Ταλμούδ και Θεοσοφία ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥ «ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ» ΚΙ ΟΙ ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

ΠΩΣ- ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΤΙΘΕΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΕΣ ΤΩΝ ΤΑΛΜΟΥΔΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΟΣΟΦΙΣΤΩΝ-ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΠΑΤΗΛΕΣ ΜΕΘΟΔΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΨΕΥΔΗ, ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΤΑ ΔΥΟ ΕΜΠΟΔΙΑ, ΠΟΥ ΕΜΠΟΔΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΓΕΙΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥ ΤΟΥΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ «Ο ΚΑΤΕΧΩΝ» (ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ) ΚΑΙ «ΤΟ ΚΑΤΕΧΟΝ» (ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ) {Β’ ΘΕΣΣ/ΚΕΙΣ 2: 6-7)   (α) Το Ταλμούδ (talmud) είναι ένας κώδικας, μία εγκυκλοπαίδεια θρησκευτικού και νομικού περιεχομένου, που περιλαμβάνει, ταξινομημένες σε κανονισμούς και θεματικές ενότητες, όλες τις προφορικές παραδόσεις (χαλαχά), αφηγήσεις (χαγγαδά) και ερμηνείες (μιδράς) των νομοδιδασκάλων (ραββίνων), για τη ρύθμιση της συμπεριφοράς και την αντιμετώπιση καθημερινών προβλημάτων του Ιουδαϊκού λαού, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των βιβλίων της πεντατεύχου (Τορά), δηλαδή τον Μωσαϊκό Νόμο. Αποτελείται από δυό βιβλία, την Μισνά [Mishnah ( =διδαχή, μελέτη, μάθηση δια της επανάληψης), που είναι μία συλλογή βασικών διδασκαλιών 120 περίπου νομοδιδασκάλων (tannaim) και την Γκεμαρά (Gemarah =συμπλήρωση ολοκλήρωση, πραγμάτωση δια της επανάληψης)], που είναι μία συλλογή σχολίων, υπομνημάτων και, συζητήσεων, μεταγενέστερων νομοδιδασκάλων (amoraimι), που διευκρινίζουν, εξηγούν και συμπληρώνουν τις αρχικές βασικές διδασκαλίες και ρυθμίσεις της Μισνά. Με άλλα λόγια το Ταλμούδ είναι ένας ερμηνευτικός και εκλαϊκευμένος κώδικας, για την εφαρμογή, από τους Ιουδαίους των εντολών και των διδασκαλιών του Νόμου’ είναι μία συλλογή όλων των ερμηνευτικών ραββινικών διδασκαλιών, με αμφιλεγόμενο, όμως, κύρος, ακόμη και μέσα στον χώρο του Ιουδαϊσμού, αφού μία μερίδα (αίρεση) Ιουδαίων (οι Καραΐτες, η Καρέοι) δεν αποδέχονται και δεν λαμβάνουν υπόψη τις διδασκαλίες του Ταλμούδ και θεωρούν ως μόνη ιερή γραφή την Παλαιά Διαθήκη. Επίσης δεν αποδέχονται ούτε την Πρακτική Καμπάλα, ενώ, από την θεωρητική, δέχονται λίγες διδασκαλίες της. Η μυστική εσωτερική Ιουδαϊκή Παράδοση θεωρεί πρώτο διδάσκαλο του Ταλμούδ τον Μωϋσή, υποστηρίζοντας, ότι, παράλληλα με τον γραπτό νόμο, (Torah shebikh- tab), που έλαβε αυτός απ' τον Θεό πάνω σε πέτρινες πλάκες στο όρος Σινά, έγινε αποδέκτης και του Ζωντανού Λόγου, δηλαδή του προφορικού νόμου (Torah Shebal Peh) και γι’ αυτό (υποστηρίζουν οι Καμπαλιστές κι οι Ταλμουδιστές) παρέμεινε τόσες πολλές ημέρες (40) στο όρος Σινά (ΕΞΟΔ. 24:18). Έτσι, ο Μωϋσής. κατά την Ταλμουδική διδασκαλία, μετέδωσε αυτόν τον προφορικό νόμο στον Ιησού του Ναυή, κι αυτός με τη σειρά του στους εβδομήντα Πρεσβυτέρους, αυτοί στους Προφήτες, οι Προφήτες στη Μεγάλη Συναγωγή, και οι διάφοροι, κατά καιρούς, αρχιερείς της Συναγωγής στους ραββίνους και στις επόμενες γενιές νομοδιδασκάλων. Με βάση, αυτή την αντίληψη, τα κείμενα του Ταλμούδ (κατά την ραββινική - Ταλμουδική διδασκαλία) είναι Λόγος του Θεού, που έχει μεγαλύτερη αξία, ακόμη κι απ’ όσα περιλαμβάνονται στην Πεντάτευχο (Τορά)! Γι’ αυτό και σε διάφορα βιβλία του Ταλμούδ αναφέρονται, ότι: «Η Αγία Γραφή μοιάζει με το νερό, η Μισνά με το κρασί και η Γκεμαρά με το αρωματικό κρασί (Sopherim XV, 7 σελ. 13Β), «Οι λόγοι του Ταλμούδ είναι περισσότερο γλυκείς από τους λόγους της Βίβλου»( Talmud de Jerusalem, Beracoth, Perek I), «Οι παραβάσεις του Ταλμούδ είναι πιο σοβαρές απ' τις παραβάσεις της Βίβλου» (Sanhedrin, Folio 88b), «Δεν πρέπει κανείς να έχει επικοινωνία μ' αυτούς, που κρατούν στα χέρια τους τη Βίβλο αντί του Ταλμούδ» (Sepher Cad Ha Kemach 74,C,4), «Όποιος διαβάζει την Βίβλο χωρίς την Μισνά και την Γκεμαρά μοιάζει με άνθρωπο, που δεν έχει Θεό» (Sepher Chafari Zedek, Folio 9). Το Ταλμούδ υπερέχει της Βίβλου του Μωϋσή» (Εβραϊκά Αρχεία 1867, Τόμος 25 σελ. 15), «Οι λόγοι των Ραββίνων είναι γλυκύτεροι απ’ τους λόγους των προφητών» (Sepher Caphtorn / Perach 1590, Folio LIO 121),κ.α. Όμως αυτή η αλαζονική και πλανημένη αντίληψη (ότι, δηλαδή, κάθε τι που λένε οι Ραββίνοι είναι Λόγος Θεού) εξέθρεψε ένα πλήθος διδασκαλιών και κανόνων συμπεριφοράς, που τελικά υποκατέστησε, τις εντολές του γραπτού Νόμου. Γι’ αυτό και ο Ιησούς Χριστός, μέσα στις συναγωγές και σε διάφορες συζητήσεις με τους Γραμματείς και Φαρισαίους, έλεγε: ΜΑΤΘ. 15:3 «διατί και υμείς παραβαίνετε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσιν υμών;» /15:6 «και ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού δια την παράδοσιν υμών. υποκριταί» ΜΑΡΚ. 7:8..9 «αφέντες γαρ την εντολήν του Θεού κρατείτε την παράδοσιν των ανθρώπων... αθετείτε την εντολήν του Θεού ίνα την παράδοσιν υμών τηρήοητε» / 7:13 «...ακυρούντες τον λόγον τον Θεού τη παραδόσει υμών η παρεδώκατε- και παρόμοια τοιαύτα πολλά ποιείτε» ΙΩΑΝ. 5:46...47 «έστιν ο κατηγορών υμών Μωϋσής... ει δε τοις εκείνου γράμμασιν ου πιστεύετε, πως τοις εμοίς ρήμασι πιστεύσετε;». Αυτές τις διδασκαλίες χαρακτήριζε ο Ιησούς Χριστός ως «φορτία βαρέα και δυσβάστακτα», που τα τοποθετούν πάνω στους ώμους των ανθρώπων οι Φαρισαίοι (ΜΑΤΘ. 23:4, ΛΟΥΚ. 11:46), και γι’ αυτές τις διδασκαλίες (του Ταλμούδ) ο Θεάνθρωπος εξαπέλυσε όλα εκείνα τα επιτιμητικά λόγια «ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί...» (ΜΑΤΘ. 23:13-29. ΛΟΥΚ. 11:42, 44, 46-47, 52) «μωροί και τυφλοί» (ΜΑΤΘ. 23:17, 19, 26), «οδηγοί... τυφλοί τυφλών» (ΜΑΤΘ. 15:14 23:24) κ.α. Σ’ αυτήν δε την καυστική κριτική και δημόσια αμφισβήτηση της ορθότητας και της θεοπνευστίας των Ταλμουδικών διδασκαλιών, που έπληττε ανεπανόρθωτα το κύρος και την αυθεντία των νομοδιδασκάλων, οφείλονταν, κατά κύριο λόγο, το μίσος του Ιουδαϊκού Ιερατείου εναντίον του Ιησού Χριστού και το μένος, με το οποίο, αυτό, επεδίωκε την σύλληψη και εξόντωσή Του. (β) Μετά τα πάθη του Ιησού Χριστού, την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψή Του, στα κείμενα του Ταλμούδ περιελήφθηκαν τόσα πολλά και τόσο βλάσφημα, άσεμνα, χλευαστικά, μοχθηρά και συκοφαντικά σχόλια εναντίον του Ιησού Χριστού (με σκοπό ν’ αποτραπούν η διάδοση του Ευαγγελίου Του και η επέκταση του Χριστιανισμού), ώστε , από τον 6ο έως και τον 16ο αιώνα , όλα τα χριστιανικά κράτη της Ευρώπης (για να προστατεύσουν το βάναυσα προκαλούμενο θρησκευτικό συναίσθημα των Χριστιανικών πληθυσμών τους και να αποτρέψουν εκδηλώσεις μαζικής οργής εναντίον των Εβραίων), αναγκάστηκαν, κατά καιρούς, με έκτακτες και ειδικές νομοθετικές και διοικητικές ρυθμίσεις, να απαγορεύσουν την κυκλοφορία βιβλίων του Ταλμούδ, ακόμη δε και να λάβουν, και άλλα πρόσθετα απαγορευτικά μέτρα κατά των Εβραίων, που, σε ορισμένες περιπτώσεις, έφθασαν μέχρι και τη μαζική απέλασή τους από διάφορες χώρες (Αγγλία το 1290, Γαλλία το 1394, Πορτογαλία, Ισπανία το 1492 κ. α.) Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, από τα τέλη του 16ου αιώνα- κι αφού είχε προηγηθεί το 1524 η εκτύπωση, στην Βενετία, και κυκλοφορία μίας 12τομης έκδοσης ολόκληρου του Ταλμούδ (Παλαιστινιακού και Βαβυλωνιακού) με όλες τις βλασφημίες εναντίον του Ιησού Χριστού και τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς των Χριστιανών- αρχίζουν να αποσύρονται και να απαλείφονται από τις ευρωπαϊκές εκδόσεις του Ταλμούδ, όλες εκείνες οι αναφορές, που ήσαν εμφανώς εχθρικές προς τον Ιησού Χριστό και τους Χριστιανούς. Οι συνήθεις εκφράσεις πίσω απ’ τις οποίες εννοείται ο Ιησούς Χριστός στα διάφορα Ταλμουδικά κείμενα είναι: «Otho Isch» (=εκείνος ο άνθρωπος, αυτός που είναι γνωστός σ’ όλους), «Peloni»(=κάποιος), «Noggar bar Naggar» (=ο γιος του μαραγκού, που ήταν και αυτός μαραγκός), «Talui» (=Αυτός που τον κρέμασαν), «Ben Charsch etaim»(=ο γιος του ξυλουργού). (γ) Σε όλα τα βιβλία του Ταλμούδ ο Ιησούς Χριστός χλευάζεται και βλασφημείται, άλλοτε με αισχρούς και βορβορώδεις χαρακτηρισμούς κι υπαινιγμούς (*), άλλοτε με ψευδείς διηγήσεις, κι άλλοτε με αντιφατικές αλληγορίες. Σύμφωνα με τις διδασκαλίες των βιβλίων του Ταλμούδ (Toldath Jeschy, Mishnah Yerushalmi Κεφ. 12, Ben Jacobh σελ 127α κ. α.) ο Ιησούς Χριστός χαρακτηρίζεται και ως Μαύρος Μάγος (!) που έμαθε την τέχνη της μαγείας στην Αίγυπτο (!) κατά τα νεανικά του χρόνια, και κατάφερε να περάσει στα εδάφη του Ισραήλ κάποια μαγικά σύμβολα, στα κρυφά (ραμμένα κάτω από το δέρμα μέσα στις σάρκες των χεριών του!), για να αποφύγει(!) τις αυστηρές κυρώσεις, που προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος κατά των Μάγων. Κατά τις διδασκαλίες του Ταλμούδ όλα τα θαυμαστά έργα, που έκανε ο Ιησούς Χριστός (θεραπεύοντας ασθενείς, δαιμονισμένους κι ετοιμοθάνατους, ανασταίνοντας τον νεκρό Λάζαρο κ.λ.π.), δεν ήταν θεϊκά θαύματα, αλλά αποτελέσματα άσκησης τελετουργικής Μαύρης Μαγείας, με την οποία κατόρθωνε να τον βοηθούν ο Σατανάς και όλες οι δαιμονικές λεγεώνες της Κόλασης!!! Όμως, για να είναι πλήρως και αντικειμενικά ενημερωμένοι από «πρώτο χέρι» (από πρωτότυπα κείμενα) οι αναγνώστες, ας δούμε πως ακριβώς αποδίδει και αναπτύσσει αυτές τις Ταλμουδικές διδασκαλίες, ένας από τους πιο γνήσιους, διάσημους κι αντιπροσωπευτικούς σύγχρονους γνώστες, μελετητές, ερμηνευτές, απολογητές, κήρυκες και εκφραστές του Ταλμούδ, ο Robert Ambelain. Στο βιβλίο του «Το πραγματικό ιστορικό πρόσωπο Ιησούς η το θανάσιμο μυστικό των Ναϊτών» (Εκδόσεις Σμυρνιώτη, Μετάφρ., Μάριου Βερέττα), και στο 14ο Κεφάλαιο, με τίτλο «Ο ρόλος της Μαγείας στη Ζωή του Ιησού» (σελ. 164-177), γράφει τα εξής (οι επισημάνσεις με μαύρα γράμματα ανήκουν στον γράφοντα). «Έτσι, ο Ιησούς, κατά τη γνώμη των Εβραίων, ασκεί μαγεία, που την έμαθε στην Αίγυπτο και κατάφερε να περάσει από τα σύνορα τα απαραίτητα σύνεργα για την τέχνη αυτή (QIDDOUSCHIM, 49B, SCHAB 75A KAI 104Β). Όλοι οι μαθητές του γνωρίζουν επίσης την τέχνη αυτή, που τους δίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς. Πράγμα που εξηγεί τα θαύματά τους και την επιτυχία που έχουν στο πνεύμα του αμόρφωτου πλήθους» (σελ. 164). «Για τους Εβραίους της εποχής, δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία, ότι ο Ιησούς χρησιμοποιούσε τις απαγορευμένες γνώσεις. Η φήμη της συνάντησής του με τον Σατανά στην έρημο της Ιουδαίας [Σ.Σ. ο συγγραφέας εννοεί τους πειρασμούς του Ιησού Χριστού, που περιγράφουν τα Ευαγγέλια [ΜΑΤΘ. 4:1-11, ΜΑΡΚ. 1:12-13, ΛΟΥΚ 4:1-13)] κυκλοφορούσε ανάμεσα στον λαό. Εγνώριζαν ότι είχε νικήσει τον Άρχοντα του Σκότους, κι εφ' όσον αυτός είχε τιθασευτεί από τον Ιησού, τον υπάκουε τυφλά, σύμφωνα με την κοινή μαγική παράδοση» (σελ. 174). Κατά τον Ambelain και την Ταλμουδική διδασκαλία ο,τι συνέβη στο όρος Θαβώρ, [δηλαδή η Μεταμόρφωση του Ιησού Χριστού και η συνάντησή Του με τον Μωϋσή και τον Ηλία (Βλ. ΜΑΤΘ. 17:1-9, ΜΑΡΚ. 9:2-13, ΛΟΥΚ. 9:28-36)) δεν ήταν ένα θαυματουργικό γεγονός, που έγινε με την Δύναμη του Θεού, αλλά άσκηση νεκρομαντείας από μέρους του Ιησού Χριστού!!! «Πρόκειται για μία επίκληση σε νεκρούς», δηλαδή του Μωϋσή και του Ηλία, που γίνεται «για να μάθει ο Ιησούς τον τελικό προορισμό του» !!! (σελ. 171). Κατά τον Ambelain και την Ταλμουδική διδασκαλία, «Ο Ιησούς γνώριζε πολύ καλά τις αρχές της καταστροφικής Μαγείας» (σελ. 249) γι' αυτό και όταν νιώθει το τέλος να πλησιάζει, η φράση, που είπε πάνω στο σταυρό δεν πρέπει να ήταν «Ηλί- Ηλί λαμά σαβαχθανί», όπως έγραψαν οι Ευαγγελιστές (ΜΑΤΘ. 27:46, ΜΑΡΚ. 15:34). αλλά μάλλον θα πρέπει να ήταν κάποια άλλη με ομόηχες λέξεις και συνθηματικό (μαγικό) περιεχόμενο, δηλαδή μία επίκληση προς τις δυνάμεις του σκότους, για να καταστρέψουν την Ιερουσαλήμ, εκδικούμενες τον λαό της για τον θάνατο του εκλεκτού τους!!! Έτσι μ’ αυτή την πεποίθηση ο Ταλμουδιστής Ambelain επιχειρεί να βρει ποιά θα μπορούσε να είναι αυτή η φράση(!) κι αφού - ως τέλειος γνώστης όλων των βδελυρών διδασκαλιών της Καμπαλιστικής και Σολομωνικής Μαγείας – αραδιάζει, μέσα σε επτά ολόκληρες σελίδες, μία ποικιλία ονομάτων, επικλήσεων και εξορκισμών δαιμονικών πνευμάτων, από αρχαία απόκρυφα χειρόγραφα κι από διάφορα δαιμονολόγια του Μεσαίωνα, καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι: «η εβραϊκή φράση, που φώναξε ο Ιησούς, θα μπορούσε ν' ανασυνταχθεί ως εξής: «ΕLI! ELOIM! LΑΜΑ ΑSΤΑGΝΑ! ΤΑΝΙ...!» Πράγμα που θα μπορούσε να πάρει την παρακάτω ερμηνεία: «Κατάρα! Αφορισμός!« με τα πνεύματα Λάμα Αστάγνα, Τανί... λέξεις που χρησιμοποιούνται από τη μαγεία...» (σελ. 254) «Όλα αυτά τα ονόματα, είναι ακριβώς αυτά, που προκαλούν κακό σ' εχθρούς. Η φύση των πνευμάτων αυτών, είναι η πρόκληση μαχών, θανάτων, πυρκαγιών, φόνων ασθενειών... Όλες αυτές οι κακές επιδράσεις, συμβαίνουν στην Ιερουσαλήμ μέσα σε λίγο χρόνο...» (σελ. 255) «Την στιγμή, που... είπε αυτές τις λέξεις ο αέρας άλλαξε, ο χώρος σκοτείνιασε, η άβυσσος σχίστηκε, το στερέωμα τραντάχτηκε. Έτσι, έχουμε την απόδειξη πως ήταν μία επίκληση στις δυνάμεις του σκότους και του χάους» (σελ. 261) «Απ’ αυτή τη σύντομη μελέτη (Σ. Σ «μελέτη» ονομάζει ο συγγραφέας την περιπλάνηση του μέσα στα δαιμονολόγια της Σολομωνικής Μαγείας) πάνω στο θέμα, βγάζουμε το εξής τελικό συμπέρασμα: τα τελευταία λόγια του Ιησού ήταν μία κατάρα για την πόλη που τον είχε εγκαταλείψει στην προσπάθειά του να την ελευθερώσει από το ρωμαϊκό ζυγό»!!! (σελ. 262). Αυτά, και τέτοια παρόμοια, είναι τα συμπεράσματα και τα διδάγματα του Ταλμούδ και των εκφραστών του, για τον Ιησού Χριστό! Τώρα, για να καταλάβει ο μέσης αντίληψης και ευφυΐας, αναγνώστης πόσο σοβαρά είναι, και ποιόν σκοπό υπηρετούν, τα «συμπεράσματα» αυτά και τα διδάγματα του Ταλμουδισμού, αλλά και με πόση ποικιλία αντιφατικών ψευδών, προσπαθούν, οι δυνάμεις του «μυστηρίου της ανομίας», να παγιδεύσουν τους Χριστιανούς, για να δηλητηριάσουν (η νοθεύσουν) και καταστρέφουν την Πίστη τους, θα αντιπαραθέσουμε, σ' αυτά που γράφει ο Ταλμουδιστής Ambelain, ένα άλλο κείμενο της αντίχριστης σκουπιδογραφίας, γραμμένο, από μία άλλη, επίσης διάσημη, γνήσια και αντιπροσωπευτική, μορφή του συγχρόνου αποκρυφισμού, την Helena Petrovna Blavatsky. Κι έχει «ιδιαίτερη σημασία» το τι γράφει η Blavatsky, διότι αυτά, που γράφει δεν είναι σκέψεις δικές της, αλλά υπαγορεύσεις των «Διδασκάλων της Σοφίας» (διάβαζε: δαιμόνων) Μορύα και Κουτ - Χούμι, καθώς η ίδια διακηρύσσει! Γράφει λοιπόν η ιδρύτρια της Θεοσοφίας, στο βιβλίο της «Η Αδελφότητα των Μυημένων» (Εκδόσεις «Ιάμβλιχος 1990 Ανδρ. Τσάκαλη. σελ. 163-164), ότι η ερμηνεία «Θεέ μου, Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες», που αποδίδεται, στα Ευαγγέλια, στη φράση «Ηλί – Ηλί λαμά σαβαχθανί», δεν εκφράζει το σωστό νόημα των λόγων που πραγματικά (πρέπει να) είπε ο Ιησούς πάνω στον σταυρό (Βλέπετε, οι Ευαγγελιστές, με οποιαδήποτε εκδοχή και σε κάθε περίπτωση, κατά τις θεωρίες των αντίχριστων αποκρυφιστών, είναι οι μόνοι που...δεν ξέρουν και δεν καταλαβαίνουν ούτε τι γράφουν, ούτε τι ακριβώς σημαίνουν αυτά που οι ίδιοι γράφουν!). Διότι κατά τις θεωρίες και διδασκαλίες της Blavatsky (δηλαδή κατά τις υπαγορεύσεις των ... «Διδασκάλων της Σοφίας» (!), που ..«φώτιζαν το μυαλό της Blavatsky ο Ιησούς ήταν ένας... «μυημένος» στα αρχαία μυστήρια (!), κι επειδή η σταύρωση του ήταν το τελευταίο και σπουδαιότερο στάδιο του εξαγνισμού του και της μύησής του (!) στο μυστήριο του θανάτου, που θα τον έκανε αθάνατο στις μνήμες των ανθρώπων, γι' αυτό και ξεψυχώντας, πάνω στο σταυρό, εκείνο, που εννοεί πραγματικά με τη φράση «Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί», δεν είναι «Θεέ μου Θεέ μου γιατί με εγκατέλειψες;» (που αντιστοιχεί στη φράση «Ηλί Ηλί λάμα ατζαβουθανί»), αλλά «Θεέ μου, Θεέ μου πόσο με δόξασες!». Η παραποίηση της ερμηνείας αυτής της φράσης μέσα στα Ευαγγέλια - κατά την Blavatsky πρέπει να έγινε σκόπιμα, από τους Χριστιανούς Πατέρες, για... να μην καταλάβει ο κόσμος (!), ότι «Τα λόγια «Θεέ μου, Θεέ μου, Ήλιε μου εσύ έριξες την ακτινοβολία σου πάνω μου» ήταν τα τελευταία, που ολοκλήρωναν την ευχαριστήρια προσευχή του Μυημένου, του «Γιου και του δοξασμένου Εκλεκτού του Ήλιου» (σελ. 164). Κατοπτεύοντας, λοιπόν, «από πολύ ψηλά κι από πολύ μακριά», το χώρο του Αποκρυφισμού, μέσα στον οποίο δρουν και εκφράζονται οι δυνάμεις του «μυστηρίου της ανομίας», βλέπουμε «πολύ καθαρά», ότι μία μερίδα εργατών της ανομίας, χρησιμοποιούν π.χ. το «Ταλμούδ», λέγοντας πως ο Ιησούς Χριστός ήταν ένας Μαύρος Μάγος(!) και τα τελευταία του λόγια πάνω στο σταυρό ήταν μία φοβερή κατάρα και μία επίκληση προς τους δαίμονες, για να εκτελέσουν αυτή την κατάρα (!), ενώ μία άλλη μερίδα, εργατών της ανομίας, χρησιμοποιεί την «Θεοσοφία», λέγοντας, ότι ο Ιησούς ήταν ένας φωτισμένος άνθρωπος, που, για να μπορέσει κι αυτός, (όπως τόοοσοι και τόοοοσοι άλλοι!) να γίνει ένας «Χριστός» μυήθηκε στα αρχαία μυστήρια, και τα τελευταία λόγια του στην... μυητική τελετουργία της σταύρωσής του (!) ήταν μία ευχαριστήρια και δοξαστική προσευχή στο θεό Ήλιο(2). Διαλέγετε και παίρνετε!,.. Τώρα, το ΠΩΣ συμβαίνει οι Ταλμουδικές διδασκαλίες των σοφών ραββίνων (που είναι, κατ’ αυτούς. «Λόγος θεού») να είναι τόσο διαμετρικά αντίθετες με τις υπαγορεύσεις των «Διδασκάλων της Σοφίας» (που, όπως οι ίδιοι λένε, είναι «εξελιγμένα και θεϊκά όντα» και «αποκαλύπτουν» στους ανθρώπους «θεϊκές αλήθειες»), καθώς και το ΠΟΙΟΣ, τελικά, κοροϊδεύει ποιούς με τις «βαθυστόχαστες» ερμηνείες του (ο διερμηνέας των πρώτων Ambelain, η η στενογράφος των δευτέρων Blavatsky;), είναι δυό εύλογα ερωτήματα, τις απαντήσεις των οποίων αφήνουμε να τις βρουν,... μεταξύ τους οι Ταλμουδιστές με τους Θεοσοφιστές! Διότι, έτσι η αλλιώς, για μας τους «ανόητους» τους Χριστιανούς και οι δυό πλευρές αντλούν την «σοφία» τους απ' την ΙΔΙΑ πηγή της αιώνιας πλάνης, με ΚΟΙΝΟ σκοπό την συγκάλυψη της Αλήθειας του Ευαγγελίου και την νόθευση της Χριστιανικής Διδασκαλίας και Πίστης. Αν δε, σε όλον αυτόν τον κυκεώνα (=κοκτέιλ) των ΑΜΕΤΡΗΤΩΝ αντιφατικών και αλληλο-αναιρούμενων ψευδών, προστεθούν και τα επιστημονικοφανή φληναφήματα και οι παντοειδείς (ο)μελέτες όλων εκείνων, που θέλουν να πείσουν, ότι ο Ιησούς Χριστός... δεν υπήρξε ποτέ (!) μέσα στον ιστορικό χρόνο, σαν άνθρωπος, ο καθένας μπορεί να καταλάβει με ποιόν τρόπο και για ποιόν σκοπό «ήδη ενεργείται το μυστήριον της ανομίας».     Συντάκτης: ΠΑΛΑΙΤΣΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2011