Θεολογία και πολιτική > ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ;

Του Απόστολου Παπαδημητρίου

                                                                                                                                      

Η οικονομική κατάσταση στη χώρα μας είναι ήδη ζοφερή. Δεν είμαστε όμως σε θέση να φανταστούμε πόσο ζοφερότερη θα καταστεί. Ο λόγος είναι απλός: Δεν είμαστε εις το εμείς, αλλά εις το εγώ, όπως πολύ καίρια είχε διαπιστώσει ο αγράμματος Μακρυγιάννης, ο μη μολυσμένος από τα γράμματα της Εσπερίας, τα άθεα, όπως τα χαρακτήριζε ο λαϊκός και ολιγογράμματος ιεροκήρυκας επί βαβαροκρατίας, ο Παπουλάκος.

Αν είμασταν βέβαια εις το “εμείς” δεν θα είχαμε φθάσει σ' αυτό το κατάντημα. Αν μας χαρακτήριζε το κοινοτικό πνεύμα, οι εκπρόσωποι του λαού θα μεριμνούσαν για το γενικό καλό και όχι για την καταβαράθρωση της χώρας τασσόμενοι στην υπηρεσία συμφερόντων ξένων κύκλων, οι οποίοι γνωρίζουν να αμείβουν πλουσιοπάροχα τους υπηρέτες τους! Αν είμασταν εις το “εμείς” τουλάχιστον ο λαός, θα σπεύδαμε να στηρίξουμε εκείνους που έπληξε πρώτους η κρίση, εγκαταλείποντας οριστικά το εισηγμένο προτυπο ζωής, του άκρατου καταναλωτισμού, και επανερχόμενοι στην ολογάρκεια και στη συμπαράσταση προς τον πλησίον. Δυστυχώς δεν είμαστε λίγοι, που ακόμη πιστεύουμε ότι η κρίση, που φαίνεται να λαμβάνει μεγάλες διαστάσεις, είναι πρόσκαιρη και αρκεί να κάνουμε λίγη υπομονή, ώσπου να διορθωθούν τα πράγματα από αυτούς, που γνωρίζουν να τα διορθώνουν, για να επανέλθουμε στον τρόπο ζωής, στον οποίο έχουμε εθισθεί!

Γιατί συνέβησαν αυτά; Θα διδαχθούμε, αν ανατρέξουμε σε προηγούμενες περιοόδους παρακμής του ελληνισμού κατά τη μακραίωνη ιστορία του. Η Ελλάς υπέκυψε εύκολα στους Ρωμαίους υπό το πλήθος των κριμάτων των προγόνων μας. Κατ΄ αρχήν απουσίαζε παντελώς το πνεύμα ενότητας, το όραμα της ειρηνικής συνύπαρξης. Ο Αλέξανδρος ο μέγας υπήρξε κομήτης, που χάθηκε πριν δόσει όλη του τη λάμψη και το όραμά του ουδείς από τους επιγόνους υιοθέτησε.

Η μαλθακότητα εκ της τρυφηλής ζωής και η εμπαθής αντιπαλότητα διευκόλυνε τα μέγιστα την κατάκτηση της Ελλάδος από τους Ρωμαίους. Αντί να προβούμε στην ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν σε ζυγό δουλείας, τον οποίο οι πρόγονοί μας δεν επιχείρησαν ποτέ να αποτινάξουν, σε αντίθεση προς τους Εβραίους, καυχόμαστε με την υπερήφανη σκέψη ότι υποτάξαμε πνευματικά τους κατακτητές, λόγω της ανωτερότητας του πολιτισμού μας. Αυτό διδασκόμαστε στα σχολεία και όχι το ότι διαφθείραμε με την πάροδο των αιώνων και αυτούς!

Κύλισαν πέντε αιώνες δουλείας, ανεπαίσθητης, λόγω του ξεπεσμού, με τη σύμπραξη πολλών υποδούλων στο επεκτατικό όραμα των Ρωμαίων στρατοκρατών, ως μιθοφόρων, για να ξαναβγεί στο προσκήνιο ο ελληνισμός απρόσμενα και άκρως εντυπωσιακά: Με τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας σε ελληνικό έδαφος και τον σταδιακό διοικητικό εξελληνισμό, ο οποίος οδήγησε στη μόρφωση ενός κράτους που επί χιλιετία, αν και πολυεθνικό, είχε πλείστα όσα χαρακτηριστικά ελληνικά (κυρίως γλώσσα, παιδεία). Το θεμέλιο της αυτοκρατορίας αυτής ήταν ο νέα πίστη, η οποία είχε εξαπλωθεί σε όλη την έκταση της αυτοκρατορίας χάρη στο αίμα των μαρτύρων της. Αυτή την αυτοκρατορία, την οποία υπονόμευε διαρκώς η Δύση ήδη από τις αρχές του 9ου αιώνα, μας έπεισαν οι δυτικοί να μη θεωρούμε δική μας , όταν αποφάσισαν να συστήσουν το νεοελληνικό κράτος. Και την πολεμούμε με πάθος υποψήφιου αυτοχειριαστού, ο οποίος έχει ανάγκη από ψυχιατρική έρευνα!

Στην ιστορία τίποτε δεν είναι πάγιο. Τα πάντα ρεί έγραψε ο Ηράκλειτος. Έτσι κατέρρευσε και η Ρωμανία κάτω από τα μεγάλα κρίματα αρχόντων και λαού, ενώ δεχόταν τα επάλληλα στίφη των βαρβάρων από την Ανατολή και τα πισώπλατα ύπουλα κτυπήματα από τη Δύση. Αυτή τη φορά κατακτητής ήταν συνηθίζουμε να λέμε ένας βάρβαρος Ασιάτης, ο Τούρκος, ο οποίος δεν ήταν σε θέση να εκτιμήσει των πολιτισμό αυτών που μετέτρεψε σε ραγιάδες. Από αλαζονεία και πάλι δεν θέλουμε να δεχθούμε ότι τον κατακτητή έθρεψε για μία ακόμη φορά ελληνικό αίμα, καθώς πλείστοι έσπευσαν να συνταχθούν με τις ορδές των νέων κατακτητών. Εκείνο που έσωσε τον ελληνισμό για μία ακόμη φορά ήταν η Εκκλησία, την οποία με πάθος πολεμούμε σήμερα. Όσοι άντεξαν στην πίεση προς εξισλαμισμό, άμεση ή έμμεση, παρέμειναν Ρωμηοί (=Έλληνες), όσοι υπέκυψαν χάθηκαν οριστικά για το Γένος.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι σκλαβωμένοι επαναστάτησαν “για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδας της ελευθερία”. Στον αγώνα έλαμψαν τόσο οι αρετές, όσο και τα πάθη της φυλής μας, γνωστά όλα ήδη κατά την αρχαιότητα! Ποταμοί τα αίματα, χωρίς προηγούμενο η αυτοθυσία. Και αποτέλεσμα: Να μας “απελευθερώσουν” άλλοι για τα δικά τους συμφέροντα και να μας καταστήσουν χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας! Αυτό ποτέ δεν το δεχθήκαμε. Καλλιεργήσαμε τον μύθο της παλιγγενεσίας και θεωρήσαμε την επανάσταση ως ολοκληρώσασα το όνειρο του σκλάβου ελληνισμού. Τώρα μόλις, στα πλαίσια της επανεγγραφής της ιστορίας από τους εθνομηδενιστές της νέας τάξης, συζητούνται τα θέματα αυτά με στόχο βέβαια όχι την με ταπείνωση προσέγγιση των αδυναμιών μας, αλλά την εγκατάλειψη του οράματος, αφού υποστηρίζεται ότι οι “προστάτες” μας και οι συνοδοιπόροι τους, οι αφιχθέντες στην καταματωμένη χώρα μετά από σπουδές στην Εσπερία καλλιέργησαν το ανύπαρκτο ώς τότε εθνικό μας φρόνημα. Οι Ανατολίτες μας θεωρούσαν Γιουνάν και οι Δυτικοί Γραικούς, εμείς όμως δεν γνωρίζαμε τί είμασταν!

Με την πάροδο των ετών δεθήκαμε για τα καλά στο δυτικό άρμα της νεωτερικότητας, στο δυτικό πρότυπο ζωής, στο οποίο ήδη κατά τον 19ο αιώνα, κυριαρχεί στην άρχουσα τάξη ο αθεϊσμός και, ως επακόλουθη συνέπεια, ο ατομισμός, ο οποίος έφθασε στο άπόγειο με τον καπιταλισμό. Η αντίδραση του κομμουνισμού, αντίδραση κίνησης προς το “εμείς”, απέτυχε δραματικά, αφού παιδί κι' αυτός της δυτικής νεωτερικότητας υπερέβαλλε τους αστούς στην πολεμική κατά του Θεού. Οι κοινωνίες δεν είναι δυνατόν να ευημερούν, όταν δεν τις απαρτίζουν ανθρώπινα πρόσωπα, αλλά ζώα που κάνουν εργαλεία!

Η αντιπαλότητα, κατάρα της φυλής μας, βρήκε έδαφος προς εκδήλωσή της στο στάδιο των κομματικών αντιπαραθέσεων, όταν πλέον “ελεύθεροι” επανακαλύψαμε τη δημοκρατία φερμένη στη χώρα μας από τη δυτική νεωτερικότητα. Ο λαός δεν άκουσε ποτέ το παράπονο του Παπουλάκου για την ξενοκρατία επί Βαβαρών ούτε την ανελέητη κριτική των κομματικών αντιπάλων από τον Παπαδιαμάντη. Χωρίς ουσιαστική συμπαράσταση από τη Διοικούσα Εκκλησία , η οποία αντί να καταστεί οδηγός του λαού, αποδέχθηκε το δόγμα της νόμω κρατούσης Πολιτείας και κατέστη, με το αζημείωτο (προνόμια επισκόπων αρχικά και αργότερα μισθοδοσία του κλήρου) μοχλός της εξουσίας, ο λαός πάλεψε για τη διατήρηση της παράδοσής του επί 150 περίπου έτη, αλλά τελικά υπέκυψε στον άνισο αγώνα υπό τη διαρκή προπαγάνδα του πλήθους των “ενωτικών”, των υποστηρικτών δηλαδή του δόγματος “ανήκομεν είς την Δύσιν”. Η στάση της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας κατά την επτάχρονη δικτατορία έδωσε την αφορμή για την απροκάλυτπη επίθεση κατά της πίστης του λαού μας. Η επάνοδος της “δημοκρατίας” συνοδεύτηκε από γενικευμένη επίθεση κατά της Εκκλησίας, από γοργές διαδικασίες για την ένταξη στη χορεία των “μεγάλων” χωρών (τί είναι τελικά μεγάλο;) και την ραγδαία άνοδο του βιοτικού επιπέδου μέσω του δανεισμού (το τελευταίο μόλις πρόσφατα το μάθαμε).

Ήταν πολύ εύκολο να ξεχάσουμε τον Θεό και να πιστέψουμε τον διαχρονικό δημαγωγικό λόγο, ο οποίος οδηγεί σε τεχνητούς αλλά εφήμερους “παραδείσους” με παράκαμψη του Γολγοθά, της ολιγάρκειας και της θυσίας. Τώρα αισθανόμαστε καθημερινά να ξημερώνουμε στην κόλαση της ανεργίας, της ανασφάλειας για την εργασία, τον μισθό, τη σύνταξη και την περιουσία μας, που μας έμαθαν να λατρεύουμε ως θεό! Κάποιες τύψεις για την αδιαφορία μας προς τα εθνικά θέματα που κακοφορμίζουν, για τον εθνικό πλούτο που εκποιείται, για να εναγώνια ή γεμάτα αγανάκτηση βλέμματα των παιδιών μας, ασφαλώς ααισθανόμαστε. Δεν μας πόνεσε όμως όταν η τότε πρόεδρος της Βουλής υποδεχόμενη τον πρόεδρο της δημοκρατίας μας είχε πεί ότι πρέπει να αποδεχθούμε μειωμένη εθνική κυριαρχία!. Η αλήθεια βέβαια είναι ότοι ποτέ δεν την είχαμε, απλώς οι πολιτικοί προηγουμένων δεκαετιών τηρούσαν τα προσχήματα!

Ποιό το μέλλον ενός λαού, ο οποίος βλέπει ότι τα κράτος του θα καταστεί πάμφτωχο και μαζί του όλοι όσοι υπόκεινται σε εγγυήσεις αυτού, όταν οι όποιες αποταμιεύσεις εξανεμίζονται από τις παροχές προς το οικογενειακό ταμείο ανεργίας, όταν η ανάπτυξη είναι ο τελευταίος μύθος των δημαγωγών, που δεν πείθει πλέον ούτε καιι τους εύπειστους; Κορυφαίος γελοιγράφος μας εμφάνισε σε σκίτσο κατηφές και σε βαθειά περισυλλογή πρόσωπο γράφοντας, κατά παράφραση της γνωστής θέσης του Καζαντζάκη: “Δεν πιστεύω τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι Έλληνας”!

Δεν υπάρχουν χειρότερα εφόδια από την απιστία και την απελπισία. Αλλοίμονο, αν αυτός είναι ο σύγχρονος Έλληνας. Τότε είναι μαθηματικά προδιαγεγραμμένο το τέλος μας στο ιστορικό γίγνεσθαι. Αλλά ο Έλληνας και πιστεύει και ελπίζει στον Θεό μπροστά στις δυσκολίες. Εμπρός λοιπόν στον δρόμο της επανόδου πριν χάσουμε ολότελα την ψυχή μας, που βέβαια δεν μπορούν να μας πάρουν, αν εμείς δεν την δώσουμε.

“ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ”, 11-7-2011