Οι μήνες περνούσαν ώσπου μια μέρα ήρθε κάτι ξαφνικό να αλλάξει τη ζωή όλων μας.Η αγαπημένη όλων μας Γερόντισσα αρρώστησε σοβαρά.Προσβλήθηκε από τη νόσο του Ηodgkin , νόσο των λεμφαδένων.Ύστερα απόμεγάλη επιμονή όλων μας  δέχεται να την δει γιατρός.Τελικά νομίζω ότι μάλλον εκείνη ...τον είδε,  γιατί βγήκαν από το κελί της σε τρία μόλις λεπτά.
 Προφανώς τού είπε ότι δεν πρόκειται να κάνει καμμία θεραπεία. Περνάει κι άλλος ένας μήνας και οι πόνοι αρχίζουν να την ταλαιπωρούν.Δεν παραπονιέται όμως, δεν λέει τίποτα. Όλη μέρα κρατά τον ξύλινο Σταυρό της πάνω στο αριστερό της αυτί. Δεν μιλάει πολύ. Δεν τρώει πολύ  και σίγουρα δεν κοιμάται καθόλου.Πρέπει να μπεί Νοσοκομείο.Τηλεφωνά στην Παμμακάριστο, το ίδιο νοσοκομείο απ όπου φυγαν για τον άλλο κόσμο τα δυό της αδέλφια και ένα απόγευμα βροχερό, στις 21 Φεβρουαρίου ξεκινάμε για Αθήνα.
  Στη μέση της διαδρομής , μόλις φθασαμε σε κείνο το γλαρονήσι, λες κι ακούστηκε ο ήχος που κάνει ένα κλαρί όταν σπάει...Δεν θα επιστρέφαμε πια στην Αίγινα

Η Δοκιμασία

Στην Παμμακάριστο χάρη στη μεσολάβηση της Αδελφής Αικατερίνης εξασφαλίζεται μοναχικό δωμάτιο.Το 133. Γίνονται οι πρώτες εξετάσεις και προγραμματίζεται η βιοψία.Τα αποτελέσματα είναι θετικά. Ηοdgkin σε προχωρημένο στάδιο.Η Ιατρική δεν μπορεί να της κάνει τίποτε και η ίδια δεν δέχεται απολύτως καμμία θεραπεία.
Έχει ήδη περάσει ένας μήνας, στο διάστημα τού οποίου το νέο μαθεύεται.Μερικοί στενοί φίλοι και παιδιά της έρχονται και την επισκέπτονται.Δέκα λεπτά ο καθένας.Αποχαιρετιούνται.
 «Καλήν αντάμωση στον Παράδεισο» εύχεται σε όλους. Όλους τους παρηγορεί, η λύπη τους όμως δεν κρύβεται.Νομίζω ότι είμαι ο μόνος άνθρωπος που παρακολούθησε την κηδεία του πριν οεθάνει έγραφε στον καρδιακό φίλο Yehuda...

Eκείνη, παρ΄όλους τους πόνους, βρίσκεται όπως έλεγε ο Γέροντας μας ο Πατήρ Διονύσιος που την είδε σε συνεχή Δοξολογία.Το πρόσωπο της λες κι έχει μια ασπρογάλανη ανταύγεια .
Τα μάτια της βλέπουν πίσω από το καθετί και πέρα από όλα.Είναι ήρεμη σοβαρή, πανάκριβη.Μάς φεύγει κι εμείς απλώς κοιτάμε αποσβολώμένοι που απομακρύνεται από την όχθη μας.
Τί έχετε Γερόντισσα~ Τίποτα, ένα καρκινάκι.Δόξα τω Θεώ απαντά μένα σοφό χαμόγελο.
«Τι κάνετε Γερόντισσα»
«Τίποτα. Διαβάζω τους τοίχος του δωματίου, όλη μέρα κι όλη νύχτα, κάτι που γράψαν οι Άγγελοι με τεράστια γράμματα-Γεννηθήτω το θέλημα Σου ως εν ουρανώ και επί της γής.»
Κάθε λεπτό που πέρναγε με τον βουβό πόνο της, θύμιζε εκείνα τα φυλλαράκια που τρίβουμε με το χέρι και τα πονάμε για να μοσχοβολήσουν. Έτσι κι εκείνη, με τη δοκιμασία που πέρναγε μέσα στο Χέρι τού Θεού, ανάπεμπε μια οσμή ευωδίας πνευματικής που ξεχυνόταν ολόγυρα της , ακόμ ακαι στους κρύους διαδρόμους του νοσοκομείου.
Πέρναγαν από το δωμάτιο 133 οι ιατροί και οι αδελφες νοσκο΄μες , οι τραπεζοκόμες και οι καθαρίστριες και παίρνανε την ευχή της παρ΄όλο το απαγορεύεται η είσοδος που έγραφε στην πόρτα τηες. Γιατί το δώμάτιο , είχε γίνει κι αυτό, το Δωμάτιο τών Αγγέλων...Στις 9 Ααπριλίου βγήκε από το νοσοκομείο και στη συνέχεια φιλοξενήθηκε για ένα διάστημα στο σπίτι της αδελφής Αυγουστίνας στην Κάτω Ηλιούπολη.
Οι μέρες περνούν βαρειές.Δεν αντέχουμε να την βλέπουμε να υποφέρει . Οι λεμφαδένες της στο λαιμό και κοντά στ΄αυτί εχουν πρηστεί σαν μεγάλα καρύδια και την πονάνε. Δεν λέει τίποτε . Δεν παραπονιέται για τίποτε.
Το τέλος πλησιάζει. Πλησιάζει και το Πάσχα.Πάντα ήθελε να φύγει με το Χριστός Ανέστη....«Λες να την πάρει ο Κύριος τώρα~» σκεπτόμασταν.
Το Μεγάλο Σαββατο , 14 Απριλίου 1990, πάμε στη γειτονική εκκλησία τής Αγίας Παρασκευής.Μετά το Ανάστα ο Θεός, μεταλαμβάνει.
Επιστρέφουμε στο σπίτι.Μπάινουμε στο δωμάτιο της και ανσηκώνει το μαντήλι της.Βάλε το χερί σου εδώ  μού λέει.Διστακτικά της το δίνω.Φοβόμουν μη την πονέσω. Φοβόμουν να αγγίξω και τον καρκίνο που μάς την άρπαζε τόσο βάναυσα.
Με το χέρι της παίρνει το δικό μου και το οδηγεί στο σημείο της αρρώστιας .Πάνω -κάτω στο λαιμό της με πίεση και επιμονή.
«Μά τι γίνεται εδώ », αναφώνησα «πού πήγαν οι αδένες~»
Σαν άπιστος Θωμάς ψηλαφώ, ξαναψηλαφώ.Δεν υπήρχε τίποτα!!!
Ο καρκίνος είχε εξαφανισθεί την ώρα τής Θείας Λειτουργίας!Εν ριπή οφθαλμού1 Επειδή έτσι το θέλησε ο Κύριος.
Δεν υπάρχουν βέβαια λόγια .Τι να πούν τα φτωχά;
Φωνή, κακό, χαρές, Δοξολογίες, Ευχαριστίες , τηλεφωνήματα στους φίλους...Ένα μικρό πανηγύρι...Ησθένισε, Συ δε κατηρτίσω αυτήν.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Η δοκιμασία είχε κρατήσει ακριβώς 40 μέρες.

Ύπαγε , σεαυτόν δείξε...

Σε λίγες μέρες ξεκινάμε πάλι για την Παμμακάριστο.Κρατάμε καλά το μυστικό.Καθόμαστε στο γραφείο της αδελφής Αικατερίνης.Τής δείχνει το θαύμα «Ω Θεέ μου! Δόξα Σοι»!

Έρχεται ο πρώτος Ιατρός ο κ.Π.Τζώρτζης τον οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα. «Ιατρέ μου ήρθα να δείτε πώς πάω...»
Αμήχανος, εξετάζει τον λαιμό της. Ξαφνικά βλέπω τα χέρια του να πέφτουν , να λύνονται.Με σιγανή φωνή καταφέρνει να αρθρώσει : « Ή είστε αγία ή ο Θεός σάς αγαπά πάρα πολύ...Όποιο κι αν είναι από τα δύο, προσεύχεστε για μάς και για το νοσοκομείο μας»...και κάθεται συγκλονισμένος σε μια καρέκλα.
Το ίδιο επαναλήφθηκε με τον διευθυντή της Κλινικής, τον κ.Ανούση και με τον χειρουργό τον κ. Παπαδόπουλο που της είχε κάνει την μικροεπέμβαση της βιοψίας.....

Ασκητική της Αγάπης  Τρίτη Εκδοση, 1997 ΣΕΛ 144-148