ΑΠΑΘΕΙΑ

 ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ

          Κάποιος ασκητής είχε ζήσει πενήντα χρόνια στην έρημο χωρίς να τρώγει ψωμί και να βάλει κρασί στο στόμα του κι’ έλεγε πως είχε νεκρώσει εντελώς τα πάθη της σαρκός καθώς και τη φιλαργυρία και την κενοδοξία.

          Σαν τα’ άκουσε ο Αββάς Αβραάμ, πήγε μια μέρα να βεβαιωθεί.

Είπες τέτοιο λόγο, αδελφέ, τον ρώτησε.

Ναι, αποκρίθηκε με πεποίθηση εκείνος.

Ας υποθέσουμε, του είπε τότε ο Γέροντας, πως, μπαίνοντας ξαφνικά στο κελλί σου, βρίσκεις μια γυναίκα στο στρώμα σου. Έχεις την δύναμη να σκεφθείς πως δεν είναι γυναίκα;

Όχι βέβαια, αναγκάστηκε να ομολογήσει ο Ερημίτης. Μα αγωνίζομαι να διώξω την κακή επιθυμία.

Βλέπεις πως ζη ακόμη μέσα σου το πάθος; Δεν έχει νεκρωθεί, μόνο που το έχεις περιορίσει. Ας πούμε τώρα πως στο δρόμο που πηγαίνεις, βλέπεις λιθάρια και όστρακα κι’ ανάμεσα τους χρυσάφι. Είσαι σε θέση να το περιφρονήσεις σαν εκείνα;

Όχι, αποκρίθηκε πάλι ο Ερημίτης. Αντιστέκομαι μόνο στο λογισμό μου και δεν το εγγίζω.

Να που κι’ η φιλαργυρία ζη ακόμη μέσα σου, αλλά κι’ αυτή είναι δεμένη.

Υπόθεσε τώρα πως δύο άνθρωποι έρχονται να σε επισκεφτούν και ξέρεις, πως ο ένας σ’ επαινεί διαρκώς, ενώ ο άλλος σε κακολογεί. Μπορείς να έχεις και τους δύο το ίδιο;

-Καθόλου, είπε πάλι με ειλικρίνεια ο Ασκητής. Θα προσπαθήσω όμως να φερθώ με καλοσύνη και σ’ εκείνον που με κακολογεί.

-Τότε, αδελφέ μου, τον συμβούλεψε ο Αββάς, πάψε να νομίζεις και να λες πως έφτασες σε απάθεια. Ζουν μέσα σου τα πάθη, γι’ αυτό χρειάζεσαι αγώνα ως το τέλος της ζωής σου.