ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2015 ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΦΑΛΗΡΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

                                                              
                                                                        ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Ἀκτὴ Θεμιστοκλέους 190, 185 39 ΠΕΙΡΑΙΕΥΣ, Τηλ. +30 210 4514833 (19), Fax +30 210 4518476 e-mail: impireos@hotmail.com

                     

 Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Θ Ε Ν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 31ῃ Ἰουλίου 2015

Ἀποστέλλομεν τήν ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Κοιμήσεως τῆς  Ὑπεραγίας Θεοτόκου Ποιμαντορική Ἐγκύκλιο τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Πειραιῶς κ.κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΕΠΙ ΤΗι ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2015

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ

ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΦΑΛΗΡΟΥ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΡΕΝΤΗ

Σ Ε Ρ Α Φ Ε Ι Μ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΚΛΗΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΦΙΛΟΧΡΙΣΤΟΝ ΛΑΟΝ

ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΦΕΡΙΑΣ ΑΥΤΟΥ

* * * * * *

Τέκνα μου ἐν Κυρίω ἀγαπητά καί περιπόθητα,

«Δέσποινα τοῦ κόσμου, ἐλπίς καί προστασία τῶν πιστῶν…»

Ἡ λέξη ἐλπίδα, γιά τούς πιστούς, δέν ἀποτελεῖ μία ἔννοια ἀόριστη καί ἀφηρημένη· δέν νοεῖται ψυχολογικά ἤ συναισθηματικά· δέν πλάθει μυθεύματα, καί δέν μοιράζει εὔκολες ὑποσχέσεις.

Ἡ λέξη ἐλπίδα γιά τούς πιστούς εἶναι ἕνα πρόσωπο, Πανάγιο καί Παναμώμητο· εἶναι μία κόρη ἁγνή, μητέρα καί παρθένος· εἶναι ἡ κυρία Θεοτόκος, ἡ Δέσποινα τοῦ κόσμου.

Δέν πάει πολύς καιρός ἀπό τότε πού κάποιοι ἐξήγγειλαν στό τόπο μας, πώς «ἡ ἐλπίδα ἔρχεται». Μά τούτη ἡ ἐλπίδα πού ἦρθε, δέν εἶχε τά χαρακτηριστικά της ἐλπίδας πού οἱ Ἕλληνες γνώριζαν καλά. Ἦταν μία ἄλλη ἐλπίδα πού γεννιόταν σέ ἕνα συγκεκριμένο ἰδεολογικό πλαίσιο, τό ὁποῖο ποτέ δέν θέλησε νά κρύψει τήν μεταχριστιανική του ταυτότητα.

Δώσανε μία μάχη, οἱ ἄνθρωποι πού ἔφεραν τήν «ἐλπίδα». Ὑποστήριξαν ὅτι ἡ μάχη αὐτή ἦταν γιά τήν ἀξιοπρέπεια καί γιά τό δίκαιο. Μά τοῦτος ὁ ἀγώνας δέν ἐμοίαζε μέ αὐτούς πού ξέραμε ἐδῶ καί χιλιάδες χρόνια σέ τοῦτο τόν τόπο. Ὁ ποιητής διορατικά ἐξηγοῦσε τό γιατί, πολλούς χρόνους πρίν:

«Γιά μᾶς ἦταν ἄλλο πράγμα ὁ πόλεμος

γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου

καθισμένη στά γόνατα τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ,

πού εἶχε στά μάτια ψηφιδωτόν τόν καημό τῆς Ρωμιοσύνης,

ἐκείνου τοῦ πελάγου τόν καημό

σάν ἧβρε τό ζύγιασμα τῆς καλοσύνης».

Γιῶργος Σεφέρης

Οἱ μάχες τῶν Ἑλλήνων μέχρι σήμερα ἦταν γιά τήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Μή πιστέψετε πώς πίσω ἀπό τά λόγια τοῦτα κρύβεται κάποιος θρησκευτικός φονταμενταλισμός. Ἡ μάχη γιά τήν πίστη ἦταν γιά τούς Ἕλληνες πάντα ἀγώνισμα ἐσωτερικό, δηλαδή πνευματικό, ἀλλά παράλληλα καί κοινωνικό. Οἱ προπάτορές μας στούς χρόνους πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, ἀναζητοῦσαν νά δώσουν ἀπαντήσεις γιά τό Θεό καί τόν κόσμο, γιά τόν ἄνθρωπο καί τή κοινωνία. Προσπάθησαν νά συγκροτήσουν κοινωνίες πάνω σέ ἀξίες. Κοινότητες πού θά στηρίζονταν στή δικαιοσύνη καί ὄχι μοναχά στήν ἀνάγκη, στήν ἀλήθεια καί ὄχι μόνο στήν οἰκονομία. Ὁ ἀγώνας τούς αὐτός ἀποτυπώθηκε στή φιλοσοφία καί τίς τέχνες. Ὁ Ὅμηρος, ὁ Ἠράκλειτος, ὁ Φειδίας, ὁ Πλάτωνας, ὁ Ἀριστοτέλης καί τόσοι ἄλλοι ἀπό τούς προπάτορές μας, δέν σταμάτησαν νά ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια, μέ ἕνα τρόπο πανανθρώπινο καί οἰκουμενικό. Οἱ δικές τους ἀγωνίες, οἱ δικές τους σκέψεις, τά δικά τους ἀδιέξοδα ἦταν ἐκεῖνα πού ὁδήγησαν τούς Ἕλληνες στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἄκουσαν τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἀναγνώρισαν αὐτό πού ἔψαχναν, τήν ἀλήθεια σαρκωμένη σέ ἕνα πρόσωπο, σέ αὐτό τοῦ θεανθρώπου Χριστοῦ. Τήν ἀλήθεια ὑπερασπίστηκαν ἀπό τότε οἱ Ἕλληνες μέ κάθε τρόπο, ἀκόμα καί μέ τήν ἴδια τούς τή ζωή, ἀπέναντι σέ ὁτιδήποτε καί σέ ὁποιονδήποτε προσπαθοῦσε νά ἐπιβάλλει τό ψέμα, εἴτε μέ τήν πειθώ, εἴτε μέ τήν ἰσχύ.

Οἱ μάχες τῶν Ἑλλήνων μέχρι σήμερα ἦταν γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Τό μυστήριο τοῦ ἀνθρώπου ἀπασχόλησε τούς Ἕλληνες ὅσο κανέναν ἄλλο λαό. Ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, τά χαρακτηριστικά του, οἱ ἐπιθυμίες του, τά συναισθήματά του, οἱ ἐνέργειές του, οἱ ἀρετές καί τά πάθη τοῦ ἔγιναν ἀντικείμενα μελέτης καί σπουδῆς. Μά καί τό κακό, ἡ ἀδικία, ὁ πόνος, ἡ ἀσθένεια καί ὁ θάνατος ἔπρεπε νά ἐξηγηθοῦν καί νά ὑπερβαθοῦν. Οἱ Ἐκκλησιαστικοί Πατέρες προχωρώντας τό φιλοσοφικό στοχασμό τῶν Ἑλλήνων, διέκριναν στόν ἄνθρωπο θεία χαρακτηριστικά. Ἑρμήνευσαν τήν Ἁγία Γραφή, παραδίδοντάς μας μιά ἀνυπέρβλητη ἀνθρωπολογία: ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων ἀνυψώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν κτηνώδη βίο, στόν θεοειδή. Ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά ὁριστεῖ μόνο μέ τή σάρκα, γιατί εἶναι παράλληλα καί πνεῦμα· δέν μπορεῖ νά περιγραφεῖ μόνο μέ τό σῶμα, γιατί εἶναι καί ψυχή· δέν μπορεῖ νά ἀποσκοπεῖ μόνο στήν ἐπιβίωση, γιατί εἶναι πλασμένος γιά τήν ὁμοίωση μέ τό Θεό. Στό πλαίσιο αὐτό οἱ μάχες τῶν Ἑλλήνων ἀπό τότε εἶναι γιά τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν ὑπέρτατη ἀνύψωσή του, ὥστε νά καταστεῖ κατά χάριν Θεός.

Σέ τοῦτες τίς μάχες τῶν Πατέρων μας ἡ Παναγία μας, ἡ ταπεινή αὐτή κόρη, προβάλει ὡς Ὑπέρμαχος Στρατηγός. Κρατᾶ στά γόνατά της τόν καημό μας, τόν κάθε καημό μας, καί τόν μεταμορφώνει μέ τό ζύγιασμα τῆς καλοσύνης, ὄχι σέ στείρα διεκδίκηση, ὄχι σέ φτηνό σύνθημα, ἀλλά σέ τεχνούργημα ψηφιδωτό, ἔργο σύνθεσης καί ἁρμονίας, ἔργο ἀπαντοχῆς καί ἐλπίδας, πώς μέσα ἀπό τίς δοκιμασίες καί τά παθήματά μας οἰκονομεῖται κάτι σπουδαῖο καί ὄμορφο γιά ἐμᾶς. Γι’ αὐτό εἶναι ἡ ἐγγυήτρια τῶν δικῶν μᾶς ἀγώνων, γιά τή ψυχή καί γιά τήν κοινωνία. Ἡ προσκύνηση σήμερα κατά τήν εἴσοδό μας στό Ναό τῆς πάνσεπτης εἰκόνας τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου μαρτυρεῖ μέ κάθε τρόπο αὐτόν τόν ἐγγυητικό ρόλο τῆς Παναγίας μας.

Στήν εἰκόνα τῆς Κοιμήσεως διακρίνουμε τήν ψυχή τῆς Μαριάμ στήν ἀγκάλη τοῦ Υἱοῦ καί Θεοῦ της, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ ψυχή εἰκονίζεται ὡς ἕνα σπαργανωμένο βρέφος, τό ὁποῖο μόλις ἔχει γεννηθεῖ στή ζωή τήν ἀληθινή. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, γιά τή νίκη καί τήν κατάργηση τοῦ θανάτου, ἐπιβεβαιώνεται στό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου. Ἡ πίστη γιά τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί γιά τήν προοπτική της ἀναστάσεως τοῦ ἀνθρώπου γίνεται γεγονός τετελεσμένο στό πρόσωπο τῆς Παναγία μας μέ τήν μετάστασή της. Ἡ Ἐκκλησία δέν παρηγορεῖ τόν ἄνθρωπο μέ μυθεύματα καί ἀνεδαφικές ὑποσχέσεις. Ὑπάρχει στό λόγο Τῆς ἕνας σαρκωμένος ρεαλισμός.

Γι’ αὐτό οἱ Ἕλληνες δίδουμε τή μάχη γιά τή ψυχή καί ἐλπίζουμε στή νίκη, γιατί ἡ Παναγία ἔχει ἤδη κερδίσει καί στεφανωθεῖ στόν ἀγώνα αὐτό.

Ἡ εἰκόνα ὅμως ἡ σημερινή μαρτυρεῖ καί γιά κάτι ἀκόμα, πού ἀφορᾶ τόν κοινωνικό μας βίο. Σέ αὐτήν τήν παράσταση διακρίνουμε τούς ἁγίους Ἀποστόλους, συναντοῦμε ἐκκλησιαστικούς Πατέρες, συντασσόμαστε μέ τίς ἀγγελικές δυνάμεις, σέ μιά σύναξη πληρότητας καί ἑνότητας. Ἄνθρωποι ἀπό ὅλη τήν οἰκουμένη, πρόσωπα ἀπό διάφορες ἐποχές, μορφές τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γής συγκροτοῦν αὐτόν τόν ἐξόδιο χορό. Ἄς παρατηρήσουμε ὅμως πώς ἡ ἑνότητα αὐτή δέν εἶναι τυχαία. Ὑπάρχει ἕνα κέντρο. Πυρήνας αὐτῆς τῆς ἑνότητας δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τό «ἱερό». Εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μπροστά στό σκήνωμα τῆς Θεοτόκου. Εἶναι ὁ Θεός πού συναντᾶ τόν ἄνθρωπο καλώντας τόν σέ μιά ἄλλη βιωτή.

Γι’ αὐτό οἱ Ἕλληνες δίδουμε τή μάχη γιά τήν κοινωνία καί ἐλπίζουμε στή νίκη, γιατί ἡ Παναγία συγκροτεῖ τήν ἑνότητα τοῦ γένους μας, ὄχι φυλετικά ἤ ἐθνικιστικά, ἀλλά ὀντολογικά καί θεολογικά.

Ὅμως σήμερα τοῦτες οἱ πνευματικές μάχες οἱ ὁποῖες γιά αἰῶνες δίδονταν στό τόπο μας, λοιδοροῦνται καί ἀπαξιώνονται. Ἡ πίστη στό Χριστό κι ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς θεωροῦνται πράγματα παρωχημένα. Ἡ ἑνότητα γύρω ἀπό τό ἱερό πολεμεῖται. Στή θέση τῆς ἱερότητας, προβάλουν ἰδεολογήματα γιά νά καταστοῦν αὐτά κέντρα τοῦ κοινοῦ μας βίου καί τῶν «ριζοσπαστικῶν» μας ἀγώνων. Ἔτσι σήμερα καλούμαστε νά παλέψουμε γιά τό ψωμί μας, γιά τά δικαιώματά μας, γιά τήν ἰδεολογία μας. Ὁ πόλεμος δέν εἶναι γιά τήν ἀλήθεια, εἶναι γιά τήν ἀνάγκη, γι’ αὐτό τό πεδίο τῶν διαπραγματεύσεων εἶναι μόνο τό οἰκονομικό. Ποιά διαπραγμάτευση γίνεται καί ποιός διάλογος εἶναι ἐπιτρεπτός στόν μετανεωτερικό δυτικό κόσμο, γιά ζητήματα πού ἀφοροῦν τόν σεβασμό τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καί ἀξιοπρέπειας; Ποιός ἀπό τούς σύγχρονους ἀγωνιστές γιά παράδειγμα ζήτησε νά συζητηθεῖ μέ τούς εὐρωπαϊκούς θεσμούς ἡ θεσμοθέτηση τοῦ συμφώνου συμβιώσεως τῶν ὁμοφυλοφίλων στή χώρα μας;  Ἄς μή βιαστοῦν οἱ διάφοροι ἐπικριτές μας. Δέν θέτουμε τό θέμα ἠθικολογικά, ἀλλά ὀντολογικά. Δέν ἔχουμε πρόθεση νά προσβάλουμε ἀνθρώπους πού ταλαιπωροῦνται ἀπό τίς ἀδυναμίες τους. Δέν μποροῦμε ὅμως νά ἀποσιωπήσουμε ὅτι εἶναι ψέμα, τό ὅτι μποροῦμε νά συγκροτήσουμε τόν συλλογικό μας βίο ὡς κοινωνία, πάνω στά πάθη καί τίς ἁμαρτίες μας. Ἡ θεσμοθέτηση τῆς ἀνατροπῆς τῆς ἀνθρώπινης ὀντολογίας καί τῶν στρεβλώσεων πού διαστρέφουν τήν ἀνθρώπινη φύσι ἀποτελεῖ τήν ἀποδοχή μιᾶς κίβδηλης ἀνθρωπολογίας, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ σέ δουλεία φοβερότερη καί ἐπαχθέστερη ἀπό αὐτή πού ἐπιδιώκουν νά ἐπιβάλουν οἱ δανειστές μας.

Ἄς τό κατανοήσουμε ὅλοι: δικαιοσύνη, ἀξιοπρέπεια καί ἀλήθεια χωρίς Χριστό δέν μποροῦν νά ὑπάρξουν. Ἁπλά δέν μποροῦν νά ὑπάρξουν. Ἄς θυμηθοῦμε τήν μαρτυρία τοῦ Ρώσου διανοουμένου καί λογοτέχνη, τοῦ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ, ὁ ὁποῖος πρίν ἀπό 150 περίπου χρόνια ἀπευθυνόμενος στούς ὁμοεθνεῖς του, ὅταν ἐκεῖνοι διαλέγονταν μέ ἀθεϊστικά ἰδεολογήματα ἔλεγε: «Πιστεύω ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ὄμορφο, πιό βαθύ, πιό συμπαθητικό, πιό λογικό, πιό ζωντανό καί τέλειο ἀπό τόν Χριστό. Καί λέω στόν ἑαυτό μου, μέ ζηλόφθονη ἀγάπη, ὄχι μόνο ὅτι δέν ὑπάρχει τίποτε, ἀλλ’ ὅτι δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει.

Ἐπί πλέον, ἄν κάποιος μου ἀπεδείκνυε ὅτι ὁ Χριστός δέν ταυτίζεται μέ τήν ἀλήθεια κι ὅτι, στήν πραγματικότητα, ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐκτός Χριστοῦ, θά προτιμοῦσα τότε νά παραμείνω μέ τόν Χριστό, παρά νά πάω μέ τήν ἀλήθεια…».

Σήμερα, κατά τήν ἡμέρα τούτη τή σπουδαία καί λαμπρή, κατά τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Κοίμηση καί τήν εἰς οὐρανούς Μετάσταση τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, δέν ἐπιδιώκουμε οὔτε νά καταγγείλουμε, οὔτε νά καταδικάσουμε τούς ἄρχοντές μας. Σᾶς διαβεβαιώνουμε πώς τούς τιμοῦμε, τούς ἀγαποῦμε καί πώς προσευχόμαστε συνεχῶς γι’ αὐτούς, ἀπό ὅπου καί ἄν προέρχονται, γιατί ἔτσι ἔχουμε παραλάβει ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες. Παρακαλοῦμε καί εὐχόμαστε μέ ὅλη μας τήν ψυχή, τά πρόσωπα πού μᾶς κυβερνοῦν νά γίνουν δεκτικοί τοῦ Θείου φωτισμοῦ καί τῆς Θεομητορικῆς παρηγορίας, γιά νά καταστοῦν ἄξιοι καί ἱκανοί στήν διακονία τοῦ λαοῦ μας. Μά καί σέ ὅλους εὐχόμαστε πατρικῶς ἡ Παναγία νά φωτίζει καί νά σκέπει τόσο τόν καθένα ξεχωριστά ὅσο καί τή δοκιμαζόμενη πατρίδα μας.

«Τήν πᾶσαν ἐλπίδα μου, εἰς σέ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ φύλαξόν με ὑπό τήν σκέπην σου».

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Μέ ὅλη μου τήν ἀγάπη

Ο  Μ Η Τ Ρ Ο Π Ο Λ Ι Τ Η Σ  Σ Α Σ

+ ὁ Πειραιῶς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ο Αύγουστος στην Λαογραφία μας

    

  Ο όγδοος μήνας του χρόνου, ο μήνας της Παναγιάς & των διακοπών για τους περισσότερους Έλληνες. Έχει 31 ημέρες και είναι ο αντίστοιχος του έκτου μήνα του παλαιού ημερολογίου, που ονομαζόταν Sextilis. Ονομάστηκε Αύγουστος προς τιμή του Οκταβιανού μετά την απονομή του τίτλου από τη ρωμαϊκή Σύγκλητο. Πριν από την επικράτηση του ρωμαϊκού Ιουλιανού ημερολογίου,  αντίστοιχος μήνας στο αθηναϊκό ημερολόγιο ήταν ο Μεταγειτνεών. Είναι από τους πιο ζεστούς μήνες του χρόνου και ο λαός του έχει δώσει και άλλα ονόματα, όπως Πεντεφάς ή Πενταφάς, Συκολόγος (λόγω της συγκομιδής των σύκων), Δριμάρης, Τραπεζοφόρος και Διπλοχέστης (λόγω της αφθονίας των καρπών). Στα  βυζαντινά χρόνια το έτος τελείωνε στις 31 Αυγούστου και πρωτοχρονιά ήταν η 1^η Σεπτεμβρίου. Γι` αυτό η τελευταία μέρα του Αυγούστου λέγεται και Κλειδοχρονιά.
                ΕΡΓΑΣΙΕΣ:
                Συνεχίζεται το αλώνισμα (ανάλογα την περιοχή).
                Προς το τέλος του μήνα καίγονται οι καλαμιές.
                Αρχίζει ο τρύγος (ανάλογα την περιοχή) & λιάσιμο στ’ αλώνια.
                Μάζεμα καλαμποκιού, αρμάθιασμα & ξήρανση αυτού.
                Μάζεμα σκόρδων & κρεμμυδιών.
                Σπορά καρότων, σπανακιού & μαρουλόσπορου.
                Μεταφορά κυψελών στο πεύκο.
                Καθάρισμα βαρελιών, ασκιών, αντλιών & σκευών για την αποθήκευση του κρασιού.
                ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
                Οι πρώτες έξι ή δώδεκα μέρες του Αυγούστου, κατά τη δεισιδαιμονική αντίληψη, οι δρίμες (εξ ου και Δριμάρης), είναι επικίνδυνες, κι όποιος λούζεται σ’ αυτές ή πλένει ρούχα, κινδυνεύει να πάθει κακό ο ίδιος, στην πρώτη περίπτωση ή να καταστραφούν τα ρούχα, στη δεύτερη. Κι όπως εκδιώκονται με τον αγιασμό οι καλικάντζαροι, έτσι ξορκίζουν και τις δρίμες με αγίασμα από την ακολουθία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα (6/8).
                Επίσης οι ημέρες αυτές λέγονται και «μερομήνια», αφού αυτές τις ημέρες γίνονται προγνώσεις για τον καιρό της χρονιάς.

                ΑΓΙΟΦΙΔΑ Ή ΦΙΔΑΚΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ: Η Κεφαλονιά έχει χαρακτηριστεί νησί των μυστηρίων. Κι αυτό γιατί στο νησί συμβαίνουν κάποια παράξενα φαινόμενα τα οποία και η επιστήμη δεν μπορεί να ερμηνεύσει.
               Ένα από τα πιο γνωστά φαινόμενα είναι η εμφάνιση των αγιόφιδων που παρατηρείται κάθε χρόνο τον Αύγουστο. Το φαινόμενο αυτό παρατηρείται στο χωριό Μαρκόπουλο. Στα ερείπια του παλιού καμπαναριού της εκκλησίας που είναι αφιερωμένη στην Παναγιά και στην εκκλησία του ορεινού χωριού Αργίνια, όπου εμφανίζονται κάθε καλοκαίρι από τις 6 Αυγούστου εμφανίζονται μικρά φιδάκια, τα οποία σιγά - σιγά γεμίζουν το εσωτερικό της εκκλησίας. Αυτό συμβαίνει μέχρι και τις 15 Αυγούστου όπου μυστηριωδώς εξαφανίζονται. Τα φιδάκια αυτά είναι εντελώς ακίνδυνα και μη δηλητηριώδη. Οι πιστοί συνηθίζουν να τα παίρνουν στο χέρι και να τα παρατηρούν. Χαρακτηριστικό τους είναι ο σταυρός που έχουν στο κεφάλι τους.
Τις ημέρες αυτές, 6 - 15 Αυγούστου πλήθος πιστών που παραθερίζουν στο νησί σπεύδουν να δουν από κοντά τα φιδάκια της Παναγιάς.
               Σύμφωνα με τη φυσική εξήγηση του περίεργου αυτού φαινομένου πρόκειται για μια σπάνια ράτσα φιδιών που αναπαράγεται σ’ αυτήν την περιοχή. Το κλίμα, ο τόπος αλλά και η συμπεριφορά των ανθρώπων ευνοούν την αναπαραγωγή τους.
               Η εμφάνισή τους λοιπόν, αλλά και η εξαφάνισή τους, έχει να κάνει με την εποχή της αναπαραγωγής τους. Το φαινόμενο αποδίδεται στο δυνατό ήχο της καμπάνας που αναστατώνει τα φιδάκια και βγαίνουν από τις φωλιές τους.
                Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Μία νηστεία που την τηρούσαν με μεγάλη ευλάβεια.
                Στο Ζαγόρι Ηπείρου, «πρωί-πρωί, πριν βάλουν τίποτα στο στόμα τους, τρώγουν κόκκινα κράνα (ήταν γνωστό αντιπυρετικό τότε), για να είναι γεροί όλο το χρόνο».
                Με το γάλα που δεν κατανάλωναν την περίοδο της νηστείας, έφτιαχναν τραχανάδες, χυλοπίτες κ.ά.
                Την 1^η Αυγούστου, σε διάφορα μέρη της πατρίδας μας, συνήθιζαν να πλένουν τα χάλκινα σκεύη & να προσφέρουν σταφύλια, σύκα και ελιές σ’ όσους δεν είχαν για να φάνε εκείνη την ημέρα.
                Την 6^η Αυγούστου (Μεταμόρφωση του Σωτήρα) έφερναν στην εκκλησία κι ευλογούσαν τα πρώτα σταφύλια, με ειδική ευχή. Κατόπιν τα μοίραζαν στο εκκλησίασμα.
                ΦΑΝΟΥΡΟΠΙΤΕΣ (27/8). Είναι πίτες (τάματα) που κάνουν οι πιστοί προς τιμή του Αγ. Φανουρίου, που γιορτάζει εκείνη την ημέρα, άπαξ ή 3 Σάββατα συνεχόμενα, ζητώντας απ’ τον άγιο να τους φανερώσει κάτι που έχασαν ή κάτι που προσδοκούν (π.χ. οι ανύπαντρες κοπέλες στην Κρήτη, να τους φανερώσει έναν καλό γαμπρό).
                Η Φανουρόπιτα παρασκευάζεται με 9 λογιών υλικά: αλεύρι, νερό, ζάχαρη, καρύδια, κανελογαρύφαλλα, λάδι, ξύσματα πορτοκαλόφλουδας, χυμό πορτοκαλιού ή λεμονιού, σταφίδες και αλάτι.
                ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΤΗ (29/8). Προστάτης από την ελονοσία.
                ΓΙΟΡΤΕΣ:
                Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΑ (6/8). Μια φωταυγής καταδήλωση, με αποδέκτη κάθε ανθρώπινο ον.
                Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (15/8). Θεωρείται το Πάσχα του καλοκαιριού. Η κορυφαία εορτή της πιο οικείας μορφής στον χριστιανικό λατρευτικό κύκλο, σ’ όλη την Ελλάδα με επίκεντρο το ναό τηςΠαναγίας στο νησί της Τήνου.
                ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
                «Αύγουστε, καλέ μου μήνα, να ‘σουν δυο φορές το χρόνο!».
                «Αύγουστε, τραπεζοφάη, να ‘σουν τρεις βολές τον χρόνο».
                «Από Αύγουστο χειμώνα κι από Μάρτη καλοκαίρι».
                «Επάτησεν ο Αύγουστος η άκρη του χειμώνα, παύει ο φτωχός το δειλινό κι ο άρχοντας τον ύπνο».
                «Του Αυγούστου οι δρίμες στα πανιά (σκώρος) και του Μαρτιού στα ξύλα (σαράκι)».
                «Κάθε πράγμα στον καιρό του κι ο κολιός τον Αύγουστο».
                «Καλός ο ήλιος του Μαγιού, του Αυγούστου το φεγγάρι».
                «Της Αγίας Μαρίνας ρόγα και τ’ Άη Λιος σταφύλι και της Παναγιάς τον Αύγουστο, γεμάτο το κοφίνι».
                «Αν ίσως βρέξει ο τρυγητής, χαρά στον τυροκόμο».
                «Από Μάρτη πουκάμισο κι από Αύγουστο σεγκούνι».
                «Τον Αύγουστο τον χαίρεται, όπ’ έχει να τρυγήσει».                      «Αυγουστοκοδέσποινα‚ καλαντογυρεύτρα» [δηλ. Η σπάταλη νοικοκυρά τον Αύγουστο, τα Χριστούγεννα ζητιανεύει]
                «Αύγουστος άβρεχτος, μούστος άμετρος».
                «Δεκαπέντησεν ο Αύγουστος, πυρώσου και μην εντρέπεσαι».
                «Επλάκωσεν ο Αύγουστος, η άκρια του χειμώνα».
                «Ζήσε, Μάη μου, να φας τριφύλλι και τον Αύγουστο σταφύλι».
                «Ήρθε ο Αύγουστος, πάρε την κάπα σου».
                «Θεός να φυλάει τα λιόδεντρα απ' το νερό τα Αυγούστου».
                «Καλή λαβιά τον Αύγουστο και γέννα τον Γενάρη».
                «Μακάρι σαν τον Αύγουστο να ‘ταν οι μήνες όλοι».
                «Να ‘σαι καλά τον Αύγουστο που ‘ναι παχιές οι μύγες».
                «Να ’σαι καλά τον Αύγουστο με δεκαοχτώ βελέντζες».
                «Ο Αύγουστος και ο τρύγος δεν είναι κάθε μέρα».
                «Ο Αύγουστος πουλά κρασί κι ο Μάης πουλά σιτάρι» [δηλ. Από τον Αύγουστο μπορείς να καταλάβεις αν θα είναι καλή η παραγωγή κρασιού, όπως κι από το Μάη μπορείς να καταλάβεις αν θα παραχθεί πολύ σιτάρι]
                «Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος».
                «Ούτε ο Αύγουστος χειμώνας, ούτε ο Μάρτης καλοκαίρι».
                «Τ' Αυγούστου και του Γεναριού τα δυο χρυσά φεγγάρια».
                «Τ’ Αυγούστου το νερό αρρώστια στον λειόκαρπο».
                «Το Μάη με πουκάμισο, τον Αύγουστο με κάπα».
                «Τον Αύγουστο τον χαίρεται οπόχει να τρυγήσει».
                  

Ο Άγιος Πορφύριος και ο προληπτικός ψαράς!

Είχαμε μία συζήτηση με τον Άγιο Πορφύριο και δεν ξέρω πως έφτασε το θέμα εκεί και μου είπε για ένα περιστατικό που του συνέβηκε όταν είχε πάει στην Κυλλήνη της Ηλείας.
Περίμενε κάποιο καράβι μάλλον εκεί στην παραλία και ένας ψαράς πιο πέρα ψάρευε, αλλά δεν έπιανε ψάρια. Ο Παππούλης έκανε βόλτες εκεί στην θάλασσα κοντά και ο ψαράς έβλεπε τον Παππούλη δίπλα του και θεωρούσε την παρουσία του «γρουσουζιά» που δεν έπιανε κανένα ψάρι. 
Τον έβλεπε, δηλαδή, για «γρουσούζη» και μάλιστα μερικές φορές τον αγριοκοίταζε, οπότε του λέει ο Παππούλης:
«Ε! Ρίξε την πετονιά σου εκεί πέρα». 
Αυτός τον κοίταξε και πάλι αδιάφορα και μάλλον άγρια. Αλλά συνέχισε ο Παππούλης.
«Ρίξτηνε, σου λέω την πετονιά σου εκεί πέρα, ρίξτηνε». 
Οπότε με το που την έριξε εκεί που του έδειχνε ο Παππούλης, πιάνει ένα πολύ μεγάλο ψάρι. 
Αρκετά μεγάλο που τα «έχασε» ο ψαράς και λέει στον Παππούλη:
«Καλά, πες μου, τι είσαι εσύ; Άγιος ή Παπάς; Πες μου τι είσαι;»
«Ε! Ένας Παπάς είμαι εγώ», 
του είπε ο Παππούλης και έφυγε.

από το βιβλίο: «Ο Χριστός νικάει τα μάγια» του Αρχιμανδρίτη π.Παύλου Κ. Ντανά (Αγρίνιο 2014).

Πηγή 
το είδαμε εδώ

Ψηλαφείται ο Θεός και το σχέδιό Του με την ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στην Τουρκία [ομιλία]

Ψηλαφείται ο Θεός και το σχέδιό Του με την ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στην Τουρκία [ομιλία]

πηγη

Ψηλαφείται ο Θεός και το σχέδιό Του με την ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στην Τουρκία [ομιλία]

Τι Θεός Μέγας, ο Θεός ημών των Ελλήνων Ρωμιών!

Ο από καταβολής κόσμου σωτηριολογικός ψιθυρισμός του Τριαδικού ημών Θεού στα πνευματικά ώτα των Ελλήνων (αρχαίων και νέων), έως και τις μέρες μας, αποδεικνύει το ακατάλυτο σχέδιο του Δημιουργού, ν’αναδειχθεί το γένος ημών των Ελλήνων Ρωμιών, διδάσκαλος του επανευαγγελισμού της ανθρωπότητος, όταν σε λίγο έρθει το πλήρωμα του χρόνου της ΑΝΑΛΑΜΠΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Η ύπαρξη εκατομμυρίων κρυπτοχριστιανών στις σκλαβωμένες πατρίδες του Πόντου, της Μικράς Ασίας και της Καππαδοκίας, και ο πόθος στις καρδιές των να λατρεύσουν ελεύθερα το Χριστό μας, αλλά και η οσονούπω απελευθέρωση της Κύπρου μας και της Βορείου Ηπείρου μας, αποδεικνύουν το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού στα πνευματικά αυτιά των σκλαβωμένων.

Ακούγοντας την από καρδιάς και διανοίας τεκμηρίωση της κ.Ζωής Γκενάκου (επικούρου καθηγητρίας της Φιλοσοφικής Σχολής στο πανεπιστήμιο της Κρήτης) με θέμα «Κρυπτοχριστιανοί - Το Θαύμα Της Πίστεως στις Αλησμόνητες Πατρίδες» κι έχοντας υπόψιν την παρακαταθήκη που μας άφησε ο θεολογικότατος νους του Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως (την έχω αναρτήσει στο παρόν blog, την έχω αναφέρει στα κηρύγματά μου στη Γερμανία και στην Αμερική, ενώ ένα μικρό μέρος είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό «Αθωνίτης» τεύχος 91), εβεβαιώθη στην καρδιά μου του λόγου και του γεγονότος το αληθές.

Ο λόγος του Αγίου Νεκταρίου ότι «από καταβολής κόσμου ο Θεός εδημιούργησε το γένος των Ελλήνων για να γίνει ο διδάσκαλος της ανθρωπότητος».

Το γεγονός ότι ενώ το γένος των Ελλήνων Ρωμιών των Αλησμονήτων Πατρίδων άρχισε να υποδουλώνεται στους Αγαρηνούς 382 χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως το 1453  (μετά τη μάχη του Μαντζικέρτ το 1071), διατηρεί ωστόσο στην καρδιά του με θέρμη κι ένθεο ζήλο την Ορθόδοξο Πίστη στον Ιησού Χριστό μας- κατά τη διάρκεια των αιώνων που ακολουθούν έως τις ημέρες μας, η οποία και αυξάνει.

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός

Κατά τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό το 1/3 των Αγαρηνών θα σκοτωθεί στις μάχες με τους Ρώσσους, το 1/3 θα επιστρέψει στην Κόκκινη Μηλιά, απ’όπου προήλθε, και το υπόλοιπο 1/3, οι σημερινοί δηλαδή κρυπτοχριστιανοί, θα είναι ελεύθεροι πλέον να ικανοποιήσουν τη Θεία λαχτάρα των, να λατρεύσουν δηλαδή τον Τριαδικό Θεό μας, στην επιφάνεια της γης κι όχι στα υπόγεια των σπιτιών τους.

Το εύλογο ερώτημα είναι : Διατηρήθηκε άραγε στις καρδιές των κρυπτοχριστιανών ο ένθεος αυτός ζήλος μόνο με ανθρώπινη προαίρεση; Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι δεν αντέχει η φύση του ανθρώπου πίεση τόσων αιώνων από τη βάρβαρη πλειοψηφία των Αγαρηνών, χωρίς ν’αλλοιωθεί και να σβήσει στο βάθος του χρόνου ο ζήλος αυτός.

Πιστεύω κι ομολογώ ότι η διατήρησις αυτής της θερμής Πίστεως στις καρδιές αυτών των υπερόχων παιδιών Του Θεού ημών, προέρχεται από το μυστήριο Του Θείου ψιθυρισμού Του Θεού μας στα ώτα των γονέων των πρώτων γενεών των σκλαβωμένων Ρωμιών. Εκείνοι με τη σειρά τους, μετέδωσαν την Ορθόδοξο Πίστη και καταγωγή στ’ αυτιά των παιδιών τους κι αυτός ο θείος ψιθυρισμός στα αισθητά αυτιά γινόταν μεγάφωνο πνευματικό στις καρδιές των επομένων γενεών κι ούτω καθ’εξής, έως και της ολοκληρώσεως του πολύ μεγάλου και διαρκούς θαύματος που ελπίζουμε χρονικά να ολοκληρωθεί σύντομα και ΝΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΜΕΣΑ! Δηλαδή να επιστρέψει η Βασιλεύουσα Πόλις στους Ρωμιούς!

Στην ουράνια χαρά της επιστροφής της Πόλεως και της Λάμψης  της Ορθοδοξίας που θ’ακολουθήσει, θα συμμετέχουν και οι σκλαβωμένοι τώρα, αλλά ελεύθεροι τότε, αδελφοί μας Κύπριοι και Βορειοηπειρώτες.

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Είναι προφητευμένο από τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη αδελφοί μου, ότι οι Τούρκοι θ’ αποχωρήσουν από τα νησιά μας που θα έχουν καταλάβει με δόλο (προσποιούμενοι ότι κάνουν άσκηση), κι από την Κύπρο, για να πάνε ν’αντιμετωπίσουν τους Ρώσσους, από τους οποίους θα κατατροπωθούν κι έτσι τα νησιά μας θα μείνουν ελεύθερα. Για τη Βόρειο Ήπειρο πάλι ο Άγιος Παΐσιος έχει προφητεύσει ότι «επτά παλαβοί» (εννοεί θερμοί πατριώτες) θα την ελευθερώσουν.

Αυτό είναι Το Θέλημα Του Θεού από καταβολής κόσμου: Όλο το γένος των Ελλήνων Ρωμιών να συμμετέχει ελεύθερο στη ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ και να λάβει τα ουράνια βραβεία.

Μετανοήστε τώρα!

Αδελφοί μου καλοί, εκεί που είστε ωραία θρονιασμένοι στην οθόνη σας και διαβάζετε το παρόν κείμενο ή παρακολουθείτε την ωραία ομιλία της κ.Γκενάκου, σας παρακαλώ πάρτε με ηρωϊκό τρόπο την πιο έξυπνη, σοφή και γενναία απόφαση της ζωής σας : αλλάξτε την ποιότητα της ζωής σας! Εννοώ ν’αρχίσετε την τίμια και μακροχρόνια μετάνοια, να βάλετε δηλαδή στο κέντρο της ζωής σας το Χριστό. Έτσι θα μπείτε στο νόημα της όντως ζωής, στο δρόμο που οδηγεί στην όντως χαρά και στην αιώνια συνάντηση με το γλυκό μας Θεό, το Ναζωραίο μας.Δεν υπάρχει καλύτερος φίλος από τον Ιησού μας! Τον παραπάνω δρόμο μετανοίας που σας προτείνω, ακολούθησα κι εγώ στη ζωή μου και τώρα αγάλλομαι, εκπλήσσομαι και χαίρω χαρές ουράνιες κι απερίγραπτες. Μην καθυστερείτε, αδελφοί μου, δεν έμεινε πολύς χρόνος, τα γεγονότα που μας περιγράφουν οι προφήτες μας και οι Άγιοι, αρχαίοι και νέοι, ΕΦΘΑΣΑΝ!

Αμετανόητη η πλειοψηφία των Αρχιερέων

Παρακαλούμε από καρδιάς τους ολίγους χαριτωμένους Αρχιερείς, που ορθοτομούν το λόγο της Ορθοδόξου ημών Πίστεως, να βγουν μπροστά τώρα και να κηρύξουν μετά δακρύων στο λαό μας τη βιωματική των μετάνοια και τη συνοχή του έθνους. Είμεθα τόσο πτωχοί πνευματικά, που φοβούμεθα μη μας δημιουργήσουν-εκτός από την οικονομική κρίση-και κάποιο εμφύλιο διχασμό οι εχθροί της εσπερίας.

Επιτίμησε, Κύριε Ιησού, σε παρακαλούμε, δια του Προφήτου Σου Ηλιού, τους αχαριτώτους κι αμετανοήτους Αρχιερείς, τους προσανατολισμένους επί μακρόν προς τον Πάπα, την αίρεση του οικουμενισμού ,την πανθρησκεία, τη φιλαργυρία κι άρα την ειδωλολατρεία. Αν από το επιτίμιο μετανοήσουν, πρόσθες σοφία στις καρδιές των για να σωθούν, αν επιμένουν στην αμετανοησία των, σε παρακαλούμε, Κύριε Ιησού μας, απόστειλε προοιμιακά τον Προφήτη Σου Ηλία (όπως μας έχει ανακοινώσει ο Άγιος Σου Παΐσιος ο Αγιορείτης, ότι ακονίζει τη μάχαιρά Του) μάζεψέ τους και απόστειλε γνησίους ποιμένας, που Σ’αγαπούν και θα είναι πάντα έτοιμοι να θυσιασθούν για την Αγία Ορθόδοξο Πίστη και το ποίμνιο.

Μας απογοήτευσαν, μας κούρασαν, πρόδωσαν την Ορθόδοξο ημών Πίστη και τη φιλτάτη μας Πατρίδα, που Εσύ, με τις πρεσβείες της γλυκυτάτης Σου Μητρός, ευλόγησες να υπάρχει έως τώρα και να διαλάμψει μαζί με την ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

Σ’ευχαριστούμε για τη μακροθυμία Σου, Ιησού Χριστέ μας! Συγγνώμη που Σε πληγώνουμε συνεχώς, και οι μικροί και οι μεγάλοι! Είθε να γίνει Το Θέλημά Σου! Αμήν.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός

και η Υπεραγία Μητέρα Του

η επονομαζομένη

Παναγία Αρβανίτισσα

να σας ευλογούν.

Γέρων Νεκτάριος Μοναχός

Αγιορείτης

Αναρτήθηκε από Γέρων Νεκτάριος ο Αγιορείτης

ΠΗΓΗ