"Πως γίναμε φτωχοί με τέτοια προίκα;"

"Πως γίναμε φτωχοί με τέτοια προίκα;"

"Η ΜΙΚΡΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ", Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ & ΤΟ ΑΓΙΟ ΚΑΙ ΙΕΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ.

«Το Ιερό Σαρανταλείτουργο», 

υπέρ υγείας των ζώντων και υπέρ αναπαύσεως των κεκοιμημένων αδελφών μας.

        Στὶς 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων, μιὰ περίοδος ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου.

       Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου)νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά από όλα). 

Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίουνηστεύουμε καὶ από τὸ ψάρι.

     Ἡ νηστεία ὅμως κατὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Κυρίου μας ἔχει νόημα, ὅταν συνδυάζεται μὲ προσευχὴ καὶ ἐλεημοσύνη. Γιὰ τὸ λόγο αὐτό, ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἔναρξη τῆς νηστείας μᾶς προσκαλεῖ σὲ ἐντονότερη λειτουργικὴ ζωή καὶ ἀγαθοεργία.

      Ἔτσι, ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση προβλέπει γιὰ τὴν περίοδο αὐτὴ τὴν καθημερινὴ τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας, τὴν τέλεση δηλαδὴ Σαρανταλείτουργου, ἂν βεβαίως οἱ συνθῆκες στην Ενορία τὸ ἐπιτρέπουν και φυσικά πάντα καθ’ υπόδειξιν του ιερέως της. Σαρανταλείτουργο μπορούμε να ζητήσουμε από τον ιερέα μας και οποιαδήποτε άλλη περίοδο του έτους θελήσουμε, εκτός όμως της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, που Θείες Λειτουργίες τελούνται μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές.

       Ἡ τέλεση τοῦ Σαρανταλείτουργου ἀποτελεῖ πολὺ μεγάλη εὐλογία. Εἶναι μιὰ θαυμάσια εὐκαιρία γιὰ βίωση τὴς μυστηριακῆς καὶ λατρευτικῆς ζωῆς, γιὰ ἐπαφὴ μὲ τὸν πλοῦτο τῆς ὑμνολογίας καὶ τῆς ἀκροάσεως τῶν θείων Γραφῶν, γιὰ συχνότερη θεία κοινωνία, γιὰ συχνότερη συγκρότηση τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας.

        Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος μᾶς λέει: «Σπουδάζετε πυκνότερον συνέρχεσθαι εἰς εὐχαριστίαν θεοῦ καὶ εἰς δόξαν. Ὅταν γὰρ πυκνῶς ἐπὶ τὸ αὐτὸ γίνεσθε, καθαιροῦνται οἱ δυνάμεις τοῦ σατανᾶ καὶ λύεται ὁ ὄλεθρος αὐτοῦ», δηλαδὴ «Προσπαθεῖστε μὲ σπουδὴ νὰ ἔρχεσθε ὅλοι μαζί στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), γιὰ νὰ εὐχαριστεῖτε τὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δοξολογεῖτε. Διότι ὅταν συχνά ἔρχεσθε στὴ Σύναξη τῆς Θείας Εὐχαριστίας (Θεία Λειτουργία), συντρίβονται οι δυνάμεις του σατανᾶ καί λύεται κάθε ὀλέθρια ἐνέργεια του».

        Ἡ δύναμη τῆς Θείας Λειτουργίας δὲν εἶναι μαγική. Εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἑνότητας ἐν Χριστῷ. Ἡ Θεία Λειτουργία μᾶς μαθαίνει νὰ συγχωροῦμε, νὰ ἀγαποῦμε καὶ νὰ εἴμαστε ἑνωμένοι μὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

          Γι’ αὐτὸ ἄλλωστε προσφέρουμε τὰ Δῶρα μας στὸ Θεό, τὸν Ἄρτο καὶ τὸν Οἶνο και όλα όσα θα χρησιμοποιηθούν από τον ιερέα για την τέλεση της Θείας Λειτουργίας, προσευχόμενοι γιὰ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους ἀδελφούς μας. Ἡ μνημόνευση τῶν ονομάτων (ἀνάγνωση τῶν «Διπτύχων» από τον ιερέα) εἶναι ἔργο πολὺ σημαντικὸ καὶ ἱερό, ποὺ θεσμοθετήθηκε ἀπὸ τοὺς ίδιους τους Αγίους Ἀποστόλους καὶ ἐπιτελεῖται ἀδιάλειπτα μέσα στοὺς αἰῶνες μέχρι τις μέρες μας.

           Κατά την περίοδο που σε κάποιες Ενορίες τελείτε το Σαρανταλείτουργο, η καθημερινή αυτή μνημόνευση των ονομάτων είναι εφικτή, τόσο για τους ζώντες οικείους μας, μα περισσότερο για τους κεκοιμημένους, που τώρα πια δεν μπορούν να κάνουν τίποτε για τον εαυτό τους και περιμένουν από εμάς τους ζωντανούς.

           Ο Άγιος Παΐσιος, σχετικά με την ανάγκη της προσευχής για τούς κεκοιμημένους και την παράδοση του Ιερού Σαρανταλείτουργου έλεγε: «…να αφήνετε μέρος της προσευχής σας και για τούς κεκοιμημένους. Οι πεθαμένοι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πια. Οι ζωντανοί όμως μπορούν… Να πηγαίνετε στην εκκλησία την λειτουργία σας και τα υπόλοιπα δώρα σας που χρειάζεται ο ιερέας για να τελέσει την Θεία Λειτουργία και να του δίνετε το όνομα τού κεκοιμημένου σας για να το μνημονεύσει στην προσκομιδή. Επίσης, να κάνετε μνημόσυνα και τρισάγια. Σκέτο το τρισάγιο, χωρίς Θεία Λειτουργία, είναι καλό αλλά είναι το ελάχιστο. Το μέγιστο πού μπορούμε να κάνουμε για κάποιον, είναι το Σαρανταλείτουργο και αυτό καλό θα είναι να συνοδευθεί και με ελεημοσύνη. Αν έχεις στην οικογένεια σου ένα νεκρό που η ζωή του ήταν καλή και χριστιανική, τότε να του ανάψεις ένα κερί, αν πάλι κάποιος οικείος σου νομίζεις ότι δεν είχε καλό βίο και δεν έχει παρρησία στον Θεό, τότε να τού ανάβεις μια ολόκληρη λαμπάδα από αγνό μελισσοκέρι, γιατί θα είναι σαν να του δίνεις ένα αναψυκτικό τώρα πού καίγεται από την δίψα.»

            Η τέλεση του Αγίου και Ιερού Σαρανταλείτουργου προϋποθέτει την 

καθημερινή ή την όσο το δυνατόν συχνότερη  φυσική παρουσία μας στις

 Θείες Λειτουργίες που εμείς ζητήσαμε να γίνονται από τον ιερέα μας και που τελεί καθημερινά, είτε υπέρ υγείας και θείας βοηθείας των οικείων μας, είτε υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των κεκοιμημένων μας.

             Απαραίτητη όμως επίσης προϋπόθεση είναι και η προετοιμασία, σαφώς και του ιερέως αλλά κυρίως όλων όσων ζητούν το καθημερινό αυτό Μυστήριο της Εκκλησίας μας, την Θεία Ευχαριστία,  με νηστεία, μετάνοια, ελεημοσύνη και προσευχή. Επίσης, όπως θα καταλαβαίνεται και εσείς άλλωστε, απαραίτητη θεωρείται και η προσφορά, η δωρεά στον Ιερό Ναό της Ενορίας σας, την ημέρα κατά την οποία θα επιλέξετε, σε συνεννόηση πάντα με τον ιερέα σας, να προσφέρεται τα Τίμια Δώρα, τα οποία θα πρέπει να είναι:

* Μια χειροποίητη «λειτουργιά» (πρόσφορο) για την Προσκομιδή. 

* Δύο λαμπάδες από μελισσοκέρι για την Αγία Τράπεζα.  

* Θυμίαμα, καρβουνάκια, φυτιλάκια κ.τ.λ.

* Ελαιόλαδο για τα καντήλια του Ναού. 

* Κρασί ειδικό για την Θεία Κοινωνία (Νάμα)

* Το δίπτυχο με τα ονόματα σας (ζώντων & τεθνεώτων)

πηγή

Αυτός είναι ο Αντιήρωας του Πολυτεχνείου που πέθανε σαν πραγματικός ήρωας

Όσοι συστηματικά χρόνια τώρα -και ειδικά τα τελευταία της κρίσης- προσπαθούν να απαξιώσουν την εξέγερση του Πολυτεχνείου, χρησιμοποιούν το γνωστό επιχείρημα για κάποιους που εξαργύρωσαν εκείνη τη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου 1973.
ΚΑΠΟΙΟΙ…Όχι όλοι. Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο εκείνες τις μέρες δεν εξαργύρωσαν τίποτα. Κάποιοι συνέχισαν να ζουν σαν απλοί καθημερινοί ήρωες. Γιατί ο ηρωισμός μπορεί να αποδειχτεί σε κάποιον και στην καθημερινότητα του.

Ένας από τους πρωταγωνιστές του Πολυτεχνείου έζησε έτσι. Δεν εξαργύρωσε τίποτα…Πέθανε σαν ήρωας το 1993 προσπαθώντας να σώσει μια ηλικιωμένη γυναίκα σε μεγάλη φωτιά της Ικαρίας! Λεγόταν Γιώργος Κηρύκου και είναι αυτός που αντιπροσωπεύει την γενιά του Πολυτεχνείου, μαζί μ΄ όλους εκείνους που κάθε χρόνο τέτοια μέρα θυμούνται εκείνη τη νύχτα και δακρύζουν.

Αυτή είναι η ιστορία του Αντιήρωα Γιώργο Κηρύκου, όπως την είχε γράψει στο Βήμα ο συνάδελφος Βασίλης Λαμπρόπουλος και μας την θύμισε το antikleidi.com.

Η ιστορία

Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, πολλοί εκ των συμμετεχόντων στην εξέγερση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για την παρουσία τους, να ζητήσουν στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο το «αντίτιμο» για τον ρόλο που είχαν στη σύγκρουση με τις δυνάμεις του δικτατορικού καθεστώτος.

Υπήρξε όμως και ένα πλήθος πρωταγωνιστών των δραματικών γεγονότων ­ κυρίως εκτός του φοιτητικού χώρου ­ που συνειδητά έμειναν στην αφάνεια, που δεν επεδίωξαν να καταγραφούν σε καμιά λίστα «ηρώων του Πολυτεχνείου». Αποφεύγοντας την αποπληρωμή της δημοσιότητας και την απαίτηση «αναγνώρισης» της προσφοράς τους.

Ανθρωποι που, όπως έδωσαν το παρών τον Νοέμβριο του ’73 στο Πολυτεχνείο, έτσι διακριτικά αποχώρησαν. Για πάντα! Εχοντας μόνο την αίσθηση ότι έπραξαν το καθήκον τους. Γι’ αυτούς, για τη δική τους δημοκρατία, για κανένα αντάλλαγμα, για καμιά ίσως καπηλεία.

Η περίπτωση που παρουσιάζει «Το Βήμα», του Γιώργου Κηρύκου, ενός ανθρώπου που πρωτοστάτησε στην εξέγερση, βασανίστηκε στα κρατητήρια της ΕΣΑ και ύστερα φρόντισε να μην «πουλήσει» τίποτε από τις «ημέρες της επανάστασης», είναι συμβολική. Και η ζωή του, η κατοπινή θυσία του, δείγμα της αντίληψής του.

Της γενιάς των «αντιηρώων» του Πολυτεχνείου…

Ο προβολέας του τεθωρακισμένου που στεκόταν μπροστά στην πύλη του Πολυτεχνείου εκείνο το βράδυ της 17ης Νοεμβρίου 1973 ήταν ο μόνος που φώτισε το πρόσωπό του. Εκείνη τη νύχτα, μα και τα επόμενα χρόνια…

Η στεντόρεια κραυγή «όχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό» τη στιγμή που ανέμιζε την ελληνική σημαία σκαρφαλωμένος στην κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου το μοναδικό άκουσμα της ύπαρξής του. Η πρώτη και η τελευταία «δήλωση» ως το απροσδόκητο τέλος…

Το καρέ στο περιώνυμο φιλμ της εισβολής του τεθωρακισμένου στο Πολυτεχνείο, όπου διακρίνεται να καταρρέει και να χάνεται δίπλα από τις ερπύστριες του τανκ, ήταν το τελευταίο που ήθελε να αποτυπώνεται η παρουσία του, ο αγώνας, η προσφορά του. Οπως αυτός τουλάχιστον τη θεωρούσε και τη μετρούσε…

Πιστεύοντας ότι τίποτε δεν χρειαζόταν εξαργύρωση. Μόνο η ίδια του η ζωή χαμένη πάντα σ’ ένα παρανάλωμα.

Ο Γιώργος Κηρύκου, ο άνθρωπος που φαίνεται να «καταπίνει» το στρατιωτικό άρμα όταν εισβάλλει στο Πολυτεχνείο και του οποίου ουδείς γνώριζε για πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα του 1973 το όνομά του, επέζησε, συνελήφθη, βασανίστηκε, αποσύρθηκε, σιώπησε, επέλεξε, κάηκε ζωντανός στην καταστρεπτική φωτιά της Ικαρίας το 1993.

Προσπαθώντας να απεγκλωβίσει από τον πύρινο κλοιό μια γερόντισσα που κουβαλούσε στην πλάτη του.

Είκοσι χρόνια μετά, η νέα, η τελευταία θυσία.

Ο 39χρονος Γιώργος Κηρύκου, ένα από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας από τα Λιόσια, είχε επιλέξει τον δρόμο της φωτιάς ως το τέλος.

Σαν εκείνη της ψυχής του, που σιγόκαιε τον Νοέμβριο του ’73 για ελευθερία, σαν αυτή που κατέκαιε, που αποψίλωνε, 20 χρόνια μετά, ολόκληρο το νησί…

* Η διαδρομή του αφανούς

Κανένα αρχείο, κανένα βιβλίο δεν κατέγραψε την παρουσία του στο Πολυτεχνείο. Ποτέ κανένας επισήμως δεν έμαθε το όνομα του νεαρού που φαίνεται να πέφτει κάτω από τις ερπύστριες του τεθωρακισμένου κρατώντας την ελληνική σημαία. Σαν ο ίδιος να ήθελε μ’ αυτή την πτώση, το χάσιμό του κάτω από το τανκ να κλείσει τη μικρή «επαναστατική» του ιστορία.

Σαν να επεδίωκε όλοι αυτοί που «εισέπραξαν» το αντίτιμο της συμμετοχής τους στα γεγονότα του Νοεμβρίου να τον θεωρούν «νεκρό».

Ο Γιώργος Κηρύκου ζούσε όλα αυτά τα χρόνια μετά το Πολυτεχνείο από τα λίγα λεφτά που έβγαζε από μαθήματα κιθάρας, από κάποιες πρόσκαιρες δουλειές στην Αθήνα και από το μπάρκο του ­ στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ­ σε γκαζάδικα.

Το όνομά του στον κατάλογο των 13 νεκρών του τραγικού περιστατικού της Ικαρίας, όπου έμενε δίπλα στη μητέρα του για πολλά χρόνια, δεν σήμαινε σε κανέναν τίποτε. Κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει το τερτίπι της μοίρας. Η αλληλεγγύη στον αγώνα των φοιτητών η ίδια που καθόριζε όλες τις επιλογές του, ακόμη και τη μοιραία, την τελευταία. Δεν είχε επιτρέψει σε κανέναν, παρά μόνο σε λίγους συγγενείς και φίλους, να γνωρίζει, να θρηνήσει, να καταλάβει.

Να γνωρίζει την ιστορία του ήρωα δίχως ταυτότητα. Του συμβόλου της «άγνωστης» γενιάς του Πολυτεχνείου.

Ο πατέρας του Γιώργου, που δούλευε σε μια χαρτοβιομηχανία, πέθανε το 1970 από πνευμονία στέλνοντάς τον από τα 16 χρόνια του στον αγώνα για το μεροκάματο. Η μάνα του έφυγε για την Ικαρία όπου ήταν το πατρικό της σπίτι και ο Γιώργος για να βοηθήσει όλους δούλευε σε οικοδομές, ελαιοχρωματιστής, κλητήρας σε διάφορες εταιρείες. Μόνο αποκούμπι η κιθάρα του, οι μπαλάντες που δημιουργούσε και τραγουδούσε στον λίγο ελεύθερο χρόνο του.

«Ο Γιώργος το μόνο που ήξερε ήταν να αγωνίζεται. Με τον πιο αγνό τρόπο. Για τα ιδανικά του. Χωρίς να πουλάει τίποτε» θυμάται η αδελφή του Κωνσταντίνα, που εξακολουθεί να ζει στη γειτονιά όπου μεγάλωσε. Το άλλο κορίτσι, η Ολγα, ζει στην Πετρούπολη, ο ένας αδελφός του, ο Θόδωρος, στο Μενίδι και ο Φώτης μόνιμα στην Αυστραλία.

Ο αγώνας για την ελευθερία μα και η αγάπη του για μια φοιτήτρια, τη Μαρία, που έχασε μέσα στη δίνη των γεγονότων, τον έφεραν στα 19 του χρόνια στο Πολυτεχνείο.

«Τον θυμάμαι συνέχεια πάνω στην πύλη, να κρατάει τη σημαία, να φωνάζει συνθήματα. Ηταν με μια παρέα φίλων από την Ικαρία και γειτονόπουλων από τα Λιόσια. Δεν ήταν στο μπλοκ των φοιτητών, δεν γνώριζε κανέναν, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε να είναι μαχητικός, να παρασέρνει τους υπόλοιπους» ξαναφέρνει στη μνήμη της η Θάλεια Φράγκου, φοιτήτρια τότε της ΑΣΟΕΕ, που καταγόταν από την Ικαρία και ήξερε τον Γιώργο.

Ο Γιώργος Κηρύκου κατέρρευσε μπροστά στα μάτια της. Εκείνη στεκόταν λίγα βήματα πιο πίσω. Χαθήκανε. Η Θάλεια οδηγήθηκε στο Αστυνομικό Τμήμα του Γκύζη και βασανίστηκε. Ο Γιώργος κρατήθηκε ένα μήνα στο ΚΕΒΟΠ και στην ΕΣΑ, όπου ξυλοκοπήθηκε δίχως έλεος.

«Δεν ξέραμε πού βρισκόταν. Οταν πήγαμε στο Χαϊδάρι, μας είπαν ότι δεν είχαν κανένα κρατούμενο με το όνομα αυτό. Οταν ήλθε σπίτι μας, τα ρούχα του ήταν γεμάτα αίματα. Τον χτυπούσαν με δύναμη στο στομάχι και αυτό του δημιούργησε χρόνιο πρόβλημα υγείας. Το στομάχι του τον βασάνιζε ως το τέλος» θυμάται με δυσκολία και με πνιγμένη φωνή η μητέρα του κυρία Χρύσα Κηρύκου.

Ο Γιώργος μόλις συνήλθε γύρισε στη δουλειά. Ποτέ δεν θέλησε να δημοσιοποιήσει οτιδήποτε, να αναδείξει τον ρόλο του στα γεγονότα του Νοέμβρη. Ποτέ δεν πέρασε από το «γκισέ» της δημοσιότητας να εισπράξει κάτι.

«Γνωρίζω ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που συμμετείχαν στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και δεν εμφανίζονται πουθενά. Τον Κηρύκου δεν τον ήξερα, ούτε ότι ήταν αυτός που έπεσε μπροστά στο τανκ. Δεν ήξερα ποιο ήταν αυτό το άτομο. Στο βιβλίο μου υπάρχουν πολλά κενά…» αναφέρει ο κ. Δημήτρης Φύσσας, συγγραφέας του βιβλίου «Η Γενιά του Πολυτεχνείου» όπου συγκεντρώνει πληροφορίες από τα πάσης φύσεως αρχεία και έχει κατάλογο χιλιάδων συμμετεχόντων στα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου 1973.

* Ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Γιώργος, αφού τελείωσε το στρατιωτικό του, μπαρκάρισε. Το καράβι έπιανε σε όλα τα λιμάνια της Αμερικής. Στη Νέα Υόρκη γνώρισε μια κοπέλα από το Κολοράντο, παντρεύτηκαν και έμεινε εκεί ως το 1983. Επαιζε κιθάρα σε μαγαζιά της Αστόριας και ζούσαν ανεκτά. Απέκτησε και έναν γιο. Προσπάθησε να έλθει με την οικογένειά του στην Ελλάδα, όμως η γυναίκα του επέστρεψε γρήγορα πίσω, μαζί με το παιδί του. Δούλεψε σε μερικά μπαρ της Αθήνας αλλά τον περισσότερο καιρό έμενε στην Ικαρία, μαζί με τη μητέρα του. Στο νησί παρέδιδε με ελάχιστο αντίτιμο μαθήματα κιθάρας. Οι μαθητές, λόγω του λυρισμού, της γλυκιάς φωνής του, τον φώναζαν «Αλμπάνο». Εμοιαζε και λίγο στον ιταλό τραγουδιστή. Για το Πολυτεχνείο, για την εξέγερση, για την εισβολή του τανκ, για ό,τι ακολούθησε μιλούσε πλέον σπάνια.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έπιανε φωτιά στην Ικαρία, που ο Γιώργος Κηρύκου έτρεχε πρώτος για να βοηθήσει. Ετσι και εκείνο το καλοκαίρι του 1993. Οταν άκουσε ότι στην περιοχή Παναγιά είχε ξεσπάσει φωτιά και είχαν παγιδευθεί τέσσερις γέροντες έτρεξαν με τους φίλους του, τον Δημήτρη Τσαγανό και τον Ηλία Φυσίδα, να τους σώσουν. Τους άρπαξαν στα χέρια και τους μετέφεραν σε άλλο μέρος. Πίστεψαν ότι ήσαν ασφαλείς. Ο αέρας όμως γύρισε ξαφνικά και η φωτιά ήλθε επάνω τους. Εγκλωβίστηκαν. Προσπάθησαν να σώσουν τους γέροντες. Κάηκαν όλοι.

Τα τρία παιδιά τιμήθηκαν από την Ακαδημία για την αυτοθυσία τους.

«Οχι αδέλφια, δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό».

Το ανέμισμα της σημαίας, το μάγκωμα της ερπύστριας δίπλα από το κορμί του, τα βογκητά από τον ξυλοδαρμό, τα λόγια της δικής τους γενιάς στο ικαριώτικο καφενείο, η γλυκιά μελωδία της μπαλάντας του, το πύρινο αγκάλιασμα, το τέλος, η παντοτινή σιωπή.

πηγή

Η Ελλάδα αναζητά τον δικό της... Ομπάμα

Θλίψη μας έπιασε ακούγοντας τον Μπ. Ομπάμα. Όχι για τα όσα είπε, άλλωστε επρόκειτο για μια εκπληκτική ομιλία, χωρίς κείμενο και χωρίς να κοιτάζει κανένα βίντεο μη τυχόν και ξεχάσει καμιά λέξη. Μας έπιασε θλίψη συγκρίνοντας τον δικό μας πρωθυπουργό ή τον δικό μας πρόεδρο, τους ηγέτες της Ελλάδας δηλαδή με αυτόν των ΗΠΑ. Με μια χώρα τεράστια βεβαίως αλλά με μηδέν ιστορία να έχει τόσο σημαντικούς ηγέτες. Και μια χώρα με έναν τέτοιο πολιτισμό και μια παράδοση σε ηγέτες να βρίσκεται σήμερα σε τέτοιο χάλι.

Μπορείς να διαφωνείς με τον Ομπάμα σε χίλια δύο πράγματα. Μπορείς να τον χαρακτηρίζεις φονιά των λαών ή στημένο «προϊόν» επικοινωνιακών μαγειρεμάτων. Όμως, μετά από την ιστορική αυτή ομιλία που έγινε από εδώ, από την Ελλάδα, από την Αθήνα, πρέπει να παραδεχθούμε ότι είναι μεγάλος ηγέτης και απέχει έτη φωτός με όλους αυτούς τους σαλτιμπάγκους της εξουσίας που βρήκαν φως και μπήκαν.

Φταίνε βεβαίως οι Έλληνες. Ο ελληνικός λαός τους εξέλεξε για να τον εκπροσωπούν, σίγουρα δεν είναι περήφανος για την επιλογή του. Θα πει κανείς: «Και οι Αμερικανοί τον Τραμπ εξέλεξαν». Να είστε σίγουροι ότι ο χειρότερος Τραμπ, ο εφιάλτης ο ίδιος να γίνει θα είναι χίλιες φορές καλύτερος από τα εγχώρια νούμερα που καμώνονται πως κυβερνούν.

Αναμφισβήτητα η παρουσία του Ομπάμα στην Ελλάδα ωφέλησε τη χώρα. Όχι για την υπόθεση του χρέους, αυτά είναι θέματα που τα αποφασίζουν αρμοδιότεροι. Αλλά για τη διαφήμιση που μας έκανε. Οι ύμνοι για την Ελλάδα, για τη Δημοκρατία, για το γεγονός ότι βρέθηκε στη χώρα που την δημιούργησε, για το ελληνικό φιλότιμο, για την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες τα προβλήματά τους είναι στοιχεία που θα πρέπει να μας κάνουν περήφανους. Ανεξαρτήτως αν λέγονται από έναν... συνταξιούχο Πρόεδρο των ΗΠΑ ο οποίος θέλησε να αφήσει μια πολιτική παρακαταθήκη από τη χώρα της Δημοκρατίας (την οποία παρεμπιπτόντως έχουμε εξευτελίσει εμείς οι ίδιοι) πρόκειται για μια ομιλία που κάνει το γύρο του κόσμου και η χώρα για πρώτη φορά είναι σε πρωτοσέλιδα για καλό σκοπό.

Γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε υπερήφανοι κι όχι για τον επαρχιωτισμό του Τσίπρα, τη βλαχιά της κυβέρνησης ή τα παρακαλετά του Παυλόπουλου να μη λησμονούν τη χώρας μας οι ξένοι. Ούτε για τον Καμμένο να είμαστε υπερήφανοι, ούτε για την εικόνα μιας χώρας που μοιάζει να απλώνει το χέρια σαν ζητιάνα.

Η επίσκεψη του Ομπάμα στην Ελλάδα έπρεπε να γίνει για να γίνουν και οι απαραίτητες συγκρίσεις των πολιτικών ανδρών. Για να καταλάβει ο κόσμος τι λάθος έκανε όταν το 2015 αποφάσισε την αλλαγή εμπιστευόμενος σ' αυτούς τους ολίγιστους τις τύχες της χώρας.

Η Ελλάδα αναζητά τον δικό της... Ομπάμα. Ουσιαστικά αναζητά έναν ηγέτη με όραμα, με πυγμή, με διαπραγματευτική δεινότητα, με τσαγανό, με αξιοπρέπεια και ευπρέπεια που να μπορεί να στέκεται απέναντι στους ισχυρούς χωρίς να φοβάται, χωρίς να τρέμει, χωρίς να ικετεύει, χωρίς να μπερδεύεται και χωρίς να δείχνει την αμορφωσιά του, την βλαχιά του και την ανικανότητά του να διαχειριστεί κρίσιμα για τη χώρα θέματα.

Ο λαός ας κάνει την αυτοκριτική του που δε γεννά πλέον μεγάλους ηγέτες και το πολιτικό σύστημα ας αναλογιστεί πόσο κακό κάνει όταν προωθεί παιδιά του κομματικού σωλήνα, πορφυρογέννητους και εκπροσώπους της διαπλοκής. Καιρός να σταματήσει η κατρακύλα της χώρας.

πηγή

Ι.Μ. Σερρών: Εκφυλιστικά φαινόμενα λατρευτικού νεωτερισμού στον Μητροπολιτικό Ναό των Σερρών

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟ ΣΤΑΜΑΤΗ Κ. ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ  

Ιστολόγιο Κατάνυξις αποκλειστικό: 

Από το διαδίκτυο πληροφορηθήκαμε την νέα εκτροπή που έλαβε χώρα στο Μητροπολιτικό Ναό των Σερρών, με την προσωπική φροντίδα του οικείου Μητροπολίτου. Όπως φαίνεται στο βίντεο ντοκουμέντο, υιοθετείται η χρήση μουσικού οργάνου (αρμονίου), κατά την ώρα τέλεσης της Κυριακάτικης Θείας Λειτουργίας.

Προτού αρχίσουν οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του Φαναριώτικου πνεύματος εκκοσμίκευσης, να μας κατηγορούν για θεωρίες συνωμοσίας, φονταμενταλισμό και φανατισμό, θέλουμε να θέσουμε ένα μόνον ερώτημα: ΓΙΑΤΙ;

Ποιά είναι η αιτία που οδήγησε τον Μητροπολίτη Σερρών σε τούτη την επαίσχυντη, αντικανονική, αντιπατερική και ακραιφνώς εκκοσμικευτική απόφαση;  Αντιγράφουμε την απάντηση που δίδει στο facebook μέλος της Κερκυραϊκής χορωδίας, ο οποίος με το δίκιο του ενθουσιάστηκε με την παράσταση:

“ … Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΕΓΙΝΕ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΗΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΟΥΝ ΣΕ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ , ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΨΑΛΜΩΔΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΜΟΝΙΟ ΠΟΥ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΛΙΜΑ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ !!!!!!”

Ζούμε σε ημέρες πονηρές. Το καλοκαίρι στο Κολυμπάρι, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και η κουστωδία του, με πρωτοφανές αντισυνοδικό σύστημα, αναγνώρισε εκκλησιαστικότητα στους παπικούς και λοιπούς αιρετικούς. Το εσωτερικό της Εκκλησίας είναι ένα καζάνι που βράζει. Ο πιστός λαός περιμένει την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, να ακυρώσει την υπογραφή της Ελληνικής αντιπροσωπείας που δεν εξουσιοδοτήθηκε για μια τέτοια υπογραφή, να ορθοτομήσει και να σταματήσει τις Πατριαρχικές μεθοδεύσεις επισημοποίησης της παναιρέσεως του οικουμενισμού στην Εκκλησία.

Δεν είναι καιρός για αχρείαστες προκλήσεις, όπως η επαίσχυντη, αντικανονική, αντιπατερική και ακραιφνώς εκκοσμικευτική απόφαση, του Μητροπολίτη Σερρών να βάλει όργανα στην Θεία Λειτουργία.

Εκτός και αν η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε η προκλητική αυτή ενέργεια, δεν ήταν καθόλου τυχαία αλλά επιλέχτηκε με χειρουργική ακρίβεια. Παρερμηνεύοντας την οικονομία της Εκκλησίας στα ήθη και έθιμα της μαρτυρικής Κέρκυρας, να εισαγάγουμε βίαια παπικές πρακτικές στην Ορθόδοξη Λατρεία. Σερραϊκή μπουγάτσα με Σοφρίτο Κέρκυρας δηλαδή… με άχνη και κανέλα.. :(

Υ.Γ.Ι  Υπενθυμίζουμε στους φίλους και αναγνώστες του Ιστολογίου μας, μια σύμπτωση που τελικά ίσως απαντάει στο έμπονο ΓΙΑΤΙ μας;

Εντεταλμένος εισηγητής της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στην έκτακτη κρίσιμη Ιεραρχία του Νοεμβρίου για την σύνοδο του Κολυμπαρίου, είναι ο …. Μητροπολίτης Σερρών κκ Θεολόγος.

 Υ.Γ.ΙΙ Λόγω της σοβαρότητος του θέμοτος, ενημερώσαμε για το γεγονός τον π.Νικόλαο Μανώλη, ο οποίος αφού πρωτίστως εξέφρασε την βαθύτατη λύπη του αλλά και την οργή του για το ολίσθημα της μητροπόλεως Σερρών προς τον μεταπατερικό νεωτερισμό, που αποδεικνύει η συγκεκριμένη πράξη, δεσμεύτηκε να κάνει ομιλία για την απαγόρευση βάσει των ιερών κανόνων της Εκκλησίας μας και τις θέσεις των αγίων Πατέρων, για χρήση μουσικών οργάνων αλλά και της σαφούς θέσεως αυτών, για την αποπομπή του ενορχηστριακού πνεύματος κατά την τέλεση των λατρευτικών ακολουθιών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.    

ΠΗΓΗ

https://katanixis.blogspot.gr/2016/11

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Ο ΑΛΗΤΗΣ, ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΖΩΗ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ!

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Ήταν ο απόλυτος αλήτης. Αναρχοαυτόνομος που λένε. Δεν είχε μόνιμη δουλειά, γυρνούσε από δω και από κει. Κάθε βράδυ έβγαινε, ποτέ του δεν είχε σταθερή σχέση. Τα ρούχα του, το βλέμμα του, ο τρόπος που περπατούσε. Γεμάτα αντίδραση. Όλα το έδειχναν όμως. Κάτι ζητούσε διαφορετικό, μα το έψαχνε σε λάθος δρόμο.

Έμενε στη γειτονιά μου και τον είχα δει πολλές φορές. Στην αρχή δε μιλούσαμε, αλλά μια φορά στην εξώπορτα της εισόδου της πολυκατοικίας μας μιλήσαμε και από τότε λέγαμε ένα “γεια”.

Κάποιο απόγευμα, γυρνώντας κατάκοπος απ’τη δουλειά, τον είδα να κάθεται στο μικρό πάρκο της γειτονιάς μας. Σκυφτός σε μια κούνια. Προβληματισμένος. Συννεφιασμένο πρόσωπο….

Ο δρόμος μου με πήγαινε προς τα εκεί. Δίστασα να τον προσεγγίσω. Όχι γιατί δεν ήθελα, αλλά γιατί πολλές φορές είναι καλύτερα να αφήνεις κάποιον μόνο του τέτοιες στιγμές. Τελικά, πλησίασα. Στάθηκα για λίγο ακίνητος δίπλα του. Δε σάλεψε…

- Τι έχεις, Γιάννη; Όλα καλά, αδερφέ;

Αργοσήκωσε το πρόσωπό του και είδα τα κόκκινα (μάλλον είχε κλάψει πιο πριν) μάτια του να’χουν κάτι το πρωτόγνωρο.


- Ρε, δεν πάει άλλο ρε φίλε, μου λέει. Δε μπορώ άλλο έτσι ρε…

- Τι έγινε;

- Εσύ που’ χεις σχέση με εκκλησίες και τέτοια για πες μου… Ο Θεός είναι σαν το τσιγάρο; Τον ευχαριστιέσαι;

- Αυτό δε μπορώ να στο αποδείξω, του απαντώ. Πρέπει να το ψάξεις μόνος σου. Γιατί ρωτάς;

- Ρε, μου έχουν συμβεί περίεργα πράματα τον τελευταίο μήνα που δε μπορώ να στα πω. Μόνο πες μου… Ξέρεις καναν παπά που να’ ναι καλός; Δηλαδή να γουστάρεις να μιλήσεις μαζί του;

- Ναι, αδερφέ. Ξέρω κάποιους.

- Θέλω να πάω, ρε.

- Να πας. Έχεις όρεξη να πας Άγιο Όρος; Εκεί θα σε στείλω.

Του σύστησα κάποιον γνωστό μου γέροντα σε μια μονή του Αγίου Όρους. Του κανόνισα διαμονητήριο, καραβάκι κλπ και πήγε.

Οι μέρες πέρασαν. Κάθε φορά που γυρνούσα κοιτούσα δεξιά-αριστερά το δρόμο μπας και τον πετύχω πουθενά. Μάταια όμως. Πέρασε ένας μήνας περίπου. Ώσπου κάποιο πρωινό τον πέτυχα. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα μπροστά μου. Λες και έβλεπα άλλον άνθρωπο.

- Πού χάθηκες ρε φίλε; του λέω.

- Άγιο Όρος ήμουν. Εκεί έκατσα στον παπα-Διονύση.

- Όλο αυτό τον μήνα ήσουν μέσα στο Όρος;

- Ναι, αδερφέ.

- Και;

- Αδερφέ, θα ξαναπάω πάλι. Σε λίγες μέρες. Το μέρος εκείνο έχει κάτι το μαγικό. Έκοψα το κάπνισμα!

- Άντε ρε!

- Ναι. Ρε, ο Θεός με αγαπάει ρε. Ακόμα και μένα τον αλήτη… Δε το πίστευα ρε, αλλά να’ ναι καλά και ο παπα-Διονύσης. Άγιος άνθρωπος. Σαν πατέρας μου ήταν. Με βοήθησε να τα ξεπεράσω όλα….

(…)

Ο Γιάννης από τότε άλλαξε ριζικά. Το καταλάβαινες. Φαινόταν. Τα μάτια του πλέον έδειχναν ξεκάθαρα μια απίστευτη αλλαγή. Τον έβλεπα και δεν το πίστευα. Για να μη σας κουράζω, απλά να σας πω ότι ο Γιάννης βρήκε δουλειά και γνώρισε και μια καλή κοπέλα. Κάποια μέρα χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού μου. Ήταν ο αποχαιρετισμός. Θα μετακόμιζε αλλού. Θα παντρευόταν.

Από τότε έχασα τα ίχνη του. Όμως, είμαι σίγουρος ότι όπου και να’ ναι θα με θυμάται και μένα στην προσευχή του. Τέτοιοι άνθρωποι σαν τον Γιάννη έχουν σπουδαίες δυνατότητες. Κρύβουν μια τεράστια δυναμική μέσα τους. Και, άμα γνωρίσουν το Χριστό, άμα διοχετεύσουν εκεί την αγάπη τους, γίνονται πολύ σπουδαίοι.

Μπήκε μέσα στην βασανισμένη καρδιά του ο Χριστός και έκανε τα πάντα καινούρια… Έκανε τον Γιάννη καινούριο. Έκανε το Γιάννη ευτυχισμένο…

Τροποποίησα ελάχιστα την ιστορία, η οποία όμως είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Επίσης, για ευνόητους λόγους άλλαξα και τα ονόματα.

http://agiameteora.net/

πηγή