π. ᾿Αλέξανδρος Σμέμαν Μ. Δευτέρα, Μ. Τρίτη, Μ. Τετάρτη: Τό τέλος («Μικρό ᾿Οδοιπορικό τῆς Μεγάλης ῾Εβδομάδος»)

Αυτές οι τρεις ημέρες, τις οποίες η
 Εκκλησία ονομάζει
 Μεγάλες και Άγιες, έχουν, μέσα στο 
λειτουργικό κύκλο της Μεγάλης Εβδομάδας,
 ένα καθοριστικό σκοπό. Τοποθετούν όλες τις
 ιερές ακολουθίες στην προοπτική του
 Τέλους, μάς υπενθυμίζουν το εσχατολογικό 
νόημα του Πάσχα. 

Συχνά η Μεγάλη Εβδομάδα χαρακτηρίζεται
 σαν περίοδος γεμάτη με «ωραιότατες 
παραδόσεις» και «έθιμα», σαν ξεχωριστό
 τμήμα του εορτολογίου μας. Τα ζούμε όλα
 αυτά από την παιδική μας ηλικία σαν ένα 
ελπιδοφόρο γεγονός που γιορτάζουμε κάθε χρόνο, θαυμάζουμε 
την ομορφιά των ακολουθιών, τις επιβλητικές πομπές και 
προσβλέπουμε με κάποια ανυπομονησία στο Πασχαλινό τραπέζι... 
Και ύστερα, όταν όλα αυτά τελειώσουν, ξαναρχίζουμε την κανονική
 μας ζωή.

Αλλά άραγε καταλαβαίνουμε πως όταν ο κόσμος αρνήθηκε τον 
Σωτήρα του, όταν ο Ιησούς «ήρξατο αδημονείν» και έλεγε: 
«περίλυπος εστιν η ψυχή μου έως θανάτου», και όταν 
πέθανε στο Σταυρό, τότε η «κανονική ζωή» σταμάτησε; 
Δεν είναι πια δυνατόν να υπάρξει «κανονική ζωή» γιατί 
ακριβώς αυτοί που φώναζαν «Σταύρωσον Αυτόν!», αυτοί 
που Τον έφτυναν και Τον κάρφωναν στο Σταυρό ήταν... 
«κανονικοί άνθρωποι». Τον μισούσαν και Τον σκότωσαν ακριβώς 
γιατί τους τάραξε, τους χάλασε την «κανονική» ζωή τους. 
Και ήταν πραγματικά ένας τέλεια «κανονικός» κόσμος αυτός 
που προτίμησε το σκοτάδι και το θάνατο από το φως και τη ζωή...
 Με το θάνατο όμως του Χριστού ο «κανονικός» κόσμος 
και η «κανονική» ζωή καταδικάστηκαν αμετάκλητα.
 Ή μάλλον, θα λέγαμε ότι αποκαλύφθηκε η αληθινή, 
η ανώμαλη φύση τους, η ανικανότητά τους να δεχθούν
 το Φως, αποκαλύφθηκε η τρομερή δύναμη του κακού μέσα 
τους. «Νυν κρίσις εστιν του κόσμου τούτου, νυν ο 
άρχων του κόσμου τούτου εκβληθήσεται έξω». (Ιω. 12, 31). 

Το Πάσχα σημαίνει το τέλος «αυτού του κόσμου». 
Με το Θάνατο και την Ανάσταση του Ιησού Χριστού συντελέστηκε 
αυτό το τέλος, που μπορεί να διαρκέσει εκατοντάδες αιώνες, χωρίς
 να αλλοιώνει τη φύση του χρόνου τον οποίο ζούμε σαν 
«έσχατο καιρό». «Και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτω ως μη 
καταχρώμενοι, παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου.»
 (Α’ Κορ. 7, 31). 

Η λέξη Πάσχα σημαίνει πέρασμα, διάβαση. Η γιορτή της Διάβασης
 (Πάσχα) ήταν για τους Εβραίους η ετήσια ανάμνηση όλης της
 ιστορίας της σωτηρίας τους, της σωτηρίας σαν πέρασμα από τη
 σκλαβιά των Αιγυπτίων στην ελευθερία, από την εξορία στη
 γη της επαγγελίας. Ήταν επίσης η προσδοκία της τελικής 
διάβασης στη Βασιλεία του Θεού. Και ο Ιησούς Χριστός έγινε
 η εκπλήρωση αυτού του Πάσχα, έγινε το Πέρασμα. 
Αυτός πραγματοποίησε την τελική διάβαση από το θάνατο στη
 ζωή από τούτο τον «παλαιό κόσμο» στον «καινό κόσμο»,
 στον «καινό χρόνο» της Βασιλείας του Θεού. Ο Χριστός έδωσε
 και σε μάς τη δυνατότητα για μια τέτοια διάβαση. 
Ζώντας «εν τω κόσμω τούτω» μπορούμε ταυτόχρονα 
να μην είμαστε «εκ του κόσμου τούτου», δηλαδή να 
ελευθερωθούμε από τη σκλαβιά στο θάνατο και την αμαρτία
 και να συμμετέχουμε στον «επερχόμενο αιώνα».
 Για να γίνει αυτό θα πρέπει και μεις επίσης να πραγματοποιήσουμε
 τη δική μας, την προσωπική διάβαση, να καταδικάσουμε τον 
παλαιό Αδάμ μέσα μας, να «ενδυθούμε» τον Χριστό – 
αυτό δηλαδή που γίνεται στο βάπτισμα με την τριπλή 
κατάδυση και που είναι σύμβολο θανάτου – και να ζήσουμε την 
αληθινή ζωή εν Θεώ... 

Μόνον έτσι το Πάσχα δεν γίνεται μια ετήσια ανάμνηση 
– ιεροπρεπής και ωραία- γεγονότων του παρελθόντος. 
Αλλά είναι το Γεγονός που μας προσφέρθηκε και αποτελεσματικά 
μάς αποκαλύπτει ότι ο παρών κόσμος μας, ο χρόνος μας η ζωή 
μας έφτασαν στο Τέλος τους και ταυτόχρονα μάς αναγγέλει την
 Αρχή της νέας ζωής... 

Οι τρεις, λοιπόν, πρώτες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν
 σαν σκοπό να μάς παρουσιάσουν, σαν πρόκληση, αυτό το
 εσχατολογικό νόημα του Πάσχα και να μάς προετοιμάσουν να το
 καταλάβουμε και να το αποδεχτούμε. 

1. Η εσχατολογική αυτή πρόκληση αποκαλύπτεται πρώτα- πρώτα
 με το κοινό και για τις τρεις ημέρες, τροπάριο: 

«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός 

και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα 

ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα. 

Βλέπε ουν ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθής, 

ίνα μη τω θανάτω παραδοθής, 

και της Βασιλείας έξω κλεισθής 

αλλά ανάνηψον κράζουσα 

Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός 

δια της Θεοτόκου, ελεήσον ημάς». 

Το «μέσον της νυκτός» (μεσονύκτιο) είναι η στιγμή κατά την οποία η 
ημέρα φτάνει στο τέλος της και μια νέα ημέρα αρχίζει. Ακριβώς γι’ 
αυτό το μεσονύκτιο γίνεται το σύμβολο του χρόνου στον οποίο ζούμε
 σαν χριστιανοί. Γιατί η Εκκλησία από τη μια πλευρά ζει μέσα 
σ’ αυτό τον κόσμο συμμετέχοντας στις αδυναμίες του και σ’ όλες τις 
τραγωδίες. Από την άλλη πλευρά η αληθινή της ύπαρξη δεν 
είναι «εκ του κόσμου τούτου», γιατί είναι η Νύμφη του Χριστού και η
 αποστολή της είναι να αναγγείλει και να αποκαλύψει τη Βασιλεία του 
Θεού και την «καινή ημέρα». Η ζωή της είναι μια αιώνια αναμονή, 
μια συνεχής και άγρυπνη προσδοκία αυτής της νέας Ημέρας... 
Αλλά εμείς ξέρουμε πολύ καλά πόσο ισχυρός είναι ο δεσμός μας 
με την «παλαιά ημέρα», με τον κόσμο, με τα πάθη του και τις 
αμαρτίες. Ξέρουμε πόσο βαθιά ακόμα ανήκουμε στον «κόσμο τούτο».
 Είδαμε το φως, γνωρίσαμε τον Χριστό, ακούσαμε για την ειρήνη, 
τη χαρά, τη νέα «εν Χριστώ ζωή» και παρ’ όλα αυτά ο κόσμος μάς 
κρατάει σκλάβους του. Αυτή η αδυναμία, αυτή η συνεχής προδοσία
 του Χριστού, αυτή η ανικανότητα να δώσουμε ολόκληρη την 
αγάπη μας στο μόνο πραγματικό αντικείμενο αγάπης, 
εκφράζονται τέλεια στο εξαποστειλάριο των τριών αυτών ημερών: 

«Το νυμφώνα σου βλέπω, 

Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, 

και ένδυμα ουκ έχω, 

ίνα εισέλθω εν αυτώ 

λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, 

Φωτοδότα και σώσον με». 

2. Το ίδιο θέμα παρουσιάζεται στα Ευαγγελικά αναγνώσματα αυτών
 των ημερών. Πρώτα απ’ όλα ολόκληρο το κείμενο των τεσσάρων 
Ευαγγελίων (ως το Ιω. 13, 31) διαβάζεται στις Ώρες ο Σταυρός 
είναι η ολοκλήρωση της ζωής και της διακονίας του Ιησού Χριστού.
 Δίνει το κλειδί για τη βαθύτερη κατανόηση αυτής της ζωής.
 Καθετί στο Ευαγγέλιο οδηγεί σ’ αυτή την έσχατη ώρα του 
Ιησού και όλα γίνονται κατανοητά μέσα σ’ αυτό το φως. 
Γι’ αυτό κάθε ακολουθία αυτών των ημερών έχει ειδικό 
Ευαγγελικό ανάγνωσμα: 

Μεγάλη Δευτέρα 

Στον όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου 
(21, 18- 43) η ιστορία της «ξηρανθείσας συκής». Η συκιά 
εδώ είναι το σύμβολο του κόσμου που δημιουργήθηκε
 από τον Θεό να φέρει πνευματικούς καρπούς και απέτυχε
 ν’ ανταποκριθεί στο Δημιουργό του. 

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων διαβάζονται
 από το 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου οι στίχοι 3- 35 οι οποίοι 
αναφέρονται στα σημεία της έλευσης του Κυρίου και της συντέλειας
 του κόσμου. Είναι μια εσχατολογική απάντηση του Ιησού 
Χριστού στην ερώτηση των μαθητών Του, και προαναγγέλει το
 Τέλος, τα Έσχατα.
 «Ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι...» 

Μεγάλη Τρίτη 

Στον Όρθρο διαβάζεται από το Ευαγγέλιο 
του Ματθαίου (22, 15- 23, 39) η καταδίκη
 των Φαρισαίων. Τα πολλά «ουαί» 
για την τυφλή και υποκριτική θρησκεία 
αυτών οι οποίοι νομίζουν ότι είναι αρχηγοί
 των ανθρώπων και το φως του κόσμου,
 αλλά στην ουσία «κλείουν την Βασιλείαν 
των ουρανών έμπροσθεν των ανθρώπων...» 

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων
 συνεχίζεται η ανάγνωση από το Ευαγγέλιο
 του Ματθαίου στα κεφάλαια 24 (36) 24 
και 26 (2). Και εδώ πάλι γίνεται λόγος για 
τα Έσχατα, για το Τέλος. Γι’ αυτό μιλούν
 και οι παραβολές που χαρακτηρίζονται «παραβολές των Εσχάτων». 
Είναι η παραβολή των δέκα παρθένων. «Πέντε εξ αυτών ήσαν φρόνιμοι»
 και είχαν πάρει μαζί με τις λαμπάδες τους και αρκετό λάδι, 
«πέντε ήσαν μωραί», οι λαμπάδες τους έσβυσαν και δεν έγιναν 
δεκτές στο γαμήλιο δείπνο. Η άλλη παραβολή είναι των ταλάντων.
 Δεν χρησιμοποιούνται τα τάλαντα που έδωσε στον καθένα ο Κύριος.
 «Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε την ημέραν ουδέ την ώραν εν η
 ο υιός του ανθρώπου έρχεται». Και τέλος διαβάζουμε για 
την ημέρα της μέλλουσας κρίσης. 

Μεγάλη Τετάρτη 

Στον Όρθρο το Ευαγγελικό ανάγνωσμα 
είναι από τον Ιωάννη (12, 17 – 50). 
Αναφέρεται σ’ αυτούς που αρνήθηκαν
 τον Χριστό και κάνει την εσχατολογική
 προειδοποίηση: 
«Νυν κρίσις εστί του κόσμου...
 Ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα
 ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν, 
ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρίνει 
αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». 

Στην Ακολουθία των Προηγιασμένων
 Δώρων διαβάζεται στο Ευαγγέλιο του
 Ματθαίου (26, 6 -16) η ιστορία της
 γυναίκας που με πολύτιμα μύρα έλουσε τα πόδια του Ιησού Χριστού. 
Αυτή η γυναίκα με τούτη την πράξη της είναι η εικόνα της αγάπης 
και της μετάνοιας, μοναδικά μέσα για την ένωσή μας με τον Χριστό. 

3. Τα Ευαγγελικά αναγνώσματα βρίσκουν τέλεια ερμηνεία και ανάπτυξη
 στην υμνολογία αυτών των ημερών. Τα στιχηρά και τριώδια (σύντομοι 
κανόνες από τρεις ωδές που ψάλλονται στον Όρθρο) αναλύουν τα
 Ευαγγελικά νοήματα. Μια προειδοποίηση, προτροπή διατρέχει όλους
 αυτούς τους ύμνους: το τέλος, η κρίση έρχεται... ας προετοιμαστούμε 
ανάλογα... 

«Έρχόμενος ο Κύριος προς το εκούσιον Πάθος, 

τοις αποστόλοις έλεγεν εν τη οδώ 

ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα, 

και παραδοθήσεται ο Υιός του ανθρώπου, 

καθώς γέγραπται περί αυτού. 

Δευτέ ουν και ημείς 

κεκαθαρμένοις διανοίαις, 

συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν 

και νεκρωθώμεν δι’ αυτόν ταις του βίου ηδοναίς 

ίνα και συζήσωμεν αυτώ 

και ακούσωμεν βοώντος αυτού 

Ουκέτι εις την επίγειον Ιερουσαλήμ, δια το παθείν, 

αλλά αναβαίνω προς τον Πατέρα μου 

και Πατέρα υμών, και Θεόν μου, και Θεόν υμών 

Και συνανυψώ υμάς εις την άνω Ιερουσαλήμ, 

Εν τη Βασιλεία των Ουρανών.» 

(Στιχηρό από τους Αίνους του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας) 

«Ιδού σοι το τάλαντον ο Δεσπότης 

εμπιστεύει, ψυχή μου 

φοβώ δέξαι το χάρισμα, 

δάνεισαι τω δεδωκότι, διάδος πτωχοίς 

και κτήσαι φίλον τον Κύριον 

ίνα στης εκ δεξιών αυτού, 

όταν έλθη εν δόξη και ακούσης μακαρίας φωνής. 

Είσελθε δούλε, εις την χαράν του Κυρίου σου. 

Αυτής αξίωσόν με, Σωτήρ, τον πλανηθέντα, 

Δια το μέγα σου έλεος.» 

(Δοξαστικό των Αίνων στον Όρθρο της Μεγάλης Τρίτης). 

4. Στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής τα δυο βιβλία της Παλαιάς 
Διαθήκης που διαβάζονται στους Εσπερινούς είναι η Γένεση και οι Παροιμίες.
 Με την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας αντί γι’ αυτά έχουμε τα βιβλία 
«Έξοδος» και «Ιώβ», πάλι από την Παλαιά Διαθήκη. Η Έξοδος είναι η ιστορία
 της σωτηρίας του Ισραήλ, της ελευθερίας του από την σκλαβιά των Αιγυπτίων,
 η ιστορία δηλαδή της Διάβασης των Εβραίων. Αυτή η ιστορία προετοιμάζει
 και μας να κατανοήσουμε την έξοδο του Χριστού προς τον Πατέρα Του,
 την ολοκλήρωση δηλαδή του έργου της σωτηρίας μας. Ο Ιώβ, ο
 πολύπαθος, είναι η προεικόνιση του Ιησού Χριστού στην Παλαιά
 Διαθήκη. Αυτά τα αναγνώσματα από το βιβλίο του Ιώβ προαναγγέλλουν
 το μεγάλο μυστήριο των παθών του Κυρίου. 

5. Η λειτουργική πορεία αυτών των ημερών έχει ακόμα το
 ρυθμό της Μεγάλης Σαρακοστής. Λέγεται ακόμα η προσευχή του
 Εφραίμ του Σύρου. («Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα 
αργίας, περιεργείας, φιλαρχίας και αργολογίας μη μοι δως. 
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής και αγάπης
 χάρισαί μοι τω σω δούλω. Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν 
τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου ότι ευλογητός
 ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν») και γίνονται οι ανάλογες
 μετάνοιες. Επίσης έχουμε εκτεταμένα αναγνώσματα από το Ψαλτήρι και
 βέβαια κάθε πρωί την Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων,
 με τους ύμνους της Μεγάλης Σαρακοστής. Βρισκόμαστε ακόμα
 στην περίοδο της μετανοίας, γιατί μόνο η μετάνοια μάς εξασφαλίζει
 τη συμμετοχή μας στο Πάσχα του Κυρίου μας και μάς ανοίγει τις 
θύρες στο Πασχάλιο δείπνο. 

Τελικά την Αγία και Μεγάλη Τετάρτη όταν η τελευταία
 πια Ακολουθία των Προηγιασμένων Δώρων φτάνει στο τέλος, αφού 
τα Τίμια Δώρα έχουν μεταφερθεί από την Αγία Τράπεζα, ο ιερέας
 λέει, για τελευταία φορά, την προσευχή του Αγίου Εφραίμ. 
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο η προετοιμασία φτάνει στο τέλος. 
Ο Κύριος μάς καλεί τώρα στο τελευταίο Του δείπνο. 

Από το Βιβλίο «Μικρό Οδοιπορικό της Μεγάλης Εβδομάδος»,
 του π. Αλέξανδρου Σμέμαν, Εκδ. Ακρίτας

: πηγή