα ασφαλείας στους Βορειοηπειρώτες, ώστε άλλοι μεν να παραμείνουν και άλλοι να επιστρέψουν και ταυτοχρόνως θα αποτελέσει μια ζώνη ανάπτυξης για το σύνολο των Αλβανών. Αν ακούγαμε το 1991 τον Σεβαστιανό, θα έμεναν πολλοί περισσότεροι Βορειοηπειρώτες εκεί.

Επίσης, αν τον ακούγαμε, θα είχαμε κάνει μεγαλύτερη προσπάθεια να προσεγγίσουμε τον βλαχόφωνο Ελληνισμό της Κορυτσάς και του Αυλώνος. Οι Ελληνόβλαχοι της Βορείου Ηπείρου έδωσαν στο έθνος σπουδαίους ευεργέτες, όπως ο Ζάππας, ο Αρσάκης κ.ά. Είναι πολυάριθμοι και η συντριπτική πλειοψηφία τους δηλώνει προσήλωση στην Ορθοδοξία και στον Ελληνισμό. Αρκεί να μην τους λησμονούμε!

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Σεβαστινός Οικονομίδης, εκ Καρδίτσης ορμώμενος, διαποίμανε μια μικρή επαρχία αλλά η φωνή του συγκλόνιζε το Πανελλήνιο. Η ζωή του ήταν ασκητική, η διαθήκη του αποτελεί υπόδειγμα ανθρώπου πτωχού στην τσέπη αλλά πλουσιωτάτου στην καρδιά. Βίωνε καθημερινά την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, την οποία δίδασκε με κηρύγματα, με βιβλία και κυρίως με το παράδειγμά του. Είχε ως πρότυπό του τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, τον οποίο τίμησε ανεγείροντας περικαλλή ναό στην Κόνιτσα.
 Αιωνία η μνήμη του Σεβαστιανού!

Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων
πηγή

Από τη μάχη του Κλειδιού στο κλειδί της Βαλκανικής

Κωνσταντίνος Χολέβας

Πολιτικός Επιστήμων 

Από ένα εκτενές άρθρο του Σαράντου Καργάκου στο περιοδικό ΕΡΩ (τεύχος Απριλίου- Ιουνίου 2014) θυμηθήκαμε ότι στις 29 Ιουλίου συμπληρώνονται χίλια ακριβώς χρόνια από τη μάχη του Κλειδίου μεταξύ του στρατού του Αυτοκράτορος Βασιλείου Β΄ του Μακεδόνος και του Βουλγάρου Τσάρου Σαμουήλ.

Η νικηφόρος αυτή μάχη διεξήχθη μεταξύ Σερρών και Μελενίκου. Οι Βυζαντινοί πρόγονοί μας με στρατηγό τον Νικηφόρο Ξιφία κατενίκησαν τους Βουλγάρους και σταμάτησαν οριστικά τη διείσδυση του Βουλγαρικού στρατού στον ελλαδικό χώρο.

Ο Ελληνισμός, ο οποίος ήταν πολιτιστικά, γλωσσικά και εθνολογικά το κυρίαρχο στοιχείο στην Βυζαντινή Αυτοκρατορία (Ρωμανία), σώθηκε από ένα σοβαρό κίνδυνο. Ο Βασίλειος ονομάσθηκε Βουλγαροκτόνος και αγωνίσθηκε για την απελευθέρωση του λειψάνου του Αγίου Αχιλλίου, το οποίο ο Σαμουήλ είχε αρπάξει από τη Λάρισα και το είχε μεταφέρει στη Μικρή Πρέσπα Φλωρίνης. Το 1018 για να ευχαριστήσει την Παναγία την Αθηνιώτισσα, η οποία ελατρεύετο στον Παρθενώνα, ο Βασίλειος έφθασε ως προσκυνητής με το στράτευμά του μέχρι την Αθήνα και έτσι κατέδειξε την αίσθηση συνέχειας του Ελληνισμού που είχαν οι Βυζαντινοί της εποχής εκείνης.

Η ανάμνηση των γεγονότων βοηθεί στη διατήρηση της εθνικής μνήμης και στην ανάταση του εθνικού φρονήματος ειδικά σε δύσκολες εποχές όπως η σημερινή. Δίνει επίσης αφορμή στους νεωτέρους να μελετήσουν περισσότερο τη Βυζαντινή Ιστορία, η οποία διδάσκεται σοβαρά από τους Ρώσους και τους Σέρβους, αλλά υποβαθμίζεται στα ελληνικά σχολεία. Συντελεί δε στην καλύτερη κατανόηση του Μακεδονικού ζητήματος, διότι οι Σκοπιανοί τον Σαμουήλ τον θεωρούν «Μακεδόνα» και όχι Βούλγαρο. Αν ήταν αυτό αλήθεια ο Βασίλειος δεν θα αποκαλείτο Βουλγαροκτόνος, αλλά ...Μακεδονοκτόνος. Όλα τα βυζαντινά κείμενα της εποχής αναφέρουν το Βουλγαρικό έθνος και όχι το ανύπαρκτο Μακεδονικό, το οποίο κατασκευάσθηκε το 1944 από τον κομμουνιστή δικτάτορα Τίτο.

Η ιστορική αυτή διαμάχη διατηρεί και σήμερα την ένταση στις σχέσεις Σκοπίων-Βουλγαρίας. Η Ελλάς έχει συμφέρον να συνεργασθεί με τη Βουλγαρία σε πολλούς τομείς αποδεικνύοντας ότι οι παλαιότερες συγκρούσεις δεν εμποδίζουν τις σημερινές φιλικές σχέσεις. Εκτός από το σκοπιανό, θέματα που συνδέουν τους δύο λαούς είναι η Ορθόδοξη Πίστη και οι ενεργειακοί αγωγοί.

Η ελληνοβουλγαρική συνεργασία ας γίνει το κλειδί για το μέλλον της Βαλκανικής.

πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Επέτειοι του 2014

Ο άγιος Κοσμάς γεννήθηκε το 1714

ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΤΟΥ 2014

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Το 2014  προσφέρεται για να θυμηθούμε το ιστορικό μας παρελθόν, να τιμήσουμε σημαντικές επετείους και να αντλήσουμε μηνύματα ελπίδας και ελληνορθόδοξης αυτογνωσίας από μεγάλες μορφές του Γένους. Επισημαίνω τις κυριότερες κατά την άποψή μου επετείους:

Στα τέλη Ιουλίου συμπληρώνονται χίλια χρόνια ακριβώς από τη μάχη του Κλειδίου (1014). Ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου/Ρωμανίας Βασίλειος Β΄ κατενίκησε τους Βουλγάρους σε μία κοσμοϊστορική μάχη κοντά στο σημερινό Σιδηρόκαστρο, στα στενά που δημιουργεί ο ποταμός Στρυμώνας. Ο Βούλγαρος τσάρος Σαμουήλ είχε γίνει απειλητικός και είχε φθάσει μέχρι τον Σπερχειό ποταμό. Ο Βασίλειος ονομάσθηκε Βουλγαροκτόνος και χάρισε την ελευθερία σε πολλές πόλεις της Βορείου Ελλάδος. Μετά τη νίκη αυτή το Ελληνορθόδοξο κράτος ησύχασε από μία ισχυρή απειλή.

Οι σημερινές σχέσεις μας με τη Βουλγαρία είναι άριστες, αλλά η ιστορία δεν πρέπει να λησμονείται.

Φέτος εξ άλλου συμπληρώνονται τριακόσια χρόνια από τη γέννηση του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού (Μάρτιος 1714). Ο Πατροκοσμάς, που μαρτύρησε το 1779 στη Βόρειο Ήπειρο, εργάσθηκε αόκνως για την ενίσχυση της Ορθοδόξου Πίστεως και των ελληνικών γραμμάτων κατά τη μαύρη περίοδο της Τουρκοκρατίας. Τιμώντας τον λαμβάνουμε χρήσιμα διδάγματα για το περιεχόμενο της παιδείας που χρειάζονται και σήμερα οι νέοι μας.

Συμπληρώνονται επίσης διακόσια χρόνια από την ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας (Οδησσός 1814). Μετά από δεκάδες ατυχή κινήματα και εξεγέρσεις οι υπόδουλοι Έλληνες επιτέλους βρίσκουν τον τρόπο και την κατάλληλη στιγμή για να οργανώσουν την επιτυχημένη πλέον Εθνεγερσία, η οποία εξερράγη το 1821. Κληρικοί και λαϊκοί, έμποροι και οπλαρχηγοί, όλα τα δυναμικά στοιχεία του Έθνους συνεργάσθηκαν κάτω από την καθοδήγηση της Φιλικής Εταιρίας και έφεραν το ποθούμενο που προφήτευσε ο Άγιος Κοσμάς.

Μία άλλη ενδιαφέρουσα επέτειος είναι η συμπλήρωση εκατό χρόνων από τον Αυτονομιακό Αγώνα των αδελφών μας της Βορείου Ηπείρου. Τον Δεκέμβριο του 1913 η Ελλάς αναγκάσθηκε υπό την πίεση της Ιταλίας, της Αυστρουγγαρίας και άλλων Δυνάμεων να δεχθεί την ίδρυση και τη χάραξη των συνόρων του νέου αλβανικού κράτους. Οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου εγκαταλείπονται αναγκαστικά από τον Ελληνικό Στρατό και ξεκινούν μόνοι τους τον ένοπλο αγώνα. Κερδίζουν την Αυτονομία τους με το Πρωτόκολλο της Κερκύρας του Μαίου 1914. Ας το θυμούνται οι αλβανικές κυβερνήσεις!

Κυριακάτικη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 4-5/1/2014 

πηγή

Κωνσταντίνος Χολέβας, Ι. Βατάτζης: Πρότυπο για κάθε Ελληνα κυβερνήτη!

Ι. Βατάτζης: Πρότυπο για κάθε Ελληνα κυβερνήτη!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός επιστήμων 

Στις 4 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εόρτασε τη μνήμη του αγίου Ιωάννη Βατάτζη, αυτοκράτορα της Νίκαιας από το 1222 έως το 1255. Ιδιαίτερες εκδηλώσεις, τα «Βατάτζεια», πραγματοποιήθηκαν στη γενέτειρά του, στο Διδυμότειχο, όπου λειτουργεί και ενοριακός ναός προς τιμήν του αγίου. Εως το 1922 και τη Μικρασιατική Καταστροφή οι Ελληνες της Μαγνησίας, στα παράλια της Ιωνίας, τιμούσαν τον άγιο αυτοκράτορα, ο οποίος είχε ταφεί εκεί κοντά, στη Μονή των Σωσάνδρων. Ομως, εκτός από την Εκκλησία μας, καλό θα ήταν να τιμούν τον σπουδαίο αυτό ορθόδοξο Ελληνα και η Πολιτεία και ο Στρατός και οι θεράποντες των φιλολογικών και πολιτικών επιστημών. Θα εξηγήσω τους λόγους.

Ο Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης διαδέχτηκε στον θρόνο τον πεθερό του Θεόδωρο Α' Λάσκαρη. Ηταν η περίοδος κατά την οποία οι δυτικοί Σταυροφόροι είχαν καταλάβει την Κωνσταντινούπολη και είχαν διαμοιράσει μεταξύ τους τα ιμάτια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας. Ο νόμιμος διάδοχος του αυτοκράτορα και ο κανονικός πατριάρχης μεταφέρθηκαν στη Νίκαια της Μικράς Ασίας. Η Νίκαια, η Τραπεζούντα και η Ηπειρος αποτέλεσαν τα ελληνικά κράτη τα οποία διατήρησαν το ελληνορθόδοξο φρόνημα. Μάλιστα, η Αυτοκρατορία της Νίκαιας είχε το προνόμιο να απελευθερώσει την Κωνσταντινούπολη το 1261 με τον Μιχαήλ Παλαιολόγο.

Ο Ιωάννης Βατάτζης διακρίθηκε ως ευσεβής και δίκαιος κυβερνήτης, ως στρατιωτικός που πολέμησε Τούρκους και Σταυροφόρους, ως λόγιος, ως διπλωμάτης και ως γνήσιος Ελληνας με εθνική αξιοπρέπεια. Αποκλήθηκε ελεήμων, διότι φρόντιζε με έργα και με νόμους να ελαφρύνει τα βάρη των φτωχών και να υπηρετεί πάντα τα δίκια του απλού λαού. Μερίμνησε για τη συγκέντρωση πολλών διδασκάλων του Γένους στη Νίκαια, με επικεφαλής τον Νικηφόρο Βλεμμύδη. Τους ζήτησε να περισυλλέξουν και να κωδικοποιήσουν όλα τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, τα οποία είχαν διασωθεί, κι έτσι βοήθησε στην προβολή της συνέχειας του Ελληνισμού. Απαγόρευσε τις εισαγωγές αγαθών από το εξωτερικό, πράγμα το οποίο σήμερα δεν είναι εφικτό λόγω της διεθνοποιήσεως του εμπορίου και της οικονομίας, τότε όμως ήταν μια συνετή πράξη προστασίας της ελληνικής παραγωγής. Ενοχλείτο από τις πλούσιες ενδυμασίες και επέπληττε όσους τις φορούσαν. Μεταξύ αυτών που δέχτηκαν τις επιπλήξεις του ήταν και ο γιος του Θεόδωρος Β' Λάσκαρης.

Οταν ο Πάπας Γρηγόριος Θ' του έστειλε μια θρασεία επιστολή και του ζητούσε να ξεχάσει το όνειρο της απελευθερώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, ο Βατάτζης απάντησε με απαράμιλλη αξιοπρέπεια συνδυασμένη με ελαφρά ειρωνεία. Ο ηγέτης του τότε ηττημένου από τους Δυτικούς Ελληνισμού έγραψε στον πλανητάρχη της εποχής εκείνης ως ίσος προς ίσον. Ο Ελληνας αυτοκράτορας τόνισε στον Πάπα ότι οι Βυζαντινοί μπορεί να αποκαλούνται Ρωμαίοι, αλλά είναι απόγονοι του αρχαίου γένους των Ελλήνων, από το οποίο άνθησε και μεταδόθηκε η σοφία σε όλον τον κόσμο. Του υπογράμμισε ότι και άλλοι αυτοκράτορες πριν από αυτόν είχαν ελληνική καταγωγή και ότι στο γένος των Ελλήνων δώρισε ο Μέγας Κωνσταντίνος τη Βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη. Και κατέληγε με φράσεις που επαναλάμβαναν τον παιάνα των Σαλαμινομάχων και τις αιώνιες παρακαταθήκες των αγωνιζόμενων Ελλήνων. «Δεν θα παύσουμε ποτέ να πολεμούμε υπέρ των ιερών και των οσίων, δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε εναντίον εκείνων που κατέχουν την Κωνσταντινούπολη», εννοώντας τον παράνομο αυτοκράτορα που έστεψαν οι Φράγκοι Σταυροφόροι.

Στις δύσκολες στιγμές που ζούμε είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε και να διδάσκουμε στους νέους μας τέτοια πρότυπα ηγετών, οι οποίοι σεβάστηκαν τον Θεό και την πατρίδα, εφάρμοσαν την κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθέρωσαν ελληνικά εδάφη, κατείχαν καλά την ελληνική παιδεία και στάθηκαν με αγέρωχο ύφος απέναντι σε αυθάδεις ξένους. Τιμώντας τον Ιωάννη Βατάτζη διακηρύσσουμε τη διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 5/11/2013

πηγή