Ο Καλλικράτης, οι δύο χώρες και ο πόλεμος…! (Μιά ανέκδοτη προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού)

• Ο Καλλικράτης, οι δύο χώρες και ο πόλεμος…!

(Μιά ανέκδοτη προφητεία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού που τελευταίως κυκλοφόρησε από την Ι. Μ. Αιτωλοακαρνανίας)
Η προφητεία αυτή, φωτογραφίζει επιτυχώς την εποχή μας, τα τελευταία συμβάντα στήν χώρα μας, καί την φορολογική επέμβαση τών ξένων πού πιέζουν καί υποκύπτει έναν φοβισμένο πρωθυπουργό εντελώς ακατάλληλο για τίς συγκυρίες πού διερχόμαστε…
Τά προτεινόμενα μέτρα «μιάς ακόμη νέας λιτότητας», στοχεύουν προφανώς στήν εξαγρίωση καί στήν Επανάσταση τού λαού ώστε να πέσει η Ελλάδα σε ακυβερνησία, σέ χάος, καί σέ νέο Εμφύλιο…
Μιά ικανή δικαιολογία δηλαδή, γιά να μπούνε ξένες στρατιωτικές δυνάμεις καί να καταλάβουν την χώρα…
Αμυδρή ελπίδα δίνει η παρακάτω προφητεία τού Αγίου Κοσμά: «Θά ξεκινήσουν νάρθουν γιά νά εισπράξουν τους φόρους. Δέν θά προφθάσουν όμως, γιατί θά γίνει πόλεμος…», ( εννοώντας προφανώς τόν Γ΄ Παγκόσμιο πόλεμο στά στενά τού Βοσπόρου καί στην Κωνσταντινούπολη…).
Είναι όμως αυτό, ή «έτερον προσδοκώμεν;»
Οι προφητείες τού Αγίου Κοσμά, ήταν αυτό που έκανε τόν σκλαβωμένο Έλληνα τού ΙΗ΄ αιώνα νά αναθεώρηση τη μοιρολατρική κατάσταση στην οποία τόν είχε ρίξει ή σκλαβιά των τριών αιώνων.
Ό Άγιος Κοσμάς καλλιέργησε τό δυνατόν της απελευθερώσεως. Μάλιστα γιά την απελευθέρωση τους, τους φύτευε διάφορες μελλοντικές καταστάσεις. Τους προφήτευε γιά τό ποθούμενον. Καί τί άλλο γλυκύτερον μπορούσαν νά επιθυμούν από τό να φάνε τό γλυκό ψωμί της ελευθερίας;
Έτσι άρχισε νά κινείται τό ενδιαφέρον καί ή επιθυμία γιά «τό ποθούμενον» γράφει ή Οσιολογιωτάτη μοναχή Ευθυμία, Καθηγουμένη της Ί. Μονής τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, στό βιβλίο της «Προφητείες τού Αγίου Κοσμά τού Αίτωλού, μέσα στην Ιστορία».
Έδώ, δεν θά σημειώσομε κάποια από τίς γνωστές προφητείες τού Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού, τού Εθναποστόλου καί Ιεραποστόλου, αλλά θά φέρομε στό φώς, μιά ανέκδοτη προφητεία πού αφορά και μέλλοντα και παρόντα…

Από χρόνια είχα ακούσει από γέροντες, ότι ό Άγιος Κοσμάς καί γιά τόν τόπο μας είχε ειπεί προφητείες. Πολλές φορές άκουσα νά λένε παππούδες καί γιαγιάδες, ότι ό Άγιος Κοσμάς είπε: » Οί Τούρκοι θά ξανάρθουν μέχρι τό Ντουγρί!… «Επειδή όμως τοποθεσίες μέ τό όνομα «Ντουγρί» υπάρχουν καί σέ άλλα μέρη της Πατρίδος μας, δέν έδωσα καί τόση σημασία…
Τελευταίως όμως, όταν ό π. Κωνσταντίνος Γιολδάσης ύπηρετούσε ώς διάκονος εις τόν Ιερόν Ναόν της Ζωοδόχου Πηγής, Αγρινίου, σέ μιά συζήτηση, μού απεκάλυψε, ότι πρόκειται γιά τό Ντουγρί Τριχωνίδος, άρχισα νά ερωτώ…
Επισκέφθηκα γέροντας της περιοχής μας καί δή τής ορεινής Τριχωνίδος, καί άκουσα, σχεδόν τά ίδια, μέ αυτά πού μού διηγήθηκε ό κ. Μιχαήλ Γιολδάσης, κάτοικος Αγίας Βαρβάρας.
Ό κ. Μιχαήλ Γιολδάσης επί λέξει είπε:
«Όταν ήμουν στό δημοτικό Σχολείο ή γιαγιά μου και ό πάππους μου, μού μιλούσαν γιά τόν «Άγιο Παπουλάκη» πού πέρασε καί άπό τό χωριό μας. Ό Παντελής Καρόπουλος, ή Ζάρας, μας διηγείτο γεγονότα καί λόγια τού «Αγίου Παπουλάκη» που κι εκείνος τά ήκουσε από τόν παππού του, που ήταν αυτήκοος μάρτυς τών λόγων τού Αγίου Κοσμά, νέος τότε.
Έλεγε λοιπόν ότι:
Κάποτε κατεβαίνοντας από τό χωριό του, Μέγα Δένδρο, ό Άγιος Κοσμάς έφθασε στην Παραβόλα. Διψασμένος, ζήτησε από τους κατοίκους της Παραβόλας λίγο νερό νά ξεδιψάσει…
Οι Παραβολιώτες όμως δέν τού έδωσαν νερό από εκείνο που έπιναν, αλλά νερό από μία στέρνα… Ό Άγιος δέν τό γεύτηκε καί είπε:– Νερό νά μήν έχετε. Στά πόδια σας είναι τό νερό. Στά πόδια σας είναι το νερό, κι΄ εσείς δέν θάχετε δικό σας νερό. Κοίταξε κατά τη λίμνη καί τά βουνά ό Παπουλάκης καί είπε : » Νερό, Νερό…»Έφυγε διψασμένος καί προχώρησε καί έφθασε στην Ντέμη, τό σημερινό χωριό Καινούριο.
Κάθισε κάτω από ένα Πλάτανο μεγάλο. Οι κάτοικοι τού προσέφεραν νερό. Κάλεσε τότε τους Έλληνας τού χωριού νά έλθουν νά τους μιλήσει… Όμως, ήλθαν λίγοι…
Απορημένος τους ρώτησε:
- Γιατί δέν έρχονται καί οι άλλοι; καί τού απάντησαν:
- Άγιε Παπουλάκη φοβούνται μήπως ό Ντέμ, ή Άντέμ αγάς, που είναι εδώ, όταν μας δεί μαζεμένους θά μας κόψει ( τα κεφάλια )…
Τότε ό Άγιος Κοσμάς τους βεβαίωσε, ότι ό Ντέμ αγάς έφυγε απ” εδώ καί βρίσκεται στό Ζαπάντι. Καί πρόσθεσε ο Άγιος:
- Θά ξανάρθουν οι Τούρκοι…

ΟΙ ΔΥΟ ΧΩΡΕΣ…
Έν τω μεταξύ συγκεντρώθηκαν οι κάτοικοι καί ό Άγιος Κοσμάς τούς μίλησε καί τούς δίδαξε… Όταν τελείωσε τό Θείο λόγο του, οι κάτοικοι τόν ερώτησαν.
- Πότε, άγιε Παπουλάκη, θάρθουν οι Τούρκοι εδώ;
Κι΄ εκείνος απάντησε, βάζοντας μία εικόνα της Παναγίας μέσα στην κουφάλα τού Πλατάνου.
- «Όταν θά ξεραθεί αυτός ό Πλάτανος καί θά σμίξουν οι δυό χώρες, τότε οι Τούρκοι θάρθουν ατουφέκιστοι καί θά πιουν καφέ στό Ντουγρί».
-Καί πότε, Άγιε τού Θεού, θά σμίξουν οι δυό χώρες, καί ποιές είναι αυτές;
- «Σας είπα ότι, όταν ξεραθεί καί κοπεί ό πλάτανος καί σμίξουν οι δυο χώρες. Οι δυο χώρες είναι τό Βραχώρι καί ό τόπος πού πατάμε τώρα (ή Ντέμη). Τότε θά σάς βάλουν μεγάλους φόρους οι Ευρωπαίοι. Θά βάλουν φόρους καί στά παράθυρα καί στά χωράφια. Θά ξεκινήσουν νάρθουν γιά νά εισπράξουν τους φόρους. Δέν θά προφθάσουν όμως, γιατί θά γίνει πόλεμος…».
Έδώ καί αρκετά χρόνια τό 1974, ό πλάτανος ξεράθηκε… Οι κάτοικοι τού Καινούριου (Ντέμη), καλύπτοντας τό ρέμα, στην όχθη τού οποίου ήταν ό πλάτανος, έκοψαν τίς ρίζες τού δένδρου καί έριξαν τσιμέντα. Φυσικό ήταν, ό πλάτανος νά ξεραθεί, όποτε τόν έκοψαν…
Δίπλα ακριβώς από τόν πλάτανο καί τό ρέμα, κάποιος κάτοικος τού χωριού επονομαζόμενος Τασούλης, ανήγειρε τό σπίτι του καί στό ισόγειο άνοιξε καφενείο. Όταν έκλεινε αργά τό βράδυ τό καφενείο, γιά νά ανέβει στό σπίτι του, έβλεπε μία σκιά νά περιφέρεται, στον τόπο εκείνο. Κατ” αρχάς φοβήθηκε…
Όταν τού είπαν, ότι έδώ ό Άγιος Κοσμάς στάθηκε καί ομίλησε, συγκινημένος καί εκδηλώνοντας την ευλάβεια του προς τόν Άγιο, έκτισε ένα εικόνισμα, ή Προσκυνητάρι καί έβαλε μέσα τήν εικόνα τού Αγίου Κοσμά. Άπό τότε δέν είδε ξανά τήν σκιά!!! Σήμερα τό καφενείο τό έχουν τά παιδιά του.
Τό δεύτερο «σημείο» τό όποιο έδωσε ό Άγιος Κοσμάς είναι
«Όταν θά ενωθούν οι δυό χώρες, Βραχώρι καί Ντέμη…».
Ήδη μέ τό σχέδιο «Καλλικράτης» τό Αγρίνιο καί τό Καινούριο (Ντέμη) γίνονται ένας δήμος.
«Οι δύο χώρες, ενώνονται»!!!
Άλλοι γέροντες προσθέτουν στην ανωτέρω προφητεία τού Αγίου Κοσμά καί τούτα τά λόγια του:
«Αυτά θά γίνουν όταν θά είναι τά τέσσαρα 7, τά 3 Κ, καί ένα Π».
Τήν πλήρη ερμηνεία τών λόγων τού Μεγάλου Αγίου μας, μόνο ό Κύριος γνωρίζει καί ό χρόνος θά επιβεβαιώσει.
Προσθέτουν ακόμη οι Γέροντες, ότι ό Άγιος Κοσμάς είχε μαζί του τρία πράγματα: Ένα σκαμνάκι, στό όποιο ανέβαινε νά ομιλήσει, ένα σακούλι (που είχε μέσα βιβλία), καί ένα Σταυρό, τόν όποιο έστηνε καί κάτω άπό τή σκιά του ομιλούσε… Τά προφητικά λόγια τού Αγίου είναι φοβερά καί συγκλονιστικά! Τό δικό μας χρέος είναι νά ετοιμαζόμαστε, διότι «ό καιρός συνεσταλμένος έστι» καί «αί ήμερα πονηρά είσί…».

Σημειώσεις
Πράγματι η Παραβόλα, μέχρι πρότινος δέν είχε νερό…
Ό νυν Δήμαρχος κ. Βασίλειος Καπέρδας, ύστερα από κάποιο τρανταχτό γεγονός(;), προέβη εις γεώτρηση εις τήν Παραβόλα, καί βρήκε ολόκληρο «Ποτάμι» νερό. Όχι μόνο εις ποσότητα άλλα καί εις άρίστη κατάσταση καί ποιότητα.
Άπό ευγνωμοσύνη προς τόν Άγιο Κοσμά, έκτισε εκκλησάκι εις τό «Ονομα τον Αγίου. Πόσον φωτισμένη και όντως αληθινή υπήρξε ή προφητεία τον Αγίου μας: «Κάτω άπό τά πόδια σας είναι ποτάμι νερό»!
(Από τό περιοδικό «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» πού εκδίδει η Ιερά Μητρόπολη Αιτωλοακαρνανίας. Τεύχ. 14 τού 2010)

Τι ακριβώς σημαίνει «συμπροσευχή»; Ισχύει μόνο για τους Κληρικούς; Τι λένε οι Ιεροί Κανόνες;

Στούς περισσότερους ἀπό τούς Ἱ. Κανόνες πού ἀπαγορεύουν τή συμπροσευχή μέ αἱρετικούς δέν προσδιορίζεται ὅτι ἡ ἀπαγόρευση ἀφορᾶ μόνο κληρικούς. Σέ ὁρισμένους μάλιστα ρητῶς προβλέπονται ἐπιτίμια γιά τούς λαϊκούς πού παραβαίνουν τήν κανονική ἀπαγόρευση συμπροσευχῆς. Κατά συνέπεια,«συνεύχεσθαι» σημαίνει καί τήν ἁπλή προσευχή, διότι ἀσφαλῶς οἱ λαϊκοί μποροῦν μόνο νά συμπροσεύχονται καί ὄχι νά συλλειτουργοῦν.

Ἰδιαίτερα σημαντικός γιά τήν κατανόηση τοῦ ποιά προσευχή μέ αἱρετικούς ἀπαγορεύεται εἶναι ὁ ΞΕ΄ (ἤ ΞΔ΄ κατά Ράλλη-Ποτλῆ (στό ἑξῆς : Ρ-Π.) Κανόνας τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων : «Εἰ τις κληρικός, ἤ λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω».

Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ: «ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζειν αὐτοῖς». Εἶναι πρόδηλο ὅτι στό «συνεορτάζειν» ἐμπερικλείεται κάθε λατρευτική ἀκολουθία καί τελετή πρός τιμήν προσώπου ἤ γεγονότος τό ὁποῖο ἑορτάζεται ἀπό τούς Ἰουδαίους ἤ αἱρετικούς. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι οἱ ἑορτές τῶν Ἰουδαίων καί αἱρετικῶν ἀντιμετωπίζονται μέ ἑνιαία ἀπαγόρευση.

Ἐπίσης σαφής εἶναι καί ὁ Β΄ Κανόνας τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ : «μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις, μηδέ κατ’ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι τοῖς μή τῇ ἐκκλησίᾳ συνευχομένοις». Προφανῶς τό «κοινωνεῖν» ἀναφέρεται στή Θ. Εὐχαριστία καί ἀντιδιαστέλλεται πρός τό «κατ’ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι», ὅπου ὑπονοεῖ τήν ἁπλή προσευχή. Μέ τό «κατ’ οἴκους συνελθόντας συνεύχεσθαι» δέν νοεῖται τέλεση Θ. Λειτουργίας, ἀφ’ ἑνός μέν διότι τέλεση Θ. Λειτουργίας, χωρίς νά εἶναι ἀνάγκη, ἐν οἴκῳ ἀπαγορεύεται σύμφωνα μέ τόν Κανόνα ΝΗ’ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου, καί ἀφ’ ἑτέρου διότι δέν θά εἶχε νόημα στόν ἴδιο Κανόνα ἡ ἐπανάληψη ἀπαγορεύσεως τελέσεως Θ. Λειτουργίας.

Σύμφωνα μέ τόν Ι΄ Κανόνα τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων “εἴ τις ἀκοινωνήτῳ, κᾂν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω”. Ὅταν ὁ Κανόνας ἐπιβάλλει ἀφορισμό σέ ὅποιον «κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται» μέ ἀκοινώνητον (αἱρετικό ἤ ἀφορισμένο), προφανῶς ἐννοεῖ τήν ἁπλή συμπροσευχή καί ὄχι τήν τέλεση Θ. Λειτουργίας, διότι, ὅπως ἐλέγχθη ἤδη, χωρίς νά ὑπάρχει ἀνάγκη, τέλεση Θ. Λειτουργίας «ἐν οἴκῳ» ἀπαγορεύεται αὐστηρά. Ἐπί πλέον δέ, καί ἡ ἴδια ἡ δομή τοῦ κειμένου ὑπονοεῖ ὅτι δέν πρόκειται γιά τήν εὐχαριστηριακή σύναξη, ἀλλά γιά ἁπλή κατ’ ἰδίαν προσευχή. Ἄρα, μέ τό “κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται” ἐννοεῖ ὁποιαδήποτε ἁπλή συμπροσευχή. ὁ παραβαίνων αὐτόν τόν Κανόνα «ἀφοριζέσθω»!

Ὅλοι οἱ ἔγκριτοι σχολιαστές τῶν Ἱ. Κανόνων χρησιμοποιοῦν τό «συνεύχεσθαι» ἤ «προσεύξασθαι μετά τινός» πρωτίστως μέ τήν ἔννοια τῆς ἁπλῆς συμπροσευχῆς καί σπανιότερα μέ τήν ἔννοια τοῦ συλλειτουργεῖν. Ἐνδεικτικά:

1. Βαλσαμών 
«ὁ ἀφωρισμένῳ συνευξάμενος ὁπουδήποτε ἀφορισθήσεται, κᾂν ἐπίσκοπος ἐστι, κᾂν λαϊκός … εἰ τις οὔν μετ’ αὐτοῦ συμψάλλῃ ἐν οἴκῳ, ἤ ἐν ἀγρῷ, οὐκ αἰτιαθήσεται . ταυτόν γάρ ἐστι τό ἐν ἐκκλησίᾳ ἤ ἔξωθεν ταύτης συνεύξασθαι μετά τοῦ ἀφωρισμένου . συνομιλεῖν δέ μετά τοῦ ἀφορισμένου οὐ κωλυώμεθα» (ἑρμηνεία στόν Ι΄ Ἀποστολικό, Ρ-Π., β, 14). Ὁ Βαλσαμών, εἶναι ἀπολύτως σαφής : τό ἀντικανονικῶς «συνεύξασθαι» διαπράττεται «ὁπουδήποτε», καί ἀπό ἐπίσκοπο καί ἀπό λαϊκό. Συνεπῶς δέν πρόκειται περί συλλειτουργίας. Καί ἁπλή συμψαλμωδία ὡς συμπροσευχή μπορεῖ νά τελεσθεῖ ἤ στό σπίτι, ἤ στήν ὕπαιθρο. Δέν ἔχει σημασία ἄν τελεῖται ἐνώπιον της ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος «ἐν ἐκκλησίᾳ», ἤ κατ’ ἰδίαν «ἔξωθεν αὐτῆς». Εἶναι προφανές ὅτι ὁ Βαλσαμών δέν ἀναφέρεται ἀποκλειστικά σέ Θ. Λειτουργία καί συλλειτουργία, ἀλλά σέ ὁποιαδήποτε προσευχή.

«Ἐνταῦθα (στόν ΜΕ΄ Κανόνα) μή εἴπης ἐν ναῷ τόν ἐπίσκοπον καί τούς λοιπούς συνεύξασθαι μετά αἱρετικῶν . οἱ τοιοῦτοι γάρ καθαιρεθήσονται κατά τόν ΜΣτ΄ κανόνα, καθώς καί ὁ ἐπιτρέψας αὐτοῖς ὡς κληρικοῖς ἐνεργῆσαι τί . ἀλλ’ ἐκλαβοῦ τό συνεύξασθαι εἰς τό ἁπλῶς κοινωνῆσαι, καί ἡμερώτερον διατεθῆναι ἐπί τῇ εὐχῇ τοῦ αἱρετικοῦ (Ρ-Π, β, 60). Μέ ἁπλά λόγια λέει ὁ Βαλσαμών : ὁ ΜΕ΄ Κανόνας δέν ἀφορᾶ στή περίπτωση πού ἔχουμε συμπροσευχή στό Ναό ἐπισκόπου μέ αἱρετικούς. Αὐτή ἡ περίπτωση, δηλαδή ἡ ἐν τῷ ναῶ συμπροσευχή ἐπισκόπου καί αἱρετικῶν καί μάλιστα ἄν δοθεῖ ἄδεια στούς αἱρετικούς νά συμπεριφερθοῦν ὡς κληρικοί ἀντιμετωπίζεται ἀπό τόν ἑπόμενο ΜΣτ΄ Κανόνα πιό αὐστηρά μέ καθαίρεση. Ἐδῶ, στόν ΜΕ΄ Κανόνα, νά ἐκλάβεις τό «συνεύξασθαι» ὡς ἁπλή λατρευτική ἐπικοινωνία καί ἁπλή προσευχή, χωρίς νά ἔχουμε ἱεροπραξία ἀπό κληρικό . γι’ αὐτό ἐδῶ ἔχουμε μόνο ἀφορισμό. Συνεπῶς, κατά τό Βαλσαμῶνα, «συνεύξασθαι» σημαίνει τήν ἁπλή προσευχή ἀκόμα καί ἐκτός Ναοῦ, χωρίς ἱεροπραξία κληρικῶν, χωρίς τέλεση Θ. Λειτουργίας.

2. Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης: 
«μέγα ἁμάρτημα λογιάζει ὁ παρών Κανών (ΞΕ΄ Ἀποστολικός) τό νά ἔμβη τινάς Χριστιανός μέσα εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν διά νά προσευχηθῇ …πόσῳ μᾶλλον παρανομεῖ ὁ Χριστιανός ἐκεῖνος ὅπου συμπροσεύχεται μέ τούς σταυρωτᾶς τοῦ Χριστοῦ;» (ἑρμηνεία στόν ΞΕ΄ Ἀποστολικό, Πηδάλιον, σ. 84-85). Προφανῶς ἀναφέρεται σέ ἁπλή συμπροσευχή, διότι δέ νοεῖται Θ. Λειτουργία καί συλλείτουργο σέ … ἑβραϊκή συναγωγή !

«ὅποιος ἤθελε συμπροσευχηθεῖ μέ ἐκεῖνον ὅπου ἀφορίσθη ἀπό τήν ὁμήγυριν, καί τήν προσευχήν τῶν πιστῶν, κἄν καί δέν ἤθελεν συμπροσευχηθῇ μέσα εἰς τήν ἐκκλησίαν, ἀλλά μέσα εἰς τόν οἶκον ὁ τοιοῦτος ἤ ἱερωμένος εἶναι ἤ λαϊκός ἄς ἀφορίζεται» (ἑρμηνεία στόν Ι΄ Ἀποστολικό, Πηδάλιον, σ. 13). Αὐτός πού ἀποκόπτεται ἀπό τήν κοινή λατρεία, δέν εἶναι ἀποδεκτός οὔτε σέ κατ’ ἰδίαν συμπροσευχή. Καί ἐδῶ δέν πρόκειται γιά Θ. Λειτουργία καί συλλείτουργο διότι ὁ λαϊκός δέν συλλειτουργεῖ.

«ὁ παρών Κανών (ΜΕ΄ Ἀποστολικός) διορίζει ὅτι ὅποιος Ἐπίσκοπος, ἤ Πρεσβύτερος, ἤ Διάκονος ἤθελε συμπροσευχηθῆ μονάχα, ἀλλ’ ὄχι καί νά συλλειτουργήση μέ αἱρετικούς ἄς ἀφορίζεται … εἰ δέ καί ἐσυγχώρησεν εἰς τούς αἱρετικούς νά ἐνεργήσουν κανένα λειτούργημα ὡσάν κληρικοί, ἄς καθαιρῆται» (ἑρμηνεία στόν ΜΕ΄ Ἀποστολικό, Πηδάλιον, σ. 50-51). Καί ἐδῶ ἀντιδιαστέλλεται σαφέστατα ἡ συμπροσευχή ἀπό τή συλλειτουργία καί ὡς πρός τήν πράξη τοῦ παραβάτου καί ὡς πρός τίς συνέπειες.

στήν ἑρμηνεία τοῦ ΙΑ΄ Ἀποστολικοῦ δέχεται ο Άγ. Νικόδημος ὡς δυνατές καί τίς δύο ἔννοιες : ἤ ὅτι τό «συνεύξηται λαμβάνεται ἀντί τοῦ συλλειτουργήση» ἤ «δηλοί κατά τήν κυριολεξία του, τό νά συμπροσευχηθῆ» (ἑρμηνεία στόν ΙΑ΄ Ἀποστολικό, Πηδάλιον, σ. 14).

3. Ἀριστινός: 
«ὁ εἰσελθών εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν καί προσευξάμενος μετ’ αὐτῶν … ὁ δέ ἐν οἴκω συνευξάμενος μόνον αἱρετικοῖς ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος ἀφορίζεται» (ἑρμηνεία στόν ΞΔ΄ Ἀποστολικό, Ρ-Π., β, 83). Καί ἐδῶ δέ νοεῖται τό συλλειτουργεῖν Ἰουδαίοις, ἤ συλλειτουργεῖν ἐν οἴκῳ, προφανῶς ἀφορᾶ σέ ἁπλή συμπροσευχή !

«ὁ συνευχόμενος αἱρετικοῖς ἐν ἐκκλησία, ἤ ἐν οἴκῳ, ἀκοινώνητος ὡσαύτως ἔστω καί αὐτός» (ἑρμηνεία στόν Ι΄ Ἀποστολικό, Ρ-Π., β, 14). Ἡ «ἐν οἴκῳ» συμπροσευχή δέν μπορεῖ νά εἶναι συλλειτουργία.

«ὁ δέ τόν εἰς ἐκκλησίαν μή συναγόμενον τοῖς πιστοῖς παραδεξάμενος, καί κατ’ οἴκους αὐτῷ συνευξάμενος ἤ καί ἐν ἑτέρα ἐκκλησία τοῖς Κανόσιν ὑπεύθυνος ἔσται» (ἑρμηνεία στόν Β΄ Ἀντιοχείας, Ρ-Π., γ, 129).

«ὁ συνευξάμενος μόνον αἱρετικοῖς, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος, ἀφορίζεται . ὁ δέ ἐπιτρέψας αὐτοῖς ἐνεργῆσαι τι, ὡς ἱερωμένοις καί κληρικοῖς, καθαιρεῖται» (ἑρμηνεία στόν ΜΕ΄ Ἀποστολικό, Ρ-Π., β, 60-61). Ἀντιδιαστέλλεται τό «συνευξάμενος μόνον» ἀπό τό «ἐπιτρέψας ἐνεργῆσαι τί ὡς ἱερωμένοις ἤ κληρικοῖς». Κατά συνέπεια μέ τό «συνευξάμενος μόνον» ὁ Κανόνας ὑπονοεῖ τήν ἁπλή συμπροσευχή χωρίς ἱερατική πράξη καί ἐπιβάλλει ἀφορισμό. Ἄν ὑποννοεῖτο συλλείτουργο τότε θά εἴχαμε καθαίρεση, διότι θά ἐνέπιπτε στήν περίπτωση «ἐπιτρέψας ἐνεργῆσαι τι ὡς ἱερωμένοις ἤ κληρικοῖς».

4. Βλάσταρης: 
«αἱρετικῷ ἤ σχισματικῷ ὅλως ἡμᾶς οὐκ ἐπιτρέπει συνεύχεσθαι» (Ρ-Π., στ, 73). Τό «ὅλως», πού δέν ὑπάρχει στό κείμενο τοῦ Κανόνος, τοποθετήθηκε ἀπό τόν ἑρμηνευτή γιά νά καλύψει κάθε ἔννοια τοῦ «συνεύχεσθαι» καί γιά νά ἐπιτείνει τήν ἔννοια τῆς ἀπαγορεύσεως.

5. Ζωναρᾶς: 
«Μέγα ἁμάρτημα ὁ κανών (ΞΔ΄ Ἀποστολικός) τό Χριστιανόν εἰς Ἰουδαίων συναγωγήν, ἤ αἱρετικῶν χάριν προσευχῆς εἰσιέναι … Χριστιανός τοῖς τοῦ Χριστοῦ ἀναιρέταις συνευχόμενος κριθείη παρανομῶν» (ἑρμηνεία στόν ΞΔ΄ Ἀποστολικό, Ρ-Π., β, 82). Ἀσφαλῶς δέ νοεῖται κοινή Θ. Λειτουργία μέ Ἰουδαίους !

«εἰ τίς οὔν ἀκοινωνήτω … συνεύξηται, κἄν μή ἐν ἐκκλησίᾳ ἀλλ’ ἐν οἴκῳ, κἀκεῖνος ἀφορισθήσεται» (ἑρμηνεία στόν Ι΄ Ἀποστολικό, Ρ-Π., β, 14).

«μήτε ἐν οἴκῳ τινάς συνεύχεσθαι, μήτε ἐν ἑτέρᾳ ἐκκλησίᾳ αὐτούς (τούς ἀκοινωνήτους) ὑποδέχεσθαι. Τούς δέ τοῖς τοιούτοις συνευχομένους, ἤ ὑποδεχομένους αὐτούς εἰς ἐκκλησίας, ἀκοινωνήτους κἀκείνους εἶναι … τά αὐτά δέ καί ὁ Ι΄ καί ὁ ΙΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων ἔφη καί ὁ ΛΓ΄ Κανών τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου φησίν, ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικῷ ἤ σχισματικῷ συνεύχεσθαι» (ἑρμηνεία στό Β΄ Ἀντιοχείας, Ρ-Π., γ, 127). Ἐδῶ ὁ Ζωναρᾶς ἀντιδιαστέλλει τό «ἐν οἴκῳ συνεύχεσθαι» ἀπό τό «ἐν ἐκκλησίᾳ ὑποδέχεσθαι» τό μέν ὡς κατ’ ἰδίαν ἁπλή συμπροσευχή, τό δέ ὡς ἔκφραση τῆς προσευχῆς τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητος, τῆς Θ. Εὐχαριστίας. Ὅσοι λοιπόν «συνεύχονται ἤ ὑποδέχονται» ἀκοινωνήτους ἤ αἱρετικούς ἤ σχισματικούς «ἀκοινωνήτους κἀκείνους εἶναι».

Ὅλη ἡ ἐκκλησιαστική παράδοση μέχρι σήμερα θεωρεῖ ὅτι στούς ἐν λόγῳ Κανόνες περί ἀπαγορεύσεως τῆς συμπροσευχῆς ὑπάγεται καί ἡ ἁπλή συμπροσευχή σέ ὁποιαδήποτε ἀκολουθία ἤ τελετή καί ὄχι μόνο ἡ τέλεση Θ. Λειτουργίας καί τό συλλείτουργο. 
Ἐπίσης :

Α. Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1952 ἀπαγορεύει τή συμμετοχή ὄχι μόνο στή Θ. Λειτουργία ἀλλά καί σέ κάθε μορφῆς προσευχή, πού διεξάγεται στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως σέ «οἰκουμενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας καί ἄλλας θρησκευτικάς τελετάς».

Β. Ἡ ἀπόφαση τῆς Διορθοδόξου Ἐπιτροπῆς (Θεσσαλονίκη, 1998) γιά ἀπαγόρευση συμμετοχῆς σέ ὁποιασδήποτε μορφῆς συμπροσευχές («οἰκουμενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας καί ἄλλας θρησκευτικάς τελετάς») ἀποτελεῖ ἐφαρμογή τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς ἐγκυκλίου τοῦ Ἀθηναγόρα τοῦ 1952, ἤ ὅπως ἐπί λέξει ἀναφέρει ὁ Πατριάρχης, ἀποτελεῖ «ἐκδήλωσιν τῆς ἰσχύος τῆς σταθερᾶς γραμμῆς τῆς ὡς ἄνω Ἐγκυκλίου τοῦ 1952»,

Γ. Ὅλες αὐτές οἱ συμπροσευχές στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως – καί ὄχι μόνο ἡ Θ. Λειτουργία – ἀπαγορεύονται «ὡς ἀντικείμεναι πρός τούς ἱερούς κανόνας καί ἀμβλύνουσαι τήν ὁμολογιακήν εὐθυξίαν τῶν Ὀρθοδόξων».

Δ. Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1952 ἰσχύει καί σήμερα, γιατί οὐδέποτε ἀνακλήθηκε ἀπό τό Πατριαρχεῖο ἔστω καί ἄν κάποιοι «ἄνευ συναινέσεως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου» τήν παραβιάζουν μερικές φορές ἤ τήν ἑρμηνεύουν συσταλτικά ὡς ἀφορώσα μόνο στή Θ. Λειτουργία !!!

Ε. Οἱ συμπροσευχές πού διεξάγονται εἶναι παραβιάσεις τῆς Πατριαρχικῆς ἐγκυκλίου γιά τίς ὁποῖες δέν εὐθύνεται τό Πατριαρχεῖο, διότι γίνονται ἀπό κληρικούς κατά τό πλεῖστον ἄλλων Ἐκκλησιῶν.

Στ. Στήν κανονική ἀπαγόρευση συμπροσευχῆς ἐντάσσεται καί ἡ συμπροσευχή μέ ἑτεροθρήσκους, συνεπῶς οἱ Κανόνες δέν ἀναφέρονται μόνο σέ συμμετοχή σέ Θ. Λειτουργία.

Ζ. Ἡ ἀπαγόρευσις τῆς συμπροσευχῆς δέ σημαίνει ὅτι συμπαρασύρει σέ ἀπαγόρευση καί τό διαθρησκειακό διάλογο.

Κατά τήν πατερική γραμματεία, τίς κανονικές διατάξεις, τούς ἔγκριτους ἑρμηνευτές, τήν ἐκκλησιαστική γραμματεία καί τή σύγχρονη θεολογική σκέψη, ἀκόμα καί κατ’ αὐτόν τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ἡ κανονική ἀπαγόρευση συμπροσευχῆς δέν ἀφορᾶ μόνο στή Θ. Λειτουργία, ἀλλά σέ ὁποιαδήποτε ἐκκλησιαστική προσευχή, τελετή καί ἀκολουθία, ὁπουδήποτε καί ἄν διεξάγονται ἀκόμα καί στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως («οἰκουμενικάς λατρευτικάς συνάξεις, κοινάς προσευχάς, λατρείας καί ἄλλας θρησκευτικάς τελετάς» κατά τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη).

 π. Ἀναστάσιος Γκοτσόπουλος
Ἐφημέριος Ἱ. Ν. Ἄγ. Νικολάου Πατρῶν

(το παρόν είναι επεξεργασία των Ορθ.Απαντ. από εκτενέστερο άρθρο του π.Αναστασίου)

πηγη
Το βρήκα  ΕΔΩ

Ιεροί Κανόνες: Η Θεραπευτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας!

Απεικόνιση της Α' Οικουμενικής Συνόδου - Άγιον Όρος

, Μεγίστη Λαύρα

(κείμενο και βίντεο) ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ:

Η Θεραπευτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας!

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου 

που έγινε στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου του ομωνύμου προαστίου Αθηνών,

 την Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009. (floga.gr)

«Σεβαστοί πατέρες, χριστεπώνυμο πλήρωμα της καθ' ημάς Ορθοδόξου Eκκλησίας,

Eίναι σύνηθες όταν χρειαζόμαστε πνευματική τροφοδοσία, και καλά κάνουμε,

 να διαβάζουμε κάποια κείμενα, κάποια βιβλία και να τρεφόμαστε από τα λόγια

 του Χριστού μας και των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας. Πολύ ωραίο είναι

 αυτό το πράγμα. Αλλά έχω παρατηρήσει που δεν είναι σύνηθες, μέσα σ' αυτήν 

την πνευματική μας αναζήτηση για πνευματική τροφοδοσία, ν' ανοίξουμε\ καμιά φορά και 

να διαβάζουμε τα  πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων.

Τι διατυπώνεται εκεί; Όπως ξέρετε πολύ καλά, διατυπώνονται δύο πράγματα. 

Διατυπώνονται τα δόγματα της Εκκλησίας μας και μάλιστα αλαθήτως δια των 

Οικουμενικών Συνόδων και ταυτόχρονα διατυπώνονται πώς θα γίνουν οι δρόμοι

 και οι τρόποι για να μπορέσουν αυτά τα δόγματα να γίνουν πράξη στη ζωή μας

 και, αν στη ζωή μας κάτι δεν πάει καλά, πώς μέσα από αυτά τα δόγματα θα

 διορθώσουμε τα μη σωστά.

Έχουμε λοιπόν στις Οικουμενικές Συνόδους τους Όρους, που είναι τα δόγματα,

 και έχουμε και τους Κανόνες, το πώς [δηλαδή] θα θεραπεύσουμε αυτό που δεν πάει σωστά.

Θα μου πείτε, μα άλλο πράγμα να διαβάζεις ένα κείμενο ζωντανό, όπου παίρνεις

 πνευματική τροφή και άλλο να διαβάζεις τα πρακτικά των Οικουμενικών Συνόδων. 

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο, για να φύγει αυτή η πόλωση από το νου μας, αυτή τη

 βραδιά πολύ σύντομα θα προτείνω κι αυτή την πάρα πολύ 

ουσιαστική μέθοδο πνευματικής τροφοδοσίας μέσα από τους Όρους και τους

 Κανόνες της Εκκλησίας μας και δη θα μείνω στο θέμα το πώς οι Κανόνες της 

Εκκλησίας μας θεραπεύουν.

Να το τονίσω αφετηριακά χρησιμοποιώντας λόγια των Πατέρων της Εκκλησίας μας.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης λέει ομιλώντας για τους Κανόνες -προσέξτε οι 

Όροι είναι τα δόγματα και οι Κανόνες είναι το πώς θα θεραπεύσουμε αυτό που δεν

 ζούμε σωστά- λέει: «όπως αν θεραπευθείη παν αρρώστημα ψυχικόν»[1]. 

Γι' αυτό υπάρχουν οι Κανόνες, για να γιατρέψουμε κάθε αρρώστημα ψυχικό,

 και παραλληλίζει τη μελέτη των Κανόνων και την εφαρμογή τους ως ιατρική 

μεθοδολογία.

Προσέξτε, για να σας βοηθήσω να σας πω κάτι πολύ ουσιαστικό· λέω, Όροι και

 Κανόνες. Όροι είναι τα δόγματα. Τα δόγματα είναι αλήθειες· αλλά τα δόγματα

 είναι αλήθειες οι οποίες αποκαλύπτονται από τον Θεό για να βιωθούν, δεν

 αποκαλύπτονται απλώς για να γίνουν γνωστικά αντικείμενα μελέτης. Παράδειγμα:

 μας αποκαλύπτει ο Θεός την αγάπη Του μέσα από το δόγμα της αγίας Τριάδας. 

Ασύλληπτο, μυστήριο, κι όμως το αποκαλύπτει Εκείνος. Δεν το αποκαλύπτει για

 να πούμε ότι ξέρετε εμείς ξέρουμε πολλά πράγματα, ξέρουμε τα δόγματα. 

Το αποκαλύπτει για να το ζήσουμε.

Πώς θα το ζήσουμε; Το προσεγγίζουμε βέβαια το μυστήριο, ένας ο Θεός και ταυτόχρονα

 είναι τρείς, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα· βλέπετε υπάρχει ενότητα, υπάρχει αγάπη

 και ταυτόχρονα υπάρχει η ελευθερία και η διάκριση των προσώπων. Να λοιπόν, 

τι μαθαίνουμε από το δόγμα της αγίας Τριάδος: ενότητα και αγάπη αλλά ταυτόχρονα

 πρόσωπο. Αυτό στη ζωή μας πώς εφαρμόζεται; Πάρτε μια οικογένεια, ένα μοναστήρι.

 Απαραίτητο είναι να λειτουργήσουν ως κοινόβιο, να υπάρχει ενότητα και αγάπη αλλά

 ταυτόχρονα όλοι που μετέχουν σ' αυτό το κοινόβιο θα έχουν την προσωπική τους ελευθερία

 που δεν θα καταπατηθεί και δεν θα εξοντωθεί. Άνθρωποι χωρίς πρόσωπο δεν είναι άνθρωποι.

Έρχεται λοιπόν εδώ ο Κανόνας, όταν αυτό δεν βιώνεται σωστά, να το διορθώσει με κάποια

 θεραπευτική μέθοδο. Δεν εφαρμόζουμε το δόγμα, αυτό μας βλάπτει γιατί δεν ζούμε σωστά.

 Έρχεται λοιπόν ο Κανόνας να πει ποια είναι η θεραπευτική μεθοδολογία· άρα μιλάμε για 

κάτι πολύ σπουδαίο.

Ένας από τους μεγάλους και σοφούς ερμηνευτές των Κανόνων της Εκκλησίας μας, 

ο σοφός ιερομόναχος Ματθαίος Βλάσταρης, σε ένα κείμενό του που το λέει Προθεωρία

 του Συντάγματος, των Κανόνων δηλαδή, λέει το εξής «ουκ αν τις αμάρτοι κοινόν

 προσειπών ιατρείον, εκάστοις των νοσούντων κατάλληλα κεραννύντας[2]»[3].

 Λέει ότι αν υπάρχει αμαρτία υπάρχει και ιατρείο και μπορούμε με κατάλληλα

 φάρμακα που θα δώσουμε στον άρρωστο να θεραπευτεί.

Και μάλιστα μέσα στο χώρο της ανατολικής αυτοκρατορίας, τόσο πολύ κατάλαβαν

 το κάλλος το θεραπευτικό των Κανόνων της Εκκλησίας μας και των Οικουμενικών

 Συνόδων που πήραν πολύ μεγάλοι αυτοκράτορες και έκαναν τους Κανόνες νόμους.

 Παραδείγματος χάρη, ένας Κανόνας μιας Νεαράς του Ιουστινιανού, το 545, ορίζει

 τα εξής: «Θεσπίζομεν τοίνυν», ορίζουμε λοιπόν, «τάξιν νόμων επέχειν τους αγίους

 εκκλησιαστικούς κανόνας», να είναι ως νόμοι, «τους υπό των αγίων Συνόδων 

εκτεθέντας ή βεβαιωθέντας τουτέστι… και τα δόγματα καθάπερ τας θείας Γραφάς

 δεχόμεθα και τους κανόνας ως νόμους φυλάττομεν»[4]. Έρχεται λοιπόν και βλέπει

 ότι υπάρχει εδώ ένα φάρμακο και λέει το κράτος μου, ο πολίτης μου αυτό το 

φάρμακο το χρειάζεται, και το κάνει νόμο του.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να θεωρούμε ότι οι Κανόνες είναι κρατικοί νόμοι.

Κι υπήρξε μια μικρή σύγχυση τότε και έρχεται ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας

 μας, ο άγιος Ιωάννης ο Σχολαστικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ο οποίος

 για να ξεχωρίσει αυτή τη σύγχυση που με καλή διάθεση οι αυτοκράτορες έβαλαν,

 αλλά θεωρήθηκαν που οι Κανόνες είναι νόμοι του κράτους, που επιβάλλονται με

 μέτρα βίας, αστυνομίας και οποιασδήποτε εκφράσεως που εφαρμόζει το κράτος.

 Για να ξεκαθαρίσει τα πράγματα σε ένα βιβλίο που λέγεται «Συναγωγή» λέει ότι

 οι Κανόνες αποτελούν νόμους θείους, όχι πολιτικούς «νόμους τινάς και κανόνας,

 ου πολιτικούς αλλά θείους» και οι θεσπίσαντες τους κανόνες απέβλεπον 

δι᾽ αυτών διά την σωτηρίαν των πλημμελούντων και όχι την τιμωρίαν διά 

βασάνων όπως επιβάλλουν οι πολιτικοί νόμοι. «Ουκ ώοντο δειν ώσπερ οι

 πολιτικοί νόμοι τους πλημμελούντας αικίζεσθαι»[5], δεν πρέπει να 

τιμωρούνται όπως [ορίζουν] οι πολιτικοί νόμοι.

Η διαφορά μεταξύ των ιερών Κανόνων και των κρατικών νόμων είναι λοιπόν 

σαφής και η μικρή σύγχυση που επήλθε ξεκαθαρίζεται ξεκινώντας από τον

 Ιωάννη τον Σχολαστικό και από άλλους Πατέρες κι έτσι η διδασκαλία του

 Ιωάννη του Σχολαστικού είναι καθοριστική για να καταλάβουμε τους Κανόνες.

Είναι λοιπόν οι Κανόνες εφαρμογή των Δογμάτων κι αν δεν εφαρμόζονται τα

 Δόγματα πρέπει να θεραπεύσουμε. Θα σας διαβάσω δύο κομμάτια από το 

Γεροντικό της Εκκλησίας μας γιατί υπάρχουν δύο πράγματα σε μια θεραπευτική.

 Υπάρχει μια πληγή που γιατρεύεται - αν έχουμε έναν καρκίνο έρχεται ο χειρούργος

 κόβει τον καρκίνο, μας θεραπεύει. Ο καρκίνος έφυγε αλλά η πληγή παραμένει

 ανοικτή και θέλει κάποιους μήνες ή χρόνια για να κλείσει. Άλλο λοιπόν το ότι

 ο Θεός συγχώρεσε τώρα, αν έχω μετάνοια κι ο καρκίνος έφυγε, κι άλλο πως 

επειδή ακριβώς υπάρχουν πληγές ανοικτές πρέπει να εφαρμοστούν και 

θεραπευτικές μέθοδοι μακροχρόνιες πολλές φορές ή βραχυχρόνιες, που

 είναι τα επιτίμια της Εκκλησίας μας.

Ακούστε μια ιστορία από τον αββά Ποιμένα: Αδελφός ηρώτησε τον αββά Ποιμένα 

λέγων, «εποίησα αμαρτίαν μεγάλην και θέλω μετανοήσαι τρία έτη» - έκανα αμαρτία 

και θέλω τρία χρόνια να μετανοήσω. Λέγει αυτώ ο Αββάς «πολύ είναι» και είπε 

ο αδελφός «άντε ώς ένα χρόνο να μετανιώσω» και είπε ο γέρων «πολύ είναι».

 Οι δε παρόντες που ήταν γύρω έλεγαν «άντε έως τεσσαράκοντα ημερών» και πάλι 

είπε ο γέροντας «πολύ είναι». Είπε δε ο γέρων «εγώ λέγω ότι εάν μετανοήσει

 ο άνθρωπος από όλη την καρδίαν του κι από όλη τη διάνοιά του γι᾽ αυτό που έκανε,

 τότε ο Θεός, και πολύ είναι σε τρείς μέρες, τον δέχεται», και «πολύ είναι» λέει.
 Ο αββάς Ποιμήν το είπε αυτό και σε κάποιο άλλο σημείο πάλι του Γεροντικού, 
ο αββάς Σισώης λέει κάτι αντίστοιχο: Ρώτησαν τον αββά Σισώη, λέγοντες·
 «εάν πέση αδελφός, ου χρείαν έχει μετανοήσαι ενιαυτόν;» - Μήπως χρειάζεται 
ένα χρόνο για να μετανιώσει; Ο δε [ο αββάς Σισώης] είπε· «είναι σκληρός αυτός ο
 λόγος». Αφού δε απεκρίθη ομοίως στις ερωτήσεις έξι μήνες, σαράντα μέρες, πόσο;
 Κατέληξε και είπε ο αββάς Σισώης· «πιστεύω γαρ τω Θεώ ότι ολοψύχως εάν
 μετανοήση ο τοιούτος και εις τρείς ημέρας δέχεται αυτόν ο Θεός και πολύ είναι πάλι λέγω».

Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός συγχωρεί τους μετανοούντας, το ξέρετε όλοι, αλλά η
 θεραπευτική αγωγή, κατά τα μέτρα της αρρώστιας, θέλει κάποιο χρόνο.

Έτσι λοιπόν οι Κανόνες της Εκκλησίας διαπιστώνουν τι συμβαίνει, τι αρρώστια υπάρχει
 μέσα στο σώμα της Εκκλησίας κατά τα ανθρώπινα μεγέθη, πώς θα θεραπευτεί το
 όργανο το οποίο βλάπτεται. Είναι άρρωστο το στομάχι μου, έχει μια αρρώστια, 
η ιατρική θεραπεύει πρώτα το στομάχι αλλά θεραπεύει χωριστά και το κάθε κύτταρο.
 Όλο λοιπόν το σώμα της Εκκλησίας εκεί που αρρώστησε να θεραπευτεί και το κάθε 
κύτταρο που είμαστε εμείς να θεραπευτούμε.

Να λοιπόν η πρώτη βασική και αφετηριακή προοπτική των Κανόνων: 
η θεραπευτική, καμιά σχέση με τιμωρία αλλά με ιστορίες κάλλους, [και] 
μελετώντας τα δόγματα της Εκκλησίας μας και τους όρους μαθαίνουμε την
 αλήθεια του Χριστού μας, μαθαίνουμε πώς θα τα εφαρμόσουμε 
κι αν κάνουμε λάθος και δεν τα εφαρμόσουμε τότε να εφαρμόσουμε
 τη θεραπευτική.

Θα κάνουμε τώρα το εξής: θα σας δώσω ένα μικρό εργαστηριακό υπόδειγμα. 

Έχω μπροστά μου τις γνωστές Οικουμενικές Συνόδους, δεν μπορώ 
φυσικά στα λίγα λεπτά που έχω μπροστά μου να τις μελετήσω όλες.
 Θα πάρω επιλεκτικά μερικές από αυτές και θα πάρω μερικούς Κανόνες 
και θα σας δείξω εργαστηριακά πώς, ας πούμε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος,
 ασχολήθηκε με αυτά τα θέματα και πώς οι Κανόνες που έβγαλε είχαν 
σχέση το πώς αυτό το δόγμα θα βιωθεί στη ζωή μας.

Να αρχίσω να λέω παραδείγματα. Παίρνω την Α' Οικουμενική Σύνοδο,
 εκεί απ᾽ ό,τι ξέρουμε όλοι μελετήθηκαν από τους Πατέρες τα μεγάλα
 τριαδολογικά θέματα για την αγία Τριάδα, υπήρχαν αιρέσεις, υπήρχε
 ο αρειανισμός και τα μελέτησαν. Το είπα πριν από λίγο η ενότητα και 
η διάκριση κι αυτό το εφάρμοσα πριν από λίγο στη ζωή μας.

Τι σχέση έχει τώρα με αυτό ο τρίτος Κανόνας, και δεν έκαναν και 
πολλούς είκοσι Κανόνες περίπου έκανε η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος,
 μέσα σε αυτούς τους είκοσι που είπα υπάρχουν δεκάδες θέματα. 
Ο τρίτος Κανόνας ομίλει για ένα λάθος τρόπο ζωής. 
Τότε υπήρχαν οι λεγόμενοι συνείσακτοι, κάποιες γυναίκες που
 πήγαιναν και ζούσαν σε ξεχωριστούς χώρους, δεν λέω που ήταν
 αμαρτωλή η πράξη που έκαναν αλλά επειδή δεν μετείχαν σε μία
 κοινότητα, σε μια οικογένεια ας πούμε ή σε ένα μοναστήρι,
 διέσπασαν την ενότητα. Βλέπετε η οικογένεια είναι κοινόβιο, 
το μοναστήρι είναι κοινόβιο, ποιος ο σκοπός τους;
 Να πάμε στον Χριστό.
 Πώς θα πάμε; 
Διά της αγάπης, διά της ταπεινώσεως, ό,τι κάνει η Αγία Τριάδα.
 Αν διασπαστεί αυτή η ενότητα χρειάζεται θεραπεία.

Παίρνει λοιπόν η Α΄ Οικουμενική Σύνοδος το θέμα των συνεισάκτων
 και το διατυπώνει τριαδολογικά, δεν λέει ηθικολογία,
 ότι είναι κακό να είναι αυτές οι γυναίκες εκεί πέρα μέσα, και μπορεί 
να μην έκαναν και τίποτε κακό, αλλά σπάζει την ενότητα που υπάρχει
 σε ένα χώρο. Και τότε το απαγορεύει για λόγους θεραπευτικούς 
εφαρμόζοντας την τριαδολογία.

Ένας άλλος Κανόνας, ο τέταρτος Κανόνας λέει ότι για να χειροτονηθεί
 κάποιος επίσκοπος πρέπει να υπάρχουν τρεις επίσκοποι για να τον
 χειροτονήσουν.
 Απόλυτη τριαδολογία. 
Θα λέγατε δεν έχει τη χάρη ένας επίσκοπος για να τη μεταδώσει
 για να γίνει κάποιος επίσκοπος; Λέει όχι τρεις επίσκοποι,
 ακριβώς η εφαρμογή της τριαδολογίας στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο.

Και φυσικά ένας άλλος Κανόνας πολύ γνωστός βέβαια, ο Κανών δεκαπέντε,
 που λέει ένας κληρικός δεν μπορεί να μεταβαίνει από μια εκκλησία σε
 μια άλλη εκκλησία. Είσαι σε μια ενορία κάνεις αυτά που κάνεις, αυτά 
είναι τα όριά σου, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις στη διπλανή ενορία.
 Εδώ εφαρμόζεται το δόγμα της αγίας Τριάδας.

Στα πρόσωπα της αγίας Τριάδας δεν υπάρχει σύγχυση.
 Ο Πατήρ είναι πατήρ, 
ο Υιός είναι υιός 
και το άγιο Πνεύμα είναι άγιο πνεύμα.
 Πώς υπάρχει ο Πατήρ; Υπάρχει αγεννήτως
, ο Υιός υπάρχει γεννητώς και το άγιο Πνεύμα 
υπάρχει εκπορευτώς.  

Υπάρχει λοιπόν μια διάκριση, αυτό δεν μπορεί να συγχυστεί.
 Η ευθύνη τους είναι εδώ σε αυτά τα όρια. Δεν μπορείς να πας 
παρακάτω, να κάνεις ένα γάμο, ένα μυστήριο
χωρίς την άδεια του επισκόπου ή του εφημερίου του οικείου, 
γιατί θεωρείς πως είσαι καλύτερος από τους άλλους.
 Στην αγία Τριάδα δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος, 
δεν υπάρχει κανένας που κάνει καλύτερο, υπάρχει αλληλοπεριχώρηση,
 υπάρχει η ταπείνωση, υπάρχει αγάπη.

Κι έτσι βλέπετε τόσο πρώιμα, το 325, για να μην καταστρατηγηθεί
 μέσα στο σώμα της Εκκλησίας, στην εκκλησιολογία μας, το
 τριαδολογικό δόγμα δεν επιτρέπει τον ιερέα, κι ας είναι άγιος,
 ας είναι προορατικός, να πάει να κάνει ένα μυστήριο παρακάτω
 χωρίς την άδεια του οικείου επισκόπου, για να μη νομίσει πως είνα
ι σπουδαίος κι είναι καλύτερος από τους άλλους.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον τελευταίο Κανόνα της Α΄ Οικουμενικής
 Συνόδου τον εικοστό, που λέει κάτι πρακτικό. 
Λέει ότι δεν πρέπει τις Κυριακές και την περίοδο της Πεντηκοστής 
να γονατίζουμε.
 Αυτό [φαίνεται] πολύ πρακτικό. 
Δεν είναι καθόλου πρακτικό. 
Η Εκκλησία είναι σώμα και κανένας δεν κάνει ό,τι θέλει κι
 όταν λέει η Εκκλησία να νηστεύουμε κάθε Τετάρτη και Παρασκευή 
λειτουργούμε ως σώμα.
 Δεν θα πεις εγώ θα νηστεύω Τρίτη και Πέμπτη. 
Λειτουργείται το σώμα, η ενότητα η τριαδολογική του δόγματος της
 αγίας Τριάδας. Θα πεις εγώ έχω ευσέβεια, τώρα γίνεται η Λειτουργία, 
τα σα εκ των σων, θέλω να γονατίσω και να κλάψω· 
ο Κανόνας λέει όχι, ξέρω πως είσαι ευσεβής «μη κλίνειν γόνυ»
 την Κυριακή και την Πεντηκοστή. Ως τώρα αν το ακούσατε αυτό 
ποτέ θα θεωρήσατε πως είναι μια ιδιοτροπία, μια ηθικιστική αντίληψη. 
Καθόλου· είναι πρακτική εφαρμογή του δόγματος
 γιατί σε αυτό το χώρο που λέγεται Εκκλησία 
δεν κάνεις ό,τι θέλεις.

Να πάμε πάλι δειγματοληπτικά στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο όπου 
συνεχίστηκαν τα θέματα τα τριαδολογικά αλλά μπήκαν και τα πιο
 έντονα εκκλησιολογικά. Να σκεφτείτε που οι τελευταίες γραμμές
 του Συμβόλου της Πίστεώς μας «εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και
 αποστολικήν Εκκλησίαν» προσετέθησαν τότε στη Β΄ Οικουμενική Σύνοδο
 γιατί ενεφύησαν πολλά προβλήματα εκκλησιαστικά.
 Να ένα: ο τρίτος Κανόνας της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου που
 λέει για τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, που έχει 
τα πρεσβεία τιμής στα άλλα πατριαρχεία μετά τον της Ρώμης επίσκοπον. 
Τα πρεσβεία τιμής είναι μια τριαδολογία. 
Είναι επίσκοποι, κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο, 
δεν υπάρχει πρεσβείο υπεροχής ή εγωισμού, υπάρχει πρεσβείο
 τιμής αλλά κανείς δεν είναι καλύτερος από τον άλλο· 
διατηρείται η τριαδολογία.

Ή λέει στον Κανόνα έξι πόσο κακό πράγμα είναι κάποιος
 να κατηγορεί τον επίσκοπο της περιοχής του, 
πόσο κακό πράγμα είναι;
 Αν είναι λέει κάτι το οποίο υπάρχει, θα εφαρμόσεις το λόγο του
 κατά Ματθαίον ευαγγελίου του Χριστού μας«ειπέ τη Εκκλησία».
 Αλλά δεν μπορείς εσύ να σηκώνεις κεφάλι, να κάνεις τον έξυπνο
 και να διασπάς την ενότητα της Εκκλησίας.
 Γιατί την ώρα που κατηγορείς ευκαίρως ακαίρως τον επίσκοπο,
 κι αν έχεις κάτι να το πεις «τη Εκκλησία» στο αρμόδιο όργανο 
της Εκκλησίας όπου πρέπει να το πεις, διασπάς την ενότητα 
γιατί ο επίσκοπος εκφράζει την ενότητα της Εκκλησίας μας ως
 ορατό σημείο της παρουσίας του Χριστού μας. Βλέπετε εφαρμογή 
δογμάτων είναι αυτό.

Ή πάλι να πάμε στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο όπου εκεί 
έχουμε τα πολύ μεγάλα θέματα τα Χριστολογικά, πώς ενώθηκε 
η θεία με την ανθρώπινη φύση, ασυγχύτως, αδιαιρέτως, 
υπάρχουν όρια εκεί, έρχεται το θείο με το ανθρώπινο και 
το ανθρώπινο δεν εξαφανίζεται δεν λιώνει εμπρός στην 
παρουσία του Θεού· ασυγχύτως και αδιαιρέτως.

Λέει ο τρίτος Κανόνας, μιλάει για τους κληρικούς ή τους
 μοναχούς οι οποίοι δεν πρέπει να αναλαμβάνουν ποτέ κοσμικές φροντίδες,
 να συσχηματιστούν με πράγματα του κόσμου, να κάνουν εμπόριο, 
να κάνουν αγοραπωλησίες, να διαχειρίζονται κτήματα γιατί το έργο
 τους είναι διακονικό. Προσέξτε ακόμα και οι Λευίτες στην Παλαιά
 Διαθήκη δεν είχαν κλήρο, δεν είχαν δική τους γη, απλώς ήταν για
 να λειτουργούν τον Θεό. Μια εξαίρεση δίνει ο Κανόνας, αν υπάρχουν
 ορφανά πρέπει εκεί ο επίσκοπος, ο εφημέριος ή μοναχός στην
 περιοχή που βρίσκεται το ορφανό να κοιτάξει μην του κλέψουν 
την περιουσία για να μην αδικηθεί. Απαραίτητο είναι τότε να
 αναλάβει αυτή την κοσμική ευθύνη από φιλανθρωπία·
 βλέπετε η εφαρμογή του χριστολογικού δόγματος.

Το ίδιο πράγμα λέει ο έβδομος Κανόνας, μπορεί να σας φανεί παράδοξο,
 κληρικός ή μοναχός μη στρατευέσθω, το ξέρουμε αυτό να μην πηγαίνει
 στο στρατό. Όχι γιατί κρίνει ή δεν κρίνει το στρατό. 
Άλλο είναι το διακόνημά του, γιατί όταν θα πας στο στρατό
 θα έχεις εχθρούς, είσαι με μια μερίδα και η Εκκλησία δεν είναι
 με καμιά μερίδα, η Εκκλησία είναι με όλους και αγαπάει τους
 πάντες κι ο Χριστός πεθαίνει γι᾽ αυτούς που τον σταυρώνουν. 
Σοφός ο Κανόνας και δεν γίνεται σύγχυση πολύ μεγάλων πραγμάτων,
 σύγχυση του ήθους της Εκκλησίας μας με το κράτος που αγαπούμε,
 δεν γίνεται σύγχυση με τίποτε και δεν υπάρχει ποτέ εχθρός 
σε αυτήν την ιστορία.

Κατά την ίδια έννοια υπάρχει κάτι που δεν το φανταζόμαστε. 
Ο Κανόνας ένδεκα λέει ότι πρέπει να δίνονται ειρηνικές επιστολές.
 Τι είναι αυτές οι επιστολές; Είναι πολύ απλό· υπάρχει εδώ στην
 ενορία ένας φτωχός και ζητάει φαγητό, κάνετε ό,τι μπορείτε αλλά
 δεν καλύπτεστε και λέτε να μη βοηθήσει και η πλαϊνή ενορία; 
Για να μη γίνει αυτός [ο φτωχός] περιπλανώμενος ζήτουλας και
 σπάσει την ενότητα της ενορίας, προσέξτε τώρα, μπορεί να πάε
ι πλάι να ζητήσει αφού εδώ του δώσουν χαρτί που λέγεται ειρηνική
 επιστολή· κι ασχολείται με αυτό το θέμα η Δ΄ Οικουμενική Σύνοδος
 που λύνει το θέμα το χριστολογικό. Αντιμετωπίζει μια τρομερή
 αίρεση και για να παραμείνει το κάλλος του προσώπου του φτωχού,
 για να μη γίνει περιπλανώμενος ζήτουλας και να έχει και ο άλλος
 σεβασμό στο πρόσωπο του να πει «έχω ανάγκη», να του πει ο
 παππούλης «τόσο μπορώ, πάρε αυτή την επιστολή που λέγεται
 ειρηνική επιστολή, να έχεις αξιοπρέπεια», να μην συγχυστεί το
 πρόσωπο του φτωχού με τη φτώχια του.

Όποιος μελετήσει αυτούς τους Κανόνες βρίσκει αυτά τα καταπληκτικά
 πράγματα και φυσικά λέει στον Κανόνα δέκα οκτώ, περί συνομωσίας 
κληρικών κατά των οικείων επισκόπων.
 Δεν είναι απλώς μια κατάκριση του επισκόπου. 
Περί συνομωσίας κληρικών, κι έχουν δίκιο, κάνουν μια ομάδα 
λοιπόν και κάπου διαμαρτύρονται. Ποιοι είναι αυτοί; Συγχωρέστε με
 γι᾽ αυτό που θα πω αλλά είναι πολύ ουσιαστικό, εδώ ο Κανόνας είναι
 ουσιαστικός. Κανείς δεν μπορεί να κάνει δική του ομάδα στην Εκκλησία.
 Αυτό λέγεται εταιρεία. Ποιος του δίνει το δικαίωμα; Έχουμε Εκκλησία,
 έχουμε ιερά Σύνοδο, έχουμε μια Ιεραρχία, όποιος έχει παράπονο θα
 πάει στην Εκκλησία. Κανείς δεν μπορεί να συμπτύξει δική του ομάδα 
για πολύ καλούς σκοπούς και να κάνει αυτή τη διαμαρτυρία ως ομάδα. 
Ποιος ηγείται της ομάδας; Δεν υπάρχει επίσκοπος, αρχιεπίσκοπος,
 ιερά Σύνοδος, Ιεραρχία; Ποιος ηγείται αυτών των ομάδων;

Πρόσφατα κυκλοφόρησε ένα κείμενο το οποίο μιλούσε για
 ομολογία πίστεως. Δεν κρίνω το κείμενο, κρίνω το ήθος του. 
Πώς αυτή η ομάδα συνετάγη; Πώς δεν έλαβε γνώση η εμπειρία
 της γνώμης της ιεράς Συνόδου; Των οικείων ιεραρχών; 
Υπάρχουν ομάδες έτσι που επαναστατούν και ξεσηκώνονται; 
Τότε υπάρχει σύγχυση στην Εκκλησία κι αυτό διαταράσσει 
το δόγμα της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου.

Τελειώνοντας, πηγαίνοντας στην Στ΄ Οικουμενική Σύνοδο, 
όπου σε αυτή την Στ΄ Σύνοδο έγινε κουβέντα για τα θέματα του
 μονοθελητισμού, μεγάλη αίρεση ήταν τότε, λέγαν που ο 
Χριστός είχε και θείο και ανθρώπινο θέλημα ή όχι; 
Και είπαν μερικοί αιρετικοί ότι δεν μπορεί να έχει και ανθρώπινο
 θέλημα αφού το θείο θέλημα επικρατεί. Και όχι οι Πατέρες της 
Εκκλησίας κτύπησαν το μονοθελητησμό, είχε κι ανθρώπινο 
θέλημα ήταν τέλειος άνθρωπος.
 Είναι το θέμα του θελήματος, της προσωπικότητας, 
πώς στην Εκκλησία μέσα έχεις το δικαίωμα να πεις στο Θεό
 δεν θέλω. Μπορεί να είναι κακό αυτό αλλά είσαι ελεύθερος.

Λέει ο Κανόνας ας πούμε, να μην έρχονται σε γάμου κοινωνία 
οι ιερείς μετά την ιεροσύνη τους, γιατί;
 Να αποκτήσουνε βούληση, από πριν να ξέρουν, να έχουν 
θέλημα σωστό, καλλιεργημένο για να γίνουν κληρικοί. 
Δεν μπορούν μετά να αλλάζουν γνώμη όποτε εκείνοι θέλουν.

Και το ίδιο πράγμα συμβαίνει στον επόμενο 
Κανόνα, τον ένατο της Στ΄ ΟικουμενικήςΣυνόδου που λέει ένα πρακτικό,
 ότι δεν πρέπει να πηγαίνουν στα καπηλειά 
ή να έχουν καπηλειά οι κληρικοί.
 Στο καπηλειό τι γίνεται; Μεθύσι, γίνεται γλέντι, τι γίνεται;
 Θολώνεται ο νους, κι αντί να θεραπεύσω τον αμαυρωμένο νου, 
το θέλημα δηλαδή να το στρέψω στο Θεό, το αμαυρώνω. 
Κι έρχεται ο Κανόνας να πει ένα τόσο ηθικό πράγμα και κρύβει
 μέσα του το δόγμα. Το δόγμα να μην πέσουμε στο μονοθελητισμό,
 ένα λάθος θέλημα. Να μην έχεις κι ανθρώπινο θέλημα; 
Αλλά να είναι καθαρό το θέλημα.

Το ίδιο λέει ο δέκατος Κανόνας περί της τοκογλυφίας 
και ακόμη η ηλικία των πρεσβυτέρων και των διακόνων πότε 
να χειροτονηθούν, εικοσιπέντε ο διάκονος όχι κάτω από τα τριάντα 
ο πρεσβύτερος. Να αποκτήσουν ώριμο θέλημα, να μην αλλάζουν 
κάθε μέρα θέλημα, είναι η αίρεση του μονοθελητισμού.

Και φυσικά εδώ πέρα, σ᾽ αυτό το χώρο της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου,
 είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο. Ομιλεί για τα μοναστήρια, πώς πάει ένας 
σε μοναστήρι, πάει λοιπόν γίνεται δόκιμος, είναι ο Κανόνας σαράντα 
ένα της Στ΄ Οικουμενικής Συνόδου, λέει κάθεται εκεί περίπου
 τρία χρόνια και πρέπει να εκφράσει το θέλημα του, ελεύθερος 
να γίνει μοναχός. Τρία χρόνια δεν είναι αρκετά για να δούμε αν πέτυχε;
 Ακούστε τι λέει ο Κανόνας, το ᾽χω πει κι άλλες φορές και μάλιστα
 μερικοί αδελφοί μοναχοί μού λένε πού το βρήκες; 
Δεν το βρήκα εγώ, μάλλον το βρήκα αλλά πασίγνωστο είναι,
 είναι ο σαράντα ένα Κανόνας της Στ' [Οικουμενικής] Συνόδου
 που λέει να μείνει τρία χρόνια, και μετά λέει, μετά τα τρία χρόνια 
ακούστε «εφ᾽ έτερον ενιαυτόν» για ένα χρόνο,
 «έξωθεν προσκατερείν της εγκλείστρας». 
Να βγει από το μοναστήρι, κάπου έξω να βγει, να δούμε το 
θέλημα του θα λειτουργήσει ή μέσα στο μοναστήρι τού έκαναν
 πλύση εγκεφάλου; 
Είναι τρομερό, τρία χρόνια δεν είναι αρκετά και τον πετάει έξω
 από το μοναστήρι, έξω της εγκλείστρας, για να ελέγξει το θέλημα 
αν έχει καλλιεργηθεί σωστά.

Αν αυτά δεν είναι θεραπευτικά και δεν είναι πνευματικά,
 τι είναι τα πνευματικά; Αν αυτά δεν είναι εφαρμογή του δόγματος,
 πώς θα ζήσουμε την αλήθεια της Εκκλησίας μας;

Τα δόγματα είναι αλήθεια κι η αλήθεια είναι προορισμένη να 
βιωθεί. Το δόγμα είναι βίωση της αλήθειας. Κι όπου δεν βιώνεται,
 έρχεται η Εκκλησία με τους Κανόνες της, όχι με διατάξεις 
νομοθετικές κι αστυνομικές ή υπουργικές αποφάσεις, 
να θεραπεύσει τη μη εφαρμογή του δόγματος που είναι η απώλειά μας.
 Γι᾽ αυτό τόλμησα σ᾽ αυτό το χώρο αυτών των ημερών, όπου εδώ σε
 αυτό το χώρο λειτουργείται η αγάπη του Χριστού μας, οι ολονυκτίες,
 οι Λειτουργίες, πανέμορφες ομιλίες πνευματικές, να κάνω μια παρεμβολή
 τέτοιου είδους, ενός θέματος που θα το νομίζατε νομοκανονικό, 
νόμοι, διαταγές, αποφάσεις, σκληρά πράγματα τίποτα άλλο.

Προτείνω λοιπόν τα δόγματα της Εκκλησίας μας, οι Κανόνες της
 Εκκλησίας μας να αγαπηθούν από το λαό μας και να βιωθούν ως
 μέτρα θεραπευτικά.»

Παραπομπές

[1]. Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, Κανών Α΄, Πηδάλιον, εκδ. "ΑΣΤΗΡ",
 Αθήνα 1976, σελ. 651.

[2]. Τα φάρμακα

[3]. Ματθαίου Βλαστάρεως, Σύνταγμα κατά στοιχείον, Σύνταγμα των
 θείων και ιερών κανόνων υπό Ράλλη-Ποτλή, τόμ. Στ΄, Αθήνα 1859, σελ. 4.

[4]. Ιουστινιανού, Νεαρά ρλα΄, Περί εκκλησιαστικών κανόνων και προνομίων, 
Corpus Juris Civilis, τόμ. 3, Βερολίνο 1959, εκδ. Weidmannsche
 Verlagsbuchhandlung, σελ. 654ε.

[5]. Αγίου Ιωάννου Σχολαστικού, Συναγωγή κανόνων εκκλησιαστικών εις Ν΄ τίτλους,
 G. Voel - H. Justel, «Bibliotheca juris canonici veteris», Παρίσι 1661, σελ. 499-500.

Αυτά που ζήτε ...

 

 

" Αυτά που ζείτε τώρα

είναι πολύ μικρά

σ΄ αυτά που έρχονται ! ... "

 

                                                                                                      γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

πηγή

Ένα εύστοχο σχόλιο σχετικά με το εθνοφυλετικό και ταξικό μίσος

Στην ανάρτηση του romfea.gr :

Η Ιερά Σύνοδος κατά της Χρυσής Αυγής

...διαβάσαμε το παρακάτω εύστοχο σχόλιο : 

«Η Εκκλησία θα έπρεπε να καταδικάζει συγκεκριμένα την πρόκληση τόσο εθνοφυλετικού, όσο και ταξικού μίσους. Θέλω να υπερασπίσω την πατρίδα μου, αλλά δεν μπορώ να τρέφω μίσος εναντίον όλων των λαών που την περιβάλλουν. Μέσα στους λαούς αυτούς υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με την πολιτική της χώρας τους. Πολύ περισσότερο, δεν μπορώ να θεωρώ ανθρώπους άλλων φυλών ή άλλων εθνών κατώτερους, μόνο και μόνο επειδή ανήκουν σε άλλες φυλές ή έθνη. Ο Θεός δημιούργησε όλους τους ανθρώπους "εξ ενός αίματος", όλοι είμαστε παιδιά του Αδάμ. Θέλω κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά δεν μπορώ να μισώ όποιον είναι πλουσιότερος από εμένα ή όποιον δεν συμμερίζεται τις απόψεις μου. Το μίσος είναι ΄πάθος που οδηγεί στην προσωπική κόλαση, είναι έργο του διαβόλου. Το μόνο αποδεκτό από την Εκκλησία μίσος είναι το μίσος κατά των αμαρτιών μας (όχι κατά των αμαρτωλών). Αυτή είναι η Ορθόδοξη χριστιανική θεώρηση. Τα άλλα ορισμένων "αριστεροχριστιανών" (όπως αυτοπροσδιορίζεται κάποιος γνωστός αριστερός θεολόγος της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών) είναι εκ του πονηρού: Καταδικάζουμε τη δράση ακροδεξιών ομάδων, αλλά όχι την αντίστοιχη δράση ακροαριστερών. Λοιπόν, όποιος είναι τίμιος με την πίστη του, ας κοιτάξει καλά μέσα του: Είτε εθνοφυλεκτικό, είτε ταξικό, το μίσος αυτό μας αποκόπτει από τον Χριστό. 

Και καλό η Σύνοδος θα ήταν να συντάξει ένα κείμενο όπου θα γίνεται διάκριση μεταξύ της αγάπης προς την πατρίδας, που φτάνει μέχρι την αυτοθυσία, και του εθνικισμού, αλλά και διάκριση μεταξύ του μαρξιστικού διεθνισμού και της ορθόδοξης χριστιανικής οικουμενικότητας. Τα γράφω αυτά επειδή ορισμένοι αριστεροί που πρώτα είναι αριστεροί και μετά χριστιανοί (όσο είναι...), κάνουν σύγχυση του διεθνισμού και της οικουμενικότητας, ενώ στην ψυχή αγίων μορφών, όπως ο π. Παϊσιος, τέτοια σύγχυση δεν υπήρχε. Και επίσης, ορισμένοι ακροδεξιοί, που πρώτα είναι δεξιοί και Ελληνες και μετά χριστιανοί (όσο είναι...), κάνουν σύγχυση μεταξύ της φιλοπατρίας, που είναι αρετή και επαινείται και από τους Πατέρες της Εκκλησίας, και του εθνικισμού, για να μην πω και του φυλετισμού (ρατσισμού)...»

Το είδαμε ΕΔΩ. μεταφορά από  εδώ