ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ Ἰωαν. 4,5-42

Κὺριε, δος μου τοῦτο τὸ ὓδωρ ἳνα μὴ διψῶ

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κὺριε δος μου αὐτὸ τὸ νερὸ γιὰ νὰ διψὼ

            Κυριακὴ τῆς Σαμαρεὶτιδος σὴμερα, ἀδελφοὶ μου, καὶ ὃλο τὸ Εὐαγγὲλιο μᾶς μιλᾶ γιὰ μιὰ δὶψα, γιὰ μιὰ αἰὼνια ἒλλειψη τοῦ ἀνθρὼπου. Ἡ ἀναζὴτηση αὐτὴ, ἀλλὰ καὶ ἡ ἱκανοποὶησὴ της ἦταν ἓνα ἀπὸ τὰ μεγαλὺτερα αἰτὴματα τοῦ ἀνθρὼπου ὃλα του  τα χρόνια. Ἡ γυναὶκα ἀπὸ τὴ Σαμὰρεια προσφὲρει νερὸ στὸ Χριστὸ μας χωρὶς νὰ ξὲρει ποιὸς εἶναι καὶ ὃτι τελικὰ Ἐκεῖνος θὰ τὴν ξεδιψὰσει. Τὸ πηγὰδι εἶναι βαθὺ καὶ ὁπωσδὴποτε μπορεῖ νὰ καλὺψει τὸ ἐσωτερικὸ κενὸ ποὺ δημιοὺργησε ἡ προσκὸλλησὴ μας σὲ ἂλλου εἲδους «νερὰ», ἂσχετα μὲ τὴν ψυχικὴ μας δὶψα. Αἰὼνες τὼρα ἀντλοῦμε συμβουλὲς καὶ ιδὲες ἀπὸ ἀκατὰλληλους ἂνθρὼπους χωρὶς πὶστη καὶ μεταφυσικὲς ἀνησυχὶες. Οἱ διὰφοροι «Μεσσὶες» μᾶς ἒχουν κουρὰσει, ἀλλὰ καὶ ἡ διὰθεσὴ μας νὰ βροῦμε τὸ νερὸ τῆς ζωῆς ἒχει ἐπικὶνδυνα ἀλλοτριωθεῖ. Ὁ Χριστὸς ξεδιψᾶ σὴμερα τὴν γυναὶκα ποῦ Τὸν πλησὶασε μὲ τὸν λὸγο καὶ τὴν παρηγοριὰ Του ποὺ εἶναι βὰλσαμο, διὸτι ἀναφὲρονται στὴν ἀγὰπη, τὴ συγχὼρεση, τὴν καθαρὸτητα καρδιᾶς, ψυχῆς καὶ σὼματος καὶ δὶνουν ταυτὸχρονα καὶ τὶς ἀνὰλογες ἐμπειρὶες σ’ αὐτὸν ποὺ τὶς ψὰχνει. Ὁ ἃγιος ἃνθρωπος τοῦ Θεοῦ σοῦ προσφὲρει γαλὴνη καὶ δὺναμη ἐνὼ ὁ σατανικὸς ἂνθρωπος σὲ γεμὶζει μὲ ταραχὴ, πονηριὰ καὶ σοῦ δημιουργεῖ διὰθεση γιὰ ἂρνηση τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ζωῆς.

            Σ’ αὐτὴ τὴ βὰση ἐπὰνω ἂς κρὶνουμε καὶ ὃλες ἐκεὶνες τὶς μορφὲς ποὺ πὲρασαν ἀπὸ τὸν κὸσμο αὐτὸ, ἀλλὰ καὶ  τὶς τεχνολογικὲς προὸδους καὶ τ’ ἀποτελὲσματὰ τους. Τὸ δὲντρο φαὶνεται ἀπὸ τοὺς καρποὺς του, ἀδελφοὶ μου, καὶ δυστυχὼς ἀποδεικνὺεται ὃτι ἡ εὐτυχὶα δὲν βρὶσκεται στὰ γλὲντια, τὶς σαρκικὲς ἀπολαὺσεις, τὴν κακῶς ἐννοοὺμενη ἀνεξαρτησὶα ἀκὸμα καὶ στὴ σὺγχυση τοῦ ρὸλου τοῦ ἂνδρα καὶ τῆς γυναῖκας. Εἲμαστε ἀνικανοποὶητοι οἱ ἂνθρωποι καὶ χρειαζὸμαστε κὰποιον ἂλλον γιὰ νὰ συμπληρὼσουμε τὴν ἀδυναμὶα μας. Τρὲχουμε συνεχῶς καὶ μὲ πολὺ ἂγχος γιὰ τὴ ζωὴ μας χωρὶς μετὰνοια, χωρὶς συγχὼρεση, χωρὶς προσευχὴ, χωρὶς νὰ προσπαθοῦμε συνεχῶς ν’ ἀντλοῦμε ἀπὸ τὴν οὐρὰνια πηγὴ τοῦ Χριστοῦ, νερὸ σωτηρὶας. Ὃλες οἱ ἐπιστὴμες πλὲον παραδὲχονται τὴν εὐεργετικὴ παρουσὶα τῆς πὶστεως στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρὼπου. Ἂνθρωποι ποὺ πιστεὺουν γὶνονται καλὺτεροι, ξεμπλὲκουν ἀπὸ τὰ ναρκωτικὰ, δημιουργοῦν ὂμορφες οἰκογὲνειες, πετυχαὶνουν καὶ γιὰ τοὺς ἂλλους, ζοῦν καὶ χαὶρονται μὲσα σ’ ἓνα κὸσμο τὸσο ἂχαρο. Πιστεὺουν στὸ Θεὸ, ἀλλὰ δὲν στὲκονται μὲ σταυρωμὲνα τὰ χὲρια Διαρκῶς ἀναζητοῦν τὸ πνεὺμα Του, τὴν ἁγιὸτητὰ Του καὶ δὲν προσπαθοῦν νὰ δημιουργὴσουν ἂλλους Θεοὺς ποὺ θὰ βολεὺουν τὰ πὰθη καὶ τὶς ἀδυναμὶες τους. «Πνεῦμα ὁ Θεὸς» γι’ αὐτὸ καὶ ζητᾶ τὶς ἁμαρτὶες μας καὶ τὴν καρδιὰ μας πρὼτα καὶ μετὰ τὰ προσκυνὴματα, τὰ τὰματα καὶ τὸ κερὶ μας. Δυστυχῶς πολλὲς φορὲς «ἀφὴνουμε τὸ γὰμο καὶ πὰμε στὰ πουρνὰρια» ὃπως λὲει ἡ σχετικὴ θυμὸσοφη ἑλληνικὴ παροιμὶα μας.

            Τελειὼνοντας, ἀδελφοὶ μου, θὲλω νὰ προσὲξετε κὰτι σημαντικὸ ἀπὸ τὴν σημερινὴ συνὰντηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν  Σαμαρεὶτισσα, ἡ ὃποὶα ὃπως γνωρὶζετε εἶναι ἡ σημερινὴ Ἁγὶα Φωτεινὴ ἡ ἱεραπὸστολος ποὺ ἃλλαξε τὴ  δικὴ της ζωὴ καὶ αὐτῶν ποὺ τὴν πλησὶασαν μετὰ ἀπὸ ἐκεὶνη τὴ συνὰντηση. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν μὶλησε μαζὶ της μιὰ ὣρα ποὺ ἦταν γιὰ ὃλους ὣρα ξεκοὺρασης. Ἡ ἓκτη ὣρα, δηλαδὴ τρεὶς τὸ μεσημὲρι, ὃπως θὰ λὲγαμε σὴμερα. Αὐτὸ τὸ γεγονὸς μᾶς κὰνει νὰ σκεφτὸμαστε ὃτι οἱ ἐλεὺθερες ὣρες μας δὲν σημαὶνει ὃτι πρὲπει νὰ εἶναι ἂχρηστες ὣρες. Φεὺγουν συνὲχεια καὶ εἶναι πολὺτιμες. Πὰντοτε καὶ παντοῦ μποροὺμε νὰ μιλοῦμε γιὰ τὸν Χριστὸ. Πὰντοτε νὰ δροσὶζουμε τὸν ἂλλο μὲ τὸ νερὸ Του, τὸ νερὸ τὴς παρηγοριᾶς, τῆς κατανὸησης, τῆς ἀγὰπης. Πὰντοτε νὰ καθαρὶζουμε τὰ πνευματικὰ νεφρὰ μας, τὶς αισθὴσεις μας δηλαδὴ, ποὺ λερὼνονται συνεχῶς καὶ δὲν καθαρὶζουν χωρὶς τὸ νερὸ τῆς αἰωνιότητας . Πὰντοτε νὰ δυναμὼνουμε τὸν ἂλλον ἀλλὰ καὶ τὸν ἑαυτὸ μας, διὸτι δὶνοντας χαρὰ καὶ ἀγὰπη, παὶρνουμε χαρὰ καὶ ἀγὰπη ἀπὸ τοὺς ἂλλους, ἰδὶως ὃταν μὰς λεὶπει πολὺ. Ἂς ζητὴσουμε ταπεινὰ καὶ ἐμεῖς νερὸ ἀπὸ τὸν Χριστὸ. Ἐκεῖνος δὲν φοβᾶται νὰ μᾶς ζητὴσει τὴν καρδιὰ μας. Ἂς Του τὴν δὼσουμε γιὰ νὰ κερδὶσουμε τὴν αἰὼνια Βασιλεὶα Του, τὴν ὁποὶα εὐχομαι σὲ ὃλους. Αμὴν.