Φυλετικές διακρίσεις και Ορθοδοξία (& τρεις άγνωστοι μαύροι άγιοι!)

 Ηλία Βουλγαράκη

Πάντα τα έθνη 32, Δ΄ τρίμηνο, 1989, σελ. 6-8 

Αποστολική Διακονία (περί ιεραποστολής)

Στον Ορθόδοξο Αμπελώνα της Αφρικής

Άγιοι της Αφρικής, όπως τους εικονίζει ο μαύρος 

ορθόδοξος παπάς Μωυσής Μπέρυ (στις ΗΠΑ), της αδελ-

φότητας του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα (δες εδώ).

Σήμερα βιώνουμε μια χειροπιαστή σύγκλιση της ανθρωπότητας σε παγκόσμιο επίπεδο. Σύγκλιση οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική, ενώ ταυτόχρονα διαφαίνεται μια σύγκλιση ανθρωπολογική. Στην πρωτοπορία της τελευταίας περιπτώσεως βρίσκεται η Αμερική, όπου σήμερα σ' αυτή ζει και συζεί μαζί με τους λευκούς ένα πλούσιο χαρακτηρολογικό δείγμα των διαφόρων φυλών του πλανήτη μας.

Η διαδικασία αυτή προς τη σύγκλιση αποτελούσε πάντα, και εξακολουθεί να αποτελεί, μια οδυνηρή αλλά αναμενόμενη περιπέτεια, σαν ένα είδος σταδίων για την ενηλικίωση της ανθρωπότητας. Στην ανθρωπολογική σύγκλιση η οδυνηρή αυτή περιπέτεια καθιερώθηκε να ονομάζεται «φυλετική διάκριση». Σήμερα με τον όρο αυτό νοούμε συνήθως τις περιπτώσεις εκείνες όπου υφίσταται κρίση στις σχέσεις συμβιώσεως λευκών και μαύρων, όπως, π.χ. στη Νότια Αφρική. Ωστόσο ο όρος αυτός δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη αυτή κατηγορία σχέσεων, αλλά κάτι το πολύ ευρύτερο, όπως την αντίληψη για ύπαρξη αξιολογικής διακρίσεως μιας φυλής από άλλη ή ενός έθνους από άλλο. Θυμίζουμε, για την τελευταία περίπτωση την άποψη για την ποιοτική ιδιαιτερότητα της Αρείας φυλής που οδήγησε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Τέλος πρέπει να σημειωθεί ότι η «φυλετική διάκριση» είναι πανάρχαιο φαινόμενο και κάνει την εμφάνιση της, συχνά με τρόπο έντονα έκδηλο, μέχρι δραματικό, ανάμεσα και σε μικρές ακόμη φυλές, οι οποίες μπορεί ταυτόχρονα να υφίστανται τη δοκιμασία της φυλετικής διακρίσεως από άλλες.

Ποιά είναι η στάση απέναντι στο φαινόμενο αυτό της Ορθόδοξης Εκκλησίας; Στη συνέχεια θα καταβληθεί προσπάθεια για μια γενική θεώρηση του από τα πρώτα χρόνια του Χριστιανισμού μέχρι την εποχή των Πατέρων, όπου διαμορφώθηκαν τελεσίδικες θέσεις πάνω στο θέμα.

Ο Χριστός στα έργα και τα λόγια Του 

[Σημ.: Για τις παραπομπές στην Αγία Γραφή μπορείτε να μπαίνετε: Παλ. Διαθήκη & Καινή Διαθήκη].

Προλογικά, αν και το θέμα χρειάζεται ειδική παρουσίαση, θυμίζουμε, ότι στην Παλαιά Διαθήκη η διάκριση μεταξύ των ανθρώπων δεν ήταν στην ουσία της φυλετική αλλά θρησκευτική. Δηλαδή ο αλλόφυλος, αν γινόταν προσήλυτος και περιτεμνόταν, μπορούσε να γιορτάσει μαζί με τους Εβραίους το Πάσχα (Εξοδ. 12,48), να τηρήσει το Σάββατο (Εξοδ. 20,10) και να μετάσχει στην εορτή του Εξιλασμού (Λευϊτ. 1 6,29). Α λλά κι αν δεν ήταν προσήλυτος, αλλά απλός ξένος ή πάροικος, ήταν αποδεκτός και προστατευόταν (Γεν. 18,2-9 Λευϊτ. 19,10 23,22 Δευτ. 1,16 10,18 Κριτ. 19,20 εξ.). Μετά την επιστροφή των Εβραίων από την εξορία τους στη Βαβυλώνα τα πράγματα έγιναν πιο αυστηρά. Όσοι επέστρεψαν υποχρέωσαν τους ντόπιους Εβραίους να διώξουν τις μη ιουδαίες γυναίκες τους (2΄ Εσδρ. 10,3 & 11) για να διασφαλιστεί η καθαρότητα της φυλής από τους ξένους. Στην εποχή του Χριστού η σχέση των Ιουδαίων με το μη ιουδαϊκό περιβάλλον είχε οξυνθεί πολύ και συχνά υπήρχαν εξεγέρσεις με αιματηρά επακόλουθα.

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη με τους συμβολισμούς της (από εδώ)

Ο Χριστός προετοίμαζε τους μαθητές του για το οικουμενικό μήνυμα του. Οι Σαμαρείτες, που για τους Ιουδαίους ήσαν αιρετικοί και δεν τους συναναστρέφονταν (Ιω. 4,9 8,48) αντιμετωπίζονταν από τον Χριστό διαφορετικά. Δεν απέφευγε να περνά από τη Σαμάρεια (Λουκ. 9,52, Ιω. 4,4 5,7). Στην παραβολή του για τον καλό Σαμαρείτη τον τοποθέτησε ηθικά πάνω από τον Εβραίο ιερέα (Λουκ. 1 0,33). Στο θαύμα της θεραπείας των δέκα λεπρών σημειώνεται ότι ο μόνος που επέστρεψε να ευχαριστήσει τον Χριστό ήταν Σαμαρείτης (Λουκ. 17,16). Η συζήτηση με τη Σαμαρείτισσα (Ιω. 4,40), που είχε ως αποτέλεσμα να πιστέψουν πολλοί σ' Αυτόν (Ιω. 4,40), υπήρξε μεγάλο μάθημα για τους μαθητές του.

Αλλά και προς τους εθνικούς ειδωλολάτρες συμπεριφέρθηκε ανάλογα. Θυμίζουμε το θαύμα με τη Χαναναία (Ματ. 1 5,28) και με το δούλο του εκατοντάρχου της Καπερναούμ, για την πίστη του οποίου εξέφρασε το θαυμασμό του (Ματ. 8,10).

Στις ομιλίες του καυτηρίαζε την απιστία των Ιουδαίων που κατά την τελική κρίση θα διωχθούν από τον Θεό και τη θέση τους θα την καταλάβουν τα έθνη (Λουκ. 1 3,28 Βλ. Ματ. 21,41 43 και 13,32). Σαφής ήταν επίσης η ιεραποστολική εντολή του για τη διάδοση του Ευαγγελίου του στα έθνη (Μαρ. 1 6,1 5 Ματ. 28,19 Πραξ. 1,8).

Η πρώτη Εκκλησία

Στην Πεντηκοστή το μήνυμα του Αγίου Πνεύματος, μέσω των Αποστόλων, διαδόθηκε σε Ιουδαίους και κυρίως σε «βαρβάρους», σύμφωνα με την ορολογία της τότε εποχής, και επιπλέον διατυπώθηκε στη μητρική γλώσσα κάθε λαού (Πραξ. 2,6 εξ.).

Παρά το μήνυμα όμως της Πεντηκοστής, οι Απόστολοι, δέσμιοι του παρελθόντος, δίσταζαν να κηρύξουν στα έθνη. Κήρυξαν όμως στη Σαμάρεια (Πραξ. 8,25) Για να μεσολαβήσει κάποια αλλαγή έπρεπε ο Απ. Πέτρος να δει ειδικό όραμα (Πραξ. 10, 11) για να αποφασίσει να κηρύξει και να βαπτίσει τον εκατόνταρχο Κορνήλιο (Πραξ. 10,1-48). Ωστόσο στα Ιεροσόλυμα υπήρξαν ορισμένες επιφυλάξεις για την ενέργεια του αυτή (Πραξ. 11,2).

Με το διωγμό της Εκκλησίας, που ακολούθησε το λιθοβολισμό του Στεφάνου, πολλοί πιστοί έφυγαν εκτός της Ιουδαίας και αυθόρμητα κήρυτταν τον Χριστό στους Εβραίους. Μια άλλη ομάδα από Κύπριους και Κυρηναίους κήρυξαν στην Αντιόχεια, όχι μόνο σε Εβραίους, αλλά και σε ειδωλολάτρες (Πραξ. 11,20).

Στο μεταξύ χρονικό διάστημα μεταστράφηκε ο Σαύλος (Πραξ.9,4), ο οποίος τελικά βρέθηκε στην Αντιόχεια. Ανάμεσα στους πέντε προϊσταμένους της Εκκλησίας και δεύτερος στην τάξη μετά τον Βαρνάβα, ήταν ο «Συμεών ο καλούμενος Νίγερ» (Πραξ. 13,1) δηλαδή με το παράνομα ο μαύρος. Αυτός και ο Αιθίοπας που μετέστρεψε ο Απ. Φίλιππος (Πραξ. 8,26) είναι οι πρώτοι γνωστοί μαύροι Χριστιανοί.

Αφρικανοί άγιοι (από αυτό το σχετικό αφιέρωμα). Από κάτω αριστερά: Σοφία, Φουλβιανός-Ματθαίος (ο βασιλιάς της Αιθιοπίας που σκότωσε τον ευαγγελιστή Ματθαίο, αλλά μεταστράφηκε, έγινε χριστιανός και πήρε το όνομα Ματθαίος), Αντώνιος, Ελεσβαάν(βασιλιάς Αιθιοπίας), Μωυσής ο Αιθίοπας, Κυπριανός Καρχηδόνας, Djan-Darada (ο Αιθίοπας των Πράξεων των Αποστόλων - γιορτάζεται ως μάρτυρας στις 27 Αυγούστου), Μαυρίκιος, Αθανάσιος, Μαρία η Αιγυπτία.

 

 Οι εξελίξεις στην Αντιόχεια με τη δημιουργία Εκκλησίας και από πρώην ειδωλολάτρες έγινε αφορμή να συγκληθεί Σύνοδος στα Ιεροσόλυμα. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος αποφασίστηκε ότι το κήρυγμα στα έθνη δεν θα απαιτούσε από τους νέους χριστιανούς να περιτέμνονται. Από τη στιγμή εκείνη ο Απ. Παύλος επιδόθηκε, σύμφωνα με το σχέδιο του Χριστού (Πραξ. 9,1 5) και τη συμφωνία με τους αποστόλους (Γαλ. 2,9), στο κήρυγμα στα έθνη, κάτι που αποτελούσε γι' αυτόν θέμα βασικής προτεραιότητας (Ρωμ. 2,9 10 3,9 10,12 Γαλ. 3,28 Κολ. 3,11).

Όπως έγινε με το κήρυγμα των Αποστόλων την Πεντηκοστή, όπου πολλές από τις γλώσσες ήταν «βαρβαρικές», έτσι ο Απ. Παύλος κήρυξε το Ευαγγέλιο, όχι μόνο στους Έλληνες, αλλά και στους «βαρβάρους». Τούτο το αισθανόταν ως υποχρέωση του: «Έλλησί τε και βαρβάροις... οφειλέτης ειμί» (Ρωμ. 1,14). Η εν Χριστώ ισότητα των βαρβάρων προς τους Έλληνες και τους Ρωμαίους ήταν για τον Απόστολο δεδομένη: «... ουκ ένι Έλλην και Ιουδαίος... βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος...» (Κολ 3,11).

Κλείνουμε την παράγραφο με μια συνοπτική αναφορά της Αποκαλύψεως, που περιγράφει το αμέτρητο πλήθος των πιστών: «Μετά ταύτα είδον, και ιδού όχλος πολύς, ον αριθμήσαι αυτόν ουδείς εδύνατο, εκ παντός έθνους και φυλών και λαών και γλωσσών, εστώτες ενώπιον του θρόνου και ενώπιον του αρνίου...» (7,9).

Η μεταγενέστερη πράξη της Εκκλησίας

Οι άγιοι της Ελβετίας (από εδώ)

Ο χριστιανός ομολογητής Ιουστίνοςπου μαρτύρησε κατά το έτος 165 αναφέρεται συνοπτικά στη διάδοση του Χριστιανισμού ως εξής: «Ουδέ εν γαρ όλως εστί τι γένος ανθρώπων, είτε βαρβάρων είτε Ελλήνων είτε απλώς ωτινιούν ονόματι προσαγορευομένων ή αμαξοβίων ή αοίκων καλουμένων ή εν σκηναίς κτηνοτρόφων οικούντων, εν οις μη δια του ονόματος του σταυρωθέντος Ιησού ευχαί και ευχαριστίαι τω Πατρί και ποιητή των όλων γίνωνται» (ΒΕΠ 3,31 7,4). Η δήλωση αυτή του Ιουστίνου, ότι ο Χριστιανισμός συνέχισε να διαδίδεται στους «βαρβάρους» επιβεβαιώνεται και από άλλους χριστιανούς συγγραφείς. Για τη Δύση έχουμε τη μαρτυρία του επισκόπου της Λυών Ειρηναίου, που κατά το 180 άρχισε ιεραποστολή στους «βαρβάρους» Κέλτες, οι όποιοι ζούσαν στην κοιλάδα του Ροδανού πόταμου. Η επικοινωνία του με τους «βαρβάρους» γινόταν στη γλώσσα τους. Γράφει στον πρόλογο ενός έργου του: «Ουκ εκζητήσεις δε παρ' ημών των εν Κελτοίς διατριβόντων και περί βάρβαρον διάλεκτον το πλείστον ασχολουμένων λόγων τέχνη...» (ΒΕΠ 5,94,14). Ο ίδιος μας πληροφορεί, ότι ήδη υπήρχαν «εν Γερμανίαις ιδρυμέναι Εκκλησίαι...» (ΒΕΠ 5,116,4).   

Για την Αφρική και πάλι ο Ειρηναίος αναφέρει την ύπαρξη Εκκλησίας στη Λιβύη (ΒΕΠ 5,116,6). Επίσης μας ενημερώνει για μια παράδοση, σύμφωνα με την οποία ο Αιθίοπας που εκχριστιάνισε ο Απ. Φίλιππος εργάστηκε στην πατρίδα του ιεραποστολικά (ΒΕΠ 5,148,8). Ο Ιωάννης Χρυσόστομος αργότερα θεωρεί αυτονόητα μέλη της Εκκλησίας τους «Μαύρους» (ΡG 54, 664Α 58, 725 C 61, 594 D ) και τους έγχρωμους Λύβιες (ΡG 55, 186Β 56, 33 D ) και ο Ιωάννης Δαμασκηνός κάνει λόγο «περί υπερμαύρων Αιθιόπων» (ΡG 94, 901 Α).

Στην Ανατολή, από το δεύτερο αιώνα, διαδόθηκε ο Χριστιανισμός στους «βαρβάρους» της Οσροϊνής με πρωτεύουσα την Έδεσσα. Η διήγηση για τη μεταστροφή στο Χριστιανισμό του βασιλέα Αβγάρου έχει ιστορικό πυρήνα. Τον ίδιο αιώνα, σύμφωνα με την αξιόπιστη χρονογραφία του νεστοριανού Μεσιχατσέκα, προχώρησε το Ευαγγέλιο στην Ασυρία και συγκεκριμένα στην περιοχή της Αδιαβινής με πρωτεύουσα την Arbela, ανατολικά του Τίγρη ποταμού. Το έτος 225 στην Ασυρία και τη Μεσοποταμία έχουμε 17 επισκοπές!

Στο βορρά τέλος διαδίδεται ο Χριστιανισμός από το δεύτερο ήδη αιώνα στους Πάρθους και τους Σκύθες.

Παράλληλα ξεκίνησε από την Εκκλησία μια μεγάλη προσπάθεια για τη μετάφραση της Αγ. Γραφής στις κύριες γλώσσες των περιοχών που διαδόθηκε ο Χριστιανισμός. Η πρώτη προσπάθεια γίνεται από τους λατίνους της Αφρικής πριν το 200. Την ίδια περίπου εποχή αρχίζει η μετάφραση στη σαϊδική διάλεκτο των Κοπτών της Αιγύπτου. Λίγα χρόνια αργότερα πριν το 250, έχουμε νέα μετάφραση στα λατινικά, γνωστή ως Ιτάλα και στα τέλη του 4ου αιώνα νεώτερη, γνωστή ως Βουλγάτα. Τον 4ο αιώνα μεταφράζεται η Αγ. Γραφή στα γοτθικά και στα συριακά. Νέα μετάφραση στα παλαιστινιακά συριακά έχουμε τον 5ο αιώνα. Τον ίδιο αιώνα γίνονται μεταφράσεις στα αρμενικά και τα γεωργιανά. Ακολουθεί μια μετάφραση στη βοχαϊρική διάλεκτο των Κοπτών και αργότερα στους Σλαύους.

Άγιος Τούνομ, ο εμίρης (από εδώ)

Εκτός όμως από τις επίσημες αυτές μεταφράσεις της Αγ. Γραφής έγιναν επίσης μεταφράσεις κατηχητικού και λειτουργικού περιεχομένου σε ένα πλήθος τοπικών διαλέκτων. Ο Μ. Βασίλειος γράφει: «Επί τούτοις ει ημάς αποφεύγετε, φεύξεσθε μεν Αιγυπτίους, φεύξεσθε δε Λιβύας αμφότερους, Θηβαίους, Παλαιστίνους, Άραβες, Φοίνικας, Σύρους και τους προς τω Ευφράτη κατωκισμένους, και πάντας απαξαπλώς παρ' οις αγρυπνίαι και προσευχαί και αι κοιναί ψαλμωδίαι τετίμηνται» (ΒΕΠ 55, 242,11).

Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι η Εκκλησία μας σεβάστηκε έμπρακτα τον άνθρωπο όχι ως αφηρημένη έννοια, αλλά ως πραγματικότητα τόσο στην ατομικότητα του όσο και στην κοινωνιολογική του συγκρότηση. Η στάση αυτή της Εκκλησίας αποτελεί άμεση ερμηνεία και εφαρμογή της ενσαρκώσεως του Λόγου. Όπως ο Υιός έγινε άνθρωπος και θυσιάστηκε γι' αυτόν, έτσι και η Εκκλησία πορεύεται στον άνθρωπο για να τον υπηρετήσει.

Από τη θεωρία των Πατέρων

Από το πλήθος των αναφορών των Πατέρων της Εκκλησίας μας στον άνθρωπο θα σταχυολογήσουμε ορισμένες απόψεις τους που αφορούν κατευθείαν το θέμα μας και θα τις παραθέσουμε, όπου χρειάζεται, σε μετάφραση.

Αρχίζουμε με μια γενική άποψη του Ιωάννου του Χρυσοστόμου για τη σημασία του ανθρώπου. «Δεν περιφρονώ κανένα άνθρωπο. Κι αν ένας είναι, είναι άνθρωπος, το σπουδαίο δημιούργημα του Θεού. Κι αν είναι δούλος, δεν τον καταφρονώ. Δεν εξετάζω το αξίωμα, αλλά την αρχή, δεν ερευνώ ποιος είναι δεσπότης και ποιος δούλος, αλλά την ψυχή. Κι αν είναι ένας, είναι άνθρωπος, για τον οποίο φτιάχτηκε ο ουρανός και φωτίζει ο ήλιος και τρέχει η σελήνη και ο αέρας διαχέεται και οι πηγές αναβλύζουν και η θάλασσα απλώθηκε και οι προφήτες απεστάλησαν και ο νόμος δόθηκε. Αλλά τι χρειάζεται να πούμε τόσα πολλά; Γι' αυτόν ο μονογενής Υιός του Θεού έγινε άνθρωπος...» (ΡG 48,1029Β).

Για τη σχέση Έλληνα και βαρβάρου ο Γρηγόριος Θεολόγος γράφει: «... ότι το ελληνικόν και το βάρβαρον σωμάτων ου ψυχών εστί διαφορά και τόπων διάστασις αλλ' ου τρόπων ουδέ προαιρέσεων» (ΒΕΠ 60,284,5). Για τη σχέση πάλι λευκού ανθρώπου και μαύρου ο Ιωάννης Δαμασκηνός διδάσκει: «Το να είναι κάποιος λευκός ή μαύρος δεν σημαίνει ότι είναι λιγότερο άνθρωπος. Τέτοιες διαφορές και άλλες ανάλογες ανήκουν στην κατηγορία των επουσιωδών. Είναι δηλαδή συμπτώματα που αν τα έχουμε αυτά ή έχουμε τα αντίθετα τους δεν αλλάζουν τα πράγματα» (ΡG 48,541 Β).

Ορθόδοξοι Παπούα (βλ. εδώ)

Και κλείνουμε με το Φώτιο, ο οποίος προχωρεί το θέμα της φυλετικότητας πιο πέρα. Οι προηγούμενοι Πατέρες τόνισαν ότι η διαφορά της φυλετικότητας δεν διαφοροποιεί τον άνθρωπο ως άνθρωπο. Χωρίς βέβαια να διαφωνεί στο σημείο αυτό ο Φώτιος τόνισε τη σημασία της φυλετικότητας, αναγνωρίζοντας της ιδιαίτερα δικαιώματα. Τέτοια βεβαίως δικαιώματα αναγνώριζε στην πράξη από πάντα η Εκκλησία, όπως π.χ. τη γλώσσα, τους γραφικούς χαρακτήρες, τις λειτουργικές παραδόσεις κ.λπ. Η συμβολή του Φωτίου συνίσταται στο γεγονός ότι τα διατύπωσε. Έτσι εκτός από τα παραπάνω αναγνωρίζει τη διαφοροποίηση στον τύπο του σταυρού, τη διαφορά και «ανομοιότητα... εν ταις μυστικαίς θυσίαις και ταις άλλες ιερουργίαις» και τη διαφοροποίηση στην αγιογράφηση της εικόνας του Χριστού με κριτήριο τα χαρακτηρολογικά στοιχεία των διαφόρων φυλών. Αντιγράφουμε το σχετικό χωρίο: «...Έλληνες μεν αυτοίς όμοιον επί της γης φανήναι τον Χριστόν νομίζουσί· Ρωμαίοι δε μάλλον εαυτοίς εοικότα· Ινδοί δε πάλιν μορφή τη αυτών και Αιθίοπες δήλον ως εαυτοίς» (ΡG 101,949 D και 948 D )

Ύστερα από τα παραπάνω είναι σαφές ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, ακολουθώντας τον ιδρυτή της, όχι μόνο δεν αρνήθηκε τη φυλετικότητα, αλλά την αναγνώρισε και την προστάτευσε. 

 

Προσθέτουμε (από εδώ):

  

Η μαύρη φυλή και η Βασιλεία των ουρανών (& τρεις άγνωστοι μαύροι άγιοι)

 

Από το βίο του αγίου Νήφωνα ("ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ", Έκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου Ωρωπού, σελ 113-120 [μάλλον η νέα έκδοση είναι από εδώ, για όποιον θέλει να το πάρει]).

 

  Πάντα είχα την απορία, άν οι άνθρωποι που ανήκουν στη μαύρη φυλή έχουν τις ίδιες προϋποθέσεις με τους λευκούς να ευαρεστήσουν το Θεό. Γιατί δεν ήξερα κανένα μαύρο που να έγινε γνωστός για τους πνευματικούς του αγώνες και την αγιότητά του. Μήπως, σκεφτόμουνα, το χρώμα του σώματός τους έχει επιπτώσεις στην ψυχή τους; ή μήπως ο Θεός τους έχει αποδοκιμάσει; Αλλά γιατί;   Κάποτε λοιπόν, που βρέθηκα στο κελλί του μακάριου Νήφωνα, σκέφτηκα να τον ρωτήσω γι' αυτό το ζήτημα. Ο δίκαιος με βεβαίωσε, ότι και από τους μαύρους ο Θεός κάλεσε πολλούς στη βασιλεία Του, αφού κι αυτοί είναι πλάσματά Του, αφού κατάγονται γενεαλογικά από τον Σήμ και τον Χάμ, τους γιούς του Νώε (Βλ. Γέν. 10: 6-31). Αρκετοί μάλιστα, είπε, έλαμψαν με τις αρετές και τα θαύματά τους. Και για να μου αποδείξει τα λόγια του, μου διηγήθηκε δυο-τρεις σχετικές περιπτώσεις.
  Ζούσε, λέει, παλαιότερα στα μέρη της Πανεφώς (Σημαντική πόλη της Κάτω Αιγύπτου, όχι μακριά από τη θάλασσα. Στη θέση της βρίσκεται σήμερα η πόλη Μεντζάλα [Menzaleh]), στην Αίγυπτο, ένας ληστής μαύρος σαν το κάρβουνο, θεόρατος, θηριόμορφος και αιμοβόρος. Τόσο φοβερός ήταν, που ένα βρουχητό του - γιατί βρυχιόταν σα λιοντάρι - έφτανε για να κόψει το αίμα και του πιο θαρρετού ανθρώπου.
  Μία νύχτα όμως είδε όνειρο τρομακτικό: Σα να βρέθηκε ξαφνικά στη μέση μιας απέραντης πεδιάδας. Στρέφοντας ολόγυρα τα μάτια του, βλέπει ένα πύρινο ποτάμι, που κυλούσε ορμητικά, κάνοντας δυνατό θόρυβο και τρώγοντας στο πέρασμά του ακόμα και τις πέτρες και το χώμα. Με βήματα μικρά και διστακτικά ο ληστής σίμωσε καντύτερα για να δει. Μόλις όμως έφτασε στην ακροποταμιά, τέσσερα φλόγινα πνεύματα τινάχτηκαν μέσ' από' τη φωτιά, τον άρπαξαν απ' τα μαλλιά κι έκαναν να τον ρίξουν στο ποτάμι. Καθώς τον τραβούσαν, έν' από τα πνεύματα του είπε: "Ταλαίπωρε, αν γινόσουν μοναχός, δεν θα σε καταποντίζαμε εδώ μέσα".
  Ξύπνησε αλαφιασμένος. Με ίλιγγο και φρίκη αναθυμόταν το φοβερό θέαμα. Όσο κι αν προσπάθησε όμως να το εξηγήσει, δεν μπόρεσε. Σκέφτηκε τότε και είπε: "Ας πάω σε έναν αναχωρητή, να του πω τι είδα. Οι καλόγεροι ξέρουν απ' αυτά. Ίσως θα μου φανερώσει τι είν' αυτός ο ποταμός που ονειρεύτηκα".
  Την ίδια κιόλας στιγμή πέταξε τα ληστρικά του όπλα και πήρε το δρόμο για τη Πανεφώ. Μετά από λίγο, διέκρινε σε κάποιαν απόσταση ένα κελλί αναχωρητικό. Τράβηξε βιαστικά για κει. Χτύπησε την πόρτα. Ένας γέροντας του άνοιξε αμέσως, λες και τον περίμενε.
  - Καλώς ήρθες! Καλώς ήρθες, παλικάρι μου! Πώς από δω; Μήπως αναστατώθηκες μ' εκείνο το πύρινο ποτάμι και με τα τέσσερα πονηρά πνεύματα, που σ' έσερναν απ' τα μαλλιά για να σε ρίξουν μέσα στη φωτιά; Αλήθεια, παιδί μου, τι φοβερή η απειλή του ποταμιού εκείνου! Μέχρι και τις πέτρες έτρωγε!... Αν όμως εσύ θέλεις να γλυτώσεις από τις φλόγες του, υπάρχει τρόπος: Μετανόησε για της ληστείες και όλες τις ανομίες σου και γίνε μοναχός. Έτσι θα σωθείς. Γιατί το ποτάμι εκείνο έχει ετοιμαστεί για τους αμαρτωλούς, που δεν μετανοούν...
  Δεν πρόλαβε καλά-καλά να τελειώσει τα λόγια του ο γέροντας, και ο ληστής βρέθηκε πεσμένος στα πόδια του, κλαίγοντας σα μικρό παιδί.
  - Ελέησέ με, τίμιε πάτερ, τον μαύρο και στο σώμα και στη ψυχή, φώναξε μέσα στους λυγμούς του. Ελέησέ με, τον άθλιο, και κάνε με ό,τι σε προστάξει ο Θεός.
  Πραγματικά, μετά από λίγο καιρό ο άγιος εκείνος γέροντας κούρεψε το ληστή μοναχό. Αφού έμεινε μαζί του αρκετό καιρό και τον δίδαξε όλη την τάξη της μοναχικής ζωής, του άφησε το κελλί του και ο ίδιος αναχώρησε στη βαθύτερη έρημο, για να ασκητέψει ανάμεσα στα θηρία.

Άγ. Μωυσής ο Αιθίοπας (από εδώ)

  Ο μαύρος λοιπόν εκείνος έφτασε με την άσκηση σε τέτοια μέτρα αρετής, ώστε, την ώρα που προσευχόταν, φαινόταν ν' αστραποβολάει ολόκληρος σα σπιθοβόλο σύφλογο κι ολόφωτη στήλη. Αναρίθμητοι δαίμονες έπεφταν πάνω του, μα αυτός με την προσευχή του τους έκαιγε και τους αφάνιζε ολότελα. Τόση σοφία μάλιστα του έδωσε ο Θεός, που και πνευματικές διδαχές έγραφε και συμβουλευτικές επιστολές έστελνε συχνά στους πατέρες της σκήτης και σε πολλούς άλλους.
Τελικά, όταν πέθανε, το τίμιο λείψανό του, όπως διηγούνται όσοι ζούσαν στα μέρη εκείνα, ανάβλυσε μύρο πολύ, που θεράπευε τους αρρώστους και τους δαιμονισμένους.

  Ένας άλλος μαύρος, γέρος και φτωχός, ζούσε σε μία πόλη, που λεγόταν Υσία. Αυτός περιπλανιόταν εδώ κι εκεί, σιγοψιθυρίζοντας πάντα κάτι, άγνωστο τι. Γι' αυτό πολλοί νόμιζαν ότι δεν ήταν στα καλά του.
  Κάποτε έπεσε μεγάλη ξηρασία στα μέρη εκείνα. Τα ζώα ψοφούσαν, η γη έσκαζε, τα φυτά ξεραίνονταν. Κλήρος και λαός, με τον επίσκοπο επικεφαλής, έκαναν πολλές δεήσεις και αγρυπνίες για να σταματήσει το κακό, αλλά μάταια.
  Μία νύχτα λοιπόν ο επίσκοπος βλέπει στον ύπνο του έναν άγγελο, που του λέει: "Να τι προστάζει ο Θεός: Πάρε τους κληρικούς σου και πήγαινε αύριο πρωί-πρωί στη νότια πύλη της πόλης. Τον πρώτο που θα δεις να μπαίνει μέσα, σταμάτησέ τον και παρακάλεσέ τον να προσευχηθεί στο Θεό, για να σας στείλει βροχή".
  Πραγματικά, την αυγή της άλλης μέρας, μετά τον όρθρο, παίρνει ο επίσκοπος τον κλήρο του και πηγαίνει στην πύλη που του είχε πει ο άγγελος. Δεν χρειάστηκε να περιμένουν πολύ. Σύντομα ένας μαύρος φάνηκε να πλησιάζει. Ήταν πολύ γέρος, και στους κυρτωμένους ώμους του κουβαλούσε ένα δεμάτι ξύλα.
  Ο επίσκοπος τον σταμάτησε και τον βοήθησε να κατεβάσει τα ξύλα στη γη.
  - Γέροντα, τον παρακάλεσε, προσευχήσου στο Θεό να κάνει έλεος και να στείλει βροχή σ' εμάς και σ' αυτή τη γη!
  Παρευθύς, χωρίς καμιάν αντίρρηση, το μαύρο γεροντάκι ύψωσε τα κοκαλιάρικα χέρια του σε προσευχή.
  Μέσα σε λίγα λεπτά - τι θαυμαστό! - άρχισε ν' αστράφτει και να βροντά! Μαύρα σύννεφα μαζεύτηκαν, ο ουρανός σκοτείνιασε κι έπιασε ραγδαία βροχή. Μα τι βροχή ήταν αυτή! Κατακλυσμός! τα σπίτια άρχισαν να πλημμυρίζουν και οι αγροί να γίνονται θάλασσα!
  Ο επίσκοπος τώρα αναγκάστηκε να ικετέψει το γέροντα για το σταμάτημα της βροχής. Εκείνος, ταπεινά και υπάκουα, σήκωσε πάλι τα χέρια του στον ουρανό. Και στη στιγμή η μπόρα έπαψε!
  Κατάπληκτος ο επίσκοπος με το διπλό θαύμα, παρακαλούσε επίμονα το άγνωστο εκείνο γεροντάκι, να του φανερώσει ποια ήταν η πολιτεία του, ποια η πνευματική εργασία που του χάριζε τόση παρρησία στο Θεό.

  Ο γέροντας όμως αρνιόταν με συστολή ν' απαντήσει στον επίσκοπο.
  - Βλέπεις, δέσποτα, πώς είμαι ένας μαύρος, ένας αράπης. Τι αρετή ζητάς σ' εμένα; έλεγε με σκυμμένο το κεφάλι.
  - Για το Θεό του ουρανού και της γης! φώναξε επιτακτικά ο επίσκοπος. Φανέρωσέ μου όλη την αλήθεια, για να δοξαστεί έτσι το όνομα του Κυρίου μας!

Ορθόδοξοι άγιοι της Κίνας (αναλυτικά εδώ)

  - Συγχώρεσέ με, δέσποτά μου! Να, τίποτα σπουδαίο δεν έχω κάνει. Μόνο που, αφόταν βαπτίστηκα χριστιανός, χαράμι ψωμί δεν έφαγα ούτε έγινα βάρος σε κανένα. Πάω κάθε μέρα στο βουνό, μαζεύω ένα δεμάτι ξύλα, τα φορτώνομαι και κατεβαίνω στην πόλη. Εδώ τα πουλάω, και από το αντίτιμό τους κρατάω μονάχα δύο οβολούς, ίσα για το φαΐ της ημέρας. Τα υπόλοιπα τα μοιράζω στους φτωχούς σαν κι εμένα. Όταν χαλάει ο καιρός και δεν μπορώ να πάω στο βουνό, νηστεύω μέχρι να καλοσυνέψει. Και τότε ανεβαίνω πάλι στο βουνό και κατεβάζω το μικρό μου φορτίο, για να το πουλήσω και να οικονομηθούμε κι εγώ και οι φτωχοί μου.
  Χωρίς άλλη λέξη ο γέρος χαιρέτησε με σεβασμό τον επίσκοπο και τους άλλους κληρικούς, ξαναφορτώθηκε τα ξύλα του και μπήκε στην πόλη για να τα πουλήσει.

  Για να με βεβαιώσει όμως απόλυτα ο θείος Νήφων, ότι ο πανάγαθος Θεός έχει καλέσει και πλήθη μαύρων στη βασιλεία των ουρανών, μου διηγήθηκε άλλη μία σχετική περίπτωση, που την έζησε ο ίδιος.
  Ήταν ακόμα βασιλιάς ο φιλόχριστος Κωνσταντίνος, όταν επισκέφθηκε έν' από τα βορεινά παραθαλάσσια κοινόβια. Βρέθηκε ανάμεσα σε μια συντροφιά αδελφών, που συζητούσαν για τη σωτηρία της ψυχής. Κάποια στιγμή έγινε λόγος και για τους μαύρους. Όλοι παραδέχτηκαν, ότι κι απ' αυτούς πολλοί έχουν ευαρεστήσει το Θεό. Ένας αδελφός μάλιστα, που λεγόταν Χαρισήθης, είπε:
  - Σας βεβαιώνω, αδελφοί, ότι εγώ ο ίδιος γνώρισα κάποιον μαύρο, που ήταν μεγάλος ασκητής.
  Κι επειδή όλοι ζητούσαν να μάθουν περισσότερα για τον μαύρο εκείνο, ο Χαρισήθης συνέχισε:

Άγ. Πέτρος ο Αλεούτος της Αλάσκας (εδώ)

  - Δούλευα ένα διάστημα στ' αμπέλι του κοινοβίου μας, αυτό ήταν το διακόνημά μου. Μια μέρα βλέπω κάποιον μαύρο καθισμένο κάτω από ένα μεγάλο κλήμα. Δεν τον ήξερα, πρώτη φορά τον έβλεπα. Μπροστά του είχε ένα φλασκί με νερό για να πίνει, και λίγα άγρια χόρτα για να τρώει. Μου έκανε πολλή εντύπωση. Δεν τον ενόχλησα ούτε τον έδιωξα. Έμεινε εκεί, στο ίδιο μέρος, έναν ολόκληρο μήνα. Όλη τη μέρα κρατούσε το στόμα του κλειστό, σε απόλυτη σιωπή, και όλη τη νύχτα έψαλλε και προσευχόταν. Το νερό του φλασκιού δεν το άλλαξε σ' όλο αυτό το διάστημα ούτε πρόσθεσε φρέσκο. Έτσι γλίτσιασε και βρωμούσε. Παρ' όλα μου τα παρακάλια, δεν δέχτηκε να του αλλάξω εγώ το νερό ή να του φέρω λίγο ψωμί. Τις μέρες που έκανε αφόρητη ζέστη, πήγαινε στην ακτή, καθόταν πάνω σε ένα βράχο και ψηνόταν ολημερίς μέσα στο λιοπύρι. Κι αν τον πλησίαζε κανείς για να δει τι κάνει, παρίστανε τον τρελό. "Ναι, ναι", έλεγε, "ήρθες να με σκοτώσεις! Μα ο Θεός από πάνω σε βλέπει!", κι έδειχνε τον ουρανό.

  Μ' αυτά τα παραδείγματα, που μου διηγήθηκε ο εξαίσιος Νήφων, βεβαιώθηκα πραγματικά ότι η βασιλεία των ουρανών είναι ανοιχτή και για τους μαύρους, αφού κι αυτοί είναι παιδιά του Κυρίου.
  - Όπως το αμπέλι κάνει και μαύρα κι άσπρα σταφύλια, είπε ο όσιος τελειώνοντας, έτσι κι ο Θεός δημιούργησε ανθρώπους και μαύρους και ερυθρόδερμους και κίτρινους και λευκούς, ανάλογα με τον τόπο, όπου ζούνε. Γιατί και η γη είναι πολύμορφη.
  Αυτά μου είπε ο δούλος του Θεού, και αποσύρθηκε για να προσευχηθεί.

Το κείμενο αυτό στα Αγγλικά

 

 

Ορθόδοξοι ιερείς από Ινδονησία και Νότια Κορέα (από το post μας 10 ιεραποστολικά βίντεο)

Ο Ξένος Θεός και οι ξένοι μετανάστες

Επιμέλεια Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης «Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι» [αναρχικό σύνθημα χριστιανικού ήθους (βλ. Ματθ. 25, 31-46)]

Α΄ Κάθε θρησκεία έχει τουλάχιστον δύο μορφές: α) τη διδασκαλία των σοφών διδασκάλων και των ιερών γραφών της και β) τον τρόπο που κατανοεί και εφαρμόζει αυτή τη διδασκαλία ο λαός. Ο δικός μας λαός (που είναι μπολιασμένος με τον ορθόδοξο χριστιανισμό σε κάθε πτυχή του πολιτισμού και της ιστορίας του τους τελευταίους τουλάχιστον 15 αιώνες) έχει κατανοήσει και εφαρμόσει την ορθόδοξη διδασκαλία σε αξιοθαύμαστο βαθμό, όμως επίσης σε μεγάλο βαθμό την έχει παρανοήσει και παρερμηνεύσει ανάλογα με τα ελαττώματά του. Ιδιαίτερα σε εποχές σύγχυσης όπως η σημερινή, η παρανόηση και η παρερμηνεία φαίνεται να κυριαρχούν και η σωστή εφαρμογή της ορθόδοξης διδασκαλίας να υποχωρεί. Έτσι, είναι συνηθισμένο στην εποχή μας να θεωρούμε πως είμαστε «σωστοί χριστιανοί», κι όμως παράλληλα: να θεωρούμε αυτόματα όλους τους «ξένους» (τσιγγάνους και οικονομικούς μετανάστες που ζουν στην πατρίδα μας) ύποπτους για πιθανά εγκλήματα εναντίον μας, να δυσανασχετούμε όταν μένουν στη γειτονιά μας και φυσικά να τους αρνούμαστε το δικαίωμα να μένουν στην πολυκατοικία μας, να τους εκμεταλλευόμαστε όσο μπορούμε ως εργάτες ή υπαλλήλους μας και να εξοργιζόμαστε όταν εκείνοι διεκδικούν ίσα δικαιώματα με τους Έλληνες εργάτες και υπαλλήλους, σε πιο ακραίο σημείο, να ξεσπάμε βίαια εναντίον τους, διαπράττοντας από προπηλακισμούς και τραμπουκισμούς μέχρι και δολοφονίες (νομίζω σπάνια, ευτυχώς), αυτοτιτλοφορούμενοι «εθνικιστές» ή «πατριώτες», ενώ είμαστε η Κου Κλουξ Κλαν. Ας δούμε όμως τι λέει στ’ αλήθεια για τους ξένους ο χριστιανισμός, η πολύτιμη πνευματική κληρονομιά που κουβαλάει ο λαός μας. Προειδοποιώ: πολλοί αναγνώστες θα σοκαριστούν, θα με παρεξηγήσουν, θα πουν: «Δηλαδή τι θέλεις; Να τους αφήσουμε να μας πάρουν τη χώρα; Να τους αφήσουμε να μας ληστεύουν και να μας σκοτώνουν;» κ.τ.λ. Φυσικά δεν λέω καθόλου αυτό. Κανείς δεν πρέπει να μας κλέψει την πατρίδα, δηλαδή να την κατακτήσει, να εγκαταστήσει ξένη κατοχή εδώ. Μην ξεχνάμε όμως ότισυντηρούμε ήδη τρεις πανίσχυρους κατακτητές: το ΝΑΤΟ, την Ευρωπαϊκή Ένωση (που δείχνει το αληθινό της πρόσωπο – ενδιαφέρον μόνο για το χρήμα – πιέζοντάς μας πάνω στην οικονομική κρίση) και τις πολυεθνικές που μας τραβούν από τη μύτη μετατρέποντάς μας σε εργάτες τους και σε υπάκουους καταναλωτές. Αυτή την τριπλή ξένη κατοχή κανείς δεν τη θυμάται, κανείς δεν την καταδικάζει, δεν εξοργίζεται γι’ αυτήν, ούτε την πολεμάει! Βγάζουμε τη λύσσα και την «αγανάκτησή» μας στους φουκαράδες, που τους έχουμε του χεριού μας, και τους αληθινούς κατακτητές ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ ΑΙΣΧΡΑ. Επίσης, ασφαλώς οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές, εφαρμόζοντας το νόμο, πρέπει να μας προστατεύουν από τους ληστές και τους δολοφόνους. Όντως έχουμε φορτωθεί πολλές συμμορίες αλλοδαπών, όμως έχουμε εξίσου πολλές και ισχυρές συμμορίες Ελλήνων! Κάθε αλλοδαπός δεν είναι οπωσδήποτε κακοποιός. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι ένα ολόκληρο πλήθος αλλοδαπών κοριτσιών (ορθόδοξων χριστιανών – αν και δεν έχει σημασία, αρκεί που είναι θύματα) εκπορνεύεται από Έλληνες σε Έλληνες «πελάτες»! Αυτές τι άποψη θα έχουν για «κάθε Έλληνα» και τι θα λένε, αν ποτέ αξιωθούν να γυρίσουν ζωντανές στην πατρίδα τους; Μάλιστα, ακούμε «Ρωσίδα» και χαμογελάμε. Για μας δεν είναι πια άνθρωποι, αλλά σύμβολα του σεξ (στην πραγματικότητα, σκλάβες). Β΄ Ας μιλήσουμε λοιπόν ως ορθόδοξοι χριστιανοί, παιδιά και εγγόνια ορθόδοξων χριστιανών. Ο Θεός μας έγινε άνθρωπος, όχι ένας ήρωας ή θεός του πολέμου (που θα άρεσε στους Βίκινγκς και τους λοιπούς Άριους του Βορρά), αλλά ένας αδύναμος άνθρωπος, αν και παντοδύναμος, που έπεσε θύμα των ισχυρών και ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ έσωσε την ανθρωπότητα –δίνοντάς της τη δυνατότητα της ένωσης με το Θεό και δείχνοντάς της τον τρόπο, δηλαδή την αυτοθυσία χωρίς αντάλλαγμα. (Δηλαδή πρέπει να είμαστε μονίμως τα «κορόιδα» που θυσιάζονται χωρίς αντάλλαγμα; Δε λέω ότι «πρέπει» τίποτε. Απλώς, όσο πιο πολύ αγαπάς, τόσο πιο πολύ θυσιάζεσαι και τόσο πιο πολύ πλησιάζεις προς τον παράδεισο. Μπορεί όμως να μη σ’ ενδιαφέρει ο παράδεισος, οπότε πέρνα τη ζωή σου σαν πονηρός και «επιτυχημένος»). Ο Θεός αυτός, ως άνθρωπος γεννήθηκε σε μια πόλη, όπου οι ανθρώπινοι γονείς Του ήταν ξένοι, και μάλιστα δε βρήκαν ούτε δωμάτιο για να μείνουν και Τον γέννησαν σ’ ένα στάβλο (ποιος θέλει ξένους στην πολυκατοικία του;). Στη συνέχεια, έγινε μετανάστης και πήγε με την οικογένειά Του στην Αίγυπτο, για να μη θανατωθεί από τα όργανα του προαιώνιου εχθρού της ανθρωπότητας (του διαβόλου), που προσπαθούσε να Τον σταματήσει. Εκεί ο ανθρώπινος θετός πατέρας Του ασφαλώς αναζήτησε δουλειά ως ξένος εργάτης. Άραγε, πώς τον αντιμετώπισαν; Μεγαλώνοντας ο Θεός μας περιπλανήθηκε σε όλη τη χώρα ως ξένος, μη έχοντας «πού την κεφαλήν κλίναι» και Τον θανάτωσαν οι συμπατριώτες Του σα να ήταν ξένος, παραδίδοντάς Τον μάλιστα σε ξένους (στους Ρωμαίους). Έτσι ο Ιησούς έγινε πολλαπλά ο μεγάλος Ξένος, που ποτέ δεν κατανοήθηκε ώστε να γίνει «δικός μας», παρά μόνον από λίγους, που πάντα (και τώρα) η κοινωνία τους κοροϊδεύει ως «πτωχούς τω πνεύματι», δηλ. «κορόιδα». Τη Μεγάλη Παρασκευή ψάλλουμε ένα συγκλονιστικό τροπάριο, κατά το οποίο ο άγιος Ιωσήφ από την Αριμαθαία (κρυφός μαθητής του Χριστού, από φόβο, που φανερώθηκε μετά τη σταύρωση) είπε στον Πιλάτο: «Δός μοι τούτον τον Ξένον, όν ομόφυλοι μισούντες θανατούσι ως Ξένον» (=«Δώσε μου αυτόν τον Ξένο, που οι ομοεθνείς Του, μισώντας Τον, Τον σκοτώνουν σαν Ξένο»). Ο ίδιος ο Ιησούς, όταν ξεκαθάριζε πώς ο άνθρωπος κερδίζει τη βασιλεία των ουρανών, μίλησε για τον καλό Σαμαρείτη, όταν όλοι θεωρούσαν τους Σαμαρείτες (λαό που ζούσε στο κέντρο του Ισραήλ) προδότες και μιάσματα (στη σημερινή Ελλάδα θα μιλούσε για καλό Αλβανό ή Τούρκο), και είπε πως το να περιμαζέψεις έναν ξένομπορεί να σε βάλει στον παράδεισο, ενώ το να μην τον περιμαζέψεις μπορεί να σε βάλει στην κόλαση («όταν το κάνετε σε έναν, σε μένα το κάνετε», βλ. Ματθ. 25, 31-46). Σήμερα περισσότεροι «άθεοι» ενδιαφέρονται για τους ξένους μας παρά «χριστιανοί», αν και υπάρχουν ευτυχώς κάμποσοι φτωχοί και ταπεινοί ιερείς που φροντίζουν γι’ αυτούς όσο μπορούν. Είναι βέβαιο πως στη Δευτέρα Παρουσία θα εκπλαγούμε με το πόσοι «άθεοι» και «αμαρτωλοί» θα πάνε στον παράδεισο και πόσοι «πιστοί» και «ενάρετοι» όχι… Γ΄ Στη συνέχεια, Αυτός ο μεγάλος Ξένος έστειλε τους μαθητές Του σε «όλα τα έθνη» και εκείνοι ξενιτεύτηκαν και δίδαξαν τους ανθρώπους σε ξένες χώρες. Ιδού λοιπόν κι άλλοι «ξένοι»! Άγιοι ξένοι. Έφτασαν μέχρι τους Κέλτες της Βρετανίας (άγιος Αριστόβουλος, ένας από τους 70 μαθητές του Χριστού) και την Ινδία (άγιος Θωμάς, ο πρώην «άπιστος») και οι περισσότεροι θανατώθηκαν με βασανιστήρια από ΞΕΝΟΥΣ ως ΞΕΝΟΙ και τάφηκαν σε ΞΕΝΗ ΓΗ, ευλογώντας την με τα θαυματουργά λείψανά τους. «Οι χριστιανοί κατοικούν τις πατρίδες τους σαν επισκέπτες. Κάθε ξένη χώρα είναι πατρίδα γι’ αυτούς και κάθε πατρίδα είναι ξένη» (επιστολή προς Διόγνητον, 2ος αιώνας μ.Χ.). Και τούτο, γιατί η αληθινή μας πατρίδα είναι ο ουρανός. Οι γήινες πατρίδες μας είναι προσωρινές. Τις αγαπάμε, αλλά, αν είμαστε πρόθυμοι να διαπράξουμε εγκλήματα γι’ αυτές (π.χ. να βασανίσουμε αιχμαλώτους ή να αφανίσουμε γυναικόπαιδα), γίνονται εμπόδια για τη μόνιμη και αληθινή πατρίδα μας, τον παράδεισο. Γι’ αυτό εθνικισμός και χριστιανισμός ΔΕ ΣΥΜΒΑΔΙΖΟΥΝ. Το χριστιανικό ρωμαϊκό κράτος (Ρωμανία/«Βυζάντιο») δεν ήταν εθνικιστικό: όλοι οι λαοί που κατοικούσαν στα εδάφη του είχαν ίσα δικαιώματα και όλων των λαών οι άγιοι τιμούνταν εξίσου από όλους τους χριστιανούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι μεγάλοι Σύριοι Πατέρες άγιος Εφραίμ ο Σύρος (ο μέγας ποιητής), άγιος Ισαάκ ο Σύρος (ο «φιλόσοφος της αγάπης») κ.π.ά., που τα γραπτά τους μεταφράστηκαν από τα συριακά στα ελληνικά και έγιναν ανάρπαστα από τους Βυζαντινούς (και οι ίδιοι οι Σύριοι βεβαίως ήταν «Βυζαντινοί»). Καθώς οι Ρωμιοί μετέφεραν το χριστιανισμό σε άλλα έθνη, δεν τα υπέτασσαν, αλλά αντίθετα τα έκαναν συμμάχους και, μεταφράζοντάς τους την Αγία Γραφή (δημιουργώντας τους και αλφάβητο, αν δεν είχαν), εγκαινίαζαν ένα νέο μεγάλο κεφάλαιο στους πολιτισμούς των ξένων εθνών. Άλλωστε η Εκκλησία των ρωμαϊκών («βυζαντινών») χρόνων (δηλαδή η πανανθρώπινη Εκκλησία, που είναι η ίδια η δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία) περιελάμβανε αγίους από όλα τα ευρωπαϊκά έθνη, μέχρι και τη Βρετανία και την Ιρλανδία[1]! Οι Έλληνες της Τουρκοκρατίας επίσης δεν ήταν εθνικιστές, αδιαφορούσαν για το αν ένας ραγιάς ήταν Αλβανός ή Βούλγαρος ή Μολδαβός, ή αλβανόφωνος, βουλγαρόφωνος, σλαβόφωνος, ακόμη και ΤΟΥΡΚΟΦΩΝΟΣ – στην Καππαδοκία ζούσαν οι Καραμανλήδες, τουρκόφωνοι χριστιανοί ορθόδοξοι, που έχουν κι αυτοί μεγάλους ασκητές και αγίους! Ο μέγας και θαυματουργός άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (κοιμήθηκε στην Κέρκυρα μόλις που είχε έρθει πρόσφυγας, οδηγώντας το λαό του, κατά τη Μικρασιατική Καταστροφή) κήρυττε και στα ελληνικά και στα τούρκικα, γιατί είχε και χριστιανούς που δεν ήξεραν καθόλου ελληνικά! Αυτοί όλοι ονομάζονταν Ρωμιοί (=απόγονοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας), και, αν γινόταν χριστιανός ένας μουσουλμάνος, λεγόταν ότι «ρώμιεψε» (έγινε Ρωμιός) και φυσικά καταδιωκόταν από το οθωμανικό κράτος για εσχάτη προδοσία (έχουμε αρκετούς αγίους που μαρτύρησαν επειδή ήρθαν στην ορθοδοξία από το Ισλάμ)! Εξάλλου, μεταξύ των αγίων νεομαρτύρων της Τουρκοκρατίας περιλαμβάνονται αλλοεθνείς, όπως η αγία μεγαλομάρτυρας Χρυσή (Βουλγάρα), ο άγιος Νικόδημος του Ελβασάν(Αλβανός) κ.ά. Πώς λοιπόν ένα έθνος που ανέδειξε ορθόδοξους αγίους, τους οποίους (αν είμαι ορθόδοξος χριστιανός) τιμώ, μπορώ να το θεωρώ «κατώτερο» ή απολίτιστο έθνος; Πολλοί άνθρωποι από αυτά τα έθνη γίνονται εγκληματίες, αλλά το ίδιο και πολλοί Έλληνες. Πολλοί Έλληνες γίνονται άγιοι, αλλά το ίδιο και πολλοί Ρώσοι, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Βούλγαροι, Σέρβοι κ.τ.λ. Εξάλλου πολλοί μεγάλοι άγιοί μας είναι ΕΒΡΑΙΟΙ: ο Ίδιος ο Χριστός, ο διδάσκαλος και σωτήρας όλων των λαών της Γης, ως άνθρωπος ήταν Εβραίος (γι’ αυτό κάποιοι «υπερεθνικιστές» επιστρέφουν στην ειδωλολατρία, επειδή …δεν καταδέχονται να λατρέψουν έναν… «Εβραίο Θεό», ενώ άλλοι γράφουν φανταστικές ιστορίες ότι δήθεν ήταν «ελληνικής ρίζας»!). Εβραία ήταν και η Παναγία (που είναι προστάτισσα όλων των χριστιανών, όχι μόνο των Ελλήνων – άλλωστε τη γιορτή της Αγίας Σκέπης, 28 Οκτωβρίου για μας, την καθιέρωσαν πρώτοι οι Ρώσοι, αλλά τη γιορτάζουν 1 Οκτωβρίου). Εβραίοι ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, οι 12 απόστολοι, ο προφήτης Ηλίας και όλοι οι προφήτες, η αγία Φωτεινή και αμέτρητοι άλλοι μεγάλοι ορθόδοξοι άγιοι. Αιγύπτιοι ο άγιος Αντώνιος, η αγία Αικατερίνη κ.π.ά. Και λοιπόν; Οι χριστιανοί είναι «πολίτες του ουρανού», δεν είναι μόνον Εβραίοι ή μόνον Έλληνες ή μόνον Ευρωπαίοι ή μόνον Ασιάτες κ.τ.λ. Ή μάλλον είναι ΚΑΙ Εβραίοι ΚΑΙ Έλληνες ΚΑΙ Ευρωπαίοι ΚΑΙ Ασιάτες κ.τ.λ., και όταν ένας άνθρωπος καταπιέζεται (είτε είναι μαύρος είτε τσιγγάνος είτε δούλος είτε ξένος είτε γυναίκα και παιδί είτε ανάπηρος είτε χήρα ή ορφανό) γίνονται αυτομάτως ΚΑΙ μαύροι και τσιγγάνοι και δούλοι και ξένοι και γυναίκες και παιδιά και ανάπηροι και χήρες και ορφανοί κ.τ.λ., όπως ο Ινδιάνος Βλαδίμηρος είπε στον Έλληνα που του συστήθηκε: «Κι εγώ είμαι Έλληνας. Είμαι Ινδιάνος. Αισθάνομαι όμως και Ρώσος και Σέρβος και Ρουμάνος, γιατί είμαι ορθόδοξος». Όπως οι Έλληνες εμπνεύστηκαν από το απελευθερωτικό μήνυμα του χριστιανισμού για να επιτελέσουν τους εθνικούς αγώνες τους, το ίδιο έκαναν και όλοι οι χριστιανικοί λαοί. Οι Ρώσοι π.χ. νίκησαν τους Τάταρους το 1830 στην ιστορική μάχη του Κουλίκοβο Πολ εμψυχωμένοι από την εικόνα της Παναγίας του Καζάν [ας σημειωθεί όμως ότι έχουμε και Τάταρους αγίους, όπως τον άγιο Πέτρο Ορντίνσκυ, πρίγκηπα της Χρυσής Ορδής (1290), και τον άγιο Σεραπίωνα της Λίμνης Κόζα (1611)]. Οι Τούρκοι το 1594 έκαψαν το άφθαρτο σώμα του αγίου Σάββα της Σερβίας, γιατί η παρουσία του ενέπνεε στους υπόδουλους Σέρβους ιδέες απελευθέρωσης κ.τ.λ. «Η πατρίδα μου η ψεύτικη, η γήινος και ματαία, είναι από του αγίου Άρτης [=επισκοπή Άρτης] και από την επαρχίαν Απόκουρο» έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, εννοώντας ότι η αληθινή πατρίδα του είναι ο ουρανός. Ωραία λόγια και πολύ ρομαντικά… Ευτυχώς υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι που τα έκαναν πράξη, κάνοντας πατρίδα τους μια ξένη γη, χωρίς να προδώσουν τη δική τους πατρίδα. Στην εποχή μας τέτοιοι είναι οι φτωχοί ιεραπόστολοι, που χωρίς να έχουν τίποτε να κερδίσουν, και χωρίς να μεταφέρουν καμιά «εθνική σημαία» ή «εξωτερική πολιτική», χωρίς να πρεσβεύουν κανένα «πολιτισμικό ιμπεριαλισμό» γίνονται ΞΕΝΟΙ, όπως οι απόστολοι, για να κάνουν ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ τους πρώην «ξένους» αδελφούς μας από όλα τα έθνη. Δείτε ένα μικρό δείγμα, από τα πολλά, στο: http://asian-aroma.com/. Υπογραμμίζω (απευθυνόμενος προς τους αδελφούς μας Έλληνες εθνικιστές) ότι ο εθνικισμός για το δικό μας έθνος και πολιτισμό είναι ένα ξενόφερτο ιδεολογικό προϊόν. Βασίζεται στη δυτικοευρωπαϊκή ιδέα του 19ου αιώνα για την «αυτοδιάθεση των λαών», που ζητούσε την κατάργηση των αυτοκρατοριών και τη σύσταση ιδιαίτερου κράτους για κάθε εθνότητα. Η ιδέα αυτή ήταν εξαιρετικά προοδευτική, όταν αναφερόταν στις πολυάριθμες αποικίες των ευρωπαϊκών κρατών, που εκτείνονταν σε όλες τις ηπείρους (πλην της Ανταρκτικής), όμως ήταν εξαιρετικά επιζήμια, όταν αναφερόταν στην αντικατάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με «εθνικά κράτη», αντί για ένα πανορθόδοξο κράτος διάδοχο της Ρωμανίας. Στην παγίδα αυτή, που δίχασε τους λαούς των Βαλκανίων, έπεσαν τόσο οι Έλληνες (και μας προέκυψε ένα εδαφικά και πολιτισμικά ακρωτηριασμένο κρατίδιο υπό βαυαρική και στη συνέχεια γερμανική διακυβέρνηση) όσο και οι Βούλγαροι, εξαιτίας των οποίων συγκλήθηκε η Σύνοδος του 1872, με την οποία τα Πατριαρχεία Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας, η Εκκλησία της Κύπρου και άλλες τοπικές Εκκλησίες καταδικάζουν ως αίρεση τον «φυλετισμό», δηλαδή «τας φυλετικάς διακρίσεις και τας εθνικάς έρεις και ζήλους και διχοστασίας εν τη του Χριστού Εκκλησία». Ώστε οι «φυλετικές διακρίσεις» και οι «εθνικές έριδες» (μάχες) είναι καταδικασμένες με επίσημη απόφαση της Ορθόδοξης Εκκλησίας (το τονίζω, προς εκείνους που νομίζουν ότι η Εκκλησία δεν έχει πάρει θέση στο ζήτημα του ρατσισμού και στα συναφή ζητήματα). [Είναι αξιοσημείωτο ότι μεγάλη μερίδα «εθνικιστών» απορρίπτει το χριστιανισμό θεωρώντας τον ξενόφερτο προϊόν, παραβλέποντας την κεντρική θέση του στο λαϊκό και λόγιο πολιτισμό μας εδώ και τουλάχιστον 15 αιώνες – συγχρόνως, πολλοί διεθνιστές τον απορρίπτουν, θεωρώντας τον «εθνικιστικό» και αγνοώντας τον πανανθρώπινο χαρακτήρα του. Η απόρριψή του για λόγους αντίθετους μεταξύ τους, από δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις, θα όφειλε, αν μη τι άλλο, να προβληματίσει τους αδελφούς μας και των δύο ομάδων, που και οι δύο βλέπουν το θέμα μονόπλευρα και (ας μου επιτραπεί να το επισημάνω) με αρκετή δόση ιδεολογικής προκατάληψης]. Βρισκόμαστε σε μια καινούργια εποχή μεγάλου ανακατέματος των λαών και των πολιτισμών. Αντί να γκρινιάζουμε ενάντια στους αδελφούς μας τους ξένους, ας φροντίσουμε να διατηρούμε τον πολιτισμό μας, την πίστη μας, τη γλώσσα μας, τη μόρφωσή μας και φυσικά την τιμιότητά μας, ώστε να μην έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Δ΄ Κάθε λαός που γνώρισε το χριστιανισμό έχει αναδείξει εκατοντάδες ή χιλιάδες αγίους, άντρες και γυναίκες, αλλά και παιδιά (παιδομάρτυρες). Είναι εξαιρετικά δύσκολο να δημοσιεύσουμε εδώ «πλήρη» κατάλογο των γνωστών ορθοδόξων αγίων όλων των λαών της Γης – ακόμη και Βρετανών, Γαλατών, Ισπανών, Γόθτων, Φράγκων κ.τ.λ., που αγίασαν πριν το Σχίσμα του 1054 και επομένως είναι άγιοι όλης της χριστιανοσύνης. Ένας εξαιρετικός «ξεναγός» στα αγιολόγια των διαφόρων λαών είναι το βιβλίοΠανάγιον Ορθοδόξων Αγίων του καθηγητή της Ιατρικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών Γεωργίου Εμμ. Πιπεράκι, έκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος» Μήλεσι 2006. Εδώ θα αναφέρουμε απλά και πολύ πρόχειρα ελάχιστους μόνον αγίους από διάφορους λαούς, κυρίως από λαούς που άνθρωποί τους φιλοξενούνται στην πατρίδα μας ως μετανάστες. Αλβανοί άγιοι: άγιος Νικόδημος του Ελβασάν, άγιος Χρήστος ο Κηπουρός, άγιος Νικήτας από τη Σπαθία (και οι τρεις μαρτύρησαν για τη χριστιανική πίστη τους επί Τουρκοκρατίας), άγιος Νήφων ο Αθωνίτης, ασκητής από το Λούκοβο των Αγίων Σαράντα (ασκήτεψε στο Άγιο Όρος γύρω στο 12ο αιώνα). Ας σημειωθούν όμως και οι αρχαίοι χριστιανοί άγιοι της περιοχής της Αλβανίας, που σήμερα είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η εθνική τους καταγωγή, όπως οι άγιοι: Ελευθέριος (ο γνωστός άγιος μεγαλομάρτυρας) και η μητέρα του Ανθία, Άστιος, Δάναξ, Δονάτος, Θερίνος, Ίσαυρος, Βασίλειος (όχι ο μέγας Βασίλειος), Ιννοκέντιος, Φήλιξ και Περεγρίνος. Τούρκοι άγιοι (ορθόδοξοι χριστιανοί): άγιος Αχμέτ ο Κάλφας, άγιος Κωνσταντίνος ο εξ Αγαρηνών, άγιος Ιωάννης ο πρώην Δερβίσης (μάρτυρες επί Τουρκοκρατίας), οι 23 άγιοι Τούρκοι νεομάρτυρες των Θυατείρων, άγιος γέροντας Νικόλαος ο Τούρκος, της μονής Όπτινα[2]. Βούλγαροι άγιοι: άγιος Ιωάννης της Ρίλα, αγία μεγαλομάρτυρας Χρυσή, άγιος Μάξιμος ο εν Δορυστόλω, άγιος Βλαδίμηρος ο πρίγκηπας (μάρτυρας του 11ου αιώνα),  άγιος νεομάρτυρας Ιωάννης ο Αθωνίτης κ.ά. Ρουμάνοι άγιοι: άγιος Λεόντιος του Ρανταούτι, οσία Μαύρα η εν Ρουμανία, άγιος Ματθαίος ο νεομάρτυρας ο εν Βλαχία [υιός του αγίου μάρτυρος Κωνσταντίνου, βασιλιά της Βλαχίας (1714)], όσιος Παύλος ο πνευματικός, αγία Φιλοθέη η παιδομάρτυρας (άφθαρτη, μονή Κούρτεα), και νεότεροι άγιοι γέροντες: οι αδελφοί Βασίλειος, Γεράσιμος και Κλεόπας Ελίε (1912-1998), οι άγιοι γέροντες Ιωάννης του Χοτζεβά (1960, άφθαρτος στην έρημο της Παλαιστίνης), Ιωαννίκιος Μορόι, Παΐσιος Ολάρου (1990), Αρσένιος Μπόκας (1910-1989), Ενώχ ο Απλός (Άγιο Όρος, 1895-1979), ο βοσκός π. Γαλακτίων, ο ιεροδιάκονος Χριστόφορος ο Ησυχαστής (δάση της Σύχλας) κ.π.ά. Σέρβοι άγιοι: άγιος Ιωάννης Μπράνκοβιτς, άγιος Στέφανος Μιλούτιν[3], οι άγιοι Σάββας και Συμεών, που εγκατέλειψαν το βασιλικό θρόνο και ίδρυσαν τη μονή Χιλανδαρίου στο Άγιο Όρος, αμέτρητοι άγιοι ασκητές, οι περίπου 1.500.000 μάρτυρες κάθε ηλικίας και φύλου που σφαγιάστηκαν τα έτη 1941-1945 από την κροατική Ουστάσα για την ορθόδοξη πίστη τους (όπως και αρκετοί ορθόδοξοι άγιοι Πολωνοί, που μαρτύρησαν από τους δικούς τους φανατικούς τυράννους[4]), ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Σερβία 1880-ΗΠΑ 1956), ο άγιος γέροντας Ιουστίνος Πόποβιτς (1894-1979), κορυφαίος θεολόγος και φιλόσοφος. Ρώσοι άγιοι: Αμέτρητοι άγιοι ασκητές, επίσκοποι, πρίγκηπες και απλοί άνθρωποι κάθε ηλικίας και φύλου απ’ όλους τους αιώνες. Απαριθμούμε πολύ πρόχειρα: άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ («βρες την ειρήνη και χιλιάδες άνθρωποι θα ειρηνεύσουν μαζί σου»), οι άγιοι Αγαπητός ο Ιαματικός, Ιωάννης ο Πολύαθλος, Ιώβ του Ποτσάεφ, Κύριλλος της Άσπρης Λίμνης, Αλέξανδρος του Σβιρ, Μητροφάνης και Αντώνιος του Βορόνεζ, Τύχων του Ζαντόνσκ (άφθαρτος), Ιννοκέντιος της Σιβηρίας (άφθαρτος), Νείλος του Σόρα, Ιωάννης της Κρονστάνδης, οι άγιοι Γέροντες της Όπτινα, Σεραφείμ της Βίριτσα, οι αγίες Αθανασία Λονγκάτσεβα, Δωροθέα του Κασίν, Αναστασία του Πιδάν, Παρασκευή της Πινήγκα, οι διά Χριστόν σαλοί (που παρίσταναν τους τρελούς) Βασίλειος της Μόσχας, Νικόλαος του Πσκωφ (πρόσφερε ωμό κρέας στον τσάρο Ιβάν τον Τρομερό, για να στηλιτεύσει την αιμοσταγή βασιλεία του), Ιάκωβος του Μποροβίτσι, Ξένη Γρηγορίεβνα, Πελαγία Ιβάνοβνα κ.π.ά. Κινέζοι άγιοι: οι 222 άγιοι νεομάρτυρες του Πεκίνου (11 Ιουνίου 1900), ο άγιος νεομάρτυρας Στέφανος Wu (Wu Zhi-quan), ορθόδοξος ιερέας, που, στις 17 Μαΐου 1970 ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τους Ερυθροφρουρούς (του αθεϊστικού καθεστώτος) σε μια ορθόδοξη εκκλησία στο Χαρμπίν [μη αναγνωρισμένος ακόμη «επίσημα»,  η περίπτωσή του αναφέρεται στο βιβλίο του Αμερικανού ορθόδοξου π. Δαμασκηνού Κρίστενσεν «Χριστός, το αιώνιο Ταό»]. Σημειωθήτω (για την κίτρινη φυλή) και ο άγιος Πέτρος ο Μογγόλος, πρίγκηπας της Χρυσής Ορδής (Ορντίνσκι). Ινδοί άγιοι: άγιοι Ιωάσαφ και Αβενήρ οι βασιλείς, άγιος Βαρλαάμ ο ασκητής, οι 17 Ινδοί άγιοι που μαρτύρησαν στην καταδίωξη του αγίου Ιωάσαφ κ.ά. Σύριοι άγιοι: οι άγιοι Πατέρες Αφραάτης, Εφραίμ και Ισαάκ οι Σύροι, οι άγιοι Μάρων ο Ερημίτης, Μαυρίκιος ο εν Απαμεία, Μασυμά ο Σύρος, Ιωάννης ο μοναχός ο εν Συρία κ.π.ά. Αιθίοπες άγιοι: άγιοι πρίγκηπες αδελφοί Αρσεχάς και Ασδρεχάς, άγιος Φουλβιανός ο πρίγκηπας (Ματθαίος μετά το βάπτισμα, 1ος αι.), άγιος Μωυσής ο Αιθίοπας (μεγάλος δάσκαλος της ορθόδοξης ασκητικότητας), ένα ζεύγος αγίων Αναργύρων (γιατρών)[5] κ.π.ά. Ας σημειωθούν και οι τρεις μεγάλοι μαύροι άγιοι ασκητές, πουαναφέρονται στο βίο του αγίου Νήφωνος, αλλά και η αγία και διορατική γερόντισσα Κωνσταντία η Αράπισσα, Αφρικανή πρώην σκλάβα, που μόνασε το 19ο αι. στη μονή αγίου Δημητρίου Παλαίρου Αιτωλοακαρνανίας (τα ιερά λείψανα της οποίας εκλάπησαν στις 2 Φεβρουαρίου 2009). Ας σημειώσουμε και: Εσκιμώοι άγιοι (της φυλής των Αλεούτων της Αλάσκας): ο άγιος Πέτρος ο νεομάρτυρας (1815), άγιος Ιάκωβος ο Αλεούτος (1802-1865). Λοιποί άγιοι σε αμερικάνικο έδαφος: Αλάσκα: άγιοι Ιουβεννάλιος ο νεομάρτυρας, Γερμανός, Ιωσήφ και Ιννοκέντιος. Σαν Φρανσίσκο: άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ο θαυματουργός (άφθαρτος). Αξιοσημείωτες και οι περιπτώσεις του ορθόδοξου Ινδιάνου φύλαρχου Βλαδίμηρου Natawe και του Αμερικανού ορθόδοξου μοναχού π. Σεραφείμ Ρόουζ (1931-1982), συνιδρυτή της Αδελφότητας του αγίου Γερμανού της Αλάσκας (St. Herman of Alaska Brotherhood) και συγγραφέα παγκόσμιων μπεστ σέλλερς, όπως τα «Η ψυχή μετά το θάνατο – Οι μεταθανάτιες εμπειρίες στο φως της ορθόδοξης διδασκαλίας», «Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος», αλλά και κλασικών μελετών όπως οι «Μηδενισμός», «Ο κινέζικος νους» κ.ά. Συχωρέστε με για την ακατάσχετη φλυαρία. Ο κατάλογος θα μπορούσε να είναι πολύ πιο μακροσκελής. Η ειρηνική συνύπαρξή μας με τους ανθρώπους όλων των φυλών που φιλοξενούνται στη χώρα μας ως ξένοι μετανάστες δεν περνάει μόνο από την τσέπη μας ή τον κρυφό και υποσυνείδητο εγωισμό μας, αλλά κι από το δρόμοτων κοινών μας αγίων. Σας ευχαριστώ. Σημειώσεις [1] Βλ. βιογραφίες και εικόνες Βρετανών αγίων: http://www.sourozh.org/web/British_Orthodox_Saints. [2] Αναλυτική βιογραφία και εικόνα του αγ. Αχμέτ βλ. στο http://www.pigizois.net/index2.htm. Για τους 23 αγίους των Θυατείρων βλ. http://www.impantokratoros.gr/1C553D17.el.aspx. Ο άγιος γέροντας Νικόλαος ο Τούρκος βιογραφείται στο συγκλονιστικό βιβλίο από τις εκδόσεις Ακρίτας: Στάρετς Βαρσανουφίου, Μοναχός Νικόλαος της Όπτινα, μετάφραση Ναταλία Νικολάου, επιμέλεια αρχιμ. Νεκτάριος Αντωνόπουλος. [3] http://www.eparhija-prizren.com/defaultG.asp?s=vesti&idvestep=3218. [4] http://www.impantokratoros.gr/9A4E2737.el.aspx. [5]  Εμφανίστηκαν στην οσία γερόντισσα Μακρίνα από την Πορταριά Βόλου (κοιμήθηκε το 1994) και τη βοήθησαν σε δύσκολες στιγμές μετά από χειρουργική επέμβαση. Βλ. γενικότερα στο περιοδικό Ο όσιος Φιλόθεος της Πάρου, τεύχ. 9, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2003, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη, σελ. 57-90.

το είδαμε εδώ

Πρωτοφανές παραλήρημα Αμβροσίου για το προσφυγικό! "Δεν τους θέλουμε στην περιοχή γιατί είναι Ισλαμιστές -Να ναυλώσουμε πλοίο και να τους στείλουμε στην Ευρώπη"

Την σημερινή παγκόσμια ημέρα κατά του ρατσισμού επελεξε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιος για το νέο του... διαδικτυακό χτύπημα που αφορά αυτή τη φορά τη διαχείριση του μεταναστευτικού και την προοπτική δημιουργίας χώρων φιλοξενείας προσφύγων στην περιοχή. Ο ίδιος, κόντρα στην γραμμή της επίσημης Εκκλησίας που κάνει ό,τι μπορεί να συνδράμει τους πρόσφυγες, γράφει στο προσωπικό του ιστολόγιο :

"ΝΑ ΜΗ ΜΟΛΥΝΘΗ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ!

Μέ πολλούς τρόπους μέχρι σήμερα έχουμε δείξει και έχουμε αποδείξει -κατά το μέτρο των δυνάμεών μας- την αγάπη μας, τόσο ως θεσμός -Ιερά Μητρόπολις-, όσο και ως άτομο, πρός τούς ταλαίπωρους αυτούς ανθρώπους, οι οποίοι με βάρκες και με κίνδυνο της ζωής τους αποβιβάζονται συνεχώς κατά χιλιάδες στα νησιά μας, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη!

Υπενθυμίζουμε σε όσους το χρειάζονται, ότι ως ένδειξη της αγάπης μας πρό ολίγου καιρού αποστείλαμε στην Αθήνα (πλ. Βικτωρίας κλπ) 1.000 μερίδες εκλεκτού φαγητού, αλλά καί λιχουδιές και δωράκια για τα παιδάκια των μεταναστών και προσφύγων, χωρίς κάποιος να μας το ζητήση! Επίσης με ειδικό απεσταλμένο μας στην νήσο Ρόδο, τον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Χρήστο Τσάκαλο, επισκεφθήκαμε επί τούτω καί παρεδώσαμε στα χέρια της και σε μετρητά το χρηματικό ποσόν των 2.000 € σε μια ταλαίπωρη έγγυο μητέρα-μετανάστη, η οποία πέντε μόλις ημέρες μετά την αποβίβασή της εγγένησε το μωρό της!

Τα γράφουμε όλα αυτά, όχι για να μας επαινέσετε, αλλά -κατ' ανάγκην- σαν εισαγωγή για τις παρακάτω σκέψεις μας.

Σήμερα Δευτέρα 21 Μαρτίου ο Εντιμότατος Περιφερειάρχης μας κ. Απόστολος Κατσιφάρας έχει συγκαλέσει σε Σύσκεψη τους Αρχιερείς της περιοχής της ευθύνης του, τους κ.κ. Δημάρχους και άλλους παράγοντες της Δημοσίας Διοικήσεως, προκειμένου να διερευνήσουν την δυνατότητα εξευρέσεως καταλλήλων καταλυμμάτων για την εγκατάσταση ενός αριθμού μεταναστών στην περιοχή μας.

Ο υποσημειούμενος αδυνατεί να παρίσταται στην εν λόγω Σύσκεψη, καθ' όσον την ίδια ημέρα καί ώρα εμείς εορτάζουμε τα ελευθέρια της ιστορικής πόλεως των Καλαβρύτων από τον Τουρκικό ζυγό!

'Ετσι λοιπόν, κατ' ανάγκην, δημοσιοποιούμε τις θέσεις μας πάνω στο καυτό αυτό ζήτημα από την θέση αυτή.

Και με όλη τη δύναμη της ψυχής μας βροντοφωνάζουμε:
ΟΧΙ!ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΙΛΟΞΕΝΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΤΙΦΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΑΛΛΟΙΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΤΉΣΟΥΝ!

Τούς αγαπάμε, τους συμπονάμε, τους δεχόμεθα, τους ταΐζουμε, τούς ντύνουμε, τους προστατεύουμε κλπ. αλλά μόνον ως περαστικούς από τόν τόπο μας, ως διαβατάρηδες! Δεν αντέχουμε για να τους κρατήσουε μόνιμα κοντά μας! Διότι:

• Δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας!

• Δεν ταιριάζουν τα ήθη και τά έθιμά μας!

• Δεν μας αρέσει ο πολιτισμός τους!

• Δεν αποδεχόμεθα την θρησκεία τους!

• Δεν θέλουμε να υποκύψουμε στα πονηρά κόλπα και τα σατανικά σχέδια των Μεγάλων του κόσμου τούτου, οι οποίοι θέλουν την διάλυση της Ελλάδος μας!

• Οι της Ευρωπαϊκής Ενώσεως Ηγήτορες αρνούνται να τους δεχθούν στη Χώρα τους!

• Οι Αυστριακοί π.χ. έκλεισαν τα Σύνορα της Αυστρίας!

• Οι Γερμανοί επανεστάτησαν!

• Οι Βαλκάνιοι έκλεισαν και αυτοί τα Σύνορά τους!

• Οι Τουρκαλάδες ασταμάτητα τους ξεφορτώνουν στα νησιά μας!

• Δεν θέλουμε από τους Ευρωπαίους Εταίρους μας τα όποια και όσα ευρω-εκατομμύριά τους σαν αποζημίωση!

• Οι ισχυροί της Γης ας προσπαθήσουν νά εύρουν κάποια άλλη λύση. Ας σπάσουν το κεφάλι τους και ας κόψουν το λαιμό τους! Ας χάσουν τον ύπνο τους!

• Ναί! Ας εύρουν κάποια άλλη λύση!

• Η Ελλάδα μας δεν δέχεται να την κατακρεουργήσουν!

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω κάνουμε έκκληση προς κάθε αρμόδιο. Να μη δεχθούμε τους μετανάστες στην Πελοπόννησο! Ας κρατήσουμε καθαρόαιμο τόν εαυτό μας και τον πληθυσμό μας! Ας περιφουρήσουμε την Ορθόδοξο Πίστη μας και Παράδοσή μας! Ας περιφρουρήσουμε την Γλώσσα μας και τον Πολιτισμό μας! 
Οι μετανάστες αυτού του τύπου
ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ!

Δέν το είδατε χθές; Κάπου στην Βόρειο Ελλάδα αρνήθηκαν να παραλάβουν τα τρόφιμα του Ερυθρού Σταυρού, μόνο και μόνο επειδή στα χαρτοκιβώτια επάνω υπήρχε το σήμα του + σταυρού, δηλ. το παγκοσμίως καθιερωμένο σήμα αναγνωρίσεως του Ε.Ε.Σ., ο γνωστός κόκκινος Σταυρός!

Καί όχι μόνον δε εδέχοντο τα τρόφιμα της αγάπης μας, αλλ'επί πλέον δαιμονιωδώς εφώναζαν: «Not halal», δηλ. είναι ακάθαρτα! Ήσαν ακάθαρτα, μόνον και μόνον επειδή τα χαρτοκιβώτια είχαν επάνω τους το σημείον του σταυρού!!!!

Επί τέλους ας παραδειγματισθούμε από ό,τι συμβαίνει στη Σουηδία: Διαβάζουμε σε επιστολή μαθητών δημοτικού: «Φοβόμαστε, δεν θέλουμε να ξαναπάμε σχολείο»! Και τούτο, διότι έχει κυριαρχήσει ο τρόμoς στα ντόπια παιδάκια του Δημοτικού! Τα προσφυγόπουλα, από τά οποία έχει γεμίσει το σχολείο τους, «χτυπάνε και στραγγαλίζουν τους Σουηδούς μαθητές»! «Οι ξυλοδαρμοί, οι κλωτσιές, τα πνιξίματα και ο εξευτελισμός έχουν γίνει πλέον καθημερινότητα στο Κεντρικό Σχολείο στο Kristianstad»(βλ. redskywarning.blogspot.gr/2016/03/blog-post_17.html).

Όσοι συμφωνούν με τις θέσεις μας, ας το εκφράσουν! Ας εύρουν ένα τρόπο να το δηλώσουν! 
Αίγιον, 21 Μαρτίου 2016
+ ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΜΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ
Μόλις προχθές 15 Μαρτίου ε.έ. αποστείλαμε στους αρμοδίους Υπουργούς την κατωτέρω επιστολή μας. Δεν θέλαμε να την δημοσιοποιήσουμε. Πλήν όμως τώρα πλέον η ανάγκη το επιβάλλει! Προτιμάμε να στερηθούμε και να προσφέρουμε χρήματα για την ναύλωση πλοίου και την μεταφορά μεταναστών στην Ε.Ε., παρά να τους στεγάζουμε, να τους ταϊζουμε κλπ. συνεχώς στην δύσμοιρη Χώρα μας καί στό τέλος να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα και αξιοπρέπεια! Μέ τήν ναύλωση πλοίων για την μεταφορά τους σε χώρες της Ε.Ε. και το δικό τους πρόβλημα θα λυθή, αλλά και το δικό μας! Θα περισώσουμε την Ορθοδοξία μας καί την εθνική μας ταυτότητα, δηλ. την Ελλάδα μας"!

το είδαμε εδώ