Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΙΣΧΥΡΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ

Διαβάσαμε αυτές τις ημέρες το βιβλίο του Γάλλου δημοσιογράφου, Mark Roche, ανταποκριτή της εφημερίδας Le Monde στο Σίτυ του Λονδίνου, Η Τράπεζα ή πώς η Goldman Sachs κυβερνά τον κόσμο (Μεταίχμιο 2010). Είναι ένα βιβλίο, το οποίο, χωρίς να μπει κανείς στην αλήθεια των λεπτομερειών του (έλαβε πάντως το βραβείο για το καλύτερο βιβλίο για την Οικονομία το 2010),αν και, εξ όσων γνωρίζουμε, δεν έχουν διαψευσθεί, δείχνει με κυνικό τω όντι τρόπο το πώς οι λαοί έχουν γίνει αθύρματα των οικονομικά ισχυρών της γης. Ότι παράγοντες, οι οποίοι αντλούν νομιμότητα όχι από τη θέληση των λαών που υποτίθεται ότι δημοκρατικά επιλέγουν εκείνους που επιθυμούν να τους διακυβερνήσουν, αλλά από τη δύναμη του χρήματος, από την σύγκρουση και των ανταγωνισμό των συμφερόντων, από την επιθυμία περισσότερου πλουτισμού, από τη διάθεση εξόντωσης των ανταγωνιστών τους, από την ανηθικότητα της νομιμοφανούς εξαπάτησης των ανθρώπων, στην ουσία όχι απλώς κυβερνούν τον κόσμο, αλλά στήνουν κρίσεις, προκειμένου να πλουτίσουν ακόμη περισσότερο, χωρίς να ενδιαφέρονται για « το αίμα» των ανθρώπων και των λαών.
Το απεχθές αυτό πρόσωπο του καπιταλιστικού συστήματος, το οποίο, με πυλώνες του τον καταναλωτισμό, δηλαδή τον συνεχή εκμαυλισμό των ανθρώπινων συνειδήσεων, προκειμένου να οδηγηθούν στην ταύτιση της ευτυχίας με την ικανοποίηση συνήθως κατασκευασμένων αναγκών, και την παγκοσμιοποίηση, η οποία δίνει την εντύπωση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την πρόοδο, παρεκτός από τον έλεγχο της ελευθερίας του νου και της καρδιάς, μας κάνει να βλέπουμε με άλλο μάτι τις διαπραγματεύσεις, τις απαιτήσεις, τον φασισμό με τον οποίο τα όργανα αυτού του συστήματος (Τρόικα) και οι πάτρωνές τους σε πολιτικό επίπεδο (Γερμανία και Γαλλία φανερά, ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και άλλοι Ισχυροί αφανώς) δε διστάζουν να γυρίσουν την πατρίδα μας, αλλά και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αδύναμους κρίκους (Ρουμανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία), στο βιοτικό επίπεδο της δεκαετίας του ‘ 30 του προηγούμενου αιώνα, μόνο και μόνο για να τιμωρήσουν τους απείθαρχους και ψεύτες, στην ουσία όμως για να ελέγξουν πλήρως τις όποιες πλουτοπαραγωγικές πηγές αυτοί έχουν.
Θαυμάζουμε την φαρισαϊκή υποκρισία των πατρώνων, οι οποίοι δεν ντρέπονται να κάνουν μαθήματα περί ηθικής.
Όταν συνειδητά έσπρωξαν την Ελλάδα στον καταναλωτισμό, δανείζοντάς μας χωρίς μέτρο και χρηματοδοτώντας έργα, Ολυμπιάδες, ανάπτυξη χωρίς παραγωγή, παρασιτισμό, διάλυση αγροτικής παραγωγής μέσω των επιδοτήσεων, διαφθορά και διαπλοκή, μόνο και μόνο για να χρηματοδοτείται η ανάπτυξη της δικής τους οικονομίας (αυτός που λάμβανε δάνεια αγόραζε τα δικά τους προϊόντα, χτίζοντας ελλείμματα στη δική του οικονομία και πλεονάσματα στη δική τους), τώρα καμώνονται πως δεν ήξεραν τίποτε για τους «κακούς» Έλληνες.
Όταν συνειδητά δωροδοκούσαν ανάξιους πολιτικούς, χρησιμοποιώντας και το σύστημα των ΜΜΕ ως μέσο πίεσης, για να ελέγξουν στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας, όπως οι τηλεπικοινωνίες και οι μεταφορές, η αγορά του αυτοκινήτου, τώρα καμώνονται πως οι Έλληνες μόνοι τους «τα έφαγαν» .
Όταν τραπεζίτες – μέλη της Goldman Sachs, όπως ο Μόντι, γίνονται πρωθυπουργοί σε χώρες (Ιταλία) και αναλαμβάνουν την διοίκηση θεσμών όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (Ντράγκι), ή οργανώνουν τεχνάσματα μέσω των οποίων χώρες όπως η Ελλάδα κρύβουν τα ελλείμματά τους για να ενταχθούν στο Ευρώ (όπως έγινε το 2001) ή εργάζονται για την εξαγορά απανταχού της γης εθνικών βιομηχανιών από πολυεθνικούς κολοσσούς, τώρα προσποιούνται ότι οι λαοί θα πρέπει να καταναλώνουν λιγότερα από όσα παράγουν, για να μπορούν να δίνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα του προϋπολογισμού τους όχι στο δρόμο της ανάπτυξης και της προόδου τους, αλλά στα τοκοχρεολύσια των δανείων, που οι τράπεζες και οι Ισχυροί πολιτικά έδωσαν, για να τους στερήσουν την ελευθερία και την εθνική κυριαρχία. Όταν έχεις στερήσει από έναν λαό το δικαίωμα να διαχειρίζεται την περιουσία του, μετά τον κατηγορείς και από πάνω ότι δεν έχει να πληρώσει τα χρέη του, αλλά πρέπει να στερηθεί χωρίς ελπίδα.
Θαυμάζουμε τα μαθήματα προτεσταντικής ηθικής τα οποία οι Ισχυροί της Ευρώπης και του κόσμου δίνουν στους λαούς. Νομίζουν ότι ο Θεός «ευλόγησε» τους λαούς τους να είναι οι Ισχυροί και να ρυθμίζουν τις τύχες των άλλων και βαφτίζουν «Ευρωπαϊκή Ένωση» έναν κόσμο πολλών ταχυτήτων, εκμετάλλευσης και αλαζονείας. Μόνο που ξεχνούν, στη λογική που κινούνται, ότι η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ύβρις και ότι « Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται».
Ξεπερνούν τις δυνατότητες κατανόησης και αντίστασης των καθημερινών ανθρώπων τα συμφέροντα των Ισχυρών και η οργάνωσή τους. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να εγκαταλείπουμε το φρόνημα της άρνησης να αποδεχθούμε ως σωστές και άξιες « ων επράξαμεν» τις τιμωρίες που μας επιβάλλονται. Πέρα από την ευσπλαχνία του Θεού, την οποί τελωνικά οφείλουμε να αναζητήσουμε, χρειάζεται και η αυτοκριτική μας και, ταυτόχρονα, η μετάνοια και αλλαγή μας.
Αυτοκριτική, διότι παραδοθήκαμε άνευ όρων σε μία δοτή ταυτότητα καταναλωτισμού και παγκοσμιοποίησης. Αυτό σημαίνει ότι υιοθετήσαμε στην πράξη αξίες, τις οποίες δεν αποδεχθήκαμε μεν στην καρδιά μας, κι αυτό φαίνεται από την αλληλεγγύη προς τους πιο αδύνατους, την οποία δείχνουμε έμπρακτα ως κοινωνία αυτό τον καιρό της κρίσης, αλλά και από το θυμό τον οποίο έχουμε και προς όσους μας διακυβέρνησαν, αλλά και προς τους εαυτούς μας για όσα ανεχθήκαμε και εφαρμόσαμε « χωρίς περίσκεψη και αιδώ» .
Αυτοκριτική, διότι αφήσαμε την παιδεία των νέων παραδομένη σε νοοτροπίες υλιστικές, σε οράματα κοινωνίας πολιτών, σε θρίαμβο δικαιωμάτων, αφήσαμε να πεθάνουν κείμενα ζωής, όπως τα έργα των αρχαίων, αλλά και της Γραφής και των Πατέρων μας, και νομίσαμε ότι το νόημα της παιδείας εξαντλείται στο ποσοστό του κρατικού προϋπολογισμού, στις αμοιβές των εκπαιδευτικών και στις ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής των καταλήψεων και όχι στην κοινότητα, στο διάλογο, το σμίλεμα του χαρακτήρα, την αλήθεια, την ευθύνη και για τους άλλους, τον υγιή πατριωτισμό.
Αυτοκριτική, διότι ως εκκλησιαστικοί άνθρωποι, αλλά και πιστοί αφήσαμε την Ιστορία στα χέρια άλλων και νομίσαμε ότι η πίστη είναι καλή μόνο για το θάνατο και τη Δευτέρα Παρουσία, χωρίς να οργανώσουμε ενορίες, κατήχηση, λατρεία, διακονία που να μιλά στο σήμερα και στις υπαρξιακές και κοινωνικές ανάγκες του ανθρώπου. Με μία στείρα εμμονή όχι στο πνεύμα, αλλά στο γράμμα της παράδοσης, και έναν δημοσιοϋπαλληλισμό, αρνηθήκαμε να παρακολουθήσουμε την εποχή μας, εξαντλήσαμε τον προβληματισμό μας στο πόσα θα δώσουμε ως ελεημοσύνη και όχι στο πώς θα θρέψουμε με τον Λόγο του Θεού και την αλήθεια της Αγάπης τους ανθρώπους. Με την ιδέα ότι μόνο αν παραμείνουμε κολλημένοι σε έναν ψευτοαναχωρητικό πνεύμα, θα είμαστε γνήσιοι χριστιανοί και θα αποφύγουμε την εκκοσμίκευση, αφήσαμε τον κόσμο χωρίς ελπίδα. Δε θελήσαμε να ρισκάρουμε, μη τυχόν και σκανδαλίσουμε κατεστημένες δομές και μονολιθικές αντιλήψεις, ενώ η πραγματικότητα είναι ότι δε λειτουργήσαμε ως ηγέτες του λαού του Θεού, αλλά ως δράκα που αναπαράγει τις κλειστές δομές ενός συστήματος που δεν είναι αυτό που ο Χριστός θέλει. Κι έτσι πέσαμε και πέφτουμε στην παγίδα της υποκρισίας, την οποία δε θέλουμε να βλέπουμε στους άλλους.
Δεν αρκεί όμως η αυτοκριτική. Άλλωστε, η υποκρισία των Ισχυρών το έχει αποφασίσει. Θα σωθούν με τις λιγότερες δυνατές απώλειες οι ίδιοι και οι υπόλοιποι θα πληρώσουν το κόστος του αρχοντοχωριατισμού τους. Η ελπίδα έγκειται στο να ξαναχτίσουμε την ταυτότητά μας, τον πολιτισμό μας, το ατομικό και συλλογικό μας Εγώ στη λογική όχι μόνο της επιβίωσης, αλλά και της δημιουργίας, βασισμένοι στην αγάπη, στην αλληλεγγύη, την προσφορά. Να φωνάξουμε όλους αυτούς που καμώνονται ότι είναι οι οικονομικά ισχυροί εντός της πατρίδας μας και να τους θέσουμε προ των ευθυνών τους. Όλους αυτούς που μετέφεραν τα κεφάλαιά τους στο εξωτερικό για να σώσουν τον εαυτούλη τους και να εξαγοράσουν αντί πινακίου φακής ό,τι απομείνει από τα ράκη της πατρίδας, όλους αυτούς που τολμούν την ώρα της κρίσης να συνεχίζουν αμέριμνοι τη νομή του κράτους, να διορίζουν, να αμείβονται με παχυλούς μισθούς, να γελούν με την κατάντια της χώρας μας και να τολμήσουμε να τους καταδικάσουμε δημόσια. Όλους αυτούς που εξυπηρετούν οργανωμένα συμφέροντα, κηρύσσοντας αλλότριες ιδέες και εμμένοντας σε έναν πολιτισμό που κατέρρευσε, με την αίσθηση ότι αν διαλυθούμε κοινωνικά, κάποια στιγμή θα μπορέσουμε να ξανακαταναλώσουμε όπως πριν, και να αρνηθούμε να τους διαβάσουμε, να υιοθετήσουμε τους λόγους τους, να τους χαρακτηρίσουμε « προοδευτικούς» και « κοσμοπολίτες». Και μέσα στη φτώχεια την υλική που ήδη ξεκίνησε, να κάνουμε το περίσσευμα ή το υστέρημά μας αυτό που θα αναπληρώσει αυτό που λείπει εντελώς από εκείνον που δυσκολεύεται πιο πολύ από εμάς.
Αν η Εκκλησία και οι επίσκοποί μας έδειχναν στην πράξη ότι δεν θα αρκεσθούν σε μία φιλανθρωπική υπερδραστηριότητα, αλλά θα επαναφέρουν στην αποστολή της χριστιανικής ζωής την έγνοια για ξύπνημα τόσο της πνευματικής, όσο και της κοινωνικής παιδείας, την έγνοια όχι μόνο για την αποτίναξη των παθών, αλλά και την διακονία στο παρόν και την Ιστορία, πολλοί θα έβρισκαν τους ηγέτες που σήμερα επί ματαίω αναζητούν. Πάντως, όλοι κρινόμαστε πλέον, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Και οι αστοχίες, που έγκεινται κυρίως στην ενασχόληση μόνο με τα του οίκου μας (δημόσιες σχέσεις, εκλογές, επισκέψεις, παρασκήνια) έπαψαν να ενδιαφέρουν το λαό προ πολλού. Όσοι αγωνίζονται, περιμένουν κάτι να αλλάξει. Όχι γιατί θα σταματήσουν να αγωνίζονται. Αλλά γιατί η ευθύνη όλων πλέον έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις. Κι εκεί μετριέται το χάρισμα, η αγάπη και η αυταπάρνηση.
πηγή