Ο Πλούσιος και οφτωχός Λάζαρος -Κυριακή Ε Λουκά

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄  ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

Ολόκληρο το ιερό Ευαγγέλιο είναι αποκάλυψις Θεού. Ποτέ μα ποτέ ο άνθρωπος από μόνος του δεν θα μπορούσε να ανακαλύψει όλες αυτές τις θείες αλήθειες που μας προσφέρει ο Ευαγγελικός λόγος, όπως φυσικά αυτός διασφαλίζεται και ερμηνεύεται μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας.

Δύο μεγάλες αλήθειες μας αποκαλύπτει η Ευαγγελική παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου, που θα ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς.

α) Ότι όλα δεν τελειώνουν σ’ αυτή την πρόσκαιρη ζωή και

β) Ας μη αναμένουμε μεταβολή καταστάσεως στον Άδη.

·                    Αν όλα τελείωναν με το κλείσιμο των οφθαλμών. Αν μετά τον θάνατο ο άνθρωπος θα έπεφτε στην ανυπαρξία, όπως κηρύσσουν οι υλιστές και οι σαρκολάτρες, τότε ο πλούσιος θα ήταν ο «τυχερός της ζωής» και ο ταλαίπωρος Λάζαρος θα ήταν το θύμα και ο ανόητος που αφήνει την ζωή του να παρατείνεται μέσα στα βάσανα….

Αν όλα τελείωναν στον κόσμο αυτό, τότε το κοινωνικό πρότυπο θα ήταν ο κάθε άσπλαχνος πλούσιος, και ανόητος αυτός που δείχνει αγάπη και στοργή στον ανήμπορο αδελφό.

Αν όλα ολοκληρώνονταν δια του θανάτου, τότε προς τι ο αγώνας για μια ανώτερη καθαρή ζωή και τιμιότητα; Αφού πέραν του τάφου, κατά την αναπόδεικτη γνώμη ορισμένων, δεν υπάρχει τίποτε απολύτως, τότε, δεν θα πρέπει και να κατηγορούνται οι σκληρόκαρδοι και οι ηθικώς αναίσθητοι.

Αν όλα τελείωναν στην πρώτη αυτή Ευαγγελική σκηνή, τότε αλλοίμονο σε όσους Λάζαρους κάνουν Ιώβεια υπομονή στην  ζωή τους, αναμένοντας την ανταπόδοση του ουρανού.

Αν…

Όμως, δόξα τω Θεώ που τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι φαντάζεται ο κάθε προσκολλημένος στον πλούτο και στην ηδονή, και τελικώς έρχεται η δεύτερη σκηνή της περικοπής για να ανατρέψει τις φαινομενικές και ψεύτικες καταστάσεις…

Ρίχνεται το άπλετο φως της ουράνιας πραγματικότητας και τελικά ο ταλαίπωρος δεν είναι ο πτωχός Λάζαρος με την υπομονή και την καταπλήττουσα καρτερία του. Ταλαίπωρος και αξιοθρήνητος είναι ο πλούσιος που τώρα φλέγεται η ψυχή του μέσα στις φλόγες της κολάσεως και ζητά μέσω του Αβραάμ την βοήθεια του Λαζάρου:

 «Πάτερ Αβραάμ, ελέησόν με και πέμψον Λάζαρον ίνα βάψη το άκρον του δακτύλου αυτού ύδατος και καταψύξη την γλώσσαν μου, ότι οδυνώμαι εν τη φλογί ταύτη» (Λουκ. ΙΣΤ 24).

Και ναι μεν αυτή είναι η πρώτη αποκαλυπτική αλήθεια, ότι δηλ. η ύπαρξις συνεχίζει να υφίσταται, ως ψυχή ζώσα, μετά τον θάνατον, αλλά και λαμβάνει την ανταπόδοση είτε των θετικών και αγίων έργων της, είτε των αρνητικών και αμαρτωλών πράξεών της στη ζωή αυτή.

• Όμως διατρανώνεται στην συνέχεια και δεύτερη αλήθεια που αποκαλύπτεται στην ευαγγελική περικοπή, ότι «πέραν του τάφου ουκ έστι μετάνοια».

           Πόσο αλήθεια θα πρέπει να γίνουμε προσεκτικοί επάνω στο θέμα αυτό που, μέσω                     

           της παραβολής αυτής, αποτελεί δογματική αλήθεια της πίστεώς μας.

           Μια από τις μεγαλύτερες παγίδες, μέσω της οποίας ο «ανθρωποκτόνος» ξεγελά            

           τον πιστό άνθρωπο, είναι η εισήγησή του ότι μετά θάνατον, υπάρχει η δυνατότητα, η ψυχή, από την γέεναν να περάσει στους κόλπους του Αβραάμ, δηλ. στον Παράδεισο.

           Δυστυχώς η κακοδοξία αυτή, με όλες τις συνέπειες που συνεπάγεται, έχει βρει                 

           έρεισμα σε ορισμένους ημιμαθείς ανθρώπους των θείων δογμάτων, με αποτέλεσμα  

           και αυτά τα μνημόσυνα, τα οποία όντως προσφέρουν «όνησιν» (δηλ. παρηγοριά και 

          ανακούφιση) στις ψυχές, να παρερμηνεύονται, ότι δήθεν έχουν την δύναμη να  

           μεταφέρουν τις ψυχές από την μία κατάσταση στην άλλη.

           Εν τούτοις παρά τις εισηγήσεις του «εχθρού», για να οδηγήσει τον άνθρωπο στην  

           σκλήρυνση και στην αμετανοησία και άρα να χάσει τελικώς την ψυχή του, παρά τις     

           οθνείες αντιλήψεις των ημιμαθών διδασκάλων που δημιουργούν μεγίστη σύγχυση  

           στις αστήρικτες ψυχές των απλοϊκών χριστιανών, ο ζωντανός λόγος του Θεού είναι  

           ξεκάθαρος. «Χάσμα μέγα εστήρικται, όπως οι θέλοντας διαβήναι ένθεν προς ημάς

           μη δύνονται, μηδέ οι εκείθεν προς ημάς διαπερώσιν».

Αδελφοί μου, δεν έχουμε παρά να αντικατοπτρίσουμε την ορθόδοξη χριστιανική μας συνείδηση σ’ αυτές τις δύο μεγάλες αλήθειες οι οποίες αποτελούν θεμελιώδη δόγματα πίστεως. α) Στην αλήθεια ότι μας περιμένει η πέραν του τάφου ζωή, είτε θετικώς (Παράδεισος), είτε αρνητικώς (κόλαση), αναλόγως του πώς ζήσαμε και βιώσαμε την ευαγγελική επιταγή και β) στην αλήθεια ότι η μετάνοια δεν ισχύει μετά θάνατον, αφού η ψυχή παγιώνεται αιωνίως, εκεί που η ίδια ελευθέρως επέλεξε από αυτήν εδώ την ζωή.

Είθε να δώσει ο Αρχηγός της πίστεώς μας Ιησούς Χριστός, να συνειδητοποιήσουμε το τι μας περιμένει στο μέλλον και να επιδείξουμε ειλικρινή και βαθεία μετάνοιαν.

Αμήν.

(Ι. Ακρίτας)